ο άγιος γέροντας Δανιήλ Γούβαλης 1949 - 11/7/2009
11/7/2017 Αγίου Νεκταρίου εκ Βρυούλων, Ανάμνηση Θαύματος Αγίας Ευφημίας
Άγιε άγγελε ο εφεστώς
μετάφραση της προσευχής προς τον άγγελο
ερμηνεία της ευχής προς τον άγγελο
μετάφραση της προσευχής προς τον άγγελο
ερμηνεία της ευχής προς τον άγγελο
Οι αγγελικές δυνάμεις. Πόσοι είναι οι άγγελοι; Πότε δημιουργήθηκαν;
Αγαπητοί η ευχή προς τον φύλακα άγγελο μας βρίσκεται υπό τον Μακάριο Αιγύπτιο στην Πατρολογία Migne και λέγεται στο τέλος του Μικρού Απόδειπνου.
Πρόκειται για ευχή εξαιρετικής ομορφιάς. Σε αυτές τις 6 μόνο προτάσεις κρύβεται βάθος νοημάτων τα οποία αποδίδονται με απλά λόγια. Όπως διάφορες άλλες προσευχές έτσι και αυτή η προσευχή νιώθουμε ότι έχει κάτι το διαφορετικό, άγγελος την αποκάλυψε σε κάποιον προσφέροντάς σε όλους μας ένα πολύτιμο διαμάντι ώστε εμείς με την σειρά μας να το προσφέρουμε ξανά στον φύλακα μας.
Άγιε Άγγελε, ο εφεστώς
Ξεκινώντας θα δούμε εν συντομία ορισμένα για τους αγγέλους.
Αυτοί είναι πνευματικά όντα αθάνατα τα οποία δημιουργήθηκαν από τον Θεό, το πόσοι είναι δεν μας έχει αποκαλυφθεί, η Γραφή όμως όπως μιλάει για αυτούς αφήνει να εννοηθεί ότι ο αριθμός τους είναι πάρα πολύ μεγάλος. Στο βιβλίο του προφήτη Δανιήλ γράφει, χίλιες χιλιάδες αγγέλων υπηρετούσαν τον Κύριο και μύριες μυριάδες στέκονταν κοντά του, χίλιαι χιλιάδες ἐλειτούργουν αὐτῷ, καί μύριαι μυριάδες παρειστήκεισαν αὐτῷ·. Δαν. 7,10. Αλλού γίνεται αναφορά για μυριάδες αγγέλους ἀλλά προσεληλύθατε Σιὼν ὄρει καί πόλει Θεοῦ ζῶντος, Ἱερουσαλήμ ἐπουρανίῳ, καί μυριάσιν ἀγγέλων. Εβρ. 12,22. Στην Αποκάλυψη διαβάζουμε, καί εἶδον καί ἤκουσα ὡς φωνήν ἀγγέλων πολλῶν κύκλῳ τοῦ θρόνου καί τῶν ζῴων καί τῶν πρεσβυτέρων, καί ἦν ὁ ἀριθμός αὐτῶν μυριάδες μυριάδων καί χιλιάδες χιλιάδων. Αποκ. 5,11. Και είδα και άκουσα μεγάλη φωνή πολλών αγγέλων ολόγυρα από τον θρόνο του Θεού και την φωνή των τεσσάρων ζώων και των είκοσι τεσσάρων πρεσβυτέρων και ήταν το πλήθος αυτό μυριάδες μυριάδων και χιλιάδες χιλιάδων. Αυτοί οι αριθμοί δεν είναι κυριολεκτικοί, δηλαδή δεν μας λένε ότι είναι τόσοι ακριβώς οι άγγελοι. Οι φράσεις θέλουν απλώς να δηλώσουν το τεράστιο πλήθος. Ενώ γίνονται πολλές αναφορές στην Γραφή για τους αγγέλους και υπάρχουν πολλά περιστατικά κατά τα οποία αυτοί έρχονται σε επαφή με τους ανθρώπους, ονομαστικά μόνο 3 άγγελοι παρουσιάζονται. Αυτοί είναι ο Ραφαήλ το οποίο όνομα σημαίνει "ο Κύριος θεραπεύει", ο Μιχαήλ, "ποιος είναι όμοιος με τον Κύριο;" και ο Γαβριήλ, "ο Κύριος είναι η δύναμη μου". Οι άγγελοι δημιουργήθηκαν πριν έρθει σε ύπαρξη ο υλικός κόσμος, άρα πριν δημιουργηθεί και ο άνθρωπος. Η Γραφή αναφέρει ὅτε ἐγενήθησαν ἄστρα, ᾔνεσάν με φωνῇ μεγάλῃ πάντες ἄγγελοί μου Ιωβ 38,7, δηλαδή, όταν δημιούργησα τους πλανήτες από θαυμασμό με δοξολόγησαν οι άγγελοι.
Όσο αφορά την σχέση αγγέλων και ανθρώπων οι άγγελοι είναι δίπλα μας βοηθώντας, ο απόστολος Παύλος λέει, οὐχί πάντες εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Εβραίους 1,14.
Είναι αοράτως γύρω μας και μας προστατεύουν όπως βλέπουμε ότι έκαναν στον προφήτη Δανιήλ τον οποίον προστάτεψαν από τα λιοντάρια, καί εἶπε Δανιήλ τῷ βασιλεῖ· βασιλεῦ, εἰς τούς αἰῶνας ζῆθι ὁ Θεός μου ἀπέστειλε τόν ἄγγελον αὐτοῦ, καί ἐνέφραξε τά στόματα τῶν λεόντων, καί οὐκ ἐλυμήναντό με, ὅτι κατέναντι αὐτοῦ εὐθύτης εὑρέθη ἐμοί· καί ἐνώπιον δέ σου, βασιλεῦ, παράπτωμα οὐκ ἐποίησα. Δανιήλ 6,21-22.
Δηλαδή, είπε ο Δανιήλ, βασιλιά ο Θεός έστειλε τον άγγελό του και έκλεισε τα στόματα των λεόντων. Και έτσι κανείς από αυτούς δεν με έβλαψε, διότι εγώ το σωστό έπραξα απέναντι του Θεού. Αλλά και απέναντί σου δεν διέπραξα κανένα σφάλμα.
Σε άλλο περιστατικό βλέπουμε τον προφήτη Ελισαίο μαζί με τον υποτακτικό του τον Γιεζί να έχουν περικυκλωθεί από ολόκληρο στρατό. Ο Γιεζί βλέποντας τον στρατό ο οποίος τους είχε περικυκλώσει φοβήθηκε. Ο Ελισαίος όμως του είπε "μην φοβάσαι εμείς είμαστε πιο πολλοί". Τότε ο Ελισαίος προσευχήθηκε και ανοίχτηκαν τα μάτια της ψυχής του Γιεζί, τότε ο υποτακτικός του προφήτη είδε στρατιές αγγέλων να είναι δίπλα τους καί διήνοιξε Κύριος τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ καί εἶδε καί ἰδού τό ὄρος πλῆρες ἵππων, καί ἅρμα πυρός περικύκλῳ Ἑλισαιέ. Και άνοιξε τα μάτια της ψυχής του υποτακτικού ο Θεός και αυτός είδε το βουνό να είναι γεμάτο από ιππικό αγγέλων και πύρινα άρματα γύρω από τον γέροντα.
Οι άγγελοι μας προστατεύουν λοιπόν αλλά και μεταφέρουν τις προσευχές μας όπως μας λέει η Αποκάλυψη, καί ἀνέβη ὁ καπνός τῶν θυμιαμάτων ταῖς προσευχαῖς τῶν ἁγίων ἐκ χειρός τοῦ ἀγγέλου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. καί ἄλλος ἄγγελος ἦλθε καί ἐστάθη ἐπί τοῦ θυσιαστηρίου ἔχων λιβανωτόν χρυσοῦν, καί ἐδόθη αὐτῷ θυμιάματα πολλά, ἵνα δώσῃ ταῖς προσευχαῖς τῶν ἁγίων πάντων ἐπί τό θυσιαστήριον τό χρυσοῦν τό ἐνώπιον τοῦ θρόνου. Αποκ. 8,3-4 Και ένας άλλος άγγελος ήρθε και στάθηκε στο επουράνιο θυσιαστήριο κρατώντας στα χέρια του ολόχρυσο θυμιατό. Και δόθηκαν σε αυτόν πολλά θυμιάματα, οι προσευχές των αγίων, που βρίσκονται στους ουρανούς, για να προσφέρει και συνενώσει αυτές με τις προσευχές των πιστών της Γης στο ολόχρυσο θυσιαστήριο που είναι εμπρός στον θρόνο του Θεού. Και η ευωδία των θυμιαμάτων μαζί με τις προσευχές ανέβηκε από το χέρι του αγγέλου εμπρός στον Θεό.
Όχι μόνο μεταφέρουν αλλά και οι ίδιοι προσεύχονται και μεσιτεύουν για εμάς καί ἀπεκρίθη ὁ ἄγγελος Κυρίου καί εἶπε· Κύριε παντοκράτωρ, ἕως τίνος οὐ μή ἐλεήσῃς τήν Ἱερουσαλήμ καί τάς πόλεις Ἰούδα, ἃς ὑπερεῖδες τοῦτο ἑβδομηκοστόν ἔτος; καί ἀπεκρίθη Κύριος παντοκράτωρ τῷ ἀγγέλῳ τῷ λαλοῦντι ἐν ἐμοί ῥήματα καλά καί λόγους παρακλητικούς. Ζαχ. 1,12-13 Ο προφήτης Ζαχαρίας έβλεπε έναν άγγελο ο οποίος μίλησε στον Κύριο και του είπε, "Κύριε παντοκράτορα έως πότε δεν θα ελεήσεις την Ιερουσαλήμ και τις πόλεις της χώρας Ιούδα τις οποίες εδώ και εβδομήντα έτη παραβλέπεις;" Και ο Κύριος παντοκράτορας απάντησε λόγους καλούς, λόγους παρηγοριάς προς τον άγγελο.
Ο άγγελος έπειτα είπε στον προφήτη Ζαχαρία τι του είχε απαντήσει στο αίτημα αυτό ο Θεός, η απάντηση ήταν ότι θα ελευθερωνόταν. Οι άγγελοι λοιπόν είναι φύλακες, στέκονται δίπλα μας και μας προστατεύουν, μεταφέρουν τις προσευχές μας, προσεύχονται για εμάς, άρα πολύ σωστά κάνουμε με την συγκεκριμένη προσευχή που ζητούμε την βοήθεια του αγγέλου μας. Σε άλλο σημείο της Βίβλου βλέπουμε τον αρχάγγελο Μιχαήλ να είναι προστάτης, ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ἀναστήσεται Μιχαήλ ὁ ἄρχων ὁ μέγας, ὁ ἑστηκὼς ἐπί τούς υἱούς τοῦ λαοῦ σου·,
εδώ γίνεται λόγος για τον πασίγνωστο Ταξιάρχη, Μιχαήλ ο άρχων ο μέγας, ο οποίος "στέκεται επί τους υιούς
του λαού σου" δηλαδή προστατεύει τον λαό του Θεού, τώρα είναι προστάτης του Χριστιανικού έθνους, δηλαδή στέκεται δίπλα στους
Χριστιανούς. Ο Χριστός μας λέει για τον Λάζαρο εγένετο δέ ἀποθανεῖν τόν πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον ᾿Αβραάμ· δηλαδή, πέθανε ο φτωχός Λάζαρος και τον πήγαν οι άγγελοι στον Παράδεισο, εδώ βλέπουμε ότι είναι ψυχοπομποί οι άγγελοι. Σε όσους ακολουθούν τον Χριστό και αγωνίζονται, έρχονται οι άγγελοι ως τιμητική συνοδεία και οδηγούν την ψυχή τους στον ουρανό. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει διηγήσεις που άγγελοι ήρθαν να παραλάβουν τις ψυχές Χριστιανών. Σε άλλο σημείο της Βίβλου βλέπουμε ότι κρατούν από το χέρι τον Λώτ Καί
ἐκράτησαν οἱ ἄγγελοι τῆς χειρός αὐτοῦ καί τῆς χειρός τῆς γυναικός αὐτοῦ
καί τῶν χειρῶν τῶν δύο θυγατέρων αὐτοῦ, ἐν τῷ φείσασθαι Κύριον αὐτοῦ. Γεν. 19,16 έπιασαν οι άγγελοι από το χέρι τον Λώτ την γυναίκα και τις κόρες του και τους οδήγησαν μακριά από την πόλη.
Είναι
προστάτες λοιπόν οι άγγελοι στις διάφορες περιστάσεις του βίου μας αλλά
είναι και αυτοί που θα οδηγήσουν την ψυχή μας στον ουρανό. Θα είναι η
τιμητική συνοδεία μας όταν πηγαίνουμε στον ουρανό για αυτό και την εποχή
του αντίχριστου οι πιστοί θα αρπαχτούν από τον άγγελο τους και θα πάνε
να συναντήσουν τον Κύριο ο οποίος θα κατ-έρχεται για την Δευτέρα
Παρουσία. Αυτή είναι η λεγόμενη αρπαγή ή αλλιώς παραλαβή. Είναι τιμητική προς
όλους τους δίκαιους και όχι αρπαγή πριν τον Αντίχριστο για να ξεφύγουν
οι ζώντες Χριστιανοί όπως κακόδοξα διδάσκουν διάφοροι αιρετικοί. Όσοι
είναι αμετανόητοι αμαρτωλοί και αιρετικοί ο άγγελος τους θα είναι
αποστάς και δεν θα αρπαγούν, αυτοί "αφήνονται".
οὕτως ἔσται καί ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. τότε δύο ἔσονται ἐν τῷ ἀγρῷ, ὁ εἷς παραλαμβάνεται καί ὁ εἷς ἀφίεται· δύο ἀλήθουσαι ἐν τῷ μυλῶνι, μία παραλαμβάνεται καί μία ἀφίεται. Ματθ. 24,39-41 Έξαφνα και απροσδόκητα θα γίνει η Β Παρουσία. Τότε δύο θα είναι στον αγρό ο ένας παραλαμβάνεται από τους αγγέλους ο άλλος αφήνεται. Δυο αλέθουν στον μύλο η μία παραλαμβάνεται η άλλη αφήνεται.
Ενώ οι άγγελοι είναι η τιμητική συνοδεία των δικαίων προς τον ουρανό, δυστυχώς όταν πεθαίνουμε αμετανόητοι τότε αυτοί αποχωρούν εγκαταλείποντας τον άνθρωπο και έτσι έρχεται ο Διάβολος που αρπάζει την ψυχή οδηγώντας την στην κόλαση, εἶπε δέ αὐτῷ ὃ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· Λουκ 12,20. Απερίσκεπτε, νόμιζες ότι σήμερα αρχίζει η ευδαιμονία σου αλλά όμως αυτήν την νύχτα θα πεθάνεις και οι δαίμονες απαιτούν να πάρουν την ψυχή σου.
Η Γραφή σε άλλο σημείο μας λέει ότι τον Χριστό διακονούσαν άγγελοι, καί ἰδού ἄγγελοι προσῆλθον καί διηκόνουν αὐτῷ. Ματθ. 4,11 κατά τον ίδιο τρόπο διακονούν και τους ανθρώπους, είδαμε πριν το οὐχί πάντες εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Εβρ. 1,14.
οὕτως ἔσται καί ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου. τότε δύο ἔσονται ἐν τῷ ἀγρῷ, ὁ εἷς παραλαμβάνεται καί ὁ εἷς ἀφίεται· δύο ἀλήθουσαι ἐν τῷ μυλῶνι, μία παραλαμβάνεται καί μία ἀφίεται. Ματθ. 24,39-41 Έξαφνα και απροσδόκητα θα γίνει η Β Παρουσία. Τότε δύο θα είναι στον αγρό ο ένας παραλαμβάνεται από τους αγγέλους ο άλλος αφήνεται. Δυο αλέθουν στον μύλο η μία παραλαμβάνεται η άλλη αφήνεται.
Ενώ οι άγγελοι είναι η τιμητική συνοδεία των δικαίων προς τον ουρανό, δυστυχώς όταν πεθαίνουμε αμετανόητοι τότε αυτοί αποχωρούν εγκαταλείποντας τον άνθρωπο και έτσι έρχεται ο Διάβολος που αρπάζει την ψυχή οδηγώντας την στην κόλαση, εἶπε δέ αὐτῷ ὃ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· Λουκ 12,20. Απερίσκεπτε, νόμιζες ότι σήμερα αρχίζει η ευδαιμονία σου αλλά όμως αυτήν την νύχτα θα πεθάνεις και οι δαίμονες απαιτούν να πάρουν την ψυχή σου.
Η Γραφή σε άλλο σημείο μας λέει ότι τον Χριστό διακονούσαν άγγελοι, καί ἰδού ἄγγελοι προσῆλθον καί διηκόνουν αὐτῷ. Ματθ. 4,11 κατά τον ίδιο τρόπο διακονούν και τους ανθρώπους, είδαμε πριν το οὐχί πάντες εἰσί λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Εβρ. 1,14.
Όταν ο Διάβολος έρχεται να πειράξει τον Χριστό του λέει μεταξύ άλλων εἰ
υἱός εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαυτόν ἐντεῦθεν κάτω· γέγραπται γάρ ὅτι τοῖς
ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε, καί ὅτι ἐπί χειρῶν
ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρός λίθον τόν πόδα σου. Λουκ.
4,9-11. Δηλαδή, εάν είσαι υιός του Θεού πέσε από εδώ ψηλά κάτω και δεν
θα πάθεις τίποτε, διότι είναι γραμμένο στην Βίβλο ότι ο Θεός θα δώσει
εντολή για σένα στους αγγέλους του να σε διαφυλάξουν. Επιπλέον λέει η
Βίβλος ότι θα σε σηκώσουν στα χέρια τους ώστε να μη κτυπήσει
ούτε το πόδι σου σε πέτρα, ούτε καν θα σκοντάψεις.
Εδώ ο διάβολος προτείνει στον Χριστό το κακό, πέσε κάτω και οι άνθρωποι που είναι συγκεντρωμένοι στον Ναό όταν δουν να πέφτεις από τόσο μεγάλο ύψος και να μην παθαίνεις απολύτως τίποτα θα σε πιστέψουν αμέσως και χωρίς καμία αντίρρηση.
Εδώ ο διάβολος προτείνει στον Χριστό το κακό, πέσε κάτω και οι άνθρωποι που είναι συγκεντρωμένοι στον Ναό όταν δουν να πέφτεις από τόσο μεγάλο ύψος και να μην παθαίνεις απολύτως τίποτα θα σε πιστέψουν αμέσως και χωρίς καμία αντίρρηση.
Αυτό που είπε ο Διάβολος
στον Χριστό είναι από τον Ψαλμό 91 στον οποίο διαβάζουμε τα εξής, ὅτι
τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περί σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε ἐν πάσαις
ταῖς ὁδοῖς σου· ἐπί χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρός λίθον τόν
πόδα σου·.
Ο Ψαλμός μιλάει γενικώς για τον άνθρωπο ο οποίος είναι πιστός στον Θεό, δηλαδή καταλαβαίνουμε ότι όχι μόνο ο Χριστός αλλά και κάθε ένας πιστός έχει άγγελο δίπλα του.
Αλλού η Γραφή μας λέει για τον Χριστό ὤφθη δέ αὐτῷ ἄγγελος ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐνισχύων αὐτόν Λουκάς 22,43. Δηλαδή, παρουσιάστηκε σε αυτόν την ώρα εκείνη άγγελος από τον ουρανό ο οποίος τον ενίσχυε. Εφόσον η Γραφή εμφανίζει αγγέλους να διακονούν να βοηθούν ή να ενισχύουν τον Χριστό τότε το ίδιο ακριβώς γίνεται και σε εμάς, εξάλλου είδαμε και άμεσα ότι σε τόσα άτομα οι άγγελοι ήταν βοηθοί και κοντά τους.
Ο Ψαλμός μιλάει γενικώς για τον άνθρωπο ο οποίος είναι πιστός στον Θεό, δηλαδή καταλαβαίνουμε ότι όχι μόνο ο Χριστός αλλά και κάθε ένας πιστός έχει άγγελο δίπλα του.
Αλλού η Γραφή μας λέει για τον Χριστό ὤφθη δέ αὐτῷ ἄγγελος ἀπ᾿ οὐρανοῦ ἐνισχύων αὐτόν Λουκάς 22,43. Δηλαδή, παρουσιάστηκε σε αυτόν την ώρα εκείνη άγγελος από τον ουρανό ο οποίος τον ενίσχυε. Εφόσον η Γραφή εμφανίζει αγγέλους να διακονούν να βοηθούν ή να ενισχύουν τον Χριστό τότε το ίδιο ακριβώς γίνεται και σε εμάς, εξάλλου είδαμε και άμεσα ότι σε τόσα άτομα οι άγγελοι ήταν βοηθοί και κοντά τους.
Λέει ο Χριστός Ὁρᾶτε
μή καταφρονήσητε ἑνός τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γάρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι
αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διά παντός βλέπουσι τό πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν
οὐρανοῖς. Ματθ. 18,10 Προσέχετε να μη καταφρονήσετε έναν από τους
μικρούς όπως τους νομίζετε, διότι σας λέγω ότι αυτοί έχουν μεγάλη αξία
ενώπιον του Θεού και οι άγγελοί τους βλέπουν ακατάπαυστα το πρόσωπο του
Πατρός. Ξανά λοιπόν διαβεβαίωση για το ότι έχουμε φύλακα άγγελο ο οποίος μάλιστα βλέπει το πρόσωπον του πατρός Θεού και πρεσβεύει για εμάς όπως είδαμε και στο περιστατικό με τον προφήτη Ζαχαρία.
Αν ανατρέξουμε στην εποχή που δρούσαν οι απόστολοι, θα δούμε ότι όταν οι Χριστιανοί που βρίσκονταν μέσα σε ένα σπίτι άκουσαν ότι ο Πέτρος είναι στην πόρτα και χτυπάει δεν πίστεψαν την μικρή Ρόδη που τους το έλεγε. Αυτό έγινε γιατί ήξεραν ότι ήταν φυλακισμένος και αλυσοδεμένος από τον Ηρώδη. Της απάντησαν λέγοντας ότι δεν είναι ο Πέτρος αλλά ο άγγελός του, ήταν δηλαδή και πίστη των πρώτων Χριστιανών ότι καθένας έχει τον φύλακα άγγελό του, καί ἐπιγνοῦσα τήν φωνήν τοῦ Πέτρου, ἀπό τῆς χαρᾶς οὐκ ἤνοιξε τόν πυλῶνα, εἰσδραμοῦσα δέ ἀπήγγειλεν ἑστάναι τόν Πέτρον πρό τοῦ πυλῶνος οἱ δέ πρός αὐτήν εἶπον· μαίνῃ ἡ δέ διισχυρίζετο οὕτως ἔχειν οἱ δέ ἔλεγον· ὁ ἄγγελος αὐτοῦ ἐστιν. Και επειδή γνώριζε καλά την φωνή του Πέτρου η νεαρή κατάλαβε ότι αυτός είναι στην πόρτα όμως από την χαρά της δεν άνοιξε αλλά έτρεξε μέσα λέγοντας "ο Πέτρος στέκεται στην εξώπορτα!". Εκείνοι τότε της είπαν, "δεν είσαι στα καλά σου". Εκείνη όμως επέμενε και τους διαβεβαίωνε, "ο Πέτρος είναι!". Αυτοί της απάντησαν "ο άγγελος του θα είναι".
Βλέπουμε καθαρά μέσα στην Γραφή ότι οι άγγελοι μας βοηθούν εναντίων του πονηρού αλλά ταυτόχρονα βοηθούν να αποφύγουμε άσχημες και οδυνηρές καταστάσεις, ακόμη και κίνδυνο θανάτου. Το είδαμε στον Ελισαίο ή στον Δανιήλ.
Είναι λοιπόν εφεστώτες, δίπλα μας, ἐφεστώς σημαίνει στέκομαι δίπλα.
της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής
Οι δυσκολίες και ταλαιπωρίες της ζωής δεν είναι απαραίτητα κακές, λέγεται στην ακολουθία του μοναχικού σχήματος τά γάρ καλά κόπῳ κτῶνται, καί πόνῳ κατορθοῦνται και είναι πασίγνωστο το ρητό, "τα αγαθά κόποις κτώνται". Μα και ο Χριστός δεν υποσχέθηκε ζωή χωρίς πόνο στον Χριστιανό και επίγεια ευτυχία χωρίς ποτέ βάσανα. Τι εννοεί εδώ λοιπόν ο στίχος με την φράση ταλαίπωρη ζωή;
Οι αμαρτίες και η κακή ψυχική κατάσταση μας οδηγούν στο να απομακρύνουμε από τους εαυτούς μας την Θεία χάρη και έτσι να πέσουμε σε κάθε είδους αχρείαστες ταλαιπωρίες που επιφέραμε οι ίδιοι επάνω στον εαυτό μας. Η "ταλαίπωρη ζωή" είναι το αποτέλεσμα της "αθλίας ψυχής", εδώ λοιπόν ο στίχος μιλάει για τις αχρείαστες ταλαιπωρίες που μας επιφέρει η αμαρτία. Κάνουμε την αμαρτία και έτσι πέφτουμε σε κάθε είδους δυσκολίες, άσχημες καταστάσεις, ασθένειες, ταλαιπωρίες. Σε τέτοιες αχρείαστες ταλαιπωρίες βλέπουμε να πέφτει ο άσωτος υιός όταν απομακρύνεται από τον πατέρα. Το ίδιο με τον άσωτο γίνεται και στον κάθε ένα ο οποίος απομακρύνεται από το ουράνιο πατέρα. Ομοίως και αυτός πέφτει σε ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες εξ αιτίας της αμαρτίας. Λέει ο Κύριος, κεκοπίακας ἐν ταῖς βουλαῖς σου· στήτωσαν δή καί σωσάτωσάν σε οἱ ἀστρολόγοι τοῦ οὐρανοῦ, οἱ ὁρῶντες τούς ἀστέρας ἀναγγειλάτωσάν σοι τί μέλλει ἐπί σέ ἔρχεσθαι. Ησ. 47,13 Κεκοπίακας εν ταις βουλαίς σου, άνω τελεία, αυτό σημαίνει έχεις ταλαιπωρηθεί πολύ με τις αποφάσεις σου·. Στην εδώ περίπτωση η αιτία ταλαιπωρίας ήταν οι συμβουλές των μάγων και των αστρολόγων, όμως όπως είναι φανερό μετά την άνω τελεία μπαίνει η κάθε αμαρτία η οποία φέρνει αχρείαστες ταλαιπωρίες. Έχεις ταλαιπωρηθεί πολύ· αν μπορούν ας σε σώσουν οι αστρολόγοι, αυτοί που παρατηρούν τις κινήσεις των αστέρων και μαντεύουν δήθεν το μέλλον. Ας αναγγείλουν τι πρόκειται να σου συμβεί ή ας σε σώσουν τώρα, τα ψέματα, η ραθυμία, η κακολογία, η κλοπή, η φιλαργυρία, η κάθε ανομία. Βλέπουμε και το εξής, μέντιουμ αστρολόγοι καφετζούδες χαρτορίχτρες λοιποί πλάνοι και τσαρλατάνοι δεν γνωρίζουν το μέλλον.
Δείτε πως ορισμένες φορές πέφτουν μέσα στην ανάρτηση Ο πόλεμος του Διαβόλου.
Σήμερα αγαπητοί εορτάζεται η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου εκ Βρυούλων, είναι νεομάρτυρας 1820 από την Μικρά Ασία, ασκήτεψε για κάποιο διάστημα στην σκήτη της Αγίας Άννης προτού μαρτυρήσει. Έτσι τα έφερε ο Θεός και μας δίδει ένα ωραίο παράδειγμα των παραπάνω η Ασματική Ακολουθία του Αγίου αφού στον Όρθρο υπάρχει ένας ύμνος ο οποίος λέει, ον δι' απάτης μαγικής, ηρνήσω Μάρτυς αφρόνως, ως εκ μέθης ανανήψας εν τάχει, ωμολογήσας αυτόν, Θεόν ομού και άνθρωπον, την πλάνην στηλιτεύσας, την των ανόμων Νεκτάριε.
μή εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν,
μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου.
μή ἐγκαταλίπῃς με, Κύριε· ὁ Θεός μου, μή ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ· πρόσχες εἰς τήν βοήθειάν μου, Κύριε τῆς σωτηρίας μου. Ψαλμ. 37,22-23
Αυτή η πρόταση με την πρώτη ματιά φαίνεται να λέει περίπου το ίδιο πράγμα, ο υμνογράφος λέει "εγκαταλείπεις με" και "αποστής απ' εμού" και τα δύο σημαίνουν φεύγω κοντά από κάποιον. Όμως έχει εντελώς διαφορετικό νόημα το κάθε σκέλος της πρότασης. Το μη με εγκαταλείψεις τον αμαρτωλό δεν σημαίνει μην φύγεις από εμένα αλλά είναι μεταφορικό και σε συνέχεια του προηγούμενου στίχου, αυτού με τον οποίον έχουμε πει στον άγγελο για την κακή μας κατάσταση. Τώρα συνεχίζουμε λέγοντας, βλέπεις την κακή μου κατάσταση βοήθησε με. Δηλαδή το μη εγκαταλείπεις με σημαίνει βοήθησε με, είναι εκζήτηση βοήθειας από τον άνθρωπο ο οποίος βλέπει την άσχημη κατάσταση του.
Εδώ ο υμνωδός έχει κατά νου τον Ψαλμό 37 στίχοι 22 έως 23 ο οποίος λέγει, μη με εγκαταλείπεις Κύριε και Θεέ μου μη απομακρύνεσαι από εμένα. Σπεύσε Κύριε να με βοηθήσεις εσύ που είσαι η μοναδική μου σωτηρία.
Έπειτα διαβάζουμε μηδέ αποστής απ' εμού δια την ακρασίαν μου.
Το αποστής είναι από το αφ-ίστημι, αφίσταμαι, το οποίο σημαίνει στέκομαι μακριά από κάτι ή κάποιον. Η λέξη αυτή δεν έχει εκλεχτεί τυχαία.
Οι άγγελοι μας αγαπούν με γνήσια και πραγματική αγάπη όχι με υστερόβουλη.
Ούτε θα κερδίσουν κάτι από εμάς, ούτε είναι άβουλοι υπάλληλοι του Θεού, ούτε με το ζόρι κάνουν οτιδήποτε, για αυτό ο άγιος άγγελος δεν αναχωρεί ποτέ από κοντά μας αλλά παραμένει πάντοτε δίπλα μας. Όπως ένας πατέρας και μια μητέρα που αγαπάνε το παιδί τους θέλουν να βρίσκονται πάντα κοντά του έτσι και οι άγγελοι. Ασχέτως εάν το παιδί ίσως δεν θέλει τον πατέρα ή την μητέρα αυτοί επιθυμούν να βρίσκονται κοντά του γιατί ενδιαφέρονται αλλά και έχουν την ελπίδα ότι κάποτε θα ζητήσει την βοήθειά τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο υμνογράφος χρησιμοποιεί την φράση μηδέ αποστής απ' εμού το οποίο σημαίνει μην σταθείς μακριά μου και όχι την φράση "αναχωρήσεις απ' εμού" δηλαδή μην φύγεις από εμένα.
Όταν όμως ο άνθρωπος είναι ακρατής, ακρασίαν, χαλαρώνει τον σύνδεσμο με τον Θεό αρχίζει και υποδουλώνεται στα πάθη και εντέλει αν αφεθεί αιχμαλωτίζεται από αυτά.
Δηλαδή ενώ δεν είναι κακό να γίνει κατάλυσις οίνου είναι άσχημο να μεθάει κάποιος και εάν η κατάσταση αφεθεί το πάθος θα κυριαρχήσει εντελώς και θα γίνει μέθυσος, το ίδιο γίνεται με όλα τα υλικά και πνευματικά. Ο άνθρωπος αν αφεθεί κυριαρχείται από πάθη, από ιδέες, από θεωρίες και αυτά τον αιχμαλωτίζουν.
Ο Θεός μένει μακριά από εμάς όταν είμαστε στην αμαρτία, φωτίζει μεν την οικουμένη και κάθε έναν που έρχεται στον κόσμο ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον Ιωάννης 1,9, αλλά εμείς όταν αμαρτάνουμε φτιάχνουμε ένα τσιμεντένιο υπόγειο και αποκλείουμε αυτό το φως. Για αυτό και ο στίχος λέει ότι φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο ενώ δεν είναι όλοι φωτισμένοι ή δέχονται τον Θεό, το λέει έτσι γιατί το φως είναι εκεί, φωτίζει όπως ο Ήλιος, αλλά ο άνθρωπος το αποκλείει.
Κατά τον ίδιο τρόπο αποκλείουμε τον άγιο άγγελο μας όταν αμαρτάνουμε, ναι μεν αυτός από αγάπη παραμένει δίπλα μας αλλά ενώ θέλει δεν μπορεί να μας βοηθήσει, οι ίδιοι του έχουμε αφαιρέσει αυτήν την δυνατότητα. Με την φράση μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου ζητούμε από τον άγγελο να μας βοηθήσει ασχέτως εάν με τις πράξεις μας του λέμε φύγε. Του ζητάμε να μας βοηθήσει θέλουμε δεν θέλουμε, λέμε στον άγγελο να μην απομακρυνθεί από εμάς ακόμη και εάν φαινομενικά δεν τον θέλουμε.
Ο αμαρτωλός είναι όπως ο μεθυσμένος ο οποίος δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει. Ο μεθυσμένος κάνει παράλογα πράγματα, βρίζει ή καταστρέφει και μόνον όταν γίνει νηφάλιος βλέπει την αλογία αυτών που έπραξε εν μέθη, ας θυμηθούμε τον ύμνο του όρθρου της ακολουθίας του Αγίου Νεκταρίου εκ Βρυούλων, ως εκ μέθης ανανήψας εν τάχει. Όμοια είναι όχι μόνο ο μέθυσος αλλά ο κάθε ένας που ποιεί την αμαρτία, ο στίχος λέει κάτι παρόμοιο με αυτό που γράφει αργότερα ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε μια προσευχή που έχει συντάξει στην οποία σε έναν στίχο της λέει, "καί δι’ εὐχῶν πάντων οἰκτείρησόν μου τήν ἀθλιότητα, καί ποίησόν με οἷον θέλεις, καί ὡς θέλεις, κἂν θέλω κἂν μή θέλω". Δηλαδή με αυτόν τον στίχο της προσευχής παραδίδουμε το αυτεξούσιο μας στον άγγελο και εν τέλει στον Θεό, με αυτό δεν γινόμαστε άβουλα όντα αλλά ταυτίζουμε το θέλημα μας με εκείνο του Θεού τον οποίο αναγνωρίζουμε ότι είναι αγάπη και εξ αυτού πάντοτε αγαθοποιός και ευεργέτης. Δενόμαστε σαν άλλος Οδυσσέας στο κατάρτι του πλοίου, στο κατάρτι της κιβωτού Εκκλησίας, την οποία παραδεχόμαστε ως την άγουσα προς την σωτηρία και αν κάποιες στιγμές με τις πράξεις μας φωνάζουμε ότι θέλουμε να αποβιβαστούμε μαγεμένοι από τις Σειρήνες αναγνωρίζουμε ότι αυτό θα είναι ολέθριο για εμάς.
Μή δώης χώραν τω πονηρώ δαιμόνι κατακυριεύσαι μου
τη καταδυναστεία του θνητού τούτου σώματος.
Μή οὖν βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θνητῷ ὑμῶν σώματι εἰς τό ὑπακούειν αὐτῇ ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ, μηδέ παριστάνετε τά μέλη ὑμῶν ὅπλα ἀδικίας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀλλά παραστήσατε ἑαυτούς τῷ Θεῷ ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντας καί τά μέλη ὑμῶν ὅπλα δικαιοσύνης τῷ Θεῷ ἁμαρτία γάρ ὑμῶν οὐ κυριεύσει· οὐ γάρ ἐστε ὑπό νόμον, ἀλλ’ ὑπό χάριν. Ρωμ. 6,11-12.
τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς Ιωάν. 13,27 (ἐκεῖνον = στον Ιούδα)
Με την παρακοή των πρωτοπλάστων η διάνοια του ανθρώπου σκοτίστηκε, επήλθε η ροπή προς τα πάθη, προς το κακό, ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ·. Ο δαίμονας προσπαθεί να μας επηρεάσει ενώ οι άγγελοι μας βοηθούν και μας προστατεύουν από την επήρεια του. Ο διάβολος μεταξύ άλλων μας υποβάλει προς αποδοχή ιδέες και προσπαθεί να μεταχειριστεί τα πάθη μας, προσπαθεί ώστε αυτά και οι ιδέες που προτείνει να κυριαρχήσουν εντελώς επάνω στον άνθρωπο. Όταν τα πάθη κυριαρχήσουν τότε γίνονται ο κακός βασιλιάς του ανθρώπου, ένας δυνάστης, από εκεί το καταδυναστεία, κάνουν αυτά ότι θέλουν επάνω στον άνθρωπο. Εάν γίνει αυτό ο άνθρωπος κυριεύεται από τον δαίμονα και σιγά σιγά γίνεται έρμαιο του και δαιμονίζεται, δαιμονίζεται υπό την έννοια ότι γίνεται όμοιος με τον δαίμονα και ο ίδιος, διαβολοποιείται, η Γραφή λέει για τον Ιούδα τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς.
Τα μέλη του αντί να κάνουν το καλό πράττουν το κακό, η σκέψη του και ο νους του αντί να εργάζεται το καλό εργάζεται το κακό, έτσι ο διάβολος κυριαρχεί και κατακυριεύει τον αμαρτωλό.
Κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου,
και οδήγησόν με εις οδόν σωτηρίας.
Kαί ἐταράχθησαν· καί ἐκράτησαν οἱ ἄγγελοι τῆς χειρός αὐτοῦ καί τῆς χειρός τῆς γυναικός αὐτοῦ καί τῶν χειρῶν τῶν δύο θυγατέρων αὐτοῦ, ἐν τῷ φείσασθαι Κύριον αὐτοῦ. Γεν. 19,16
Eκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δέ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου. Ψαλμ. 62,9
Διό τάς παρειμένας χεῖρας καί τά παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε καί τροχιάς ὀρθάς ποιήσατε τοῖς ποσίν ὑμῶν, ἵνα μή τό χωλόν ἐκτραπῇ, ἰαθῇ δέ μᾶλλον. Εβρ. 12,12-13
Εδώ λέμε στον άγγελο να μας κρατήσει από την αθλία χείρα, το άθλιο χέρι.
Όμως το χέρι δεν είναι άθλιο αφού είναι του Θεού δημιούργημα και ότι δημιούργησε ο Θεός είναι καλό λίαν, δηλαδή πολύ καλό, καί εἶδεν ὁ Θεός τά πάντα, ὅσα ἐποίησε, καί ἰδού καλά λίαν. Είναι φανερό λοιπόν ότι εδώ γίνεται μεταφορά, το χέρι συμβολίζει κάτι. Το χέρι του αμαρτωλού είναι άθλιο διότι δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα από αυτά που είναι αιώνια, έχει να παρουσιάσει μόνο έργα της σαρκός, τά ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία (=μαγεία), ἔχθραι, ἔρεις (=έριδες), ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι (=διαμάχες), διχοστασίαι (=ομάδες που διχάζουν - φατρίες), αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι (=οργιαστικά φαγοπότια) καί τά ὅμοια τούτοις. Το άθλιο χέρι σημαίνει την απουσία καλών έργων και την παρουσία κακών. Οι άγιοι άγγελοι δεν απορρίπτουν ποτέ τον αμαρτωλό αλλά όμως αποστρέφονται πάντοτε το κακό, απορρίπτουν το κακό διαλέγοντας πάντοτε το καλό, οπότε οι πράξεις μας, μεταφορικά το χέρι μας, είναι άθλιο.
Για αυτό και ο Ψαλμωδός προσεύχεται λέγοντας, ὁ Θεός μου, ρῦσαί με ἐκ χειρός ἁμαρτωλοῦ, ἐκ χειρός παρανομοῦντος καί ἀδικοῦντος·, δηλαδή, ω Θεέ μου, γλύτωσέ με από τα χέρια του κάθε αμαρτωλού. Από τα χέρια εκείνων οι οποίοι παραβαίνουν τον νόμο σου και διαπράττουν αδικίες. Το λέγει γιατί οι άγιοι και οι άγγελοι αποστρέφονται το κακό, δεν θέλουν να έρθουν στην κατάσταση του αμαρτωλού, αυτό κυρίως εννοεί ο στίχος του Ψαλμού δεν είναι πρώτα για τον φόβο απέναντι στον άνομο γιατί λέγει ο Κύριος καί μή φοβεῖσθε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δέ μᾶλλον τόν δυνάμενον καί ψυχήν καί σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ, δηλαδή μην φοβάστε τους άνομους. Στην αντίθετη πλευρά το χέρι του Αγίου είναι ζωντανό, με τις καλές πράξεις, με την μελέτη των ιερών κειμένων της Βίβλου και των Πατέρων, με την προσευχή, με τα ζωοποιά Μυστήρια.
Ο συντάκτης της προσευχής κάνει αντίθεση με τις ὁσίους χεῖρας που έγραψε στην δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή ο Παύλος. Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τούς ἄνδρας ἐν παντί τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρίς ὀργῆς καί διαλογισμοῦ. Α Τιμ. 2,8 Θέλω λοιπόν, λέει ο απόστολος Παύλος, να προσεύχονται οι άνδρες σε κάθε τόπο υψώνοντας προς τον ουρανό άγια χέρια, δηλαδή αμόλυντα από την αμαρτία, με πλούσιους τους καρπούς της αρετής, να προσεύχονται χωρίς οργή και χωρίς καμία αμφιβολία.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμά τον άγιο άγγελο να μας κρατήσει από την άθλια χείρα η οποία είναι παρειμένη. Παρειμένη είναι από το παρίημι, παρειμένη σημαίνει πεσμένη στα πλάγια. Το χέρι του Αγίου είναι ζωντανό αλλά στην αντίθετη πλευρά το αμαρτωλό χέρι το οποίο είναι κενό από καλές πράξεις είναι πεσμένο κάτω χωρίς ζωή.
Αν ανατρέξουμε στην εποχή που δρούσαν οι απόστολοι, θα δούμε ότι όταν οι Χριστιανοί που βρίσκονταν μέσα σε ένα σπίτι άκουσαν ότι ο Πέτρος είναι στην πόρτα και χτυπάει δεν πίστεψαν την μικρή Ρόδη που τους το έλεγε. Αυτό έγινε γιατί ήξεραν ότι ήταν φυλακισμένος και αλυσοδεμένος από τον Ηρώδη. Της απάντησαν λέγοντας ότι δεν είναι ο Πέτρος αλλά ο άγγελός του, ήταν δηλαδή και πίστη των πρώτων Χριστιανών ότι καθένας έχει τον φύλακα άγγελό του, καί ἐπιγνοῦσα τήν φωνήν τοῦ Πέτρου, ἀπό τῆς χαρᾶς οὐκ ἤνοιξε τόν πυλῶνα, εἰσδραμοῦσα δέ ἀπήγγειλεν ἑστάναι τόν Πέτρον πρό τοῦ πυλῶνος οἱ δέ πρός αὐτήν εἶπον· μαίνῃ ἡ δέ διισχυρίζετο οὕτως ἔχειν οἱ δέ ἔλεγον· ὁ ἄγγελος αὐτοῦ ἐστιν. Και επειδή γνώριζε καλά την φωνή του Πέτρου η νεαρή κατάλαβε ότι αυτός είναι στην πόρτα όμως από την χαρά της δεν άνοιξε αλλά έτρεξε μέσα λέγοντας "ο Πέτρος στέκεται στην εξώπορτα!". Εκείνοι τότε της είπαν, "δεν είσαι στα καλά σου". Εκείνη όμως επέμενε και τους διαβεβαίωνε, "ο Πέτρος είναι!". Αυτοί της απάντησαν "ο άγγελος του θα είναι".
Βλέπουμε καθαρά μέσα στην Γραφή ότι οι άγγελοι μας βοηθούν εναντίων του πονηρού αλλά ταυτόχρονα βοηθούν να αποφύγουμε άσχημες και οδυνηρές καταστάσεις, ακόμη και κίνδυνο θανάτου. Το είδαμε στον Ελισαίο ή στον Δανιήλ.
Είναι λοιπόν εφεστώτες, δίπλα μας, ἐφεστώς σημαίνει στέκομαι δίπλα.
της αθλίας μου ψυχής και ταλαιπώρου μου ζωής
Οι δυσκολίες και ταλαιπωρίες της ζωής δεν είναι απαραίτητα κακές, λέγεται στην ακολουθία του μοναχικού σχήματος τά γάρ καλά κόπῳ κτῶνται, καί πόνῳ κατορθοῦνται και είναι πασίγνωστο το ρητό, "τα αγαθά κόποις κτώνται". Μα και ο Χριστός δεν υποσχέθηκε ζωή χωρίς πόνο στον Χριστιανό και επίγεια ευτυχία χωρίς ποτέ βάσανα. Τι εννοεί εδώ λοιπόν ο στίχος με την φράση ταλαίπωρη ζωή;
Οι αμαρτίες και η κακή ψυχική κατάσταση μας οδηγούν στο να απομακρύνουμε από τους εαυτούς μας την Θεία χάρη και έτσι να πέσουμε σε κάθε είδους αχρείαστες ταλαιπωρίες που επιφέραμε οι ίδιοι επάνω στον εαυτό μας. Η "ταλαίπωρη ζωή" είναι το αποτέλεσμα της "αθλίας ψυχής", εδώ λοιπόν ο στίχος μιλάει για τις αχρείαστες ταλαιπωρίες που μας επιφέρει η αμαρτία. Κάνουμε την αμαρτία και έτσι πέφτουμε σε κάθε είδους δυσκολίες, άσχημες καταστάσεις, ασθένειες, ταλαιπωρίες. Σε τέτοιες αχρείαστες ταλαιπωρίες βλέπουμε να πέφτει ο άσωτος υιός όταν απομακρύνεται από τον πατέρα. Το ίδιο με τον άσωτο γίνεται και στον κάθε ένα ο οποίος απομακρύνεται από το ουράνιο πατέρα. Ομοίως και αυτός πέφτει σε ψυχικές και σωματικές ταλαιπωρίες εξ αιτίας της αμαρτίας. Λέει ο Κύριος, κεκοπίακας ἐν ταῖς βουλαῖς σου· στήτωσαν δή καί σωσάτωσάν σε οἱ ἀστρολόγοι τοῦ οὐρανοῦ, οἱ ὁρῶντες τούς ἀστέρας ἀναγγειλάτωσάν σοι τί μέλλει ἐπί σέ ἔρχεσθαι. Ησ. 47,13 Κεκοπίακας εν ταις βουλαίς σου, άνω τελεία, αυτό σημαίνει έχεις ταλαιπωρηθεί πολύ με τις αποφάσεις σου·. Στην εδώ περίπτωση η αιτία ταλαιπωρίας ήταν οι συμβουλές των μάγων και των αστρολόγων, όμως όπως είναι φανερό μετά την άνω τελεία μπαίνει η κάθε αμαρτία η οποία φέρνει αχρείαστες ταλαιπωρίες. Έχεις ταλαιπωρηθεί πολύ· αν μπορούν ας σε σώσουν οι αστρολόγοι, αυτοί που παρατηρούν τις κινήσεις των αστέρων και μαντεύουν δήθεν το μέλλον. Ας αναγγείλουν τι πρόκειται να σου συμβεί ή ας σε σώσουν τώρα, τα ψέματα, η ραθυμία, η κακολογία, η κλοπή, η φιλαργυρία, η κάθε ανομία. Βλέπουμε και το εξής, μέντιουμ αστρολόγοι καφετζούδες χαρτορίχτρες λοιποί πλάνοι και τσαρλατάνοι δεν γνωρίζουν το μέλλον.
Δείτε πως ορισμένες φορές πέφτουν μέσα στην ανάρτηση Ο πόλεμος του Διαβόλου.
Σήμερα αγαπητοί εορτάζεται η μνήμη του Αγίου Νεκταρίου εκ Βρυούλων, είναι νεομάρτυρας 1820 από την Μικρά Ασία, ασκήτεψε για κάποιο διάστημα στην σκήτη της Αγίας Άννης προτού μαρτυρήσει. Έτσι τα έφερε ο Θεός και μας δίδει ένα ωραίο παράδειγμα των παραπάνω η Ασματική Ακολουθία του Αγίου αφού στον Όρθρο υπάρχει ένας ύμνος ο οποίος λέει, ον δι' απάτης μαγικής, ηρνήσω Μάρτυς αφρόνως, ως εκ μέθης ανανήψας εν τάχει, ωμολογήσας αυτόν, Θεόν ομού και άνθρωπον, την πλάνην στηλιτεύσας, την των ανόμων Νεκτάριε.
μή εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν,
μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου.
μή ἐγκαταλίπῃς με, Κύριε· ὁ Θεός μου, μή ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ· πρόσχες εἰς τήν βοήθειάν μου, Κύριε τῆς σωτηρίας μου. Ψαλμ. 37,22-23
Αυτή η πρόταση με την πρώτη ματιά φαίνεται να λέει περίπου το ίδιο πράγμα, ο υμνογράφος λέει "εγκαταλείπεις με" και "αποστής απ' εμού" και τα δύο σημαίνουν φεύγω κοντά από κάποιον. Όμως έχει εντελώς διαφορετικό νόημα το κάθε σκέλος της πρότασης. Το μη με εγκαταλείψεις τον αμαρτωλό δεν σημαίνει μην φύγεις από εμένα αλλά είναι μεταφορικό και σε συνέχεια του προηγούμενου στίχου, αυτού με τον οποίον έχουμε πει στον άγγελο για την κακή μας κατάσταση. Τώρα συνεχίζουμε λέγοντας, βλέπεις την κακή μου κατάσταση βοήθησε με. Δηλαδή το μη εγκαταλείπεις με σημαίνει βοήθησε με, είναι εκζήτηση βοήθειας από τον άνθρωπο ο οποίος βλέπει την άσχημη κατάσταση του.
Εδώ ο υμνωδός έχει κατά νου τον Ψαλμό 37 στίχοι 22 έως 23 ο οποίος λέγει, μη με εγκαταλείπεις Κύριε και Θεέ μου μη απομακρύνεσαι από εμένα. Σπεύσε Κύριε να με βοηθήσεις εσύ που είσαι η μοναδική μου σωτηρία.
Έπειτα διαβάζουμε μηδέ αποστής απ' εμού δια την ακρασίαν μου.
Το αποστής είναι από το αφ-ίστημι, αφίσταμαι, το οποίο σημαίνει στέκομαι μακριά από κάτι ή κάποιον. Η λέξη αυτή δεν έχει εκλεχτεί τυχαία.
Οι άγγελοι μας αγαπούν με γνήσια και πραγματική αγάπη όχι με υστερόβουλη.
Ούτε θα κερδίσουν κάτι από εμάς, ούτε είναι άβουλοι υπάλληλοι του Θεού, ούτε με το ζόρι κάνουν οτιδήποτε, για αυτό ο άγιος άγγελος δεν αναχωρεί ποτέ από κοντά μας αλλά παραμένει πάντοτε δίπλα μας. Όπως ένας πατέρας και μια μητέρα που αγαπάνε το παιδί τους θέλουν να βρίσκονται πάντα κοντά του έτσι και οι άγγελοι. Ασχέτως εάν το παιδί ίσως δεν θέλει τον πατέρα ή την μητέρα αυτοί επιθυμούν να βρίσκονται κοντά του γιατί ενδιαφέρονται αλλά και έχουν την ελπίδα ότι κάποτε θα ζητήσει την βοήθειά τους. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο υμνογράφος χρησιμοποιεί την φράση μηδέ αποστής απ' εμού το οποίο σημαίνει μην σταθείς μακριά μου και όχι την φράση "αναχωρήσεις απ' εμού" δηλαδή μην φύγεις από εμένα.
Όταν όμως ο άνθρωπος είναι ακρατής, ακρασίαν, χαλαρώνει τον σύνδεσμο με τον Θεό αρχίζει και υποδουλώνεται στα πάθη και εντέλει αν αφεθεί αιχμαλωτίζεται από αυτά.
Δηλαδή ενώ δεν είναι κακό να γίνει κατάλυσις οίνου είναι άσχημο να μεθάει κάποιος και εάν η κατάσταση αφεθεί το πάθος θα κυριαρχήσει εντελώς και θα γίνει μέθυσος, το ίδιο γίνεται με όλα τα υλικά και πνευματικά. Ο άνθρωπος αν αφεθεί κυριαρχείται από πάθη, από ιδέες, από θεωρίες και αυτά τον αιχμαλωτίζουν.
Ο Θεός μένει μακριά από εμάς όταν είμαστε στην αμαρτία, φωτίζει μεν την οικουμένη και κάθε έναν που έρχεται στον κόσμο ἦν τό φῶς τό ἀληθινόν, ὃ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον Ιωάννης 1,9, αλλά εμείς όταν αμαρτάνουμε φτιάχνουμε ένα τσιμεντένιο υπόγειο και αποκλείουμε αυτό το φως. Για αυτό και ο στίχος λέει ότι φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο ενώ δεν είναι όλοι φωτισμένοι ή δέχονται τον Θεό, το λέει έτσι γιατί το φως είναι εκεί, φωτίζει όπως ο Ήλιος, αλλά ο άνθρωπος το αποκλείει.
Κατά τον ίδιο τρόπο αποκλείουμε τον άγιο άγγελο μας όταν αμαρτάνουμε, ναι μεν αυτός από αγάπη παραμένει δίπλα μας αλλά ενώ θέλει δεν μπορεί να μας βοηθήσει, οι ίδιοι του έχουμε αφαιρέσει αυτήν την δυνατότητα. Με την φράση μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου ζητούμε από τον άγγελο να μας βοηθήσει ασχέτως εάν με τις πράξεις μας του λέμε φύγε. Του ζητάμε να μας βοηθήσει θέλουμε δεν θέλουμε, λέμε στον άγγελο να μην απομακρυνθεί από εμάς ακόμη και εάν φαινομενικά δεν τον θέλουμε.
Ο αμαρτωλός είναι όπως ο μεθυσμένος ο οποίος δεν καταλαβαίνει τι κακό κάνει. Ο μεθυσμένος κάνει παράλογα πράγματα, βρίζει ή καταστρέφει και μόνον όταν γίνει νηφάλιος βλέπει την αλογία αυτών που έπραξε εν μέθη, ας θυμηθούμε τον ύμνο του όρθρου της ακολουθίας του Αγίου Νεκταρίου εκ Βρυούλων, ως εκ μέθης ανανήψας εν τάχει. Όμοια είναι όχι μόνο ο μέθυσος αλλά ο κάθε ένας που ποιεί την αμαρτία, ο στίχος λέει κάτι παρόμοιο με αυτό που γράφει αργότερα ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης σε μια προσευχή που έχει συντάξει στην οποία σε έναν στίχο της λέει, "καί δι’ εὐχῶν πάντων οἰκτείρησόν μου τήν ἀθλιότητα, καί ποίησόν με οἷον θέλεις, καί ὡς θέλεις, κἂν θέλω κἂν μή θέλω". Δηλαδή με αυτόν τον στίχο της προσευχής παραδίδουμε το αυτεξούσιο μας στον άγγελο και εν τέλει στον Θεό, με αυτό δεν γινόμαστε άβουλα όντα αλλά ταυτίζουμε το θέλημα μας με εκείνο του Θεού τον οποίο αναγνωρίζουμε ότι είναι αγάπη και εξ αυτού πάντοτε αγαθοποιός και ευεργέτης. Δενόμαστε σαν άλλος Οδυσσέας στο κατάρτι του πλοίου, στο κατάρτι της κιβωτού Εκκλησίας, την οποία παραδεχόμαστε ως την άγουσα προς την σωτηρία και αν κάποιες στιγμές με τις πράξεις μας φωνάζουμε ότι θέλουμε να αποβιβαστούμε μαγεμένοι από τις Σειρήνες αναγνωρίζουμε ότι αυτό θα είναι ολέθριο για εμάς.
Μή δώης χώραν τω πονηρώ δαιμόνι κατακυριεύσαι μου
τη καταδυναστεία του θνητού τούτου σώματος.
Μή οὖν βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θνητῷ ὑμῶν σώματι εἰς τό ὑπακούειν αὐτῇ ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ, μηδέ παριστάνετε τά μέλη ὑμῶν ὅπλα ἀδικίας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀλλά παραστήσατε ἑαυτούς τῷ Θεῷ ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντας καί τά μέλη ὑμῶν ὅπλα δικαιοσύνης τῷ Θεῷ ἁμαρτία γάρ ὑμῶν οὐ κυριεύσει· οὐ γάρ ἐστε ὑπό νόμον, ἀλλ’ ὑπό χάριν. Ρωμ. 6,11-12.
τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς Ιωάν. 13,27 (ἐκεῖνον = στον Ιούδα)
Με την παρακοή των πρωτοπλάστων η διάνοια του ανθρώπου σκοτίστηκε, επήλθε η ροπή προς τα πάθη, προς το κακό, ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ·. Ο δαίμονας προσπαθεί να μας επηρεάσει ενώ οι άγγελοι μας βοηθούν και μας προστατεύουν από την επήρεια του. Ο διάβολος μεταξύ άλλων μας υποβάλει προς αποδοχή ιδέες και προσπαθεί να μεταχειριστεί τα πάθη μας, προσπαθεί ώστε αυτά και οι ιδέες που προτείνει να κυριαρχήσουν εντελώς επάνω στον άνθρωπο. Όταν τα πάθη κυριαρχήσουν τότε γίνονται ο κακός βασιλιάς του ανθρώπου, ένας δυνάστης, από εκεί το καταδυναστεία, κάνουν αυτά ότι θέλουν επάνω στον άνθρωπο. Εάν γίνει αυτό ο άνθρωπος κυριεύεται από τον δαίμονα και σιγά σιγά γίνεται έρμαιο του και δαιμονίζεται, δαιμονίζεται υπό την έννοια ότι γίνεται όμοιος με τον δαίμονα και ο ίδιος, διαβολοποιείται, η Γραφή λέει για τον Ιούδα τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς.
Τα μέλη του αντί να κάνουν το καλό πράττουν το κακό, η σκέψη του και ο νους του αντί να εργάζεται το καλό εργάζεται το κακό, έτσι ο διάβολος κυριαρχεί και κατακυριεύει τον αμαρτωλό.
Κράτησον της αθλίας και παρειμένης χειρός μου,
και οδήγησόν με εις οδόν σωτηρίας.
Kαί ἐταράχθησαν· καί ἐκράτησαν οἱ ἄγγελοι τῆς χειρός αὐτοῦ καί τῆς χειρός τῆς γυναικός αὐτοῦ καί τῶν χειρῶν τῶν δύο θυγατέρων αὐτοῦ, ἐν τῷ φείσασθαι Κύριον αὐτοῦ. Γεν. 19,16
Eκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δέ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου. Ψαλμ. 62,9
Διό τάς παρειμένας χεῖρας καί τά παραλελυμένα γόνατα ἀνορθώσατε καί τροχιάς ὀρθάς ποιήσατε τοῖς ποσίν ὑμῶν, ἵνα μή τό χωλόν ἐκτραπῇ, ἰαθῇ δέ μᾶλλον. Εβρ. 12,12-13
Εδώ λέμε στον άγγελο να μας κρατήσει από την αθλία χείρα, το άθλιο χέρι.
Όμως το χέρι δεν είναι άθλιο αφού είναι του Θεού δημιούργημα και ότι δημιούργησε ο Θεός είναι καλό λίαν, δηλαδή πολύ καλό, καί εἶδεν ὁ Θεός τά πάντα, ὅσα ἐποίησε, καί ἰδού καλά λίαν. Είναι φανερό λοιπόν ότι εδώ γίνεται μεταφορά, το χέρι συμβολίζει κάτι. Το χέρι του αμαρτωλού είναι άθλιο διότι δεν έχει να παρουσιάσει τίποτα από αυτά που είναι αιώνια, έχει να παρουσιάσει μόνο έργα της σαρκός, τά ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία (=μαγεία), ἔχθραι, ἔρεις (=έριδες), ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι (=διαμάχες), διχοστασίαι (=ομάδες που διχάζουν - φατρίες), αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι (=οργιαστικά φαγοπότια) καί τά ὅμοια τούτοις. Το άθλιο χέρι σημαίνει την απουσία καλών έργων και την παρουσία κακών. Οι άγιοι άγγελοι δεν απορρίπτουν ποτέ τον αμαρτωλό αλλά όμως αποστρέφονται πάντοτε το κακό, απορρίπτουν το κακό διαλέγοντας πάντοτε το καλό, οπότε οι πράξεις μας, μεταφορικά το χέρι μας, είναι άθλιο.
Για αυτό και ο Ψαλμωδός προσεύχεται λέγοντας, ὁ Θεός μου, ρῦσαί με ἐκ χειρός ἁμαρτωλοῦ, ἐκ χειρός παρανομοῦντος καί ἀδικοῦντος·, δηλαδή, ω Θεέ μου, γλύτωσέ με από τα χέρια του κάθε αμαρτωλού. Από τα χέρια εκείνων οι οποίοι παραβαίνουν τον νόμο σου και διαπράττουν αδικίες. Το λέγει γιατί οι άγιοι και οι άγγελοι αποστρέφονται το κακό, δεν θέλουν να έρθουν στην κατάσταση του αμαρτωλού, αυτό κυρίως εννοεί ο στίχος του Ψαλμού δεν είναι πρώτα για τον φόβο απέναντι στον άνομο γιατί λέγει ο Κύριος καί μή φοβεῖσθε ἀπό τῶν ἀποκτεννόντων τό σῶμα, τήν δέ ψυχήν μή δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δέ μᾶλλον τόν δυνάμενον καί ψυχήν καί σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ, δηλαδή μην φοβάστε τους άνομους. Στην αντίθετη πλευρά το χέρι του Αγίου είναι ζωντανό, με τις καλές πράξεις, με την μελέτη των ιερών κειμένων της Βίβλου και των Πατέρων, με την προσευχή, με τα ζωοποιά Μυστήρια.
Ο συντάκτης της προσευχής κάνει αντίθεση με τις ὁσίους χεῖρας που έγραψε στην δεύτερη προς Τιμόθεον επιστολή ο Παύλος. Βούλομαι οὖν προσεύχεσθαι τούς ἄνδρας ἐν παντί τόπῳ, ἐπαίροντας ὁσίους χεῖρας χωρίς ὀργῆς καί διαλογισμοῦ. Α Τιμ. 2,8 Θέλω λοιπόν, λέει ο απόστολος Παύλος, να προσεύχονται οι άνδρες σε κάθε τόπο υψώνοντας προς τον ουρανό άγια χέρια, δηλαδή αμόλυντα από την αμαρτία, με πλούσιους τους καρπούς της αρετής, να προσεύχονται χωρίς οργή και χωρίς καμία αμφιβολία.
Παρακαλούμε λοιπόν θερμά τον άγιο άγγελο να μας κρατήσει από την άθλια χείρα η οποία είναι παρειμένη. Παρειμένη είναι από το παρίημι, παρειμένη σημαίνει πεσμένη στα πλάγια. Το χέρι του Αγίου είναι ζωντανό αλλά στην αντίθετη πλευρά το αμαρτωλό χέρι το οποίο είναι κενό από καλές πράξεις είναι πεσμένο κάτω χωρίς ζωή.
Είναι νεκρό γιατί νεκρός και χωρίς ζωή είναι ολόκληρος ο
άνθρωπος ο οποίος ζει στην αμαρτία, έτσι εφόσον είναι νεκρός το χέρι
του είναι πεσμένο κάτω στα πλάγια, είναι παρειμένο. Αυτό το χέρι ζητούμε
να πιάσει ο άγγελος και κρατώντας το να μας οδηγήσει, εις, σε, οδό
σωτηρίας. Καί ὑμᾶς ὄντας νεκρούς τοῖς παραπτώμασι καί ταῖς ἁμαρτίαις Εφ. 2,1 Και εσάς επίσης κάλεσε προς σωτηρία, ενώ είσαστε νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων και των αμαρτιών σας. Υπάρχει μια ωραία
προσευχή, είναι μάλλον του Αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου και σε ένα
σημείο μιλάει και αυτή με γλαφυρότητα για τον αμαρτωλό ο οποίος είναι
σαν πτώμα νεκρωμένος και απλά κινεί τα μάτια αναζητώντας τον ιατρό
Χριστό. Λέει η προσευχή αυτή: ίασαί
με Κύριε ότι ασθενή και σεσηπότα ο εχθρός με πεποίηκεν· ο δε ασθενής
και σεσηπώς όλος κείται χαμαί· όλος έρριπται πτώμα ελεεινόν· μόνον ότι
επικαλείται τον ιατρόν, μόνον ότι φωνεί τον ευόμενον· μόνον τοις
οφθαλμοίς περισκοπεί, πότε ήξει και επισκέψηται αυτόν, ο ιώμενος τους
συντετριμμένους τη καρδία, και ανορθών τους κατερραγμένους και σώζων
τους απεγνωσμένους.
Αφού
πρώτα έχουμε αναγνωρίσει την κατάσταση μας και επιδείξαμε αυτομεμψία
έπειτα ταυτίσαμε την θέληση μας με αυτήν του Θεού ενώ τώρα όταν ζητάμε
να μας οδηγήσει ο άγγελος σε οδό σωτηρίας. Δίδουμε το δικαίωμα στον
άγγελο να ενεργήσει και ταυτόχρονα λέμε στον αντίδικο να απομακρυνθεί,
στον διαβολέα να σωπάσει. Αίτηση να μας πιάσει από το χέρι ο άγγελος ώστε να μας οδηγήσει, όπως έγινε με τον Λωτ, μακριά από την αμαρτία. Είδαμε το Γέννεσις 19,16 ἐκράτησαν οἱ ἄγγελοι τῆς χειρός αὐτοῦ καί τῆς χειρός τῆς γυναικός αὐτοῦ καί τῶν χειρῶν τῶν δύο θυγατέρων αὐτοῦ,
εμφανίστηκαν άγγελοι και είπαν στον Λωτ, σήκω να φύγεις από εδώ. Οπότε ο
Λωτ το είπε στους γαμπρούς του, σηκωθείτε να φύγουμε από την αμαρτία.
Αυτοί όμως δεν τον πίστευαν, νόμιζαν ότι τους κάνει πλάκα και δεν έδωσαν
σημασία. Τα ξημερώματα οι άγγελοι εμφανίστηκαν και ξαναείπαν τώρα με
περισσότερη έμφαση, σήκω αμέσως, πάρε την γυναίκα σου και τις κόρες σου και
φύγε. Ο Λωτ και οι κόρες του ταράχτηκαν και από την ταραχή δεν έκαναν
βήμα, τότε οι άγγελοι έπιασαν από το χέρι τον Λωτ την γυναίκα του και
τις κόρες του και τους έβγαλαν έξω.
Ναι, Άγιε Άγγελε του Θεού, ο φύλαξ και σκεπαστής
της αθλίας μου ψυχής και του σώματος,
ἐπί σέ ἐπεστηρίχθην ἀπό γαστρός, ἐκ κοιλίας μητρός μου σύ μου εἶ σκεπαστής· ἐν σοί ἡ ὕμνησίς μου διαπαντός. Ψαλμ. 70,6
Σκεπαστής είναι ο υπερασπιστής, μας υπερασπίζεται ο άγιος άγγελος, είναι φύλαξ όπως είδαμε παραπάνω, είναι φύλακας της ψυχής αλλά και του σώματος, μας προφυλάσσει από κινδύνους σωματικούς και πνευματικούς. Όχι μόνο στην ευχή αλλά και στην Θεία λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου λέμε Ἄγγελον εἰρήνης, πιστόν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Ο όλος άνθρωπος είναι σώμα και ψυχή για αυτό η Εκκλησία, όλοι εμείς, ευχόμαστε και για τα δύο. Το σώμα μας δεν είναι ένα απορριπτόμενο υλικό, η καύση των νεκρών είναι εντελώς εκτός Χριστιανικής διδασκαλίας, ο Χριστιανός πρέπει να φλεχθεί από το άκτιστο και όχι το κτιστό πυρ, δηλαδή πρέπει να φλεχθεί από το πυρ του Αγίου Πνεύματος, λέει ο Χριστός πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν Λουκ. 12,49, φωτιά ήρθα να βάλω επί Γης. Ο Χριστός οτιδήποτε δημιούργησε και όρισε να πράττουμε είναι ώστε να οδηγηθούμε στην αγιότητα, τα πάντα που γίνονται από τον άνθρωπο έχουν σκοπό την αγιότητα. Ο Χριστιανός οτιδήποτε πράττει το θεωρεί υπό το πρίσμα των Θείων εντολών οι οποίες οδηγούν στην αναγέννηση, στην τελείωση, στην αφθαρσία, στην Βασιλεία, οπότε επιλέγει τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός ότι αυτή έρχεται. Έχει οριστεί η τελείωση για το σώμα, είναι η ταφή.
Ναι, Άγιε Άγγελε του Θεού, ο φύλαξ και σκεπαστής
της αθλίας μου ψυχής και του σώματος,
ἐπί σέ ἐπεστηρίχθην ἀπό γαστρός, ἐκ κοιλίας μητρός μου σύ μου εἶ σκεπαστής· ἐν σοί ἡ ὕμνησίς μου διαπαντός. Ψαλμ. 70,6
Σκεπαστής είναι ο υπερασπιστής, μας υπερασπίζεται ο άγιος άγγελος, είναι φύλαξ όπως είδαμε παραπάνω, είναι φύλακας της ψυχής αλλά και του σώματος, μας προφυλάσσει από κινδύνους σωματικούς και πνευματικούς. Όχι μόνο στην ευχή αλλά και στην Θεία λειτουργία του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου λέμε Ἄγγελον εἰρήνης, πιστόν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρά τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Ο όλος άνθρωπος είναι σώμα και ψυχή για αυτό η Εκκλησία, όλοι εμείς, ευχόμαστε και για τα δύο. Το σώμα μας δεν είναι ένα απορριπτόμενο υλικό, η καύση των νεκρών είναι εντελώς εκτός Χριστιανικής διδασκαλίας, ο Χριστιανός πρέπει να φλεχθεί από το άκτιστο και όχι το κτιστό πυρ, δηλαδή πρέπει να φλεχθεί από το πυρ του Αγίου Πνεύματος, λέει ο Χριστός πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπί τήν γῆν Λουκ. 12,49, φωτιά ήρθα να βάλω επί Γης. Ο Χριστός οτιδήποτε δημιούργησε και όρισε να πράττουμε είναι ώστε να οδηγηθούμε στην αγιότητα, τα πάντα που γίνονται από τον άνθρωπο έχουν σκοπό την αγιότητα. Ο Χριστιανός οτιδήποτε πράττει το θεωρεί υπό το πρίσμα των Θείων εντολών οι οποίες οδηγούν στην αναγέννηση, στην τελείωση, στην αφθαρσία, στην Βασιλεία, οπότε επιλέγει τον τρόπο που υπέδειξε ο Θεός ότι αυτή έρχεται. Έχει οριστεί η τελείωση για το σώμα, είναι η ταφή.
Η καύση δια κτιστού πυρός είναι τελείωση για την υλική
κτίση όχι για τον άνθρωπο.
Το κτιστό πυρ, δηλαδή η φωτιά που ξέρουμε, είναι κατάλληλη τελείωση προς αναγέννηση μόνο για την υπόλοιπη Κτίση, δι᾿ ἣν οὐρανοί
πυρούμενοι λυθήσονται καί στοιχεῖα καυσούμενα τήκεται! καινούς δέ οὐρανούς καί γῆν καινήν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ. Να περιμένετε δε όχι με φόβο αλλά με ελπίδα και χαρά και να προχωράτε με όρεξη και ενδιαφέρον προς την παρουσία της μεγάλης εκείνης ημέρας του Θεού κατά την οποία οι ουρανοί φλεγόμενοι από το πυρ θα διαλυθούν και τα υλικά στοιχεία του σύμπαντος καιόμενα και αυτά θα λυώσουν! Εμείς δε οι Χριστιανοί καινούργιους ουρανούς και καινούργια γη σύμφωνα με την υπόσχεση του Θεού περιμένουμε στους οποίους πλέον μονίμως θα κατοικεί η δικαιοσύνη και κάθε αρετή. Δείτε ανάρτηση Καύση Νεκρών.
Η τελείωση ως προς το σώμα για τον άνθρωπο διαφέρει από την υλική κτίση και είναι η ταφή. Η τελείωση του σώματος με καύση του είναι εφεύρεση Διαβόλου ώστε ο άνθρωπος αφενός να απορρίπτει την φωτιά του Πνεύματος, δηλαδή να αρνείται τον Θεό και τις εντολές του, και αφετέρου να προσβάλλει τον Θεό και τον εαυτό του, δηλαδή να θεωρεί το δημιούργημα Θεού όχι κατ' εικόνα αλλά μικρής αξίας, δημιούργημα όπως οι πέτρες και τα χώματα. Το Ναι στην αρχή αναφέρεται στο επόμενο σκέλος της πρότασης το οποίο θα δούμε ευθύς αμέσως.
πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι έθλιψα πάσας τα ημέρας της ζωής μου, και εί τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν.
Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καί μεριμνήσω ὑπέρ τῆς ἁμαρτίας μου Ψαλμ. 37,19
Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι. Λουκ. 15,10
Βλέπουμε την Αγία Γραφή να μας λέει ότι ο άγγελος χαίρεται για την πρόοδο μας και την ειλικρινή μετάνοιά μας, έτσι στην αντίθετη πλευρά λυπάται όταν εμείς φεύγουμε από τον ορθό δρόμο και πέφτουμε σε αμαρτήματα. Η γνήσια και αγνή αγάπη όταν βλέπει τον αγαπητό να είναι σε κακή κατάσταση προξενεί και βαθιά θλίψη. Με τις αμαρτίες μας λυπήσαμε τον άγγελο μας ο οποίος μας βοηθάει χωρίς κανένα αντάλλαγμα ή όφελος, το κάνει μόνο και μόνο από αγάπη, για αυτό τον λόγο επειδή αναγνωρίζουμε ότι τον έχουμε λυπήσει και η λύπη του είναι βαθιά του ζητούμε συγγνώμη. Την άφεση αμαρτιών ο Θεός την εμπιστεύθηκε σε ανθρώπους, στους ιερείς, οι οποίοι είναι άνθρωποι σαν εμάς και το όρισε έτσι για πολλούς λόγους, για αυτό προσοχή αγαπητοί, η εξομολόγηση γίνεται μόνο ενώπιον του ιερέως, όχι στον αέρα, στον ουρανό, στην εικόνα ή στον άγγελο.
Με αυτό που λέμε δεν ζητούμε στον άγγελο να μας συγχωρήσει τα αμαρτήματα όπως γίνεται ενώπιον του ιερέως στην εξομολόγηση αλλά του ζητούμε συγγνώμη διότι με τις αμαρτίες μας τον στενοχωρήσαμε πολύ. Αυτό σημαίνει το πάντα μοι συγχώρησον και είναι σε συνάφεια με το έθλιψα, η στενοχώρια του αγγέλου είναι οι αμαρτίες μας εί τι ήμαρτον. Κάθε φορά που λέμε την προσευχή του αναφέρουμε ξανά το ίδιο, για όλα όσα σε στενοχώρησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, αλλά και σήμερα. Χθες του είπαμε, εί τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν, σήμερα όμως του λέμε ξανά για το χθες, όσα σοι έθλιψα πάσας τα ημέρας της ζωής μου, αλλά και προχτές και πριν μερικές ημέρες και παλαιότερα του είπαμε ακριβώς το ίδιο για τα περασμένα της ζωής μας να μας συγχωρήσει και συνεχώς του λέμε το ίδιο ξανά και ξανά και ξανά για τα παλαιά. Συγγνώμη που σε στενοχώρησα παλαιά αλλά και σήμερα. Αυτός ο στίχος είναι παράδοξος με την πρώτη ματιά, θα αρκούσε κάτι όπως το, ήμαρτον έθλιψα σοι σήμερον, συγνώμη σε στενοχώρησα και σήμερα. Γιατί έχει βάλει τέτοιου είδους έκφραση ο υμνογράφος; Και γιατί τα ξεχωρίζει; Μήπως είναι πλεονασμός; Μήπως ο άγγελος είναι εγωιστής και θέλει δεκάδες παρακάλια και συγγνώμες;
Σε αυτόν τον στίχο ζητούμε συγγνώμη επειδή λυπήσαμε τον άγγελο αλλά δεν παραμένουμε μόνο σε αυτό το απλό "συγγνώμη που σε στενοχώρησα", του προσφέρουμε και κάτι άλλο πιο απτό. Του δείχνουμε επιπλέον της συγγνώμης ότι αναγνωρίζουμε και θυμόμαστε τα αμαρτήματα μας το οποίο είναι σημάδι πραγματικής μετάνοιας.
Ενώ ο Θεός, και φυσικά ο άγγελος, ξεχνάει τις αμαρτίες μας εμείς τις θυμόμαστε. Λέγει η Γραφή ἐγώ εἰμι, ἐγώ εἰμι ὁ ἐξαλείφων τάς ἀνομίας σου ἕνεκεν ἐμοῦ καί τάς ἁμαρτίας σου καί οὐ μή μνησθήσομαι σύ δέ μνήσθητι καί κριθῶμεν· λέγε σύ τάς ἀνομίας σου πρῶτος, ἵνα δικαιωθῇς. Ησ. 43,25-26. Δηλαδή, εγώ είμαι, εγώ είμαι ο μόνος ο οποίος σβήνω και εξαλείφω τις ανομίες σου λόγω της αγαθότητάς μου και δεν θα θυμηθώ πλέον τις αμαρτίες σου. Εσύ όμως να έχεις υπ' όψη σου τις ανομίες σου, να θυμάσαι ποιος είσαι και έλα να δικαστούμε. Λέγε εσύ πρώτος τις ανομίες σου, αναγνωρίζοντας τις με μετάνοια για να λάβεις δικαίωση και συγχώρηση.
Τις θυμόμαστε φυσικά για ψυχωφελή σκοπό και όχι για να απελπιστούμε διότι οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις και ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐάν δέ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ. Δηλαδή, όπου πλεόνασε η αμαρτία, εκεί περίσσεψε η χάρη και εάν είναι οι ψυχές σας εξ αιτίας των αμαρτιών σας κόκκινες εγώ θα τις κάνω λευκές σαν το χιόνι, εάν είναι ακόμη κατακόκκινες εγώ θα τις κάνω λευκές σαν το μαλλί. Φέρνουμε στον νου ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι πράξαμε την τάδε αμαρτία, να θυμάσαι τις αμαρτίες σου όταν λέει ο Θεός δεν εννοείται ως ανακαλούμε με πάσα λεπτομέρεια διότι αυτό σημαίνει από την μια ότι δεν έχουμε αποστροφή προς την αμαρτία και από την άλλη οι σαρκικές αμαρτίες σπιλώνουν τον νου όταν έρχονται με λεπτομέρεια στην θύμηση.
Θυμόμαστε λοιπόν τις αμαρτίες μας ώστε αφενός να τις εξομολογηθούμε και αφετέρου δημοσιεύουμε τα αμαρτήματά μας, δηλαδή έχουμε αυτομεμψία ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, θυμόμαστε ποιοι είμαστε και αφού τις θυμόμαστε δεν τις επαναλαμβάνουμε.
Αναφέρουμε εδώ στον άγγελο ότι έχουμε κατά νου όλες τις αμαρτίες μας με τις οποίες τον λυπήσαμε και έτσι χαροποιούμε τον άγγελο διότι δείχνουμε ταπείνωση και χειροπιαστό σημάδι μετανοίας. Λέμε και εμείς το ίδιο με τον Ψαλμωδό στον Ψαλμό 37 και 50, ότι τήν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καί μεριμνήσω ὑπέρ τῆς ἁμαρτίας μου Ψαλμός 37, θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου και θα μεριμνήσω ώστε να απαλλαγώ από αυτήν και ουδέποτε πλέον να την επαναλάβω, αλλά και ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διά παντός Ψαλμός 50, την ανομία μου γνωρίζω και η αμαρτία μου είναι μπροστά μου συνέχεια, την βλέπω και δεν την επαναλαμβάνω.
Το να λέγαμε στον άγγελο οδήγησε με στον σωστό δρόμο, εν λευκώ σε εξουσιοδοτώ, όπως είπαμε στον στίχο, μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου, χωρίς κάτι παραπάνω θα ήταν μάλλον δείγμα ραθυμίας ίσως και κενά λόγια. Εδώ δηλώνουμε ότι δεν παραμένουμε σε λόγια αλλά προχωράμε σε πράξεις δίδοντας ξανά το δικαίωμα στον άγιο άγγελο να παρέμβει και να βοηθήσει. Σε αυτόν τον στίχο αναφέρεται και το Ναι αφού δεν απαντάμε σε κάποιον που μας ρώτησε, ούτε είναι κάποιο είδος ευγενικής πίεσης προς τον άγγελο. Το Ναι σημαίνει, αληθώς, πραγματικώς.
Η πρόταση λέει το εξής: Συγνώμη άγιε άγγελε φύλακα της ψυχής και του σώματος μου, πραγματικά μετανοώ γιατί σε λύπησα με αυτά που έκανα, τα φέρνω κατά νου ώστε αφενός να μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου δια της εξομολογήσεως και αφετέρου να μην τα επαναλάβω. Θα δείτε αγαπητοί μεταφράσεις της προσευχής. Καλά και σωστά λένε εάν κάποιος αναζητεί να μάθει λέξεις, όμως εάν θέλουμε να εννοήσουμε την προσευχή, να "γιγνώσκουμε όσα αναγιγνώσκουμε", δεν είναι αναληθές να πούμε ότι η μετάφραση δεν μας έκανε να καταλάβουμε τίποτα. Για αυτό δεν παίζει ρόλο η κατά λέξη μετάφραση από τα αρχαία των Αγιογραφικών ή λειτουργικών κειμένων, καλύτερα να τα εξηγεί κάποιος.
Σκέπασόν με εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν με από πάσης επηρείας του αντικειμένου, ίνα μή εν τινι αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν.
ἐπί σέ ἐπεστηρίχθην ἀπό γαστρός, ἐκ κοιλίας μητρός μου σύ μου εἶ σκεπαστής· ἐν σοί ἡ ὕμνησίς μου διαπαντός. Ψαλμ. 70,6
Η νύχτα είναι πολύ καλό πεδίο για τον Σατανά ώστε να εκδηλώσει τις επιθέσεις του προς τον άνθρωπο και επειδή είναι νυχτερινή προσευχή λέμε στον φύλακα άγγελο μας να μας προφυλάξει από την κακή επήρεια που φέρνει ο πονηρός στον άνθρωπο ώστε είτε να τον κουράσει σωματικά είτε να τον κάνει να αμαρτήσει. Ο διάβολος δεν σταματάει να μας πολεμάει ποτέ, βρίσκεται συνεχώς εναντίων μας, προσπαθεί ακόμη και με την πιο μικρή λεπτομέρεια να μας πολεμήσει ενώ τα σχέδια του έχουν τεράστιο βάθος πονηριάς και είναι κομμένα και ραμμένα στον κάθε ένα προσωπικά ειδάλλως θα είχε αποτυχία, τουτέστιν δεν θα είχαν σχεδόν καμία πιθανότητα αποδοχής τα σχέδιά του.
Ο Διάβολος βρίσκεται συνεχώς εναντίων μας και επί παραδείγματι το βράδυ όχι μόνο προσπαθεί να μας φέρει στην κάθε αμαρτία είτε σωματικά είτε πνευματικά και έτσι να οργίσουμε τον Θεό, δηλαδή να απομακρυνθεί από εμάς, όχι μόνο προσπαθεί με σκέψεις να μας βάλει πονηρές ιδέες για την επόμενη, αλλά προσπαθεί έστω και απλά να μας κουράσει με διάφορα κόλπα ή και δικούς του ώστε έπειτα την επόμενη ημέρα να εκμεταλλευτεί την κούρασή μας ή τις βραδινές σκέψεις μας. Εφόσον έχουμε σκεφτεί το τάδε άσχημο, εφόσον είμαστε κάπως καταπονημένοι, τότε άλλος σκέφτεται να κάνει την τάδε ανομία, άλλος που είναι οξύθυμος νευριάζει ακόμη ευκολότερα από την κούραση, άλλος κάνει από τυχόν αμαρτία ή πάθος κάτι διαφορετικό και ο Διάβολος προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. Τα χρησιμοποιεί όλα αυτά ώστε έπειτα να φέρει μπροστά στον άνθρωπο την κατάλληλη κατάσταση προσπαθώντας να τον πείσει ώστε να πράξει μικρή ή μεγάλη αμαρτία. Ο Διάβολος δεν μπορεί να αναγκάσει αλλά μόνο προτείνει και προσπαθεί να πείσει, σε κάθε έκαστη περίπτωση ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα και την δύναμη να απορρίψει. Βλέπουμε ότι η Βίβλος αποκαλεί "γιούς της απείθειας" τους αμαρτωλούς, απείθειας προς τον Θεό άρα ευπείθειας από την μεριά Διαβόλου. Οπότε ο αμαρτωλός μηδενός εξαιρετέου πείστηκε αποδεχόμενος, άρα πάντοτε έχει επιλογή να απορρίψει και πάντοτε έχει την δύναμη να το κάνει. Γιος της απείθειας επειδή ο Διάβολος είναι ο εφευρέτης της απείθειας προς τον Θεό, ο πατέρας της απείθειας και του ψεύδους, ὅτι ψεύστης ἐστί καί ὁ πατήρ αὐτοῦ Ιωαν. 8,44 έτσι όποιος τον ακολουθεί είναι παιδί του. Λέει ο Χριστός στους Φαρισαίους, ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ διαβόλου ἐστέ, καί τάς ἐπιθυμίας τοῦ πατρός ὑμῶν θέλετε ποιεῖν.
Καί ὑμᾶς ὄντας νεκρούς τοῖς παραπτώμασι καί ταῖς ἁμαρτίαις, ἐν αἷς ποτε περιεπατήσατε κατά τόν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατά τόν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας· Εφ. 2,1-2 Και εσάς επίσης κάλεσε προς σωτηρία ενώ είσαστε νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων και αμαρτιών σας. Σε αυτές τις αμαρτίες είχατε και εσείς άλλοτε περπατήσει σύμφωνα με την διεφθαρμένη κοσμική ζωή της εποχής, σύμφωνα με το θέλημα του άρχοντος που κυριαρχεί επί του αέρος, δηλαδή του πονηρού πνεύματος που ενεργεί τώρα στους γιούς της ανυπακοής.
Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς. ἀπεθάνετε γάρ, καί ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία, δι' ἃ ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καί ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν. Αν λοιπόν αναστηθήκατε μαζί με το Χριστό τα άνω να ζητάτε, εκεί όπου ο Χριστός κάθεται συνεχώς στα δεξιά του Θεού. Τα άνω να φρονείτε, όχι όσα είναι πάνω στη γη. Νεκρώστε λοιπόν τα μέλη σας που είναι πάνω στη γη, πορνεία, ακαθαρσία, πάθος, κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία. Για αυτά έρχεται η οργή του Θεού πάνω στους γιους της απείθειας. Μεταξύ των οποίων κι εσείς περπατήσατε κάποτε, όταν ζούσατε μέσα σε αυτά. Τώρα, όμως, αποθέστε κι εσείς τα πάντα, οργή, θυμό, κακία, βλαστήμια, αισχρολογία από το στόμα σας. Μην ψεύδεστε ο ένας στον άλλο, αφού γδυθήκατε τον παλιό άνθρωπο μαζί με τις πράξεις του και ντυθήκατε το νέο, που ανακαινίζεται σε επίγνωση κατά την εικόνα εκείνου που τον δημιούργησε.
Και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριον, του επιστηρίξαι με εν τω φόβω Αυτού, και άξιον αναδείξαι με δούλον της Αυτού αγαθότητος.
Εδώ ζητούμε από τον άγγελο να πρεσβεύσει στον Θεό, αυτό μας βεβαιώνει ότι ο παραπάνω στίχος ο οποίος έλεγε πάντα μοι συγχώρησον έχει την έννοια ότι ζητούμε συγγνώμη στον άγγελο επειδή τον λυπήσαμε. Ζητούμε την πρεσβεία του αγγέλου ώστε ο Κύριος να μας στηρίξει στον φόβο του, τι σημαίνει αυτό;
πάντα μοι συγχώρησον, όσα σοι έθλιψα πάσας τα ημέρας της ζωής μου, και εί τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν.
Ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καί μεριμνήσω ὑπέρ τῆς ἁμαρτίας μου Ψαλμ. 37,19
Χαρά γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι. Λουκ. 15,10
Βλέπουμε την Αγία Γραφή να μας λέει ότι ο άγγελος χαίρεται για την πρόοδο μας και την ειλικρινή μετάνοιά μας, έτσι στην αντίθετη πλευρά λυπάται όταν εμείς φεύγουμε από τον ορθό δρόμο και πέφτουμε σε αμαρτήματα. Η γνήσια και αγνή αγάπη όταν βλέπει τον αγαπητό να είναι σε κακή κατάσταση προξενεί και βαθιά θλίψη. Με τις αμαρτίες μας λυπήσαμε τον άγγελο μας ο οποίος μας βοηθάει χωρίς κανένα αντάλλαγμα ή όφελος, το κάνει μόνο και μόνο από αγάπη, για αυτό τον λόγο επειδή αναγνωρίζουμε ότι τον έχουμε λυπήσει και η λύπη του είναι βαθιά του ζητούμε συγγνώμη. Την άφεση αμαρτιών ο Θεός την εμπιστεύθηκε σε ανθρώπους, στους ιερείς, οι οποίοι είναι άνθρωποι σαν εμάς και το όρισε έτσι για πολλούς λόγους, για αυτό προσοχή αγαπητοί, η εξομολόγηση γίνεται μόνο ενώπιον του ιερέως, όχι στον αέρα, στον ουρανό, στην εικόνα ή στον άγγελο.
Με αυτό που λέμε δεν ζητούμε στον άγγελο να μας συγχωρήσει τα αμαρτήματα όπως γίνεται ενώπιον του ιερέως στην εξομολόγηση αλλά του ζητούμε συγγνώμη διότι με τις αμαρτίες μας τον στενοχωρήσαμε πολύ. Αυτό σημαίνει το πάντα μοι συγχώρησον και είναι σε συνάφεια με το έθλιψα, η στενοχώρια του αγγέλου είναι οι αμαρτίες μας εί τι ήμαρτον. Κάθε φορά που λέμε την προσευχή του αναφέρουμε ξανά το ίδιο, για όλα όσα σε στενοχώρησα όλες τις ημέρες της ζωής μου, αλλά και σήμερα. Χθες του είπαμε, εί τι ήμαρτον την σήμερον ημέραν, σήμερα όμως του λέμε ξανά για το χθες, όσα σοι έθλιψα πάσας τα ημέρας της ζωής μου, αλλά και προχτές και πριν μερικές ημέρες και παλαιότερα του είπαμε ακριβώς το ίδιο για τα περασμένα της ζωής μας να μας συγχωρήσει και συνεχώς του λέμε το ίδιο ξανά και ξανά και ξανά για τα παλαιά. Συγγνώμη που σε στενοχώρησα παλαιά αλλά και σήμερα. Αυτός ο στίχος είναι παράδοξος με την πρώτη ματιά, θα αρκούσε κάτι όπως το, ήμαρτον έθλιψα σοι σήμερον, συγνώμη σε στενοχώρησα και σήμερα. Γιατί έχει βάλει τέτοιου είδους έκφραση ο υμνογράφος; Και γιατί τα ξεχωρίζει; Μήπως είναι πλεονασμός; Μήπως ο άγγελος είναι εγωιστής και θέλει δεκάδες παρακάλια και συγγνώμες;
Σε αυτόν τον στίχο ζητούμε συγγνώμη επειδή λυπήσαμε τον άγγελο αλλά δεν παραμένουμε μόνο σε αυτό το απλό "συγγνώμη που σε στενοχώρησα", του προσφέρουμε και κάτι άλλο πιο απτό. Του δείχνουμε επιπλέον της συγγνώμης ότι αναγνωρίζουμε και θυμόμαστε τα αμαρτήματα μας το οποίο είναι σημάδι πραγματικής μετάνοιας.
Ενώ ο Θεός, και φυσικά ο άγγελος, ξεχνάει τις αμαρτίες μας εμείς τις θυμόμαστε. Λέγει η Γραφή ἐγώ εἰμι, ἐγώ εἰμι ὁ ἐξαλείφων τάς ἀνομίας σου ἕνεκεν ἐμοῦ καί τάς ἁμαρτίας σου καί οὐ μή μνησθήσομαι σύ δέ μνήσθητι καί κριθῶμεν· λέγε σύ τάς ἀνομίας σου πρῶτος, ἵνα δικαιωθῇς. Ησ. 43,25-26. Δηλαδή, εγώ είμαι, εγώ είμαι ο μόνος ο οποίος σβήνω και εξαλείφω τις ανομίες σου λόγω της αγαθότητάς μου και δεν θα θυμηθώ πλέον τις αμαρτίες σου. Εσύ όμως να έχεις υπ' όψη σου τις ανομίες σου, να θυμάσαι ποιος είσαι και έλα να δικαστούμε. Λέγε εσύ πρώτος τις ανομίες σου, αναγνωρίζοντας τις με μετάνοια για να λάβεις δικαίωση και συγχώρηση.
Τις θυμόμαστε φυσικά για ψυχωφελή σκοπό και όχι για να απελπιστούμε διότι οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις και ἐάν ὦσιν αἱ ἁμαρτίαι ὑμῶν ὡς φοινικοῦν, ὡς χιόνα λευκανῶ, ἐάν δέ ὦσιν ὡς κόκκινον, ὡς ἔριον λευκανῶ. Δηλαδή, όπου πλεόνασε η αμαρτία, εκεί περίσσεψε η χάρη και εάν είναι οι ψυχές σας εξ αιτίας των αμαρτιών σας κόκκινες εγώ θα τις κάνω λευκές σαν το χιόνι, εάν είναι ακόμη κατακόκκινες εγώ θα τις κάνω λευκές σαν το μαλλί. Φέρνουμε στον νου ότι είμαστε αμαρτωλοί, ότι πράξαμε την τάδε αμαρτία, να θυμάσαι τις αμαρτίες σου όταν λέει ο Θεός δεν εννοείται ως ανακαλούμε με πάσα λεπτομέρεια διότι αυτό σημαίνει από την μια ότι δεν έχουμε αποστροφή προς την αμαρτία και από την άλλη οι σαρκικές αμαρτίες σπιλώνουν τον νου όταν έρχονται με λεπτομέρεια στην θύμηση.
Θυμόμαστε λοιπόν τις αμαρτίες μας ώστε αφενός να τις εξομολογηθούμε και αφετέρου δημοσιεύουμε τα αμαρτήματά μας, δηλαδή έχουμε αυτομεμψία ομολογούμε ότι είμαστε αμαρτωλοί, θυμόμαστε ποιοι είμαστε και αφού τις θυμόμαστε δεν τις επαναλαμβάνουμε.
Αναφέρουμε εδώ στον άγγελο ότι έχουμε κατά νου όλες τις αμαρτίες μας με τις οποίες τον λυπήσαμε και έτσι χαροποιούμε τον άγγελο διότι δείχνουμε ταπείνωση και χειροπιαστό σημάδι μετανοίας. Λέμε και εμείς το ίδιο με τον Ψαλμωδό στον Ψαλμό 37 και 50, ότι τήν ἀνομίαν μου ἐγὼ ἀναγγελῶ καί μεριμνήσω ὑπέρ τῆς ἁμαρτίας μου Ψαλμός 37, θα εξομολογηθώ την αμαρτία μου και θα μεριμνήσω ώστε να απαλλαγώ από αυτήν και ουδέποτε πλέον να την επαναλάβω, αλλά και ὅτι τήν ἀνομίαν μου ἐγὼ γινώσκω καί ἡ ἁμαρτία μου ἐνώπιόν μού ἐστι διά παντός Ψαλμός 50, την ανομία μου γνωρίζω και η αμαρτία μου είναι μπροστά μου συνέχεια, την βλέπω και δεν την επαναλαμβάνω.
Το να λέγαμε στον άγγελο οδήγησε με στον σωστό δρόμο, εν λευκώ σε εξουσιοδοτώ, όπως είπαμε στον στίχο, μηδέ αποστής απ’ εμού διά την ακρασίαν μου, χωρίς κάτι παραπάνω θα ήταν μάλλον δείγμα ραθυμίας ίσως και κενά λόγια. Εδώ δηλώνουμε ότι δεν παραμένουμε σε λόγια αλλά προχωράμε σε πράξεις δίδοντας ξανά το δικαίωμα στον άγιο άγγελο να παρέμβει και να βοηθήσει. Σε αυτόν τον στίχο αναφέρεται και το Ναι αφού δεν απαντάμε σε κάποιον που μας ρώτησε, ούτε είναι κάποιο είδος ευγενικής πίεσης προς τον άγγελο. Το Ναι σημαίνει, αληθώς, πραγματικώς.
Η πρόταση λέει το εξής: Συγνώμη άγιε άγγελε φύλακα της ψυχής και του σώματος μου, πραγματικά μετανοώ γιατί σε λύπησα με αυτά που έκανα, τα φέρνω κατά νου ώστε αφενός να μεριμνήσω υπέρ της αμαρτίας μου δια της εξομολογήσεως και αφετέρου να μην τα επαναλάβω. Θα δείτε αγαπητοί μεταφράσεις της προσευχής. Καλά και σωστά λένε εάν κάποιος αναζητεί να μάθει λέξεις, όμως εάν θέλουμε να εννοήσουμε την προσευχή, να "γιγνώσκουμε όσα αναγιγνώσκουμε", δεν είναι αναληθές να πούμε ότι η μετάφραση δεν μας έκανε να καταλάβουμε τίποτα. Για αυτό δεν παίζει ρόλο η κατά λέξη μετάφραση από τα αρχαία των Αγιογραφικών ή λειτουργικών κειμένων, καλύτερα να τα εξηγεί κάποιος.
Σκέπασόν με εν τη παρούση νυκτί και διαφύλαξόν με από πάσης επηρείας του αντικειμένου, ίνα μή εν τινι αμαρτήματι παροργίσω τον Θεόν.
ἐπί σέ ἐπεστηρίχθην ἀπό γαστρός, ἐκ κοιλίας μητρός μου σύ μου εἶ σκεπαστής· ἐν σοί ἡ ὕμνησίς μου διαπαντός. Ψαλμ. 70,6
Η νύχτα είναι πολύ καλό πεδίο για τον Σατανά ώστε να εκδηλώσει τις επιθέσεις του προς τον άνθρωπο και επειδή είναι νυχτερινή προσευχή λέμε στον φύλακα άγγελο μας να μας προφυλάξει από την κακή επήρεια που φέρνει ο πονηρός στον άνθρωπο ώστε είτε να τον κουράσει σωματικά είτε να τον κάνει να αμαρτήσει. Ο διάβολος δεν σταματάει να μας πολεμάει ποτέ, βρίσκεται συνεχώς εναντίων μας, προσπαθεί ακόμη και με την πιο μικρή λεπτομέρεια να μας πολεμήσει ενώ τα σχέδια του έχουν τεράστιο βάθος πονηριάς και είναι κομμένα και ραμμένα στον κάθε ένα προσωπικά ειδάλλως θα είχε αποτυχία, τουτέστιν δεν θα είχαν σχεδόν καμία πιθανότητα αποδοχής τα σχέδιά του.
Ο Διάβολος βρίσκεται συνεχώς εναντίων μας και επί παραδείγματι το βράδυ όχι μόνο προσπαθεί να μας φέρει στην κάθε αμαρτία είτε σωματικά είτε πνευματικά και έτσι να οργίσουμε τον Θεό, δηλαδή να απομακρυνθεί από εμάς, όχι μόνο προσπαθεί με σκέψεις να μας βάλει πονηρές ιδέες για την επόμενη, αλλά προσπαθεί έστω και απλά να μας κουράσει με διάφορα κόλπα ή και δικούς του ώστε έπειτα την επόμενη ημέρα να εκμεταλλευτεί την κούρασή μας ή τις βραδινές σκέψεις μας. Εφόσον έχουμε σκεφτεί το τάδε άσχημο, εφόσον είμαστε κάπως καταπονημένοι, τότε άλλος σκέφτεται να κάνει την τάδε ανομία, άλλος που είναι οξύθυμος νευριάζει ακόμη ευκολότερα από την κούραση, άλλος κάνει από τυχόν αμαρτία ή πάθος κάτι διαφορετικό και ο Διάβολος προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί. Τα χρησιμοποιεί όλα αυτά ώστε έπειτα να φέρει μπροστά στον άνθρωπο την κατάλληλη κατάσταση προσπαθώντας να τον πείσει ώστε να πράξει μικρή ή μεγάλη αμαρτία. Ο Διάβολος δεν μπορεί να αναγκάσει αλλά μόνο προτείνει και προσπαθεί να πείσει, σε κάθε έκαστη περίπτωση ο άνθρωπος έχει την δυνατότητα και την δύναμη να απορρίψει. Βλέπουμε ότι η Βίβλος αποκαλεί "γιούς της απείθειας" τους αμαρτωλούς, απείθειας προς τον Θεό άρα ευπείθειας από την μεριά Διαβόλου. Οπότε ο αμαρτωλός μηδενός εξαιρετέου πείστηκε αποδεχόμενος, άρα πάντοτε έχει επιλογή να απορρίψει και πάντοτε έχει την δύναμη να το κάνει. Γιος της απείθειας επειδή ο Διάβολος είναι ο εφευρέτης της απείθειας προς τον Θεό, ο πατέρας της απείθειας και του ψεύδους, ὅτι ψεύστης ἐστί καί ὁ πατήρ αὐτοῦ Ιωαν. 8,44 έτσι όποιος τον ακολουθεί είναι παιδί του. Λέει ο Χριστός στους Φαρισαίους, ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρός τοῦ διαβόλου ἐστέ, καί τάς ἐπιθυμίας τοῦ πατρός ὑμῶν θέλετε ποιεῖν.
Καί ὑμᾶς ὄντας νεκρούς τοῖς παραπτώμασι καί ταῖς ἁμαρτίαις, ἐν αἷς ποτε περιεπατήσατε κατά τόν αἰῶνα τοῦ κόσμου τούτου, κατά τόν ἄρχοντα τῆς ἐξουσίας τοῦ ἀέρος, τοῦ πνεύματος τοῦ νῦν ἐνεργοῦντος ἐν τοῖς υἱοῖς τῆς ἀπειθείας· Εφ. 2,1-2 Και εσάς επίσης κάλεσε προς σωτηρία ενώ είσαστε νεκροί εξαιτίας των παραπτωμάτων και αμαρτιών σας. Σε αυτές τις αμαρτίες είχατε και εσείς άλλοτε περπατήσει σύμφωνα με την διεφθαρμένη κοσμική ζωή της εποχής, σύμφωνα με το θέλημα του άρχοντος που κυριαρχεί επί του αέρος, δηλαδή του πονηρού πνεύματος που ενεργεί τώρα στους γιούς της ανυπακοής.
Εἰ οὖν συνηγέρθητε τῷ Χριστῷ, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς. ἀπεθάνετε γάρ, καί ἡ ζωή ὑμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ· ὅταν ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, τότε καί ὑμεῖς σύν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. Νεκρώσατε οὖν τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία, δι' ἃ ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας, ἐν οἷς καί ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· νυνί δέ ἀπόθεσθε καί ὑμεῖς τά πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μή ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τόν παλαιόν ἄνθρωπον σύν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καί ἐνδυσάμενοι τόν νέον τόν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν. Αν λοιπόν αναστηθήκατε μαζί με το Χριστό τα άνω να ζητάτε, εκεί όπου ο Χριστός κάθεται συνεχώς στα δεξιά του Θεού. Τα άνω να φρονείτε, όχι όσα είναι πάνω στη γη. Νεκρώστε λοιπόν τα μέλη σας που είναι πάνω στη γη, πορνεία, ακαθαρσία, πάθος, κακή επιθυμία και την πλεονεξία, που είναι ειδωλολατρία. Για αυτά έρχεται η οργή του Θεού πάνω στους γιους της απείθειας. Μεταξύ των οποίων κι εσείς περπατήσατε κάποτε, όταν ζούσατε μέσα σε αυτά. Τώρα, όμως, αποθέστε κι εσείς τα πάντα, οργή, θυμό, κακία, βλαστήμια, αισχρολογία από το στόμα σας. Μην ψεύδεστε ο ένας στον άλλο, αφού γδυθήκατε τον παλιό άνθρωπο μαζί με τις πράξεις του και ντυθήκατε το νέο, που ανακαινίζεται σε επίγνωση κατά την εικόνα εκείνου που τον δημιούργησε.
Και πρέσβευε υπέρ εμού προς τον Κύριον, του επιστηρίξαι με εν τω φόβω Αυτού, και άξιον αναδείξαι με δούλον της Αυτού αγαθότητος.
Εδώ ζητούμε από τον άγγελο να πρεσβεύσει στον Θεό, αυτό μας βεβαιώνει ότι ο παραπάνω στίχος ο οποίος έλεγε πάντα μοι συγχώρησον έχει την έννοια ότι ζητούμε συγγνώμη στον άγγελο επειδή τον λυπήσαμε. Ζητούμε την πρεσβεία του αγγέλου ώστε ο Κύριος να μας στηρίξει στον φόβο του, τι σημαίνει αυτό;
Ο φόβος προς τον Θεό δεν είναι όπως ο φόβος προς έναν άνθρωπο
αλλά είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Φόβος Θεού είναι η ευλάβεια και η
αγάπη προς τον Θεό.
Το "να με στηρίξει στον φόβο του" σημαίνει να με βοηθήσει στο να τον αγαπήσω ως πατέρα. Εδώ δηλώνουμε ξανά όπως πριν την αγάπη μας προς τον Χριστό, πριν με τα λόγια μας είπαμε ότι θέλουμε αυτό που θέλει, τώρα ολοκληρώνουμε την αίτηση και ζητούμε να μας δυναμώσει αυτήν την αγάπη ο Χριστός, αν δεν μας επι-στηρίξει ο Χριστός δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πνευματικά. Κάνουμε αυτό που ζήτησε ο πατέρας του δαιμονιζόμενου νέου, καί εὐθέως κράξας ὁ πατήρ τοῦ παιδίου μετά δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. Ομολογούμε τον πόθο μας να γίνουμε υιοί.
Η φράση "να με αναδείξει δούλο της αγαθότητας του" δεν είναι κάποια δήλωση ψευτοταπείνωσης παύλα κολακείας προς τον Θεό, δεν εννοούμε ότι θέλουμε να είμαστε δούλοι της υψηλότητας του πολυχρονεμένου ώστε με αυτό να τον κάνουμε ευμενή.
Το νόημα αυτής της μικρής πρότασης είναι πάρα πολύ βαθύ.
Όταν ο άνθρωπος αγαπά τον Θεό, εν τω φόβω Αυτού, τότε καρπός αυτής της αγάπης είναι να μπορεί να εναρμονίζει την θέληση του με αυτή του Θεού, δούλον. Εναρμονίζοντας την προαίρεση του με τη Θεία βούληση και αγαθότητα, η οποία θέλει τον άνθρωπο αθάνατο και σε Θεοκοινωνία και ενεργεί προς όφελος του ανθρώπου, αυτό σημαίνει το της Αυτού αγαθότητος, φωτίζεται και ακολουθεί τις εντολές του Θεού διότι τον αναγνωρίζει ως οδηγό προς την σωτηρία, δούλον, αφήνεται στο Θεϊκό θέλημα και εν τέλει γίνεται όπως ήθελε ο Θεός, κοινωνός Θείας φύσεως, λαμβάνει μέθεξη Θεού, αποκτά Θεοκοινωνία. Παρατηρούμε ότι όταν ο κύριος του αμπελώνα, δηλαδή ο Θεός, θέλει να δώσει τα δηνάρια, δηλαδή την σωτηρία, απευθύνεται προς τους εργάτες της πρώτης ώρας αποκαλώντας τον εαυτό του αγαθό, ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι;. Ο Θεός ο οποίος είναι αγάπη ενεργεί προς την σωτηρία μας κάνοντας το αγαθό και όχι το δίκαιο, δίκαιο δηλαδή δεν ενεργεί ψυχρά ή αφήνει στην τύχη του τον άνθρωπο. Δεν δίνει λιγότερα στον εργάτη που προσήλθε τὴν ἑνδεκάτην ὥραν όπως θα έκανε ένας που υπολογίζει ή ένας που αδιαφορεί ή κάποιος ο οποίος δεν ενεργεί από αγάπη. Για αυτό έχουμε και την λέξη αγαθότητα. Η λέξη μας δείχνει τις ενέργειες Θεού, το πως ενεργεί, πάντα αδίκως υπέρ μας, έτσι στην ευχή του Αποδείπνου προς την Υπεραγία Θεοτόκο βλέπουμε ίνα άνοιξη καμοί τα φιλάνθρωπα σπλάγχνα της αυτού αγαθότητος και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα επιστρέψη με προς μετάνοιαν στην Α' ευχή της Θείας μετάληψης διαβάζουμε ὁ δι᾿ ὑπερβολήν ἀγαθότητος ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν σάρκα φορέσας, καί σταυρωθείς στην Γ' ευχή Οὐ γὰρ ὡς καταφρονῶν προσέρχομαί σοι, Χριστέ ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ὡς θαῤῥῶν τῇ ἀφάτῳ σου ἀγαθότητι και στα προεόρτια της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού θα ακούσουμε το Πνεύμα να κάνει λόγο για τον Σταυρό της αγαθότητας του Θεού, Τὸν ζωοποιὸν Σταυρόν, τῆς σῆς ἀγαθότητος ὃν ἐδωρήσω ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις Κύριε, σοὶ προσάγομεν εἰς πρεσβείαν, σῷζε τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, εἰρηνεύοντας διὰ τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε. Η λέξη δούλον που βλέπουμε στην φράση καμία σχέση δεν έχει με κολακεία ή με ανελευθερία. Σημαίνει αποδοχή του Χριστού και όχι άνθρωπο σκλαβωμένο. Όπως είναι πασίγνωστο οποιοσδήποτε μπορεί οποιαδήποτε ώρα να απορρίψει τον Χριστό, επίσης γνωστό είναι ότι δεν αφαιρείται η ιδιοκτησία από τον Χριστιανό. Άρα η λέξη δούλον δεν έχει την έννοια αιχμάλωτος, ένας άνθρωπος ανελεύθερος. Αυτό που δηλώνει η λέξη είναι εκείνον που αποδέχεται τον ζυγό Χριστού αντί τον ζυγό του κόσμου, τουτέστιν αυτόν που αποδέχεται την κλήση του Θεού και όχι του κόσμου. Ο Θεός δεν υποχρεώνει αλλά προσκαλεί. Μας κάλεσε λέγοντας δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν. Ελάτε σε εμένα όλοι οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από εμένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας. Γιατί ο ζυγός μου είναι ευεργετικός και το φορτίο μου ελαφρύ. Από την αποδοχή της κλήσης δεῦτε πρός με -- ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς προέρχεται η φράση "δούλος του Θεού", αποδέχεται την κλήση και σηκώνει τον ζυγό Χριστού. Με την επέμβαση του Θεού, με την βοήθεια του Θεού, του επιστηρίξαι, μπορεί ο άνθρωπος να τον αναγνωρίζει ως Πατέρα, έπειτα με την αναγνώριση επέρχεται και το, άξιον, αναδεικνύεται ο άνθρωπος άξιος δούλος, καί ὃς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.
Το "να με στηρίξει στον φόβο του" σημαίνει να με βοηθήσει στο να τον αγαπήσω ως πατέρα. Εδώ δηλώνουμε ξανά όπως πριν την αγάπη μας προς τον Χριστό, πριν με τα λόγια μας είπαμε ότι θέλουμε αυτό που θέλει, τώρα ολοκληρώνουμε την αίτηση και ζητούμε να μας δυναμώσει αυτήν την αγάπη ο Χριστός, αν δεν μας επι-στηρίξει ο Χριστός δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πνευματικά. Κάνουμε αυτό που ζήτησε ο πατέρας του δαιμονιζόμενου νέου, καί εὐθέως κράξας ὁ πατήρ τοῦ παιδίου μετά δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. Ομολογούμε τον πόθο μας να γίνουμε υιοί.
Η φράση "να με αναδείξει δούλο της αγαθότητας του" δεν είναι κάποια δήλωση ψευτοταπείνωσης παύλα κολακείας προς τον Θεό, δεν εννοούμε ότι θέλουμε να είμαστε δούλοι της υψηλότητας του πολυχρονεμένου ώστε με αυτό να τον κάνουμε ευμενή.
Το νόημα αυτής της μικρής πρότασης είναι πάρα πολύ βαθύ.
Όταν ο άνθρωπος αγαπά τον Θεό, εν τω φόβω Αυτού, τότε καρπός αυτής της αγάπης είναι να μπορεί να εναρμονίζει την θέληση του με αυτή του Θεού, δούλον. Εναρμονίζοντας την προαίρεση του με τη Θεία βούληση και αγαθότητα, η οποία θέλει τον άνθρωπο αθάνατο και σε Θεοκοινωνία και ενεργεί προς όφελος του ανθρώπου, αυτό σημαίνει το της Αυτού αγαθότητος, φωτίζεται και ακολουθεί τις εντολές του Θεού διότι τον αναγνωρίζει ως οδηγό προς την σωτηρία, δούλον, αφήνεται στο Θεϊκό θέλημα και εν τέλει γίνεται όπως ήθελε ο Θεός, κοινωνός Θείας φύσεως, λαμβάνει μέθεξη Θεού, αποκτά Θεοκοινωνία. Παρατηρούμε ότι όταν ο κύριος του αμπελώνα, δηλαδή ο Θεός, θέλει να δώσει τα δηνάρια, δηλαδή την σωτηρία, απευθύνεται προς τους εργάτες της πρώτης ώρας αποκαλώντας τον εαυτό του αγαθό, ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι;. Ο Θεός ο οποίος είναι αγάπη ενεργεί προς την σωτηρία μας κάνοντας το αγαθό και όχι το δίκαιο, δίκαιο δηλαδή δεν ενεργεί ψυχρά ή αφήνει στην τύχη του τον άνθρωπο. Δεν δίνει λιγότερα στον εργάτη που προσήλθε τὴν ἑνδεκάτην ὥραν όπως θα έκανε ένας που υπολογίζει ή ένας που αδιαφορεί ή κάποιος ο οποίος δεν ενεργεί από αγάπη. Για αυτό έχουμε και την λέξη αγαθότητα. Η λέξη μας δείχνει τις ενέργειες Θεού, το πως ενεργεί, πάντα αδίκως υπέρ μας, έτσι στην ευχή του Αποδείπνου προς την Υπεραγία Θεοτόκο βλέπουμε ίνα άνοιξη καμοί τα φιλάνθρωπα σπλάγχνα της αυτού αγαθότητος και παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα επιστρέψη με προς μετάνοιαν στην Α' ευχή της Θείας μετάληψης διαβάζουμε ὁ δι᾿ ὑπερβολήν ἀγαθότητος ἐπ᾿ ἐσχάτων τῶν ἡμερῶν σάρκα φορέσας, καί σταυρωθείς στην Γ' ευχή Οὐ γὰρ ὡς καταφρονῶν προσέρχομαί σοι, Χριστέ ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ὡς θαῤῥῶν τῇ ἀφάτῳ σου ἀγαθότητι και στα προεόρτια της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού θα ακούσουμε το Πνεύμα να κάνει λόγο για τον Σταυρό της αγαθότητας του Θεού, Τὸν ζωοποιὸν Σταυρόν, τῆς σῆς ἀγαθότητος ὃν ἐδωρήσω ἡμῖν τοῖς ἀναξίοις Κύριε, σοὶ προσάγομεν εἰς πρεσβείαν, σῷζε τοὺς βασιλεῖς καὶ τὴν πόλιν σου, εἰρηνεύοντας διὰ τῆς Θεοτόκου, μόνε φιλάνθρωπε. Η λέξη δούλον που βλέπουμε στην φράση καμία σχέση δεν έχει με κολακεία ή με ανελευθερία. Σημαίνει αποδοχή του Χριστού και όχι άνθρωπο σκλαβωμένο. Όπως είναι πασίγνωστο οποιοσδήποτε μπορεί οποιαδήποτε ώρα να απορρίψει τον Χριστό, επίσης γνωστό είναι ότι δεν αφαιρείται η ιδιοκτησία από τον Χριστιανό. Άρα η λέξη δούλον δεν έχει την έννοια αιχμάλωτος, ένας άνθρωπος ανελεύθερος. Αυτό που δηλώνει η λέξη είναι εκείνον που αποδέχεται τον ζυγό Χριστού αντί τον ζυγό του κόσμου, τουτέστιν αυτόν που αποδέχεται την κλήση του Θεού και όχι του κόσμου. Ο Θεός δεν υποχρεώνει αλλά προσκαλεί. Μας κάλεσε λέγοντας δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καί πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καί μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ, καί εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· ὁ γάρ ζυγός μου χρηστός καί τό φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν. Ελάτε σε εμένα όλοι οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι και εγώ θα σας αναπαύσω. Σηκώστε το ζυγό μου πάνω σας και μάθετε από εμένα ότι είμαι πράος και ταπεινός στην καρδιά και θα βρείτε ανάπαυση στις ψυχές σας. Γιατί ο ζυγός μου είναι ευεργετικός και το φορτίο μου ελαφρύ. Από την αποδοχή της κλήσης δεῦτε πρός με -- ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς προέρχεται η φράση "δούλος του Θεού", αποδέχεται την κλήση και σηκώνει τον ζυγό Χριστού. Με την επέμβαση του Θεού, με την βοήθεια του Θεού, του επιστηρίξαι, μπορεί ο άνθρωπος να τον αναγνωρίζει ως Πατέρα, έπειτα με την αναγνώριση επέρχεται και το, άξιον, αναδεικνύεται ο άνθρωπος άξιος δούλος, καί ὃς οὐ λαμβάνει τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.
Δούλος σημαίνει αποδοχή της κλήσεως Χριστού και άξιος δούλος ή αλλιώς μακάριος δούλος σημαίνει γνήσιος υιός. Δηλαδή η φράση της ευχής άξιος δούλος είναι κατάληξη και ειδικότερα είναι η μια κατάληξη του δούλου, τουτέστιν αυτού που αποδέχθηκε την κλήση του ἄρατε τόν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς. Η άλλη κατάληξη του δούλου είναι ο ανάξιος δούλος που ακούμε στο πασίγνωστο Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός· και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα· ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα.
Σε αυτό το θεόπνευστο τροπάριο το οποίο είναι προς διδαχή μας ώστε να μην κλειστούμε έξω του Νυμφώνος, βλέπουμε τον αποδεχόμενο την κλήση, ο δούλος, έπειτα έχουμε την πορεία, δηλαδή την διαγωγή στην ζωή, γρηγορούντα -- ραθυμούντα και τέλος έχουμε την κατάληξη εκ της διαγωγής εκάστου. Ο ένας δούλος αποδείχθηκε μακάριος και ο άλλος ανάξιος. Ο Θεάνθρωπος ήταν γνήσιος γιος και ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ, ομοίως και ο άξιος δούλος είναι γιος και κατά πάντα υπήκοος.
Εδώ βλέπουμε ένα κρυμμένο θεολογικό διαμάντι. Έχει φροντίσει ο ουρανός ώστε ο Χριστιανός πάντοτε να έχει στα χείλη του την ορθή διδαχή, πάμπολλοι ύμνοι και κανόνες έχουν πολλούς κρυφούς θησαυρούς διότι είναι άνωθεν δοσμένοι. Ο Χριστιανός κάθε ημέρα παραδεχόταν και παραδέχεται ότι Θεία θέληση και σωστική ενέργεια είναι διαφορετικά πράγματα απορρίπτοντας έτσι αιρετικές θεωρίες. Προσωπικώς η Υπεραγία Θεοτόκος, προσωπικώς ο απόστολος Παύλος, αλλά και οι αγγελικές δυνάμεις μας παραδίδουν ύμνους ώστε πάντοτε στο στόμα να έχουμε όχι μόνο λόγια προσευχής αλλά και την ορθή διδαχή. Ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός ο Δούκας Λάσκαρης και τόσοι άλλοι είχαν την βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Παρατηρήσαμε τα συστατικά της προτάσεως. Η φράση να με στηρίξει στον φόβο του σημαίνει όχι να φοβάμαι τον Θεό αλλά να τον αγαπήσω ως πατέρα που είναι όπως μας δίδαξε και στο Πάτερ ημών, να γίνω άξιος δούλος σημαίνει επιτυχής κατάληξη της κλήσεως "σηκώστε τον ζυγό μου επάνω σας" η άλλη κατάληξη είναι ο ανάξιος δούλος, η αγαθότητα του Θεού θέλει τον άνθρωπο αιώνια σε Θεοκοινωνία, ο Θεός ενεργεί πάντα με αγάπη προς εμάς και όχι με υπολογισμό ή ψυχρότητα και όλα όσα είδαμε. Η φράση λοιπόν "να με αναδείξει άξιο δούλο της αγαθότητάς του", δεν είναι κάποια κολακεία και μάλιστα του χειρίστου είδους αλλά η όλη πρόταση έχει βαθύτατο νόημα το οποίο απλουστευμένα θα μπορούσε να ειπωθεί ως εξής: φύλακα άγγελέ μου πρέσβευσε για εμένα στον Κύριο ώστε να με στηρίξει να τον αγαπήσω ως πατέρα και να μπορέσω να εναρμονίσω την θέλησή μου με την δική του οπότε έτσι να αναδειχθώ γνήσιος γιος και άρα κληρονόμος του Παραδείσου όπως θέλει η αγαθότητα του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.
Η αίτηση όπως παρατηρούμε είναι ώστε να γίνουμε άξιοι δούλοι, άξιον αναδείξαι με δούλον, όμως αλλού βλέπουμε ότι ο Χριστός διδάσκει σε εμάς να λέμε για ανάξιο δούλο. Κάνοντας λόγο ο Χριστός για το ότι ακόμη και αν είμαστε σε τόσο υψηλά πνευματικά μέτρα ώστε να λέμε σε ένα δέντρο "ξεριζώσου από εδώ και φυτέψου στην θάλασσα" και αυτό να γίνεται, ἐκριζώθητι καί φυτεύθητι ἐν τῇ θαλάσσῃ, εμείς πρέπει να αναφέρουμε ότι είμαστε ανάξιοι δούλοι, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, δηλαδή να έχουμε ταπείνωση, υπάρχει λοιπόν ασυμφωνία με τις εντολές Κυρίου; Όχι διότι αφενός και η ευχή εντολή Κυρίου είναι και αφετέρου στον στίχο της προσευχής η αίτηση μας "άξιος δούλος" είναι υπό την ανωτέρω έννοια που είδαμε και άρα πολύ θεάρεστη ενώ είναι αλληλένδετη με την διδαχή Χριστού για ανάξιο δούλο. Άξιος δούλος του αιτήματος της προσευχής και ανάξιος δούλος του δοῦλοι ἀχρεῖοί έχουν κοινή ρίζα, είναι διαφορετικοί καρποί από το ίδιο δέντρο.
Αμήν.
Το αμήν σημαίνει γένοιτο, ας γίνει έτσι.
Διήγημα φρικτόν και ξενίζον τον νούν
Εδώ βλέπουμε ένα κρυμμένο θεολογικό διαμάντι. Έχει φροντίσει ο ουρανός ώστε ο Χριστιανός πάντοτε να έχει στα χείλη του την ορθή διδαχή, πάμπολλοι ύμνοι και κανόνες έχουν πολλούς κρυφούς θησαυρούς διότι είναι άνωθεν δοσμένοι. Ο Χριστιανός κάθε ημέρα παραδεχόταν και παραδέχεται ότι Θεία θέληση και σωστική ενέργεια είναι διαφορετικά πράγματα απορρίπτοντας έτσι αιρετικές θεωρίες. Προσωπικώς η Υπεραγία Θεοτόκος, προσωπικώς ο απόστολος Παύλος, αλλά και οι αγγελικές δυνάμεις μας παραδίδουν ύμνους ώστε πάντοτε στο στόμα να έχουμε όχι μόνο λόγια προσευχής αλλά και την ορθή διδαχή. Ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός ο Δούκας Λάσκαρης και τόσοι άλλοι είχαν την βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου. Παρατηρήσαμε τα συστατικά της προτάσεως. Η φράση να με στηρίξει στον φόβο του σημαίνει όχι να φοβάμαι τον Θεό αλλά να τον αγαπήσω ως πατέρα που είναι όπως μας δίδαξε και στο Πάτερ ημών, να γίνω άξιος δούλος σημαίνει επιτυχής κατάληξη της κλήσεως "σηκώστε τον ζυγό μου επάνω σας" η άλλη κατάληξη είναι ο ανάξιος δούλος, η αγαθότητα του Θεού θέλει τον άνθρωπο αιώνια σε Θεοκοινωνία, ο Θεός ενεργεί πάντα με αγάπη προς εμάς και όχι με υπολογισμό ή ψυχρότητα και όλα όσα είδαμε. Η φράση λοιπόν "να με αναδείξει άξιο δούλο της αγαθότητάς του", δεν είναι κάποια κολακεία και μάλιστα του χειρίστου είδους αλλά η όλη πρόταση έχει βαθύτατο νόημα το οποίο απλουστευμένα θα μπορούσε να ειπωθεί ως εξής: φύλακα άγγελέ μου πρέσβευσε για εμένα στον Κύριο ώστε να με στηρίξει να τον αγαπήσω ως πατέρα και να μπορέσω να εναρμονίσω την θέλησή μου με την δική του οπότε έτσι να αναδειχθώ γνήσιος γιος και άρα κληρονόμος του Παραδείσου όπως θέλει η αγαθότητα του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.
Η αίτηση όπως παρατηρούμε είναι ώστε να γίνουμε άξιοι δούλοι, άξιον αναδείξαι με δούλον, όμως αλλού βλέπουμε ότι ο Χριστός διδάσκει σε εμάς να λέμε για ανάξιο δούλο. Κάνοντας λόγο ο Χριστός για το ότι ακόμη και αν είμαστε σε τόσο υψηλά πνευματικά μέτρα ώστε να λέμε σε ένα δέντρο "ξεριζώσου από εδώ και φυτέψου στην θάλασσα" και αυτό να γίνεται, ἐκριζώθητι καί φυτεύθητι ἐν τῇ θαλάσσῃ, εμείς πρέπει να αναφέρουμε ότι είμαστε ανάξιοι δούλοι, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, δηλαδή να έχουμε ταπείνωση, υπάρχει λοιπόν ασυμφωνία με τις εντολές Κυρίου; Όχι διότι αφενός και η ευχή εντολή Κυρίου είναι και αφετέρου στον στίχο της προσευχής η αίτηση μας "άξιος δούλος" είναι υπό την ανωτέρω έννοια που είδαμε και άρα πολύ θεάρεστη ενώ είναι αλληλένδετη με την διδαχή Χριστού για ανάξιο δούλο. Άξιος δούλος του αιτήματος της προσευχής και ανάξιος δούλος του δοῦλοι ἀχρεῖοί έχουν κοινή ρίζα, είναι διαφορετικοί καρποί από το ίδιο δέντρο.
Αμήν.
Το αμήν σημαίνει γένοιτο, ας γίνει έτσι.
Διήγημα φρικτόν και ξενίζον τον νούν
Σε αυτήν την διήγηση θα δούμε όλα τα πραπάνω.
Είπεν
ο αββάς Μακάριος, ότι ελθόντος μου εν Κωνσταντίνου πόλει, επιθυμούν γάρ
μοι ήν του θεάσασθαι αυτήν, και περιπατών έν τινι εμβόλω, της αληθείας
μαρτυρούσης μοι εις ταύτα τα λαλούμενα παρ' εμου, βλέπω τοις νοεροίς
οφθαλμοίς τοις δεδωρημένοις προς το νοείν με τα θαυμάσια αυτού, άνθρωπον
τινά ώσπερ ευνούχον έξωθεν του καταγωγίου του πορνικού εστώτα, πάνυ
κατηφή κρύπτοντα και το πρόσωπον αυτού ταίς δυσί παλάμαις αυτού, και εθρήνει τω σχήματι, ώστε νομίζειν, ότι και ο ουρανός συνεθρήνησεν αυτώ·
προσεγγίσας δε λέγω προς αυτόν·
(ο Αββάς Μακάριος είχε χάρισμα, αυτό σημαίνει η φράση νοεροί οφθαλμοί, με αυτούς είδε έναν άνθρωπο να στέκεται έξω από ένα καταγώγιο. Ο άνθρωπος θρηνούσε πάρα πολύ έχοντας τις παλάμες στο πρόσωπο)
- Τι εστιν ο τρόπος του θρήνου σου και η κατηφία, και ουκ αναχωρείς των ενθάδε, ότι πορνών και ασελγών καταγώγιον γυναικών υπάρχει; ειπέ μοι, παρακαλώ· έχει γαρ πολλήν συμπάθειαν ο θρήνος σου. (Πες μου σε παρακαλώ, γιατί θρηνείς και είσαι τόσο κατηφής και δεν φεύγεις από αυτό το καταγώγιο; προκαλεί πολύ συμπάθεια ο θρήνος σου)
- Και αποκριθείς λέγει μοι· φύσει, ένδοξε δούλε του Θεού, άγγελος ειμί, ώσπερ πάντες οι Χριστιανοί εν τη ώρα του βαπτίσματος έκαστος λαμβάνει άγγελον παρά του Θεού, προς φυλακήν και σκέπην του όντος ώδε ανθρώπου, και πολλά θλίβομαι ορών αυτόν ωδ' εργαζόμενον ταις ανομίαις και ασωτείαις, ως και νυν εν τω καταγωγίω τούτω κείμενον εις ανομίαν, ως οράς, μετά τήσδε της πόρνης· και πως μη θρηνήσω την εικόνα του Θεού εις τοιούτον σκότος κατασταθείσαν;
(άγιε άνθρωπε είμαι άγγελος και όπως όλοι οι Χριστιανοί λαμβάνουν έναν φύλακα άγγελο κατά το βάπτισμα έτσι και εμένα μου ανατέθηκε να προσέχω αυτόν τον άνθρωπο. Όμως πολύ θλίβομαι να τον βλέπω να ασωτεί και να μην ακολουθεί τις εντολές του Θεού και τώρα όπως βλέπεις βρίσκεται σε αυτό το καταγώγιο με εκείνη την πόρνη. Πως λοιπόν να μην θρηνήσω την εικόνα του Θεού που έπεσε σε αυτό το σκοτάδι;)
(ο Αββάς Μακάριος είχε χάρισμα, αυτό σημαίνει η φράση νοεροί οφθαλμοί, με αυτούς είδε έναν άνθρωπο να στέκεται έξω από ένα καταγώγιο. Ο άνθρωπος θρηνούσε πάρα πολύ έχοντας τις παλάμες στο πρόσωπο)
- Τι εστιν ο τρόπος του θρήνου σου και η κατηφία, και ουκ αναχωρείς των ενθάδε, ότι πορνών και ασελγών καταγώγιον γυναικών υπάρχει; ειπέ μοι, παρακαλώ· έχει γαρ πολλήν συμπάθειαν ο θρήνος σου. (Πες μου σε παρακαλώ, γιατί θρηνείς και είσαι τόσο κατηφής και δεν φεύγεις από αυτό το καταγώγιο; προκαλεί πολύ συμπάθεια ο θρήνος σου)
- Και αποκριθείς λέγει μοι· φύσει, ένδοξε δούλε του Θεού, άγγελος ειμί, ώσπερ πάντες οι Χριστιανοί εν τη ώρα του βαπτίσματος έκαστος λαμβάνει άγγελον παρά του Θεού, προς φυλακήν και σκέπην του όντος ώδε ανθρώπου, και πολλά θλίβομαι ορών αυτόν ωδ' εργαζόμενον ταις ανομίαις και ασωτείαις, ως και νυν εν τω καταγωγίω τούτω κείμενον εις ανομίαν, ως οράς, μετά τήσδε της πόρνης· και πως μη θρηνήσω την εικόνα του Θεού εις τοιούτον σκότος κατασταθείσαν;
(άγιε άνθρωπε είμαι άγγελος και όπως όλοι οι Χριστιανοί λαμβάνουν έναν φύλακα άγγελο κατά το βάπτισμα έτσι και εμένα μου ανατέθηκε να προσέχω αυτόν τον άνθρωπο. Όμως πολύ θλίβομαι να τον βλέπω να ασωτεί και να μην ακολουθεί τις εντολές του Θεού και τώρα όπως βλέπεις βρίσκεται σε αυτό το καταγώγιο με εκείνη την πόρνη. Πως λοιπόν να μην θρηνήσω την εικόνα του Θεού που έπεσε σε αυτό το σκοτάδι;)
- Λέγω προς αυτόν εγώ· και δια τι ου νουθετείς αυτόν του φυγείν τον ζόφον της αμαρτίας ταύτης; (Και γιατί δεν τον συμβουλεύεις να φύγει από το σκοτάδι της αμαρτίας αυτής;)
- Και λέγοι μοι ο άγγελος· επειδή ουκ έχω χώραν εγγίσαι προς αυτόν. Αφ' ου γαρ ήρξατο ποιείν την αμαρτίαν, δούλος εστί δαιμόνων, και ουδεμίαν εξουσίαν έχω εις αυτόν. (Δεν έχω εξουσία να τον πλησιάσω γιατί αφότου άρχισε να αμαρτάνει είναι δούλος δαιμόνων)
- Και λέγω προς αυτόν· πόθεν δήλον, ότι ουδεμία εξουσίαν έχεις εν αυτώ, του Θεού σοι αυτόν εμπιστεύσαντος; (Από που εξάγεται ότι δεν έχεις εξουσία σε αυτόν εφόσον ο ίδιος ο Θεός στον εμπιστεύθηκε;)
- Και λέγοι μοι πάλιν ο άγγελος· ο Θεός ημών αγαθός ως και φιλάνθρωπος αυτεξούσιον εποίησε τον άνθρωπον, και έασεν αυτόν τη αρεσκεία πορεύεσθαι οδόν, δείξας αυτώ τας δύο οδούς, την στενήν και την πλατείαν, ειρηκώς αυτώ αμφοτέρων την λύσιν, της μεν στενής και τεθλιμμένης οδού τα διαβήματα μικρόν μεν πόνον έχοντα προς το παρόν, και εις ατελευτήτους αιώνων αιώνας την ανάπαυσιν, της δε πλατείας κόλασιν αιώνιον και το πυρ της γεέννης και τας λοιπάς πάσας κολάσεις. (ο Θεός έπλασε αυτεξούσιο τον άνθρωπο και τον άφησε να πορευθεί όπως θέλει δείχνοντάς του τους δυο δρόμους, την στενή και την πλατιά οδό, η πρώτη έχει μεν πόνο προσωρινά αλλά ευχαρίστηση αιώνια, η άλλη καταλήγει την κόλαση και στην φωτιά). Ποιαν νουθεσίαν έχω ποιήσαι λοιπόν προς εμόν άνθρωπον, όν μοι ενεχείρησεν ο Θεός του σκέπειν αυτόν; αυτός γαρ ο Κύριος και Θεός ημών Ιησούς Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος νουθετεί και παρακαλεί και διδάσκει πάντας απέχεσθαι των σαπρών πράξεων, και μόλις ποτέ τινες σκέπτονται ακριβώς τους θείους λόγους αυτού. (αλλά ελάχιστοι σκέπτονται τα Θεϊκά λόγια του)
- Λέγω ουν προς αυτόν· τι εξέτεινας τας χείρας σου στενάζων προς τον ουρανόν; (γιατί σήκωσες τα χέρια σου προς τον ουρανό στενάζοντας;)
- Και λέγει μοι ο άγγελος· ορώ τους δαίμονας κύκλω αυτού κροτούντας, (γιατί βλέπω τους δαίμονες να έχουν κάνει κύκλο γύρω του θορυβώντας) και ετέρους τραγωδούντας, (από αυτούς άλλοι του λένε διάφορα κοροϊδευτικά) ετέρους γελώντας αυτού ασέμνως, (άλλοι τον περιγελούν) και τούτου ένεκεν διεπριόμην (και βλέποντας αυτόν τον χορό της κοροιδίας και του χλευασμού κοβόμουν στα δυο από την λύπη μου) επί τα ελελίσματα εκείνα και ηυχόμην των Θεώ, ίνα ρυσθή από των δαιμόνων το πλάσμα αυτού, και δωρήσηται μοι μιαν ημέραν χαρήναι εν αυτώ επί τη μετανοία αυτού και τη επιστροφή των έργων αυτού και τη εξομολογήσει, και αξιωθήναι με του παραδοθήναι την ψυχήν αυτού εν εξομολογήσει και μετανοία άσπιλον και καθαράν δια του Κυρίου άμεμπτον τη αγαθότητι του Θεού. (και προσευχήθηκα στον Θεό να σωθεί από τους δαίμονες το πλάσμα του και να χαρώ επειδή μετανόησε και εξομολογήθηκε και να αξιωθώ να παραδώσω την ψυχή του εξομολογημένη και μετανοημένη, άσπιλη και καθαρή μπροστά στην αγαθότητα του Θεού)
- Και ταύτα ειπών ο άγγελος άφαντος εγένετο από των οφθαλμών μου.
(και αφού είπε αυτά ο άγγελος εξαφανίστηκε από τα μάτια μου)
Λέγω δε υμίν αδελφοί μου, ότι ακριβώς οίδα, ότι ουκ εστίν άλλη δυσωδεστέρα αμαρτία, ει μη η μοιχεία και η πορνεία και η των Σοδόμων επικατάρατος· εάν δε θέλει εν τούτοις τοις αμαρτήμασιν ων μετανοήσαι, θερμότερον δέχεται αυτόν ο Θεός υπέρ πάντας τους αμαρτωλούς διότι εκ προαιρέσεως εστί το πάθος, πληθύνει δε αυτώ ο διάβολος δια τον γαργαλισμόν· εάν δε θέλη τις αποκτείναι τα πάθη ταύτα εν αγρυπνία και εγκρατεία ξηραίνει.
Λέγω δε υμίν αδελφοί μου, ότι ακριβώς οίδα, ότι ουκ εστίν άλλη δυσωδεστέρα αμαρτία, ει μη η μοιχεία και η πορνεία και η των Σοδόμων επικατάρατος· εάν δε θέλει εν τούτοις τοις αμαρτήμασιν ων μετανοήσαι, θερμότερον δέχεται αυτόν ο Θεός υπέρ πάντας τους αμαρτωλούς διότι εκ προαιρέσεως εστί το πάθος, πληθύνει δε αυτώ ο διάβολος δια τον γαργαλισμόν· εάν δε θέλη τις αποκτείναι τα πάθη ταύτα εν αγρυπνία και εγκρατεία ξηραίνει.
ΣΕΙΡΑ :
Η ΕΛΛΑΜΨΙΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ
ΣΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΥΜΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ
Ερμηνεία στιχηρών του Πάσχα: Αναστήτω ο Θεός
Ερμηνεία ευχής: Και δος ημίν Δέσποτα προς ύπνον απιούσιν
Ερμηνεία ευχής: Κύριε Κύριε ο ρυσάμενος ημάς
Ερμηνεία ευχής: Αγίου Αντιόχου πατρολογίας Migne
Ερμηνεία ευχής: Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα
Ερμηνεία τροπαρίων:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2: ΥΜΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ
Υπεραγία Θεοτόκος και άγιος γέρων Δανιήλ:
Ερμηνεία τροπαρίου: Της σωτηρίας εύθυνόν μοι τρίβους Θεοτόκε
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3: ΥΜΝΟΙ ΠΡΟΣ ΑΓΙΟΥΣ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΙΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ
Ερμηνεία ευχής αποδείπνου: Άγιε Άγγελε ο εφεστώς
Ευχαριστουμε ‼️🙏
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμην❗❗❗