Χαιρετισμοί Θεοτόκου Δ Στάση μετάφραση ερμηνεία

ο άγιος γέροντας Δανιήλ Γούβαλης

Έβλεπαν οι Ισραηλίτες ότι το πρόσωπο του Μωυσή ακτινοβολούσε

καὶ ἦν δεδοξασμένη ἡ ὄψις τοῦ χρώματος τοῦ προσώπου αὐτοῦ

Χαιρετισμοί Δ Στάση μετάφραση ερμηνεία

Από τον 16ο αιώνα που παρουσιάστηκε η αίρεση του Προτεσταντισμού με τις χίλιες δυο παραφυάδες του η Υπεραγία Θεοτόκος γνώρισε πολλούς εχθρούς. Η αρνητική στάση που έλαβε ο Προτεσταντικός κόσμος στις πρεσβείες των Αγίων, στην ασκητική ζωή, στον μοναχισμό, υπήρξαν και αυτά ένας σοβαρός λόγος που πολέμησαν την Αειπάρθενο Μαρία. Ο μοναχισμός έχει σαν θεμελιώδεις αρχές την υπακοή την ακτημοσύνη και την παρθενία, οι μοναχοί θεωρούν σαν ιδιαίτερο συμπαραστάτη του αγώνα τους την Παναγία. Όχι μόνο στους μοναχούς αλλά και σε όσους επέλεξαν τον έγγαμο βίο η Κεχαριτωμένη είναι μέγας βοηθός. Αυτά όμως είναι απαράδεκτα στους Προτεστάντες.

Δείτε την

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

Η ερμηνεία είναι μοναδική και η μοναδική

Απαγορεύεται αυστηρότατα η αντιγραφή, η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική μερική περιληπτική κατά παράφραση ή διασκευή. Απαγορεύεται η απόδοση του περιεχομένου με οποιονδήποτε τρόπο, φωνητικό, έντυπο, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό ή άλλο.

Η αποκάλυψη των Χαιρετισμών συγκατελέγεται στις μεγάλες στιγμές της Χριστιανοσύνης είναι δε η μεγαλύτερη των Θεομητορικών ύμνων. Δεν είναι ερμηνεία αλλά συμπλήρωση του ύμνου. Τον καθιστά από εντελώς μυστικό και άγνωστο, καταληπτό και γνωστό σε όλους. Η αποκάλυψη των Χαιρετισμών όπως και του ονόματος του έχοντος εντολή συνθέσεως περίμεναν 1500 έτη γιατί ο άγιος γέρων Δανιήλ Γούβαλης τοποθετείται στο ίδιο ύψος με τον έχοντα εντολή συνθέσεως. Πρόκειται περί ασύλληπτης τιμής.

Δείγμα από την υπεραπλουστευμένη σε καρτέλες παγκόσμια αποκάλυψη των Χαιρετισμών την οποία μπορείτε να βρείτε στο ιστολόγιο.

Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· ὁ γὰρ τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς, κατεσκεύασέ σε Ποιητής Ἄχραντε, οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου, καὶ πάντας σοι προσφωνεῖν διδάξας·

Διαβάζουμε στον Ευαγγελιστή Μάρκο, καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν καὶ ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τὰς νόσους καὶ ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια· Μαρκ. 3,14-15 Και έφτιαξε δώδεκα για να είναι μαζί του και για να τους στέλνει να κηρύττουν και να έχουν εξουσία ώστε να θεραπεύουν τις ασθένειες και να εκδιώκουν τα δαιμόνια. Ο Χριστός έφτιαξε δώδεκα, η λέξη ἐποίησε έχει την σημασία της. Φτιάχνει δώδεκα με σκοπό ώστε να τους στέλνει για κάτι πνευματικό, κήρυγμα και εκδίωξη δαιμόνων. Η λέξη μας δηλώνει ενέργεια Χριστού, δεν έχει έννοια μάζεψε μια ομάδα από δώδεκα άτομα, διότι έπειτα βλέπουμε ότι τους αποστέλλει για κάτι και χωρίς ενέργεια Θεού δεν μπορούν ούτε να κηρύξουν ούτε να εκδιώξουν δαίμονες. Ο Ποιητής ποιεί, μετασκευάζει τους δώδεκα και αμέσως στον επόμενο στίχο βλέπουμε να κάνει ονοματοθεσία στους Αποστόλους, καὶ ἐπέθηκεν ὄνομα τῷ Σίμωνι Πέτρον Μαρκ. 3,16 Και έβαλε νέο όνομα στον Σίμωνα, τον είπε Πέτρο τους γιους Ζεβεδαίου ονόμασε Βοανεργές, γιοί βροντής. Το ίδιο θα μιμηθεί ο Σατάν με τον Αντίχριστο.

Το ἐποίησε δώδεκα μπορεί να ειπωθεί αλλιώς: ο των όλων Ποιητής κατασκεύασε δώδεκα. Στον Πέτρο θα λέγαμε, ο γαρ του ουρανού και της γης, κατεσκεύασέ σε Ποιητής Πέτρε. Προς την Υπεραγία Θεοτόκο λέμε, ο γαρ του ουρανού και της γης, κατεσκεύασέ σε Ποιητής Άχραντε. Ο του ουρανού και της Γης Ποιητής κατασκευάζει την Άχραντο προστατευτικό τείχος υπέρ των αγίων, δηλαδή των πιστών, και όλων όσων καταφεύγουν σε αυτήν, δηλαδή όλων όσων ζητούν την βοήθειά της ενώ πρότινος ήταν είτε άπιστοι είτε νεκρά μέλη της Εκκλησίας. Η Θεοτόκος "κατασκευάζεται" καὶ ἐποίησε, "καταργεί τον φθορέα των φρενών" ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια εκ του νοός, "τίκτει τον σπορέα της αγνείας", θεραπεύειν τὰς νόσους τας της ψυχής. Ξανά παρατηρούμε ότι το Πνεύμα αλλάζει φρασεολογία απλά και μόνο ώστε να ταιριάζει στον Ψαλμό.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Και πάντων των εις σε προστρεχόντων ή προσφευγόντων;

Προστρεχόντων.

Στην Θεοτόκο "προστρέχουν" στους ύμνους όλοι, πιστοί πρώην άπιστοι αλλά και ημιθανή και νεκρά μέλη της Εκκλησίας. Επί παραδείγματι ψάλλουμε Παναγία Δέσποινα υπό την σκέπην σου πάντες, οι δούλοι σου τρέχομεν και παρακαλούμεν σε οι ανάξιοι ή ψάλλουμε Ευχαρίστως βοώ σοι, χαίρε Μητροπάρθενε, χαίρε Θεόνυμφε· χαίρε θεία σκέπη, χαίρε όπλον και τείχος απόρθητον, χαίρε προστασία και βοηθέ και σωτηρία, των εις σε προστρεχόντων εκ πίστεως. Σε αυτά τα τροπάρια οι προστρέχοντες είναι ο οποιοσδήποτε. Όμως επειδή ο Οίκος Τ λέγοντας προστρεχόντων κάνει μυστικώς λόγο για όσους δεν είναι παρθένοι, δηλαδή δεν είναι άγιοι, πραγματικά αγωνιζόμενοι, το ορθό είναι προστρεχόντων και όχι προσφευγόντων. Αυτοί προστρέχουν σαν τον δαιμονισμένο αλλά με εντελώς διαφορετικό σκεπτικό από αυτόν, έχουν παύσει να θεωρούν τον εαυτό τους ελκυστικό οπότε ζητούν την παραμονή Χριστού και όχι την απομάκρυνση του όπως ο δαιμονισμένος. Προστρέχουν στον Χριστό φεύγοντας από τον παλαιό άνθρωπο. Ιδὼν δὲ τὸν Ἰησοῦν ἀπὸ μακρόθεν ἔδραμε καὶ προσεκύνησεν αὐτὸν, καὶ κράξας φωνῇ μεγάλῃ λέγει· Τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; ὁρκίζω σε τὸν Θεόν, μή με βασανίσῃς. Στην ευχή του Απόδειπνου προς την Υπεραγία Θεοτόκο, την οποία συνέθεσε ο άγιος γέροντας Παύλος κτήτωρ της Μονής Υπεραγίας Θεοτόκου της Ευεργέτιδος και συγγραφέας του γνωστού Ευεργετινού, έχουμε ένα λεχθέν όπου η λέξη έχει ακριβώς την ίδια σημασία και οι προτάσεις ακριβώς τον ίδιο τρόπο διαίρεσης και ακριβώς την ίδια έννοια. Ο Παύλος προδίδεται εντός εισαγωγικών, αυτό που είπε δεν είναι μόνο ίδιες λέξεις προστρεχόντων αλλά λέξεις και μυστική σημασία μαζί.

Οίκος Τ: παρθένων -- προστρεχόντων.

Ευχή Απόδειπνου: προστρεχόντων -- Χριστιανών, απελπισμένων -- πολεμουμένων.

Η πρόταση της ευχής είναι μεγεθυμένο αντίγραφο της φράσης του Οίκου.

Για την ακρίβεια το Πνεύμα στην ευχή του Απόδειπνου μας παρέδωσε με περισσότερα λόγια την διδαχή, στον Χαιρετισμό επειδή αυτό είναι το κατάλληλο παραδίδει με λιγότερα. Στην ευχή διαβάζουμε, ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων, καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον, παρατηρούμε καταφύγιον Χριστιανών και έτοιμη αντίληψη των προστρεχόντων. Χριστιανῶν, δηλαδή ανθρώπων που αγωνίζονται και προστρεχόντων, όπου με την λέξη εννοούνται πρώην άπιστοι που τώρα ζητούν βοήθεια αλλά και ημιθανή και νεκρά μέλη της Εκκλησίας (αρχίζουν να έχουν τον ζήλο ή ξεκινούν τον αγώνα της μετανοίας) στους οποίους άμεσα, ἑτοίμη, η Θεοτόκος είναι ἀντίληψις, δηλαδή διδάσκει. Λέει ο απόστολος Παύλος καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. Α Κορ. 12,28 . Και άλλους μεν έθεσε ο Θεός στην Εκκλησία πρώτον μεν αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον διδασκάλους, έπειτα άλλους τους έθεσε σε ανάλογες θέσεις και τους έδωσε την δύναμη είτε να κάνουν θαύματα, είτε να θεραπεύουν ασθένειες, σε άλλους έδωσε χάρισμα φροντίδας και επιμέλειας για τους αναξιοπαθούντες.

Οι άνθρωποι του Θεού έχουν το χάρισμα της αντίληψης, ἀντιλήψεις, αυτό δεν νοείται ότι τους φροντίζουν απλώς υλικά, ανθρωπιστικά, επί παραδείγματι αν θέλουν να ετοιμάσουν τροφή αλλά είναι στο κρεβάτι τους την προσφέρουν, αλλά είναι κυρίως πνευματική η βοήθεια διότι όλα τα χαρίσματα έχουν σκοπό την σωτηρία. Αν παρατηρήσουμε όλα όσα αναφέρει ο απόστολος είναι πνευματικά. Οπότε τους προσφέρουν κυρίως πνευματική τροφή, δηλαδή τους παρέχουν παρηγοριά στις θλίψεις του βίου και οδηγία. Αυτό είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος διότι ο πιστός Χριστιανός γίνεται συγγενής και οδηγός προς τον Χριστό, δρόμος προς την Οδό, όχι μόνο παρηγορεί ή προσφέρει αλλά κυρίως οδηγεί στην σωστή θεώρηση κάθε πράγματος και καταστάσεως καλής ή άσχημης, επί παραδείγματι μια καλή κατάσταση να θεωρείται όχι κατόρθωμα αλλά ευλογία Θεού ή μια ασθένεια να μην θεωρείται σαν διακοπή της ευδαιμονίας του φάγωμεν πίωμεν αύριο πεθαίνουμε αλλά ένα στάδιο αθλήσεως.

Στους Χριστιανούς, δηλαδή στα άτομα που έχουν ήδη αυτήν την θεώρηση, δεν είναι αντίληψις αλλά καταφύγιον, διότι και αυτοί όπως ο Δαυίδ καταφεύγουν στον Θεό και τους δικούς του για βοήθεια εκ των εχθρών, είτε αντίθεων ανθρώπων είτε δαιμόνων, παρατηρούμε την θεολογική σοφία στην ευχή του Απόδειπνου, ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κατέφυγον. Ψαλ. 142,9 Ελευθέρωσέ με Κύριε από τους εχθρούς μου, διότι εγώ προς εσένα απ' αρχής και μέχρι σήμερα καταφεύγω. Πριν στην ευχή έχουμε το, ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς, καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια. Ο Χριστιανός ποτέ δεν είναι απελπισμένος ειδάλλως δεν έχει το όνομα Χριστιανός, το αφαιρεί μόνος. Τυχόν φράση απελπισμένων Χριστιανών θα ήταν εντελώς απαράδεκτη, εξάλλου για να απελπιστείς προϋπόθεση είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα οπότε τι θα τους προσέφερε; Άρα απελπισμένων εννοεί από τα υλικά ιδέες θεωρίες, οπότε σε αυτούς τώρα υπάρχει ελπίδα και μάλιστα η γνήσια που δεν απογοητεύει ποτέ, ο Κύριος και η Θεοτόκος. Απελπισμένοι λοιπόν είναι μια κατηγορία ανθρώπων ενώ πολεμούμενοι είναι μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, ενώ πριν το αντίληψις έκανε λόγο για μια κατηγορία ανθρώπων και το πολεμουμένων παρουσίαζε μια άλλη.

Ας παρατηρήσουμε την ομοιότητα αλλά και ότι ορθό είναι το προστρεχόντων.
ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς, (πρώην άπιστοι ημιθανή και νεκρά μέλη) καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια (Χριστιανοί), ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων, (πρώην άπιστοι ημιθανή και νεκρά μέλη) καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον (Χριστιανοί).

Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, (Χριστιανοί, οι παρθένοι από αμαρτίες) καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· (πρώην άπιστοι, ημιθανή και νεκρά μέλη).

Απελπισμένοι -- ελπίδα, πολεμούμενοι -- βοήθεια.

Αντίληψις -- προστρεχόντων, καταφύγιον -- Χριστιανών.

Παρθένοι -- προστρέχοντες, σε όλους προστάτης, τείχος.

Κατανοούμε αρχικά την ακριβή έννοια της λέξεως παρθένων, δεν κάνει λόγο για σωματική παρθενία αλλά για πνευματική, δηλαδή για όσους λαϊκούς ή μοναχούς είναι αγωνιζόμενοι με ζήλο. Βεβαίως ευκόλως εννοούμενο είναι ότι στην κατηγορία εμπεριέχονται και οι σωματικά παρθένοι. Οπότε έχουμε και την κατάλληλη εκλογή του επιθέτου Παρθένε για την Θεοτόκο το οποίο σημαίνει Αγιότατη όχι Αειπάρθενος ή Μητροπάρθενος. Αργότερα επειδή όπως είδαμε την κατασκευάζει ο Χριστός έχουμε ξανά το κατάλληλο για την περίπτωση Άχραντε. Κατεσκεύασέ σε Ποιητής Ἄχραντε οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου -- καὶ ἐποίησε δώδεκα/κηρύσσειν, θεραπεύειν νόσους, ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια. Την στιγμή που η Θεία φύση του Χριστού ενώθηκε με την ανθρώπινη στην κοιλία της Υπεραγίας Θεοτόκου, οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου, η Υπεραγία Θεοτόκος πρώτη από όλο το γένος ελευθερώνεται από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, Ἄχραντε. Επίσης κατανοούμε και το ότι δεν είναι σωστό το προσφευγόντων, λέξη που σημαίνει απευθύνομαι σε κάποιον για κάτι, επικαλούμαι την βοήθεια του, την παρέμβασή του, άρα κατάλληλη για όλους και για τους παρθένους, δηλαδή τους με ζήλο αγωνιζόμενους Χριστιανούς, αλλά σωστό είναι το προστρεχόντων διότι παρέχει την απόλυτη ακρίβεια για αυτήν την κατηγορία εφόσον παρουσιάζει κίνηση και δη προς την Θεοτόκο, παρουσιάζει απομάκρυνση από τον παλαιό άνθρωπο, παρουσιάζει επαναφορά προς τον πατέρα, οπότε το αρμόζον. Σε κάθε άνθρωπο, πιστό ημιθανές νεκρό μέλος πρώην άπιστο, η Θεοτόκος τείχος, δηλαδή προστασία. Η Υπεραγία Θεοτόκος γίνεται αρχηγός νοητής αναπλάσεως. Ο Οίκος Τ λέει το εξής: Είσαι τείχος προστασίας των Αγίων (παρθένων) Υπεραγία (Παρθένε) Θεοτόκε και όλων των μακράν (πάντων) που προστρέχουν σε εσένα γιατί την στιγμή κατά την οποία η Θεία φύση (Ποιητής του ουρανού και της γης) του Χριστού ενώθηκε με την ανθρώπινη στην κοιλία σου, πρώτη από όλο το γένος εσύ ελευθερώνεσε (κατεσκεύασέ) από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος (Άχραντε) και με αυτό ο Κύριος όλους δίδαξε να σου λένε. Στήλη, ακλόνητη δηλαδή αγιότητα και άρα πύλη σωτηρίας, διότι στις πέντε μωρές παρά το ότι είχαν παρθενία είπε "δεν σας γνωρίζω". Αρχηγός νοητής αναπλάσεως και άρα χορηγός Θεϊκής ευσπλαχνίας η οποία ζωοποιεί τον εκ της Πτώσεως νεκρό πνευματικώς άνθρωπο. Οι άγιοι γνώριζαν δια Πνεύματος τι λένε οι Χαιρετισμοί και δια Πνεύματος συντάχθηκαν τα κείμενα. Έτσι δημιουργούνται και έτσι εισάγονται στο Απόδειπνο οι ευχές, το οποίο Απόδειπνο θα λεγόταν από το σώμα Χριστού. Δεν είναι τύχη, κοιμάται η Κεφαλή. Κοιμόταν τότε αλλά θα ξυπνήσει όταν τους λέμε εμείς; Δεν είναι ορθολογισμός. Έγραψε ένας μια ευχή, την διάβασε ένας άλλος, αυτός το είπε σε έναν άλλο, ο οποίος έπιασε έναν άλλον και αυτός το έβαλε να το ψάλει ένας άλλος, δηλαδή εμείς στο Απόδειπνο. Αυτά είναι Αθηναίων πλοκές, ορθολογισμός, αθεΐα.

Ας δούμε εν συντομία την ερμηνεία της Δ' Στάσης.

Χαίρε η στήλη της παρθενίας· χαίρε η πύλη της σωτηρίας.

Στήλη παρθενίας δηλαδή αγιασμός, παρθένοι οι άγιοι. Στήλη παρθενίας είναι η Υπεραγία Θεοτόκος η οποία ταυτόχρονα οδηγεί τους αγίους όπως η πύρινη στήλη. Πύλη σωτηρίας επειδή ήρθε διάμεσου αυτής ο Κύριος.

Καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ἰδοὺ ἐγγίκασιν αἱ ἡμέραι τοῦ θανάτου σου· κάλεσον Ἰησοῦν καὶ στῆτε παρὰ τὰς θύρας τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἐντελοῦμαι αὐτῷ. καὶ ἐπορεύθη Μωυσῆς καὶ Ἰησοῦς εἰς τὴν σκηνὴν τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἔστησαν παρὰ τὰς θύρας τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. καὶ κατέβη Κύριος ἐν νεφέλῃ καὶ ἔστη παρὰ τὰς θύρας τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου, καὶ ἔστη ὁ στύλος τῆς νεφέλης παρὰ τὰς θύρας τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Μωυσῆν· ἰδοὺ σὺ κοιμᾷ μετὰ τῶν πατέρων σου, καὶ ἀναστὰς οὗτος ὁ λαὸς ἐκπορνεύσει ὀπίσω θεῶν ἀλλοτρίων τῆς γῆς, εἰς ἣν οὗτος εἰσπορεύεται, καὶ καταλείψουσί με καὶ διασκεδάσουσι τὴν διαθήκην μου, ἣν διεθέμην αὐτοῖς. Δευτ. 31,14-16 Ο δε Κύριος είπε προς τον Μωυσή, πλησίασαν οι ημέρες του θανάτου σου, κάλεσε τον Ιησού του Ναυή, σταθείτε πλησίον στην θύρα της Σκηνής του Μαρτυρίου και εγώ θα δώσω σε αυτόν εντολές. Ο Μωυσής μαζί με τον Ιησού του Ναυή πήγαν στην Σκηνή του Μαρτυρίου και στάθηκαν πλησίον στην θύρα της Σκηνής του Μαρτυρίου. Κατέβη ο Κύριος μέσα στην νεφέλη και στάθηκε στην θύρα της Σκηνής του Μαρτυρίου. Εκεί στάθηκε και ο στύλος της νεφέλης. Είπε ο Κύριος προς τον Μωυσή, ιδού, έφθασε ο καιρός κατά τον οποίον θα κοιμηθείς συ μαζί με τους πατέρες σου. Αλλά ο λαός αυτός θα ξεσηκωθεί και εγκαταλείψει εμένα τον αληθινό Θεό θα εκτραπεί σε πορνεία ακολουθώντας τους ξένους, τους φαύλους θεούς της χώρας στην οποία αυτός σήμερα εισέρχεται. Έτσι δε θα με εγκαταλείψουν και θα διαλύσουν την συμφωνία την οποία είχα συνάψει με αυτούς.

Χαίρε αρχηγέ νοητής αναπλάσεως· χαίρε χορηγέ Θεϊκής αγαθότητος.

Ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο των δημιουργεί ξανά, τώρα επειδή υπάρχει ήδη γίνεται νοητή ανάπλασις.

Χαίρε συ γαρ ανεγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς· χαίρε, συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν.

Βλέπετε μή τις ὑμᾶς ἔσται ὁ συλαγωγῶν διὰ τῆς φιλοσοφίας καὶ κενῆς ἀπάτης, κατὰ τὴν παράδοσιν τῶν ἀνθρώπων, κατὰ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου καὶ οὐ κατὰ Χριστόν· ὅτι ἐν αὐτῷ κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς, Κολ. 2,8-9 Προσέχετε, μήπως σας εξαπατήσει κανείς και λεηλατήσει τον θησαυρό της πίστεως σας με την ψευδή φιλοσοφία και την κούφια απάτη, η οποία βασίζεται στην ψευδή και ακατάστατη παράδοση των ανθρώπων, κατά την παιδαριώδη και μωρά αντίληψη περί των στοιχείων του κόσμου και όχι σύμφωνα με την διδασκαλία του Χριστού. Μη λησμονείτε ποτέ ότι στον Χριστό, μέσα στο σώμα του, μέσα στην ανθρώπινη του φύση, την οποίαν δια της σαρκώσεως προσέλαβε, κατοικεί ολόκληρη η θεότητα.

Χαίρε η τον φθορέα των φρενών καταργούσα· χαίρε, η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα.

Ο Σατανάς σχετίζεται με τις ασύνετες και παράλογες ενέργειες των αμαρτωλών ανθρώπων, εισηγείται αυτές τις ενέργειες αλλά και βοηθεί στην επιτέλεσή τους. Δηλαδή οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τον Θεό και πηγαίνουν με τον Διάβολο όχι μόνο επιτελούν κάτι το παράλογο, απομάκρυνση από τον Πατέρα όπως ο άσωτος, αλλά κάνουν άτοπα απερίσκεπτα και τρελά πράγματα. Προβαίνουν όχι μόνο σε αμαρτίες, η αμαρτία είναι μια τρέλα αφού μας βλάπτει, αλλά και σε ενέργειες και πράξεις που δεν συμβιβάζονται με την λογική και προέρχονται από την αποδεχθείσα άσχημη Σατανική πρόταση και βοήθεια.

Χαίρε παστάς ασπόρου νυμφεύσεως· χαίρε πιστούς Κυρίω αρμόζουσα.

Χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων· χαίρε ψυχών νυμφοστόλε Αγίων.

ΣΥΝΔΕΣΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ:

Εδώ έχουμε και τον προτελευταίο στίχο από τον Μεγάλο Παρακλητικό Κανόνα. Χαίρε θρόνε πυρίμορφε Κυρίου, χαίρε θεία και μανναδόχε στάμνε, χαίρε χρυσή λυχνία, λαμπάς άσβεστος, χαίρε των παρθένων, δόξα και μητέρων, ωράϊσμα και κλέος.

Δ στάση: χαίρε των παρθένων, δόξα και μητέρων, ωράϊσμα και κλέος -- χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων, χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων.
Η Θεοτόκος είναι των παρθένων δόξα, δόξα παρθένων με την πνευματική έννοια, παρθένοι στην ψυχή είναι όλοι οι άγιοι, αλλά και την σωματική έννοια, μα είναι και το στολίδι και καύχημα της μητρότητας πνευματικής και σωματικής, και μητέρων, ωράϊσμα και κλέος. Ήταν μητέρα παράδειγμα προς τον Χριστό, ήταν μητέρα παράδειγμα και πνευματικά, δηλαδή προς τον πλησίον.

Έτσι με αυτά γίνεται "πνευματική μητέρα των παρθένων, δηλαδή όλων των πιστών, μοναχών και λαϊκών, και ως μητέρα οδηγός των ψυχών τους προς τον Νυμφίο υιό της στην ουράνιο Βασιλεία", χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων, χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων.

Ο Λάσκαρης είναι ο μοναδικός με γνωστό βίο εκ των συγγραφέων των Θεομητορικών ύμνων και αυτό έγινε για λόγους διδακτικούς. Ο Χριστός μας διδάσκει ότι αν δεν λάβαμε κάτι που ζητήσαμε αυτό γίνεται διότι μας δίδει κάτι απείρως μεγαλύτερο, την Βασιλεία.

Τι είναι η σωματική θεραπεία μπροστά στο να σου δοθεί η συγγραφή του Μεγάλου Κανόνος;

Ο Λάσκαρης εξάλλου οίδε πολύ καλά ότι πάντοτε θα βρούμε παρηγορία γιατί ο Χριστός και το Πνεύμα είναι Παρηγορητές, Παράκλητοι, αλλά γνώριζε ότι τα εκζητούμενα θαύματα ιάσεως δεν επιτελούνται πάντα, παράκλησιν εν ταις θλίψεσιν οίδα και των νόσων ιατρόν σε γιγνώσκω. Οίδα: γνωρίζω προσωπικά, εκ πείρας. Γινώσκω: γνωρίζω αλλά ίσως μόνο εξ ακοής. Και μόνο αυτή η φράση είναι αρκετή ώστε να κατανοήσει κάποιος το τι σκεπτικό είχε και ο Λάσκαρης, ο κανόνας φυσικά και δεν είναι κλάψα. Και οι τρεις Θεομητορικοί ύμνοι είναι συνδεδεμένοι. Όσο αφορά την σχέση Παρακλήσεων η Μικρή είναι κομμάτι της Μεγάλης, εξ ου και τα ονόματα τα οποία δεν φαίνονται να δικαιολογούνται εμφανώς από κάπου. Η Μικρή χωρίζεται από την Μεγάλη και ενώνεται ξανά με αυτήν στην 8η ωδή. Η Μεγάλη παρουσιάζει έναν Χριστιανό ο οποίος προχωρεί από την μετάνοια, 1η ωδή, προς την θέωση, 9η ωδή, χωρίς καμία στάση. Η Μικρή έναν ο οποίος στην πορεία έπεσε ξανά. Ο Χριστιανός καθώς προχωρά προσεύχεται με τους Χαιρετισμούς, στην Εκκλησία, εξ ου και 5 χαίρε, και ιδιωτικά, τα 4 χαίρε. Τα συγκεκριμένα τροπάρια δεν είναι τύποι Χαιρετισμών αλλά οι ίδιοι οι Χαιρετισμοί.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗΣ

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων ή χαίρε κανών της καλής παρθενίας;

Καλή κουροτρόφε παρθένων.

Είναι οι παρθένοι από αμαρτίες, δηλαδή οι άγιοι, είτε μοναχοί είτε έγγαμοι, τους οποίους οδηγεί η Θεοτόκος ως μητέρα στον Νυμφίο Χριστό στην ουράνιο βασιλεία.

Ας δούμε τώρα τον Οίκο Τ:

Τείχος ει των παρθένων

Χαίρε η στήλη της παρθενίας, χαίρε η πύλη της σωτηρίας.

Στήλη και πύλη, τείχος και θύρα.

Θεοτόκε Παρθένε

Χαίρε αρχηγέ νοητής αναπλάσεως, χαίρε χορηγέ Θεϊκής αγαθότητος

και πάντων των εις σε προστρεχόντων

Χαίρε σε γαρ αναγέννησας τους συλληφθέντας αισχρώς, χαίρε συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν.

ο γαρ του ουρανού και της γης, κατασκεύασέ σε ποιητής

Χαίρε η τον φθορέα των φρενών καταργούσα, χαίρε η τον σπορέα της αγνείας τεκούσα.

Κατασκευή, ποίηση, ἐποίησε, όπως οι δώδεκα που εκδίωκαν δαιμόνια, καὶ ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια, όμοια και η Υπεραγία Θεοτόκος καταργεί τον φθορέα των φρενών Διάβολο ενώ τίκτει της πνευματικής αγνείας τον σπορέα, όπως σπείρουν τον λόγο του Κυρίου οι απόστολοι, ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν.

οικήσας εν τη μήτρα σου

Χαίρε παστάς ασπόρου νυμφεύσεως, χαίρε πιστούς Κυρίω αρμόζουσα.

και πάντας σοι προσφωνείν διδάξας:

χαίρε καλή κουροτρόφε παρθένων, χαίρε ψυχών νυμφοστόλε αγίων.

Ο Οίκος λέει την σειρά Χαιρετισμών που θα ακολουθήσουν.

Η Θεοτόκος είναι στήλη οπότε τείχος των παρθένων, δηλαδή αγίων, οι άγιοι είναι παρθένοι, παρθένοι διότι είτε παρθενεύουν είτε δεν πορνεύουν, στήλη παρθένων αλλά και πύλη όσων θέλουν να ακολουθήσουν, δεν χορηγεί αγαθότητα μόνο στους αγίους αλλά σε όλους όσους προστρέχουν σε αυτήν γιατί ο των όλων Ποιητής την κατασκευάζει ώστε να είναι οδηγός και στις δυο κατηγορίες ανθρώπων, όσων δεν είναι άνομοι αλλά βρίσκονται υπό τις συνέπειες της πτώσεως και όσων είναι στην αμαρτία η οποία είναι μια τρέλα, ας θυμηθούμε για τον άσωτο λέει ο Χριστός εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν, ήλθε στον εαυτό του, έτσι καταργείται ο φθορέας φρενών Διάβολος βασιλεύει ο Χριστός και ο άνθρωπος νυμφεύεται τον Νυμφίο και με την οδηγία και βοήθεια της Θεοτόκου οδηγείται στην Βασιλεία.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γὰρ τῇ ψάμμῳ ᾠδάς, ἂν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδὲν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἡμῖν, τοῖς σοὶ βοῶσιν·
Ἀλληλούϊα.

ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΟΙΚΩΝ Υ Χ Ω

ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΔΩ ΣΕΙΡΑ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν, ὁρῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον· τὸ γὰρ ἄϋλον ἅπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρὸς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας, αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα, κραυγῇ δὲ τιμωμένη ταῦτα·

Χαίρε ακτίς νοητού Ηλίου· χαίρε βολίς του αδύτου φέγγους.

Ο ἥλιος δικαιοσύνης Μαλ. 4,2 ήλθε ώστε να φέρει το φως. Βλέπουμε τον Χριστό να μας λέγει ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. Ιω. 12,46 Εγώ είμαι φως πνευματικό, ήλθα στον κόσμο για να μη μείνει στο σκοτάδι της πλάνης και της αμαρτίας κανένας από εκείνους που πιστεύουν σε εμένα. Ο κάθε Άγιος και εξαιρετικά η Υπεραγία Θεοτόκος είναι ακτίς νοητού Ηλίου, είναι βέλος Χριστού το οποίο χτυπάει σωτήρια τον κάθε άνθρωπο. Διαβάζουμε στον προφήτη Ζαχαρία, καὶ Κύριος ἔσται ἐπ᾿ αὐτοὺς καὶ ἐξελεύσεται ὡς ἀστραπὴ βολίς, καὶ Κύριος παντοκράτωρ ἐν σάλπιγγι σαλπιεῖ καὶ πορεύσεται ἐν σάλῳ ἀπειλῆς αὐτοῦ. Ζαχ. 9,14 Ο Κύριος θα επέλθει εναντίον των εχθρών και τα βέλη του θα εξακοντισθούν σαν αστραπές. Ο Κύριος Παντοκράτορας θα σαλπίσει με σάλπιγγα και θα βαδίσει εναντίον τους προκαλώντας αναταραχή με την δίκαιη απειλή του.

Στον προφήτη Αββακούμ βλέπουμε ξανά τις βολίδες φωτός, ἐπῄρθη ὁ ἥλιος, καὶ ἡ σελήνη ἔστη ἐν τῇ τάξει αὐτῆς· εἰς φῶς βολίδες σου πορεύσονται, εἰς φέγγος ἀστραπῆς ὅπλων σου. Αμβ. 3,11 Σηκώθηκε και στάθηκε ακίνητος ο ήλιος και η σελήνη σταμάτησε, (ο λόγος για τον Ιησού του Ναυή). Τα βέλη σου σαν το φως κατευθύνονται εναντίον των εχθρών σου, τα όπλα σου αστράφτουν. Φωτεινά βέλη διότι έχουμε το Άγιο Πνεύμα το οποίο φωνάζει στον άνθρωπο να μετανοήσει.

Χαίρε αστραπή τας ψυχάς καταλάμπουσα· χαίρε ως βροντή τους εχθρούς καταπλήττουσα.

Καθώς προχωρούμε έχουμε την συνέχεια από τον προηγούμενο χαιρετισμό. Η ακτίς νοητού Ηλίου και η βολίς φωτός φωτίζει όλους όσους βρίσκονται στο σκοτάδι του κόσμου αυτού. Του κόσμου της αμαρτίας και του Πτωτικού κόσμου, δηλαδή του σκοταδιού που επήλθε εκ της απομακρύνσεως από τον Θεό. Αυτό γίνεται στους μεν πιστούς σαν αστραπή όπου φωτίζει, στους δε ανθρώπους που κοιμούνται τον ύπνο της αμαρτίας ενεργεί σαν βροντή ώστε έτσι τους ξυπνά από τον θανατηφόρο ύπνο. Είναι φανερό ότι οι εχθροί τους οποίους η βροντή καταπλήττει δεν εννοούνται ούτε κάποιοι εχθρικοί στρατιώτες ούτε ο Διάβολος με την πομπή του. Η ορθή ερμηνεία είναι ότι εδώ εικονίζονται όσοι άνθρωποι είναι πολέμιοι Κυρίου. Στους πιστούς η αστραπή λάμπει τον δρόμο, λάμπει τον πολύφωτον φωτισμόν όπως θα δούμε αμέσως μετά, ενώ σε αυτούς που είναι πολέμιοι η βροντή τους ξυπνάει από τον λήθαργο της αμαρτίας. Δηλαδή το Φως, ακτίς Ηλίου, βολίς φέγγους, έχει ευεργετικό αποτέλεσμα σε όλους. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις ενέργειες του Θεού και των δικών του, ότι κάνουν είναι προς σωτηρία μας. Είδαμε πριν τους προφήτες Ζαχαρία και Αββακούμ περί φωτός και αστραπής. Τώρα σε άλλο σημείο της Γραφής διαβάζουμε: Κύριος ἀσθενῆ ποιήσει ἀντίδικον αὐτοῦ, Κύριος ἅγιος. μὴ καυχάσθω ὁ φρόνιμος ἐν τῇ φρονήσει αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ δυνατὸς ἐν τῇ δυνάμει αὐτοῦ, καὶ μὴ καυχάσθω ὁ πλούσιος ἐν τῷ πλούτῳ αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἐν τούτῳ καυχάσθω ὁ καυχώμενος, συνιεῖν καὶ γινώσκειν τὸν Κύριον καὶ ποιεῖν κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἐν μέσῳ τῆς γῆς. Κύριος ἀνέβη εἰς οὐρανοὺς καὶ ἐβρόντησεν, αὐτὸς κρινεῖ ἄκρα γῆς, καὶ δίδωσιν ἰσχὺν τοῖς βασιλεῦσιν ἡμῶν καὶ ὑψώσει κέρας χριστοῦ αὐτοῦ. Α Βασ. 2,10

Ο Κύριος καθιστά ανίσχυρο τον εχθρό του. Ο Κύριος είναι ο μόνος άγιος. Λοιπόν, ας μη καυχιέται ο σοφός με την σοφία του ούτε ο δυνατός με την δύναμή του, ούτε ο πλούσιος για τον πλούτο του. Αλλά σε αυτό πρέπει να καυχιέται, στο γεγονός ότι γνωρίζει και σκέπτεται τον Κύριο και στο ότι εφαρμόζει δικαιοσύνη εν μέσω των άλλων ανθρώπων. Ο Κύριος ανέβηκε στους ουρανούς και από εκεί εξαπέλυσε βροντές και κεραυνούς. Αυτός κρίνει και δικάζει την οικουμένη μέχρι των περάτων της γης. Δίνει δύναμη στους βασιλείς μας, αυτός μεγαλώνει την δύναμη του βασιλέως, τον οποίο αυτός θα έχει χρίσει.

Αμέσως μετά την ανατολή του Φωτός Χριστού έχουμε στον Ψαλμό την Θεϊκή αστραπή και βροντή ενώ βλέπουμε στην Γραφή τον Κύριο να δίδει ισχύ στους Βασιλείς και να υψώνει "κέρας χριστού αυτού", ας το θυμόμαστε αυτό, θα χρειαστεί λίγο αργότερα.

Χαίρε ότι τον πολύφωτον ανατέλλεις φωτισμόν· χαίρε ότι τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν.

Ξεκινήσαμε με την λάμψη του Φωτός, αμέσως μετά είδαμε την πρόταση για σωτηρία. Στους μεν πιστούς φωτίζει τον δρόμο προς την Νέα Διαθήκη και Βασιλεία, στους δε κοιμώμενους βροντή ώστε να ξυπνήσουν από τον λήθαργο της αμαρτίας. Εδώ έχουμε να παρουσιάζονται όλοι όσοι αποδέχτηκαν την κλήση, αυτοί λαμβάνουν εκ Θεού τον φωτισμό και τον ποταμό, δηλαδή έχουμε να έρχεται σε αυτούς ο Θεός. Σε αυτούς θα ανατείλει ο φωτισμός και θα αναβλύσει ο ποταμός δηλαδή θα βαπτιστούν και θα χρισθούν, αυτός είναι ο ποταμός και ο φωτισμός του στίχου. Είδαμε τον Χριστό να λέει όποιος θέλει ας έλθει σε εμένα να πιει ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω και εννοούσε το Άγιο Πνεύμα, αλλά και ο κάθε πιστός αναβλύζει Πνεύμα, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος. Όλες τις ευεργεσίες Θεού τις λαμβάνουμε διαμέσω των μυστηρίων και το εισαγωγικό μυστήριο είναι το Βάπτισμα. Στην αρχαία Εκκλησία ονομαζόταν και φώτισμα, ανατέλλεις φωτισμόν, αλλά και η Γραφή αποκαλεί τους βαπτισθέντας φωτισθέντας, αδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας, Εβρ. 6,4. Το επόμενο μυστήριο από το εισαγωγικό Βάπτισμα είναι το Χρίσμα, η σφραγίς Πνεύματος Αγίου, αναβλύζεις ποταμόν, το οποίο Άγιο Πνεύμα μόλις είδαμε ότι παρομοιάζεται με ύδωρ.

Για να καταλάβουμε και την λέξη πολύρρυτον ας θυμηθούμε τον απόστολο Παύλο:
Ποικίλαις δυνάμεσι καὶ Πνεύματος Ἁγίου μερισμοῖς Εβρ. 2,4.
Διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα· Α' Κορ. 12,4.
Εδώ βλέπουμε διαιρέσεις χαρισμάτων, πολύρρυτον, και ότι άλλο το Άγιο Πνεύμα και άλλα τα χαρίσματα που σκορπίζει και ωστόσο τα χαρίσματα που σκορπίζει αποτελούν το ίδιο το Άγιο Πνεύμα, αμέριστος μερισμός, αδιαίρετη διαίρεσις.

Αν όμως το μεν ήταν κτιστό και το άλλο άκτιστο όπως λένε οι Παπικοί δεν θα εκφραζόταν έτσι ο Απόστολος, δεν θα έλεγε ότι έγινε σε εμάς έκχυσις Αγίου Πνεύματος και συγχρόνως να εννοούσε ότι αυτό που εξεχύθη ήταν κτιστό.
Οι αντίπαλοι του Γρηγορίου του Παλαμά ονομάζονταν Βαρλααμισταί από το όνομα του Βαρλαάμ του Καλαβρού που ήταν επικεφαλής των. Η θεολογία του Βαρλαάμ όπως και όλη η θεολογία της Δύσεως είναι εμποτισμένη από τον Αριστοτελισμό, που σημαίνει από τον ορθολογισμό, βάση αυτών των δεδομένων απέρριπταν την θεολογία των ησυχαστών, την θεολογία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, την θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Πίσω από τις φράσεις κτιστή ή άκτιστη χάρη και ουσία και ενέργεια στον Θεό κρύβονται δύο ολόκληροι θεολογικοί κόσμοι. Ο κόσμος του Παπισμού που θεολογεί Αριστοτελικώς και ο κόσμος της Εκκλησίας που θεολογεί μυστικώς, ΑγιοΠνευματικώς. Πίσω από την άρνηση της ακτίστου χάριτος κρύβεται το δηλητήριο του ορθολογισμού. Ένας Χριστιανός που έμαθε να ζει με Εκκλησιαστικό φρόνημα ασπάζεται με ευλάβεια τα λείψανα ενός αγίου, ένας Χριστιανός ορθολογιστής βλέπει περιφρονητικά κάτι τέτοιο. Για την Ορθόδοξο θεολογία στα λείψανα του Αγίου υπάρχει η άκτιστη χάρις του Θεού, για αυτό πολλές φορές εκπέμπουν άρρητη ευωδία και μοσχοβολούν και θαυματουργούν. Για αυτό το λείψανο του προφήτη Ελισαίου ανέστησε νεκρό, καὶ ἥψατο τῶν ὀστέων Ἑλισαιὲ καὶ ἔζησε καὶ ἀνέστη ἐπὶ τοὺς πόδας αὐτοῦ Δ' Βασ. 23,21. Στον θεούμενο Άγιο μετά θάνατον η άκτιστη χάρη βρίσκεται και στην ψυχή αλλά και στο στο λείψανο. Προσκυνώντας ένα άγιο λείψανο έρχεσαι σε επαφή με την ενέργεια και την δύναμη του Θεού και επειδή η ενέργεια του Θεού χωρίζεται αχωρίστως από τον Θεό έρχεσαι σε πραγματική θεοκοινωνία. Πόσες φορές >λουλούδια που έφεραν σε Ορθόδοξη Εκκλησία<, σταυρολούλουδα του επιταφίου, του Εσταυρωμένου, της εικόνας της Παναγίας, δεν μαράθηκαν και κατόπιν μερικά από αυτά άνθησαν;
Η άκτιστη χάρις του Θεού που κυκλοφορεί μέσα στους ναούς από νεκρά τα ανέστησε, όπως άλλοτε η άκτιστη χάρις που υπήρχε στα λείψανα του προφήτου Ελισαίου ανέστησε τον νεκρό που ενταφιαζόταν δίπλα του.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν ή τον πολύρρητον αναβλύζεις ποταμόν;

Τον πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν.

Εδώ γίνεται λόγος για το Άγιο Πνεύμα, μάλιστα γίνεται συγκεκριμένα λόγος για το Χρίσμα Πνεύματος Αγίου το οποίο θα δούμε να παρουσιάζεται αμέσως μετά στην μεθεπόμενη τριάδα Χαιρετισμών. Η φράση πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν σημαίνει το Χρίσμα που λαμβάνουν όσοι οδηγούνται από τον γεννηθέντα Χριστό προς την σωτηρία. Οπότε όχι πολύ-ῥητός από το εἴρω, δηλαδή περίφημος, κάποιος για τον οποίο γίνεται πολύς καλός λόγος, για την Θεοτόκο γίνεται πολύς καλός λόγος, αλλά πολύ-ῥυτός, που ρέει άφθονα, από το ρέω, η Θεοτόκος είναι ποταμός που ρέει ζωντανό νερό, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσι ὕδατος ζῶντος. Η ερμηνεία αγίου γέροντος ως καθοριστική εκτός από αντιαιρετική αποκαλύπτει ευλογία Θεοτόκου τον πηγαίο κώδικα, οπότε δεν έχουμε και τόσο ερμηνεία ως προς την Θεοτόκο. Με αυτό μπορεί και γίνεται καταληπτό τι ακριβώς εννοούν οι Χαιρετισμοί και ποια είναι η ορθή τριπλή ερμηνεία που έχει ο κάθε ένας. Επί παραδείγματι, Πολύρρυτον αναβλύζεις ποταμόν και Χαίρε κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν, Χρίσμα, οπότε στο αναβλύζεις ποταμόν η Θεοτόκος ποταμός που ρέει ζων ύδωρ. Λανθασμένες οι ερμηνείες, από την Θεοτόκο αναβλύζει ο ποταμός ζωής Χριστός, η Θεοτόκος κρατήρ (ποτήριο) Ευχαριστίας, η κοιλία Θεοτόκου κρατήρ ένωσης Θεϊκής και ανθρώπινης φύσεως. Προσοχή όμως, όλες οι ομιλίες είναι ωφέλιμες και ας μην είναι εναρμονισμένες με την ορθή ερμηνεία διότι αφενός κινούνται από αγάπη προς τον Χριστό την Θεοτόκο και τον αδελφό και αφετέρου Χριστός καταγγέλλεται, λάθος είναι αποκλειστικά και μόνο το Βαρλααμικό στυλ ερεύνης και προσεγγίσεως, το οποίο αν βγάζει και μαθητές τόσο το χειρότερο.

Χαίρε της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον·

χαίρε της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον.

Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν·

ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ᾿ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος. ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα, οὐ σαρκὸς ἀπόθεσις ῥύπου, ἀλλὰ συνειδήσεως ἀγαθῆς ἐπερώτημα εἰς Θεόν, δι᾿ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ Α Πε. 3,20-21

Δια των μυστηρίων ο Θεός μας οδηγεί στην Βασιλεία.

Δια αυτών ο άνθρωπος εισέρχεται σε αυτήν.

Οι 3 εναπομείναντες χαιρετισμοί της σειράς κάνουν λόγο για τα μυστήρια που προαναγγέλθηκαν, δηλαδή το Βάπτισμα, τον πολύφωτον φωτισμόν και το Χρίσμα, τον πολύρρητον ποταμόν. Επειδή σε αυτά γίνεται η επίκληση της Τριάδος και αυτή ενεργεί, καταργείται δις το σχήμα δυάδα που χωρίζει σύνολο το οποίο υπάρχει σε όλους τους Χαιρετισμούς και τώρα έχουμε δυο τριάδες, αυτό γίνεται ως συμβολισμός της Τριάδος. Εδώ έχουμε 3 χαιρετισμούς για το Βάπτισμα.

Οπότε στην εδώ τριάδα χαιρετισμών η λέξη κολυμβήθρας έχει την έννοια Χριστιανικό βαπτιστήριο όχι κολυμβήθρα ιάσεως και κατ' επέκταση νοείται το βάπτισμα το οποίο αναιρεί τον ρύπο της αμαρτίας.

της κολυμβήθρας τον τύπον: το Χριστιανικό βαπτιστήριο.

της αμαρτίας αναιρούσα ρύπον: η άφεση αμαρτιών που παρέχει το βάπτισμα

λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν: το βάπτισμα καθαρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως, την συνείδηση, αλλά και χορηγεί σωτηρία, σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σώζει από την πνευματική φθορά και απώλεια.

της αμαρτίας αναιρούσα ρύπον -- βάπτισαι καὶ ἀπόλουσαι τὰς ἁμαρτίας σου

Η κολυμβήθρα, δηλαδή το βάπτισμα, αφαιρεί τις αμαρτίες της πρότερης ζωής.

λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν -- ἀλλὰ συνειδήσεως ἀγαθῆς ἐπερώτημα εἰς Θεόν

Το βάπτισμα καθαρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως, την συνείδηση.

Θεραπεύει ή καθαρίζει την αμαυρωμένη από την Πτώση συνείδηση.

Για να εισέλθει κανείς στην Χριστιανική εκκλησία, για να κεντριστεί στην καλλιέλαιο, που είναι το σώμα του Χριστού, χρειάζεται να σφραγιστεί με τα μυστήρια του Βαπτίσματος και του Χρίσματος. Περί των δυο αυτών μυστηριακών τελετών κυκλοφορούν από τα στόματα των αιρετικών πολλές λανθασμένες ιδέες. Χρειάζεται λοιπόν για τα δυο αυτά βασικά μυστήρια της Εκκλησίας να δούμε λίγα ώστε και οι Ορθόδοξες θέσεις να τονιστούν και οι απόψεις των αιρετικών να αποδειχθούν λανθασμένες και αντίθετες προς την Αγία Γραφή. Ας δούμε το μυστήριο του βαπτίσματος. Το βάπτισμα είναι μια θεοσύστατος τελετή κατά την οποία με την τριπλή κατάδυση στο ύδωρ και ανάδυση και την αντίστοιχο επίκληση της Αγίας Τριάδος απαλλάσσεται ο βαπτιζόμενος από κάθε αμαρτία, αναγεννιέται πνευματικώς και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού, της Εκκλησίας. Το βάπτισμα είναι ένα Θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας. Το βάπτισμα παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά. Του παρέχει δευτέρα γέννηση, με το βάπτισμα συσσωματώνεται στο μυστικό σώμα του Χριστού, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, γίνεται τέκνο του Θεού, λαμβάνει την χάρη της υιοθεσίας.

Χωρίς το βάπτισμα δεν μπορεί κανείς να εισέλθει στην ζωή της Εκκλησίας, δεν μπορεί να καταλάβει θέση στον οργανισμό της, είναι μυστήριον εισόδου, η είσοδος στην Εκκλησία, στην σωτηρία, στην αιώνια ζωή, προέρχονται μέσω αυτού.

Βάπτισμα κλείς ουρανών βασιλείας, Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος.

Το εν λόγο μυστήριο εικονίζει τον θάνατο και την ανάσταση του Χριστού.

Η καταβύθιση στο ύδωρ του βαπτιστηρίου εικονίζει την ταφή του Χριστού ενώ η ανάδυση την ανάσταση του. Η έξοδος από την κολυμβήθρα σημαίνει έξοδο από τον τάφο, σημαίνει καινούργια αναστάσιμη ζωή, πνευματική αναγέννηση και ανακαίνιση. Εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα, βάπτισμα τοίνυν εστίν, αμαρτιών κάθαρσις, ανακαινισμού και αναγεννήσεως αιτία, σημειώνει ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης. Όπως ο Ιησούς πέθανε έχοντας στους ώμους του τις αμαρτίες όλου του κόσμου, ώστε αφού θανατώσει την αμαρτία να αναστηθεί εν δικαιοσύνη, έτσι και εσύ, αφού καταβείς στο ύδωρ και τρόπον τινά ταφείς μέσα σε αυτό, όπως ετάφη ο Χριστός, εγείρεσαι πάλι και περιπατείς σε καινούργια ζωή, Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων 3η Κατήχησις. Με το βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι και ενδύεται το φως, η ψυχή πλημμυρίζει από φως, είναι λαμπρότης ψυχών, σκότους κατάλυσις και φωτός μετουσία, Άγιος Γρηγόριος ο θεολόγος, Λόγος 40ος.

Ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών φαίνεται ολοκάθαρα στην ομιλία που έκανε ο Απόστολος Πέτρος κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, τον ερωτούν οι Ισραηλίτες, τι πρέπει να κάνουμε για να σωθούμε; Και τους απαντά: μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πραξ 2,38. Η ίδια αλήθεια υπογραμμίζεται και στο χωρίο Πράξεις 22ο κεφάλαιο στίχος 16. Σε αυτό ο Ανανίας λέγει προς τον Σαύλον, τον μετέπειτα Παύλον, καὶ νῦν τί μέλλεις; ἀναστὰς βάπτισαι καὶ ἀπόλουσαι τὰς ἁμαρτίας σου, ἐπικαλεσάμενος τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Τι περιμένεις; Θέσε σε ενέργεια αυτά που σου είπε ο Χριστός, σήκω βαπτίσου ώστε να καθαριστείς από τις αμαρτίες σου επικαλούμενος το όνομα του Χριστού. Και ενώ τα χωρία έχουν τόση διαύγεια οι διάφοροι αιρετικοί υποστηρίζουν με φανατισμό ότι το βάπτισμα δεν είναι μυστήριο και δεν παρέχει κατά μυστηριακό τρόπο άφεση αμαρτιών αλλά είναι απλώς μια τελετή με συμβολικό χαρακτήρα. Σαν τι άλλο δηλαδή έπρεπε να έγραφε η Βίβλος ώστε να δείξει ότι το βάπτισμα καθαρίζει και λούζει από τις αμαρτίες; Για τους αιρετικούς δυστυχώς έχουν εδώ θέση τα λόγια το προφήτου Ησαΐα, βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε. Η πιο παράδοξη τύφλωση…

Στο βάπτισμα κατά τρόπο ανεξιχνίαστο και μυστηριακό ζει ο άνθρωπος τον Σταυρό την ταφή και την ανάσταση του Χριστού λαμβάνοντας την λύτρωση και την χάρη που πηγάζει από το Σταυρό και την Ανάσταση, απολυτρώνεται από κάθε του ενοχή και αμαρτία όπως φαίνεται και στο επόμενο εδάφιο, ομιλεί ο Απόστολος Παύλος, οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι καὶ ταῦτά τινες ἦτε·(ήσασταν) ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε. Α Κορ. 6,10-11. Το ἀπελούσασθε αναφέρεται στο βάπτισμα. Με το μυστήριο αυτό πλένεται, καθαρίζεται πλήρως, απολούεται ο άνθρωπος και απαλλάσσεται από κάθε ρύπο.
Στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος αναφέρεται από τον ιερέα η φράσις: εδικαιώθης, ηγιάσθης, απελούσθης, αυτό δείχνει ότι εμείς είμαστε οι Βιβλικοί.

Το βάπτισμα κατά μυστηριώδη τρόπο μας χαρίζει την υιοθεσία, μας καθιστά τέκνα του Θεού, όλοι είσαστε υιοί Θεού δια της πίστεως εις τον Χριστόν Ιησούν διότι όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε, όποιος βαπτίζεται ενδύεται τον Χριστόν, μυστηριώδης πράγματι έκφρασις, ενώνεται μαζί του και κατά συνέπεια γίνεται και αυτός υιός του Θεού. Το βάπτισμα χορηγεί σωτηρία, καθαρίζει, αγιάζει, σώζει, ασφαλώς δεν θα τα ενεργούσε όλα αυτά εάν ήταν μια απλή συμβολική τελετή όπως διατείνονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά και οι άλλοι αιρετικοί που καυχώνται και ως μελετητές της Γραφής.

Στην πρώτη επιστολή του αποστόλου Πέτρου διαβάζουμε για το βάπτισμα ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ᾿ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος. ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα, οὐ σαρκὸς ἀπόθεσις ῥύπου, ἀλλὰ συνειδήσεως ἀγαθῆς ἐπερώτημα εἰς Θεόν, δι᾿ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ Α Πε. 3,20-21 Κατά τις ημέρας του Νώε οπότε κατασκευαζόταν η κιβωτός στην οποία λίγες μόνο ψυχές, για την ακρίβεια οκτώ μόνο, σώθηκαν από τον κατακλυσμό του ύδατος. Αυτό το γεγονός είναι προεικόνισμα του βαπτίσματος δια του οποίου σωζόμαστε. Το βάπτισμα δεν είναι απλώς καθαρισμός του σώματος αλλά δίδει αγαθή και ακατάγνωστη συνείδηση δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Και εδώ τονίζεται ότι το βάπτισμα αναγεννά, μεταφέρει σαν την κιβωτό σε κόσμο που δεν υπάρχει η αμαρτία, χορηγεί σωτηρία, σώζει από τον κατακλυσμό της αμαρτίας, σώζει από την πνευματική φθορά και απώλεια, καθαρίζει τα βάθη της ανθρωπίνης υπάρξεως, την συνείδηση, ο άνθρωπος μπορεί και κατανοεί ορθώς εαυτόν και περιβάλλον, τα πάθη λειτουργούν κατά φύσιν.

Η κιβωτός έσωσε τον Νώε και συμβολίζει την Εκκλησία, ενώ όμως ο Απόστολος λέει "τις ημέρες του Νώε που κατασκευαζόταν η κιβωτός" δεν συνεχίζει λέγοντας "οι οκτώ σώθηκαν με την κιβωτό" αλλά αναφέρει διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος. Δηλαδή το βάπτισμα είναι σωτήριο, είναι μεταφορά σε διαφορετικό κόσμο από αυτόν που επικρατεί η αμαρτία. Το νερό του βαπτιστηρίου πνίγει τους δαίμονες. Στην προς Ρωμαίους επιστολή διαβάζουμε ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Ρωμ. 6, 3-4. Κατά την ώρα της βαπτίσεως ο άνθρωπος μυστηριωδώς πεθαίνει ενταφιάζεται και συν-ανασταίνεται μαζί με τον Χριστό, έχει συμμετοχή στον θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού, έτσι στο βάπτισμα έχουμε την αναγέννηση διότι φεύγει ο παλαιός άνθρωπος και γεννιέται ένας νέος. Αυτό δηλώνει και το χωρίο ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου Τίτ. 3,5. Η λέξη παλιγγενεσία σημαίνει καινούργια γέννηση η οποία λαμβάνει χώρα στο βάπτισμα.

Δείτε εδώ ότι Γραφή και πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς

δηλώνουν ότι η αναγέννηση συντελείται στο βάπτισμα.

Βλέπουμε και την ορθή ερμηνεία του δυσνόητου λεχθέντος. Με όποιο τρόπο και τελετουργία το βάπτισμα είναι λουτήρ αναγεννήσεως με τον ίδιο είναι και λουτήρ συνειδήσεως. Το βάπτισμα με την τριπλή κατάδυση παρέχει άφεση αμαρτιών, ένδυση Χριστού, αναγέννηση, εισαγωγή στην Εκκλησία, την υιοθεσία αλλά και την αγαθή συνείδηση. Αυτή αναφέρεται επειδή ο λόγος στρέφεται εκεί.

Η ερμηνεία δεν είναι ερώτηση ή προσευχή στον Θεό για αγαθή συνείδηση, ούτε ερώτηση ή προσευχή στον Θεό από αγαθή συνείδηση, το δεύτερο εξάλλου αποκλείεται διότι πριν έχει πει συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν Α Πε. 3,16 και αυτήν την έλαβαν στο βάπτισμα. Ο απόστολος Πέτρος ομιλεί ειδικώς όπως ο Παύλος μίλησε γενικώς. Το νόημα αυτών που λέει είναι, την αγαθή συνείδηση μη σβέννυτε, κατά το γενικό του Παύλου τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε Α Θεσ. 5,19. Τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (του οποίου η χάρη παρομοιάζεται στην Βίβλο με φως ή φωτιά) μη τα σβήνετε (μην τα αχρηστεύετε). Ένα από τα χαρίσματα του Βαπτίσματος ήταν η αγαθή συνείδηση την οποία πρέπει να κρατούν αναμμένη οι Χριστιανοί, συνείδησιν ἔχοντες ἀγαθήν, ἵνα ἐν ᾧ καταλαλοῦσιν ὑμῶν ὡς κακοποιῶν, καταισχυνθῶσιν οἱ ἐπηρεάζοντες ὑμῶν τὴν ἀγαθὴν ἐν Χριστῷ ἀναστροφήν. Α Πε. 3,16 έχοντας συνείδηση αγαθή να φέρεστε όπως ο Θεός θέλει ώστε ενώ σας κατηγορούν ως κακοποιούς να ντροπιαστούν αυτοί που προσπαθούν να διαβάλουν και να προσβάλλουν την αγαθή και ενάρετη εν Χριστώ συμπεριφορά σας μέσα στην κοινωνία.

πόσῳ μᾶλλον τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὃς διὰ Πνεύματος αἰωνίου ἑαυτὸν προσήνεγκεν ἄμωμον τῷ Θεῷ, καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν ἀπὸ νεκρῶν ἔργων εἰς τὸ λατρεύειν Θεῷ ζῶντι; Εβρ. 9,14 πόσο μάλλον το αίμα του Χριστού, ο οποίος με το ενωμένο μαζί του αιώνιο Άγιον Πνεύμα προσέφερε θυσία τον εαυτόν του, τον τελείως καθαρό και αμόλυντο και από την παραμικρή ακόμη αμαρτία, θα καθαρίσει την συνείδησή σας από τα έργα της αμαρτίας, που οδηγούν στον αιώνιο θάνατο και θα σας δώσει την παρρησία και την δύναμη να λατρεύετε ορθώς τον ζώντα Θεό;

Από την σταυρική θυσία πηγάζουν οι δωρεές του Βαπτίσματος, έσωσεν ημάς δια λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως Πνεύματος Αγίου, με το βάπτισμα λαμβάνεις και τον καθαρισμό του βάθους της υπάρξεως.

χαίρε κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.

Χαίρε οσμή της Χριστού ευωδίας·

χαίρε ζωή μυστικής ευωχίας.

Ως μύρον ἐπὶ κεφαλῆς τὸ καταβαῖνον ἐπὶ πώγωνα, τὸν πώγωνα τοῦ Ἀαρών, τὸ καταβαῖνον ἐπὶ τὴν ᾤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ· ὡς δρόσος Ἀερμὼν ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη Σιων· ὅτι ἐκεῖ ἐνετείλατο Κύριος τὴν εὐλογίαν, ζωὴν ἕως τοῦ αἰῶνος. Ψαλ. 132,2-3

Εδώ ξανά συμβαίνει ότι και προηγουμένως, δηλαδή καταργείται το σύνηθες σχήμα και έχουμε τριάδα επειδή στα μυστήρια ενεργεί η Τριάδα.

Πριν είδαμε το Βάπτισμα, στην εδώ τριάδα παρουσιάζεται το Χρίσμα.

Κρατήρ κιρνών -- ἐλαίου τοῦ χρίσματος καὶ ἐπιχεεῖς αὐτὸ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ.

αγαλλίασιν -- ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου

οσμή της Χριστού ευωδίας -- ὡς δρόσος Αερμων ἡ καταβαίνουσα ἐπὶ τὰ ὄρη Σιων

ζωή μυστικής ευωχίας -- εὐλογίαν, ζωὴν ἕως τοῦ αἰῶνος

Καὶ λήψῃ τοῦ ἐλαίου τοῦ χρίσματος καὶ ἐπιχεεῖς αὐτὸ ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ καὶ χρίσεις αὐτόν, καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ προσάξεις καὶ ἐνδύσεις αὐτοὺς χιτῶνας καὶ ζώσεις αὐτοὺς ταῖς ζώναις, καὶ περιθήσεις αὐτοῖς τὰς κιδάρεις, καὶ ἔσται αὐτοῖς ἱερατεία μοι εἰς τὸν αἰῶνα. Εξ. 29,7-9 με το αὐτοῦ εννοεί τον Ααρών και τους απογόνους του.

ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασσία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου, ἀπὸ βάρεων ἐλεφαντίνων, ἐξ ὧν εὔφρανάν σε. Ψαλ. 44,7-9

Λέγοντας Χρίσμα εννοούμε την θεοσύστατη εκείνη τελετή κατά την οποίαν χρίονται σταυροειδώς τα μέλη του βαπτισθέντος με Άγιο Μύρο και έτσι μεταδίδεται σε αυτόν το Άγιο Πνεύμα προς ενίσχυση ανάπτυξη και τελείωση της αρξάμενης πνευματικής ζωής. Με το μυστήριο αυτό μεταδίδεται μυστηριωδώς το Άγιο Πνεύμα, η δύναμις, η δωρεά, η χάρις, τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος ή θα μπορούσαμε να πούμε ότι με το μυστήριο αυτό σφραγίζεται ο άνθρωπος με το Άγιο Πνεύμα, για αυτό και στη συγκεκριμένη στιγμή της χρίσεως ακούγεται η φράσις σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου.
Με το μυστήριο αυτό επαναλαμβάνεται στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, έχουμε δηλαδή μια επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες. Μετά την λήψη του Χρίσματος ο άνθρωπος δεν αποτελείται πλέον μόνον από το σώμα του και την ψυχή του αλλά και από την χάρη του Αγίου Πνεύματος η οποία παρουσιάζεται σαν νέο ανθρωπολογικό στοιχείο αφού συνυφαίνεται οργανικά μαζί του. Το εδάφιο Ιούδα 19 είναι ενδιαφέρον από την αντίθετη πλευρά, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀποδιορίζοντες, ψυχικοί, Πνεῦμα μὴ ἔχοντες. Το Χρίσμα έχει χαρακτηριστεί ως τελεσιουργία ομοταγής της Θείας Ευχαριστίας, αναφέρεται στα κείμενα που επιγράφονται στο όνομα του Διονυσίου του Αρεοπαγίτου ως έλαιον χρίσεως, στον Μέγα Βασίλειο ως μυστικόν χρίσμα, στον Κύριλλο Ιεροσολύμων ως σφραγίδα της συσσωματώσεως τον Χριστόν, ως αρραβών της επουρανίου κληρονομίας. Εάν η Θεία Ευχαριστία είναι κοινωνία Χριστού, το Χρίσμα είναι κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Όπως ο άρτος της Ευχαριστίας γράφει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων μετά την επίκληση του Αγίου Πνεύματος δεν είναι πλέον απλούς άρτος αλλά σώμα Χριστού, έτσι και το Άγιο Μύρο μετά την επίκληση είναι η παρουσία του Αγίου Πνεύματος και με το φαινόμενο μύρο χρίεται το σώμα ενώ με το Άγιο και ζωοποιό Πνεύμα αγιάζεται η ψυχή. Το μυστήριο του Χρίσματος τελείται μετά το Βάπτισμα και το επισφραγίζει, το επικυρώνει και το βεβαιώνει. Κατά την εν Λαοδίκεια σύνοδο 364μΧ οι φωτιζόμενοι μετά το Βάπτισμα χρίονται με επουράνιο χρίσμα. Σχετικά παρατηρεί ξανά ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, όπως στο Χριστό έγινε η βάπτιση και έπειτα η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και έπειτα η έξοδος για την πάλη με τον διάβολο, έτσι και στους Χριστιανούς προηγείται το ιερό βάπτισμα ακολουθεί το μυστικό χρίσμα και έπεται η πάλη προς τον εχθρό.
Όλοι όσοι εδώ στην Ελλάδα λαμβάνουμε το Χρίσμα, χριόμεθα με το Άγιο Μύρο το οποίο παραλαμβάνουμε από το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως. Εμπεριέχει έλαιο αναμεμιγμένο με 40 περίπου αρωματώδεις ουσίες που συμβολίζουν τα ποικίλα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Ο καθαγιασμός του γίνεται σε λειτουργία της Μεγάλης Πέμπτης. Ο Πατριάρχης συνοδευόμενος από συνοδικούς Αρχιερείς προσεύχεται στον Θεό να καταπέμψει το Άγιο Πνεύμα και να αγιάσει το μύρο και να το καταστήσει, μύρον αγαλλιάσεως Πνεύματος Αγίου, θώρακα δυνάμεως εις αποτροπήν πάσης διαβολικής ενεργείας, σφραγίδα ανεπιβούλευτον, αγαλλίαμα καρδίας, ευφροσύνην αιώνιον.

Στην αρχή το Χρίσμα γινόταν με την επίθεση στην κεφαλή των βαπτισθέντων των χειρών των αποστόλων, ακουμπούσαν οι απόστολοι τα χέρια τους επάνω στα κεφάλια τους, αλλά κατόπιν η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε με την χρίση δι' Αγίου Μύρου.

Για την αντικατάσταση αυτή θα δούμε πληροφορίες λίγο πιο κάτω.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ο ιερέας φορεί επιτραχήλιο, αυτό δεν είναι ξένο προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής. Για να καταλάβουμε πως το πετραχήλι συμβολίζει την ιερατική χάρη πρέπει να θυμηθούμε την πρώτη χειροτονία στην Παλαιά Διαθήκη.

Ο Μωυσής σήκωσε το χέρι του και με το δοχείο, κρατήρ, έριξε, κιρνών, το άγιο μύρο επάνω στο κεφάλι του Ααρών, καὶ ἐπέχεε Μωυσῆς ἀπὸ τοῦ ἐλαίου τῆς χρίσεως ἐπὶ τὴν κεφαλὴν Ἀαρὼν καὶ ἔχρισεν αὐτὸν καὶ ἡγίασεν αὐτόν Λευ. 8,12. Κιρνών -- ἔχρισεν ἡγίασεν, συνυφαίνεται οργανικά μαζί του είδαμε πριν. Το μύρο έχοντας κατεύθυνση προς τα κάτω προχώρησε στο γένι του Ααρών, πώγωνα τοῦ Ἀαρών, και κατέβηκε μέχρι κάτω στην άκρη του ιερατικού ενδύματος που φορούσε, ἐπὶ τὴν ᾤαν τοῦ ἐνδύματος αὐτοῦ. Όμοια ο ιερεύς φορεί το πετραχήλι πάνω από το κεφάλι του και αυτό απλώνεται και κατευθύνεται προς τα κάτω παρόμοια με την κατεύθυνση του μύρου που έχρισε τον Ααρών, δηλαδή η ιερατική χάρη κατεβαίνει άνωθεν. Τα κρόσσια στο πετραχήλι συμβολίζουν τους πιστούς για τους οποίους θα δώσει λόγο ο ιερέας ως πνευματικός ποιμένας, μάλιστα ο ιερεύς την ώρα που φορεί το πετραχήλι λέει σιγανά και κάποιες φράσεις από τον 132ο Ψαλμό όπου στον στίχο 3 γίνεται λόγος για την ευωδία οσμή της Χριστού ευωδίας -- ὡς δρόσος Ἀερμὼν που σκόρπισε το μύρο με το οποίο ο Μωυσής έχρισε τον Ααρών.

Δεν είναι δηλαδή άσχετο το πετραχήλι ως προς την ιερατική ιδιότητα και ως προς το πνεύμα της Αγίας Γραφής. Το μυστήριο του Χρίσματος όπως και το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνονται, είναι μυστήριο ανεπανάληπτο, η σφραγίδα του εγχαράσσεται βαθιά και ανεξίτηλα στην ψυχή του χριομένου και τυπώνεται κατά τρόπο ανεξάλειπτο.

Οι τυχόν αμαρτίες που θα διαπράξει ο Χριστιανός δεν το εξουδετερώνουν, όπως ακριβώς και τα σύννεφα εμπρός στον ήλιο δεν τον εξουδετερώνουν αλλά δεν του επιτρέπουν τη φανέρωση, οι αμαρτίες το καθιστούν ανενέργητο. Στην Γραφή υπάρχουν πολυάριθμες περικοπές οι οποίες δείχνουν ότι στην Χριστιανική Εκκλησία υπάρχει το Xρίσμα, η μυστηριώδης μετάδοσις της δωρεάς του Αγίου Πνεύματος. Θα δούμε αυτές τις περικοπές ώστε να κατοχυρωθεί η θέσις της Εκκλησίας και να καταισχυνθούν οι αιρετικοί που την αρνούνται. Στο 7ο κεφάλαιο του Κατά Ιωάννη Ευαγγελίου στίχοι 37-39 αναφέρεται ότι ο Κύριος στην τελευταία και πιο επίσημη ημέρα της εορτής της Σκηνοπηγίας στον ναό των Ιεροσολύμων, προσκάλεσε με δυνατή φωνή τους Ιουδαίους για να τους δώσει άφθονο νερό, νερό που θα τους ξεδιψάσει, νερό που θα τους χορηγήσει την ζωή. Και εξηγεί ο Ιωάννης ότι αυτό το είπε δια το Πνεύμα που επρόκειτο να λάβουν όσοι θα πίστευαν σε αυτόν τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν·.

Την ημέρα της Πεντηκοστής ο Απόστολος Πέτρος απευθύνεται ως εξής προς τα πλήθη, ας μετανοήσετε και ας βαπτιστεί ο καθ εις, εις το όνομα του Χριστού και θα λάβετε την δωρεάν του Αγίου Πνεύματος. Πράξεις 2,38. Στο 8ο κεφάλαιο των Πράξεων φαίνεται πολύ καθαρά ότι η μετάδοσις του Αγίου Πνεύματος αποτελούσε ξεχωριστή πράξη, διαφορετική από το Βάπτισμα. Αναφέρεται εκεί ότι οι Σαμαρείτες πίστευσαν στον Χριστό και εν συνεχεία βαπτίσθηκαν από τον Ευαγγελιστή Φίλιππο. Ο Φίλιππος όμως ανήκε στους επτά βοηθούς των Αποστόλων δεν ανήκε στους δώδεκα Αποστόλους και είχε δικαίωμα να τελέσει το Βάπτισμα αλλά δεν είχε δικαίωμα να τελέσει το Χρίσμα. Για αυτό παρέστη ανάγκη να μεταβούν στους Σαμαρείτες οι Απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης οι οποίοι τότε επετίθουν τας χείρας επ' αυτούς και ελάμβανον Πνεύμα Άγιον, στίχοι 14-17.

Στην αρχή της δράσεως του Αποστόλου Παύλου στην Έφεσο αναφέρεται, Πράξεις 19,1-6, ότι οι δώδεκα άνδρες είχαν γίνει ατελώς Χριστιανοί. Ο Απολλώς ο οποίος φαίνεται ότι ήταν δάσκαλος τους, τους είχε βαπτίσει μόνο στο βάπτισμα του Ιωάννου, όταν λοιπόν τους ρώτησε ο Απόστολος Παύλος εάν έλαβαν Άγιο Πνεύμα του απάντησαν πως αγνοούν ακόμη και εάν υπάρχει Άγιο Πνεύμα. Εν συνεχεία ο Παύλος τους διευκρίνισε την διαφορά ανάμεσα στο βάπτισμα του Ιωάννου και στο βάπτισμα του Χριστού, αυτοί με την σειρά τους βαπτίστηκαν και στην συνέχεια αφού επέθεσε ο Παύλος εις αυτούς τας χείρας ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επάνω τους. Μάλιστα όπως συνέβαινε στους Αποστολικούς χρόνους μόλις έλαβαν το Χρίσμα από το Άγιο Πνεύμα παρουσίασαν και εξωτερικά σημεία, μιλούσαν ξένες γλώσσες και προφήτευαν. Αργότερα η επίθεση των χειρών αντικαταστάθηκε από τους Αποστόλους με το Χρίσμα. Ο Θεόφιλος Αντιοχείας ;-185μΧ μας λέει σὺ δὲ οὐ βούλει χρισθῆναι ἔλαιον θεοῦ; τοιγαροῦν ἡμεῖς τούτου εἵνεκεν καλούμεθα χριστιανοὶ ὅτι χριόμεθα ἔλαιον θεοῦ. Από αυτό λαμβάνουμε το όνομα Χριστιανός επειδή χριόμαστε με έλαιο Θεού. Όχι μόνο με την τελευταία πρόταση αλλά ακόμη και με τις παρομοιώσεις του Θεόφιλου που αναφέρονται πριν, κάνει λόγο για πλοίο, πύργος ή σπίτι, αθλητή που αλείφεται με λάδι και γυαλίζει, ποῖος πύργος ἢ οἰκία εὔμορφος καὶ εὔχρηστός ἐστιν, ἐπὰν οὐ κέχρισται; τίς δὲ ἄνθρωπος εἰσελθὼν εἰς τόνδε τὸν βίον ἢ ἀθλῶν οὐ χρίεται ἐλαίῳ; καταλαβαίνουμε ότι ομιλεί για πραγματικό λάδι, για υλικό, όχι για κάποια αόρατη δύναμη χρίσματος που έρχεται από τον ουρανό. Ο Τερτυλλιανός 150-220μΧ στο έργο του Περί του Βαπτίσματος μας δίδει μια σημαντικότατη πληροφορία για το θέμα, στο 7ο κεφάλαιο του έργου διαβάζουμε: βγαίνουμε από το λουτρό του βαπτίσματος και χριόμαστε με το άγιο έλαιο, ακολουθώντας την αρχαία παράδοση με την οποία από τότε που ο Ααρών χρίστηκε από τον Μωυσή υπήρξε η παράδοση να χρίονται για την ιεροσύνη με έλαιο από ένα κέρας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο αρχιερέας καλείται χριστός .... γράφεται στις Πράξεις 4,27 συνήχθησαν γὰρ ἐπ᾿ ἀληθείας ἐπὶ τὸν ἅγιον παῖδά σου Ἰησοῦν, ὃν ἔχρισας, έτσι και στην περίπτωση μας το Χρίσμα ρέει επάνω στην σάρκα αλλά μετατρέπεται σε πνευματικό κέρδος όπως και το βάπτισμα είναι μια πράξη η οποία αγγίζει την σάρκα όταν βυθιζόμαστε στο νερό, αλλά έχει και πνευματικό αποτέλεσμα ότι ελευθερωνόμαστε από τις αμαρτίες. Ο Τερτυλλιανός ομιλεί για πρακτική σύμφωνα με την παλαιά παράδοση, de pristina disciplina. Εδώ κάνει λόγο όχι για παλαιά προφορική παράδοση των αποστόλων, αλλά για την παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης, ex quo, δηλαδή κατά την οποία, ο Ααρών χρίστηκε από τον Μωυσή ex quo Aaron a Moyse unctus est. Στα λεχθέντα αρχικώς παρατηρούμε ότι το μυστήριο του βαπτίσματος και του χρίσματος είναι ξεχωριστά. Με το Βάπτισμα ο πιστός αναγεννιέται, λουτροῦ παλιγγενεσίας, ενώ με το Χρίσμα ακολουθείται "η παλαιά παράδοση" και ο άνθρωπος γίνεται "χριστός Κυρίου", μια φράση που συναντούμε στην Παλαιά Διαθήκη. Παρατηρούμε το ίδιο σκεπτικό που συναντήσαμε στον Θεόφιλο όταν αυτός μας είπε ότι καλούμεθα χριστιανοὶ ὅτι χριόμεθα ἔλαιον θεοῦ. Ο Ιππόλυτος Ρώμης 170-235μΧ, σχολιάζοντας τον στίχο Σωσάννα 1,17, καὶ εἶπε τοῖς κορασίοις· ἐνέγκατε δή μοι ἔλαιον καὶ σμήγματα καὶ τὰς θύρας τοῦ παραδείσου κλείσατε, ὅπως λούσωμαι, παρατηρεί: και τι είναι το έλαιον παρά η δύναμη του Αγίου Πνεύματος με την οποία οι πιστοί χρίονται σαν αλοιφή μετά το λουτρό; Και εδώ βλέπουμε μαρτυρία αλλά και προφητεία της Παλαιάς περί ελαίου του Χρίσματος. Στο έργο του Κατά Πασών Αιρέσεων Έλεγχος αναφέρει: χριόμαστε με το απερίγραπτο χρίσμα από κέρας όπως ο Δαυίδ είχε χριστεί.

Ξανά λοιπόν εδώ η παλαιά παράδοση την οποία είδαμε στον Τερτυλλιανό. Ο Ωριγένης 185-254 μΧ, στην 6η ομιλία του στο Λευιτικό λέει: το άλειμμα του χρίσματος και το βάπτισμα συνέχισαν σε εσένα αμόλυντα. MPG 12,472 Λαμβάνοντας υπόψη όχι μόνο τα λεχθένα αλλά και τις γεωγραφικές θέσεις των Ωριγένη-Καισάρεια, Ιππόλυτου-Ρώμη, Τερτυλλιανού-Καρθαγένη, Θεοφίλου-Αντιόχεια, κατανοούμε ότι όλες αυτές οι πρώιμες μαρτυρίες μας δηλώνουν πρώτον: ότι εάν το έλαιο του Χρίσματος δεν ήταν αποστολική παράδοση θα ήταν από δύσκολη έως απίθανη η αποδοχή του αντί της επιθέσεως των χειρών από όλη την πρώτη Εκκλησία και δεύτερον: ότι το σκεπτικό "χρίση Ααρών" θα έκανε ακόμη δυσκολότερη την αποδοχή της αλλαγής ή μάλλον παντελώς αδύνατη.

Είναι φανερό ότι η αντικατάσταση της επιθέσεως των χειρών από το έλαιο του Χρίσματος έγινε προσωπικά από τους Αποστόλους, οι οποίοι μάλιστα δίδουν το προοίμιο χρησιμοποιώντας στην Γραφή για το μυστήριο όχι μόνο την λέξη "επίθεση" αλλά και την λέξη "χρίση" με την οποία δηλώνεται η εικόνα από την Παλαιά Διαθήκη ως προς την παροχή χαρίτων του Αγίου Πνεύματος.
Ο Ιωάννης, ο τελευταίος χρονολογικά συγγραφέας βιβλίων της Καινής, συγγράφει μετά το 85μΧ, εάν παρατηρήσουμε κάνει λόγο μόνο για Χρίσμα και όχι για επίθεση των χειρών.
καὶ ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπὸ τοῦ ἁγίου, καὶ οἴδατε πάντα. Α' Ιω. 2,20.
Καὶ ὑμεῖς, τὸ χρῖσμα ὃ ἐλάβατε ἀπ᾿ αὐτοῦ, ἐν ὑμῖν μένει, καὶ οὐ χρείαν ἔχετε ἵνα τις διδάσκῃ ὑμᾶς, ἀλλ᾿ ὡς τὸ αὐτὸ χρῖσμα διδάσκει ὑμᾶς περὶ πάντων, καὶ ἀληθές ἐστι καὶ οὐκ ἔστι ψεῦδος, καὶ καθὼς ἐδίδαξεν ὑμᾶς μενεῖτε ἐν αὐτῷ. Α' Ιω. 2,27
Επιπλέον βλέπουμε ότι ο συγγραφέας της Προς Εβραίους επιστολής όταν θέλει να αποδείξει ότι ο Χριστός είναι ο Μεσσίας κάνει λόγο για ἔλαιον ἀγαλλιάσεως Εβρ. 1,9 όπου με αυτό γίνεται αναφορά στην τελετουργία της χρίσεως της Παλαιάς Διαθήκης. ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίμησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε, ὁ Θεός, ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου· Εβρ. 1,9. Έχεις αγαπήσει την δικαιοσύνη και μίσησες πάντοτε την ανομία. Για αυτό ω Θεέ, ο Θεός σε έχρισε με το χρίσμα που φέρνει αγαλλίαση ασύγκριτα παραπάνω από όσο έχρισε εκείνους που μετέχουν στο ίδιο χρίσμα με εσένα. Ο συγγραφέας της προς Εβραίους λαμβάνει στίχους του 44ου Ψαλμού ο οποίος κάνει αναφορά και σε βασιλικό γάμο αποδίδοντας τον στον Χριστό. Όπως ο Χριστός χρίστηκε από τον Πατέρα έτσι και ο κάθε Χριστιανός χρίεται με "έλαιον αγαλλιάσεως, με ευωδιαστό μύρο από σμύρνα και άλλα αρωματικά δέντρα" λαμβάνοντας και αυτός το Πνεύμα, ὁ θρόνος σου, ὁ Θεός, εἰς τὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος, ῥάβδος εὐθύτητος ἡ ῥάβδος τῆς βασιλείας σου ἠγάπησας δικαιοσύνην καὶ ἐμίσησας ἀνομίαν· διὰ τοῦτο ἔχρισέ σε ὁ Θεὸς ὁ Θεός σου ἔλαιον ἀγαλλιάσεως παρὰ τοὺς μετόχους σου σμύρνα καὶ στακτὴ καὶ κασσία ἀπὸ τῶν ἱματίων σου, ἀπὸ βάρεων ἐλεφαντίνων, ἐξ ὧν εὔφρανάν σε. Ψαλ. 44,7.

Υπό το πρίσμα των ανωτέρω και το ὁ δὲ βεβαιῶν ἡμᾶς σὺν ὑμῖν εἰς Χριστὸν καὶ χρίσας ἡμᾶς Θεός, ὁ καὶ σφραγισάμενος ἡμᾶς καὶ δοὺς τὸν ἀῤῥαβῶνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, Β' Κορινθ. 1,21 δηλαδή, αυτός έβαλε την σφραγίδα του επάνω μας για να δείξει ότι είμαστε δικοί του και έδωσε το Πνεύμα του το Άγιο στις καρδιές μας, κάνει λόγο για τον Χριστό ο οποίος σφραγίζει αυτούς που ανήκουν σε εκείνον και πέμπει την χάρη του Αγίου Πνεύματος διαμέσω του ελαίου του χρίσματος όπως γινόταν στην Παλαιά και προφητεύθηκε ότι θα γίνει στην Καινή, καθιστώντας τον πιστό βασιλέα προφήτη ιερέα και χριστό Κυρίου. Εάν φέρουμε κατά νου τον παραλληλισμό του "σωτήριου νερού του κατακλυσμού" με το βάπτισμα ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ᾿ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα και το περιστέρι που έστειλε ο Νώε, όπου αυτό κατά την επιστροφή του κρατάει φύλλο ελιάς, μπορούμε να δούμε και εδώ μια προτύπωση για το έλαιο του Χρίσματος το οποίο ακολουθεί το Βάπτισμα και είναι η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, περιστέρι, με το οποίο επαναλαμβάνεται στον κάθε βαπτισμένο το γεγονός της Πεντηκοστής, επέκταση της Πεντηκοστής εις τους αιώνες. Σωτήριο νερό κατακλυσμού -- βάπτισμα, κλαδί ελιάς -- Χρίσμα, περιστέρι -- Άγιο Πνεύμα, έπειτα ο Νώε βγαίνει στον νέο κόσμο όπως ο Χριστιανός βγαίνει στον νέο κόσμο μετά το λουτρόν παλιγγενεσίας Χρίσμα και Ευχαριστία. Το Χρίσμα πραγματικά είναι χρῖσμα ἱερατείας εἰς τὸν αἰῶνα Έξ. 40,13. Άρα ορθώς πράττει η Εκκλησία με τις αρωματώδεις ουσίες με τις οποίες ποιεί "ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν" Εξ. 30,22-24 διότι ακολουθεί την εντολή του Κυρίου, αλλά και την πρώτη Εκκλησία, ενώ Προτεστάντες και άλλοι αιρετικοί οι αρνούμενοι το έλαιον του Χρίσματος βρίσκονται σε αίρεση, μόνο στα λόγια ακολουθούν την Γραφή ενώ καθόλου Αποστολικοί δεν είναι.

Εξ. 30,22-24 καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· καὶ σὺ λάβε ἡδύσματα, τὸ ἄνθος σμύρνης ἐκλεκτῆς πεντακοσίους σίκλους καὶ κινναμώμου εὐώδους τὸ ἥμισυ τούτου διακοσίους πεντήκοντα καὶ καλάμου εὐώδους διακοσίους πεντήκοντα καὶ ἴρεως πεντακοσίους σίκλους τοῦ ἁγίου καὶ ἔλαιον ἐξ ἐλαιῶν εἲν καὶ ποιήσεις αὐτὸ ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον, μύρον μυρεψικὸν τέχνῃ μυρεψοῦ· ἔλαιον χρῖσμα ἅγιον ἔσται.

Εξ. 30,29-31 καὶ ἁγιάσεις αὐτά, καὶ ἔσται ἅγια τῶν ἁγίων· πᾶς ὁ ἁπτόμενος αὐτῶν ἁγιασθήσεται καὶ Ἀαρὼν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ χρίσεις καὶ ἁγιάσεις αὐτοὺς ἱερατεύειν μοι καὶ τοῖς υἱοῖς Ἰσραὴλ λαλήσεις λέγων· ἔλαιον ἄλειμμα χρίσεως ἅγιον ἔσται τοῦτο ὑμῖν εἰς τὰς γενεὰς ὑμῶν.

Ας δούμε τον Οίκο Φ:

Φωτοδόχον λαμπάδα,

Χαῖρε ἀκτὶς νοητοῦ Ἡλίου· χαῖρε βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους.

Η φωτεινή λαμπάδα Θεοτόκος είναι ακτίνα ηλίου και βολίδα φωτός.

τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν, ορῶμεν τὴν ἁγίαν Παρθένον·

Χαῖρε ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα· χαῖρε ὡς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα.

Στους εν σκότει πορευόμενους αστραπή που λάμπει και στους εχθρούς βροντή που ξυπνάει από τον λήθαργο της αμαρτίας και τους κάνει να κατανοήσουν ότι βαδίζουν προς τον γκρεμό.

το γαρ ἄϋλον ἅπτουσα φῶς,

Χαῖρε ὅτι τὸν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμόν· χαῖρε ὅτι τὸν πολύῤῥητον ἀναβλύζεις ποταμόν.

Ανάπτουσα το άυλο φως, φωτίζει και αναβλύζει, φωτίζοντας και ποτίζοντας.

οδηγεῖ προς γνῶσιν θεϊκὴν ἅπαντας, αὐγῇ τὸν νοῦν φωτίζουσα, κραυγῇ δὲ τιμωμένη ταῦτα·:

Χαῖρε της κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τὸν τύπον·
χαῖρε της ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τὸν ῥύπον.

Χαῖρε, λουτὴρ ἐκπλύνων συνείδησιν·

χαῖρε, κρατὴρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.

Χαῖρε, ὀσμὴ τῆς Χριστοῦ εὐωδίας·

χαῖρε, ζωὴ μυστικῆς εὐωχίας.

Γίνεσθε οὖν μιμηταὶ τοῦ Θεοῦ ὡς τέκνα ἀγαπητά, καὶ περιπατεῖτε ἐν ἀγάπῃ, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ παρέδωκεν ἑαυτὸν ὑπὲρ ἡμῶν προσφορὰν καὶ θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμὴν εὐωδίας. Εφ. 5,1-2 Και σεις, λοιπόν, σαν τέκνα αγαπητά του Θεού επιδιώκετε να γίνεσθε μιμητές αυτού ο οποίος τόση αγάπη και μακροθυμία δείχνει προς τους αμαρτάνοντες. Να πορεύεσθε και να συμπεριφέρεστε με αγάπη, όπως ο Χριστός μας έχει αγαπήσει και παρέδωσε τον εαυτό του στον σταυρικό θάνατο προς χάρη μας, προσφορά και θυσία στον Θεό, και η οποία θυσία είναι ως ευώδες άρωμα ενώπιον του Θεού.

Χαῖρε Νύμφη ἀνύμφευτε.

Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι᾿ ἑαυτοῦ, πρὸς τοὺς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος· καὶ σχίσας τὸ χειρόγραφον, ἀκούει παρὰ πάντων οὕτως·
Ἀλληλούϊα.

Είδαμε το Βάπτισμα και το Χρίσμα.

Τι μυστήριο μας λείπει για την τελείωση της μυήσεως όσων ακολούθησαν τον Χριστό και τι ακολουθεί την Λειτουργία των Κατηχουμένων την οποία συναντήσαμε στην προηγούμενη Στάση; Μα φυσικά η Ευχαριστία και η Λειτουργία των Πιστών.

Στην Δ' Στάση αρχικά βλέπουμε, Ύμνος άπας ηττάται, και ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς, ύμνος και ωδή δηλαδή αίνεση προς τον Βασιλέα Άγιο Χριστό, Βασιλεύ Άγιε.

Προς Βασιλέα Άγιον αίνεσις.

Στον επόμενο οίκο έχουμε, Χάριν δούναι θελήσας οφλημάτων αρχαίων και σχίσας το χείρογραφον, δηλαδή εξιλασμός από τον Σωτήρα Χριστό.

Χειρογράφου οφλημάτων εξάλειψις.

Τέλος παρατηρούμε ότι στον τελευταίο Οίκο έχουμε λεχθέντα προς την Θεοτόκο, να μας ρύσει από κάθε συμφορά, πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας και να μας λυτρώσει από την κόλαση της μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως δηλαδή έχουμε πρεσβεία προς τον Χριστό.

Πρεσβεία προς Κύριον σωτήριος.

Στους οίκους Θεανθρώπου Υ Χ Ω έχουμε να παρουσιάζεται το μυστήριο που ακολουθεί το Βάπτισμα και Χρίσμα, δηλαδή η Θεία Ευχαριστία. Όσο αφορά τις ακολουθίες που παρουσιάζονται στους Οίκους Θεανθρώπου εδώ έχουμε την Λειτουργία των Πιστών.

Με Οίκους και Χαιρετισμούς στην Δ' Στάση έχουμε την συμπλήρωση του τρίπτυχου: Βάπτισμα, Χρίσμα, Ευχαριστία, στην Λειτουργία η οποία είναι:

Θυσία αινέσεως, Ύμνος άπας ηττάται

Θυσία εξιλασμού, σχίσας το χείρογραφον

Θυσία πρεσβείας, πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας

Όπως θα διαπιστώσουμε έχουμε όχι μόνο το τι είναι η Λειτουργία των πιστών αλλά και ακριβώς την εξέλιξη της Θείας Λειτουργίας. Ξεκινούμε με την αρχή της Λειτουργίας, έπειτα έχουμε τον καθαγιασμό των δώρων και τέλος την απόλυση.

Ακριβώς μετά την Βάπτιση και το Χρίσμα όσων συγκεντρώθηκαν και οδηγήθηκαν από τον Χριστό προς την σωτηρία λαμβάνει χώρα η μετάληψή τους. Παρατηρούμε ότι η καθαγίαση των Δώρων είναι σε σειρά ακριβώς μετά τα άλλα δυο μυστήρια.

ΒΑΠΤΙΣΜΑ

Χαίρε της κολυμβήθρας ζωγραφούσα τον τύπον·

χαίρε της αμαρτίας αναιρούσα τον ρύπον.

Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν·

ΧΡΙΣΜΑ

χαίρε κρατήρ κιρνών αγαλλίασιν.

Χαίρε οσμή της Χριστού ευωδίας·

χαίρε ζωή μυστικής ευωχίας.

ΜΕΤΑΛΗΨΗ - ΚΑΘΑΓΙΑΣΜΟΣ - ΘΥΣΙΑ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

Χάριν δούναι θελήσας οφλημάτων αρχαίων ο πάντων χρεωλύτης ανθρώπων επεδήμησε δι' εαυτού, προς τους αποδήμους της αυτού χάριτος καί σχίσας το χειρόγραφον, ακούει παρά πάντων ούτως·. Αλληλούϊα.

Οι άνθρωποι που ακολούθησαν τον Χριστό αναγεννιούνται με το Βάπτισμα, σφραγίζονται με το Χρίσμα γινόμενοι Χριστοί Κυρίου, μετέχουν στην Ευχαριστία τρεφόμενοι με το σώμα και αίμα Χριστού και αγιάζονται. Έπειτα νικητές βγαίνουν για την πάλη στον κόσμο μετά το τέλος της Θείας Λειτουργίας, Οίκος Ψ, ο Οίκος Ψ είναι η απόλυση. Ο μυημένος δεν μετέχει μόνο στην ταφή και στον θάνατο του Χριστού αλλά και στην νίκη του Χριστού. Παρατηρούμε έπειτα ότι γίνεται λόγος για χρυσωθείσα τω Πνεύματι, για ασάλευτο πύργο, για απορθητο τείχος, για βασιλείς και ιερείς, για τροπαιούχους αλλά και εχθρούς που καταπίπτουν και με αυτό εννοείται εχθρούς γκρεμισμένους εκ του ουρανού ως αστραπή και τέλος γίνεται λόγος για θεραπευμένους ψυχή τε και σώματι. Ο νεοφώτιστος πιστός δια της μετοχής στα μυστήρια αγιασμένος, τροπαιούχος και νικητής. Έπειτα από αυτόν εξαρτάται να παρεμείνει έτσι αποφεύγοντας την αμαρτία και παραμένοντας πιστός σε κάθε περίσταση. Ο μυημένος δεν πρέπει να γίνει νικητής αλλά να παραμείνει νικητής. Στην αποκαλυπτική προφητεία αγίου γέροντος Δανιήλ βλέπουμε την μύηση δια των τριών μυστηρίων όσων ακολούθησαν τον Χριστό, για την τελείωση της μυήσεως ο νεοφώτιστος μετέχει στην Ευχαριστία. Αυτό πρέπει να γίνεται το συντομότερο δυνατό, την ίδια μέρα, αν όχι την επόμενη λειτουργία ή την επόμενη Κυριακή όπως συνηθίζεται για τα νήπια. Η διδαχή για Ευχαριστία στα νήπια την αμέσως επόμενη Κυριακή είναι σωστή. Δεν υπάρχει όμως κατάργηση ούτε παρέκκλιση ή σταδιακή διάλυση διδαχών και κάτι μένει μέχρι να εξαφανιστεί και αυτό οπότε ενώ ήδη ήταν κάπως να γίνει εντελώς αίρεση και η Ορθοδοξία. Δεν ήταν αιτία ούτε φταίει ο νηπιοβαπτισμός, άρα κακά φέρων και αιρετικός, για τον χωρισμό της μυήσεως. Ο Φίλιππος βάπτισε τους Σαμαρείτες και οι απόστολοι Πέτρος και Ιωάννης πήγαν αργότερα για το Χρίσμα. Ο Παύλος δεν κουβαλούσε μαζί του Ευχαριστία μην τυχόν όπως στην Έφεσο συναντήσει 12 άτομα στον δρόμο. Οι οποίοι σημειωτέον βαπτίζονται ενώ δεν έχουν ακούσει καν για Άγιο Πνεύμα, άρα το βάπτισμα δύνανται να λάβουν και τα νήπια. Παρέκκλιση προς τα μυστήρια και γενικώς λοξοδρόμηση δεν υπάρχει στην Εκκλησία παρά μόνο σε μέλη της. Όταν νομίζουμε τα μυστήρια πανηγύρι, κοσμικές δεξιώσεις, ευκαιρία για σόου, όταν κάνουμε γάμο-βάπτιση, τεράστιο λάθος χάνουμε μεγάλες ευεργεσίες, όταν ο γάμος δεν είναι μυστήριο αλλά παρελκόμενο της δεξίωσης και γίνεται γρήγορα γρήγορα στην διπλανή αίθουσα, τουτέστιν εκκλησάκι κέντρου ή κτήματος, τότε υπάρχει το πρόβλημα.

Παρατηρούμε πολλές διδαχές στην ερμηνεία, βλέπουμε περί προσέγγισης του Θείου, βλέπουμε ότι ο Χριστός υπάρχει, η Παναγία ερμήνευσε αλλά και έδωσε ευλογία να ειπωθούν, άλλη διδαχή ότι ο Χριστός ασχολείται και μάλιστα πατρικώς, δεν είναι κάπου ψηλά και δεν κάνει κουμάντο ούτε στους τέσσερις τοίχους του ναού. Άλλη διδαχή ότι μας ακούει, δεν μπλέξαμε με γόνο ή υψηλότατο και για να απασχοληθεί με εσένα ούτε για αστείο, αν απασχολείται με τα του ψαλτηρίου δεν θα απασχοληθεί με εμάς; Άλλη ότι μόνο ο κάτοχος της ορθής διδαχής μπορεί και ερμηνεύει, αποκλειστικά και μόνο Ορθόδοξος και δη ευσεβής εξ αυτών θα τα έλεγε αυτά, ο εκτός Εκκλησίας δεν μπορεί να μας ερμηνεύσει προφητεία με καμία από τις δυο έννοιες της. Προφητεία που αφορά κάποιο μελλοντικό γεγονός, προφητεία δηλαδή διδαχή που έχουμε στην Βίβλο, να μας ερμηνεύει αυτά που γράφει η Βίβλος, να οικοδομεί την εκκλησία. Άλλη διδαχή ότι ο ευσεβής λαμβάνει μεγάλα δώρα εξ ουρανού διότι έχει κοινωνία με τον Θεό, αυτός που δεν αγωνίζεται ακόμη και αν προφήτευε ούτε καν θα το καταλάβαινε, έτσι όταν προφητεύει ο μη έχων Θεόν Καϊάφας την προφητεία των προφητειών, την περίληψη όλων των προφητειών, συμφέρει ἡμῖν ἵνα εἷς ἄνθρωπος ἀποθάνῃ ὑπὲρ τοῦ λαοῦ καὶ μὴ ὅλον τὸ ἔθνος ἀπόληται, ένας θα πεθάνει για να σωθούν οι υπόλοιποι, δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που εκφέρει και θα χρειαζόταν άλλος, αυτός που έχει κοινωνία με τον Θεό, ο Ιωάννης Θεολόγος, ώστε να μας φανερώσει την προφητεία, τοῦτο δὲ ἀφ᾿ ἑαυτοῦ οὐκ εἶπεν, ἀλλὰ ἀρχιερεὺς ὢν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου προεφήτευσεν ὅτι ἔμελλεν ὁ Ἰησοῦς ἀποθνήσκειν ὑπὲρ τοῦ ἔθνους. Άλλη διδαχή ότι ουδέποτε χάνονται οι κατά Θεόν κόποι, όχι μόνο πιάνουν τόπο στην Γη αλλά φέρουν θησαυρό στον ουρανό. Άλλη διδαχή ότι ο ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται, προσωπικώς η Θεοτόκος συστήνει τον γέροντα. Άλλη ότι η υπομονή και η αδιάλειπτη πίστη εν καιρώ θλίψεων και ασθενειών φέρνει μέγιστα δώρα εξ ουρανού, κάποιος άγιος θαυματουργεί εν ζωή θεραπεύοντας ασθενείς, η εδώ θεραπεία είναι "μείζον έργο" Ιωάν. 14.12 αλλά και μένει εως της συντελείας. Άλλη διδαχή ότι βλέπουμε και μια λάμψη της αγιότητας της Θεοτόκου, για να τα δημιουργήσει το Πνεύμα αυτά για εσένα δεν είσαι απλά ένας άγιος, και πάρα πολλές άλλες διδαχές οι οποίες εαν αναλυθούν θα ξεπεράσουν σε μέγεθος την ερμηνεία.

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΟΧΙ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΜΗΝΕΙΑΣ

ΩΣ ΒΑΣΗ ΓΙΑ "ΣΟΦΙΕΣ" ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ

και γενικώς όχι χρήση των αποκεκαλλυμένων Χαιρετισμών για "σοφίες"

Η ερμηνεία είναι μοναδική και η μοναδική

Απαγορεύεται αυστηρώς η αντιγραφή, η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική μερική περιληπτική κατά παράφραση ή διασκευή. Απαγορεύεται η απόδοση του περιεχομένου με οποιονδήποτε τρόπο, φωνητικό, έντυπο, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό ή άλλο.

ΤΟ 4ο ΜΕΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ Η ΑΠΛΟΥΣΤΕΥΜΕΝΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

Όταν αντικρίζουμε τους Χαιρετισμούς βλέπουμε μπροστά μας να έχει γίνει δυνατόν το εντελώς αδύνατον. Η όλη ερμηνεία δίδει μόνο μια πολύ μικρή θεωρία θεωρῶ, το τέταρτο μέρος έχει ταυτόχρονα θέση και απλουστευμένης ερμηνείας, με αυτό το μέρος μπορεί ένας να κατανοήσει κάποια πολύ ελάχιστα περί του Ψαλμού.

Τηλεγραφικώς

Στάσεις:

Α: Ο Χριστός γεννιέται.

Β: Φωτίζει την πλάση, μαζεύει τους θέλοντες.

Γ: Τους καθαρίζει και τους οδηγεί.

Δ: Τους αγιάζει, δηλαδή τους οδηγεί στην σωτηρία, η οποία παρέχεται δια των μυστηρίων και είδαμε Βάπτισμα, Χρίσμα, Θεία Ευχαριστία.

Στάση Δ:

ΤΦΨ: Σωτηρία. Τ: κάθαρση Φ: φωτισμός Ψ: αγιασμός.

ΥΧΩ: Λειτουργία των Πιστών.

Υ: θυσία αινέσεως. Χ: θυσία ιλασμού. Ω: θυσία πρεσβείας.

Τα λόγια του ειδικού ιερέα σε:

Υ: Ευχή των πιστών. Χ: Αγία Αναφορά. Ω: Απόλυσις.

Βάπτισμα και Χρίσμα τώρα Θεία Ευχαριστία, τρίπτυχο σωτηρίας.

Αμέσως μετά την τέλεση Βαπτίσματος και Χρίσματος έρχεται η καθαγίαση των δώρων από τον ειδικό ιερέα. Αμέσως μετά το Βάπτισμα και το Χρίσμα η Μετάληψη των πιστών. Τελευταία σειρά Χαιρετισμών 4,3, είναι: ο Αγιασμός (εκ της μυήσεως).

Πηγαίος κώδικας: Ο άνθρωπος ασυγκρίτως ανώτερος από τα άγια αγίων του Ναού, είναι μονή Θεού κατά το μονὴν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν, με την Ευχαριστία βρίσκεται εντός του κυριολεκτικά ο Θεός, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου· χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων, με την μύηση μέτοχος στην νίκη Χριστού, τροπαιούχος, ιερέας που θυσιάζει τον εαυτό του, βασιλέας επί των παθών, θεραπευμένος, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία· χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.

Σχεδιάγραμμα Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο

Θέμα: Η προσφερόμενη σωτηρία και η αποδοχή της από τον άνθρωπο.

Θέμα σειράς Θεομήτορος: Η σωτηρία. Παρουσιαζόμενη δια Βιβλικών χωρίων*.

Α' Στάση: ΑΓΕ. Ευαγγελισμός. Επουράνια κτίση, Θεοτόκος, άνθρωποι.

Β' Στάση: ΗΙΛ. Γέννηση. Πιστοί, πιστοί στην κτίση, πιστοί σε θεούς εθνών.

Γ' Στάση: ΝΟΡ. Ανακαίνιση. Ένδυση Χριστού, ζωή κατά Χριστόν, ευαγγελισμός.

Δ' Στάση: ΤΦΨ. Σωτηρία. Κάθαρση, φωτισμός, αγιασμός.

Θέμα σειράς Θεανθρώπου: Η σωτηρία. Παρουσιαζόμενη δια των ακολουθιών.

Α' Στάση: ΒΔΖ: --- . Ο ποιητής ή ακριβέστερα ο λαμβάνων.

Β' Στάση: ΘΚΜ: Εσπερινός.

Έναρξη: Θ Δεύτε προσκυνήσωμεν. Μέση: Κ Φως Ιλαρόν. Τέλος: Μ Νυν απολύεις.

Γ' Στάση: ΞΠΣ: Όρθρος και Αρχή Θείας Λειτουργίας.

Έναρξη: Ξ Θεός Κύριος. Τέλος: Π Δοξολογία. Σ Λειτουργία των Κατηχουμένων.

Δ' στάση: ΥΧΩ: Η Λειτουργία των Πιστών.

Έναρξη: Υ Αγία Αναφορά . Μέση: Χ Καθαγίαση Δώρων. Τέλος: Ω Απόλυσις.

Υ: θυσία αινέσεως. Χ: θυσία ιλασμού. Ω: θυσία πρεσβείας.

*φράση κατ' οικονομίαν λόγω της φύσεως του Ιστολογίου.

Οι Οίκοι Β Δ Ζ Θ Κ Μ Ξ Π Σ Υ Χ Ω ακολουθίες.

Ας δούμε παραδείγματα για τους Οίκους Θεανθρώπου οι οποίοι όλοι παρουσιάζουν ακολουθίες. Δεν χρειάζεται μόνο η διδαχή αλλά δια των μυστηρίων λαμβάνουμε τις ευεργεσίες από την Σταυρική θυσία. Αναλυτικότερα στις ερμηνείες των στάσεων.

ΒΔΖ: Ό▓θρ▓▓ ▓ρ▓▓▓▓▓▓▓▓ν▓ν. Ο ποιητής (ο λαμβάνων):▓▓▓▓▓▓ς ▓▓▓ω▓▓▓

ΘΚΜ: Εσπερινός.

Θεοδρόμον Ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ· καὶ ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι᾿ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν Ἄνακτα· καὶ φθάσαντες τὸν ἄφθαστον ἐχάρησαν αὐτῷ βοῶντες· Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ. Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν Χριστῷ, τῷ βασιλεῖ ἡμῶν Θεῷ. Δεῦτε προσκυνήσωμεν καὶ προσπέσωμεν αὐτῷ Χριστῷ, τῷ βασιλεῖ καὶ Θεῷ ἡμῶν. Ἀλληλούϊα. Αρχή Εσπερινού.

Οι Μάγοι μόλις είδαν την Θεοτόκο και τον Κύριο προσκύνησαν με εδαφιαία μετάνοια. Καὶ ἐλθόντες εἰς τὴν οἰκίαν εἶδον τὸ παιδίον μετὰ Μαρίας τῆς μητρὸς αὐτοῦ, καὶ πεσόντες προσεκύνησαν αὐτῷ, καὶ ἀνοίξαντες τοὺς θησαυροὺς αὐτῶν προσήνεγκαν αὐτῷ δῶρα, χρυσὸν καὶ λίβανον καὶ σμύρναν·. Ματθ. 2,11. Και ελθόντες οι Μάγοι στην οικία είδαν το παιδί με την μητέρα αυτού Μαρία και πεσόντες στο έδαφος προσκύνησαν με βαθειά ευλάβεια και έπειτα άνοιξαν τις αποσκευές τους και προσέφεραν δώρα, χρυσό και πολύτιμα αρώματα της Ανατολής, λιβάνι και σμύρνα.

Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα· ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησμόν, καὶ κηρύξαντές σε τὸν Χριστὸν ἅπασιν, ἀφέντες τὸν Ἡρώδην ὡς ληρώδη, μὴ εἰδότα ψάλλειν· Φῶς ἱλαρὸν ἁγίας δόξης, ἀθανάτου Πατρός, οὐρανίου, ἁγίου, μάκαρος, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλθόντες ἐπὶ τὴν ἡλίου δύσιν, ἰδόντες φῶς ἑσπερινόν, ὑμνοῦμεν Πατέρα, Υἱόν, καὶ ἅγιον Πνεῦμα Θεόν. Ἄξιόν σε ἐν πᾶσι καιροῖς, ὑμνεῖσθαι φωναῖς αἰσίαις, Υἱὲ Θεοῦ, ζωὴν ὁ διδούς, Διὸ ὁ κόσμος σὲ δοξάζει. Ἀλληλούϊα

Μέση Εσπερινού, Είσοδος.

Είναι ο πιο δυσνόητος Οίκος στο τι παρουσιάζει.

Οι Μάγοι αναφέρονται στην Γραφή εξ ανατολής ερχόμενοι, δίδεται η τοποθεσία σε εντελώς γενικές γραμμές. Στον Οίκο Κ επιστρέφουν πολύ συγκεκριμένα, δηλαδή στην Βαβυλώνα. Η Βαβυλώνα τύπος της αμαρτίας, Έπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, ἣ ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πεπότικε πάντα ἔθνη. Αποκ. 14,8. Ἀσπάζεται ὑμᾶς ἡ ἐν Βαβυλῶνι συνεκλεκτὴ καὶ Μᾶρκος ὁ υἱός μου. Α Πε. 5,13. Εδώ ο απόστολος με το Βαβυλώνα εννοεί την εκκλησία που βρίσκεται στην Ρώμη. Ο Διάβολος σαν αστραπή πέφτει στην Γη και λάμπει το Φως το αληθινόν, ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα -- πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων; συνετρίβη εἰς τὴν γῆν. Ο χρησμός είναι αυτός του Ησαΐα, 14,4, καὶ ἐρεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνη· Ησ.14,1-14. Καὶ λήψῃ τὸν θρῆνον τοῦτον ἐπὶ τὸν βασιλέα Βαβυλῶνος καὶ ἐρεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνη· πῶς ἀναπέπαυται ὁ ἀπαιτῶν καὶ ἀναπέπαυται ὁ ἐπισπουδαστής; και εξής. Λανθασμένες οι ερμηνείες και μεταφράσεις: εκτέλεση χρησμού ίσον προσφορά δώρων, εκτέλεση χρησμού ίσον η θέαση Χριστού από τους Μάγους, χρησμός ίσον η προφητεία για την γέννηση Χριστού, στην αντίθετη πλευρά όλες οι ομιλίες ωφέλιμες. Οι μάγοι επιστρέφουν στην Βαβυλώνα και οδηγούνται εκ της Βαβυλώνος αμαρτίας οι άνθρωποι στον Χριστό, ο γειώρας προστεθήσεται πρὸς αὐτοὺς, και όλοι μαζί λένε Φως Ιλαρόν, ο Άδης επικράνθη, εξέπεσε ο βασιλεύ Βαβυλώνος. Ο Ηρώδης αποκαλείται ληρώδης επειδή έχει τετυφλωμένα τα νοήματα, ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, έτσι δεν έψαλλε αυτό που οι θεοφόροι κήρυκες έψαλλαν και ψάλλουν, δηλαδή το Φῶς ἱλαρὸν, για αυτό έχουμε και την εντός εισαγωγικών παράδοξη φρασεολογία, "ο Ηρώδης δεν γνώριζε να ψάλλει". Τετυφλωμένος στα νοήματα και κατ' επέκταση ληρώδης ή μη σόφρων ή εκτός εαυτού κατά τα: εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·Λουκ. 12,20 ἄφρονες! οὐχ ὁ ποιήσας τὸ ἔξωθεν καὶ τὸ ἔσωθεν ἐποίησε; Λουκ. 11,40, εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· Λουκ. 15,17.

Μέλλοντος Συμεῶνος, τοῦ παρόντος αἰῶνος, μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ, ἀλλ᾿ ἐγνώσθης τούτῳ καὶ Θεὸς τέλειος· διό περ ἐξεπλάγη, σοῦ τὴν ἄῤῥητον σοφίαν, κράζων· Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ. Ἀλληλούϊα. Εσπερινός. Τέλος του. Έχουμε και την ερμηνεία γιατί ο οκταήμερος Χριστός παραδίδεται στον Συμεών μετά την Αίγυπτο, στον προηγούμενο Οίκο συναντήσαμε τα λόγια Λάμψας εν τη Αιγύπτω. Επίσης έχουμε και την ερμηνεία γιατί κάποιοι Οίκοι αναφέρονται στον Χριστό και κάποιοι στην Υπεραγία Θεοτόκο. Δεν έχουμε σειρά ΑΒΓΔΕΖ... αλλά δυο παράλληλες ενωνόμενες σειρές: Διδαχή: ΑΓΕΗΙΛΝΟΡΤΦΨ. Ακολουθίες: ΒΔΖΘΚΜΞΠΣΥΧΩ.

ΞΠΣ: ΞΠ Όρθρος και Σ αρχή Θείας Λειτουργίας.

Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τὸν νοῦν εἰς οὐρανὸν μεταθέντες· διὰ τοῦτο γὰρ ὁ ὑψηλὸς Θεός, (εκ του Ψαλ. 56, Ελοχίμ Ελυόν Θεὸν τὸν Ὕψιστον) ἐπὶ γῆς ἐφάνη ταπεινὸς ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος, τοὺς αὐτῷ βοῶντας· Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ἀλληλούϊα.

Το Θεός Κύριος λέγεται στην αρχή του Όρθρου.

Ο ὑψηλὸς Θεός ἐπὶ γῆς ἐφάνη -- Θεὸς Κύριος, καὶ ἐπέφανεν ἡμῖν.

Κεκράξομαι πρὸς τὸν Θεὸν τὸν Ὕψιστον, (Εβρ. Ελοχίμ Ελυόν) τὸν Θεὸν τὸν εὐεργετήσαντά με. ἐξαπέστειλεν ἐξ οὐρανοῦ καὶ ἔσωσέ με, ἔδωκεν εἰς ὄνειδος τοὺς καταπατοῦντάς με. ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ ἔλεος αὐτοῦ καὶ τὴν ἀλήθειαν αὐτοῦ. ἐξεγέρθητι, ἡ δόξα μου· ἐξεγέρθητι, ψαλτήριον καὶ κιθάρα· ἐξεγερθήσομαι ὄρθρου. ἐξομολογήσομαί σοι ἐν λαοῖς, Κύριε, ψαλῶ σοι ἐν ἔθνεσι Ψαλ. 56,3-4 και 9-10.

Όρθρο αποκαλεί του Χριστού την ενανθρώπιση, με αυτήν ανέτειλε το Φως το αληθινό και έπειτα προφητικά δηλώνει την δοξολογία των εθνών.

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων, κατεπλάγη τὸ μέγα, τῆς σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τὸν ἀπρόσιτον γὰρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον· ἡμῖν μὲν συνδιάγοντα, ἀκούοντα δὲ παρὰ πάντων οὕτως· Δόξα Σοι τῷ δείξαντι τὸ φῶς. Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία.Ὑμνοῦμέν σε, εὐλογοῦμέν σε, προσκυνοῦμέν σε, δοξολογοῦμέν σε, εὐχαριστοῦμέν σοι, διὰ τὴν μεγάλην σου δόξαν... Ἀλληλούϊα.

Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Λουκ. 2,14

Τι έψαλαν στην Γραφή οι άγγελοι οι οποίοι ξαφνικά παρουσιάζονται κατάπληκτοι από το της ενανθρωπήσεως έργον το οποίο ψάλλεται παρά πάντων, δηλαδή από όλους, αγγέλους και ανθρώπους και βρίσκεται στον Όρθρο που παρουσιάζεται; Η Δοξολογία στο τέλος του.

Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ, πρὸς τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἦλθε· καὶ ποιμὴν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι᾿ ἡμᾶς ἐφάνη καθ᾿ ἡμᾶς ἄνθρωπος· ὁμοίῳ γὰρ τὸ ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεὸς ἀκούει· Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἐκ Παρθένου τεχθείς, ψάλλοντάς σοι· Ἀλληλούϊα.

Σῶσαι θέλων τὸν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων Κοσμήτωρ -- Σῶσον ἡμᾶς Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἐκ Παρθένου τεχθείς. Εισερχόμαστε στην Λειτουργία. Πρώτο μέρος της η Λειτουργία των Κατηχουμένων. Τα αντίφωνα της Λειτουργίας των Κατηχουμένων. Αντίφωνα των Χριστουγέννων, όχι ὁ ἐν ἀγκάλαις τοῦ Δικαίου Συμεὼν βασταχθείς ή ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν. Έπειτα περνάμε στο δεύτερο μέρος, στην Λειτουργία των πιστών.

ΥΧΩ: Η Λειτουργία των Πιστών

Έναρξη: Υ Αγία Αναφορά . Μέση: Χ Καθαγίαση Δώρων. Τέλος: Ω Απόλυσις.

Υ: θυσία αινέσεως Χ: θυσία ιλασμού Ω: θυσία πρεσβείας

Ύμνος άπας ηττάται Χάριν δούναι θελήσας Ω πανύμνητε μήτερ

Η Λειτουργία των Πιστών έχει τριπλή θυσιαστήρια ιδιότητα

Είναι Θυσία Αινέσεως, Θυσία Εξιλασμού, Θυσία Πρεσβείας

Ευκόλως εννοούμενο ότι το να τα ανακάλυπτε όλα αυτά κάποιος είναι παντελώς αδύνατον. Εδώ δεν πρόκειται για έναν γρίφο που βρίσκει λύση αλλά για πολλούς που βρίσκουν λύση, όχι μόνο αυτό, αλλά έχουμε γρίφους που και αποκαλύπτονται και επιλύονται. Ο Χριστός μας δείχνει τι θα καταφέρει ο άνθρωπος με τις δικές του δυνάμεις και τι με την οδηγία του Θεού. Η ερμηνεία είναι αγίου γέροντος αποκαλυπτική προφητεία υψίστου βαθμού. Ο άγιος γέρων διδάσκει όπως όλοι οι προφήτες ὡς ἐξουσίαν ἔχων Μαρκ. 1,22. Δεν λέει γνώμη, δεν απορεί, δεν ερευνά, αυτό μου φαίνεται λένε, αυτό παράδοξο είναι, ο τάδε ίσως είναι ο ποιητής, εκείνο το χειρόγραφο λέει, αυτό είπε ο τάδε αυτό είπε ο δείνα, αλλά καταργεί αντιλήψεις, δίδει ερμηνείες, αποκαλύπτει πρόσωπα, όπως ακριβώς ο Χριστός ὡς ἐξουσίαν ἔχων έκανε σε Θεϊκό επίπεδο όταν επί παραδείγματι δίδασκε στην Συναγωγή ή όταν καταργούσε τον Μωσαϊκό Νόμο λέγοντας Ἠκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη τοῖς ἀρχαίοις -- Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν. Ο άγιος γέρων επιπλέον μας καταδεικνύει και το ποιός είναι ο γνήσιος θεολόγος εν αντιθέσει με τον γνώστη πληροφοριών ο οποίος καταχρηστικά αποκαλείται θεολόγος. Ο δὲ προφητεύων ἀνθρώποις λαλεῖ οἰκοδομὴν καὶ παράκλησιν καὶ παραμυθίαν. ὁ λαλῶν γλώσσῃ ἑαυτὸν οἰκοδομεῖ, ὁ δὲ προφητεύων ἐκκλησίαν οἰκοδομεῖ. θέλω δὲ πάντας ὑμᾶς λαλεῖν γλώσσαις, μᾶλλον δὲ ἵνα προφητεύητε·. Εδώ όταν λέει προφητικό χάρισμα δεν εννοεί μόνο προφητείες για το τι θα συμβεί στο μέλλον αλλά διδασκαλία υπό την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, ο προφήτης είναι κυρίως διδάσκαλος όχι κάποιος που αναφέρει μόνο γεγονότα, αναφέρει και τέτοια. Προφήτης σήμερα έχει επικρατήσει να λέγεται ο κατέχων το προορατικό χάρισμα. Ας θυμηθούμε την ισαπόστολο Φωτεινή, λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· Κύριε, θεωρῶ ὅτι προφήτης εἶ σύ οἱ πατέρες ἡμῶν ἐν τῷ ὄρει τούτῳ προσεκύνησαν· καὶ ὑμεῖς λέγετε ὅτι ἐν Ἱεροσολύμοις ἐστὶν ὁ τόπος ὅπου δεῖ προσκυνεῖν. Ιω. 4,19-20 Από όσα μου φανέρωσες για την ζωή μου καταλαβαίνω ότι είσαι προφήτης, να σε ρωτήσω, οι πατέρες μας λάτρευσαν τον Θεό στο Γαριζίν εσείς όμως λέτε ότι στα Ιεροσόλυμα είναι ο τόπος που λατρεύεται, τι ισχύει;

Ο πνευματέμφορος έχει ένωση με τον Κύριο και μέσα στον εξ ύψους αγωγό περιέχονται κυρίως διδαχές όχι μόνο γνώση ορισμένων μελλοντικών ή παρελθοντικών γεγονότων. Αυτός είναι ο γνήσιος θεολόγος και εκείνος που μπορεί μεταξύ άλλων να ερμηνεύει λόγω της ενώσεως του με τον Θεό κείμενα που έχουν γραφτεί με ειδική επενέργεια της Θεϊκής σοφίας. Ο γνώστης, ο πολύ διαβασμένος, είναι απλά ένας που κατέχει πληροφορίες όχι θεολόγος και μπορεί επί παραδείγματι να πει πολλά που έμαθε, να ανακαλύψει χειρόγραφα, να παρατηρήσει σε χειρόγραφα κάτι που δεν είχε παρατηρήσει άλλος, όταν όμως έρχεται η κρίσιμη ώρα αυτός ο "θεολόγος" δεν μπορεί.

Οἰκοδομήν και παράκλησιν και παραμυθίαν, ο γέροντας είναι πνευματέμφορος και η Θεία χάρη του δίνει λόγο που έχει δύναμη να οικοδομήσει πνευματικά τους ακροατές, να τους ενισχύσει στις αρετές, να τους απαλλάξει από κατήφειες και θλίψεις και αποθαρρύνσεις και απελπισίες. Ο λόγος του ενισχύει τους πιστούς. Οδηγεί στην γνώση των Χριστιανικών αληθειών όσους είναι ακατήχητοι. Κάποιος δε που ζει μακριά από τον Χριστό, μπορεί να μεταστραφεί διότι ο λόγος που βγαίνει από το στόμα του αγίου γέροντος έχει την δύναμη να αναμοχλεύσει τον εσωτερικό κόσμο του ακροατή. Κάποιος που δεν πιστεύει μπορεί να βοηθηθεί προς την πίστη, τι άλλο είναι η παρούσα ερμηνεία παρά μια βεβαίωση υπάρξεως Θεού; Με το κήρυγμα τις ερμηνείες και γενικώς με τα λόγια του ο άγιος γέροντας βοηθάει απίστους και πιστούς, ανυψώνει όλο το σώμα της Εκκλησίας, ὁ δὲ προφητεύων ἐκκλησίαν οἰκοδομεῖ, οικοδομεί όλους όσους βρίσκονται μέσα στην λατρευτική σύναξη.

Επεί ζηλωταί ἐστε πνευμάτων, πρός την οἰκοδομήν τῆς ἐκκλησίας ζητεῖτε ἵνα περισσεύητε.

Αφού με πολύ ζήλο επιδιώκετε κάποιο πνευματικό χάρισμα, ζητείτε να σας δοθεί περίσσια εκείνο που συντελεί στην βοήθεια και οικοδομή της Εκκλησίας, το προφητικό.

Μπορεί να φαίνεται με τον ορθολογισμό ότι λόγια Οίκων Θεανθρώπου όπως επί παραδείγματι το σχίσας το χείρογραφον είναι παρμένα από το ἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον Κολ. 2,14 αλλά στην πραγματικότητα είναι από κάπου αλλού και το σχίσας το χείρογραφον είναι το ὑπερβάς και ἐξαλείψας το καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τῶν σῶν ἱκετῶν από την Θεία Λειτουργία το οποίο προέρχεται μεν εκ του Βιβλικού αλλά αν προσεγγίζεις Βαρλααμικά δεν μπορείς. Η ερμηνεία των Χαιρετισμών δεν μοιάζει με την ερμηνεία που γίνεται επάνω στον Όμηρο ή στον Πλάτωνα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με θεόπνευστο κείμενο γραμμένο με Θεϊκή σοφία και γεμάτο κρυμμένα μυστήρια. Η ανθρώπινη σοφία κινείται σε κατώτερο επίπεδο και δεν μπορεί να εξετάσει και να κατανοήσει κείμενα γραμμένα με ειδική επενέργεια της Θεϊκής σοφίας, κείμενα που τοποθετούνται σε ανώτερη σφαίρα την οποία δεν φτάνει το βεληνεκές του ανθρώπινου μυαλού.

Όμοια με τους ειδικούς που προσεγγίζουν ορθολογιστικά και οι Προτεστάντες αδυνατούν να κατανοήσουν την Γραφή διότι στον χώρο της υπάρχει η παρουσία του Θεϊκού στοιχείου και για να κατανοηθεί χρειάζεται νους καθοδηγούμενος από Θεϊκό φωτισμό δηλαδή οι Πατέρες. Με τέτοιο θεοκατασκεύαστο τηλεσκόπιο εξιχνιάζεται ο Θεϊκός ουρανός.

Οι διάφοροι αιρετικοί που δρουν στην Ελλάδα εισαγόμενοι από το εξωτερικό, κάθε Έλληνα που θα προσηλυτίσουν θα τον απομονώσουν από τα πατερικά κείμενα.

Θα τον αναγκάζουν να διαβάζει κάποια εισαγόμενα περιοδικά μεταφρασμένα στα Ελληνικά ή να ακούει κασέτες με ομιλίες διαφόρων φωστήρων οι οποίες διαστρεβλώνουν εντελώς τις διδασκαλίες της Βίβλου. Ενώ ο αιρετικός διακηρύττει ότι στην ομάδα του υπάρχει άφθονο το Άγιο Πνεύμα, ενώ ισχυρίζεται ότι αγαπά το Άγιο Πνεύμα, συγχρόνως περιφρονεί τα έργα που επιτέλεσε κατά τους 20 Χριστιανικούς αιώνες, εν προκειμένω περιφρονεί όλα τα ερμηνευτικά της Γραφής συγγράμματα των Αγίων Πατέρων που εγράφησαν με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος λέγοντας ότι αυτό εξαφανίστηκε από την Γη και ξαναήλθε αργότερα. Τα λόγια του Χριστού στο Ιωάννης 14,16 λέχθηκαν σε μια από τις πιο ιερές στιγμές της ζωής του Χριστού και των αποστόλων. Λέχθηκαν το βράδυ που γινόταν ο Μυστικός Δείπνος, το βράδυ που για πρώτη φορά άνθρωποι γεύτηκαν το ουράνιο μάνα, τον Άρτο της ζωής και το ποτήριο της Θείας Ευχαριστίας.

Τα λόγια είναι καθαρά, ἵνα μένῃ μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα.

Πως τολμούν οι διάφοροι αιρετικοί να διαστρεβλώνουν την σημασία τους;

Πως τολμάει ο κάθε εισαγόμενος μισσιονάριος να μας λέει ότι το Άγιο Πνεύμα ήρθε στην Εκκλησία παρέμενε για λίγο μετά χάθηκε και ξαναπαρουσιάστηκε όταν δημιουργήθηκε η δική του θρησκευτική ομάδα, δηλαδή η δική του αίρεση;

Ακολουθεί σύντομη μετάφραση των Οίκων Θεανθρώπου της Δ' Στάσης.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΘΥΣΙΑ ΑΙΝΕΣΕΩΣ - ΠΡΩΤΗ ΕΥΧΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

Οι Χριστιανοί καταλαβαίνοντας τις άπειρες ευεργεσίες του Θεού και μη έχοντας δικό μας τίποτα το αντάξιο να προσφέρουμε στον Θεό για την έκφραση της ευγνωμοσύνης μας τι κάνουμε; Συνερχόμαστε στους ιερούς ναούς και προσφέρουμε στον Θεό θυσία.

Όπως ο Κύριος προτού να παραδώσει το Μυστήριο της Ευχαριστίας ευχαρίστησε προηγουμένως και ευλόγησε τον Πατέρα του, λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας Ματθ. 26,27 ομοίως και ο ιερεύς πριν την ανάγνωση της ευχής κατά την οποία αγιάζονται τα δώρα εκφράζει την ευχαριστία του προς τον Θεόν και πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού προσκαλώντας συγχρόνως τον λαό να ενώσει και αυτός τις ευχαριστίες του.

Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ λέγει ο ιερεύς και ο χορός ψάλει άξιον και δίκαιον, δηλαδή οι πιστοί ευχαριστώντας τον Κύριο κάνουμε πράγμα άξιο και δίκαιο. Ο δε Θεός όχι μόνο απλώς δίκαια αλλά υπέρ του δικαίου μας ευεργέτησε και μας καταξίωσε μεγάλων αγαθών λέγει ο Άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Αυτές οι ευεργεσίες για τις οποίες πρέπει να υμνούμε τον Θεό είναι αυτές που απαριθμεί ο ιερέας με ιδιαίτερη μυστική ευχή η οποία είναι εμπνευσμένη από μεγάλη ευλάβεια και αποτελεί ένα θαυμάσιο ύμνο προς τον Θεό. Ἄξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν, σὲ εὐλογεῖν, σὲ αἰνεῖν, σοὶ εὐχαριστεῖν, σὲ προσκυνεῖν ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου, παντού όπου ως παντοδύναμος υπάρχεις. Τι έπραξε υπέρ ημών από τα πλήθη των πολλών οικτιρμών του ο Θεός για το οποίο οφείλουμε ιδιαιτέρως να τον ευγνωμονούμε απείρως; Μας έπλασε εκ του μηδενός, έπειτα αφού πέσαμε ένεκα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, μας σήκωσε και πάλι. Μεταχειρίζεται τα πάντα για να μας αναβιβάσει στον ουρανό και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή. Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες καὶ παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν.

Τι είδαμε λοιπόν εξ όσων αναφέρθηκαν περί Θείας Ευχαριστίας;
Ότι οι λόγοι της συστάσεως αυτής, σύμφωνα με τους οποίους ο Κύριος προ του να δώσει εις τους μαθητάς αυτού να μεταλάβουν ευχαριστεί τον Θεόν και τον δοξολογεί, οι λόγοι αυτοί μαρτυρούν ότι η Θεία Ευχαριστία πρέπει να θεωρείται από εμάς και ως θυσία δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Θεόν. Οι αρχαίες Θείες Λειτουργίες παραχωρούν μέγα μέρος εις την ευχαριστίαν προς τον Θεόν, εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Με την δοξολογία αυτή αρχίζουν οι αρχαίες έγγραφες Θείες Λειτουργίες. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας λέγει ο ιερεύς εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Με την δοξολογία λοιπόν πάλι τελειώνει η αναίμακτος ιερουργία. Αλλά μήπως η όλη εκτέλεσις του μυστηρίου δεν γίνεται με ευχές περιστρεφόμενες εις την δόξα και ευχαριστία του Θεού; Διότι εκτός των δοξολογιών και των εκφράσεως της ευγνωμοσύνης μας και τα λεγόμενα Τυπικά είναι ύμνοι και δοξολογίες και ευχαριστίες προς τον Θεό.
Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.
Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ.
Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει. Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ερχόμαστε στην Εκκλησία και εκτελούμε το σπουδαίο θρησκευτικό καθήκον και συμμετέχουμε στην δημόσια και από κοινού έκφραση των οφειλομένων ευχαριστιών και δοξολογιών μας προς τον Κύριο, οφειλομένων και χάριν της Λειτουργίας την οποία δέχθηκε από τα χέρια μας αλλά και χάριν των λοιπών προς εμάς ευεργεσιών. Προτού δηλαδή ανοίξουμε το στόμα μας να αναφέρουμε εις τον Θεόν τας ανάγκας μας, η Εκκλησία διδάσκει ότι το πρώτο θέμα των προσευχών μας πρέπει να είναι η δόξα Θεού. Για αυτό και μας προσκαλεί εν πρώτοις να ευλογήσουμε και να υμνήσουμε το υπερύμνητον και υπερευλογημένο όνομα του εν Τριάδι Θεού και αυτό το κάνουμε όχι για να προδιαθέσουμε υπέρ του εαυτού μας την εύνοια του Θεού αλλά για να προετοιμάσομεν τους εαυτούς μας ώστε να δεχθούμε καταλλήλως την δωρεάν της Θείας Ευχαριστίας την οποίαν θα δούμε εις τον επόμενον Οίκον.

Κανένας ύμνος όσο και αν προσπαθεί δεν είναι ικανός να υμνήσει την άπειρη ευσπλαχνία σου. Γιατί αν προσφέρουμε ψαλμωδίες όσες οι κόκκοι της άμμου δεν κάνουμε τίποτα αντάξιο των ευεργεσιών που έκανες σε εμάς οι οποίοι φωνάζουμε σε εσένα:

σε ευχαριστούμε Κύριε ο Θεός που μας αξίωσες να σταθούμε εμπρός στο Άγιο Θυσιαστήριο σου, δέξου την δέησή μας και κάνε μας αξίους για να σου προσφέρουμε δεήσεις προσευχές και θυσίες. Αλληλούϊα.

Έτσι ξεκινάει η Λειτουργία των πιστών:

Εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων, τῷ καταξιώσαντι ἡμᾶς παραστῆναι καὶ νῦν τῷ ἁγίῳ σου θυσιαστηρίῳ καὶ προσπεσεῖν τοῖς οἰκτιρμοῖς σου ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων. Πρόσδεξαι ὁ Θεὸς τὴν δέησιν ἡμῶν· ποίησον ἡμᾶς ἀξίους γενέσθαι τοῦ προσφέρειν σοι δεήσεις καὶ ἱκεσίας καὶ θυσίας ἀναιμάκτους ὑπὲρ παντὸς τοῦ λαοῦ σου καὶ ἱκάνωσον ἡμᾶς, οὓς ἔθου εἰς τὴν διακονίαν σου ταύτην ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Πνεύματός σου τοῦ Ἁγίου, ἀκαταγνώστως καὶ ἀπροσκόπτως, ἐν καθαρῷ τῷ μαρτυρίῳ τῆς συνειδήσεως ἡμῶν, ἐπικαλεῖσθαί σε ἐν παντὶ καιρῷ καὶ τόπῳ, ἵνα εἰσακούων ἡμῶν, ἵλεως ἡμῖν εἴης ἐν τῷ πλήθει τῆς σῆς ἀγαθότητος.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Ισαρίθμους γαρ τη ψάμμω ωδάς ή ισαρίθμους ψαλμούς και ωδάς;

Ψάμμω ωδάς.

Για την μέγιστη ευεργεσία δεν είναι αντάξιοι όχι ισάριθμοι ψαλμοί και ωδές, δηλαδή μισά μισά, αλλά ύμνοι όσος ο αριθμός των κόκκων της άμμου, κλασσική διατύπωση ώστε να καταδειχτεί τεράστιος αριθμός. Καὶ ποιήσω τὸ σπέρμα σου ὡς τὴν ἄμμον τῆς γῆς· εἰ δύναταί τις ἐξαριθμῆσαι τὴν ἄμμον τῆς γῆς, καὶ τὸ σπέρμα σου ἐξαριθμηθήσεται. Γεν. 13,16 αὐτῶν οὐκ ἦν ἀριθμός ἀλλ’ ἦσαν ὥσπερ ἡ ἄμμος ἡ ἐπὶ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης εἰς πλῆθος Γ' Βασ. 4,20. καὶ ἔβρεξεν ἐπ’ αὐτοὺς ὡσεὶ χοῦν σάρκας καὶ ὡσεὶ ἄμμον θαλασσῶν πετεινὰ πτερωτά Ψαλμ. 82,8. Ἠσαΐας δὲ κράζει ὑπὲρ τοῦ Ἰσραήλ , Ἐὰν ᾖ ὁ ἀριθμὸς τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ὡς ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης Ρωμ. 9,27. Διὸ καὶ ἀφ' ἑνὸς ἐγεννήθησαν, καὶ ταῦτα νενεκρωμένου, καθὼς τὰ ἄστρα τοῦ οὐρανοῦ τῷ πλήθει καὶ ὡς ἡ ἄμμος ἡ παρὰ τὸ χεῖλος τῆς θαλάσσης Εβρ. 11,12.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Αν προσφέρωμέν σοι Βασιλεύ Άγιε ή αν προσφέρωμέν σοι Βασιλεύ εύσπλαχνε;

Βασιλεύ Άγιε.

Ο Χριστός βασιλεύει εἰς τὸν αἰῶνα, δίδει πνευματική τροφή, λύει πνευματικά δεσμά, δίνει σοφία σε πνευματικά τυφλούς, ανορθώνει κατερραγμένους, και ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ, το οποίο σημαίνει ενεργεί ώστε να επιστρέψει ο αμαρτωλός, αφανίζει τις οδούς όχι τον αμαρτωλό. Βλέπουμε ότι από όλα αυτά που μας λέει ο Ψαλμός 145 ο Χριστός είναι βασιλιάς εύσπλαχνος και ευεργετεί όλους, ακόμη και τους αμαρτωλούς, άρα υπάρχει τίτλος "Βασιλεύς ευσπλαχνίας" για τον Χριστό. Ποιοῦντα κρῖμα τοῖς ἀδικουμένοις, διδόντα τροφὴν τοῖς πεινῶσι. Κύριος λύει πεπεδημένους, Κύριος σοφοῖ τυφλούς, Κύριος ἀνορθοῖ κατεῤῥαγμένους, Κύριος ἀγαπᾷ δικαίους, Κύριος φυλάσσει τοὺς προσηλύτους· ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀναλήψεται καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ. βασιλεύσει Κύριος εἰς τὸν αἰῶνα, ὁ Θεός σου, Σιών, εἰς γενεὰν καὶ γενεάν. Ψαλ. 145,7-10.

Το Βασιλεύ εύσπλαχνε προέρχεται από την σκέψη να υπάρξει αρμονία με το πλήθει των πολλών οικτιρμών σου. Πλήθος οικτιρμών του Βασιλιά ευσπλαχνίας και όχι του αταίριαστου Βασιλιά Αγίου. Μια από τις ευεργεσίες είναι η σωτηρία, ο Κύριος ανόρθωσε κατερραγμένους. Η συγκεκριμένη προσφώνηση φαίνεται ταιριαστή. Είναι όμως; Όχι. Αυτή η σκέψη από την οποία προήλθε το Βασιλεύ εύσπλαχνε είναι λανθασμένη διότι εδώ γίνεται μεν λόγος για λύτρωση και ευεργεσία, αλλά λόγος για την μεγαλύτερη των ευεργεσιών την οποία έκανε όχι ο Βασιλιάς ευσπλαχνίας αλλά o Βασιλιάς ἅγιος τοῦ Ἰσραὴλ που χρησιμοποιείται στον Ησαΐα. Η μεγαλύτερη των ευεργεσιών είναι η σωτηρία, αυτό είναι που ο Οίκος εννοεί ότι μας έδωσε ο Χριστός, ων δέδωκας ημίν.

Λέει: ο αχώρητος Θεός ενανθρώπισε ώστε να σώσει τον κόσμο και οποιοσδήποτε πλήθος ύμνων δεν είναι αντάξιο για αυτό που μας έδωσε. Οπότε εδώ δεν έχουμε Βασιλιά εύσπλαχνο ο οποίος ανορθώνει άτομα αλλά Βασιλιά λυτρωτή ο οποίος ανορθώνει το γένος, έχουμε τον Βασιλιά ρύστη Γιαχβέ Γκοέλ. Είναι ο ἀγχιστεύς Ρουθ. 3,9, ο κοντινότερος εκ αίματος συγγενής που μας ελευθερώνει. Η προσφώνηση συντίθεται από τον Θεό, Άγιε, ο Γκοέλ Άγιος Ισραήλ του Ησαΐα, και τον άνθρωπο, Βασιλεύ, ο οποίος ἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον Κολ. 2,14 βασιλεύει και δοξάζεται στην Νέα Ιερουσαλήμ από τους λυτρωμένους οι οποίοι τον υμνούν, ύμνος άπας ηττάται -- ὑμνεῖτε Κύριον, και αναγγέλουν στα έθνη τὰ ἔνδοξα αὐτοῦ. Καὶ ἔσται δίοδος τῷ καταλειφθέντι μου λαῷ ἐν Αἰγύπτῳ, καὶ ἔσται τῷ Ἰσραὴλ ὡς ἡ ἡμέρα ὅτε ἐξῆλθεν ἐκ γῆς Αἰγύπτου. καὶ ἐρεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ· ὑμνεῖτε Κύριον, βοᾶτε τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ἀναγγείλατε ἐν τοῖς ἔθνεσι τὰ ἔνδοξα αὐτοῦ, μιμνήσκεσθε, ὅτι ὑψώθη τὸ ὄνομα αὐτοῦ. ὑμνήσατε τὸ ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψηλὰ ἐποίησεν· ἀναγγείλατε ταῦτα ἐν πάση τῇ γῇ. ἀγαλλιᾶσθε καὶ εὐφραίνεσθε, οἱ κατοικοῦντες Σιών, ὅτι ὑψώθη ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραὴλ ἐν μέσῳ αὐτῆς Ησ. 12,1-6 Και στον λαό μου που βρίσκεται στην Αίγυπτο θα ανοιχθεί δίοδος, όπως ακριβώς έγινε και παλαιότερα με τον Φαραώ και θα πεις κατά την ημέρα εκείνη εσύ ο λυτρωμένος: υμνολογήστε τον Κύριο, διαλαλήσατε το όνομά του, αναγγείλτε στα έθνη όσα ένδοξα πραγματοποίησε. Να θυμάστε ότι δοξάστηκε και μεγαλύνθηκε το όνομά του. Υμνολογήσατε το όνομα Κυρίου διότι μεγάλα και θαυμαστά πραγματοποίησε. Διαλαλήστε αυτά σε όλη την οικουμένη. Εσείς που κατοικείτε στην Νέα Ιερουσαλήμ αγαλλιασθείτε και ευφραίνεσθε διότι στο μέσο της δοξάσθηκε δοξάζεται και θα δοξάζεται ο άγιος Θεός.

Το ἀγαλλιᾶσθε καὶ εὐφραίνεσθε, οἱ κατοικοῦντες Σιών, ὅτι ὑψώθη ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραὴλ ἐν μέσῳ αὐτῆς λέγεται σε διάφορες ακολουθίες, Μέγα Αγιασμό, Θεοφάνεια, Ώρες.

Οὕτως λέγει Κύριος ὁ ῥυσάμενός σε (Εβρ. Γιαχβέ Γκοέλ), ὁ ἅγιος Ἰσραήλ· ἐγώ εἰμι ὁ Θεός σου, δέδειχά σοι τοῦ εὑρεῖν σε τὴν ὁδόν, ἐν ᾗ πορεύσῃ ἐν αὐτῆ. Ησ. 48,17 Αυτά λέγει Κύριος ο λυτρωτής ο άγιος Ισραήλ, εγώ είμαι ο Θεός σου, εγώ έδειξα σε εσένα να βρεις την αληθινή οδό στην οποία και πρέπει να πορευθείς αν θέλεις την σωτηρία. Ἰακώβ, ὀλιγοστὸς Ἰσραήλ· ἐγὼ ἐβοήθησά σοι, λέγει ὁ Θεός σου, ὁ λυτρούμενός σε, Ἰσραήλ. Ησ. 41,14 ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεός σου ὁ ἅγιος Ἰσραὴλ ὁ σῴζων σε· ἐποίησα ἄλλαγμά σου Αἴγυπτον καὶ Αἰθιοπίαν καὶ Σοήνην ὑπὲρ σοῦ. Ησ. 43,3 Οὕτως λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ λυτρούμενος ὑμᾶς, ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ· Ησ. 43,14 εἶπεν ὁ ῥυσάμενός σε Κύριος σαβαώθ, ὄνομα αὐτῷ ἅγιος Ἰσραήλ· Ησ. 47,4. Καθώς φτάνουμε στο τέλος μπορούμε ευλογία Υπεραγίας Θεοτόκου να παρατηρήσουμε και την εκλογή των απολύτως καταλλήλων προσφωνήσεων προς τον Θεό. Στον Οίκο Θ συναντήσαμε Ελ Γκιμπόρ -- κραταιόν -- Θεὸς ἰσχυρός, από την προφητεία του Ησαΐα που γνώριζαν οι Μάγοι ο οποίος ισχυρός άναξ θα νικήσει τους αντιπάλους δαίμονες, θα ρύσει τον πτωχόν εκ δυνάστου, θα τον προσκυνήσουν όλοι οι βασιλείς, καὶ προσκυνήσουσιν αὐτῷ πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, πάντα τὰ ἔθνη δουλεύσουσιν αὐτῷ. ὅτι ἐῤῥύσατο πτωχὸν ἐκ δυνάστου καὶ πένητα, ᾧ οὐχ ὑπῆρχε βοηθός Ψαλ. 71. Έπειτα είδαμε Ελοχίμ Ελυόν, ο υψηλός Θεός, Θεὸν τὸν Ὕψιστον, ο οποίος κατέβηκε στην Γη, δια τούτο γαρ ο υψηλός Θεός επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος. Ξανά το κατάλληλο, ο Ελοχίμ Ελυόν κατεβαίνει και φαίνεται στην Γη ως ταπεινός άνθρωπος, οπότε έτσι έχουμε πάλι Θεάνθρωπος. Εδώ στον Οίκο Υ συναντούμε τον ρύστη, Γιαχβέ Γκοέλ Άγιο του Ισραήλ, Άγιε, ἅγιος Ἰσραήλ, ἁγιάσατε, όπου έχουμε πάλι τον Θεό, Άγιε, και τον άνθρωπο, Βασιλεύ, Χριστό. Ησ. 49,7 Οὕτως λέγει Κύριος ὁ ῥυσάμενός σε, (Εβρ. Γιαχβέ Γκοέλ) ὁ Θεὸς Ἰσραήλ· ἁγιάσατε τὸν φαυλίζοντα τὴν ψυχὴν αὐτοῦ, τὸν βδελυσσόμενον ὑπὸ τῶν ἐθνῶν τῶν δούλων τῶν ἀρχόντων· βασιλεῖς ὄψονται αὐτὸν καὶ ἀναστήσονται, ἄρχοντες καὶ προσκυνήσουσιν αὐτῷ ἕνεκεν Κυρίου· ὅτι πιστός ἐστιν ὁ ἅγιος Ἰσραήλ, καὶ ἐξελεξάμην σε. οὕτως λέγει Κύριος· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι καὶ ἔπλασά σε καὶ ἔδωκά σε εἰς διαθήκην ἐθνῶν τοῦ καταστῆσαι τὴν γῆν καὶ κληρονομῆσαι κληρονομίας ἐρήμους Ησ. 49,7-8 Αυτά λέγει ο Κύριος ο λυτρωτής σου ο Θεός Ισραήλ, ως άγιο τιμήστε και δοξάστε αυτόν ο οποίος καταφρονεί και παραδίδει σε θάνατο την ζωή του. Αυτόν τον οποίο βδελύσσονται τα αμαρτωλά έθνη, οι δούλοι των αρχόντων. Βασιλείς όμως θα τον δουν και θα εγερθούν με σεβασμού ενώπιόν του και άρχοντες θα τον προσκυνήσουν ένεκεν Κυρίου, διότι ο άγιος του Ισραήλ είναι κατά πάντα αξιόπιστος στις υποσχέσεις του, εγώ ο Κυριος σε εξέλεξα. Αυτά λέγει ο Κύριος, στον κατάλληλο και ευπρόσδεκτο καιρό εγώ άκουσα την προσευχή σου, την ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα. Συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας Β' Κορ. 6,1-2 Συνεργαζόμενοι δε με τον Θεό σας παρακαλούμε να προσέξετε μήπως ματαίως δεχθείτε την χάρη του Θεού. Οι ευκαιρίες της σωτηρίας παρέρχονται διότι η Γραφή λέει, στον κατάλληλο και ευπρόσδεκτο καιρό εγώ άκουσα την προσευχή σου, την ημέρα σωτηρίας σε βοήθησα. Ιδού, τώρα είναι ο κατάλληλος και ευπρόσδεκτος καιρός, ιδού, τώρα είναι η ημέρα της σωτηρίας. Ας θυμόμαστε αυτό το λεχθέν του αποστόλου, θα μας χρειαστεί στην τελευταία σειρά χαιρετισμών αλλά και στην Μεγάλη Παράκληση. Στον Οίκο Θ όταν παρουσιαζόταν η ανθρώπινη φύση είχαμε άνακτα, βασιλιάς, τώρα εδώ έχουμε βασιλεύ. Εν συνεχεία στον Οίκο Χ ο ἀγχιστεύς Ρουθ. 3,9, ο συγγενής εξ αίματος Γιαχβέ Γκοέλ εξαγοράζει τον συγγενή του από την αιχμαλωσία, δίνει τον εαυτό του λύτρο αντί πολλών και ελευθερώνει τον αιχμάλωτο καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. Μαρκ. 10,45. Περί ελευθερίας ο Χριστός δεν αποδίδει κάπου λύτρα, η άποψη ότι λαμβάνει λύτρα ο Θεός Πατήρ ή η νομική θεώρηση της λύτρωσης είναι λανθασμένη. Είναι ο Πατήρ που απέσταλκεν, ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ. Α Ιω. 4,9, ο δε Διάβολος δεν είναι ισχυρότερος ώστε να απαιτεί, το αντίθετο, δήσῃ τὸν ἰσχυρόν;, ενώ ήταν ήδη δεσμευμένος προ της ενανθρωπήσεως, ἀγγέλους τε τοὺς μὴ τηρήσαντας τὴν ἑαυτῶν ἀρχήν, ἀλλὰ ἀπολιπόντας τὸ ἴδιον οἰκητήριον εἰς κρίσιν μεγάλης ἡμέρας δεσμοῖς ἀϊδίοις ὑπὸ ζόφον τετήρηκεν· Ιου. 1,6. Ο Γιαχβέ Γκοέλ δεν πηγαίνει προς κάποιον που κρατάει αιχμαλώτους ώστε να ελευθερώσει τον συγγενή του, δεν κατευθύνεται προς κάποιοι απαγωγέα ή τον θιγμένο Θεό Πατέρα, αλλά επεδήμησε δι' εαυτού, κατευθύνεται, προς τους ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος, πηγαίνει σε αυτόν που ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν Ματθ. 15,13, ελευθερωνόμαστε από την αμαρτία, τον χωρισμό απο τον Θεό. Ο εξ αίματος συγγενής κατευθύνεται προς τον αιχμάλωτο στην αμαρτία, προς τον δούλο της αμαρτίας. Δηλαδή δεν υπάρχει νομική λύτρωση ούτε οργισμένος Πατήρ όπως μας διδάσκει ο απόλυτος θεολόγος Άγιο Πνεύμα, ερμηνεύει η Θεοτόκος και ο άγιος γέρων Δανιήλ οι οποίοι έρχονται να προσυπογράψουν τις θέσεις των Ορθοδόξων.

Με όλα τα παραπάνω γίνεται τώρα φανερό ότι σωστά είναι τα:

κραταιός άναξ, βασιλιάς άγιος, υψηλός Θεός, εκ των:

Ελ Γκιμπόρ και Βασιλιάς = κραταιόν άνακτα.

Βασιλιάς και Γιαχβέ Γκοέλ Άγιος Ισραήλ = βασιλεύ άγιε.

Ελοχίμ Ελυόν και άνθρωπος = ο υψηλός Θεός επί γης εφάνη ταπεινός άνθρωπος.

Γιατί όμως Ελοχίμ Ελυόν και άνθρωπος και όχι Ελοχίμ Ελυόν και Βασιλιάς;

Η ερμηνεία είναι διότι εδώ έχουμε την αγάπη Χριστού ο οποίος όταν προσφέρει προς εμάς την σωτηρία, βουλόμενος ἑλκύσαι προς τὸ ὕψος, δεν φέρεται ως Βασιλιάς αλλά συνδιαλέγεται ως φίλος προς φίλον, με αγάπη καλεί, κατεβαίνει σε εμάς. Όταν πρόκειται περί του γένους και την προσφερόμενη σε εμάς σωτηρία, το ένα συνθετικό του Θεάνθρωπος είναι αποκλειστικά η λέξη άνθρωπος. Εξ ου και τα:

Θεός και άνθρωπος = ταπεινός ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρὸς τὸ ὕψος

Θεός και άνθρωπος = ἐθεώρει πᾶσι προσιτὸν ἄνθρωπον, ἡμῖν μέν συνδιάγοντα

Θεός και άνθρωπος = ἐφάνη καθ' ἡμᾶς ἄνθρωπος ὁμοίῳ γάρ τό ὅμοιον καλέσας

Στον εδώ Οίκο, δηλαδή τον Υ, υμνείται ο ἅγιος τοῦ Ἰσραὴλ για τον οποίο γίνεται λόγος στον Ησαΐα. Υμνείται ο Γκοέλ το οποίο σημαίνει Λυτρωτής. Αγχιστεύς ελευθερωτής και αγχιστεύς εκδικητής, γκοέλ χαντάμ. Αυτός έχει διάφορες υποχρεώσεις, μεταξύ αυτών να εξαγοράσει τον συγγενή του από αιχμαλωσία. Ἐὰν δὲ εὕρῃ ἡ χεὶρ τοῦ προσηλύτου ἢ τοῦ παροίκου τοῦ παρὰ σοί, καὶ ἀπορηθεὶς ὁ ἀδελφός σου πραθῇ τῷ προσηλύτῳ ἢ τῷ παροίκῳ τῷ παρὰ σοὶ ἢ ἐκ γενετῆς προσηλύτῳ, μετὰ τὸ πραθῆναι αὐτῷ, λύτρωσις ἔσται αὐτοῦ· εἷς τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ λυτρώσεται αὐτόν. ἀδελφὸς πατρὸς αὐτοῦ ἢ υἱὸς ἀδελφοῦ πατρὸς λυτρώσεται αὐτὸν ἢ ἀπὸ τῶν οἰκείων τῶν σαρκῶν αὐτοῦ, ἐκ τῆς φυλῆς αὐτοῦ, λυτροῦται αὐτόν· ἐὰν δὲ εὐπορηθεὶς ταῖς χερσὶ λυτρῶται ἑαυτόν Λευ. 25,47. Εάν ο ξένος ή ο παρεπίδημος που βρίσκεται κοντά σου ευημερήσει οικονομικά και ο αδελφός σου πουληθεί δούλος σε αυτόν πρέπει να εξαγορασθεί. Ένας εκ των αδελφών του πρέπει να τον εξαγοράσει. Ο αδελφός του πατέρα του ή ο γιος του αδελφού του πατέρα του ή κάποιος άλλος κατά σάρκα συγγενής. Εάν ο ίδιος οικονομικώς ανελιχθεί να ελευθερώσει τον εαυτό του. Δηλαδή ο κοντινότερος εξ αίματος συγγενής ελευθερώνει από την σκλαβιά. Ο Βασιλεύς Άγιος, Γκοέλ, ο Πατέρας και αδελφός, Κύριος και υιός ανθρώπου, μας επαναφέρει από την εξορία, λυτρώνει από την αμαρτία, λυτρώνει από την Πτώση, δια των μυστηρίων, Βάπτισμα Χρίσμα Ευχαριστία. Ξανά βεβαίωσις των Ορθοδόξων θέσεων περί λύτρου και περί τρόπου οικειώσεως των οφελειών της Θυσίας. Δια των μυστηρίων ο άνθρωπος εισέρχεται στην καινή κτίση όπου δεν υπάρχουν οι συνέπειες της Πτώσεως και δια αυτών λαμβάνει φωτισμό χάρη αγιασμό.

Είναι πάρα πολλά τα αρμόζοντα στην περίσταση ονόματα που ακούμε στην υμνογραφία, οπότε έτσι γίνεται πράξη με την μια έκφανση του το ὑμνεῖτε Κύριον από τους λυτρωμένους τους κατοικούντες στην Νέα Σιών. Ακούμε συνεχώς το πασίγνωστο Άγιος ισχυρός, είναι το Ελ Σαντάϊ. Όλα ουσιαστικά είναι τίτλοι όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε καλύτερα στην προσφώνηση Βασιλεύ ευσπλαχνίας που είδαμε στην αρχή. Εκεί βλέπουμε και την έννοια που πρέπει να δοθεί στην λέξη τίτλος, δεν είναι τίτλος ευγενείας ή κολακείας ή κούφια λόγια αλλά ενέργειες Θεού. Δεν έχει ανάγκη ο Θεός να ξεχωρίσει σε κάποιο σύστημα πραγμάτων από άλλον. Τα ονόματα δεν δηλώνουν πως λένε τον Θεό αλλά κάτι για τον Θεό. Έτσι δεν υπάρχει καμία αντίφαση όταν ο άγγελος λέει καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν Ματθ. 1,21 και ο Ησαϊας λέει καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ· Ησ. 7,14. Ιησούς σημαίνει ο Κύριος σώζει, πράγματι μας έσωσε. Τίτλος και το Εμμανουήλ, σημαίνει ο Κύριος μεθ' ημών, ήταν μαζί μας και είναι ἐπὶ τῆς γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη, Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν Ιω. 1,14, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ματθ. 28,20. Άλλος τίτλος που βλέπουμε σε προφητεία για την γέννηση του Βασιλιά, βασιλεύσει βασιλεὺς, είναι Κύριος Ἰωσεδέκ το οποίο σημαίνει Κύριος δικαιοσύνης. Είναι πάρα πολλοί οι τίτλοι που φέρει ο Χριστός, έτερος τίτλος που σημαίνει ο Κεχρισμένος. Η προφητεία Ιερεμία προλέγει την ενανθρώπιση του Χριστού από την γενιά του Δαυίδ και αναφέρει ότι ο Χριστός "θέλει ονομασθή, Ο Κύριος η δικαιοσύνη ημών" ή αλλιώς Κύριος Ιωσεδέκ. ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ ἀναστήσω τῷ Δαυὶδ ἀνατολὴν δικαίαν, καὶ βασιλεύσει βασιλεὺς καὶ συνήσει καὶ ποιήσει κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς γῆς. ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ σωθήσεται Ἰούδας, καὶ Ἰσραὴλ κατασκηνώσει πεποιθώς, καὶ τοῦτο τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ὃ καλέσει αὐτὸν Κύριος Ἰωσεδέκ. Ιερ. 23,5-6.

Ας δούμε τα εξής για τους Οίκους των ακολουθιών:

Β Δ Ζ. Ενεργούντες και Σύνθεση Οίκων: Πατήρ, Υιός, Πνεύμα. Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· Πνεῦμα Ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ. Λουκ. 1,35

Θ εως Ω Σωτηρία. Έρχεται ο Χριστός και δια των μυστηρίων οδηγεί τους ανθρώπους στην σωτηρία. Υποστατική ένωση. Σύνθεση οίκων: Θεάνθρωπος.

Θ δι' αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιὸν ἄνακτα, Ελ Γκιμπόρ βασιλιάς.

Κ ἐκτελέσαντές σου τόν χρησμόν, καί κηρύξαντές σε τόν Χριστόν ἅπασιν

M βρέφος αὐτῷ ἀλλ' ἐγνώσθης τούτῳ καί Θεός τέλειος, τὸ παιδίον Ἰησοῦν τέλειός ἐστιν

Ξ ὁ ὑψηλός Θεός, ἐπί γῆς ἐφάνη ταπεινός ἄνθρωπος, Ελοχίμ Ελυόν άνθρωπος

Π τόν ἀπρόσιτον γάρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτόν ἄνθρωπον·

Σ καί ποιμήν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι᾿ ἡμᾶς ἐφάνη καθ᾿ ἡμᾶς ἄνθρωπος·

Υ ἂν προσφέρωμέν σοι βασιλεῦ ἅγιε οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, βασιλιάς Γκοέλ.

Χ πρός τούς ἀποδήμους τῆς αὐτοῦ χάριτος· καί σχίσας τό χειρόγραφον

Ω ἡ τεκοῦσα τόν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον·, χρῖσαι ἅγιον ἁγίων εν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος.

Ας δούμε κάποια παραδείγματα για την σύνθεση των Οίκων ή ακριβέστερα ας παρατηρήσουμε ότι το Πνεύμα λέει τα ίδια σε όλους τους αιώνες:

Κ Καὶ ὁ γειώρας προστεθήσεται πρὸς αὐτοὺς καὶ προστεθήσεται πρὸς τὸν οἶκον Ἰακώβ. ... Καὶ ἔσται ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἀναπαύσει σε Κύριος ἀπὸ τῆς ὀδύνης καὶ τοῦ θυμοῦ σου καὶ τῆς δουλείας σου τῆς σκληρᾶς ... καὶ ἐρεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνη·... ὁ ᾅδης κάτωθεν ἐπικράνθη συναντήσας σοι ... πῶς ἐξέπεσεν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὁ ἑωσφόρος ὁ πρωΐ ἀνατέλλων; συνετρίβη εἰς τὴν γῆν ὁ ἀποστέλλων πρὸς πάντα τὰ ἔθνη. σὺ δὲ εἶπας ἐν τῇ διανοίᾳ σου· εἰς τὸν οὐρανὸν ἀναβήσομαι, ἐπάνω τῶν ἀστέρων τοῦ οὐρανοῦ θήσω τὸν θρόνον μου, καθιῶ ἐν ὄρει ὑψηλῷ, ἐπὶ τὰ ὄρη τὰ ὑψηλὰ τὰ πρὸς Βοῤῥᾶν, ἀναβήσομαι ἐπάνω τῶν νεφῶν, ἔσομαι ὅμοιος τῷ Ὑψίστῳ. νῦν δὲ εἰς ᾅδην καταβήσῃ καὶ εἰς τὰ θεμέλια τῆς γῆς. Ησ. 14,1-14. Επανερχόμενους από την αιχμαλωσία θα τους ακολουθήσουν προσήλυτοι εκ Βαβυλώνας οι οποίοι θα προστεθούν στον λαό. Κατά την ημέρα εκείνη θα σε αναπαύσει ο Κύριος από την σκληρή δουλεία στην οποία είχες υποδουλωθεί ... και θα πεις ... ο Άδης επικράνθη όταν σε συνάντησε. Πως ξέπεσε στον αφανισμό ο βασιλιάς της Βαβυλώνας ο οποίος φαινόταν σαν εωσφόρος που το πρωϊ ανατέλλει; Συνετρίβη επάνω στην γη αυτός ο οποίος έστειλε νικηφόρα τα στρατεύματα του εναντίον όλων των εθνών. Θα ανεβώ είπες επάνω από τα σύννεφα θα γίνω όμοιος με τον Ύψιστο Θεό! Τώρα ιδού, θα κατεβείς στον Άδη, ὑπέστρεψαν εἰς τὴν Βαβυλῶνα· ἐκτελέσαντές σου τὸν χρησμόν.

Ο χρησμόν είναι αυτός του Ησαΐα 14,4, Ησ. 14,1-14, καὶ ἐρεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνη·.

Εν οἷς ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσε τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι αὐτοῖς τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστιν εἰκὼν τοῦ Θεοῦ. οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν Ἰησοῦν Κύριον, ἑαυτοὺς δὲ δούλους ὑμῶν διὰ Ἰησοῦν. ὅτι ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ὃς ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Β Κορ. 4,3-6. Αν είναι σκεπασμένο το κήρυγμα, είναι μόνο για εκείνους που θεληματικά βαδίζουν τον δρόμο της απώλειας. Ο Θεός του αμαρτωλού τούτου αιώνα, δηλαδή ο Σατάν, έχει τυφλώσει την διάνοια των απίστων ώστε να μη λάμψει σε αυτούς το φως του Ευαγγελίου της δόξας του Χριστού ο οποίος είναι εικόνα Θεού. Διότι εμείς δεν κηρύττουμε τον εαυτό μας αλλά τον Κύριο Ιησού Χριστό τον μόνο ένδοξο. Τους εαυτούς μας παρουσιάζουμε ως υπηρέτες δικούς σας προς δόξα Ιησού και αυτό διότι ο Θεός, ο οποίος όταν δημιούργησε τον κόσμο διέταξε να λάμψει φως αντί του σκότους που υπήρχε, έλαμψε στις καρδιές μας και τις φώτισε, όχι μόνο για να γνωρίσουμε εμείς αλλά για να μεταδώσουμε και στους άλλους φωτεινή την γνώση της δόξας του Θεού η οποία φανερώθηκε δια του Ιησού.

Από εδώ προέρχονται και το Φως ιλαρόν και λόγια του Οίκου, το Πνεύμα λέει συνεχώς τα ίδια.

οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν

καί κηρύξαντές σε τόν Χριστόν ἅπασιν

Οὐ γὰρ ἑαυτοὺς σε / κηρύσσομεν καί κηρύξαντές / ἀλλὰ Χριστὸν ἅπασιν τον Χριστόν.

Θεάνθρωπος: καὶ ἐρεῖς ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνη· -- ἐκτελέσαντές σου τον χρησμόν καί κηρύξαντές σε τόν Χριστόν ἅπασιν -- οὐ γὰρ ἑαυτοὺς κηρύσσομεν, ἀλλὰ Χριστὸν.

Μ Καὶ ἦλθεν ἐν τῷ Πνεύματι εἰς τὸ ἱερόν· καὶ ἐν τῷ εἰσαγαγεῖν τοὺς γονεῖς τὸ παιδίον Ἰησοῦν τοῦ ποιῆσαι αὐτοὺς κατὰ τὸ εἰθισμένον τοῦ νόμου περὶ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας αὐτοῦ καὶ εὐλόγησε τὸν Θεὸν καὶ εἶπε· νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα Λουκ. 2,27-29 Με παρακίνηση του Αγίου Πνεύματος ήλθε στον ναό ο Συμεών και όταν οι γονείς έφεραν τον οκταήμερο Ιησού να κάνουν το ορισμένο εκ νόμου για τα πρωτότοκα, τότε και ο Συμεών δέχθηκε στην αγκαλιά του το βρέφος δοξολόγησε τον Θεό και είπε, τώρα πλέον με απολύεις εμένα τον δούλο σου να φύγω από τον κόσμο αυτόν Δέσποτα ειρηνικός και χαρούμενος, σύμφωνα με τον λόγο που μου είπες, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ. Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν. Ματθ. 5,48 Αγωνισθείτε και εσείς να γίνετε τέλειοι με την αγάπη προς όλους, όπως τέλειος είναι και ο ουράνιος Πατέρας σας, ἀλλ' ἐγνώσθης τούτῳ καί Θεός τέλειος.

Θεάνθρωπος: αὐτὸς ἐδέξατο αὐτὸν εἰς τὰς ἀγκάλας -- ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ ἀλλ' ἐγνώσθης τούτῳ καί Θεός τέλειος -- ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν.

Π ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον, ὃν εἶδεν οὐδεὶς ἀνθρώπων οὐδὲ ἰδεῖν δύναται· ᾧ τιμὴ καὶ κράτος αἰώνιον· ἀμήν. Α Τιμ. 6,16 Αν οικεί σε φως απρόσιτο πόσο μάλλον ο ίδιος είναι απρόσιτος Θεός, τόν ἀπρόσιτον γάρ ὡς Θεόν. Μετὰ τοῦτο ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη Βαρ. 3,38 ἐθεώρει πᾶσι προσιτόν ἄνθρωπον. Θεάνθρωπος: φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον -- τόν ἀπρόσιτον γάρ ὡς Θεόν ἐθεώρει πᾶσι προσιτόν ἄνθρωπον -- ἐπὶ γῆς ὤφθη καὶ ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη.

Χ καὶ ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς τὸν Ἀδὰμ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἀδάμ, ποῦ εἶ; Γεν. 3,9. Το Πνεύμα μας διδάσκει ότι σε αυτό το χωρίο ομιλεί ο Χριστός ο οποίος αμέσως μετά την Πτώση καλεί ποῦ εἶ; κοντά του τους αποδήμους της αυτού χάριτος. Η συγκεκριμένη ερώτηση Χριστού ήταν το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα που άκουσε ο πεπτωκώς άνθρωπος, είναι δεύτερο και όχι πρώτο το αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν Γεν. 3,15. Ἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ· Κολ. 2,14, καί σχίσας τό χειρόγραφον.

Θεάνθρωπος: ἐκάλεσε Κύριος ὁ Θεὸς -- τους αποδήμους της αυτού χάριτος καί σχίσας τό χειρόγραφον -- Ἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον.

Ω καὶ τοῦ σφραγίσαι ὅρασιν καὶ προφήτην καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων. Δαν. 9,24. Σε εβδομήντα εβδομάδες ετών περιορίστηκαν οι συμφορές σου λαέ, τότε θα εμφανιστεί ο άρχων, τότε θα τεθεί τέλος στις αμαρτίες, θα εξιλεωθούν ενώπιον του Θεού οι αδικίες, θα τεθεί τέλος σε κάθε Χριστολογική προφητεία, γιατί τότε θα χρισθεί προφήτης ο αγιότερος από όλους τους προφήτες, ἡ τεκοῦσα τόν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον. Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος. Ιω. 1,1, Λόγον.

Θεάνθρωπος: καὶ τοῦ χρῖσαι ἅγιον ἁγίων -- ἡ τεκοῦσα τόν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον -- Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος

Αφού είδαμε κάποια στοιχειώδη περί των Οίκων Θεανθρώπου ας δούμε τώρα και ορισμένα περί των Οίκων Θεοτόκου. Οι παντός είδους αιρετικοί που διατείνονται ότι με την τιμή προς τους αγίους αφαιρείται η τιμή από τον Χριστό είναι τετυφλωμένοι από τον θεό του αιώνος τούτου και δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι όλοι οι ύμνοι της Εκκλησίας ομιλούν πρώτα για τον Χριστό. Αυτό ίσως ακούγεται παράδοξο οπότε καλό είναι να διαπιστώσουμε του λόγου το αληθές εδώ στους Χαιρετισμούς, δηλαδή σε έναν ύμνο που φαίνεται ότι κατεξοχήν ή σχεδόν αποκλειστικά κάνει λόγο για την Θεοτόκο. Έτσι θα πεισθούμε ότι και σε όλους τους άλλους ύμνους της Εκκλησίας γίνεται λόγος πρώτα για τον Χριστό. Ας το δούμε με παράδειγματα από την κάθε στάση.

Σειρά Χαιρετισμών 1,2

Στην σειρά έχουμε να γίνεται αρχή με την εξαγγελία της σωτηρίας από τον Υιό προς τον Αδάμ και την Εύα καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. Ο στίχος χαίρε βουλής απορρήτου μύστις χαίρε σιγής δεομένων πίστις είναι η βουλή-αναγγελία Θεού προς σωτηρία στην Εύα και ο χαιρετισμός είναι παράγωγο αυτού, δηλαδή ο χαιρετισμός είναι η ανακοίνωση αυτής της βουλής στην Θεοτόκο. Έπειτα έχουμε την ενανθρώπιση Υιού, χαίρε θαυμάτων Χριστού το προοίμιον χαίρε δογμάτων αυτού το κεφάλαιον, ο χαιρετισμός είναι η αφετηρία των θαυμάτων ειδικής κατηγορίας, η Ενανθρώπιση. Στην συνέχεια παρατηρούμε την εξαγγελία προσφοράς της αιωνίου ζωής, καὶ ἐγένετο ἐν τῷ καθεξῆς καὶ αὐτὸς διώδευε κατὰ πόλιν καὶ κώμην κηρύσσων καὶ εὐαγγελιζόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ οἱ δώδεκα σὺν αὐτῷ Λουκ. 8,1, η κλίμακα που κατεβαίνει ο Θεός και η γέφυρα που μετάγει στον ουρανό είναι παράγωγο, η Θεοτόκος οδός προς την Οδό. Έπειτα έρχεται η Σταύρωση από την οποία προήλθε ο θανάσιμος τραυματισμός Διαβόλου, το δαιμόνων πολυθρύνητον τραύμα. Στο σταυρό προσηλώθηκε το καταδικαστικό γραμμάτιο, ἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ· Κολ. 2,14. Ακολουθεί η Ανάσταση, ψάλλουμε Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια· ἑορταζέτω γοῦν πᾶσα κτίσις, τὴν Ἔγερσιν Χριστοῦ, ἐν ᾗ ἐστερέωται, όλη η κτίση φωτίζεται με την ανάσταση Χριστού. Τώρα κατανοούμε και την προέλευση του χαιρετισμού που κάνει λόγο για Φως. Ο χαιρετισμός χαίρε το Φώς αρρήτως γεννήσασα είναι μέρος μιας σειράς και εννοεί την Ανάσταση όπου σε αυτήν έχουμε τον Φως Χριστό να φωτίζει όλη την Κτίση. Από την Ανάσταση και το Φως που προήλθε σε όλον τον κόσμο εξ αυτής έχουμε το παράγωγο η Υπεραγία Θεοτόκος να γεννάει το Φως. Τέλος στην σωτήρια σειρά έχουμε την Ανάληψη Χριστού και έλευση και επίσκεψη του Αγίου Πνεύματος το οποίο καταυγάζει τας φρένας, συμφέρει ὑμῖν ἵνα ἐγὼ ἀπέλθω. ἐὰν γὰρ ἐγὼ μὴ ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρὸς ὑμᾶς·. Αναγγελία σωτηρίας, ενανθρώπιση, εξαγγελία προσφοράς αιωνίου ζωής, σταύρωση, ανάσταση, ανάληψη. Αυτός είναι ο απόρρητος αρχικός κώδικας, οι ενέργειες Θεού, χωρίς αυτές δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα.

Αναγγελία σωτηρίας από τον Θεό

Χαίρε βουλής απορρήτου μύστις· χαίρε σιγής δεομένων πίστις.

Ενανθρώπιση Θεού

Χαίρε θαυμάτων Χριστού το προοίμιον· χαίρε των δογμάτων αυτού το κεφάλαιον

Εξαγγελία προσφοράς αιωνίου ζωής

Χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι'ης κατέβη Θεός· χαίρε γέφυρα μετάγουσα εκ γης προς ουρανό

Σταύρωση

Χαίρε Αγγέλων πολυθρύλητον θαύμα· χαίρε δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα

Ανάσταση

Χαίρε το Φώς αρρήτως γεννήσασα· χαίρε το πως μηδένα διδάξασα.

Ανάληψη

Χαίρε σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν· χαίρε πιστών καταυγάζουσα φρένας.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΘΥΣΙΑ ΙΛΑΣΜΟΥ - ΑΓΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ

Η Αγία Ευχαριστία δεν είναι μόνο θυσία ευχαριστίας και αίνου προς τον Θεόν αλλά και θυσία ιλαστήριος υπέρ ζώντων και τεθνεώτων. Αυτό σημαίνει ότι δια της τελέσεως της αναίμακτου θυσίας ζητούμε να εξιλεώσουμε τον Θεόν δια τας αμαρτίας μας. Η Θεία Ευχαριστία είναι η ανάμνησις εκείνη η οποίαν παρήγγειλεν ο Κύριος να κάνουν οι μαθηταί αυτού, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν. Ανάμνησις όχι φαντασιώδης δια της διανοίας, αλλά αντικειμενική ανάμνησις. Ότι η Θεία Ευχαριστία έχει τον εξιλαστήριον χαρακτήρα αποδεικνύεται πρώτον από τους λόγους του Ιησού ο οποίος είπε πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Οι φράσεις που χρησιμοποιεί ο Κύριος δηλώνουν ιλαστήριον θυσίαν διότι εις όλας τας θυσίας γινόταν έκχυσις αίματος προς άφεσιν. Όπως η επί Σταυρού αιματηρή θυσία προσφέρθηκε από τον Θεό προς εξιλέωση των αμαρτιών του κόσμου κατά τον ίδιο τρόπο και η αναίμακτος θυσία της Ευχαριστίας προσφέρεται από την Εκκλησία ως ιλαστήριος θυσία προς εξευμένιση του Θεού για τις προσωπικές αμαρτίες μας, τόσον των ζώντων όσον και των τεθνεώτων, των παρόντων και των μακράν, των υγιών και των ασθενών.

Ότι η Θεία Ευχαριστία εξιλεώνει και δυσωπεί τον Θεόν δια τας αμαρτίας μας το βεβαιώνουν οι αρχαίες Θείες Λειτουργίες αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας.

Οι Λειτουργίες περιέχουν θερμότατες ικεσίες προς τον Θεόν χάριν των ζώντων αδελφών μας αλλά χάριν και των τεθνεώτων αδελφών μας. Προσφέρομέν σοι, Δέσποτα, τὴν φοβερὰν ταύτην καὶ ἀναίμακτον θυσίαν, δεόμενοι, ἵνα μὴ κατὰ τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν μηδὲ κατὰ τὰς ἀνομίας ἡμῶν ἀνταποδώσῃς ἡμῖν, ἀλλὰ κατὰ τὴν σὴν ἐπιείκειαν καὶ ἄφατόν σου φιλανθρωπίαν ὑπερβὰς καὶ ἐξαλείψας τὸ καθ’ ἡμῶν χειρόγραφον τῶν σῶν ἱκετῶν, χαρίσῃ ἡμῖν τὰ οὐράνια καὶ τὰ αἰώνιά σου δωρήματα, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασας, ὁ Θεός, τοῖς ἀγαπῶσί σε, καὶ μὴ διὰ τὰς ἐμὰς ἁμαρτίας ἀθετήσῃς τὸν λαόν σου, φιλάνθρωπε Κύριε·. Ὁ γὰρ λαός σου καὶ ἡ ἐκκλησία σου ἱκετεύει σε. Με αυτόν τον τρόπο παρακαλεί τον Θεό ο λειτουργός στην αρχαιοτάτη Λειτουργία του Αποστόλου Ιακώβου του αδελφοθέου. Και κατά την λειτουργία που αποδίδεται εις τον Ευαγγελιστήν Μάρκον ο ιεροτελεστής της αναίμακτου θυσίας μετά τον αγιασμό των δώρων εύχεται ομοίως λέγοντας, ίνα γένωνται πάσιν ημίν τοις εξ αυτών μεταλαμβάνουσιν εις πίστιν, εις νήψιν, εις ίασιν, εις σωφροσύνην, εις αγιασμόν, εις επανανέωσιν ψυχής, σώματος και πνεύματος, εις κοινωνίαν μακαριότητος ζωής αιωνίου και αφθαρσίας, εις δοξολογίαν του παναγίου σου ονόματος, εις άφεσιν αμαρτιών. Ομοίως και στην Λειτουργία του Χρυσοστόμου. Μετά την μετουσίωση των Δώρων ο λειτουργός έχοντας ενώπιον του το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου πίπτει εις τα γόνατα ίνα μετ' ευλάβειας και φόβου προσκυνήσει τα Άγια Δώρα και δια να παρακαλέσει θερμά τον Θεόν, ώστε γενέσθαι τοῖς μεταλαμβάνουσιν εἰς νῆψιν ψυχῆς, δηλαδή εις σωτηρία ψυχής, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, δηλαδή μετάδοση της Θείας Χάριτος, εἰς βασιλείας οὐρανῶν πλήρωμα, δηλαδή απόκτηση, εἰς παρρησίαν τὴν πρὸς σέ, μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα, δηλαδή προς αποφυγή της καταδίκης την ημέρα της Κρίσεως. Κατ' αυτόν τον τρόπο ο ιερεύς στην Θεία Λειτουργία του Χρυσοστόμου δέεται παρακαλώντας τον Θεόν δια τον καταστήσει ικανόν ίνα προσφέρει την αναίμακτον θυσίαν ως εξιλαστήριον θυσίαν των αμαρτιών των δικών του αλλά και του λαού ενώ πριν έχει πει, έτι προσφέρομέν σοι τὴν λογικήν ταύτην καὶ ἀναίμακτον λατρείαν, καὶ παρακαλοῦμέν σε καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύομεν· κατάπεμψον τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα. Καὶ ποίησον τὸν μὲν ἄρτον τοῦτον τίμιον σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου. Ἀμήν· τὸ δὲ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου. Ἀμήν· μεταβαλὼν τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ. Ἀμήν, ἀμήν, ἀμήν.

Τινές αιρετικοί φρονούν ότι η μεταβολή του άρτου και του οίνου δεν γίνεται δια της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος την οποία περιλαμβάνει η επί τούτω ευχή της Λειτουργίας αλλά δια των λόγων του Χριστού τούτο εστί το σώμα μου και τούτο εστί το αίμα μου. Σύμφωνα με την αιρετική θεωρία τους οι αιρετικοί "ιερείς" δεν επικαλούνται τον Θεόν να αγιάσει τα τίμια δώρα δια της συνεργείας του Αγίου Πνεύματος ούτε ευλογούν αυτά, αλλά απαγγέλουν ιστορικώ τω τρόπω τα λόγια του Χριστού λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου και πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γαρ εστί το αίμα μου.
Πιστεύουν δε ότι δι' αυτών και μόνο των Δεσποτικών λόγων και μόνο δια της δείξεως των αγίων δώρων αγιάζονται και μετουσιώνονται σε σώμα και αίμα Χριστού. Είναι όμως τούτο απάτη δεινή, διότι ο τρόπος αυτός του αγιασμού δεν συμβιβάζεται με τον ουσιώδη και απαραίτητο όρο της εκτελέσεως των Μυστηρίων σύμφωνα με τον οποίο απαιτείται η υπό του ιερέως ευλογία της μυστηριακής ύλης και η επίκλησις της Θείας Χάριτος.

Όλοι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας ήδη από την εποχή των Αποστόλων φρονούσαν και κήρυτταν σύμφωνα με την αληθή έννοιαν του ιερού Ευαγγελίου ότι η θαυμασία μεταβολή των Αγίων Δώρων στην Θεία Λειτουργία ενεργείται όχι δια των Δεσποτικών λόγων περί του Μυστηρίου αλλά δια της ευλογίας των Δώρων και της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος. Δι' αυτό και η Εκκλησία αποκρούει την καινοτομία της Παπικής "εκκλησίας" και στο σημείο αυτό και μένει πιστή και ακριβής εις την γνησίαν Αποστολικήν παράδοσην και συμφωνεί με την διδασκαλία των Αγίων και Θεοφόρων πατέρων και διδασκάλων. Μιμουμένη το παράδειγμα και την εντολή του ιδρυτή αυτής, διδάσκει ότι η καθαγίαση των Τιμίων Δώρων γίνεται δι' ευχαριστίας του Θεού και ευλογίας των Δώρων και επικλήσεως του Θεού Πατρός και του Αγίου Πνεύματος την ώρα που απαγγέλει ο ιερεύς την ειδική ευχή.

Η Αγία Αναφορά

Ο Κύριος θέλοντας να συγχωρήσει όλες τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, ήλθε αυτοπροσώπως προς εμάς οι οποίοι είχαμε απομακρυνθεί από αυτόν ώστε να προσφέρει θυσία τον εαυτό του. Στον σταυρό έσχισε το γραμμάτιο του χρέους μας και τώρα ακούει από εμάς με ευγνωμοσύνη αυτά τα λόγια:

άξιο και δίκαιο είναι να σε υμνούμε να σε δοξάζουμε και να σε ευχαριστούμε εσένα ανέκφραστε και απερινόητε Κύριε. Από το μηδέν μας έδωσες ύπαρξη και όταν ξεπέσαμε πάλι μας σήκωσες και δεν παύεις να ενεργείς ώστε να μας χαρίσεις την ουράνια βασιλεία σου. Για όλες τις ευεργεσίες εσένα ευχαριστούμε τον Πατέρα Υιό και Πνεύμα. Σε ευχαριστούμε και για αυτήν εδώ την Λειτουργία που καταδέχτηκες αν και σε εσένα παραστέκονται εκατομμύρια άγγελοι Χερουβείμ και Σεραφείμ. Σου προσφέρουμε την αναίμακτη λατρεία και σε παρακαλούμε στείλε το Άγιο Πνεύμα σου επάνω σε εμάς και σε αυτά τα δώρα. Κάνε τον οίνο τίμιο αίμα του Χριστού σου, αμήν, και τον άρτο τίμιο σώμα του Χριστού σου, αμήν. Και κάνε αυτήν την μεταβολή με το Άγιο Πνεύμα σου. Αμήν. Αμήν. Αμήν.

Ἄξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν, σὲ εὐλογεῖν, σὲ αἰνεῖν, σοὶ εὐχαριστεῖν, σὲ προσκυνεῖν ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου. Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὢν ὡσαύτως ὤν· σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες καὶ παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν. Ὑπὲρ τούτων ἁπάντων εὐχαριστοῦμέν σοι καὶ τῷ μονογενεῖ σου Υἱῷ καὶ τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ· ὑπὲρ πάντων ὧν ἴσμεν καὶ ὧν οὐκ ἴσμεν, τῶν φανερῶν καὶ ἀφανῶν εὐεργεσιῶν, τῶν εἰς ἡμᾶς γεγενημένων. Εὐχαριστοῦμέν σοι καὶ ὑπὲρ τῆς λειτουργίας ταύτης, ἣν ἐκ τῶν χειρῶν ἡμῶν δέξασθαι κατηξίωσας, καίτοι σοι παρεστήκασι χιλιάδες ἀρχαγγέλων καὶ μυριάδες ἀγγέλων, τὰ Χερουβεὶμ καὶ τὰ Σεραφείμ, ἑξαπτέρυγα, πολυόμματα, μετάρσια, πτερωτά. Τὸν ἐπινίκιον ὕμνον ᾄδοντα, βοῶντα, κεκραγότα, καὶ λέγοντα. Ἅγιος, Ἅγιος, Ἅγιος Κύριος Σαβαώθ· πλήρης ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης σου. Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις· εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου. Ὡσαννὰ ἐν τοῖς ὑψίστοις. Μετὰ τούτων καὶ ἡμεῖς τῶν μακαρίων δυνάμεων, Δέσποτα φιλάνθρωπε, βοῶμεν καὶ λέγομεν· Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος, σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος καὶ μεγαλοπρεπὴς ἡ δόξα σου· ὃς τὸν κόσμον σου οὕτως ἠγάπησας, ὥστε τὸν Υἱόν σου τὸν μονογενῆ δοῦναι, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Ὃς ἐλθὼν καὶ πᾶσαν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν οἰκονομίαν πληρώσας, τῇ νυκτὶ ᾗ παρεδίδοτο, μᾶλλον δὲ ἑαυτὸν παρεδίδου, ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, λαβὼν ἄρτον ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτοῦ καὶ ἀχράντοις καὶ ἀμωμήτοις χερσίν, εὐχαριστήσας καὶ εὐλογήσας, ἁγιάσας, κλάσας, ἔδωκε τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ μαθηταῖς καὶ ἀποστόλοις, εἰπών· Λάβετε, φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ἀμήν. Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς καινῆς Διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς, καὶ πάντων τῶν ὑπὲρ ἡμῶν γεγενημένων, τοῦ σταυροῦ, τοῦ τάφου, τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καὶ ἐνδόξου πάλιν παρουσίας, τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.Ἔτι προσφέρομέν σοι τὴν λογικὴν ταύτην καὶ ἀναίμακτον λατρείαν, καὶ παρακαλοῦμέν σε καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύομεν· κατάπεμψον τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα. Καὶ ποίησον τὸν μὲν ἄρτον τοῦτον τίμιον σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου. Ἀμήν· τὸ δὲ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου. Ἀμήν· μεταβαλὼν τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ. Ἀμήν, ἀμήν, ἀμήν.

Ψάλλοντές σου τὸν τόκον, ἀνυμνοῦμέν σε πάντες, ὡς ἔμψυχον ναὸν Θεοτόκε· ἐν τῇ σῇ γὰρ οἰκήσας γαστρί, ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν σοι πάντας·

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Ο συνέχων πάντα τη χειρί Κύριος ή ο κατέχων πάντα τη χειρί Κύριος;

Ο συνέχων.

Ο Χριστός δεν κατέχει απλά τα πάντα αλλά συνέχει, "η αγάπη του συνέχει ημάς", ἡ γὰρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς Β Κορ. 5,14 μας κρατά από την αιώνια απώλεια εκ της Πτώσεως, "υπέρ πάντων απέθανεν και άρα όλοι πέθαναν, κατά συνέπεια όποιος είναι αναγεννημένος και ενωμένος με τον Χριστό είναι νεα δημιουργία, καινούργιος άνθρωπος", νικητής, ἐδόξασεν. Η αρχαία κατάσταση παρήλθε, ιδού γέγονε καινά τα πάντα, τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα. Όλες αυτές οι δωρεές "πηγάζουν από τον Θεό ο οποίος μας συμφιλίωσε με τον εαυτό του δια Ιησού διότι ο Θεός ήταν ενωμένος με τον Χριστό σε μια θεανδρική υπόσταση" για αυτό και το σώμα και αίμα του δίδει αιώνια ζωή ενώ η απλή σάρκα σε τίποτα δεν ωφελεί, ἡ σὰρξ οὐκ ὠφελεῖ οὐδέν· Ιω. 6,62. Ο άνθρωπος κάνει δική του την προσφερόμενη σωτηρία με τα μυστήρια εξ ου και οι δυο ενωνόμενες σειρές, διδαχή και ακολουθίες. Το ευαγγελικό κήρυγμα της συμφιλιώσεως του ανθρώπου προς τον Θεό τὸν λόγον τῆς καταλλαγῆς δεν είναι λόγια απλώς να πιστέψουν οι άνθρωποι στον Χριστό, αλλά λόγια που διδάσκουν ότι δια των μυστηρίων ο εχθρός του Θεού άνθρωπος καταλλάγητε τῷ Θεῷ·, συμφιλιώνεται με τον Θεό. Ειδάλλως απλώς η πίστη δεν ωφελεί, διότι αυτή την είχαν όχι μόνο όλοι οι προφήτες της Παλαιάς αλλά και χιλιάδες δίκαιοι και όμως έπρεπε να έρθει η σταυρική θυσία της οποίας τα οφέλη λαμβάνουμε με τα μυστήρια, για αυτό και είναι σωτήρια, τίθονται σε ύψος σωτηρίας: οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς Ιω. 6,53, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς Ιω. 6,53 ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ Τίτ. 3,5 διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος Α' Πέτρ. 3,20 ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα Α' Πέτρ. 3,20. Η διακονία της καταλλαγής δόντος ἡμῖν τὴν διακονίαν τῆς καταλλαγῆς Β' Κορ. 5,18 είναι η της ειδικής ιεροσύνης, οι απόστολοι είναι οικονόμοι μυστηρίων Θεού, οὕτως ἡμᾶς λογιζέσθω ἄνθρωπος, ὡς ὑπηρέτας Χριστοῦ καὶ οἰκονόμους μυστηρίων Θεοῦ Α Κορ. 4,1. Τα μυστήρια είναι σωτήρια, τίθονται σε ύψος σωτηρίας: ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ Ιω. 3,5. εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. Ιω. 6,53 ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου Τίτον 3,5 ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ᾿ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα Α' Πέτρ. 3,20.

Χαίρε σκηνή του Θεού καὶ Λόγου· χαίρε Αγία Αγίων μείζων.

Έρχεται λοιπόν το Πνεύμα σε κάθε έναν που αποδέχεται την κλήση και δια των μυστηρίων τώρα ο Κύριος καθιστά ανίσχυρο τον εχθρό του και δίνει ισχύ στους βασιλείς υψώνοντας το κέρας του κεχρισμένου του, ας θυμηθούμε όσα είδαμε πριν αλλά και το Κύριος ἀσθενῆ ποιήσει ἀντίδικον αὐτοῦ. καὶ δίδωσιν ἰσχὺν τοῖς βασιλεῦσιν ἡμῶν καὶ ὑψώσει κέρας χριστοῦ αὐτοῦ. Α Βασ. 2,10

Χαίρε Κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι· χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε.

Ο άνθρωπος έχει χρυσωθεί τω Πνεύματι, η Θεοτόκος χρυσωμένη τω Πνεύματι και θησαυρός ζωής προς εμάς.

Χαίρε τίμιον διάδημα βασιλέων ευσεβών· χαίρε καύχημα σεβάσμιον ιερέων ευλαβών.

Ξανά εδώ ένας στίχος ο οποίος δημιουργούσε ερωτηματικό, ποιοί είναι αυτοί οι βασιλείς; Είναι οι βασιλείς κάποιοι συγκεκριμένοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου; Είναι οι ιερείς κάποιοι Επίσκοποι; Βεβαίως τώρα με ευλογία της Υπεραγίας Θεοτόκου γίνονται γνωστά τα των Χαιρετισμών. Οι βασιλείς και οι ιερείς δεν είναι κάποιοι συγκεκριμένοι Βυζαντινοί αυτοκράτορες και κάποιοι ιερατεύοντες αλλά οι Χριστιανοί, δηλαδή τα μέλη της Βασιλείας του Θεού Εκκλησίας η οποία αναφέρεται στον αμέσως επόμενο χαιρετισμό. Ο μυημένος, τουτέστιν ο νεοφώτιστος, είναι νικητής, εν συνεχεία ο πιστός εξ αυτών βασιλεύει επί των παθών και ιερατεύει θυσιάζοντας τον εαυτό του. Διάδημα η Θεοτόκος στους βασιλείς, δηλαδή παράδειγμα και κορυφή του γένους ανθρώπων σε αυτό. Διάφοροι αιρετικοί παραδέχονται μόνο την γενική ιεροσύνη αρνούμενοι την ειδική. Όμως ο Ιερεμίας στο 33ο κεφάλαιο σύμφωνα με το Εβραϊκό κείμενο δηλώνει καθαρά και ξάστερα ότι στις ημέρες του Μεσσία θα υπάρχει ιερατική τάξις και καθώς θα κυλούν οι αιώνες ο αριθμός των ιερέων θα γίνει αμέτρητος. Στίχοι 15-22, χωρίο κατωτέρω.

Ο δε Ησαΐας στο 66ο κεφάλαιο προφητεύει ότι τα έθνη θα γνωρίσουν τον Κύριο και ο Κύριος θα διαλέξει από αυτά πρώτον μεν κήρυκες και ιεραποστόλους, δεύτερον δε ιερείς και Λευίτες. Καί ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοί ἱερεῖς καί Λευίτας, εἶπε Κύριος. Στίχος 21. Δίνει εικοσιένα χτυπήματα στην αίρεση. Θα πει αργότερα ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας μια κορυφή θεολογική, κέκληνται προς ιεροσύνην και εις δεύρο καλούνται πολλοί των εξ' αγέλης όντες Ελληνικής. Ελληνικής δηλαδή ειδωλολατρικής.

ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου καὶ καταλείψω ἐπ᾿ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη, εἰς Θαρσὶς καὶ Φοὺδ καὶ Λοὺδ καὶ Μοσὸχ καὶ εἰς Θοβὲλ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόῤῥω, οἳ οὐκ ἀκηκόασί μου τὸ ὄνομα οὐδὲ ἑωράκασί μου τὴν δόξαν, καὶ ἀναγγελοῦσι τὴν δόξαν μου ἐν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἄξουσιν τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν δῶρον Κυρίῳ μεθ᾿ ἵππων καὶ ἁρμάτων ἐν λαμπήναις ἡμιόνων μετὰ σκιαδίων εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ, εἶπε Κύριος, ὡς ἂν ἐνέγκαισαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ τὰς θυσίας αὐτῶν ἐμοὶ μετὰ ψαλμῶν εἰς τὸν οἶκον Κυρίου καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας, εἶπε Κύριος. Ησ.66, 19-21 Η προφητεία ομιλεί για την ημέρα κατά την οποία πάντα τα έθνη θα γίνουν δεκτά, ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη, γεγονός που πραγματοποιήθηκε στην εποχή της Καινής και συνεχίζει αναφέροντας ότι ο Κύριος θα ποιήσει θαυμάσια ώστε να δουν την δόξα του. Προλέγει για σημεία καὶ καταλείψω ἐπ᾿ αὐτῶν σημεῖα τα οποία θα τελεστούν ώστε να επιβεβαιωθεί η διδασκαλία στα Έθνη, στις Πράξεις διαβάζουμε, πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα διὰ τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο. Πράξ. 2,43.

Εξ εθνών θα αποστείλει σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη ώστε να τα μαθητεύσουν, ξανά στις Πράξεις βλέπουμε ότι ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ Πραξ. 2,47 οι οποίοι "σεσωσμένοι" θα είναι απόστολοι Κυρίου εἰς Θαρσὶς καὶ Φοὺδ καὶ Λοὺδ καὶ Μοσὸχ καὶ εἰς Θοβὲλ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα οι οποίες δεν έχουν ακούσει για τον Κύριο. Την Ελλάδα και το ότι ο Κύριος έστειλε σεσωσμένους σε αυτήν γνωρίζετε. Σίγουρα δεν είπε ψέμματα και έστειλε και σε Θαρσίς, Φούδ, Λούδ, Μοσόχ και Θοβέλ και ας μην τις γνωρίζει τώρα ή ίσως ακόμη και στην εποχή του Χριστού με ακρίβεια κανείς, τις γνώριζαν μόνο οι τότε ακροατές του Ησαΐα. Παρατηρούμε επίσης και τον χωρισμό σε δύο μέρη των πιστών, καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν δηλαδή από αυτούς. Άρα από το ένα μέρος έχουμε την κατηγορία των ιερέων και Λευιτών και από το άλλο μέρος οι υπόλοιποι. Η φράση ιερείς και Λευίτες σημαίνει ιερείς και διάκονοι. Το λεχθέν του Ησαΐα προφητεύει την αναγγελία της Νέας Διαθήκης και βρίσκει την εκπλήρωση στην Χριστιανική εποχή.

Αυτό είναι εμφανές σε μια από τις περιπτώσεις αναγγελίας της από τους Αποστόλους στο Πράξεις κεφάλαιο δεύτερο, ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καὶ τοῖς τέκνοις ὑμῶν καὶ πᾶσι τοῖς εἰς μακράν, (καὶ ἀναγγελοῦσι τὴν δόξαν μου ἐν τοῖς ἔθνεσι) ὅσους ἂν προσκαλέσηται Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν (ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου) ἑτέροις τε λόγοις πλείοσι διεμαρτύρετο καὶ παρεκάλει λέγων· σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης οἱ μὲν οὖν ἀσμένως ἀποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι (καὶ ἄξουσιν τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν δῶρον Κυρίῳ μεθ᾿ ἵππων καὶ ἁρμάτων ἐν λαμπήναις ἡμιόνων μετὰ σκιαδίων εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ) ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς. (τὰς θυσίας αὐτῶν ἐμοὶ μετὰ ψαλμῶν) Ἐγένετο δὲ πάσῃ ψυχῇ φόβος, πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα διὰ τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο (καὶ καταλείψω ἐπ᾿ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη) πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἂν τις χρείαν εἶχε· καθ᾿ ἡμέραν τε προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ἱερῷ, κλῶντές τε κατ᾿ οἶκον ἄρτον, (καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας) μετελάμβανον τροφῆς ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας, αἰνοῦντες τὸν Θεὸν (ὡς ἂν ἐνέγκαισαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ τὰς θυσίας αὐτῶν ἐμοὶ μετὰ ψαλμῶν εἰς τὸν οἶκον Κυρίου) καὶ ἔχοντες χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους (ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη) καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ.

Ας δούμε και τον Ψαλμό 70ο βασιλεῖς Θαρσὶς καὶ νῆσοι δῶρα προσοίσουσι, βασιλεῖς Ἀράβων καὶ Σαβᾶ δῶρα προσάξουσι. καὶ προσκυνήσουσιν αὐτῷ πάντες οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, πάντα τὰ ἔθνη δουλεύσουσιν αὐτῷ. ὅτι ἐῤῥύσατο πτωχὸν ἐκ δυνάστου καὶ πένητα, ᾧ οὐχ ὑπῆρχε βοηθός. φείσεται πτωχοῦ καὶ πένητος καὶ ψυχὰς πενήτων σώσει. ἐκ τόκου καὶ ἐξ ἀδικίας λυτρώσεται τὰς ψυχὰς αὐτῶν, καὶ ἔντιμον τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον αὐτῶν. καὶ ζήσεται, καὶ δοθήσεται αὐτῷ ἐκ τοῦ χρυσίου τῆς Ἀραβίας, καὶ προσεύξονται περὶ αὐτοῦ διαπαντός, ὅλην τὴν ἡμέραν εὐλογήσουσιν αὐτόν. Ψαλ. 71,10-15 Οι βασιλιάδες της Θαρσίς και τα νησιά της Μεσογείου θα προσφέρουν σε αυτόν ως φόρο υποτέλειας δώρα. Το ίδιο θα πράξουν και οι βασιλιάδες της Αραβίας και της Σαβά. Θα τον προσκυνήσουν όλοι οι βασιλιάδες της γης και όλα τα έθνη θα υποταχθούν και θα δουλεύσουν σε αυτόν. Αυτό θα γίνει διότι εκείνος θα γλυτώσει τον πτωχό από τον ισχυρό που τον καταπιέζει, όπως επίσης τον αδύνατο και περιφρονημένο στον οποίο δεν υπήρχε κανείς βοηθός. Θα σπλαγχνισθεί τον πτωχό και τον πένητα και θα σώσει την ζωή όλων εκείνων οι οποίοι βρίσκονται σε στέρηση και αδυναμία. Θα γλυτώσει από την τοκογλυφία και την αδικία την ζωή τους και θα είναι έντιμο και προσκυνητό το όνομά του σε αυτούς. Θα ζήσει αιώνια, σε αυτόν θα δοθει ο χρυσός της Αραβίας και οι πιστοί του θα προσεύχονται υπέρ της βασιλείας του πάντοτε. Ολες τις ημέρες τους θα τον δοξολογούν και θα τον υμνούν.

Εδώ παρατηρήσαμε ξανά την Θαρσίς και τα νησιά, Θαρσὶς καὶ νῆσοι, που θα προσφέρουν δώρα στον Κύριο, δῶρα προσάξουσι, ο οποίος θα έχει γλυτώσει τον πτωχό άνθρωπο από τον τύραννον απάνθρωπον Διάβολο, ὅτι ἐῤῥύσατο πτωχὸν ἐκ δυνάστου. Δηλαδή η προφητεία Ησαΐα κάνει λόγο για την εποχή της Καινής.

Σε αυτήν έγινε γνωστό και προσκυνητό το όνομα Κυρίου, ἔντιμον τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐνώπιον αὐτῶν, οπότε έχουμε ξανά βεβαίωση ότι υπάρχει ειδικό ιερατείο και στην εποχή της Καινής, καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας, εἶπε Κύριος.

Επιπλέον είδαμε ότι ο Χριστός παρουσιάζεται σαν βασιλιάς βασιλιάδων, οι άλλοι βασιλείς τον προσκυνούν, έχουμε την εικόνα απόδοσης φόρου υποτέλειας.

Ο Θεός γίνεται άνθρωπος και "εκβάλλει εκ της αρχής" τον δυνάστη βασιλιά Διάβολο, λυτρώνει τον πτωχὸν ἐκ δυνάστου δένοντας τον ισχυρό, τὸν ἰσχυρὸν δήσῃ, "προσηλώνει το χειρόγραφον στον σταυρό" και σώζει την ψυχή μας, ἐκ τόκου καὶ ἐξ ἀδικίας λυτρώσεται τὰς ψυχὰς αὐτῶν, οπότε με όσα βλέπουμε η Βίβλος μας λέει καθαρά εκτός του ότι υπάρχει ειδική ιεροσύνη και το ότι ο Χριστός είναι ήδη βασιλιάς και δεν περιμένει να βασιλεύσει σε κάποια "Χιλιετή Βασιλεία" ειδάλλως η σταυρική θυσία αποδεικνύεται κατώτερη του δεσίματος Σατάν. Η χιλιετής βασιλεία είναι μια πλάνη των αιρετικών, ένα παραμύθι.

Αν ήταν αληθινή θα έγραφαν για αυτήν τα Ευαγγέλια, αλλά ούτε ο Ματθαίος, ούτε ο Μάρκος, ούτε ο Λουκάς μιλούν για χιλιετή βασιλεία. Δεν μιλούν γιατί δεν υπάρχει.

Ούτε ο απόστολος Παύλος στις 14 επιστολές του κάνει λόγο για επίγειο βασιλεία Χριστού επί χίλια έτη, ούτε οι άλλοι Απόστολοι στις υπόλοιπες επιστολές της Καινής.

Ένα εσχατολογικό γεγονός τόσο μεγάλων διαστάσεων, το οποίο μάλιστα αποτελεί πηγή χαράς και παρηγοριάς, είναι αδιανόητο να παραληφθεί, να ξεχαστεί.

Το ότι κανένα Ευαγγέλιο και καμία επιστολή της Καινής Διαθήκης δεν κάνει λόγο για αυτό σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτο, πέρα για πέρα ανύπαρκτο. Υπάρχει μόνο στα μυαλά των Προτεσταντών, των μαρτύρων του Ιεχωβά, των Ευαγγελικών, των Πεντηκοστιανών και των λοιπών πλανώντων και πλανωμένων. Χιλιετής βασιλεία σημαίνει παραμύθι των αιρετικών. Και σύμφωνα με την Ιεχωβίτικη έκδοση του παραμυθιού εδώ στην Γη επί χίλια χρόνια θα υπάρχει άφθονη μάσα και οι άνθρωποι θα τρώνε τα πιο ωραία βερίκοκα και τα πιο ωραία ζαρζαβατικά, ενώ σύμφωνα με την Πεντηκοστιανή έκδοση του παραμυθιού οι μισοί θα έχουν φθαρτά σώματα και θα τρώνε, ενώ οι άλλοι μισοί, αυτοί που θα έχουν αρπαγεί για επτά χρόνια στο μεσουράνημα, δεν θα τρώνε και δεν θα παθαίνουν τίποτα γιατί θα έχουν άφθαρτα σώματα και θα φαντάζουν σαν εξωγήινοι στα μάτια των άλλων. Θεέ μου και μη χειρότερα. Ο κάθε ένας παίρνει και μια Αγία Γραφή στο χέρι και εξηγεί κατά το κοινώς λεγόμενο όπως του κατέβει και παραδόξως βρίσκει ανθρώπους που τον παραδέχονται. Ας μην παραξενευόμαστε, μας προειδοποιεί ο απόστολος Παύλος ότι την πλάνη πολλοί θα την ακολουθήσουν, ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν, καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται. Β Τιμ. 4,3-4.

καὶ εἰ ὁ σατανᾶς ἀνέστη ἐφ᾿ ἑαυτὸν καὶ μεμέρισται, οὐ δύναται σταθῆναι, ἀλλὰ τέλος ἔχει. οὐδεὶς δύναται τὰ σκεύη τοῦ ἰσχυροῦ εἰσελθὼν εἰς τὴν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσαι, ἐὰν μὴ πρῶτον τὸν ἰσχυρὸν δήσῃ, καὶ τότε τὴν οἰκίαν αὐτοῦ διαρπάσει. Μαρκ. 3,26-27 Και εάν ο σατανάς επαναστάτησε εναντίον του εαυτού του δεν μπορεί να σταθεί αλλά παίρνει τέλος το κράτος του. Δεν μπορεί κάποιος να πάρει τα πράγματα από έναν ισχυρό εάν πρώτα δεν τον δέσει και έπειτα θα διαρπάξει το σπίτι του. Εδώ παρατηρούμε ότι ο Χριστός βασιλεύει εφόσον έχει δέσει τον ισχυρό και αρπάζει όσους είχε υπο την εξουσία του. Μετά την Σταυρική θυσία όποιος θέλει δέχεται τον Χριστό και ο Σατάν δεν έχει εξουσία επάνω του, ενώ όποιος δεν θέλει παραμένει οικειοθελώς υπό την επήρεια Σατάν. Με απόλυτη βασιλεία του Χριστού επί 1000 έτη και απόλυτο δέσιμο του Σατανά σε αυτήν την χρονική περίοδο αφενός καθίσταται κατώτερη η θυσία Χριστού και αφετέρου αναποτελεσματικός ο τρόπος σωτηρίας δια αποδοχής της θυσίας από τον θέλοντα. Τουτέστιν ο Διάβολος πλανούσε πλανά και θα πλανά, αν χρειάζεται για μια άγια κοινωνία, για αγιασμό όλων, για κάτι που έρχεται ως συνέχεια του σωτηριώδους σχεδίου Θεού, ένα δέσιμο Σατάν, τότε δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να σώσει ο Χριστός όσο πιο πολλούς μπορεί το να έρθει να σταυρωθεί. Η σωτηρία από την Θυσία είναι μεν προσιτή αλλά σε λίγους, αυτό που σώζει τους περισσότερους είναι το απόλυτο δέσιμο Σατάν, οπότε τι φταίνε αν δεν πίστεψαν κάποιοι; Ήρθε με λάθος τρόπο η πρόταση για σωτηρία. Στην θεωρία της Χιλιετούς έχουμε το δέσιμο Σατάν να υπερβαίνει την σταυρική θυσία, έτσι μόλις ο Σατάν λύνεται βρίσκει οπαδούς σαν την άμμο της θαλάσσης. Επιπλέον με αυτήν την θεωρία για δέσιμο Σατάν επί χίλια έτη, δεχόμαστε και το ότι έχει καταλυτική επίδραση στην ανθρώπινη προσωπικότητα. Εκτός των περί Χιλιετούς, στο χωρίο βλέπουμε και το εξής, ο Διάβολος και τα ηγετικά δαιμόνια καταστρώνουν ένα πολύπλοκο και παμπόνηρο σχέδιο επίθεσης. Αυτά είναι που δίδουν εντολή σε κάθε κατώτερο στην ιεραρχία. Στην Διαβολική πολεμική μηχανή δεν έχουμε τυχαίες επιλογές και ενέργειες, ότι καπνίσει στον κάθε ένα, αλλά καλοστημένο σχέδιο. Το πονηρό πνεύμα που είχε εισέλθει στον δαιμονισμένο εκτελεί με ζήλο και πάθος εντολές που επικροτεί. Αν ο κάθε άνθρωπος που δεν είναι πιστός μάθαινε το πόσο κακό, τι εμπόδια, τι δυσκολίες και αναποδιές του έχει επιφέρει ο πονηρός, δεν θα ήθελε να βλέπει το όνομα Διάβολος ούτε στο λεξικό, πόσο μάλλον να ακούει για διαβόλους, να βλέπει δαίμονες και διαβολάκια σε λογότυπα, να κάνει τατουάζ, να ντύνεται τις απόκριες και όλα τα σχετικά όμοια. Θα έπρεπε δε να τον ακινητοποιήσουν προτού του αναφέρουν.

Η προφητεία περί ειδικής ιεροσύνης στην Καινή από τον Ιερεμία.

Ἰδού, ἔρχονται ἡμέραι, λέγει Κύριος, καὶ θέλω ἐκτελέσει τὸν ἀγαθὸν ἐκεῖνον λόγον, τὸν ὁποῖον ἐλάλησα περὶ τοῦ οἴκου Ἰσραήλ καὶ περὶ τοῦ οἴκου Ἰούδα. Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ θέλω ἀναβλαστήσει εἰς τὸν Δαβὶδ βλαστὸν δικαιοσύνης, καὶ θέλει ἐκτελέσει κρίσιν καὶ δικαιοσύνην ἐν τῇ γῇ. Ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ὁ Ἰούδας θέλει σωθῆ καὶ ἡ Ἱερουσαλήμ θέλει κατοικήσει ἐν ἀσφαλείᾳ· καὶ τοῦτο εἶναι τὸ ὄνομα, μὲ τὸ ὁποῖον θέλει ὀνομασθῆ, Ὁ Κύριος ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν. Διότι οὕτω λέγει Κύριος· Δὲν θέλει λείψει ἀπὸ τοῦ Δαβὶδ ἄνθρωπος καθήμενος ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ οἴκου Ἰσραήλ· οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος ἐνώπιόν μου, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας. Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἱερεμίαν λέγων, οὕτω λέγει Κύριος· Ἐὰν ἦναι δυνατὸν νὰ καταλύσητε τὴν διαθήκην μου τῆς ἡμέρας καὶ τὴν διαθήκην μου τῆς νυκτός, ὥστε νὰ μή ἦναι πλέον ἡμέρα καὶ νὺξ ἐν τῷ καιρῷ αὑτῶν, τότε θέλει δυνηθῆ νὰ καταλυθῆ καὶ ἡ διαθήκη μου ἡ πρὸς τὸν Δαβὶδ τὸν δοῦλόν μου, ὥστε νὰ μή ἔχῃ υἱὸν διὰ νὰ βασιλεύῃ ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ, καὶ ἡ πρὸς τοὺς Λευΐτας τοὺς ἱερεῖς, τοὺς λειτουργοὺς μου. Καθὼς ἡ στρατιὰ τοῦ οὐρανοῦ δὲν δύναται νὰ ἀριθμηθῇ οὐδὲ ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης νὰ μετρηθῇ, οὕτω θέλω πληθύνει τὸ σπέρμα Δαβὶδ τοῦ δούλου μου καὶ τοὺς Λευΐτας τοὺς λειτουργοῦντας εἰς ἐμέ. Ιερεμίας 23,15-22 Μασ.

Χαίρε της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος· χαίρε της βασιλείας το απόρθητον τείχος.

Η Θεοτόκος πύργος που καταφεύγουν οι αμπελουργοί του αμπελώνα με τα κλήματα Σωρήχ και τείχος προστασίας της πόλεως μας όπως είδαμε στον Ιερεμία.

Χαίρε δι' ης εγείρονται τρόπαια· χαίρε δι' ης εχθροί καταπίπτουσι.

Ο συγκεκριμένος στίχος δεν κρύβει ιστορική αναφορά στον Ιουστινιανό ή σε κάποιο άλλο ιστορικό γεγονός που συνέβη επί Βυζαντίου.

Πηγαίος κώδικας: Ο νεοφώτιστος δια της μετοχής στα τρια μυστήρια καθίσταται τροπαιούχος και νικητής, ο Διάβολος καταπίπτει εκ του ουρανού, Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα Λουκ. 10,18. Είναι ζωντανός ναός Θεού, ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος Β Κορ. 6,16. Από τον άνθρωπο έπειτα εξαρτάται να παρεμείνει τροπαιούχος και νικητής επί των εχθρών αποφεύγοντας την αμαρτία και παραμένοντας πιστός σε κάθε περίσταση.

Ως προς την Θεοτόκο: Η Υπεραγία Θεοτόκος παραμένουσα στον αγιασμό, θεωμένη, έτσι βοηθός εναντίων του Διαβόλου της πομπής του και σύμμαχος ώστε να καταπίπτουν οι εχθροί. Οδός προς την Οδό, "συνεργεί δε και παρακαλεί μη εις κενόν την χάριν του Θεού δέξασθαι υμάς", δηλαδή έπειτα από τον αγιασμό δια των μυστηρίων, μας βοηθεί μεσιτεύει οδηγεί και νουθετεί, είναι δίπλα μας σαν μητέρα ώστε "μήπως τυχόν δείχνοντας αδιαφορία, ματαίως και ανωφέλως δεχθούμε την χάρη του Θεού χάνοντας τα μεγάλα αγαθά", διότι "οι ευκαιρίες της σωτηρίας παρέρχονται". Νουθετεί, οδηγεί, βοηθεί όταν πέσουμε να ανορθωθούμε. Συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας Β' Κορ. 6,1-2 ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. Β Κορ. 6,16-18.

ΣΥΝΔΕΣΗ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗΣ ΚΑΙ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ:

Εδώ έχουμε τον τελευταίο Χαιρετισμό που χρησιμοποιήθηκε στην Παράκληση.

Ευχαρίστως βοώ σοι, χαίρε Μητροπάρθενε, χαίρε Θεόνυμφε· χαίρε θεία σκέπη, χαίρε όπλον και τείχος απόρθητον, χαίρε προστασία και βοηθέ και σωτηρία, των εις σε προστρεχόντων εκ πίστεως.

Δ' Στάση: χαίρε όπλον και τείχος απόρθητον, -- Χαῖρε δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι. Όπλο και τείχος, σε κάθε περίσταση είναι βοηθός, είτε σαν όπλο εναντίων της αμαρτίας και κατά του Διαβόλου όπου νικώνται οι πολέμιοι φαίνονται οι δόκιμοι και εγείρονται τα τρόπαια, δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν, είτε σαν οχυρό τείχος εναντίων των πολεμίων, διαβόλου και ανθρώπων οργάνων του, όπου οι εχθροί πέφτουν νικημένοι, Χαίρε δι ης εγείρονται τρόπαια· χαίρε δι ης εχθροί καταπίπτουσι. Οι δυο λέξεις στον εδώ χαιρετισμό είναι επειδή ο στρατιώτης Χριστού κρατάει επιθετικό όπλον -- τῶν δεξιῶν, αλλά και αμυντικό όπλο, τείχος -- καὶ ἀριστερῶν. Παρατηρήστε και την απόλυτη αρμονία στην ακριβή σειρά, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν Β' Κορ. 6,7 με τα όπλα της δικαιοσύνης, τα δεξιά, εννοεί το σπαθί που είναι στα δεξιά, και τα αριστερά, όπως κρατάει με το αριστερό την ασπίδα ο στρατιώτης.

Πέμπτο χαίρε είναι το Τη Υπερμάχω.

χαίρε προστασία -- Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια, ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν, εὐχαριστήρια, ἀναγράφω σοι ἡ Πόλις σου, Θεοτόκε· Η υπέρμαχος στρατηγός προστατεύει την Πόλη και φυσικά το άτομο,
και βοηθέ -- Ἀλλ᾿ ὡς ἔχουσα τὸ κράτος ἀπροσμάχητον, έχει ακατανίκητη δύναμη, είναι η απροσμάχητος, η ακατανίκητη βοηθός,
και σωτηρία, -- Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον,Ἵνα κράζω σοι· Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε, που ελευθερώνει και σώζει από κάθε κίνδυνο.

Ο Λάσκαρης, ένας που δεν έχει όνομα σαν μεγάλος ερμηνευτής ερευνητής σχολιογράφος και λοιπά, γνώριζε επακριβώς τι σημαίνουν όλοι οι Χαιρετισμοί. Όχι μόνο αυτό αλλά αξιώθηκε να λάβει την ευλογία να γράψει την Παράκληση η οποία είναι μια, η Μεγάλη, η Μικρή είναι κομμάτι της. Οπότε δεν είναι τυχαίο που ο Λάσκαρης έχει εκλέξει από την συγκεκριμένη διδαχή του αποστόλου που βλέπουμε σε όλο το Β' Κορ. κεφάλαιο 6, είδαμε πριν στον Χαιρετισμό το 6,1 τώρα στην Παράκληση έχουμε το 6,7 ώστε να αποδωθεί αυτός ο Χαιρετισμός με όπλο και τείχος τα οποία είναι η Θεοτόκος στην πορεία του μυημένου ώστε να διέλθει επιτυχώς την πορεία στην έρημο και να εισέλθει στην Βασιλεία, βλέπουμε αμέσως μετά θεραπεία ψυχής και σώματος. Η αξία της πίστης σε ασθένειες και δύσκολες καταστάσεις και τα μεγάλα δώρα εξ ουρανού που φέρνει διότι οι εχθροί που καταπίπτουσι μπορεί να είναι επιδρομείς επίδοξοι κατακτητές που επιτίθενται την Πόλη, μπορεί αντίπαλοι ομοεθνείς μέσα από την Πόλη, μπορεί να είναι διάφοροι αιρετικοί όπως ο Νεστόριος, μπορεί ο Διάβολος και η συνοδεία δαιμόνων του, ποιός θα το αποδείξει με σιγουριά; Όλες οι ερμηνείες του Λάσκαρη επάνω στους οκτώ στίχους των Χαιρετισμών εννοείται ότι είναι σωστές, είναι καλύτερος από τον καλύτερο ειδικό.

Αγαπητοί, μπορούσε ο ποιητής των Χαιρετισμών να πει 800 χρόνια νωρίτερα όσα θα έλεγε ο άγιος Νικόλαος Καβάσιλας; Μάλιστα τα πιο δύσκολα; Επί παραδείγματι να έλεγε: ταῦτα γάρ ποιοῦσιν ὁ Χριστός ἐπιδημεῖ καί ἐνοικεῖ καί συνάπτεται καί προσφύεται, καί τήν ἁμαρτίαν ἐν ἡμῖν ἀποπνίγει, καί τήν ζωήν ἐνίησι τήν ἑαυτοῦ καί τήν ἀριστείαν, καί κοινωνούς ποιεῖται τῆς νίκης; Εδώ με λίγα λόγια λέει ότι ο νεοφώτιστος είναι κοινωνός της νίκης Χριστού. Τι αν μπορούσε; Αφού τα είπε σε σχέση το έργο του. Ας διδαχθούμε πολλά από αυτό. Όσο αφορά τους Χαιρετισμούς, μπορούσε να συγγράψει ο άγιος γέροντας Παύλος Ευεργέτιδος ερμηνεία των Χαιρετισμών; Τι αν μπορούσε; Αφού έφτιαξε με διαφορετικό στύλ και το Πνεύμα τους έβαλε δίπλα στους άλλους, τουτέστιν στο Απόδειπνο στο οποίο λέμε και τους Χαιρετισμούς. Μπορούσε να συγγράψει ο Λάσκαρης ερμηνεία των Χαιρετισμών το 1257; Τι αν μπορούσε; Αφού συνέγραψε όσο αφορά την Παράκληση. Ερμήνευσε 8 και μάλιστα τι εκληκτική δημιουργική ερμηνεία έγραψε! Ας διδαχθούμε από αυτά πολλά διότι πολλά διδάγματα έχουν. Αυτή είναι η Ορθοδοξία αγαπητοί. Το Άγιο Πνεύμα είναι συνεχώς δίπλα μας. Μας οδηγεί μας ευεργετεί.

Και κατανούμε τώρα λοιπόν ότι η δημοσιοποίηση είναι θέμα ευλογίας.

Η Παναγία δίνει στον άγιο γέροντα ευλογία δημοσιοποίησης και υπάρχουν σκοποί για αυτό και φυσικά διδάγματα που εμείς πρέπει να λάβουμε.

Αυτή είναι η Ορθοδοξία ξανά αγαπητοί. Δεν σου μιλάει για τον Θεό, σου δείχνει τον Θεό. Η ερμηνεία είναι Θεοφάνεια, Θεός και φαίνω, φανέρωση Θεού. Αυτοί είναι οι άγιοι μας αγαπητοί, έχεις κάποιο απορία για δογματικό θέμα; έρχεται η αγία Ευφημία που ξεκαθάρισε τις ορθές από τις αιρετικές θεωρίες. Έχεις κάποια απορία για τους Χαιρετισμούς; έρχεται η Παναγία, δηλαδή ο πιο αρμόδιος.

Όσο αφορά τον εδώ Χαιρετισμό, σε αυτόν τον στίχο δεν έχουμε λόγο για μάχη με εχθρούς εισβολείς που νικώνται αλλά εχθροί εννοούνται ο Διάβολος και η πομπή αυτού οι οποίοι αφού έπεσαν έπειτα παραλαμβάνει μεθ' ἑαυτοῦ ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τα πάθη και ότι άλλο μπορούν ώστε πείθοντας να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην απώλεια, να τον κάνουν από καινό σαν παλαιό άνθρωπο ξανά, οι οποίοι εχθροί με την βοήθεια της Θεοτόκου καταπίπτουν άρα έχουμε έτσι και την κατοχή και την έγερση των τροπαίων. Τα τρόπαια είναι αυτά που αναφέρονται ακριβώς μετά, θεραπεύεται ο όλος άνθρωπος ψυχή και σώμα, αγιάζεται ή μπορεί να ειπωθεί θεώνεται, κυρίως εδώ είναι το αγιάζαεται διότι παρουσιάζεται ο μυημένος. Ο Διάβολος τα πάθη προσπαθεί ιδιαιτέρως να ευννοήσει ώστε να βλαστήσουν να αναπτυχθούν και έπειτα να τα εκμεταλλεύεται συνεχώς διότι του προσφέρουν σίγουρη επιτυχία εφόσον έτσι έχει τον καλύτερο σύμμαχο, δηλαδή τον ίδιο τον άνθρωπο. Εντός εισαγωγικών το σίγουρη επιτυχία αφού πάντα υπάρχει δυνατότητα απαλλαγής από την κάθε αμαρτία και πάθος και επιστροφή ακόμη και από το μεγαλύτερο βάθος αμαρτωλότητας. Μας το διδάσκει ο Χριστός με τον πλούσιο της παραβολής του Λαζάρου ο οποίος παρουσιάζεται σε τραπέζι λαμπρό καθημερινό το οποίο στην ουσία παρουσιάζει τον κώμο δαιμονίων, δηλαδή το αντίθετο από το κώμο του Αρνίου. Αυτή η παραβολή μυστικώς μας διδάσκει μεταξύ πολλών άλλων ότι ο άνθρωπος μπορεί και από το τελευταίο στάδιο αμαρτωλώτητας να μετανοήσει και να έλθει στο καλή ἔχθραι Γαλ. 5,20 Ο κώμος πλουσίου είναι το κῶμοι Παύλου στο Γαλ. 5,21, η καλή έχθρα είναι προς τον Διάβολο.

Με την προφητεία αγίου γέροντος βλέπουμε και μια λάμψη από το άπειρο βάθος του Θεϊκού μυστηρίου της σωτηρίας. Όταν απαγγέλουμε τους Χαιρετισμούς λέμε ένα σταλμένο εξ ουρανού Ψαλμό, το Πνεύμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν.

Με την ερμηνεία βλέπουμε μια λάμψη από "το ύψος των ανεκτίμητων δωρεών της συγκαταβάσεως Χριστού προς ημάς" Εφ. 3,18. Βλέπουμε ότι η σωτηρία είναι μυστήριον τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ Εφ. 3,3. Βλέπουμε περίτρανα ότι ούτε σήμερα, ούτε χτες, ούτε ποτέ, δεν έφυγε από την Εκκλησία το Άγιο Πνεύμα.

Εσύ καλέ Χριστιανέ που παρασύρθηκες από τον αιρετικό γιατί τον είδες να μελετά την Αγία Γραφή και τον πίστεψες και ακούς τις ομιλίες του και ακούς τις εκπομπές του και ακούς τις πολυάριθμες κασέτες του, δεν του λες να κάνει και καμιά ομιλία επάνω στο χωρίο Ιωάννης 14,16 και να σου εξηγήσει τι λέει εκεί ο Χριστός για τον ερχομό και την παραμονή του Αγίου Πνεύματος; Λέει ότι για λίγο θα παραμείνει; Λέει ότι κάποιους χρόνους θα παραμείνει και κάποιους θα αναχωρήσει; Λέει ότι θα απομακρυνθεί από την Εκκλησία; Λέει ότι σε κάποιες έσχατες ημέρες θα γυρίσει πάλι; Αν λέει ότι θα παραμένει παντοτινά αιώνια, τότε παραπατάνε οι θεωρίες του μισσιοναρίου που σε έμπλεξε στα δίχτυα της αιρέσεώς του. Αυτός φαίνεται σαν άνθρωπος που αγαπά το Άγιο Πνεύμα αλλά στην πραγματικότητα το καταπολεμά, ότι εκλεκτό φιλοτέχνησε το Άγιο Πνεύμα κατά την διάρκεια των 10 Χριστιανικών αιώνων τα περιφρονεί, τα περιθωριοποιεί, τα καταδικάζει σε αχρηστία. Αυτός ο πάστορας με τον οποίον έμπλεξες καταδικάζει σε αχρηστία όλο τον πλούτο του Αγίου Πνεύματος που συσσωρεύθηκε τόσους αιώνες στα πνευματικά ταμεία της Εκκλησίας. Επιτελεί αντιχριστιανικό έργο. Κηρύσσει μια εκκλησία φτωχή. Μάχεται τον πλούτο το Αγίου Πνεύματος. Για αυτό φύγε μακριά από αυτόν τον μισσιονάριο με τις εισαγόμενες από την Δύση θεωρίες του και με τα εισαγόμενα ευσεβή τραγουδάκια του και με την πρωτοφανή πνευματική του φτώχεια την οποία ο δυστυχής αγνοεί.

Για αυτόν ισχύει το χωρίο Αποκάλυψη 3,17, λες ότι είσαι πλούσιος και έχεις πλουτίσει και δεν έχεις ανάγκη από τίποτα αλλά δεν ξέρεις ότι είσαι ταλαίπωρος και ελεεινός και φτωχός και τυφλός και γυμνός.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΤΗΝ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗΣ

Χαίρε χρωτός του εμού θεραπεία· χαίρε ψυχής της εμής σωτηρία.

Ο Ψαλμός ξεκίνησε με την έκλειψη της αράς και την έκλαμψη της χαράς και τελειώνει με την προσωπική λήψη αυτών, χαίρε λεπρού του εμού θεραπεία χαίρε ψυχής της εμής σωτηρία, δηλαδή έχουμε μια σωτήρια πορεία. Ο Χαιρετισμός κάνει λόγο για θεραπεία ψυχής αλλά και σώματος, ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή. Για την θεραπεία του δεύτερου η περιγραφή γίνεται με έναν ιδιαίτερο και ωραίο τρόπο. Ο τελευταίος στίχος αποδίδει τα πάντα στον Θεό και στις πρεσβείες της Θεοτόκου παρουσιάζοντας τον άνθρωπο σαν λεπρό, ειδικότερα σαν τον ένα λεπρό που γύρισε να ευχαριστήσει ο οποίος έχει θεραπευθεί και τώρα δοξολογεί τον Χριστό και ευχαριστεί την Θεοτόκο.

Με την Πτώση ἐκάλυψεν ἡ λέπρα πᾶν τὸ δέρμα τοῦ χρωτός Λευ. 13,13.

Η λέπρα είναι τύπος της αμαρτίας. Με την απομάκρυνση εκ Θεού η πνευματική λέπρα, δηλαδή η αμαρτία, κάλυψε όλο τον άνθρωπο. Έρχεται ο ιερέας Χριστός και με την θυσία του μας ανακυρρήσει καθαρούς η δε Θεοτόκος δια των πρεσβειών της μας βοηθάει τα μέγιστα, δηλαδή στην πορεία εφόσον αμαρτάνουμε ώστε να ξαναγίνουμε νικητές και να θεραπευθούμε. Ο άνθρωπος σώζεται ψυχή και σώμα, χρωτός -- ψυχής, ο στίχος μας διδάσκει μεταξύ πολλών άλλων ότι ο Χριστός καθόλου δεν αδιαφορεί για την εδώ ζωή. Είδαμε πριν ότι ο άνθρωπος έχει επαγγελίες ζωῆς τῆς νῦν δηλαδή και της εδώ όχι μόνο τῆς μελλούσης. Ο Χριστός δεν αδιαφορεί για την εδώ ζωή, δεν κάνει λόγο μόνο για το μέλλον, αυτό είναι αίρεση και πονηρό διαβολικό ψέμα, ἡ γὰρ σωματικὴ γυμνασία πρὸς ὀλίγον ἐστὶν ὠφέλιμος, ἡ δὲ εὐσέβεια πρὸς πάντα ὠφέλιμός ἐστιν, ἐπαγγελίαν ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης. Α Τιμ. 4,8 Διότι η μεν σωματική γυμναστική είναι ωφέλιμη λίγο διότι ωφελεί μόνο το σώμα. Η ευσέβεια όμως είναι ωφέλιμη σε όλα, και στην ψυχή και στο σώμα, διότι υπόσχεται και προσφέρει αγαθά για την παρούσα αλλά και την μέλλουσα ζωή. Ο Χριστός έπλασε τον άνθρωπο όχι μόνο ψυχή αλλά και σώμα, τον έθεσε επί Γης και όχι επ' ουρανού ως εκ τούτου δεν γίνεται να αδιαφορεί για την τωρινή ζωή και την εδώ δημιουργία. Μας λέει ο Χριστός "δώσε μας το άρτον τον επιούσιον", "θρέφει τα πετεινά του ουρανού που δεν σπείρουν και δεν θερίζουν" Ματθ. 6 ,26, "ντύνει τα κρίνα με λαμπρό ένδυμα που ούτε ο Σολομώντας δεν είχε φορέσει" Ματθ. 6,28, οπότε γίνεται φανερό ότι και τα υλικά αγαθά παρέχει διότι είναι ο πατέρας μας, "αν το χορτάρι που σήμερα υπάρχει και αύριο το καίνε ντύνει ο Θεός τόσο ωραία, πόσο περισσότερο εσάς. Μην έχετε στον νου συνέχεια τα υλικά, ο Θεός γνωρίζει ότι τα έχετε ανάγκη και θα σας τα δώσει" Ματθ. 6,30.
Πλὴν ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Λουκ. 12,31 Να ζητάτε προ παντός την βασιλεία του Θεού και τότε τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν μαζί με τα πνευματικά και ουράνια. Με την τήρηση των εντολών είναι που ο άνθρωπος λαμβάνει την θετική ενέργεια, που λαμβάνει ευεξία, που λαμβάνει όλα τα μέγιστα και δεν έχει ανάγκη κάποια άλλη θετική ενέργεια ή την Γιόγκα τα οποία τάχα του λένε ότι θα τον ωφελήσουν αλλά όμως είναι διαβολικά.

Βλέπουμε τον απόστολο εμμέσως να λέει ότι η συμμετοχή σχετικώς αξίως στην Θεία Ευχαριστία ωφελεί σε ασθένειες ή βλέπουμε ότι η τήρηση της 5ης εντολής οδηγεί σε μακροζωία πράγμα που δεν είναι εμφανές όπως σε άλλες εντολές.

Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ὃν τρόπον ἐνετείλατό σοι Κύριος ὁ Θεός σου, ἵνα εὖ σοι γένηται καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς, ἧς Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι. Δευτ. 5,16 Να τιμάς τον πατέρα σου και την μητέρα σου, όπως Κύριος ο Θεός σου σε διέταξε για να σου έλθουν όλα καλά στην ζωή σου και να γίνεις μακροχρόνιος στην γη την οποία Κύριος ο Θεός σου δίδει. Η παράβαση κάποιων εντολών επιφέρει ασθένειες, επί παραδείγματι πορνεύεις και μεταδίδεται σε εσένα κάποιο νόσημα οπότε λιγοστεύει η ζωή. Στην συγκεκριμένη όμως εντολή δεν έχουμε αποτέλεσμα εκ φυσικής συνέχειας, οπότε είναι εμφανές και βλέπουμε καθαρά και σε άλλα σημεία της Βίβλου, ότι από τον Χριστό και την τήρηση των εντολών του θα λάβουμε την ευεξία, την καλή τύχη, την θετική ενέργεια. Γιόγκα, φενγκ σούι, ομοιοπαθητική, ρεφλεξολογία, αρωματοθεραπεία και όλα τα όμοια, ουσιαστικά συκοφαντούν στον Χριστιανό τον Χριστό.

Τον κατηγορούν ότι αυτός αδιαφορεί για την εδώ ζωή, ότι λέει μόνο για το μέλλον.

Έπειτα έρχονται και του πλασάρουν ότι θα καλύψουν αυτά το κενό που πονηρά δημιούργησαν βλάπτοντας τον έτσι τα μέγιστα διότι τον αποκόπτουν από την πηγή της ζωής. Και δεν είναι μόνο οφέλη σωματικά που προσφέρει η τήρηση των εντολών αλλά και υλικά, η τήρηση των εντολών αποτρέπει την επιτυχία των πολεμίων μας λέει καθαρά η Βίβλος όπως μπορείτε να δείτε εδώ. Η Γιόγκα αποτελεί ένα τμήμα μια κοσμοθεωρίας, δεν είναι απλή γυμναστική. Αν ένας Χριστιανός ήθελε να γυμναστεί με τις απλές γνωστές ασκήσεις που δεν προέρχονται από κάποια άλλη κοσμοθεωρία αλλά του έλεγαν να τις αποκαλεί "Σατανά κάμψεις" ή "κακοτυχίας έλξεις" αυτός δεν θα ήθελε, πως λοιπόν είναι δυνατόν να δέχεται την Γιόγκα, ένα τμήμα μιας ξένης προς τον Χριστό κοσμοθεωρίας;

Περιέχουν κομμάτια από ομιλίες οι Χαιρετισμοί;

Όχι. Αυτό θα ήταν σαν να παραδεχόμασταν ότι ο Χριστός σε μια ομιλία του βασίστηκε σε κάποια λόγια του Ησαΐα. Ο άγιος Γρηγόριος Θεολόγος στον 40 του λόγο, Είς Το Άγιο Βάπτισμα λέει τα εξής, Μὴ νεκρωθῇς πάλιν, καὶ γένῃ μετὰ τῶν κατοικούντων ἐν τάφοις, μηδὲ κατασφιγγῇς ταῖς σειραῖς τῶν οἰκείων ἁμαρτημάτων· ἄδηλον ὂν, εἰ πάλιν ἐξαναστήσῃ τῶν τάφων, μέχρι τῆς τελευταίας καὶ κοινῆς ἀναστάσεως, ἣ πᾶν τὸ ποίημα ἄξει εἰς κρίσιν, οὐ θεραπευθησόμενον, ἀλλὰ κριθησόμενον, καὶ λόγον ὑφέξον, ὧν εὖ ἢ κακῶς ἐθησαύρισεν. Εἰ λέπραν ἔβρυες τέως τὴν ἄμορφον πονηρίαν, ἀπεξέσθης δὲ τῆς κακῆς ὕλης, καὶ τὴν εἰκόνα σώαν ἀπέλαβες, δεῖξον ἐμοὶ τῷ ἱερεῖ σου τὴν κάθαρσιν, ἵνα γνῶ, πόσον τῆς νομικῆς αὕτη τιμιωτέρα. Στον λόγο Εις Το Άγιον Πνεύμα λέει τα εξής: Πεπλάνητο κατ' ἀρχάς τό ἀνθρώπινον, πρός τήν τοῦ Θεοῦ κατανόησιν, καί καταλιπόντες τὸν τῆς κτίσεως Κύριον, οἱ μὲν τοῖς τοῦ κόσμου στοιχείοις δι' ἀπάτην ὑπέκυπτον, ἄλλοι δέ τὴν τῶν δαιμόνων φύσιν ἐποιοῦντο σεβάσμιον, πολλοῖς δὲ τό Θεῖον ἐδόκει καί ἡ χειροποίητος τῶν εἰδώλων μορφὴ, οἷς βωμοί τε, καί ναοί, καί τελεταί, καί θυσίαι, καί τεμένη, καί ἀφιδρύματα, καὶί πάντα τά τοιαῦτα παρ' αὐτῶν ἀνετίθετο εἰς θεραπείαν τῶν ψευδωνύμων θεῶν. Εἶδε τοίνυν τῷ τῆς φιλανθρωπίας ὀφθαλμῷ τὴν τῆς φύσεως τῶν ἀνθρώπων διαφθορὰν ὁ ∆εσπότης τῆς φύσεως, καὶ διά τινος ἀκολουθίας ἀπὸ τῆς πλάνης ἐπανάγει τὴν ἀνθρωπίνην ζωὴν πρὸς τὴν τῆς ἀλη θείας ἐπίγνωσιν. MPG 46,696. Με την ευλογία της Υπεραγίας Θεοτόκου μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι στους Χαιρετισμούς λέγονται ίδια πράγματα, το πρώτο απόσπασμα το συναντούμε στην Δ Στάση ενώ η Β Στάση ξεκινάει με τους πιστούς, έπειτα παρουσιάζει όσους τοῖς τοῦ κόσμου στοιχείοις δι' ἀπάτην ὑπέκυπτον και τέλος όσους τῶν δαιμόνων φύσιν ἐποιοῦντο σεβάσμιον. Είναι από τον Γρηγόριο, τον Πρόκλο, τον Βασίλειο Καισαρείας, τον Εφραίμ τον Σύρο οι Χαιρετισμοί; Οχι. Δεν είναι παρμένοι από πουθενά, ούτε καν από την Βίβλο. Αν θέλαμε με το ζόρι να συνδέσουμε, επί παραδείγματι τον Βασίλειο, τότε προς τον συγκεκριμένο οι Χαιρετισμοί είναι διόρθωση. Δεν είχε ανάγκη θεολογικής βοήθειας, θεολογικής κάλυψης, ανάγκη έμπνευσης, ανάγκη δανεισμού ή οτιδήποτε άλλο ο ποιητής. Οι ομιλίες του Βασιλείου του Πρόκλου του Καβάσιλα του Γρηγορίου Θεολόγου δεν προσφέρουν κάτι στον ποιητή των Χαιρετισμών. Το Πνεύμα σε μια εποχή είπε συνεργοῦντες δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς σε άλλη είπε μὴ νεκρωθῇς πάλιν, καὶ γένῃ μετὰ τῶν κατοικούντων ἐν τάφοις, σε άλλη είπε Χαῖρε δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι σε άλλη είπε χαίρε όπλον και τείχος απόρθητον σε άλλη είπε καί τήν ζωήν ἐνίησι τήν ἑαυτοῦ καί τήν ἀριστείαν, καί κοινωνούς ποιεῖται τῆς νίκης και ούτω κάθ' εξής.

Ας δούμε και εδώ τον Οίκο Ψ:

Ψάλλοντές σου τὸν τόκον, ανυμνοῦμέν σε πάντες,

Χαῖρε, σκηνὴ τοῦ Θεοῦ καὶ Λόγου· χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων.

Χαῖρε, Κιβωτὲ χρυσωθεῖσα τῷ Πνεύματι· χαῖρε, θησαυρὲ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.

Με το να δοξολογούμε τον υιό σου σε ανυμνούμε όλοι λέγοντας, σκηνή του Θεού και Λόγου, Αγία Αγίων μείζων, χρυσωμένη τω Πνεύματι και θησαυρός ζωής.

ως έμψυχον ναόν Θεοτόκε·

Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβῶν· χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.

Έμψυχος ναός, βασιλείς και ιερείς, τουτέστιν γενικοί ιερείς. Έχουμε ειδική ιεροσύνη, διάκονοι ιερείς επίσκοποι, και γενική ιεροσύνη, όλοι οι λαϊκοί είναι γενικοί ιερείς, θυσιάζουν τον εαυτό τους, βασιλεύουν επί των παθών. Ο Κύριος έχει μπεί στα Άγια των Αγίων του ναού, εδώ είναι ο αγιασμός ή η θέωση, παρουσιάζει τον πιστό να έχει γίνει μονή Θεού. Βλέπουμε ξανά, έμψυχον ναόν, και ότι για τους βασιλείς και ιερείς είναι πνευματική η ερμηνεία. Δεν εννοούνται με την λέξη βασιλέων γενικώς οι βασιλιάδες επί υλικού θρόνου ούτε γίνεται υπαινιγμός σε κάποια περίοδος συμβασιλείας στο Βυζάντιο. Ομοίως με την λέξη ιερέων δεν έχουμε αναφορά σε ιερείς σε ενορία ή άλλους αλλά νοούνται τα μέλη της Εκκλησίας. Πέρσες, πυρολατρεία, αυτοκράτορες, τύρανοι, συμβασιλείς σε θρόνο. Φαίνεται ότι όλα τα εσωτερικά και άρα σπουδαιότατα στοιχεία για την απάντηση στο ερώτημα ποιός ο ποιητής ενώ ήταν ήδη εξαιρετικά αμφισβητούμενα τώρα εξαφανίζονται με πλήρη σιγουριά. Ποιός άραγε να είναι ο ποιητής (λαμβάνων);

ἐν τῇ σῇ γὰρ οἰκήσας γαστρί, ὁ συνέχων πάντα τῇ χειρὶ Κύριος, ἡγίασεν,

Χαῖρε τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος· χαῖρε τῆς βασιλείας τὸ ἀπόρθητον τεῖχος.

Αγιασμός, οπότε έχουμε ασάλευτο πύργο και απόρθητον τείχος.

ἐδόξασεν,

Χαῖρε δι᾿ ἧς ἐγείρονται τρόπαια· χαῖρε δι᾿ ἧς ἐχθροὶ καταπίπτουσι.

Έγερση τροπαίων και κατάπτωση των εχθρών, δηλαδή των δαιμόνων, οπότε δοξασμός.

ἐδίδαξεν βοᾶν σοι πάντας·:

Χαῖρε, χρωτὸς τοῦ ἐμοῦ θεραπεία· χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Χαίρε ψυχής της εμής σωτηρία ή χαίρε ψυχής της εμής προστασία;

Σωτηρία.

Ο πιστός ήρθε εκ σκότους εις Φως, έφτασε στον αγιασμό.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ

ΘΥΣΙΑ ΑΙΤΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ - ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ ΑΠΟΛΥΣΙΣ

Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων Ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον· (εκ γ') δεξαμένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ῥῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας· καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τοὺς σοὶ βοῶντας·
Ἀλληλούϊα.

Όταν τελούμε την Θεία Ευχαριστία πρώτον ευχαριστούμε τον Θεό και εκφράζουμε την προς αυτόν ευγνωμοσύνη μας για τις πολλές και μεγάλες ευεργεσίες του. Δεύτερον δυσωπούμε και εξευμενίζουμε τον Θεό για τις αμαρτίες μας. Τρίτον αιτούμεθα παρά Θεού πλούσια τα ελέη του, πρωτίστως τα πνευματικά μα συγχρόνως και τα υλικά.

Αυτόν τον τρίτο θυτικό χαρακτήρα έχουμε στον τελευταίο Οίκο.

Ως πνεύματα οι άνθρωποι έχουμε πνευματικές και ηθικές ανάγκες αλλά και ως σώματα και κοινωνικά όντα έχουμε επίσης και υλικές ανάγκες των οποίων την θεραπείαν ικετεύομεν τον Θεόν επί της αναιμάκτου θυσίας να μας παράσχει. Για αυτό και οι αιτήσεις μας είναι πολλές και διαφορετικές. Την κατάλληλη διατύπωση έκανε η Εκκλησία η οποία ως φιλόστοργος μητέρα επιθυμεί να ευημερούν τα παιδιά της και δεν αφήνει τίποτε το οποίον να μην ζητεί υπέρ αυτών παρά του ουρανίου Πατρός. Μεταχειρίζεται δε δια τον σκοπόν αυτόν ταις πρεσβείες της Θεοτόκου και των Αγίων προς τον Κύριον. Αφού αρχίσει η Θεία Λειτουργία της οποίας το πρώτο μέρος ονομάζεται Λειτουργία των Κατηχουμένων, δια της συντόμου δοξολογίας του εν Τριάδι προσκυνουμένου Θεού έρχονται αμέσως τα ονομαζόμενα Ειρηνικά. Αυτά είναι μια μεγάλη σειρά αιτημάτων τα οποία το εκκλησίασμα απευθύνει προς τον Θεόν δια του διακόνου ή δια του ιερέως.Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν, τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντὸς τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως καὶ χώρας καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς, καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι. Τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.

Ας δεηθώμεν θερμότατα και από μιας ψυχής όπως ο εύσπλαχνος Θεός, ο άρχων ειρήνης, καταπέμψει εκ του Αγίου αυτού κατοικητηρίου προς ημάς αυτούς και προς αλλήλους ημάς τους Χριστιανούς και τους συμπολίτας μας εν γένει την ειρήνην ταύτην η οποία ως αποτέλεσμα της αγαθής συνειδήσεως και ως ένδειξη της αδελφικής προς τον πλησίον αγάπης είναι αρραβών της ψυχικής σωτηρίας.

Ας δεηθώμεν εις τον Θεόν να φωτίζει τους λαούς να αγαπούν την δικαιοσύνην και να ειρηνεύουν προς αλλήλους σεβόμενοι ο ένας του άλλου τα ανθρώπινα και τα Εθνικά δικαιώματα για να μπορεί η ανθρωπότητα να προοδεύει ευκολότερα.

Ας δεηθούμε ιδιαιτέρως όπως ο Κύριος και Θεός διαφυλάττει τους ιερούς Ναούς, να διαφυλάττει εν υγεία και ευτυχία τους μετά πίστεως ευλάβειας και Θείου φόβου εκκλησιαζόμενους αδελφούς μας. Η Χριστιανική αγάπη δέεται και για την ευημερία πάσης πόλεως και χώρας και των πίστει οικούντων εν αυταίς.

Ας δεηθούμε θερμώς προς τον Θεόν όπως επαναφέρει όλους τους ανθρώπους εις την Ορθόδοξον πίστην και κατ' αυτόν τον τρόπο να ενωθούν άπαντες ώστε να αποτελέσουν μια και μόνη Εκκλησία, όπως μία και μόνη είναι η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αυτή που διετήρησε ανόθευτον την διδασκαλία Χριστού και Αποστόλων, η

Ορθόδοξος Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Ας θυμόμαστε ότι αλλόθρησκοι άπιστοι και αιρετικοί δεν είναι δεκτοί εις το αγιότατον τούτον μυστήριον του Χριστιανισμού. Εις την εποχήν των Κατηχουμένων, αύτοι απεμακρύνοντο εκ του Ιερού Ναού όταν έμμελε να αρχίσει η Λειτουργία η λεγομένη των πιστών, όχι μόνον δια να μην μεταλάβουν των αχράντων Μυστηρίων αλλά ακόμη και δια να μην βλέπουν την τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Διότι το δικαίωμα της παραστάσεως της θέας και της μετοχής εις το αγιότατον τούτον μυστήριον έχουσι μόνο οι Χριστιανοί, δηλαδή οι Ορθόδοξοι και δη οι ευσεβείς εξ αυτών, οι πιστεύοντες στον Χριστόν και συναντήσαντες αυτόν εν τη πορεία προς το Θυσιαστήριον όπως μας υπεδείχθει και εις τον ερμηνευόμενον υπό αγίου γέροντος ψαλμόν προς την Θεότοκο.
Ο Κύριος εις όλους αυτού τους μαθητάς προσέφερε να φάνε και να πίουν το Σώμα και το Αίμα του, μόνον ο Ιούδας εκρίθηκε ανάξιος και απεκλείσθη εκ της παραδόσεως του μυστηρίου της Μεταλήψεως. Οι πιστοί μαθητές του Ιησού κατά την επισημοτάτην ώραν της παραλαβής του φοβερού μυστηρίου της Αγίας Κοινωνίας αντιπροσωπεύουν όλους τους πιστεύοντες ορθώς εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν.

Μετά την ανάγνωσην του Ευαγγελίου ο διάκονος ή ο ιερεύς δέεται λεπτομερώς υπέρ του κλήρου, υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας και πάντων μεν των άλλων ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών. Τότε ο ιερεύς αφού και αυτός δια μυστικής ευχής παρεκάλεσε τον Θεό να δεχθεί την ικεσία των δούλων του και να καταπέμψει άνωθεν τους οικτιρμούς αυτού επί πάντα τον λαόν αυτού αναφωνεί, Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Το ίδιο γίνεται και μετά την Μεγάλη Είσοδο και την κατάθεση των Τιμίων Δώρων επί της Αγίας Τραπέζης. Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν καὶ εἰρήνην τῷ κόσμῳ, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Προσκαλούνται οι πιστοί να συνενώσουν τις δεήσεις τους μετά του ιερέως ευχόμενοι πάλιν υπέρ αλλήλων όπως διαφυλλάτει ο Θεός από πάσαν θλίψη, από πάσαν Θείαν οργήν, από παν κίνδυνον, από κάθε ανάγκη, από πάσαν αμαρτίαν, και όπως μας αποστείλει τον άγγελον αυτού της ειρήνης όστις να μας οδηγεί εν τω βίω και όστις να φυλάττη τας ψυχάς ημών και τα σώματα εκ του πειρασμού. Τον παρακαλούμε προσέτι να μας δίδει την συγγνώμην και την άφεσιν των αμαρτιών και των πλημμελλημάτων ημών τα οποία ως άνθρωποι σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες διεπράξαμεν και εν γένει να μας χορηγεί τα καλά και συμφέροντα ταις ψυχαίς ημών και να εμπνεύσει εις ημάς αίσθημα μετανοίας. Εν τέλει αναφερόμενοι σε όλες τις μέχρι τούδε γενόμενες αιτήσεις συνοψίζουμε αυτές επιλέγοντες προς τον Θεόν, αντιλαβού σώσον και ελέησον δια της δικής σου χάριτος όχι ένεκα της δικής μας αξιότητας. Επικαλούμαστε και ταις πρεσβείες της Θεοτόκου και πάντων των Αγίων και προτρέπουμε αλλήλους οι πιστοί να παραδώσουμε τους εαυτούς μας και όλη μας την ζωή στην προστασία και στην αντίληψη του Χριστού διότι σε αυτόν αρμόζει πάσα δόξα τιμή και προσκύνηση.

Ω μήτηρ Κυρίου που σου αξίζουν άπειροι ύμνοι διότι γέννησες τον Λόγο που υπερέχει σε αγιότητα όλων. Δέξου την παρούσα προσφορά και απάλλαξε μας από οποιαδήποτε συμφορά και σώσε από την μέλλουσα τιμωρία όλους εμάς που με μια φωνή σου φωνάζουμε: με τις πρεσβείες σου Θεοτόκε και όλων των αγίων πρέσβευσε στον φιλάνθρωπο Κύριο τον ευεργέτη των ψυχών μας να κάνει ίσιο και σωστό τον δρόμο μας, να φρουρήσει την ζωή μας, να ασφαλίσει τα διαβήματά μας. Διότι αυτός είναι ο αγιασμός μας και σε αυτόν την δόξα αναπέμπομεν, δόξα στον Θεό. Αμήν.

Ευχαριστία-Απόλυση

Εὐχαριστοῦμέν σοι, Δέσποτα φιλάνθρωπε, εὐεργέτα τῶν ψυχῶν ἡμῶν, ὅτι καὶ τῇ παρούσῃ ἡμέρᾳ κατηξίωσας ἡμᾶς τῶν ἐπουρανίων σου καὶ ἀθανάτων μυστηρίων. Ὀρθοτόμησον ἡμῶν τὴν ὁδόν, στήριξον πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ φόβῳ σου, φρούρησον ἡμῶν τὴν ζωήν, ἀσφάλισαι ἡμῶν τὰ διαβήματα· εὐχαῖς καὶ ἱκεσίαις τῆς ἐνδόξου Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας καὶ πάντων τῶν Ἁγίων σου. Ὅτι σὺ εἶ ὁ ἁγιασμὸς ἡμῶν καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Τους Σοι βοώντας Αλληλούϊα ή τους σοι βοώντας χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε;

Αλληλούϊα.

Γεννήτρια του χαίρε Nύμφη Ανύμφευτε αλλά και του συμβοώντες που θα δούμε αμέσως μετά είναι η σκέψη να υπάρξει ταιριαστή προς την Θεοτόκο κατάληξη. Οπότε είτε θα πρέπει να φύγει εντελώς το Αλληλούϊα εφόσον σημαίνει αινείται τον Θεό, άρα δεν μπορεί να απευθύνεται προς σοι την Θεοτόκο, είτε θα πρέπει να ταιριάσει με τα λεγόμενα στον Οίκο, οπότε έχουμε την "έξυπνη" μετατροπή σε συμβοώντες. Αλλά αγαπητοί ταιριαστό και έξυπνο δεν είναι να σκεφτούμε ότι ο Χριστός δεν κάνει κουμάντο ούτε στους τέσσερις τοίχους του ναού και ψάλλουμε ό,τι να'ναι, ταιριαστό και έξυπνο είναι να σκεφτούμε ότι δεν χρειάζεται ο Χριστός εμάς αλλά εμείς αυτόν. Είναι ο φέρων τε τά πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, από την μια αυτός, φέρων, και από την άλλη όλα τα υπόλοιπα, τά πάντα. Όπως μας είναι τώρα φανερό δια αγίου γέροντος η σκέψη είναι λανθασμένη διότι ο Οίκος Ω είναι η θυσία πρεσβείας και η απόλυση.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Τους σοι βοώντας Αλληλούϊα ή τους εκβοώντας Αλληλούϊα;

Τους σοι βοώντας.

ΚΡΙΤΙΚΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ:

Τους σοι βοώντας Αλληλούϊα ή τους συμβοώντας Αλληλούϊα;

Τους σοι βοώντας.
Να διαγραφούν όλες οι λανθασμένες λέξεις που προστέθηκαν στους Χαιρετισμούς.

Να γράφεται από τούδε και εις το εξής ο ποιητής σε όλα τα βιβλία.

Να γράφεται ότι ο άγιος γέρων ερμηνεύει.

Ο Οίκος δεν λέει "αυτούς που βοούν μαζί με εσένα Αλληλούια" αλλά "σε αυτούς που σου λένε: πρέσβευσε Υπεραγία Θεοτόκε μαζί με όλους τους Αγίους ώστε ο Θεός να κάνει ευθείες τις τρίβους μας, Αλληλούϊα". Μετά τον αγιασμό αιτούμαστε την βοήθεια Θεού στην πορεία μας ώστε να παραμείνουμε στις ευθείες οδούς. Ὀρθοτόμησον ἡμῶν τὴν ὁδόν, στήριξον πάντας ἡμᾶς ἐν τῷ φόβῳ σου, φρούρησον ἡμῶν τὴν ζωήν, ἀσφάλισαι ἡμῶν τὰ διαβήματα· και σε αυτό ζητούμε και τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, εὐχαῖς καὶ ἱκεσίαις τῆς ἐνδόξου Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας. Λύεται η "παραδοξότητα" του γιατί Αλληλούια το οποίο σημαίνει αινείτε τον Γιάχ δηλαδή αινείτε τον Θεό.

Από αυτό βγαίνει το συμπέρασμα ότι η πραγματική προφορά του Θεϊκού ονόματος είναι Γιαχβέ και όχι Ιεχωβά όπως σας δίδαξε η εταιρεία Σκοπιά, για αυτό στη σύντμηση γίνεται Γιάχ και όχι Γιέχ, δηλαδή ενώ η εταιρεία κόπτεται για το όνομα ούτε η ίδια δεν προσφωνεί τον Θεό σωστά. Προσέξατε όμως, ενώ στο κεφάλαιο 19 της Αποκαλύψεως, στίχοι ένα τρία και τέσσερα που αναφέρατε, η ουράνια υμνολογία προς τον Θεό ψάλλεται στα Εβραϊκά, ἀλληλούϊα·, πιο κάτω στον στίχο πέντε λέγεται στα Ελληνικά, αἰνεῖτε τὸν Θεὸν ἡμῶν, οπότε το χαλελού γίνεται αινείτε και το Γιάχ γίνεται Θεός. Είναι σαν να λέγει όποιος θέλει τα Εβραϊκά ας λέγει Γιαχβέ ή Γιάχ, όποιος τα Ελληνικά ας λέγει Θεός. Η οργάνωση διδάσκει να λέτε Ιεχωβά μόνο τον Πατέρα και ισχυρίζεται ότι σώνει και καλά πρέπει να αποκαλείται έτσι. Όμως ο Θεός Πατήρ ούτε Εβραίος είναι ούτε σε δημοτολόγια είναι γραμμένος για να λέγεται υποχρεωτικά Ιεχωβά, η κάθε φυλή μπορεί να τον αποκαλεί στην γλώσσα της. Ιδού, 19,4 ἀλληλούϊα 19,5 αἰνεῖτε τον Θεόν, η Γραφή μετέφρασε στην ίδια υμνολογία το Γιαχβέ ως Θεός, γιατί δεν το παραδέχεστε; Η οργάνωση δεν πιστεύει στην πραγματικότητα ότι το όνομα του Θεού είναι Ιεχωβά, η θεωρία αυτή είναι πονηρό κάλυμμα. Εφευρέθηκε ώστε να αποκλείσει από την θεότητα τον Χριστό για τον οποίο η εταιρία διδάσκει ότι είναι, άκουσον, ο αρχάγγελος Μιχαήλ.

Αυτό όμως δεν το προτιμάει ως θέμα προσέγγισης, δεν το λέει αμέσως όταν τριγυρίζει κάποιον Ορθόδοξο, του το ξεφουρνίζει αργότερα, αίρεση και πονηριά πηγαίνουν χέρι χέρι

Κύριος συντρίβων πολέμους, Κύριος ὄνομα αὐτῷ. Εξ. 15,3. Ο Κύριος συντρίβει τους εχθρούς, Κύριος είναι το όνομά του. Ιδού, εδώ ομιλεί ο Μωυσής και το Ιεχωβά μεταφράζεται ως Κύριος. Ψαλμός 64,4 Κύριος ὄνομα αὐτῷ και Ψαλμός 67,5 Κύριος ὄνομα αὐτῷ, Κύριος είναι το όνομα αυτού. Προφήτης Αμώς 4,13 Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ ὄνομα αὐτῷ, Κύριος ο Θεός παντοκράτορας είναι το όνομα του.

Το ίδιο με τους Εβδομήκοντα έκαναν και οι θεόπνευστοι απόστολοι όταν συνέγραφαν στα Ελληνικά την Καινή Διαθήκη. Και αυτοί ούτε μια φορά δεν έγραψαν Ιεχωβά αλλά μόνο Κύριος, ούτε όταν ανέφεραν κάποιο χωρίο από την Παλαιά μετέφεραν την λέξη Ιεχωβά, ούτε ποτέ παρουσιάζουν τον Χριστό να αποκαλεί τον Πατέρα "Ιεχωβά".

Εμείς αυτούς ακολουθούμε, εσείς αυτούς τους αρνείστε; Η αθεόφοβη οργάνωση θα θέλει φαίνεται να διορθώσει Χριστό και αποστόλους. Στον Ελληνιστικό χώρο αν οι απόστολοι έλεγαν Γιαχβέ οι άνθρωποι δεν θα καταλάβαιναν τίποτα, είναι μη αποδοτικό ως προς την διάδοση του Ευαγγελίου. Οι Εβραίοι καταλάβαιναν διότι Γιαχβέ θα πει ο αυθύπαρκτος, αυτός που είναι, που έχει το είναι στον απόλυτο βαθμό. Προς τον Ελληνιστικό κόσμο τι θα σήμαινε Γιαχβέ; Ένα παράξενο όνομα, σε ορισμένους ίσως άλλος ένας θεός, όπως ο Δίας ή ο Ποσειδώνας. Το Κύριος όμως ήταν κατανοητό, όμοια με το Εβραϊκό είχε κάποιο νόημα, επί παραδείγματι όταν θεοποιούσαν τους αυτοκράτορες της Ρώμης έλεγαν κύριος Καίσαρ, αυτός που έχει την κυριαρχία. Έλεγαν Κύριος και τον παρουσίαζαν ως τον απόλυτο κυρίαρχο. Η οργάνωση δεν είναι μόνο αντιΒιβλική αλλά ούτε την απλή και κοινή λογική δεν χρησιμοποιεί στις διδαχές της. Όχι μόνο είναι μη αποδοτικό το Ιεχωβά στην διάδοση του Ευαγγελίου αλλά βλέπουμε καθαρά και ξάστερα ότι και αυτή η Βίβλος το όνομα του Θεού το μεταφράζει Κύριος. Γιατί δεν το παραδέχεστε;

["Συζήτησις περί ονόματος του Θεού"]

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΟΥ ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟΝ

και απολύτως σημαντικό

Όσο αφορά τον ποιητή έχει γίνει μεγάλη έρευνα, ίσως και διαμάχη;

Ο δημιουργός μοιάζει σαν τον Χριστό να... καταζητείται για το καλό που έκανε, ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· πολλὰ καλὰ ἔργα ἔδειξα ὑμῖν ἐκ τοῦ πατρός μου· διὰ ποῖον αὐτῶν ἔργον λιθάζετέ με; Ιω. 10,32 Ίσως τον έδωσε ο Χριστός απευθείας και έτοιμο όπως το Άξιον εστί. Αυτό δεν το υποστηρίζει κάποιος, πρέπει να μιλάμε ορθολογιστικά; Να πούμε θα παρακαλέσουμε την Υπεραγία Θεοτόκο να μας ερμηνεύσει; Να πούμε δεν γίνεται δουλειά με λεξικά θησαυρούς χειρόγραφα; Σκεφτόμαστε ότι θα κοροϊδεύουν; Πρέπει ο λόγος να είναι διαφορετικού στυλ; Αν διαβάσουμε για εμφάνιση της Παναγίας θα πρέπει να ακουστεί: ήταν τόσο καλός ποιητής ο τάδε που το ταλέντο του πλαισιώθηκε με λαϊκές δοξασίες ότι του εμφανίστηκε η Παναγία; Ξεκινήσαμε Παπικά (προσέγγιση) περάσαμε στον Προτεσταντισμό (οι άγιοι κλεισμένοι σε χρυσό κλουβί) και φτάσαμε εν τέλει στην αθεΐα; Όσο αφορά το περιζήτητο όνομα ας υποθέσουμε, αν και δεν γίνεται, ότι το ανακαλύπτει κάποιος. Τι έγινε; Θα γραφτεί στην Ιστορία; Θα πάρει λεφτά από την έκδοση; Ε και; Η γνήσια δόξα και γνήσιος θησαυρός είναι να βοηθήσουμε τον συνάνθρωπο να γίνει ποιητής. Αυτή η δόξα και θησαυρός δεν χάνουν την λάμψη και αξία ποτέ, είναι στους ουρανούς όπου "ούτε σκόρος υπάρχει για να φάει την δόξα, ούτε κλέφτες υπάρχουν ώστε να αφαιρέσουν τα λεφτά" Ματθ. 6,19. Ο κάθε Χριστιανός καλείται από τον Θεό να γίνει ποιητής ο ίδιος όχι να τιμάει με τα χείλη και ταυτόχρονα να συνδράμει ώστε να γίνουν ποιητές και οι αδελφοί. Ο Χριστός είπε ἐὰν αὐτὸν θέλω μένειν ἕως ἔρχομαι, τί πρὸς σέ; Σὺ ἀκολούθει μοι. Τι σε απασχολεί για τον Ιωάννη και αν θέλω να μην πεθάνει αλλά να ζήσει μέχρι την Β Παρουσία; Εσύ ακολούθησε με. Και για τους Χαιρετισμούς λέει, έφυγαν όλα τα προβλήματα και νοιάζει η απάντηση σε μια φιλολογική ερώτηση, που μάλιστα δεν θα ωφελήσει και κάτι διότι έχει αιτία το "πνεύμα περιεργείας και φιλαρχίας" και όχι το ενδιαφέρον όπως αυτή του Πέτρου; Εσύ κοίταξε αυτό που σε αφορά, δηλαδή να γίνουμε οι ίδιοι ποιητές, το ένα από τα τρία ιστορικά γεγονότα των Χαιρετισμών, αυτό είναι το σπουδαίο. Λέγοντάς τους με πίστη θα γραφτεί το όνομα κάθε ενός μας δίπλα στους Χαιρετισμούς και θα πάρουμε ουράνια δόξα. Όταν τους πούμε με πίστη τότε πρώτη φορά ακούγονται οι Χαιρετισμοί γιατί ο κάθε ένας μας είναι μονάκριβος για τον Θεό. Δημιουργία (λήψη) και (ευλογία) ερμηνεία(ς) τα άλλα δυο ιστορικά γεγονότα.

ΠΕΡΙ ΠΟΙΗΤΟΥ ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟΝ

Στην σειρά των Οίκων Θεανθρώπου στην Δ' Στάση είχαμε την Λειτουργία των πιστών. Στην Γ' Στάση είδαμε την Λειτουργία των Κατηχουμένων και τον Όρθρο. Στην Β' Στάση είδαμε τον Εσπερινό. Για την Α' Στάση θα μπορούσαμε να σκεφτούμε σύμφωνα με ότι μας υπαγορεύουν οι επόμενες. Δηλαδή και αυτή κρύβει κάποια ακολουθία. Πριν τον Εσπερινό είναι οι ώρες, η ενάτη όμως υπάγεται στην ημέρα που φεύγει, το Λυχνικό είναι η πρώτη ακολουθία της ημέρας. Εξάλλου η ενάτη αν θέλαμε να την τοποθετήσουμε στην Α' Στάση θα βλέπαμε ότι δεν ταιριάζει. Επίσης δεν ταιριάζουν ούτε οι μεγάλες ώρες, όχι επειδή είναι μεταγενέστερες πράγμα που δεν έχει απολύτως καμία σημασία αφού το Πνεύμα δεν είναι εντός χρόνου, αλλά γιατί όπως παρατηρούμε στους Οίκους έχουμε τις ακολουθίες Εσπερινός, Όρθρος, Θεία Λειτουργία, και αυτές δεν υπάρχουν στον ύμνο ώστε να παρουσιάσουν τα τεκταινόμενα μέσα στον Ναό αλλά να δείξουν την εικόνα των ανθρώπων οι οποίοι με την Γέννηση Χριστού φεύγουν από το σκότος της νύχτας της Πτώσεως, εξέρχονται από την αιχμαλωσία του νοητού Φαραώ "εσπέρας με την δύση του Ηλίου", Εσπερινός ΘΚΜ, έρχονται στο Φως, Όρθρος, διδάσκονται στην αλήθεια, ΞΠΣ, ενδύονται τον χιτώνα, φορούν την μίτρα επί κεφαλής, οδηγούνται στην σωτηρία ψυχής και σώματος, δηλαδή βαπτίζονται χρίονται μεταλαμβάνουν, ΥΧΩ. Όπως το σούρουπο έφυγαν οι Ισραηλίτες από την αιχμαλωσία Φαραώ όμοια και εδώ σούρουπο, Εσπερινός, ξεκινάει η ελευθερία από την αιχμαλωσία του νοητού Φαραώ, θύσεις τὸ πάσχα ἑσπέρας πρὸς δυσμὰς ἡλίου ἐν τῷ καιρῷ, ᾧ ἐξῆλθες ἐξ Αἰγύπτου Δευτ. 16,6. Όπως το σούρουπο αρχίζει η Εβραϊκή ημέρα όμοια εδώ σούρουπο ξεκινάει η καινή ημέρα, η καινή κτίση, και εν τέλει έχουμε τον καινό άνθρωπο δια των μυστηρίων. Παρατηρούμε επιπλέον αυτών ότι ο Χριστός στο ΒΔΖ δεν έχει γεννηθεί ακόμη, έχουμε λόγια με τον Γαβριήλ την Θεοτόκο και τον Ιωσήφ. Αυτά είναι αρκετά ώστε να κατανοήσουμε. Οπότε αν συνοψίσουμε έχουμε τα εξής, αφενός το Λυχνικό είναι η αρχή των ακολουθιών της νέας ημέρας και αφετέρου και κύριον είναι η αρχή της νέας ημέρας του ψαλμού, της καινής κτίσης, οπότε ούτε υπάρχει άλλη ακολουθία πριν τον Εσπερινό ούτε έχουμε ανολοκλήρωτο το νόημα που αποδίδεται.

Τότε τι ακριβώς ακολουθία ή τι νόημα παρουσιάζουν οι οίκοι ΒΔΖ;

Για να πάρουμε μια ιδέα τι συμπληρώνει τους Οίκους Θεανθρώπου στην Α' Στάση, θα μπορούσαμε να φέρουμε στον νου τα καθίσματα του Όρθρου των Χριστουγέννων.

Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί, ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός, ἀκολουθήσωμεν λοιπὸν ἔνθα ὁδεύει ὁ ἀστήρ, μετὰ τῶν Μάγων Ἀνατολῆς τῶν Βασιλέων. Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδὴν ἐπάξιον· Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καὶ Θεοτόκου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

Ο β χορός:
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Τὸ αὐτὸ
Δεῦτε ἴδωμεν πιστοί....
Μετά την β' Στιχολογίαν
Κάθισμα
Ο α χορός
Κάθισμα όμοιον
Τι θαυμάζεις Μαριάμ; τί ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοί; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν, ἄσπορον γονὴν τίς ἑώρακεν, ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.
Ο β χορός:
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Το αυτό

Τι θαυμάζεις Μαριάμ;....
Μετά τον Πολυέλεον
Κάθισμα
Ο α χορός:
Κάθισμα όμοιον
Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί; ὁ ἐν κόλποις τοῦ Πατρός, πῶς ἐν ἀγκάλαις τῆς Μητρός; πάντως ὡς οἶδεν ὡς ἠθέλησε καὶ ὡς ηὐδόκησεν. Ἄσαρκος γὰρ ὢν, ἐσαρκώθη ἑκών, καὶ γέγονεν ὁ Ὢν ὃ οὐκ ἦν, δι' ἡμᾶς, καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως, μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς ἐτέχθη Χριστὸς, τὸν ἄνω κόσμον θέλων ἀναπληρῶσαι.
Ο β χορός:
Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι. Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Το αυτό

Ὁ ἀχώρητος παντί....

Οι Οίκοι ΒΔΖ όπως και όλοι της ίδιας σειράς παρουσιάζουν ακολουθία και αυτή είναι η ακολουθία της γεννήσεως Χριστού ο οποίος στους επόμενους οίκους βγάζει από το σκότος και φέρνει στην σωτηρία. Η ακολουθία της γεννήσεως, ο Όρθρος των Χριστουγέννων, με τα κοντάκια του αγίου γέροντα Ρωμανού Μελωδού, του πατρός της Εκκλησίας, του προορατικού και διορατικού. Δεν θα γινόταν, θα ήταν εντελώς αδύνατον, ο εγκωμιαστικός ύμνος προς την μητέρα μας Υπεραγία Θεοτόκο να έχει ακροστιχίδα με όνομα κάποιου συγκεκριμένου ατόμου. Ο λαμβάνων είναι εντός και ακροστιχίδα είναι η αλφαβήτα η οποία αντιστοιχεί στα ονόματα όλων μας. Κατανούμε και το γιατί είναι υπό την αλφαβητική μορφή ο ύμνος. Το ίδιο γίνεται και στις δυο Παρακλήσεις, ναι μεν υπάρχει όνομα όπως και στους Χαιρετιμσούς αλλά η ακροστιχίδα είναι Δ.Θ.Ξ.Ω. -- Β.Μ.Σ.Υ. Δου. Θεο. Ξ. Ωδ. Βα. Μη. Σ. Υμ. Δου. Θεο. σημαίνει Δούλος Θεού πρώτα και έπειτα Δούκας Θεόδωρος, δούλος Θεού διότι ο κάθε ένας μας είναι αυτός που λέει Υμ.νώ απευθυνόμενος στου Βα.σιλέως την Μή.τηρ και αυτός που πρέπει να φτάσει από την πρώτη στην ένατη ωδή, δηλαδή την θεωρία Θεού. Γίνεται φανερό και κάτι άλλο, το ότι με άνωθεν εντολή εισήχθησαν τα συγκεκριμένα τροπάρια στον Όρθρο και δη στην αρχή. Όμως δεν εκλέχθηκαν υπό την εντολή του Πνεύματος ώστε να συμπληρωθούν οι Χαιρετισμοί αλλά επειδή αυτά ήταν τα παραδεδωμένα κατάλληλα. Όλοι οι Χαιρετισμοί είναι προφητεία, από την πρώτη λέξη έως και την τελευταία. Οι Οίκοι Θεανθρώπου της πρώτης στάσης είναι προφητεία και υπό τις δυο έννοιες. Προφητεία αναφορά μελλοντικού γεγονότος αλλά και προφητεία υπό την κύρια έννοια της, διδαχή. Ομοίως και η ερμηνεία του αγίου γέροντος προφήτου Δανιήλ είναι προφητεία και ως προς την έννοια γεγονός και ως προς την έννοια διδασκαλία. Προφητεία περί γεγονότων δεν είναι μόνο λεχθέν για τα μέλλοντα αλλά και για τα παρελθοντικά. Η Γέννεση, Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος και εξής, είναι όχι μόνο προφητεία-διδαχή αλλά ταυτόχρονα και μια υπερανεκτίμητη προφητεία περί γεγονότων τα οποία είχαν γίνει στο παρελθόν. Βλέπουμε ξανά τον γνήσιο προφήτη, είναι κυρίως διδάσκαλος. Ως εκ τούτου οι προφητείες των αγίων γερόντων Παΐσιου και Πορφύριου είναι οι διδαχές τους και αυτές πρέπει να προάγονται έναντι των περί γεγονότων. Καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶ τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Α Τιμ. 3,16 Αγαπητοί, ναι μεν έχουμε τα επτά μυστήρια αλλά επειδή ενεργεί Θεός και όλο το οικοδόμημα είναι μυστήριο, όχι μερικό ή λίγο, και έτσι πρέπει να προσεγγίζεται, δεν είναι τώρα θα πιάσω εγώ τα λεξικά και τα χειρόγραφα και θα τα ανακαλύψω όλα, δεν είναι πάει κάποιος και γράφει ένα ποιήμα επειδή του κάπνισε το βλέπει ένας άλλος του αρέσει και πάει και το λέει στην εικόνα, δεν είναι συνθέτει κάποιος τον Όρθρο Χριστουγέννων και λέει βρε δεν βάζω τα τάδε τροπάρια ωραία μου φαίνονται, δεν γράφει ένας μια ευχή την είδε άλλος και την εισάγει στο Απόδειπνο, ο Λάσκαρης αυτοκράτορας ήταν έπιασε και τον Πατριάρχη για αυτό διαβάζουμε την δική του Παράκληση. Και τον λαμβάνοντα ψάλει σωστά, Εν θεοπνεύστοις άσμασι, κατετράνωσας Μάκαρ, την του Χριστού απόρρητον θείαν οικονομίαν, και ύμνοις έστεψας πάντας Ρωμανέ τούς Αγίους, μεθ' ών φαιδρώς ανύμνησας την αγνήν καί Παρθένον και αληθή του Θεού Μητέρα πάνσοφε Πάτερ, μεθ' ής ημών μνημόνευε, παρεστώς τη Τριάδι. Οι τρείς πρώτοι Οίκοι λένε: Γνωρίζοντας η Παναγία ότι ήταν αγνή λέει στον Γαβριήλ με θάρρος, τα παράδοξα που ακούω από την φωνή σου φαίνονται δύσκολα να τα δεχθεί η ψυχή μου διότι λες ότι θα γεννήσω αφού συλλάβω άνευ ανθρώπινης σποράς φωνάζοντας, γιατί απορείς Μαριάμ ότι εσύ εκλέχτηκες να γεννήσεις τον Θεό; Γιατί εκπλήσσεσαι με αυτό που σου συμβαίνει ότι ο αχώρητος χώρεσε σε εσένα; Θαυμάζω και απορώ διότι τον άχρονο Υιό Θεού εν χρόνω γεννώ χωρίς να κατανοώ την σύλληψη. Είμαι Παρθένος, δεν έχω άνδρα, θα γεννήσω; Όταν όμως θέλει ο Θεός αλλάζει η φυσική ροή των πραγμάτων όπως έχει προφητευθεί. Τότε αμέσως μετά την ομολογία πίστεως, η δύναμη του Υψίστου επεσκίασε την μη έχουσα πείρα γάμου για να συλλάβει και την φέρουσα καλό καρπό Θεοτόκο έδωσε παράδειγμα σαν το αμπέλι με κλήματα Σωρήχ που έφερε σταφύλι και όχι αγκάθια, υποδεικνύοντας την κοιλία της σε όλους όσους θέλουν να θερίσουν την σωτηρία από τον γλυκό βότρυ Χριστό, με το να αποδεχθούν την πρόσκληση λέγοντας ας πάμε να δούμε πιστοί που γεννήθηκε ο Χριστός, ας ακολουθήσουμε τον αστέρα μαζί με τους Μάγους. Άγγελοι ακατάπαυστα υμνούν εκεί. Ποιμένες στους αγρούς ψάλλουν επάξια ωδή, δόξα εν Υψίστοις λέγοντας σε αυτόν που σήμερα στο σπήλαιο γεννήθηκε από την Θεοτόκο στην Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Ο σώφρων Ιωσήφ ταράχθηκε από λογισμούς αμφιβολίας αφού σε ήξερε άμεμπτη και υποπτεύθηκε άνομη σχέση. Όταν όμως πληροφορήθηκε ότι εκ Πνεύματος ήταν η σύλληψη είπε, εκείνος που δεν χωρά πουθενά πως σε μήτρα χώρεσε; Εκείνος που είναι στους κόλπους Πατρός πως είναι τώρα στις αγκάλες μητρός; Είναι με τον τρόπο που ευδόκησε γιατί ενώ ήταν άσαρκος εκουσίως σαρκώθηκε και ο Ων έγινε αυτό που δεν ήταν για χάρη μας. Χωρίς να βγεί από την Θεϊκή του φύση μετέσχε στην δική μας. Με δυο φύσεις ο Χριστός ετέχθη θέλοντας στον επουράνιο κόσμο να μας αποκαταστήσει. Οι φράσεις τι θαυμάζεις Μαριάμ; και τι ἐκθαμβεῖσαι τὸ ἐν σοί; περιγράφουν κάτι διαφορετικό.

Μπορεί τώρα να συμπληρωθεί στο σχεδιάγραμμα το εξής:

Η ερμηνεία είναι μοναδική η μοναδική και προσφέρεται προς ανάγνωση δωρεάν.

Με όρους του κόσμου: οι ιδέες που παρουσιάζονται δεν μοιάζουν με καμία άλλη. Χωρίς την προηγούμενη άδεια απαγορεύεται οποιαδήποτε αναπαραγωγή.

Σχεδιάγραμμα Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο

Ποιητής: άγιος γέροντας Ρωμανός ο Μελωδός.

Έτος: 55▓.

Ερμηνεία: άγιος γέροντας προφήτης Δανιήλ Γούβαλης.

Έτος: 2021.

11/7 Τη αυτή ημέρα αποκάλυψη της Θεοτόκου περί των Χαιρετισμών δια γέροντος.

Θέμα: Η προσφερόμενη σωτηρία και η αποδοχή της από τον άνθρωπο.

Θέμα σειράς Θεομήτορος: Η σωτηρία. Διδαχή.

Α' Στάση: ΑΓΕ. Ευαγγελισμός. Επουράνια κτίση, Θεοτόκος, άνθρωποι.

Β' Στάση: ΗΙΛ. Γέννηση. Πιστοί, πιστοί στην κτίση, πιστοί σε θεούς εθνών.

Γ' Στάση: ΝΟΡ. Ανακαίνιση. Ένδυση Χριστού, ζωή κατά Χριστόν, ευαγγελισμός.

Δ' Στάση: ΤΦΨ. Σωτηρία. Κάθαρση, φωτισμός, αγιασμός.

Θέμα σειράς Θεανθρώπου: Η σωτηρία. Ακολουθίες.

Α' Στάση: ΒΔΖ: Όρθρος Χριστουγέννων.

Β: Τι θαυμάζεις Μαριάμ; Δ: Δεύτε ιδωμεν πιστοί. Ζ: Ο αχώρητος παντί.

Β: Ευαγγελισμός/ού Δ: Γέννηση/εως Ζ: Μεθεόρτια/μεθεόρτιο κοντάκιο

Β' Στάση: ΘΚΜ: Εσπερινός.

Έναρξη: Θ Δεύτε προσκυνήσωμεν. Μέση: Κ Φως Ιλαρόν. Τέλος: Μ Νυν απολύεις.

Γ' Στάση: ΞΠΣ: Όρθρος και Αρχή Θείας Λειτουργίας.

Έναρξη: Ξ Θεός Κύριος. Τέλος: Π Δοξολογία. Σ Αντίφωνα Λειτ. των Κατηχουμένων.

Δ' στάση: ΥΧΩ: Η Λειτουργία των Πιστών.

Έναρξη: Υ Αγία Αναφορά . Μέση: Χ Καθαγίαση Δώρων. Τέλος: Ω Απόλυσις.

Υ: θυσία αινέσεως. Χ: θυσία ιλασμού. Ω: θυσία πρεσβείας.

Όχι μόνο στις στάσεις Α και Δ αλλά και τις στάσεις Β και Γ η εκλογή των συγκεκριμένων σημείων έχει την σημασία της. Επίσης κατανοούμε το γιατί υπάρχει η αλλαγή σειράς στον Όρθρο των Χριστουγέννων. Στους Χαιρετισμούς έχουμε εορτή Ευαγγελισμού Χριστουγέννων και μεθεόρτια. Στον Όρθρο ο συνθέτης έχει εκλέξει μεν τα συγκεκριμένα δια Θεϊκής εντολής αλλά αυτά έχουν αλλάξει σειρά για ευνόητους λόγους. Για τον ίδιο λόγο λέμε Σήμερον της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και όχι πριν δυο χιλιάδες χρόνια ημών το κεφάλαιον, ο Υιός της Παρθένου γίνεται και όχι έγινε, Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται και όχι ευαγγελίστηκε. Σήμερον ὁ Δεσπότης, τίκτεται ὡς βρέφος, ὑπὸ Μητρὸς Παρθένου. Σήμερον ὁ ἀπρόσιτος τῇ οὐσίᾳ προσιτός μοι γίνεται. Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου και όλους τους ενεστώτες. Αν υπήρξε ανάγκη κατανοούμε καλύτερα και τα λεχθέντα στον Οίκο Δ, είναι πρόσκληση προς εμάς,

εὔκαρπον, ἀγρόν, ὑπέδειξεν, θέλουσι, θερίζειν, οὕτως,

καλόκαρπο -- αγρό -- υπέδειξε -- οι θέλοντες -- να θερίσουν -- κατ' αυτόν τον τρόπο.

Οι οδηγίες για τους θέλοντες βρίσκονται στις ακριβώς δίπλα λέξεις:

νηδύν, ἡδύν, σωτηρίαν, η απάντηση: Δεύτε ίδωμεν πιστοί.

Κοιλία, (βότρυ) γλυκό, σωτηρία.

Και έχουμε την επίσημη αποκάλυψη του ποιητή (λαμβάνοντος) πολύ αργότερα και ταυτόχρονα με την (ευλογία) ερμηνεία ώστε να μπει και το όνομα του αγίου γέροντος δίπλα στους Χαιρετισμούς. Τι τιμή! Είναι σπάνιο να συστήνει ο Θεός την αγιότητά σου με τέτοιο τρόπο. Όπως ο προηγούμενος αιώνας ξεκίνησε με τον άγιο Νεκτάριο και έκλεισε με τους αγίους Πορφύριο Παΐσιο Ιάκωβο Ευμένιο, όμοια και ο τωρινόε ξεκινάει με τον άγιο γέροντα Δανιήλ και θα κλείσει με τον άγιο Αρσένιο ο οποίος θα εμφανιστεί στο τέλος του αιώνα. Δεν είναι λοιπόν δημιουργος ούτε ο άγιος Γερμανός Α' ο Πατριάρχης, ούτε ο άγιος Κοσμάς επίσκοπος Μαϊουμά, ούτε ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, ούτε ο Μέγας Φώτιος, ούτε ο Πισίδης, ούτε φυσικά ο Σέργιος ο οποίος αποκλείεται ευθύς εξαρχής διότι τα μείζονα έργα επιτελεί μόνο ο πιστεύων εις εμέ. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει Ιω. 14,12. Και μείζον έργο δεν είναι η σύνθεση των Χαιρετισμών, η ερμηνεία, η κατάδειξη ότι ο τάδε είναι ποιητής, μια προφητεία προς ένα άτομο για την ζωή του ή ένα θαύμα θεραπείας προς κάποιον ασθενή, αυτά είναι τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ. Μείζον έργο είναι οι πνευματικές ιάσεις και οι πνευματικές νεκραναστάσεις που όλα αυτά επιτελούν, μείζονα τούτων ποιήσει. Το τούτων αναφέρεται στα διάφορα θαύματα, επί παραδείγματι τα θαύματα σωματικής θεραπείας, πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρὶ καὶ ὁ πατὴρ ἐν ἐμοί· εἰ δὲ μή, διὰ τὰ ἔργα αὐτὰ πιστεύετέ μοι Ιω. 14,11.

Άγιος γέροντας προφήτης Δανιήλ, άγιος γέροντας Παύλος κτήτωρ της μονής Ευεργέτιδος ο συγγραφέας του Ευεργετινού, Θεόδωρος Β' Δούκας Λάσκαρης ο συγγραφέας του Μέγα Παρακλητικού Κανόνα. Ο συνθέτης του Όρθρου των Χριστουγέννων. Αν στην Μονή Βλαταίων ο γνωστός για το θέμα του ποιητή σχολιαστής έχει γράψει στο χειρόγραφο ούτοι οι θείοι οίκοι ουκ εισίν του Σέργιου αλλά του Ρωμανού δήλον δε τούτο, από των τριών πρώτων Οίκων, από των άρτιων οίκων ή κάτι παρεμφερές, τότε προσθέστε και αυτόν στους προηγούμενους και σε αυτούς προσθέστε και πολλούς άλλους.

Περί των Χαιρετισμών ήξεραν και άλλοι η δε φρασεολογία είναι κορυφαία σε κάλλος και μοναδική, όμως το Πνεύμα δεν λέει άλλα σήμερα και άλλα αύριο μα συνεχώς τα ίδια. Χαιρετισμοί, πρωτότυποι και χιλιοειπωμένοι, πασίγνωστοι και μυστικοί.

Στον Θεό δεν περνάνε τα πτυχία ή ο Βαρλααμισμός αλλά και από την άλλη στην συνοδεία της Θεοτόκου όπου ο άγιος γέρων δεν γίνεται το έλα να δεις, δεν κάνει ο κάθε ένας ότι του καπνίσει, εντολή, ευλογία, Θεοτόκου η δημοσιοποίηση.

Αγαπητοί, είναι δυνατόν ο Χριστός να απουσίαζε όταν γραφόταν οι ύμνοι που θα λεγόταν για την μητέρα του; Αν δεν απασχολήθηκε για την Θεοτόκο εμάς ούτε που μας ξέρει.

Είναι δυνατόν η κεφαλή να μην ασχολείται ούτε με το τι γίνεται στους τέσσερις τοίχους του ναού; Εάν όμως η κεφαλή δεν ήταν αμέτοχη τότε η ανθρώπινη σοφία κινείται σε κατώτερο επίπεδο και δεν μπορεί να εξετάσει και να κατανοήσει κείμενα γραμμένα με ειδική επενέργεια της Θεϊκής σοφίας, κείμενα που τοποθετούνται σε ανώτερη σφαίρα όπου δεν φτάνει το βεληνεκές του ανθρώπινου μυαλού. Μην κοιτάζουμε τους Χαιρετισμούς φιλολογικώς, μουσικώς, ποιητικώς, Βυζαντινολογικώς και τα λοιπά -ώς αλλά όχι Χριστιανικώς. "Το πρόβλημα της σύνθεσης του Κοντακίου του Ακάθιστου Ύμνου παραμένει μέχρι και σήμερα ένα από τα σημαντικότερα και δυσκολότερα φιλολογικά προβλήματα καθώς οι μελετηταί όχι μόνο δεν έχουν ακόμη καταλήξει στο ποιος πότε και γιατί συνέθεσε τον ύμνο αυτό αλλά οι γνώμες τους εμφανίζουν και μεγάλες αποκλίσεις" διότι το Θείο προσεγγίζεται με καθαρά ορθολογιστικά εφόδια.

Υπάρχει η ιδέα ότι η καλή γνώση της Εβραϊκής και Ελληνικής, των γλωσσών δηλαδή που γράφτηκε πρωτότυπα η Βίβλος, η χρησιμοποίηση κάποιων σπουδαίων λεξικών και θησαυρών, η εφαρμογή των κοινών ερμηνευτικών νόμων, η μελέτη χειρογράφων, αρκούν για την ερμηνεία Γραφής και ύμνων της Εκκλησίας. Όμως έτσι δεν μπορείς.

Επί παραδείγματι, υπάρχουν στην Γραφή κείμενα που ερμηνεύονται αλληγορικά, υπάρχουν άλλα που δέχονται την κατά γράμμα ερμηνεία. Ποιά ανθρώπινη σοφία θα καθορίσει ποιά ανήκουν στην πρώτη και ποιά στην δεύτερη κατηγορία; Αν αφεθούν τα πράγματα στην δικαιοδοσία του ανθρώπινου παράγοντα μπορεί να υποστηριχθεί η άποψη ότι όλα στους Χαιρετισμούς είναι αλληγορικά, οπότε οι "ευσεβείς βασιλείς" είναι αλληγορική έκφραση και τρέχα γύρευε τι από όλα μπορεί στην πραγματικότητα να σημαίνει. Στην αντίθετη πλευρά μπορεί να υποστηριχθεί ότι είναι κυριολεκτική έκφραση και κάνει αναφορά σε συγκεκριμένους επίγειους άρχοντες του Βυζαντίου ή σε συμβασιλεία και ξανατρέχα γύρευε. Τι μπορεί να βοηθήσουν σε αυτό το ζήτημα οι γνώσεις, οι θησαυροί γλωσσών, η κριτική του κειμένου, η άριστη κατανόηση Λατινικής Εβραϊκής Ελληνικής ή τα σπουδαία λεξικά;

Θέλει προσευχή νηστεία ιερά μελέτη Θείες Λειτουργίες.

Αν αυτά λείπουν δεν γίνεται τίποτα σε κανένα πεδίο.

Ας υποθέσουμε αγαπητοί ότι λέμε: Του Λάσκαρη ο κανόνας είναι προσωπική ιστορία και κραυγή πόνου για τα παθήματά του και την αρρώστια του. Αυτό δεν είναι ωραίο, χωρίς να το κατανούμε νομίζουμε ότι ενώ ο Χριστός δίδαξε ότι ο γνήσιος μαθητής είναι αυτός που με χαρά φέρει τον σταυρό, εμείς πάμε και ψάλλουμε εμπρός στο πρόσωπο του μάλιστα, μια κλάψα για την κακοτυχία κάποιου. Η Χριστιανική έκδοση αυτού θεωρεί την ασθένεια Θεία επίσκεψη και στάδιο αθλήσεως. Ας υποθέσουμε αγαπητοί ότι λέμε: δεν είναι δυνατόν να γραφτούν σε μια νύχτα οι Χαιρετισμοί. Οπωσδήποτε χρειάστηκε αρκετός χρόνος, τέτοια αριστουργήματα δεν γράφονται αμέσως, όπως λέει και το ρητό η Ρώμη δεν χτίστηκε σε μια ημέρα. Αυτό δεν είναι ωραίο, χωρίς να το κατανοούμε θεωρούμε ότι η Εκκλησία είναι θέατρο και τους ύμνους έφτιαξαν όχι το Πνεύμα αλλά τίποτα συγγραφείς που γράφουν και σβήνουν και το μελετούν το θέμα, νομίζουμε ότι πάει ο ιερέας στην εικόνα και λαμβάνει χώρα η παράσταση "Χαιρετισμοί". Ο χρόνος που έκαναν να γραφτούν ήταν όσος χρόνος χρειάστηκε για να τους γράψει στο χαρτί. Ας υποθέσουμε αγαπητοί ότι λέμε: ποιός ξέρει πως είναι στην πραγματικότητα οι Χαιρετισμοί, τόσες παραλλαγές βλέπω, και αυτό το απάτης την πλάνη, αυτό το Μέλλοντος Συμεώνος μετά την Αίγυπτο, αυτό το τελευταίο Αλληλούια, αυτό εκείνο το άλλο δεν μου φαίνονται σωστά. Αυτό δεν είναι ωραίο, χωρίς να το κατανοούμε θεωρούμε ότι ο Θεός δεν κάνει κουμάντο ούτε στους τέσσερις τοίχους του ναού, όχι απλά λαμβάνει χώρα κάποια παράσταση "οι Χαιρετισμοί" αλλά σε αυτήν πάει ο ιερέας μπροστά στην εικόνα και λέει ότι του κατέβει. Η άθεη έκδοση αυτού κοιτάει με συγκατάβαση τους πιστούς θεωρώντας τους εως αφελείς και θύματα. Ας υποθέσουμε αγαπητοί ότι λέμε έψαξα και είδα μια επιγραφή με όνομα, έψαξα και είδα μια σημείωση με όνομα, έψαξα και βρήκα ένα χειρόγραφο με όνομα, άρα ο τάδε θα είναι ο ποιητής. Αυτό δεν είναι ωραίο, χωρίς να το κατανοούμε νομίζουμε ότι θα ερευνήσουμε για να ανακαλύψουμε τον Θεό, ότι ο Θεός θα αποδειχθεί στον δοκιμαστικό σωλήνα.

Η Παπική έκδοση αυτού κάνει καλές πράξεις και διαβάζει βιβλία.

Ας υποθέσουμε αγαπητοί ότι λέμε: στο Κοντάκιο στην Πεντηκοστή του Ρωμανού διαβάζουμε ου γαρ γέγονε μετάβασις η συγκατάβασις, ουδ’ υπέμεινε μείωσιν∙ στον Ακάθιστο συγκατάβασις γὰρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δὲ τοπικὴ γέγονε·, άρα ο Ρωμανός ίσως είναι ο ποιητής. Στον Ακάθιστο έχουμε την φράση ὡς ἀγρὸν ὑπέδειξεν ἡδὺν ἅπασι, Οίκος Δ, στην ουσία εννοείται ο γλυκύς βότρυς Χριστός και όχι κάποιος γλυκός αγρός, δηλαδή έχουμε το αντίθετο από τον βότρυ πικρίας, βότρυς πικρίας αὐτὸς ὑπάρχων, που παρατηρούμε στο κοντάκιο προς τα Άγια Νήπια, άρα ο Ρωμανός ίσως είναι ο ποιητής.

Ή λέμε δεν βλέπουμε αυτό, δεν βλέπουμε το άλλο, άρα ο Ρωμανός δεν θα είναι ο ποιητής.

Αυτό δεν είναι ωραίο, χωρίς να το κατανοούμε νομίζουμε ότι με πολιορκητικό κριό τον υπολογιστή το γερακίσιο μάτι και το κοφτερό μυαλό υπάρχει πιθανότητα να εκπορθήσουμε τα Θεϊκά απόρρητα.

Η Ιεχωβίτικη έκδοση αυτού παίρνει μια αριθμομηχανή, κάνει υπολογισμούς από διάφορα χωρία της Γραφής, βγάζει την ημερομηνία του Τέλους και την παρουσιάζει στους οπαδούς της σαν περισπούδαστη έρευνα, σαν κείμενο αυθεντίας, σαν Θεϊκή αποκάλυψη.

Πόσο άγιος μπορεί να είσαι όταν ο Χριστός σου αποκαλύπτει τα μυστήρια των Χαιρετισμών; Πόσο άγιος μπορεί να είσαι όταν ο Χριστός σε εκλέγει ώστε να συνδεθεί το όνομά σου με τους Χαιρετισμούς; Πόσο άγιος μπορεί να είσαι όταν για αυτόν τον λόγο ο ποιητής τους αποκαλύπτεται 1500 χρόνια αργότερα ώστε να έχουμε στους Χαιρετισμούς ταυτόχρονα και τα δυο ονόματα;

Δόξα σοι ο Θεός

Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς

Άγιε Δανιήλ πρέσβευε υπέρ ημών

Για όσους αδελφούς/ες είναι κατάλληλο, υπάρχει η υπερ-απλουστευμένη παρουσίαση της δομης των Χαιρετισμών προς την Υπεραγία Θεοτόκο σε καρτέλες στον εδώ σύνδεσμο. Δείγμα βλέπετε κατωτέρω.

Η απλουστευμένη ερμηνεία με καρτέλες δεν βασίζεται σε καμία προηγούμενη γνώση, είναι μοναδική και η μοναδική. Απαγορεύεται απολύτως οποιαδήποτε αναπαραγωγή των εικόνων, απαγορεύεται οποιαδήποτε αναφορά στο περιεχόμενο των εικόνων, απαγορεύεται η αποθήκευση των εικόνων. Επιτρέπεται μόνο να τις κοιτάξετε οι ίδιοι, παραπέμψτε στον εδώ ιστοχώρο του αγίου Δανιήλ οποιονδήποτε άλλο. Εξαιρείται η ανάγνωση σε αδελφούς με πρόβλημα οράσεως και η ανάγνωση σε μοναχούς και μοναχές που δεν διαθέτουν πρόσβαση στο διαδύκτιο.

Η ερμηνεία είναι δωρεάν και πολύ εύκολα προσβάσιμη από τον οποιονδήποτε.

ΣΕΙΡΑ :

Η ΕΛΛΑΜΨΙΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

ΣΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΥΜΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Ερμηνεία στιχηρών του Πάσχα: Αναστήτω ο Θεός

Ερμηνεία ευχής: Και δος ημίν Δέσποτα προς ύπνον απιούσιν

Ερμηνεία ευχής: Κύριε Κύριε ο ρυσάμενος ημάς

Ερμηνεία ευχής: Αγίου Αντιόχου πατρολογίας Migne

Ερμηνεία ευχής: Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα

Ερμηνεία ευχής: Φως ιλαρόν

Ερμηνεία τροπαρίων: