16/10/2019
Μάρτυρος Λογγίνου του εκατόνταρχου που φρούρησε τον Χριστό στον Σταυρό και στον τάφο. Μαρτύρων Δομετίου, Δομνίνου, Λεοντίου και Τερεντίου. Οσίων Μαλλού καί Σαβίνου.
Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε
οργή θυμός
οργή του Θεού
Αγαπητοί
σε αυτήν την ανάρτηση θα δούμε το γνωστό "οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε" το οποίο συναντούμε στην Βίβλο και
συγκεκριμένα στην προς Εφεσίους επιστολή κεφάλαιο 4 στίχος 26. Εκεί ο
απόστολος Παύλος κάνει λόγο για την οργή λέγοντας ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν.
Η οργή και οι κακές ενέργειες που αυτή φέρνει και κάνει λόγο το χωρίο είναι γνωστή σε όλους μας, όλοι την έχουμε γνωρίσει είτε προσωπικά είτε μας έχει συστηθεί. Ποια είναι η διδαχή του αποστόλου και κατ' επέκταση του Χριστιανισμού απέναντι στον θυμό; Μας λέει ο Παύλος να θυμώνουμε αλλά να μην
φτάνουμε σε αμαρτία; Να οργιζόμαστε αλλά για σύντομο χρονικό διάστημα,
μερικές ώρες μέχρι την δύση του Ηλίου, δηλαδή να μην κρατάμε θυμό; Έχουν γραφτεί άπειρα για την αγάπη οπότε ας δούμε το αντίθετο, δηλαδή τον θυμό αλλά και τον θυμώδη άνθρωπο μέσα από την διδασκαλία της Βίβλου ώστε έτσι θα διδαχθούμε αλλά και θα μπορέσουμε να ερμηνεύσουμε τα λόγια του αποστόλου διότι κάθε πρόταση
της Αγίας Γραφής πρέπει να ερμηνεύεται έχοντας κατά νου και την υπόλοιπη
διδαχή και ποτέ αποσπασματικά. Βεβαίως ακόμη και χωρίς να εξετάσουμε την Βίβλο δεν είναι δύσκολο να σκεφτούμε το προφανές και πασίγνωστο, ότι δηλαδή ο οργίλος είναι ένας πολύ δύσκολος και δύστροπος χαρακτήρας ο οποίος δεν έχει σχεδόν καθόλου ψυχραιμία, συνεχώς γίνεται έξω φρενών, αγανακτεί με ασήμαντα πράγματα, ξεσπάει σε φωνές, του φταίνε όλα. Ο
άνθρωπος που είναι θυμώδης συνεχώς φιλονικεί, συνεχώς δημιουργεί
αναταραχή και έριδες στο οικογενειακό του περιβάλλον, στον περίγυρο του,
στην κοινωνία. Δεν είναι λίγες οι φορές που θέλει να γίνεται πάντα το δικό του ή που δεν του αρέσουν οι
παρατηρήσεις, έτσι θυμώνει
όταν οι άλλοι δεν υπακούν στις εντολές του ή θυμώνει όταν του μιλάνε για το
σωστό και δεν ακούει κανέναν γιατί είναι αλάθητος. Λόγω εγωισμού ο θυμώδης δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει το ορθό όταν το βλέπει ή όταν του το υποδεικνύουν. Ο θυμώδης
γίνεται κακό παράδειγμα, αφήνει τις εντολές του Θεού, διδάσκει με την
συμπεριφορά του και τους άλλους να τις καταπατούν, ο οξύθυμος προσβάλει, βλαστημάει, βρίζει. Είναι
ένα πρόσωπο που δεν μπορεί κάποιος εύκολα να συνεργαστεί, δεν μπορεί να
συνυπάρξει αρμονικά, δεν μπορεί να συμβιώσει διότι όποιος έχει το πάθος
του θυμού δημιουργεί συνεχώς μεγάλα προβλήματα στον εαυτό του και στους
άλλους. Αυτό μας λένε οι Παροιμίες, μὴ ἴσθι ἑταῖρος ἀνδρὶ θυμώδει, φίλῳ δὲ ὀργίλῳ μὴ συναυλίζου, μήποτε μάθῃς τῶν ὁδῶν αὐτοῦ καὶ λάβῃς βρόχους τῇ σῇ ψυχῇ.
Παρ. 22,24-25 Μη γίνεσαι σύντροφος και μη συνεταιρίζεσαι
με άνθρωπο θυμώδη. Μη συγκατοικήσεις και μη συναναστρέφεσαι με ευέξαπτο
μήπως τυχόν και συ μάθεις και ακολουθήσεις τον τρόπο της ζωής του και βάλεις θηλιά γύρω από τον λαιμό σου και πέσεις σε μεγάλες
περιπέτειες και κινδύνους. Θηλιά στον λαιμό και μεγάλους κινδύνους διότι ο θυμός μπορεί σε λίγο χρόνο και σε μερικά λεπτά να προκαλέσει μεγάλη
καταστροφή και τραγωδία η οποία θα διαρκέσει για πάντα. Επιπλέον
αυτών πολλές φορές τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως τα θεωρεί ο οξύθυμος,
δεν είναι τα πράγματα όπως του φαίνονται, όμως η οργή του που ξεσπάει αμέσως πέφτει επάνω σε αθώους ή οδηγεί σε λάθος αποφάσεις, ἄφρων αὐθημερὸν ἐξαγγέλλει ὀργὴν αὐτοῦ Παρ.
12,16 ο ασύνετος υπό το κράτος των πρώτων εντυπώσεων ξεσπά αμέσως σε οργή.
Η οργή οδηγεί τον άνθρωπο
σε λάθος ή σε απολύτως τραγικές αποφάσεις και πράξεις,
σε παραλογισμό
σε πρόωρο θάνατο
αλλά και εκτός της βασιλείας του Θεού.
Βαρὺ λίθος καὶ δυσβάστακτον ἄμμος, ὀργὴ δὲ ἄφρονος βαρυτέρα ἀμφοτέρων. Παρ. 27,3 Βαρύς είναι ο λίθος, δυσβάστακτος η άμμος, η οργή όμως του ασύνετου ανθρώπου είναι βαρύτερη και από τα δύο. Είναι βαριά διότι όπως ειπώθηκε προκαλεί καταστροφή και τραγωδία που δεν διορθώνεται. Είναι βάρος η οργή διότι δεν επηρεάζει ορισμένα μέρη του σώματος όπως όταν σηκώνεις μια βαριά πέτρα αλλά επηρεάζει τα μέρη που έχουν την μεγαλύτερη βαρύτητα διότι ο θυμός βαραίνει την σκέψη, το μάτι, την γλώσσα.
Ο θυμώδης άνθρωπος δεν έχει ειρήνη, αυτό σημαίνει ότι κάνει τον βίο του γεμάτο προβλήματα και δυσκολίες, κάνει ο ίδιος στον εαυτό του τον βίο αβίωτο, ενώ έχοντας χάσει την μέγιστη των αρετών αγάπη ορισμένες φορές φτάνει στο σημείο να ζει αποκλειστικά και μόνο για να εκδικηθεί. Ο θυμός και οι άσχημες ενέργειες που αυτός φέρνει είναι προϊόν της απώλειας της αγάπης, πράγμα το οποίο σημαίνει ταυτόχρονα και φούντωμα του εγωισμού. Η αιτία του θυμού είναι η απώλεια της αγάπης και ο εγωισμός εφόσον έχουμε την απώλεια της αγάπης το αίτιο του θυμού. Μπορεί ο άνθρωπος ο οποίος οργίζεται να υπομείνει μεγάλο πόνο, ακόμη και βασανιστήρια, ώστε έπειτα να γευτεί ο ίδιος την ικανοποίηση της εκδίκησης. Έτσι με αυτήν την ικανοποίηση έχουμε την ηδονή που προέρχεται από την αμαρτία την οποία ο εφευρέτης του ψέματος Διάβολος έχει θέσει αντίθετα στην μακαριότητα που προσφέρει ο Χριστός.
Όπως ο Διάβολος προτιμάει την αιώνια φωτιά από τον Χριστό ομοίως και ο θυμώδης έχει διαβολοποιηθεί και προτιμάει την φωτιά, δηλαδή να χάσει, να πάθει, να υπομείνει βάσανα ώστε να εκδικηθεί. Προτιμάει να μαρτυρήσει για τον Διάβολο ο οποίος είναι ο πατέρας του εγωισμού, παρά για τον Χριστό ο οποίος είναι πατήρ μακροθυμίας. Είναι παράλογο και παράδοξο αλλά δέχεται να πάθει κακό ενώ δεν δέχεται να υπομείνει το κακό. Θα υπομείνει το κακό που θα δώσει την άδεια να του συμβεί. Η απώλεια της αγάπης και ο εγωισμός που αυτή η απώλεια φέρνει είναι το αίτιο του θυμού.
Αν στον θυμώδη κάνουν ζημιά τάδε ποσού αυτός θα προτιμήσει να πληρώσει ή να ζημιωθεί τέσσερις φορές περισσότερα ώστε να πάθει μεγάλο κακό ο αίτιος. Όμως με το ένα τέταρτο αυτών που θα σπαταλήσει για να πάθει κακό ο αίτιος θα μπορούσε να διορθώσει την ζημιά ο ίδιος και με αυτό να είναι στα μάτια του Θεού γνήσιο και εκλεκτό παιδί του. Θα αγόραζε με αυτά τα χρήματα την εύνοια του Θεού αντί να αγοράσει με τα τέσσερις φορές περισσότερα την εύνοια του Διαβόλου η οποία οδηγεί σε καταστροφή. Με αυτά τα χρήματα είναι σαν να δίδει ελεημοσύνη και μάλιστα είναι ανώτερος από έναν απλό ελεήμονα διότι ελεεί εκείνον που του έκανε κακό και έτσι γίνεται γνησιότατο παιδί του Θεού ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; Ματθ. 5,46 Διότι εάν αγαπήσετε μόνο εκείνους που σας αγαπούν ποια ανταμοιβή έχετε να περιμένετε από τον Θεό; Μήπως και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο;. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν .... ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς Ματθ. 5,44-45. Σας λέω αγαπάτε τους εχθρούς σας για να γίνεται γνήσια παιδιά του Θεού ο οποίος ανατέλλει τον Ήλιο σε αγαθούς αλλά και πονηρούς και βρέχει και στους δίκαιους και στους άδικους.
Βεβαίως κάποιος ίσως σκεφτεί ότι το να μην έχω θυμό είναι δείγμα κορόιδου έως και ανθρώπου ανόητου και αναίσθητου. Όμως να μην έχω θυμό δεν σημαίνει ότι έγινα αναίσθητος ή κορόιδο, ότι απορρίπτω τον νόμο, ότι είμαι κατά της απόδοσης δικαιοσύνης, ότι απεμπολώ το δίκαιο. Ο Χριστιανός έχει τον διευθυντή νου, τον ηγεμόνα νου, μπορεί και διακρίνει τις περιστάσεις. Εξάλλου είναι η υπομονή και η μακροθυμία τα οποία συνιστούν δείγμα δύναμης. Αυτά είναι ηρωισμός, αυτά είναι λογική, ενώ η οργή που ξεσπά εύκολα και γρήγορα χωρίς να ζυγίσει καλά τα πράγματα είναι δείγμα αδυναμίας και αμυαλωσύνης, "ο άφρων ξεσπάει αμέσως σε οργή" είδαμε πριν.
Όχι μόνο η Βίβλος αλλά και μεγάλοι της αρχαιότητος μας έχουν αναφέρει ότι η αοργησία είναι δείγμα σοφίας, άρα ο θυμός είναι δείγμα μη νοήσεως, δηλαδή ανοησίας, είδαμε ἄφρων. Ο θυμός είναι δείγμα πνευματικής αδυναμίας και όχι ηρωισμού και δύναμης, τό γε μὴν ἀόργητον ἀνδρός ἐστι σοφοῦ λέει ο Πλούταρχος στα Ηθικά, Περί Παίδων Αγωγής και συνεχίζει λέγοντας ότι όταν κάποτε ένας θρασύς νεαρός κλώτσησε τον Σωκράτη, οι παρευρισκόμενοι ήθελαν να τον πιάσουν και να τον δείρουν όμως ο Σωκράτης τους είπε "επειδή με κλώτσησε ένα γαϊδούρι θέλετε να του ανταποδώσω την κλωτσιά;" Σωκράτης μὲν γάρ, λακτίσαντος αὐτὸν νεανίσκου θρασέος μάλα καὶ βδελυροῦ, τοὺς ἀμφ' αὑτὸν ὁρῶν ἀγανακτοῦντας καὶ σφαδᾴζοντας ὡς καὶ διώκειν αὐτὸν ἐθέλειν, "ἆρ'," ἔφησε, "καὶ εἴ μ' ὄνος ἐλάκτισεν, ἀντιλακτίσαι τοῦτον ἠξιώσατ' ἄν;".
Ο Χριστιανός δεν θεωρεί τον συνάνθρωπο σαν ένα γαϊδούρι αλλά όμως θεωρεί ότι ο θυμός είναι ένδειξη αδυναμίας και όχι ηρωισμού και ότι όποιος δεν έχει αυτό το πάθος έχει κατακτήσει την αυτοκυριαρχία και είναι ανώτερος από έναν που κατακτάει οχυρωμένη πόλη. Κρείσσων ἀνὴρ μακρόθυμος ἰσχυροῦ, ὁ δὲ κρατῶν ὀργῆς κρείσσων καταλαμβανομένου πόλιν. Παρ. 16,32 Αυτό διότι ο ένας μπορεί να είναι βάρβαρος και ανελέητος ενώ ο άλλος έχει φτάσει σε μεγάλα πνευματικά μέτρα και κατέκτησε το μεγαλύτερο και δυνατότερο οχυρό που βρίσκεται επάνω στην υψηλότατη κορυφή.
Το ίδιο με τον Σολομώντα μας συμβουλεύει και ο απόστολος Ιάκωβος, δηλαδή να έχουμε αυτοκυριαρχία και να είμαστε βραδείς στην οργή. Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἔστω πᾶς ἄνθρωπος ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι, βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι, βραδὺς εἰς ὀργήν· Ιακ. 1,19. Ώστε αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι κάθε άνθρωπος πρόθυμος να ακούει την αλήθεια του Θεού και ας είναι δυσκίνητος στο να ομιλεί χωρίς να σκέφτεται, επιπλέον ας είναι αργός και δυσκίνητος στην οργή μας λέει ο απόστολος Ιάκωβος.
Ο Χριστιανός πρέπει να είναι αργοκίνητος προς την οργή και εν τέλει να μην έχει καθόλου οργή διότι ο θυμός όχι μόνο είναι ολέθριο πάθος αλλά και διότι πρέπει να βλέπει τον Χριστό σαν πατέρα ο οποίος προνοεί και παιδαγωγεί. Καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς πάντας τοὺς παῖδας αὐτοῦ· ἰδοὺ ὁ υἱός μου ὁ ἐξελθὼν ἐκ τῆς κοιλίας μου ζητεῖ τὴν ψυχήν μου, καὶ προσέτι νῦν ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεμινί· ἄφετε αὐτὸν καταρᾶσθαι, ὅτι εἶπεν αὐτῷ Κύριος· εἴπως ἴδοι Κύριος ἐν τῇ ταπεινώσει μου καὶ ἐπιστρέψει μοι ἀγαθὰ ἀντὶ τῆς κατάρας αὐτοῦ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ. Β Βασ. 16,11-12. Ο Δαυίδ είπε προς τον Αβεσσά και προς όλους τους αυλικούς και στρατιώτες, "αφού το παιδί μου ο Αβεσσαλώμ θέλει να με σκοτώσει πόσο μάλλον ο Σεμεΐ. Αφήστε τον να με καταριέται διότι το είπε σε αυτόν ο Κύριος. Υπομένω τις κατάρες του μήπως ο Θεός δει αυτόν τον εξευτελισμό μου και με ανταμείψει με αγαθά αντί της κατάρας η οποία κατά την ημέρα αυτή εκσφενδονίστηκε εναντίον μου".
Βεβαίως ο Θεός δεν έδωσε εντολή να αρχίσει τις κατάρες αλλά επέτρεψε να γίνει αυτό.
Καὶ εἶπεν Ἀβεσσὰ υἱὸς Σαρουΐας πρὸς τὸν βασιλέα· ἱνατί καταρᾶται ὁ κύων ὁ τεθνηκὼς οὗτος τὸν κύριόν μου τὸν βασιλέα; διαβήσομαι δὴ καὶ ἀφελῶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. Β Βασ. 16,9 Ο Αβεσσά ο γιος της Σαρουΐας είπε προς τον Δαυίδ, "πως τολμά αυτό το ψόφιο σκυλί να καταριέται τον κύριο μου και βασιλιά; Θα περάσω προς τα εκεί και θα του κόψω το κεφάλι". Ενώ οι ακόλουθοι του Δαυίδ ήθελαν να κόψουν το κεφάλι του Σεμεΐ που έβριζε και πετούσε πέτρες στον βασιλιά Δαυΐδ, αυτός βλέπει το παιδαγωγικό χέρι του Θεού και ένα στάδιο αθλήσεως μέσα στο οποίο πρέπει να αγωνιστεί καλώς, να αγωνιστεί τον καλό αγώνα, τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι Β Τιμοθ. 4,7.
Βλέπουμε ότι πριν από τον απόστολο Παύλο και ο Δαυίδ μας είχε πει ότι πρέπει ο πιστός να μακροθυμεί και ότι "υπομονή χρειαζόμαστε" και έχοντας θαρραλέα πίστη θα λάβουμε το στέφανο της νίκης, μὴ ἀποβάλητε οὖν τὴν παῤῥησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει μισθαποδοσίαν μεγάλην, ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν. Εβρ. 10,35-36 Μην χάσετε την θαρραλέα πίστη σας, η οποία έχει εκ μέρους του Θεού μεγάλο μισθό ως ανταπόδοση. Υπομονή έχετε ανάγκη, και σήμερα και μέχρι τέλους της ζωής σας, ώστε αφού τηρήσετε το θέλημα του Θεού, να απολαύσετε την αμοιβή που υποσχέθηκε ο Θεός.
Ο θυμώδης όχι μόνο δεν έχει υπομονή αλλά δεν έχει ούτε αγάπη, έχοντας εγωισμό δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και κόβει το κεφάλι κάθε Σεμεΐ, ενίοτε και κυριολεκτικά.
Η οργή οδηγεί τον άνθρωπο
σε λάθος ή σε απολύτως τραγικές αποφάσεις και πράξεις,
σε παραλογισμό
σε πρόωρο θάνατο
αλλά και εκτός της βασιλείας του Θεού.
Βαρὺ λίθος καὶ δυσβάστακτον ἄμμος, ὀργὴ δὲ ἄφρονος βαρυτέρα ἀμφοτέρων. Παρ. 27,3 Βαρύς είναι ο λίθος, δυσβάστακτος η άμμος, η οργή όμως του ασύνετου ανθρώπου είναι βαρύτερη και από τα δύο. Είναι βαριά διότι όπως ειπώθηκε προκαλεί καταστροφή και τραγωδία που δεν διορθώνεται. Είναι βάρος η οργή διότι δεν επηρεάζει ορισμένα μέρη του σώματος όπως όταν σηκώνεις μια βαριά πέτρα αλλά επηρεάζει τα μέρη που έχουν την μεγαλύτερη βαρύτητα διότι ο θυμός βαραίνει την σκέψη, το μάτι, την γλώσσα.
Ο θυμώδης άνθρωπος δεν έχει ειρήνη, αυτό σημαίνει ότι κάνει τον βίο του γεμάτο προβλήματα και δυσκολίες, κάνει ο ίδιος στον εαυτό του τον βίο αβίωτο, ενώ έχοντας χάσει την μέγιστη των αρετών αγάπη ορισμένες φορές φτάνει στο σημείο να ζει αποκλειστικά και μόνο για να εκδικηθεί. Ο θυμός και οι άσχημες ενέργειες που αυτός φέρνει είναι προϊόν της απώλειας της αγάπης, πράγμα το οποίο σημαίνει ταυτόχρονα και φούντωμα του εγωισμού. Η αιτία του θυμού είναι η απώλεια της αγάπης και ο εγωισμός εφόσον έχουμε την απώλεια της αγάπης το αίτιο του θυμού. Μπορεί ο άνθρωπος ο οποίος οργίζεται να υπομείνει μεγάλο πόνο, ακόμη και βασανιστήρια, ώστε έπειτα να γευτεί ο ίδιος την ικανοποίηση της εκδίκησης. Έτσι με αυτήν την ικανοποίηση έχουμε την ηδονή που προέρχεται από την αμαρτία την οποία ο εφευρέτης του ψέματος Διάβολος έχει θέσει αντίθετα στην μακαριότητα που προσφέρει ο Χριστός.
Όπως ο Διάβολος προτιμάει την αιώνια φωτιά από τον Χριστό ομοίως και ο θυμώδης έχει διαβολοποιηθεί και προτιμάει την φωτιά, δηλαδή να χάσει, να πάθει, να υπομείνει βάσανα ώστε να εκδικηθεί. Προτιμάει να μαρτυρήσει για τον Διάβολο ο οποίος είναι ο πατέρας του εγωισμού, παρά για τον Χριστό ο οποίος είναι πατήρ μακροθυμίας. Είναι παράλογο και παράδοξο αλλά δέχεται να πάθει κακό ενώ δεν δέχεται να υπομείνει το κακό. Θα υπομείνει το κακό που θα δώσει την άδεια να του συμβεί. Η απώλεια της αγάπης και ο εγωισμός που αυτή η απώλεια φέρνει είναι το αίτιο του θυμού.
Αν στον θυμώδη κάνουν ζημιά τάδε ποσού αυτός θα προτιμήσει να πληρώσει ή να ζημιωθεί τέσσερις φορές περισσότερα ώστε να πάθει μεγάλο κακό ο αίτιος. Όμως με το ένα τέταρτο αυτών που θα σπαταλήσει για να πάθει κακό ο αίτιος θα μπορούσε να διορθώσει την ζημιά ο ίδιος και με αυτό να είναι στα μάτια του Θεού γνήσιο και εκλεκτό παιδί του. Θα αγόραζε με αυτά τα χρήματα την εύνοια του Θεού αντί να αγοράσει με τα τέσσερις φορές περισσότερα την εύνοια του Διαβόλου η οποία οδηγεί σε καταστροφή. Με αυτά τα χρήματα είναι σαν να δίδει ελεημοσύνη και μάλιστα είναι ανώτερος από έναν απλό ελεήμονα διότι ελεεί εκείνον που του έκανε κακό και έτσι γίνεται γνησιότατο παιδί του Θεού ἐὰν γὰρ ἀγαπήσητε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, τίνα μισθὸν ἔχετε; οὐχὶ καὶ οἱ τελῶναι τὸ αὐτὸ ποιοῦσι; Ματθ. 5,46 Διότι εάν αγαπήσετε μόνο εκείνους που σας αγαπούν ποια ανταμοιβή έχετε να περιμένετε από τον Θεό; Μήπως και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο;. Ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν .... ὅπως γένησθε υἱοὶ τοῦ πατρὸς ὑμῶν τοῦ ἐν οὐρανοῖς Ματθ. 5,44-45. Σας λέω αγαπάτε τους εχθρούς σας για να γίνεται γνήσια παιδιά του Θεού ο οποίος ανατέλλει τον Ήλιο σε αγαθούς αλλά και πονηρούς και βρέχει και στους δίκαιους και στους άδικους.
Βεβαίως κάποιος ίσως σκεφτεί ότι το να μην έχω θυμό είναι δείγμα κορόιδου έως και ανθρώπου ανόητου και αναίσθητου. Όμως να μην έχω θυμό δεν σημαίνει ότι έγινα αναίσθητος ή κορόιδο, ότι απορρίπτω τον νόμο, ότι είμαι κατά της απόδοσης δικαιοσύνης, ότι απεμπολώ το δίκαιο. Ο Χριστιανός έχει τον διευθυντή νου, τον ηγεμόνα νου, μπορεί και διακρίνει τις περιστάσεις. Εξάλλου είναι η υπομονή και η μακροθυμία τα οποία συνιστούν δείγμα δύναμης. Αυτά είναι ηρωισμός, αυτά είναι λογική, ενώ η οργή που ξεσπά εύκολα και γρήγορα χωρίς να ζυγίσει καλά τα πράγματα είναι δείγμα αδυναμίας και αμυαλωσύνης, "ο άφρων ξεσπάει αμέσως σε οργή" είδαμε πριν.
Όχι μόνο η Βίβλος αλλά και μεγάλοι της αρχαιότητος μας έχουν αναφέρει ότι η αοργησία είναι δείγμα σοφίας, άρα ο θυμός είναι δείγμα μη νοήσεως, δηλαδή ανοησίας, είδαμε ἄφρων. Ο θυμός είναι δείγμα πνευματικής αδυναμίας και όχι ηρωισμού και δύναμης, τό γε μὴν ἀόργητον ἀνδρός ἐστι σοφοῦ λέει ο Πλούταρχος στα Ηθικά, Περί Παίδων Αγωγής και συνεχίζει λέγοντας ότι όταν κάποτε ένας θρασύς νεαρός κλώτσησε τον Σωκράτη, οι παρευρισκόμενοι ήθελαν να τον πιάσουν και να τον δείρουν όμως ο Σωκράτης τους είπε "επειδή με κλώτσησε ένα γαϊδούρι θέλετε να του ανταποδώσω την κλωτσιά;" Σωκράτης μὲν γάρ, λακτίσαντος αὐτὸν νεανίσκου θρασέος μάλα καὶ βδελυροῦ, τοὺς ἀμφ' αὑτὸν ὁρῶν ἀγανακτοῦντας καὶ σφαδᾴζοντας ὡς καὶ διώκειν αὐτὸν ἐθέλειν, "ἆρ'," ἔφησε, "καὶ εἴ μ' ὄνος ἐλάκτισεν, ἀντιλακτίσαι τοῦτον ἠξιώσατ' ἄν;".
Ο Χριστιανός δεν θεωρεί τον συνάνθρωπο σαν ένα γαϊδούρι αλλά όμως θεωρεί ότι ο θυμός είναι ένδειξη αδυναμίας και όχι ηρωισμού και ότι όποιος δεν έχει αυτό το πάθος έχει κατακτήσει την αυτοκυριαρχία και είναι ανώτερος από έναν που κατακτάει οχυρωμένη πόλη. Κρείσσων ἀνὴρ μακρόθυμος ἰσχυροῦ, ὁ δὲ κρατῶν ὀργῆς κρείσσων καταλαμβανομένου πόλιν. Παρ. 16,32 Αυτό διότι ο ένας μπορεί να είναι βάρβαρος και ανελέητος ενώ ο άλλος έχει φτάσει σε μεγάλα πνευματικά μέτρα και κατέκτησε το μεγαλύτερο και δυνατότερο οχυρό που βρίσκεται επάνω στην υψηλότατη κορυφή.
Το ίδιο με τον Σολομώντα μας συμβουλεύει και ο απόστολος Ιάκωβος, δηλαδή να έχουμε αυτοκυριαρχία και να είμαστε βραδείς στην οργή. Ὥστε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί, ἔστω πᾶς ἄνθρωπος ταχὺς εἰς τὸ ἀκοῦσαι, βραδὺς εἰς τὸ λαλῆσαι, βραδὺς εἰς ὀργήν· Ιακ. 1,19. Ώστε αδελφοί μου αγαπητοί, ας είναι κάθε άνθρωπος πρόθυμος να ακούει την αλήθεια του Θεού και ας είναι δυσκίνητος στο να ομιλεί χωρίς να σκέφτεται, επιπλέον ας είναι αργός και δυσκίνητος στην οργή μας λέει ο απόστολος Ιάκωβος.
Ο Χριστιανός πρέπει να είναι αργοκίνητος προς την οργή και εν τέλει να μην έχει καθόλου οργή διότι ο θυμός όχι μόνο είναι ολέθριο πάθος αλλά και διότι πρέπει να βλέπει τον Χριστό σαν πατέρα ο οποίος προνοεί και παιδαγωγεί. Καὶ εἶπε Δαυὶδ πρὸς Ἀβεσσὰ καὶ πρὸς πάντας τοὺς παῖδας αὐτοῦ· ἰδοὺ ὁ υἱός μου ὁ ἐξελθὼν ἐκ τῆς κοιλίας μου ζητεῖ τὴν ψυχήν μου, καὶ προσέτι νῦν ὁ υἱὸς τοῦ Ἰεμινί· ἄφετε αὐτὸν καταρᾶσθαι, ὅτι εἶπεν αὐτῷ Κύριος· εἴπως ἴδοι Κύριος ἐν τῇ ταπεινώσει μου καὶ ἐπιστρέψει μοι ἀγαθὰ ἀντὶ τῆς κατάρας αὐτοῦ τῇ ἡμέρᾳ ταύτῃ. Β Βασ. 16,11-12. Ο Δαυίδ είπε προς τον Αβεσσά και προς όλους τους αυλικούς και στρατιώτες, "αφού το παιδί μου ο Αβεσσαλώμ θέλει να με σκοτώσει πόσο μάλλον ο Σεμεΐ. Αφήστε τον να με καταριέται διότι το είπε σε αυτόν ο Κύριος. Υπομένω τις κατάρες του μήπως ο Θεός δει αυτόν τον εξευτελισμό μου και με ανταμείψει με αγαθά αντί της κατάρας η οποία κατά την ημέρα αυτή εκσφενδονίστηκε εναντίον μου".
Βεβαίως ο Θεός δεν έδωσε εντολή να αρχίσει τις κατάρες αλλά επέτρεψε να γίνει αυτό.
Καὶ εἶπεν Ἀβεσσὰ υἱὸς Σαρουΐας πρὸς τὸν βασιλέα· ἱνατί καταρᾶται ὁ κύων ὁ τεθνηκὼς οὗτος τὸν κύριόν μου τὸν βασιλέα; διαβήσομαι δὴ καὶ ἀφελῶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. Β Βασ. 16,9 Ο Αβεσσά ο γιος της Σαρουΐας είπε προς τον Δαυίδ, "πως τολμά αυτό το ψόφιο σκυλί να καταριέται τον κύριο μου και βασιλιά; Θα περάσω προς τα εκεί και θα του κόψω το κεφάλι". Ενώ οι ακόλουθοι του Δαυίδ ήθελαν να κόψουν το κεφάλι του Σεμεΐ που έβριζε και πετούσε πέτρες στον βασιλιά Δαυΐδ, αυτός βλέπει το παιδαγωγικό χέρι του Θεού και ένα στάδιο αθλήσεως μέσα στο οποίο πρέπει να αγωνιστεί καλώς, να αγωνιστεί τον καλό αγώνα, τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι Β Τιμοθ. 4,7.
Βλέπουμε ότι πριν από τον απόστολο Παύλο και ο Δαυίδ μας είχε πει ότι πρέπει ο πιστός να μακροθυμεί και ότι "υπομονή χρειαζόμαστε" και έχοντας θαρραλέα πίστη θα λάβουμε το στέφανο της νίκης, μὴ ἀποβάλητε οὖν τὴν παῤῥησίαν ὑμῶν, ἥτις ἔχει μισθαποδοσίαν μεγάλην, ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν, ἵνα τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ποιήσαντες κομίσησθε τὴν ἐπαγγελίαν. Εβρ. 10,35-36 Μην χάσετε την θαρραλέα πίστη σας, η οποία έχει εκ μέρους του Θεού μεγάλο μισθό ως ανταπόδοση. Υπομονή έχετε ανάγκη, και σήμερα και μέχρι τέλους της ζωής σας, ώστε αφού τηρήσετε το θέλημα του Θεού, να απολαύσετε την αμοιβή που υποσχέθηκε ο Θεός.
Ο θυμώδης όχι μόνο δεν έχει υπομονή αλλά δεν έχει ούτε αγάπη, έχοντας εγωισμό δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και κόβει το κεφάλι κάθε Σεμεΐ, ενίοτε και κυριολεκτικά.
Όχι μόνο κόβει το κεφάλι μεταφορικά αλλά εν τέλει αντί να είναι μακρόθυμος όπως ο ειρηνοποιός, μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται Ματθ. 5,9 είναι ένας που συνεχώς δημιουργεί ταραχές, συγκρούσεις,
καταστροφές, ἀνὴρ θυμώδης παρασκευάζει μάχας, μακρόθυμος δὲ καὶ τὴν μέλλουσαν καταπραΰνει, μακρόθυμος ἀνὴρ κατασβέσει κρίσεις, ὁ δὲ ἀσεβὴς ἐγείρει
μᾶλλον. Παρ. 15,18-18α. Ο θυμώδης εγείρει και
προκαλεί φιλονικίες, ενώ ο πράος και υπομονετικός προλαμβάνει
και κατασιγάζει και την μελλοντική να εκραγεί φιλονικία. Ο πράος και υπομονετικός θα
σβήσει φιλονικίες και έριδες και θα προλάβει δικαστικούς
αγώνες, ενώ ο ασεβής τις προκαλεί και τις ανάβει.
Λόγω εγωισμού στον οργίλο δεν αρέσουν ή δεν καλοέρχονται οι ορθές υποδείξεις από ανθρώπους. Άρα εκτός των υπόλοιπων θυμώνει και με τον Θεό ο οποίος δίδει εντολές. Θυμώνει με τον Θεό χωρίς εκεί τις περισσότερες φορές να έχουμε τις γνωστές εκδηλώσεις θυμού. Θυμώνει με εντολές του Θεού οι οποίες δεν του αρέσουν, τις απορρίπτει και δημιουργεί νέες κίβδηλες στην θέση των γνήσιων. Μαλώνει με τον Θεό, θυμώνει και διαφωνεί με τον Θεό, διαφωνεί κάνοντας ότι ο πλούσιος της παραβολής ο οποίος είπε "όχι εγώ ξέρω καλύτερα" στον Αβραάμ. Οπότε με όλη αυτήν την συμπεριφορά προς Θεό και ανθρώπους ο θυμώδης είναι αδύνατον να είναι γνήσιος γιος Θεού και με αυτό έχει αποκλείσει εαυτόν από τον Παράδεισο.
Ίσως φαίνεται σε μερικούς παράδοξο αλλά το πάθος του θυμού είναι έργο σαρκός και αποκλείει από την ουράνιο βασιλεία, φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Γαλ. 5,20-21 Τα έργα της σάρκας, μοιχεία, πορνεία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, μαγεία, εχθρότητες, αντιπάθειες, φιλονικίες, έριδες, ζηλοφθονίες, θυμοί, φατριασμοί, διχόνοιες, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθη, άσεμνες διασκεδάσεις, οργιώδη φαγοπότια, εκείνοι οι οποίοι διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα και δεν μετανοούν δεν θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών.
Το θυμό λίγοι θα τον δουν σαν κάτι το οποίο οδηγεί εκτός Παραδείσου και όμως είναι σοβαρότατο αμάρτημα, βλέπουμε ότι συγκαταλέγεται μαζί με πράξεις οι οποίες στο μυαλό μας φανερά αποκλείουν από την Βασιλεία, ειδωλολατρία, μαγεία, αιρέσεις, φόνοι.
Θέτει εκτός διότι είναι "έργο σάρκας" ἔργα τῆς σαρκός άρα γνώρισμα της ύπαρξης του "παλαιού ανθρώπου", παλαιὸν ἄνθρωπον, αυτού που είναι στην Πτωτική κατάσταση και είναι σαν να μην έχει ενδυθεί τον Χριστό με το λουτρό αναγεννήσεως βάπτισμα.
Λόγω εγωισμού στον οργίλο δεν αρέσουν ή δεν καλοέρχονται οι ορθές υποδείξεις από ανθρώπους. Άρα εκτός των υπόλοιπων θυμώνει και με τον Θεό ο οποίος δίδει εντολές. Θυμώνει με τον Θεό χωρίς εκεί τις περισσότερες φορές να έχουμε τις γνωστές εκδηλώσεις θυμού. Θυμώνει με εντολές του Θεού οι οποίες δεν του αρέσουν, τις απορρίπτει και δημιουργεί νέες κίβδηλες στην θέση των γνήσιων. Μαλώνει με τον Θεό, θυμώνει και διαφωνεί με τον Θεό, διαφωνεί κάνοντας ότι ο πλούσιος της παραβολής ο οποίος είπε "όχι εγώ ξέρω καλύτερα" στον Αβραάμ. Οπότε με όλη αυτήν την συμπεριφορά προς Θεό και ανθρώπους ο θυμώδης είναι αδύνατον να είναι γνήσιος γιος Θεού και με αυτό έχει αποκλείσει εαυτόν από τον Παράδεισο.
Ίσως φαίνεται σε μερικούς παράδοξο αλλά το πάθος του θυμού είναι έργο σαρκός και αποκλείει από την ουράνιο βασιλεία, φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Γαλ. 5,20-21 Τα έργα της σάρκας, μοιχεία, πορνεία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, μαγεία, εχθρότητες, αντιπάθειες, φιλονικίες, έριδες, ζηλοφθονίες, θυμοί, φατριασμοί, διχόνοιες, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθη, άσεμνες διασκεδάσεις, οργιώδη φαγοπότια, εκείνοι οι οποίοι διαπράττουν τέτοια αμαρτήματα και δεν μετανοούν δεν θα κληρονομήσουν την Βασιλεία των Ουρανών.
Το θυμό λίγοι θα τον δουν σαν κάτι το οποίο οδηγεί εκτός Παραδείσου και όμως είναι σοβαρότατο αμάρτημα, βλέπουμε ότι συγκαταλέγεται μαζί με πράξεις οι οποίες στο μυαλό μας φανερά αποκλείουν από την Βασιλεία, ειδωλολατρία, μαγεία, αιρέσεις, φόνοι.
Θέτει εκτός διότι είναι "έργο σάρκας" ἔργα τῆς σαρκός άρα γνώρισμα της ύπαρξης του "παλαιού ανθρώπου", παλαιὸν ἄνθρωπον, αυτού που είναι στην Πτωτική κατάσταση και είναι σαν να μην έχει ενδυθεί τον Χριστό με το λουτρό αναγεννήσεως βάπτισμα.
Άρα ο θυμώδης ως παλαιός άνθρωπος αποκλείει εαυτόν από την
Ουράνιο Βασιλεία, νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν,
βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους,
ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ καὶ
ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ᾿ εἰκόνα τοῦ
κτίσαντος αὐτόν Κολ. 3,8-10. Τώρα όμως πετάξτε και σεις από πάνω σας την πορνεία, την ακαθαρσία, το πάθος, την κακή επιθυμία την πλεονεξία, ακόμη
δε και την οργή, τον θυμό, την κακότητα και πονηριά, την υβρεολογία και
την
αισχρολογία από το στόμα σας. Μη λέτε ψέματα ο ένας στον άλλον, αφού
έχετε αποβάλει πλέον τον παλαιό άνθρωπο μαζί με τις πονηρές του πράξεις
και έχετε ενδυθεί τον νέο ο οποίος συνεχώς ξανακαινουργώνεται, ώστε να
προχωράει σε βαθύτερη γνώση του Θεού και να γίνεται συνεχώς
τελειότερη εικόνα του Χριστού ο οποίος τον έκτισε.
Ο θυμώδης, ο πόρνος, ο πλεονέκτης, ο πονηρός, ο βλάσφημος, ο ψεύτης, είναι "παλαιός άνθρωπος" και σαν μη αναγεννημένος, δεν προχωράει προς τον Θεό, δεν γίνεται μικρός Χριστός κατά το ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός. Γαλ. 2,20.
Σοβαρότατο λοιπόν και θανάσιμο αμάρτημα ο θυμός και το επικίνδυνο με αυτόν είναι ότι λίγοι βλέπουν την σοβαρότητα της καταστάσεως. Αν δει ο θυμώδης κάποιον που πορνεύει θα τον καταδικάσει νομίζοντας ότι εκείνος είναι καλύτερος, και όμως, αυτός που καταδικάζει ο θυμώδης στον εαυτό του και άλλο σε ένα άτομο προξενεί αμαρτία, αλλά όμως ο θυμός είναι αίτιο των φόνων, ένα αίτιο της αιρέσεως είναι και ο θυμός, θύμωσε με του Πάπα τις κακοδιδασκαλίες ο Λούθηρος και γεννήθηκε η αίρεση του Προτεσταντισμού η οποία φονεύει δεκάδες εκατομμύρια ψυχές.
Οπότε είναι πολύ βαρύτερο αμάρτημα από όσο νομίζουμε και πολύ ύπουλα επικίνδυνο για την ψυχή αφού οδηγεί εκτός Βασιλείας διότι σκοτίζει τον άνθρωπο, τον παρασύρει σε αμαρτίες και έτσι δεν εργάζεται τις εντολές του Θεού, ὀργὴ γὰρ ἀνδρὸς δικαιοσύνην Θεοῦ οὐ κατεργάζεται. Ιακ. 1,20 Διότι η οργή παρασύρει τον άνθρωπο σε αμαρτίες και δεν εργάζεται μέσα σε αυτόν δικαιοσύνη Θεού.
Έτσι οργισμένος και εφόσον δεν εργάζεται τις εντολές είναι "σύνδεσμος αδικίας" και "ορυχείο αμαρτιών". Λέγει Κύριος, ἀλλὰ λύε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας Ησ. 58,6. λέει ο Κύριος λύνε κάθε σύνδεσμο με την αδικία. Δηλαδή όποιος θυμώνει και γενικώς όποιος αμαρτάνει είναι και αυτός σύνδεσμος αμαρτίας όπως ήταν ο Σίμωνας ο Μάγος στον οποίον είπε ο απόστολος σύνδεσμον ἀδικίας ὁρῶ σε ὄντα. Ο θυμώδης και ο κάθε αμετανόητος αμαρτωλός είναι ένας σύνδεσμος, ένας κρίκος σε μια αλυσίδα, την αλυσίδα της αποστασίας, της οποίας αρχικός κρίκος είναι ο Διάβολος. Άρα ο κάθε ένας που "δεν εργάζεται τις εντολές" και κάνει "τα έργα σαρκός" είναι αντιπρόσωπος Διαβόλου.
Για αυτό από εκείνον σαν από ορυχείο κακών βγαίνουν συνεχώς ποικίλες αμαρτίες, ἀνὴρ θυμώδης ὀρύσσει νεῖκος, ἀνὴρ δὲ ὀργίλος ἐξώρυξεν ἁμαρτίαν ὕβρις ἄνδρα ταπεινοῖ, τοὺς δὲ ταπεινόφρονας ἐρείδει δόξῃ Κύριος. Παρ. 29,22-23 Ο θυμώδης άνθρωπος βγάζει και σκορπά ολόγυρά του φιλονικίες και έριδες. Ο δε οργίλος βγάζει από μέσα του σαν από μεταλλείο κακών, αμαρτίες. Η υψηλοφροσύνη και η αλαζονεία ξεφτίζουν τον άνθρωπο, τον ταπεινώνουν από εικόνα Θεού, τους ταπεινόφρονες όμως θα στηρίξει ο Κύριος με αναφαίρετη δόξα. Στην αντίθετη πλευρά όποιος έχει αγάπη και μακροθυμία είναι σύνδεσμος αγιότητας και ένας κρίκος σε μια αλυσίδα στην οποία αρχή είναι ο ανεξίκακος μακρόθυμος και συγχωρητικός Χριστός, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων καὶ χαριζόμενοι ἑαυτοῖς ἐάν τις πρός τινα ἔχῃ μομφήν· καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο ὑμῖν, οὕτω καὶ ὑμεῖς· ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τὴν ἀγάπην, ἥτις ἐστὶ σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Κολ. 3,13-14
Να ανέχεστε με αγάπη ο ένας του άλλου τις αδυναμίες, να χαρίζεστε μεταξύ σας και να αλληλοσυγχωρήστε, εάν τυχόν κανένας έχει εναντίον άλλου κάποιον δικαιολογημένη δυσαρέσκεια και αφορμήν κατηγορίας. Όπως ο Χριστός χαρίστηκε σε σας και σας συγχώρησε, έτσι και σεις να συγχωρείτε ο ένας τον άλλον. Παρά πάνω δε από όλα αυτά να ενδυθείτε και να κάνετε κτήμα της ψυχής σας την αγάπη, η οποία συνδέει σε ένα τέλειο σύνολο όλες τις αρετές.
Αυτός λοιπόν που έχει το πάθος της οργής αποκλείει εαυτόν από τον Παράδεισο αλλά κάνει και κάτι άλλο, λιγοστεύει και την ζωή του, ζῆλος καὶ θυμὸς ἐλαττοῦσιν ἡμέρας, καὶ πρὸ καιροῦ γῆρας ἄγει μέριμνα. Σοφ. Σειρ. 30,24 Η ζηλοφθονία και ο θυμός λιγοστεύουν τις ημέρες της ζωής και η βασανιστική μέριμνα του βίου φέρνει πρόωρα τα γηρατειά.
"Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη" λέει το δεύτερο σκέλος της προτάσεως. Η κόπωση που φέρνει η πλεονεξία σε γερνάει και λιγοστεύει την ζωή με διάφορους τρόπους ενώ ο θυμός και η ζήλια λιγοστεύουν τις ημέρες διότι δεν είναι λίγες οι φορές που μικραίνουν την ζωή από βίαιο θάνατο ή από τις δύσκολες συνθήκες εντός της φυλακής, ενώ οι συνεχείς καυγάδες και η εσωτερική δηλητηρίαση που φέρνει ο θυμός και η ζήλια οδηγούν τον άνθρωπο στον θάνατο μια ώρα αρχύτερα διότι προξενούν διάφορα νοσήματα, όπως καρδιακά και υπέρταση, κυρίως όμως προξενούν δυσαρμονία στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος πλάστηκε να μην έχει τον εωσφορικό εγωισμό και κατ' επέκταση τον εωσφορικό θυμό, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν Αποκ. 12,12 κατέβηκε ο διάβολος προς εσάς με θυμό μεγάλο. Ο θυμός του Διαβόλου είναι παράγωγο του εγωισμού του ακριβώς όπως και ο θυμός του θυμώδη. Όταν υπάρχει στον άνθρωπο ο κακός θυμός και γενικώς όταν ο άνθρωπος ποιεί την αμαρτία, αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκεται στην αρμονία την οποία τον δημιούργησε ο Θεός. Αυτή η δυσαρμονία που επιφέρει η αμαρτία δεν είναι μόνο αιτία αιωνίου θανάτου όπως μας ειπώθηκε, "βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσει", αλλά είναι και αιτία πρόωρου σωματικού θανάτου, "ζηλοφθονία και θυμός λιγοστεύουν τις ημέρες της ζωής", αυτό κυρίως εννοεί ο σοφός Σειράχ και όχι πρώτιστα τις άλλες καταστάσεις όπως επί παραδείγματι θάνατος από συμπλοκή ή εντός της φυλακής.
Όταν ο άνθρωπος δια της τηρήσεως των εντολών και δια των μυστηρίων ζει στο τέλειο, εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι Ματθ. 5,48, στην αρμονία την οποία ο Θεός θέλει, σκέφτεται απείρως καλύτερα, είναι σε ισορροπία, νιώθει απείρως ομορφότερα, έχει ευεξία, είναι πλήρως ισορροπημένος, ενώ φτάνει σε μεγαλύτερη ηλικία από όσο θα φτάσει αν είναι βουτηγμένος στην αμαρτία και ας πεθάνει νωρίς. Αυτό ισχύει για κάθε αμαρτία και όχι μόνο για αυτές που φανερά οδηγούν στον θάνατο όπως επί παραδείγματι μέθαι, κῶμοι, οι οποίες προξενούν σωματική ασθένεια όπως κίρρωση ατυχήματα λόγω μέθης ή έμφραγμα.
Όλες οι αμαρτίες προξενούν δυσαρμονία και οδηγούν στον πρόωρο θάνατο για αυτό και θα δούμε ότι στην αντίθετη πλευρά η τήρηση εντολών οι οποίες φαινομενικά δεν έχουν καμία επίπτωση στο σώμα φέρνει παράταση της ζωής.
Μας λέει ο απόστολος Παύλος ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν. Α Κορ. 11,29-32 Διότι όποιος προσέρχεται στην Ευχαριστία αναξίως τρώει και πίνει κρίμα και καταδίκη επειδή δεν κάνει καμία διάκριση του σώματος και του αίματος του Κυρίου από το κοινό κρασί και ψωμί. Επειδή κοινωνάτε αναξίως υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και βαριά άρρωστοι, αρκετοί δε και πεθαίνουν. Διότι εάν εξετάζαμε τον εαυτό μας με προσοχή και μετανοούσαμε ειλικρινά και άρα κοινωνούσαμε προετοιμασμένοι δεν θα καταδικαζόμαστε και δεν θα τιμωρούμαστε έτσι από τον Θεό. Τιμωρούμαστε τώρα από τον Θεό δικαίως για να μη καταδικαστούμε οριστικά στην απώλεια μαζί με τον κόσμο.
Είδαμε εδώ την ασθένεια, την βαριά ασθένεια, και τέλος την λιγόστευση της ζωής, τον πρόωρο θάνατο. Άρα στην αντίθετη πλευρά όποιος προσέρχεται αξίως στην Ευχαριστία έχει υγεία μακροζωία και αιώνια ζωή. Ας φέρουμε κατά νου και αυτά που είπε ο Χριστός στον παράλυτο, δηλαδή ότι από αμαρτία παρέλυσε, μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. Ιω. 5,14 Έπειτα από την θεραπεία τον βρήκε ο Ιησούς στην αυλή του ναού και του είπε, "πρόσεξε, έγινες καλά, μην αμαρτάνεις πλέον για να μη σου συμβεί κάτι το χειρότερο".
Αμάρτησες και παρέλυσες, αν συνεχίσεις τις αμαρτίες τώρα δεν θα αρρωστήσεις αλλά θα σου συμβεί και κάτι χειρότερο, δηλαδή θα βρεθείς στην Κόλαση. Το λέει αυτό στον συγκεκριμένο άνθρωπο διότι η κατάσταση του ήταν καθημερινός βασανιστικότατος θάνατος. Θέλει εμφατικά να μας διδάξει ότι η κάθε αμαρτία φέρνει λιγόστευση της ζωής. Δεν του είπε μην πορνεύεις πλέον ή μην πίνεις πλέον, όπου από αυτά μπορούσε να κολλήσει ασθένεια ή να έχει δυστύχημα, αλλά του είπε μην αμαρτάνεις πλέον. Αν συνέχιζε ο πρώην παράλυτος την αμαρτία, τώρα θα οδηγούνταν όχι σε σωματική ασθένεια αλλά επειδή θα ήταν μεγάλος σε ηλικία θα οδηγούνταν σε χειρότερο θάνατο, τον επόμενο θάνατο, τον δεύτερο θάνατο, τον αιώνιο, θα βρισκόταν στην Κόλαση. Η τήρηση των εντολών φέρνει μακροζωία όπως παρατηρούμε από αυτά τα Βιβλικά αποσπάσματα. Ας θυμηθούμε και την 5η εντολή, "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου για να έχεις καλό και μακροζωία". Φαινομενικά η εντολή δεν έχει καμία επίπτωση στο σώμα. Οπότε με όλα τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι ο θυμός και γενικώς η αμαρτία επιφέρει λιγόστευση της ζωής επί Γης, πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί -- ἐλαττοῦσιν ἡμέρας -- μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται, και αιώνια αυτοκαταδίκη, βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν -- μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.
Με την τήρηση των εντολών και την δύναμη των μυστηρίων ο άνθρωπος βρίσκεται σε αρμονία, δηλαδή γίνεται οίκος Θεού, έτσι ζει όχι απλά στο "λίαν καλό" καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν αλλά ζει πια στο "τέλειο" έσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, αυτό φέρνει και επί Γης μακροζωία.
Άρα όχι η Γιόγκα το Φενκγ Σούι και τα όμοια αλλά η Χριστιανική ζωή είναι που φέρνει ευεξία, ισορροπία, αρμονία νου και σώματος, μακροζωία. Ο Διάβολος αντιπαραθέτει στα του Χριστού τα κίβδηλα. Η Γιόγκα έρχεται ώστε να αντικαταστήσει το γνήσιο και ενώ οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους ωφελεί αυτή τους βλάπτει.
Από τα παραπάνω όπως ευκόλως μπορούμε να εννοήσουμε, είναι δυνατόν να αντικατασταθούν τα ζῆλος -- ζῆλοι Σειράχ Παύλος, θυμὸς -- θυμοί Σειράχ Παύλος, με τα υπόλοιπα αμαρτήματα και έτσι αντί να ειπωθεί ζῆλος καὶ θυμὸς ἐλαττοῦσιν ἡμέρας Σοφ. Σειρ. 30,24 να ειπωθεί το εξής: μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις , ἐλαττοῦσιν ἡμέρας.
Παρατηρούμε ότι ο Παύλος έχει πληθυντικό στα "έργα της σάρκας", ο Σειράχ έχει ενικό.
Τα λόγια του αποστόλου έχουν βαθύτερο νόημα, δεν είναι παρόμοιο όπως όταν εμείς λέμε οι θυμοί, οι ζήλιες, οι έχθρες, δηλαδή τα πολλά. Ο ακριβολόγος Παύλος σαν με μεγεθυντικό φακό με τον πληθυντικό κάνει λόγο για τις διαβαθμίσεις της αμαρτίας. Ίσως αναρωτηθείτε γιατί ενικός σε ορισμένα.
Δείτε εδώ τον φίλο του γέροντα Δανιήλ απόστολο Παύλο να μας ερμηνεύει το χωρίο.
Ο θυμός και γενικώς η αμαρτία είναι σαν μια ασθένεια η οποία ξεκινάει έπειτα εξαπλώνεται και τελικά καταβροχθίζει. Θυμώνει κάποιος με ορισμένα, θυμώνει με κάμποσα, οργίζεται με το παραμικρό ασήμαντο φωνάζει βρίζει και του φταίνε συνεχώς όλα, θυμοί. Ζηλοφθονεί λίγα, ζηλεύει κάμποσα, ζηλεύει τα πάντα του πλησίον, ζῆλοι. Δεν μιλάει σε κάποιον, του κάνει κακό, τον σκοτώνει, φόνοι.
Την αμαρτία ως ασθένεια που εξαπλώνεται και θανατώνει μπορούμε να την δούμε αμέσως μετά τον στίχο που εξετάζουμε διότι ευθύς ο απόστολος λέει, πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ᾿ ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ. Εφ. 4,31
Ο θυμώδης, ο πόρνος, ο πλεονέκτης, ο πονηρός, ο βλάσφημος, ο ψεύτης, είναι "παλαιός άνθρωπος" και σαν μη αναγεννημένος, δεν προχωράει προς τον Θεό, δεν γίνεται μικρός Χριστός κατά το ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός. Γαλ. 2,20.
Σοβαρότατο λοιπόν και θανάσιμο αμάρτημα ο θυμός και το επικίνδυνο με αυτόν είναι ότι λίγοι βλέπουν την σοβαρότητα της καταστάσεως. Αν δει ο θυμώδης κάποιον που πορνεύει θα τον καταδικάσει νομίζοντας ότι εκείνος είναι καλύτερος, και όμως, αυτός που καταδικάζει ο θυμώδης στον εαυτό του και άλλο σε ένα άτομο προξενεί αμαρτία, αλλά όμως ο θυμός είναι αίτιο των φόνων, ένα αίτιο της αιρέσεως είναι και ο θυμός, θύμωσε με του Πάπα τις κακοδιδασκαλίες ο Λούθηρος και γεννήθηκε η αίρεση του Προτεσταντισμού η οποία φονεύει δεκάδες εκατομμύρια ψυχές.
Οπότε είναι πολύ βαρύτερο αμάρτημα από όσο νομίζουμε και πολύ ύπουλα επικίνδυνο για την ψυχή αφού οδηγεί εκτός Βασιλείας διότι σκοτίζει τον άνθρωπο, τον παρασύρει σε αμαρτίες και έτσι δεν εργάζεται τις εντολές του Θεού, ὀργὴ γὰρ ἀνδρὸς δικαιοσύνην Θεοῦ οὐ κατεργάζεται. Ιακ. 1,20 Διότι η οργή παρασύρει τον άνθρωπο σε αμαρτίες και δεν εργάζεται μέσα σε αυτόν δικαιοσύνη Θεού.
Έτσι οργισμένος και εφόσον δεν εργάζεται τις εντολές είναι "σύνδεσμος αδικίας" και "ορυχείο αμαρτιών". Λέγει Κύριος, ἀλλὰ λύε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας Ησ. 58,6. λέει ο Κύριος λύνε κάθε σύνδεσμο με την αδικία. Δηλαδή όποιος θυμώνει και γενικώς όποιος αμαρτάνει είναι και αυτός σύνδεσμος αμαρτίας όπως ήταν ο Σίμωνας ο Μάγος στον οποίον είπε ο απόστολος σύνδεσμον ἀδικίας ὁρῶ σε ὄντα. Ο θυμώδης και ο κάθε αμετανόητος αμαρτωλός είναι ένας σύνδεσμος, ένας κρίκος σε μια αλυσίδα, την αλυσίδα της αποστασίας, της οποίας αρχικός κρίκος είναι ο Διάβολος. Άρα ο κάθε ένας που "δεν εργάζεται τις εντολές" και κάνει "τα έργα σαρκός" είναι αντιπρόσωπος Διαβόλου.
Για αυτό από εκείνον σαν από ορυχείο κακών βγαίνουν συνεχώς ποικίλες αμαρτίες, ἀνὴρ θυμώδης ὀρύσσει νεῖκος, ἀνὴρ δὲ ὀργίλος ἐξώρυξεν ἁμαρτίαν ὕβρις ἄνδρα ταπεινοῖ, τοὺς δὲ ταπεινόφρονας ἐρείδει δόξῃ Κύριος. Παρ. 29,22-23 Ο θυμώδης άνθρωπος βγάζει και σκορπά ολόγυρά του φιλονικίες και έριδες. Ο δε οργίλος βγάζει από μέσα του σαν από μεταλλείο κακών, αμαρτίες. Η υψηλοφροσύνη και η αλαζονεία ξεφτίζουν τον άνθρωπο, τον ταπεινώνουν από εικόνα Θεού, τους ταπεινόφρονες όμως θα στηρίξει ο Κύριος με αναφαίρετη δόξα. Στην αντίθετη πλευρά όποιος έχει αγάπη και μακροθυμία είναι σύνδεσμος αγιότητας και ένας κρίκος σε μια αλυσίδα στην οποία αρχή είναι ο ανεξίκακος μακρόθυμος και συγχωρητικός Χριστός, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων καὶ χαριζόμενοι ἑαυτοῖς ἐάν τις πρός τινα ἔχῃ μομφήν· καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο ὑμῖν, οὕτω καὶ ὑμεῖς· ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τὴν ἀγάπην, ἥτις ἐστὶ σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Κολ. 3,13-14
Να ανέχεστε με αγάπη ο ένας του άλλου τις αδυναμίες, να χαρίζεστε μεταξύ σας και να αλληλοσυγχωρήστε, εάν τυχόν κανένας έχει εναντίον άλλου κάποιον δικαιολογημένη δυσαρέσκεια και αφορμήν κατηγορίας. Όπως ο Χριστός χαρίστηκε σε σας και σας συγχώρησε, έτσι και σεις να συγχωρείτε ο ένας τον άλλον. Παρά πάνω δε από όλα αυτά να ενδυθείτε και να κάνετε κτήμα της ψυχής σας την αγάπη, η οποία συνδέει σε ένα τέλειο σύνολο όλες τις αρετές.
Αυτός λοιπόν που έχει το πάθος της οργής αποκλείει εαυτόν από τον Παράδεισο αλλά κάνει και κάτι άλλο, λιγοστεύει και την ζωή του, ζῆλος καὶ θυμὸς ἐλαττοῦσιν ἡμέρας, καὶ πρὸ καιροῦ γῆρας ἄγει μέριμνα. Σοφ. Σειρ. 30,24 Η ζηλοφθονία και ο θυμός λιγοστεύουν τις ημέρες της ζωής και η βασανιστική μέριμνα του βίου φέρνει πρόωρα τα γηρατειά.
"Η πολύ δουλειά τρώει τον αφέντη" λέει το δεύτερο σκέλος της προτάσεως. Η κόπωση που φέρνει η πλεονεξία σε γερνάει και λιγοστεύει την ζωή με διάφορους τρόπους ενώ ο θυμός και η ζήλια λιγοστεύουν τις ημέρες διότι δεν είναι λίγες οι φορές που μικραίνουν την ζωή από βίαιο θάνατο ή από τις δύσκολες συνθήκες εντός της φυλακής, ενώ οι συνεχείς καυγάδες και η εσωτερική δηλητηρίαση που φέρνει ο θυμός και η ζήλια οδηγούν τον άνθρωπο στον θάνατο μια ώρα αρχύτερα διότι προξενούν διάφορα νοσήματα, όπως καρδιακά και υπέρταση, κυρίως όμως προξενούν δυσαρμονία στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος πλάστηκε να μην έχει τον εωσφορικό εγωισμό και κατ' επέκταση τον εωσφορικό θυμό, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν Αποκ. 12,12 κατέβηκε ο διάβολος προς εσάς με θυμό μεγάλο. Ο θυμός του Διαβόλου είναι παράγωγο του εγωισμού του ακριβώς όπως και ο θυμός του θυμώδη. Όταν υπάρχει στον άνθρωπο ο κακός θυμός και γενικώς όταν ο άνθρωπος ποιεί την αμαρτία, αυτό σημαίνει ότι δεν βρίσκεται στην αρμονία την οποία τον δημιούργησε ο Θεός. Αυτή η δυσαρμονία που επιφέρει η αμαρτία δεν είναι μόνο αιτία αιωνίου θανάτου όπως μας ειπώθηκε, "βασιλεία Θεού δεν θα κληρονομήσει", αλλά είναι και αιτία πρόωρου σωματικού θανάτου, "ζηλοφθονία και θυμός λιγοστεύουν τις ημέρες της ζωής", αυτό κυρίως εννοεί ο σοφός Σειράχ και όχι πρώτιστα τις άλλες καταστάσεις όπως επί παραδείγματι θάνατος από συμπλοκή ή εντός της φυλακής.
Όταν ο άνθρωπος δια της τηρήσεως των εντολών και δια των μυστηρίων ζει στο τέλειο, εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι Ματθ. 5,48, στην αρμονία την οποία ο Θεός θέλει, σκέφτεται απείρως καλύτερα, είναι σε ισορροπία, νιώθει απείρως ομορφότερα, έχει ευεξία, είναι πλήρως ισορροπημένος, ενώ φτάνει σε μεγαλύτερη ηλικία από όσο θα φτάσει αν είναι βουτηγμένος στην αμαρτία και ας πεθάνει νωρίς. Αυτό ισχύει για κάθε αμαρτία και όχι μόνο για αυτές που φανερά οδηγούν στον θάνατο όπως επί παραδείγματι μέθαι, κῶμοι, οι οποίες προξενούν σωματική ασθένεια όπως κίρρωση ατυχήματα λόγω μέθης ή έμφραγμα.
Όλες οι αμαρτίες προξενούν δυσαρμονία και οδηγούν στον πρόωρο θάνατο για αυτό και θα δούμε ότι στην αντίθετη πλευρά η τήρηση εντολών οι οποίες φαινομενικά δεν έχουν καμία επίπτωση στο σώμα φέρνει παράταση της ζωής.
Μας λέει ο απόστολος Παύλος ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν. Α Κορ. 11,29-32 Διότι όποιος προσέρχεται στην Ευχαριστία αναξίως τρώει και πίνει κρίμα και καταδίκη επειδή δεν κάνει καμία διάκριση του σώματος και του αίματος του Κυρίου από το κοινό κρασί και ψωμί. Επειδή κοινωνάτε αναξίως υπάρχουν μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και βαριά άρρωστοι, αρκετοί δε και πεθαίνουν. Διότι εάν εξετάζαμε τον εαυτό μας με προσοχή και μετανοούσαμε ειλικρινά και άρα κοινωνούσαμε προετοιμασμένοι δεν θα καταδικαζόμαστε και δεν θα τιμωρούμαστε έτσι από τον Θεό. Τιμωρούμαστε τώρα από τον Θεό δικαίως για να μη καταδικαστούμε οριστικά στην απώλεια μαζί με τον κόσμο.
Είδαμε εδώ την ασθένεια, την βαριά ασθένεια, και τέλος την λιγόστευση της ζωής, τον πρόωρο θάνατο. Άρα στην αντίθετη πλευρά όποιος προσέρχεται αξίως στην Ευχαριστία έχει υγεία μακροζωία και αιώνια ζωή. Ας φέρουμε κατά νου και αυτά που είπε ο Χριστός στον παράλυτο, δηλαδή ότι από αμαρτία παρέλυσε, μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. Ιω. 5,14 Έπειτα από την θεραπεία τον βρήκε ο Ιησούς στην αυλή του ναού και του είπε, "πρόσεξε, έγινες καλά, μην αμαρτάνεις πλέον για να μη σου συμβεί κάτι το χειρότερο".
Αμάρτησες και παρέλυσες, αν συνεχίσεις τις αμαρτίες τώρα δεν θα αρρωστήσεις αλλά θα σου συμβεί και κάτι χειρότερο, δηλαδή θα βρεθείς στην Κόλαση. Το λέει αυτό στον συγκεκριμένο άνθρωπο διότι η κατάσταση του ήταν καθημερινός βασανιστικότατος θάνατος. Θέλει εμφατικά να μας διδάξει ότι η κάθε αμαρτία φέρνει λιγόστευση της ζωής. Δεν του είπε μην πορνεύεις πλέον ή μην πίνεις πλέον, όπου από αυτά μπορούσε να κολλήσει ασθένεια ή να έχει δυστύχημα, αλλά του είπε μην αμαρτάνεις πλέον. Αν συνέχιζε ο πρώην παράλυτος την αμαρτία, τώρα θα οδηγούνταν όχι σε σωματική ασθένεια αλλά επειδή θα ήταν μεγάλος σε ηλικία θα οδηγούνταν σε χειρότερο θάνατο, τον επόμενο θάνατο, τον δεύτερο θάνατο, τον αιώνιο, θα βρισκόταν στην Κόλαση. Η τήρηση των εντολών φέρνει μακροζωία όπως παρατηρούμε από αυτά τα Βιβλικά αποσπάσματα. Ας θυμηθούμε και την 5η εντολή, "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου για να έχεις καλό και μακροζωία". Φαινομενικά η εντολή δεν έχει καμία επίπτωση στο σώμα. Οπότε με όλα τα παραπάνω διαπιστώνουμε ότι ο θυμός και γενικώς η αμαρτία επιφέρει λιγόστευση της ζωής επί Γης, πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί -- ἐλαττοῦσιν ἡμέρας -- μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται, και αιώνια αυτοκαταδίκη, βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν -- μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται.
Με την τήρηση των εντολών και την δύναμη των μυστηρίων ο άνθρωπος βρίσκεται σε αρμονία, δηλαδή γίνεται οίκος Θεού, έτσι ζει όχι απλά στο "λίαν καλό" καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὰ πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καὶ ἰδοὺ καλὰ λίαν αλλά ζει πια στο "τέλειο" έσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, αυτό φέρνει και επί Γης μακροζωία.
Άρα όχι η Γιόγκα το Φενκγ Σούι και τα όμοια αλλά η Χριστιανική ζωή είναι που φέρνει ευεξία, ισορροπία, αρμονία νου και σώματος, μακροζωία. Ο Διάβολος αντιπαραθέτει στα του Χριστού τα κίβδηλα. Η Γιόγκα έρχεται ώστε να αντικαταστήσει το γνήσιο και ενώ οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους ωφελεί αυτή τους βλάπτει.
Από τα παραπάνω όπως ευκόλως μπορούμε να εννοήσουμε, είναι δυνατόν να αντικατασταθούν τα ζῆλος -- ζῆλοι Σειράχ Παύλος, θυμὸς -- θυμοί Σειράχ Παύλος, με τα υπόλοιπα αμαρτήματα και έτσι αντί να ειπωθεί ζῆλος καὶ θυμὸς ἐλαττοῦσιν ἡμέρας Σοφ. Σειρ. 30,24 να ειπωθεί το εξής: μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις , ἐλαττοῦσιν ἡμέρας.
Παρατηρούμε ότι ο Παύλος έχει πληθυντικό στα "έργα της σάρκας", ο Σειράχ έχει ενικό.
Τα λόγια του αποστόλου έχουν βαθύτερο νόημα, δεν είναι παρόμοιο όπως όταν εμείς λέμε οι θυμοί, οι ζήλιες, οι έχθρες, δηλαδή τα πολλά. Ο ακριβολόγος Παύλος σαν με μεγεθυντικό φακό με τον πληθυντικό κάνει λόγο για τις διαβαθμίσεις της αμαρτίας. Ίσως αναρωτηθείτε γιατί ενικός σε ορισμένα.
Δείτε εδώ τον φίλο του γέροντα Δανιήλ απόστολο Παύλο να μας ερμηνεύει το χωρίο.
Ο θυμός και γενικώς η αμαρτία είναι σαν μια ασθένεια η οποία ξεκινάει έπειτα εξαπλώνεται και τελικά καταβροχθίζει. Θυμώνει κάποιος με ορισμένα, θυμώνει με κάμποσα, οργίζεται με το παραμικρό ασήμαντο φωνάζει βρίζει και του φταίνε συνεχώς όλα, θυμοί. Ζηλοφθονεί λίγα, ζηλεύει κάμποσα, ζηλεύει τα πάντα του πλησίον, ζῆλοι. Δεν μιλάει σε κάποιον, του κάνει κακό, τον σκοτώνει, φόνοι.
Την αμαρτία ως ασθένεια που εξαπλώνεται και θανατώνει μπορούμε να την δούμε αμέσως μετά τον στίχο που εξετάζουμε διότι ευθύς ο απόστολος λέει, πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ᾿ ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ. Εφ. 4,31
Εσωτερική πικρία εναντίον του άλλου, έπειτα θυμός,
έπειτα οργή, έπειτα θυμώδη ξεφωνητά, εν τέλει βλασφημία, ας φύγει και
ας λείψει εντελώς από σας, όπως και κάθε άλλη κακία εις βάρος του άλλου. Δηλαδή έχουμε μια θανατηφόρο πορεία ενώ ακόμη και η αρχή της πορείας, δηλαδή το κάθε πικρία, είναι ασθένεια, η αρχή ασθενείας. Το σὺν πάσῃ κακίᾳ δηλώνει ότι αυτό ήταν παράδειγμα της
πορείας για όλες τις αμαρτίες. Όλες οι αμαρτίες έχουν πορεία σαν
ασθένεια η οποία εν τέλει οδηγεί στην βλασφημία δηλαδή την άρνηση Θεού. Ακόμη και η παραμικρή ζήλια και ο παραμικρός θυμός είναι έργο σαρκός και πρέπει να αποβληθεί ώστε να φύγει ο παλαιός και να έχουμε τον "τέλειο νέο άνθρωπο", έσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ.
Οι αμαρτίες αν μείνουν αμετανόητες οδηγούν εκτός Βασιλείας, εξάλλου πολλοί μικροί θυμοί κάνουν έναν τεράστιο, τουτέστιν σταγόνα σταγόνα γεμίζει το καζάνι μας της κολάσεως. Και δεν είναι μόνο αυτό αλλά ανά πάσα στιγμή το λίγο, το αρχικό, μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ, να εξελιχθεί στο τελικό στάδιο. Οπότε ο απόστολος μας εφιστά την προσοχή να εξαφανιστούν όλοι οι θυμοί, όλες οι ζήλιες, όλες οι έχθρες, όλοι οι φόνοι, σε οποιοδήποτε στάδιο και αν είναι. Να εξαφανιστούν όχι μόνο οι κυριολεκτικοί επί παραδείγματι φόνοι αλλά και οι μεταφορικοί όπου έχουμε "σκοτώσει" κάποιον, δηλαδή τον έχουμε σαν νεκρό, επειδή μας πείραξε.
Ο θυμός λοιπόν είναι ύπουλος πολύ επικίνδυνος και εντελώς διαβρωτικός στην ανθρώπινη προσωπικότητα και ζωή. Είναι ικανός να καταστρέψει ακόμη και έναν προσεκτικό, απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό, επηρεάζει το σώμα τον νου και την καρδία.
Πόσο μάλλον λοιπόν επηρεάζει και καταστρέφει κάποιον ο οποίος έχει και άλλα πάθη. Ὀργὴ ἀπόλλυσι καὶ φρονίμους, ἀπόκρισις δὲ ὑποπίπτουσα ἀποστρέφει θυμόν, λόγος δὲ λυπηρὸς ἐγείρει ὀργάς. Παρ. 15,1 Ο θυμός και η οργή καταστρέφει και αυτούς ακόμη τους φρόνιμους. Απάντηση με ταπεινοφροσύνη και πραότητα αναχαιτίζει τον θυμό. Λόγος όμως εξερεθιστικός προκαλεί και εξεγείρει θυμούς.
Οπότε με όσα είδαμε γίνεται εμφανέστατο ότι ο οργίλος δεν δικαιώνεται και "καλό δεν έχει" ούτε στα υλικά αλλά και ούτε στα πνευματικά, οὐ δυνήσεται θυμὸς ἄδικος δικαιωθῆναι, ἡ γὰρ ῥοπὴ τοῦ θυμοῦ αὐτοῦ πτῶσις αὐτῷ. Σοφ. Σειρ. 1,22 Άνθρωπος που κρατεί μέσα του θυμό άδικο και εχθρότητα δεν θα βρει δικαίωση διότι η ορμή του θυμού του αποτελεί για αυτόν πτώση και καταδίκη.
Παρατηρήσαμε τον απόστολο πριν να μας λέει γενικά ότι ο "θυμός", θυμοί, αποκλείει από την Βασιλεία, είναι πτώση και καταδίκη και δεν δικαιώνεται ο οργίλος άνθρωπος, το ίδιο μας έχει συμβουλεύσει πριν τον Παύλο και ο σοφός Σειράχ.
Στον Σειράχ όμως έχουμε και έναν καθορισμό, θυμός άδικος, λέει ότι ο άδικος θυμός δεν δικαιώνεται, οπότε πρέπει να υπάρχει και δίκαιος θυμός ο οποίος δικαιώνεται, άρα αυτός θα είναι σωστός και ωφέλιμος. Όμως πριν ο απόστολος είχε πει γενικά "θυμός", κάθε θυμό, μικρό, μεγάλο, διδάσκει να αφαιρέσουμε ως "έργο σάρκας". Τι εννοεί ο σοφός Σειράχ; Γίνεται να υπάρχει άδικος και δίκαιος θυμός; Θυμός ωφέλιμος και βλαβερός; Ίσως θα φαίνεται βαρύ και ανήκουστο στα αυτιά του κόσμου τούτου ακόμη και στο πολύ μακρινό μέλλον, αλλά ο "άδικος θυμός" είναι κάθε θυμός που δεν έχει κίνητρο την αγάπη προς τον Θεό ο οποίος ἀγάπη ἐστι. Εάν κίνητρο του θυμού είναι η αγάπη προς τον Θεό τότε ο θυμός είναι δίκαιος και άγιος, πολύ γνωστός στην αγάπη "που δεν οργίζεται", ἡ ἀγάπη οὐ παροξύνεται, αφού στρέφεται αποκλειστικά κατά του Διαβόλου και κατ' επέκταση της αμαρτίας που αυτός διδάσκει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο απόστολος Παύλος ενώ συμβουλεύει να μην έχουμε θυμό και ότι αυτός είναι θανάσιμος ο ίδιος παροξυνόταν, δηλαδή θύμωσε, όταν είδε την Αθήνα γεμάτη είδωλα. Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ἐκδεχομένου αὐτοὺς τοῦ Παύλου, παρωξύνετο τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν. Πραξ. 17,16 Ενώ ο Παύλος περίμενε στην Αθήνα θύμωνε το πνεύμα του διότι έβλεπε την πόλη να είναι γεμάτη είδωλα.
Βλέπουμε ότι ο θυμός του Παύλου είναι εναντίων του Διαβόλου, ὅτι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια Ψαλμ. 95, 5 και έγινε κίνητρο ιεραποστολής και κήρυξης του Ευαγγελίου στην Αθήνα. Μας λέει παρωξύνετο και όχι οργίζετο διότι ο Παύλος είχε τον άγιο θυμό συνεχώς, είχε συνεχώς τον δίκαιο θυμό. Αυτός στην θέα των ειδώλων οξύνθηκε, έγινε κοφτερότερος, παρά-οξύνω, τα τόσα είδωλα του προξένησαν θυμό μέγα εναντίων του Διαβόλου. Έτσι, "δικαιωθήναι", βρήκε δικαίωση στα μάτια του Θεού και "η γαρ ροπή του θυμού αυτού" στέφανος αυτώ.
Δηλαδή διδασκόμαστε ότι ο θυμός κινεί και αυτός τον άνθρωπο προς την πράξη του καλού, εδώ προς τον Ευαγγελισμό, κινεί τον άνθρωπο κατά του Διαβόλου, άρα κινεί ενέργεια ακόμη και κατά του εαυτού μας όταν αυτός κάνει την αμαρτία, ο καλός θυμός είναι που "μισεί την δική του ψυχή" ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν όπως λέει ο Χριστός στο Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητὴς εἶναι. Λουκάς 14,26. Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμού ουκ εστί μου άξιος. Το μίσος μισεῖ του χωρίου Λουκάς 14,26 είναι παράγωγο του άγιου θυμού και εναντίων της αμαρτίας. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι είναι το γενεσιουργό αίτιο του θυμού αυτό που τον κάνει άγιο ή δαιμονικό. Όταν έχει κίνητρο την αγάπη στον Θεό τότε δεν υπάρχει ο εγωισμός άρα δεν υπάρχει ούτε ιδιοτέλεια, έτσι γεννιέται ο άγιος θυμός ο οποίος δεν έχει καρπό ούτε φωνές, ούτε νεύρα, ούτε καταστροφές. Ο άγιος θυμός δεν έχει ούτε καν το γνωστό αίσθημα του θυμού εντός του ανθρώπου. Ο άγιος θυμός επιδιώκει τον συμφέρον του άλλου και όχι την βλάβη του όπως ο άδικος θυμός ο οποίος είναι ο άγνωστος στην αγάπη, ἡ ἀγάπη οὐ παροξύνεται.
Θυμώνει ο άνθρωπος όταν δεν τηρεί τις εντολές και έγινε με αυτό ακόλουθος Σατάν, μετανοεί από την αμαρτία που έπραξε και επιστρέφει στον δρόμο του Θεού. Θυμώνει όταν παραβεί κάποια εντολή και γίνεται περισσότερο ζηλωτής και δεν πέφτει εύκολα. Θυμώνει όταν δεν είναι δραστήριος προς αυτόν που χρειάζεται παρηγοριά και βοήθεια, έτσι με αυτόν τον θυμό γίνεται σύνδεσμος δικαιοσύνης και σωτηρίας.
Θυμώνουμε κατά του εαυτού μας όταν αμαρτάνουμε και όταν αμελούμε να κάνουμε το καλό, ο θυμός αυτός είναι κατά του παλαιού ανθρώπου, έτσι είναι άγιος και σωτήριος θυμός, ένα όπλο που οδηγεί τον άνθρωπο προς την τήρηση των εντολών, προς τον Θεό.
Με αυτόν καταπολεμούνται τα αμαρτήματα που μας κρατούν εκτός Βασιλείας.
Με τον θυμό εναντίων του παλαιού ανθρώπου καταπολεμούμε την αμέλεια και την πνευματική τεμπελιά. Με τον θυμό εναντίων του Διαβόλου αντιστεκόμαστε στις μεθοδείες του και βοηθούμε τον αδελφό. Εφόσον είμαστε θυμωμένοι εναντίων του Διαβόλου τότε τρέχουμε προς βοήθεια του αδελφού ο οποίος είναι ασθενής από την αμαρτία, από την αίρεση, από τις διάφορες θεωρίες που έχουν κάνει αισθητή την εμφάνισή τους τώρα τελευταία. Με όλα αυτά μπορούμε να καταλάβουμε και τον θυμό του Θεού, την πολύ γνωστή οργή του Θεού, η οποία είναι παιδαγωγία και οικονομία, είναι οργή προς την αμαρτία και ωφελεί τον άνθρωπο. Οργίζεται ο Θεός τώρα για να μην απωλεστούμε αιωνίως. Οτιδήποτε κάνει ο Θεός είναι προς συμφέρον του ανθρώπου, όπως ο άνθρωπος που υπερασπίζεται με τον άγιο θυμό τον αδελφό του από την πτώση έτσι και η οργή του Θεού υπερασπίζεται το πλάσμα του από τον διάβολο και την αιώνια κόλαση.
Άρα έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω είναι λάθος να σκεφτούμε ότι είμαστε εντάξει πνευματικά διότι ο δικός μας θυμός είναι λίγος και μένει μόνο εντός μας ή να σκεφτούμε ότι ορισμένες φορές θυμώνουμε πολύ μεν αλλά δεν κάνουμε καταστροφές ή να σκεφτούμε ότι όταν θυμώνουμε κάνουμε μικροκαταστροφές σε αντικείμενα αλλά δεν επιφέρουμε βλάβη στον άλλον. Αυτό είναι λάθος να το σκεφτόμαστε διότι έτσι παραμένουμε στην ασθένεια και εφησυχάζουμε επειδή όπως νομίζουμε τα συμπτώματα της δεν είναι βαριά, ας θυμηθούμε το κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει. Αποκ. 12,12 κατέβηκε ο διάβολος προς εσάς με θυμό μεγάλο, ξέροντας καλά, ότι λίγο ακόμη καιρό έχει στην διάθεση του διότι η κυριαρχία του θα καταλυθεί εντός ολίγου. Ο Διάβολος έχει άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο θυμό, λίγο όταν έχει καταφέρει να παρασύρει, αλλά πάντοτε έχει θυμό, τον διαβολικό θυμό, όπως πάντοτε είχε θυμό ο Παύλος, τον άγιο θυμό, παρά-οξύνετο. Αυτός ο θυμός μας που λέμε εκδηλώνεται σε μικρό βαθμό μόνο εντός μας, που λέμε δεν βρίζει, που λέμε δεν κάνει μεγάλες καταστροφές, άρα θεωρούμε ότι είμαστε εντάξει, δεν παύει να είναι ο κακός θυμός, ο άδικος θυμός, ο θυμός του Διαβόλου, ο θυμός της κολάσεως, είναι διαβάθμιση του θυμοί και ασθένεια. Εμείς έχουμε το πάθος και όχι την αρετή που οδήγησε σε ιεραποστολή που εν τέλει οδηγεί σε τήρηση εντολών, η ιεραποστολή ήταν το αποτέλεσμα στην συγκεκριμένη περίσταση, σε άλλη περίσταση θα ήταν τήρηση κάποιας άλλης εντολής. Είμαστε στην κατάσταση θυμοί δείγμα του παλαιού ανθρώπου και όχι στην κατάσταση παρωξύνετο, άρα θα πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να εξαλειφθεί το πάθος. Τώρα ο θυμός αυτός είναι μικρή φλόγα που σιγοκαίει στα ξερόκλαδα του δάσους του εγωισμού αλλά με τον μανιασμένο αέρα από το ξεφύσημα των οργισμένων ρουθουνιών μπορεί ανά πάσα στιγμή να φουντώσει σε πυρκαγιά, να φουντώσει σε "θυμόν μέγαν". Οπότε είναι ανάγκη αγώνα ώστε αυτός ο θυμός να δώσει την θέση του στον θυμό που η αγάπη γνωρίζει.
Σκοπός του Χριστιανού είναι η τελείωση, να προοδεύει πνευματικά, πρέπει να οδηγείται στην τελειότητα όπως μας δίδαξε ο Χριστός, "γίνεστε τέλειοι". Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν. Ματθ. 5,48
Εφόσον ο Χριστός μας δίδαξε να γίνουμε τέλειοι και οι απόστολοι και οι σοφοί συγγραφείς της Βίβλου ανέφεραν ότι οι αμαρτίες είναι αποκλεισμός από την Βασιλεία αυτό σημαίνει ότι είναι εφικτή η απαλλαγή από οποιαδήποτε αμαρτία. Ας μην νομίζουμε ότι είναι αδύνατη η απαλλαγή μας από κάποιο πάθος και αμαρτία. Γνήσιο αγώνα και προσευχή χρειάζεται και θα απαλλαγούμε. Η πνευματική άνοδος είναι πορεία και όχι στιγμή, ἀκούετε. ἰδοὺ ἐξῆθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι. καὶ ἄλλο ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ ἐδίδου καρπὸν ἀναβαίνοντα καὶ αὐξάνοντα, καὶ ἔφερεν ἐν τριάκοντα καὶ ἐν ἑξήκοντα καὶ ἐν ἑκατόν. Μαρκ. 4,3 και 8 Ακούστε με προσοχή, βγήκε ο σπορέας Χριστός να σπείρει και καθώς έσπερνε ένα μέρος έπεσε στον δρόμο, άλλο σε πετρώδες έδαφος, άλλο ξεράθηκε, άλλο το έπνιξαν τα αγκάθια, άλλο έπεσε σε γόνιμο έδαφος και απέδιδε καρπούς καθώς βλάσταινε και άλλο έφερε τριάντα καρπούς άλλο εξήντα και άλλο εκατό.
Σιγά σιγά θα προοδεύσουμε στην αρετή, έφερε καρπό που ανέβαινε και αυξανόταν, ἀναβαίνοντα καὶ αὐξάνοντα, όχι αναβάντα και αυξηθέντα, ενώ όλοι μπορούμε να φτάσουμε το τέλειο, ἑκατόν.
Θυμός, πάθος αλλά και αρετή και είναι εντελώς διαφορετικός ο ένας από τον άλλον. Παρά το ότι έχουν ίδιο όνομα έχουν εντελώς διαφορετικό επίθετο, Διαβολικός και Άγιος.
Για αυτό και στο χωρίο η φράση ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· την οποία βλέπουμε στο πρώτο σκέλος μας διδάσκει το εξής: "να έχετε τον άγιο θυμό που οδηγεί στην σωτηρία, όχι τον δαιμονικό που οδηγεί σε αμαρτία" και δεν λέει να νευριάζετε όμως να μην κάνετε αμαρτίες ή να νευριάζετε μεν αλλά απαλά χωρίς καταστροφές. Το δε άλλο σκέλος του χωρίου, δηλαδή το ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν εννοεί το εξής, ότι αν δεν έχουμε κατακτήσει το μεγάλο πνευματικό μέτρο, τότε να προσπαθούμε ώστε να σβήνουμε τον κακό θυμό πολύ σύντομα, να μην υπάρχει ούτε ο μικρότερος από τους θυμοί και να αγωνιστούμε ώστε την θέση του να πάρει ο καλός θυμός. Εφόσον αμέσως προσπαθούμε να φεύγει η οργή, μεταφορά πριν δύσει ο ήλιος, αυτό είναι δείγμα σωστής θεώρησης των πραγμάτων και δείγμα θέλησης προόδου. Τότε έρχεται ο Θεός και οδηγεί από την εξάλειψη του κακού θυμού προς την απόκτηση του άγιου θυμού. Ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἃ λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἐπὶ ταῖς κοίταις ὑμῶν κατανύγητε. Ψαλ. 4,5. Όσα πονηρά σχέδια μελετάτε στις καρδιές σας, το βράδυ όταν κοιμάστε επανεξετάστε τα, συντριβείτε για αυτά και μετανοήστε. Βλέπουμε ότι το "να μην δύσει ο ήλιος πριν σβήσει η οργή" που είπε ο Παύλος, μετατρέπεται στον Ψαλμό 4 σε "επανεξετάστε τα πονηρά και μετανοήστε". Εδώ ο Ψαλμωδός μιλάει στους σκληρόκαρδους και αυτούς που αγαπούν τα μάταια, υἱοὶ ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος; Ψαλ. 4,3. Οπότε έχουμε επιβεβαίωση ότι στο δεύτερο σκέλος δεν μας λέει ο απόστολος "αν τυχόν νευριάσετε μέχρι το βράδυ να ηρεμείτε" αλλά μας λέει το εξής: "προσπαθείτε να διώξετε γρήγορα τον αμαρτωλό θυμό ώστε να έρθει ο άγιος". Όταν ο άνθρωπος έχει αγάπη και συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του τότε η οργή και ο θυμός του συγκρατιούνται και συν το χρόνω με την επέμβαση του Θεού εξαφανίζονται δίδοντας την θέση τους στον άγιο θυμό. Ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να μην θυμώνει θα πρέπει να ζητάει την βοήθεια του Θεού, χωρίς αυτή δεν καταφέρνει τίποτα σε κανένα πεδίο. Έπειτα θα πρέπει να ενεργεί και ο ίδιος αποφεύγοντας κάποιες καταστάσεις, τουτέστιν θα πρέπει να μην προσπαθεί όταν είναι θυμωμένος να "κανονίσει τους λογαριασμούς", θα πρέπει να σκέφτεται ότι είμαστε παροδικοί σε αυτήν την Γη, να σκέφτεται ότι είναι και αυτός αμαρτωλός, δηλαδή ότι και αυτός έχει πειράξει ή κλέψει ή γενικώς βλάψει. Θα πρέπει να σκέφτεται ότι ορισμένες φορές με λίγα κερδίζουμε άπειρα, να σκέφτεται ότι με την μακροθυμία και την ευσπλαχνία κερδίζουμε την εύνοια Θεού, δηλαδή με το τίποτα κερδίζουμε τα πάντα.
Οι αμαρτίες αν μείνουν αμετανόητες οδηγούν εκτός Βασιλείας, εξάλλου πολλοί μικροί θυμοί κάνουν έναν τεράστιο, τουτέστιν σταγόνα σταγόνα γεμίζει το καζάνι μας της κολάσεως. Και δεν είναι μόνο αυτό αλλά ανά πάσα στιγμή το λίγο, το αρχικό, μπορεί να εξελιχθεί σε πολύ, να εξελιχθεί στο τελικό στάδιο. Οπότε ο απόστολος μας εφιστά την προσοχή να εξαφανιστούν όλοι οι θυμοί, όλες οι ζήλιες, όλες οι έχθρες, όλοι οι φόνοι, σε οποιοδήποτε στάδιο και αν είναι. Να εξαφανιστούν όχι μόνο οι κυριολεκτικοί επί παραδείγματι φόνοι αλλά και οι μεταφορικοί όπου έχουμε "σκοτώσει" κάποιον, δηλαδή τον έχουμε σαν νεκρό, επειδή μας πείραξε.
Ο θυμός λοιπόν είναι ύπουλος πολύ επικίνδυνος και εντελώς διαβρωτικός στην ανθρώπινη προσωπικότητα και ζωή. Είναι ικανός να καταστρέψει ακόμη και έναν προσεκτικό, απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό, επηρεάζει το σώμα τον νου και την καρδία.
Πόσο μάλλον λοιπόν επηρεάζει και καταστρέφει κάποιον ο οποίος έχει και άλλα πάθη. Ὀργὴ ἀπόλλυσι καὶ φρονίμους, ἀπόκρισις δὲ ὑποπίπτουσα ἀποστρέφει θυμόν, λόγος δὲ λυπηρὸς ἐγείρει ὀργάς. Παρ. 15,1 Ο θυμός και η οργή καταστρέφει και αυτούς ακόμη τους φρόνιμους. Απάντηση με ταπεινοφροσύνη και πραότητα αναχαιτίζει τον θυμό. Λόγος όμως εξερεθιστικός προκαλεί και εξεγείρει θυμούς.
Οπότε με όσα είδαμε γίνεται εμφανέστατο ότι ο οργίλος δεν δικαιώνεται και "καλό δεν έχει" ούτε στα υλικά αλλά και ούτε στα πνευματικά, οὐ δυνήσεται θυμὸς ἄδικος δικαιωθῆναι, ἡ γὰρ ῥοπὴ τοῦ θυμοῦ αὐτοῦ πτῶσις αὐτῷ. Σοφ. Σειρ. 1,22 Άνθρωπος που κρατεί μέσα του θυμό άδικο και εχθρότητα δεν θα βρει δικαίωση διότι η ορμή του θυμού του αποτελεί για αυτόν πτώση και καταδίκη.
Παρατηρήσαμε τον απόστολο πριν να μας λέει γενικά ότι ο "θυμός", θυμοί, αποκλείει από την Βασιλεία, είναι πτώση και καταδίκη και δεν δικαιώνεται ο οργίλος άνθρωπος, το ίδιο μας έχει συμβουλεύσει πριν τον Παύλο και ο σοφός Σειράχ.
Στον Σειράχ όμως έχουμε και έναν καθορισμό, θυμός άδικος, λέει ότι ο άδικος θυμός δεν δικαιώνεται, οπότε πρέπει να υπάρχει και δίκαιος θυμός ο οποίος δικαιώνεται, άρα αυτός θα είναι σωστός και ωφέλιμος. Όμως πριν ο απόστολος είχε πει γενικά "θυμός", κάθε θυμό, μικρό, μεγάλο, διδάσκει να αφαιρέσουμε ως "έργο σάρκας". Τι εννοεί ο σοφός Σειράχ; Γίνεται να υπάρχει άδικος και δίκαιος θυμός; Θυμός ωφέλιμος και βλαβερός; Ίσως θα φαίνεται βαρύ και ανήκουστο στα αυτιά του κόσμου τούτου ακόμη και στο πολύ μακρινό μέλλον, αλλά ο "άδικος θυμός" είναι κάθε θυμός που δεν έχει κίνητρο την αγάπη προς τον Θεό ο οποίος ἀγάπη ἐστι. Εάν κίνητρο του θυμού είναι η αγάπη προς τον Θεό τότε ο θυμός είναι δίκαιος και άγιος, πολύ γνωστός στην αγάπη "που δεν οργίζεται", ἡ ἀγάπη οὐ παροξύνεται, αφού στρέφεται αποκλειστικά κατά του Διαβόλου και κατ' επέκταση της αμαρτίας που αυτός διδάσκει. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον ο απόστολος Παύλος ενώ συμβουλεύει να μην έχουμε θυμό και ότι αυτός είναι θανάσιμος ο ίδιος παροξυνόταν, δηλαδή θύμωσε, όταν είδε την Αθήνα γεμάτη είδωλα. Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ἐκδεχομένου αὐτοὺς τοῦ Παύλου, παρωξύνετο τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν. Πραξ. 17,16 Ενώ ο Παύλος περίμενε στην Αθήνα θύμωνε το πνεύμα του διότι έβλεπε την πόλη να είναι γεμάτη είδωλα.
Βλέπουμε ότι ο θυμός του Παύλου είναι εναντίων του Διαβόλου, ὅτι πάντες οἱ θεοὶ τῶν ἐθνῶν δαιμόνια Ψαλμ. 95, 5 και έγινε κίνητρο ιεραποστολής και κήρυξης του Ευαγγελίου στην Αθήνα. Μας λέει παρωξύνετο και όχι οργίζετο διότι ο Παύλος είχε τον άγιο θυμό συνεχώς, είχε συνεχώς τον δίκαιο θυμό. Αυτός στην θέα των ειδώλων οξύνθηκε, έγινε κοφτερότερος, παρά-οξύνω, τα τόσα είδωλα του προξένησαν θυμό μέγα εναντίων του Διαβόλου. Έτσι, "δικαιωθήναι", βρήκε δικαίωση στα μάτια του Θεού και "η γαρ ροπή του θυμού αυτού" στέφανος αυτώ.
Δηλαδή διδασκόμαστε ότι ο θυμός κινεί και αυτός τον άνθρωπο προς την πράξη του καλού, εδώ προς τον Ευαγγελισμό, κινεί τον άνθρωπο κατά του Διαβόλου, άρα κινεί ενέργεια ακόμη και κατά του εαυτού μας όταν αυτός κάνει την αμαρτία, ο καλός θυμός είναι που "μισεί την δική του ψυχή" ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν όπως λέει ο Χριστός στο Εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ τὴν γυναῖκα καὶ τὰ τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τὰς ἀδελφάς, ἔτι δὲ καὶ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητὴς εἶναι. Λουκάς 14,26. Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμού ουκ εστί μου άξιος. Το μίσος μισεῖ του χωρίου Λουκάς 14,26 είναι παράγωγο του άγιου θυμού και εναντίων της αμαρτίας. Οπότε καταλαβαίνουμε ότι είναι το γενεσιουργό αίτιο του θυμού αυτό που τον κάνει άγιο ή δαιμονικό. Όταν έχει κίνητρο την αγάπη στον Θεό τότε δεν υπάρχει ο εγωισμός άρα δεν υπάρχει ούτε ιδιοτέλεια, έτσι γεννιέται ο άγιος θυμός ο οποίος δεν έχει καρπό ούτε φωνές, ούτε νεύρα, ούτε καταστροφές. Ο άγιος θυμός δεν έχει ούτε καν το γνωστό αίσθημα του θυμού εντός του ανθρώπου. Ο άγιος θυμός επιδιώκει τον συμφέρον του άλλου και όχι την βλάβη του όπως ο άδικος θυμός ο οποίος είναι ο άγνωστος στην αγάπη, ἡ ἀγάπη οὐ παροξύνεται.
Θυμώνει ο άνθρωπος όταν δεν τηρεί τις εντολές και έγινε με αυτό ακόλουθος Σατάν, μετανοεί από την αμαρτία που έπραξε και επιστρέφει στον δρόμο του Θεού. Θυμώνει όταν παραβεί κάποια εντολή και γίνεται περισσότερο ζηλωτής και δεν πέφτει εύκολα. Θυμώνει όταν δεν είναι δραστήριος προς αυτόν που χρειάζεται παρηγοριά και βοήθεια, έτσι με αυτόν τον θυμό γίνεται σύνδεσμος δικαιοσύνης και σωτηρίας.
Θυμώνουμε κατά του εαυτού μας όταν αμαρτάνουμε και όταν αμελούμε να κάνουμε το καλό, ο θυμός αυτός είναι κατά του παλαιού ανθρώπου, έτσι είναι άγιος και σωτήριος θυμός, ένα όπλο που οδηγεί τον άνθρωπο προς την τήρηση των εντολών, προς τον Θεό.
Με αυτόν καταπολεμούνται τα αμαρτήματα που μας κρατούν εκτός Βασιλείας.
Με τον θυμό εναντίων του παλαιού ανθρώπου καταπολεμούμε την αμέλεια και την πνευματική τεμπελιά. Με τον θυμό εναντίων του Διαβόλου αντιστεκόμαστε στις μεθοδείες του και βοηθούμε τον αδελφό. Εφόσον είμαστε θυμωμένοι εναντίων του Διαβόλου τότε τρέχουμε προς βοήθεια του αδελφού ο οποίος είναι ασθενής από την αμαρτία, από την αίρεση, από τις διάφορες θεωρίες που έχουν κάνει αισθητή την εμφάνισή τους τώρα τελευταία. Με όλα αυτά μπορούμε να καταλάβουμε και τον θυμό του Θεού, την πολύ γνωστή οργή του Θεού, η οποία είναι παιδαγωγία και οικονομία, είναι οργή προς την αμαρτία και ωφελεί τον άνθρωπο. Οργίζεται ο Θεός τώρα για να μην απωλεστούμε αιωνίως. Οτιδήποτε κάνει ο Θεός είναι προς συμφέρον του ανθρώπου, όπως ο άνθρωπος που υπερασπίζεται με τον άγιο θυμό τον αδελφό του από την πτώση έτσι και η οργή του Θεού υπερασπίζεται το πλάσμα του από τον διάβολο και την αιώνια κόλαση.
Άρα έχοντας κατά νου όλα τα παραπάνω είναι λάθος να σκεφτούμε ότι είμαστε εντάξει πνευματικά διότι ο δικός μας θυμός είναι λίγος και μένει μόνο εντός μας ή να σκεφτούμε ότι ορισμένες φορές θυμώνουμε πολύ μεν αλλά δεν κάνουμε καταστροφές ή να σκεφτούμε ότι όταν θυμώνουμε κάνουμε μικροκαταστροφές σε αντικείμενα αλλά δεν επιφέρουμε βλάβη στον άλλον. Αυτό είναι λάθος να το σκεφτόμαστε διότι έτσι παραμένουμε στην ασθένεια και εφησυχάζουμε επειδή όπως νομίζουμε τα συμπτώματα της δεν είναι βαριά, ας θυμηθούμε το κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν, εἰδὼς ὅτι ὀλίγον καιρὸν ἔχει. Αποκ. 12,12 κατέβηκε ο διάβολος προς εσάς με θυμό μεγάλο, ξέροντας καλά, ότι λίγο ακόμη καιρό έχει στην διάθεση του διότι η κυριαρχία του θα καταλυθεί εντός ολίγου. Ο Διάβολος έχει άλλοτε πολύ και άλλοτε λίγο θυμό, λίγο όταν έχει καταφέρει να παρασύρει, αλλά πάντοτε έχει θυμό, τον διαβολικό θυμό, όπως πάντοτε είχε θυμό ο Παύλος, τον άγιο θυμό, παρά-οξύνετο. Αυτός ο θυμός μας που λέμε εκδηλώνεται σε μικρό βαθμό μόνο εντός μας, που λέμε δεν βρίζει, που λέμε δεν κάνει μεγάλες καταστροφές, άρα θεωρούμε ότι είμαστε εντάξει, δεν παύει να είναι ο κακός θυμός, ο άδικος θυμός, ο θυμός του Διαβόλου, ο θυμός της κολάσεως, είναι διαβάθμιση του θυμοί και ασθένεια. Εμείς έχουμε το πάθος και όχι την αρετή που οδήγησε σε ιεραποστολή που εν τέλει οδηγεί σε τήρηση εντολών, η ιεραποστολή ήταν το αποτέλεσμα στην συγκεκριμένη περίσταση, σε άλλη περίσταση θα ήταν τήρηση κάποιας άλλης εντολής. Είμαστε στην κατάσταση θυμοί δείγμα του παλαιού ανθρώπου και όχι στην κατάσταση παρωξύνετο, άρα θα πρέπει να αγωνιστούμε ώστε να εξαλειφθεί το πάθος. Τώρα ο θυμός αυτός είναι μικρή φλόγα που σιγοκαίει στα ξερόκλαδα του δάσους του εγωισμού αλλά με τον μανιασμένο αέρα από το ξεφύσημα των οργισμένων ρουθουνιών μπορεί ανά πάσα στιγμή να φουντώσει σε πυρκαγιά, να φουντώσει σε "θυμόν μέγαν". Οπότε είναι ανάγκη αγώνα ώστε αυτός ο θυμός να δώσει την θέση του στον θυμό που η αγάπη γνωρίζει.
Σκοπός του Χριστιανού είναι η τελείωση, να προοδεύει πνευματικά, πρέπει να οδηγείται στην τελειότητα όπως μας δίδαξε ο Χριστός, "γίνεστε τέλειοι". Ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν. Ματθ. 5,48
Εφόσον ο Χριστός μας δίδαξε να γίνουμε τέλειοι και οι απόστολοι και οι σοφοί συγγραφείς της Βίβλου ανέφεραν ότι οι αμαρτίες είναι αποκλεισμός από την Βασιλεία αυτό σημαίνει ότι είναι εφικτή η απαλλαγή από οποιαδήποτε αμαρτία. Ας μην νομίζουμε ότι είναι αδύνατη η απαλλαγή μας από κάποιο πάθος και αμαρτία. Γνήσιο αγώνα και προσευχή χρειάζεται και θα απαλλαγούμε. Η πνευματική άνοδος είναι πορεία και όχι στιγμή, ἀκούετε. ἰδοὺ ἐξῆθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι. καὶ ἄλλο ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν καλὴν καὶ ἐδίδου καρπὸν ἀναβαίνοντα καὶ αὐξάνοντα, καὶ ἔφερεν ἐν τριάκοντα καὶ ἐν ἑξήκοντα καὶ ἐν ἑκατόν. Μαρκ. 4,3 και 8 Ακούστε με προσοχή, βγήκε ο σπορέας Χριστός να σπείρει και καθώς έσπερνε ένα μέρος έπεσε στον δρόμο, άλλο σε πετρώδες έδαφος, άλλο ξεράθηκε, άλλο το έπνιξαν τα αγκάθια, άλλο έπεσε σε γόνιμο έδαφος και απέδιδε καρπούς καθώς βλάσταινε και άλλο έφερε τριάντα καρπούς άλλο εξήντα και άλλο εκατό.
Σιγά σιγά θα προοδεύσουμε στην αρετή, έφερε καρπό που ανέβαινε και αυξανόταν, ἀναβαίνοντα καὶ αὐξάνοντα, όχι αναβάντα και αυξηθέντα, ενώ όλοι μπορούμε να φτάσουμε το τέλειο, ἑκατόν.
Θυμός, πάθος αλλά και αρετή και είναι εντελώς διαφορετικός ο ένας από τον άλλον. Παρά το ότι έχουν ίδιο όνομα έχουν εντελώς διαφορετικό επίθετο, Διαβολικός και Άγιος.
Για αυτό και στο χωρίο η φράση ὀργίζεσθε καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· την οποία βλέπουμε στο πρώτο σκέλος μας διδάσκει το εξής: "να έχετε τον άγιο θυμό που οδηγεί στην σωτηρία, όχι τον δαιμονικό που οδηγεί σε αμαρτία" και δεν λέει να νευριάζετε όμως να μην κάνετε αμαρτίες ή να νευριάζετε μεν αλλά απαλά χωρίς καταστροφές. Το δε άλλο σκέλος του χωρίου, δηλαδή το ὁ ἥλιος μὴ ἐπιδυέτω ἐπὶ τῷ παροργισμῷ ὑμῶν εννοεί το εξής, ότι αν δεν έχουμε κατακτήσει το μεγάλο πνευματικό μέτρο, τότε να προσπαθούμε ώστε να σβήνουμε τον κακό θυμό πολύ σύντομα, να μην υπάρχει ούτε ο μικρότερος από τους θυμοί και να αγωνιστούμε ώστε την θέση του να πάρει ο καλός θυμός. Εφόσον αμέσως προσπαθούμε να φεύγει η οργή, μεταφορά πριν δύσει ο ήλιος, αυτό είναι δείγμα σωστής θεώρησης των πραγμάτων και δείγμα θέλησης προόδου. Τότε έρχεται ο Θεός και οδηγεί από την εξάλειψη του κακού θυμού προς την απόκτηση του άγιου θυμού. Ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἃ λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἐπὶ ταῖς κοίταις ὑμῶν κατανύγητε. Ψαλ. 4,5. Όσα πονηρά σχέδια μελετάτε στις καρδιές σας, το βράδυ όταν κοιμάστε επανεξετάστε τα, συντριβείτε για αυτά και μετανοήστε. Βλέπουμε ότι το "να μην δύσει ο ήλιος πριν σβήσει η οργή" που είπε ο Παύλος, μετατρέπεται στον Ψαλμό 4 σε "επανεξετάστε τα πονηρά και μετανοήστε". Εδώ ο Ψαλμωδός μιλάει στους σκληρόκαρδους και αυτούς που αγαπούν τα μάταια, υἱοὶ ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος; Ψαλ. 4,3. Οπότε έχουμε επιβεβαίωση ότι στο δεύτερο σκέλος δεν μας λέει ο απόστολος "αν τυχόν νευριάσετε μέχρι το βράδυ να ηρεμείτε" αλλά μας λέει το εξής: "προσπαθείτε να διώξετε γρήγορα τον αμαρτωλό θυμό ώστε να έρθει ο άγιος". Όταν ο άνθρωπος έχει αγάπη και συναίσθηση της αμαρτωλότητάς του τότε η οργή και ο θυμός του συγκρατιούνται και συν το χρόνω με την επέμβαση του Θεού εξαφανίζονται δίδοντας την θέση τους στον άγιο θυμό. Ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να μην θυμώνει θα πρέπει να ζητάει την βοήθεια του Θεού, χωρίς αυτή δεν καταφέρνει τίποτα σε κανένα πεδίο. Έπειτα θα πρέπει να ενεργεί και ο ίδιος αποφεύγοντας κάποιες καταστάσεις, τουτέστιν θα πρέπει να μην προσπαθεί όταν είναι θυμωμένος να "κανονίσει τους λογαριασμούς", θα πρέπει να σκέφτεται ότι είμαστε παροδικοί σε αυτήν την Γη, να σκέφτεται ότι είναι και αυτός αμαρτωλός, δηλαδή ότι και αυτός έχει πειράξει ή κλέψει ή γενικώς βλάψει. Θα πρέπει να σκέφτεται ότι ορισμένες φορές με λίγα κερδίζουμε άπειρα, να σκέφτεται ότι με την μακροθυμία και την ευσπλαχνία κερδίζουμε την εύνοια Θεού, δηλαδή με το τίποτα κερδίζουμε τα πάντα.
Σε έναν μεγάλο θάλαμο
κρατικού νοσοκομείου τον Φεβρουάριο του 2011 ένας ετοιμοθάνατος
βογκούσε. Κάποιοι ασθενείς που ίσως δεν ήξεραν την βαριά κατάσταση διαμαρτυρήθηκαν ότι τους ενοχλεί. Σίγουρα
αυτοί ήταν σε καλύτερη μοίρα εφόσον δεν πέθαιναν ενώ οι ίδιοι και οι
επισκέπτες τους με τις συζητήσεις τους θα τον ενοχλούσαν περισσότερο εφόσον εκείνος χαροπάλευε
και εν τέλει σε κάποιες ώρες, 5 το πρωί, πέθανε.
Με την μακροθυμία, που δεν θα ήταν τέτοια, θα κέρδιζαν ακόμη και την ίαση τους.
Αν αυτοί που ήταν γύρω από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ συνεννοούνταν, άφηναν το εγώ από το οποίο πηγάζει και ο θυμός και έβλεπαν με ευσπλαχνία τον παράλυτο όχι από έλεος αλλά έστω και μόνο επειδή είχε σειρά, επειδή "ήδη πολύ καιρό έχει εκεί", 38 χρόνια, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει Ιωαν. 5,6 τότε ο άγγελος θα κινούσε τα νερά συνεχώς μέχρι να γιατρευτούν όλοι οι ασθενείς που βρίσκονταν εκεί. Για αυτό το λόγο ο Χριστός κάνει καλά μόνο αυτόν, ώστε να τους διδάξει ότι ανελεημοσύνη, αλλά και ότι ειδωλολατρεία, ότι φόνοι, ότι αιρέσεις, ότι μαγεία, ότι κακία, ότι "θυμός και ζήλια", δηλαδή όλες οι αμαρτίες, ἐλαττοῦσιν ἡμέρας "ελαττώνουν τις ημέρες" στην Γη και μηδενίζουν τις ημέρες στον Παράδεισο, "πρόσεξε από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις για να μην σου συμβεί τίποτα χειρότερο από την παραλυσία". Να έχουμε το επίγειο παράδειγμα του Χριστού ο οποίος ήταν πράος και ταπεινός στην καρδία και να μάθουμε από αυτόν, μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι· καὶ ταπεινὸς τῆ καρδία·, διότι και εμείς πολλάκις είμαστε οι ασθενείς που διαμαρτυρόμαστε ενώ ο συνάνθρωπος μας είναι ο ετοιμοθάνατος ασθενής. Να έχουμε επιείκεια και να ζυγίζουμε τα πράγματα καλύτερα διότι δεν είναι και λίγες οι φορές που ξεχνάμε τα πολλά που πράξαμε εμείς και εστιάζουμε μόνο στα λίγα που μας έκαναν.
Με την μακροθυμία, που δεν θα ήταν τέτοια, θα κέρδιζαν ακόμη και την ίαση τους.
Αν αυτοί που ήταν γύρω από την κολυμβήθρα του Σιλωάμ συνεννοούνταν, άφηναν το εγώ από το οποίο πηγάζει και ο θυμός και έβλεπαν με ευσπλαχνία τον παράλυτο όχι από έλεος αλλά έστω και μόνο επειδή είχε σειρά, επειδή "ήδη πολύ καιρό έχει εκεί", 38 χρόνια, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει Ιωαν. 5,6 τότε ο άγγελος θα κινούσε τα νερά συνεχώς μέχρι να γιατρευτούν όλοι οι ασθενείς που βρίσκονταν εκεί. Για αυτό το λόγο ο Χριστός κάνει καλά μόνο αυτόν, ώστε να τους διδάξει ότι ανελεημοσύνη, αλλά και ότι ειδωλολατρεία, ότι φόνοι, ότι αιρέσεις, ότι μαγεία, ότι κακία, ότι "θυμός και ζήλια", δηλαδή όλες οι αμαρτίες, ἐλαττοῦσιν ἡμέρας "ελαττώνουν τις ημέρες" στην Γη και μηδενίζουν τις ημέρες στον Παράδεισο, "πρόσεξε από εδώ και πέρα μην αμαρτάνεις για να μην σου συμβεί τίποτα χειρότερο από την παραλυσία". Να έχουμε το επίγειο παράδειγμα του Χριστού ο οποίος ήταν πράος και ταπεινός στην καρδία και να μάθουμε από αυτόν, μάθετε ἀπ' ἐμοῦ, ὅτι πρᾶός εἰμι· καὶ ταπεινὸς τῆ καρδία·, διότι και εμείς πολλάκις είμαστε οι ασθενείς που διαμαρτυρόμαστε ενώ ο συνάνθρωπος μας είναι ο ετοιμοθάνατος ασθενής. Να έχουμε επιείκεια και να ζυγίζουμε τα πράγματα καλύτερα διότι δεν είναι και λίγες οι φορές που ξεχνάμε τα πολλά που πράξαμε εμείς και εστιάζουμε μόνο στα λίγα που μας έκαναν.
- Επί δε τους μύθους εκτραπήσονται Β' Τιμ. 2,4
- Έχομεν θυσιαστήριον Α μέρος Εβρ.13,10
- Έχομεν θυσιαστήριον Β μέρος Εβρ.13,10
- Έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον Λουκ. 2,7
- Εγεννήθην ξένος τοις υιοίς της μητρός μου Ψαλμ. 68, 9
- Απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ άποθανείν Εβρ. 9,27
- Εγώ απ' εμαυτού ου λαλώ Ιωαν. 14,10
- Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια Ψαλμ. 95,5
- Έως ου έτεκε τον υιόν αυτής τον πρωτότοκον Ματθ. 1,25
- Και του απάντησε ο Σαμουήλ ο προφήτης Α' Παρ. 10,13
- Επί Γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία Λουκ. 2, 14
- Παρελθέτω το ποτήριον τούτο Ματθ. 26,39
- Άρατε τον ζυγόν μου εφ' υμάς Ματθ. 11,29
- Το σημείο του υιού του ανθρώπου Ματθ. 24,30
- Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη Ματθ.28,19
- Άφετε τα παιδία έρχεσθε προς με Μαρκ.14,15
- Όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίων μου Ματθ. 12,30
- Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμού Ματθ. 10,3
- Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν Ματθ. 10,34
- Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται Μαρκ. 16,16
- Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν Ψαλ. 33,11
- Οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε Εφεσ. 4,26
- Πυρ γαρ ήλθον βαλείν επί την Γην Λουκ. 12,49
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου