Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού

Ο άγιος γέροντας Δανιήλ Γούβαλης

Περιεχόμενα

1 Σχόλια στα στιχηρά του Πάσχα.
2 Γιατί δεν εμφανίστηκε ο αναστάς Χριστός ώστε να πείσει τους Φαρισαίους ;
3 Ποιος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που είδε αναστημένο τον Χριστό ;
4 Αγίου πατρός Δανιήλ, Αντιαιρετικοί περίπατοι στους Ψαλμούς 67 και 15.

5 Ποιος συνέθεσε το Χριστός Ανέστη ;

Ο 67ος Ψαλμός, 68ος κατά το Εβραϊκό, χαρακτηρίζεται από μια χάρη λυρικής μεγαλοπρέπειας, ποίημα πολεμικότατο, μεγαλοπρεπέστατο, επιβλητικότατο και σε κάποια σημεία κάπως δυσνόητο. Με τους πρώτους στίχους αυτού του Ψαλμού έχει λαμπρύνει η Εκκλησία μας την Πασχαλινή Θεία Λειτουργία.
Ο Ισραηλιτικός λαός καθώς αποχωρίζονταν την σκλαβιά της Αιγύπτου, ένιωθε να πορεύεται μαζί του δια της ερήμου ο Θεός και να εκδηλώνει τρομερή μεγαλοπρέπεια αλλά και προστασία. Με τέτοιο ισχυρό προστάτη δεν φοβάται τους εχθρούς. Στο θυσιαστήριο της Σιών θα εορτάσει ο λαός την συντριβή των εχθρών του οι οποίοι σαν άγρια θηρία απειλούσαν να τον εξοντώσουν.

Σχόλια στα στιχηρά του Πάσχα

Αναστήτω ο Θεός και διασκορπισθήτωσαν οι εχθροί αυτού και φυγέτωσαν από προσώπου αυτού οι μισούντες αυτόν (Ψαλμός 67:2)
Ο Μέγας Αθανάσιος για τον στίχο παρατηρεί: την εις το κρίνειν τους ακαθάρτους δαίμονας παρορμήν του Θεού ο λόγος σημαίνει. Τη γαρ αυτού παρουσία της των ανθρώπων τυραννίδος εξηλάθησαν.

Πάσχα ἱερόν ἡμῖν σήμερον ἀναδέδεικται
(Α' Κορ. 5:7 ἐκκαθάρατε οὖν τὴν παλαιὰν ζύμην, ἵνα ἦτε νέον φύραμα, καθώς ἐστε ἄζυμοι. καί γὰρ τό πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός)
Αναδείχτηκε σήμερα σε εμάς ιερό Πάσχα. Είναι ιερό διότι ο πασχάλιος αμνός των Χριστιανών είναι ο άμωμος Χριστός. Λέγει ο Απόστολος Παύλος ότι το δικό μας Πάσχα είναι ο Χριστός και όπως άμωμος ήταν αυτός έτσι και εμείς πρέπει να παλέψουμε για να ελευθερωθούμε από την αμαρτία ώστε να γίνουμε άγιοι.

Πάσχα καινόν, ἅγιον
(Ιωαν. 1:29 Τῇ ἐπαύριον βλέπει ὁ Ἰωάννης τόν Ἰησοῦν ἐρχόμενον πρός αὐτόν καί λέγει· ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου.
Ιωαν. 1:36 καί ἐμβλέψας τῷ Ἰησοῦ περιπατοῦντι λέγει· ἴδε ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ.
Ματθ. 26:26-28 Ἐσθιόντων δὲ αὐτῶν λαβὼν ὁ Ἰησοῦς τόν ἄρτον καί εὐχαριστήσας ἔκλασε καί ἐδίδου τοῖς μαθηταῖς καί εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό ἐστι τό σῶμά μου· καί λαβὼν τό ποτήριον καί εὐχαριστήσας ἔδωκεν αὐτοῖς λέγων· πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τό αἷμά μου τό τῆς καινῆς διαθήκης τό περί πολλῶν ἐκχυνόμενον εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.)
Είναι το καινόν δηλαδή το καινούργιο Πάσχα το οποίο καταργεί το νομικό Πάσχα. Τώρα την θέση του αμνού παίρνει ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ, ο Χριστός, ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου. Είναι Άγιον το Πάσχα διότι είναι Άγιος ο Κύριος που θυσιάστηκε και έτσι όπως θα δούμε σε επόμενη φράση του τροπαρίου που λέει Πάσχα πάντας αγιάζον πιστούς φέρνει τον αγιασμό σε όσους αποδεχθούν την διδασκαλία του. Όλες οι εορτές προς δόξαν Θεού είναι άγιες, ομιλεί ο Χριστός και λέει στον Μωυσή, αὗται ἑορταί Κυρίῳ, ἃς καλέσετε κλητάς ἁγίας, δηλαδή αυτές θα είναι οι εορτές προς τιμή του Κυρίου οι οποίες θα είναι άγιες, εν συνεχεία διατάζει κάποιες εορτές λέγοντας και ειδικώς για κάθε μια ότι είναι άγιες. Το ότι οι εορτές είναι άγιες δεν ισχύει μόνο για τις συγκεκριμένες που όρισε ο Θεός στο Λευιτικό, βλέπουμε ότι ο Χριστός παρευρίσκεται στην εορτή των εγκαινίων η οποία δεν είχε διαταχθεί, την είχαν ορίσει μόνοι τους οι Ισραηλίτες. Ἐγένετο δὲ τα ἐγκαίνια ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις, και χειμὼν ἦν· και περιεπάτει ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ ἐν τῇ στοᾷ τοῦ Σολομῶντος Ιω. 10,22-23. Άρα λοιπόν όλες οι εορτές προς δόξαν Θεού που ορίζει η Εκκλησία είναι άγιες, όχι μόνο είναι άγιες αλλά ο Χριστός μας διδάσκει ότι πρέπει να ορίζονται για γεγονότα και άτομα της πίστεως.

Διότι αν για τον άψυχο ορίστηκε εορτή και έγινε αποδεκτή πόσο μάλλον για τον έμψυχο μας διδάσκει ότι πρέπει να οριστεί και παρευρίσκεται. (τον άψυχο δηλαδή τον Ναό, τον έμψυχο δηλαδή τους αγίους έμψυχους ναούς στους οποίους κατοικεί, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονὴν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν Ιω. ιδ' 23) Όλες λοιπόν οι εορτές, αγίων, Θεομητορικές, Δεσποτικές, είναι άγιες, τώρα όμως έχουμε την θυσία του Χριστού, ο Χριστός είναι Άγιος με την απόλυτη έννοια και εφόσον όλες οι εορτές συγκλίνουν προς το Πάσχα και την Ανάσταση, διότι αυτή μας χάρισε την ζωή, έχουμε όχι μόνο αγία εορτή, Πάσχα καινόν, ἅγιον, αλλά και την κατεξοχήν αγία εορτή. Αυτός είναι και ο λόγος που ψάλλουμε εορτών εορτή και πανήγυρις εστί πανηγύρεων.

Αὕτη ἡ κλητὴ και ἁγία ἡμέρα, ἡ μία τῶν Σαββάτων, ἡ βασιλίς και κυρία, ἑορτῶν ἑορτή, και πανήγυρις ἐστί πανηγύρεων, ἐν ᾗ εὐλογοῦμεν, Χριστόν εἰς τους αἰῶνας.

Την φράση ο υμνωδός την έχει λάβει από μια ομιλία, 45η, του Γρηγορίου Θεολόγου ο οποίος λέει, Πάσχα Κυρίου Πάσχα και πάλιν ερώ Πάσχα, τιμή της Τριάδος. Αύτη εορτών ημίν εορτή και πανήγυρις πανηγύρεων.

Πάσχα μυστικόν
(Ματθ. 13,12 ὅστις γὰρ ἔχει, δοθήσεται αὐτῷ καί περισσευθήσεται· ὅστις δὲ οὐκ ἔχει, καί ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καί ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καί τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καί οὐ μὴ συνῆτε, καί βλέποντες βλέψετε καί οὐ μὴ ἴδητε·
Πραξ. 28:26-28 καλῶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἐλάλησε διὰ ῾Ησαΐου τοῦ προφήτου πρός τοὺς πατέρας ἡμῶν λέγον· πορεύθητι πρός τόν λαόν τοῦτον καί εἶπον· ἀκοῇ ἀκούσετε καί οὐ μὴ συνῆτε, καί βλέποντες βλέψετε καί οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καί τοῖς ὠσί βαρέως ἤκουσαν, καί τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καί τοῖς ὠσίν ἀκούσωσι καί τῇ καρδίᾳ συνῶσι καί ἐπιστρέψωσι, καί ἰάσομαι αὐτούς γνωστόν οὖν ἔστω ὑμῖν ὅτι τοῖς ἔθνεσιν ἀπεστάλη τοῦτο τό σωτήριον τοῦ Θεοῦ, αὐτοί καί ἀκούσονται.
Ματθ. 26:26-28)
Ο υμνωδός έχοντας κατά νου τα λόγια του προφήτη και του Κυρίου μας λέγει ότι το Πάσχα είναι μυστικόν. Η ανάσταση του Κυρίου έγινε χωρίς να την δει κανείς, ήταν μυστική, για αυτό και πουθενά στα Ευαγγέλια δεν θα βρούμε περιγραφή της.
Η ταπείνωση εκείνου που είναι πρᾶός και ταπεινός τῆ καρδία υπάρχει σε όλη την πορεία του. Πράος και ταπεινός στην γέννηση του, πράος και ταπεινός στην ζωή του, πράος και ταπεινός τον Σταυρό όπου με ένα νεύμα μπορούσε να εξαφανίσει τους σταυρωτές, πράος και ταπεινός στην ανάσταση η οποία δεν ήταν δημόσια, ούτε καν παρουσία μερικών, αλλά μυστική. Γυναίκες μετά μύρων θεόφρονες, ὀπίσω σου ἔδραμον, ὃν δὲ ὡς θνητόν μετὰ δακρύων ἐζήτουν, προσεκύνησαν, χαίρουσαι ζῶντα Θεόν, και Πάσχα τό μυστικόν, σοῖς Χριστὲ Μαθηταῖς εὐηγγελίσαντο. Οι μυροφόρες με μύρα σαν θνητό με δάκρυα σε ζητούσαν αλλά με χαρά ζωντανό Θεό προσκύνησαν και το μυστικόν Πάσχα στους μαθητές σου Χριστέ ευαγγελίσθηκαν.
Ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ερμηνεύοντας τον ύμνο φωτίζου φωτίζου η νέα Ιερουσαλήμ λέει: "Εις εκείνους μεν γαρ τους Ιουδαίους εκρύβη μάλλον ο της δικαιοσύνης Ήλιος Χριστός δια της απιστία αυτών, επειδή από εκείνους θανατωθείς εκρύβη και εβασίλευσεν υποκάτω εις την δύσιν του τάφου και Άδου εις ημάς δε τους εξ Εθνών πιστεύοντας ανέτειλε διότι εγνωρίσαμεν την ανατολή της Θεότητος και ελλάμφθημεν με το φως της ευσεβείας και της αρετής". Ο Ήλιος κρύφτηκε με την σταύρωση και έλαμψε κάτω στον Άδη κηρύττοντας στους νεκρούς, έπειτα ανέτειλε ξανά με την Ανάσταση του και όσοι τον δέχονται ως αναστάντα Κύριο και ακολουθούν τις εντολές του τον αναγνωρίζουν ως σωτήρα, ενώ όσοι απιστούν κλείνουν τα μάτια τους και δεν μπορούν να δουν, έτσι το Πάσχα για αυτούς παραμένει κεκρυμμένο και μυστικό, εἰ δὲ καί ἔστι κεκαλυμμένον τό εὐαγγέλιον ἡμῶν, ἐν τοῖς ἀπολλυμένοις ἐστί κεκαλυμμένον. Β' Κορ.4,13
Το Πάσχα επίσης είναι μυστικό για τον λόγο ότι ο Χριστός τέλεσε θυσία στον Μυστικό Δείπνο αλλά και θυσία τελούμε σε κάθε Θεία Ευχαριστία. Τα λόγια του Χριστού στον Μυστικό Δείπνο ομιλούν περί θυσίας την στιγμή εκείνη, δηλαδή έχουμε θυσία προ της θυσίας στον Γολγοθά, μυστικόν και ακατάληπτον αυτό. Για τον Θεό δεν υπάρχει παρελθόν παρών και μέλλον, είναι έξω από τον χρόνο.

Πάσχα πανσεβάσμιον, Πάσχα Χριστός ὁ λυτρωτής
(Ματθ. 18:11 ἦλθε γὰρ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου σῶσαι τό ἀπολωλός)
Ο Θεός από την άπειρη αγάπη για το πλάσμα του έγινε άνθρωπος. Έλαβε ο παντοδύναμος Θεός χοϊκό σώμα και περπάτησε ανάμεσά μας, είναι ο Εμμανουήλ, δηλαδή ο Θεός μαζί μας. Ο Θεάνθρωπος περπάτησε ανάμεσά μας όχι μόνο ως ένας απλός άνθρωπος αλλά και ως ταπεινός άνθρωπος χωρίς να κατέχει τίποτα το υλικό ενώ αργότερα σταυρώθηκε και πέθανε για εμάς, η Άκρα Ταπείνωσις.
Είναι λοιπόν πανσεβάσμιον το Πάσχα διότι μας φανερώνει την άπειρη αγάπη του Κυρίου προς τον άνθρωπο και μας θυμίζει την θυσία του, είναι δε ο Θεάνθρωπος Χριστός αυτός που μας λύτρωσε και μας συμφιλίωσε με τον Θεό, αυτός είναι ο Λυτρωτής που ήλθε να σώσει ως καλός ποιμήν το απολωλός, είναι ο ΙΧΘΥΣ ο Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ του γένους των ανθρώπων.

Πάσχα ἄμωμον
(Α' Πετρ. 1:19 ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καί ἀσπίλου Χριστοῦ)
Ως άμωμος αμνός θυσιάστηκε ο Χριστός για το ανθρώπινο γένος προκειμένου να νικηθεί ο νοητός Φαραώ. Είναι άμωμος και χωρίς καμία αμαρτία, ὅτι ἀνομίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. Ησ. 53:9

Πάσχα μέγα, Πάσχα τῶν πιστῶν
(Ρωμ. 6:8-9 εἰ δὲ ἀπεθάνομεν σὺν Χριστῷ, πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ, εἰδότες ὅτι Χριστός ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνήσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει.
Πραξ. 28:26-28)
Μέγα το Πάσχα αλλά και Πάσχα το μέγα.
Μέγα το Πάσχα, διότι ο Χριστός με την ανάσταση του κατάργησε τον μέγα εχθρό του ανθρώπου τον αιώνιο θάνατο, δηλαδή την απομάκρυνση από τον Θεό. Ο θάνατος δεν έχει πια δύναμη και ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει όχι μόνο στην αιωνιότητα αλλά κοντά στον Χριστό και να γίνει Θεός κατά χάριν, αιώνια θα είναι μαζί με τον Δημιουργό και αιώνια θα ευφραίνεται, αυτό εννοεί η φράση. Εκτός από το ότι είναι μέγα το Πάσχα διότι μας προσφέρει τα μέγιστα οφέλη είναι συνάμα και το μέγα Πάσχα, το καινόν Πάσχα που είδαμε πριν. Αυτό διότι τώρα φεύγει ο τύπος και έρχεται το πρωτότυπο. Δεν έχουμε τον τύπο, δηλαδή το νομικό Πάσχα και τον αμνό θυσιαζόμενο αλλά έχουμε τον Χριστό θυσιαζόμενο.
Όμως μόνο όσοι εξέλεξαν να ακολουθήσουν τον Χριστό θα είναι μαζί του, όσοι τον απέρριψαν θα ζουν μεν αιώνια εφόσον οι ψυχές είναι κατά χάριν αθάνατες αλλά θα είναι αιωνίως μακράν του Κυρίου το οποίο είναι το πιο αφόρητο βάσανο. Έτσι το Πάσχα και το μέγα αυτό όφελος που φέρνει ο Σταυρός και η Ανάσταση είναι μόνο των πιστών, όχι γιατί ο Θεός κάνει διακρίσεις, αλλά διότι αυτοί που θα ζήσουν αιώνια μαζί του είναι αυτοί που εξέλεξαν να είναι με αυτόν. Όσοι πεισματικά απέρριψαν τον Κύριο και την αλήθεια κάνουν το Πάσχα ξένο και κεκρυμμένο προς αυτούς.

Πάσχα, τό πύλας ἡμῖν τοῦ Παραδείσου ἀνοῖξαν
(Κολ. 2:14-15 ἐξαλείψας τό καθ' ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καί αὐτό ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτό τῷ σταυρῷ· ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καί τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παρρησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῷ.)
Ο Χριστός με την Σταυρική θυσία του συμφιλίωσε τον αποστάντα άνθρωπο με τον Θεό. Έθραυσε τις πόρτες του Άδη και άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου, απογύμνωσε τους δαίμονες από την εξουσία που είχαν επάνω στο πεσμένο ανθρώπινο γένος και τους έσυρε νικημένους και αδύναμους.

Πάσχα πάντας ἁγιάζον πιστούς.
(Ρωμ. 6:8-9
Α' Πετρ. 1:16-18)
Το Πάσχα χαρίζει την λύτρωση από τον θάνατο, μας άνοιξε τις πύλες του Παραδείσου. Είναι αγιάζον διότι Άγιος είναι ο Κύριος ο οποίος αγιάζει αυτούς που έχουν ορθή πίστη και ελπίζουν προς αυτόν. Κύριε ο ἁγιάζων τοὺς ἐπί σοί πεποιθότας λέμε στην Θεία Λειτουργία, δηλαδή Κύριε εσύ που αγιάζεις εκείνους που έχουν πίστη και εμπιστοσύνη σε εσένα. Βλέποντας το Πάσχα, δηλαδή την Ανάσταση του Κυρίου, αλλά και όλη την πορεία του Χριστού στην Γη, οι πιστοί στέκονται έκθαμβοι εμπρός στα μέγα γεγονός και στην φιλανθρωπία του Δεσπότη, αναγνωρίζουν την φιλανθρωπία του και το ότι έχουν εξαγοραστεί με το τίμιο αίμα του, κάνουν δική τους δια μέσω των μυστηρίων την λυτρωτική θυσία και γίνονται άγιοι.

Ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν, ὡς τήκεται κηρός ἀπό προσώπου πυρός. (Ψαλμ. 67:3)
Με την ανάσταση του Χριστού οι δαίμονες εξαφανίζονται όπως ο καπνός και λιώνουν όπως το κερί μπροστά στην φωτιά.

Δεῦτε ἀπό θέας γυναῖκες εὐαγγελίστριαι, καί τῇ Σιὼν εἴπατε· Δέχου παρ' ἡμῶν χαρᾶς εὐαγγέλια, τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ
(Ματθ. 28:6-7 δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος καί ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν
Ψαλ. 9,12 ψάλατε τῷ Κυρίῳ, τῷ κατοικοῦντι ἐν Σιών, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἐπιτηδεύματα αὐτοῦ)
Οι γυναίκες δείχνουν αγάπη για τον Ιησού, πηγαίνουν στο μνήμα πολύ πρωί με δάκρυα, έτσι με την πίστη τους και την αγάπη τους για τον Χριστό γίνονται όπως λέγει και ο Άγιος Νικόδημος οι πρώτοι κήρυκες της Αναστάσεως. Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας παρατηρεί ότι ενώ η γυναίκα ήταν αυτή που προσκόμισε την παράβαση τώρα γυναίκα φέρνει τα καλά νέα της Αναστάσεως. Οι γυναίκες φέρνουν τα καλά νέα στην Σιών. Η Ιερουσαλήμ χτίστηκε σε λόφους ο πιο υψηλός ήταν η Σιών, τώρα Σιών είναι η εκκλησία εκεί κατοικεί ο Κύριος ως κεφαλή της στην οποία αποστέλνονται οι γυναίκες ώστε να αναγγείλουν το χαρούμενο μήνυμα της αναστάσεως.

τέρπου, χόρευε, καί ἀγάλλου Ἱερουσαλήμ,
(Ζαχ. 9:9 Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών· κήρυσσε, θύγατερ Ἱερουσαλήμ· ἰδοὺ ὁ βασιλεὺς σου ἔρχεταί σοι, δίκαιος καί σῴζων αὐτός, πραΰς καί ἐπιβεβηκὼς ἐπί ὑποζύγιον καί πῶλον νέον
Ματθ. 21:9 εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις)
Τώρα υπάρχει η Νέα Ιερουσαλήμ και η νέα Σιών. Η Νέα Ιερουσαλήμ είναι ο Χριστιανικός λαός ο οποίος ακούγοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της αναστάσεως από τις γυναίκες και βλέποντας τον Χριστό να έρχεται αγάλλεται.

τόν Βασιλέα Χριστόν θεασαμένη ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς νυμφίον προερχόμενον.
(Ματθ. 25:6 μέσης δὲ νυκτός κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ
Εφεσ. 5:23 ὁ Χριστός κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας)
Ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος, ως Παντοδύναμος Θεός γεννήθηκε Βασιλεύς, ως άνθρωπος έγινε Βασιλεύς, βασιλεύει αμέσως μετά την Ανάσταση. Δεν περιμένει ώστε στο μέλλον να γίνει βασιλιάς και να βασιλεύσει σε μια φανταστική Χιλιετή Βασιλεία.

Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί τῆς γῆς, μου δόθηκε κάθε εξουσία στον ουρανό και στην γη λέγει ο αναστημένος Ιησούς στους μαθητές. Έτσι το Πάσχα είναι αιτία χαράς τέρψεως και αγαλλιάσεως διότι ο Διάβολος απογυμνώνεται από την εξουσία την οποία είχε επάνω στον αποστάντα άνθρωπο.
Ο δίκαιος Θεός μεταχειρίζεται το ίδιο για να σώσει, επιστρέφει την Δημιουργία πίσω στο αγαθό δια μέσω του ίδιου δρόμου. Καταργεί με τον θάνατο τον θάνατο και εκ του μνήματος αναβλύζει ζωή. Εκεί όπου κοίταζε με τρόμο ο άνθρωπος τώρα κοιτάζει με ελπίδα και χαρά βλέποντας τον αναστημένο Χριστό και εξ αυτού χαίρεται. Από το κατεξοχήν σύμβολο του τέλους της ζωής έρχεται η αιώνια ζωή, το μνήμα τώρα δεν γεννά θλίψη αλλά χαρά. Η νέα Ιερουσαλήμ, δηλαδή ο Χριστιανικός λαός, βλέπει τον Χριστό εκ του μνήματος αναστημένο να έρχεται ως νυμφίος, νυμφίος της Εκκλησίας και της ψυχής μας. Παρατηρούμε και την γνήσια ομοιοπαθητική, από το μνήμα έρχεται η ζωή, ας θυμηθούμε και το πασίγνωστο Χριστός ανέστη το οποίος μας λέει με τον θάνατο θανάτωσε τον θάνατο και από το μνήμα, δηλαδή από σύμβολο θανάτου, τώρα ανέβλυσε ζωή σε όσους ήταν στα μνήματα, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωήν χαρισάμενος. Αυτή είναι η γνήσια και η πραγματικά θεραπεύουσα ομοιοπαθητική, αντίθετα με την τσαρλατάνικη με την οποία ο κάθε επιτήδειος διαδίδει ότι δήθεν ωφελεί.

Η ομοιοπαθητική είναι αποτέλεσμα παράλογων και κωμικών θεωριών που προέρχονται από τον Διάβολο και την πρόθεση του λοιδορίας της Θεϊκής η οποία είναι η γνήσια.

Η ομοιοπαθητική, η θετική ενέργεια, το Φενγκ Σούι, η Γιόγκα, τσάκρα και όλα τα όμοια, στην ουσία συκοφαντούν τον Χριστό στον Χριστιανό αφαιρώντας το νῦν των επαγγελιών με απώτερο σκοπό. Κρυφίως κατηγορούν τον Χριστό ότι αδιαφορεί για την εδώ ζωή και μιλάει μόνο περί τῆς μελλούσης ζωής, έπειτα όλα αυτά έρχονται με χαμόγελο προσφερόμενα να καλύψουν το κενό που πονηρά δημιούργησαν και να δώσουν στον άνθρωπο αυτό τάχα που δεν δίδει ο Χριστός, ενέργεια, ευεξία, καθαρότητα νου, ηρεμία και όλα τα σχετικά. Τι λέει όμως η Γραφή; ἡ γάρ σωματική γυμνασία πρός ὀλίγον ἐστίν ὠφέλιμος, ἡ δέ εὐσέβεια πρός πάντα ὠφέλιμός ἐστίν, ἐπαγγελίαν ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καί τῆς μελλούσης. Α Τιμ. 4,8 Διότι η σωματική γυμναστική είναι μεν ωφέλιμη αλλά για λίγο. Η ευσέβεια όμως είναι ωφέλιμη σε όλα, στην ψυχή και στο σώμα, διότι υπόσχεται και προσφέρει αγαθά για την παρούσα αλλά και την μέλλουσα ζωή.

Αυτό το ανώτερο που δεν δίδει η γυμναστική στο σώμα, διότι αποβλέπει αποκλειστικά στους μυς, το δίδει η ευσέβεια, συμπληρώνει στο σώμα. Τι μπορεί να συμπληρώσει στο σώμα που είναι φτιαγμένο από ύλη η ευσέβεια που είναι άυλη; Την σωματική ρώμη δίνουν οι ασκήσεις, όμως την δύναμη θελήσεως, την δύναμη σκέψεως, την θετική ενέργεια και όλα τα όμοια θετικά τα παρέχει, τα συμπληρώνει, η εὐσέβεια, δηλαδή η μυστηριακή ζωή.

Η απλή γυμναστική καλή είναι και ωφελεί, αλλά για λίγο. Κάποια εποχή δεν θα μπορεί να γυμνάζεται ο άνθρωπος πολύ ή και καθόλου, κάποια εποχή τα οφέλη που προήλθαν από αυτή θα μειωθούν και όλα τα λοιπά όμοια. Τα πνευματικά οφέλη όμως της ευσέβειας η οποία όπως είδαμε συμπληρώνει στο σώμα διαρκούν για όλη την ζωή και δεν εξαρτιούνται από τον ελεύθερο ή τον περασμένο πια χρόνο. Ο Χριστός έπλασε τον άνθρωπο όχι μόνο ψυχή αλλά και σώμα, τον έθεσε επί Γης όχι επ' ουρανού.

Ως εκ τούτου δεν γίνεται να αδιαφορεί για την τωρινή ζωή και την δημιουργία οπότε πρέπει με κάτι άλλο να καλυφθεί το κενό του νῦν, του τώρα, και να αναζητήσουμε αλλού την δύναμη θελήσεως, την δύναμη σκέψεως, την θετική ενέργεια και όλα τα όμοια, οι Χριστιανοί έχουν και ζωῆς τῆς νῦν επαγγελίες. Ορισμένοι πάνε στην Γιόγκα νομίζοντας ότι εκεί θα έχουν όφελος αλλά όμως στην πραγματικότητα έχουν υπέρτατη ζημία διότι ουσιαστικά παραδέχονται ότι ο Χριστός είτε δεν παρέχει απολύτως είτε δεν παρέχει καθόλου ηρεμία, θετική ενέργεια, χαλάρωση και τα σχετικά όμοια. Επαγγελία σημαίνει υπόσχεση. Δεν δίδει ο Χριστός μακρινές υποσχέσεις για το μέλλον οι οποίες θα επιδιωχθεί να γίνουν αβέβαιες και έπειτα ανύπαρκτες. Αυτό είναι παμπόνηρη μεθοδεία διότι η αφαίρεση του νῦν αποσκοπεί στο να αποτρέψει να βιώσει ο πιστός τις τωρινές επαγγελίες οπότε οι μελλοντικές να του φανούν αμφίβολες και σε λίγο ανύπαρκτες οπότε οδηγός του να γίνει κάποιος άλλος, επί παραδείγματι κάποιος Γκουρού ή Γιόγκι. Ο πιστός βιώνει τις επαγγελίες από τώρα, βιώνει το θαύμα στην ζωή του, ζει την Βασιλεία. Ο ευσεβής έχει ευεξία, θετική ενέργεια, ηρεμία και όλα τα σχετικά όμοια αν θέλουμε να μιλήσουμε με αυτούς τους όρους γιατί ζει σε αυτόν ο Θεός. Οι επαγγελίες, οι υποσχέσεις δηλαδή, είναι ότι ο άνθρωπος θα γίνει κοινωνός Θείας φύσεως. Δι᾿ ὧν τὰ τίμια ἡμῖν καί μέγιστα ἐπαγγέλματα δεδώρηται, ἵνα διά τούτων γένησθε θείας κοινωνοί φύσεως Β Πε. 1,4. Οπότε αν θέλουμε να έχουμε ευεξία, θετική ενέργεια, δύναμη του νου, καθαρότητα σκέψεως και όλα τα όμοια, ας προσέλθουμε στα γνήσια και όχι στα κίβδηλα, στα ωφέλιμα και όχι στα βλαβερά, δηλαδή ας προσέλθουμε στα μυστήρια, εξομολόγηση, Θεία Ευχαριστία. Επιπλέον αυτών αν δεν αρκούν οι "απλές" ασκήσεις για να έρθει η ηρεμία και τα δήθεν θετικά τα φέρνουν διαφορετικές και ορισμένες ασκήσεις όπως της Γιόγκα, η οποία καθόλου δεν είναι γυμναστική αλλά αναπόσπαστο κομμάτι διδασκαλίας θεών εθνών, αυτό σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες διαφέρουν ως προς τις άλλες σε κάτι το οποίο είναι πνευματικό και αυτό είναι το συστατικό που τις κάνει ανώτερες από τις απλές. Οπότε για την σωματική γυμνασία, δηλαδή την εκγύμναση των μυών, δεν χρειάζονται στον Χριστιανό πρακτικές ή ασκήσεις ή γυμναστικές οι οποίες είναι αχώριστες από την διαφορετική κοσμοθεωρία τους.

Οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοί ἀπό προσώπου τοῦ Θεοῦ, και οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν (Ψαλμ. 67:3)
Οὕτως σημαίνει με τον ίδιο τρόπο, δηλαδή όπως οι δαίμονες που είδαμε πριν ομοίως και οι αμαρτωλοί εξαφανίζονται ενώ οι δίκαιοι, δηλαδή οι πιστοί, χαίρονται. Είναι και τα δύο σε συνάφεια με την θέαση Θεού. Οι δαίμονες και οι άνομοι βλέπουν τον Κύριο και εξαφανίζονται, χάνονται, ενώ οι δίκαιοι ευφραίνονται, δηλαδή χαίρονται. Ο ήλιος Χριστός έχει την ανάλογη επίδραση επάνω στον άνθρωπο που αυτοπροορίστηκε, φωτίζει τους δίκαιους αλλά καίει τους αμαρτωλούς.

Αἱ Μυροφόροι γυναῖκες, ὄρθρου βαθέος, ἐπιστᾶσαι πρός το μνῆμα τοῦ ζωοδότου
(Λουκ. 24:1-2 τη δὲ μιᾷ τῶν σαββάτων ὄρθρου βαθέος ἦλθον ἐπί τό μνῆμα φέρουσαι ἃ ἡτοίμασαν ἀρώματα, καί τινες σὺν αὐταῖς. εὗρον δὲ τόν λίθον ἀποκεκυλισμένον ἀπό τοῦ μνημείου)
Οι μυροφόρες γυναίκες πολύ πρωί πηγαίνουν προς το μνήμα του Κυρίου από αγάπη προς τον Διδάσκαλο.

εὗρον Ἄγγελον ἐπί τόν λίθον καθήμενον
(Ματθ. 28:2 καί ἰδοὺ σεισμός ἐγένετο μέγας· ἄγγελος γὰρ Κυρίου καταβὰς ἐξ οὐρανοῦ προσελθὼν ἀπεκύλισε τόν λίθον ἀπό τῆς θύρας καί ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ)
Εκεί βρίσκουν έναν άγγελο να κάθεται επάνω στον μεγάλο λίθο που έκλεινε το μνημείο.

καί αὐτός προσφθεγξάμενος, αὐταῖς οὕτως ἔλεγε· Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν;
(Λουκ. 24:5 τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν;)
Ο άγγελος μιλάει εδώ στις γυναίκες: Μαγδαληνή Μαρία και Ἰωάννα και Μαρία Ἰακώβου και οἱ λοιπαί συν αὐταῖς Λουκ. 24,10 γνωρίζοντας ότι είναι φιλόθεες. Όπως παρατηρεί ο Θεοφύλακτος αι δε γυναίκες, ει και πίστιν είχον προς τον Κύριον, αλλ' ούχ οίαν έδει, αλλ' ασθενή και μικράν, ο Χρυσόστομος λέγει, τίνος ουν ένεκεν ήλθε και τον λίθον ήρε; Δια τα γυναίκας· αύται γαρ αυτόν τότε είδον εν τω τάφω. Ιν' ούν πιστεύσωσιν ότι ηγέρθη, ορώσι τον τάφον κενόν του σώματος. Ο άγγελος θέλει να τους ενισχύσει, ρωτάει τις γυναίκες τι ζητούν όχι φυσικά από άγνοια αλλά το κάνει με σκοπό και έχει αποσταλεί από τον Χριστό. Θέλει ταυτόχρονα να ενισχύσει την πίστη αλλά και να τους αφαιρέσει την λύπη. Έχουμε στις γυναίκες την πίστη και την αγαθή διάθεση, ας πούμε τον καλό λογισμό που έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος και ο Χριστός δεν αφήνει κανέναν που έχει καλό λογισμό, θα βοηθήσει να βρει τον σωστό δρόμο και θα βοηθήσει να μετριαστεί η λύπη και ο πόνος μας, δείτε γέροντας Παΐσιος οι γνήσιες προφητείες του.
Tί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν; οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ᾿ ἠγέρθη· μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν ἔτι ὢν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ, λέγων ὅτι δεῖ τον υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδοθῆναι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων ἁμαρτωλῶν και σταυρωθῆναι, και τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστῆναι. Kαί ἐμνήσθησαν τῶν ρημάτων αὐτοῦ. Λέει ο άγγελος: Τι ζητάτε τον ζωντανό μαζί με τους νεκρούς; δεν είναι εδώ αλλά εγέρθηκε. Θυμηθείτε πώς σας μίλησε ενώ ήταν ακόμα στη Γαλιλαία λέγοντας για τον υιό του ανθρώπου ότι σύμφωνα με την βουλή Θεού πρέπει να παραδοθεί σε χέρια ανθρώπων αμαρτωλών να σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί και θυμήθηκαν τα λόγια του. Με το θυμήθηκαν εννοεί ότι ενισχύθηκε η πίστη τους και όχι ότι είχαν ξεχάσει διότι αυτά τα λόγια δεν ξεχνιούνται καθόλου εύκολα εφόσον είναι δήλωση απείρως μεγάλη. Αν δεν θυμάσαι μια τέτοια δήλωση τότε τι θυμάσαι; Πολλώ δε μάλλον αν είσαι μαθήτρια. Αν παρατηρήσουμε θα δούμε ότι οι παραπορευόμενοι Ματθ. 27,39, οι περαστικοί, ο απλός κόσμος που περνούσε όταν σταύρωναν τον Χριστό, σύνηθες θέαμα οι εκτελέσεις τω καιρώ εκείνω, θυμόνταν τα λεγόμενα του Χριστού ότι θα γκρέμιζε και θα ανήγειρε τον Ναό σε τρεις ημέρες, εννοούσε ότι θα αναστηθεί.

Θυμόνταν τα λόγια και λοιδορούσαν τον σταυρωμένο Χριστό κουνώντας τα κεφάλια τους, ὁ καταλύων τόν ναόν καί ἐν τρισίν ἡμέραις οἰκοδομῶν! σῶσον σεαυτόν· Ματθ. 27,40. Εσύ που θα γκρέμιζες τον Ναό και θα τον έφτιαχνες σε τρεις ημέρες! Σώσε τώρα τον εαυτό σου. Όχι μόνο οι περαστικοί αλλά και οι Φαρισαίοι θυμόνταν τις δηλώσεις του και ανέφεραν την δήλωση για βασιλεία αλλά και τα θαύματα και ἐμπαίζοντες Ματθ. 27,41 έλεγαν, ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτόν οὐ δύναται σῶσαι· εἰ βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ καί πιστεύσομεν ἐπ᾿ αὐτῷ·. Ματθ. 27,42 άλλους έκανε καλά αλλά όμως τον εαυτό του δεν μπορεί, αν είσαι Βασιλιάς του Ισραήλ όπως έλεγες, κατέβα από τον Σταυρό και θα σε πιστέψουμε. Ούτε και τότε θα πίστευαν όπως και με τόσα προηγούμενα, θα συνέχιζαν να σχεδιάζουν τον σωματικό θάνατό του Χριστού όπως σχεδίασαν και ηθικό θάνατο Χριστού και αποστόλων. Λαβόντες ἀργύρια ἱκανὰ ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταί αὐτοῦ νυκτός ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτόν ἡμῶν κοιμωμένων καί ἐὰν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπί τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτόν και ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν. Ματθ. 28,12-13 λεγεωνάριοι πάρτε αυτό το μεγάλο χρηματικό ποσό και θα λέτε ότι κατά το διάστημα της νύχτας εμείς κοιμόμασταν και ήρθαν οι μαθητές και έκλεψαν το σώμα. Αν ο ηγεμόνας το μάθει εμείς θα ενεργήσουμε να μην σας κάνει τίποτα.
Δεν θα πίστευαν οι Φαρισαίοι ακόμη και αν εμφανιζόταν αναστημένος ο Χριστός σε αυτούς. Το μέγεθος του σημείου ήταν είναι και θα είναι αδιάφορο. Την άδολη καρδία στην πίστη και μη σημείο οδηγεί, και ένα ελάχιστο σημείο οδηγεί, λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτῷ· προ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπό τὴν συκῆν εἶδόν σε. Ἀπεκρίθη Ναθαναὴλ καί λέγει αὐτῷ· ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτῷ· ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψει. Ιωαν. 1,49-51. Λέει ο Ναθαναήλ, από που με ξέρεις; Απάντησε ο Ιησούς λέγοντας προτού σε φωνάξει ο Φίλιππος όταν ήσουν κάτω από την συκιά μακρυά από κάθε ανθρώπινο μάτι εγώ σε είδα. Αποκρίθηκε τότε ο Ναθαναήλ, Διδάσκαλε εσύ είσαι ο προφητευμένος Υιός του Θεού, ο Βασιλεύς του Ισραήλ. Του απάντησε τότε ο Ιησούς, από αυτό το μικρό πιστεύεις; Εκ της καθαράς καρδίας σου θα δεις σημεία πολύ μεγαλύτερα από αυτό. Σημεία είδαν και ζήτησαν και οι Φαρισαίοι.
Τότε ἀπεκρίθησάν τινες τῶν γραμματέων καί Φαρισαίων λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ἀπό σοῦ σημεῖον ἰδεῖν. ὁ δὲ ἀποκριθείς εἶπεν αὐτοῖς· γενεὰ πονηρὰ καί μοιχαλίς σημεῖον ἐπιζητεῖ, καί σημεῖον οὐ δοθήσεται αὐτῇ εἰμὴ τό σημεῖον Ἰωνᾶ τοῦ προφήτου. Ματθ. 12,38-39. Μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων, μερικοί από τους γραμματείς και Φαρισαίους πήγαν στον Χριστό και του είπαν δίδασκαλε θέλουμε να μας κάνεις ένα θαύμα. Ο Ιησούς απάντησε γενιά πονηρή και άπιστη στον Θεό θαύμα ζητάει αλλά όμως θαύμα δεν θα της δοθεί. Οι αποστομωμένοι πια Φαρισαίοι δεν είχαν κάτι άλλο να αντιτείνουν, οπότε τώρα αντί να προσπαθούν με πονηρά επιχειρήματα ή ερωτήσεις παγίδες να πάρουν κάποια απάντηση την οποία θα εκμεταλλεύονταν, άρχισαν πονηρά να ζητάνε θαύμα ώστε να το διαστρέψουν.
Κάποια πρόφαση θα εφεύρισκαν και εφευρίσκουν οι ασεβείς αν κατέβαινε.
Για αυτό ο Χριστός δεν εμφανίστηκε αναστημένος στους Φαρισαίους, από φιλανθρωπία: διότι δεν αποδέχονταν την θεραπεία, δεν ήθελαν και δεν ζητούσαν καρδίαν καθαράν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, δεν ήθελαν να φύγει από την καρδιά τους ο παλαιός άνθρωπος, οπότε αν τα εκ παραγγελίας θαύματα θα ήταν περαιτέρω επιβάρυνση και για αυτό δεν τους δόθηκαν εφόσον ο σκοπός ήταν η διαστροφή, η εμφάνιση του αναστημένου Χριστού θα ήταν η απόλυτη αυτοκατάκρισή τους.
Μας λέει ο Ψαλμός 102, τό δὲ ἔλεος τοῦ Κυρίου ἀπό τοῦ αἰῶνος καί ἕως τοῦ αἰῶνος ἐπί τοὺς φοβουμένους αὐτόν, καί ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ ἐπί υἱοῖς υἱῶν τοῖς φυλάσσουσι τήν διαθήκην αὐτοῦ καί μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ τοῦ ποιῆσαι αὐτάς. Ψαλ. 102,17-18.

Η ευσπλαχνία του Θεού απλώνεται αιώνια σε αυτούς που τον σέβονται και η δικαιοσύνη του φρουρός παντοτινός σε εκείνους είναι. Ο Κύριος είναι προστάτης όλων των ανθρώπων οι οποίοι θυμούνται τις εντολές του για να τις εφαρμόζουν. Θυμούνται τις εντολές του δηλαδή έχουν πάντοτε στον νου και στην καρδία τους τις εντολές του ώστε να τις εφαρμόζουν. Και όλοι οι άνομοι μια χαρά θυμούνται τις εντολές ή τα λεγόμενα, δεν έχουν άγνοια, το είδαμε όχι μόνο με τους Φαρισαίους αλλά ακόμη και με τους απλούς περαστικούς. Επιπλέον αυτών ο Χριστός δεν έκρυβε ότι θα σταυρωθεί και μετά τρεις ημέρες θα αναστηθεί, Ἀπό τότε ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς δεικνύειν τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι δεῖ αὐτόν ἀπελθεῖν εἰς Ἱεροσόλυμα καί πολλά παθεῖν ἀπό τῶν πρεσβυτέρων καί ἀρχιερέων καί γραμματέων καί ἀποκτανθῆναι, καί τῇ τρίτη ἡμέρᾳ ἐγερθῆναι. Ματθ. 16,21 . Από τότε άρχισε ο Ιησούς να φανερώνει στους μαθητές του ότι πρέπει να μεταβεί στα Ιεροσόλυμα και να πάθει πολλά από τους πρεσβυτέρους τους αρχιερείς και γραμματείς και να θανατωθεί και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί. Ἀναστρεφομένων δέ αὐτῶν εἰς τήν Γαλιλαίαν εἶπεν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· μέλλει ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοσθαι εἰς χεῖρας ἀνθρώπων καί ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. καί ἐλυπήθησαν σφόδρα. Ματθ. 17,22-23 Καθώς περιέρχονταν στην Γαλιλαία είπε ο Ιησούς, ο υιός του ανθρώπου μέλλει να παραδοθεί στα χέρια μοχθηρών ανθρώπων οι οποίοι θα τον θανατώσουν κατά την τρίτη ημέρα όμως θα αναστηθεί. Και λυπήθηκαν πολύ οι μαθητές. Σε αυτήν εδώ την περίπτωση κάνει αναφορά ο άγγελος όταν είπε μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν ἔτι ὢν ἐν τῇ Γαλιλαίᾳ. Σε άλλη στιγμή ο Χριστός είπε ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί γραμματεῦσι καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ, καί παραδώσουσιν αὐτόν τοῖς ἔθνεσιν εἰς τό ἐμπαῖξαι καί μαστιγῶσαι καί σταυρῶσαι, καί τῇ τρίτη ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. Ματθ. 20,17-19 Όταν ανέβαινε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα είπε στους μαθητές, ιδού ανεβαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί στους αρχιερείς και γραμματείς, θα τον καταδικάσουν σε θάνατο και θα τον παραδώσουν στους ειδωλολάτρες λεγεωνάριους για να τον κοροϊδέψουν να τον μαστιγώσουν και να τον σταυρώσουν αλλά την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί. Τα συγκεκριμένα λόγια όπως και πολλά άλλα έχουν γίνει ύμνος, Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρός τό ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ· Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί παραδοθήσεται ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περί αὐτοῦ.... .

Οι ανωτέρω γυναίκες θυμόνταν μα και πίστευαν, όμως δεν είχαν απολύτως στην καρδία και στον νου τους τον Θεό, τα συγκεκριμένα λόγια τα "ξέχασαν", τα απώθησαν από τον νου γιατί τους φαίνονταν ακατόρθωτα. Ναι θαύματα γίνονται, αλλά να αναστήσει τον εαυτό του; μάλλον τα παραλέει... Οι συγκεκριμένες γυναίκες είχαν ανάγκη θεραπείας, έπειτα θα γινόταν η θέαση του αναστημένου Χριστού. Με το γεγονός της εμφανίσεως του αγγέλου η πίστη τους ενισχύθηκε, τώρα έγιναν μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ, "θυμήθηκαν" τις εντολές του Χριστού, ὅτι δεῖ, εντολές. Όταν λοιπόν η Γραφή αναφέρει "και θυμήθηκαν τα λόγια του", αυτό δεν σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες γυναίκες τα είχαν ξεχάσει αλλά η φράση εννοεί ότι η πίστη τους ενισχύθηκε. Είχαν ανάγκη θεραπείας και έπειτα θα γινόταν η θέαση του αναστημένου Χριστού. Με αυτά κατανοούμε ότι η Παναγία πίστευε με την δυνατότερη πίστη διότι μας λέει η Γραφή ότι ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. Λουκ. 2,51. Και ο Ιησούς κατέβηκε μαζί τους από τα Ιεροσόλυμα στην Ναζαρέτ και υπάκουε σε αυτούς κατά πάντα. Και η μητέρα του διατηρούσε όλα τα λόγια στην καρδία της. Η Υπεραγία Θεοτόκος "θυμόταν" οτιδήποτε είπε ο Χριστός, κάθε εντολή του και λεχθέν, μάλιστα από όταν ήταν ο Χριστός μικρός όχι μόνο τα λεγόμενα του όταν μεγάλωσε και άρχισε επίσημα να κηρύττει, καί κατέβη μετ᾿ αὐτῶν καί ἦλθεν εἰς Ναζαρέτ, καί ἦν ὑποτασσόμενος αὐτοῖς, ἡ μήτηρ αὐτοῦ διετήρει πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς. Λουκ. 2,51. Διατηρούσε τα λόγια του Χριστού δεν εννοεί ότι είχε δυνατή μνήμη, λέει καρδίᾳ, αλλά σημαίνει ότι είχε αδιάλειπτα την καρδιά της και τον νου της στον Θεό. Το διατηρούσε όλα τα λόγια του Χριστού ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς ισοδυναμεί με άνθρωπο στον οποίο έχει κτιστεί καρδίαν καθαράν. Ισοδυναμεί με μεμνημένοις τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ αλλά στην πράξη, όχι τοῦ ποιῆσαι αὐτάς, για να τις τηρήσει, αλλά τις τηρεί ήδη, δηλαδή άνθρωπο αποδεδειγμένα ευσεβέστατο ο οποίος πράττει. Ισοδυναμεί με "διατηρούσε εαυτόν" πάντοτε στην κατά Χριστόν ζωή, ἐξ ὧν διατηροῦντες ἑαυτοὺς εὖ πράξετε. Πραξ. 15,29 εάν φυλάτε τους εαυτούς σας καθαρούς θα προοδεύσετε την κατά Χριστόν ζωή, διατηροῦντες -- διετήρει.
Ο Χριστός τα ρήματα του Θεού λαλεί και ο ευσεβής τα ρήματα του Χριστού ακούει.

Ὃν γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός, τά ῥήματα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ· Ιω. 3,34 Αυτός τον οποίο ο Θεός απέστειλε, δηλαδή ο Ιησούς Χριστός, διδάσκει τα λόγια του Θεού. Ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τά ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει· Ιω. 8,47. Εκείνος που είναι του Θεού ακούει με προσοχή και ευλάβεια τα λόγια του Θεού. Για αυτό και εσείς δεν δίδετε σημασία στα λόγια του Θεού, γιατί δεν είστε από τον Θεό, τότε οι Φαρισαίοι απάντησαν καλά λέμε εμείς ότι εσύ είσαι εχθρός των Ιουδαίων και δαιμονισμένος. Ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει· διά τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ, ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καί εἶπον αὐτῷ· οὐ καλῶς λέγομεν ἡμεῖς ὅτι Σαμαρείτης εἶ σύ καί δαιμόνιον ἔχεις;. Για την Υπεραγία Θεοτόκο μας λέει ο απόστολος όχι ότι απλά ἀκούει, δηλαδή δεν έχει απείθεια και αποδέχεται, αλλά διατηρεί στην καρδία, διετήρει πάντα τὰ ῥήματα ταῦτα ἐν τῇ καρδίᾳ, με αυτό δηλώνει μέγιστη αγιότητα. Δεν είχε η μητέρα του Χριστού ανάγκη θεραπείας ούτε καν εις το ελάχιστο. Δεν χρειαζόταν άγγελος να της ενισχύσει την πίστη. Δεν χρειαζόταν να ειπωθεί σε αυτήν μνήσθητε ὡς ἐλάλησεν ὑμῖν ούτε ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε. Δεν χρειαζόταν να σταλθεί κήρυκας της Αναστάσεως. Δεν κρατούσε η απιστία τα μάτια της, οἱ δὲ ὀφθαλμοί αὐτῶν ἐκρατοῦντο τοῦ μὴ ἐπιγνῶναι αὐτόν, αὐτός εἶπε πρός αὐτούς· ὦ ἀνόητοι καί βραδεῖς τῇ καρδίᾳ τοῦ πιστεύειν. Δεν είχε την παραμικρή αμφιβολία αν αναστήθηκε ο υιός της καθώς προεῖπεν γιατί ἐκ γάρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τό στόμα λαλεῖ όχι μόνο λαλεί το στόμα αλλά και το σώμα πράττει. Από την πονηρή καρδιά εξέρχονται αμαρτίες, Εκ γὰρ τῆς καρδίας ἐξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, σῶσον σεαυτόν· -- εἰ βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, ενώ από την καρδία που διατηρεί τα ρήματα Χριστού εξέρχονται άγιοι λογισμοί και πράξεις πίστεως. Διετήρει η Θεοτόκος ότι ο αρχάγγελος Γαβριήλ της ανήγγειλε ότι θα γεννήσει τον Θεό, θυμόταν ότι το Άγιο Πνεύμα την αποκάλεσε μήτηρ Θεού, ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Λουκ. 1,43 δεν είχε αμφιβολία ή χειρότερα ενέπαιζε, εἰ βασιλεὺς Ἰσραήλ ἐστι, αλλά γνώριζε ότι ο υιός της είναι ο Θεάνθρωπος βασιλιάς που θα βασιλεύσει και μάλιστα η βασιλεία του δεν θα έχει τέλος όπως της είχε πει ο αρχάγγελος Γαβριήλ, καί βασιλεύσει ἐπί τόν οἶκον Ἰακὼβ εἰς τούς αἰῶνας, καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος, Λουκ. 1,33. Διατηρούσε στην καρδία ότι ο Χριστός δεν κατέβαινε από τον Σταυρό όχι επειδή τον κρατούσαν εκεί τα καρφιά όπως νόμιζαν οι Φαρισαίοι, καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ, αλλά επειδή τον κρατούσε εκεί η αγάπη προς το πλάσμα του, διότι "θυμόταν" ότι δεν ήρθε να σώσει τον εαυτό του σῶσον σεαυτόν·, αλλά να σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Ματθ. 1,21. Διατηρούσε όλα τα λόγια του Θεανθρώπου στην καρδιά καθώς εἶπε, "θυμόταν" ότι όλα αυτά δια αρχαγγέλου τα "ορκίστηκε ο Θεός και δεν αλλάζει γνώμη", ὤμοσε Κύριος καί οὐ μεταμεληθήσεται· σύ ἱερεὺς εἰς τόν αἰῶνα κατά τὴν τάξιν Μελχισεδέκ Ψαλμ. 109:4.
Για αυτό η Παναγία αφενός είδε τον αναστημένο Χριστό και όχι άγγελο ή απεσταλμένο κήρυκα άνθρωπο, εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν, και αφετέρου τον αντίκρισε πρώτη από όλους. Οι αιρετικοί είναι άφρονες, λένε διάφορα για την Παναγία, αρνούνται τον τίτλο που σημαίνει επάνω από τους αγίους ή την αποκαλούν αδελφή Μαρία λες και αυτοί είναι ίσα και όμοια, ο Παύλος λέει ότι είναι ο τελευταίος των Χριστιανών, Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ·, αυτοί φαίνεται οι πρώτοι.

τί θρηνεῖτε τόν ἄφθαρτον ὡς ἐν φθορᾷ; ἀπελθοῦσαι κηρύξατε τοῖς αὐτοῦ Μαθηταῖς
(Πράξ. 2:31 οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν
Ματθ. 28:7 οὐκ ἔστιν ὧδε· ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε δεῦτε ἴδετε τόν τόπον ὅπου ἔκειτο ὁ Κύριος καί ταχὺ πορευθεῖσαι εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ὅτι ἠγέρθη ἀπό τῶν νεκρῶν)
Με αυτήν του την απόκριση ο άγγελος ενισχύει την πίστη των συγκεκριμένων γυναικών και ταυτόχρονα αναγγέλλει το Χριστός ανέστη. Τους λέει να πιστέψουν απόλυτα τα λόγια του Χριστού ο οποίος είπε ότι θα σταυρωθεί και την τρίτη ημέρα θα αναστηθεί, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἐγερθήσεται. Ότι πει ο Κύριος δεν χωράει αμφιβολία και είναι σαν να έχει γίνει. Είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, δεν εξαρτάται από κανένα εξωτερικό παράγοντα η υπόσχεση του ούτε αλλάζει γνώμη. Είναι η απόλυτη αλήθεια, είναι η ίδια η Αλήθεια η Οδός και η Ζωή.
Τό ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ Εβρ. 6,17 αναφέρει η Γραφή, δηλαδή οι υποσχέσεις του Θεού είναι αξιόπιστες και αμετακίνητες. Ο Χριστός λοιπόν λέγει και μας διδάσκει πρώτος το Χριστός ανέστη, ότι θα αναστηθεί. Έπειτα οι ουράνιες δυνάμεις το ομολογούν ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε ο Χριστός ανέστη όπως είπε και μετά οι άνθρωποι λαμβάνουν την σκυτάλη στην ομολογία λέγοντας Χριστός ανέστη εκ νεκρών.
Ομοίως και εμείς πρέπει να έχουμε χαρά και να γίνουμε κήρυκες της αναστάσεως Χριστού.

Αὕτη ἡ ἡμέρα, ἣν ἐποίησεν ὁ Κύριος, ἀγαλλιασώμεθα, καί εὐφρανθῶμεν ἐν αὐτῇ. (Ψαλμ. 117:24)
Αυτήν την ημέρα την δημιούργησε ο Κύριος, ο φιλάνθρωπος Θεός σώζει από την πτώση, ως στοργικός πατέρας αναλαμβάνει να ανασηκώσει το παιδί του. Εμείς ας αγαλλιάσουμε και ας ευφρανθούμε.
Οι λέξεις ἀγαλλιασώμεθα και εὐφρανθῶμεν σημαίνουν το ίδιο πράγμα. Αγάλλομαι και ευφραίνομαι σημαίνει ευχαριστιέμαι όμως έχουν διαφορά εδώ. Το πρώτο, ἀγαλλιασώμεθα, έχει την έννοια ας χαρούμε αναλογιζόμενοι το τι αγάπη έχει ο Θεός προς εμάς και ας χαρούμε διότι τώρα η απομάκρυνση από τον Θεό δεν υπάρχει. Το δεύτερο, ας ευφρανθούμε, εὐφρανθῶμεν, έχει την έννοια από το άκουσμα της χαρμόσυνης είδησης που μας έφερε χαρά ας πληρωθούμε κιόλας από αυτήν την χαρά, ας κάνουμε δική μας αυτήν την χαρά, δηλαδή ας κάνουμε δικά μας τα οφέλη που φέρνει η ανάσταση και αυτό γίνεται διαμέσω της τήρησης των εντολών του αναστημένου Ιησού και της συμμετοχής μας στα μυστήρια.

Πάσχα τό τερπνόν, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, Πάσχα πανσεβάσμιον ἡμῖν ἀνέτειλε
(Εφεσ. 2:13 νυνί δὲ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτὲ ὄντες μακρὰν ἐγγὺς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ)
Φέρνει τέρψη δηλαδή ευχαρίστηση το Πάσχα διότι μας χάρισε την αιώνια ζωή. Ο υμνωδός βάζει δυο φορές την λέξη Πάσχα, Πάσχα Κυρίου Πάσχα, από την χαρά του όπως λέγει ο Άγιος Νικόδημος. Όπως είδαμε ο Γρηγόριος Θεολόγος έχει κάνει πριν το ίδιο, Πάσχα και πάλιν ερώ Πάσχα. Αυτό γίνεται διότι ο Κύριος μας δίνει την αληθινή ζωή και την αληθινή χαρά. Η πρόσκληση που προσφέρει ο αναστημένος Χριστός είναι χαρμόσυνη, μας προσκαλεί σε μια γιορτή, την γιορτή του Μεγάλου Δείπνου, ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα καί ἐκάλεσε πολλούς· Λουκ. 14,16 Ο δε Ιησούς είπε σε αυτόν την εξής παραβολή, ένας άνθρωπος παρέθεσε μέγα δείπνο και κάλεσε πολλούς.
Είναι το Πάσχα πανσεβάσμιον διότι νικητής του θανάτου και αυτός που ανατέλλει φέρνοντας την νέα ημέρα στην ανθρωπότητα είναι ο ἥλιος δικαιοσύνης Μαλ. 4,2, δηλαδή ο Κύριος Ιησούς Χριστός.

Πάσχα, ἐν χαρᾷ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα, ὦ Πάσχα λύτρον λύπης
(Ιωαν. 16:22 καί ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καί χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καί τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδείς αἴρει ἀφ' ὑμῶν.
Α' Κορ. 15:26 ἔσχατος ἐχθρός καταργεῖται ὁ θάνατος·
Πραξ. 28:26-28)
Ο υμνωδός λέει εν χαρά αλλήλους περιπτυξώμεθα δηλαδή να αγκαλιάσουμε αλλήλους με χαρά. Ο Χριστιανός είναι μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας, αλλά και μέλος της Κτίσεως, ως μέλος ενός σώματος δεν μπορεί ούτε να θλιβεί, ούτε να χαρεί μόνος. Όπως όταν σε ένα σώμα η καρδιά είναι χαρούμενη τα χείλη δεν είναι ακίνητα αλλά χαμογελούν έτσι και ο Χριστιανός εξωτερικεύει και έχει την χαρά όχι εγωιστικά αλλά σε σχέση με τον αδελφό του.
Χαίρεται όχι μόνο επειδή θα σωθεί ο ίδιος αλλά διότι και ο αδελφός θα σωθεί, χαίρεται και όπως του δόθηκε άφεση δωρεάν έτσι και αυτός δίδει απλόχερα την συγχώρηση και αγκαλιάζει τον συνάνθρωπο. Εκτός από μέλος της Εκκλησίας ο Χριστιανός είναι μέλος της Κτίσεως και όπως η αγάπη του Κυρίου δεν είναι σε στενά όρια αλλά απλώνεται και αγκαλιάζει όλη την κτίση, πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν Α' Τιμ. 2,4 ομοίως και η αγάπη του Χριστιανού είναι προς όλους τους ανθρώπους. Ο Χριστιανός όλους τους αγαπά και τους συγχωρεί. Όλοι θέλει να έλθουν εις επίγνωση αληθείας και αυτό διότι είναι τύπος Χριστού.
Οι πιστοί του καιρού της επίγειας παρουσίας του Χριστού χάρηκαν σφόδρα όταν είδαν ότι ο Ιησούς αναστήθηκε. Ομοίως και οι πιστοί όλων των αιώνων χαίρονται διότι ο Κύριος νίκησε τον θάνατο. Οι πιστοί των χρόνων της επίγειας παρουσίας του Χριστού είχαν λύπη διότι οι άνομοι Φαρισαίοι μισούσαν τον διδάσκαλο και στο τέλος τον θανάτωσαν αλλά και κυνήγησαν και τους ίδιους. Ομοίως και οι Φαρισαίοι όλων των εποχών ζητούν να σταυρώσουν τον Κύριο και να κυνηγήσουν τους μαθητές του. Όμως με την Ανάσταση του ο Κύριος έφερε την ελπίδα την χαρά και την ζωή και στους πιστούς της επίγειας παρουσίας του αλλά και σε όλους τους μετέπειτα πιστούς που τους κυνηγούν οι παντός είδους αντίθεοι.
Δηλαδή το Πάσχα είναι λύτρο λύπης διπλά. Πρώτον διότι μας χαρίζει την αιώνια ζωή και δεύτερον διότι είναι παρηγοριά στις διάφορες θλίψεις της ζωής μας. Ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλά θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον. Ιωάν. 16,7 δηλαδή σε αυτόν τον κόσμο θα έχετε θλίψεις αλλά έχετε θάρρος. Πριν την Ανάσταση είναι ο Σταυρός. Ορισμένες φορές έχουμε την εντύπωση ότι ο Χριστιανός θα είναι χωρίς δυσκολίες χωρίς ασθένειες αλλά ο Χριστός δεν είπε ότι ο πιστός θα περάσει "ζωή χαρισάμενη" όπως λέει και το γνωστό αλλά ξεστρατισμένο λαικό ρητό το οποίο έχει ρίζα στο Χριστός Ανέστη. Και δυσκολίες θα έχει και θλίψεις και ασθένειες αλλά τι είδαμε παραπάνω; Κατά όμοιο τρόπο δεν αφήνει ο Χριστός κανένα ο οποίος στην θλίψη του, αλλά και πάντα, έχει καλό λογισμό και πίστη σε αυτόν. Μας δίδει το παράδειγμα ο Χριστός με τον άγγελο διδάσκοντας ότι όλους τους βοηθά μυστικά, αποτρέπει άσχημες καταστάσεις, στενοχώριες, ασθένειες, ακόμη και θάνατο και όλα χωρίς καν να το ξέρουμε, για αυτό ας έχουμε θάρρος υπομονή και πίστη.

καί γὰρ ἐκ τάφου σήμερον, ὥσπερ ἐκ παστοῦ
(Ματθ. 25:6 μέσης δὲ νυκτός κραυγὴ γέγονεν· ἰδοὺ ὁ νυμφίος ἔρχεται, ἐξέρχεσθε εἰς ἀπάντησιν αὐτοῦ.
Εφεσ. 5:23 ὁ Χριστός κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας)
Αφού ο υμνωδός πρώτα μας είπε για την χαρά που φέρνει το Πάσχα στους πιστούς τώρα μας λέγει ότι από τον τάφο ο Κύριος εξήλθε νικητής του θανάτου και είναι ως νυμφίος που βγαίνει από το δωμάτιο. Έρχεται από τον νυφικό θάλαμο διότι είναι η κεφαλή και ο Νυμφίος της Εκκλησίας.
Γίνεται νυμφίος της Εκκλησίας αλλά και κάθε ψυχής Χριστιανού.
Ο Χρυσόστομος παρατηρεί, εν τω γαρ αναστήναι αυτόν εσείσθη ο τόπος εκ θεμελίων, και αγγέλων αι στρατιαί εκύκλωσαν αυτού το θείον μνήμα, και προσελθών είς άγγελος απεκύλισε τον λίθον από της θύρας του μνημείου, και ιδού εξήλθεν ο Ιησούς ως ο νυμφίος εκ παστού και ως αστραπή λάμπων.

ἐκλάμψας Χριστός
(Ψαλμ. 18 Οἱ οὐρανοί διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τό στερέωμα.......ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τό σκήνωμα αὐτοῦ· καί αὐτός ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδόν αὐτοῦ.
Ιωαν. 8:12 Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοί οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τό φῶς τῆς ζωῆς
Β' Πετρ. 1:19 φωσφόρος ἀνατείλῃ ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν
Αποκ. 21:23 καί ἡ πόλις οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ· ἡ γὰρ δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, καί ὁ λύχνος αὐτῆς τό ἀρνίον.)
Οι ουρανοί διηγούνται δόξα Θεού, η λάμψη του ηλίου είναι ένας τύπος Χριστού.
Έτσι όταν βλέπουμε το φως του πλανήτη ηλίου θυμόμαστε τον Χριστό, ο οποίος είναι φωτιά, πυρ γάρ ἐστι τοὺς ἀναξίους φλέγων και τους δίκαιους φωτίζον. Έλαμπε ο Χριστός πριν λάμψει ο πλανήτης ήλιος ως λαμπρά ακτινοβολία και απαύγασμα της δόξης του Πατρός, εξέρχεται τώρα εκ του νυμφώνος και λάμπει ως Φως, είναι τό φῶς τῶν ἀνθρώπων· Ιωαν. 1,4, το οποίο μας φωτίζει τον δρόμο της σωτηρίας και μας οδηγεί. Θα λάμπει και μετά τον πλανήτη ήλιο στην ουράνια Ιερουσαλήμ φωτίζοντας και εκεί τον δρόμο, διότι ποτέ δεν θα σταματήσουμε να προχωρούμε προς τον Θεό. Ο πραγματικός ήλιος που φωτίζει το ηλιακό σύστημα αλλά και όλο το σύμπαν είναι ο Χριστός, είναι ο φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ Εβρ. 1,3.
Ο ἥλιος δικαιοσύνης Μαλ. 4,2 ανατέλλει ἡμῖν ἀνέτειλε και τώρα λάμπει ἐκλάμψας Χριστός. Ο Χριστός ανέτειλε με την ανάσταση του εκ του τάφου και έλαμψε ως ήλιος φωτίζοντας όλη την πλάση και τον δρόμο προς τον Θεό ο οποίος είχε σκοτιστεί από την πτώση.

τὰ γύναια χαρᾶς ἔπλησε λέγων· Κηρύξατε Ἀποστόλοις.
(Ματθ. 28:10 τότε λέγει αὐταῖς ὁ Ἰησοῦς· μὴ φοβεῖσθε· ὑπάγετε ἀπαγγείλατε τοῖς ἀδελφοῖς μου ἵνα ἀπέλθωσιν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, κἀκεῖ με ὄψονται.)
Καταλήγει εδώ ο υμνωδός έχοντας κατά νου τον στίχο από τον Ματθαίο που μας λέγει για την χαρά που έλαβαν οι γυναίκες όταν έμαθαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός, την ίδια χαρά έχουν όλοι οι πιστοί οι οποίοι πρέπει να είναι και αυτοί κήρυκες του Ευαγγελίου και της χαρμόσυνης είδησης της αναστάσεως Χριστού σε όλους.

Αντιαιρετικός περίπατος στο βιβλίο των Ψαλμών

αγίου γέροντα Δανιήλ Γούβαλη

Συζητώντας με τους διάφορους αιρετικούς αρκετές φορές χρησιμοποιούμε και το βιβλίο των ψαλμών. Στο Ψαλτήριο δεν θίγονται μόνο θέματα δοξολογίας προς τον Θεό ή ικεσίας ή διδασκαλίας και νουθεσίας αλλά παρουσιάζονται και διάφορα δογματικά ζητήματα. Υπάρχουν λόγου χάριν ορισμένοι ψαλμοί οι λεγόμενοι Μεσιακοί οι οποίοι αναφέρονται με λεπτομέρειες στο πρόσωπο του Χριστού.

Ένας από τους Μεσιακούς ψαλμούς είναι και ο 15ος. Κατά το Εβραϊκό 16ος.

Σε αυτόν το ψαλμό εμφανίζεται το πρόσωπο του Δαυίδ ο οποίος ομολογεί την ανεκτίμητη αξία του Θεού, την αγάπη του και την προστασία του προς τους ευσεβείς. Κακοί και άδικοι άνθρωποι καταδιώκουν τους δίκαιους και θέλουν να τους εξοντώσουν, ο Κύριος όμως τους διαφυλάττει και τους απαλλάσσει από θλίψεις και περιπέτειες. Όπως συνηθίζεται πολλές φορές στην Αγία Γραφή, από ένα πρόσωπο που αποτελεί προτύπωση του Μεσσία ο λόγος κάνει ένα άλμα και πηγαίνει στον Μεσσία. Έτσι άλλοι στίχοι του προφητικού κειμένου ταιριάζουν στον Δαυίδ άλλοι στον Μεσσία και άλλοι και στα δυο πρόσωπα.

Στον ψαλμό που εξετάζουμε οι τελευταίοι στίχοι αναφέρονται στο πρόσωπο του Χριστού και συγκεκριμένα στην ταφή και την ανάστασή του. Γι' αυτό μαρτυρεί και ο απόστολος Πέτρος στην ομιλία του προς τους Ιουδαίους κατά την Πεντηκοστή.

Στους Ιουδαίους είχε διαδοθεί η φήμη ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος δεν νίκησε τον θάνατο αλλά ότι οι μαθητές του έκλεψαν το σώμα του και είπαν ότι αναστήθηκε. Επειδή οι Ιουδαίοι είχαν περί πολλού τον Δαυίδ και τους ψαλμούς του, έκρινε καλό ο απόστολος Πέτρος να φέρει επιχείρημα για την ανάσταση του Χριστού από ένα ψαλμό του Δαυίδ. Από τον ψαλμό δηλαδή που εξετάζουμε.

Ας δούμε λίγο τους τελευταίους τέσσερις στίχους, 8 έως 11, προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ διὰ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, καί ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δὲ καί ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν ἐγνώρισάς μοι ὁδοὺς ζωῆς· πληρώσεις με εὐφροσύνης μετὰ τοῦ προσώπου σου, τερπνότητες ἐν τῇ δεξιᾷ σου εἰς τέλος.

Ο Μεσσίας σαν άνθρωπος, αισθάνεται ότι δίπλα του βρίσκεται ο Κύριος.

Όταν απειλείται από τους εχθρούς του να εξοντωθεί, να θανατωθεί και να κλείσει την ζωή του σε ένα μνήμα, κάτω από μια ταφόπετρα, δεν παύει να έχει χαρά και ελπίδα. Ο Κύριος που βρίσκεται εκ δεξιών του δεν θα τον αφήσει στον Άδη και στον τάφο, δεν θα επιτρέψει να νικηθεί και να αχρηστευθεί από τον θάνατο αλλά μέσα από τον τάφο θα του δείξει οδούς ζωής, δηλαδή θα τον αναστήσει.

Οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν.

Ο Χριστός σαν άνθρωπος είχε ανθρώπινη ψυχή και ανθρώπινο σώμα.

Όταν θανατώθηκε επάνω στον Σταυρό η ψυχή του πήγε στον Άδη, εκεί που ήταν φυλακισμένες όλες οι ψυχές των ανθρώπων, πήγε στα εν φυλακή πνεύματα, παράβαλε Α' Πέτρου γ'19. Πήγε στους νεκρούς, παράβαλε Α' Πέτρου δ'6.

Το οσιακό του όμως σώμα, το αναμάρτητο και άγιο σώμα του, τοποθετήθηκε μέσα στον τάφο και ενώ κανονικά έπρεπε σύμφωνα με τα φυσικά δεδομένα να υποστεί αποσύνθεση, δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Ο όσιος Μεσσίας, το όσιο σώμα του, δεν δοκίμασε μέσα στον τάφο φθορά, οὐδὲ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. Όχι μόνο δεν γνώρισε διαφθορά αλλά κατανίκησε τον θάνατο, γνώρισε οδούς ζωής, αναστήθηκε. Σε αυτόν τον Ψαλμό ο Μεσσίας ομολογεί ότι το σώμα του θα τοποθετηθεί στο μνήμα έχοντας κάποια ελπίδα, ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι. Ποια ελπίδα μπορεί να έχει ένα νεκρό σώμα που αποτίθεται στον τάφο; Φυσικά την ελπίδα της αναστάσεως.

Υπάρχουν και σήμερα αιρετικοί οι όποιοι ισχυρίζονται ότι το σώμα του Ιησού Χριστού υπέστη φθορά και αποσύνθεση και φυσικά δεν γνώρισε ανάσταση. Όταν ρωτήσουμε έναν μάρτυρα του Ιεχωβά τι έγινε το σώμα του Χριστού, θα μας πει ότι αποσυντέθηκε και διαλύθηκε, ότι ο Ιεχωβά το εξαφάνισε. (δείτε σχετικά στο κάτω μέρος της σελίδας)

Εδώ όμως στον 15ο Ψαλμό αναφέρονται τα αντίθετα από όσα ισχυρίζονται οι εν λόγω αιρετικοί. Εδώ διακηρύσσεται καθαρά ότι το σώμα του Μεσσία τοποθετήθηκε στον τάφο ἐπ᾿ ἐλπίδι, με ελπίδα, αναστάσεως. Το ότι η ψυχή του δεν θα παραμείνει στον Άδη έρχεται και ο απόστολος Πέτρος όπως είδαμε και το επιβεβαιώνει, προειδών ο Δαυίδ ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού. Παράβαλε Πράξεις β'31. Ολόκληρος ο 31ος στίχος έχει ως εξής: προϊδὼν (ο Δαυίδ) ἐλάλησε περί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν.

Και ο προηγούμενος στίχος ο 30ος ομιλεί για ανάσταση του Χριστού με την σάρκα του: τό κατὰ σάρκα ἀναστήσειν τόν Χριστόν.

Οι μάρτυρες του Ιεχωβά μιλούν για μια περίεργη πνευματική ανάσταση.

Πέθανε ο Ιησούς Χριστός, διαλύθηκε και εξαφανίστηκε το σώμα του και στην θέση του Ιησού Χριστού ήρθε ένα πνευματικό πλάσμα, ένα πλάσμα αγγελικής τάξεως που ταυτίζεται με έναν από τους αρχαγγέλους.

Σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Εβραϊκή παράδοση γνωρίζουμε τέσσερις Αρχαγγέλους, τον Μιχαήλ, τον Γαβριήλ, τον Ραφαήλ και τον Ουριήλ.

Ισχυρίζονται λοιπόν ότι ο αναστημένος Ιησούς είναι ένας αρχάγγελος.

Σε αυτόν τον Αρχάγγελο δεν υπάρχει τίποτα από το ανθρώπινο σώμα του Ιησού Χριστού.

Έτσι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έρχονται σε αντίθεση με τον προφήτη Δαυίδ, επίσης με τον Απόστολο Πέτρο, επίσης έρχονται σε αντίθεση με τον απόστολο Παύλο, ο οποίος στην Α' αποστολική περιοδεία στην Συναγωγή της Αντιοχείας της Πισιδίας ομιλώντας για την Ανάσταση του Ιησού κάνει αναφορά στον 15ο Ψαλμό, παράβαλε Πράξεις ιγ' 34-37.

Επειδή οι Ιουδαίοι, οι σύγχρονοι του απόστολου Παύλου, ισχυρίζονταν ότι η φράση ουδέ δώσει τον όσιον σου ειδείν διαφθοράν αφορούσε τον Δαυίδ, ο Παύλος προβαίνει σε διευκρινίσεις λέγοντας ότι το σώμα του Δαυίδ γνώρισε διαφθορά ενώ του Ιησού δεν υπέστη καμία φθορά. Δαυΐδ μὲν γὰρ ἰδίᾳ γενεᾷ ὑπηρετήσας τῇ τοῦ Θεοῦ βουλῇ ἐκοιμήθη καί προσετέθη πρός τοὺς πατέρας αὐτοῦ καί εἶδε διαφθοράν· ὃν δὲ ὁ Θεός ἤγειρεν, οὐκ εἶδε διαφθοράν. Πράξεις ιγ 36-37.

Γίνεται ολοφάνερο ότι οι εν λόγω αιρετικοί, οι δήθεν μελετητές και σπουδαστές των Γραφών, διδάσκουν τα εντελώς αντίθετα από αυτά των Γραφών.

Ο 67ος Ψαλμός, 68ος κατά το Εβραϊκό, χαρακτηρίζεται από μια χάρη λυρικής μεγαλοπρέπειας, ποίημα πολεμικότατο, μεγαλοπρεπέστατο, επιβλητικότατο και σε κάποια σημεία κάπως δυσνόητο. Ο Ισραηλιτικός λαός καθώς αποχωρίζονταν την σκλαβιά της Αιγύπτου, ένιωθε να πορεύεται μαζί του δια της ερήμου ο Θεός και να εκδηλώνει τρομερή μεγαλοπρέπεια αλλά και προστασία. Με τέτοιο ισχυρό προστάτη δεν φοβάται τους εχθρούς. Στο θυσιαστήριο της Σιών θα εορτάσει ο λαός την συντριβή των εχθρών του που σαν άγρια θηρία απειλούσαν να τον εξοντώσουν. Με τους πρώτους στίχους του Ψαλμού έχει λαμπρύνει η Εκκλησία μας την Πασχαλινή Θεία Λειτουργία.

Ἀναστήτω ὁ Θεός, καί διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροί αὐτοῦ, καί φυγέτωσαν ἀπό προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν. Ας ασχοληθούμε τον 19ο στίχο.

Σύμφωνα με τον Εβραϊκό κείμενο ο στίχος έχει ως εξής, ανέβηκες σε ύψος αιχμαλώτισες αιχμαλωσία έλαβες χαρίσματα για τους ανθρώπους, ακόμη και για τους απειθείς για να κατοικείς μεταξύ τους Γιάχ-Ελοχίμ. Εδώ αναφέρεται ότι ο Γιάχ-Ελοχίμ ανέβηκε στο ύψος του ουρανού, αφού θριάμβευσε, αφού αιχμαλώτισε πλήθος αιχμαλώτων, έλαβε πλούσια δώρα και χαρίσματα για τους ανθρώπους ακόμη και για τους απειθείς, οι οποίοι εννοείται κάποια ώρα μετανοούν και γίνονται ευπειθείς.

Ο απόστολος Παύλος στην Προς Εφεσίους επιστολή του δ'7-11 ερμηνεύει αυτόν τον ψαλμικό στίχο και μας λέγει ότι εδώ γίνεται λόγος για τον Ιησού Χριστό, ο οποίος πρώτα κατέβηκε στην Γη, κατέβηκε και μέχρι τον Άδη, αλλά έπειτα ανέβηκε πάνω από όλους τους ουρανούς και κατόπιν, προφανώς την ημέρα της Πεντηκοστής και εξής, σκόρπισε στους ανθρώπους τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Σε άλλους έδωσε το αποστολικό χάρισμα, σε άλλους το προφητικό, σε άλλους το διδακτικό, σε άλλους το ποιμαντικό και λοιπά. Σύμφωνα με τον Ψαλμό ο Ιησούς είναι Ελοχίμ, δηλαδή Θεός. Αλλά είναι και Γιάχ.

Το Γιάχ αποτελεί σύντμηση του Γιαχβέ, πρόκειται για το ιερό όνομα του Θεού του Ισραήλ, το Τετραγράμματο με τα τέσσερα δηλαδή σύμφωνα, το ανεκφώνητο, που δεν επιτρεπόταν να το πιάσουν στο στόμα τους οι Ισραηλίτες. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά λένε ότι Γιαχβέ είναι μόνο ο Πατήρ, αλλά εδώ φαίνεται ολοκάθαρα ότι Γιαχβέ είναι και ο Υιός. Οσάκις σε συζητήσεις με μάρτυρες του Ιεχωβά προβλήθηκε αυτό το χωρίο ήταν σαν να κάθισαν σε ηλεκτρική καρέκλα. Το τρέμουν αυτό το Γαχβικό χωρίο που διακηρύσσει περίτρανα την Θεότητα του Υιού, την ισότητα του με τον Θεό Πατέρα.

Γιάχ είναι και ο Υιός, χαλελού-Γιάχ, αλληλούια, δηλαδή αινείτε τον Γιάχ, αινείτε τον Κύριο, τον Γιάχ Πατέρα αλλά και τον Γιάχ Υιό.

Ποιος συνέθεσε το Χριστός ανέστη ;

Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος.

Ο Δημιουργός είναι ο δημιουργός, αυτός μας δίδαξε το Χριστός ανέστη με την ανάσταση του την οποία προ-είπεν, έπειτα οι αγγελικές δυνάμεις την ομολογούν, οὐκ ἔστιν ὧδε ἠγέρθη γὰρ καθὼς εἶπε ή Χριστός ανέστη, και μετά ο άνθρωπος λαβαίνει την σκυτάλη στην ομολογία. Αλλά θα πεις, κάποιος ευσεβής υμνογράφος της Εκκλησίας μας επέλεξε αυτές τις λέξεις. Μα μήπως το Άγιον Πνεύμα δεν είναι που δίνει και το χάρισμα της υμνογραφίας ; Είδες και εδώ πάλι ότι ο Κύριος μας παραδίδει τον ύμνο ως έχει ώστε να μην υπάρχει αταξία αλλά αρμονία και γλυκύτητα, όπως γλυκιά είναι και η ανάστασις του για το γένος μας, η οποία κατάργησε τον θάνατο ; Ψάχνεις τον ποιητή του ύμνου, αλλά πες μου, θες κάτι ωφελιμότερο ; Θέλεις και εσύ να γίνεις ποιητής αυτού του ύμνου ;

Ίσως παράδοξο σου φανεί, αν και ήδη υπάρχει μπορείς να τον συνθέσεις και εσύ.

Δέχεσαι εκ καρδίας τον Κύριο Ιησού, τον υπέρ ημών θανόντα και ἀναστάντα τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ, κατὰ τὰς Γραφάς; Αν ναι τότε λέγεις Χριστός ανέστη εκ νεκρών και παρόλο που ο ύμνος υπάρχει εκατοντάδες χρόνια γίνεσαι και εσύ δημιουργός του.

Γιατί η ομολογία αυτή όταν στην δώσουν και εσύ απλώς την επαναλάβεις με τα χείλια σου αν και σου παραδόθηκε γνήσια, κίβδηλη γίνεται και δεν υπάρχει.

Δεν έχει γραφτεί, ο λαός αυτός με πλησιάζει μόνο με το στόμα και με τιμά μόνο με τα χείλη η δε καρδιά του απέχει πολύ από εμένα; εγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος τῷ στόματι αὐτῶν, καί τοῖς χείλεσίν με τιμᾷ ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ' ἐμοῦ;

Αλλά όταν βγει μέσα στην καρδιά σου αν και ήδη προϋπάρχει, πρώτη φορά λέγεται και γνήσια είναι. Απεριόριστη αξία δίνει ο Κύριος στον κάθε ένα μας ξεχωριστά, είναι ο ποιμήν ο καλός. Ο κάθε ένας από μας είναι μοναδικός και μονάκριβος για Αυτόν, έτσι η ταπεινή και εκ καρδίας ομολογία της αναστάσεως του από τον κάθε ένα Χριστιανό είναι μοναδική και γνησία, τότε πρώτη φορά λέχθηκε το Χριστός ανέστη.

Ας ψάλλουμε λοιπόν εκ καρδίας, Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας καί τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι ζωὴν χαρισάμενος. Δηλαδή, ο Χριστός αναστήθηκε αφού κατέβηκε στον Άδη και δίδαξε και στους νεκρούς, καταπατώντας με τον φυσικό του θάνατο τον πνευματικό θάνατο και σε όσους βρίσκονταν σε τάφους, δηλαδή ήταν νεκροί είτε πνευματικά είτε σωματικά, χάρισε την ζωή.

Πρέπει να λέμε το Χριστός Ανέστη με ευλάβεια και ταπείνωση αναλογιζόμενοι το μέγεθος της Θείας αγάπης και φιλανθρωπίας αλλά και με χαρά διότι η ανάσταση του Χριστού μας ανασήκωσε από τον τάφο και μας χάρισε την ζωή. Να έχουμε συμμετοχή στα μυστήρια της Εκκλησίας μας και να γινόμαστε κήρυκες του Ευαγγελίου με τα λόγια μας αλλά και με την ζωή μας.

********************************************************

Άλλο ένα παράλογο και κωμικό της εταιρίας Σκοπιά.

Ο Θεός απομάκρυνε το σώμα του Ιησού, προφανώς δρώντας σαν ταχυδακτυλουργός ή καλύτερα ως νονός της νύχτας και αυτή η ενέργεια..... εκπλήρωνε όσα είχαν γραφτεί στην Βίβλο. Η Σκοπιά ενώ συνήθως στις παραπομπές που βάζει αναφέρει άσχετα χωρία, εδώ παρουσιάζει το Πράξεις 2:31 και κοροϊδεύει τους αδελφούς μας που την πίστεψαν μπροστά στα μάτια τους, πλασάροντας ότι δεν είδε διαφθορά το σώμα του Χριστού όχι επειδή αναστήθηκε, αλλά επειδή ο Ιεχωβά το.... απομάκρυνε πριν αποσυντεθεί!! Επιπλέον οι απόστολοι παρουσιάζονται σαν εντελώς βλάκες και για αυτό έπρεπε να απομακρύνει ο Ιεχωβά το σώμα. Επειδή ένα πτώμα λείπει οι άνθρωποι πιστεύουν ότι ο νεκρός... αναστήθηκε. "Δεν κατανούσαν πλήρως τα πνευματικά πράγματα" βλέπετε. Αν αργότερα διάβαζαν την φρενοβλαβή Σκοπιά και καταλάβαιναν τα πνευματικά, θα μπορούσε να αφήσει το σώμα ο Θεός και αυτοί θα πίστευαν ότι ναι μεν βλέπουν σώμα αλλά ο νεκρός.... αναστήθηκε. Αυτό είναι κρυφή διδασκαλία προς τους οπαδούς ώστε αυτοί να πιστεύουν τις πιο απίθανες θεωρίες της Σκοπιάς που κάνουν λόγο για αόρατη Β Παρουσία του Χριστού στην Γη το 1914. Αν άφηνε ο Θεός το σώμα και κατανοούσαν οι απόστολοι τα πνευματικά τότε θα είχαμε άλλη περίπτωση, αυτή του οι άνθρωποι να βλέπουν μεν ένα νεκρό σώμα αλλά να νομίζουν ότι ο νεκρός έχει αναστηθεί. Και μη χειρότερα....

Αλλά τι διαφορετικό θα περίμενε κανείς από τον "Σκοπιανό" Ιεχωβά, έναν νονό της νύχτας; Στην Σταύρωση πήρε τα λύτρα "και η απελευθέρωση ήταν τώρα διαθέσιμη", μετά που έγινε ο φόνος "απομάκρυνε το σώμα" δηλαδή εξαφάνισε το πτώμα, ενώ σε λίγο, για την ακρίβεια κάθε τρεις και λίγο, η εταιρεία λέει ότι έρχεται στον Αρμαγεδδώνα και "θα βγάλει από την μέση" όσους δεν πίστεψαν τις εξωφρενικές μπουρδολογίες της.

Πράξεις 2, 31: προϊδὼν ἐλάλησε περί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ εἰς ᾅδου οὐδὲ ἡ σὰρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν.

Πράξεις 13, 35-37: διό καί ἐν ἑτέρῳ λέγει· οὐ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. Δαυΐδ μὲν γὰρ ἰδίᾳ γενεᾷ ὑπηρετήσας τῇ τοῦ Θεοῦ βουλῇ ἐκοιμήθη καί προσετέθη πρός τοὺς πατέρας αὐτοῦ καί εἶδε διαφθοράν· ὃν δὲ ὁ Θεός ἤγειρεν, οὐκ εἶδε διαφθοράν.

Μετάφραση: Για αυτό και σε άλλον ψαλμό με το στόμα του Δαυίδ προφητεύει· Δε θα επιτρέψεις να δει την φθορά και αποσύνθεση του θανάτου ο Μεσσίας, ο αφοσιωμένος εντελώς σε εσένα. Η προφητεία αυτή δεν πραγματοποιήθηκε στον Δαυίδ, γιατί ο Δαυίδ αφού υπηρέτησε τους ανθρώπους της εποχής του, σύμφωνα με την θέληση του Θεού, πέθανε και προστέθηκε στους προγόνους του και είδε την αποσύνθεση του θανάτου. Ο Ιησούς όμως, τον οποίον ο Θεός ανάστησε εκ νεκρών δεν είδε αυτήν την φθορά και την αποσύνθεση.