Τα άμφια των ιερέων
Αγαπητοί οι διάφοροι αιρετικοί εναντιώνονται σε οτιδήποτε κάνει η Εκκλησία με σκοπό να γεμίσουν την σατανική φαρέτρα με βέλη τα οποία αργότερα θα εκτοξεύσουν εναντίων της. Αυτό γίνεται ώστε το υποψήφιο θύμα να πειστεί και να προσχωρήσει στην αίρεση. Ένα από τα θέματα που επιτίθενται είναι τα άμφια των ιερέων, δηλαδή διαμαρτύρονται διότι οι ιερείς φοράνε ράσα. Φυσικά εφόσον οι ιερείς παραδέχονται ότι ειδική ιεροσύνη είναι λογικό και επόμενο ότι θα είχαν την κατάλληλη αμφίεση.
Αν οι ιερείς φορούσαν σκισμένα τζιν οι αιρετικοί θα έλεγαν "ευτελίζουν το όνομα του Ιησού", αν φορούσαν φόρμες ή κουστούμι θα έλεγαν "αφού παραδέχονται ειδική ιεροσύνη γιατί δεν έχουν και την κατάλληλη αμφίεση; άρα ούτε αυτοί δεν πιστεύουν ότι διδάσκουν" δηλαδή όλο και κάτι θα έβρισκαν να πουν εναντίων. Κάνουν το ίδιο που έκαναν οι Φαρισαίοι, εναντιώνονταν σε οτιδήποτε του Χριστού.
Για τα ράσα υπάρχουν κάποιες προτάσεις ότι βλέπουμε ειδική ιερατική ένδυση στον φαιλόνη τον οποίο ο Παύλος ζητάει να του φέρουν. Αυτό το περιστατικό είναι στο Β' Τιμ. 4,13 τόν φαιλόνην, ὃν ἀπέλιπον ἐν Τρῳάδι παρά Κάρπῳ, ἐρχόμενος φέρε, καί τά βιβλία, μάλιστα τάς μεμβάνας. Αυτές οι προτάσεις υποστηρίζουν ότι ο φαιλόνης του Β' Τιμοθέου ήταν ένα ιερατικό ένδυμα όμως στην προκειμένη περίπτωση έχουμε απλά το πανωφόρι της τότε εποχής για τον χειμώνα.
Ήταν χωρίς μανίκια περίπου όπως το Μεξικάνικο πόντσο, φτιαγμένο από μαλλί ή και δέρμα και το οποίο φορούσαν οι Ρωμαίοι. Το ονόμαζαν πένουλα, είναι δάνειο από το Ελληνικό φαινόλη. Η λέξη είναι σε χρήση από πολύ παλαιά, ο Ιούλιος Πολυδεύκης, 2ος αιώνας μΧ, αναφέρει στο έργο του Ονομαστικόν, είναι ονομαστικό λεξικό, ότι η λέξη βρίσκεται σε ένα έργο του Ρίνθωνα Συρακούσιου, ποιητής 4ου αιώνα πΧ, και συγκεκριμένα στο χαμένο έργο του, Ιφιγένεια εν Ταύροις.
Από την λέξη φαινόλη έχουμε με αναγραμματισμό και την λέξη φελόνι, φελώνιο, φαιλώνιο, δηλαδή το γνωστό άμφιο που φορούν σήμερα οι ιερείς. Ο Τερτυλλιανός στο έργο του De Oratione δέχεται την λέξη φαιλόνην ως την γνωστή κάπα του καιρού του όταν κάνει λόγο για κάτι άλλο, μια συνήθεια που είχαν ορισμένοι Χριστιανοί να βγάζουν το πανωφόρι όταν προσεύχονταν, πρακτική που είχαν οι ειδωλολάτρες. Ο Τερτυλλιανός λέει δεικτικά ότι αυτό δεν έχει καμία επίπτωση στην προσευχή αν φοράς ή όχι πανωφόρι εκτός αν νομίζουν ότι ο Παύλος ξέχασε τον φαιλόνη επειδή τον είχε βγάλει όταν προσευχόταν. Την ίδια ερμηνεία για την λέξη, δηλαδή φαιλόνη ίσον πανωφόρι, παραδέχεται και ο Χρυσόστομος ενώ λέγει ότι μερικοί ερμηνεύουν της λέξη ως την τσάντα που περιείχε συγγράμματα και αυτήν ζητάει να του φέρουν ο Παύλος. Να ήταν τσάντα είναι λίγο δύσκολο αφενός διότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν βιβλία τα οποία είναι ικανά να περιέχουν μεγάλο όγκο κειμένων και αφετέρου και κύριον ο Παύλος ήταν θεόπνευστος.
Το ότι δεν βλέπουμε στην Καινή άμφια δεν σημαίνει ότι είναι εκτός Χριστιανικής διδαχής διότι με το ίδιο σκεπτικό ούτε βαπτιστήρια βλέπουμε στην Καινή. Μήπως θα πρέπει οι Χριστιανοί να πηγαίνουν στον Ιορδάνη ή σε ποτάμια και λίμνες ώστε να βαπτίζονται; Ούτε ομάδες Χριστιανών κατηχουμένων βλέπουμε να βαπτίζονται. Γιατί οι αιρετικοί δεν βαπτίζουν και νήπια ή γιατί δεν βαπτίζουν αμέσως τους οπαδούς τους; Ούτε καν την Καινή δεν βλέπουμε στην Καινή, πουθενά αυτή δεν κάνει λόγο για τα τάδε 27 βιβλία "λόγο του Θεού". Αν πήγαινες το 60-70-80μΧ και έλεγες "μιλάμε μόνο από τον λόγο του Θεού" θα σε νόμιζαν μάλλον τρελό και σίγουρα όχι Χριστιανό. Μάλιστα αυτό είναι άκρως ουσιώδες ενώ η ενδυμασία επουσιώδης, δευτερεύον θέμα, αλλά και εντός της πίστεως. Το ράσο ούτε αλλάζει το δόγμα ούτε τα άμφια είναι ξένα προς την πίστη. Δεν είναι πρωτοφανής η ειδική ενδυμασία ιερέων διότι βλέπουμε ο Θεός στην Παλαιά διατάζει να κατασκευαστούν άμφια. Επιπλέον η Εκκλησία λαμβάνει την κανονική της μορφή εξωτερικά συν τω χρόνω, πράγμα που θα διαπιστώσουμε καθώς προχωρούμε.
Το ότι τα άμφια δεν είναι ξένα στην πορεία της πίστεως μπορούμε να το δούμε από την εντολή κατασκευής τους στην Παλαιά. Καί Ἀαρών καί τούς υἱούς αὐτοῦ προσάξεις ἐπί τάς θύρας τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καί λούσεις αὐτούς ἐν ὕδατι καί λαβών τάς στολάς ἐνδύσεις Ἀαρών τόν ἀδελφόν σου καί τόν χιτῶνα τόν ποδήρη καί τήν ἐπωμίδα καί τό λογεῖον καί συνάψεις αὐτῷ τό λογεῖον πρός τήν ἐπωμίδα καί ἐπιθήσεις τήν μίτραν ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ καί ἐπιθήσεις τό πέταλον τό Ἁγίασμα ἐπί τή μίτραν καί λήψῃ τοῦ ἐλαίου τοῦ χρίσματος καί ἐπιχεεῖς αὐτό ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ καί χρίσεις αὐτόν. Εξ. 29,4-7
Θα οδηγήσεις έπειτα τον Ααρών και τους γιούς του στην πόρτα της Σκηνής του Μαρτυρίου και θα τους λούσεις με νερό. Θα πάρεις έπειτα τις στολές και θα ντύσεις τον αδελφό σου Ααρών με τον ποδήρη χιτώνα με την επωμίδα και το λογείο (το λογείο είναι το εφόδ). Θα συνδέσεις το λογείο με την επωμίδα. Θα βάλεις την μίτρα στο κεφάλι του και θα τοποθετήσεις επάνω στην μίτρα το χρυσό έλασμα που γράφει επάνω "αγίασμα Κυρίου", θα πάρεις από τος λάδι που είναι για την χρίση και θα ρίξεις επάνω στο κεφάλι του και θα τον χρίσεις. Εδώ παρατηρούμε και την χρίση η οποία τώρα γίνεται στον βαπτισμένο με το λάδι. Όπως μας λένε οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς, η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με το έλαιο του Χρίσματος και αυτό βασίστηκε επάνω σε αυτήν την διαδικασία, ενώ οι απόστολοι που συγγράφουν αργότερα μας δίνουν το προοίμιο της αλλαγής αυτής με την χρήση της λέξεως χρίση αντί την φράση επίθεση των χειρών. Άρα κατανοούμε ότι τα της Παλαιάς συνεχίζουν αλλά τώρα Χριστοποιημένα.
Ιερατική στολή δεν είχε μόνο ο Ααρών αλλά και οι γιοι του οι οποίοι τον βοηθούσαν καί τάς στολάς τάς λειτουργικάς Ἀαρών καί τάς στολάς τῶν υἱῶν αὐτοῦ ἱερατεύειν μοι. Εξ. 31,10 δηλαδή, τις ιερατικές στολές του Ααρών και των γιων του για να τις φορούν όταν θα λειτουργούν. Η εντολή του Θεού γίνεται πράξη και έχουμε να δημιουργείται η ιερατική στολή. Καί ἐποίησε πᾶς σοφός ἐν τοῖς ἐργαζομένοις τάς στολάς τῶν ἁγίων, αἵ εἰσιν Ἀαρών τῷ ἱερεῖ, καθά συνέταξε Κύριος τῷ Μωυσῇ καί ἐποίησε τήν ἐπωμίδα ἐκ χρυσίου καί ὑακίνθου καί πορφύρας καί κοκκίνου νενησμένου καί βύσσου κεκλωσμένης. καί ἐτμήθη τά πέταλα τοῦ χρυσίου τρίχες, ὥστε συνυφᾶναι σύν τῇ ὑακίνθῳ καί τῇ πορφύρᾳ καί σύν τῷ κοκκίνῳ τῷ διανενησμένῳ καί τῇ βύσσῳ τῇ κεκλωσμένῃ, ἔργον ὑφαντόν ἐποίησαν αὐτό· ἐπωμίδας συνεχούσας ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν, ἔργον ὑφαντόν εἰς ἄλληλα συμπεπλεγμένον καθ᾿ ἑαυτό ἐξ αὐτοῦ ἐποίησαν κατά τήν αὐτοῦ ποίησιν ἐκ χρυσίου καί ὑακίνθου καί πορφύρας καί κοκκίνου διανενησμένου καί βύσσου κεκλωσμένης, καθά συνέταξε Κύριος τῷ Μωυσῇ. Εξ. 36,8-12. Δηλαδή, κατασκεύασε την επωμίδα από χρυσά νήματα, από ύφασμα χρώματος μπλε βαθυκόκκινου και κόκκινου ..... όπως είχε διατάξει ο Κύριος. Εκτός από την Γραφή και ο ιστορικός
Ήταν χωρίς μανίκια περίπου όπως το Μεξικάνικο πόντσο, φτιαγμένο από μαλλί ή και δέρμα και το οποίο φορούσαν οι Ρωμαίοι. Το ονόμαζαν πένουλα, είναι δάνειο από το Ελληνικό φαινόλη. Η λέξη είναι σε χρήση από πολύ παλαιά, ο Ιούλιος Πολυδεύκης, 2ος αιώνας μΧ, αναφέρει στο έργο του Ονομαστικόν, είναι ονομαστικό λεξικό, ότι η λέξη βρίσκεται σε ένα έργο του Ρίνθωνα Συρακούσιου, ποιητής 4ου αιώνα πΧ, και συγκεκριμένα στο χαμένο έργο του, Ιφιγένεια εν Ταύροις.
Από την λέξη φαινόλη έχουμε με αναγραμματισμό και την λέξη φελόνι, φελώνιο, φαιλώνιο, δηλαδή το γνωστό άμφιο που φορούν σήμερα οι ιερείς. Ο Τερτυλλιανός στο έργο του De Oratione δέχεται την λέξη φαιλόνην ως την γνωστή κάπα του καιρού του όταν κάνει λόγο για κάτι άλλο, μια συνήθεια που είχαν ορισμένοι Χριστιανοί να βγάζουν το πανωφόρι όταν προσεύχονταν, πρακτική που είχαν οι ειδωλολάτρες. Ο Τερτυλλιανός λέει δεικτικά ότι αυτό δεν έχει καμία επίπτωση στην προσευχή αν φοράς ή όχι πανωφόρι εκτός αν νομίζουν ότι ο Παύλος ξέχασε τον φαιλόνη επειδή τον είχε βγάλει όταν προσευχόταν. Την ίδια ερμηνεία για την λέξη, δηλαδή φαιλόνη ίσον πανωφόρι, παραδέχεται και ο Χρυσόστομος ενώ λέγει ότι μερικοί ερμηνεύουν της λέξη ως την τσάντα που περιείχε συγγράμματα και αυτήν ζητάει να του φέρουν ο Παύλος. Να ήταν τσάντα είναι λίγο δύσκολο αφενός διότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν βιβλία τα οποία είναι ικανά να περιέχουν μεγάλο όγκο κειμένων και αφετέρου και κύριον ο Παύλος ήταν θεόπνευστος.
Το ότι δεν βλέπουμε στην Καινή άμφια δεν σημαίνει ότι είναι εκτός Χριστιανικής διδαχής διότι με το ίδιο σκεπτικό ούτε βαπτιστήρια βλέπουμε στην Καινή. Μήπως θα πρέπει οι Χριστιανοί να πηγαίνουν στον Ιορδάνη ή σε ποτάμια και λίμνες ώστε να βαπτίζονται; Ούτε ομάδες Χριστιανών κατηχουμένων βλέπουμε να βαπτίζονται. Γιατί οι αιρετικοί δεν βαπτίζουν και νήπια ή γιατί δεν βαπτίζουν αμέσως τους οπαδούς τους; Ούτε καν την Καινή δεν βλέπουμε στην Καινή, πουθενά αυτή δεν κάνει λόγο για τα τάδε 27 βιβλία "λόγο του Θεού". Αν πήγαινες το 60-70-80μΧ και έλεγες "μιλάμε μόνο από τον λόγο του Θεού" θα σε νόμιζαν μάλλον τρελό και σίγουρα όχι Χριστιανό. Μάλιστα αυτό είναι άκρως ουσιώδες ενώ η ενδυμασία επουσιώδης, δευτερεύον θέμα, αλλά και εντός της πίστεως. Το ράσο ούτε αλλάζει το δόγμα ούτε τα άμφια είναι ξένα προς την πίστη. Δεν είναι πρωτοφανής η ειδική ενδυμασία ιερέων διότι βλέπουμε ο Θεός στην Παλαιά διατάζει να κατασκευαστούν άμφια. Επιπλέον η Εκκλησία λαμβάνει την κανονική της μορφή εξωτερικά συν τω χρόνω, πράγμα που θα διαπιστώσουμε καθώς προχωρούμε.
Το ότι τα άμφια δεν είναι ξένα στην πορεία της πίστεως μπορούμε να το δούμε από την εντολή κατασκευής τους στην Παλαιά. Καί Ἀαρών καί τούς υἱούς αὐτοῦ προσάξεις ἐπί τάς θύρας τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου καί λούσεις αὐτούς ἐν ὕδατι καί λαβών τάς στολάς ἐνδύσεις Ἀαρών τόν ἀδελφόν σου καί τόν χιτῶνα τόν ποδήρη καί τήν ἐπωμίδα καί τό λογεῖον καί συνάψεις αὐτῷ τό λογεῖον πρός τήν ἐπωμίδα καί ἐπιθήσεις τήν μίτραν ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ καί ἐπιθήσεις τό πέταλον τό Ἁγίασμα ἐπί τή μίτραν καί λήψῃ τοῦ ἐλαίου τοῦ χρίσματος καί ἐπιχεεῖς αὐτό ἐπί τήν κεφαλήν αὐτοῦ καί χρίσεις αὐτόν. Εξ. 29,4-7
Θα οδηγήσεις έπειτα τον Ααρών και τους γιούς του στην πόρτα της Σκηνής του Μαρτυρίου και θα τους λούσεις με νερό. Θα πάρεις έπειτα τις στολές και θα ντύσεις τον αδελφό σου Ααρών με τον ποδήρη χιτώνα με την επωμίδα και το λογείο (το λογείο είναι το εφόδ). Θα συνδέσεις το λογείο με την επωμίδα. Θα βάλεις την μίτρα στο κεφάλι του και θα τοποθετήσεις επάνω στην μίτρα το χρυσό έλασμα που γράφει επάνω "αγίασμα Κυρίου", θα πάρεις από τος λάδι που είναι για την χρίση και θα ρίξεις επάνω στο κεφάλι του και θα τον χρίσεις. Εδώ παρατηρούμε και την χρίση η οποία τώρα γίνεται στον βαπτισμένο με το λάδι. Όπως μας λένε οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς, η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με το έλαιο του Χρίσματος και αυτό βασίστηκε επάνω σε αυτήν την διαδικασία, ενώ οι απόστολοι που συγγράφουν αργότερα μας δίνουν το προοίμιο της αλλαγής αυτής με την χρήση της λέξεως χρίση αντί την φράση επίθεση των χειρών. Άρα κατανοούμε ότι τα της Παλαιάς συνεχίζουν αλλά τώρα Χριστοποιημένα.
Ιερατική στολή δεν είχε μόνο ο Ααρών αλλά και οι γιοι του οι οποίοι τον βοηθούσαν καί τάς στολάς τάς λειτουργικάς Ἀαρών καί τάς στολάς τῶν υἱῶν αὐτοῦ ἱερατεύειν μοι. Εξ. 31,10 δηλαδή, τις ιερατικές στολές του Ααρών και των γιων του για να τις φορούν όταν θα λειτουργούν. Η εντολή του Θεού γίνεται πράξη και έχουμε να δημιουργείται η ιερατική στολή. Καί ἐποίησε πᾶς σοφός ἐν τοῖς ἐργαζομένοις τάς στολάς τῶν ἁγίων, αἵ εἰσιν Ἀαρών τῷ ἱερεῖ, καθά συνέταξε Κύριος τῷ Μωυσῇ καί ἐποίησε τήν ἐπωμίδα ἐκ χρυσίου καί ὑακίνθου καί πορφύρας καί κοκκίνου νενησμένου καί βύσσου κεκλωσμένης. καί ἐτμήθη τά πέταλα τοῦ χρυσίου τρίχες, ὥστε συνυφᾶναι σύν τῇ ὑακίνθῳ καί τῇ πορφύρᾳ καί σύν τῷ κοκκίνῳ τῷ διανενησμένῳ καί τῇ βύσσῳ τῇ κεκλωσμένῃ, ἔργον ὑφαντόν ἐποίησαν αὐτό· ἐπωμίδας συνεχούσας ἐξ ἀμφοτέρων τῶν μερῶν, ἔργον ὑφαντόν εἰς ἄλληλα συμπεπλεγμένον καθ᾿ ἑαυτό ἐξ αὐτοῦ ἐποίησαν κατά τήν αὐτοῦ ποίησιν ἐκ χρυσίου καί ὑακίνθου καί πορφύρας καί κοκκίνου διανενησμένου καί βύσσου κεκλωσμένης, καθά συνέταξε Κύριος τῷ Μωυσῇ. Εξ. 36,8-12. Δηλαδή, κατασκεύασε την επωμίδα από χρυσά νήματα, από ύφασμα χρώματος μπλε βαθυκόκκινου και κόκκινου ..... όπως είχε διατάξει ο Κύριος. Εκτός από την Γραφή και ο ιστορικός
Ιώσηπος 37-100μΧ κάνει λόγο για τα ενδύματα των ιερέων.
Ὁ δέ ἀρχιερεύς κοσμεῖται μέν καί ταύτῃ παραλιπών οὐδέν τῶν προειρημένων, ἐπενδυσάμενος δ᾽ ἐξ ὑακίνθου πεποιημένον χιτῶνα, ποδήρης δ᾽ ἐστί καί οὗτος, μεείρ καλεῖται κατά τήν ἡμετέραν γλῶσσαν, ζώνῃ περισφίγγεται βάμμασιν οἷς ἡ πρότερον ἤνθει διαπεποικιλμένῃ χρυσοῦ συνυφασμένου: κατά πέζαν δ᾽ αὐτῷ προσερραμμένοι θύσανοι ῥοῶν τρόπον ἐκ βαφῆς μεμιμημένοι ἀπήρτηντο καί κώδωνες χρύσεοι κατά πολλήν ἐπιτήδευσιν τῆς εὐπρεπείας, ὥστε μέσον ἀπολαμβάνεσθαι δυοῖν τε κωδώνοιν ῥοΐσκον, καί ῥοῶν κωδώνιον ἔστι δ᾽ ὁ χιτών οὗτος οὐκ ἐκ δυοῖν περιτμημάτων, ὥστε ῥαπτός ἐπί τῶν ὤμων εἶναι καί τῶν παρά πλευράν, φάρσος δ᾽ ἓν ἐπίμηκες ὑφασμένον σχιστόν ἔχει βροχωτῆρα πλάγιον, ἀλλά κατά μῆκος ἐρρωγότα πρός τε τό στέρνον καί μέσον τό μετάφρενον: πέζα δ᾽ αὐτῷ προσέρραπται ὑπέρ τοῦ μή διελέγχεσθαι τῆς τομῆς τήν δυσπρέπειαν: ὁμοίως δέ καί ὅθεν αἱ χεῖρες διείργονται σχιστός ἐστιν.
Βλέπουμε ότι μας αναφέρει την συνήθη κατασκευή των τότε ράσων η οποία ήταν να παίρνουν δύο κομμάτια υφάσματος και να τα ενώνουν στους ώμους ώστε να σχηματίσουν τον χιτώνα. Το άξιο παρατήρησης είναι ότι ο Ιώσηπος κάνει λόγο για έναν χιτώνα που φορούσε ο αρχιερέας ο οποίος διέφερε των υπολοίπων διότι ήταν άρραφος, δηλαδή δεν ήταν κατασκευασμένος από δυο κομμάτια, ἔστι δ᾽ ὁ χιτών οὗτος οὐκ ἐκ δυοῖν περιτμημάτων. Είναι φυσικό επόμενο να μας έρχεται άμεσα στον νου η πληροφορία που μας δίδει ο Ιωάννης για τον άρραφο χιτώνα του Χριστού, ἦν δέ ὁ χιτών ἄῤῥαφος, ἐκ τῶν ἄνωθεν ὑφαντός δι᾿ ὅλου, άρα ο άρραφος χιτώνας του Αρχιερέα Χριστού μας παραπέμπει σε ομοιότητα με Αρχιερατικό ένδυμα της εποχής.
Για τον άρραφο χιτώνα του Χριστού πολλά έχουν γραφτεί, επί παραδείγματι ότι συμβολίζει την ενότητα της Εκκλησίας, αυτό το έχει γράψει ο Κυπριανός, ότι είναι σύμβολο της αγνότητας του Ιησού ο οποίος δεν είχε καμία αμαρτία, ότι είναι δείγμα της σύλληψης του η οποία δεν ήταν μίξη ανδρός και γυναικός και αρκετοί άλλοι συμβολισμοί έχουν αναφερθεί από τους Χριστιανούς συγγραφείς.
Οπότε εκτός του ότι οι ιερείς φορούν άμφια για τον λόγο ότι όλα τα της Παλαιάς δεν καταργούνται αλλά Χριστοποιούνται, δεν είναι χωρίς βάση αν πούμε και το ότι "όσοι εκείνος απέστειλε όπως αυτόν ο Πατήρ" φορούν σαν τον Χριστό ένδυμα ιερατικό.
Όπως ειπώθηκε πρωτύτερα η Εκκλησία λαμβάνει την κανονική εξωτερική της μορφή σταδιακά και συν τω χρόνω. Αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε από διάφορα πράγματα, μεταξύ άλλων από τα λόγια του Χριστού όταν αναφέρει την προφητεία Ησαΐα τάδε λέγει Κύριος τοῖς εὐνούχοις· ὅσοι ἂν φυλάξωνται τά σάββατά μου καί ἐκλέξωνται ἃ ἐγώ θέλω καί ἀντέχωνται τῆς διαθήκης μου, δώσω αὐτοῖς ἐν τῷ οἴκῳ μου καί ἐν τῷ τείχει μου τόπον ὀνομαστόν κρείττω υἱῶν καί θυγατέρων, ὄνομα αἰώνιον δώσω αὐτοῖς καί οὐκ ἐκλείψει καί τοῖς ἀλλογενέσι τοῖς προσκειμένοις Κυρίῳ δουλεύειν αὐτῷ καί ἀγαπᾶν τό ὄνομα Κυρίου τοῦ εἶναι αὐτῷ εἰς δούλους καί δούλας καί πάντας τούς φυλασσομένους τά σάββατά μου μή βεβηλοῦν καί ἀντεχομένους τῆς διαθήκης μου, εἰσάξω αὐτούς εἰς τό ὄρος τό ἅγιόν μου καί εὐφρανῶ αὐτούς ἐν τῷ οἴκῳ τῆς προσευχῆς μου· τά ὁλοκαυτώματα αὐτῶν, καί αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταί ἐπί τοῦ θυσιαστηρίου μου· ὁ γάρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Ησ. 56,4-7.
Όταν προφητεύτηκε το παραπάνω υπήρχε ο πρώτος Ναός, εκείνος ήταν για τους ακροατές ο οἶκος μου, έχουμε αργότερα την ανέγερση και αποδοχή από τον Θεό του δεύτερου Ναού έτσι τώρα αυτός υποδεικνύεται στους ακροατές ως ο οἶκος μου της προφητείας Ησαΐα από τον Χριστό όταν αυτός διώχνει τους εμπόρους.
Όμως αυτός ο οίκος -δεύτερος Ναός- δεν έγινε ποτέ οίκος προσευχής εθνών. Όλο αυτό που λέει ο Κύριος μπορεί να λεχθεί χωρίς να έχουμε πρόβλημα αθέτησης υποσχέσεων δις εφόσον και οι δυο Ναοί καταστράφηκαν διαπαντός διότι ο δεύτερος Ναός είναι η συνέχεια του πρώτου. Είναι η συνέχεια όχι επειδή είναι οι πέτρες ίδιες και οι ιερείς είναι τα ίδια άτομα αλλά επειδή είναι οι θεσμοί ίδιοι. Έτσι βλέπουμε να υπάρχουν αργότερα οι Ναοί με τις παραστάσεις στους οποίους μπήκαν οι αλλογενείς οι οποίοι είναι η συνέχεια του Ναού όπου είπε ο Χριστός αυτά τα λόγια, έχουμε το έλαιο του Χρίσματος να μεταποιείται και να υπάρχει σήμερα Χριστοποιημένο, έχουμε αργότερα το θυμίαμα από την προφητεία του Μαλαχία ἀπό ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τό ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καί ἐν παντί τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καί θυσία καθαρά, διότι μέγα τό ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, την οποία προφητεία βλέπουμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, Ιουστίνος, Ειρηναίος, Διδαχή, μας λένε ότι εκπληρώνεται στην εποχή της Καινής. Έπειτα έχουμε αργότερα μετά από δεκαετίες την συγγραφή των βιβλίων που λένε τα περί Ιησού, το τελευταίο της βιβλίο της Καινής συγγράφεται στα μέσα της δεκαετίας του 90μΧ. Συν τω χρόνω η Καινή Διαθήκη "κλείνει" με την εισαγωγή της Αποκάλυψης Ιωάννου και όλα τα λοιπά όμοια. Η πίστη ξεκινάει με το κήρυγμα Ιησού και αποστόλων ανά το Ισραήλ, έπειτα πάει στα σπίτια των Χριστιανών, έπειτα στις κατακόμβες, έπειτα στους Ναούς, οπότε έχουμε να γίνεται πραγματικότητα Ναός που μπαίνουν οι αλλογενείς και εκπλήρωση της υποσχέσεως Χριστού. Στους Ναούς υπάρχει ένα βιβλίο που δεν υπήρχε το 40, 50, 60 μΧ, είναι η Καινή Διαθήκη, η οποία διαβάζεται από τους ιερείς με τα ράσα οι οποίοι θυμιάζουν. Γιατί δεν αναφέρει ο αιρεσιάρχης ότι οι Χριστιανοί του 40 του 50 του 80 μΧ δεν έλεγαν "μόνο από την Καινή μιλάω" αφού τότε ήταν προφορική η διδαχή; Άρα και οι ίδιοι οι αιρεσιάρχες παραδέχονται ότι αλλάζει εξωτερικά η Εκκλησία.
Στις Αποστολικές Διαταγές διαβάζουμε: Ευξάμενος ουν καθ' εαυτόν ο αρχιερεύς άμα τοις ιερεύσι, και λαμπράν εσθήτα μετενδύς, και στας προς τω θυσιαστηρίω, το τρόπαιον του σταυρού κατά του μετώπου τη χειρί ποιησάμενος εις πάντας ειπάτω· Η χάρις του παντοκράτορος Θεού, και η αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος, έστω μετά πάντων υμών· και πάντες συμφώνως λεγέτωσαν, ότι και μετά του πνεύματός σου. Και ο αρχιερεύς· Άνω τον νούν και πάντες· Έχομεν προς τον Κύριον. Και ο αρχιερεύς· Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω· και πάντες· Άξιον και δίκαιον.
Εδώ γίνεται αναφορά για λαμπράν εσθήτα, δηλαδή λαμπρό ένδυμα του Αρχιερέα που στέκεται στο θυσιαστήριο ενώ όπως είναι φανερό σε όσους έχουν παρακολουθήσει έστω και μια Θεία Λειτουργία περίπου τα ίδια λόγια ακούμε και σήμερα Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας, Ἔχομεν πρός τόν Κύριον, Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ, Ἄξιον καί δίκαιον.
Οπότε μπορούμε να παρατηρήσουμε ξανά ότι σταδιακά άρχισε να λαμβάνει την κανονική της μορφή η Εκκλησία. Όλα ήδη υπήρχαν, δόγμα, ιεροσύνη, βάπτιση και λοιπά όμως άλλαξαν τα εξωτερικά. Επειδή τα άμφια είναι εντολή Χριστού για αυτό βλέπουμε ορισμένες φορές οι φωτισμένοι της Εκκλησίας μας βλέπουν οι μακάριοι τον Χριστό αρχιερέα με μίτρα και άμφια όπως ο γέροντας Παΐσιος όταν ήταν μικρός.
Ὁ δέ ἀρχιερεύς κοσμεῖται μέν καί ταύτῃ παραλιπών οὐδέν τῶν προειρημένων, ἐπενδυσάμενος δ᾽ ἐξ ὑακίνθου πεποιημένον χιτῶνα, ποδήρης δ᾽ ἐστί καί οὗτος, μεείρ καλεῖται κατά τήν ἡμετέραν γλῶσσαν, ζώνῃ περισφίγγεται βάμμασιν οἷς ἡ πρότερον ἤνθει διαπεποικιλμένῃ χρυσοῦ συνυφασμένου: κατά πέζαν δ᾽ αὐτῷ προσερραμμένοι θύσανοι ῥοῶν τρόπον ἐκ βαφῆς μεμιμημένοι ἀπήρτηντο καί κώδωνες χρύσεοι κατά πολλήν ἐπιτήδευσιν τῆς εὐπρεπείας, ὥστε μέσον ἀπολαμβάνεσθαι δυοῖν τε κωδώνοιν ῥοΐσκον, καί ῥοῶν κωδώνιον ἔστι δ᾽ ὁ χιτών οὗτος οὐκ ἐκ δυοῖν περιτμημάτων, ὥστε ῥαπτός ἐπί τῶν ὤμων εἶναι καί τῶν παρά πλευράν, φάρσος δ᾽ ἓν ἐπίμηκες ὑφασμένον σχιστόν ἔχει βροχωτῆρα πλάγιον, ἀλλά κατά μῆκος ἐρρωγότα πρός τε τό στέρνον καί μέσον τό μετάφρενον: πέζα δ᾽ αὐτῷ προσέρραπται ὑπέρ τοῦ μή διελέγχεσθαι τῆς τομῆς τήν δυσπρέπειαν: ὁμοίως δέ καί ὅθεν αἱ χεῖρες διείργονται σχιστός ἐστιν.
Βλέπουμε ότι μας αναφέρει την συνήθη κατασκευή των τότε ράσων η οποία ήταν να παίρνουν δύο κομμάτια υφάσματος και να τα ενώνουν στους ώμους ώστε να σχηματίσουν τον χιτώνα. Το άξιο παρατήρησης είναι ότι ο Ιώσηπος κάνει λόγο για έναν χιτώνα που φορούσε ο αρχιερέας ο οποίος διέφερε των υπολοίπων διότι ήταν άρραφος, δηλαδή δεν ήταν κατασκευασμένος από δυο κομμάτια, ἔστι δ᾽ ὁ χιτών οὗτος οὐκ ἐκ δυοῖν περιτμημάτων. Είναι φυσικό επόμενο να μας έρχεται άμεσα στον νου η πληροφορία που μας δίδει ο Ιωάννης για τον άρραφο χιτώνα του Χριστού, ἦν δέ ὁ χιτών ἄῤῥαφος, ἐκ τῶν ἄνωθεν ὑφαντός δι᾿ ὅλου, άρα ο άρραφος χιτώνας του Αρχιερέα Χριστού μας παραπέμπει σε ομοιότητα με Αρχιερατικό ένδυμα της εποχής.
Για τον άρραφο χιτώνα του Χριστού πολλά έχουν γραφτεί, επί παραδείγματι ότι συμβολίζει την ενότητα της Εκκλησίας, αυτό το έχει γράψει ο Κυπριανός, ότι είναι σύμβολο της αγνότητας του Ιησού ο οποίος δεν είχε καμία αμαρτία, ότι είναι δείγμα της σύλληψης του η οποία δεν ήταν μίξη ανδρός και γυναικός και αρκετοί άλλοι συμβολισμοί έχουν αναφερθεί από τους Χριστιανούς συγγραφείς.
Οπότε εκτός του ότι οι ιερείς φορούν άμφια για τον λόγο ότι όλα τα της Παλαιάς δεν καταργούνται αλλά Χριστοποιούνται, δεν είναι χωρίς βάση αν πούμε και το ότι "όσοι εκείνος απέστειλε όπως αυτόν ο Πατήρ" φορούν σαν τον Χριστό ένδυμα ιερατικό.
Όπως ειπώθηκε πρωτύτερα η Εκκλησία λαμβάνει την κανονική εξωτερική της μορφή σταδιακά και συν τω χρόνω. Αυτό μπορούμε να το παρατηρήσουμε από διάφορα πράγματα, μεταξύ άλλων από τα λόγια του Χριστού όταν αναφέρει την προφητεία Ησαΐα τάδε λέγει Κύριος τοῖς εὐνούχοις· ὅσοι ἂν φυλάξωνται τά σάββατά μου καί ἐκλέξωνται ἃ ἐγώ θέλω καί ἀντέχωνται τῆς διαθήκης μου, δώσω αὐτοῖς ἐν τῷ οἴκῳ μου καί ἐν τῷ τείχει μου τόπον ὀνομαστόν κρείττω υἱῶν καί θυγατέρων, ὄνομα αἰώνιον δώσω αὐτοῖς καί οὐκ ἐκλείψει καί τοῖς ἀλλογενέσι τοῖς προσκειμένοις Κυρίῳ δουλεύειν αὐτῷ καί ἀγαπᾶν τό ὄνομα Κυρίου τοῦ εἶναι αὐτῷ εἰς δούλους καί δούλας καί πάντας τούς φυλασσομένους τά σάββατά μου μή βεβηλοῦν καί ἀντεχομένους τῆς διαθήκης μου, εἰσάξω αὐτούς εἰς τό ὄρος τό ἅγιόν μου καί εὐφρανῶ αὐτούς ἐν τῷ οἴκῳ τῆς προσευχῆς μου· τά ὁλοκαυτώματα αὐτῶν, καί αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταί ἐπί τοῦ θυσιαστηρίου μου· ὁ γάρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Ησ. 56,4-7.
Όταν προφητεύτηκε το παραπάνω υπήρχε ο πρώτος Ναός, εκείνος ήταν για τους ακροατές ο οἶκος μου, έχουμε αργότερα την ανέγερση και αποδοχή από τον Θεό του δεύτερου Ναού έτσι τώρα αυτός υποδεικνύεται στους ακροατές ως ο οἶκος μου της προφητείας Ησαΐα από τον Χριστό όταν αυτός διώχνει τους εμπόρους.
Όμως αυτός ο οίκος -δεύτερος Ναός- δεν έγινε ποτέ οίκος προσευχής εθνών. Όλο αυτό που λέει ο Κύριος μπορεί να λεχθεί χωρίς να έχουμε πρόβλημα αθέτησης υποσχέσεων δις εφόσον και οι δυο Ναοί καταστράφηκαν διαπαντός διότι ο δεύτερος Ναός είναι η συνέχεια του πρώτου. Είναι η συνέχεια όχι επειδή είναι οι πέτρες ίδιες και οι ιερείς είναι τα ίδια άτομα αλλά επειδή είναι οι θεσμοί ίδιοι. Έτσι βλέπουμε να υπάρχουν αργότερα οι Ναοί με τις παραστάσεις στους οποίους μπήκαν οι αλλογενείς οι οποίοι είναι η συνέχεια του Ναού όπου είπε ο Χριστός αυτά τα λόγια, έχουμε το έλαιο του Χρίσματος να μεταποιείται και να υπάρχει σήμερα Χριστοποιημένο, έχουμε αργότερα το θυμίαμα από την προφητεία του Μαλαχία ἀπό ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τό ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καί ἐν παντί τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καί θυσία καθαρά, διότι μέγα τό ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, την οποία προφητεία βλέπουμε ότι οι πρώτοι Χριστιανοί, Ιουστίνος, Ειρηναίος, Διδαχή, μας λένε ότι εκπληρώνεται στην εποχή της Καινής. Έπειτα έχουμε αργότερα μετά από δεκαετίες την συγγραφή των βιβλίων που λένε τα περί Ιησού, το τελευταίο της βιβλίο της Καινής συγγράφεται στα μέσα της δεκαετίας του 90μΧ. Συν τω χρόνω η Καινή Διαθήκη "κλείνει" με την εισαγωγή της Αποκάλυψης Ιωάννου και όλα τα λοιπά όμοια. Η πίστη ξεκινάει με το κήρυγμα Ιησού και αποστόλων ανά το Ισραήλ, έπειτα πάει στα σπίτια των Χριστιανών, έπειτα στις κατακόμβες, έπειτα στους Ναούς, οπότε έχουμε να γίνεται πραγματικότητα Ναός που μπαίνουν οι αλλογενείς και εκπλήρωση της υποσχέσεως Χριστού. Στους Ναούς υπάρχει ένα βιβλίο που δεν υπήρχε το 40, 50, 60 μΧ, είναι η Καινή Διαθήκη, η οποία διαβάζεται από τους ιερείς με τα ράσα οι οποίοι θυμιάζουν. Γιατί δεν αναφέρει ο αιρεσιάρχης ότι οι Χριστιανοί του 40 του 50 του 80 μΧ δεν έλεγαν "μόνο από την Καινή μιλάω" αφού τότε ήταν προφορική η διδαχή; Άρα και οι ίδιοι οι αιρεσιάρχες παραδέχονται ότι αλλάζει εξωτερικά η Εκκλησία.
Στις Αποστολικές Διαταγές διαβάζουμε: Ευξάμενος ουν καθ' εαυτόν ο αρχιερεύς άμα τοις ιερεύσι, και λαμπράν εσθήτα μετενδύς, και στας προς τω θυσιαστηρίω, το τρόπαιον του σταυρού κατά του μετώπου τη χειρί ποιησάμενος εις πάντας ειπάτω· Η χάρις του παντοκράτορος Θεού, και η αγάπη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, και η κοινωνία του αγίου Πνεύματος, έστω μετά πάντων υμών· και πάντες συμφώνως λεγέτωσαν, ότι και μετά του πνεύματός σου. Και ο αρχιερεύς· Άνω τον νούν και πάντες· Έχομεν προς τον Κύριον. Και ο αρχιερεύς· Ευχαριστήσωμεν τω Κυρίω· και πάντες· Άξιον και δίκαιον.
Εδώ γίνεται αναφορά για λαμπράν εσθήτα, δηλαδή λαμπρό ένδυμα του Αρχιερέα που στέκεται στο θυσιαστήριο ενώ όπως είναι φανερό σε όσους έχουν παρακολουθήσει έστω και μια Θεία Λειτουργία περίπου τα ίδια λόγια ακούμε και σήμερα Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, καί ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Ἄνω σχῶμεν τάς καρδίας, Ἔχομεν πρός τόν Κύριον, Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ, Ἄξιον καί δίκαιον.
Οπότε μπορούμε να παρατηρήσουμε ξανά ότι σταδιακά άρχισε να λαμβάνει την κανονική της μορφή η Εκκλησία. Όλα ήδη υπήρχαν, δόγμα, ιεροσύνη, βάπτιση και λοιπά όμως άλλαξαν τα εξωτερικά. Επειδή τα άμφια είναι εντολή Χριστού για αυτό βλέπουμε ορισμένες φορές οι φωτισμένοι της Εκκλησίας μας βλέπουν οι μακάριοι τον Χριστό αρχιερέα με μίτρα και άμφια όπως ο γέροντας Παΐσιος όταν ήταν μικρός.
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου