Πάντες οι θεοί των εθνών δαιμόνια
Ο Διάβολος από την αρχή της δημιουργίας πλανούσε τα έθνη και διέδιδε τους ψεύτικους θεούς και τα είδωλα ώστε να τα προσκυνούν οι άνθρωποι και να αρνούνται τον αληθινό Θεό. ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ, θεοῖς, οἷς οὐκ ᾔδεισαν· καινοὶ καὶ πρόσφατοι ἥκασιν, οὓς οὐκ ᾔδεισαν οἱ πατέρες αὐτῶν. Προσέφεραν θυσίες στα δαιμόνια και όχι στον αληθινό Θεό, θυσίαζαν σε ειδωλολατρικούς θεούς τους οποίους δεν γνώριζαν, ήταν αυτοί θεοί καινούργιοι που τώρα τελευταία έχουν έλθει και τους οποίους δεν γνώριζαν οι πρόγονοί τους. Για να πετύχει σε αυτό εμφανιζόταν με διαφορές μορφές και δρούσε με πολλούς τρόπους ώστε να υπάρχει και κάποια ορατή ενέργεια με σκοπό οι άνθρωποι να πείθονται στο να προσκυνούν τους ψεύτικους θεούς. Ένας τρόπος από τους πάμπολλους ήταν επί παραδείγματι το πνεύμα πύθωνος που βλέπουμε στις Πράξεις. Πύθων ήταν χθόνια θεότητα με σώμα φιδιού. Στους Φιλίππους βλέπουμε ένα μικρό κορίτσι το οποίο μάντευε μέσω πονηρού πνεύματος. Όταν πέρασαν οι Απόστολοι από εκείνο το σημείο όπου ήταν το πονηρό πνεύμα αυτό είπε ότι είναι άνθρωποι του Θεού. Με αυτό απέβλεπε στο να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου και μετά να τους παρασύρει.
Ο Διάβολος ακόμη και όταν λέει την αλήθεια το κάνει με πονηρό σκοπό. Ο απόστολος Παύλος όμως βλέποντας τον πονηρό σκοπό του δαιμονίου το εκβάλει από το κορίτσι διότι με τον ερχομό του Χριστού ο Διάβολος περιορίζεται ακόμη περισσότερο και οι πιστοί έχουν εξουσία επάνω του. Εἶπε δὲ αὐτοῖς· ἐθεώρουν τὸν σατανᾶν ὡς ἀστραπὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ πεσόντα και ἐπὰν δὲ ὁ ἰσχυρότερος αὐτοῦ ἐπελθὼν νικήσῃ αὐτόν, τὴν πανοπλίαν αὐτοῦ αἴρει, ἐφ᾿ ᾗ ἐπεποίθει, καὶ τὰ σκῦλα αὐτοῦ διαδίδωσιν.
Ομιλία αγίου Δανιήλ Γούβαλη
Με τα όσα θα πούμε θα θυμηθούμε κάποιες δυσάρεστες καταστάσεις που επικρατούσαν στον Αρχαιοελληνικό χώρο εξ αιτίας της ψεύτικης θρησκείας, εξ αιτίας της πλάνης των ειδώλων. Ξεκινούμε με ένα γεγονός που έλαβε χώρα στην Μακεδονία. Αυτό σχετίζεται με την επιθυμία του αρχαίου Έλληνα να προσελκύσει την βοήθεια των θεών σε ένα σχεδιαζόμενο πολύ σημαντικό εγχείρημα.
Στις πρώτες δεκαετίες του τρίτου προ Χριστού αιώνος στην Μακεδονία επικρατούσε μια πολύ ανώμαλη κατάσταση, βασιλείς ανέβαιναν κάθε τόσο στο θρόνο και κατέβαιναν, οι πολεμικές περιπέτειες και επιδρομές δεν έπαυαν, φοβερά προβλήματα δημιουργούσαν και οι Γαλάτες που σκόρπιζαν τον τρόμο και την καταστροφή, ανάμεσα σε όλα υπήρχαν και κάποιοι που εκμεταλλεύονταν την έκρυθμη κατάσταση για να αποκτήσουν εξουσία.
Αυτοί ήταν έτοιμοι να συμπράξουν και με τους Γαλάτες, έκαναν το παν για να πάρουν στα χέρια τους την εξουσία αλλά και για να ανδρωθούν σε αυτήν.
Ο Απολλόδωρος ανήκε σε αυτά τα πρόσωπα, γνώρισε κάποιον Σικελιώτη Καλλιφώντα ο οποίος είχε ζήσει με πολλούς τυράννους της Σικελίας και έτσι έδινε τις κατάλληλες συμβουλές στον Απολλόδωρο. Στην Χαλκιδική στον ισθμό της Παλλήνης σε σπουδαία θέση υπήρχε η ονομαστή πόλη Ποτίδαια, γνώρισε περιπέτειες και καταστροφή, στην θέση της ο Κάσσανδρος έκτισε νέα πόλη την Κασσάνδρεια 316πΧ, η οποία πολύ γρήγορα σημείωσε καταπληκτική πρόοδο, απέβη μια από τις πιο ακμαίες πόλεις όχι μόνο της Χαλκιδικής αλλά και ολόκληρης της Μακεδονίας.
Ο Απολλόδωρος έβαλε σαν στόχο του να γίνει τύραννος αυτής της πόλεως και το επέτυχε.
Έριξε συνθήματα που συγκινούσαν τους πτωχούς, τους ενδεείς, τους πληβείους, υποσχέθηκε ότι θα πάρει τα πλούτη των πλουσίων και θα τα μοιράσει σε αυτούς.
Τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως τα σχεδίασε.
Η συνωμοσία, η εξέγερση επέτυχε και ο Απολλόδωρος έγινε τύραννος της Κασσάνδρειας.
Μάλιστα ήρθε και σε συνεννόηση με κάποιους Γαλάτες που τους είχε σαν τρομοκρατική ομάδα που φρουρούσε την τυραννία του. Εκείνος τους πρόσφερε όπλα τιμές και δώρα και αυτοί ήταν οι φρουροί του αλλά και τα τιμωρητικά όργανα. Οι Γαλάτες ήταν απαράμιλλοι στις ωμότητες, όμως η Κασσάνδρεια τις ημέρες του τέσσερα έτη δεν σημείωνε πρόοδο.
Ανοίγουν εισαγωγικά, την ακμήν και πρόοδον αυτής ανέκοψε επί την καιρόν τυραννία του επί σκληρότητι διακρινομένου περιβόητου τυράννου Απολλόδωρου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Δρανδάκη ΙΓ 943.
Όταν συζητούμε με νεοπαγανιστές και τους αναφέρουμε ότι στην αρχαία Ελλάδα συνέβαιναν και ανθρωποθυσίες εξανίστανται, μας ζητούν μάλιστα να κατονομάσουμε και τις πηγές οπού γίνεται λόγος για θυσίες ανθρώπων. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στην 22η Βίβλο της Β βιβλιοθήκης της Ιστορικής κάνει λόγο και για τον περιβόητο Απολλόδωρο και αναφέρει ένα περιστατικό από το οποίο αντιλαμβανόμαστε τα εξής.
Πρώτον ανθρωποθυσίες γίνονταν όταν έπρεπε να ζητήσουν την βοήθεια των θεών για κάποιο σπουδαίο θέμα. Δεύτερον ο άνθρωπος που θα θυσιάζονταν έπρεπε κατά κανόνα να έχει κάποια σπουδαία προσόντα, όπως λόγου χάριν νεότητα. Τρίτον η κοινωνία με το ανθρώπινο θύμα δια βρώσεως και πόσεως αποτελούσε ισχυρό όρκο.
Ο Απολλόδωρος όταν προετοίμαζε το πραξικόπημα ήθελε να εξασφαλίσει την αφοσίωση και την συμπαράσταση των συνεργατών του, δηλαδή των συνωμοτών. Τους κάλεσε λοιπόν όλους για να προσφέρουν θυσία στους θεούς, προσκάλεσε και μειρακίσκον τινά φίλον αυτού, μειρακίσκος σημαίνει νεαρό παλικαράκι, παιδόπουλο.
Το τι επακολούθησε είναι ανατριχιαστικό, μόνο σε μια θρησκεία που πίσω από τους θεούς υποκρύπτονται δαιμόνια μπορούσε να συμβεί. Μειρακίσκον τινά φίλον αὐτοῦ καλέσας ὡς ἐπί θυσίαν και σφαγιάσας τοῖς θεοῖς τά τε σπλάγχνα τοῖς συνομόσασιν ἔδωκε φαγεῖν και το αἷμα κεράσας οἴνῳ πιεῖν παρεκελεύσατο.
Μεταφράζουμε: έσφαξε και προσέφερε ως θυσία το παιδόπουλο στους θεούς και στη συνέχεια έδωσε στους συνωμότες να φάνε τα σπλάχνα του και αναμιγνύοντας το αίμα του με κρασί πρόσταξε να το πιουν. Με αυτή την φρικτή πράξη που προβλεπόταν από την αρχαία θρησκεία θέλησε ο Απολλόδωρος να εξασφαλίσει την εχεμύθεια και την αφοσίωση των συνωμοτών καθώς και την βοήθεια των θεών.
Πέτυχε βέβαια το πραξικόπημα αλλά μετά από τέσσερα έτη το 276πΧ ο Αντίγονος Γονατάς ο γιος του Δημητρίου του Πολιορκητή, αυτός που συνέτριψε τους Γαλάτες στην μάχη της Λυσιμαχείας το 277, νίκησε τον Απολλόδωρο, τον φόνευσε και κατέλυσε την τυραννία του. Όποιος διαβάσει την 22η βίβλο της Βιβλιοθήκης Ιστορικής του Διόδωρου, το πέμπτο απόσπασμα, θα βρει το περιστατικό αυτό με τον μυρακίσκον και αν θέλει να κάνει και κάποιους στοχασμούς ας επιλέξει τον επόμενο, από πόσα άσχημα και αποτρόπαια πράγματα μας απάλλαξε ο Χριστιανισμός. Είπαμε 22η βίβλο της βιβλιοθήκης της ιστορικής του Διόδωρου του Σικελιώτου.
Για σκέψου να είσαι πατέρας και να έχεις έναν μειρακίσκον και να του δώσεις άδεια να συμμετάσχει σε θρησκευτική τελετή που διοργανώνει φιλικό πρόσωπο και να μάθεις αργότερα ότι τον γιο σου τον θυσίασαν στους θεούς, του έφαγαν τα σπλάχνα και του ήπιαν το αίμα. Ζαλίζομαι όταν το συλλογίζομαι....
Ο ιστορικός Ηρόδοτος στο πρώτο βιβλίο της ιστορίας του κάνει λόγο για διάφορες δοξασίες ήθη και έθιμα των Περσών, λόγου χάριν δεν συνηθίζουν οι Πέρσες να κατασκευάζουν αγάλματα στους θεούς, δεν χρησιμοποιούν βωμούς για θυσίες, τις θυσίες τις κάνουν σε ανοικτούς χώρους, τρώνε άλογα και όνους και καμήλες, διαφορετικά χαιρετούν όταν συναντήσουν στον δρόμο ένα πρόσωπο που ανήκει στην ίδια κοινωνική τάξη και διαφορετικά όταν ανήκει σε ανώτερη ή κατώτερη.
Τιμούν και εκτιμούν όσους κατοικούν κοντά τους και όσο η απόσταση μεγαλώνει τόσο μικραίνει και η εκτίμηση. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους ήταν να υιοθετούν συνήθειες και ήθη ξένων λαών. Έτσι φορούσαν Μηδικά ρούχα διότι τα θεωρούσαν ωραιότερα από τα Περσικά, επίσης οι στρατιώτες τους αρέσκονταν να φορούν Αιγυπτιακούς θώρακες διότι ήταν καλύτεροι από τους δικούς τους. Καθώς ο Ηρόδοτος θίγει αυτό το χαρακτηριστικό των Περσών γράφει και κάτι που μας είναι χρήσιμο στον διάλογο με τους νεοπαγανιστές. Εμείς λέμε ότι ο Χριστιανισμός απάλλαξε τον Ελληνισμό από πολλά άσχημα, τον απάλλαξε και από την παιδεραστία. Οι νεοπαγανιστές προσπαθούν να πείσουν ότι δεν υπήρχε παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα. Το σωστό είναι ότι υπήρχε και όχι μόνο αυτό αλλά ότι διαδιδόταν και σε άλλους λαούς.
Στο κείμενο που μελετούμε ο Ηρόδοτος σημειώνει ότι οι Πέρσες δεν ασκούσαν την παιδεραστία και ούτε την γνώριζαν επειδή όμως ήταν εύκολοι στο να μιμούνται συνήθειες ξένων λαών υιοθέτησαν την παιδεραστία των Ελλήνων. Και εὐπαθείας τε παντοδαπάς πυνθανόμενοι ἐπιτηδεύουσι και δη και ἀπ᾽ Ἑλλήνων μαθόντες παισί μίσγονται. Ηροδότου Ιστορία 1,135. Ευπάθειες σημαίνει απολαύσεις, απολαυστικές διασκεδάσεις, τέρψεις, ευπαθείας πυνθανόμενοι σημαίνει ότι ζητούσαν να μάθουν, να πληροφορηθούν για τρόπους απολαύσεων, μίσγονται ανήκει στο ρήμα μίγνυμι το οποίο είχε και τον τύπο μίσγω, μέση και παθητική φωνή μίσγομαι, παισί μίσγομαι ασκώ παιδεραστία.
Η μετάφραση της περιόδου έχει ως εξής: οι Πέρσες αφού πληροφορηθούν για κάθε είδους απολαύσεις και διασκεδάσεις τις υιοθετούν, έτσι λόγου χάριν ασκούν την παιδεραστία την οποία έμαθαν από τους Έλληνες. Φυσικά οι Έλληνες σε κάθε τι άσχημο επηρεάζονταν από την θρησκεία τους. Εφόσον ο Δίας, ο Απόλλων, ο Ποσειδών από τους θεούς, ο Ηρακλής από τους ημίθεους, ήταν υποδουλωμένοι σε αυτό το πάθος, επόμενο ήταν να τους μιμηθούν. Έτσι το είχαν σαν τρόπο σεξουαλικής διασκεδάσεως και οι Πέρσες που φρόντιζαν να μάθουν πως τέρπονται και διασκεδάζουν οι άλλοι λαοί μιμήθηκαν σε αυτό τους Έλληνες και ο Ηρόδοτος αναφερόμενος στον μιμητικό χαρακτήρα των Περσών σημειώνει και απ' Ελλήνων μαθόντες παισί μίσγονται. Καλό θα ήταν οι Πέρσες να μην μιμηθούν τους Έλληνες σε κάτι άσχημο. Τι ωραία εικόνα χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, να κόβουμε τα τριαντάφυλλα να αποφεύγουμε τα αγκάθια, αυτό γίνεται στη σύνθεση του πολιτισμικού μεγέθους που λέγεται Ελληνορθοδοξία. Σε αυτήν έχουν επιλεγεί τα ρόδα του Ελληνισμού και έχουν απορριφθεί τα αγκάθια, δηλαδή η παιδεραστία, η δουλεία, η ιεροδουλία, ο υποβιβασμός της γυναίκας, η κρυπτεία, ο Καιάδας και προπαντός η λατρεία των ψεύτικων θεών των γεμάτων από πάθη.
Στον αρχαιοελληνικό χώρο υπήρχαν ιερά όπου οι τελετουργίες γίνονταν κατά τρόπο μυστικό και απόκρυφο και κανείς δεν επιτρεπόταν να ανακοινώσει τα τελούμενα.
Ο Απολλόδωρος έβαλε σαν στόχο του να γίνει τύραννος αυτής της πόλεως και το επέτυχε.
Έριξε συνθήματα που συγκινούσαν τους πτωχούς, τους ενδεείς, τους πληβείους, υποσχέθηκε ότι θα πάρει τα πλούτη των πλουσίων και θα τα μοιράσει σε αυτούς.
Τα πράγματα εξελίχτηκαν όπως τα σχεδίασε.
Η συνωμοσία, η εξέγερση επέτυχε και ο Απολλόδωρος έγινε τύραννος της Κασσάνδρειας.
Μάλιστα ήρθε και σε συνεννόηση με κάποιους Γαλάτες που τους είχε σαν τρομοκρατική ομάδα που φρουρούσε την τυραννία του. Εκείνος τους πρόσφερε όπλα τιμές και δώρα και αυτοί ήταν οι φρουροί του αλλά και τα τιμωρητικά όργανα. Οι Γαλάτες ήταν απαράμιλλοι στις ωμότητες, όμως η Κασσάνδρεια τις ημέρες του τέσσερα έτη δεν σημείωνε πρόοδο.
Ανοίγουν εισαγωγικά, την ακμήν και πρόοδον αυτής ανέκοψε επί την καιρόν τυραννία του επί σκληρότητι διακρινομένου περιβόητου τυράννου Απολλόδωρου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια του Δρανδάκη ΙΓ 943.
Όταν συζητούμε με νεοπαγανιστές και τους αναφέρουμε ότι στην αρχαία Ελλάδα συνέβαιναν και ανθρωποθυσίες εξανίστανται, μας ζητούν μάλιστα να κατονομάσουμε και τις πηγές οπού γίνεται λόγος για θυσίες ανθρώπων. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης στην 22η Βίβλο της Β βιβλιοθήκης της Ιστορικής κάνει λόγο και για τον περιβόητο Απολλόδωρο και αναφέρει ένα περιστατικό από το οποίο αντιλαμβανόμαστε τα εξής.
Πρώτον ανθρωποθυσίες γίνονταν όταν έπρεπε να ζητήσουν την βοήθεια των θεών για κάποιο σπουδαίο θέμα. Δεύτερον ο άνθρωπος που θα θυσιάζονταν έπρεπε κατά κανόνα να έχει κάποια σπουδαία προσόντα, όπως λόγου χάριν νεότητα. Τρίτον η κοινωνία με το ανθρώπινο θύμα δια βρώσεως και πόσεως αποτελούσε ισχυρό όρκο.
Ο Απολλόδωρος όταν προετοίμαζε το πραξικόπημα ήθελε να εξασφαλίσει την αφοσίωση και την συμπαράσταση των συνεργατών του, δηλαδή των συνωμοτών. Τους κάλεσε λοιπόν όλους για να προσφέρουν θυσία στους θεούς, προσκάλεσε και μειρακίσκον τινά φίλον αυτού, μειρακίσκος σημαίνει νεαρό παλικαράκι, παιδόπουλο.
Το τι επακολούθησε είναι ανατριχιαστικό, μόνο σε μια θρησκεία που πίσω από τους θεούς υποκρύπτονται δαιμόνια μπορούσε να συμβεί. Μειρακίσκον τινά φίλον αὐτοῦ καλέσας ὡς ἐπί θυσίαν και σφαγιάσας τοῖς θεοῖς τά τε σπλάγχνα τοῖς συνομόσασιν ἔδωκε φαγεῖν και το αἷμα κεράσας οἴνῳ πιεῖν παρεκελεύσατο.
Μεταφράζουμε: έσφαξε και προσέφερε ως θυσία το παιδόπουλο στους θεούς και στη συνέχεια έδωσε στους συνωμότες να φάνε τα σπλάχνα του και αναμιγνύοντας το αίμα του με κρασί πρόσταξε να το πιουν. Με αυτή την φρικτή πράξη που προβλεπόταν από την αρχαία θρησκεία θέλησε ο Απολλόδωρος να εξασφαλίσει την εχεμύθεια και την αφοσίωση των συνωμοτών καθώς και την βοήθεια των θεών.
Πέτυχε βέβαια το πραξικόπημα αλλά μετά από τέσσερα έτη το 276πΧ ο Αντίγονος Γονατάς ο γιος του Δημητρίου του Πολιορκητή, αυτός που συνέτριψε τους Γαλάτες στην μάχη της Λυσιμαχείας το 277, νίκησε τον Απολλόδωρο, τον φόνευσε και κατέλυσε την τυραννία του. Όποιος διαβάσει την 22η βίβλο της Βιβλιοθήκης Ιστορικής του Διόδωρου, το πέμπτο απόσπασμα, θα βρει το περιστατικό αυτό με τον μυρακίσκον και αν θέλει να κάνει και κάποιους στοχασμούς ας επιλέξει τον επόμενο, από πόσα άσχημα και αποτρόπαια πράγματα μας απάλλαξε ο Χριστιανισμός. Είπαμε 22η βίβλο της βιβλιοθήκης της ιστορικής του Διόδωρου του Σικελιώτου.
Για σκέψου να είσαι πατέρας και να έχεις έναν μειρακίσκον και να του δώσεις άδεια να συμμετάσχει σε θρησκευτική τελετή που διοργανώνει φιλικό πρόσωπο και να μάθεις αργότερα ότι τον γιο σου τον θυσίασαν στους θεούς, του έφαγαν τα σπλάχνα και του ήπιαν το αίμα. Ζαλίζομαι όταν το συλλογίζομαι....
Ο ιστορικός Ηρόδοτος στο πρώτο βιβλίο της ιστορίας του κάνει λόγο για διάφορες δοξασίες ήθη και έθιμα των Περσών, λόγου χάριν δεν συνηθίζουν οι Πέρσες να κατασκευάζουν αγάλματα στους θεούς, δεν χρησιμοποιούν βωμούς για θυσίες, τις θυσίες τις κάνουν σε ανοικτούς χώρους, τρώνε άλογα και όνους και καμήλες, διαφορετικά χαιρετούν όταν συναντήσουν στον δρόμο ένα πρόσωπο που ανήκει στην ίδια κοινωνική τάξη και διαφορετικά όταν ανήκει σε ανώτερη ή κατώτερη.
Τιμούν και εκτιμούν όσους κατοικούν κοντά τους και όσο η απόσταση μεγαλώνει τόσο μικραίνει και η εκτίμηση. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους ήταν να υιοθετούν συνήθειες και ήθη ξένων λαών. Έτσι φορούσαν Μηδικά ρούχα διότι τα θεωρούσαν ωραιότερα από τα Περσικά, επίσης οι στρατιώτες τους αρέσκονταν να φορούν Αιγυπτιακούς θώρακες διότι ήταν καλύτεροι από τους δικούς τους. Καθώς ο Ηρόδοτος θίγει αυτό το χαρακτηριστικό των Περσών γράφει και κάτι που μας είναι χρήσιμο στον διάλογο με τους νεοπαγανιστές. Εμείς λέμε ότι ο Χριστιανισμός απάλλαξε τον Ελληνισμό από πολλά άσχημα, τον απάλλαξε και από την παιδεραστία. Οι νεοπαγανιστές προσπαθούν να πείσουν ότι δεν υπήρχε παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα. Το σωστό είναι ότι υπήρχε και όχι μόνο αυτό αλλά ότι διαδιδόταν και σε άλλους λαούς.
Στο κείμενο που μελετούμε ο Ηρόδοτος σημειώνει ότι οι Πέρσες δεν ασκούσαν την παιδεραστία και ούτε την γνώριζαν επειδή όμως ήταν εύκολοι στο να μιμούνται συνήθειες ξένων λαών υιοθέτησαν την παιδεραστία των Ελλήνων. Και εὐπαθείας τε παντοδαπάς πυνθανόμενοι ἐπιτηδεύουσι και δη και ἀπ᾽ Ἑλλήνων μαθόντες παισί μίσγονται. Ηροδότου Ιστορία 1,135. Ευπάθειες σημαίνει απολαύσεις, απολαυστικές διασκεδάσεις, τέρψεις, ευπαθείας πυνθανόμενοι σημαίνει ότι ζητούσαν να μάθουν, να πληροφορηθούν για τρόπους απολαύσεων, μίσγονται ανήκει στο ρήμα μίγνυμι το οποίο είχε και τον τύπο μίσγω, μέση και παθητική φωνή μίσγομαι, παισί μίσγομαι ασκώ παιδεραστία.
Η μετάφραση της περιόδου έχει ως εξής: οι Πέρσες αφού πληροφορηθούν για κάθε είδους απολαύσεις και διασκεδάσεις τις υιοθετούν, έτσι λόγου χάριν ασκούν την παιδεραστία την οποία έμαθαν από τους Έλληνες. Φυσικά οι Έλληνες σε κάθε τι άσχημο επηρεάζονταν από την θρησκεία τους. Εφόσον ο Δίας, ο Απόλλων, ο Ποσειδών από τους θεούς, ο Ηρακλής από τους ημίθεους, ήταν υποδουλωμένοι σε αυτό το πάθος, επόμενο ήταν να τους μιμηθούν. Έτσι το είχαν σαν τρόπο σεξουαλικής διασκεδάσεως και οι Πέρσες που φρόντιζαν να μάθουν πως τέρπονται και διασκεδάζουν οι άλλοι λαοί μιμήθηκαν σε αυτό τους Έλληνες και ο Ηρόδοτος αναφερόμενος στον μιμητικό χαρακτήρα των Περσών σημειώνει και απ' Ελλήνων μαθόντες παισί μίσγονται. Καλό θα ήταν οι Πέρσες να μην μιμηθούν τους Έλληνες σε κάτι άσχημο. Τι ωραία εικόνα χρησιμοποιεί ο Μέγας Βασίλειος, να κόβουμε τα τριαντάφυλλα να αποφεύγουμε τα αγκάθια, αυτό γίνεται στη σύνθεση του πολιτισμικού μεγέθους που λέγεται Ελληνορθοδοξία. Σε αυτήν έχουν επιλεγεί τα ρόδα του Ελληνισμού και έχουν απορριφθεί τα αγκάθια, δηλαδή η παιδεραστία, η δουλεία, η ιεροδουλία, ο υποβιβασμός της γυναίκας, η κρυπτεία, ο Καιάδας και προπαντός η λατρεία των ψεύτικων θεών των γεμάτων από πάθη.
Στον αρχαιοελληνικό χώρο υπήρχαν ιερά όπου οι τελετουργίες γίνονταν κατά τρόπο μυστικό και απόκρυφο και κανείς δεν επιτρεπόταν να ανακοινώσει τα τελούμενα.
Στην περιοχή της Τιθορέας σύμφωνα με τον Παυσανία υπήρχε άδυτο ιερό της θεάς Ίσιδας. Η θεότητα αυτή είχε εισαχθεί από την Αίγυπτο, (όταν όμως έρχεται ο αληθινός Θεός που ευεργετεί οι νεοπαγανιστές διαμαρτύρονται) εκεί κάθε άνοιξη και φθινόπωρο γινόταν μεγάλη εορτή καθώς και εμποροπανήγυρις.
Το άδυτο ήταν σε βάθος, σε υπόγειο χώρο.
Συνέβαιναν σε αυτό μυστηριώδη πράγματα, εκεί δε μπορούσε ο κάθε ένας να κατέβει, η κάθοδος ήταν μόνο για εκείνους οὓς ἂν αὐτή προτιμήσασα ἡ Ἶσις καλέσῃ σφᾶς δι' ἐνυπνίων, για αυτούς δηλαδή που η ίδια η Ίσιδα θα τους καλέσει με όνειρο !
Συνέβαιναν σε αυτό μυστηριώδη πράγματα, εκεί δε μπορούσε ο κάθε ένας να κατέβει, η κάθοδος ήταν μόνο για εκείνους οὓς ἂν αὐτή προτιμήσασα ἡ Ἶσις καλέσῃ σφᾶς δι' ἐνυπνίων, για αυτούς δηλαδή που η ίδια η Ίσιδα θα τους καλέσει με όνειρο !
(Το ίδιο γινόταν και με άλλα δαιμονικά πονηρά πνεύματα, καλούσαν στα άδυτά τους με όνειρα, τὸ δὲ αὐτὸ καὶ ἐν ταῖς ὑπὲρ Μαιάνδρου πόλεσι θεοὶ ποιοῦσιν οἱ καταχθόνιοι: οὓς γὰρ ἂν ἐς τὰ ἄδυτα ἐσιέναι θελήσωσιν, ἀποστέλλουσιν αὐτοῖς ὀνειράτων ὄψεις.)
Στην περίπτωση που κάποιος παραβιάσει τον όρο και κατεβεί χωρίς πρόσκληση στο άδυτο θα έχει άσχημα ξεμπερδέματα με την θεά Ίσιδα, δηλαδή με το δαιμονικό πονηρό πνεύμα που κρυβόταν πίσω από αυτήν.
Κάποιος ορμώμενος από περιέργεια και τόλμη, χωρίς την έγκριση της θεάς, κατέβηκε.
Η ενέργειά του αυτή του προσήπτε τον χαρακτηρισμό βέβηλος.
Στον χώρο του ιερού τα είδε όλα ανάπλεα ειδώλων, προφανώς μυστηριώδεις μορφές, φαντάσματα με φλογοειδή όψη, με χρώματα, με ήχους, με οσμές. Επιστρέφοντας στην Τιθορέα άρχισε να διηγείται τα περίεργα και μυστηριώδη που είδε εκεί κάτω και το αποτέλεσμα φοβερό.... Ξεψύχησε, πέθανε !
Και ἀναστρέψαι μεν αὐτόν ἐς την Τιθορέαν, διηγησάμενον δε ἃ ἐθεάσατο ἀφεῖναι την ψυχήν. Παυσανίου Φωκικά 32,17. Η Ίσιδα, η ξενόφερτη θεά, τον περιποιήθηκε καλά.
Η ενέργειά του αυτή του προσήπτε τον χαρακτηρισμό βέβηλος.
Στον χώρο του ιερού τα είδε όλα ανάπλεα ειδώλων, προφανώς μυστηριώδεις μορφές, φαντάσματα με φλογοειδή όψη, με χρώματα, με ήχους, με οσμές. Επιστρέφοντας στην Τιθορέα άρχισε να διηγείται τα περίεργα και μυστηριώδη που είδε εκεί κάτω και το αποτέλεσμα φοβερό.... Ξεψύχησε, πέθανε !
Και ἀναστρέψαι μεν αὐτόν ἐς την Τιθορέαν, διηγησάμενον δε ἃ ἐθεάσατο ἀφεῖναι την ψυχήν. Παυσανίου Φωκικά 32,17. Η Ίσιδα, η ξενόφερτη θεά, τον περιποιήθηκε καλά.
Δεν ενέργησε με την έγκριση της, δεν την υπολόγισε, της έδωσε δικαίωμα.
Τι ήθελε να ανακατευτεί μαζί της; Ο λαός λέει, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες και εμείς λέμε όποιος αναμιγνύεται με αιρετικούς, με μάγους, με αποκρυφιστές, με υπνωτιστές, με Γιόγκα, με περίεργους γκουρού, στο τέλος θα το μετανιώσει πικρά. Ο Σατανάς είναι εγωιστής και ερεθίζεται, έτσι ερεθίστηκε και τότε στην Τιθορέα όταν παραβιάστηκε το τυπικό του και προξένησε θάνατο.
Πολλά φοβερά και μυστηριώδη πράγματα και θαύματα, ίσως παρόμοια με αυτά που γίνονται σήμερα σε Σατανιστικές τελετές, φαίνεται ότι γίνονταν στα Καβείρια μυστήρια.
Προσπαθούσαν να τα συγκαλύψουν με πέπλο σιγής. Αυτά τα μυστήρια γινόταν στην Λήμνο και στην Θήβα. Στη Σαμοθράκη υπάρχει η άποψη ότι λατρεύονταν οι Κάβειροι, υποστηρίζεται όμως περισσότερο η άποψη ότι δεν λατρεύονταν αυτοί αλλά οι θεοί της Σαμοθράκης, Άξιρος, Αξιόκερσος, η Αξιόκερσα, ο νεαρός Καδμίλος, η μεγάλη θεά Ηλεκτρυώνη, και θεοί που το όνομα τους παρέμενε μυστικό.
Τι ήθελε να ανακατευτεί μαζί της; Ο λαός λέει, όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες και εμείς λέμε όποιος αναμιγνύεται με αιρετικούς, με μάγους, με αποκρυφιστές, με υπνωτιστές, με Γιόγκα, με περίεργους γκουρού, στο τέλος θα το μετανιώσει πικρά. Ο Σατανάς είναι εγωιστής και ερεθίζεται, έτσι ερεθίστηκε και τότε στην Τιθορέα όταν παραβιάστηκε το τυπικό του και προξένησε θάνατο.
Πολλά φοβερά και μυστηριώδη πράγματα και θαύματα, ίσως παρόμοια με αυτά που γίνονται σήμερα σε Σατανιστικές τελετές, φαίνεται ότι γίνονταν στα Καβείρια μυστήρια.
Προσπαθούσαν να τα συγκαλύψουν με πέπλο σιγής. Αυτά τα μυστήρια γινόταν στην Λήμνο και στην Θήβα. Στη Σαμοθράκη υπάρχει η άποψη ότι λατρεύονταν οι Κάβειροι, υποστηρίζεται όμως περισσότερο η άποψη ότι δεν λατρεύονταν αυτοί αλλά οι θεοί της Σαμοθράκης, Άξιρος, Αξιόκερσος, η Αξιόκερσα, ο νεαρός Καδμίλος, η μεγάλη θεά Ηλεκτρυώνη, και θεοί που το όνομα τους παρέμενε μυστικό.
(Και οι δαίμονες Κάβειροι περιποιήθηκαν καλά κάποιους από τη Ναύπακτο που μιμήθηκαν τελετές ενώ Μακεδόνες στρατιώτες που τόλμησαν να μπουν στο ιερό τους χτυπήθηκαν από κεραυνούς και πέθαναν αλλά και στρατιώτες του Μαρδόνιου που έκαναν το ίδιο αμέσως τρελάθηκαν και έπεσαν μόνοι τους στον γκρεμό. Παυσανίας Βοιωτικά)
Να σημειώσουμε ότι στις εορτές των Καβείρων έπαιζε μεγάλο ρόλο και η οινοποσία, επίσης θα πούμε ότι τονιζόταν το θέμα της παιδεραστίας. Σε διάφορα αναθήματα σε παραστάσεις αγγείων που βρέθηκαν σε ναούς προς τιμήν των Καβείρων πλάι σε έναν Κάβειρο εικονίζεται και ο νέος ερωμένος του.
Θλίβεται κανείς αναλογιζόμενος αυτές τις αθλιότητες και αυτά τα χάλια.
Στη Σπάρτη λατρευόταν το ξόανο της Αρτέμιδος. Επειδή είχε βρεθεί σε θάμνο λυγαριάς που τυλίχτηκε γύρω του, προέκυψε η ονομασία Άρτεμις η λυγοδέσμα.
Επίσης Άρτεμις η ορθία, επειδή στην θέση της λυγαριάς στεκόταν όρθιο.
Να σημειώσουμε ότι στις εορτές των Καβείρων έπαιζε μεγάλο ρόλο και η οινοποσία, επίσης θα πούμε ότι τονιζόταν το θέμα της παιδεραστίας. Σε διάφορα αναθήματα σε παραστάσεις αγγείων που βρέθηκαν σε ναούς προς τιμήν των Καβείρων πλάι σε έναν Κάβειρο εικονίζεται και ο νέος ερωμένος του.
Θλίβεται κανείς αναλογιζόμενος αυτές τις αθλιότητες και αυτά τα χάλια.
Στη Σπάρτη λατρευόταν το ξόανο της Αρτέμιδος. Επειδή είχε βρεθεί σε θάμνο λυγαριάς που τυλίχτηκε γύρω του, προέκυψε η ονομασία Άρτεμις η λυγοδέσμα.
Επίσης Άρτεμις η ορθία, επειδή στην θέση της λυγαριάς στεκόταν όρθιο.
Στην εορτή της θεάς γινόταν εμπρός στον βωμό η τελετή της διαμαστιγώσεως.
Μαστιγώνονταν έφηβοι μέχρι που να τρέξει από το σώμα τους αίμα.
Κατά την μαστίγωση υπήρχε περίπτωση στην οποία αυτός που μαστιγωνόταν να ήταν κάποιο σπουδαίο πρόσωπο, γιος ενός άρχοντα λόγου χάριν ή μπορεί να ήταν φίλος εκείνου που μαστίγωνε. Τότε αυτός που μαστίγωνε χτύπαγε απαλά και εδώ συνέβαινε κάτι το υπερφυσικό, η ιέρεια της Αρτέμιδος που βρισκόταν εκεί πλησίον κρατώντας στα χέρια της το ξόανο της θεάς αντιλαμβανόταν ότι μαστίγωνε απαλά και του έκανε παρατήρηση. Πως το καταλάβαινε;
Άρχιζε το ξόανο να αποκτά βάρος !
Γινόταν ασήκωτο και δύσκολο στην μεταφορά, βαρύ και οὐκέτι εὔφορον, Παυσανίου Λακωνικά 16,11. Μέσα στο ξόανο κατοικούσε πονηρό πνεύμα.
Αυτό γνώριζε τι γινόταν και έδινε μήνυμα στην ιέρεια....
Δείτε και Ο πόλεμος των δαιμόνων και οι ψεύτικοι θεοί
Δείτε και Ο πόλεμος των δαιμόνων και οι ψεύτικοι θεοί
Και γιατί ο Διάβολος να παραπλανά τους κατοίκους της Αμερικής, της Ωκεανίας ή της Άπω Ανατολής, ας πούμε το 500 π.Χ., με ψεύτικους θεούς; Αφού αποδεδειγμένα οι κάτοικοι αυτών των περιοχών, δεν ήρθαν ποτέ σε επαφή με τους Εβραίους, ώστε να διδαχθούν τον "αληθινό" θεό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όμως, αυτοί οι λαοί λάτρευαν διάφορους θεούς, πολλές εκατοντάδες χρόνια π.Χ.
Δεν τους δίδαξε κανείς τον θεό των εβραίων και δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για τον Γιεχωβά. Και δεν υπήρχε περίπτωση να τον ανακαλύψουν από μόνοι τους!
Επομένως ο Διάβολος τι δουλειά είχε να τους "παραπλανά" με ψεύτικους θεούς;
Είναι πολύ προφανές γιατί ο διάβολος διέδωσε τους ψεύτικους Θεούς εξ αρχής. Ήταν μέρος ενός Σατανικού, στην κυριολεξία, σχεδίου κατά του Θεού. Πολλοί οι λόγοι που το έκανε και μακάρι να περίμενε την τελευταία στιγμή ώστε να τους διαδώσει και να ενεργεί πίσω από αυτούς. Θα αναρτήσουμε μια δημοσίευση περί του ερωτήματος που ετέθη.
ΑπάντησηΔιαγραφή