Βάπτισμα αναγέννηση

Εορτάζει σήμερα 23/8/2017

Βάπτισμα αναγέννηση

Η αναγέννηση εκ Πνεύματος

Το μυστήριο του Βαπτίσματος

Αγαπητοί σε αυτήν την ανάρτηση θα δούμε το βάπτισμα διότι υπάρχει πληθώρα κακόδοξων θεωριών τις οποίες οι διάφοροι αιρετικοί διαδίδουν. Εξ αρχής του Χριστιανισμού το βάπτισμα κατέστη στόχος αιρετικών και Γνωστικών, έτσι βλέπουμε τον Ειρηναίο να μας λέει ότι αυτοί που επιτίθενται στο βάπτισμα είναι ορμώμενοι εκ του πονηρού. Οι διάφοροι αιρεσιάρχες έχουν ο κάθε ένας και την δική του κακοδιδασκαλία ενώ οι περισσότεροι αρνούνται ότι το βάπτισμα προσφέρει αναγέννηση θεωρώντας το μια απλή τελετή, μια συμβολική αφιέρωση στον Χριστό, μια εξωτερίκευση της πίστεώς μας και πλείστες όσες αιρετικές θεωρίες. Είναι όμως φανερό στην Γραφή ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση του ανθρώπου ο οποίος εξ' αιτίας της αμαρτίας ήταν πνευματικά νεκρός. Ο θάνατος του παλαιού ανθρώπου και η γέννηση του νέου συντελείται στο βάπτισμα, συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ταφόμαστε με τον Χριστό και φυσικά ανασταινόμαστε. Το βάπτισμα προσφέρει νέα γέννηση για αυτό και ονομάζεται λουτρόν παλιγγενεσίας. Σε καμία περίπτωση το βάπτισμα δεν καταλήγει να είναι στεφάνι νικητή, να τελείται δηλαδή όταν ο άνθρωπος έχει αφήσει την αμαρτία και ομολογεί ότι αποδέχεται τον Χριστό. Ούτε φυσικά το νερό είναι ένα διακοσμητικό στοιχείο ή αλληγορικά ο λόγος του Θεού όπως λένε διάφοροι αιρετικοί αλλά το βάπτισμα είναι φορέας θείας χάριτος. Η Γραφή λέει μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ενώ αλλού διαβάζουμε ἀναστὰς βάπτισαι καὶ ἀπόλουσαι τὰς ἁμαρτίας σου.

Επειδή στο βάπτισμα αναγεννιέται και φωτίζεται ο άνθρωπος από το Άγιο Πνεύμα αυτό ονομάζεται και φώτισμα, αδύνατον γὰρ τοὺς ἅπαξ φωτισθέντας, εδώ οι βαπτισθέντες ονομάζονται φωτισθέντες. Επειδή είναι αναγέννηση άνωθεν για αυτό τον λόγο δεν γίνεται ποτέ να χαθεί, έτσι το βάπτισμα είναι ανεπανάληπτο μυστήριο, ἅπαξ φωτισθέντας.
Στην προς Ρωμαίους 6, 3-4 ο απόστολος Παύλος λέει ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Κατά την ώρα της βαπτίσεως ο άνθρωπος μυστηριωδώς πεθαίνει ενταφιάζεται και συν-ανασταίνεται μαζί με τον Χριστό, έχει συμμετοχή στον θάνατο και στην ανάσταση του Χριστού, έτσι στο βάπτισμα έχουμε την αναγέννηση διότι φεύγει ο παλαιός άνθρωπος και γεννιέται ένας νέος.
Αυτό δηλώνει και το χωρίο ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου Τίτ. 3,5. Η λέξη παλιγγενεσία σημαίνει καινούργια γέννηση η οποία όπως βλέπουμε λαμβάνει χώρα στο βάπτισμα. Ο απόστολος Πέτρος μας λέει ότι τύπος του βαπτίσματος ήταν το νερό του κατακλυσμού, ἐν ἡμέραις Νῶε κατασκευαζομένης κιβωτοῦ, εἰς ἣν ὀλίγαι, τοῦτ᾿ ἔστιν ὀκτὼ ψυχαί, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα, οὐ σαρκὸς ἀπόθεσις ῥύπου, ἀλλὰ συνειδήσεως ἀγαθῆς ἐπερώτημα εἰς Θεόν, δι᾿ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ Α' Πέτρ. 3,20-21. Εδώ εκτός από το γεγονός ότι έχουμε την κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι το βάπτισμα σώζει, νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα, βλέπουμε ότι ο τύπος έσωσε από τον σωματικό θάνατο μεταφέροντας σε έναν νέο κόσμο τους επιβάτες. Κατ' επέκταση το βάπτισμα ως το πρωτότυπο σώζει όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή. Όμοια με την κιβωτό μεταφέρει σε έναν νέο κόσμο. Δηλαδή βεβαιωνόμαστε ξανά ότι το βάπτισμα είναι σωτήριο, ότι είναι φορέας Θείας Χάριτος, ότι είναι η αναγέννηση. Άξιο προσοχής στα λόγια του Αποστόλου είναι το γεγονός ότι ενώ αναφέρει "τις ημέρες του Νώε που κατασκευαζόταν η κιβωτός" δεν συνεχίζει λέγοντας "οι οκτώ σώθηκαν με την κιβωτό" όπως έγινε αλλά λέει διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος. Δηλαδή μας διδάσκει ότι το βάπτισμα είναι μια μεταφορά σε έναν διαφορετικό κόσμο από αυτόν που επικρατεί η αμαρτία. Με το νερό του βαπτιστηρίου πνίγονται οι δαίμονες οι οποίοι με την Πτώση είχαν εξουσία επάνω στον άνθρωπο. Έχουμε σε δέκα λέξεις την διπλή διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος -- νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα και εντελώς κατηγορηματική διαβεβαίωση ότι το βάπτισμα σώζει, ότι είναι φορέας Θείας Χάριτος, ότι μεταφέρει σε έναν νέο κόσμο και άρα είναι η αναγέννηση. Το δια διὰ -- δι᾿ που βλέπουμε στα δύο χωρία, Τίτ. 3,5 και Α' Πέτρ. 3,20, δηλώνει ένα μέσο. Λεγόταν παλαιά "αφίχθησαν δια του σιδηροδρόμου" το οποίο σήμαινε ότι ήρθαν μέσω τρένου. Δηλαδή το ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ -- διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος διδάσκει καθαρά ότι σωθήκαμε διαμέσω του βαπτίσματος, το βάπτισμα είναι μέσο μεταφοράς στην σωτηρία, με αυτό ξαναγεννηθήκαμε σε νέα ζωή. Άρα και το ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου συμβαίνει στο βάπτισμα όχι σε διαφορετική στιγμή. Έσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος ἁγίου, η φράση σημαίνει ότι ο πιστός αναγεννήθηκε και ανακαινίστηκε από το Άγιο Πνεύμα στο βάπτισμα. Όπως είδαμε έχουμε το διὰ όχι μόνο στο Α' Πέτρ. 3,20 και στο Τίτ. 3,5 αλλά και στο χωρίο Ρωμαίους 6,4. Συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Εδώ παρατηρούμε συνταφή και φυσικά συνανάσταση με τον Χριστό άρα το βάπτισμα είναι η αναγέννηση. Διαμέσω του βαπτίσματος διὰ τοῦ βαπτίσματος πεθάναμε και αναστηθήκαμε, λουτροῦ παλιγγενεσίας. Στο βάπτισμα λαμβάνει χώρα ένας θάνατος και μια ανάσταση, πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος και ανασταίνεται ένας αναγεννημένος. Άρα έχουμε ξανά βεβαίωση ότι το βάπτισμα προσφέρει νέα γέννηση, ότι είναι η αναγέννηση.
Παρατηρήσαμε την Γραφή να μας λέει νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα και ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας. Αλλά όμως δεν μας σώζει η Σταυρική θυσία;
Δεν ήταν η θυσία του Θεανθρώπου δια της οποίας έσωσεν ημάς; Έσωσεν ημάς δια σταυρού στον οποίο χύθηκε το αίμα που καθαρίζει από πάσης αμαρτίας, τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας. Α Ιω. 1,7 και νυν και ημάς σώζει ο σταυρός στον οποίον καρφώθηκε το καταδικαστικό γραμμάτιο έρευσε το αίμα Χριστού και απεκδύθηκε ο Σατάν από την εξουσία του, ἐξαλείψας τὸ καθ᾿ ἡμῶν χειρόγραφον τοῖς δόγμασιν ὃ ἦν ὑπεναντίον ἡμῖν, καὶ αὐτὸ ἦρεν ἐκ τοῦ μέσου προσηλώσας αὐτὸ τῷ σταυρῷ· ἀπεκδυσάμενος τὰς ἀρχὰς καὶ τὰς ἐξουσίας ἐδειγμάτισεν ἐν παῤῥησίᾳ, θριαμβεύσας αὐτοὺς ἐν αὐτῷ. Κολ. 2,14-15. Και εξαφάνισε τελείως το καταδικαστικό γραμμάτιο της ενοχής μας που είχε γίνει εξ αιτίας των διατάξεων του μωσαϊκού Νόμου και το κάρφωσε στον σταυρό. Στον σταυρό δε, απογύμνωσε την εξουσία των δαιμόνων.
Θα ήταν παράδοξο έως και γελοίο να τεθεί σε ύψος σωτηρίας το βάπτισμα ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ -- ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα εάν δεν έκανε κάτι τέτοιο. Ουδείς λογικός θα έλεγε ότι υπάρχει φως την ημέρα γιατί φωτίζει ο ήλιος και ένας φακός. Οπότε γίνεται φανερό ότι τα σωτήρια οφέλη που απορρέουν από την Σταυρική θυσία η οποία έσωσε τα λαμβάνει ο άνθρωπος διὰ του βαπτίσματος. Στο βάπτισμα λαμβάνει ο πιστός την γέννηση στον νέο κόσμο όπου δεν υπάρχει η πτώση. Ο πιστός διασώζεται δι᾿ ὕδατος, με το βάπτισμα μεταφέρεται σαν μέσα σε κιβωτό στον νέο κόσμο όπου έχουμε σε ισχύ την Σταυρική θυσία, άρα το βάπτισμα είναι η αναγέννηση. Οι αιρετικοί εντελώς αντιΒιβλικά λένε ότι η αναγέννηση έρχεται με τα λόγια του Χριστού και όχι με το βάπτισμα. Υποστηρίζουν ότι οι λέξεις ύδωρ και λουτρόν σημαίνουν τα λόγια του Χριστού, τίποτα πιο αστείο. Παρατηρήσαμε ότι το λουτρόν παλιγγενεσίας που σώζει ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου Τίτον 3,5 είναι το βάπτισμα διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα.
Βλέπουμε την φράση "έσωσεν δια" στα δύο χωρία.
Στο ένα χωρίο σώζει το "λουτρό παλιγγενεσίας", στο άλλο χωρίο σώζει το "βάπτισμα". Άρα η λέξη "λουτρόν" ισοδυναμεί με την λέξη βάπτισμα. Κατ' επέκταση η λέξη ὕδατος στο ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ κάνει αναφορά σε πραγματικό νερό όπως αυτό του κατακλυσμού, διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος. Δηλαδή η φράση ἐξ ὕδατος κάνει αναφορά στο βάπτισμα το οποίο σώζει ἔσωσεν -- σῴζει βάπτισμα. Το χωρίο λέει: εάν κάποιος δεν βαπτιστεί με νερό και Πνεύμα αναγεννώμενος άνωθεν δεν γίνεται να σωθεί εισερχόμενος στην Βασιλεία του Θεού. Το ἀνακαινώσεως του χωρίου Τίτον 3,5 δηλαδή ανανέωση, καινούργιωμα, χτίσιμο ξανά, λαμβάνει χώρα στο βάπτισμα, παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου. Η λέξη δηλώνει την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος διότι ούτε το σκέτο νερό έχει πνευματική επίδραση ούτε πολλές αναγεννήσεις μπορούν να υπάρχουν. "Λουτρό αναγέννησης και ανανέωσης Αγίου Πνεύματος", άρα ξανά διαβεβαίωση ότι η αναγέννηση εκ Πνεύματος λαμβάνει χώρα στο βάπτισμα. Ομοίως στο χωρίο ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος η φράση καὶ Πνεύματος κάνει λόγο για την ίδια χρονική στιγμή όχι για κάποια άλλη και αυτό που λέει είναι ότι το Άγιο Πνεύμα στο βάπτισμα επιτελεί την αναγέννηση διότι το σκέτο νερό δεν επιτελεί οτιδήποτε πνευματικό. Δεν μπορεί να έχουμε γέννηση εξ απλού ύδατος, ούτε γίνεται να έχουμε σωτηρία δια ύδατος χωρίς Άγιο Πνεύμα να ενεργεί. Επιπλέον δεν μπορούν να χωριστούν τα δυο συστατικά της προτάσεως, δηλαδή το ύδωρ και το Πνεύμα. Αυτό διότι δεν γίνεται να υπάρχει γέννηση εξ ύδατος που επιτελεί το Άγιο Πνεύμα στο βάπτισμα και δεύτερη αναγέννηση εκ Πνεύματος τώρα άνευ ύδατος. Επειδή η λέξη ύδωρ δεν σημαίνει τα λόγια του Χριστού αλλά στο βάπτισμα ενεργεί το Άγιο Πνεύμα και μας αναγεννά δια ύδατος, για αυτό τον λόγο το νερό του βαπτίσματος ονομάζεται "ύδωρ καθαρό", καὶ λελουμένοι τὸ σῶμα ὕδατι καθαρῷ κατέχωμεν τὴν ὁμολογίαν τῆς ἐλπίδος ἀκλινῆ·. Εβρ. 10,23. Λουσμένοι κατά το σώμα με νερό καθαρό ας κρατούμε ακλόνητη την ομολογία περί των αγαθών που ελπίζουμε.
Άρα το βάπτισμα είναι η αναγέννηση και όχι απλή τελετή ή ομολογία πίστεως. Οπότε εφόσον το βάπτισμα μας εισάγει εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ άρα στο Βάπτισμα είναι που λαμβάνουμε το ἔνδυμα γάμου το οποίο μας εισάγει στην βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ωμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ βασιλεῖ, ὅστις ἐποίησε γάμους τῷ υἱῷ αὐτοῦ. Καὶ λέγει αὐτῷ· ἑταῖρε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; ὁ δὲ ἐφιμώθη. Ματθ. 22,2 και 22,12. Ορθώς λοιπόν οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς που θα παρατεθούν κατωτέρω κάνουν λόγο για ένδυση χιτώνα στο βάπτισμα τον οποίο πρέπει να διατηρήσουμε καθαρό.
Το βάπτισμα είναι η αναγέννηση, είναι το ένδυμα γάμου, μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου;, είναι το ντύσιμο Χριστού, με αυτό ενδυόμαστε τον Νυμφίο Χριστό, ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε το βάπτισμα είναι το ένδυμα γάμου οποίο μας εισάγει στην Εκκλησία και εν τέλει στην Βασιλεία του Θεού. Δηλαδή ξανά παρατηρούμε ότι το βάπτισμα είναι μέσο σωτηρίας, μὴ ἔχων ἔνδυμα γάμου; -- ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Την σωτηρία που προσέφερε ο Σταυρός την λαμβάνει το άτομο με το βάπτισμα, έσωσεν ημάς δια, δεν φτάνει η πίστη ώστε να ντυθείς τον Χριστό, η ένδυση Χριστού γίνεται στο βάπτισμα το οποίο μας προσφέρει το ένδυμα γάμου, πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Γαλ. 3,26-27. Γίνεται ξεκάθαρο ότι το λουτρόν παλιγγενεσίας που σώζει ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας καὶ ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου είναι το βάπτισμα διεσώθησαν δι᾿ ὕδατος ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα, έτσι η λέξη νερό στο ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ κάνει λόγο για το βάπτισμα το οποίο αναγεννά δια της ενέργειας του Αγίου Πνεύματος και δεν είναι τα λόγια του Χριστού ή ότι πλασάρει ο καθένας αιρεσιάρχης ώστε να παραπλανήσει.
Βλέπουμε ότι από τα λόγια της Γραφής καταρρίπτονται ταυτόχρονα δύο θεωρίες των αιρετικών. Πρώτον αυτή ότι αναγεννιόμαστε πριν το βάπτισμα και δεύτερον αυτή ότι ύδωρ σημαίνει ο λόγος του Θεού. Η δοξασία ότι ύδωρ σημαίνει τα λόγια του Χριστού εκτός από αντιΒιβλική και κωμική αποδεικνύει είτε αμάθεια είτε πονηρία. Αυτό διότι η Γραφή αναφέροντας την λέξη ύδωρ εννοεί τρία πράγματα: είτε το νερό με την κυριολεκτική έννοια, είτε το βάπτισμα, είτε την χάρη του Αγίου Πνεύματος και ουδέποτε λόγια. Λέει η Γραφή, ὕδωρ βαθύ λόγος ἐν καρδίᾳ ἀνδρός, ποταμός δέ ἀναπηδύει καί πηγή ζωῆς Παρ. 18,4. Ο λόγος που αναβλύζει από την καρδία του συνετού ανθρώπου είναι τόσο βαθύς όπως το ανεξάντλητο ύδωρ ενός βαθιού πηγαδιού. Ποταμός δε αναβλύζει από την ψυχή του και πηγή ύδατος ζωής από το στόμα του. Δηλαδή τα λόγια και ύδωρ-λόγος είναι η χάρη του Αγίου Πνεύματος μας λέει η Βίβλος. Ός δι᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον Ιω. 4,14. Εάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· Ιω. 7,37-39. Η δοξασία ύδωρ σημαίνει λόγια, τους λόγους, είναι μια κωμική εφεύρεση και ανύπαρκτη στην Αγία Γραφή. Πολύ πριν εμφανιστούν οι αιρετικοί η Εκκλησία διδάσκει ότι νερό στην Γραφή σημαίνει είτε κυριολεκτικά το νερό, είτε το βάπτισμα, είτε την χάρη του Πνεύματος. Του Πνεύματος την χάριν η Γραφή ποτέ μεν πυρ, ποτέ δε ύδωρ καλεί, την χάρη του Πνεύματος η Γραφή την παρομοιάζει πότε με φωτιά και πότε με νερό, Χρυσόστομος. Εξάλλου ποιος έστω και ελάχιστα λογικός θα παραδεχθεί ότι η λέξη ύδωρ ή λουτρό σημαίνει τα λόγια του Χριστού και όχι το Βάπτισμα; Ποιος λογικός θα παραδεχθεί την αντιΒιβλική εφεύρεση ότι νερό σημαίνει λόγια αφού δεν υπάρχει πουθενά αυτή η παρομοίωση; Ποιος λογικός θα παραδεχθεί ότι όταν ο Πέτρος λέει βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν ή όταν λέει ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας, εννοεί τον λόγο του Χριστού; Ουδείς.

Ακόμη και ο Λούθηρος ο πατήρ των Προτεσταντών θεωρούσε ότι το βάπτισμα στο νερό σώζει, ο δε Καλβίνος έλεγε ότι το βάπτισμα είναι απαραίτητο για την σωτηρία.
Στις Πράξεις βλέπουμε ότι ο Πέτρος κηρύττει στους Ισραηλίτες λέγοντας μετανοήσατε, καὶ βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπὶ τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καὶ λήψεσθε τὴν δωρεὰν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εδώ παρατηρούμε ότι το βάπτισμα υποδεικνύεται σε αυτούς προς άφεση αμαρτιών. Αυτή η άφεση γίνεται επειδή το βάπτισμα είναι η αναγέννηση. Εφόσον ο βαπτισμένος έγινε νέο δημιούργημα, παλιγγενεσίας, του έχουν αφαιρεθεί οι αμαρτίες της πρότερης ζωής.

Οι δε μετανοήσαντες ενώ είχαν πίστη θα πρέπει να βαπτιστούν, αυτό τους έδωσε την σωτηρία. Ξανά λοιπόν η Βιβλική βεβαίωση ότι το βάπτισμα είναι φορέας Θείας Χάριτος και η αναγέννηση. Στην προς Γαλάτας επιστολή γίνεται αναφορά για ένδυση Χριστού κατά την ώρα της βαπτίσεως, πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Γαλ. 3,26-27. Εάν αποδεχθούμε την θεωρία των αιρετικών τότε η ένδυση του Χριστού είναι εικονική, πράγμα κακόδοξο και απαράδεκτο. Ο άνθρωπος στο βάπτισμα ενδύεται τον Χριστό πραγματικά, γίνεται μέλος της Εκκλησίας, δηλαδή του σώματος Χριστού, λαμβάνει τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Το μέσο αναγεννήσεως και καθαρισμού της Εκκλησίας, δηλαδή των πιστών, είναι το βάπτισμα οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος. Εφεσ. 5,25. Η φράση ἐν ῥήματι παρότι οι διάφοροι αιρετικοί προσπαθούν να την ερμηνεύσουν ότι δηλώνει σωτηρία δια της διδασκαλίας εννοεί την βαπτισματική τελετουργία η οποία υπάρχει. Στην βάπτιση της πρώτης Εκκλησίας είχαμε την επίκληση της Αγίας Τριάδος, την ανάγνωση κάποιου πρώιμου πιστεύω, την απόταξη του Σατανά και της πομπής των αγγέλων του. Αυτή η απόταξη του Διαβόλου που υπάρχει και σήμερα γινόταν επειδή οι Χριστιανοί θεωρούσαν ότι ο αβάπτιστος ήταν υπό την επήρεια του δαίμονα, δηλαδή όπως προ της ελεύσεως Χριστού. Άρα και από την απόταξη του Διαβόλου στην βάπτιση των πρώτων Χριστιανών έχουμε επιπλέον επιβεβαίωση ότι το βάπτισμα είναι αναγέννηση, ότι είναι σωτηρία δι' ύδατος, είναι η μεταφορά του ανθρώπου σε έναν νέο κόσμο όπου ο Διάβολος έχει απεκδυθεί την εξουσία του επάνω στον πεσμένο άνθρωπο.
Ο Χρυσόστομος λέει: ίνα αγιάσει, φησί, καθαρίσας τω λουτρώ του ύδατος εν ρήματι. Ίνα παραστήση αυτήν εαυτώ ένδοξον την Εκκλησίαν, μη έχουσα σπίλον ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων, αλλ' ίνα η αγία και άμωμος. Τω λουτρώ λούει αυτής την ακαθαρσίαν. Εν ρήματι, φησί. Ποίω; Εν ονόματι του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. MPG 62,137
Δείτε η απόταξη του Σατανά στην Βάπτιση

Θα ρίξουμε μια ματιά τώρα σε κάποια χωρία τα οποία οι αιρετικοί προτάσσουν ώστε να υποστηρίξουν τις θεωρίες τους. Αυτά δεν σημαίνουν ότι το βάπτισμα δεν αναγεννά, ούτε σημαίνουν ότι δεν σώζει, ειδάλλως η Γραφή καταντάει αλλοπρόσαλλη αφού έχει μιλήσει τόσο ξεκάθαρα για το βάπτισμα.
➤Τῇ γὰρ χάριτί ἐστε σεσωσμένοι διὰ τῆς πίστεως· Εφεσ. 2,8 αυτό σημαίνει ότι για να σωθεί κάποιος απαιτείται και η πίστη όχι ότι το βάπτισμα δεν σώζει. Εννοεί είμαστε σωσμένοι δια της χάριτος του Θεού, δηλαδή δωρεάν και όχι με δική μας αξία. Η πραγματική πίστη είναι το ένα συνθετικό του σωθήσεται το οποίο βλέπουμε στο Μαρκ. 16,16 ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται ειδάλλως την μια η Γραφή λέει ότι σωζόμαστε με το βάπτισμα την άλλη λέει ότι σωζόμαστε με την πίστη άρα το βάπτισμα είναι περιττό και δεν έσωσεν ημάς δια του βαπτίσματος, δεν είναι λουτρόν παλιγγενεσίας οπότε έτσι οι αιρετικοί κάνουν την Βίβλο που υποτίθεται παραδέχονται αλλοπρόσαλλη.
➤πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· Γαλ. 3,26
Αυτό το χωρίο σημαίνει το εξής, πιστεύοντας στον Χριστό λαμβάνουμε την υιοθεσία πράγμα που δεν μπορούσε να κάνει ο Νόμος. Το χωρίο είναι σε αντίθεση με τον Νόμο. Πιστέψατε στον Χριστό και λάβατε την υιοθεσία με το βάπτισμα, αν πιστεύατε ακόμη στον Νόμο με τις θυσίες δεν θα λαμβάνατε την υιοθεσία. Είσαστε υιοί Θεού επειδή πιστέψατε στον Χριστό ο οποίος παρέχει την δωρεά της υιοθεσίας και έτσι όταν βαπτιστήκατε ντυθήκατε τον Χριστό. Το ότι αυτή είναι η ορθή ερμηνεία μας το δηλώνει ο απόστολος διότι ξεκάθαρα μας λέει ότι η πίστη στον Χριστό δεν φτάνει ώστε να τον ενδυθούμε, δηλαδή να γίνουμε ένα με αυτόν. Για να ντυθούν οι πιστοί την σχέση πατέρα και υιού που έφερε ο Χριστός φεύγοντας από την σχέση δούλου και αφέντη που υπήρχε στον Νόμο χρειάζεται το βάπτισμα. Στο βάπτισμα ντυνόμαστε τον Χριστό, στο βάπτισμα λαμβάνουμε το ένδυμα γάμου που εισάγει στην Βασιλεία, το βάπτισμα σώζει δια, άρα δεν είναι εικονική αυτή η ένδυση αλλά ουσίας για αυτό και σώζει, έσωσεν ημάς δια. ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. Γαλ. 3,25 -27 Από τότε που ήρθε ο Χριστός δεν είμαστε πλέον κάτω από τον παιδαγωγό δηλαδή τον Νόμο. Διότι όλοι είσαστε γιοί του Θεού δια της πίστεως στον Ιησού Χριστό, όσοι έχετε βαπτιστεί στο όνομα του Χριστού ντυθήκατε τον Χριστό.
➤Νυνὶ δὲ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ὑμεῖς οἱ ποτὲ ὄντες μακρὰν ἐγγὺς ἐγενήθητε ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ Εφ. 2,13 αυτό το χωρίο σημαίνει ότι λόγω της πτώσεως ήμασταν μακριά από τον Θεό μακρὰν και άρα νεκροί καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι Κολ. 2,13. Όμως δια του λυτρωτικού αίματος του Χριστού, δηλαδή την Σταυρική θυσία, ήρθαμε κοντά στον Θεό, ἐγγὺς ἐγενήθητε, έτσι από την θυσία πηγάζει το όφελος του μυστηρίου του βαπτίσματος το οποίο αναγεννά, σώζει, μεταφέρει σε νέο κόσμο. Όπως είδαμε τα οφέλη της Σταυρικής θυσίας τα λαμβάνει ο άνθρωπος δια του βαπτίσματος.
➤Αναγεγεννημένοι οὐκ ἐκ σπορᾶς φθαρτῆς, ἀλλὰ ἀφθάρτου, διὰ λόγου ζῶντος Θεοῦ καὶ μένοντος εἰς τὸν αἰῶνα· Α' Πέτρ. 1,23. Εδώ ο Πέτρος δεν λέει ότι αναγεννηθήκαμε από τα λόγια του Χριστού στα οποία πιστέψαμε, πως θα μπορούσε άλλωστε αφού λίγο παρακάτω στο Α' Πέτρου 3,21 λέει για την σωτήρια κιβωτό η οποία ήταν τύπος του βαπτίσματος.

Η πρόταση εννοεί ότι αναγεννηθήκαμε πραγματικά. Μας λέει να μην έχουμε αμφιβολία ότι αναγεννηθήκαμε διότι εκείνος που βεβαιώνει δεν είναι κάποιος θνητός άνθρωπος ώστε τα λόγια του να μην έχουν ισχύ ή να είναι αμφίβολα αλλά αυτά ήταν λόγια του Θεού ο οποίος είναι αθάνατος. Το βλέπουμε αμέσως μετά, Α' Πέτρ, 1,25 τὸ δὲ ῥῆμα Κυρίου μένει εἰς τὸν αἰῶνα. Βάμβας: Ο λόγος όμως του Κυρίου μένει εις τον αιώνα.
➤Εὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εδώ ο Χριστός όσο αφορά το θέμα εννοεί ότι η χάρη του Πνεύματος είναι αυτή που αναγεννά και δρα στο βάπτισμα όχι ότι αναγεννιέται κάποιος άνωθεν χωρίς βάπτισμα. Επίσης μας διδάσκει ότι άνωθεν ο άνθρωπος σώζεται, δηλαδή δεν προσφέρει τίποτα στην σωτηρία του, δεν αυτοσώζεται σε κάποιο βαθμό ο άνθρωπος και πολλά άλλα διδάσκει αυτό το λεχθέν του Χριστού. Στο θέμα διδάσκει ότι έρχεται το Άγιο Πνεύμα και επιτελεί την νέα γέννηση στο βάπτισμα διότι το νερό δεν έχει κάποια πνευματική ιδιότητα. Επιπλέον εάν το χωρίο σήμαινε ότι αναγεννιόμαστε άνωθεν χωρίς το βάπτισμα ή ότι αυτό είναι απλά ομολογία πίστεως τότε η Γραφή καταντάει αλλοπρόσαλλη διότι εντελώς ξεκάθαρα έχει αναφέρει νέα γέννηση δια βαπτίσματος, συνταφή και άρα συνανάσταση με τον Χριστό δια βαπτίσματος αλλά και κατηγορηματική δήλωση για μεταφορά με αυτό σε έναν νέο κόσμο όπως η κιβωτός. Δεν θα είχε νόημα να αναφερθεί μια τόσο ξεκάθαρη προτύπωση με τον Κατακλυσμό, στην οποία μάλιστα αναφορά η Κιβωτός αφαιρείται και στην θέση της μπαίνει το ύδωρ του βαπτίσματος το οποίο διασώζει τα οκτώ άτομα. Αν ήταν ομολογία πίστεως ουδέποτε θα αναφερόταν ότι αυτό σώζει ή ότι αφαιρεί αμαρτίες ή ότι είναι λουτρό παλιγγενεσίας ή ότι χωρίς αυτό δεν γίνεται να εισέλθει κάποιος στην Βασιλεία ή ότι αυτό είναι συνταφή με τον Χριστό. Εφόσον αναγεννηθείς χωρίς βάπτισμα τότε αυτό αφενός καταντάει κάτι το δευτερεύων ή μάλλον κάτι το περιττό και δεν θα παρουσιαζόταν σε τέτοιο μεγάλο ύψος ενώ αφετέρου η αναγέννηση είναι μια άρα δεν μπορεί να επαναληφθεί. Δεν γίνεται να έχουμε παλιγγενεσία στο βάπτισμα και παλιγγενεσία άνωθεν σε άλλη στιγμή διότι με ένα τρόπο θα έχει ορίσει ο Χριστός να γίνεται η αναγέννηση και μια θα είναι. Η άνωθεν γέννηση γίνεται στο βάπτισμα.
➤Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾿ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῆ ἐπιστεύσατε. Α' Κορ. 15,2-2
Εδώ οι αιρετικοί λένε ότι το ευαγγέλιο του Χριστού είναι αυτό με το οποίο σωζόμαστε, δι᾿ οὗ καὶ σῴζεσθε, όμως στο επιχείρημα αυτό υπάρχει πονηρή λογική πλάνη. Σωζόμαστε με το Ευαγγέλιο λέει ο κακός ποιμήν και πονηρά υπονοεί ότι διαβάζουμε τα λόγια στην Γραφή πιστεύουμε και σωζόμαστε. Βεβαίως και σωζόμαστε με το Ευαγγέλιο, τουτέστιν σωζόμαστε με τις σωτήριες εντολές του Ευαγγελίου οι οποίες ξεκάθαρα διδάσκουν ότι πρέπει να βαπτιζόμαστε στο λουτρό παλιγγενεσίας το οποίο σώζει. Έπειτα αφού βαπτιστούμε κρατούμε το βάπτισμα καθαρό με το να ακολουθούμε τις άλλες εντολές που περιέχονται στο Ευαγγέλιο. Εὰν μὴ τηρήσωμεν τὸ βάπτισμα ἁγνὸν καὶ ἀμίαντον (Κλήμης προς Κορινθίους) λένε οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς οι οποίοι θα παρατεθούν. Αυτό το λένε διότι το βάπτισμα είναι το ἔνδυμα γάμου, αυτό σε εισάγει στην Βασιλεία, με αυτό σώζεσαι δια, με αυτό σαν κιβωτό μεταφέρθηκες σε άλλο κόσμο. Το άξιο παρατηρήσεως εδώ είναι ότι όταν ο αιρεσιάρχης λέει "το σωτήριο ευαγγέλιο" αυτό στην ουσία σημαίνει τις δοξασίες που πλασάρει. Το σωτήριο ευαγγέλιο δεν είναι ούτε η Γραφή ούτε "μόνο η Γραφή" αλλά είναι "μόνο ότι λέω εγώ ότι λέει η Γραφή". Ο αιρεσιάρχης δεν δίνει την Γραφή στέλνοντας στο καλό και στην ευλογία Θεού τον ακροατή αλλά του κάνει κηρύγματα και μαθήματα. Μάλιστα υποστηρίζει ότι ο Χρυσόστομος, ο Γρηγόριος Θελόγος, ο Μέγας Βασίλειος, οι οποίοι και αυτοί την ίδια Γραφή ερμηνεύουν, τα λένε λάθος και το θύμα πρέπει να πιστέψει αυτόν. Κωμικό!

➤ ἐὰν δὲ ἐν τῷ φωτὶ περιπατῶμεν, ὡς αὐτός ἐστιν ἐν τῷ φωτί, κοινωνίαν ἔχομεν μετ᾿ ἀλλήλων, καὶ τὸ αἷμα Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ καθαρίζει ἡμᾶς ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας. Α Ιω. 1,7 Σε αυτό το χωρίο οι αιρετικοί λένε ότι το αίμα του Χριστού μας σώζει. Ξανά έχουμε το ίδιο με προηγουμένως, δηλαδή λογική πλάνη. Με το αίμα Χριστού σωζόμαστε το οποίο έρευσε στον Σταυρό, όμως είναι το βάπτισμα με το οποίο ο κάθε Χριστιανός κάνει δικές του τις δωρεές της Σταυρικής Θυσίας.

➤ Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ κατὰ τὸ πολὺ αὐτοῦ ἔλεος ἀναγεννήσας ἡμᾶς εἰς ἐλπίδα ζῶσαν δι᾿ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκ νεκρῶν Α Πετρ. 1,3. Εδώ οι αιρετικοί ποιμένες διδάσκουν ότι μας αναγεννάει ο Θεός δια Χριστού. Ο Θεός μας αναγεννάει όμως αυτό γίνεται δια του Βαπτίσματος.
➤ ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.
Αυτό το χωρίο φέρνουν ορισμένοι αιρετικοί για να πουν ότι το βάπτισμα συμβολίζει τον θάνατο μας. Είναι απίστευτες οι αλογίες που υπάρχουν ανά τις χιλιάδες αιρέσεις, μπορεί να συναντήσει κάποιος τις πιο απίθανες θεωρίες. Το βάπτισμα δεν νεκρώνει αλλά ζωοποιεί. Σώζει, παρέχει νέα γέννηση, ομοιάζει με κιβωτό που μεταφέρει στην σωτηρία.
Άλλα χωρία που διαστρεβλώνουν οι αιρετικοί είναι τα
➤Ὃς δι᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον. Ιωάν. 4,14
και
➤Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Ιωάν. 7,37-38
Αυτά τα δύο μας τα επεξηγεί ο επόμενος στίχος του Ιωάννη ο οποίος λέει
τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. Ιωάν. 7,39. Δηλαδή το νερό που θα δώσει ο Ιησούς και θα πιει η Σαμαρείτιδα ή όσοι ήταν στον Ναό κατά την ημέρα της γιορτής δεν είναι η διδασκαλία αλλά το Άγιο Πνεύμα. Το οποίο ουδέποτε λαμβάνεις εάν άλλα διαβάζεις και άλλα λες για το "λουτρόν παλιγγενεσίας" το οποίο "έσωσεν ημάς δια".
Επόμενο θα δούμε το περιστατικό του Κορνηλίου και το Πράξεις 10, 44-47
➤Ἔτι λαλοῦντος τοῦ Πέτρου τὰ ῥήματα ταῦτα ἐπέπεσε τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐπὶ πάντας τοὺς ἀκούοντας τὸν λόγον καὶ ἐξέστησαν οἱ ἐκ περιτομῆς πιστοὶ ὅσοι συνῆλθον τῷ Πέτρῳ, ὅτι καὶ ἐπὶ τὰ ἔθνη ἡ δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐκκέχυται· ἤκουον γὰρ αὐτῶν λαλούντων γλώσσαις καὶ μεγαλυνόντων τὸν Θεόν τότε ἀπεκρίθη ὁ Πέτρος· μήτι τὸ ὕδωρ κωλῦσαι δύναταί τις τοῦ μὴ βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔλαβον καθὼς καὶ ἡμεῖς; Εδώ βλέπουμε το Άγιο Πνεύμα να έχει έρθει σε κάποιους και αυτοί βαπτίζονται αμέσως μετά. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί ότι το βάπτισμα είναι φορέας Θείας Χάριτος, ότι είναι η αναγέννηση, ότι παρέχει άφεση αμαρτιών, ότι δίδει την υιοθεσία.
Είτε είναι λουτρόν παλιγγενεσίας είτε όχι, είτε σώθηκαν δια του βαπτίσματος είτε όχι. Οπότε ότι δίδει στους υπόλοιπους Χριστιανούς το βάπτισμα έδωσε και σε αυτούς. Εκεί έλαβαν το παλιγγενεσίας, εκεί την άφεση αμαρτιών, εκεί ενδύθηκαν τον Χριστό, εκεί "σώθηκαν δια" λαμβάνοντας τα οφέλη της Σταυρικής θυσίας. Για αυτό το περιστατικό μπορεί να ειπωθεί ότι εδώ ο Χριστός ξεκινάει να δίδει "επίσημα" το Άγιο Πνεύμα στα Έθνη. Εξ ουρανού έρχεται την Πεντηκοστή το Άγιο Πνεύμα στους από Ισραήλ πιστούς.

Εξ ουρανού σε αυτό το περιστατικό έρχεται το Άγιο Πνεύμα στους πιστούς εξ Εθνικών.

Με τα δυο αυτά περιστατικά τελειώνει οριστικά και διαπαντός η έλευση εξ ύψους.

Από αυτό το χρονικό σημείο και έπειτα το Άγιο Πνεύμα θα δίδεται "δια της επιθέσεως των χειρών των αποστόλων" και όχι με την αγορά της Βίβλου ή με την ανάγνωση κάποιου χωρίου της ή στα καλά καθούμενα.

Διὰ τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τῶν ἀποστόλων δίδοται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον Πραξ. 8,18.
Αυτή η άνωθεν έκχυση Αγίου Πνεύματος προς τους Εθνικούς έκαμψε και τις αναστολές των Αποστόλων διότι στην Καινή θα παρατηρήσουμε ότι οι Απόστολοι ήταν πολύ διστακτικοί έως αρνητικοί στο να βαπτίσουν μη Ιουδαίους.

Έτσι η λήψη Αγίου Πνεύματος που βλέπουμε στο συγκεκριμένο περιστατικό ήταν ταυτόχρονα ώστε να πεισθούν οι Απόστολοι ότι ήρθε η ώρα τα Έθνη να γίνουν δεκτά, αυτό το τελευταίο θα δούμε να αναφέρει και ο Ειρηναίος ως αιτία. Η διστακτικότητα των αποστόλων να βαπτίσουν Εθνικούς δείχνει ότι το βάπτισμα δεν είναι μια απλή τελετή ούτε ομολογία ήδη πιστεύοντος αλλά μυστήριο εισαγωγής στην Εκκλησία. Ειδάλλως η διστακτικότητα δεν θα ήταν να βαπτίσουν Εθνικούς αλλά θα ήταν στο να διδάξουν Εθνικούς. Το βάπτισμα θεωρούμενο υπό την αιρετική άποψη θα ερχόταν σε αυτούς πολύ αργότερα οπότε δεν υπήρχε θέμα.

Η περιτομή η οποία ήταν η εισαγωγή στον περιούσιο λαό έχει αντικατασταθεί από το βάπτισμα, έτσι η νέα περιτομή είναι το βάπτισμα και εισάγει στην Εκκλησία.

Για αυτό τον λόγο υπήρχαν πολύ μεγάλες αναστολές στο να βαπτιστούν μη Ιουδαίοι.

Οι απόστολοι δεν προχωρούσαν σε βαπτίσεις Εθνικών παρά τις ρητές και ξεκάθαρες οδηγίες του Χριστού που είπε πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος αλλά και το όραμα του Πέτρου. Το γεγονός ότι Άγιο Πνεύμα επήλθε σε Κορνήλιο και ακροατές του Πέτρου δεν ακύρωσε την χρεία βαπτίσεως και φυσικά ότι έδωσε και δίνει το βάπτισμα σε όλους έδωσε και σε αυτούς.
Ανακεφαλαιώνοντας για το βάπτισμα βλέπουμε μεταξύ άλλων ότι:
ο άνθρωπος ενταφιάζεται και ανασταίνεται με τον Χριστό, πεθαίνει ο παλαιός άνθρωπος και εγείρεται νέος, έτσι συγχωρούνται οι πρότερες αμαρτίες μας,
Ρωμ. 6,4-5 συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον ... εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα, τοῦτο γινώσκοντες, ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη.
Κολ. 2,11 ἐν ᾧ καὶ περιετμήθητε περιτομῇ ἀχειροποιήτῳ ἐν τῇ ἀπεκδύσει τοῦ σώματος τῶν ἁμαρτιῶν τῆς σαρκός, ἐν τῇ περιτομῇ τοῦ Χριστοῦ, συνταφέντες αὐτῷ ἐν τῷ βαπτίσματι, ἐν ᾧ καὶ συνηγέρθητε διὰ τῆς πίστεως τῆς ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ τοῦ ἐγείραντος αὐτὸν ἐκ τῶν νεκρῶν καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι καὶ τῇ ἀκροβυστίᾳ τῆς σαρκὸς ὑμῶν, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ, χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματα.
απεκδυόμαστε τον παλαιό άνθρωπο, ενδυόμαστε τον Χριστό
Γαλ. 3,26-28 πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε.
το βάπτισμα σώζει, χορηγεί την χάρη της υιοθεσίας
Α' Πέτρ. 3,2 ὃ ἀντίτυπον νῦν καὶ ἡμᾶς σῴζει βάπτισμα, οὐ σαρκὸς ἀπόθεσις ῥύπου, ἀλλὰ συνειδήσεως ἀγαθῆς ἐπερώτημα εἰς Θεόν, δι᾿ ἀναστάσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ
Α' Κορινθ. 6,11 ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε
είναι κατ' επέκταση απαραίτητο για την σωτηρία
Ιωάνν. 3,5 ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ

Αντιθέτως με τα λεχθέντα της Γραφής που ξεκάθαρα μας διαβεβαιώνουν ότι αναγέννηση είναι το βάπτισμα, οι αιρετικοί αναγεννιούνται πριν από αυτό και η αναγέννηση τους μπορεί να συντελεσθεί στο σαλόνι ή στον δρόμο. Επιπλέον η αιρετική αναγέννηση έχει συνδεθεί με διάφορα γεγονότα τα οποία είναι ευκολομίμητα. Κάποιος μπορεί να κόψει το ποτό και το τσιγάρο ενώ είναι Πεντηκοστιανός ή Ευαγγελιστής ή μάρτυρας της Σκοπιάς και έπειτα να υποστηρίξει ότι αναγεννήθηκε. Δηλαδή εκτός το αντιΓραφικό του πράγματος έχουμε αταξία αλλά και αβεβαιότητα. Μπορεί κάποιος να νομίζει ότι αναγεννήθηκε αλλά να μην έχει αναγεννηθεί. Ποιος βεβαιώνει ότι αναγεννήθηκε; Η άποψή του που λέει ότι ένιωσε το ένα ή το άλλο. Η άποψή του που λέει ότι απομακρύνθηκε από το ένα ή το άλλο άσχημο. Όμως αυτό το αίσθημα νιώθει ή από άσχημο απομακρύνεται και ο Ιεχωβάς και ο Πεντηκοστιανός και ο Ευαγγελικός και ο Αντβεντιστής. Αντιθέτως την αναγέννηση στο βάπτισμα βεβαιώνει ο λόγος του Θεού και ας μην υπάρχει οτιδήποτε ορατό όπως γλωσσολαλιά, για τον οποίο λόγο Θεού ότι μας αναγέννησε δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολία διότι "μένει εις τον αιώνα" όπως είδαμε.
Οι αιρετικοί εκτός από τις διάφορες κακοδοξίες τους για το βάπτισμα λανθάνουν και στην τελετή βαπτίζοντας με μια κατάδυση όπως έκαναν επί παραδείγματι οι αιρετικοί Ευνομιανοί. Δηλαδή είναι αίρεση κατά πάντα.
Ο 7ος Κανόνας της
Β' Οικουμενικής Συνόδου 382, λέει: Εὐνομιανοὺς μέντοι τοὺς εἰς μίαν κατάδυσιν βαπτιζομένους και ορίζει να βαπτιστούν ξανά επειδή δεν τηρήθηκε η τριπλή κατάδυση στο όνομα της Αγίας Τριάδος.
Ο Γρηγόριος Νύσσης 335-395 λέει: η δε εις το ύδωρ κάθοδος, και το τρις εν αυτώ γενέσθαι τον άνθρωπον, έτερον εμπεριέχει μυστήριον και αργότερα το ύδωρ τρίς επιχεάμενοι, και πάλιν αναβάντες από του ύδατος την σωτήριαν ταφήν και ανάστασιν την εν τριημέρω γενομένην τω χρόνω αποκρινόμεθα.
Ο Θεοδώρητος Κύρου 393–457, λέει για τον Άρειο: αυτός και του αγίου βαπτίσματος ανέτρεψεν τον ανέκαθεν παρά του Κυρίου αποστόλων παραδοθέντα θεσμόν και αντίκρυς αντενομοθέτησε μη χρήναι λέγων τρις καταδύειν τον βαπτιζόμενον, μηδέ ποιείσθαι την της Τριάδος επίκλησιν αλλ' άπαξ βαπτίζειν εις τον θάνατον του Χριστού.
Ενώ λίγο πιο κάτω αναφέρει ότι αυτή η τριπλή κατάδυση ήταν παραδεδομένη από τους Αποστόλους: αυτός και της δοξολογίας τους νόμους καταλιπών ους οι εξαρχής αυτόπται και υπηρέται το Λόγου παρέδωσαν, έτερον επεισήγαγε τύπον, δοξάζειν τους εξηπατημένους διδάξας τον Πατέρα δια του Υιού εν Αγίω Πνεύματι και την μεν επί του θείου βαπτίσματος γινομένην επίκλησιν εναλλάξαι δια το της παραβάσεως προφανές ουκ εθάρρησεν αλλά κατά την δεσποτικήν εντολήν βαπτίζειν μεν παρέδωκεν εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος δοξάζειν δε κατά τον του βαπτίσματος διεκώλυσε νόμον.
Το ίδιο βλέπουμε και στις
Αποστολικές Διαταγές, ει τις επίσκοπος ή πρεσβύτερος μη τρία βαπτίσματα μιας μυήσεως επιτελέση αλλά εν βάπτισμα το εις τον θάνατον του Κυρίου διδόμενον καθαιρείσθω, ου γαρ είπεν ο Κύριος εις τον θάνατον μου βαπτίσατε αλλά πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Κανόνας 50ος.
Όπως είδαμε επειδή η αρχαία Εκκλησία πάντοτε θεωρούσε ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση ταυτόχρονα πίστευε ότι αυτός που δεν έχει αναγεννηθεί με το βάπτισμα βρίσκεται υπό την εξουσία του Σατανά. Για αυτό τον λόγο γινόταν αποκήρυξη του στο βάπτισμα. Έτσι βλέπουμε τον
Τερτυλλιανό να λέει ότι ο βαπτιζόμενος αποτάσσει τον σατανά και την πομπή των αγγέλων του ενώ στον
Κύριλλο Ιεροσολύμων διαβάζουμε: Ζητούμεν τον χρυσόν μόνον έχειν· χρυσός μη δύναται άνευ πυρός καθαρθήναι τα ανοίκεια· ούτως άνευ επορκισμών ου δύναται καθαρθήναι ψυχή· εισί δε θείοι εκ τω θείων Γραφών συνεκλελεγμένοι, MPG 33,349.
Ότε ουν τω Σατανά αποτάττη, πάσαν την προς αυτόν πάντως διαθήκην λύσας, τας παλαιάς προς τον άδην συνθήκας· ανοίγεταί σοι ο παράδεισος του Θεού, ον εφύτευσεν κατά ανατολάς, όθεν δια την παράβασιν εξόριστος γέγονεν ο ημέτερος προπάτωρ. Και τούτου σύμβολον, το στραφήναι σε απο δυσμών προς ανατολήν, του φωτός το χωριον. Τότε σοι ελέγετο ειπείν· Πιστεύω εις τον Πατέρα, και εις τον Υιόν, και εις το άγιον Πνεύμα, και εις εν βάπτισμα μετανοίας. MPG 33,1073.
Δηλαδή οι διάφοροι σημερινοί αιρετικοί, οι Πεντηκοστιανοί, οι Ευαγγελικοί, οι μάρτυρες του Ιεχωβά και οι λοιποί της μιας καταδύσεως και της δοξασίας ότι το βάπτισμα είναι τελετή και όχι αναγέννηση δεν μοιάζουν με την πρώτη Εκκλησία αλλά με τους Ευνομιανούς, τον Άρειο, τους Μοντανιστές.
Ακολούθως θα παρατεθούν οι Χριστιανοί συγγραφείς οι οποίοι ρίχνουν φως στα τεκταινόμενα της πρώτης Εκκλησίας. Κάποιοι αιρετικοί λένε ότι υπάρχει η Γραφή και δεν πρέπει να λαμβάνουμε υπόψιν του πρώτους Χριστιανούς συγγραφείς, όμως αυτό είναι ψευδοεπιχείρημα αλλά και δηλωτικό είδους ασθενείας.
Το λένε ώστε να κοιμηθεί η συνείδηση και είναι παρόμοιο με το "η Εκκλησία αποστάτησε". Εκείνη την εποχή που γράφονταν όσα θα αναφερθούν υπήρχαν Χριστιανοί οι οποίοι λόγω χρονολογίας προφανώς και θα ήξεραν πολύ καλύτερα το τι δίδαξαν οι Απόστολοι. Τα έργα ορισμένων εκ των συγγραφέων απευθύνονται σε αυτόπτες των Αποστόλων ενώ έργα άλλων είχαν καθολική αποδοχή από τους Χριστιανούς, κατ' επέκταση τα γραπτά αυτά κατατάχτηκαν από τον τότε Χριστιανικό κόσμο στα έργα που ωφέλησαν τους πιστούς, αφού είτε ερμήνευαν διάφορα βιβλία της Γραφής, είτε απέκρουαν επιθέσεις αιρετικών και πολεμίων.
Ποιος λογικός θα πίστευε ότι ο Ιουστίνος ή ο Κυπριανός οι οποίοι μας μιλάνε για ειδική ιεροσύνη ή ομολογούν το βάπτισμα ως αναγέννηση κάνουν λάθος ενώ μας λέει την αλήθεια ένας νεοφανής ο οποίος πριν από 40, 50, 100 χρόνια επειδή δεν του άρεσε στην αίρεση που βρισκόταν νοίκιασε μια αίθουσα έβαλε μέσα και μερικές καρέκλες και έτσι έφτιαξε την δική του "εκκλησία"; Ουδείς. Για αυτό αγαπητέ εάν έπεσες θύμα του κάθε αιρεσιάρχη φύγε από εκεί να σωθείς. Οι Χριστιανοί συγγραφείς χρειάζονται ώστε να μάθουμε την ιστορία της Χριστιανοσύνης αλλά και τυχόν διαφορές θέσεων και καινοφανείς θεωρίες. Έτσι βλέπουμε επί παραδείγματι ότι η θέση "ύδωρ σημαίνει τα λόγια του Ιησού" ή ότι το βάπτισμα δεν είναι αναγέννηση είναι νεοφανής αφού δεν αναφέρεται από κανένα πρώιμο Χριστιανό συγγραφέα. Επιπλέον το να αρνούνται οι αιρετικοί κακοδιδάσκαλοι τις μαρτυρίες των πρώτων Χριστιανών συγγραφέων, οι οποίοι μάλιστα είναι τόσο κοντά στους αποστόλους, είναι δηλωτικό είδους ψυχικής ασθένειας, είναι ένας ιδιόρρυθμος αυτισμός. Ο αιρεσιάρχης ζει στο αυτιστικό σύμπαν του και εκεί οδηγείται και ο συνάνθρωπος μας που έμπλεξε με αυτόν. Εφόσον δεν έχουμε κάποια μεμονωμένη γνώμη αλλά δεκάδες μαρτυρίες τότε η απόρριψη αυτών δηλώνει ασθένεια.
Αρνούμενοι τις μαρτυρίες αυτές, τις αρνούνται όχι μόνο ως ερμηνευτικά έργα της Γραφής αλλά και ως αρχαιολογικά ευρήματα τα οποία μας δείχνουν την πορεία και το πιστεύω της Χριστιανοσύνης.
Το πράγμα ομοιάζει με το εξής, κάποιος αναζητά πληροφορίες για το παρελθόν και αντί να συμβουλευθεί έργα της εποχής ώστε να λάβει τις πληροφορίες εκείνος ομιλεί τυχαία λέγοντας ότι του έρθει στο μυαλό. Ας πούμε χάριν παραδείγματος ότι σε κάποιον ιστορικό ο οποίος δεν πιστεύει του έχει ανατεθεί να παρουσιάσει τι έπρατταν για κάποιο συγκεκριμένο θέμα οι Χριστιανοί στον δεύτερο αιώνα, αυτός θα καταφύγει σε αυτές τις μαρτυρίες. Ας υποθέσουμε ξανά χάριν παραδείγματος ότι σε έναν αρχαιολόγο έχει ανατεθεί να κάνει ανασκαφές, αυτός τις ξεκινά και ανακαλύπτει ένα κτίσμα, θα κοιτάξει μαρτυρίες ώστε να δει μήπως υπάρχει κάποια αναφορά η οποία θα του δώσει πληροφορίες περί αυτού. Και ενώ κάποιος που δεν πιστεύει θα καταφύγει σε αυτά τα έργα, ένας που πιστεύει θα τα απορρίψει.
Ένας ιστορικός που δεν πιστεύει στον Θεό θα πει το τι έκαναν οι πρώτοι Χριστιανοί από αυτές τις μαρτυρίες και ένας Χριστιανός ο οποίος έχει καθήκον να παρουσιάσει την πρώτη Εκκλησία θα τα απορρίψει. Ένας αρχαιολόγος που δεν πιστεύει στον Θεό θα τα λάβει υπόψιν ώστε να αποκαλύψει την αλήθεια για κάποιο αρχαιολογικό εύρημα και ένας που έχει το καθήκον να αποκαλύπτει την Αλήθεια στους ανθρώπους θα τα απορρίψει. Εάν κάποιος είναι αρχαιολόγος και ταυτόχρονα αιρετικός την μια στιγμή θα τα αποδεχθεί και την άλλη θα τα απορρίψει !
Οι αιρετικοί άγονται και φέρονται απόν τον Σατάν.
Θα παραδεχθούν ότι οι δαίμονες είναι στην Γη και πειράζουν τους ανθρώπους ή τους δαιμονίζουν αλλά κλείνουν τους κεκοιμημένους στον Άδη λέγοντας ότι δεν βλέπουν και δεν ακούν τι γίνεται στην Γη. Θα παραδεχθούν ότι τα δαιμόνια έχουν νοερή σύνδεση μεταξύ τους και έτσι μπορούν να παρασύρουν κάποιον συνάνθρωπο μας ο οποίος επί παραδείγματι κατέφυγε σε μέντιουμ παρουσιάζοντας του γεγονότα που μόλις γίνονται ώστε με αυτό να αποκτήσει την εμπιστοσύνη του υποψήφιου θύματος το μέντιουμ αλλά από την άλλη θα απορρίψουν ότι το Άγιο Πνεύμα πληροφορεί αυτούς που βρίσκονται στον ουρανό για τα επίγεια.
Θα παραδεχθούν το κίβδηλο και θα απορρίψουν το γνήσιο.
Οι μαρτυρίες οι οποίες θα παρατεθούν κατωτέρω είναι έως το 450μΧ και όλοι οι συγγραφείς μαρτυρούν ξεκάθαρα ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση. Θα γίνει φανερό ότι για να βεβαιωθούμε περί αυτού δεν χρειάζεται χρονολογικά οι αναφορές να ξεπεράσουν ούτε το 200μΧ ! Παρόλα αυτά οι διάφοροι δήθεν αποστολικοί αιρετικοί οι οποίοι εμφανίστηκαν το 1500 το 1800 ή που η αίρεση τους ιδρύθηκε τα τέλη του 1965 λένε ότι το βάπτισμα δεν είναι αναγέννηση και ότι "με το βάπτισμα κανείς ποτέ δεν αναγεννήθηκε". Συγκρίνετε και κρίνετε.
Απορίας άξιο είναι πως βρίσκεται έστω και ένας ο οποιος αποδέχεται τα όσα λένε.
Στην παρουσίαση των Χριστιανών συγγραφέων έχει γίνει προσπάθεια όχι απλής αναφοράς αλλά σύνδεσης των μαρτυριών ώστε να γίνει ερμηνεία του ενός συγγραφέα από τον άλλον μα και βεβαίωση των ανωτέρω που ειπώθηκαν. Ας ξεκινήσουμε με την

Επιστολή Βαρνάβα η οποία είναι ένα ψευδεπίγραφο κείμενο το οποίο παρουσιάζεται αφενός λόγω της πρώιμης προέλευσής του, οι χρονολογίες που λέγεται ότι έχει γραφτεί κυμαίνονται από το 70 έως το 130 το αργότερο, και αφετέρου διότι απολάμβανε κάποιας αποδοχής από την πρώτη Εκκλησία, εξ αυτού βλέπουμε ότι περιέχεται στον Σιναϊτικό κώδικα με βιβλία που θεωρούνται Αγία Γραφή.
Ποιόν πιστεύουν οι αιρετικοί ότι η επιστολή αυτή δεν έχει γραφτεί από τον απόστολο Βαρνάβα;
Μα τις μαρτυρίες των πρώτων Χριστιανών οι οποίοι τους παρέδωσαν Καινή με επιστολή Β' Πέτρου αλλά χωρίς Επιστολή Βαρνάβα παρόλο που αυτή αναφέρεται από κάποιους πρώτους Χριστιανούς ως Καινή και διαβαζόταν στην πρώτη Εκκλησία. Οι αιρετικοί την μια στιγμή θα απορρίψουν και την αμέσως επόμενη στιγμή θα δεχθούν, παραλογισμός. Η επιστολή Βαρνάβα προσφέρει μια πολύ πρώιμη και πλήρως αξιόπιστη μαρτυρία αφού συμπλέει απόλυτα με τους υπόλοιπους Χριστιανούς συγγραφείς. Αυτή και ο Ποιμένας μας δείχνουν ότι το βάπτισμα είναι φορέας Θείας Χάριτος και η αναγέννηση, αυτό ήταν το πιστεύω των αυτοπτών του Θεολόγου Ιωάννη. Στο ενδέκατο κεφάλαιο της επιστολής διαβάζουμε: Ζητήσωμεν δέ, εἰ ἐμέλησεν τῷ κυρίῳ προφανερῶσαι περι τοῦ ὕδατος καὶ περὶ τοῦ σταυροῦ περὶ μὲν τοῦ ὕδατος γέγραπται ἐπὶ τὸν Ἰσραήλ πῶς τὸ βάπτισμα τὸ φέρον ἄφεσιν ἁμαρτιῶν οὐ μὴ προσδέξονται, ἀλλ’ ἑαυτοῖς οἰκοδομήσουσιν.
Στο ίδιο κεφάλαιο διαβάζουμε:
Μακάριοι, οἳ ἐπὶ τὸν σταυρὸν ἐλπίσαντες κατέβησαν εἰς τὸ ὕδωρ, ὅτι τὸν μὲν μισθὸν λέγει ἐν καιρῷ αὐτοῦ· τότε, φησίν ἀποδώσω νῦν δὲ ὃ λέγει· τὰ φύλλα οὐκ ἀπορυήσεται, τοῦτο λέγει· ὅτι πᾶν ῥῆμα, ὃ ἐὰν ἐξελεύσεται ἐξ ὑμῶν διὰ τοῦ στόματος ὑμῶν ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ, ἔσται εἰς ἐπιστροφὴν καὶ ἐλπίδα πολλοῖς καὶ πάλιν ἕτερος προφήτης λέγει. Καὶ ἦν ἡ γῆ τοῦ Ἰακὼβ ἐπαινουμένη παρὰ πᾶσαν τὴν γῆν. τοῦτο λέγει· τὸ σκεῦος τοῦ πνεύματος αὐτοῦ δοξάζει εἶτα τί λέγει; Καὶ ἦν ποταμὸς ἕλκων ἐκ δεξιῶν, καὶ ἀνέβαινεν ἐξ αὐτοῦ δένδρα ὡραῖα· καὶ ὃς ἂν φάγῃ ἐξ αὐτῶν, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα τοῦτο λέγει ὅτι ἡμεῖς μὲν καταβαίνομεν εἰς τὸ ὕδωρ γέμοντες ἁμαρτιῶν καὶ ῥύπου, καὶ ἀναβαίνομεν καρποφοροῦντες ἐν τῇ πνεύματι ἔχοντες. Καὶ ὃς ἂν φάγῃ ἀπὸ τούτων, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα, τοῦτο λέγει· ὃς ἂν, φησίν, ἀκούσῃ τούτων λαλουμένων καὶ πιστεύσῃ, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. Βλέπουμε ότι το βάπτισμα παρέχει άφεση αμαρτιών, δεν είναι μια τελετή αλλά αναγέννηση και φορέας Θείας Χάριτος, άποψη την οποία θα συναντήσουμε σε όλους τους συγγραφείς. Εφόσον η Γραφή δηλώνει ξεκάθαρα ότι το βάπτισμα γίνεται άπαξ η άφεση η οποία παρέχεται είναι επειδή το βάπτισμα αναγεννά και δεν είναι σαν την εξομολόγηση. Ας δούμε και κάποιο αντίλογο των αιρετικών οι οποίοι προσπαθούν με κωμικά επιχειρήματα να πλασάρουν ότι ο Βαρνάβας λέει ότι πρώτα αναγεννιόμαστε πιστεύοντας στα λόγια του Ιησού και μετά βαπτιζόμαστε. Διατείνονται ότι ο Βαρνάβας αναφέρει "τοῦτο γὰρ λέγει· μακάριοι, οἳ ἐπὶ τὸν σταυρὸν ἐλπίσαντες κατέβησαν εἰς τὸ ὕδωρ, ὅτι τὸν μὲν μισθὸν λέγει ἐν καιρῷ αὐτοῦ·" και αυτό σημαίνει ότι ο πιστός θέτει την εμπιστοσύνη του στον Σταυρό και έχοντας αναγεννηθεί ύστερα βαπτίζεται.
Εδώ όμως ο Βαρνάβας δεν αναφέρει πουθενά την λέξη αναγέννηση από τα λόγια Ιησού ούτε λέει ότι αναγεννιόμαστε από τον Σταυρό και μετά βαπτιζόμαστε αλλά μας λέει ότι αυτοί που ελπίζουν στον σταυρό κατεβαίνουν στο νερό. Εκεί κατέρχονται γεμάτοι ρύπο και αμαρτίες και ανεβαίνουν καρποφορούντες, αυτό γίνεται διότι ο Σταυρός είναι η αιτία της αναγέννησης που προσφέρει το βάπτισμα ενώ ταυτόχρονα μας δηλώνει ότι ο βαπτιζόμενος πρέπει να έχει πίστη, όχι γιατί ειδάλλως δεν λαμβάνει κάτι, αλλά όταν το κάνει αυτό μοιάζει με ένα βρέφος το οποίο γεννήθηκε νεκρό ενώ ταυτόχρονα λοιδορεί το μυστήριο του βαπτίσματος.
Προχωρούμε σε άλλη δικαιολογία των αδικαιολόγητων από τους νεοφανείς αιρετικούς, αυτοί λένε ότι ο Βαρνάβας στο 12ο κεφάλαιο αναφέρει: Λέγει εἰς τὴν καρδίαν Μωϋσέως τὸ πνεῦμα, ἵνα ποιήσῃ τύπον σταυροῦ καὶ τοῦ μέλλοντος πάσχειν, ὅτι, ἐὰν μή, φησίν, ἐλπίσωσιν ἐπ’ αὐτῷ εἰς τὸν αἰῶνα πολεμηθήσονται. τίθησιν οὖν Μωϋσῆς ἓν ἐφ’ ὅπλον ἐν μέσῳ τῆς πυγμῆς, καὶ ὑψηλότερος σταθεὶς πάντων ἐξέτεινεν τὰς χεῖρας, καὶ οὕτως πάλιν ἐνίκα ὁ Ἰσραήλ εἶτα, ὁπόταν καθεῖλεν, ἐθανατοῦντο πρὸς τί; ἱνα γνῶσιν ὅτι οὐ δύναται σωθῆναι, ἐὰν μὴ ἐπ’ αὐτῷ ἐλπίσωσιν.
και αυτό το "μὴ ἐπ’ αὐτῷ ἐλπίσωσιν" σημαίνει ότι αναγεννιόμαστε και μετά βαπτιζόμαστε άρα αυτοί που είδαμε στο κεφάλαιο 11 πρώτα αναγεννήθηκαν και μετά βαπτίστηκαν.
Εδώ εκτός από αυθαιρεσία και σύμπλεξη ασχέτων εννοιών γίνεται πονηρή σύγχυση της ελπίδας που έπρεπε να είχαν οι Ισραηλίτες στον Κύριο και όχι σε άλλους θεούς. Οι Ισραηλίτες για να σωθούν έπρεπε να ελπίζουν στον Κύριο και όχι επί παραδείγματι στον Βάαλ, κατά τον ίδιο τρόπο θα σωθεί αυτός που έχει ελπίδα στον Ιησού και όχι στον τάδε "θεό". Αυτό θα γίνει δια του βαπτίσματος, θα πρέπει δηλαδή να ελπίζει στον Ιησού ως αληθινό Θεό και να λάβει το λουτρό παλιγγενεσίας το οποίο σώζει. Επόμενη μαρτυρία θα έρθει από τον

Κλήμη Ρώμης 35;-100;μΧ επίσκοπο Ρώμης για περίπου δέκα χρόνια από το 90 έως το 100. Το έργο που θα δούμε είναι η επιστολή Β' προς Κορίνθιους της οποίας ο χρόνος συγγραφής θεωρείται το 95 μΧ. Στο κεφάλαιο 6 διαβάζουμε:
ποιοῦντες γὰρ τὸ θέλημα τοῦ Χριστοῦ εὑρήσομεν ἀνάπαυσιν· εἰ δὲ μήγε, οὐδὲν ἡμᾶς ῥύσεται ἐκ τῆς αἰωνίου κολάσεως,ἐὰν παρακούσωμεν τῶν ἐντολῶν αὐτοῦ λέγει δὲ καὶ ἡ γραφὴ ἐν τῷ Ἰεζεκιήλ, ὅτι ἐὰν ἀναστῇ Νῶε καὶ Ἰωβ καὶ Δανιήλ, οὐ ῥύσονται τὰ τέκνα αὐτῶν ἐν τῇ αἰχμαλωσίᾳ εἰ δὲ καὶ οἱ τοιοῦτοι δίκαιοι οὐ δύνανται ταῖς ἑαυτῶν δικαιοσύναις ῥύσασθαι τὰ τέκνα αὐτῶν, ἡμεῖς, ἐὰν μὴ τηρήσωμεν τὸ βάπτισμα ἁγνὸν καὶ ἀμίαντον, ποίᾳ πεποιθήσει εἰσελευσόμεθα εἰς τὸ βασίλειον τοῦ θεοῦ; ἢ τίς ἡμῶν παράκλητος ἔσται, ἐὰν μὴ εὑρεθῶμεν ἔργα ἔχοντες ὅσια καὶ δίκαια; MPG 1,337
Παρατηρούμε εδώ τον Κλήμη να θεωρεί το βάπτισμα ως το διαβατήριο προς την Βασιλεία του Θεού το οποίο πρέπει να τηρηθεί καθαρό. Δεν λέει ακούω τα λόγια του Χριστού αναγεννιέμαι κάνω και ένα βάπτισμα αργότερα, αλλά λέει τηρώ το βάπτισμα αμίαντο.
Εάν δεν ήταν μέσο αλλά και απαραίτητο της σωτηρίας δεν συνέτρεχε λόγος να μιλήσει έτσι. Τηρώ το βάπτισμα με έργα "ὅσια καὶ δίκαια" σημαίνει ότι προσθέτω την θέληση με πράξεις, σημαίνει με έχει αναγεννήσει το Άγιο Πνεύμα στο βάπτισμα και εάν δεν το τηρήσω αμόλυντο πεθαίνω πνευματικά και δεν εισέρχομαι στην Βασιλεία.

Ο Ερμάς 100μΧ θα μας δώσει μαρτυρία διαμέσω του έργου του Ποιμήν το οποίο είναι ένα πρωτοχριστιανικό κείμενο με χρόνο συγγραφής γύρω στο 100. Σε αυτό διαβάζουμε περί του θέματος: Πρῶτον, φημί, κύριε, τοῦτο δήλωσον, διατί οὕτω ποικίλα ὄντα τὰ ὄρη, εἰς τὴν οἰκοδομὴν ὅταν ἐτέθησαν οἱ λίθοι αὐτῶν, μιᾷ χρόᾳ ἐγένοντο λαμπροί, ὡς καὶ οἱ ἐκ τοῦ βυθοῦ ἀναβεβηκότες λίθοι; Ὅτι, φησί, πάντα τὰ ἔθνη τὰ ὑπὸ τὸν οὐρανὸν κατοικούντα, ἀκούσαντα καὶ πιστευσαντα ἐπὶ τῷ ὀνόματι ἐκλήθησαν τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, λαβόντες οὐν τὴν σφραγῖδα μίαν φρόνησιν ἔσχον καὶ ἕνα νοῦν, καὶ μία πίστις αὐτῶν ἐγένετο καὶ μία ἀγάπη, καὶ τὰ πνεύματα τῶν παρθένων μετὰ τοῦ ὀνόματος ἐφόρεσαν· διὰ τοῦτο ἡ οἰκοδομὴ τοῦ πύργου μιᾷ χροᾳ ἐγένετο λαμπρὰ ὡς ὁ ἥλιος. 94,1.
Εδώ βλέπουμε ότι το όραμα αναφέρει όλα τα έθνη, όλοι οι άνθρωποι δηλαδή, που κάθονται επί των ορέων έχουν λάβει την σφραγίδα, εννοεί το βάπτισμα, για αυτό έγιναν όλοι λαμπροί, μιᾷ χρόᾳ ἐγένοντο λαμπροί, και είχαν μια φρόνηση.
Αλλού λέγει: Ἀνάγκην, φησίν, εἶχον δι’ ὕδατος ἀναβῆναι, ἵνα ζωοποιηθῶσιν· οὐκ ἠδύνατο γὰρ ἄλλως εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, εἰ μὴ τὴν νέκρωσιν ἀπέθεντο τῆς ζωῆς αὐτῶν τῆς προτέρας ἔλαβον οὖν καὶ οὗτοι οἱ κεκοιμημένοι τὴν σφραγῖδα τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ καὶ εἰσῆλθον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ· πρὶν γάρ, φησί, φορέσαι τὸν ἄνθρωπον τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, νεκρός ἐστιν· ὅταν δὲ λάβῃ τὴν σφραγῖδα, ἀποτίθεται τὴν νέκρωσιν καὶ ἀναλαμβάνει τὴν ζωήν ἡ σφραγὶς οὖν τὸ ὕδωρ ἐστίν. 93,2. Εδώ ομιλεί για την σφραγίδα του Υιού του Θεού, δηλαδή το βάπτισμα, λέγοντας οὐκ ἠδύνατο γὰρ ἄλλως εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, είναι από τα λόγια του Ιησού ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Προχωρώντας εξηγεί ότι ο άνθρωπος είναι νεκρός χωρίς βάπτισμα, "νεκρός ἐστιν·" και νεκρός δεν μπορεί να εισέλθει στην Βασιλεία. Μόλις βαπτιστεί τότε ζει, "πρὶν γάρ, φησί, φορέσαι τὸν ἄνθρωπον τὸ ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, νεκρός ἐστιν· ὅταν δὲ λάβῃ τὴν σφραγῖδα, ἀποτίθεται τὴν νέκρωσιν καὶ ἀναλαμβάνει τὴν ζωήν ἡ σφραγὶς οὖν τὸ ὕδωρ ἐστίν" δηλαδή: πριν φέρει ο άνθρωπος το όνομα του Υιού του Θεού είναι νεκρός, αλλά όταν λάβει την σφραγίδα απεκδύεται τον θάνατο και ενδύεται την ζωή.
Ας εξετάσουμε και εδώ τα φληναφήματα των αιρετικών.
Αυτοί λένε ότι η πρώτη Εκκλησία ήταν σε προβληματισμό με το τι απέγινε με αυτούς που πέθαναν πριν την πρώτη έλευση και προσπαθούσαν να δώσουν με διάφορες εικόνες το πως οι δίκαιοι προ Χριστού θα έμπαιναν στην ουράνια Βασιλεία. Διατείνονται ότι και ο Ειρηναίος για να παρουσιάσει θεωρία σωσίματος των νεκρών είπε ότι ο Ιησούς έδωσε φαγητό στους αποστόλους σε ύπτια θέση και αυτό συμβόλιζε ότι είχε έρθει να αναστήσει όσους πέθαναν εν πίστη, (είναι στο Κατά Αιρέσεων Lib.4 cap22), ενώ ο Ερμάς προσπαθεί να εφαρμόσει το βάπτισμα αναδρομικά στους νεκρούς για να τους σώσει.
Δεν χρειάζονται καν σχόλια. Εάν τους απασχολούσε το τι έγιναν οι προ Χριστού νεκροί και εφάρμοζαν σε αυτούς το βάπτισμα για να τους σώσουν μας δηλώνουν περίτρανα ότι οι πρώτοι Χριστιανοί θεωρούσαν ότι το βάπτισμα σώζει. Δικαιολογημένοι εντός εισαγωγικών βέβαια είναι οι αιρετικοί να λένε τέτοια αφού ο Ερμάς είναι καταιγιστικός εναντίων τους έτσι επόμενο είναι ότι έπρεπε να καταφύγουν σε κωμικά επιχειρήματα.
Ο Ποιμήν μας δηλώνει εντελώς ξεκάθαρα ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση δίδοντας βαρύτατο πλήγμα στις αιρετικές δοξασίες των δήθεν αποστολικών αιρεσιαρχών οι οποίοι παρότι τους ειπώθηκε από τον απόστολο αλλά και τους άλλους πατέρες ότι η ζωή μας σώθηκε και σώζεται διὰ ύδατος, ἔσωσεν ἡμᾶς διὰ λουτροῦ παλιγγενεσίας, αυτοί δεν εκζητούν επιμελώς ώστε να βρουν την αλήθεια αλλά επιμένουν στις κακοδοξίες οι οποίες οδηγούν στην απώλεια. Εἶπά σοι, φησίν, καὶ τὸ πρότερον, καὶ ἐκζητεῖς ἐπιμελῶς· ἐκζητῶν οὖν εὑρίσκεις τὴν ἀλήθειαν διατί οὖν ἐπὶ ὑδάτων ᾠκοδόμηται ὁ πύργος, ἄκουε· ὅτι ἡ ζωὴ ὑμῶν διὰ ὕδατος ἐσώθη καὶ σωθήσεται. Ποιμήν 11,4.

Ο Ιουστίνος 100-165μΧ ήταν φιλόσοφος και μαρτύρησε για την πίστη, οι δε απολογίες του οι οποίες έχουν διασωθεί είναι ανεκτίμητης αξίας αφού ρίχνουν άπλετο φως στα τεκτενόμενα της πρώτης Εκκλησίας. Ως γνωστόν ο Θεολόγος Ιωάννης πέθανε αργότερα από όλους τους Αποστόλους, περίπου στα τέλη της δεκαετίας του 90. Θα παρατηρήσουμε από την χρονολογία κατά την οποία έδρασε ο Ιουστίνος ότι αυτά που γράφει τα διαβάζουν και αυτόπτες του Ιωάννη. Ον τρόπον δε και ανεθήκαμεν εαυτούς τω Θεώ καινοποιηθέντες δια του Χριστού, εξηγησόμεθα, όπως μη, τούτο παραλιπόντες δόξωμεν πονηρεύειν τι εν τη εξηγήσει. Όσοι αν πειθώσι και πιστεύωσι αληθή ταύτα τα υφ' ημών διδασκόμενα και λεγόμενα είναι και βιούν ούτως δύνασθαι υπισχνώνται, εύχεσθαι τε και αιτείν νηστεύοντες παρά του Θεού των προημαρτημένων άφεσιν διδάσκονται, ημών συνευχομένων και συννηστευόντων αυτοίς. Έπειτα άγονται υφ' ημών ένθα ύδωρ εστί, και τρόπον αναγεννήσεως ον και ημείς αυτοί ανεγεννήθημεν, αναγεννώνται. Επ' ονόματος γαρ του πατρός των όλων και δεσπότου Θεού και του σωτήρος ημών Ιησού Χριστού και πνεύματος αγίου το εν τω ύδατι τότε λουτρόν ποιούνται. Και γαρ ο Χριστός είπεν· αν μη αναγεννηθήτε, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. Ότι και αδύνατον εις τας μήτρας των τεκουσών τους άπαξ γεννωμένους εμβήναι, φανερόν πάσιν εστι. Και δια του Ησαΐου του προφήτου, ως προεγράψαμεν είρηται τίνα τρόπον φεύξονται τας αμαρτίας οι αμαρτήσαντες και μετανοούντες. Ελέχθη δε ούτως· λούσασθε, καθαροί γένεσεθε, αφέλετε τας πονηρίας απο των ψυχών υμών, μάθετε καλόν ποιείν, κρίνατε ορφανώ και δικαιώσατε χήραν· και δεύτε, και διαλεχθώμεν, λέγει κύριος. Και εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ωσεί έριον λευκανώ· και εαν ώσιν ως κόκκινον, ως χιόνα λευκανώ. Εάν δε μη εισακούσητέ μου, μάχαιρα υμάς κατέδεται· το γαρ στόμα κυρίου ελάλησε ταύτα. Και λόγον δε εις τούτο παρά των αποστόλων εμάθομεν τούτον. Επειδή την πρώτην γένεσιν ημών αγνοούντες, κατ' ανάγκην γεγεννήμεθα εξ υγράς σποράς κατά μίξιν την των γονέων προς αλλήλους, και εν έθεσι φαύλοις και πονηραίς ανατροφαίς γεγόναμεν, όπως μη ανάγκης τέκνα μηδέ αγνοίας μένωμεν, αλλά προαιρέσεως και επιστήμης, αφέσεως τε αμαρτιών υπέρ ων προημάρτομεν τύχωμεν εν τω ύδατι, επονομάζεται τω ελομένω αναγεννηθήναι και μετανοήσαντι επι τοις ημαρτημένοις το του πατρός των όλων και δεσπότου Θεού όνομα· αυτό τουτο μόνον επιλέγοντος του τον λουσόμενον άγοντος επι το λουτρόν. Όνομα γαρ τω αρρήτω Θεώ ουδείς έχει ειπείν· ει δε τις τολμήσειεν είναι λέγειν, μέμηνε την άσωτον μανίαν. Καλείται δε τούτο το λουτρόν φωτισμός, ως φωτιζομένων την διάνοιαν των ταύτα μανθανόντων. Και επ' ονόματος δε Ιησού Χριστού του σταυρωθέντος επι Ποντίου Πιλάτου και επ' ονόματος πνεύματος αγίου ο δια των προφητών προεκήρυξε τα κατά τον Ιησούν πάντα, ο φωτιζόμενος λούεται.
Βλέπουμε ότι οι άνθρωποι ερχόμαστε στον κόσμο με τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, "εν έθεσι φαύλοις και πονηραίς ανατροφαίς γεγόναμεν", έτσι έχουμε ανάγκη απο το βάπτισμα το οποία μας αναγεννά. Ο Ιουστίνος κάνει αναφορά στον διάλογο του Χριστού με τον Νικόδημο και με την φράση του "ο Χριστός είπεν· αν μη αναγεννηθήτε, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών" μεταφράζει το ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος σε "αν μη αναγεννηθείτε".
Δηλαδή με αυτό μας παρέχει ισχυρότατη βεβαίωση της ορθότητας των θέσεων που παρουσιάζονται αφού δεν χωρίζει ύδωρ και Πνεύμα ενώ βεβαιώνει ότι είναι στο βάπτισμα η στιγμή όπου το Άγιο Πνεύμα αναγεννά τον βαπτιζόμενο.
Η αναφορά του στο ἀπεκρίθη Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι, ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ως απαραίτητο για την εισαγωγή στην Βασιλεία απορρίπτει την θέση ότι το βάπτισμα είναι μια εξωτερίκευση της πίστεως και τις άλλες κακοδοξίες τις οποίες διαδίδουν οι αιρετικοί.
Αποκαλεί ο Ιουστίνος το βάπτισμα φώτισμα λέγοντας ότι φωτίζει την διάνοια αυτών που μαθαίνουν την πίστη. Έχουμε εδώ ομοιότητα με το τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς δηλαδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να προχωρήσει προς την σωτηρία αν δεν τον φωτίσει ο Χριστός. Δεν προχωρά ο Χριστιανός και έρχεται ο Χριστός σε κάποιο στάδιο αλλά ο Κύριος ξεκινάει και τελειώνει την σωτηρία. Επιλέον αυτών παρατηρούμε νηστεία πριν την βάπτιση στους πρώτους Χριστιανούς "και αιτείν νηστεύοντες παρά του Θεού των προημαρτημένων άφεσιν διδάσκονται".
Νηστεία πριν την βάπτιση βλέπουμε και στις Αποστολικές Διαταγές: Προ του βαπτίσματος νηστευσάτω ο βαπτιζόμενος. Και γαρ και ο Κύριος πρώτον βαπτισθείς 'Ιωάννου, και εις την έρημον αύλισθείς, μετέπειτα ενήστευσεν.
Προχωρούμε με τις αναφορές του Ιουστίνου ο οποίος στην Πρώτη Απολογία του αναφέρει: Καὶ ἡ τροφὴ αὕτη καλεῖται παρ' ἡμῖν εὐχαριστία· ἧς οὐδενὶ ἄλλῳ μετασχεῖν ἐξόν ἐστιν ἢ τῷ πιστεύοντι ἀληθῆ εἶναι τὰ δεδιδαγμένα ὑφ' ἡμῶν, καὶ λουσαμένῳ τὸ ὑπὲρ ἀφέσεως ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ἀναγέννησιν λουτρόν, καὶ οὕτως βιοῦντι ὡς ὁ Χριστὸς παρέδωκεν. MPG 6,428 Παρατηρούμε ότι η πρώτη Εκκλησία θεωρεί θυσία την Θεία Ευχαριστία και όχι σύμβολο όπως οι αιρετικοί λένε ενώ βλέπουμε ότι το βάπτισμα είναι εἰς ἀναγέννησιν όχι εις τελετήν ή εις εξωτερίκευσην ομολογίας πίστεως ή εις πανυγηράκι. Ο μάρτυρας Ιουστίνος προσφέρει ισχυρότατη μαρτυρία και γκρεμίζει τα αιρετικά οικοδομήματα με τα γραπτά του.

Ο Θεόφιλος Αντιοχείας, ; - 183μΧ ήταν επίσκοπος Αντιοχείας τον δεύτερο αιώνα και είναι από τους πρώτους Χριστιανούς απολογητές. Το μοναδικό έργο του που σώζεται είναι μια επιστολή με τίτλο "Προς Αυτόλυκον", σε αυτήν διαβάζουμε:
Τῇ δὲ πέμπτῃ ἡμέρᾳ τὰ ἐκ τῶν ὑδάτων ἐγενήθη ζῶα, δι' ὧν καὶ ἐν τούτοις δείκνυται ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ θεοῦ τίς γὰρ δύναιτ' ἂν τὴν ἐν αὐτοῖς πληθὺν καὶ γονὴν παμποίκιλον ἐξαριθμῆσαι; ἔτι μὴν καὶ εὐλογήθη ὑπὸ τοῦ θεοῦ τὰ ἐκ τῶν ὑδάτων γενόμενα, ὅπως ᾖ καὶ τοῦτο εἰς δεῖγμα τοῦ μέλλειν λαμβάνειν τοὺς ἀνθρώπους μετάνοιαν καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν διὰ ὕδατος καὶ λουτροῦ παλιγγενεσίας πάντας τοὺς προσιόντας τῇ ἀληθείᾳ καὶ ἀναγεννωμένους καὶ λαμβάνοντας εὐλογίαν παρὰ τοῦ Θεοῦ. MPG 6,1077. Η λέξη αναγεννώμενοι δεν είναι αυτοί που ήδη έχουν αναγεννηθεί, ούτε η λέξη δηλώνει ότι η αναγέννηση είναι μια συνεχής πορεία, διότι αφενός εάν το ύδωρ ονομάζεται από αυτόν λουτροῦ παλιγγενεσίας είναι αδύνατον να εννοεί αυτό ενώ αφετέρου η εικόνα που μας δείχνει είναι ότι ο Θεός ευλόγησε τα ζώα την στιγμή που βγήκαν από το νερό και όχι σταδιακά. Έτσι με την λέξη ἀναγεννωμένους εννοεί αυτούς που βαπτίζονται. Βλέπουμε τον Θεόφιλο να κάνει αναφορά στην πέμπτη ημέρα της δημιουργίας και στο Γένεσις 1,20-22 Καὶ εἶπεν ὁ Θεός· ἐξαγαγέτω τὰ ὕδατα ἑρπετὰ ψυχῶν ζωσῶν καὶ πετεινὰ πετόμενα ἐπὶ τῆς γῆς κατὰ τὸ στερέωμα τοῦ οὐρανοῦ. καὶ ἐγένετο οὕτως καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὰ κήτη τὰ μεγάλα καὶ πᾶσαν ψυχὴν ζῴων ἑρπετῶν, ἃ ἐξήγαγε τὰ ὕδατα κατὰ γένη αὐτῶν, καὶ πᾶν πετεινὸν πτερωτὸν κατὰ γένος καὶ εἶδεν ὁ Θεός, ὅτι καλά καὶ εὐλόγησεν αὐτὰ ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὰ ὕδατα ἐν ταῖς θαλάσσαις, καὶ τὰ πετεινὰ πληθυνέσθωσαν ἐπὶ τῆς γῆς. Από αυτό το Βιβλικό απόσπασμα λαμβάνει αφορμή λέει το εξής, ότι η ευλογία του Θεού στα ζώα τα οποία δημιουργήθηκαν από το νερό είναι μια προτύπωση του βαπτίσματος εἰς δεῖγμα τοῦ μέλλειν αφού αργότερα οι άνθρωποι θα λάμβαναν άφεση αμαρτιών δια νερού και λουτρού παλιγγενεσίας. Αναφέρει ότι αυτή η πράξη δείχνει την πολυποίκιλη σοφία του Θεού την οποία δεν μπορεί κανείς να αριθμήσει και προχωρεί δηλώνοντας ότι το βάπτισμα χορηγεί άφεση αμαρτιών, ότι ο βαπτιζόμενος λαμβάνει ευλογία, ονομάζοντας αυτό λουτρό παλιγγενεσίας το οποίο μας αναγεννά απορρίπτοντας και αυτός με την σειρά του τις αιρετικές δοξασίες. Στην συνέχεια θα γίνει παράθεση από τον εορτάζοντα

Ειρηναίο Λουγδούνου, 130-202μΧ επίσκοπο στην Λυών της Γαλλιας. Διδάσκαλος του ήταν ο Πολυκάρπος Επισκόπος Σμύρνης ο μαθητής του Ιωάννη Θεολόγου. Δηλαδή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα η μαρτυρία του. Εορτάζει σήμερα 23/8/2017 και είθε ο μαχητικός κατά των αιρέσεων άγιος επίσκοπος να πρεσβεύει υπέρ όλων ημών, να βοηθεί και το παρόν ιστολόγιο ώστε να παρουσιάζονται σωστά τα διάφορα θέματα.
Στο βιβλίο του Κατά Αιρέσεων διαβάζουμε: Και ότι μεν εις εξάρνησιν του βαπτίσματος, της εις Θεόν αναγεννήσεως και πάσης της πίστεως απόθεσιν υποβέβληται το είδος του υπό του Σατανά, ελέγχοντες αυτούς απαγγελούμεν εν των προσήκοντι τόπω. MPG 7,657.
Εάν δεχθείς μεν το βάπτισμα αλλά όχι όπως είναι, δηλαδή δεν δεχτείς ότι είναι εις Θεόν αναγέννηση, αν και φαινομενικά το δέχεσαι ουσιαστικά το αρνείσαι. Ο Ειρηναίος στο αριστούργημά του Κατά Αιρέσεων δηλώνει απερίφραστα ότι εάν κάποιος αρνηθεί το βάπτισμα το οποίο είναι η αναγέννηση εις Θεόν αρνείται ολόκληρη την Χριστιανοσύνη και την Εκκλησία ενώ είναι υποκινούμενος από τον Σατανά. Το έργο αυτό ήταν αρχικά γραμμένο στα Ελληνικά όμως το κείμενο χάθηκε και σώζονται μόνο κάποια λίγα κομμάτια του στα Ελληνικά. Το περισσότερο κείμενο που έχουμε σήμερα είναι στα Λατινικά από την μετάφραση που είχαν κάνει οι τότε Χριστιανοί. Ανάμεσα στα βέλη είναι ότι σώζεται στα Ελληνικά, τα υπόλοιπα είναι Λατινικά και γίνεται μετάφραση.
Γιατί ακόμη και ο Πέτρος μολονότι είχε αποσταλεί να διδάξει τα Έθνη και είδε όραμα για αυτό, παρόλα αυτά μιλούσε με δισταγμό λέγοντας τους, ἔφη τε πρὸς αὐτούς· ὑμεῖς ἐπίστασθε ὡς ἀθέμιτόν ἐστιν ἀνδρὶ Ἰουδαίῳ κολλᾶσθαι ἢ προσέρχεσθαι ἀλλοφύλῳ· καὶ ἐμοὶ ὁ Θεὸς ἔδειξε μηδένα κοινὸν ἢ ἀκάθαρτον λέγειν ἄνθρωπον· διὸ καὶ ἀναντιῤῥήτως ἦλθον μεταπεμφθείς. πυνθάνομαι οὖν τίνι λόγῳ μετεπέμψασθέ με; δείχνοντας με αυτά τα λόγια ότι δεν θα πήγανε σε εκείνους εαν δεν είχε διαταχθεί απο τον Θεό.
Ούτε, για τον ίδιο λόγο, θα τους βάπτιζε με τόση ευχέρεια εάν δεν τους είχε ακούσει να προφητεύουν όταν το Άγιο Πνεύμα ήλθε σε αυτούς. ➡ δια των λόγων τούτων σημαίνων, ότι ουκ αν επεπόρευτο προς αυτούς, ει μη κεκέλευστο. Ίσως γαρ ουδέ το βάπτισμα ούτως ευχερώς έδωκεν αυτοίς, ει μη, του Πνεύματος του αγίου επαναπαύοντος αυτοίς, προφητεύοντας αυτούς ακηκόει. Και δια τούτου έλεγε· μήτι τὸ ὕδωρ κωλῦσαι δύναταί τις τοῦ μὴ βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔλαβον καθὼς καὶ ἡμεῖς;· πείθων άμα τους συμπαρόντας, και σημαίνων ότι ει μη το Πνεύμα το άγιον επ' αυτούς αναπέπαυτο, ην ο κωλύσων αυτούς του βαπτίσματος.⬅ (Δηλαδή: για αυτό αναφώνησε μήτι τὸ ὕδωρ κωλῦσαι δύναταί τις τοῦ μὴ βαπτισθῆναι τούτους, οἵτινες τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔλαβον καθὼς καὶ ἡμεῖς; πείθοντας την ίδια στιγμή αυτούς που ήταν μαζί του ότι εάν το Άγιο Πνεύμα δεν είχε έλθει σε αυτούς θα υπήρχαν αμφιβολίες για το εάν έπρεπε να βαπτιστούν) και οι απόστολοι οι οποίοι ήταν μαζί με τον Ιάκωβο άφησαν τους Εθνικούς να ενεργούν όπως ήθελαν, αλλά αυτοί συνέχισαν την παλαιά πρακτική τόσο ώστε ακόμη και ο Πέτρος φοβούμενος ότι θα τον επέπλητταν ενώ πριν έτρωγε με τους Εθνικούς εξ αιτίας του οράματος και του Αγίου Πνεύματος το οποίο επέπεσε σε αυτούς, τώρα όταν ήσαν κάποια άτομα που ήταν με τον Ιάκωβο δεν έτρωγε μαζί τους. Μα και ο Παύλος είπε ότι ο Βαρνάβας έκανε το ίδιο πρὸ τοῦ γὰρ ἐλθεῖν τινας ἀπὸ Ἰακώβου μετὰ τῶν ἐθνῶν συνήσθιεν· ὅτε δὲ ἦλθον, ὑπέστελλε καὶ ἀφώριζεν ἑαυτόν, φοβούμενος τοὺς ἐκ περιτομῆς καὶ συνυπεκρίθησαν αὐτῷ καὶ οἱ λοιποὶ Ἰουδαῖοι, ὥστε καὶ Βαρνάβας συναπήχθη αὐτῶν τῇ ὑποκρίσει. MPG 7,909 et seq.
Δηλαδή ο Ειρηναίος μας λέει ότι το Άγιο Πνεύμα επήλθε στον Κορνήλιο και τους λοιπούς για να υπάρξει βεβαίωση ότι οι Εθνικοί έγιναν δεκτοί, ενώ συμπληρώνει ότι το βάπτισμα που πραγματοποιήθηκε σε αυτούς έγινε προς άφεση αμαρτιών. Δηλαδή παρότι είχαν λάβει Άγιο Πνεύμα η αναγέννηση τους συντελέστηκε στο βάπτισμα.
Αναφέρει ο Ειρηναίος: Αλλά είναι εμφανές από τα λόγια του Πέτρου ότι κήρυττε τον Θεό που είχε αποκαλυφθεί στους Ιουδαίους και ήταν μάρτυρας σε αυτούς ότι ο Ιησούς Χριστός ήταν Υιός του Θεού, Κριτής νεκρών και ζώντων, εις τον οποίο διέταξε να βαπτιστούν εις άφεση αμαρτιών. Και αργότερα διαβάζουμε: Και πάλι, όταν έδωσε εντολή στους μαθητές να αναγεννούν είπε σε αυτούς πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος"MPG 7,929. Μεταφράζει ο Ειρηναίος όπως και ο Ιουστίνος πριν την λέξη βάπτισμα σε αναγέννηση. Ο Άγιος Ειρηναίος ομιλεί εντελώς ξεκάθαρα ενώ με αυστηρό παιδαγωγικό ύφος επιτιμά τους αιρετικούς διδασκάλους οι οποίοι μας λέει ότι είναι εκ Σατάν.

Ευθύς αμέσως θα προχωρήσουμε με τον

Κλήμη Αλεξανδρείας, 150-215μΧ πρεσβύτερο στην Εκκλησία της Αλεξάνδρειας και πατέρα της Εκκλησίας, διετέλεσε δάσκαλος του Ωριγένη. Οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς έχουν ελευθερία έκφρασης και ποτέ δεν φαντάζονταν ότι κάποτε "χριστιανός" θα αμφισβητούσε το γεγονός ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση διότι θα ήταν για αυτούς σαν να αμφισβητεί κάποιος "χριστιανός" ότι υπήρξε Χριστός. Στο έργο του Παιδαγωγός διαβάζουμε: Το δε αυτό συμβαίνει τούτο και περί ημάς, ων γέγονεν υπογραφή ο κύριος· βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα, φωτιζόμενοι υιοποιούμεθα, υιοποιούμενοι τελειούμεθα, τελειούμενοι απαθανατιζόμεθα· "Εγώ" φησίν " είπα, θεοί εσται και υιοί υψίστου πάντες". Καλείται δε πολλαχώς το έργον τούτο· χάρισμα και φώτισμα και τέλειον και λουτρόν. Λουτρόν μεν, δι' ου τας αμαρτίας απορρυπτόμεθα· χάρισμα δε, ω τα επί τοις αμαρτήμασιν επιτίμια ανείται· φώτισμα δε, δι' ου το άγιον εκείνο φως σωτήριον εποπτεύεται, τουτέστιν, δι' ου το θείον οξυωπούμεν. MPG 8,280
Ο Κλήμης ονομάζει φώτισμα το βάπτισμα δια του οποίου το άγιο φως της σωτηρίας αντικρίζεται, "δι' ου το άγιον εκείνο φως σωτήριον εποπτεύεται", δηλαδή το φως της σωτηρίας δεν μπορεί να αντικριστεί χωρίς το βάπτισμα. Επίσης βλέπουμε τον Κλήμη να έχει αρχή της Χριστιανικής πορείας το βάπτισμα, ξεκινάει λέγοντας "βαπτιζόμενοι φωτιζόμεθα" και καταλήγει στο "τελειούμενοι απαθανατιζόμεθα" ακολουθώντας το ἀλλὰ ἀπελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιάσθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε. Το ἀπελούσασθε σημαίνει κάθαρση, το ἡγιάσθητε φωτισμό το ἐδικαιώθητε την τελείωση, την θέωση. Με το βάπτισμα ο άνθρωπος φωτίζεται και λαμβάνει την υιοθεσία "φωτιζόμενοι υιοποιούμεθα" έπειτα ως υιός οδηγείται υπό του ουρανίου πατρός στην τελείωση και τελικά προς την αθανασία.
Στο ίδιο έργο του, Παιδαγωγός, λίγο μετά αναφέρει:
Α γαρ η άγνοια συνέδησε κακώς, ταύτα δια της επιγνώσεως αναλύεται καλώς· τα δε δεσμά ταύτα ή τάχος ανίεται· πίστει μεν ανθρωπίνη, θεική σε τη χάριτη· αφιεμένων των πλημμελημάτων ενί Παιωνίω φαρμάκω, Λογικώ βαπτίσματι. Πάντα μεν ουν απολουόμεθα τα αμαρτήματα, ουκέτι δε εσμέν παρά πόδας κακοί. Μια χάρις αύτη του φωτίσματος, το μη τον αυτόν είναι τω πριν ή λούσασθαι τον τρόπον. Ότι δε η γνώσις συνανατέλλει τω φωτίσματι, περιαστράπτουσα τον νούν και ευθέως ακούομεν μαθηταί οι αμαθείς· πότερόν ποτέ της μαθήσεως εκείνης προσγενομένης; ου γαρ εαν έχοις ειπείν τον χρόνον· η μεν γαρ κατήχησις εις πίστην περιάγει, πίστις δε, άμα βαπτίσματι αγίω παιδεύεται Πνεύματι· επεί ότι γε μια καθολική της ανθρωπότητος σωτηρία, η πίστις, ισότης δε και κοινωνία του δικαίου και φιλανθρώπου Θεού·.
Το "Πάντα μεν ουν απολουόμεθα τα αμαρτήματα, ουκέτι δε εσμέν παρά πόδας κακοί. Μια χάρις αύτη του φωτίσματος, το μη τον αυτόν είναι τω πριν ή λούσασθαι τον τρόπον", σημαίνει λουόμαστε από όλες τις αμαρτίες μας και δεν είμαστε πια δέσμιοι του κακού. Αυτή είναι η μια χάρις του βαπτίσματος, ότι δεν είμαστε όπως πριν το λουτρό.
Στο έργο του Στρωματείς διαβάζουμε:
Η γαρ τοι πορνεύσασα ζη μεν τη αμαρτία, απέθανε δε ταις εντολές· η δε μετανοήσασα, οίον αναγεννηθείσα κατά την επιστοφήν του βίου, παλιγγενεσιαν έχει ζωής· τεθνηκυίας μεν της πόρνης της παλαιάς, εις βίον δε παρελθούσης αύθις της κατά την μετάνοιαν γεννηθείσης. Μαρτυρεί τοις ειρημένοις δια Ιεζεκιήλ το Πνεύμα, λέγον... MPG 8,1097
Δηλαδή, η πόρνη γυναίκα είναι ζωντανή στην αμαρτία αλλα νεκρή στις εντολές, όμως εκείνη που μετανοεί είναι σαν να αναγεννιέται από την αλλαγή του βίου, έχει νέα γέννηση ζωής. Πεθαμένης της παλαιάς γυναίκας, δηλαδή της πόρνης, αυτή η οποία αναγεννήθηκε με την μετάνοια έχει έρθει ξανά στην ζωή.
Ο Κλήμης εδώ δεν εννοεί ότι η γυναίκα αναγεννήθηκε όπως θεωρούν την αναγέννηση οι αιρετικοί αλλά ότι η πόρνη η οποία ήταν πνευματικά νεκρή αφήνοντας την αμαρτία ζωοποιήθηκε. Μπορεί να ειπωθεί διαφορετικά ότι ζει την αναγέννηση την οποία της προσέφερε το βάπτισμα ή μπορεί να ειπωθεί ότι εισήλθε στον νέο κόσμο με το βάπτισμα έπειτα με την αμαρτία νέκρωσε τον εαυτό της ενώ με την απεμπόληση της αμαρτίας έζησε. Αναγεννήθηκε με το βάπτισμα και με την μετάνοια τήρησε το βάπτισμα αγνό και αμίαντο θα μας έλεγε ο έτερος Κλήμης δηλαδή ο Ρώμης. Αφού και ο Κλήμης Αλεξανδρείας προστέθηκε στους πολεμίους των αιρετικών περνάμε στον

Τερτυλλιανό 155-240μΧ και το έργο του De Baptismo το οποίο προστιθέμενο στους σύγχρονους του συγγραφείς θα δώσει εκτός από μαρτυρία και την ακαταμάχητη διαβεβαίωση ότι η πρώτη Εκκλησία θεωρούσε ότι στο βάπτισμα γίνεται η αναγέννηση.
Οι γεωγραφικές θέσεις των σύγχρονων μεταξύ τους, Τερτυλλιανού (Καρθαγένη-Τυνισία), Ειρηναίου (Λυών-Γαλλία), Κλήμη (Αλεξάνδρεια-Αίγυπτος), Ιππολύτου (Ρώμη-Ιταλία), Θεόφιλου (Αντιόχεια-Συρία), εξαυλώνουν τα αιρετικά επιχειρήματα αποδεικνύοντας πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ολόκληρη η πρώτη Εκκλησία θεωρούσε αναγέννηση το βάπτισμα και αυτό είναι η Αποστολική διδαχή.
Από τον Τερτυλλιανό θα δούμε το De Baptismo για το οποίο αν και δεν μπορεί να γίνει ακριβής χρονολόγηση συγγραφής το πιο πιθανόν είναι να έχει γραφεί γύρω στο 200μΧ. Αιτία συγγραφής ήταν μια γυναίκα κήρυκας από μια ομάδα Γνωστικών του Καϊνίτες η οποία πήγε να κηρύξει στα μέρη του. Οι δύο πρώτες λέξεις με τις οποίες ξεκινάει το έργο αυτό είναι De sacramento, δηλαδή, Tο μυστήριο. Το σύγγραμα έχει σχετικά απότομη έναρξη, δεν είναι απίθανο η αρχή του να έχει χαθεί αυτό όμως δεν παίζει κάποιο ρόλο. Ίσως και καλύτερα να είναι μήπως η απότομη έναρξη η οποία στην πρώτη κιόλας πρόταση αποκαλεί το βάπτισμα μυστήριο, λουτρό αφέσεως, αναγέννηση, μεταφορέα στην αιώνια ζωή, γίνει αιτία ξυπνήματος από τον αιρετικό λήθαργο.
Το έργο ξεκινάει ως εξής: Χαρά είναι το μυστήριο του βαπτίσματος μας γιατί λουζόμαστε από τις αμαρτίες της πρότερης τύφλωσης μας, ελευθερωνόμαστε και γινόμαστε δεκτοί στην αιώνια ζωή. Κάποια συγκεκριμένη οχιά από τους Καϊνίτες η οποία ζούσε εδώ πρόσφατα παρέσυρε πολλούς με τις δηλητηριώδεις διδασκαλίες της οι οποίες είχαν στόχο ειδικά το βάπτισμα. Αυτή έκανε σύμφωνα με την φύση της αφού οι οχιές οι ασπίδες και οι βασιλίσκοι κυνηγούν σε μέρη που δεν έχει νερό, αλλά εμείς τα ψαράκια σαν τον ΙΧΘΥ Ιησού Χριστό γεννιόμαστε μέσα στο νερό και παραμένοντας μέσα σε αυτό είμαστε ασφαλείς. Έτσι αυτή η οχιά ήξερε πως να θανατώσει τα ψαράκια, βγάζοντας τα έξω από το νερό. Ο Τερτυλλιανός δίνει μια ωραία εικόνα με τον ΙΧΘΥ Χριστό το νερό και τα ψαράκια, δηλαδή το βάπτισμα και τους Χριστιανούς. Βλέπουμε ότι ονομάζει το βάπτισμα μυστήριο και αιτία εισαγωγής σε αιώνια ζωή λέγοντας ότι τα ψαράκια, δηλαδή οι Χριστιανοί, γεννιούνται μέσα στο νερό. Το "παραμένοντας μέσα στο νερό" έχει την έννοια ότι κρατούμε το βάπτισμα καθαρό όπως είδαμε στον Κλήμη Ρώμης ἐὰν μὴ τηρήσωμεν τὸ βάπτισμα ἁγνὸν καὶ ἀμίαντον και βλέπουμε την συνέχεια της διδαχής αργότερα στον
Γρηγόριο Θεολόγο 329-390μΧ ο οποίος λέει, διπλούν αγώνα αγωνιείσθε· τον μεν προκαθείρειν υμάς αυτούς του βαπτίσματος, τον δε συντηρείν το βάπτισμα.
Προχωρεί ο Τερτυλλιανός λέγοντας ότι αυτή η γυναίκα θανάτωσε τα ψαράκια βγάζοντας τα έξω από το νερό και αυτό σημαίνει ότι με την πράξη τους να ακολουθήσουν κάποιοι Χριστιανοί την γυναίκα αυτή πέθαναν.
Εάν θελήσουμε να το προεκτείνουμε όταν οι Χριστιανοί επανέλθουν στην πίστη θα έρθουν ξανά στην ζωή όπως η πόρνη του Κλήμη Αλεξανδρείας, θα αναγεννηθούν ξανά τα ψαράκια όπως την πόρνη, όχι όπως αναγεννήθηκαν από το νερό-βάπτισμα, αλλά θα αναστηθούν από πνευματικά νεκροί. Στο τέταρτο κεφάλαιο λέει, το υγρό ήταν αυτό που έφερε τη ζωή, οπότε δεν είναι παράδοξο που το βάπτισμα ζωογονεί.
Βλέπουμε ξεκάθαρα μέχρι στιγμής από τους συγγραφείς ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση, ότι οι Χριστιανοί ξεκινούν την ζωή τους στο νερό.
Τα βλέπουμε όλα αυτά ενώ ακόμη δεν έχουμε περάσει το 200μΧ σε μαρτυρίες.
Με τον Τερτυλλιανό και Ιππόλυτο τον οποίο θα δούμε ευθύς αμέσως θα ήταν υπεραρκετό το να καταδειχθεί ότι όλη η πρώτη Εκκλησία θεωρεί το βάπτισμα μυστήριο και την αναγέννηση, άρα όσοι νομίζουν διαφορετικά κηρύττουν διδασκαλίες απωλείας και μόνο Αποστολικοί δεν είναι. Ας δούμε τι μας λέει και ο

Ιππόλυτος Ρώμης 170-235μΧ ο οποιος ήταν πρεσβύτερος στην Ρώμη. Από αυτόν θα δούμε μαρτυρία από το έργο του: Λόγος Εις Τα Άγια Θεοφάνεια. Το έργο αυτό ανήκει στα Δογματικά-Ιστορικά έργα του Ιππόλυτου και στο όγδοο κεφάλαιο διαβάζουμε: Ει ουν αθάνατος γέγονεν ο άνθρωπος, έσται και θεός. Ει δε θεός δι' ύδατος και Πνεύματος αγίου μετά την της κολυμβήθρας αναγέννησιν γίνεται, ευρίσκεται και συγκληρονόμος Χριστού μετά την εκ νεκρών ανάστασιν. Διο κηρύσσω λέγων· Δεύτε, πάσαι αι πατριαί των εθνών, επι την του βαπτίσματος αθανασίαν. MPG 10,860
Βλέπουμε ξεκάθαρα τον Ιππόλυτο να μας λέει ότι στην κολυμβήθρα γίνεται η αναγέννηση ενώ μας δηλώνει ότι το καὶ Πνεύματος από το ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ Πνεύματος γίνεται στο βάπτισμα στο οποίο ο άνθρωπος αναγεννιέται γινόμενος συγκληρονόμος Χριστού. Στο τελευταίο κεφάλαιο του ιδίου έργου διαβάζουμε:
δεύρο τοίνυν αναγγενήθητι, άνθρωπε, εις υιοθεσίαν Θεού. Και πως; φησίν· εάν μηκέτι μοιχεύσης μηδέ φονεύσης, μηδέ ειδωλολατρεύσης· εαν μη κρατηθής υφ' ηδονής, εαν μη πάθος υπερηφανίας κυριεύση σου· εαν αποξέσης τον ρύπον της ακαθαρσιας, και απορρίψης το φορτίον της αμαρτίας· εαν αποδύση την πανοπλίαν του διαβόλου, και ενδύση τον θώρακαν της πίστεως, καθώς φησίν Ησαΐας· Λούσασθε και ζητήσατε κρίσιν, ρύσασθε αδικούμενον, κρίνατε ορφανώ και δικαιώσατε χήραν. Και δεύτε διαλεχθώμεν, λέγει Κύριος. Και εαν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν, ως χιόνα λευκανώ· εαν δε ώσιν ως κόκκινον, ωσεί έριον λευκανώ. Και εαν θέλητε και της φωνής μου ακούσητε, τα αγαθά της γης φάγεσθε. Ίδες, αγαπητε, πως προείπεν ο προφήτης το του βαπτίσματος καθάρσιον; Ο γαρ καταβαίνων μετά πίστεως εις το της αναγεννήσεως λουτρόν διατάσσεται τω πονηρώ, συντάσσεται δε τω Χριστώ· απαρνείται τον εχθρόν, ομολογεί δε το, Θεόν είναι τον Χριστόν· αποδύεται την δουλείαν, ενδύεται δε την υιοθεσίαν· ανέρχεται απο του βαπτίσματος λαμπρός ως ο ήλιος, απαστράπτων τας της δικαιοσύνης ακτίνας· το δε μέγιστον, άνεισιν υιός Θεού και συγκληρονόμος Χριστού. MPG 10,861 Εδώ ο Ιππόλυτος μας λέει ότι όποιος τηρεί τις εντολές κρατά καθαρό το βάπτισμα, τηρεί καθαρό το ένδυμα του Χριστού. Ξανά εδώ βλέπουμε περί τηρήσεως του βαπτίσματος καθαρού ενώ παρατηρούμε ίδια εικόνα με αυτήν που μας δίνει ο Ερμάς.
Ποιμένας, "μιᾷ χρόᾳ ἐγένοντο λαμπροί"
Ιππόλυτος, "απαστράπτων τας της δικαιοσύνης ακτίνας"
Ο Ιππόλυτος μας βεβαιώνει ότι στο βάπτισμα ο άνθρωπος απαρνείται τον Διάβολο, λαμβάνει την υιοθεσία και αναγεννιέται. Έτσι γίνεται φανερό ότι το βάπτισμα δεν είναι το τέλος μιας Χριστιανικής πορείας όπου εκεί ομολογείς ότι έχεις πιστέψει αλλά η αρχή της Χριστιανικής πορείας.
Η αναγέννηση και η υιοθεσία λαμβάνεται στο βάπτισμα. Σε αυτό ο άνθρωπος "ενδύεται δε την υιοθεσίαν" το δε "αναγγενήσου άνθρωπε και λάβε την υιοθεσία με το να μην μοιχεύσεις περαιτέρω, να μην σκοτώσεις .... να απορρίψεις τον ρύπο της αμαρτίας" είναι εντελώς πασιφανές ότι δεν σημαίνει λαμβάνεις την αναγέννηση πριν αλλά σημαίνει ότι τηρείς το βάπτισμα αμίαντο. Η σειρά που βλέπουμε είναι, απάρνηση του εχθρού, σύνταξη με τον Χριστό, αναγέννηση, υιοθεσία. Όλα αυτά γίνονται στο βάπτισμα. Άρα είναι μυστήριο εισαγωγής και φορέας Θείας χάριτος όχι κοσμική τελετή ή δημόσια εξωτερίκευση της πίστης, δηλαδή τέλος της πορείας. Ο Γρηγόριος Νύσσης παρακάτω θα μας πει και αυτός κάτι ενδιαφέρον περί της πίστης της οποίας πρέπει να έχει ο βαπτιζόμενος. Εάν μας παρουσιάσουν κατά την προσφιλή τους τακτική οι αιρετικοί αποκομμένη την πρόταση του Ιππολύτου "αναγεννήσου με το να ακολουθείς τις εντολές", θα αλλάξει εντελώς νόημα ο λόγος του πατρός. Όμως εδώ ο σύγχρονος του Κλήμη Αλεξανδρείας μας ξεκαθαρίζει τα πράγματα σε λίγες σειρές βεβαιώνοντας του λόγου το αληθές όσων αναφέρθηκαν πρωτύτερα για τον Κλήμη. Από τον Ιππόλυτο ερχόμαστε τώρα στον

Κυπριανό 210 - 258μΧ, ο επίσκοπος Καρχηδόνας μαρτύρησε για την πίστη επί Βαλλεριανού. Από αυτόν θα δούμε την επιστολή προς Δονάτο στην οποία ο εξαίρετος αυτός επίσκοπος ομιλεί για την δική του αναγέννηση λέγοντας: καθώς ήμουν δέσμιος των αμέτρητων λαθών της προηγούμενης ζωής μου από τα οποία δεν περίμενα ότι θα ελευθερωνόμουν, τόσο πολύ συναινούσα στα πάθη μου, και επειδή είχα χάσει κάθε ελπίδα για κάτι καλύτερο συνήθιζα να ενδίδω στις αμαρτίες μου λες και ήταν ένα μέρος από εμένα και φυσικές σε εμένα. Αλλά μετά με την βοήθεια του νερού της νέας γέννησης, οι ρύποι της πρότερης ζωής μου ξεπλύθηκαν και ένα φως από ψηλά γαλήνιο και καθαρό μπήκε στην καρδιά μου και έπειτα με την βοήθεια του Αγίου Πνεύματος μια νέα γέννηση ήλθε σε εμενα και με έκανε καινούργιο άνθρωπο, έπειτα με εκπληκτικό τρόπο πράγματα τα οποία ήταν πριν κρυμμένα έγιναν φανερά, σκοτεινά πράγματα άρχισαν να φωτίζονται. MPL 4,199
Ο Κυπριανός μας λέει για την δική του αναγέννηση η οποία έλαβε χώρα στο βάπτισμα, εκεί αναγεννήθηκε και έγινε νέος άνθρωπος. Δηλαδή οι διάφοροι αιρετικοί ψευτοποιμένες οι οποίοι αναγεννήθηκαν κάποια ημέρα στο σπίτι τους ή καθώς περπατούσαν στον δρόμο είναι οδηγοί του δρόμου προς την απώλεια. Είναι δυνατόν να πιστέψουμε τον κάθε μωρολόγο νεοφανή αιρετικό και όχι τον μέγα Κυπριανό; Ας περάσουμε σε έναν άλλον επίσκοπο τον

Φιρμιλιανό Καισαρείας ; - 269μΧ ο οποίος ήταν επίσκοπος Καισαρείας θέση στην οποία ανέβηκε περί το 230-232μΧ. Αν έγραψε κάποιο έργο είναι σε εμάς άγνωστο, σίγουρα θα έγραψε επιστολές διότι χρειαζόταν η επικοινωνία για διάφορα θέματα με τους άλλους επισκόπους. Από αυτές που έγραψε μόνο μια σώζεται την οποία μπορούμε να βρούμε μέσα στις επιστολές του Κυπριανού, είναι η υπ' αριθμόν 74. Σε αυτήν διαβάζουμε: Αλλά αν το βάπτισμα των αιρετικών μπορεί να παρέχει την αναγέννηση της δεύτερης γεννήσεως τότε όσοι βαπτίζονται από αυτούς δεν πρέπει να λέγονται αιρετικοί αλλά παιδιά του Θεού. Γιατί η δεύτερη γέννηση η οποία προκύπτει από το βάπτισμα γεννάει παιδιά του Θεού. Αλλά αν η νύμφη Χριστού είναι μια, η οποία είναι η καθολική εκκλησία, αυτή είναι η μόνη που μπορεί να γεννήσει παιδιά του Θεού γιατί δεν υπάρχουν πολλές νύμφες Χριστού αφού ο απόστολος λέγει: ζηλῶ γὰρ ὑμᾶς Θεοῦ ζήλῳ· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρί, παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ· Β Κορ. 11,2 και ἄκουσον, θύγατερ, καὶ ἴδε καὶ κλῖνον τὸ οὖς σου καὶ ἐπιλάθου τοῦ λαοῦ σου καὶ τοῦ οἴκου τοῦ πατρός σου· καὶ ἐπιθυμήσει ὁ βασιλεὺς τοῦ κάλλους σου Ψαλμ. 45,11-12 και δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου, νύμφη, δεῦρο ἀπὸ Λιβάνου· ἐλεύσῃ καὶ διελεύσῃ ἀπὸ ἀρχῆς πίστεως, ἀπὸ κεφαλῆς Σανὶρ καὶ Ἐρμών, ἀπὸ μανδρῶν λεόντων, ἀπὸ ὀρέων παρδάλεων Ασ. Ασ. 4,8. Βλέπουμε ότι ένα άτομο μας παρουσιάζει η Γραφή διότι μια μόνο είναι η νύμφη. Αλλά η συναγωγή των αιρετικών δεν είναι ένας απο εμάς, γιατί η νύμφη Χριστού δεν μπορεί να είναι μοιχαλίδα και πόρνη. Περιττό είναι να σχολιαστεί το γεγονός ότι και στον επίσκοπο Φιρμιλιανό το βάπτισμα είναι η αναγέννηση με την οποία λαμβάνουμε την υιοθεσία και γινόμαστε παιδιά Θεού. Η δε επιστολή η οποία απευθύνεται προς άλλον επίσκοπο, τον Κυπριανό, μας δείχνει ξανά ότι αυτή η διδαχή περι του βαπτίσματος είναι πιστεύω ολόκληρης της Εκκλησίας. Η μητέρα εκκλησία μας βαπτίζει και τότε μας αναγεννά λέγουν οι δύο επίσκοποι γνήσιοι φορείς της Χριστιανικής διδασκαλίας. Οπότε αυτό που μας παρουσιάζει ο νεοφανής αιρεσιάρχης ο οποίος τάχα "αναγεννήθηκε" κάποια ημέρα στο σπίτι του ή σε κάποια αίθουσα, είναι διδασκαλία που άγει στην απώλεια. Προχωρώντας θα δούμε τον

Μέγα Αθανάσιο 296 - 373 Πατριάρχη Αλεξανδρείας και μεγάλο υπέρμαχο της Ορθοδοξίας. Παρότι διώχθηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα το συγγραφικό του τάλαντο ήταν πολύ μεγάλο έτσι άφησε πλούσιο γραπτό έργο. Στην 4η επιστολή προς Σεραπίωνα αναφέρει: ίνα μην νομίσωσι κατά την εν τω νόμω συνήθειαν, προφάσει μετανείας είναι πολλά και καθ' ημέραν βαπτίσματα, δια τούτο μετανοείν μεν παραινεί, μιαν δε είναι την ανακαίνισιν δια του βαπτίσματος και μη δευτέραν αποφαίνεται ως και εν ετέρα Επιστολή φησί μία πίστις, ἓν βάπτισμα. Ουδέ γαρ είπεν αδύνατον μετανοείν αλλ' αδύνατον προφάσει μετανοίας ανακαινίζειν ημάς. Έχει δε πολλήν την διαφοράν, ο μεν μετανοών παύεται μεν του αμαρτάνειν, έχει δε των τραυμάτων τας ουλάς· ο δε βαπτιζόμενος τον μεν παλαιόν απεκδιδύσκεται, ανακαινίζεται δε, άνωθεν γεννηθείς τη του Πνεύματος χάριτι. MPG 26,656
Μια παράγραφος του Αθανασίου είναι αρκετή ώστε να καταρρίψει πολλά από τα αιρετικά φληναφήματα. Το βάπτισμα φέρνει μια νέα γέννηση κατά την οποία ο βαπτιζόμενος αφήνει τον παλαιό άνθρωπο και ανακαινίζεται εξ ουρανού με την χάρη του Αγίου Πνεύματος, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συγχωρούνται οι αμαρτίες του βαπτιζόμενου. Ο Αθανάσιος απορρίπτει τις αιρετικές δοξασίες και έτσι αμέσως περνάμε στον

Μέγα Βασίλειο 330-379 όπου και αυτός μας δηλώνει ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση. Μας λέει, Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζονες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Τα έθνη φησί πιστεύσαντα και μαθητεύσαντα βαπτίζεσθαι εν τω της Τριάδος ονόματι. Ο δε Πέτρος τοις συμφωνήσασιν Ιουδαίοις εις το κατά Χριστού θάνατον και μεταγνούσι, μετενοησάτω, έφη, έκαστος, αδελφοί, απο της κακίας υμών, και από της οδού της πονηράς, και βαπτισθήτω εις το όνομα του Κυρίου Ιησού, και σωθήσεται· ως δυναμένου τα αυτά ενεργείν του Υιού επί τη του λουτρού παλιγγενεσία, άπερ Πατήρ και Πνεύμα ενεργεί. Αυτό βρίσκεται στο Κατά Ευνομίου, 5ος λόγος. Σε άλλο του λόγο προτρέπει να βαπτίζουν οι γονείς τα νήπια τους, οπότε εκτός από το ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση βλέπουμε και το εξής, ότι ο Βασίλειος λέει πιστεύσαντα και μαθητεύσαντα βαπτίζεσθαι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βαπτίζονται μόνο ενήλικες όπως λέει το ανόητο επιχείρημα των αιρετικών. Επόμενο θα δούμε τον

Κύριλλο Ιεροσολύμων 313-386 ο οποίος ήταν επίσκοπος στα Ιεροσόλυμα. Πριν ανέβει στο επισκοπικό αξίωμα ήταν κατηχητής της Εκκλησίας των Ιεροσολύμων, δηλαδή έχει ιδιαίτερη βαρύτητα η μαρτυρία του.
Ο γαρ αντίδικος ημών διάβολος καθώς αρτίως ανέγνωσται, ως λέων ωρυόμενος περιπατεί, ζητών τίνα καταπίη. Αλλ' εν μεν τοις προ τούτου χρόνοις κατέπιεν ο θάνατος ισχύσας· επί δε του αγίου της παλιγγενεσίας λουτρού, αφείλεν ο Θεός παν. Δηλαδή, όσοι επιμένουν στην αμαρτία θα καταταγούν στο αριστερό χέρι διότι δεν έλαβαν την χάρη του Θεού που δίδεται δια του Χριστού στο λουτρό αναγεννήσεως. Δεν λέω αναγένηση σωμάτων αλλά πνευματική αναγέννηση.
Μηδείς ουν νομιζέτω το βάπτισμα, αφέσεως αμαρτιών μόνον, αλλά και υιοθεσίας χάριν τυγχάνειν· ως το Ιωάννου ετύγχανε βάπτισμα, μόνης αφέσεως αμαρτιών παρεκτικόν. Αλλά ακριβώς ειδότων ημών, ότι ως εστιν αμαρτημάτων καθαρτήριον και Πνεύματος Αγίου δωρεάς πρόξενον. Δηλαδή κανείς να μην νομίσει ότι το βάπτισμα μόνο άφεση αμαρτιών παρέχει αλλά ότι δίνει και την υιοθεσία και την δωρεά του Αγίου Πνεύματος.
Αλλού διαβάζουμε, Ήδη μακαριότητος οσμή προς υμάς, ω φωτιζόμενοι· ήδη τα νοητά άνθη συλλέγετε, προς πλοκήν ουρανίων στεφάνων· ήδη του Πνεύματος του αγίου έπνευσεν η ευωδία. MPG 33,332. Εδώ ομιλεί προς αυτούς που πρόκειται να βαπτιστούν λέγοντας τους φωτιζόμενους υπό την έννοια βαπτιζόμενοι και όχι υπό την έννοια ότι το βάπτισμα είναι ένα στάδιο της φωτίσεως. Στο ίδιο έργο παρακάτω λέει: Προσήλθε ποτέ και Σίμων τω λουτρώ ο Μάγος· εβαπτίσθη, αλλ' ουκ εφωτίσθη· και το μεν σώμα έβαψεν ύδατι την δε καρδίαν ουκ εφώτισε Πνεύματι· και κατέβη μεν το σώμα και ανέβη, η δε ψυχή ου συνετάφη Χριστώ, ουδέ συνηγέρθη. MPG 33,356.
Βλέπουμε ξανά εδώ ότι το βάπτισμα είναι συνταφή και συνανάσταση με τον Χριστό, ενώ ο Κύριλλος δεν εννοεί ότι το βάπτισμά του Σίμωνα ήταν άκυρο αλλά ότι αυτός με την πονηρία του κατέστησε ανενεργή την υιοθεσία. Που να φαντάζονταν οι πρώτοι Χριστιανοί ότι θα ερχόταν κάποιος που θα έλεγε ότι το βάπτισμα δεν είναι η αναγέννηση.
Λέει "την δε καρδία ουκ εφώτισε Πνεύματι", ο ίδιος όμως δεν μπορείς να αναγκάσεις το Πνεύμα να σε φωτίσει ούτε φωτίζεις μόνος την καρδία σου. Έτσι ο Σίμωνας έχοντας πονηρή προαίρεση βαπτίστηκε μεν και ίσχυε το βάπτισμά του έχοντας λάβει ότι δίδει το βάπτισμα αλλά λόγω πονηρίας έγινε πνευματικά νεκρός. Λίγο παρακάτω αναφέρει: ουκ ένι δις και τρις λαβειν το λουτρόν· επεί ενήν ειπείν· άπαξ αποτυχών, δεύτερον κατορθώ· εαν το άπαξ αποτύχης, αδιόρθωτον το πράγμα· Εις γαρ Κύριος και μια πίστης και εν βάπτισμα· μόνον γαρ οι αιρετικοί αναβαπτίζονται, επειδή το πρότερον ουκ ήν βάπτισμα. Ουδέν γαρ άλλο παρ' ημών ζητεί ο Θεός, ει μη προαίρεσιν αγαθήν. Δηλαδή μας λέει ότι δεν αποτυχαίνει το βάπτισμα γιατί πολύ απλά δεν αποτυχαίνει ο Θεός, άρα λαμβάνεις πάντοτε και για αυτό είναι μόνο το βάπτισμα των αιρετικών που δεν ισχύει. Το βάπτισμα του Σίμωνα ίσχυε ασχέτως εάν αυτός το κατέστησε ανενεργό. Έλαβε την υιοθεσία και ήλθε εκ θανάτου προς ζωήν αλλά με τα παραπτώματά του νέκρωσε τον εαυτό του, ειδάλλως και θα έπρεπε να ξαναβαπτιστεί αλλά κυρίως θα υπήρχε αποτυχία εκ μέρους του Θεού "εάν το άπαξ αποτύχης, αδιόρθωτον το πράγμα". Κάποιοι αιρετικοί θα σας παρουσιάσουν το προηγούμενο απόσπασμα και σκέτο και με άλλο νόημα ώστε να διαστρεβλώσουν. Είναι η προσφιλής τακτική των ψευτοποιμένων. Είδαμε όμως συνολικά την άποψη του πατρός για το θέμα αναγέννηση στο βάπτισμα και το πως πρέπει να ερμηνευθεί το απόσπασμα. Η άποψη ήταν ξεκάθαρη, το βάπτισμα είναι η αναγέννηση, επί δε του αγίου της παλιγγενεσίας λουτρού, οπότε ως καινούργιο δημιούργημα ο βαπτισμένος έχει καθαριστεί από τις πρότερες αμαρτίες, αμαρτημάτων καθαρτήριον, με το βάπτισμα λαμβάνεις την υιοθεσία, υιοθεσίας χάριν τυγχάνειν·, λαμβάνεις δωρεές και Πνεύματος Αγίου δωρεάς πρόξενον. Μην ακούμε τις ανοησίες των αιρετικών που ψευδώς παρουσιάζουν ότι ο Κύριλλος ομιλεί υπέρ τους, είναι ψεύτες και απατεώνες. Ο κατηχητής και μετέπειτα Επίσκοπος της πόλεως στην οποία περπάτησε ο Κύριος βεβαιώνει ξεκάθαρα ότι οι θέσεις που είδαμε στην αρχή περί του βαπτίσματος είναι οι θέσεις της πρώτης Εκκλησίας δίδοντας έτσι και αυτός θανατηφόρο πλήγμα στις αιρετικές δοξασίες οι οποίες οδηγούν στην απώλεια. Επόμενη μαρτυρία θα έλθει από τον

Γρηγόριο Θεολόγο εκ Ναζιανζού 329-390 που παρατηρεί: Τούτο ημίν το μέγα μυστήριον βούλεται· η εις Πατέρα και Υιόν και Άγιον Πνεύμα και το κοινόν όνομα πίστις και αναγέννησις, άρνησις αθεΐας και ομολογία θεότητος. Εδώ ξανά βλέπουμε ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση. Προχωρούμε με τον

Χρυσόστομο 349-407, ο οποίος λέγει: Και για ποιο λόγο δεν είπε ότι έκανε αυτούς παιδιά Θεού αλλά έδωσε σε αυτούς εξουσία να γίνουν παιδιά Θεού; Για να δείξει ότι χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια προκειμένου την εντυπωθείσα σε εμάς εικόνα της υιοθεσίας κατά το βάπτισμα να διατηρήσουμε εξ ολοκλήρου ακηλίδωτη και ακέραια, συγχρόνως δε για να φανερώσει ότι την εξουσία αυτή δεν θα μπορέσει κανείς να την αφαιρέσει αν δεν την αφαιρέσουμε εμείς προηγουμένως από τους εαυτούς μας. Γιατί αν αυτοί που πήραν από ανθρώπους το δικαίωμα να εξουσιάζουν μερικά πράγματα έχουν τόση δύναμη όσο αυτοί που τους το έδωσαν πολύ περισσότερο εμείς που λάβαμε από τον Θεό αυτήν την τιμή αν δεν πράξουμε τίποτε ανάξιο αυτής της εξουσίας θα γίνουμε δυνατότεροι όλων καθ όσον και εκείνος που μα έδωσε την εξουσία είναι μεγαλύτερος και αγαθότερος από όλους. Συγχρόνως όμως θέλει να φανερώσει ότι η Χάρη δεν κατέρχεται απλώς και σε όλους γενικώς αλλά σε αυτούς που θέλουν και προσπαθούν πολύ και τρέχουν σε αυτή. Άλλωστε στην δική του εξουσία βρίσκεται αυτό το να γίνουν τέκνα Θεού. Γιατί η δωρεά του Θεού δεν κατέρχεται σε αυτούς ούτε απεργάζεται κάτι αν δεν προσέλθουν αυτοί προηγουμένως. Παντού λοιπόν το υποχρεωτικό απομάκρυνε και το αυτεξούσιον κατέδειξε. Αυτό έκανε και τώρα με αυτό που είπε. Και διότι σε αυτές της απόρρητες αλήθειες το μεν πρώτο, η χορήγηση της χάρης, είναι στην θέληση του Θεού το δε άλλο, η προσφορά της πίστης, είναι στην θέληση του ανθρώπου. Αλλά και κατά τον μετέπειτα χρόνο χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια γιατί δεν αρκεί για την διαφύλαξη της ηθικής μας καθαρότητας το βάπτισμα μόνο και η πίστη μας αλλά πρέπει να παρέχουμε σε αυτήν και ηθική ζωή αν θέλουμε να απολαύσουμε αυτήν την χαρά για πάντα. Αυτό δε το πραγματοποίησε σε εμάς ο Θεός, γιατί η μεν πνευματική αναγέννηση και ο καθαρισμός από όλες τις αμαρτίες που διαπράξαμε συντελείται σε εμάς δια του σωτηρίου βαπτίσματος η συνέχιση και σταθεροποίηση της ηθικής καθαρότητας όπως και το να μην δεχτούμε να πέσει στην ψυχή μας καμία κηλίδα ικανή να την λερώσει είναι στην αποκλειστική μας εξουσία και απαιτεί συνεχή προσπάθεια.
Βλέπουμε και στον Χρυσόστομο ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση, ότι προσφέρει άφεση αμαρτιών και εκεί λαμβάνουμε την υιοθεσία. Και αυτός με τον τρόπο του μας λέει να τηρήσουμε το βάπτισμα αγνό και αμίαντο. Από το παραπάνω απόσπασμα διάφοροι αιρετικοί προσπαθούν να παρουσιάσουν ένα κομμάτι ή μόνο μια πρόταση επειδή έτσι τους συμφέρει, είναι απατεώνες και ψεύτες. Όπως είδαμε ο Χρυσόστομος μας λέει καθαρά ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση. Λέει ότι λαμβάνουμε πάντοτε, ειδάλλως θα ανέφερε "την εντυπωθείσα εικόνα να λάβουμε" και όχι να διατηρήσουμε. Θα έλεγε "θέλει προσπάθεια να λάβουμε και να διατηρήσουμε". Μόνο το μετέπειτα εξαρτάται απο εμάς, έτσι βλέπουμε ότι χωρίζει σε δύο μέρη, το ένα, δηλαδή το εκκαθαρθήναι είναι μόνο του Θεού, το δε μείναι εις το εξής καθαρούς και του ανθρώπου. Ας δούμε στο πρωτότυπο τα λόγια του, Το μεν γαρ γεννηθήναι την μυστική γέννησιν, και πάντων εκκαθαρθήναι των πρότερον ημαρτημένων ημίν, από του βαπτίσματος γίνεται, το δε μείναι εις το εξής καθαρούς, και μηδεμίαν μετά ταύτα δέξασθαι κηλίδα πάλιν, της ημετέρας εστίν εξουσίας τε και σπουδής. MPG 59,76.
Στην 9η ομιλία του στην Πρός Εβραίους λέει: Ώσπερ ουκ ουκ ενι δεύτερον σταυρωθήναι τον Χριστόν· τούτο γαρ παραδειγματίσαι αυτόν εστιν· ούτως ουδέ βαπτισθήναι MPG 63,79 και λίγο αργότερα στην ίδια ομιλία θα πει: τι ουν; ουκ εστι μετάνοια φησίν; Έστι μετάνοια, αλλά βάπτισμα ουκ έτσι δεύτερον. MPG 63,80 Δηλαδή μας λέει ότι το βάπτισμα είναι ανεπανάληπτο άρα η άφεση που προσφέρει είναι εξ αιτίας της αναγεννήσεως.
Προχωρούμε με άλλη μαρτυρία,
Του Πνεύματος την χάριν η Γραφή ποτέ μεν πυρ, ποτέ δε ύδωρ καλεί, δεικνύσα ότι ουκ ουσίας εστί ταύτα παραστατικά τα ονόματα άλλ’ ενεργείας. Ουδέ γαρ εκ διαφόρων συνέστηκεν ουσιών το Πνεύμα, αόρατόν τε και μονοειδές ον. Το μεν ουν ο Ιωάννης δηλεί, ούτω λέγων Αυτός υμάς βαπτίσει εν Πνεύματι αγίω και πυρί, το δε ο Χριστός, Ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος. Τούτο δε είπε περί του Πνεύματος, φησίν, ου έμελλον λαμβάνειν. Ούτω και τη γυναικί διαλεγόμενος, ύδωρ καλεί το Πνεύμα. Ος γαρ αν πίη από του ύδατος, ου εγώ δώσω αυτώ, ου μη διψήσει εις τον αιώνα. Ούτω δε το Πνεύμα καλεί, δια μεν της του πυρός προσηγορίας, το διεγηγερμένον και θερμόν της χάριτος και δαπανητικόν αμαρτημάτων αινιττόμενος, δια δε της του ύδατος τον τε καθαρμόν τον εξ αυτού και την πολύν παραψυχήν ταις υποδεχομέναις αυτό διανοίαις εμφήναι. MPG 59,183.Εδώ βλέπουμε ότι ο Ιωάννης μας λέει ότι νερό ή φωτιά είναι η χάρη του Πνεύματος. Νερό ίσον τα λόγια του Ιησού είναι μια κωμική διαστρέβλωση η οποία δεν υπάρχει πουθενά στην Γραφή. Επόμενος θα είναι ο

Γρηγόριος Νύσσης 335-395 ο οποίος ήταν μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας και αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου. Ο "στύλος Ορθοδοξίας" βάσταξε το βάρος του αντιαιρετικού αγώνα κατά τον 4ο αιώνα πολεμώντας τους Αρειανούς τους Απολλιναριστές τους Μακεδόνιους. Ήταν επίσκοπος στην Νύσσα μια μικρή κωμόπολη, ας πάρουμε λοιπόν παράδειγμα στην ταπείνωση από αυτόν.
Στην επιστολή του προς Λήτοιον διαβάζουμε: Επειδή γαρ η καθολική και αύτη της κτίσεως εορτή κατά την τεταγμένην περίοδον του ενιαυσίου κύκλου καθ' έκαστον έτος, εν παντί πληρουμένη τω κόσμω, επί τη αναστάσει του πεπτωκότος επιτελείται· πτώσις δε έστιν η αμαρτία· ανάστασις δε η εκ του πτώματος της αμαρτίας ανόρθωσις· καλώς αν έχοι κατά την ημέραν ταύτην, ου μόνον τους εκ παλιγγενεσίας μεταστοιχειουμένους δια της του λουτρού χάριτος τω Θεώ προσάγειν, αλλά και τους δια της μετανοίας τε και επιστροφής από των νεκρών έργων εις την ζώσαν οδόν πάλιν επανιόντας και τούτους χειραγωγείν προς την σώζουσαν ελπίδαν ης δια της αμαρτίας απεξενώθησαν. MPG 45,221. Εδώ σε αυτό το απόσπασμα βλέπουμε αφενός ότι υπάρχει η νέα γέννηση του βαπτίσματος και αφετέρου η μετάνοια από τα νεκρά έργα πάλι στην οδό της ζωής.
Στο έργο του Κατά Ευνόμιου διαβάζουμε:
Ότι δια το γενέσθαι ημάς αίμα και σάρκα, καθώς φησίν η Γραφή, ο δι' ημάς γενόμενος καθ' ημάς, και σαρκός και αίματος κοινωνήσας, μέλλων ημάς μεταποιείν εκ του φθαρτού προς το αφθαρτον, δια της άνωθεν γεννήσεως, της δι' ύδατος και Πνεύματος, αυτός του τοιούτου τόκου καθηγήσατο, δια του ιδίου βαπτίσματος το άγιον Πνεύμα επί το ύδωρ επισπασάμενος· ώστε πάντων των πνευματικώς αναγεννωμένων πρωτότοκον αυτόν γενέσθαι, και αδελφούς ονομάσαι τους της ομοίας αυτού δια του ύδατος και του Πνεύματος μετεσχηκότας γεννήσεως. MPG 45,501
Στο ίδιο έργο: Τούτο καλώς έχειν λέγειν περί Απολλώ του την φυτείαν Παύλου ποτίζοντος, Φυτεύει μεν γαρ δια της καθηγήσεως ο Απόστολος, ποτίζει δε βαπτίζων ο Απολλώς, δια της μυστικής αναγεννήσεως προσάγων τους παρά Παύλου κατηχουμένους τω μυστηρίω. Ουκούν εις το ομότιμον άγει τω Απολλώ το δια του βαπτίσματος τελειούν τους ανθρώπους. MPG 45,565
Ας δούμε τώρα τον Κατηχητήριο Λόγο του, εκεί διαβάζουμε:
Μη δύνασθαι δε φημί δίχα της κατά το λουτρόν αναγεννήσεως εν αναστάσει γενέσθαι τον άνθρωπον, ου προς την του συγκρίματος ημών ανάπλασίν τε και αναστοιχείωσιν αναβλέποντες. Κατηχητήριος Λόγος, MPG 45,92
Λουτρό αναγεννήσεως λοιπόν το βάπτισμα χωρίς το οποίο δεν γίνεται να αναστηθεί ο άνθρωπος και λίγο αργότερα λέγει:
Ουκούν ει, καθώς φησίν ο προφήτης, λουσαμένοι τω μυστικώ λουτρό, καθαροί τας προαιρέσεις γινοίμεθα, τας πονηρίας, και προς το κρείττον μεταπεποιήμεθα. Ει δε το λουτρόν μεν επαχθείη τω σώματι, η δε ψυχή τας εμπαθείς κηλίδας μη απορρίψοιτο· αλλ' ο μετά την μύησιν βίος συμβαίνει τω αμυήτω βίω, καν τολμηρόν ειπίν ᾗ, λέξω, και ουκ αποτραπήσομαι, ότι επί τούτων το ύδωρ, ύδωρ εστίν, ουδαμού της δωρεάς του αγίου Πνεύματος επιφανείσης τω γινομένω, όταν μη μόνον το κατά θυμόν αίσχος υβρίζη την θείαν μορφήν, η το κατά πλεονεξίαν πάθος, και η ακόλαστος και η ασχήμων διάνοια, και τύφος, και φθόνος, και υπερηφανία· αλλά και τα εξ αδικίας κέρδη παραμένη αυτώ και η εκ μοιχείας αυτώ κτησθείσα γυνή ταις ηδοναίς αυτού και μετά τούτο υπηρετείται. MPG 45,102. Ο Γρηγόριος λέει, θα πω κάτι και ας είναι τολμηρό, δεν θα το κρατήσω, καν τολμηρόν ειπίν ᾗ, λέξω ότι σε αυτούς που τας εμπαθείς κηλίδας μη απορρίψοιτο το νερό είναι σκέτο νερό, δεν έρχεται το Άγιο Πνεύμα επί τούτων το ύδωρ, ύδωρ εστίν, ουδαμού της δωρεάς του αγίου Πνεύματος επιφανείσης τω γινομένω. Τολμηρό είναι αυτό και χάριν παραδείγματος εννοεί, δηλαδή μας βεβαιώνει για το αντίθετο και τα λόγια του έχουν παιδαγωγικό σκοπό. Ουσιαστικά με την φράση ύδωρ εστίν μας δηλώνει ότι το νερό του βαπτίσματος δεν είναι απλό νερό, άρα το βάπτισμα είναι μυστήριο. Εδώ παρουσιάζει ένα σχήμα υπερβολής αλλά όπως είναι φανερό δεν εννοεί ότι σε όποιον δεν πιστεύει σε αυτόν το Πνεύμα δεν κατέρχεται αλλά σκοπό έχει να μας διδάξει αφενός να προσερχόμαστε με φόβο Θεού στο βάπτισμα και αφετέρου να έχουμε απόφαση για μετάνοια, ο άνθρωπος να ποθεί να αφήσει τας εμπαθείς κηλίδας. Όλοι όσοι προσέρχονται στο βάπτισμα γίνονται δεκτοί, κάποιοι όμως με την βούληση τους καθιστούν το βάπτισμα ανενέργητο. Διάφοροι αιρετικοί παρουσιάζουν αυτό το απόσπασμα με πονηρό σκοπό. Θέλουν να παρουσιάσουν δολίως ότι ο Νύσσης δήθεν θεωρεί το βάπτισμα τελετή. Είναι ψεύτες και απατεώνες. Είδαμε συνολικά την άποψη του πατρός. Η άνωθεν γέννηση εκ Πνεύματος για την οποία έκανε λόγο ο Χριστός στο εὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ είναι το βάπτισμα, δια της άνωθεν γεννήσεως, της δι' ύδατος και Πνεύματος, το βάπτισμα είναι η αναγέννηση, εκ παλιγγενεσίας μεταστοιχειουμένους δια της του λουτρού χάριτος τω Θεώ / λουτρόν αναγεννήσεως εν αναστάσει γενέσθαι τον άνθρωπον. Μακριά απο αυτούς οι οποίοι λένε ότι το βάπτισμα δεν είναι αναγέννηση και προσβάλουν βάναυσα τεράστια πνευματικά μεγέθη σαν τον Γρηγόριο Θεολόγο, έναν από τους τρείς μόνο που φέρουν τον τίτλο. Από τον φωστήρα των Νυσσαέων και τις μαρτυρίες του θα δούμε την

Σύνοδο Καρθαγένης 419. Ο Κανόνας, CX, ΡΙ', 110, αλλού υπ' αριθμόν CXII, ΡΙΒ', 112, της συνόδου λέει: Ὁμοίως ἤρεσεν, ἵνα, ὁστισδήποτε τὰ μικρὰ καὶ νεογέννητα ἐκ τῶν γαστέρων τῶν μητέρων βαπτιζόμενα, ἀρνεῖται, ἢ λέγει, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αὐτὰ βαπτίζεσθαι, μηδὲν δὲ ἐκ τῆς τοῦ Ἀδάμ ἕλκειν προγονικῆς ἁμαρτίας τὸ ὀφεῖλον καθαρθῆναι τῷ λουτρῷ τῆς παλιγγενεσίας, (ὅθεν γίνεται ἀκόλουθον, ὅτι ἐν τούτοις ὁ τύπος τοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν βαπτίσματος οὐκ ἀληθής, ἀλλὰ πλαστὸς νοεῖται), ἀνάθεμα εἴη· ἐπειδὴ οὐκ ἄλλως δεῖ νοῆσαι τὸ εἰρημένον τῷ Ἀποστόλῳ, Δι᾽ ἑνὸς ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον, καὶ διὰ τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος· καὶ οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους διῆλθεν, ἐν ᾧ πάντες ἥμαρτον, εἰ μὴ ὃν τρόπον ἡ καθολικὴ ἐκκλησία, ἡ πανταχοῦ διακεχυμένη καὶ ἡπλωμένη, ἀεὶ ἐνόησε. Διὰ γὰρ τὸν κανόνα τοῦτον τῆς πίστεως, καὶ οἱ μικροὶ ἔτι μήν, οἱ μηδὲν ἁμαρτημάτων εἰς ἑαυτοὺς ἔτι μὴν πλημμελεῖν δυνάμενοι, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν ἀληθινῶς βαπτίζονται, ἵνα καθαρθῇ ἐν αὐτοῖς διὰ τῆς παλιγγενεσίας, ὅπερ εἵλκυσαν ἐκ τῆς ἀρχαιογονίας.
Εδώ αφενός βλέπουμε το ότι ο Νηπιοβαπτισμός ήταν η πρακτική της πρώτης Εκκλησίας και αφετέρου στο θέμα έχουμε την μαρτυρία ότι το βάπτισμα ονομάζεται νέα γέννηση "παλιγγενεσίας" ενώ δίδεται "εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν" συγχώρηση αμαρτιών της οποίες "εἵλκυσαν ἐκ τῆς ἀρχαιογονίας". Δηλαδή βλέπουμε ότι η άφεση αμαρτιών η οποία προσφέρει το Βάπτισμα δεν έχει σχέση με την άφεση που έχουμε στην εξομολόγηση αμαρτιών διότι το βάπτισμα μας αναγεννά παίρνοντας τον άνθρωπο από τον κόσμο της πτώσεως και φέρνοντας τον σε έναν νέο. Κάποιοι αιρετικοί λένε ότι παραδέχονται το σύμβολο της πίστεως αλλά η

Πρώτη Οικουμενική Σύνοδος της Νικαίας 325 στον δεύτερο κανόνα που εξέδωσε λέγει: εὐθὺς ἐπὶ τὸ πνευματικὸν λουτρὸν ἄγειν, δηλαδή αποκαλεί το βάπτισμα πνευματικό λουτρό και όχι τελετή ή σύμβολο ή εξωτερίκευση ομολογίας ή απόδειξη πίστης.

Ευθύς αμέσως θα δούμε τον

Κύριλλο Αλεξανδρείας 378 - 444 επίσκοπο στην πόλη της Αλεξάνδρειας και αυτός που καταβίβασε τον αιρετικό Νεστόριο από την έδρα της Κωνσταντινουπόλεως.
Ο Κύριλλος λέει: Έδειξεν ως εξ αρχής η ανθρώπων φύσις υπό την αμαρτίαν πέπτωκεν από της εν Εύα παραβάσεως και υπό κατάρα η γένεσις γέγονεν. Άνωθεν δε υφαίνει τον λόγον ίνα δείξη το μέγεθος της του Θεού δωρεάς, ως της ούτω μακράς, κατάρας δια του λουτρού της παλιγγενεσίας ρυσαμένου. MPG 69,1093

Την οικουμένην καταλήψομαι ως νοσσιάν τη χειρί μου, και ως κατελελειμμένα ωά αρώ, και ούκ εστιν ος διαφεύξηται ή αντείπη μοι, γέλωτα και παίγνιον τοις εις αυτόν πεπιστευκόσι χαρίζεται. Ούτος την τυρανίσασαν εφ' ημάς αμαρτίαν δια του λουτρού της παλιγεννεσίας καθελών, καθαράν ανέδειξε την οικουμένην. MPG 77, 425.
Δηλαδή εδώ ο Κύριλλος μας λέει ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση η οποία αφαιρεί τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος και καθαρίζει την οικουμένη. Ερχόμαστε τώρα σε έναν σύγχρονο του Κυρίλλου τον

Θεοδώρητο Κύρου 393–457 ήταν επίσκοπος Κύρρου, είναι πόλη της Συρίας. Ο Θεοδώρητος ήταν ένας αξιολογότατος θεολόγος και ερμηνευτής των Γραφών. Από αυτόν θα παρουσιαστεί μόνο μια πρόταση παρμένη από την ερμηνεία του στον 18ο Ψαλμό η οποία είναι περιεκτική και ξεκάθαρη ως προς το θέμα. Κάνοντας αναφορά στον 15ο στίχο του Ψαλμού ο οποίος είναι καὶ ἔσονται εἰς εὐδοκίαν τὰ λόγια τοῦ στόματός μου καὶ ἡ μελέτη τῆς καρδίας μου ἐνώπιόν σου διὰ παντός, Κύριε, βοηθέ μου καὶ λυτρωτά μου αναφέρει: Κύριε βοηθέ μου και λυτρωτά μου. Αρμόδιον τω ψαλμώ το ακροτελεύτιον τεθηκώς, Κύριον μεν εκάλεσεν ως ποιητήν και δημιουργόν· λυτρωτήν δε, ως δια της παλιγγενέσεως του παναγίου βαπτίσματος, την προτέρας ελευθερούντα φθοράς, και της των δαιμόνων δουλείας λυτρούμενον, αφθαρσίαν δε και αθανασίαν δωρούμενον. MPG 80,1000. Το βάπτισμα δηλαδή παρέχει νέα γέννηση, αφθαρσία και αθανασία, μας ελευθερώνει από τις συνέπειες του προπατορικου αμαρτήματος, αφαιρεί την εξουσία του Διαβόλου.
Η συνέχεια της ορθής διδαχής και το που αυτή βρίσκεται φαίνεται καθαρά διότι εαν ρωτούσατε ένα τέταρτο της χιλιετίας αργότερα πότε συντελείται η αναγέννηση και τι κάνει θα σας έλεγαν ακριβώς το ίδιο, βλέπουμε ότι ο

Ιωάννης Δαμασκηνός 705- 715 αναφέρει, ᾑ μὲν οὖν γέννησις ἡμῖν δι᾿ ὕδατος καὶ Πνεύματος δέδοται, φημὶ δὴ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, ἡ δὲ βρῶσις αὐτὸς ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς και εδώ ξεκάθαρη αναφορά για αναγέννηση στο βάπτισμα ενώ στις ημέρες μας ο πατήρ της εκκλησίας

Δανιήλ Γούβαλης 1940-2009 ο οποίος τίμησε την εντολή που έλαβε από το Άγιο Πνεύμα του ποιμαίνειν την Εκκλησία του Θεού παρατηρεί: η καταβύθισις στο ύδωρ αντιστοιχεί προς τον θάνατο και ενταφιασμό του Χριστού, ενώ η ανάδυσις προς την ανάσταση. Η φράσις είναι σαφής ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, σύμφυτοι, εικόνα από φυτά που έχουν συμφυΐα, ένωσις στην βλάστηση και ανάπτυξη τους, ομοίωμα του θανάτου του Χριστού. Αυτός ο αξιοπρόσεκτος χαρακτηρισμός αφορά το βάπτισμα και στον 8ο στίχο ο απόστολος λέει απεθάνομεν συν Χριστό, δηλαδή έχουμε ταυτισμό του βαπτίσματος με τον θάνατο του Κυρίου. Ο αναστάσιμος χαρακτήρας δηλώνεται στον στίχο 4, ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν, ότι παλαιό και αμαρτωλό καταργήθηκε και θανατώθηκε μέσα στο ύδωρ του βαπτιστηρίου. Το βάπτισμα χορηγεί σωτηρία, καθαρίζει, αγιάζει, σώζει, ασφαλώς δεν θα τα ενεργούσε όλα αυτά εάν ήταν μια απλή συμβολική τελετή όπως διατείνονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί που καυχώνται και ως μελετηταί της Γραφής.

Η αναγέννηση όπως την γράφει το Ευαγγέλιο αν "γράψεις" το Ευαγγέλιο

Μόνο [ότι λέω εγώ ότι λέει] η Γραφή

Το τονίζει κιόλας ο Λόγος του Θεού ότι έρχεται άνωθεν η αναγέννηση χωρίς βάπτισμα!
Με το λουτρόν παλιγεννεσίας κανείς ποτέ δεν αναγεννήθηκε
Απορίας άξιο πως βρίσκουν έστω και μισό οπαδό

Posted in Αναγέννηση, Βάπτισμα

Ορθόδοξον Ιστολόγιον

Ορθόδοξο Αντιαιρετικό Ιστολόγιο
Αγίου γέροντος Δανιήλ Γούβαλη

κλικ εδώ για την ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

!ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ!
!DO NOT COPY !