ἔχομεν θυσιαστήριον Εβρ.ιγ’.10
Περί ειδικής Ιεροσύνης
Α' Μέρος - Πρόλογος
Περί ειδικής Ιεροσύνης
Α' Μέρος - Πρόλογος
 |
| Ο Γέροντας Ιάκωβος, φορώντας το πετραχήλι του Οσίου Δαβίδ κρατάει το θυμιατό και τη Ράβδο του Οσίου (1976) |
Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός αναθέτει ειδικά ιερατικά καθήκοντα στον Ααρών, καθορίζει ο Κύριος ποιοι θα γίνουν ιερείς και συστήνεται ειδική τάξη ανθρώπων οι οποίοι υπηρετούσαν στον ναό και τελούσαν τις θυσίες. Η ιεροσύνη του Ααρών ήταν κατά διαδοχή, την ανελάμβαναν δηλαδή οι απόγονοι του και την κατείχαν για όσο ζούσαν.
Κανείς δεν μετείχε στην Λευιτική ιεροσύνη εάν δεν καταγόταν από την φυλή Λευι.
Ο Οζίας αν και βασιλειον ιερατευμα τιμωρήθηκε με λέπρα για την αναίδεια του να αντικαταστήσει τους ιερείς, αλλά και οι Κορε, Δαθαν και Αβειρων αν και βασιλειον ιεράτευμα τιμωρήθηκαν διότι προσπάθησαν να σφετεριστούν την ειδική ιεροσύνη.
Μόνον οι ιερείς είχαν το δικαίωμα να εισέρχονται στην σκηνή και να προσφέρουν τις θυσίες, παρότι λοιπόν όλοι ήταν βασίλειον ιεράτευμα ο Θεός δεν αναθέτει στον οποιοδήποτε να τελεί τις θυσίες, αλλά εκλέγει ειδική τάξη ανθρώπων για αυτό.
Στους μη έχοντες την ειδική ιεροσύνη απαγορευόταν αυστηρά όχι μόνο να αναμειγνύονται με τα ιερατικά καθήκοντα αλλά ακόμη και να πλησιάσουν στο θυσιαστήριο.
Ερχόμενος ο Χριστός στον κόσμο μεταθέτει την ιεροσύνη στην φυλή Ιούδα. Την λαμβάνει ο ίδιος και επειδή αναστήθηκε εκ νεκρών την κατέχει μόνιμα και είναι αιώνιος αρχιερέας κατά την τάξη Μεχλισεδέκ. Οι διάφοροι αιρετικοί αναφέρουν ότι επειδή ο Χριστός έχει την ιεροσύνη αμετάθετο δεν υπάρχει τάξη ανθρώπων η οποία έχει ειδική ιεροσύνη.
Όμως η Γραφή μας λέγει ότι ο Χριστός απεστάλη από τον Πατέρα και είναι Βασιλεύς Προφήτης και Αρχιερεύς, όλες αυτές τις εξουσίες τις μεταβιβάζει στους Αποστόλους. Με αυτήν την μεταβίβαση δεν απογυμνώνεται από αυτές αλλά καθιστά μετόχους τους Αποστόλους. Ανάμεσα σε αυτές τις εξουσίες που ο Κύριος εκχώρησε στους αποστόλους και στους διαδόχους τους είναι και η ιεροσύνη.
Τα πρώτα λόγια του αναστημένου Ιησού στους μαθητές ήταν τα: Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. Ειπώθηκε ότι ο Ιησούς είναι Βασιλεύς Προφήτης και Αρχιερεύς. Κατά όμοιο τρόπο αποστέλλει τους μαθητές και σε αυτά τα αξιώματα τους καθιστά μετόχους. Λέγει η Γραφή ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, καὶ φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποίμενος κομιεῖσθε τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον.
Αρχιποιμήν ο Χριστός, ποιμένες οι Απόστολοι. Ο Κύριος εδώ κάνει μετόχους του Βασιλικού αξιώματος Του τους Αποστόλους.
Αλλά και την εξουσία του ως Διδασκάλου την μεταβιβάζει όταν τους λέγει να μαθητεύσουν τα έθνη. Πορευθεντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.
Στο ιερατικό Του αξίωμα τους καθιστά μετόχους δίδοντας τους το δικαίωμα να συγχωρούν αμαρτίες, δικαίωμα που είχαν μόνο οι ιερείς. Είναι γνωστό από την Παλαιά Διαθήκη ότι εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες είχαν οι ιερείς, η άφεση αμαρτιών ήταν αποκλειστικό τους δικαίωμα. Καὶ τὸ δεύτερον ποιήσει ὁλοκάρπωμα, ὡς καθήκει καὶ ἐξιλάσεται ὁ ἱερεὺς περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτε, καὶ ἀφεθήσεται αὐτῷ.
Ο Χριστός ως Θεός έχει την δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες και σαν ιερεύς έχει την δύναμη να ιλασεται περί των αμαρτιών ημων όπως λέγει ο Απόστολος Ιωάννης στην Α’ επιστολή του. Καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου.
Λέγοντας ο Κύριος στους Αποστόλους ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται τους δίδει το δικαίωμα άφεσης αμαρτιών, τους δίνει την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες και τους καθιστά μετόχους στην ιεροσύνη του.
Έτσι όπως και επί Παλαιάς Διαθήκης όλος ο λαός ήταν βασίλειο ιεράτευμα αλλά μόνο οι ιερείς είχαν το δικαίωμα ιλάσεως αμαρτιών έτσι και στην εποχή της Καινής Διαθήκης ενώ όλος ο λαός είναι βασίλειον ιεράτευμα ο Κύριος δίδει το δικαίωμα για άφεση αμαρτιών, το οποίο είχαν μόνο οι ιερείς, μόνο στους Αποστόλους.
Το ειδικό ιερατικό αξίωμα και τα δικαιώματα που το συνοδεύουν δεν το αναθέτει ο Κύριος γενικώς σε όλους, αλλά συγκεκριμένα και ειδικά. Όπως έγινε με την άφεση αμαρτιών έτσι παράδειγμα και το χρίσμα έπρεπε να γίνεται από πρόσωπα που έχουν το δικαίωμα, από άτομα δηλαδή που μετέχουν στην ειδική ιεροσύνη και όχι από τον οποιοδήποτε.
Απόδειξη είναι ότι δεν μπορούσε να τελεστεί ένα μυστήριο αν δεν υπήρχε άτομο που μετείχε στην ειδική ιεροσύνη είναι ότι το Άγιο Πνεύμα κατέβαινε μόνο όταν οι Απόστολοι ή κάποιος από το ιερατείο έκανε επίθεση των χειρών. Αυτό γινόταν και στις δυο Διαθήκες.
Η επίθεσητων χειρών ξεκινά από την Παλαιά και συνεχίζεται στην Καινή . Ο Θεός αναθέτει στον Μωυσή να χρίσει ιερέα τον Ααρών, ας θυμηθούμε το έλαιον του χρίσματος, κατά όμοιο τρόπο στην Καινή έχουμε άτομα με εξουσία έτσι ο Φίλιππος που ανήκε στους επτά βοηθούς των Αποστόλων είχε μεν δικαίωμα να τελέσει το βάπτισμα, αλλά δεν είχε δικαίωμα να τελέσει το χρίσμα.
Γι’ αυτό παρέστη ανάγκη να μεταβούν στους Σαμαρείτες, οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, οι οποίοι τότε επετίθουν τας χείρας επ’ αυτούς και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον, στίχοι 14-17.
Στην αρχή της δράσεως του Αποστόλου Παύλου στην Έφεσο αναφέρεται, Πράξεις ιθ’ 1-6, ότι οι δώδεκα άνδρες είχαν γίνει ατελώς Χριστιανοί. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας απεσταλμένοι του Αγίου Πνεύματος με την επίθεση των χειρών χειροτονούν πρεσβύτερους ανά εκκλησία. Με την λέξη πρεσβύτερος δηλώνεται η λέξη ιερεύς.
Καταλαβαίνουμε ότι όρισε αυτόν τον τρόπο ο Κύριος ώστε να μην υπάρχει αταξία, διότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε αυθαιρέτως να σφετεριστεί σαν άλλος Κορέ την ιεροσύνη ή να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει ειδική ιεροσύνη και ο Θεός τον έχρισε ποιμένα, προφήτη ή οτιδήποτε παρόμοιο όπως λέγουν οι διάφοροι αυτοανακυρηγμένοι ποιμένες των Προτεσταντών.
Το ότι θα υπάρχει ιερατική τάξις μας το λέγει και το Εβρ.ιγ 10. ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες.
Ο απόστολος Παύλος γράφει στην προς Εβραίους επιστολή ότι στην εκκλησία υπάρχει θυσιαστήριο. Παρατηρούμε ότι εφόσον υπάρχει θυσιαστήριο επόμενο είναι να υπάρχει και ιερεύς που θα θυσιάζει, από το θυσιαστήριο αυτό λέγει ο Απόστολος δεν επιτρέπετε να φάνε όσοι είναι εκτός της Εκκλησίας του Χριστού, άρα υπάρχει επάνω στο θυσιαστήριο κάτι το βρώσιμο. Και μόνο οι λέξεις έχομεν θυσιαστήριον και φαγείν αρκούν για να δηλώσουν καθαρά ότι έχουμε στην Γη θυσιαστήριο και αυτό που έχει επάνω αυτό το θυσιαστήριο είναι κάτι πραγματικό, αισθητό, και δεν είναι η αφοσίωση, η πίστη και τα λοιπά που λένε οι αρνούμενοι την ειδική ιεροσύνη αιρετικοί.
Αλλά ας προχωρήσουμε ώστε να δούμε ορισμένα που θα μας βοηθήσουν να αποδείξουμε και να καταλάβουμε ότι το θυσιαστήριο αυτό δεν είναι κάτι το συμβολικό και ότι αληθώς εκεί γίνεται θυσία. Ο Κύριος λέγει μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας·ότι δεν ήλθε να καταλύσει τον νόμο αλλά να πληρώσει, οπότε εφόσον πιο μετά ομιλεί για θυσιαστήριο, άρα και τις θυσίες δεν θα τις καταλύσει αλλά θα τις πληρώσει. Οι θυσίες θα μεταποιηθούν και αντί να έχουμε θυσία ζώων και τον αμνό του Νομικού Πάσχα θα έχουμε τον Αμνό του Θεού.
Ο Κύριος στην συνέχεια λέγει Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου.
Όλα αυτά είναι στο 5ο κεφάλαιο και τα απευθύνει στους πιστούς όλων των εποχών άρα αυτά που λέγει περί του θυσιαστηρίου μας δείχνουν ότι θα υπάρχει θυσιαστήριο στην Καινή Διαθήκη και στην Εκκλησία του, το ίδιο μας λέγει και ο Απόστολος όταν γράφει έχομεν θυσιαστήριον.
Ας δούμε όμως και τους στίχους του 5ου κεφαλαίου της Α’ προς Κορινθίους Επιστολής.
Λέγει ο Απόστολος, βλέπετε τὸν Ἰσραὴλ κατὰ σάρκα· οὐχὶ οἱ ἐσθίοντες τὰς θυσίας κοινωνοὶ τοῦ θυσιαστηρίου εἰσί; τί οὖν φημί; ὅτι εἴδωλόν τί ἐστιν; ἢ ὅτι εἰδωλόθυτόν τί ἐστιν; ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων.
Βλέπουμε τον Παύλο να αναφέρει ότι υπάρχει τράπεζα Κυρίου πάνω στην οποία υπάρχει κάτι βρώσιμο. Το τι υπάρχει επάνω στην Χριστιανική τράπεζα μας το έχει πει πιο πριν,
υπάρχει το ποτήριον της ευλογίας με το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Αυτό το ποτήριο περιέχει τον άρτο και τον οίνο, το σώμα και το αίμα του Κυρίου πραγματικά και όχι συμβολικά. Στο Ματθ. 26:28 τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ο Κύριος λέγει καθαρά ότι μέσα στο ποτηριο αυτό υπάρχει πραγματικά το αίμα του και όχι κάτι που συμβολίζει το αίμα του.
Η φράση τούτο γαρ εστί σημαίνει "αυτό είναι" και δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται πραγματικά περί αίματος και σώματος. Αλλά και η λέξη εκχυνόμενον δηλώνει θυσία αφού σε όλες τις θυσίες στην Παλαιά γινόταν έκχυση αίματος.
Όταν οι Ιουδαίοι είπαν στον Κύριο ότι ο Μωυσής τους έδωσε το μάνα εξ ουρανού αυτός απαντάει ότι θα τους δώσει τον άρτον εξ ουρανού. Αλλά είναι ποτέ δυνατόν ενώ πριν ήδη υπήρχε σύμβολο, το μάνα, τώρα να δινόταν ξανά σύμβολο και μάλιστα αυτήν την φορά κατώτερο, δηλαδή ένας επίγειος άρτος ; Φυσικά και όχι.
Ο Κύριος είπε και το εξής: ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, εάν ο άρτος δεν είναι πράγματι σώμα αλλά ερμηνεύσουμε σύμβολο τότε θα πούμε το απαράδεκτο ότι ο Χριστός συμβολίζει τον άρτο.
Στην μανία διαστροφής οι αιρετικοί δεν διστάζουν ακόμη και για την λέξη εστί να ανακαλύψουν νέα ερμηνεία. Δυστυχώς για αυτούς η διατύπωση των φράσεων του Κυρίου δεν αφήνει περιθώριο άλλης ερμηνείας.
Στο ίδιο κεφάλαιο ο Κύριος λέγοντας ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι πραγματικά το αίμα του.
Αντιθέτως με τους αιρετικούς το ότι θα είναι πραγματικά το σώμα και το αίμα του το καταλαβαίνουν οι ακροατές. Έτσι κάποιοι από αυτούς, αλλά και μερικοί μαθητές, σκανδαλίζονται όταν ακούνε ότι πρέπει να φάνε την σάρκα του. Όμως μετά την πρώτη εντύπωση ο Κύριος δεν τους διορθώνει την γνώμη για το τι κατάλαβαν ότι εννοεί αλλά τους λέγει πιο εμφατικά αναφέροντας δις την λέξη Αμήν.
Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς.
Εάν δεν εννοούσε πραγματικά σάρκα ή εάν δεν εννοούσε ότι η σάρκα θα ήταν προς βρώσιν και πρόκειται σε ένα λεπτό να αυτοαναιρεθεί λέγοντας ότι η σάρκα δεν ωφελεί τότε ποιος ο λόγος να αναφέρει για σάρκα αρχικώς ; Θα τους έλεγε απλά, ακούστε αυτά που σας λέω.
Οι αιρετικοί αναφέρουν το, τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν, στίχος 63, ώστε να υποστηρίξουν ότι δεν ωφελεί η σάρκα αλλά ο λόγος του Κυρίου. Κάθε άλλο πάρα αυτό λέει εδώ ο Ιησούς, εδώ τους βεβαιώνει άλλη μια φορά ότι πραγματικά θα πρέπει να φάνε το σώμα και το αίμα Του. Αυτός, ο στίχος 63, που για τους αιρετικούς δίδει δήθεν αλληγορική έννοια θα έκανε τους ακροατές να μείνουν όμως δεν έχει κάποια επίδραση. Όχι μόνο δεν έχει κάποια επίδραση αλλά όσοι φεύγουν το κάνουν μετά την διευκρίνηση τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν που δήθεν λέει ότι δεν πρόκειται περί αληθούς βρώσεως σώματος και αίματος. Έως τότε έχουν παραμείνει όλοι ώστε να καταλάβουν πέραν πάσης αμφιβολίας τι εννοεί ο Ιησούς. Στίχος 63: τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν. Στίχος 66: Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν.
Κανείς δεν μετείχε στην Λευιτική ιεροσύνη εάν δεν καταγόταν από την φυλή Λευι.
Ο Οζίας αν και βασιλειον ιερατευμα τιμωρήθηκε με λέπρα για την αναίδεια του να αντικαταστήσει τους ιερείς, αλλά και οι Κορε, Δαθαν και Αβειρων αν και βασιλειον ιεράτευμα τιμωρήθηκαν διότι προσπάθησαν να σφετεριστούν την ειδική ιεροσύνη.
Μόνον οι ιερείς είχαν το δικαίωμα να εισέρχονται στην σκηνή και να προσφέρουν τις θυσίες, παρότι λοιπόν όλοι ήταν βασίλειον ιεράτευμα ο Θεός δεν αναθέτει στον οποιοδήποτε να τελεί τις θυσίες, αλλά εκλέγει ειδική τάξη ανθρώπων για αυτό.
Στους μη έχοντες την ειδική ιεροσύνη απαγορευόταν αυστηρά όχι μόνο να αναμειγνύονται με τα ιερατικά καθήκοντα αλλά ακόμη και να πλησιάσουν στο θυσιαστήριο.
Ερχόμενος ο Χριστός στον κόσμο μεταθέτει την ιεροσύνη στην φυλή Ιούδα. Την λαμβάνει ο ίδιος και επειδή αναστήθηκε εκ νεκρών την κατέχει μόνιμα και είναι αιώνιος αρχιερέας κατά την τάξη Μεχλισεδέκ. Οι διάφοροι αιρετικοί αναφέρουν ότι επειδή ο Χριστός έχει την ιεροσύνη αμετάθετο δεν υπάρχει τάξη ανθρώπων η οποία έχει ειδική ιεροσύνη.
Όμως η Γραφή μας λέγει ότι ο Χριστός απεστάλη από τον Πατέρα και είναι Βασιλεύς Προφήτης και Αρχιερεύς, όλες αυτές τις εξουσίες τις μεταβιβάζει στους Αποστόλους. Με αυτήν την μεταβίβαση δεν απογυμνώνεται από αυτές αλλά καθιστά μετόχους τους Αποστόλους. Ανάμεσα σε αυτές τις εξουσίες που ο Κύριος εκχώρησε στους αποστόλους και στους διαδόχους τους είναι και η ιεροσύνη.
Τα πρώτα λόγια του αναστημένου Ιησού στους μαθητές ήταν τα: Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. Ειπώθηκε ότι ο Ιησούς είναι Βασιλεύς Προφήτης και Αρχιερεύς. Κατά όμοιο τρόπο αποστέλλει τους μαθητές και σε αυτά τα αξιώματα τους καθιστά μετόχους. Λέγει η Γραφή ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ, καὶ φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποίμενος κομιεῖσθε τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον.
Αρχιποιμήν ο Χριστός, ποιμένες οι Απόστολοι. Ο Κύριος εδώ κάνει μετόχους του Βασιλικού αξιώματος Του τους Αποστόλους.
Αλλά και την εξουσία του ως Διδασκάλου την μεταβιβάζει όταν τους λέγει να μαθητεύσουν τα έθνη. Πορευθεντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη.
Στο ιερατικό Του αξίωμα τους καθιστά μετόχους δίδοντας τους το δικαίωμα να συγχωρούν αμαρτίες, δικαίωμα που είχαν μόνο οι ιερείς. Είναι γνωστό από την Παλαιά Διαθήκη ότι εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες είχαν οι ιερείς, η άφεση αμαρτιών ήταν αποκλειστικό τους δικαίωμα. Καὶ τὸ δεύτερον ποιήσει ὁλοκάρπωμα, ὡς καθήκει καὶ ἐξιλάσεται ὁ ἱερεὺς περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτε, καὶ ἀφεθήσεται αὐτῷ.
Ο Χριστός ως Θεός έχει την δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες και σαν ιερεύς έχει την δύναμη να ιλασεται περί των αμαρτιών ημων όπως λέγει ο Απόστολος Ιωάννης στην Α’ επιστολή του. Καὶ αὐτὸς ἱλασμός ἐστι περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν, οὐ περὶ τῶν ἡμετέρων δὲ μόνον, ἀλλὰ καὶ περὶ ὅλου τοῦ κόσμου.
Λέγοντας ο Κύριος στους Αποστόλους ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται τους δίδει το δικαίωμα άφεσης αμαρτιών, τους δίνει την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες και τους καθιστά μετόχους στην ιεροσύνη του.
Έτσι όπως και επί Παλαιάς Διαθήκης όλος ο λαός ήταν βασίλειο ιεράτευμα αλλά μόνο οι ιερείς είχαν το δικαίωμα ιλάσεως αμαρτιών έτσι και στην εποχή της Καινής Διαθήκης ενώ όλος ο λαός είναι βασίλειον ιεράτευμα ο Κύριος δίδει το δικαίωμα για άφεση αμαρτιών, το οποίο είχαν μόνο οι ιερείς, μόνο στους Αποστόλους.
Το ειδικό ιερατικό αξίωμα και τα δικαιώματα που το συνοδεύουν δεν το αναθέτει ο Κύριος γενικώς σε όλους, αλλά συγκεκριμένα και ειδικά. Όπως έγινε με την άφεση αμαρτιών έτσι παράδειγμα και το χρίσμα έπρεπε να γίνεται από πρόσωπα που έχουν το δικαίωμα, από άτομα δηλαδή που μετέχουν στην ειδική ιεροσύνη και όχι από τον οποιοδήποτε.
Απόδειξη είναι ότι δεν μπορούσε να τελεστεί ένα μυστήριο αν δεν υπήρχε άτομο που μετείχε στην ειδική ιεροσύνη είναι ότι το Άγιο Πνεύμα κατέβαινε μόνο όταν οι Απόστολοι ή κάποιος από το ιερατείο έκανε επίθεση των χειρών. Αυτό γινόταν και στις δυο Διαθήκες.
Η επίθεσητων χειρών ξεκινά από την Παλαιά και συνεχίζεται στην Καινή . Ο Θεός αναθέτει στον Μωυσή να χρίσει ιερέα τον Ααρών, ας θυμηθούμε το έλαιον του χρίσματος, κατά όμοιο τρόπο στην Καινή έχουμε άτομα με εξουσία έτσι ο Φίλιππος που ανήκε στους επτά βοηθούς των Αποστόλων είχε μεν δικαίωμα να τελέσει το βάπτισμα, αλλά δεν είχε δικαίωμα να τελέσει το χρίσμα.
Γι’ αυτό παρέστη ανάγκη να μεταβούν στους Σαμαρείτες, οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης, οι οποίοι τότε επετίθουν τας χείρας επ’ αυτούς και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον, στίχοι 14-17.
Στην αρχή της δράσεως του Αποστόλου Παύλου στην Έφεσο αναφέρεται, Πράξεις ιθ’ 1-6, ότι οι δώδεκα άνδρες είχαν γίνει ατελώς Χριστιανοί. Ο Παύλος και ο Βαρνάβας απεσταλμένοι του Αγίου Πνεύματος με την επίθεση των χειρών χειροτονούν πρεσβύτερους ανά εκκλησία. Με την λέξη πρεσβύτερος δηλώνεται η λέξη ιερεύς.
Καταλαβαίνουμε ότι όρισε αυτόν τον τρόπο ο Κύριος ώστε να μην υπάρχει αταξία, διότι ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε αυθαιρέτως να σφετεριστεί σαν άλλος Κορέ την ιεροσύνη ή να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχει ειδική ιεροσύνη και ο Θεός τον έχρισε ποιμένα, προφήτη ή οτιδήποτε παρόμοιο όπως λέγουν οι διάφοροι αυτοανακυρηγμένοι ποιμένες των Προτεσταντών.
Το ότι θα υπάρχει ιερατική τάξις μας το λέγει και το Εβρ.ιγ 10. ἔχομεν θυσιαστήριον ἐξ οὗ φαγεῖν οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες.
Ο απόστολος Παύλος γράφει στην προς Εβραίους επιστολή ότι στην εκκλησία υπάρχει θυσιαστήριο. Παρατηρούμε ότι εφόσον υπάρχει θυσιαστήριο επόμενο είναι να υπάρχει και ιερεύς που θα θυσιάζει, από το θυσιαστήριο αυτό λέγει ο Απόστολος δεν επιτρέπετε να φάνε όσοι είναι εκτός της Εκκλησίας του Χριστού, άρα υπάρχει επάνω στο θυσιαστήριο κάτι το βρώσιμο. Και μόνο οι λέξεις έχομεν θυσιαστήριον και φαγείν αρκούν για να δηλώσουν καθαρά ότι έχουμε στην Γη θυσιαστήριο και αυτό που έχει επάνω αυτό το θυσιαστήριο είναι κάτι πραγματικό, αισθητό, και δεν είναι η αφοσίωση, η πίστη και τα λοιπά που λένε οι αρνούμενοι την ειδική ιεροσύνη αιρετικοί.
Αλλά ας προχωρήσουμε ώστε να δούμε ορισμένα που θα μας βοηθήσουν να αποδείξουμε και να καταλάβουμε ότι το θυσιαστήριο αυτό δεν είναι κάτι το συμβολικό και ότι αληθώς εκεί γίνεται θυσία. Ο Κύριος λέγει μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας·ότι δεν ήλθε να καταλύσει τον νόμο αλλά να πληρώσει, οπότε εφόσον πιο μετά ομιλεί για θυσιαστήριο, άρα και τις θυσίες δεν θα τις καταλύσει αλλά θα τις πληρώσει. Οι θυσίες θα μεταποιηθούν και αντί να έχουμε θυσία ζώων και τον αμνό του Νομικού Πάσχα θα έχουμε τον Αμνό του Θεού.
Ο Κύριος στην συνέχεια λέγει Ἐὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου.
Όλα αυτά είναι στο 5ο κεφάλαιο και τα απευθύνει στους πιστούς όλων των εποχών άρα αυτά που λέγει περί του θυσιαστηρίου μας δείχνουν ότι θα υπάρχει θυσιαστήριο στην Καινή Διαθήκη και στην Εκκλησία του, το ίδιο μας λέγει και ο Απόστολος όταν γράφει έχομεν θυσιαστήριον.
Ας δούμε όμως και τους στίχους του 5ου κεφαλαίου της Α’ προς Κορινθίους Επιστολής.
Λέγει ο Απόστολος, βλέπετε τὸν Ἰσραὴλ κατὰ σάρκα· οὐχὶ οἱ ἐσθίοντες τὰς θυσίας κοινωνοὶ τοῦ θυσιαστηρίου εἰσί; τί οὖν φημί; ὅτι εἴδωλόν τί ἐστιν; ἢ ὅτι εἰδωλόθυτόν τί ἐστιν; ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων.
Βλέπουμε τον Παύλο να αναφέρει ότι υπάρχει τράπεζα Κυρίου πάνω στην οποία υπάρχει κάτι βρώσιμο. Το τι υπάρχει επάνω στην Χριστιανική τράπεζα μας το έχει πει πιο πριν,
υπάρχει το ποτήριον της ευλογίας με το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Αυτό το ποτήριο περιέχει τον άρτο και τον οίνο, το σώμα και το αίμα του Κυρίου πραγματικά και όχι συμβολικά. Στο Ματθ. 26:28 τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου τὸ τῆς καινῆς διαθήκης τὸ περὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ο Κύριος λέγει καθαρά ότι μέσα στο ποτηριο αυτό υπάρχει πραγματικά το αίμα του και όχι κάτι που συμβολίζει το αίμα του.
Η φράση τούτο γαρ εστί σημαίνει "αυτό είναι" και δεν αφήνει καμιά αμφιβολία ότι πρόκειται πραγματικά περί αίματος και σώματος. Αλλά και η λέξη εκχυνόμενον δηλώνει θυσία αφού σε όλες τις θυσίες στην Παλαιά γινόταν έκχυση αίματος.
Όταν οι Ιουδαίοι είπαν στον Κύριο ότι ο Μωυσής τους έδωσε το μάνα εξ ουρανού αυτός απαντάει ότι θα τους δώσει τον άρτον εξ ουρανού. Αλλά είναι ποτέ δυνατόν ενώ πριν ήδη υπήρχε σύμβολο, το μάνα, τώρα να δινόταν ξανά σύμβολο και μάλιστα αυτήν την φορά κατώτερο, δηλαδή ένας επίγειος άρτος ; Φυσικά και όχι.
Ο Κύριος είπε και το εξής: ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, εάν ο άρτος δεν είναι πράγματι σώμα αλλά ερμηνεύσουμε σύμβολο τότε θα πούμε το απαράδεκτο ότι ο Χριστός συμβολίζει τον άρτο.
Στην μανία διαστροφής οι αιρετικοί δεν διστάζουν ακόμη και για την λέξη εστί να ανακαλύψουν νέα ερμηνεία. Δυστυχώς για αυτούς η διατύπωση των φράσεων του Κυρίου δεν αφήνει περιθώριο άλλης ερμηνείας.
Στο ίδιο κεφάλαιο ο Κύριος λέγοντας ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι αυτό είναι πραγματικά το αίμα του.
Αντιθέτως με τους αιρετικούς το ότι θα είναι πραγματικά το σώμα και το αίμα του το καταλαβαίνουν οι ακροατές. Έτσι κάποιοι από αυτούς, αλλά και μερικοί μαθητές, σκανδαλίζονται όταν ακούνε ότι πρέπει να φάνε την σάρκα του. Όμως μετά την πρώτη εντύπωση ο Κύριος δεν τους διορθώνει την γνώμη για το τι κατάλαβαν ότι εννοεί αλλά τους λέγει πιο εμφατικά αναφέροντας δις την λέξη Αμήν.
Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς.
Εάν δεν εννοούσε πραγματικά σάρκα ή εάν δεν εννοούσε ότι η σάρκα θα ήταν προς βρώσιν και πρόκειται σε ένα λεπτό να αυτοαναιρεθεί λέγοντας ότι η σάρκα δεν ωφελεί τότε ποιος ο λόγος να αναφέρει για σάρκα αρχικώς ; Θα τους έλεγε απλά, ακούστε αυτά που σας λέω.
Οι αιρετικοί αναφέρουν το, τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν, στίχος 63, ώστε να υποστηρίξουν ότι δεν ωφελεί η σάρκα αλλά ο λόγος του Κυρίου. Κάθε άλλο πάρα αυτό λέει εδώ ο Ιησούς, εδώ τους βεβαιώνει άλλη μια φορά ότι πραγματικά θα πρέπει να φάνε το σώμα και το αίμα Του. Αυτός, ο στίχος 63, που για τους αιρετικούς δίδει δήθεν αλληγορική έννοια θα έκανε τους ακροατές να μείνουν όμως δεν έχει κάποια επίδραση. Όχι μόνο δεν έχει κάποια επίδραση αλλά όσοι φεύγουν το κάνουν μετά την διευκρίνηση τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν που δήθεν λέει ότι δεν πρόκειται περί αληθούς βρώσεως σώματος και αίματος. Έως τότε έχουν παραμείνει όλοι ώστε να καταλάβουν πέραν πάσης αμφιβολίας τι εννοεί ο Ιησούς. Στίχος 63: τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν. Στίχος 66: Ἐκ τούτου πολλοὶ ἀπῆλθον ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἰς τὰ ὀπίσω καὶ οὐκέτι μετ᾿ αὐτοῦ περιεπάτουν.
Η δήθεν διευκρίνηση ότι δεν μιλάει κυριολεκτικά αλλά αλληγορικά όχι μόνο δεν έχει καμία καταπραϋντική επίπτωση στους ακροατές, όχι μόνο όλοι συνεχίζουν να είναι ταραγμένοι, ακόμη και αυτοί οι 12, αλλά τώρα φεύγουν οριστικά απλοί ακροατές και κάποιοι από τους μαθητές του ευρύτερου κύκλου.
Εάν ήταν σύμβολα όπως λένε οι αιρετικοί θα τους διόρθωνε ο Χριστός όταν έλεγαν Πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα φαγεῖν. Θα άλλαζε την εντύπωση που αποκόμισαν ότι πραγματικά θα πρέπει να φάνε την σάρκα του για να έχουν αιώνια ζωή.
Αλλά ας δούμε το χωρίο ολόκληρο.
Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον Σκληρός ἐστιν ὁ λόγος τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐν ἑαυτῷ ὅτι γογγύζουσι περὶ τούτου οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς Τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει; ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον; τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν ἀλλ’ εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινες οἳ οὐ πιστεύουσιν ᾔδει γὰρ ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἰησοῦς τίνες εἰσὶν οἱ μὴ πιστεύοντες καὶ τίς ἐστιν ὁ παραδώσων αὐτόν καὶ ἔλεγε διὰ τοῦτο εἴρηκα ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ πατρός μου.
Δηλαδή, όταν άκουσαν πολλοί ακροατές αλλά και μαθητές ότι τους έλεγε να φάνε την σάρκα Του γόγγυσαν. Ο Κύριος με την Θεϊκή του Παγγνωσία αντιλαμβάνεται.
Εάν ήταν σύμβολα όπως λένε οι αιρετικοί θα τους διόρθωνε ο Χριστός όταν έλεγαν Πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα φαγεῖν. Θα άλλαζε την εντύπωση που αποκόμισαν ότι πραγματικά θα πρέπει να φάνε την σάρκα του για να έχουν αιώνια ζωή.
Αλλά ας δούμε το χωρίο ολόκληρο.
Πολλοὶ οὖν ἀκούσαντες ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶπον Σκληρός ἐστιν ὁ λόγος τίς δύναται αὐτοῦ ἀκούειν; εἰδὼς δὲ ὁ Ἰησοῦς ἐν ἑαυτῷ ὅτι γογγύζουσι περὶ τούτου οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ, εἶπεν αὐτοῖς Τοῦτο ὑμᾶς σκανδαλίζει; ἐὰν οὖν θεωρῆτε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἀναβαίνοντα ὅπου ἦν τὸ πρότερον; τὸ Πνεῦμά ἐστιν τὸ ζῳοποιοῦν, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν ἀλλ’ εἰσὶν ἐξ ὑμῶν τινες οἳ οὐ πιστεύουσιν ᾔδει γὰρ ἐξ ἀρχῆς ὁ Ἰησοῦς τίνες εἰσὶν οἱ μὴ πιστεύοντες καὶ τίς ἐστιν ὁ παραδώσων αὐτόν καὶ ἔλεγε διὰ τοῦτο εἴρηκα ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ᾖ δεδομένον αὐτῷ ἐκ τοῦ πατρός μου.
Δηλαδή, όταν άκουσαν πολλοί ακροατές αλλά και μαθητές ότι τους έλεγε να φάνε την σάρκα Του γόγγυσαν. Ο Κύριος με την Θεϊκή του Παγγνωσία αντιλαμβάνεται.
Αυτοί πριν έλεγαν Οὐχ οὗτός ἐστιν Ἰησοῦς ὁ υἱὸς Ἰωσήφ, οὗ ἡμεῖς οἴδαμεν τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα; πῶς οὖν λέγει οὗτος ὅτι ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβέβηκα; δηλαδή, αυτός δεν είναι ο γιος του Ιωσήφ; πως λέει ότι κατέβηκε από τον ουρανό;
Και τους απαντά ο Χριστός: δεν μπορείτε να καταλάβετε τα λόγια μου διότι με βλέπετε σαν άνθρωπο μόνον, τον γιο του Ιωσήφ, και γι’ αυτό λέτε πως αυτός λέγει ότι κατέβηκε από τον ουρανό; Σκανδαλιστήκατε επειδή σας είπα να φάτε την σάρκα μου για να έχετε αιωνία ζωή. Εάν με δείτε να ανεβαίνω πάλι στους ουρανούς εκεί που ήμουν θα με πιστέψετε ότι το σώμα μου δίνει αιώνιο ζωή ; Σας λέγω ότι η σάρκα μου δίνει ζωή αιώνια διότι ακριβώς έχει συλληφθεί από το Πνεύμα το Άγιο και κατοικεί σε αυτήν το Πνεύμα το Άγιο. Το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα μου δίνει ζωή αιώνια, διότι είναι ενωμένη και κατοικεί σε αυτή το Πνεύμα το Άγιο.
Βλέπουμε ότι ο Κύριος βεβαιώνει ότι πραγματικά θα πρέπει να φάνε την σάρκα του. Έτσι κάποιοι από τους ακροατές και τους μαθητές φεύγουν, διότι θεωρούν ότι πρόκειται περί ανθρωποφαγίας. Τι εννόησαν αυτοί; ότι πραγματικά είναι σώμα και αίμα αυτό που λέγει ο Ιησούς. Εάν αυτό δεν ήταν έτσι όπως είχαν εννοήσει αυτοί που έφυγαν θα έλεγε ο Κύριος και στους 12 εάν ήθελαν να φύγουν και αυτοί;
Οι αιρετικοί ορμώμενοι από την λέξη ανάμνηση του χωρίου ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν αναφέρουν ότι είναι συμβολικά, όμως από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει πραγματικά μεταβολή. Η λέξη ανάμνηση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει θυσία, η Ευχαριστία είναι και ανάμνηση του σωτήριου πάθους και θυσία αλλά και λατρεία.
Η σφαγή του αμνού του Νομικού Πάσχα και η ανάμνηση λυτρώσεως από τον Φαραώ η οποία είναι προτύπωση του Αμνού του Θεού λέγεται μνημόσυνο, καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνο Εξ. 12,14, ανάμνηση δηλαδή, όμως ταυτόχρονα ήταν και θυσία, θυσία τὸ πάσχα τοῦτο Κυρίῳ Εξ. 12,27 αλλά και λατρεία, φυλάξασθε τὴν λατρείαν ταύτην Εξ. 12,25.
Άρα και η Χριστιανική θυσία είναι και ανάμνηση και θυσία και λατρεία.
Και τους απαντά ο Χριστός: δεν μπορείτε να καταλάβετε τα λόγια μου διότι με βλέπετε σαν άνθρωπο μόνον, τον γιο του Ιωσήφ, και γι’ αυτό λέτε πως αυτός λέγει ότι κατέβηκε από τον ουρανό; Σκανδαλιστήκατε επειδή σας είπα να φάτε την σάρκα μου για να έχετε αιωνία ζωή. Εάν με δείτε να ανεβαίνω πάλι στους ουρανούς εκεί που ήμουν θα με πιστέψετε ότι το σώμα μου δίνει αιώνιο ζωή ; Σας λέγω ότι η σάρκα μου δίνει ζωή αιώνια διότι ακριβώς έχει συλληφθεί από το Πνεύμα το Άγιο και κατοικεί σε αυτήν το Πνεύμα το Άγιο. Το Άγιο Πνεύμα είναι εκείνο που ζωοποιεί, η σάρκα μου δίνει ζωή αιώνια, διότι είναι ενωμένη και κατοικεί σε αυτή το Πνεύμα το Άγιο.
Βλέπουμε ότι ο Κύριος βεβαιώνει ότι πραγματικά θα πρέπει να φάνε την σάρκα του. Έτσι κάποιοι από τους ακροατές και τους μαθητές φεύγουν, διότι θεωρούν ότι πρόκειται περί ανθρωποφαγίας. Τι εννόησαν αυτοί; ότι πραγματικά είναι σώμα και αίμα αυτό που λέγει ο Ιησούς. Εάν αυτό δεν ήταν έτσι όπως είχαν εννοήσει αυτοί που έφυγαν θα έλεγε ο Κύριος και στους 12 εάν ήθελαν να φύγουν και αυτοί;
Οι αιρετικοί ορμώμενοι από την λέξη ανάμνηση του χωρίου ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν αναφέρουν ότι είναι συμβολικά, όμως από τα παραπάνω φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει πραγματικά μεταβολή. Η λέξη ανάμνηση δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει θυσία, η Ευχαριστία είναι και ανάμνηση του σωτήριου πάθους και θυσία αλλά και λατρεία.
Η σφαγή του αμνού του Νομικού Πάσχα και η ανάμνηση λυτρώσεως από τον Φαραώ η οποία είναι προτύπωση του Αμνού του Θεού λέγεται μνημόσυνο, καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνο Εξ. 12,14, ανάμνηση δηλαδή, όμως ταυτόχρονα ήταν και θυσία, θυσία τὸ πάσχα τοῦτο Κυρίῳ Εξ. 12,27 αλλά και λατρεία, φυλάξασθε τὴν λατρείαν ταύτην Εξ. 12,25.
Άρα και η Χριστιανική θυσία είναι και ανάμνηση και θυσία και λατρεία.
Η Παλαιά προτυπώνει την Καινή, ανάμνηση της λυτρώσεως εκ του νοητού Φαραώ και λατρεία και θυσία, έτσι όπως οι Ιουδαίοι έτρωγαν εξ ολοκλήρου τον αμνό έτσι και εμείς τρώμε την σάρκα και το αίμα του Κυρίου.
Εδώ ας δούμε και κάτι άλλο, την νύχτα που παραδόθηκε από τον Κύριο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μαζί του βρίσκονται μόνο οι 12. Είδαμε πιο πριν ότι έλαβαν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, έλαβαν εξουσία να ποιμαίνουν και να είναι διδάσκαλοι και τώρα ο Κύριος παραδίδει ξανά μόνο στους 12. Δεν παραβρίσκεται εκεί κανείς άλλος διότι δεν αναθέτει ο Κύριος σε όλους. Όπως δεν ανέθεσε την συγχώρηση αμαρτιών, την διαποίμανση ή την διδασκαλία σε όλους έτσι και την θυσία την παραδίδει μόνο στους 12.
Αυτό γίνεται διότι ο Κύριος παραδίδει το μυστήριο και την τέλεση του στους 12 σαν ιερείς και κατ' επέκταση παραδίδει στους διαδόχους τους που θα φέρουν την ειδική ιεροσύνη μετά την επίθεση των χειρών.
Εδώ ας δούμε και κάτι άλλο, την νύχτα που παραδόθηκε από τον Κύριο το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας μαζί του βρίσκονται μόνο οι 12. Είδαμε πιο πριν ότι έλαβαν εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες, έλαβαν εξουσία να ποιμαίνουν και να είναι διδάσκαλοι και τώρα ο Κύριος παραδίδει ξανά μόνο στους 12. Δεν παραβρίσκεται εκεί κανείς άλλος διότι δεν αναθέτει ο Κύριος σε όλους. Όπως δεν ανέθεσε την συγχώρηση αμαρτιών, την διαποίμανση ή την διδασκαλία σε όλους έτσι και την θυσία την παραδίδει μόνο στους 12.
Αυτό γίνεται διότι ο Κύριος παραδίδει το μυστήριο και την τέλεση του στους 12 σαν ιερείς και κατ' επέκταση παραδίδει στους διαδόχους τους που θα φέρουν την ειδική ιεροσύνη μετά την επίθεση των χειρών.
Και για να βεβαιώσει εκείνη την νύχτα ότι αυτό είναι αληθινά το σώμα και αίμα του ο Χριστός την στιγμή που τα προσφέρει στους μαθητές αυτό σημαίνει ότι η μεταβολή δεν εξαρτάται από τον κάθε ένα προσερχόμενο αλλά έχει ήδη συντελεστεί. Γι’ αυτό λέγει ο Απόστολος ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου. Είναι σαν να λέει όποιος νομίζει ότι δεν είναι σώμα και αίμα αλλά τα θεωρεί απλά σύμβολα τρώγει και πίνει κρίμα και καταδίκη. Η βλάβη ή η ωφέλεια εξαρτάται από τον προσερχόμενο και όχι η μεταβολή.
Η λειτουργία θυσιαστηρίου και η ειδική ιεροσύνη στην εποχή της Καινής Διαθήκης προφητεύονται καθαρότατα στην Παλαιά Διαθήκη.
Συγκλεισθήσονται θύραι, καὶ οὐκ ἀνάψεται τὸ θυσιαστήριόν μου δωρεάν· οὐκ ἔστι μου θέλημα ἐν ὑμῖν, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, καὶ θυσίαν οὐ προσδέξομαι ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν διότι ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, διότι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. Μαλαχ. 1:11
Σε όλους τους τόπους θυμίαμα προς τον Θεό και θυσία καθαρά έγινε μετά την παρουσία του Χριστού διότι είχε λεχθεί στον Μωυσή ότι σε κανένα άλλο τόπο δεν θα κάνει θυσία, αλλά μόνο στον τόπο που ο Θεός θα εκλέξει.
Ας δούμε πως εννόησε το χωρίο η πρώτη Εκκλησία μέσω του Ιουστίνου του μάρτυρος.
Καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσφέρεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, ὅτι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει κύριος, ὑμεῖς δὲ βεβηλοῦτε αὐτό. Περὶ δὲ τῶν ἐν παντὶ τόπῳ ὑφ' ἡμῶν τῶν ἐθνῶν προσφερομένων αὐτῷ θυσιῶν, τοῦτ' ἔστι τοῦ ἄρτου τῆς εὐχαριστίας καὶ τοῦ ποτηρίου ὁμοίως τῆς εὐχαριστίας, προλέγει τότε, εἰπὼν καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ δοξάζειν ἡμᾶς, ὑμᾶς δὲ βεβηλοῦν. (Άγίου Ἰουστίνου πρὸς Τρύφωνα Ἰουδαῖον Διάλογος)
Και αλλού βλέπουμε προφητεία περί θυσιαστήριο.
Καὶ τοῖς ἀλλογενέσι τοῖς προσκειμένοις Κυρίῳ δουλεύειν αὐτῷ καὶ ἀγαπᾶν τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ εἶναι αὐτῷ εἰς δούλους καὶ δούλας καὶ πάντας τοὺς φυλασσομένους τὰ σάββατά μου μὴ βεβηλοῦν καὶ ἀντεχομένους τῆς διαθήκης μου, εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ εὐφρανῶ αὐτοὺς ἐν τῷ οἴκῳ τῆς προσευχῆς μου· τὰ ὁλοκαυτώματα αὐτῶν, καὶ αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταὶ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου μου· ὁ γὰρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Ησ. 56:6,7
Ο Χριστός αναφέρει κατά λέξη την προφητεία του Ησαΐα αποστομώνοντας τους αιρετικούς.
Καὶ ἐδίδασκε λέγων αὐτοῖς· οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν;
Ο Κύριος λέγει θα ονομασθεί. Όμως ο Ναός ήταν ήδη οίκος προσευχής.
Πότε θα ονομασθεί; Όταν οι αλλογενείς έγιναν δεκτοί, στην εποχή της Καινής δηλαδή. Ονομάστηκε οίκος προσευχής Εθνών όταν αυτά πίστεψαν στον Χριστό. Όμως ο Ησαΐας μας λέγει ότι δεν θα καταργηθεί το θυσιαστήριο και αναφέρει καθαρά για θυσία επί θυσιαστηρίου που θα προσφέρουν οι αλλογενείς που θα προστρέχουν στον ναό.
Στον Ιερεμία διαβάζουμε:
Ἰδού, ἔρχονται ἡμέραι, λέγει Κύριος, καὶ θέλω ἐκτελέσει τὸν ἀγαθὸν ἐκεῖνον λόγον, τὸν ὁποῖον ἐλάλησα περὶ τοῦ οἴκου Ἰσραήλ καὶ περὶ τοῦ οἴκου Ἰούδα. Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ θέλω ἀναβλαστήσει εἰς τὸν Δαβὶδ βλαστὸν δικαιοσύνης, καὶ θέλει ἐκτελέσει κρίσιν καὶ δικαιοσύνην ἐν τῇ γῇ. Ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ὁ Ἰούδας θέλει σωθῆ καὶ ἡ Ἱερουσαλήμ θέλει κατοικήσει ἐν ἀσφαλείᾳ· καὶ τοῦτο εἶναι τὸ ὄνομα, μὲ τὸ ὁποῖον θέλει ὀνομασθῆ, Ὁ Κύριος ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν. Διότι οὕτω λέγει Κύριος· Δὲν θέλει λείψει ἀπὸ τοῦ Δαβὶδ ἄνθρωπος καθήμενος ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ οἴκου Ἰσραήλ· οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος ἐνώπιόν μου, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας. Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἱερεμίαν λέγων, οὕτω λέγει Κύριος· Ἐὰν ἦναι δυνατὸν νὰ καταλύσητε τὴν διαθήκην μου τῆς ἡμέρας καὶ τὴν διαθήκην μου τῆς νυκτός, ὥστε νὰ μή ἦναι πλέον ἡμέρα καὶ νὺξ ἐν τῷ καιρῷ αὑτῶν, τότε θέλει δυνηθῆ νὰ καταλυθῆ καὶ ἡ διαθήκη μου ἡ πρὸς τὸν Δαβὶδ τὸν δοῦλόν μου, ὥστε νὰ μή ἔχῃ υἱὸν διὰ νὰ βασιλεύῃ ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ, καὶ ἡ πρὸς τοὺς Λευΐτας τοὺς ἱερεῖς, τοὺς λειτουργοὺς μου. Καθὼς ἡ στρατιὰ τοῦ οὐρανοῦ δὲν δύναται νὰ ἀριθμηθῇ οὐδὲ ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης νὰ μετρηθῇ, οὕτω θέλω πληθύνει τὸ σπέρμα Δαβὶδ τοῦ δούλου μου καὶ τοὺς Λευΐτας τοὺς λειτουργοῦντας εἰς ἐμέ. Ιερεμίας 23: 15-22 Μασ. Η λειτουργία θυσιαστηρίου και η ειδική ιεροσύνη στην εποχή της Καινής Διαθήκης προφητεύονται καθαρότατα στην Παλαιά Διαθήκη.
Συγκλεισθήσονται θύραι, καὶ οὐκ ἀνάψεται τὸ θυσιαστήριόν μου δωρεάν· οὐκ ἔστι μου θέλημα ἐν ὑμῖν, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, καὶ θυσίαν οὐ προσδέξομαι ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν διότι ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, διότι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. Μαλαχ. 1:11
Σε όλους τους τόπους θυμίαμα προς τον Θεό και θυσία καθαρά έγινε μετά την παρουσία του Χριστού διότι είχε λεχθεί στον Μωυσή ότι σε κανένα άλλο τόπο δεν θα κάνει θυσία, αλλά μόνο στον τόπο που ο Θεός θα εκλέξει.
Ας δούμε πως εννόησε το χωρίο η πρώτη Εκκλησία μέσω του Ιουστίνου του μάρτυρος.
Καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσφέρεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, ὅτι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει κύριος, ὑμεῖς δὲ βεβηλοῦτε αὐτό. Περὶ δὲ τῶν ἐν παντὶ τόπῳ ὑφ' ἡμῶν τῶν ἐθνῶν προσφερομένων αὐτῷ θυσιῶν, τοῦτ' ἔστι τοῦ ἄρτου τῆς εὐχαριστίας καὶ τοῦ ποτηρίου ὁμοίως τῆς εὐχαριστίας, προλέγει τότε, εἰπὼν καὶ τὸ ὄνομα αὐτοῦ δοξάζειν ἡμᾶς, ὑμᾶς δὲ βεβηλοῦν. (Άγίου Ἰουστίνου πρὸς Τρύφωνα Ἰουδαῖον Διάλογος)
Και αλλού βλέπουμε προφητεία περί θυσιαστήριο.
Καὶ τοῖς ἀλλογενέσι τοῖς προσκειμένοις Κυρίῳ δουλεύειν αὐτῷ καὶ ἀγαπᾶν τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ εἶναι αὐτῷ εἰς δούλους καὶ δούλας καὶ πάντας τοὺς φυλασσομένους τὰ σάββατά μου μὴ βεβηλοῦν καὶ ἀντεχομένους τῆς διαθήκης μου, εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ εὐφρανῶ αὐτοὺς ἐν τῷ οἴκῳ τῆς προσευχῆς μου· τὰ ὁλοκαυτώματα αὐτῶν, καὶ αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταὶ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου μου· ὁ γὰρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Ησ. 56:6,7
Ο Χριστός αναφέρει κατά λέξη την προφητεία του Ησαΐα αποστομώνοντας τους αιρετικούς.
Καὶ ἐδίδασκε λέγων αὐτοῖς· οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν;
Ο Κύριος λέγει θα ονομασθεί. Όμως ο Ναός ήταν ήδη οίκος προσευχής.
Πότε θα ονομασθεί; Όταν οι αλλογενείς έγιναν δεκτοί, στην εποχή της Καινής δηλαδή. Ονομάστηκε οίκος προσευχής Εθνών όταν αυτά πίστεψαν στον Χριστό. Όμως ο Ησαΐας μας λέγει ότι δεν θα καταργηθεί το θυσιαστήριο και αναφέρει καθαρά για θυσία επί θυσιαστηρίου που θα προσφέρουν οι αλλογενείς που θα προστρέχουν στον ναό.
Στον Ιερεμία διαβάζουμε:
Στην προφητεία ο Ιερεμίας λέει καθαρά ότι θα υπάρχει ειδική ιεροσύνη και ιερείς που θα προσφέρουν θυσίες στην Μεσσιανική εποχή και ότι ο αριθμός των ιερέων θα είναι αναρίθμητος.
Καὶ καταλείψω ἐπ' αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσῳσμένους εἰς τὰ ἔθνη εἰς Θαρσίς καὶ Φούδ καὶ Λούδ καὶ Μοσόχ καὶ Θοβέλ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόῤῥω οἳ οὐκ ἀκηκόασίν μου τὸ ὄνομα οὐδὲ ἑωράκασιν τὴν δόξαν μου καὶ ἀναγγελοῦσίν μου τὴν δόξαν ἐν τοῖς ἔθνεσιν καὶ ἄξουσιν τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν δῶρον κυρίῳ μεθ' ἵππων καὶ ἁρμάτων ἐν λαμπήναις ἡμιόνων μετὰ σκιαδίων εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν ιερουσαλημ εἶπεν κύριος ὡς ἂν ἐνέγκαισαν οἱ υἱοὶ ισραηλ ἐμοὶ τὰς θυσίας αὐτῶν μετὰ ψαλμῶν εἰς τὸν οἶκον κυρίου καὶ ἀπ' αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ λευίτας εἶπεν κύριος. Ησ. 66:19,21
Ο Ησαΐας είναι καταπέλτης εναντίον των αιρετικών και μας λέγει ξεκάθαρα ότι στην εποχή της Καινής Διαθήκης θα υπάρχει ιερατική τάξις.
Και ο μεν Ησαΐας το λέγει, οι αιρετικοί όμως δεν το βλέπουν;
Τι σόι διάβασμα κάνουν στην Αγία Γραφή;
Μα είναι διάβασμα άλλα να διδάσκει η Γραφή και αλλά να καταλαβαίνουν αυτοί;
Τέλος Α' Μέρους, για την ακρίβεια προλόγου σε ομιλία του πατρός Δανιήλ περί ειδικής ιεροσύνης, το Β' Μέρος η ομιλία του μακαριστού πατρός >ΕΔΩ<
και αναλυτικότερη δημοσίευση περί της Θείας Ευχαριστίας ως θυσίας και της τριπλής θυσιαστήριας ιδιότητάς της στην Θεία Λειτουργία >ΕΔΩ<
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου