ἔχομεν θυσιαστήριον Εβρ.ιγ’.10 

Περί ειδικής Ιερωσύνης 

Β' Μέρος - Ομιλία

Ομιλία αγίου γέροντος Δανιήλ Γούβαλη περί ειδικής ιεροσύνης.

Ο Ιερεμίας στο 33 κεφάλαιο στο ΛΓ σύμφωνα με το Εβραϊκό κείμενο δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι στις ημέρες του Μεσσία, δηλαδή της Καινής Διαθήκης, θα υπάρχει ιερατική τάξις και καθώς θα κυλούν οι αιώνες ο αριθμός των ιερέων θα γίνει αμέτρητος. Στίχοι 15-22. Ο Ησαΐας στο 66ο κεφάλαιο στο ξστ' προφητεύει, ότι τα έθνη θα γνωρίσουν τον Κύριο και ο Κύριος θα διαλέξει από αυτά πρώτον μεν κήρυκες και ιεραποστόλους, δεύτερον ιερείς και Λευίτες.
Καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας, εἶπε Κύριος, στίχος 21.
Στίχος 21, δίνει εικοσιένα μαχαιριές στην αίρεση.
Θα πει αργότερα ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, μια κορυφή θεολογική, κέκλινται προς ιεροσύνην πολλοί των εξ’ αγέλης όντες Ελληνικής, Ελληνικής δηλαδή ειδωλολατρικής.
Στα κείμενα της Καινής Διαθήκης οι έχοντες ιερατική εξουσία και περικυκλούντες το θυσιαστήριον, ονομάζονται Απόστολοι, Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι.
Βασικά η λέξις Πρεσβύτερος δηλώνει τον φορέα ιερατικής χάριτος. Γι αυτό και το ιερατείο της Καινής Διαθήκης ονομάζεται Πρεσβυτέριο  Α' Τιμ. δ’14.
Εμμέσως υποδηλώνεται η λέξις ιερεύς όταν ο Χριστός αποκαλείται αρχιερεύς δηλαδή αρχηγός των ιερέων, Εβρ. γ’1. Επειδή η λέξις πρεσβύτερος ισοδυναμεί με την λέξη ιερεύς, γι’ αυτό στις διάφορες πρωτοχριστιανικές μαρτυρίες άλλοτε χρησιμοποιείται η μια λέξις και άλλοτε η άλλη. Έτσι στα κείμενα του Τερτυλλιανού, ο Τερτυλλιανός γεννήθηκε το 160 μΧ, συναντώνται οι λέξεις sacerdos σακέρντος ίσον ιερεύς, sacerdotes σακε
ρντότες ίσον ιερείς Sacerdotium σακερντότιουμ ίσον ιεροσύνη. Επίσης γνωρίζουμε ότι ο Πολυκράτης Εφέσου, 2ος αιών, χαρακτήριζε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη ιερέα που φόρεσε το πέταλο, δηλαδή αρχιερέα. Ο Ιππόλυτος Ρώμης, γεννήθηκε γύρω στο 170 μΧ, στο βιβλίο του κατά πασών αιρέσεων έλεγχος, χαρακτηρίζει τους Αποστόλους ως έχοντες αρχιερατεία και τους Επισκόπους ως διαδόχους των στην Αρχιερατεία. Της αυτής χάριτος μετέχοντες αρχιερατείας τε και διδασκαλίας. Και στο βιβλίο του Αποστολική Παράδοση ο Επίσκοπος χαρακτηρίζεται αρχιερεύς, "ο ασθενής πολύ ανακουφίζεται όταν ο αρχιερεύς τον ενθυμείται". Επίσης γίνεται λόγος για αρχιερατικό πνεύμα που λαμβάνει ο Επίσκοπος, γίνεται λόγος για ιεροσύνη και διασώζεται η ευχή της χειροτονίας επισκόπου καθώς και πρεσβυτέρου. Αλλά και στα κείμενα του ιερού Κυπριανού Καρχηδόνος, που υπήρξε ο γνησιότερος φορεύς της Εκκλησιαστικής Παραδόσεως το 250μΧ, συναντάται πλείστες φορές η λέξις ιερεύς, sacerdos, καθώς και αρχιερεύς και συνιερουργός και λοιπά.
Καθώς λήγει ο πρώτος Χριστιανικός αιώνας, το Χριστιανικό ιερατείο φέρει το σχήμα Επίσκοποι, Πρεσβύτεροι, Διάκονοι.
Η ιερατική εξουσία συγκεντρώνεται σε πληρότητα στον Επίσκοπο. 
Αυτά φαίνονται ολοκάθαρα στις Επιστολές του Ιγνατίου Αντιοχείας, γράφτηκαν γύρω στο 110 μΧ. Ο Επίσκοπος έχει μοναρχικό αξίωμα μέσα στην Εκκλησία, ήδη στην Καινή Διαθήκη αυτή η κατάστασις είναι διαμορφωμένη στον Τίτο Επίσκοπο Κρήτης, Τιμόθεο Επίσκοπο Εφέσου, Ιάκωβο Επίσκοπο Ιεροσολύμων, καθώς και στους χαρακτηριζόμενους ως επτά αγγέλους ισάριθμων Μικρασιατικών εκκλησιών για τους οποίους ομιλεί η Αποκάλυψις. Η λέξις ιδιώτης στο Α’ Κορινθ. ιδ’16, ὁ ἀναπληρῶν τὸν τόπον τοῦ ἰδιώτου όπως απέδειξε η σύγχρονη Θεολογική έρευνα σημαίνει λαϊκός, βλέπε Ιωάννου Ζηζιούλα, "Η Ενότης της Εκκλησίας εν τη Θεία Ευχαριστία και τω Επισκόπω κατά τους τρεις πρώτους αιώνας" στην σελίδα 53 στο κεφάλαιο "Η ανάδειξις του προεστώτος της Ευχαριστίας εις Επίσκοπον της Εκκλησίας".
Μέσα στην Εκκλησία υπάρχουν κληρικοί και λαϊκοί, αυτό διαφαίνεται σε πολλά πρωτοχριστιανικά κείμενα. Στην πρώτη Επιστολή του Κλήμεντος Ρώμης προς Κορινθίους, που γράφτηκε γύρω στο 96 μΧ οι κληρικοί ονομάζονται καθεστάμενοι πρεσβύτεροι και οι λαϊκοί ονομάζονται λαϊκοί, "ο λαϊκός άνθρωπος τοις λαϊκοίς προστάγμασιν δέδεται", αλλά και ο Ωριγένης ο οποίος γεννήθηκε το 185 μΧ ομιλεί για κληρικούς και λαϊκούς.
Ένα παράδειγμα από την ενδεκάτη του ομιλία στον Ιερεμία, πολλοί γαρ και πρεσβύτεροι απολούνται πολλοί και λαϊκοί μακάριοι αποδειχθήσονται.
Τα ίδια συναντούμε και στον Κλήμεντα τον Αλεξανδρέα, γεννήθηκε γύρω στο 150 μΧ. Στον Τρίτο Στρωματέα του σημειώνει, τον της μιας γυναικός άνδρα πάνυ, πάνυ θα πει πολύ, πάνυ αποδέχεται ο Απόστολος καν πρεσβύτερος ει, καν διάκονος, καν λαϊκός.
Σε άλλα κείμενα η λέξις λαϊκός αντιπαρατίθεται στις λέξεις πρεσβύτερος και επίσκοπος ή Διάκονος, Πρεσβύτερος, Επίσκοπος ή μόνο στην λέξη Πρεσβύτερος, που όπως είπαμε είναι ο κατεξοχήν ιερατικός όρος στην Χριστιανική Εκκλησία.
Αλλά έχουμε και περιπτώσεις που αντιπαρατίθεται στην λέξη κλήρος, παράδειγμα "μετά δακρύων προσπεσείν Ζεφυρίνω τω Επισκόπω κυλιόμενον υπό τους πόδας ου μόνον τον εν κλήρω αλλά και των λαϊκών". Πρόκειται για κείμενο που πολεμούσε την αίρεση των Θεοδοτιανών. "Σπούδασμα κατά της του Αρτέμωνος αιρέσεως". Ο Αρτέμων, οπαδός των Θεοδοτιανών, άκμασε στα μέσα του 3ου αιώνος. Ο Ωριγένης στην ομιλία που αναφέραμε προηγουμένως, ενδεκάτη στον Ιερεμία, σημειώνει ότι πολλοί βρίσκονται στις τάξεις του κλήρου αλλά δεν συμπεριφέρονται όπως πρέπει ώστε να ωφεληθούν από αυτό και να στολίσουν με την συμπεριφορά τους τον κλήρο.
Σύμφωνα με μαρτυρίες του Κλήμεντος του Αλεξανδρέως, αντί της φράσεως χειροτόνησαν πρεσβυτέρους ή χειροτόνησαν Επισκόπους μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η φράσις κλήρωσαν κλήρους βλέπε: "Τις ο σωζόμενος πλούσιος ;" στο τέλος του βιβλίου.
Στην Λατινική γλώσσα υπάρχει η λέξις ordo, στην γενική ordinis. 
Όρντο σημαίνει τάξις, αλλά η λέξις αυτή σε Εκκλησιαστική χρήση σημαίνει κλήρος και μόνη της σημαίνει κλήρος αλλά και με σχετικά επίθετα όπως πχ Ordo Ecclesiasticus ίσον η εκκλησιαστική τάξις των κληρικών. Για τον μελετητή της Εκκλησιαστικής παραδόσεως των 3 πρώτων αιώνων δεν αρκεί η Ελληνική γλώσσα, χρειάζεται και η Λατινική.
Τότε Ανατολή και Δύσις αποτελούσαν ηνωμένη Εκκλησία, χρειάζονται τα Ελληνικά για να μελετήσουμε τον Ιγνάτιο ή τον Κλήμεντα Ρώμης και τον Αλεξανδρέα, αλλά χρειάζονται και τα Λατινικά για να μελετήσουμε τον Τερτυλλιανό ή τον Κυπριανό.
Όρντο λοιπόν σημαίνει κλήρος, στα έργα του Τερτυλλιανού, ο Τερτυλλιανός γεννήθηκε το 160μΧ, συναντάται πολλές φορές η λέξις αυτή και υποδηλώνει την ιερατική τάξη μέσα στην Εκκλησία. Ένα παράδειγμα από το έργο του
"De Exhortatione Castitatis" δηλαδή περί προτροπής εις αγνότητα, Differentiam inter ordinem et plebem constituit  ecclesiae auctoritas, κεφάλαιο έβδομο, δηλαδή την διαφορά μεταξύ κλήρου και λαού την καθιστά η αυθεντία της Εκκλησίας. Ας κρατήσουμε την φράση inter ordinem et plebem ανάμεσα στον κλήρο και στον λαό. Εδώ το ordo βρίσκεται σε πτώση αιτιατική inter ordinem, ανάμεσα στον κλήρο, inter plebem, ανάμεσα στον λαό, plembs στην ονομαστική ίσον λαός, εξ' ου και η πλέμπα, ο λαός, ο όχλος. Ας αποστηθίσουμε τρεις λέξεις, inter ordinem et plebem, ανάμεσα στον κλήρο και στον λαό. 
Όποιος έχει δυνατότητα να ξεφυλλίσει τα έργα του Τερτυλλιανού και να βρίσκει το ordinem ας κοιτάξει το έργο περί μονογαμίας κεφάλαιον ενδέκατο, περί ειδωλολατρίας κεφάλαιο έβδομον. Και στα έργα του Αγίου Κυπριανού συναντούμε τις λέξεις κλήρος και κληρικός, clericus, όπως στην β’ επιστολή στην 16η. Αν φυσικά δεν υπήρχε ιερατείο μέσα στην Χριστιανική Εκκλησία, θα απουσίαζαν στα κείμενα των πρώτων αιώνων οι λέξεις: κλήρος, κληρικός, λαϊκός, ordo, ordo ecclesiasticus, clericus, όλα αυτά θα απουσίαζαν.
Αυτά ας τα προσέξουν όσοι νομίζουν ότι στην αίρεση που ξέπεσαν βρήκαν την αλήθεια, αλήθεια χωρίς ακριβή γνώση της πρωτοχριστιανικής Εκκλησιαστικής παραδόσεως, της γνησίας βέβαια παραδόσεως, δεν υπάρχει, άλλωστε η εντολή του Αποστόλου δεν αφορά μόνο τα γραπτά της Καινής Διαθήκης αλλά και κάποια άλλα, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν Β' Θεσσ. β' 15.
Σύμφωνα με την νοοτροπία των αιρετικών το είτε δια λόγου, πάει περίπατο, κρατάνε μόνο το είτε δια επιστολής υμών. Οι προφορικές διδασκαλίες και παραδόσεις μεταδίδονται από την μια γενεά στην άλλη και ανάμεσα στους πρώτους Χριστιανούς υπήρξαν πρόσωπα με μόρφωση, με συγγραφικό ταλέντο και έγραψαν επιστολές, απολογίες, συγγράμματα και μέσα σε αυτά κατεγράφησαν πλείστα όσα από την προφορική παράδοση των Αποστόλων. 
Εκτός και εάν οι αιρετικοί θέλουν να μας παρουσιάσουν τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων σαν κούτσουρα, σαν πέτρες αναίσθητες, σαν άτομα που δεν καταλάβαιναν τι πήραν από την προηγούμενη γενεά.
Δεν έγραψαν κάποια επιστολή για ζητήματα Εκκλησιαστικά;
Δεν συνέταξαν κάποια απολογία προς τους ειδωλολάτρες κατήγορους και συκοφάντες;
Δεν έγραψαν κάποιο ερμηνευτικό έργο στα κείμενα της Αγίας Γραφής;
Έτσι θέλουν να μας τους παρουσιάσουν τους Χριστιανούς των πρώτων αιώνων οι αιρετικοί.
Όπως και να τους δεις τους αιρετικούς είναι αξιολύπητοι, απορρίπτουν όλη την ζωή και την παράδοση της Εκκλησίας και κρατούν μόνο κάποια γραπτά κείμενα των Αποστόλων. Τα άλλα με ποιο δικαίωμα τα απορρίπτουν; 
Χωρίς τα άλλα δεν μπορείς να ερμηνεύσεις και αυτά που κρατάς, γιατί αυτά που κρατάς είναι οργανικά συνδεδεμένα με τα άλλα. Θα πουν οι αιρετικοί κρατούμε τα μεν και απορρίπτουμε τα δε γιατί έχουν μπει μέσα στην Εκκλησία και ανθρώπινες παραδόσεις που δεν αποτελούν γνήσιες εκκλησιαστικές παραδόσεις. 
Αλλά το νόθο δεν μπορεί να αχρηστεύσει το γνήσιο.
Ένας Ορθόδοξος κληρικός θα πει σε ένα Χριστιανό να σταματήσει να φτιάχνει Φανουρόπιτα γιατί αυτή δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησιαστική παράδοση, θα του πει όμως να κάνει αρτοκλασία και να φέρει 5 άρτους στην Εκκλησία να ευλογηθούν. Στην Παράδοση της Εκκλησίας έχουμε προσφορές άρτου, οίνου, ελαίου, όχι προσφορά πιτών και γλυκισμάτων. Αυτά σχετίζονταν με ειδωλολατρικές λατρείες.
Ο Ιερέας φορεί επιτραχήλι, αυτό δεν είναι ξένο προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής, ο Ιερεύς με την χειροτονία του έλαβε το χρίσμα της ιεροσύνης και το πετραχήλι αποτελεί ένα σύμβολο της ιερατικής ιδιότητος. Ήδη από τα πρώτα χρόνια η εκκλησία υιοθέτησε την γλώσσα των συμβόλων σε πολλούς τομείς της ζωής της. Για να καταλάβουμε πως το πετραχήλι συμβολίζει την ιερατική χάρη πρέπει να θυμηθούμε την πρώτη χειροτονία στην Παλαιά Διαθήκη, ο Μωυσής σήκωσε το χέρι του και έχυσε το άγιο μύρο στο κεφάλι του Ααρών και το μύρο είχε κατεύθυνση από πάνω προς τα κάτω προχώρησε στο πηγούνι του Ααρών και κατέβηκε μέχρι την άκρη του ιερατικού ενδύματος. Και το πετραχήλι ο ιερεύς το φορεί από πάνω από το κεφάλι του και απλώνεται και κατευθύνεται προς τα κάτω, παρόμοια με την κατεύθυνση του μύρου του Ααρών, η ιερατική δηλαδή χάρις κατεβαίνει άνωθεν.
Δείτε ανάρτηση: Χρίσμα Άγιο Μύρο
Μάλιστα ο ιερεύς της Εκκλησίας μας την ώρα που φορεί το πετραχήλι λέει σιγανά και κάποιες φράσεις από τον 132 Ψαλμό όπου γίνεται λόγος για την ευωδία που σκόρπισε το μύρο που έχρισε τον Ααρών ὡς μύρον ἐπὶ κεφαλῆς τὸ καταβαῖνον ἐπὶ πώγωνα, τὸν πώγωνα τὸν Ααρων, τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὴν ᾤαν, δηλαδή την άκρη, τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ ὡς δρόσος Αερμων ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη Σιων ὅτι ἐκεῖ ἐνετείλατο κύριος τὴν εὐλογίαν καὶ ζωὴν ἕως τοῦ αἰῶνος. Δεν είναι δηλαδή άσχετο το πετραχήλι προς την ιερατική ιδιότητα και προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής. Πριν φτάσουμε στο τέλος θα εμφανίσουμε μια ένσταση των αιρετικών. Στηρίζονται σε κάποιες περικοπές της προς Εβραίους Επιστολής που μιλούν για ένα αρχιερέα, τον Χριστό και για μια θυσία, σε αντίθεση με την Παλαιά Διαθήκη που υπήρχαν πολλοί ιερείς Εβρ. ζ’23 έως 27. Σου λένε οι αιρετικοί, στην Παλαιά Διαθήκη είχαμε πολλούς ιερείς, στην Καινή Διαθήκη ένα, τον Χριστό, έτσι γράφει η προς Εβραίους Επιστολή. Εδώ χρειάζεται μια διασάφησις, εμείς πιστεύουμε ότι όλοι οι κληρικοί δεν έχουν δική τους ιεροσύνη αλλά μετέχουν στην ιεροσύνη του Χριστού.
Πιστεύουμε ότι όλα τα μυστήρια τα τελεί μυστικώς και αοράτως ο Χριστός δια των ιερέων, οι ιερείς απλώς του δανείζουν τα χέρια τους και το στόμα τους. Οι ιερείς είναι όργανα του Χριστού, τελεσιουργός των μυστηρίων είναι ο ίδιος ο Χριστός, ο μοναδικός ιερεύς της Καινής Διαθήκης. Ένα απόσπασμα από το αριστουργηματικό έργο του καθηγητού Ιωάννου Καρμίρη, Ορθόδοξος Εκκλησιολογία, ένα σύγγραμμα γλυκύτατο, άγιο, αλλά δυστυχώς εξαντληθέν και λόγω του όγκου του, πάνω από 800 σελίδες, δύσκολο να επανεκδοθεί. Ένα απόσπασμα του: διάμεσου των ποιμένων ενεργεί εν Πνεύματι ο ίδιος ο καλός ποιμήν, ο οποίος είναι ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων και πάσης χάριτος χορηγός. Επαναλαμβάνουμε την φράση, ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων και πάσης χάριτος χορηγός. Οι ποιμένες ενεργούν ως πληρεξούσιοι Αυτού, του Χριστού, με την δέουσα πνευματική εξουσία και ευθύνη, παράβαλε παραδείγματος χάριν, όσα θα δέσετε στην Γη θα είναι δεμένα στον ουρανό και όσα θα λύσετε στην Γη θα είναι λυμένα στον ουρανό Ματθ. ιη’ 18 σελίς 376.
Άλλο απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο: ο θείος δομήτορας της Εκκλησίας κατέστησε σαν συστατικό στοιχείο της το ιερατικό λειτούργημα την Εκκλησιαστική Ιεραρχία η διακονία που αποτελείτε από τους Επισκόπους τους Πρεσβυτέρους και τους Διακόνους και εφοδίασε την Εκκλησιαστική ιεραρχία με την απαραίτητη πνευματική εξουσία και με όλα τα απαραίτητα μέσα για να συνεχίσει αυτή σαν εντολοδόχος και εκπρόσωπος Του τις σωτηριώδεις ενέργειες του και όλο το λυτρωτικό του έργο στον κόσμο.
Επομένως το ιερατικό λειτούργημα και ολόκληρη η ενέργεια του προέρχεται από τον ίδιο τον Χριστό, ο οποίος ενεργεί διαμέσου του ιερατικού λειτουργήματος στην Εκκλησία του, σελίς 373. Υπογραμμίζουμε τις βασικές θέσεις, ο Χριστός ενεργεί δια της Εκκλησιαστικής ιεραρχίας, ο Χριστός είναι ο αόρατος τελετάρχης και τελειωτής πάντων των μυστηρίων, δηλαδή πίσω από τους πολλούς ορατούς ιερείς δρα ο αόρατος ένας ιερεύς της Καινής Διαθήκης ο Χριστός ή αλλιώς δια μέσου των πολλών ορατών ιερέων ενεργεί ο ένας αόρατος ιερεύς ο Χριστός. Γι΄ αυτό και σε κάθε Θεία Λειτουργία ο λειτουργός λέει στον Χριστό τα εξής λόγια: συ είσαι και ο θυσιάζων και ο θυσιαζόμενος, επί λέξει, συ ει ο προσφέρων και προσφερόμενος, εσύ δηλαδή προσφέρεις την θυσία, εσύ επιτελής την θυσία, με άλλα λόγια εσύ είσαι ο ιερεύς που ιερουργεί. 

Αγαπητοί μου ακροατές, αν βρίσκεστε σε ώρα λατρείας στον ναό εκεί που υπάρχει το θυσιαστήριο μας, η Αγία Τράπεζα και αν βλέπετε τον ιερέα να επιτελεί κάποιο μυστήριο ή να δίνει στον λαό την ευλογία της ειρήνης, μη σταματήσει το βλέμμα σας στον βλεπόμενο ιερέα, να πιστεύετε ότι δια μέσου αυτού ενεργεί ο μη βλεπόμενος Χριστός, ο ένας και μοναδικός ιερεύς της Καινής Διαθήκης. Όταν ανυψώνει ο Ιερεύς τα χέρια του και σε ευλογεί, μην νομίζεις ότι εκείνη την ώρα σε ευλογεί ο φαινόμενος ιερεύς, διαμέσου του χεριού που φαίνεται ευλογεί το χέρι του αφανούς ιερέως, του Χριστού, το χέρι που δεν φαίνεται.  Μια εικόνα, στην πλατεία μια μεγάλης πόλεως υπάρχει ένας ομιλητής και ένα μικρόφωνο και σε πενήντα σημεία της πόλεως έχουμε πενήντα μεγάφωνα.
Και από τα πενήντα μεγάφωνα η ομιλία του ιδίου εξέρχεται. Δεν οφείλεται η ομιλία στα μεγάφωνα, αλλά δια μέσου αυτών ενεργεί ο ομιλητής που βρίσκεται στην κεντρική πλατεία της μεγάλης πόλεως.
Ωστόσο χρειάζονται και τα μεγάφωνα, ο ομιλητής στην πλατεία είναι ο Χριστός και τα πενήντα μεγάφωνα είναι οι ιερείς της Χριστιανικής εκκλησίας το παράδειγμα βοηθεί να καταλάβουμε αυτό που πιστεύουμε. Με αυτά που είπαμε αντιλαμβανόμαστε ότι αυτά που λέει η Ορθοδοξία είναι σύμφωνα με τη Γραφή και την Εκκλησία των πρώτων αιώνων.


Συνέχειες 

Και αναλυτικότερη δημοσίευση περί της Θείας Ευχαριστίας ως θυσίας, προφητειών της Παλαιάς και περί της τριπλής θυσιαστήριας ιδιότητάς στην Θεία Λειτουργία >ΕΔΩ<

  1. Επί δε τους μύθους εκτραπήσονται Β' Τιμ. 2,4
  2. Έχομεν θυσιαστήριον  Α μέρος Εβρ.13,10
  3. Έχομεν θυσιαστήριον  Β μέρος Εβρ.13,10
  4. Έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον Λουκ. 2,7
  5. Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού Ψαλμ. 67,2
  6. Εγεννήθην ξένος τοις υιοίς της μητρός μου Ψαλμ. 68, 9
  7. Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ άποθανείν Εβρ. 9,27
  8. Εγώ απ' εμαυτού ου λαλώ Ιωαν. 14,10
  9. Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια Ψαλμ. 95,5
  10. Εως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον Ματθ. 1,25
  11. Και του απάντησε ο Σαμουήλ ο προφήτης  Α' Παρ. 10,13
  12. Τον συμφέρει να κρεμάσει μυλόπετρα στον λαιμό Ματθ. 8,16
  13. Επί Γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία Λουκ. 2, 14
  14. Παρελθέτω το ποτήριον τούτο Ματθ. 26,39
  15. Το σημείο του υιού του ανθρώπου Ματθ. 24,30
  16. Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη Ματθ.28,19
  17. Άφετε τα παιδία έρχεσθε προς με Μαρκ.14,15
  18. Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίων μου Ματθ. 12,30
  19. Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμού Ματθ. 10,3
  20. Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν Ματθ. 10,34
  21. Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται Μαρκ. 16,16
  22. Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν Ψαλ. 33,11
  23. Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε Εφεσ. 4,26

4 σχόλια:

  1. Πράγματι. Εξαιρετική η ομιλία του μακαριστού πατρός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα αδελφέ μου. Μελέτησα τις αναρτήσεις περί της ειδικής ιεροσύνης και βλέπω ότι παρέχεις επιπλέον στοιχεία. Μπορώ να τα δανειστώ προκειμένου να απαντήσω σε πιθανή νέα ανάρτηση του Τομαρά; Ο Θεός μαζί!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλησπέρα και σε εσένα αδελφέ μου. Βεβαιώτατα και μπορείς αυτά δεν είναι προς δόξα ανθρώπου αλλα και ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή