Απόστολος Παύλος
τα έργα της σάρκας
τα έργα της σάρκας
φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι
μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Γαλ. 5,20-21
μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Γαλ. 5,20-21
ἔσωθεν γὰρ ἐκ τῆς καρδίας τῶν ἀνθρώπων οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι, δόλος, ἀσέλγεια, ὀφθαλμὸς πονηρός, βλασφημία, ὑπερηφανία, ἀφροσύνη· Μαρκ. 7,21-22
Ο απόστολος Παύλος στο Γαλάτας 5,20-21 καθώς μιλεί για έργα σαρκός ξαφνικά από τον ενικό πηγαίνει στον πληθυντικό. Είναι παράδοξο διότι σχεδόν όλα τα οποία αναφέρει σε ενικό μπορούν να ειπωθούν και σε πληθυντικό πράγμα που θα ήταν φυσικό στην συνέχεια του λόγου. Να ξεκινήσει ο Χριστός μοιχείες πορνείες, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι και να συνεχίσει λέγοντας δολιότητες ασέλγειες βλασφημίες. Ο Παύλος να ξεκινήσει με ενικό, μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, φαρμακεία, και να συνεχίσει, έχθρα, έρις, ζήλος, θυμός εριθεία διχοστασία, αίρεση, φθόνος, φόνος, μέθη, κώμοι. Ή θα μπορούσε να γίνει το αντίθετο, να πει ο απόστολος, μοιχείες, πορνείες, ακαθαρσίες, φαρμακείες, έχθραι, έρεις, ζήλοι, θυμοί, εριθείαι, διχοστασίαι, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι. Αυτό θα ήταν η μια πιο φυσική συνέχεια στον λόγο. Η κατάασταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο διότι ο απόστολος Παύλος με τον ενικό κάνει λόγο για την πράξη η οποία είναι έργο σάρκας, ας πούμε επί παραδείγματι την πορνεία, όμως και ο φόνος είναι έργο σάρκας αλλά είναι στον πληθυντικό, φόνοι. Όχι μόνο η διατύπωση αλλά και η εκλογή των λέξεων είναι άξια παρατήρησης. Ενώ αναφέρει έργα σάρκας και πάλη πνεύματος με αυτήν, τα περισσότερα από όσα λέει προϋποθέτουν και την διάνοια όχι μόνο την σάρκα, αυτή μάλλον μόνο δυο αφορούν. Το παράδοξο δεν μένει μόνο εδώ αλλά αυξάνεται σε μεγάλα ύψη διότι όταν ο Χριστός μίλησε για διαλογισμούς οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, Μαρκ 7,21 ανέφερε κάποια ίδια, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι.
Ο απόστολος Παύλος στο Γαλάτας 5,20-21 καθώς μιλεί για έργα σαρκός ξαφνικά από τον ενικό πηγαίνει στον πληθυντικό. Είναι παράδοξο διότι σχεδόν όλα τα οποία αναφέρει σε ενικό μπορούν να ειπωθούν και σε πληθυντικό πράγμα που θα ήταν φυσικό στην συνέχεια του λόγου. Να ξεκινήσει ο Χριστός μοιχείες πορνείες, φόνοι, κλοπαί, πλεονεξίαι, πονηρίαι και να συνεχίσει λέγοντας δολιότητες ασέλγειες βλασφημίες. Ο Παύλος να ξεκινήσει με ενικό, μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, φαρμακεία, και να συνεχίσει, έχθρα, έρις, ζήλος, θυμός εριθεία διχοστασία, αίρεση, φθόνος, φόνος, μέθη, κώμοι. Ή θα μπορούσε να γίνει το αντίθετο, να πει ο απόστολος, μοιχείες, πορνείες, ακαθαρσίες, φαρμακείες, έχθραι, έρεις, ζήλοι, θυμοί, εριθείαι, διχοστασίαι, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι. Αυτό θα ήταν η μια πιο φυσική συνέχεια στον λόγο. Η κατάασταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο διότι ο απόστολος Παύλος με τον ενικό κάνει λόγο για την πράξη η οποία είναι έργο σάρκας, ας πούμε επί παραδείγματι την πορνεία, όμως και ο φόνος είναι έργο σάρκας αλλά είναι στον πληθυντικό, φόνοι. Όχι μόνο η διατύπωση αλλά και η εκλογή των λέξεων είναι άξια παρατήρησης. Ενώ αναφέρει έργα σάρκας και πάλη πνεύματος με αυτήν, τα περισσότερα από όσα λέει προϋποθέτουν και την διάνοια όχι μόνο την σάρκα, αυτή μάλλον μόνο δυο αφορούν. Το παράδοξο δεν μένει μόνο εδώ αλλά αυξάνεται σε μεγάλα ύψη διότι όταν ο Χριστός μίλησε για διαλογισμούς οἱ διαλογισμοὶ οἱ κακοὶ ἐκπορεύονται, Μαρκ 7,21 ανέφερε κάποια ίδια, μοιχεῖαι, πορνεῖαι, φόνοι.
Πως γίνεται να μας μιλάει ο Παύλος για έργο σάρκας ζήλο ή μέθη αλλά επί παραδείγματι όχι για κλοπή όπου αυτή έχει ξεχαστεί και συμπεριλαμβάνεται στο και τα λοιπά, καὶ τὰ ὅμοια τούτοις; Ο Χριστός όταν μιλάει για πονηρούς διαλογισμούς και όχι έργα σαρκός και ενώ αναφέρει λιγότερα από τον Παύλο, 13 έναντι 17, κάνει λόγο για κλοπαί. Πόσο μάλλον θα έπρεπε περισσότερο να γίνεται αναφορά σε αυτήν εφόσον μιλάμε για έργα σάρκας. Τα λόγια δημιουργούν ένα παράδοξο ειδικά για θεόπνευστο συγγραφέα.
Κεφάλαιο 1
μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία,
ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι
Ας εξετάσουμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου ξεκινώντας από τον πληθυντικό.
ἔχθραι
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν οι έχθρες ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτές ξεκινάνε από τον νου, επί παραδείγματι έχοντας έχθρα στον νου έπειτα θα βλάψεις ή θα χτυπήσεις κάποιον. Οι αντίπαλες δυνάμεις έχουν έχθρα στον Θεό, ἰδοὺ αἰσχυνθήσονται καὶ ἐντραπήσονται πάντες οἱ ἀντικείμενοί σοι· ἔσονται γὰρ ὡς οὐκ ὄντες καὶ ἀπολοῦνται πάντες οἱ ἀντίδικοί σου· Ησ. 41,11 Ιδού, θα ντραπούν όλοι οι εχθροί σου, θα είναι σαν να μην υπάρχουν και θα καταστραφούν όλοι οι αντίδικοί σου.
Και εμείς οι ίδιοι έχουμε έχθρα με τον Θεό λόγω της Πτώσεως, καὶ ὑμᾶς ποτε ὄντας ἀπηλλοτριωμένους καὶ ἐχθροὺς τῇ διανοίᾳ ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, νυνὶ δὲ ἀποκατήλλαξεν ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκὸς αὐτοῦ διὰ τοῦ θανάτου, παραστῆσαι ὑμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους καὶ ἀνεγκλήτους κατενώπιον αὐτοῦ Κολ. 1,21-22
Και σας οι οποίοι άλλοτε ήσαστε αποξενωμένοι από τον Θεό και εχθροί του, κατά τον εσωτερικό σας άνθρωπο με τα πονηρά του έργα, τώρα σας συμφιλίωσε δια του σώματος του, της δικής του σάρκας, με τον σταυρικό του θάνατο, για να σας καταστήσει και σας παραστήσει μπροστά του αγίους και άμεμπτους και χωρίς καμία κατηγορία.
Υπάρχει και η καλή έχθρα, είναι η έχθρα μας με τον Διάβολο καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. Γεν. 3,15 Θα θέσω εχθρότητα μεταξύ εσένα και της γυναίκας, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων της. Ένας δε απόγονος της γυναικός θα σου συντρίψει την κεφαλή και συ θα κεντήσεις την φτέρνα του. Την ίδια έχθρα, την καλή έχθρα, πρέπει να έχει ο κάθε απόγονος του τόκου της γυναικός, δηλαδή ο κάθε ακόλουθος Χριστού, αν έχει την καλή έχθρα λαμβάνει την εξουσία να πατάει επάνω σε σκορπιούς και φίδια, ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ Λουκ. 10,19. Στην Ορθόδοξο διδαχή ο άνθρωπος είναι εχθρός της βουλήσεως του Θεού, η έχθρα είναι εκ μέρους του ανθρώπου προς τον Θεό.
Επόμενο βλέπουμε να αναφέρει ο απόστολος το
ἔρεις
Έρεις είναι οι διαμάχες, είναι γνωστές οι διαμάχες δεν υπάρχει λόγος να ειπωθούν και πολλά διότι είναι πασίγνωστο το θέμα. Όπως πριν έχουμε και την καλή διαμάχη, είναι εναντίων του Διαβόλου ο οποίος είναι ο αντίπαλος, ο αντίδικος, νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι. Α Πε. 5,8-9 Να είσαστε εγκρατείς και σώφρονες, να αγρυπνάτε και να προσέχετε διότι ο αντίπαλος σας και κατήγορος διάβολος σαν λιοντάρι που ωρύεται περπατάει με μανία ζητώντας ποιόν να καταπιεί. Αντισταθείτε στηριγμένοι στην πίστη ξέροντας ότι οι ίδιοι πειρασμοί και τα ίδια παθήματα γίνονται σε όλους τους αδελφούς σας που είναι διασκορπισμένοι μέσα στον κόσμο.
Έριδα είναι η διαρκής διαφωνία, λέμε ερίζουν για κάτι, είναι γνωστό ότι μετά την αντιπαλότητα έχουμε συναγωνισμό. Κάποιος στην αρχή γίνεται αντίπαλος με έναν, όμως αμέσως μετά στον νου αρχίζει η έρις, δηλαδή ερίζει ο κάθε αντίπαλος για το ποιος θα υπερισχύσει, ποιος εν τέλει θα πάρει το μήλον της Έριδος. Όταν αρχίζει η έχθρα έρχεται η φυσική της συνέχεια. Στην αντίπερα όχθη εφόσον έχουμε την καλή εχθρότητα τότε συστρατευόμαστε με τον Χριστό, έχουμε την διαμάχη για κάτι το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι η σωτηρία. Έτσι έρις είναι ο πρώτος χωρισμός από τον Θεό εντός του ανθρώπου ή αντίθετα η απόφαση εντός του ανθρώπου να τον ακολουθήσει. Επόμενο που ο απόστολος αναφέρει είναι το
ζῆλοι
Η ζήλια με την κακή έννοια είναι γνωστή, ζῆλος στα αρχαία είναι η επιθυμία να κάνεις μια εργασία με τον καλύτερο τρόπο, έχεις ζήλο, δηλαδή ενθουσιασμό και αφοσίωση. Κάποιος πρέπει να έχει ζήλο προς την πρόοδο, ζήλο να αναζητάει το πνευματικώς καλύτερο, αυτό είναι καλός ζήλος, ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι. Α Κορ. 12,31 Όλα τα θεόσταλτα χαρίσματα έχουν την αξία τους. Εσείς όμως να επιθυμείτε με ζήλο να αποκτήσετε τα καλύτερα χαρίσματα και αυτό είναι η αγάπη.
Δεν λέει ζητείτε αλλά ζηλοῦτε, αυτό σημαίνει να επιθυμείς με όλη στου την καρδία το καλό, να έχεις όρεξη προς το καλό, επιθυμία προς αυτό.
Η κακός ζήλος οδηγεί στην αμαρτία, οδηγεί στην αναζήτηση Διαβόλου στην αντίθετη πλευρά ο καλός ζήλος οδηγεί στην πνευματική πρόοδο και στην αναζήτηση του Θεού ἐγὼ ὅσους ἐὰν φιλῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω· ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον. Αποκ. 3,19 να έχεις ζήλο και μετανόησε. Ο απόστολος Ιάκωβος μας λέει εἰ δὲ ζῆλον πικρὸν ἔχετε καὶ ἐριθείαν ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν, μὴ κατακαυχᾶσθε καὶ ψεύδεσθε κατὰ τῆς ἀληθείας. οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ᾿ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης. ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. Ιακ. 3,14-16 Εάν όμως έχετε πικρή ζηλοφθονία μεταξύ σας φατριασμό μέσα στην καρδιά σας, μην υπερηφανεύεστε ότι είσαστε ανώτεροι από τους άλλους και ψεύδεστε έτσι εναντίον της χριστιανικής αλήθειας, της οποίας θέλετε να παρουσιάζεστε ως διδάσκαλοι. Αυτή η ανόητη υψηλοφροσύνη ότι είσαστε σοφοί δεν είναι η θεία σοφία που κατεβαίνει από τον ουρανό αλλά είναι σοφία επίγεια, σαρκική και εμπαθής, δαιμονική. Διότι όπου υπάρχει ζηλοφθονία και φατριασμός και εριστικότητα, εκεί επικρατεί ακαταστασία και αναταραχή και κάθε φαύλο πράγμα. Καλός ζήλος που οδηγεί στην μετάνοια και κακός ζήλος που οδηγεί στην πλάνη.
Πάλι εδώ ο ζήλος παρατηρούμε ότι ταιριάζει με τα προηγούμενα, κάποιος αρχικά εχθρεύεται, έπειτα έχει την έριδα για το τρόπαιο, έπειτα τον ζήλο, δηλαδή έχει αφοσίωση στον στόχο ώστε ο ίδιος να τον κατακτήσει, έχει τον ζήλο να επιτύχει και ο αντίπαλος να αποτύχει. Προχωρώντας μας λέει ο απόστολος
θυμοί
Ο θυμός είναι μια κινητήριος δύναμη προς αυτό που επιθυμεί κάποιος, μπορεί να ειπωθεί ότι είναι το επόμενο του ζήλου ή ότι είναι η μονιμοποίηση της αντιζηλίας. Ο Παύλος είχε ζήλο στο να διαδώσει το Ευαγγέλιο, όταν πήγε στην Αθήνα ώστε να κηρύξει είδε τα είδωλα και μας λέει η Βίβλος ότι παροξυνόταν το πνεύμα του. Δηλαδή νευρίασε όταν είδε τα είδωλα, είχε τον καλό ζήλο και θύμωσε με τον άγιο θυμό. Στην αντίπερα όχθη έχουμε τον κακό ζήλο ζῆλον πικρὸν και τον κακό θυμό, ο Διάβολος έχει κακό θυμόν μέγα, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν Αποκ. 6,16. Δεν θα ειπωθούν πολλά εδώ διότι αναλυτική παρουσιάσει του διαβολικού και του άγιου θυμού μπορεί να δείτε στην ανάρτηση οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε. Ξανά εδώ ένα κομμάτι που ταιριάζει με τα προηγούμενα, ξεκίνησε με την έχθρα, έπειτα είδαμε την διαμάχη, μετά τον ζήλο ώστε να επιτευχθεί ο στόχος, ενώ τώρα έχουμε τον θυμό, έπειτα ο απόστολος μας λέει
ἐριθεῖαι
ἐριθεία σημαίνει εργασία με μισθό, σημαίνει και φατρία, πληθυντικός εριθίαι, σημαίνει και διαπληκτισμοί. Και στην ἐριθεῖαι έχουμε τον καλό φατριασμό και τον κακό, ο άνομος θέλει τους δικούς του και ο Χριστιανός αναζητάει τα άγια πρόσωπα και τον Χριστό.
Κεφάλαιο 1
μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία,
ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι
Ας εξετάσουμε τα λόγια του αποστόλου Παύλου ξεκινώντας από τον πληθυντικό.
ἔχθραι
Είναι γνωστό ότι υπάρχουν οι έχθρες ανάμεσα στους ανθρώπους, αυτές ξεκινάνε από τον νου, επί παραδείγματι έχοντας έχθρα στον νου έπειτα θα βλάψεις ή θα χτυπήσεις κάποιον. Οι αντίπαλες δυνάμεις έχουν έχθρα στον Θεό, ἰδοὺ αἰσχυνθήσονται καὶ ἐντραπήσονται πάντες οἱ ἀντικείμενοί σοι· ἔσονται γὰρ ὡς οὐκ ὄντες καὶ ἀπολοῦνται πάντες οἱ ἀντίδικοί σου· Ησ. 41,11 Ιδού, θα ντραπούν όλοι οι εχθροί σου, θα είναι σαν να μην υπάρχουν και θα καταστραφούν όλοι οι αντίδικοί σου.
Και εμείς οι ίδιοι έχουμε έχθρα με τον Θεό λόγω της Πτώσεως, καὶ ὑμᾶς ποτε ὄντας ἀπηλλοτριωμένους καὶ ἐχθροὺς τῇ διανοίᾳ ἐν τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, νυνὶ δὲ ἀποκατήλλαξεν ἐν τῷ σώματι τῆς σαρκὸς αὐτοῦ διὰ τοῦ θανάτου, παραστῆσαι ὑμᾶς ἁγίους καὶ ἀμώμους καὶ ἀνεγκλήτους κατενώπιον αὐτοῦ Κολ. 1,21-22
Και σας οι οποίοι άλλοτε ήσαστε αποξενωμένοι από τον Θεό και εχθροί του, κατά τον εσωτερικό σας άνθρωπο με τα πονηρά του έργα, τώρα σας συμφιλίωσε δια του σώματος του, της δικής του σάρκας, με τον σταυρικό του θάνατο, για να σας καταστήσει και σας παραστήσει μπροστά του αγίους και άμεμπτους και χωρίς καμία κατηγορία.
Υπάρχει και η καλή έχθρα, είναι η έχθρα μας με τον Διάβολο καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. Γεν. 3,15 Θα θέσω εχθρότητα μεταξύ εσένα και της γυναίκας, μεταξύ των απογόνων σου και των απογόνων της. Ένας δε απόγονος της γυναικός θα σου συντρίψει την κεφαλή και συ θα κεντήσεις την φτέρνα του. Την ίδια έχθρα, την καλή έχθρα, πρέπει να έχει ο κάθε απόγονος του τόκου της γυναικός, δηλαδή ο κάθε ακόλουθος Χριστού, αν έχει την καλή έχθρα λαμβάνει την εξουσία να πατάει επάνω σε σκορπιούς και φίδια, ἰδοὺ δίδωμι ὑμῖν τὴν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καὶ σκορπίων καὶ ἐπὶ πᾶσαν τὴν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ Λουκ. 10,19. Στην Ορθόδοξο διδαχή ο άνθρωπος είναι εχθρός της βουλήσεως του Θεού, η έχθρα είναι εκ μέρους του ανθρώπου προς τον Θεό.
Επόμενο βλέπουμε να αναφέρει ο απόστολος το
ἔρεις
Έρεις είναι οι διαμάχες, είναι γνωστές οι διαμάχες δεν υπάρχει λόγος να ειπωθούν και πολλά διότι είναι πασίγνωστο το θέμα. Όπως πριν έχουμε και την καλή διαμάχη, είναι εναντίων του Διαβόλου ο οποίος είναι ο αντίπαλος, ο αντίδικος, νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει, εἰδότες τὰ αὐτὰ τῶν παθημάτων τῇ ἐν κόσμῳ ὑμῶν ἀδελφότητι ἐπιτελεῖσθαι. Α Πε. 5,8-9 Να είσαστε εγκρατείς και σώφρονες, να αγρυπνάτε και να προσέχετε διότι ο αντίπαλος σας και κατήγορος διάβολος σαν λιοντάρι που ωρύεται περπατάει με μανία ζητώντας ποιόν να καταπιεί. Αντισταθείτε στηριγμένοι στην πίστη ξέροντας ότι οι ίδιοι πειρασμοί και τα ίδια παθήματα γίνονται σε όλους τους αδελφούς σας που είναι διασκορπισμένοι μέσα στον κόσμο.
Έριδα είναι η διαρκής διαφωνία, λέμε ερίζουν για κάτι, είναι γνωστό ότι μετά την αντιπαλότητα έχουμε συναγωνισμό. Κάποιος στην αρχή γίνεται αντίπαλος με έναν, όμως αμέσως μετά στον νου αρχίζει η έρις, δηλαδή ερίζει ο κάθε αντίπαλος για το ποιος θα υπερισχύσει, ποιος εν τέλει θα πάρει το μήλον της Έριδος. Όταν αρχίζει η έχθρα έρχεται η φυσική της συνέχεια. Στην αντίπερα όχθη εφόσον έχουμε την καλή εχθρότητα τότε συστρατευόμαστε με τον Χριστό, έχουμε την διαμάχη για κάτι το οποίο στην προκειμένη περίπτωση είναι η σωτηρία. Έτσι έρις είναι ο πρώτος χωρισμός από τον Θεό εντός του ανθρώπου ή αντίθετα η απόφαση εντός του ανθρώπου να τον ακολουθήσει. Επόμενο που ο απόστολος αναφέρει είναι το
ζῆλοι
Η ζήλια με την κακή έννοια είναι γνωστή, ζῆλος στα αρχαία είναι η επιθυμία να κάνεις μια εργασία με τον καλύτερο τρόπο, έχεις ζήλο, δηλαδή ενθουσιασμό και αφοσίωση. Κάποιος πρέπει να έχει ζήλο προς την πρόοδο, ζήλο να αναζητάει το πνευματικώς καλύτερο, αυτό είναι καλός ζήλος, ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα. καὶ ἔτι καθ᾿ ὑπερβολὴν ὁδὸν ὑμῖν δείκνυμι. Α Κορ. 12,31 Όλα τα θεόσταλτα χαρίσματα έχουν την αξία τους. Εσείς όμως να επιθυμείτε με ζήλο να αποκτήσετε τα καλύτερα χαρίσματα και αυτό είναι η αγάπη.
Δεν λέει ζητείτε αλλά ζηλοῦτε, αυτό σημαίνει να επιθυμείς με όλη στου την καρδία το καλό, να έχεις όρεξη προς το καλό, επιθυμία προς αυτό.
Η κακός ζήλος οδηγεί στην αμαρτία, οδηγεί στην αναζήτηση Διαβόλου στην αντίθετη πλευρά ο καλός ζήλος οδηγεί στην πνευματική πρόοδο και στην αναζήτηση του Θεού ἐγὼ ὅσους ἐὰν φιλῶ, ἐλέγχω καὶ παιδεύω· ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον. Αποκ. 3,19 να έχεις ζήλο και μετανόησε. Ο απόστολος Ιάκωβος μας λέει εἰ δὲ ζῆλον πικρὸν ἔχετε καὶ ἐριθείαν ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν, μὴ κατακαυχᾶσθε καὶ ψεύδεσθε κατὰ τῆς ἀληθείας. οὐκ ἔστιν αὕτη ἡ σοφία ἄνωθεν κατερχομένη, ἀλλ᾿ ἐπίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης. ὅπου γὰρ ζῆλος καὶ ἐριθεία, ἐκεῖ ἀκαταστασία καὶ πᾶν φαῦλον πρᾶγμα. Ιακ. 3,14-16 Εάν όμως έχετε πικρή ζηλοφθονία μεταξύ σας φατριασμό μέσα στην καρδιά σας, μην υπερηφανεύεστε ότι είσαστε ανώτεροι από τους άλλους και ψεύδεστε έτσι εναντίον της χριστιανικής αλήθειας, της οποίας θέλετε να παρουσιάζεστε ως διδάσκαλοι. Αυτή η ανόητη υψηλοφροσύνη ότι είσαστε σοφοί δεν είναι η θεία σοφία που κατεβαίνει από τον ουρανό αλλά είναι σοφία επίγεια, σαρκική και εμπαθής, δαιμονική. Διότι όπου υπάρχει ζηλοφθονία και φατριασμός και εριστικότητα, εκεί επικρατεί ακαταστασία και αναταραχή και κάθε φαύλο πράγμα. Καλός ζήλος που οδηγεί στην μετάνοια και κακός ζήλος που οδηγεί στην πλάνη.
Πάλι εδώ ο ζήλος παρατηρούμε ότι ταιριάζει με τα προηγούμενα, κάποιος αρχικά εχθρεύεται, έπειτα έχει την έριδα για το τρόπαιο, έπειτα τον ζήλο, δηλαδή έχει αφοσίωση στον στόχο ώστε ο ίδιος να τον κατακτήσει, έχει τον ζήλο να επιτύχει και ο αντίπαλος να αποτύχει. Προχωρώντας μας λέει ο απόστολος
θυμοί
Ο θυμός είναι μια κινητήριος δύναμη προς αυτό που επιθυμεί κάποιος, μπορεί να ειπωθεί ότι είναι το επόμενο του ζήλου ή ότι είναι η μονιμοποίηση της αντιζηλίας. Ο Παύλος είχε ζήλο στο να διαδώσει το Ευαγγέλιο, όταν πήγε στην Αθήνα ώστε να κηρύξει είδε τα είδωλα και μας λέει η Βίβλος ότι παροξυνόταν το πνεύμα του. Δηλαδή νευρίασε όταν είδε τα είδωλα, είχε τον καλό ζήλο και θύμωσε με τον άγιο θυμό. Στην αντίπερα όχθη έχουμε τον κακό ζήλο ζῆλον πικρὸν και τον κακό θυμό, ο Διάβολος έχει κακό θυμόν μέγα, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν Αποκ. 6,16. Δεν θα ειπωθούν πολλά εδώ διότι αναλυτική παρουσιάσει του διαβολικού και του άγιου θυμού μπορεί να δείτε στην ανάρτηση οργίζεσθε και μη αμαρτάνετε. Ξανά εδώ ένα κομμάτι που ταιριάζει με τα προηγούμενα, ξεκίνησε με την έχθρα, έπειτα είδαμε την διαμάχη, μετά τον ζήλο ώστε να επιτευχθεί ο στόχος, ενώ τώρα έχουμε τον θυμό, έπειτα ο απόστολος μας λέει
ἐριθεῖαι
ἐριθεία σημαίνει εργασία με μισθό, σημαίνει και φατρία, πληθυντικός εριθίαι, σημαίνει και διαπληκτισμοί. Και στην ἐριθεῖαι έχουμε τον καλό φατριασμό και τον κακό, ο άνομος θέλει τους δικούς του και ο Χριστιανός αναζητάει τα άγια πρόσωπα και τον Χριστό.
Είναι φυσικό όταν έχουμε μια διαμάχη, μια έριδα, να υπάρχει αναζήτηση συμμάχων, γίνεται προσπάθεια να βρεθούν εργάτες ή βοηθοί ή σύμμαχοι. Με αυτό ο κάθε αντίπαλος κάνει την φατρία του, έχει επιθυμία να βρει όμοιους διότι έχει να μαζέψει την σοδειά, να φτάσει στον στόχο του. Το ίδιο κάνει και όποιος έχει αγάπη, βρίσκει τους όμοιους, έχει τους ίδιους τρόπους. Έτσι μπορούμε να δούμε ότι από την έριδα έχουμε έπειτα τον φατριασμό με τους ομοίους, έτσι δημιουργούνται δυο παρατάξεις όπου οι μεν κηρύττουν τον Χριστό από φατριασμό ιδιοτέλειας, από φθόνο, οἱ μὲν ἐξ ἐριθείας και οι άλλοι από φατριασμό ανιδιοτέλειας, οἱ δὲ ἐξ ἀγάπης από αγάπη. τινὲς μὲν καὶ διὰ φθόνον καὶ ἔριν, τινὲς δὲ καὶ δι᾿ εὐδοκίαν τὸν Χριστὸν κηρύσσουσιν· οἱ μὲν ἐξ ἐριθείας τὸν Χριστὸν καταγγέλλουσιν, οὐχ ἁγνῶς, οἰόμενοι θλῖψιν ἐπιφέρειν τοῖς δεσμοῖς μου· οἱ δὲ ἐξ ἀγάπης, εἰδότες ὅτι εἰς ἀπολογίαν τοῦ εὐαγγελίου κεῖμαι. Φιλιπ. 1,15-17 Μερικοί κηρύττουν τον Χριστό από φθόνο προς εμένα δημιουργώντας αντιθέσεις, άλλοι από αγαθή διάθεση. Οπότε άλλοι από ιδιοτέλεια κηρύττουν και όχι από αγνά και ειλικρινή ελατήρια αλλά διότι νομίζουν ότι έτσι θα προσθέσουν μεγαλύτερη θλίψη στην φυλάκιση μου. Άλλοι κηρύττουν από αγάπη, ξέροντας ότι εγώ ζω και υπάρχω για να απολογούμαι και να διαδίδω το Ευαγγέλιο.
Αρχικά είχαμε την έχθρα, έπειτα από αυτήν έρχεται η έριδα για το τρόπαιο, μετά ο ζήλος ώστε ο αντίπαλος να μην κατορθώσει να το λάβει, μετά έχουμε τον θυμό, δηλαδή μια διαρκή αντιπαλότητα παύλα αφοσίωση στον στόχο, έπειτα έχουμε την αναζήτηση των ομοίων προς φατριασμό και συνεχίζοντας μας λέει ο απόστολος
διχοστασίαι
όταν κάποιος βρει τον όμοιο και φτιάξει την ομάδα του, έπειτα αυτό το γεγονός κάνει τον κόσμο του να έχει διαιρεθεί. Έχει διχαστεί σε αυτούς που είναι σύμμαχοι του προς τον στόχο και αυτούς που τον πολεμούν ώστε να μην κατορθώσει να τον επιτύχει. Με τον διχασμό που φέρνει η επιλογή στρατοπέδου έγινε απαραίτητα μια συστράτευση, είτε με τον Διάβολο είτε με τον Χριστό, αυτή είναι η έννοια του "όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίων μου", ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι. Υπό αυτήν την έννοια έχει διχαστεί και ο κόσμος.
Είναι είτε υπέρ είτε κατά του Χριστού, αυτή είναι η έννοια του όποιος αγαπάει τον πατέρα ή την μητέρα του περισσότερο από εμένα δεν μου είναι άξιος. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· Ματθ. 10,34-37
Μη νομίσετε ότι ήλθα να φέρω ειρήνη στην γη, δεν ήλθα να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα. Ήλθα να χωρίσω τον γιο από το πατέρα και την μητέρα από την μάνα. Θα γίνουν εχθροί του ανθρώπου οι δικοί του, εκείνος που αγαπά τον πατέρα η την μητέρα του παραπάνω από εμένα δεν είναι άξιος μου. Και εκείνος που αγαπά τον γιό του ή την κόρη του παραπάνω από εμένα δεν είναι άξιος μου.
Η διχοστασίαι του Παύλου είναι το διαμερισμόν και διαμεμερισμένοι που ανέφερε ο Χριστός στο 12ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν. Με την αναζήτηση των ομοίων, με την σύνταξη με τον όμοιο, οι άνθρωποι είναι διαμεμερισμένοι.
Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! βάπτισμα δὲ ἔχω βαπτισθῆναι, καὶ πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ! δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἢ διαμερισμόν. ἔσονται γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνὶ διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπὶ δυσὶ καὶ δύο ἐπὶ τρισί· διαμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸς ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ θυγάτηρ ἐπὶ μητρί, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆς καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς. Λουκ. 12,49-53
Ήρθα να βάλω φωτιά στην γη και τι άλλο θέλω εάν τώρα έχει πλέον ανάψει αυτή η φωτιά! έχω το βάπτισμα του Σταυρού και πως ποθώ να συντελεστεί. Νομίζετε ότι ήλθα στην γη να φέρω υποκριτική και ψευδή ειρήνη; Όχι, αλλά έχω έλθει για να προκαλέσω διαίρεση μεταξύ των ανθρώπων. Πέντε χωρισμένοι θα είναι στο σπίτι, τρεις εναντίον δύο και δύο εναντίων τριών. Και θα χωρισθεί ο πατέρας ο άπιστος εναντίον του πιστού γιου του και ο άπιστος γιος εναντίον του πιστού πατέρα του, η μητέρα εναντίον της κόρης της και η κόρη εναντίων της. Η πεθερά εναντίον της νύφης και η νύμφη εναντίων της πεθεράς. Τα άπιστα μέλη της οικογενείας εναντίον των πιστών. Ξανά έχουμε μια σειρά, είχαμε την εριθεία, δηλαδή την εύρεση των ομοίων, αποτέλεσμα είναι η διχοστασία.
Συνεχίζοντας ο απόστολος μας λέει
αἱρέσεις
Η αίρεση δεν είναι μόνο η γνωστή απομάκρυνση από την διδαχή αλλά είναι και η εκλογή. Αίρεση σημαίνει επιλογή, εκλογή, αἱρέω, σήμερα λέμε επί παραδείγματι ο αιρετός εκπρόσωπος. Εφόσον ο άνθρωπος έχει χωρίσει τον κόσμο του με την διχοστασία τότε αυτόματα έχει διαλέξει τους οικείους του, έχει εκλέξει την οικογένεια του από τον στόχο τον οποίο έχει θέσει. Έχει γίνει ένα με κάποιους και αυτοί είναι οι πιστοί του στρατιώτες, η οικογένεια του. Θα προχωρήσει με αυτούς ώστε να κατακτήσει τον στόχο. Ο Θεός Πατήρ έχει "αιρετίσει" τον Θεό Υιό, έχει εκλέξει τον Χριστό, είναι ο αιρετός του, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· ἰδοὺ ὁ παῖς μου, ὃν ᾑρέτισα, ὁ ἀγαπητός μου, εἰς ὃν εὐδόκησεν ἡ ψυχή μου· θήσω τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἀπαγγελεῖ· οὐκ ἐρίσει οὐδὲ κραυγάσει, οὐδὲ ἀκούσει τις ἐν ταῖς πλατείαις τὴν φωνήν αὐτοῦ. κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἕως ἂν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν·. Ματθ. 12,17-20 Για να εκπληρωθεί η προφητεία Ησαΐα που είπε, να το παιδί μου το οποίο εγώ εξέλεξα, ο αγαπητός μου, στον οποίο έχει ευαρεστηθεί η ψυχή μου. Θα θέσω το Πνεύμα μου σε αυτόν και θα κηρύξει στους ανθρώπους την δικαιοσύνη. Δεν θα φιλονικήσει, ούτε θα ακούσει κανείς σε πλατείες την φωνή του. Καλάμι τσακισμένο δεν θα το συντρίψει και φιτίλι που καπνίζει δεν θα το σβήσει έως ότου οδηγήσει στην νίκη. Ανθρώπους τσακισμένους από τις πικρίες της ζωής και το βάρος της αμαρτίας που κινδυνεύουν να χάσουν κάθε ελπίδα σωτηρίας όχι μόνον δεν θα τους απελπίσει αλλά θα τους κάνει να εξέλθουν και νικητές.
Το ίδιο γίνεται και με τον Χριστιανό ο οποίος εκλέγει τους δικούς του με βάση τον στόχο του. Οι αιρετοί του, οι εκλεγμένοι του, είναι ο Χριστός και οι δικοί του διότι εκεί έχει τις ελπίδες του ώστε να κατακτήσει τον στόχο.
Λέει ο Κύριος καὶ ἔσονταί μοι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, εἰς ἡμέραν, ἣν ἐγὼ ποιῶ εἰς περιποίησιν, καὶ αἱρετιῶ αὐτοὺς ὃν τρόπον αἱρετίζει ἄνθρωπος τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν δουλεύοντα αὐτῷ. Μαλ. 3,17 Οι ευσεβείς όμως αυτοί, λέγει ο Κύριος ο Παντοκράτορας, θα είναι δικοί μου κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία εγώ θα τους προστατεύσω και περιποιηθώ. Θα τους ξεχωρίσω από τους άλλους και θα τους περιβάλλω με αγάπη, όπως ένας πατήρ αγαπά τον γιό του ο οποίος τον υπηρετεί πιστά και πρόθυμα
Όπως ξεχώρισε τον Χριστό ο Πατήρ κατά όμοιο τρόπο θα ξεχωρίσει και τους δικούς του, οπότε κατ' επέκταση και ο Χριστιανός ξεχωρίζει τους δικούς του.
Φυσικά και ο αντίπαλος ξεχωρίζει τους δικούς του.
Στην Κόρινθο είχαμε αιρέσεις πρῶτον μὲν γὰρ συνερχομένων ὑμῶν ἐν ἐκκλησίᾳ ἀκούω σχίσματα ἐν ὑμῖν ὑπάρχειν, καὶ μέρος τι πιστεύω· δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν. Α Κορ. 11,18-19 Διότι πρώτον μεν ακούω ότι όταν συναθροίζεστε υπάρχουν μεταξύ σας μερίδες και ένα μέρος από αυτά που ακούω τα πιστεύω διότι είναι επόμενο ένεκα της ανθρώπινης αδυναμίας να αναπηδούν μεταξύ σας διάφορες προτιμήσεις και διαιρέσεις για να γίνουν έτσι φανεροί οι εκλεκτοί μεταξύ σας.
Εδώ δεν μιλάει για τις δογματικές αιρέσεις αλλά για την εκλογή.
Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ακούει και εκείνος ἰδοὺ ὁ παῖς μου, ὃν ᾑρέτισα, συσσωματώνεται στο σώμα Χριστού, ενώ με το Χρίσμα ακούει το, θήσω τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν. Όπως ο Νώε χωρίστηκε δια του νερού από τον παλαιό κόσμο και έπειτα με το κλαδί ελιάς, το οποίο συμβολίζει το λάδι, έλαιον του Χρίσματος, βγαίνει στον νέο κόσμο ώστε να πορευτεί το ίδιο κάνει και ο Χριστιανός. Έπειτα ο απόστολος μας λέει
φθόνοι
Ο φθόνος είναι η φυσική συνέχεια των προηγούμενων, είναι ο σχεδιασμός των πράξεων.
Ο Διάβολος είχε έχθρα με τον Θεό, έπειτα υπήρξαν όλα τα προηγούμενα. Υπήρξε έριδα, ζήλος, θυμός, υπήρξε ο διχασμός, ξεχώρισε τους δικούς του ο Διάβολος δηλαδή διχάστηκε το αγγελικό σώμα, υπήρξε η αίρεση και οικογένεια του Διαβόλου έγιναν οι εκπεσώντες, έπειτα είχε φθόνο, αυτός ήταν αιτία που σχεδίασε την πράξη της παραπλάνησης των Πρωτοπλάστων και εισήλθε ο θάνατος, ὅτι ὁ Θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἐπ᾿ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν· φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον, πειράζουσι δὲ αὐτὸν οἱ τῆς ἐκείνου μερίδος ὄντες. Σοφ. Σολ. 2,23-25 Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο άφθαρτο και σύμφωνα με την δική του εικόνα. Αλλά εξ αιτίας του φθόνου του διαβόλου εισήλθε και κυριάρχησε ο θάνατος στον κόσμο. Οι ασεβείς ανήκουν στην παράταξη του διαβόλου πειράζουν και θέτουν υπό δοκιμασία τον δίκαιο, μας λέει ο Σολομώντας.
Ο Κάιν φθόνησε τον Άβελ και αυτό ήταν η αιτία που συνέλαβε το σχέδιο της δολοφονίας του, τα αδέλφια του Ιωσήφ τον φθόνησαν και ο φθόνος έφερε τον σχεδιασμό ώστε να τον σκοτώσουν, αλλά και ο Πιλάτος "εννόησε πολύ καλά ότι από φθόνο παρέδωσαν τον Χριστό σε αυτόν οι Φαρισαίοι" διότι είχαν σχέδιο να τον σκοτώσουν, ᾔδει γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν. Ματθ. 27,18. Οι ασεβείς ανήκουν στην παράταξη του διαβόλου πειράζουν και θέτουν υπό δοκιμασία τον δίκαιο, όποιος είναι συνταγμένος με τον Διάβολο έχει την ίδια πορεία, μετά την εκλογή των οικείων του σχεδιάζει τις ενέργειες του.
Στην αντίθετη πλευρά έχουμε και τον καλό φθόνο, ο Θεός φθονεί τον άνθρωπο, είναι ο καλός φθόνος, ο οποίος είναι και αυτός σχεδιασμός, εδώ σωτηρίας, άρα η απομάκρυνση του Θεού είναι προς σωτηρία μας, ἢ δοκεῖτε ὅτι κενῶς ἡ γραφὴ λέγει, πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα ὃ κατῴκησεν ἐν ἡμῖν; Ιακ. 4,5 Ή νομίζετε ότι μάταια και χωρίς κανένα νόημα λέγει η Γραφή ότι με απέραντη αγάπη που φθάνει σαν μέχρι ζηλοτυπίας και φθόνου μας ποθεί το Πνεύμα το Άγιο που έχει κατοικήσει μέσα μας;
Αυτός ο φθόνος του Πνεύματος υπάρχει και στον απόστολο Παύλο, ζηλῶ γὰρ ὑμᾶς Θεοῦ ζήλῳ· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρί, παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ· φοβοῦμαι δὲ μήπως, ὡς ὁ ὄφις Εὔαν ἐξηπάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, οὕτω φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς ἁπλότητος τῆς εἰς τὸν Χριστόν. Β Κορ. 11,2-3
Σας ζηλεύω με ζηλοτυπία σαν εκείνη με την οποία ο Θεός ζηλοτυπεί τους ανθρώπους. Και αυτό διότι σας έχω ενώσει με δεσμούς αρραβώνος προς ένα άνδρα, τον Χριστό, για να παρουσιάσω την ψυχή σας αγνή προς αυτόν σαν παρθένα και πνευματική νύφη. Φοβούμαι όμως μήπως όπως άλλοτε ο όφις δελέασε και εξαπάτησε την Εύα με την πανουργία του, έτσι εξαπατήσει και εσάς.
Ο Διαβολικός φθόνος ωθεί σε σχέδιο προς την απώλεια, ο άγιος φθόνος του Παύλου ωθεί προς ενέργεια για την σωτηρία, "μήπως σας εξαπατήσει όπως την Εύα". Έτσι έχουμε τον απόστολο να αντιπαραθέτει άγιο φθόνο στον κακό φθόνο. Ο άγιος φθόνος θέλει τον αρραβώνα με τον Θεό, ο αμαρτωλός φθόνος θέλει αρραβώνα με τον Διάβολο, συνθήκην ἔθεντο πρὸς αὐτόν Σοφ. Σολ. 1,15, ο άγιος φθόνος θέλει την ζωή, ο αμαρτωλός τον θάνατο, θάνατος εἰσῆλθεν. Έπειτα από τα λόγια του Παύλου που λέει για τον καλό ζήλο του, έχουμε αμέσως στους επόμενους στίχους τις νουθεσίες και λίγους στίχους παρακάτω ο απόστολος λέει "ιδού, για τρίτη φορά ετοιμάζομαι να έρθω προς εσάς" Ἰδοὺ τρίτον ἑτοίμως ἔχω ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς Β Κορ. 12,14 Τους φθόνησε οπότε έρχεται η ενέργεια. Ενεργεί με την διδαχή και την επίσκεψη ώστε να προλάβει την επίσκεψη Διαβόλου και το σχέδιο του κακού φθόνου.
Όπως είδαμε έχουμε την καλή και κακή έχθρα, καλή και κακή έριδα, πικρό ζήλο, ζῆλον πικρὸν, και αγαθό ζήλο, ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον, καλό θυμό και κακό θυμό, καλή και κακή εκλογή των ομοίων, εδώ έχουμε τον πικρό φθόνο, φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν, και τον γλυκό φθόνο, πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα -- ζηλῶ γὰρ ὑμᾶς Θεοῦ ζήλῳ·. Κάποιος προδίδει τον Χριστό και έτσι ο Χριστός τον φθονεί, αυτός ο φθόνος είναι για καλό, είναι προς σωτηρία, όπως για καλό ήταν ο φθόνος του Παύλου που υπαγόρευσε ενέργεια επειδή φοβόταν μήπως όπως άλλοτε ο όφις εξαπάτησε την Εύα με την πανουργία του όμοια εξαπατήσει και τους Κορινθίους. Μετά το Βάπτισμα και το Χρίσμα ο Χριστιανός βγαίνει ώστε να παλέψει με τον Διάβολο. Όπως ο Χριστιανός φωτίζεται με το Βάπτισμα και Χρίσμα και σχεδιάζει το καλό όμοια και ο αμαρτωλός σκοτίζεται και σχεδιάζει το κακό. Προχωρώντας ο απόστολος μας λέει
φόνοι
Είδαμε πριν τον Διάβολο, τον Κάιν, τα αδέλφια του Ιωσήφ, τους Φαρισαίους, πρώτα φθόνος και έπειτα ήρθε ο φόνος. Όπως ο Διάβολος όμοια και ο αμαρτωλός καθώς προχωρεί στην αμαρτία σιγά σιγά θεοποιεί τον εαυτό του, οπότε του αρέσει πολύ ο θεός εαυτός του άρα θέλει να απομακρυνθεί ο Θεός, δηλαδή έχουμε μεταφορικό φόνο, τον κακό φόνο. Ξέρουμε ότι το δαιμόνιο είπε στον Χριστό ήρθες προ ώρας; και του ζητάει να φύγει, όχι μόνο ο δαιμονιζόμενος αλλά και οι κάτοικοι είπαν στον Χριστό να φύγει.
Εφόσον ο ασεβής είναι αρεστός στον εαυτό του τότε σκοτώνει τον Χριστό και τους άλλους είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που σκοτώνει είναι ο εαυτός του, αυτοφονεύεται πνευματικά.
Και εδώ όπως σε όλα τα προηγούμενα έχουμε και τον καλό φόνο, ο Χριστιανός δεν αποζητάει να πεθάνει, να θανατωθεί, ο παλαιός άνθρωπος. Και αυτός ο θάνατος είναι από φθόνο, είδαμε πριν πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα ὃ κατῴκησεν ἐν ἡμῖν. Βλέπουμε τον απόστολο να λέει ότι δεν ζει ο ίδιος αλλά ο Χριστός, αυτό σημαίνει ότι έχει έλθει θάνατος, έχει θανατωθεί ο παλαιός άνθρωπος. Αυτός δεν είναι ένας ήπιος θάνατος αλλά είναι βίαιος θάνατος, φόνος, είναι ο βιαιότερος, είναι η συνεχής σταύρωση. Ο Χριστιανός ανεβαίνει την στενή οδό η οποία είναι στρωμένη με θλίψεις και με κακοπάθειες.
Αρχικά είχαμε την έχθρα, έπειτα από αυτήν έρχεται η έριδα για το τρόπαιο, μετά ο ζήλος ώστε ο αντίπαλος να μην κατορθώσει να το λάβει, μετά έχουμε τον θυμό, δηλαδή μια διαρκή αντιπαλότητα παύλα αφοσίωση στον στόχο, έπειτα έχουμε την αναζήτηση των ομοίων προς φατριασμό και συνεχίζοντας μας λέει ο απόστολος
διχοστασίαι
όταν κάποιος βρει τον όμοιο και φτιάξει την ομάδα του, έπειτα αυτό το γεγονός κάνει τον κόσμο του να έχει διαιρεθεί. Έχει διχαστεί σε αυτούς που είναι σύμμαχοι του προς τον στόχο και αυτούς που τον πολεμούν ώστε να μην κατορθώσει να τον επιτύχει. Με τον διχασμό που φέρνει η επιλογή στρατοπέδου έγινε απαραίτητα μια συστράτευση, είτε με τον Διάβολο είτε με τον Χριστό, αυτή είναι η έννοια του "όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίων μου", ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι. Υπό αυτήν την έννοια έχει διχαστεί και ο κόσμος.
Είναι είτε υπέρ είτε κατά του Χριστού, αυτή είναι η έννοια του όποιος αγαπάει τον πατέρα ή την μητέρα του περισσότερο από εμένα δεν μου είναι άξιος. Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς· καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ. Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· Ματθ. 10,34-37
Μη νομίσετε ότι ήλθα να φέρω ειρήνη στην γη, δεν ήλθα να φέρω ειρήνη αλλά μάχαιρα. Ήλθα να χωρίσω τον γιο από το πατέρα και την μητέρα από την μάνα. Θα γίνουν εχθροί του ανθρώπου οι δικοί του, εκείνος που αγαπά τον πατέρα η την μητέρα του παραπάνω από εμένα δεν είναι άξιος μου. Και εκείνος που αγαπά τον γιό του ή την κόρη του παραπάνω από εμένα δεν είναι άξιος μου.
Η διχοστασίαι του Παύλου είναι το διαμερισμόν και διαμεμερισμένοι που ανέφερε ο Χριστός στο 12ο κεφάλαιο του κατά Λουκάν. Με την αναζήτηση των ομοίων, με την σύνταξη με τον όμοιο, οι άνθρωποι είναι διαμεμερισμένοι.
Πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ τί θέλω εἰ ἤδη ἀνήφθη! βάπτισμα δὲ ἔχω βαπτισθῆναι, καὶ πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ! δοκεῖτε ὅτι εἰρήνην παρεγενόμην δοῦναι ἐν τῇ γῇ; οὐχί, λέγω ὑμῖν, ἀλλ᾿ ἢ διαμερισμόν. ἔσονται γὰρ ἀπὸ τοῦ νῦν πέντε ἐν οἴκῳ ἑνὶ διαμεμερισμένοι, τρεῖς ἐπὶ δυσὶ καὶ δύο ἐπὶ τρισί· διαμερισθήσονται πατὴρ ἐπὶ υἱῷ καὶ υἱὸς ἐπὶ πατρί, μήτηρ ἐπὶ θυγατρὶ καὶ θυγάτηρ ἐπὶ μητρί, πενθερὰ ἐπὶ τὴν νύμφην αὐτῆς καὶ νύμφη ἐπὶ τὴν πενθερὰν αὐτῆς. Λουκ. 12,49-53
Ήρθα να βάλω φωτιά στην γη και τι άλλο θέλω εάν τώρα έχει πλέον ανάψει αυτή η φωτιά! έχω το βάπτισμα του Σταυρού και πως ποθώ να συντελεστεί. Νομίζετε ότι ήλθα στην γη να φέρω υποκριτική και ψευδή ειρήνη; Όχι, αλλά έχω έλθει για να προκαλέσω διαίρεση μεταξύ των ανθρώπων. Πέντε χωρισμένοι θα είναι στο σπίτι, τρεις εναντίον δύο και δύο εναντίων τριών. Και θα χωρισθεί ο πατέρας ο άπιστος εναντίον του πιστού γιου του και ο άπιστος γιος εναντίον του πιστού πατέρα του, η μητέρα εναντίον της κόρης της και η κόρη εναντίων της. Η πεθερά εναντίον της νύφης και η νύμφη εναντίων της πεθεράς. Τα άπιστα μέλη της οικογενείας εναντίον των πιστών. Ξανά έχουμε μια σειρά, είχαμε την εριθεία, δηλαδή την εύρεση των ομοίων, αποτέλεσμα είναι η διχοστασία.
Συνεχίζοντας ο απόστολος μας λέει
αἱρέσεις
Η αίρεση δεν είναι μόνο η γνωστή απομάκρυνση από την διδαχή αλλά είναι και η εκλογή. Αίρεση σημαίνει επιλογή, εκλογή, αἱρέω, σήμερα λέμε επί παραδείγματι ο αιρετός εκπρόσωπος. Εφόσον ο άνθρωπος έχει χωρίσει τον κόσμο του με την διχοστασία τότε αυτόματα έχει διαλέξει τους οικείους του, έχει εκλέξει την οικογένεια του από τον στόχο τον οποίο έχει θέσει. Έχει γίνει ένα με κάποιους και αυτοί είναι οι πιστοί του στρατιώτες, η οικογένεια του. Θα προχωρήσει με αυτούς ώστε να κατακτήσει τον στόχο. Ο Θεός Πατήρ έχει "αιρετίσει" τον Θεό Υιό, έχει εκλέξει τον Χριστό, είναι ο αιρετός του, ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· ἰδοὺ ὁ παῖς μου, ὃν ᾑρέτισα, ὁ ἀγαπητός μου, εἰς ὃν εὐδόκησεν ἡ ψυχή μου· θήσω τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν, καὶ κρίσιν τοῖς ἔθνεσιν ἀπαγγελεῖ· οὐκ ἐρίσει οὐδὲ κραυγάσει, οὐδὲ ἀκούσει τις ἐν ταῖς πλατείαις τὴν φωνήν αὐτοῦ. κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἕως ἂν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν·. Ματθ. 12,17-20 Για να εκπληρωθεί η προφητεία Ησαΐα που είπε, να το παιδί μου το οποίο εγώ εξέλεξα, ο αγαπητός μου, στον οποίο έχει ευαρεστηθεί η ψυχή μου. Θα θέσω το Πνεύμα μου σε αυτόν και θα κηρύξει στους ανθρώπους την δικαιοσύνη. Δεν θα φιλονικήσει, ούτε θα ακούσει κανείς σε πλατείες την φωνή του. Καλάμι τσακισμένο δεν θα το συντρίψει και φιτίλι που καπνίζει δεν θα το σβήσει έως ότου οδηγήσει στην νίκη. Ανθρώπους τσακισμένους από τις πικρίες της ζωής και το βάρος της αμαρτίας που κινδυνεύουν να χάσουν κάθε ελπίδα σωτηρίας όχι μόνον δεν θα τους απελπίσει αλλά θα τους κάνει να εξέλθουν και νικητές.
Το ίδιο γίνεται και με τον Χριστιανό ο οποίος εκλέγει τους δικούς του με βάση τον στόχο του. Οι αιρετοί του, οι εκλεγμένοι του, είναι ο Χριστός και οι δικοί του διότι εκεί έχει τις ελπίδες του ώστε να κατακτήσει τον στόχο.
Λέει ο Κύριος καὶ ἔσονταί μοι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, εἰς ἡμέραν, ἣν ἐγὼ ποιῶ εἰς περιποίησιν, καὶ αἱρετιῶ αὐτοὺς ὃν τρόπον αἱρετίζει ἄνθρωπος τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν δουλεύοντα αὐτῷ. Μαλ. 3,17 Οι ευσεβείς όμως αυτοί, λέγει ο Κύριος ο Παντοκράτορας, θα είναι δικοί μου κατά την ημέρα εκείνη, κατά την οποία εγώ θα τους προστατεύσω και περιποιηθώ. Θα τους ξεχωρίσω από τους άλλους και θα τους περιβάλλω με αγάπη, όπως ένας πατήρ αγαπά τον γιό του ο οποίος τον υπηρετεί πιστά και πρόθυμα
Όπως ξεχώρισε τον Χριστό ο Πατήρ κατά όμοιο τρόπο θα ξεχωρίσει και τους δικούς του, οπότε κατ' επέκταση και ο Χριστιανός ξεχωρίζει τους δικούς του.
Φυσικά και ο αντίπαλος ξεχωρίζει τους δικούς του.
Στην Κόρινθο είχαμε αιρέσεις πρῶτον μὲν γὰρ συνερχομένων ὑμῶν ἐν ἐκκλησίᾳ ἀκούω σχίσματα ἐν ὑμῖν ὑπάρχειν, καὶ μέρος τι πιστεύω· δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν. Α Κορ. 11,18-19 Διότι πρώτον μεν ακούω ότι όταν συναθροίζεστε υπάρχουν μεταξύ σας μερίδες και ένα μέρος από αυτά που ακούω τα πιστεύω διότι είναι επόμενο ένεκα της ανθρώπινης αδυναμίας να αναπηδούν μεταξύ σας διάφορες προτιμήσεις και διαιρέσεις για να γίνουν έτσι φανεροί οι εκλεκτοί μεταξύ σας.
Εδώ δεν μιλάει για τις δογματικές αιρέσεις αλλά για την εκλογή.
Με το Βάπτισμα ο άνθρωπος ακούει και εκείνος ἰδοὺ ὁ παῖς μου, ὃν ᾑρέτισα, συσσωματώνεται στο σώμα Χριστού, ενώ με το Χρίσμα ακούει το, θήσω τὸ πνεῦμά μου ἐπ᾿ αὐτόν. Όπως ο Νώε χωρίστηκε δια του νερού από τον παλαιό κόσμο και έπειτα με το κλαδί ελιάς, το οποίο συμβολίζει το λάδι, έλαιον του Χρίσματος, βγαίνει στον νέο κόσμο ώστε να πορευτεί το ίδιο κάνει και ο Χριστιανός. Έπειτα ο απόστολος μας λέει
φθόνοι
Ο φθόνος είναι η φυσική συνέχεια των προηγούμενων, είναι ο σχεδιασμός των πράξεων.
Ο Διάβολος είχε έχθρα με τον Θεό, έπειτα υπήρξαν όλα τα προηγούμενα. Υπήρξε έριδα, ζήλος, θυμός, υπήρξε ο διχασμός, ξεχώρισε τους δικούς του ο Διάβολος δηλαδή διχάστηκε το αγγελικό σώμα, υπήρξε η αίρεση και οικογένεια του Διαβόλου έγιναν οι εκπεσώντες, έπειτα είχε φθόνο, αυτός ήταν αιτία που σχεδίασε την πράξη της παραπλάνησης των Πρωτοπλάστων και εισήλθε ο θάνατος, ὅτι ὁ Θεὸς ἔκτισε τὸν ἄνθρωπον ἐπ᾿ ἀφθαρσίᾳ καὶ εἰκόνα τῆς ἰδίας ἰδιότητος ἐποίησεν αὐτόν· φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν εἰς τόν κόσμον, πειράζουσι δὲ αὐτὸν οἱ τῆς ἐκείνου μερίδος ὄντες. Σοφ. Σολ. 2,23-25 Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο άφθαρτο και σύμφωνα με την δική του εικόνα. Αλλά εξ αιτίας του φθόνου του διαβόλου εισήλθε και κυριάρχησε ο θάνατος στον κόσμο. Οι ασεβείς ανήκουν στην παράταξη του διαβόλου πειράζουν και θέτουν υπό δοκιμασία τον δίκαιο, μας λέει ο Σολομώντας.
Ο Κάιν φθόνησε τον Άβελ και αυτό ήταν η αιτία που συνέλαβε το σχέδιο της δολοφονίας του, τα αδέλφια του Ιωσήφ τον φθόνησαν και ο φθόνος έφερε τον σχεδιασμό ώστε να τον σκοτώσουν, αλλά και ο Πιλάτος "εννόησε πολύ καλά ότι από φθόνο παρέδωσαν τον Χριστό σε αυτόν οι Φαρισαίοι" διότι είχαν σχέδιο να τον σκοτώσουν, ᾔδει γὰρ ὅτι διὰ φθόνον παρέδωκαν αὐτόν. Ματθ. 27,18. Οι ασεβείς ανήκουν στην παράταξη του διαβόλου πειράζουν και θέτουν υπό δοκιμασία τον δίκαιο, όποιος είναι συνταγμένος με τον Διάβολο έχει την ίδια πορεία, μετά την εκλογή των οικείων του σχεδιάζει τις ενέργειες του.
Στην αντίθετη πλευρά έχουμε και τον καλό φθόνο, ο Θεός φθονεί τον άνθρωπο, είναι ο καλός φθόνος, ο οποίος είναι και αυτός σχεδιασμός, εδώ σωτηρίας, άρα η απομάκρυνση του Θεού είναι προς σωτηρία μας, ἢ δοκεῖτε ὅτι κενῶς ἡ γραφὴ λέγει, πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα ὃ κατῴκησεν ἐν ἡμῖν; Ιακ. 4,5 Ή νομίζετε ότι μάταια και χωρίς κανένα νόημα λέγει η Γραφή ότι με απέραντη αγάπη που φθάνει σαν μέχρι ζηλοτυπίας και φθόνου μας ποθεί το Πνεύμα το Άγιο που έχει κατοικήσει μέσα μας;
Αυτός ο φθόνος του Πνεύματος υπάρχει και στον απόστολο Παύλο, ζηλῶ γὰρ ὑμᾶς Θεοῦ ζήλῳ· ἡρμοσάμην γὰρ ὑμᾶς ἑνὶ ἀνδρί, παρθένον ἁγνὴν παραστῆσαι τῷ Χριστῷ· φοβοῦμαι δὲ μήπως, ὡς ὁ ὄφις Εὔαν ἐξηπάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, οὕτω φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς ἁπλότητος τῆς εἰς τὸν Χριστόν. Β Κορ. 11,2-3
Σας ζηλεύω με ζηλοτυπία σαν εκείνη με την οποία ο Θεός ζηλοτυπεί τους ανθρώπους. Και αυτό διότι σας έχω ενώσει με δεσμούς αρραβώνος προς ένα άνδρα, τον Χριστό, για να παρουσιάσω την ψυχή σας αγνή προς αυτόν σαν παρθένα και πνευματική νύφη. Φοβούμαι όμως μήπως όπως άλλοτε ο όφις δελέασε και εξαπάτησε την Εύα με την πανουργία του, έτσι εξαπατήσει και εσάς.
Ο Διαβολικός φθόνος ωθεί σε σχέδιο προς την απώλεια, ο άγιος φθόνος του Παύλου ωθεί προς ενέργεια για την σωτηρία, "μήπως σας εξαπατήσει όπως την Εύα". Έτσι έχουμε τον απόστολο να αντιπαραθέτει άγιο φθόνο στον κακό φθόνο. Ο άγιος φθόνος θέλει τον αρραβώνα με τον Θεό, ο αμαρτωλός φθόνος θέλει αρραβώνα με τον Διάβολο, συνθήκην ἔθεντο πρὸς αὐτόν Σοφ. Σολ. 1,15, ο άγιος φθόνος θέλει την ζωή, ο αμαρτωλός τον θάνατο, θάνατος εἰσῆλθεν. Έπειτα από τα λόγια του Παύλου που λέει για τον καλό ζήλο του, έχουμε αμέσως στους επόμενους στίχους τις νουθεσίες και λίγους στίχους παρακάτω ο απόστολος λέει "ιδού, για τρίτη φορά ετοιμάζομαι να έρθω προς εσάς" Ἰδοὺ τρίτον ἑτοίμως ἔχω ἐλθεῖν πρὸς ὑμᾶς Β Κορ. 12,14 Τους φθόνησε οπότε έρχεται η ενέργεια. Ενεργεί με την διδαχή και την επίσκεψη ώστε να προλάβει την επίσκεψη Διαβόλου και το σχέδιο του κακού φθόνου.
Όπως είδαμε έχουμε την καλή και κακή έχθρα, καλή και κακή έριδα, πικρό ζήλο, ζῆλον πικρὸν, και αγαθό ζήλο, ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον, καλό θυμό και κακό θυμό, καλή και κακή εκλογή των ομοίων, εδώ έχουμε τον πικρό φθόνο, φθόνῳ δέ διαβόλου θάνατος εἰσῆλθεν, και τον γλυκό φθόνο, πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα -- ζηλῶ γὰρ ὑμᾶς Θεοῦ ζήλῳ·. Κάποιος προδίδει τον Χριστό και έτσι ο Χριστός τον φθονεί, αυτός ο φθόνος είναι για καλό, είναι προς σωτηρία, όπως για καλό ήταν ο φθόνος του Παύλου που υπαγόρευσε ενέργεια επειδή φοβόταν μήπως όπως άλλοτε ο όφις εξαπάτησε την Εύα με την πανουργία του όμοια εξαπατήσει και τους Κορινθίους. Μετά το Βάπτισμα και το Χρίσμα ο Χριστιανός βγαίνει ώστε να παλέψει με τον Διάβολο. Όπως ο Χριστιανός φωτίζεται με το Βάπτισμα και Χρίσμα και σχεδιάζει το καλό όμοια και ο αμαρτωλός σκοτίζεται και σχεδιάζει το κακό. Προχωρώντας ο απόστολος μας λέει
φόνοι
Είδαμε πριν τον Διάβολο, τον Κάιν, τα αδέλφια του Ιωσήφ, τους Φαρισαίους, πρώτα φθόνος και έπειτα ήρθε ο φόνος. Όπως ο Διάβολος όμοια και ο αμαρτωλός καθώς προχωρεί στην αμαρτία σιγά σιγά θεοποιεί τον εαυτό του, οπότε του αρέσει πολύ ο θεός εαυτός του άρα θέλει να απομακρυνθεί ο Θεός, δηλαδή έχουμε μεταφορικό φόνο, τον κακό φόνο. Ξέρουμε ότι το δαιμόνιο είπε στον Χριστό ήρθες προ ώρας; και του ζητάει να φύγει, όχι μόνο ο δαιμονιζόμενος αλλά και οι κάτοικοι είπαν στον Χριστό να φύγει.
Εφόσον ο ασεβής είναι αρεστός στον εαυτό του τότε σκοτώνει τον Χριστό και τους άλλους είτε μεταφορικά είτε κυριολεκτικά, στην πραγματικότητα βέβαια αυτό που σκοτώνει είναι ο εαυτός του, αυτοφονεύεται πνευματικά.
Και εδώ όπως σε όλα τα προηγούμενα έχουμε και τον καλό φόνο, ο Χριστιανός δεν αποζητάει να πεθάνει, να θανατωθεί, ο παλαιός άνθρωπος. Και αυτός ο θάνατος είναι από φθόνο, είδαμε πριν πρὸς φθόνον ἐπιποθεῖ τὸ πνεῦμα ὃ κατῴκησεν ἐν ἡμῖν. Βλέπουμε τον απόστολο να λέει ότι δεν ζει ο ίδιος αλλά ο Χριστός, αυτό σημαίνει ότι έχει έλθει θάνατος, έχει θανατωθεί ο παλαιός άνθρωπος. Αυτός δεν είναι ένας ήπιος θάνατος αλλά είναι βίαιος θάνατος, φόνος, είναι ο βιαιότερος, είναι η συνεχής σταύρωση. Ο Χριστιανός ανεβαίνει την στενή οδό η οποία είναι στρωμένη με θλίψεις και με κακοπάθειες.
Ο παλαιός άνθρωπος δεν πεθαίνει από γηρατειά αλλά φονεύεται και έτσι γεννιέται ο καινός άνθρωπος. Για αυτό και βιαστές αρπάζουν την Βασιλεία των ουρανών, ἀπὸ δὲ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καὶ βιασταὶ ἁρπάζουσιν αὐτήν. Ματθ. 11,12 Η βασιλεία των ουρανών εγκαθιδρύεται στην γη, αποκτάται με σκληρό αγώνα και όσοι αγωνίζονται την αρπάζουν.
Οπότε κατανοούμε ότι όχι μόνο η απομάκρυνση του Θεού στους ζώντες που παρανομούν είναι σχεδιασμός σωτηρίας αλλά και ο σωματικός θάνατος που ήταν αίτιο της πνευματικής απομάκρυνσης από τον Θεό είναι σχεδιασμός προς σωτηρία μας. Εδώ ο απόστολος με την λέξη φόνοι ομιλεί για τον θάνατο του παλαιού ανθρώπου ή στην αντίθετη πλευρά τον θάνατο του ανθρώπου από την αμαρτία, τον κακό φόνο, τον θάνατο, δηλαδή την μη αποδοχή του νέου ανθρώπου που προσφέρει ο Θεός. Έπειτα ο απόστολος μας λέει
μέθαι
μόλις συντελεστεί ο φόνος έπειτα έχουμε την ευχαρίστηση, την μέθη της επιτυχίας, η οποία έρχεται διότι τώρα έχουμε τον εχθρό νεκρό, έχουμε το μήλο της Έριδος έτοιμο ώστε να το κάνουμε δικό μας. Ο αμαρτωλός μεθάει από την επιτυχία του, όπως και σε όλα τα προηγούμενα το ίδιο γίνεται και με τον δίκαιο. Και εδώ έχουμε την καλή και την κακή μέθη. Ο δίκαιος μεθάει από την αγάπη του Θεού, καλή μέθη είναι η μέθεξη του Αγίου Πνεύματος, είναι η Θεία θεωρία, είναι η Θεία αλλοίωση, η ανύψωση του νου στον ουρανό, η μετοχή στην Πεντηκοστή, καὶ νῦν τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ· τάξατε δὴ καρδίας ὑμῶν εἰς τὰς ὁδούς ὑμῶν. ἐσπείρατε πολλὰ καὶ εἰσηνέγκατε ὀλίγα, ἐφάγετε καὶ οὐκ εἰς πλησμονήν, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, περιεβάλεσθε καὶ οὐκ ἐθερμάνθητε ἐν αὐτοῖς, καὶ ὁ τοὺς μισθοὺς συνάγων συνήγαγεν εἰς δεσμὸν τετρυπημένον. Αγ. 1,5-6
Και τώρα αυτά λέγει Κύριος παντοκράτωρ, εξετάστε μέσα στις καρδίες σας τους δρόμους τους οποίους βαδίζετε. Σπείρατε πολύ σπόρο και μαζέψατε λίγο καρπό. Φάγατε και δεν χορτάσατε ήπιατε κρασί και δεν μεθύσατε. Φορέσατε ρούχα και δεν ζεσταθήκατε και εκείνος που εισέπραξε χρήματα τα έβαλε σε τρύπιο σακούλι και τα έχασε.
Δεν είναι δυνατόν αν θες να μεθύσεις αυτό να μην γίνει, μπορείς να πιεις όσο χρειάζεται, ούτε αν φοράς ενδύματα γίνεται να μην ζεσταθείς και τέλος αν κάποιος είναι χωρίς λογική σίγουρα οι υπόλοιποι Ισραηλίτες δεν ήταν ώστε να βάζουν τα χρήματα σε τρύπιο πορτοφόλι, οπότε εδώ εννοείται ότι έχουμε διδαχή.
Μη έχοντας μέσα στην καρδία τον Θεό, μη αλλάζοντας δρόμο οι άνθρωποι τὰς ὁδούς ὑμῶν ώστε να τον συναντήσουν, δεν καρποφόρησαν, δεν χόρτασαν από την πραγματική τροφή που ξεδιψάει και χορταίνει, ήπιαν κρασί αλλά δεν μέθυσαν, ήπιαν το κρασί του κόσμου τούτου, το υλιστικό όχι το υλικό κρασί, ήπιαν το κρασί του κόσμου το οποίο δεν φέρνει μέθεξη Θεού, δεν ήπιαν το κρασί του Θεού ώστε να μεθύσουν με την άγια μέθη, να έρθουν στην Θεία αλλοίωση. Εφόσον δεν έκαναν αυτό δεν ντύθηκαν τον Θεό ώστε κάθε τι να μην έχει επίπτωση επάνω τους, καὶ οὐκ ἐθερμάνθητε, αυτό που έκαναν τους παγώνει από την Θεϊκή αγάπη, έτσι δεν μάζευαν με τον Θεό και εφόσον δεν γινόταν αυτό σκόρπιζαν ὁ τοὺς μισθοὺς συνάγων συνήγαγεν εἰς δεσμὸν τετρυπημένον -- ὁ μή συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. Είδαμε μόλις το κρασί που δεν ζαλίζει, στην αντίθετη πλευρά η Άννα μητέρα του Σαμουήλ είχε πιει το κρασί που ζαλίζει, καὶ ηὔξατο εὐχὴν Κυρίῳ λέγουσα· Ἀδωναΐ Κύριε Ἐλωὲ Σαβαώθ, ἐὰν ἐπιβλέπων ἐπιβλέψῃς ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης σου καὶ μνησθῇς μου καὶ δῷς τῇ δούλῃ σου σπέρμα ἀνδρῶν, καὶ δώσω αὐτὸν ἐνώπιόν σου δοτὸν ἕως ἡμέρας θανάτου αὐτοῦ, καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα οὐ πίεται, καὶ σίδηρος οὐκ ἀναβήσεται ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. καὶ ἐγενήθη ὅτε ἐπλήθυνε προσευχομένη ἐνώπιον Κυρίου, καὶ Ἡλὶ ὁ ἱερεὺς ἐφύλαξε τὸ στόμα αὐτῆς· καὶ αὕτη ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· καὶ ἐλογίσατο αὐτὴ Ἡλὶ εἰς μεθύουσαν. καὶ εἶπεν αὐτῇ τὸ παιδάριον Ἡλί· ἕως πότε μεθυσθήσῃ; περιελοῦ τὸν οἶνόν σου καὶ πορεύου ἐκ προσώπου Κυρίου. Α Βασ. 1,11-14
Η Άννα προσευχόμενη έκανε ένα τάμα προς τον Θεό, Κύριε αν μου δώσεις παιδί θα σου το αφιερώσω, οίνο δεν θα πιει και ψαλίδι δεν θα ανέβει στο κεφάλι του. Πολύ ώρα προσευχόταν στην Σκηνή του μαρτυρίου και ο αρχιερέας Ηλί την παρατηρούσε, αυτή λαλούσε από την καρδία της τα χείλη της όμως μόνο που κουνιούνταν χωρίς να ακούγεται φωνή και ο Ηλί την νόμισε μεθυσμένη και είτε του υπηρέτη να της πει έως πότε θα είσαι μεθυσμένη; Σταμάτησε την επήρεια του κρασιού και φύγε από την Σκηνή.
Είναι πολύ εύκολο κάποιος να ξεχωρίσει έναν μεθυσμένο από έναν νηφάλιο, επειδή δεν βγαίνει από τα χείλη του φωνή δεν σημαίνει ότι είναι μεθυσμένος. Η προσευχή της Άννας ήταν εκ καρδίας, ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς, γνήσια προσευχή, καρδιακή προσευχή, ο οίνος που είχε πιει ήταν ο αντίθετος οίνος του Αγγαίου, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, ήταν οίνος που μεθάει, αλλά φυσικά δεν έχει εκδηλώσεις εξωτερικές του υλικού οίνου. Έτσι η Άννα από στείρα όχι μόνο απέκτησε παιδί αλλά έγινε πολύτεκνη με έξι παιδιά. Από αυτήν την καρδιακή προσευχή, αποτέλεσμα της μέθεξης Αγίου Πνεύματος, αποτέλεσμα της αγίας μέθης, προήλθε ο Σαμουήλ και τρεις γιοί και δυο κόρες. Μπορεί να ειπωθεί από αυτήν την δεύτερη και ανώτερη γλωσσολαλιά της Άννας άνοιξε η Σκηνή του Μαρτυρίου.
Η αγία μέθη έχει αποτέλεσμα την καρδιακή προσευχή, έχει αποτέλεσμα την προσευχή που ανοίγει την σκηνή του Μαρτυρίου σε Γη αλλά και στον ουρανό, καὶ συνέλαβε. καὶ ἐγενήθη τῷ καιρῷ τῶν ἡμερῶν καὶ ἔτεκεν υἱόν· καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σαμουὴλ καὶ εἶπεν· ὅτι παρὰ Κυρίου Θεοῦ Σαβαὼθ ᾐτησάμην αὐτόν. Α Βασ. 1,19-20 Ο Κύριος την επισκέφθηκε και έμεινε έγκυος. Γέννησε γιό και τον ονόμασε Σαμουήλ λέγοντας, ονομάζω αυτόν Σαμουήλ διότι από τον Κύριο Θεό Παντοκράτορα ζήτησα και έλαβα.
καὶ ᾄδουσι τὴν ᾠδὴν Μωϋσέως τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ᾠδὴν τοῦ ἀρνίου λέγοντες· μεγάλα καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ· δίκαιαι καὶ ἀληθιναὶ αἱ ὁδοί σου, ὁ βασιλεὺς τῶν ἐθνῶν. τίς οὐ μὴ φοβηθῇ, Κύριε, καὶ δοξάσῃ τὸ ὄνομά σου; ὅτι μόνος ὅσιος, ὅτι πάντα τὰ ἔθνη ἥξουσι καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου, ὅτι τὰ δικαιώματά σου ἐφανερώθησαν. Καὶ μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἠνοίγη ὁ ναὸς τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ οὐρανῷ, Αποκ. 15,3-5 Και αυτοί όπως άλλοτε ο Μωυσής που έψαλλε για την λύτρωση του λαού, ψάλλουν την ωδή λέγοντας, μεγάλα και θαυμαστά είναι τα έργα σου Κύριε ο Θεός ο παντοκράτορας. Απολύτως δίκαιες και αληθινές οι οδοί σου εσύ που είσαι ο βασιλεύς των εθνών. Ποιος δεν θα φοβηθεί Κύριε και δεν θα δοξάσει το όνομά σου; Διότι εσύ είσαι ο μόνος άγιος και θα έλθουν όλα τα έθνη να σε προσκυνήσουν διότι το άγιο θέλημά σου έγινε πλέον φανερό. Και έπειτα από αυτά είδα ότι ανοίχθηκε ο ναός της επουράνιας σκηνής του μαρτυρίου.
Η μέθεξη Αγίου Πνεύματος και η κατάκτηση της καρδιακής προσευχής είναι ο μηχανισμός τον οποίο προσπαθεί ο Διάβολος να μην υπάρξει. Ο Διάβολος προσπαθεί να μην έρθει η μέθεξη Αγίου Πνεύματος και η καρδιακή προσευχή, με τον αμαρτωλό περίγυρο προσπαθεί να αντικαταστήσει την μέθεξη Αγίου Πνεύματος ώστε να υπάρξει μέθεξη αμαρτωλού πνεύματος, έπειτα θα έρθει η αδιάλειπτη διαβολική επίκληση, η Διαβολική καρδιακή προσευχή. Όταν ο άνθρωπος έχει συνεχώς αμαρτωλά ακούσματα και οράσεις τότε ο νους και η καρδία θα ζητάει αδιάλειπτα τον στόχο που έχει θέσει ο Διάβολος.
Ο Παύλος μας λέει ακριβώς το ίδιο που είδαμε, στην παρομοίωση που κάνει λόγο για οίνο καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.
Εδώ ο απόστολος με την αντίθεση "μην μεθάτε από οίνο αλλά γεμίστε με Άγιο Πνεύμα" δεν κάνει μια άστοχη αντίθεση από το πουθενά αλλά κάνει λόγο για το κρασί του κόσμου τούτου που μεθάει μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· και το αντίθετό του, δηλαδή την μέθεξη Αγίου Πνεύματος, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι....ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ. Αυτή η μέθεξη είναι "ψάλλοντες εν τη καρδία υμών των Κυρίω", η καρδιακή προσευχή. Το ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· είναι η ωδή ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.
ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως, ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν χάριτι ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ. καὶ πᾶν ὅ,τι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι᾿ αὐτοῦ. Κολ. 3,5-17
Η μέθη δηλαδή από Άγιο Πνεύμα δεν είναι κάποια έκσταση όπως βλέπουμε σε αιρετικούς, η μέθη του Αγίου Πνεύματος είναι χωρίς ζάλη, χωρίς εκδηλώσεις μέθης, οι φωνασκίες και τα διάφορα όμοια των αιρετικών είναι μέθη Διαβολική. Η δεύτερη και ανώτερη γλωσσολαλιά στην οποία καλούνται όλοι και όχι μερικοί μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; είναι χωρίς φωνή λαλοῦντες ἑαυτοῖς -- ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο·, είναι ενδιάθετος λόγος.
Εκτός από την άγια μέθη υπάρχει και η μέθη από τον κόσμο, από το κρασί της αμαρτίας, η οποία ναι μεν μεθάει αλλά αυτή η μέθη είναι μάταιη και όχι μόνο δεν μπορεί να έχει καλό αποτέλεσμα αλλά το αντίθετο φέρνει, διὰ τοῦτο ἄκουε, τεταπεινωμένη, καὶ μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνων τὸν λαὸν αὐτοῦ· ἰδοὺ εἴληφα ἐκ τῆς χειρός σου τὸ ποτήριον τῆς πτώσεως, τὸ κόνδυ τοῦ θυμοῦ μου, καὶ οὐ προσθήσῃ ἔτι πιεῖν αὐτό· Ησ. 51,21-22 Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει Ιερουσαλήμ. Για αυτό άκουσε η ταπεινωμένη και η μεθυσμένη όχι από οίνο. Έτσι λέγει Κύριος ο Θεός που κρίνει τον λαό του. Ιδού, παίρνω από το χέρι σου το ποτήρι της πτώσεώς σου, το ποτήρι της οργής μου και δεν θα συνεχίσεις πλέον να το πίνεις.
Είδαμε πριν ότι έπινε αλλά δεν μεθούσε, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, τώρα μέθυσε χωρίς να πιεί, μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου·, το πρώτο είναι το κρασί της ύλης το οποίο φυσικά δεν φέρνει την αγία μέθη, την μέθεξη Θεού, το δεύτερο είναι η ύλη που μεθάει και έτσι απορρίπτεται ο οίνος Θεού. Στο εδώ χωρίο η Ιερουσαλήμ έχει μεθύσει από την αμαρτία, πίνει από το ποτήριο που οδηγεί στην απώλεια, το ποτήριο της πτώσεως, στην αντίθετη πλευρά ο πιστός πίνει από το ποτήριο της ανορθώσεως, μεθύει από το αντίθετο κρασί του προφήτη Αγγαίου, πίνει από τὸ κόνδυ της ευσπλαχνίας μου, δηλαδή ο Θεός τον οδηγεί με την βακτηρία και όχι με την ράβδο, πίνει το ποτήριον που τον οδηγεί στην Βασιλεία, μεθάει από τον οίνο που δεν ζαλίζει, φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο·.
ὅτι ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πέπωκαν πάντα τὰ ἔθνη, καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς μετ᾿ αὐτῆς ἐπόρνευσαν, καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ στρήνους αὐτῆς ἐπλούτησαν. Αποκ. 18,3 Και μεταβλήθηκε σε ερείπια, διότι από τον κρασί της ακόλαστης αυτής φαυλότητας έχουν πιει όλα τα έθνη. Και οι βασιλείς της γης πόρνευσαν μαζί της και οι έμποροι της γης πλούτισαν από τους παράφορους πόθους της.
Σωτήρια και θανατηφόρα έχθρα, πικρός και γλυκός ζήλος, καλή και κακή διχοστασία και εκλογή οικογένειας, καλός και κακός φθόνος, καλός και κακός φόνος, άγια και αμαρτωλή μέθη, άγιος και αμαρτωλός οίνος, μέθαι του Παύλου -- ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην -- μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· το αντίθετο το κρασί του κόσμου που δεν μεθάει την καλή μέθη -- καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι ο άσωτος οίνος και ο Θεϊκός -- ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· καὶ ἐλογίσατο αὐτὴ Ἡλὶ εἰς μεθύουσαν η αγία μέθη -- λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ -- διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν χάριτι ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.
Εδώ ο απόστολος με την λέξη μέθη κάνει λόγο για την μέθεξη Αγίου Πνεύματος και το αντίθετο την μέθεξη στο Διαβολικό πνεύμα. Έπειτα έχουμε
κῶμοι
Όπως σε όλα τα προηγούμενα όμοια και εδώ έχουμε τα καλά τραπέζια και τα άσχημα τραπέζια. Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Λουκ. 16,19 Ένας άνθρωπος ήταν πλούσιος και φορούσε κόκκινο πανάκριβο ένδυμα και λευκό λινό πολυτελή χιτώνα. Και κάθε μέρα ευφραινόταν με πολυδάπανα συμπόσια.
Ο πλούσιος κάθε ημέρα ευφραινόταν λαμπρά, κάθε μέρα συμπόσιο είναι υπερβολή αλλά και υπερβολική αμαρτία, οπότε ο πλούσιος ήταν στον Διαβολικό κώμο, δηλαδή στο τραπέζι του φάγωμεν καὶ πίωμεν Α Κορ. 15,32. Έχει την σημασία του αυτό που μας λέει ο Χριστός στην παραβολή του Λαζάρου, δηλαδή το ότι μας παρουσιάζει τον πλούσιο να είναι σε κάποιο τραπέζι κάθε ημέρα και όχι επί παραδείγματι να σπαταλάει λεφτά ή να έχει άλλα πάθη. Αυτό γίνεται διότι θέλει να μας παρουσιάσει την έσχατη αμετανοησία αλλά και την φιλανθρωπία του, το ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει από τον διαβολικό κώμο στην καλή έχθρα και εν τέλει στον κώμο Θεού.
Ο πλούσιος είχε φτάσει στον Διαβολικό κώμο περνώντας όλα τα προηγούμενα στάδια. Ο πλούσιος πέρασε από όλα τα προηγούμενα που μας αναφέρει ο απόστολος. Είχε την έχθρα με τον Αβραάμ και τους προφήτες, είχε την έριδα, τον ζήλο, τον θυμό, αντί να σκοτώσει τον παλαιό σκότωσε τον νέο άνθρωπο που προσφέρει ο Χριστός και τώρα μεθυσμένος από την κατάκτηση του τροπαίου που είχε ορίσει ο ίδιος βρισκόταν στο διαβολικό τραπέζι. Καθώς ήταν στο Διαβολικό τραπέζι του φάγωμεν καὶ πίωμεν ο Χριστός τον καλεί σε μετάνοια.Ο Χριστός καλεί σε μετάνοια σε κάθε ένα βήμα προς την πορεία μέχρι τον θάνατο, μας διδάσκει ότι ακόμη και την τελευταία στιγμή προσπαθεί να φέρει σε μετάνοια τον άνθρωπο και να τον σώσει.
Υπάρχει το Διαβολικό τραπέζι, τραπέζης δαιμονίων, του φάγωμεν πίωμεν αύριο πεθαίνουμε, όπου επάνω είναι το ποτήριον δαιμονίων· περιέχοντας το φάρμακον ολέθρου όπου οδηγεί στην καταδίκη. Υπάρχει το άγιο τραπέζι, τραπέζης Κυρίου, είναι η Ευχαριστία, στο οποίο άγιο τραπέζι επάνω είναι το ποτήριον Κυρίου το οποίο περιέχει το φάρμακον αθανασίας ενώ αυτά οδηγούν στο τραπέζι του Αρνίου. ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων ἢ παραζηλοῦμεν τὸν Κύριον; Α Κορ. 10,20-2. Κώμος Χριστού η Ευχαριστία η θέα ακτίστου φωτός το τραπέζι του Αρνίου.
Κεφάλαιο 2
μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία,
ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι
Ας περάσουμε τώρα στον ενικό. Ο απόστολος ξεκινάει με την μοιχεία, αυτή δεν είναι μόνο η σαρκική πράξη αλλά μεταφορικά είναι και το αποτέλεσμα της αποδοχής της ανομίας εντός του νου. Ο Χριστός είναι Νυμφίος της Εκκλησίας αλλά και κάθε ανθρώπου και ζηλεύει όπως είδαμε πριν, ας θυμηθούμε την πρώτη εντολή. Όταν κάποιος αποδεχθεί την ανομία λύνει τον γάμο με τον Νυμφίο, μοιχεύει. Μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται. Ιακ. 4,4 Προδότες και προδότριες, που καταπατείτε και μολύνετε την πίστη και την αγάπη προς τον Χριστό! Δεν γνωρίζετε ότι η αγάπη και η προσκόλλησις στον αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού.Ὅτι αὕτη οὐ γυνή μου, καὶ ἐγὼ οὐκ ἀνὴρ αὐτῆς. καὶ ἐξαρῶ τὴν πορνείαν αὐτῆς ἐκ προσώπου μου καὶ τὴν μοιχείαν αὐτῆς ἐκ μέσου μαστῶν αὐτῆς. Ὅτι ἐξεπόρνευσεν ἡ μήτηρ αὐτῶν, κατῄσχυνεν ἡ τεκοῦσα αὐτά, ὅτι εἶπε· πορεύσομαι ὀπίσω τῶν ἐραστῶν μου. Ωσ. 2,4 και 7. Ομιλεί ο Κύριος: αυτή δεν είναι σύζυγός μου και εγώ δεν είμαι ο σύζυγός της, θα διώξω από εμπρός μου την πορνεία και την μοιχεία της. Θα σταματήσει δηλαδή την πνευματική μοιχεία, την λατρεία του Ισραηλιτικού λαού στα είδωλα. Διότι η μητέρα τους έπεσε σε πορνεία, καταντρόπιασε και εξευτέλισε τα παιδιά της διότι με αναισχυντία είπε, θα ακολουθήσω τους εραστές μου. Δηλαδή η φυλή του Ισραήλ ακολουθούσε τα είδωλα. Σε άλλο σημείο της Καινής βλέπουμε ότι ο Χριστός λέει ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ. Ματθ. 12,39. Μεταφορικά μοιχεία είναι η αποτυχία της φύλαξης του νου στην αποδοχή κακών λογισμών οπότε με αυτό έχουμε την αναχώρηση του Θεού. Όμως όταν φύγει ο Θεός τότε ο άνθρωπος περιπλανιέται εδώ και εκεί και θεός γίνεται ο ίδιος και η ύλη οπότε έπειτα έχουμε την συνέχεια μιας αρρώστιας, την πορνεία. Ο άνθρωπος εσωτερικώς χωρίζει τον Θεό μοιχεία και έπειτα η καρδία δεν κατευθύνεται από τον Θεό και προς τον Θεό αλλά ο άνθρωπος πορνεύει εντός του με την σάρκα και την ύλη, στρέφεται προς την αμαρτία, βάζει πλώρη προς την αμαρτία πορνεία.
Έπειτα μας λέει ο απόστολος ἀκαθαρσία, φυσικό επόμενο όταν έχουμε τα δυο εσωτερικά, μοιχεία, πορνεία, τώρα να προχωράμε στην ακαθαρσία. Η αμαρτία είναι ασθένεια που ξεκινάει εσωτερικά εξαπλώνεται στον όλο άνθρωπο και θανατώνει. Αυτό μπορούμε να το δούμε όχι μόνο στην σειρά ενικών που εξετάζουμε αλλά και στο πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ᾿ ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ. Εφ. 4,31 Εσωτερική πικρία εναντίον του άλλου, έπειτα θυμός, έπειτα οργή, έπειτα θυμώδη ξεφωνητά, εν τέλει βλασφημία Θεού, ας φύγει και ας λείψει εντελώς από εσάς, όπως και κάθε άλλη κακία εις βάρος του άλλου. Η αρρώστια εξαπλώνεται και τώρα έχουμε ο απόστολος να αναφέρει την ἀκαθαρσία. Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς. Από την κακή επιθυμία των καρδιών, είναι η πορνεία, προχωράει σε ἀκαθαρσία, τοῦ ἀτιμάζεσθαι.
Άρα στην συνέχεια των λεγομένων του αποστόλου έχουμε τώρα την ατιμία ή ακριβέστερα την ἀσέλγεια. Ασέλγεια στην Δημιουργία, στον ναό Θεού, στα μέλη Χριστού.
Στην λέξη η οποία είναι ένα στάδιο πορείας ο άνθρωπος τώρα κινείται ψυχή τε και σώματι προς την αμαρτία, κάνει τα μέλη του δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ αντί να τα κάνει δούλα στον αγιασμό, ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν.
Κινούμενος εσωτερικά προς την αμαρτία ατιμάζεται βεβαίως αλλά εδώ έχουμε την περιγραφή της πλήρους ατιμίας. Όταν έχουμε ψυχή και σώμα προς την αμαρτία ο άνθρωπος ατιμάζεται, ασελγεί επάνω στον εαυτό του, επίσης ασελγεί στην δημιουργία του Θεού αλλά και στον ναό του Θεού. Ατιμία ή αλλιώς ασέλγεια με το σώμα συνεπάγεται και ασέλγεια στην ψυχή διότι ποτέ δεν έχουμε αμαρτία η οποία επιβαρύνει μόνο στο σώμα, έπεται η αμαρτία με το σώμα.
Επόμενο στάδιο της κίνησης προς τον θάνατο είναι ο άνθρωπος να λατρεύει την σάρκα και την ύλη, να έχει φτάσει στον στόχο που έθεσε, εἰδωλολατρία. Έχοντας βάλει πλώρη προς τον θάνατο νομίζει ότι προχωράει σωστά αλλά εντέλει είναι ένα βήμα πριν τον θάνατο, ἔστιν ὁδός, ἣ δοκεῖ παρὰ ἀνθρώποις ὀρθὴ εἶναι, τὰ δὲ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾄδου. Παρ. 14,12 Υπάρχουν τρόποι ζωής, τους οποίους μερικοί άνθρωποι θεωρούν ως ορθούς, ενώ εις την πραγματικότητα είναι λανθασμένοι και αμαρτωλοί. Το τέρμα όμως αυτών των οδών φθάνει εις τα βάθη του άδου.
Εντέλει όλη η κίνηση οδηγεί στον θάνατο, φαρμακεία.
Εδώ δεν γίνεται λόγος για την μαγεία αλλά γίνεται λόγος για το αντίθετο από το φάρμακον αθανασίας, δηλαδή ο απόστολος με την λέξη φαρμακεία εννοεί το φάρμακον ολέθρου, τον αιώνιο θάνατο. Μὴ ζηλοῦτε θάνατον ἐν πλάνῃ ζωῆς ὑμῶν, μηδὲ ἐπισπᾶσθε ὄλεθρον ἔργοις χειρῶν ὑμῶν· ὅτι ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα, καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὔτε ᾅδου βασίλειον ἐπὶ γῆς. δικαιοσύνη γὰρ ἀθάνατός ἐστιν. Ἀσεβεῖς δὲ ταῖς χερσὶ καὶ τοῖς λόγοις προσεκαλέσαντο αὐτόν, φίλον ἡγησάμενοι αὐτὸν ἐτάκησαν καὶ συνθήκην ἔθεντο πρὸς αὐτόν, ὅτι ἄξιοί εἰσι τῆς ἐκείνου μερίδος εἶναι. Σοφ. Σολ. 1,12-16
Να μην είσαι πλανώμενοι στην πορεία της ζωής ώστε να ελκύετε πάνω σας τον θάνατο, ούτε με τα πονηρά έργα των χειρών σας να σύρετε επάνω σας την καταστροφή. Διότι δεν είναι ο Θεός, που έκαμε τον θάνατο, ούτε και ευχαριστιέται με τον όλεθρο των ανθρώπων. Αυτός δημιούργησε τα πάντα, έκτισε τα σύμπαντα για να ζουν και να διασώζωνται από κάθε καταστροφή. Δεν υπήρχε σε αυτά το φαρμάκι του ολέθρου, το δηλητήριο του ολέθρου, ούτε το βασίλειο του Άδη υπήρχε στην γη διότι η αρετή μένει αθάνατη. Αλλά οι ασεβείς με τα ίδια τους τα χέρια και με τα λόγια τους επέφεραν επάνω τους τον θάνατον. Τον θεώρησαν φίλο τους και έλιωσαν κάτω από το βάρος της αμαρτίας. Έκαναν συνθήκη με αυτόν και υποδουλώθηκαν, έτσι εδείχθησαν ότι είναι άξια θύματα του θανάτου.
Στην Σοφία Σολωμόντα πρατηρούμε ακριβώς την πορεία που μας δίνει ο Παύλος.
Αν επί παραδείγματι θεωρείς τον Χριστό κτίσμα και όχι Θεό δεν παίζει κάποιο ρόλο αν κάνεις πονηρά έργα ώστε με αυτά να σύρεις επάνω σου τον όλεθρο, αυτό που έχεις εντός του νου είναι αρκετό ώστε να ελκύσεις επάνω σου τον θάνατο. Ο Σολομώντας μας λέει πορεία ζωής, είναι ο έσω άνθρωπος που οδηγεί τον δρόμο, έπειτα λέει όλεθρο από έργα χεριών, είναι η σάρκα που έπειται διότι ο όλος άνθρωπος είναι ψυχή και σώμα. Από τον νου και την καρδία όπου η κίνηση προέρχεται, πάμε στα χέρια. Δηλαδή ο όλος άνθρωπος τώρα έχει βάλει πλώρη προς το κακό και γίνεται ακάθαρτος, Ἀσεβεῖς δὲ ταῖς χερσὶ καὶ τοῖς λόγοις προσεκαλέσαντο αὐτόν -- ἀκαθαρσία.
Όμως όταν γίνεται αυτό ο άνθρωπος αρραβωνιάζεται τον Διάβολο, κάνει συνθήκη με τον θάνατο, ασελγεί επάνω στον εαυτό του και λιώνει όπως το κερί από προσώπου του Θεού, ἐτάκησαν καὶ συνθήκην ἔθεντο πρὸς αὐτόν, ὅτι ἄξιοί εἰσι τῆς ἐκείνου μερίδος εἶναι -- ἀσέλγεια, έπειτα από αυτά ο ασεβής καθώς προχωρά στην ασέβεια θεοποιεί την σάρκα και την ύλη, φίλον ἡγησάμενοι αὐτὸν -- εἰδωλολατρία, τα οποία όλα αυτά οδηγούν στον θάνατο, φάρμακον ὀλέθρου -- φαρμακεία.
Το φάρμακο θανάτου αλλά και την πορεία προς το φάρμακο ολέθρου μπορούμε να δούμε και σε αυτά που λέει ο Θεός στην Νινευή. Ὦ πόλις αἱμάτων, ὅλη ψευδής, ἀδικίας πλήρης, οὐ ψηλαφηθήσεται θήρα. φωνὴ μαστίγων καὶ φωνὴ σεισμοῦ τροχῶν καὶ ἵππου διώκοντος καὶ ἅρματος ἀναβράσσοντος καὶ ἱππέως ἀναβαίνοντος καὶ στιλβούσης ῥομφαίας καὶ ἐξαστραπτόντων ὅπλων καὶ πλήθους τραυματιῶν καὶ βαρείας πτώσεως· καὶ οὐκ ἦν πέρας τοῖς ἔθνεσιν αὐτῆς, καὶ ἀσθενήσουσιν ἐν τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἀπὸ πλήθους πορνείας. πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις ἡγουμένη φαρμάκων, ἡ πωλοῦσα ἔθνη ἐν τῇ πορνείᾳ αὐτῆς καὶ λαοὺς ἐν τοῖς φαρμάκοις αὐτῆς. ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ σέ, λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, καὶ ἀποκαλύψω τὰ ὀπίσω σου ἐπὶ τὸ πρόσωπόν σου καὶ δείξω ἔθνεσι τὴν αἰσχύνην σου καὶ βασιλείαις τὴν ἀτιμίαν σου. Να. 3,1-5 Νινευή, πόλη αιμάτων, γεμάτη από ψεύδη και αδικίες, δεν θα είσαι πλέον σε θέση ούτε να αγγίζεις θηράματα των αδικιών σου. Ιδού, κροταλισμοί από μαστίγια ιππέων ακούονται. Βαρύς θόρυβος των τροχοφόρων αρμάτων συγκλονίζει την γη, καλπασμός ιππικού και αναβρασμός πολεμικών αρμάτων. Οι ιππείς ορμητικοί επιτίθενται, αστράφτουν τα σπαθιά τους και τα όπλα τους, πλήθος είναι οι τραυματίες σου, βαριά και φοβερή η πτώση σου. Πολυάριθμα τα έθνη σου τα έγκλειστα στα τείχη σου, ασθενικά εξ αιτίας της απεριγράπτης πορνείας σου. Η Νινευή υπήρξε ωραία και χαριτωμένη πόρνη, αρχόντισσα στα μαγικά φίλτρα. Πουλούσε την διαφθορά της και την γοητεία της στα άλλα έθνη και με τις μαγείες της υπέτασσε άλλους λαούς. Ιδού, τώρα έρχομαι και εγώ εναντίον σου, λέει ο Κύριος. Θα ξεσκεπάσω την γυμνότητά σου και θα δείξω στα έθνη την ατιμία σου.
Είναι ευκόλως εννούμενο ότι εδώ έχουμε διδαχές με μεταφορά. Η καλή πορνεία πόρνη καλὴ είναι η πλήρης προσκόληση του έσω ανθρώπου στην ύλη, έπειτα εφόσον έχουμε την κίνηση του όλου ανθρώπου, νους καρδία σώμα, προς την αμαρτία, ἡ πωλοῦσα ἔθνη ἐν τῇ πορνείᾳ αὐτῆς, υπάρχει ο σύνδεσμος αδικίας που παρασέρνει τους άλλους, μεταφορά πουλάει την πορνεία. Ο Σίμωνας ήταν "σύνδεσμος αδικίας" μας λέει η Γραφή, μπορεί αλλιώς να χαρακτηριστεί, ηγούμενος φαρμάκων ή φαρμακός ολέθρου.
Στην αντίθετη πλευρά έχουμε τον ηγούμενο ζωής, Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. Εβρ. 13,17 Να πείθεσθε και να υποτάσσεσθε με προθυμίαν, χωρίς δισταγμούς και δυσφορίας, στους πνευματικούς προϊσταμένους σας. Διότι αυτοί αγρυπνούν δια την σωτηρίαν των ψυχών σας, επειδή θα δώσουν λόγον δια σας στον Χριστόν. Υπακούετε, λοιπόν, σε αυτούς με προθυμία, ώστε να εκτελούν το έργο αυτό της πνευματικής καθοδηγήσεώς σας με χαρά και όχι με στεναγμούς· διότι το να στενάζουν από την δική σας απείθεια, είναι επιζήμιο σε σας. Θα φέρει επάνω σας την οργή του Θεού.
Χαρούμενη είναι η Νινευή επειδή έχει πετύχει τους στόχους, επειδή κατέκτησε τον θεό που έθεσε, καὶ ἐπίχαρις -- εἰδωλολατρία, έπειτα παρασύρει και τους άλλους στον θάνατο με το φάρμακο ολέθρου.
Επίλογος
Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα, η σειρά των ενικών και των πληθυντικών του Παύλου είναι μέρος των μυστηριωδών ενικών και πληθυντικών της Γραφής και μας δείχνει αλληγορικά ό,τι διδάσκει η Ορθόδοξος διδασκαλία. Στην Γραφή έχουμε συχνότατα την αλληγορία, βεβαίως μελετώντας αρχικά κατανοούμε την κατά γράμμα ερμηνεία.
Οπότε κατανοούμε ότι όχι μόνο η απομάκρυνση του Θεού στους ζώντες που παρανομούν είναι σχεδιασμός σωτηρίας αλλά και ο σωματικός θάνατος που ήταν αίτιο της πνευματικής απομάκρυνσης από τον Θεό είναι σχεδιασμός προς σωτηρία μας. Εδώ ο απόστολος με την λέξη φόνοι ομιλεί για τον θάνατο του παλαιού ανθρώπου ή στην αντίθετη πλευρά τον θάνατο του ανθρώπου από την αμαρτία, τον κακό φόνο, τον θάνατο, δηλαδή την μη αποδοχή του νέου ανθρώπου που προσφέρει ο Θεός. Έπειτα ο απόστολος μας λέει
μέθαι
μόλις συντελεστεί ο φόνος έπειτα έχουμε την ευχαρίστηση, την μέθη της επιτυχίας, η οποία έρχεται διότι τώρα έχουμε τον εχθρό νεκρό, έχουμε το μήλο της Έριδος έτοιμο ώστε να το κάνουμε δικό μας. Ο αμαρτωλός μεθάει από την επιτυχία του, όπως και σε όλα τα προηγούμενα το ίδιο γίνεται και με τον δίκαιο. Και εδώ έχουμε την καλή και την κακή μέθη. Ο δίκαιος μεθάει από την αγάπη του Θεού, καλή μέθη είναι η μέθεξη του Αγίου Πνεύματος, είναι η Θεία θεωρία, είναι η Θεία αλλοίωση, η ανύψωση του νου στον ουρανό, η μετοχή στην Πεντηκοστή, καὶ νῦν τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ· τάξατε δὴ καρδίας ὑμῶν εἰς τὰς ὁδούς ὑμῶν. ἐσπείρατε πολλὰ καὶ εἰσηνέγκατε ὀλίγα, ἐφάγετε καὶ οὐκ εἰς πλησμονήν, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, περιεβάλεσθε καὶ οὐκ ἐθερμάνθητε ἐν αὐτοῖς, καὶ ὁ τοὺς μισθοὺς συνάγων συνήγαγεν εἰς δεσμὸν τετρυπημένον. Αγ. 1,5-6
Και τώρα αυτά λέγει Κύριος παντοκράτωρ, εξετάστε μέσα στις καρδίες σας τους δρόμους τους οποίους βαδίζετε. Σπείρατε πολύ σπόρο και μαζέψατε λίγο καρπό. Φάγατε και δεν χορτάσατε ήπιατε κρασί και δεν μεθύσατε. Φορέσατε ρούχα και δεν ζεσταθήκατε και εκείνος που εισέπραξε χρήματα τα έβαλε σε τρύπιο σακούλι και τα έχασε.
Δεν είναι δυνατόν αν θες να μεθύσεις αυτό να μην γίνει, μπορείς να πιεις όσο χρειάζεται, ούτε αν φοράς ενδύματα γίνεται να μην ζεσταθείς και τέλος αν κάποιος είναι χωρίς λογική σίγουρα οι υπόλοιποι Ισραηλίτες δεν ήταν ώστε να βάζουν τα χρήματα σε τρύπιο πορτοφόλι, οπότε εδώ εννοείται ότι έχουμε διδαχή.
Μη έχοντας μέσα στην καρδία τον Θεό, μη αλλάζοντας δρόμο οι άνθρωποι τὰς ὁδούς ὑμῶν ώστε να τον συναντήσουν, δεν καρποφόρησαν, δεν χόρτασαν από την πραγματική τροφή που ξεδιψάει και χορταίνει, ήπιαν κρασί αλλά δεν μέθυσαν, ήπιαν το κρασί του κόσμου τούτου, το υλιστικό όχι το υλικό κρασί, ήπιαν το κρασί του κόσμου το οποίο δεν φέρνει μέθεξη Θεού, δεν ήπιαν το κρασί του Θεού ώστε να μεθύσουν με την άγια μέθη, να έρθουν στην Θεία αλλοίωση. Εφόσον δεν έκαναν αυτό δεν ντύθηκαν τον Θεό ώστε κάθε τι να μην έχει επίπτωση επάνω τους, καὶ οὐκ ἐθερμάνθητε, αυτό που έκαναν τους παγώνει από την Θεϊκή αγάπη, έτσι δεν μάζευαν με τον Θεό και εφόσον δεν γινόταν αυτό σκόρπιζαν ὁ τοὺς μισθοὺς συνάγων συνήγαγεν εἰς δεσμὸν τετρυπημένον -- ὁ μή συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει. Είδαμε μόλις το κρασί που δεν ζαλίζει, στην αντίθετη πλευρά η Άννα μητέρα του Σαμουήλ είχε πιει το κρασί που ζαλίζει, καὶ ηὔξατο εὐχὴν Κυρίῳ λέγουσα· Ἀδωναΐ Κύριε Ἐλωὲ Σαβαώθ, ἐὰν ἐπιβλέπων ἐπιβλέψῃς ἐπὶ τὴν ταπείνωσιν τῆς δούλης σου καὶ μνησθῇς μου καὶ δῷς τῇ δούλῃ σου σπέρμα ἀνδρῶν, καὶ δώσω αὐτὸν ἐνώπιόν σου δοτὸν ἕως ἡμέρας θανάτου αὐτοῦ, καὶ οἶνον καὶ μέθυσμα οὐ πίεται, καὶ σίδηρος οὐκ ἀναβήσεται ἐπὶ τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. καὶ ἐγενήθη ὅτε ἐπλήθυνε προσευχομένη ἐνώπιον Κυρίου, καὶ Ἡλὶ ὁ ἱερεὺς ἐφύλαξε τὸ στόμα αὐτῆς· καὶ αὕτη ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· καὶ ἐλογίσατο αὐτὴ Ἡλὶ εἰς μεθύουσαν. καὶ εἶπεν αὐτῇ τὸ παιδάριον Ἡλί· ἕως πότε μεθυσθήσῃ; περιελοῦ τὸν οἶνόν σου καὶ πορεύου ἐκ προσώπου Κυρίου. Α Βασ. 1,11-14
Η Άννα προσευχόμενη έκανε ένα τάμα προς τον Θεό, Κύριε αν μου δώσεις παιδί θα σου το αφιερώσω, οίνο δεν θα πιει και ψαλίδι δεν θα ανέβει στο κεφάλι του. Πολύ ώρα προσευχόταν στην Σκηνή του μαρτυρίου και ο αρχιερέας Ηλί την παρατηρούσε, αυτή λαλούσε από την καρδία της τα χείλη της όμως μόνο που κουνιούνταν χωρίς να ακούγεται φωνή και ο Ηλί την νόμισε μεθυσμένη και είτε του υπηρέτη να της πει έως πότε θα είσαι μεθυσμένη; Σταμάτησε την επήρεια του κρασιού και φύγε από την Σκηνή.
Είναι πολύ εύκολο κάποιος να ξεχωρίσει έναν μεθυσμένο από έναν νηφάλιο, επειδή δεν βγαίνει από τα χείλη του φωνή δεν σημαίνει ότι είναι μεθυσμένος. Η προσευχή της Άννας ήταν εκ καρδίας, ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς, γνήσια προσευχή, καρδιακή προσευχή, ο οίνος που είχε πιει ήταν ο αντίθετος οίνος του Αγγαίου, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, ήταν οίνος που μεθάει, αλλά φυσικά δεν έχει εκδηλώσεις εξωτερικές του υλικού οίνου. Έτσι η Άννα από στείρα όχι μόνο απέκτησε παιδί αλλά έγινε πολύτεκνη με έξι παιδιά. Από αυτήν την καρδιακή προσευχή, αποτέλεσμα της μέθεξης Αγίου Πνεύματος, αποτέλεσμα της αγίας μέθης, προήλθε ο Σαμουήλ και τρεις γιοί και δυο κόρες. Μπορεί να ειπωθεί από αυτήν την δεύτερη και ανώτερη γλωσσολαλιά της Άννας άνοιξε η Σκηνή του Μαρτυρίου.
Η αγία μέθη έχει αποτέλεσμα την καρδιακή προσευχή, έχει αποτέλεσμα την προσευχή που ανοίγει την σκηνή του Μαρτυρίου σε Γη αλλά και στον ουρανό, καὶ συνέλαβε. καὶ ἐγενήθη τῷ καιρῷ τῶν ἡμερῶν καὶ ἔτεκεν υἱόν· καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σαμουὴλ καὶ εἶπεν· ὅτι παρὰ Κυρίου Θεοῦ Σαβαὼθ ᾐτησάμην αὐτόν. Α Βασ. 1,19-20 Ο Κύριος την επισκέφθηκε και έμεινε έγκυος. Γέννησε γιό και τον ονόμασε Σαμουήλ λέγοντας, ονομάζω αυτόν Σαμουήλ διότι από τον Κύριο Θεό Παντοκράτορα ζήτησα και έλαβα.
καὶ ᾄδουσι τὴν ᾠδὴν Μωϋσέως τοῦ δούλου τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ᾠδὴν τοῦ ἀρνίου λέγοντες· μεγάλα καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ· δίκαιαι καὶ ἀληθιναὶ αἱ ὁδοί σου, ὁ βασιλεὺς τῶν ἐθνῶν. τίς οὐ μὴ φοβηθῇ, Κύριε, καὶ δοξάσῃ τὸ ὄνομά σου; ὅτι μόνος ὅσιος, ὅτι πάντα τὰ ἔθνη ἥξουσι καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιόν σου, ὅτι τὰ δικαιώματά σου ἐφανερώθησαν. Καὶ μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἠνοίγη ὁ ναὸς τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου ἐν τῷ οὐρανῷ, Αποκ. 15,3-5 Και αυτοί όπως άλλοτε ο Μωυσής που έψαλλε για την λύτρωση του λαού, ψάλλουν την ωδή λέγοντας, μεγάλα και θαυμαστά είναι τα έργα σου Κύριε ο Θεός ο παντοκράτορας. Απολύτως δίκαιες και αληθινές οι οδοί σου εσύ που είσαι ο βασιλεύς των εθνών. Ποιος δεν θα φοβηθεί Κύριε και δεν θα δοξάσει το όνομά σου; Διότι εσύ είσαι ο μόνος άγιος και θα έλθουν όλα τα έθνη να σε προσκυνήσουν διότι το άγιο θέλημά σου έγινε πλέον φανερό. Και έπειτα από αυτά είδα ότι ανοίχθηκε ο ναός της επουράνιας σκηνής του μαρτυρίου.
Η μέθεξη Αγίου Πνεύματος και η κατάκτηση της καρδιακής προσευχής είναι ο μηχανισμός τον οποίο προσπαθεί ο Διάβολος να μην υπάρξει. Ο Διάβολος προσπαθεί να μην έρθει η μέθεξη Αγίου Πνεύματος και η καρδιακή προσευχή, με τον αμαρτωλό περίγυρο προσπαθεί να αντικαταστήσει την μέθεξη Αγίου Πνεύματος ώστε να υπάρξει μέθεξη αμαρτωλού πνεύματος, έπειτα θα έρθει η αδιάλειπτη διαβολική επίκληση, η Διαβολική καρδιακή προσευχή. Όταν ο άνθρωπος έχει συνεχώς αμαρτωλά ακούσματα και οράσεις τότε ο νους και η καρδία θα ζητάει αδιάλειπτα τον στόχο που έχει θέσει ο Διάβολος.
Ο Παύλος μας λέει ακριβώς το ίδιο που είδαμε, στην παρομοίωση που κάνει λόγο για οίνο καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι, λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.
Εδώ ο απόστολος με την αντίθεση "μην μεθάτε από οίνο αλλά γεμίστε με Άγιο Πνεύμα" δεν κάνει μια άστοχη αντίθεση από το πουθενά αλλά κάνει λόγο για το κρασί του κόσμου τούτου που μεθάει μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· και το αντίθετό του, δηλαδή την μέθεξη Αγίου Πνεύματος, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι....ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ. Αυτή η μέθεξη είναι "ψάλλοντες εν τη καρδία υμών των Κυρίω", η καρδιακή προσευχή. Το ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· είναι η ωδή ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.
ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως, ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν χάριτι ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ. καὶ πᾶν ὅ,τι ἂν ποιῆτε ἐν λόγῳ ἢ ἐν ἔργῳ, πάντα ἐν ὀνόματι Κυρίου Ἰησοῦ, εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ δι᾿ αὐτοῦ. Κολ. 3,5-17
Η μέθη δηλαδή από Άγιο Πνεύμα δεν είναι κάποια έκσταση όπως βλέπουμε σε αιρετικούς, η μέθη του Αγίου Πνεύματος είναι χωρίς ζάλη, χωρίς εκδηλώσεις μέθης, οι φωνασκίες και τα διάφορα όμοια των αιρετικών είναι μέθη Διαβολική. Η δεύτερη και ανώτερη γλωσσολαλιά στην οποία καλούνται όλοι και όχι μερικοί μὴ πάντες γλώσσαις λαλοῦσι; είναι χωρίς φωνή λαλοῦντες ἑαυτοῖς -- ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο·, είναι ενδιάθετος λόγος.
Εκτός από την άγια μέθη υπάρχει και η μέθη από τον κόσμο, από το κρασί της αμαρτίας, η οποία ναι μεν μεθάει αλλά αυτή η μέθη είναι μάταιη και όχι μόνο δεν μπορεί να έχει καλό αποτέλεσμα αλλά το αντίθετο φέρνει, διὰ τοῦτο ἄκουε, τεταπεινωμένη, καὶ μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνων τὸν λαὸν αὐτοῦ· ἰδοὺ εἴληφα ἐκ τῆς χειρός σου τὸ ποτήριον τῆς πτώσεως, τὸ κόνδυ τοῦ θυμοῦ μου, καὶ οὐ προσθήσῃ ἔτι πιεῖν αὐτό· Ησ. 51,21-22 Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει Ιερουσαλήμ. Για αυτό άκουσε η ταπεινωμένη και η μεθυσμένη όχι από οίνο. Έτσι λέγει Κύριος ο Θεός που κρίνει τον λαό του. Ιδού, παίρνω από το χέρι σου το ποτήρι της πτώσεώς σου, το ποτήρι της οργής μου και δεν θα συνεχίσεις πλέον να το πίνεις.
Είδαμε πριν ότι έπινε αλλά δεν μεθούσε, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, τώρα μέθυσε χωρίς να πιεί, μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου·, το πρώτο είναι το κρασί της ύλης το οποίο φυσικά δεν φέρνει την αγία μέθη, την μέθεξη Θεού, το δεύτερο είναι η ύλη που μεθάει και έτσι απορρίπτεται ο οίνος Θεού. Στο εδώ χωρίο η Ιερουσαλήμ έχει μεθύσει από την αμαρτία, πίνει από το ποτήριο που οδηγεί στην απώλεια, το ποτήριο της πτώσεως, στην αντίθετη πλευρά ο πιστός πίνει από το ποτήριο της ανορθώσεως, μεθύει από το αντίθετο κρασί του προφήτη Αγγαίου, πίνει από τὸ κόνδυ της ευσπλαχνίας μου, δηλαδή ο Θεός τον οδηγεί με την βακτηρία και όχι με την ράβδο, πίνει το ποτήριον που τον οδηγεί στην Βασιλεία, μεθάει από τον οίνο που δεν ζαλίζει, φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο·.
ὅτι ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πέπωκαν πάντα τὰ ἔθνη, καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς μετ᾿ αὐτῆς ἐπόρνευσαν, καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ στρήνους αὐτῆς ἐπλούτησαν. Αποκ. 18,3 Και μεταβλήθηκε σε ερείπια, διότι από τον κρασί της ακόλαστης αυτής φαυλότητας έχουν πιει όλα τα έθνη. Και οι βασιλείς της γης πόρνευσαν μαζί της και οι έμποροι της γης πλούτισαν από τους παράφορους πόθους της.
Σωτήρια και θανατηφόρα έχθρα, πικρός και γλυκός ζήλος, καλή και κακή διχοστασία και εκλογή οικογένειας, καλός και κακός φθόνος, καλός και κακός φόνος, άγια και αμαρτωλή μέθη, άγιος και αμαρτωλός οίνος, μέθαι του Παύλου -- ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην -- μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· το αντίθετο το κρασί του κόσμου που δεν μεθάει την καλή μέθη -- καὶ μὴ μεθύσκεσθε οἴνῳ, ἐν ᾧ ἐστιν ἀσωτία, ἀλλὰ πληροῦσθε ἐν Πνεύματι ο άσωτος οίνος και ο Θεϊκός -- ἐλάλει ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς καὶ τὰ χείλη αὐτῆς ἐκινεῖτο, καὶ φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο· καὶ ἐλογίσατο αὐτὴ Ἡλὶ εἰς μεθύουσαν η αγία μέθη -- λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ᾄδοντες καὶ ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ -- διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν χάριτι ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.
Εδώ ο απόστολος με την λέξη μέθη κάνει λόγο για την μέθεξη Αγίου Πνεύματος και το αντίθετο την μέθεξη στο Διαβολικό πνεύμα. Έπειτα έχουμε
κῶμοι
Όπως σε όλα τα προηγούμενα όμοια και εδώ έχουμε τα καλά τραπέζια και τα άσχημα τραπέζια. Ἄνθρωπος δέ τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Λουκ. 16,19 Ένας άνθρωπος ήταν πλούσιος και φορούσε κόκκινο πανάκριβο ένδυμα και λευκό λινό πολυτελή χιτώνα. Και κάθε μέρα ευφραινόταν με πολυδάπανα συμπόσια.
Ο πλούσιος κάθε ημέρα ευφραινόταν λαμπρά, κάθε μέρα συμπόσιο είναι υπερβολή αλλά και υπερβολική αμαρτία, οπότε ο πλούσιος ήταν στον Διαβολικό κώμο, δηλαδή στο τραπέζι του φάγωμεν καὶ πίωμεν Α Κορ. 15,32. Έχει την σημασία του αυτό που μας λέει ο Χριστός στην παραβολή του Λαζάρου, δηλαδή το ότι μας παρουσιάζει τον πλούσιο να είναι σε κάποιο τραπέζι κάθε ημέρα και όχι επί παραδείγματι να σπαταλάει λεφτά ή να έχει άλλα πάθη. Αυτό γίνεται διότι θέλει να μας παρουσιάσει την έσχατη αμετανοησία αλλά και την φιλανθρωπία του, το ότι ο άνθρωπος μπορεί να επιστρέψει από τον διαβολικό κώμο στην καλή έχθρα και εν τέλει στον κώμο Θεού.
Ο πλούσιος είχε φτάσει στον Διαβολικό κώμο περνώντας όλα τα προηγούμενα στάδια. Ο πλούσιος πέρασε από όλα τα προηγούμενα που μας αναφέρει ο απόστολος. Είχε την έχθρα με τον Αβραάμ και τους προφήτες, είχε την έριδα, τον ζήλο, τον θυμό, αντί να σκοτώσει τον παλαιό σκότωσε τον νέο άνθρωπο που προσφέρει ο Χριστός και τώρα μεθυσμένος από την κατάκτηση του τροπαίου που είχε ορίσει ο ίδιος βρισκόταν στο διαβολικό τραπέζι. Καθώς ήταν στο Διαβολικό τραπέζι του φάγωμεν καὶ πίωμεν ο Χριστός τον καλεί σε μετάνοια.Ο Χριστός καλεί σε μετάνοια σε κάθε ένα βήμα προς την πορεία μέχρι τον θάνατο, μας διδάσκει ότι ακόμη και την τελευταία στιγμή προσπαθεί να φέρει σε μετάνοια τον άνθρωπο και να τον σώσει.
Υπάρχει το Διαβολικό τραπέζι, τραπέζης δαιμονίων, του φάγωμεν πίωμεν αύριο πεθαίνουμε, όπου επάνω είναι το ποτήριον δαιμονίων· περιέχοντας το φάρμακον ολέθρου όπου οδηγεί στην καταδίκη. Υπάρχει το άγιο τραπέζι, τραπέζης Κυρίου, είναι η Ευχαριστία, στο οποίο άγιο τραπέζι επάνω είναι το ποτήριον Κυρίου το οποίο περιέχει το φάρμακον αθανασίας ενώ αυτά οδηγούν στο τραπέζι του Αρνίου. ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων ἢ παραζηλοῦμεν τὸν Κύριον; Α Κορ. 10,20-2. Κώμος Χριστού η Ευχαριστία η θέα ακτίστου φωτός το τραπέζι του Αρνίου.
Κεφάλαιο 2
μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία,
ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι
Ας περάσουμε τώρα στον ενικό. Ο απόστολος ξεκινάει με την μοιχεία, αυτή δεν είναι μόνο η σαρκική πράξη αλλά μεταφορικά είναι και το αποτέλεσμα της αποδοχής της ανομίας εντός του νου. Ο Χριστός είναι Νυμφίος της Εκκλησίας αλλά και κάθε ανθρώπου και ζηλεύει όπως είδαμε πριν, ας θυμηθούμε την πρώτη εντολή. Όταν κάποιος αποδεχθεί την ανομία λύνει τον γάμο με τον Νυμφίο, μοιχεύει. Μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται. Ιακ. 4,4 Προδότες και προδότριες, που καταπατείτε και μολύνετε την πίστη και την αγάπη προς τον Χριστό! Δεν γνωρίζετε ότι η αγάπη και η προσκόλλησις στον αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού.Ὅτι αὕτη οὐ γυνή μου, καὶ ἐγὼ οὐκ ἀνὴρ αὐτῆς. καὶ ἐξαρῶ τὴν πορνείαν αὐτῆς ἐκ προσώπου μου καὶ τὴν μοιχείαν αὐτῆς ἐκ μέσου μαστῶν αὐτῆς. Ὅτι ἐξεπόρνευσεν ἡ μήτηρ αὐτῶν, κατῄσχυνεν ἡ τεκοῦσα αὐτά, ὅτι εἶπε· πορεύσομαι ὀπίσω τῶν ἐραστῶν μου. Ωσ. 2,4 και 7. Ομιλεί ο Κύριος: αυτή δεν είναι σύζυγός μου και εγώ δεν είμαι ο σύζυγός της, θα διώξω από εμπρός μου την πορνεία και την μοιχεία της. Θα σταματήσει δηλαδή την πνευματική μοιχεία, την λατρεία του Ισραηλιτικού λαού στα είδωλα. Διότι η μητέρα τους έπεσε σε πορνεία, καταντρόπιασε και εξευτέλισε τα παιδιά της διότι με αναισχυντία είπε, θα ακολουθήσω τους εραστές μου. Δηλαδή η φυλή του Ισραήλ ακολουθούσε τα είδωλα. Σε άλλο σημείο της Καινής βλέπουμε ότι ο Χριστός λέει ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν αὐτοῖς· γενεὰ πονηρὰ καὶ μοιχαλὶς σημεῖον ἐπιζητεῖ. Ματθ. 12,39. Μεταφορικά μοιχεία είναι η αποτυχία της φύλαξης του νου στην αποδοχή κακών λογισμών οπότε με αυτό έχουμε την αναχώρηση του Θεού. Όμως όταν φύγει ο Θεός τότε ο άνθρωπος περιπλανιέται εδώ και εκεί και θεός γίνεται ο ίδιος και η ύλη οπότε έπειτα έχουμε την συνέχεια μιας αρρώστιας, την πορνεία. Ο άνθρωπος εσωτερικώς χωρίζει τον Θεό μοιχεία και έπειτα η καρδία δεν κατευθύνεται από τον Θεό και προς τον Θεό αλλά ο άνθρωπος πορνεύει εντός του με την σάρκα και την ύλη, στρέφεται προς την αμαρτία, βάζει πλώρη προς την αμαρτία πορνεία.
Έπειτα μας λέει ο απόστολος ἀκαθαρσία, φυσικό επόμενο όταν έχουμε τα δυο εσωτερικά, μοιχεία, πορνεία, τώρα να προχωράμε στην ακαθαρσία. Η αμαρτία είναι ασθένεια που ξεκινάει εσωτερικά εξαπλώνεται στον όλο άνθρωπο και θανατώνει. Αυτό μπορούμε να το δούμε όχι μόνο στην σειρά ενικών που εξετάζουμε αλλά και στο πᾶσα πικρία καὶ θυμὸς καὶ ὀργὴ καὶ κραυγὴ καὶ βλασφημία ἀρθήτω ἀφ᾿ ὑμῶν σὺν πάσῃ κακίᾳ. Εφ. 4,31 Εσωτερική πικρία εναντίον του άλλου, έπειτα θυμός, έπειτα οργή, έπειτα θυμώδη ξεφωνητά, εν τέλει βλασφημία Θεού, ας φύγει και ας λείψει εντελώς από εσάς, όπως και κάθε άλλη κακία εις βάρος του άλλου. Η αρρώστια εξαπλώνεται και τώρα έχουμε ο απόστολος να αναφέρει την ἀκαθαρσία. Διὸ καὶ παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τὰ σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς. Από την κακή επιθυμία των καρδιών, είναι η πορνεία, προχωράει σε ἀκαθαρσία, τοῦ ἀτιμάζεσθαι.
Άρα στην συνέχεια των λεγομένων του αποστόλου έχουμε τώρα την ατιμία ή ακριβέστερα την ἀσέλγεια. Ασέλγεια στην Δημιουργία, στον ναό Θεού, στα μέλη Χριστού.
Στην λέξη η οποία είναι ένα στάδιο πορείας ο άνθρωπος τώρα κινείται ψυχή τε και σώματι προς την αμαρτία, κάνει τα μέλη του δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ αντί να τα κάνει δούλα στον αγιασμό, ἀνθρώπινον λέγω διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ὑμῶν. ὥσπερ γὰρ παρεστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ ἀκαθαρσίᾳ καὶ τῇ ἀνομίᾳ εἰς τὴν ἀνομίαν, οὕτω νῦν παραστήσατε τὰ μέλη ὑμῶν δοῦλα τῇ δικαιοσύνῃ εἰς ἁγιασμόν.
Κινούμενος εσωτερικά προς την αμαρτία ατιμάζεται βεβαίως αλλά εδώ έχουμε την περιγραφή της πλήρους ατιμίας. Όταν έχουμε ψυχή και σώμα προς την αμαρτία ο άνθρωπος ατιμάζεται, ασελγεί επάνω στον εαυτό του, επίσης ασελγεί στην δημιουργία του Θεού αλλά και στον ναό του Θεού. Ατιμία ή αλλιώς ασέλγεια με το σώμα συνεπάγεται και ασέλγεια στην ψυχή διότι ποτέ δεν έχουμε αμαρτία η οποία επιβαρύνει μόνο στο σώμα, έπεται η αμαρτία με το σώμα.
Επόμενο στάδιο της κίνησης προς τον θάνατο είναι ο άνθρωπος να λατρεύει την σάρκα και την ύλη, να έχει φτάσει στον στόχο που έθεσε, εἰδωλολατρία. Έχοντας βάλει πλώρη προς τον θάνατο νομίζει ότι προχωράει σωστά αλλά εντέλει είναι ένα βήμα πριν τον θάνατο, ἔστιν ὁδός, ἣ δοκεῖ παρὰ ἀνθρώποις ὀρθὴ εἶναι, τὰ δὲ τελευταῖα αὐτῆς ἔρχεται εἰς πυθμένα ᾄδου. Παρ. 14,12 Υπάρχουν τρόποι ζωής, τους οποίους μερικοί άνθρωποι θεωρούν ως ορθούς, ενώ εις την πραγματικότητα είναι λανθασμένοι και αμαρτωλοί. Το τέρμα όμως αυτών των οδών φθάνει εις τα βάθη του άδου.
Εντέλει όλη η κίνηση οδηγεί στον θάνατο, φαρμακεία.
Εδώ δεν γίνεται λόγος για την μαγεία αλλά γίνεται λόγος για το αντίθετο από το φάρμακον αθανασίας, δηλαδή ο απόστολος με την λέξη φαρμακεία εννοεί το φάρμακον ολέθρου, τον αιώνιο θάνατο. Μὴ ζηλοῦτε θάνατον ἐν πλάνῃ ζωῆς ὑμῶν, μηδὲ ἐπισπᾶσθε ὄλεθρον ἔργοις χειρῶν ὑμῶν· ὅτι ὁ Θεὸς θάνατον οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ τέρπεται ἐπ᾿ ἀπωλείᾳ ζώντων. ἔκτισε γὰρ εἰς τὸ εἶναι τὰ πάντα, καὶ σωτήριοι αἱ γενέσεις τοῦ κόσμου, καὶ οὐκ ἔστιν ἐν αὐταῖς φάρμακον ὀλέθρου οὔτε ᾅδου βασίλειον ἐπὶ γῆς. δικαιοσύνη γὰρ ἀθάνατός ἐστιν. Ἀσεβεῖς δὲ ταῖς χερσὶ καὶ τοῖς λόγοις προσεκαλέσαντο αὐτόν, φίλον ἡγησάμενοι αὐτὸν ἐτάκησαν καὶ συνθήκην ἔθεντο πρὸς αὐτόν, ὅτι ἄξιοί εἰσι τῆς ἐκείνου μερίδος εἶναι. Σοφ. Σολ. 1,12-16
Να μην είσαι πλανώμενοι στην πορεία της ζωής ώστε να ελκύετε πάνω σας τον θάνατο, ούτε με τα πονηρά έργα των χειρών σας να σύρετε επάνω σας την καταστροφή. Διότι δεν είναι ο Θεός, που έκαμε τον θάνατο, ούτε και ευχαριστιέται με τον όλεθρο των ανθρώπων. Αυτός δημιούργησε τα πάντα, έκτισε τα σύμπαντα για να ζουν και να διασώζωνται από κάθε καταστροφή. Δεν υπήρχε σε αυτά το φαρμάκι του ολέθρου, το δηλητήριο του ολέθρου, ούτε το βασίλειο του Άδη υπήρχε στην γη διότι η αρετή μένει αθάνατη. Αλλά οι ασεβείς με τα ίδια τους τα χέρια και με τα λόγια τους επέφεραν επάνω τους τον θάνατον. Τον θεώρησαν φίλο τους και έλιωσαν κάτω από το βάρος της αμαρτίας. Έκαναν συνθήκη με αυτόν και υποδουλώθηκαν, έτσι εδείχθησαν ότι είναι άξια θύματα του θανάτου.
Στην Σοφία Σολωμόντα πρατηρούμε ακριβώς την πορεία που μας δίνει ο Παύλος.
Αν επί παραδείγματι θεωρείς τον Χριστό κτίσμα και όχι Θεό δεν παίζει κάποιο ρόλο αν κάνεις πονηρά έργα ώστε με αυτά να σύρεις επάνω σου τον όλεθρο, αυτό που έχεις εντός του νου είναι αρκετό ώστε να ελκύσεις επάνω σου τον θάνατο. Ο Σολομώντας μας λέει πορεία ζωής, είναι ο έσω άνθρωπος που οδηγεί τον δρόμο, έπειτα λέει όλεθρο από έργα χεριών, είναι η σάρκα που έπειται διότι ο όλος άνθρωπος είναι ψυχή και σώμα. Από τον νου και την καρδία όπου η κίνηση προέρχεται, πάμε στα χέρια. Δηλαδή ο όλος άνθρωπος τώρα έχει βάλει πλώρη προς το κακό και γίνεται ακάθαρτος, Ἀσεβεῖς δὲ ταῖς χερσὶ καὶ τοῖς λόγοις προσεκαλέσαντο αὐτόν -- ἀκαθαρσία.
Όμως όταν γίνεται αυτό ο άνθρωπος αρραβωνιάζεται τον Διάβολο, κάνει συνθήκη με τον θάνατο, ασελγεί επάνω στον εαυτό του και λιώνει όπως το κερί από προσώπου του Θεού, ἐτάκησαν καὶ συνθήκην ἔθεντο πρὸς αὐτόν, ὅτι ἄξιοί εἰσι τῆς ἐκείνου μερίδος εἶναι -- ἀσέλγεια, έπειτα από αυτά ο ασεβής καθώς προχωρά στην ασέβεια θεοποιεί την σάρκα και την ύλη, φίλον ἡγησάμενοι αὐτὸν -- εἰδωλολατρία, τα οποία όλα αυτά οδηγούν στον θάνατο, φάρμακον ὀλέθρου -- φαρμακεία.
Το φάρμακο θανάτου αλλά και την πορεία προς το φάρμακο ολέθρου μπορούμε να δούμε και σε αυτά που λέει ο Θεός στην Νινευή. Ὦ πόλις αἱμάτων, ὅλη ψευδής, ἀδικίας πλήρης, οὐ ψηλαφηθήσεται θήρα. φωνὴ μαστίγων καὶ φωνὴ σεισμοῦ τροχῶν καὶ ἵππου διώκοντος καὶ ἅρματος ἀναβράσσοντος καὶ ἱππέως ἀναβαίνοντος καὶ στιλβούσης ῥομφαίας καὶ ἐξαστραπτόντων ὅπλων καὶ πλήθους τραυματιῶν καὶ βαρείας πτώσεως· καὶ οὐκ ἦν πέρας τοῖς ἔθνεσιν αὐτῆς, καὶ ἀσθενήσουσιν ἐν τοῖς σώμασιν αὐτῶν ἀπὸ πλήθους πορνείας. πόρνη καλὴ καὶ ἐπίχαρις ἡγουμένη φαρμάκων, ἡ πωλοῦσα ἔθνη ἐν τῇ πορνείᾳ αὐτῆς καὶ λαοὺς ἐν τοῖς φαρμάκοις αὐτῆς. ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ σέ, λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, καὶ ἀποκαλύψω τὰ ὀπίσω σου ἐπὶ τὸ πρόσωπόν σου καὶ δείξω ἔθνεσι τὴν αἰσχύνην σου καὶ βασιλείαις τὴν ἀτιμίαν σου. Να. 3,1-5 Νινευή, πόλη αιμάτων, γεμάτη από ψεύδη και αδικίες, δεν θα είσαι πλέον σε θέση ούτε να αγγίζεις θηράματα των αδικιών σου. Ιδού, κροταλισμοί από μαστίγια ιππέων ακούονται. Βαρύς θόρυβος των τροχοφόρων αρμάτων συγκλονίζει την γη, καλπασμός ιππικού και αναβρασμός πολεμικών αρμάτων. Οι ιππείς ορμητικοί επιτίθενται, αστράφτουν τα σπαθιά τους και τα όπλα τους, πλήθος είναι οι τραυματίες σου, βαριά και φοβερή η πτώση σου. Πολυάριθμα τα έθνη σου τα έγκλειστα στα τείχη σου, ασθενικά εξ αιτίας της απεριγράπτης πορνείας σου. Η Νινευή υπήρξε ωραία και χαριτωμένη πόρνη, αρχόντισσα στα μαγικά φίλτρα. Πουλούσε την διαφθορά της και την γοητεία της στα άλλα έθνη και με τις μαγείες της υπέτασσε άλλους λαούς. Ιδού, τώρα έρχομαι και εγώ εναντίον σου, λέει ο Κύριος. Θα ξεσκεπάσω την γυμνότητά σου και θα δείξω στα έθνη την ατιμία σου.
Είναι ευκόλως εννούμενο ότι εδώ έχουμε διδαχές με μεταφορά. Η καλή πορνεία πόρνη καλὴ είναι η πλήρης προσκόληση του έσω ανθρώπου στην ύλη, έπειτα εφόσον έχουμε την κίνηση του όλου ανθρώπου, νους καρδία σώμα, προς την αμαρτία, ἡ πωλοῦσα ἔθνη ἐν τῇ πορνείᾳ αὐτῆς, υπάρχει ο σύνδεσμος αδικίας που παρασέρνει τους άλλους, μεταφορά πουλάει την πορνεία. Ο Σίμωνας ήταν "σύνδεσμος αδικίας" μας λέει η Γραφή, μπορεί αλλιώς να χαρακτηριστεί, ηγούμενος φαρμάκων ή φαρμακός ολέθρου.
Στην αντίθετη πλευρά έχουμε τον ηγούμενο ζωής, Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. Εβρ. 13,17 Να πείθεσθε και να υποτάσσεσθε με προθυμίαν, χωρίς δισταγμούς και δυσφορίας, στους πνευματικούς προϊσταμένους σας. Διότι αυτοί αγρυπνούν δια την σωτηρίαν των ψυχών σας, επειδή θα δώσουν λόγον δια σας στον Χριστόν. Υπακούετε, λοιπόν, σε αυτούς με προθυμία, ώστε να εκτελούν το έργο αυτό της πνευματικής καθοδηγήσεώς σας με χαρά και όχι με στεναγμούς· διότι το να στενάζουν από την δική σας απείθεια, είναι επιζήμιο σε σας. Θα φέρει επάνω σας την οργή του Θεού.
Χαρούμενη είναι η Νινευή επειδή έχει πετύχει τους στόχους, επειδή κατέκτησε τον θεό που έθεσε, καὶ ἐπίχαρις -- εἰδωλολατρία, έπειτα παρασύρει και τους άλλους στον θάνατο με το φάρμακο ολέθρου.
Επίλογος
Δεν χρειάζεται να ειπωθούν περισσότερα, η σειρά των ενικών και των πληθυντικών του Παύλου είναι μέρος των μυστηριωδών ενικών και πληθυντικών της Γραφής και μας δείχνει αλληγορικά ό,τι διδάσκει η Ορθόδοξος διδασκαλία. Στην Γραφή έχουμε συχνότατα την αλληγορία, βεβαίως μελετώντας αρχικά κατανοούμε την κατά γράμμα ερμηνεία.
Όταν λόγου χάριν βλέπουμε
ότι στο βιβλίο των Αριθμών ο Μωυσής έστειλε 12 άνδρες για να
κατασκοπεύσουν την Γη Χαναάν και έναν από αυτούς, από την φυλή Εφραίμ,
τον μετονόμασε από Αυσή σε Ιησού κατανοούμε εκείνο που δηλώνουν αυτές οι
λέξεις.
Όταν στο Δ' Βασιλειών γίνεται λόγος για τις τελευταίες
συμβουλές που έδινε ο ετοιμοθάνατος προφήτης Ελισαίος στον βασιλέα του
Ισραήλ Ιωάς πώς να τοξεύσει και όταν έλεγε κάποια λόγια την ώρα του
τοξεύματος, καταλαβαίνουμε αυτό πού σημαίνουν οι εν λόγω φράσεις, αυτή
είναι η κατά γράμμα ερμηνεία. Η Βίβλος όμως είναι το αιώνιο βιβλίο, το
βιβλίο του Θεού. Όπως ο Θεός είναι γνωστός και άγνωστος, προσιτός αλλά
και μυστηριώδης και απρόσιτος, κατά παρόμοιο τρόπο και το βιβλίο του
είναι προσιτό αλλά και μυστηριώδες. Κάτω από το γράμμα κρύβονται σαν
κάτω από πέπλο πολλά μυστήρια, πολλές αλήθειες. Στα Ευαγγέλια ο Κύριος
χρησιμοποιεί αρκετά τον αλληγορικό λόγο, ορισμένες παραβολές του έχουν
αρκετά αλληγορικά στοιχεία, λόγου χάριν του καλού Σαμαρείτη.
Ο Κύριος κρύβεται πίσω από τον καλό Σαμαρείτη, η Εκκλησία πίσω από το πανδοχείο, τα μυστήρια της Εκκλησία πίσω από το λάδι και το κρασί, επίσης η παραβολή του καλού ποιμένος είναι περισσότερο αλληγορία και λιγότερο παραβολή, το ίδιο ισχύει και για την άμπελο του 15 κεφαλαίου του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, εγώ ειμί η άμπελος υμείς τα κλήματα. Πολλές από τις εικόνες που χρησιμοποιεί ο Κύριος στα κηρύγματα του είναι συμβολικές, ανάμεσα σε αυτές είναι και η ζύμη που δηλώνει την συμπεριφορά των Φαρισαίων, η συκιά που βγάζει κλαδιά και φύλλα και δηλώνει ότι πλησιάζει ο καιρός της Θείας οργής, η πέτρα που θεωρήθηκε άχρηστη από τους οικοδόμους η οποία δηλώνει το πρόσωπο του Χριστού, ο ναός που γκρεμίζεται και ανεγείρεται σε 3 ημέρες που σημαίνει τον θάνατο και την ανάσταση του Σωτήρος. Με την αλληγορική ερμηνεία το κείμενο ερμηνεύεται μεταφορικά και έχουμε δυο κατηγορίες αλληγορικής ερμηνείας, η μια είναι όταν διατηρείται η κατά γράμμα ερμηνεία και η άλλη όταν απορρίπτεται.
Στο Δευτερονόμιο υπάρχει η εξής διαταγή, Οὐ φιμώσεις βοῦν ἁλοῶντα. Δευτ. 25, δεν πρέπει να βάλης φίμωτρο στο βόδι που αλωνίζει. Εδώ εκτός από την κατά γράμμα ερμηνεία υπάρχει και η αλληγορική, δεν θα την υποψιαζόμασταν εάν δεν μας την φανέρωνε ο απόστολος Παύλος στην Α' προς Κορινθίους επιστολή, ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα. μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; ἢ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. Στον νόμο του Μωυσή είναι γραμμένο "δεν θα κλείσεις το στόμα βοδιού που αλωνίζει", μήπως ο Θεός σαν νομοθέτης ενδιαφέρεται για τα βόδια; Ή μήπως ασφαλώς για εμάς τα λέει; Πραγματικά για εμάς είναι γραμμένο ότι αυτός που οργώνει και αλωνίζει το κάνει με ελπίδα ότι θα απολαύσει μέρος τους καρπού. Όπως τα βόδια εργάζονται σε γεωργική εργασία, στο αλέτρι και στο αλώνι, έτσι και οι απόστολοι κοπιάζουν στον πνευματικό αγρό της Εκκλησίας και δεν επιτρέπεται να στερούνται τα απαραίτητα υλικά αγαθά, οι Χριστιανοί οφείλουν να τους χορηγούν τα αναγκαία προς το ζην. Άλλη ερμηνεία της πρώτης κατηγορίας είναι αυτή που συναντούμε στην Προς Γαλάτας Επιστολή όπου και το χωρίο περί των έργων σαρκός.
Εκεί υπάρχει η ιστορία που αφορά τον Αβραάμ τη Σάρα και την Άγαρ, ο απόστολος όταν περιγράφει προσεγγίζει και με την αλληγορική ερμηνεία, έτσι διαπιστώνεται ότι ο λόγος της Γραφής έχει κρυμμένο πλούτο. Η Σάρα σύζυγος του Αβραάμ και μητέρα του Ισαάκ, η Άγαρ δούλη και μητέρα του Ισμαήλ που ήταν και αυτός γιος του Αβραάμ. Η Σάρα διαφέρει από την Άγαρ στο θέμα της ελευθερίας, ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι η Σάρα εικονίζει την Χριστιανική εκκλησία όπου επικρατεί η ελευθερία, ενώ η Άγαρ την Ιουδαϊκή Συναγωγή όπου κυριαρχεί ο Μωσαϊκός νόμος με τις τόσο καταπιεστικές διατάξεις του.
Από την Άγαρ προέρχονται οι 12 φυλές του Ισμαήλ που ζούσαν στην Αραβία, σε αυτήν την περιοχή υπήρχε το Όρος Σινά όπου δόθηκε στο Μωυσή ο σκληρός νόμος της Παλαιάς Διαθήκης. Το Σινά εικονίζει την Ιερουσαλήμ που κατοικούν οι Ιουδαίοι και την Μωσαϊκή θρησκεία όπου επικρατεί το πνεύμα της δουλείας τὸ γὰρ Ἄγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ Ἀραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν Ἱερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· Γαλ 4,25.
Δυο γυναίκες και δυο πόλεις, η Άγαρ δηλώνει την Ιερουσαλήμ όπου τελείται η Μωσαϊκή λατρεία, όπου επικρατεί το δουλικό πνεύμα του Μωσαϊκού νόμου. Η άλλη γυναίκα η Σάρα εικονίζει την άνω Ιερουσαλήμ όπου επικρατεί η ελευθερία Γαλ 4,26 ἡ δὲ ἄνω Ἱερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν. Δυο τέκνα και δυο λαοί. Ο Ισμαήλ ο γιος της Άγαρ δηλώνει τον Ιουδαϊκό λαό, ενώ οι Ισαάκ ο γιος της Σάρας τον Χριστιανικό, όσα περιγράφονται στο βιβλίο της Γενέσεως για την συμπεριφορά του Ισμαήλ προς τον Ισαάκ δηλώνουν προφητικά την στάση των Ιουδαίων απέναντι στους Χριστιανούς Γαλ 4,29 ἀλλ᾿ ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκε τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτω καὶ νῦν. Δηλαδή, ο Ισμαήλ που γεννήθηκε κατά τους βιολογικούς νόμους κατά σάρκα, φερόταν εχθρικά προς τον Ισαάκ που γεννήθηκε με επέμβαση του πνεύματος του Θεού, το οποίο ενέργησε θαυμαστή κυοφορία και γέννηση.
Αντιστοίχως ο Ιουδαϊκός λαός φέρεται εχθρικά προς τον Χριστιανικό. Υπάρχουν και άλλες κρυμμένες αλήθειες, η κακή συμπεριφορά του Ισμαήλ συνεπάγεται και τιμωρία, αυτός και η μητέρα του εκδιώκονται από τον οίκο του Αβραάμ και δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην πλούσια κληρονομιά του Αβραάμ. Η Άγαρ και ο Ισμαήλ αποκληρώνονται Γαλ. 4,30 "τι λέει η Αγία Γραφή; Να διώξεις την δούλη και τον γιο της διότι δεν θα λάβει κληρονομία ο γιος της δούλης μαζί με τον γιο της ελεύθερης". Τα πνευματικά χαρίσματα τα κληρονομεί ο Χριστιανικός λαός. Ένα παράδειγμα, από τότε που οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον αληθινό Μεσσία δεν ανέδειξαν κανένα προφήτη, στον Χριστιανισμό σε κάθε εποχή αναδεικνύονται άτομα με προορατικό χάρισμα. Όλα τα δώρα και τα προνόμια που έφερε ο Χριστός τα απολαμβάνει ο Χριστιανικός λαός και αυτό δηλώνεται αλληγορικά από το γεγονός ότι ο Ισαάκ κληρονόμησε την περιουσία του Αβραάμ καθώς και την ευλογία που ο Αβραάμ έλαβε από τον Θεό. Τα πλούτη του Ισαάκ προεικονίζουν τις πλούσιες ευλογίες του Χριστιανικού λαού. Προχωρώντας ο απόστολος στο επόμενο κεφάλαιο της προς Γαλάτας επιστολής αναφέρει ορισμένα έργα της σαρκός. Σε αυτά τα χωρία εκτός από την κατά γράμμα ερμηνεία υπάρχει και η μυστική ερμηνεία. Ο απόστολος μυστικά μας διδάσκει, με αυτά που μας αναφέρει κάνει λόγο για την πορεία προς τον Χριστό ή προς την καταδίκη. Τα έχει παραδώσει με αυτήν την σειρά ώστε να μας διδάξει την πορεία αλλά και ότι η ζωή του Χριστιανού είναι μια πορεία, μια κίνηση προς τον Θεό. Ο ολοκληρωμένος οδηγός, ο πιο λεπτομερειακός, είναι από την μεριά της αμαρτίας, της πορείας της καταδίκης. Αυτό γίνεται διότι ο σκοπός του ιατρού είναι να μην ασθενήσει ο κάθε άνθρωπος όχι να του υποδείξει την θεραπεία που υπάρχει, πόσο μάλλον όταν ήδη χρειάζεται θεραπεία οπότε να του δείξει τα στάδια και την κατάληξη. Πρόληψη η καλύτερη θεραπεία μπορεί να ειπωθεί και εδώ, έτσι η πορεία είναι οι οδηγίες ενός ιατρού ο οποίος ενδιαφέρεται ώστε να μην προχωρήσει η ασθένεια και να οδηγήσει στον θάνατο, στο κώμοι δαιμονίων. Στα λόγια του Παύλου βλέπουμε την Ορθόδοξο διδαχή. Σε αυτήν ο άνθρωπος είναι εχθρός με τον Θεό όχι το αντίθετο, οπότε έτσι θα απαιτούνταν σωτηρία με δικανικό πνεύμα στην σωτηρίαο κάθε ένας από εμάς συμφιλιώνεται με τον Θεό και περνάει από όλα τα στάδια κατευθυνόμενος προς στον κώμο του Αρνίου. Στην σειρά δεν υπάρχει πουθενά ο θάνατος του Χριστού προς τον κώμο του Αρνίου, ο μόνος θάνατος που υπάρχει είναι ο θάνατος του παλαιού ανθρώπου. Δηλαδή βλέπουμε ότι η δικαιοσύνη του Θεού είναι η φιλανθρωπία του. Η αγάπη του Χριστού εκτείνεται σε όλους και ο κάθε άνθρωπος θέλει ή δεν θέλει να γίνει φίλος με τον Θεό, θέλει ή δεν θέλει να φτάσει στο τραπέζι του Αρνίου. Επίσης βλέπουμε ότι η θεραπεία που προσφέρει ο Χριστός προσφέρεται σε όλους, όμως άλλοι δέχονται και έτσι έχουμε το φάρμακο αθανασίας και άλλοι όχι έχουμε το φάρμακο ολέθρου. Η έλευση στο τραπέζι του Αρνίου αρχίζει με την κάθαρση της καρδίας προχωράει στην φώτιση και εν τέλει την θέωση. Ο Χριστιανός εντός του κρατεί καλά τον αρραβώνα του πνεύματος δεν μοιχεύει και εν τέλει οδηγείται από τον Θεό στο φάρμακον αθανασίας. Στην αντίθετη πλευρά μοιχεύει και καταλήγει στο φάρμακον ολέθρου, την αυτοκαταδίκη. Η προς Γαλάτας επιστολή στην οποία ορισμένοι θεωρούν ότι αποδίδει θέληση στην κακή σάρκα η οποία εναντιώνεται στο αγαθό πνεύμα λέει το ακριβώς αντίθετο. Ο απόστολος δεν χωρίζει τον άνθρωπο κάνοντας λόγο για κακό σώμα και αγαθή ψυχή τα οποία παλεύουν, οπότε έτσι ερχόμαστε σε μια αρχαιοΕλληνική φιλοσοφική ανθρωπολογία όπου έχουμε αθάνατη ψυχή και θνητό σώμα πηγή της αμαρτίας.
Μας λέει ο
Χρυσόστομος: φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν ενταύθα λοιπόν ο της σαρκός σου κατηγορών ως περί εχθράς και πολεμίας ταύτα ειρήσθαι (έστω γαρ η μοιχεία και η πορνεία της σαρκός καθ' υμάς), αι έχθραι, και αι έρεις, και οι ζήλοι, και αι εριθείαι, και αι αιρέσεις, και αι φαρμακείαι προαιρέσεως γαρ ταύτα διεφθαρμένης μόνον, ώσπερ ουν και τα άλλα πως αν είεν σαρκός; Ωράς ότι ου φησί την σάρκα ενταύθα αλλά τον γεώδη λογισμόν και χαμαί συρόμενον; Διο και φοβεί λέγων, ότι ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Ει δε φύσεως ταύτα πονηράς, και ου προαιρέσεως μοχθηράς,περιττώς είπε, πράσσουσι αλλά πάσχουσι. Τίνος δε ένεκενα και βασιλείας εκπίπτουσιν; Ουδέ γαρ των εν φύσει, αλλά των εν προαιρέσει και οι στέφανοι και αι κολάσεις. Διό και ταύτα ηπείλησεν ο Παύλος. MPG 61, 673
Αλλού θα πει: Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεω δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες, σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού.
Ο άνθρωπος έχει έχθρα με τον Θεό για αυτό και η σειρά είναι από την μεριά του αρνητικού, της αμαρτίας, πρέπει να συμφιλιωθεί με τον Θεό, άγιος Ιωάννης μας λέει, ει γαρ εχθροί όντες ατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες, σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού. Συνίστησι δε τη εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν.
Σχολιάζοντας τον 142ο Ψαλμό παρατηρεί: καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Δικαιοσύνην ενταύθα την φιλανθρωπίαν λέγει, και πολλαχού της Γραφής ίσοι τις αν επί του σημαινομένου τούτου την δικαιοσύνην λαμβανομένην, και μάλα εικότως· παρά μεν γαρς τοις ανθρώποις το δίκαιον αποστερήται του ελέους, παρά δε τω Θεώ ουχ ούτως, αλλά αναμέμικται τω δικαίω και έλεος, και τοσούτον, ως και αυτήν την δικαιοσύνην φιλανθρωπίαν καλείσθαι. MPG 55, 448.
Στρην 11η ομιλία προς Β Κορινθίους λέει: Tι δε αξιοί; Καταλλάγητε τω Θεώ. Και ούκ είπε, Καταλλάξατε εαυτοίς τον Θεόν· ου γαρ εκείνος εστιν ο εχθραίνων, αλλ' υμείς· Θεός γαρ ουδέποταε εχθραίνει. MPG 61,478.
Απευθυνόμενος στους νεοφώτιστους αναφέρει: Επειδή γαρ προ του φωτίσματος εχθρός ήν, μετά το φώτισμα γέγονε φίλος του κοινού πάντων ημών Δεσπότου, δια τούτο πάντες συνηδόμεθα· δια τούτο και το φίλημα ειρήνη καλείται, ίνα μάθωμεν ότι πόλεμον κατέλυσεν ο Θεός, και προς την οικείωσιν επανήγαγε την εαυτού. Ταύτην ουν τηρώμεν διηνεκώς, ταύτην φυλάττωμεν την ειρήνην, ταύτην εκτείνωμεν την φιλίαν, ίνα και των αιωνίων απιτύχωμεν σκηνών, χάριτι και φιλανθρωπίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ου και μεθ' ου τω Πατρί δόξα, τιμή, κράτος, άμα των αγίω και ζωοποιών Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. MPG 51,98
Ο άνθρωπος όντας εχθρός του Θεού γίνεται φίλος με τον Θεό, ἔχθραι, φυλάει την ειρήνη με τον Θεό και εκτείνει την φιλίαν, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, ώστε των αιωνίων επιτύχει σκηνών, κῶμοι. Λαμβάνει το φίλημα που καλείται ειρήνη διότι ενώ ήταν εχθρός του Θεού τώρα έγινε φίλος με αυτόν και άρα οικογένεια και αδερφός με τους άλλους φίλους Θεού.
Ο Χριστός έρχεται να φέρει το φάρμακο στον ασθενή άνθρωπο να φέρει ίσαση, ενώ στα στάδια που έχουμε ώστε να επιτευχθεί η συμμετοχή στον κώμο δεν υπάρχει πουθενά μια δικανική σκέψη δικαιοσύνης του Θεού που ικανοποιείται. Οπότε όχι μόνο η απομάκρυνση του Θεού στους ζώντες που παρανομούν είναι σχεδιασμός σωτηρίας αλλά και ο σωματικός θάνατος που ήταν αίτιο της πνευματικής απομάκρυνσης από τον Θεό είναι σχεδιασμός προς σωτηρία μας. Για το θέμα της έχθρας μας λέει ο
Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ;-1107μΧ το μεν καταλλάξαι έχθρα δείκνυσι· το δε ειρηνεύσαι, τον πόλεμον. Και γαρ ημείς και εχθροί ήμεν των Θεώ και πολέμιοι. Όταν ο
Νικόδημος Αγιορείτης 1749-1809μΧ μεταφράζει τον άγιο Θεοφύλακτο μας λέει: το μεν να μας φιλιώση ο Υιός, τούτο δείχνει την έχθραν, οπου είχομεν προς τον Θεόν· το δε να μας ειρηνεύσει, τούτο φανερώνει τον πόλεμον, όπου είχομεν με τον αυτόν Θεόν· επειδή ημείς και εχθροί είμεθα με τον Θεόν, και πολέμιοι. Μας λέει ο
Καβάσιλας, 1322-1391 "Τήρησον ημάς εν τω σω αγιασμώ·" τι ποιούντας; (δει γαρ και των παρ' ημών.) "όλην την ημέραν μελετώντας την δικαιοσύνην σου·" δικαιοσύνην λέγοντες, την ενθεωρουμένην τοις μυστηρίοις σοφίαν του Θεού και φιλανθρωπίαν, ώσπερ ο Παύλος εξέλαβεν. MPG 150,456.
Στα λόγια του Παύλου κάποιοι ερμηνευτές διείδαν μια σειρά όπως ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και το αναφέρει όταν μεταφράζει τον άγιο Θεοφύλακτο Αχρίδος. Ο άγιος Θεοφύλακτος στην αρχή παραθέτει από τον Χρυσόστομο και έπειτα αναφέρει και δικά του σχόλια.
Ο Κύριος κρύβεται πίσω από τον καλό Σαμαρείτη, η Εκκλησία πίσω από το πανδοχείο, τα μυστήρια της Εκκλησία πίσω από το λάδι και το κρασί, επίσης η παραβολή του καλού ποιμένος είναι περισσότερο αλληγορία και λιγότερο παραβολή, το ίδιο ισχύει και για την άμπελο του 15 κεφαλαίου του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, εγώ ειμί η άμπελος υμείς τα κλήματα. Πολλές από τις εικόνες που χρησιμοποιεί ο Κύριος στα κηρύγματα του είναι συμβολικές, ανάμεσα σε αυτές είναι και η ζύμη που δηλώνει την συμπεριφορά των Φαρισαίων, η συκιά που βγάζει κλαδιά και φύλλα και δηλώνει ότι πλησιάζει ο καιρός της Θείας οργής, η πέτρα που θεωρήθηκε άχρηστη από τους οικοδόμους η οποία δηλώνει το πρόσωπο του Χριστού, ο ναός που γκρεμίζεται και ανεγείρεται σε 3 ημέρες που σημαίνει τον θάνατο και την ανάσταση του Σωτήρος. Με την αλληγορική ερμηνεία το κείμενο ερμηνεύεται μεταφορικά και έχουμε δυο κατηγορίες αλληγορικής ερμηνείας, η μια είναι όταν διατηρείται η κατά γράμμα ερμηνεία και η άλλη όταν απορρίπτεται.
Στο Δευτερονόμιο υπάρχει η εξής διαταγή, Οὐ φιμώσεις βοῦν ἁλοῶντα. Δευτ. 25, δεν πρέπει να βάλης φίμωτρο στο βόδι που αλωνίζει. Εδώ εκτός από την κατά γράμμα ερμηνεία υπάρχει και η αλληγορική, δεν θα την υποψιαζόμασταν εάν δεν μας την φανέρωνε ο απόστολος Παύλος στην Α' προς Κορινθίους επιστολή, ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα. μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; ἢ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. Στον νόμο του Μωυσή είναι γραμμένο "δεν θα κλείσεις το στόμα βοδιού που αλωνίζει", μήπως ο Θεός σαν νομοθέτης ενδιαφέρεται για τα βόδια; Ή μήπως ασφαλώς για εμάς τα λέει; Πραγματικά για εμάς είναι γραμμένο ότι αυτός που οργώνει και αλωνίζει το κάνει με ελπίδα ότι θα απολαύσει μέρος τους καρπού. Όπως τα βόδια εργάζονται σε γεωργική εργασία, στο αλέτρι και στο αλώνι, έτσι και οι απόστολοι κοπιάζουν στον πνευματικό αγρό της Εκκλησίας και δεν επιτρέπεται να στερούνται τα απαραίτητα υλικά αγαθά, οι Χριστιανοί οφείλουν να τους χορηγούν τα αναγκαία προς το ζην. Άλλη ερμηνεία της πρώτης κατηγορίας είναι αυτή που συναντούμε στην Προς Γαλάτας Επιστολή όπου και το χωρίο περί των έργων σαρκός.
Εκεί υπάρχει η ιστορία που αφορά τον Αβραάμ τη Σάρα και την Άγαρ, ο απόστολος όταν περιγράφει προσεγγίζει και με την αλληγορική ερμηνεία, έτσι διαπιστώνεται ότι ο λόγος της Γραφής έχει κρυμμένο πλούτο. Η Σάρα σύζυγος του Αβραάμ και μητέρα του Ισαάκ, η Άγαρ δούλη και μητέρα του Ισμαήλ που ήταν και αυτός γιος του Αβραάμ. Η Σάρα διαφέρει από την Άγαρ στο θέμα της ελευθερίας, ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι η Σάρα εικονίζει την Χριστιανική εκκλησία όπου επικρατεί η ελευθερία, ενώ η Άγαρ την Ιουδαϊκή Συναγωγή όπου κυριαρχεί ο Μωσαϊκός νόμος με τις τόσο καταπιεστικές διατάξεις του.
Από την Άγαρ προέρχονται οι 12 φυλές του Ισμαήλ που ζούσαν στην Αραβία, σε αυτήν την περιοχή υπήρχε το Όρος Σινά όπου δόθηκε στο Μωυσή ο σκληρός νόμος της Παλαιάς Διαθήκης. Το Σινά εικονίζει την Ιερουσαλήμ που κατοικούν οι Ιουδαίοι και την Μωσαϊκή θρησκεία όπου επικρατεί το πνεύμα της δουλείας τὸ γὰρ Ἄγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ Ἀραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν Ἱερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· Γαλ 4,25.
Δυο γυναίκες και δυο πόλεις, η Άγαρ δηλώνει την Ιερουσαλήμ όπου τελείται η Μωσαϊκή λατρεία, όπου επικρατεί το δουλικό πνεύμα του Μωσαϊκού νόμου. Η άλλη γυναίκα η Σάρα εικονίζει την άνω Ιερουσαλήμ όπου επικρατεί η ελευθερία Γαλ 4,26 ἡ δὲ ἄνω Ἱερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν. Δυο τέκνα και δυο λαοί. Ο Ισμαήλ ο γιος της Άγαρ δηλώνει τον Ιουδαϊκό λαό, ενώ οι Ισαάκ ο γιος της Σάρας τον Χριστιανικό, όσα περιγράφονται στο βιβλίο της Γενέσεως για την συμπεριφορά του Ισμαήλ προς τον Ισαάκ δηλώνουν προφητικά την στάση των Ιουδαίων απέναντι στους Χριστιανούς Γαλ 4,29 ἀλλ᾿ ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκε τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτω καὶ νῦν. Δηλαδή, ο Ισμαήλ που γεννήθηκε κατά τους βιολογικούς νόμους κατά σάρκα, φερόταν εχθρικά προς τον Ισαάκ που γεννήθηκε με επέμβαση του πνεύματος του Θεού, το οποίο ενέργησε θαυμαστή κυοφορία και γέννηση.
Αντιστοίχως ο Ιουδαϊκός λαός φέρεται εχθρικά προς τον Χριστιανικό. Υπάρχουν και άλλες κρυμμένες αλήθειες, η κακή συμπεριφορά του Ισμαήλ συνεπάγεται και τιμωρία, αυτός και η μητέρα του εκδιώκονται από τον οίκο του Αβραάμ και δεν έχουν κανένα δικαίωμα στην πλούσια κληρονομιά του Αβραάμ. Η Άγαρ και ο Ισμαήλ αποκληρώνονται Γαλ. 4,30 "τι λέει η Αγία Γραφή; Να διώξεις την δούλη και τον γιο της διότι δεν θα λάβει κληρονομία ο γιος της δούλης μαζί με τον γιο της ελεύθερης". Τα πνευματικά χαρίσματα τα κληρονομεί ο Χριστιανικός λαός. Ένα παράδειγμα, από τότε που οι Ιουδαίοι απέρριψαν τον αληθινό Μεσσία δεν ανέδειξαν κανένα προφήτη, στον Χριστιανισμό σε κάθε εποχή αναδεικνύονται άτομα με προορατικό χάρισμα. Όλα τα δώρα και τα προνόμια που έφερε ο Χριστός τα απολαμβάνει ο Χριστιανικός λαός και αυτό δηλώνεται αλληγορικά από το γεγονός ότι ο Ισαάκ κληρονόμησε την περιουσία του Αβραάμ καθώς και την ευλογία που ο Αβραάμ έλαβε από τον Θεό. Τα πλούτη του Ισαάκ προεικονίζουν τις πλούσιες ευλογίες του Χριστιανικού λαού. Προχωρώντας ο απόστολος στο επόμενο κεφάλαιο της προς Γαλάτας επιστολής αναφέρει ορισμένα έργα της σαρκός. Σε αυτά τα χωρία εκτός από την κατά γράμμα ερμηνεία υπάρχει και η μυστική ερμηνεία. Ο απόστολος μυστικά μας διδάσκει, με αυτά που μας αναφέρει κάνει λόγο για την πορεία προς τον Χριστό ή προς την καταδίκη. Τα έχει παραδώσει με αυτήν την σειρά ώστε να μας διδάξει την πορεία αλλά και ότι η ζωή του Χριστιανού είναι μια πορεία, μια κίνηση προς τον Θεό. Ο ολοκληρωμένος οδηγός, ο πιο λεπτομερειακός, είναι από την μεριά της αμαρτίας, της πορείας της καταδίκης. Αυτό γίνεται διότι ο σκοπός του ιατρού είναι να μην ασθενήσει ο κάθε άνθρωπος όχι να του υποδείξει την θεραπεία που υπάρχει, πόσο μάλλον όταν ήδη χρειάζεται θεραπεία οπότε να του δείξει τα στάδια και την κατάληξη. Πρόληψη η καλύτερη θεραπεία μπορεί να ειπωθεί και εδώ, έτσι η πορεία είναι οι οδηγίες ενός ιατρού ο οποίος ενδιαφέρεται ώστε να μην προχωρήσει η ασθένεια και να οδηγήσει στον θάνατο, στο κώμοι δαιμονίων. Στα λόγια του Παύλου βλέπουμε την Ορθόδοξο διδαχή. Σε αυτήν ο άνθρωπος είναι εχθρός με τον Θεό όχι το αντίθετο, οπότε έτσι θα απαιτούνταν σωτηρία με δικανικό πνεύμα στην σωτηρίαο κάθε ένας από εμάς συμφιλιώνεται με τον Θεό και περνάει από όλα τα στάδια κατευθυνόμενος προς στον κώμο του Αρνίου. Στην σειρά δεν υπάρχει πουθενά ο θάνατος του Χριστού προς τον κώμο του Αρνίου, ο μόνος θάνατος που υπάρχει είναι ο θάνατος του παλαιού ανθρώπου. Δηλαδή βλέπουμε ότι η δικαιοσύνη του Θεού είναι η φιλανθρωπία του. Η αγάπη του Χριστού εκτείνεται σε όλους και ο κάθε άνθρωπος θέλει ή δεν θέλει να γίνει φίλος με τον Θεό, θέλει ή δεν θέλει να φτάσει στο τραπέζι του Αρνίου. Επίσης βλέπουμε ότι η θεραπεία που προσφέρει ο Χριστός προσφέρεται σε όλους, όμως άλλοι δέχονται και έτσι έχουμε το φάρμακο αθανασίας και άλλοι όχι έχουμε το φάρμακο ολέθρου. Η έλευση στο τραπέζι του Αρνίου αρχίζει με την κάθαρση της καρδίας προχωράει στην φώτιση και εν τέλει την θέωση. Ο Χριστιανός εντός του κρατεί καλά τον αρραβώνα του πνεύματος δεν μοιχεύει και εν τέλει οδηγείται από τον Θεό στο φάρμακον αθανασίας. Στην αντίθετη πλευρά μοιχεύει και καταλήγει στο φάρμακον ολέθρου, την αυτοκαταδίκη. Η προς Γαλάτας επιστολή στην οποία ορισμένοι θεωρούν ότι αποδίδει θέληση στην κακή σάρκα η οποία εναντιώνεται στο αγαθό πνεύμα λέει το ακριβώς αντίθετο. Ο απόστολος δεν χωρίζει τον άνθρωπο κάνοντας λόγο για κακό σώμα και αγαθή ψυχή τα οποία παλεύουν, οπότε έτσι ερχόμαστε σε μια αρχαιοΕλληνική φιλοσοφική ανθρωπολογία όπου έχουμε αθάνατη ψυχή και θνητό σώμα πηγή της αμαρτίας.
Μας λέει ο
Χρυσόστομος: φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν ενταύθα λοιπόν ο της σαρκός σου κατηγορών ως περί εχθράς και πολεμίας ταύτα ειρήσθαι (έστω γαρ η μοιχεία και η πορνεία της σαρκός καθ' υμάς), αι έχθραι, και αι έρεις, και οι ζήλοι, και αι εριθείαι, και αι αιρέσεις, και αι φαρμακείαι προαιρέσεως γαρ ταύτα διεφθαρμένης μόνον, ώσπερ ουν και τα άλλα πως αν είεν σαρκός; Ωράς ότι ου φησί την σάρκα ενταύθα αλλά τον γεώδη λογισμόν και χαμαί συρόμενον; Διο και φοβεί λέγων, ότι ὅτι οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν. Ει δε φύσεως ταύτα πονηράς, και ου προαιρέσεως μοχθηράς,περιττώς είπε, πράσσουσι αλλά πάσχουσι. Τίνος δε ένεκενα και βασιλείας εκπίπτουσιν; Ουδέ γαρ των εν φύσει, αλλά των εν προαιρέσει και οι στέφανοι και αι κολάσεις. Διό και ταύτα ηπείλησεν ο Παύλος. MPG 61, 673
Αλλού θα πει: Ει γαρ εχθροί όντες κατηλλάγημεν τω Θεω δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες, σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού.
Ο άνθρωπος έχει έχθρα με τον Θεό για αυτό και η σειρά είναι από την μεριά του αρνητικού, της αμαρτίας, πρέπει να συμφιλιωθεί με τον Θεό, άγιος Ιωάννης μας λέει, ει γαρ εχθροί όντες ατηλλάγημεν τω Θεώ δια του θανάτου του Υιού αυτού, πολλώ μάλλον καταλλαγέντες, σωθησόμεθα εν τη ζωή αυτού. Συνίστησι δε τη εαυτού αγάπην εις ημάς ο Θεός, ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών, Χριστός υπέρ ημών απέθανεν.
Σχολιάζοντας τον 142ο Ψαλμό παρατηρεί: καὶ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, ὅτι οὐ δικαιωθήσεται ἐνώπιόν σου πᾶς ζῶν. Δικαιοσύνην ενταύθα την φιλανθρωπίαν λέγει, και πολλαχού της Γραφής ίσοι τις αν επί του σημαινομένου τούτου την δικαιοσύνην λαμβανομένην, και μάλα εικότως· παρά μεν γαρς τοις ανθρώποις το δίκαιον αποστερήται του ελέους, παρά δε τω Θεώ ουχ ούτως, αλλά αναμέμικται τω δικαίω και έλεος, και τοσούτον, ως και αυτήν την δικαιοσύνην φιλανθρωπίαν καλείσθαι. MPG 55, 448.
Στρην 11η ομιλία προς Β Κορινθίους λέει: Tι δε αξιοί; Καταλλάγητε τω Θεώ. Και ούκ είπε, Καταλλάξατε εαυτοίς τον Θεόν· ου γαρ εκείνος εστιν ο εχθραίνων, αλλ' υμείς· Θεός γαρ ουδέποταε εχθραίνει. MPG 61,478.
Απευθυνόμενος στους νεοφώτιστους αναφέρει: Επειδή γαρ προ του φωτίσματος εχθρός ήν, μετά το φώτισμα γέγονε φίλος του κοινού πάντων ημών Δεσπότου, δια τούτο πάντες συνηδόμεθα· δια τούτο και το φίλημα ειρήνη καλείται, ίνα μάθωμεν ότι πόλεμον κατέλυσεν ο Θεός, και προς την οικείωσιν επανήγαγε την εαυτού. Ταύτην ουν τηρώμεν διηνεκώς, ταύτην φυλάττωμεν την ειρήνην, ταύτην εκτείνωμεν την φιλίαν, ίνα και των αιωνίων απιτύχωμεν σκηνών, χάριτι και φιλανθρωπίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι' ου και μεθ' ου τω Πατρί δόξα, τιμή, κράτος, άμα των αγίω και ζωοποιών Πνεύματι, νυν και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν. MPG 51,98
Ο άνθρωπος όντας εχθρός του Θεού γίνεται φίλος με τον Θεό, ἔχθραι, φυλάει την ειρήνη με τον Θεό και εκτείνει την φιλίαν, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, ώστε των αιωνίων επιτύχει σκηνών, κῶμοι. Λαμβάνει το φίλημα που καλείται ειρήνη διότι ενώ ήταν εχθρός του Θεού τώρα έγινε φίλος με αυτόν και άρα οικογένεια και αδερφός με τους άλλους φίλους Θεού.
Ο Χριστός έρχεται να φέρει το φάρμακο στον ασθενή άνθρωπο να φέρει ίσαση, ενώ στα στάδια που έχουμε ώστε να επιτευχθεί η συμμετοχή στον κώμο δεν υπάρχει πουθενά μια δικανική σκέψη δικαιοσύνης του Θεού που ικανοποιείται. Οπότε όχι μόνο η απομάκρυνση του Θεού στους ζώντες που παρανομούν είναι σχεδιασμός σωτηρίας αλλά και ο σωματικός θάνατος που ήταν αίτιο της πνευματικής απομάκρυνσης από τον Θεό είναι σχεδιασμός προς σωτηρία μας. Για το θέμα της έχθρας μας λέει ο
Θεοφύλακτος Βουλγαρίας ;-1107μΧ το μεν καταλλάξαι έχθρα δείκνυσι· το δε ειρηνεύσαι, τον πόλεμον. Και γαρ ημείς και εχθροί ήμεν των Θεώ και πολέμιοι. Όταν ο
Νικόδημος Αγιορείτης 1749-1809μΧ μεταφράζει τον άγιο Θεοφύλακτο μας λέει: το μεν να μας φιλιώση ο Υιός, τούτο δείχνει την έχθραν, οπου είχομεν προς τον Θεόν· το δε να μας ειρηνεύσει, τούτο φανερώνει τον πόλεμον, όπου είχομεν με τον αυτόν Θεόν· επειδή ημείς και εχθροί είμεθα με τον Θεόν, και πολέμιοι. Μας λέει ο
Καβάσιλας, 1322-1391 "Τήρησον ημάς εν τω σω αγιασμώ·" τι ποιούντας; (δει γαρ και των παρ' ημών.) "όλην την ημέραν μελετώντας την δικαιοσύνην σου·" δικαιοσύνην λέγοντες, την ενθεωρουμένην τοις μυστηρίοις σοφίαν του Θεού και φιλανθρωπίαν, ώσπερ ο Παύλος εξέλαβεν. MPG 150,456.
Στα λόγια του Παύλου κάποιοι ερμηνευτές διείδαν μια σειρά όπως ο άγιος Νικόδημος Αγιορείτης και το αναφέρει όταν μεταφράζει τον άγιο Θεοφύλακτο Αχρίδος. Ο άγιος Θεοφύλακτος στην αρχή παραθέτει από τον Χρυσόστομο και έπειτα αναφέρει και δικά του σχόλια.
Καθώς μεταφράζει ο άγιος Νικόδημος τον άγιο Θεοφύλακτο έχει μια σκέψη ότι ορισμένα που
αναφέρει ο απόστολος ακολουθούν τα προηγούμενα τους. Μας λέει ότι ο φθόνος έχει
αποτέλεσμα τον φόνο ή μας λέει ότι της μέθης αποτέλεσμα είναι οι κώμοι. Ας δούμε την μετάφραση του αγίου Θεοφυλάκτου από τον άγιο
Νικόδημο Αγιορείτη: Ας αποκριθούν τώρα είς ημάς εκείνοι, οπού διαβάλλουσι και κατηγορούσι ως κακών την σάρκαν· αν ήναι, καθώς εσείς θέλετε, ότι η ασέλγεια, και η πορνεία είναι αμαρτήματα του σώματος· αι δε αιρέσεις και αι έχθραι και αι έριδες και εριθείαι πως είναι του σώματος αμαρτήματα; ώστε φανερόν είναι, πως αυτά είναι έργα και αποτελέσματα όχι του σώματος, όχι της ψυχής, αλλά της διεφθαρμένης και γεώδους προαιρέσεως του ανθρώπου· δι ότι αν αυτά τα αμαρτήματα ήτον φυσικά, και συστατικά του σώματος, πως ήθελαν μας υστερούν της Βασιλείας των Ουρανών και να μας κολάζουν; Η γαρ κόλασις και οι στέφανοι δεν δίνονται δια τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη του σώματος αλλά δια τα προαιρετικά αμαρτήματα ή αρετάς. Και τις δικαίας, αι οποίαι γίνονταν κατά άλλον δε τρόπον, ανίσως τα πάθη, και τα προαιρετικά αμαρτήματα ή τα της φύσεως και όχι της κακής προαιρέσεως δεν ήθελεν ειπή ο Απόστολος οι πράσσοντες αυτά αλλά οι πάσχοντες· δι ότι το να πράττη τινας, προαίρεσιν φανερώνει· επειδή ότι και αν πράττη ο άνθρωπος, με προαίρεσιν το πράττει. Έχθρας δε λέγει εδώ ο απόστολος εκείνας όπου γίνονται αδίκως· δια τι είναι και έχθραι όπου γίνονται δια την Πίστιν εναντίων εις τους ασεβείς και αιρετικούς και εναντίων εις τον διάβολον και εις εκείνους οπού παραβαίνουσι την δικαιοσύνην και την ευθείαν κρίσιν. Ζήλου δε λέγει τας ζηλοτυπίας και φθόνους· δια τι είναι και ζήλος καλός, όταν τινας μιμήται εκείνον όπου πράττει το αγαθόν και την αρετήν. Καλώς δε έβαλε τας αιρέσεις ύστερα από τας εριθείας και διχοστασίας· δια τι κάθε αίρεσις γεννάται από την φιλονεικίαν με το να στήση το εδικό του θέλημα κάθε φιλόνικος και δια να στήση το κακόν του θέλημα, συνιστά τέλως πάντων και αίρεσιν. Και ο φόνος δε γεννάται από το φθόνον· ομοίως και οι κώμοι ήγουν οι μακινάδες και τα εν νυκτί γενόμενα πορνικά, και υβριστικά άσματα και παιγνίδια, από την μέθην γεννώνται. Δια τούτο και ο Απόστολος πρώτον έβαλε τα αίτια και τας ρίζας, έπειτα έβαλε τα εξ αυτών γεννώμενα βλαστάρια. Όλοι λοιπόν λέγει οπού, πράττουσιν όλα τα άνω ειρημένα κακά, εκπίπτουσιν μεν από την Βασιλεία του Θεού εξίσου, και οι τα πιο μικρά εκ τούτων, και οι τα μεγάλα ποιήσαντες, διαφορετικώς όμως την κόλαση έχουσιν, καθώς είπωμεν και εις την προς Κορινθίους πρώτην, εν κεφαλαίω 6,9-10.
Βλέπουμε ότι ο άγιος Νικόδημος παρουσιάζει την σκέψη του λέγοντας Καλώς δε έβαλε τας αιρέσεις ύστερα από τας εριθείας και διχοστασίας· δια τι κάθε αίρεσις γεννάται από την φιλονεικίαν και τα λοιπά που αναφέρει.
Βέβαια όπως είδαμε ο Απόστολος δεν ήθελε να δείξει τα αίτια, τις ρίζες, και έπειτα αυτά που φυτρώνουν, αλλά μας παραδίδει μια σειρά, παραδίδει τον κατάλογο μιας πορείας. Παραδίδει έναν χάρτη πορείας προς την θεραπεία ή προς το φάρμακο ολέθρου, μας δείχνει τον δρόμο προς τον κώμο του Αρνίου ή τον κώμο δαιμονίων.
Έτσι κατανοούμε ότι τα χωρία Γαλάτας 5,16-17 Λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε. ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός· ταῦτα δὲ ἀντίκειται ἀλλήλοις, ἵνα μὴ ἃ ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε είναι περίπου τα ίδια λόγια με όσα έχει πει ο απόστολος στην προς Ρωμαίους, οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες Θεῷ ἀρέσαι οὐ δύνανται. ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστὲ ἐν σαρκί, ἀλλ᾿ ἐν πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν. εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ. Ρωμ. 8,8-9 Οσοι δε ζουν κατά σάρκα και πορεύονται σύμφωνα με την επιθυμία της σάρκας, δεν μπορούν να αρέσουν και να ευαρεστήσουν τον Θεό. Εσείς όμως δεν είσαστε πλέον δούλοι της σάρκας, αλλά βρίσκεστε υπό την καθοδήγηση του πνεύματος σας, που έχει φωτισθεί και αναγεννηθεί από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, εφόσον βέβαια κατοικεί έντος σας το Πνεύμα του Θεού. Εάν δε κανείς δεν έχει μέσα του Πνεύμα Χριστού, αυτός δεν είναι άνθρωπος του Χριστού.
Το χωρίο προς Γαλάτες δεν μιλάει για θέληση σάρκας, ούτε για αρχαιοΕλληνική διαίρεση του ανθρώπου. Για αυτά τα χωρία ο Χρυσόστομος μας λέει τα εξής:
σάρκα γαρ ενταύθα, ου το σώμα καλεί· ει γαρ τούτο φησί, πως έχει λόγον το εξής ειρημένον; Επιθυμεί γαρ, φησί, κατά του πνεύματος. Και μην τούτο ου των κινούντων, αλλά των κινουμένων εστίν, ου των ενεργούντων, αλλά των ενεργουμένων· πως ουν επιθυμεί; η γαρ επιθυμία ου σαρκός αλλά ψυχής. Και γαρ αλλαχού φησί· Κατεπίθυμος εστίν η ψυχή μου· και τι επιθυμεί η ψυχή σου, και ποιήσω σοι, Και, Μη πορεύου κατα την επιθυμίαν της ψυχής σου· και πάλιν ούτως επιποθεί η ψυχή μου. Πως ουν Παύλος φησιν, Η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος; Οίδε σάρκα καλείν, ου την του σώματος φύσιν, αλλά την πονηράν προαίρεσιν, ως όταν λέγη· Υμείς ουκ εστέ εν σαρκί, αλλ' εν πνεύματι· Και πάλιν, οι δε εν σαρκί όντες, Θεώ αρέσαι ου δύνανται. Τι ουν; Ανελείν δει την σάρκα; Αυτός δε ο ταύτα λέγων, ου σάρκα περιέκειτο; Ου της σαρκός, αλλά του διαβόλου ταύτα τα διδάγματα· Εκείνος γαρ ανθρωποκτόνος ην απαρχής. Τι ουν φησί; Σάρκα ενταύθα τον λογισμόν καλεί τν γεώδη, τον ράθυμον και ημελημένον. MPG 61,671.
Πάρα πολύ καλύτερα θα ήταν ο κόσμος εάν λάμβανε υπόψιν τον Χρυστόστομο.
Δεν θα ήταν λαθεμένο να ερμηνευθεί ως εξής το χωρίο, να περπατάτε με οδηγό τον πνευματικό άνθρωπο και όχι τον σαρκικό, έτσι δεν θα εκτελέσετε την επιθυμία του σαρκικού ανθρώπου. Ο σαρκικός άνθρωπος επιθυμεί κατά του πνευματικού και ο πνευματικός κατά του σαρκικού, αυτοί οι δυο άνθρωποι συναγωνίζονται και εάν κάνετε τις πράξεις του σαρκικού τότε κάνετε αυτό που δεν θέλετε διότι είσαστε σαν ασθενείς που δεν γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν οδηγεί σε χειροτερη ασθένεια και εν τέλει στον θάνατο.
Νικόδημο Αγιορείτη: Ας αποκριθούν τώρα είς ημάς εκείνοι, οπού διαβάλλουσι και κατηγορούσι ως κακών την σάρκαν· αν ήναι, καθώς εσείς θέλετε, ότι η ασέλγεια, και η πορνεία είναι αμαρτήματα του σώματος· αι δε αιρέσεις και αι έχθραι και αι έριδες και εριθείαι πως είναι του σώματος αμαρτήματα; ώστε φανερόν είναι, πως αυτά είναι έργα και αποτελέσματα όχι του σώματος, όχι της ψυχής, αλλά της διεφθαρμένης και γεώδους προαιρέσεως του ανθρώπου· δι ότι αν αυτά τα αμαρτήματα ήτον φυσικά, και συστατικά του σώματος, πως ήθελαν μας υστερούν της Βασιλείας των Ουρανών και να μας κολάζουν; Η γαρ κόλασις και οι στέφανοι δεν δίνονται δια τα φυσικά και αδιάβλητα πάθη του σώματος αλλά δια τα προαιρετικά αμαρτήματα ή αρετάς. Και τις δικαίας, αι οποίαι γίνονταν κατά άλλον δε τρόπον, ανίσως τα πάθη, και τα προαιρετικά αμαρτήματα ή τα της φύσεως και όχι της κακής προαιρέσεως δεν ήθελεν ειπή ο Απόστολος οι πράσσοντες αυτά αλλά οι πάσχοντες· δι ότι το να πράττη τινας, προαίρεσιν φανερώνει· επειδή ότι και αν πράττη ο άνθρωπος, με προαίρεσιν το πράττει. Έχθρας δε λέγει εδώ ο απόστολος εκείνας όπου γίνονται αδίκως· δια τι είναι και έχθραι όπου γίνονται δια την Πίστιν εναντίων εις τους ασεβείς και αιρετικούς και εναντίων εις τον διάβολον και εις εκείνους οπού παραβαίνουσι την δικαιοσύνην και την ευθείαν κρίσιν. Ζήλου δε λέγει τας ζηλοτυπίας και φθόνους· δια τι είναι και ζήλος καλός, όταν τινας μιμήται εκείνον όπου πράττει το αγαθόν και την αρετήν. Καλώς δε έβαλε τας αιρέσεις ύστερα από τας εριθείας και διχοστασίας· δια τι κάθε αίρεσις γεννάται από την φιλονεικίαν με το να στήση το εδικό του θέλημα κάθε φιλόνικος και δια να στήση το κακόν του θέλημα, συνιστά τέλως πάντων και αίρεσιν. Και ο φόνος δε γεννάται από το φθόνον· ομοίως και οι κώμοι ήγουν οι μακινάδες και τα εν νυκτί γενόμενα πορνικά, και υβριστικά άσματα και παιγνίδια, από την μέθην γεννώνται. Δια τούτο και ο Απόστολος πρώτον έβαλε τα αίτια και τας ρίζας, έπειτα έβαλε τα εξ αυτών γεννώμενα βλαστάρια. Όλοι λοιπόν λέγει οπού, πράττουσιν όλα τα άνω ειρημένα κακά, εκπίπτουσιν μεν από την Βασιλεία του Θεού εξίσου, και οι τα πιο μικρά εκ τούτων, και οι τα μεγάλα ποιήσαντες, διαφορετικώς όμως την κόλαση έχουσιν, καθώς είπωμεν και εις την προς Κορινθίους πρώτην, εν κεφαλαίω 6,9-10.
Βλέπουμε ότι ο άγιος Νικόδημος παρουσιάζει την σκέψη του λέγοντας Καλώς δε έβαλε τας αιρέσεις ύστερα από τας εριθείας και διχοστασίας· δια τι κάθε αίρεσις γεννάται από την φιλονεικίαν και τα λοιπά που αναφέρει.
Βέβαια όπως είδαμε ο Απόστολος δεν ήθελε να δείξει τα αίτια, τις ρίζες, και έπειτα αυτά που φυτρώνουν, αλλά μας παραδίδει μια σειρά, παραδίδει τον κατάλογο μιας πορείας. Παραδίδει έναν χάρτη πορείας προς την θεραπεία ή προς το φάρμακο ολέθρου, μας δείχνει τον δρόμο προς τον κώμο του Αρνίου ή τον κώμο δαιμονίων.
Έτσι κατανοούμε ότι τα χωρία Γαλάτας 5,16-17 Λέγω δέ, πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε. ἡ γὰρ σὰρξ ἐπιθυμεῖ κατὰ τοῦ πνεύματος, τὸ δὲ πνεῦμα κατὰ τῆς σαρκός· ταῦτα δὲ ἀντίκειται ἀλλήλοις, ἵνα μὴ ἃ ἂν θέλητε ταῦτα ποιῆτε είναι περίπου τα ίδια λόγια με όσα έχει πει ο απόστολος στην προς Ρωμαίους, οἱ δὲ ἐν σαρκὶ ὄντες Θεῷ ἀρέσαι οὐ δύνανται. ὑμεῖς δὲ οὐκ ἐστὲ ἐν σαρκί, ἀλλ᾿ ἐν πνεύματι, εἴπερ Πνεῦμα Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν. εἰ δέ τις Πνεῦμα Χριστοῦ οὐκ ἔχει, οὗτος οὐκ ἔστιν αὐτοῦ. Ρωμ. 8,8-9 Οσοι δε ζουν κατά σάρκα και πορεύονται σύμφωνα με την επιθυμία της σάρκας, δεν μπορούν να αρέσουν και να ευαρεστήσουν τον Θεό. Εσείς όμως δεν είσαστε πλέον δούλοι της σάρκας, αλλά βρίσκεστε υπό την καθοδήγηση του πνεύματος σας, που έχει φωτισθεί και αναγεννηθεί από την χάρη του Αγίου Πνεύματος, εφόσον βέβαια κατοικεί έντος σας το Πνεύμα του Θεού. Εάν δε κανείς δεν έχει μέσα του Πνεύμα Χριστού, αυτός δεν είναι άνθρωπος του Χριστού.
Το χωρίο προς Γαλάτες δεν μιλάει για θέληση σάρκας, ούτε για αρχαιοΕλληνική διαίρεση του ανθρώπου. Για αυτά τα χωρία ο Χρυσόστομος μας λέει τα εξής:
σάρκα γαρ ενταύθα, ου το σώμα καλεί· ει γαρ τούτο φησί, πως έχει λόγον το εξής ειρημένον; Επιθυμεί γαρ, φησί, κατά του πνεύματος. Και μην τούτο ου των κινούντων, αλλά των κινουμένων εστίν, ου των ενεργούντων, αλλά των ενεργουμένων· πως ουν επιθυμεί; η γαρ επιθυμία ου σαρκός αλλά ψυχής. Και γαρ αλλαχού φησί· Κατεπίθυμος εστίν η ψυχή μου· και τι επιθυμεί η ψυχή σου, και ποιήσω σοι, Και, Μη πορεύου κατα την επιθυμίαν της ψυχής σου· και πάλιν ούτως επιποθεί η ψυχή μου. Πως ουν Παύλος φησιν, Η σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος; Οίδε σάρκα καλείν, ου την του σώματος φύσιν, αλλά την πονηράν προαίρεσιν, ως όταν λέγη· Υμείς ουκ εστέ εν σαρκί, αλλ' εν πνεύματι· Και πάλιν, οι δε εν σαρκί όντες, Θεώ αρέσαι ου δύνανται. Τι ουν; Ανελείν δει την σάρκα; Αυτός δε ο ταύτα λέγων, ου σάρκα περιέκειτο; Ου της σαρκός, αλλά του διαβόλου ταύτα τα διδάγματα· Εκείνος γαρ ανθρωποκτόνος ην απαρχής. Τι ουν φησί; Σάρκα ενταύθα τον λογισμόν καλεί τν γεώδη, τον ράθυμον και ημελημένον. MPG 61,671.
Πάρα πολύ καλύτερα θα ήταν ο κόσμος εάν λάμβανε υπόψιν τον Χρυστόστομο.
Δεν θα ήταν λαθεμένο να ερμηνευθεί ως εξής το χωρίο, να περπατάτε με οδηγό τον πνευματικό άνθρωπο και όχι τον σαρκικό, έτσι δεν θα εκτελέσετε την επιθυμία του σαρκικού ανθρώπου. Ο σαρκικός άνθρωπος επιθυμεί κατά του πνευματικού και ο πνευματικός κατά του σαρκικού, αυτοί οι δυο άνθρωποι συναγωνίζονται και εάν κάνετε τις πράξεις του σαρκικού τότε κάνετε αυτό που δεν θέλετε διότι είσαστε σαν ασθενείς που δεν γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν οδηγεί σε χειροτερη ασθένεια και εν τέλει στον θάνατο.
Οι μυστηριώδεις ενικοί και πληθυντικοί της Βίβλου
Οι ενικοί και πληθυντικοί στο χωρίο Γαλάτες 5,20-21 είναι μέρος των μυστηριωδών πληθυντικών και ενικών της Αγίας Γραφής. Μέσα στο ιερό κείμενο της Αγίας Γραφής υπάρχουν πολλά μυστήρια και πολλές παράδοξες εκφράσεις.
Όπως είδαμε ο απόστολος Παύλος όταν μιλάει στους Γαλάτες από τον ενικό ξαφνικά πηγαίνει στον πληθυντικό. Όμως αυτά που λέει μπορούν να ειπωθούν και στον ενικό ή στον πληθυντικό αντίστοιχα, αυτό θα ήταν η πιο φυσική συνέχεια στον λόγο. Αλλά το παράδοξο δεν σταματάει εδώ. Ενώ ο απόστολος μιλάει για σάρκα κάνει αναφορά σε φαρμακίες, σε έχθρες, σε έριδες, σε ζήλιες, σε εριθείες, σε αιρέσεις. Με αυτά κάνει μυστικά αναφορά σε μια πορεία και σε αυτήν την πορεία δεν ξεκινάει με τον θάνατο του Χριστού, οπότε έτσι θα υπήρχε έχθρα εκ μέρους του Θεού, αλλά ξεκινάει με έχθρα εκ μέρους του ανθρώπου. Στον ενικό τελειώνει με φαρμακεία, σημαίνει φάρμακο, το οποίο δηλώνει την ίαση, στην αντίθετη πλευρά ομιλεί για φάρμακο ολέθρου. Διάφοροι αιρετικοί θα ήθελαν ο απόστολος να τα λέει αλλιώς. Να αρχίζει με φόνοι, δηλαδή τον θάνατο του Χριστού. Θα ήθελαν να μην μιλάει για μέθη και για ίαση αλλά να κάνει λόγο για μη μελέτη, για μη φιλοσοφία. Αυτά θα ήθελαν, αλλά ο απόστολος δεν τους κάνει την χάρη, τα λέει αλλιώς.
Ας δούμε τώρα και άλλους μυστηριώδεις πληθυντικούς και ενικούς. Β' Κορινθίους 7,6 Ἀλλ᾿ ὁ παρακαλῶν τοὺς ταπεινοὺς παρεκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεός ἐν τῇ παρουσίᾳ Τίτου·. Ο Απόστολος Παύλος είχε αγωνία για την κατάσταση στην Εκκλησία της Θεσσαλονίκης εξ αιτίας των αντιδράσεων των Ιουδαίων. Έστειλε τον συνεργάτη του Τίτο να βοηθήσει την κατάσταση και περίμενε με αγωνία την επάνοδο του Τίτου αλλά και τις ειδήσεις που θα έφερνε για την νεοσύστατη Εκκλησία των Θεσσαλονικέων. Τελικά ήρθε ο Τίτος και έφερε ευχάριστα νέα, αυτό θεωρήθηκε σαν Θεϊκή παράκληση, δηλαδή Θεϊκή παρηγοριά, παρεκάλεσεν ημάς ο Θεός. Μας παρηγόρησε ο Θεός. Εδώ ο λόγος από συντακτικής πλευράς είναι ομαλός, το παρεκάλεσεν είναι ρήμα ενικού αριθμού και το ο Θεός είναι όνομα ενικού αριθμού, είναι το ένα και μόνο υποκείμενο του ενικού παρεκάλεσεν. Ας δούμε τώρα μια άλλη περικοπή, Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17. Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ὑμᾶς ἐν παντὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ ἀγαθῷ. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και ο Θεός και Πατέρας μας, είθε να παρηγορήσει τις καρδιές σας και είθε να σας στηρίξει σε κάθε καλό λόγο και έργο.
Εδώ ανατρέπονται τα συντακτικά δεδομένα,. Κανονικά τα ρήματα έπρεπε να μπουν στον πληθυντικό, ο Χριστός και ο Θεός πατέρας είθε να παρηγορήσουν, είθε να στηρίξουν και όμως μπαίνουν σε ενικό, είθε να παρηγορήσει, είθε να στηρίξει. Ποτέ δεν λέμε ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας παρηγορήσει και είθε να σας στηρίξει, πρέπει να πούμε ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας στηρίξουν και είθε να σας παρηγορήσουν. Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17, σε αυτό το περίφημο δεύτερο κεφάλαιο όπου υπάρχει μεγάλη αναφορά στο φρικτό πρόσωπο του σατανανθρώπου, του Αντίχριστου, στο ίδιο κεφάλαιο που υπάρχει το κλασσικό χωρίο, για την αξία των Αποστολικών παραδόσεων, Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν, σε αυτό το κεφάλαιο υπάρχουν δυο χωρία, το 16 και το 17 που μιλούν για το μυστήριο της ομοουσιότητας Πατρός και Υιού.
Επειδή ο Υιός έχει την ίδια ουσία με τον Πατέρα έχει κοινή και την ενέργεια. Η παρακλητική, η παρηγορητική ενέργεια του Πατρός, είναι συγχρόνως και παρηγορητική ενέργεια του Υιού, είναι η ίδια ενέργεια. Η στηρικτική ενέργεια του Πατρός αποτελεί συγχρόνως και στηρικτική ενέργεια του Υιού, πρόκειται για την ίδια ενέργεια και γι αυτό το λόγο τίθεται ενικός αριθμός. Η παρηγοριά και η στήριξη που χορηγούνται από τον Πατέρα χορηγούνται ταυτόχρονα και από τον Υιό, ταυτίζονται, πρόκειται για κοινή ενέργεια έτσι έχουμε ενικό.
Αυτό βέβαια δεν ισχύει για την άλλη πρόταση, ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας παρηγορήσουν και είθε να σας στηρίξουν. Εδώ τα ρήματα δεν μπορούν να τεθούν στον ενικό διότι η ανθρώπινη ουσία και ενέργεια του Πέτρου είναι του Πέτρου δεν είναι συγχρόνως και του Παύλου. Ο κάθε ένας έχει την δική του ουσία και την δική του ενέργεια. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κοινή ουσία ούτε με κοινή ενέργεια για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να εκφραστούμε με την παράδοξη έκφραση ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας παρηγορήσει και είθε να σας στηρίξει.
Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17, δυο χωρία που δεν αρέσουν καθόλου στους διάφορους αιρετικούς οι οποίοι αρνούνται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, οι οποίοι αρνούνται την ομοουσιότητα του Υιού προς τον Πατέρα.
Σε αυτούς του αιρετικούς ανήκουν και οι λεγόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά.
Αυτή η περικοπή Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17 και όσες άλλες περικοπές ανυψώνουν τον Χριστό στο ύψος του Θεού Πατρός τους δημιουργούν ναυτία.
Τον Υιό τον θέλουν κατώτερο, τον θέλουν κτίσμα.
Οι αιρετικοί αυτοί θα ήθελαν να υπήρχε η εξής διατύπωση, ο Χριστός και ο Θεός Πατέρας είθε να παρηγορήσουν, είθε να στηρίξουν, έτσι το ήθελαν, έτσι πήγαινε στα μέτρα τους, έτσι έπρεπε να τους το προσφέρει ο απόστολος Παύλος. Αλλά βλέπετε ο απόστολος δεν τους έκανε το χατίρι, μόνο σε μια περίπτωση θα τους το έκανε αν ήταν ψευδαπόστολος. Υπάρχει και άλλο χωρίο, Α' Θεσ. 3,11, και εκεί πάλι ενικό χρησιμοποιεί, είθε να κατευθύνει την οδό μας. Δεν λέει ο Πατέρας και ο Υιός είθε να κατευθύνουν την οδό μας.
Β' Θεσ. 2,16-17 δυο ρήματα σε ενικό, είθε να παρηγορήσει είθε να στηρίξει, αλλά δεν τελειώσαμε, εδώ έχουμε και δυο μετοχές στον ενικό. Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, άλλο μυστήριο εδώ. Κανονικά έπρεπε να πει ο Κύριος Ιησούς Χριστός και ο Θεός οι αγαπήσαντες ημάς και δόντες παράκλησιν και ελπίδα. Πιο απλά, ο Υιός και ο Πατέρας, οι οποίοι μας αγάπησαν και οι οποίοι μας έδωσαν παρηγοριά και ελπίδα. Αλλά βλέπετε το λέει αλλιώς, ο Υιός και ο Πατέρας ο οποίος μας αγάπησε και ο οποίος μας έδωσε παρηγοριά και ελπίδα.
Οι δυο γίνονται ένας, ένας Θεός, μια Θεία ουσία, μια Θεία ενέργεια.
Η αγάπη που ξεπήγασε από τον Πατέρα, ξεπήγασε ταυτόχρονα και από τον Υιό. Η χορήγηση παρηγοριάς και ελπίδας από τον Πατέρα συντελείται ταυτόχρονα και από τον Υιό. Κοινή η χορήγηση αγάπης παρηγοριάς και ελπίδας, κοινές οι ενέργειες Πατρός και Υιού. Γι' αυτό και δεν χρειάζονται οι πληθυντικοί αγαπήσαντες και δόντες αλλά οι ενικοί ο αγαπήσας και ο δούς παράκληση και ελπίδα. Η χρήση ενικού στην θέση του πληθυντικού δηλώνει το ενιαίο της Θεϊκής ουσίας και ενέργειας, από την άλλη πλευρά η χρήση πληθυντικού στην θέση του ενικού ομιλεί για την διάκριση των Θείων προσώπων.
23-4-2020 Άγιος Γεώργιος ο μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος, Άγιος Γλυκέριος ο γεωργός, Άγιος Γεώργιος ο Κύπριος Νεομάρτυρας, Άγιος Ανατόλιος και Πρωτολέων οι στρατηλάτες, Άγιος Αθανάσιος ο από μάγων, Άγιος Ουαλέριος Δονάτος και Θερινός οι Μάρτυρες, Άγιος Λάζαρος ο βοσκός εκ Βουλγαρίας, Αγία Πολυχρονία, Όσιος Γεώργιος του Σενκούρσκ, Άγιος Μιχαήλ ο Μαυρουδής, Σύναξη της Παναγίας της Καμαριώτισσας Σαμοθράκης
Οι ενικοί και πληθυντικοί στο χωρίο Γαλάτες 5,20-21 είναι μέρος των μυστηριωδών πληθυντικών και ενικών της Αγίας Γραφής. Μέσα στο ιερό κείμενο της Αγίας Γραφής υπάρχουν πολλά μυστήρια και πολλές παράδοξες εκφράσεις.
Όπως είδαμε ο απόστολος Παύλος όταν μιλάει στους Γαλάτες από τον ενικό ξαφνικά πηγαίνει στον πληθυντικό. Όμως αυτά που λέει μπορούν να ειπωθούν και στον ενικό ή στον πληθυντικό αντίστοιχα, αυτό θα ήταν η πιο φυσική συνέχεια στον λόγο. Αλλά το παράδοξο δεν σταματάει εδώ. Ενώ ο απόστολος μιλάει για σάρκα κάνει αναφορά σε φαρμακίες, σε έχθρες, σε έριδες, σε ζήλιες, σε εριθείες, σε αιρέσεις. Με αυτά κάνει μυστικά αναφορά σε μια πορεία και σε αυτήν την πορεία δεν ξεκινάει με τον θάνατο του Χριστού, οπότε έτσι θα υπήρχε έχθρα εκ μέρους του Θεού, αλλά ξεκινάει με έχθρα εκ μέρους του ανθρώπου. Στον ενικό τελειώνει με φαρμακεία, σημαίνει φάρμακο, το οποίο δηλώνει την ίαση, στην αντίθετη πλευρά ομιλεί για φάρμακο ολέθρου. Διάφοροι αιρετικοί θα ήθελαν ο απόστολος να τα λέει αλλιώς. Να αρχίζει με φόνοι, δηλαδή τον θάνατο του Χριστού. Θα ήθελαν να μην μιλάει για μέθη και για ίαση αλλά να κάνει λόγο για μη μελέτη, για μη φιλοσοφία. Αυτά θα ήθελαν, αλλά ο απόστολος δεν τους κάνει την χάρη, τα λέει αλλιώς.
Ας δούμε τώρα και άλλους μυστηριώδεις πληθυντικούς και ενικούς. Β' Κορινθίους 7,6 Ἀλλ᾿ ὁ παρακαλῶν τοὺς ταπεινοὺς παρεκάλεσεν ἡμᾶς ὁ Θεός ἐν τῇ παρουσίᾳ Τίτου·. Ο Απόστολος Παύλος είχε αγωνία για την κατάσταση στην Εκκλησία της Θεσσαλονίκης εξ αιτίας των αντιδράσεων των Ιουδαίων. Έστειλε τον συνεργάτη του Τίτο να βοηθήσει την κατάσταση και περίμενε με αγωνία την επάνοδο του Τίτου αλλά και τις ειδήσεις που θα έφερνε για την νεοσύστατη Εκκλησία των Θεσσαλονικέων. Τελικά ήρθε ο Τίτος και έφερε ευχάριστα νέα, αυτό θεωρήθηκε σαν Θεϊκή παράκληση, δηλαδή Θεϊκή παρηγοριά, παρεκάλεσεν ημάς ο Θεός. Μας παρηγόρησε ο Θεός. Εδώ ο λόγος από συντακτικής πλευράς είναι ομαλός, το παρεκάλεσεν είναι ρήμα ενικού αριθμού και το ο Θεός είναι όνομα ενικού αριθμού, είναι το ένα και μόνο υποκείμενο του ενικού παρεκάλεσεν. Ας δούμε τώρα μια άλλη περικοπή, Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17. Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, παρακαλέσαι ὑμῶν τὰς καρδίας καὶ στηρίξαι ὑμᾶς ἐν παντὶ λόγῳ καὶ ἔργῳ ἀγαθῷ. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός και ο Θεός και Πατέρας μας, είθε να παρηγορήσει τις καρδιές σας και είθε να σας στηρίξει σε κάθε καλό λόγο και έργο.
Εδώ ανατρέπονται τα συντακτικά δεδομένα,. Κανονικά τα ρήματα έπρεπε να μπουν στον πληθυντικό, ο Χριστός και ο Θεός πατέρας είθε να παρηγορήσουν, είθε να στηρίξουν και όμως μπαίνουν σε ενικό, είθε να παρηγορήσει, είθε να στηρίξει. Ποτέ δεν λέμε ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας παρηγορήσει και είθε να σας στηρίξει, πρέπει να πούμε ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας στηρίξουν και είθε να σας παρηγορήσουν. Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17, σε αυτό το περίφημο δεύτερο κεφάλαιο όπου υπάρχει μεγάλη αναφορά στο φρικτό πρόσωπο του σατανανθρώπου, του Αντίχριστου, στο ίδιο κεφάλαιο που υπάρχει το κλασσικό χωρίο, για την αξία των Αποστολικών παραδόσεων, Ἄρα οὖν, ἀδελφοί, στήκετε, καὶ κρατεῖτε τὰς παραδόσεις ἃς ἐδιδάχθητε εἴτε διὰ λόγου εἴτε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν, σε αυτό το κεφάλαιο υπάρχουν δυο χωρία, το 16 και το 17 που μιλούν για το μυστήριο της ομοουσιότητας Πατρός και Υιού.
Επειδή ο Υιός έχει την ίδια ουσία με τον Πατέρα έχει κοινή και την ενέργεια. Η παρακλητική, η παρηγορητική ενέργεια του Πατρός, είναι συγχρόνως και παρηγορητική ενέργεια του Υιού, είναι η ίδια ενέργεια. Η στηρικτική ενέργεια του Πατρός αποτελεί συγχρόνως και στηρικτική ενέργεια του Υιού, πρόκειται για την ίδια ενέργεια και γι αυτό το λόγο τίθεται ενικός αριθμός. Η παρηγοριά και η στήριξη που χορηγούνται από τον Πατέρα χορηγούνται ταυτόχρονα και από τον Υιό, ταυτίζονται, πρόκειται για κοινή ενέργεια έτσι έχουμε ενικό.
Αυτό βέβαια δεν ισχύει για την άλλη πρόταση, ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας παρηγορήσουν και είθε να σας στηρίξουν. Εδώ τα ρήματα δεν μπορούν να τεθούν στον ενικό διότι η ανθρώπινη ουσία και ενέργεια του Πέτρου είναι του Πέτρου δεν είναι συγχρόνως και του Παύλου. Ο κάθε ένας έχει την δική του ουσία και την δική του ενέργεια. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κοινή ουσία ούτε με κοινή ενέργεια για αυτό το λόγο δεν μπορούμε να εκφραστούμε με την παράδοξη έκφραση ο Πέτρος και ο Παύλος είθε να σας παρηγορήσει και είθε να σας στηρίξει.
Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17, δυο χωρία που δεν αρέσουν καθόλου στους διάφορους αιρετικούς οι οποίοι αρνούνται το μυστήριο της Αγίας Τριάδος, οι οποίοι αρνούνται την ομοουσιότητα του Υιού προς τον Πατέρα.
Σε αυτούς του αιρετικούς ανήκουν και οι λεγόμενοι μάρτυρες του Ιεχωβά.
Αυτή η περικοπή Β' Θεσσαλονικείς 2,16-17 και όσες άλλες περικοπές ανυψώνουν τον Χριστό στο ύψος του Θεού Πατρός τους δημιουργούν ναυτία.
Τον Υιό τον θέλουν κατώτερο, τον θέλουν κτίσμα.
Οι αιρετικοί αυτοί θα ήθελαν να υπήρχε η εξής διατύπωση, ο Χριστός και ο Θεός Πατέρας είθε να παρηγορήσουν, είθε να στηρίξουν, έτσι το ήθελαν, έτσι πήγαινε στα μέτρα τους, έτσι έπρεπε να τους το προσφέρει ο απόστολος Παύλος. Αλλά βλέπετε ο απόστολος δεν τους έκανε το χατίρι, μόνο σε μια περίπτωση θα τους το έκανε αν ήταν ψευδαπόστολος. Υπάρχει και άλλο χωρίο, Α' Θεσ. 3,11, και εκεί πάλι ενικό χρησιμοποιεί, είθε να κατευθύνει την οδό μας. Δεν λέει ο Πατέρας και ο Υιός είθε να κατευθύνουν την οδό μας.
Β' Θεσ. 2,16-17 δυο ρήματα σε ενικό, είθε να παρηγορήσει είθε να στηρίξει, αλλά δεν τελειώσαμε, εδώ έχουμε και δυο μετοχές στον ενικό. Αὐτὸς δὲ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς καὶ ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ ἡμῶν, ὁ ἀγαπήσας ἡμᾶς καὶ δοὺς παράκλησιν αἰωνίαν καὶ ἐλπίδα ἀγαθὴν ἐν χάριτι, άλλο μυστήριο εδώ. Κανονικά έπρεπε να πει ο Κύριος Ιησούς Χριστός και ο Θεός οι αγαπήσαντες ημάς και δόντες παράκλησιν και ελπίδα. Πιο απλά, ο Υιός και ο Πατέρας, οι οποίοι μας αγάπησαν και οι οποίοι μας έδωσαν παρηγοριά και ελπίδα. Αλλά βλέπετε το λέει αλλιώς, ο Υιός και ο Πατέρας ο οποίος μας αγάπησε και ο οποίος μας έδωσε παρηγοριά και ελπίδα.
Οι δυο γίνονται ένας, ένας Θεός, μια Θεία ουσία, μια Θεία ενέργεια.
Η αγάπη που ξεπήγασε από τον Πατέρα, ξεπήγασε ταυτόχρονα και από τον Υιό. Η χορήγηση παρηγοριάς και ελπίδας από τον Πατέρα συντελείται ταυτόχρονα και από τον Υιό. Κοινή η χορήγηση αγάπης παρηγοριάς και ελπίδας, κοινές οι ενέργειες Πατρός και Υιού. Γι' αυτό και δεν χρειάζονται οι πληθυντικοί αγαπήσαντες και δόντες αλλά οι ενικοί ο αγαπήσας και ο δούς παράκληση και ελπίδα. Η χρήση ενικού στην θέση του πληθυντικού δηλώνει το ενιαίο της Θεϊκής ουσίας και ενέργειας, από την άλλη πλευρά η χρήση πληθυντικού στην θέση του ενικού ομιλεί για την διάκριση των Θείων προσώπων.
23-4-2020 Άγιος Γεώργιος ο μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος, Άγιος Γλυκέριος ο γεωργός, Άγιος Γεώργιος ο Κύπριος Νεομάρτυρας, Άγιος Ανατόλιος και Πρωτολέων οι στρατηλάτες, Άγιος Αθανάσιος ο από μάγων, Άγιος Ουαλέριος Δονάτος και Θερινός οι Μάρτυρες, Άγιος Λάζαρος ο βοσκός εκ Βουλγαρίας, Αγία Πολυχρονία, Όσιος Γεώργιος του Σενκούρσκ, Άγιος Μιχαήλ ο Μαυρουδής, Σύναξη της Παναγίας της Καμαριώτισσας Σαμοθράκης
.jpg)
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου