Ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν
Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμού
ουκ εστί μου άξιος
Ο φιλών πατέρα ή μητέρα υπέρ εμού
ουκ εστί μου άξιος
τι σημαίνουν αυτά τα λόγια του Χριστού
Αρκετός λόγος έχει γίνει για αυτήν την φράση του Ιησού η οποία
εντελώς παραδόξως από κάποιους ερμηνεύεται ότι ο Χριστός ήρθε να κηρύξει πόλεμο μεταξύ των ανθρώπων ή ότι διδάσκει το μίσος προς τους οικείους. Ξεκινώντας για να δούμε την σημασία των λόγων αυτών του Ιησού είναι κατάλληλο να παρατεθούν οι φράσεις και ο περίγυρός τους στο πρωτότυπο.
Ματθαίος 34 Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τήν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν.
Ματθαίος 35 ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατά τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατά τῆς πενθερᾶς αὐτῆς·
Ματθαίος 36 καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ.
Ματθαίος 37 ῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·
Ματθαίος 38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.
Ματθαίος 39 ὁ εὑρὼν τήν ψυχήν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τήν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.
Οι αριθμοί στην αρχή είναι οι στίχοι από το κεφάλαιο 10 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και τοποθετούνται ώστε αργότερα να δούμε και κάποιους άλλους στίχους οι οποίοι είναι λίγο πιο πριν ή πιο μετά και αυτό ώστε να γίνει φανερό ότι είναι στα ίδια λόγια του Χριστού προς τους μαθητές.
Καταρχάς ας σκεφτούμε απλώς με την κοινή λογική, δηλαδή ας μην φέρουμε στον νου τα λεχθέντα περί αγάπης προς τον πλησίον που περιέχει η Γραφή. Είναι λοιπόν παράδοξο έως και παράλογο να εκφέρεται κατηγορία για το λεχθέν από ανθρώπους οι οποίοι ζουν σήμερα, θα ήταν δικαιολογημένο μόνο εάν λεγόταν από έναν που μόλις άκουγε το κήρυγμα του Ιησού. Ο ακροατής του Ιησού ρωτώντας εάν αυτός έχει ένοπλη φρουρά για την προστασία της διδασκαλίας ή προτρέπει σε ένοπλη διάδοση όσων υποστηρίζει θα έλυνε άμεσα σε δευτερόλεπτα και δια παντός την απορία ως προς το εάν είναι κυριολεκτική αυτή η μάχαιρα. Αυτή η λογική ερώτηση και η απάντηση της ίσως δεν του έδινε ακριβή εικόνα περί της έννοιας των λόγων, σίγουρα όμως δεν θα σκεφτόταν ότι ο Χριστός ήλθε να βάλει μάχαιρα ώστε να γίνει κάποιος εμφύλιος ανάμεσα στους Ιουδαίους ή πόλεμος εναντίων άλλου έθνους. Σήμερα είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Χριστός δεν είχε ένοπλους φρουρούς να τον προστατεύουν. Ούτε προέτρεψε σε επανάσταση, ούτε οι πιστοί σε αυτόν σήκωσαν μάχαιρα εναντίων των διωκτών. Δεν έβριζαν όταν τους καταδίκαζαν σε εκτέλεση ούτε εκδίκηση ζητούσαν. Επιπλέον μια έστω υποψία περί κυριολεκτικής μάχαιρας και ενέργεια προς τον ανυπάκουο στην νέα διδαχή συνδυαζόμενα με τα υπερφυσικά σημεία τα οποία έδωσαν στον Χριστό το λαϊκό έρεισμα αλλά και τα λόγια ότι είναι ο Μεσσίας πιθανόν να καθυστερούσαν αρκετά την δολοφονία του.
Οι παμπόνηροι Φαρισαίοι παρά το ότι δεν θα τον αποδέχονταν, θα είχαν διαφορετική στάση αντί να βιάζονται να τον εκτελέσουν. Αναγκασμένοι ή μη ίσως τηρούσαν στάση αναμονής μήπως τους απελευθερώσει και έπειτα θα επεδίωκαν να τον σκοτώσουν ώστε να είναι αυτοί αρχηγοί χωρίς Καίσαρες και Πιλάτους πάνω από το κεφάλι τους. Όμως στον Χριστό έβλεπαν έναν ειρηνικό θρησκευτικό αρχηγό και όχι κάποιον οπλαρχηγό.
Ματθαίος 34 Μή νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τήν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλά μάχαιραν.
Ματθαίος 35 ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατά τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατά τῆς πενθερᾶς αὐτῆς·
Ματθαίος 36 καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ.
Ματθαίος 37 ῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·
Ματθαίος 38 καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.
Ματθαίος 39 ὁ εὑρὼν τήν ψυχήν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τήν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν.
Οι αριθμοί στην αρχή είναι οι στίχοι από το κεφάλαιο 10 του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου και τοποθετούνται ώστε αργότερα να δούμε και κάποιους άλλους στίχους οι οποίοι είναι λίγο πιο πριν ή πιο μετά και αυτό ώστε να γίνει φανερό ότι είναι στα ίδια λόγια του Χριστού προς τους μαθητές.
Καταρχάς ας σκεφτούμε απλώς με την κοινή λογική, δηλαδή ας μην φέρουμε στον νου τα λεχθέντα περί αγάπης προς τον πλησίον που περιέχει η Γραφή. Είναι λοιπόν παράδοξο έως και παράλογο να εκφέρεται κατηγορία για το λεχθέν από ανθρώπους οι οποίοι ζουν σήμερα, θα ήταν δικαιολογημένο μόνο εάν λεγόταν από έναν που μόλις άκουγε το κήρυγμα του Ιησού. Ο ακροατής του Ιησού ρωτώντας εάν αυτός έχει ένοπλη φρουρά για την προστασία της διδασκαλίας ή προτρέπει σε ένοπλη διάδοση όσων υποστηρίζει θα έλυνε άμεσα σε δευτερόλεπτα και δια παντός την απορία ως προς το εάν είναι κυριολεκτική αυτή η μάχαιρα. Αυτή η λογική ερώτηση και η απάντηση της ίσως δεν του έδινε ακριβή εικόνα περί της έννοιας των λόγων, σίγουρα όμως δεν θα σκεφτόταν ότι ο Χριστός ήλθε να βάλει μάχαιρα ώστε να γίνει κάποιος εμφύλιος ανάμεσα στους Ιουδαίους ή πόλεμος εναντίων άλλου έθνους. Σήμερα είναι γνωστό τοις πάσι ότι ο Χριστός δεν είχε ένοπλους φρουρούς να τον προστατεύουν. Ούτε προέτρεψε σε επανάσταση, ούτε οι πιστοί σε αυτόν σήκωσαν μάχαιρα εναντίων των διωκτών. Δεν έβριζαν όταν τους καταδίκαζαν σε εκτέλεση ούτε εκδίκηση ζητούσαν. Επιπλέον μια έστω υποψία περί κυριολεκτικής μάχαιρας και ενέργεια προς τον ανυπάκουο στην νέα διδαχή συνδυαζόμενα με τα υπερφυσικά σημεία τα οποία έδωσαν στον Χριστό το λαϊκό έρεισμα αλλά και τα λόγια ότι είναι ο Μεσσίας πιθανόν να καθυστερούσαν αρκετά την δολοφονία του.
Οι παμπόνηροι Φαρισαίοι παρά το ότι δεν θα τον αποδέχονταν, θα είχαν διαφορετική στάση αντί να βιάζονται να τον εκτελέσουν. Αναγκασμένοι ή μη ίσως τηρούσαν στάση αναμονής μήπως τους απελευθερώσει και έπειτα θα επεδίωκαν να τον σκοτώσουν ώστε να είναι αυτοί αρχηγοί χωρίς Καίσαρες και Πιλάτους πάνω από το κεφάλι τους. Όμως στον Χριστό έβλεπαν έναν ειρηνικό θρησκευτικό αρχηγό και όχι κάποιον οπλαρχηγό.
Ο Χριστός δεν φαινόταν απειλή για την αυτοκρατορία αλλά για την θέση τους.
Δηλαδή γίνεται εντελώς εμφανές ότι ούτε οι ακροατές του τότε δεν υπέθεσαν την ανοησία των πολεμίων ενώ αυτοί με 2000 χρόνια Ιστορία δεν ξέρουν τι τους γίνεται.
Επίσης δεν μπορεί να εννοηθεί η φράση αντίθετα, δηλαδή να λέει ο Χριστός αντί να σφάξουν θα σφαγούν, να λέει ότι αυτός θα ήταν αιτία να σφαγούν οι πιστοί σε αυτόν. Να εννοεί ότι θα γίνει διωγμός και θα είμαι εγώ αιτία που είπα όλα αυτά και χωρίς να το θέλω θα υπάρξει αντιπαράθεση και σφαγή. Αυτό δεν ήταν μια αρνητική συνέπεια του ερχομού του στην Γη αλλά μια ενέργεια των αντιτασσόμενων στο καλό. Δεν ήταν παρενέργεια των λόγων του Χριστού αλλά ενέργεια των αντιπάλων του Χριστού.
Επίσης δεν μπορεί να εννοηθεί ότι λέει αιτία μάχαιρας θα είναι οι διδασκαλίες μου υπό την έννοια ότι θα βρεθεί ο τάδε οπορτουνιστής, φιλάργυρος, μανιακός της εξουσίας και λοιπά, θα τις ενδυθεί για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του και θα επέλθει μάχαιρα.
Εφόσον ο Χριστός διδάσκει την αγάπη και δεν είχε ένοπλους να προστατεύουν ή να διαδίδουν την διδαχή και γενικώς δεν είχε απώτερο συμφεροντολογικό σκοπό προφανώς ο έκαστος φέρων τον μανδύα της Χριστιανικής διδασκαλίας ώστε να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του εκπροσωπεί τον απάνθρωπο εαυτό του και τις επιδιώξεις του όχι τον Χριστό. Οι χωρίς νόηση πολέμιοι πλειστάκις φορτώνουν στον Χριστιανισμό τις πράξεις ατόμων κερδίζοντας με αυτό μια θέση στο πάνθεον της βλακείας αφού κάνουν την θεωρία να παράγει κάτι αντίθετο από ότι διδάσκει.
Αυτά ήταν μια εισαγωγή ώστε να γίνει φανερή η μεγάλη εμπάθεια των διάφορων κατηγόρων, δεν υπάρχει καμία λογική βάση στις κατηγορίες τους. Είναι εντελώς εμφανές χωρίς να εξεταστεί τίποτα άλλο από όσα είπε ο Χριστός ότι είναι παραλογισμός να κατηγορηθεί για το παραπάνω απόσπασμα, μας είναι αρκετή η πραγματικότητα και η απλούστερη γνώση. Ας δούμε το ίδιο λεχθέν του Χριστού όπως το μεταφέρει τώρα ο Λουκάς στο 14ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του.
Λουκάς 26 εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τήν μητέρα καὶ τήν γυναῖκα καὶ τά τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καὶ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι.
Λουκάς 27 καὶ ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής.
Ξανά εδώ εκ των πραγμάτων οποιοσδήποτε ισχυριστεί ότι ο Χριστός λέει να μισούμε την οικογένεια ή τον οποιοδήποτε που δεν είναι πιστός σε αυτόν γίνεται καταγέλαστος διότι εδώ δεν έχουμε την λέξη περιφρόνηση αλλά έχουμε την λέξη μίσος.
Το μίσος υπαγορεύει ενεργή εναντίωση, υπαγορεύει επίθεση και γενικώς βια, λεκτική, φυσική. Επιπλέον εδώ έχουμε μίσος και προς την ψυχή του ίδιου του μαθητή.
Είναι όμως πασίγνωστο ότι δεν υπήρξε πουθενά στιγμή κατά την οποία οι Χριστιανοί άρχισαν να περιφρονούν ή να μισούν τους δικούς τους, ούτε φυσικά ποτέ άρχισαν οι Χριστιανοί να πίνουν δηλητήρια, να πέφτουν μόνοι σε φωτιές ή από μεγάλο ύψος γιατί μισούν την ψυχή τους, δηλαδή τον εαυτό τους, και θέλουν να πεθάνουν.
Άρα είναι εντελώς παράλογο από τις δύο περιγραφές, Λουκά και Ματθαίου, να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι ο Χριστός προτρέπει να μισούμε τον πατέρα, την μάνα, τον εαυτό, τον κόσμο όλο ή ότι προτρέπει σε πόλεμο ή ότι ήλθε για να δημιουργηθεί έχθρα.
Εξάλλου ο στίχος 23 του 10ου κεφαλαίου του Κατά Ματθαίον μιλάει για φυγή από αυτούς που δεν δέχονται την διδαχή και δεν λέγει για κάποιο μαχαίρι που πρέπει να σηκωθεί εναντίων τους.
Ματθαίος 23 ὅταν δέ διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ, φεύγετε εἰς τήν ἄλλην·
Το μόνο δηλαδή που καταφέρνουν οι ψευδοκατήγοροι είναι να παρουσιάζουν εαυτούς ανήμπορους να αντιληφθούν την απλή και απτή πραγματικότητα, ως εκ τούτου είναι οι απολύτως ακατάλληλοι ώστε να μας πουν οτιδήποτε, μην τους ακούμε σε τίποτα.
Αποδείχτηκε το αυταπόδεικτο και έγινε γνωστό το πασίγνωστο, ότι δηλαδή ο Χριστός δεν δίδαξε ποτέ ένοπλη διάδοση του μηνύματός του ή να μισούν τον οποιοδήποτε ή να αυτοκτονούν οι Χριστιανοί.
Ας δούμε όμως για τι ακριβώς μιλάει ο Χριστός.
Ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο με την διδαχή του τον μοιράζει όπως κάνει το μαχαίρι, τον κρίνει. Από την μια μεριά είναι οι υποστηρικτές του καλού και από την άλλη οι πολέμιοι του καλού. Από την μια μεριά αυτοί που ακολουθούν τις εντολές του Χριστού από την άλλοι αυτοί που τις πολεμούν. Το μαχαίρι του Χριστού η μάχαιραν και ο διχασμός που φέρνει, ἦλθον γάρ διχάσαι, είναι ο μερισμός καλού και κακού.
Αυτός που συντάσσεται με τον Χριστό μισεί το κακό και αγαπά το καλό.
Δεν έχει εμπάθεια προς το άτομο αλλά μισεί την ανομία, η σύνταξη του ατόμου με το καλό ή με την εναντίωση σε αυτό είναι που θα κάνει την διαφορά.
Ο Χριστιανός αποστρέφεται το κακό και όχι το άτομο, για αυτό και δεν έχουμε παραδοξότητα αλλά πλήρη συμφωνία στα λόγια που λένε "να μισείς τον πατέρα σου" και σε άλλα λόγια που λένε "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" ή "να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου" αφού πλησίον είναι και οι συγγενείς.
Ποία ἐντολή μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; Ὁ δέ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δέ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται.
Αγαπάς τον άνθρωπο αλλά μισείς την αμαρτία και η αγάπη προς τον άνθρωπο υπαγορεύει την προσευχή ή την ενέργεια ή και τα δύο ώστε να μπορέσει αυτός να απεμπλακεί από την κατάσταση αυτή. Για αυτό και ο Χριστιανός προσεύχεται ακόμη και για αυτούς που τον αδικούν, το κάνει επειδή η αποστροφή είναι προς την αμαρτία. Αυτός είναι ο λόγος που η Εκκλησία διδάσκει ότι δεν μισεί τον αμαρτωλό αλλά την αμαρτία, είναι ο ίδιος λόγος αιτία που οι Πατέρες συμβουλεύουν να μην εξουθενώνουμε (εξευτελίζω, ταπεινώνω) τον αμαρτωλό γιατί έτσι σταματούμε να τον αγαπάμε.
Επίσης δεν μπορεί να εννοηθεί η φράση αντίθετα, δηλαδή να λέει ο Χριστός αντί να σφάξουν θα σφαγούν, να λέει ότι αυτός θα ήταν αιτία να σφαγούν οι πιστοί σε αυτόν. Να εννοεί ότι θα γίνει διωγμός και θα είμαι εγώ αιτία που είπα όλα αυτά και χωρίς να το θέλω θα υπάρξει αντιπαράθεση και σφαγή. Αυτό δεν ήταν μια αρνητική συνέπεια του ερχομού του στην Γη αλλά μια ενέργεια των αντιτασσόμενων στο καλό. Δεν ήταν παρενέργεια των λόγων του Χριστού αλλά ενέργεια των αντιπάλων του Χριστού.
Επίσης δεν μπορεί να εννοηθεί ότι λέει αιτία μάχαιρας θα είναι οι διδασκαλίες μου υπό την έννοια ότι θα βρεθεί ο τάδε οπορτουνιστής, φιλάργυρος, μανιακός της εξουσίας και λοιπά, θα τις ενδυθεί για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του και θα επέλθει μάχαιρα.
Εφόσον ο Χριστός διδάσκει την αγάπη και δεν είχε ένοπλους να προστατεύουν ή να διαδίδουν την διδαχή και γενικώς δεν είχε απώτερο συμφεροντολογικό σκοπό προφανώς ο έκαστος φέρων τον μανδύα της Χριστιανικής διδασκαλίας ώστε να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του εκπροσωπεί τον απάνθρωπο εαυτό του και τις επιδιώξεις του όχι τον Χριστό. Οι χωρίς νόηση πολέμιοι πλειστάκις φορτώνουν στον Χριστιανισμό τις πράξεις ατόμων κερδίζοντας με αυτό μια θέση στο πάνθεον της βλακείας αφού κάνουν την θεωρία να παράγει κάτι αντίθετο από ότι διδάσκει.
Αυτά ήταν μια εισαγωγή ώστε να γίνει φανερή η μεγάλη εμπάθεια των διάφορων κατηγόρων, δεν υπάρχει καμία λογική βάση στις κατηγορίες τους. Είναι εντελώς εμφανές χωρίς να εξεταστεί τίποτα άλλο από όσα είπε ο Χριστός ότι είναι παραλογισμός να κατηγορηθεί για το παραπάνω απόσπασμα, μας είναι αρκετή η πραγματικότητα και η απλούστερη γνώση. Ας δούμε το ίδιο λεχθέν του Χριστού όπως το μεταφέρει τώρα ο Λουκάς στο 14ο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του.
Λουκάς 26 εἴ τις ἔρχεται πρός με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τήν μητέρα καὶ τήν γυναῖκα καὶ τά τέκνα καὶ τοὺς ἀδελφοὺς καὶ τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καὶ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι.
Λουκάς 27 καὶ ὅστις οὐ βαστάζει τὸν σταυρὸν ἑαυτοῦ καὶ ἔρχεται ὀπίσω μου, οὐ δύναται εἶναί μου μαθητής.
Ξανά εδώ εκ των πραγμάτων οποιοσδήποτε ισχυριστεί ότι ο Χριστός λέει να μισούμε την οικογένεια ή τον οποιοδήποτε που δεν είναι πιστός σε αυτόν γίνεται καταγέλαστος διότι εδώ δεν έχουμε την λέξη περιφρόνηση αλλά έχουμε την λέξη μίσος.
Το μίσος υπαγορεύει ενεργή εναντίωση, υπαγορεύει επίθεση και γενικώς βια, λεκτική, φυσική. Επιπλέον εδώ έχουμε μίσος και προς την ψυχή του ίδιου του μαθητή.
Είναι όμως πασίγνωστο ότι δεν υπήρξε πουθενά στιγμή κατά την οποία οι Χριστιανοί άρχισαν να περιφρονούν ή να μισούν τους δικούς τους, ούτε φυσικά ποτέ άρχισαν οι Χριστιανοί να πίνουν δηλητήρια, να πέφτουν μόνοι σε φωτιές ή από μεγάλο ύψος γιατί μισούν την ψυχή τους, δηλαδή τον εαυτό τους, και θέλουν να πεθάνουν.
Άρα είναι εντελώς παράλογο από τις δύο περιγραφές, Λουκά και Ματθαίου, να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι ο Χριστός προτρέπει να μισούμε τον πατέρα, την μάνα, τον εαυτό, τον κόσμο όλο ή ότι προτρέπει σε πόλεμο ή ότι ήλθε για να δημιουργηθεί έχθρα.
Εξάλλου ο στίχος 23 του 10ου κεφαλαίου του Κατά Ματθαίον μιλάει για φυγή από αυτούς που δεν δέχονται την διδαχή και δεν λέγει για κάποιο μαχαίρι που πρέπει να σηκωθεί εναντίων τους.
Ματθαίος 23 ὅταν δέ διώκωσιν ὑμᾶς ἐν τῇ πόλει ταύτῃ, φεύγετε εἰς τήν ἄλλην·
Το μόνο δηλαδή που καταφέρνουν οι ψευδοκατήγοροι είναι να παρουσιάζουν εαυτούς ανήμπορους να αντιληφθούν την απλή και απτή πραγματικότητα, ως εκ τούτου είναι οι απολύτως ακατάλληλοι ώστε να μας πουν οτιδήποτε, μην τους ακούμε σε τίποτα.
Αποδείχτηκε το αυταπόδεικτο και έγινε γνωστό το πασίγνωστο, ότι δηλαδή ο Χριστός δεν δίδαξε ποτέ ένοπλη διάδοση του μηνύματός του ή να μισούν τον οποιοδήποτε ή να αυτοκτονούν οι Χριστιανοί.
Ας δούμε όμως για τι ακριβώς μιλάει ο Χριστός.
Ο Χριστός ερχόμενος στον κόσμο με την διδαχή του τον μοιράζει όπως κάνει το μαχαίρι, τον κρίνει. Από την μια μεριά είναι οι υποστηρικτές του καλού και από την άλλη οι πολέμιοι του καλού. Από την μια μεριά αυτοί που ακολουθούν τις εντολές του Χριστού από την άλλοι αυτοί που τις πολεμούν. Το μαχαίρι του Χριστού η μάχαιραν και ο διχασμός που φέρνει, ἦλθον γάρ διχάσαι, είναι ο μερισμός καλού και κακού.
Αυτός που συντάσσεται με τον Χριστό μισεί το κακό και αγαπά το καλό.
Δεν έχει εμπάθεια προς το άτομο αλλά μισεί την ανομία, η σύνταξη του ατόμου με το καλό ή με την εναντίωση σε αυτό είναι που θα κάνει την διαφορά.
Ο Χριστιανός αποστρέφεται το κακό και όχι το άτομο, για αυτό και δεν έχουμε παραδοξότητα αλλά πλήρη συμφωνία στα λόγια που λένε "να μισείς τον πατέρα σου" και σε άλλα λόγια που λένε "τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου" ή "να αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου" αφού πλησίον είναι και οι συγγενείς.
Ποία ἐντολή μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; Ὁ δέ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καί ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Αὕτη ἐστὶ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολή. Δευτέρα δέ ὁμοία αὐτῇ· ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν. Ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται.
Αγαπάς τον άνθρωπο αλλά μισείς την αμαρτία και η αγάπη προς τον άνθρωπο υπαγορεύει την προσευχή ή την ενέργεια ή και τα δύο ώστε να μπορέσει αυτός να απεμπλακεί από την κατάσταση αυτή. Για αυτό και ο Χριστιανός προσεύχεται ακόμη και για αυτούς που τον αδικούν, το κάνει επειδή η αποστροφή είναι προς την αμαρτία. Αυτός είναι ο λόγος που η Εκκλησία διδάσκει ότι δεν μισεί τον αμαρτωλό αλλά την αμαρτία, είναι ο ίδιος λόγος αιτία που οι Πατέρες συμβουλεύουν να μην εξουθενώνουμε (εξευτελίζω, ταπεινώνω) τον αμαρτωλό γιατί έτσι σταματούμε να τον αγαπάμε.
Ο μερισμός αυτός, διχάσαι, που φέρνει ο Χριστός
Ματθαίος 35 ἦλθον γάρ διχάσαι ἄνθρωπον κατά τοῦ πατρός αὐτοῦ
θα δημιουργήσει έναν πόλεμο ο οποίος θα είναι πολυεπίπεδος.
Δεν θα είναι μόνο από την μια ο πατέρας ή η μητέρα ή ο γιος ή η κόρη,
Ματθαίος 37 ῾Ο φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καί ὁ φιλῶν υἱόν ἢ θυγατέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·
αλλά μπορεί να είναι από την μια μεριά ο πιστός και από την άλλη ο ίδιος του ο εαυτός:
Λουκάς 26 εἴ τις ἔρχεται πρός με καί οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καί τήν μητέρα καί τήν γυναῖκα καί τά τέκνα καί τούς ἀδελφοὺς καί τάς ἀδελφάς, ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, οὐ δύναταί μου μαθητής εἶναι.
Ο Χριστός στον στίχο Ματθαίος 37 δεν κάνει σύγκριση αγάπης και άρα μας διδάσκει ότι ο πιστός πρέπει να είναι φιλῶν τον Θεό υπό την έννοια να αγαπάει τον Θεό περισσότερο γιατί επί παραδείγματι είναι ο μεγάλος, τεράστιος, ο παντοδύναμος, δημιούργησε και τον πατέρα μας, αλλά με το φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα κάνει λόγο για τον κακό συμβιβασμό.
Ο Χριστός μας θέλει απόλυτα ασυμβίβαστους προς το καλό, έτσι δίδει τα έσχατα παραδείγματα κάνοντας λόγο για τον πατέρα την μητέρα και τον εαυτό.
Μας λέει επί παραδείγματι ότι δεν θα πρέπει να συμβιβαστεί ο γιος με έναν άνομο πατέρα ή συγγενή ή φίλο ή γνωστό και έτσι να κάνει εκπτώσεις στην διδαχή αλλά εάν ήταν άλλος θα του έλεγε όχι. Μας λέει να μην συμβιβαστεί ούτε καν με τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή με τις κακές του επιθυμίες.
Να μισεί τον εαυτό του, οὐ μισεῖ ... ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, ο οποίος μπορεί να θέλει την εύκολη ζωή με κλοπές, να μισεί τον εαυτό του ο οποίος θα ήθελε να κάνει περιουσία "μην δίνοντας του αγγέλου του νερό", να μισεί τον εαυτό του ο οποίος θα ήθελε να ενεργεί όπως προστάζει το υλιστικό σκεπτικό, να μισεί όλα αυτά που υπαγορεύει ο αμαρτωλός κόσμος και να είναι αγωνιστής, να είναι "βιαστής της Βασιλείας" και ὑπομείνας, δηλαδή να αγωνίζεται με εξαιρετικό ζήλο εναντίων της αμαρτίας και των παθών έχοντας υπομονή, όχι να κραδαίνει μίσος ή ξίφος, ἀπό δέ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν.
Μας λέει επί παραδείγματι ότι δεν θα πρέπει να συμβιβαστεί ο γιος με έναν άνομο πατέρα ή συγγενή ή φίλο ή γνωστό και έτσι να κάνει εκπτώσεις στην διδαχή αλλά εάν ήταν άλλος θα του έλεγε όχι. Μας λέει να μην συμβιβαστεί ούτε καν με τον ίδιο του τον εαυτό, δηλαδή με τις κακές του επιθυμίες.
Να μισεί τον εαυτό του, οὐ μισεῖ ... ἔτι δέ καί τήν ἑαυτοῦ ψυχήν, ο οποίος μπορεί να θέλει την εύκολη ζωή με κλοπές, να μισεί τον εαυτό του ο οποίος θα ήθελε να κάνει περιουσία "μην δίνοντας του αγγέλου του νερό", να μισεί τον εαυτό του ο οποίος θα ήθελε να ενεργεί όπως προστάζει το υλιστικό σκεπτικό, να μισεί όλα αυτά που υπαγορεύει ο αμαρτωλός κόσμος και να είναι αγωνιστής, να είναι "βιαστής της Βασιλείας" και ὑπομείνας, δηλαδή να αγωνίζεται με εξαιρετικό ζήλο εναντίων της αμαρτίας και των παθών έχοντας υπομονή, όχι να κραδαίνει μίσος ή ξίφος, ἀπό δέ τῶν ἡμερῶν Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ ἕως ἄρτι ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται, καί βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν.
Η φράση ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν βιάζεται κάνει αναφορά σε αυτόν που μισεί την ἑαυτοῦ ψυχήν, που βιάζει τον εαυτό του, διότι το να ερμηνευθεί αυτός ο λόγος ως ότι θα μπεις στην Βασιλεία με μαγκιά σπάζοντας τις πόρτες θα ήταν γελοίο.
Παρόμοια παραίνεση με αυτήν του Χριστού θα δούμε στον σοφό Σειράχ, συντήρησον καιρόν καί φύλαξαι ἀπό πονηροῦ καί περί τῆς ψυχῆς σου μή αἰσχυνθῇς· ἔστι γάρ αἰσχύνη ἐπάγουσα ἁμαρτίαν, καί ἔστιν αἰσχύνη δόξα καί χάρις.
Σοφ. Σειρ. 4,20-21. Να προσέχεις και να εκτιμάς τις εκάστοτε
περιστάσεις, να φυλάγεσαι από το πονηρό, σε ζητήματα τα οποία
αφορούν την σωτηρία της ψυχής σου να μη ντραπείς κανένα. Διότι υπάρχει
ντροπή η οποία οδηγεί στην αμαρτία, υπάρχει και ντροπή η οποία είναι
δόξα και χάρη.
Η ντροπή η οποία είναι δόξα και χάρη είναι αυτή του να ντρέπεται κάποιος να αμαρτάνει, δηλαδή έχει σθεναρή φύλαξη του εαυτού ή εφόσον αμαρτήσει να ντρέπεται να βαρύνεται με τα αμαρτήματα, δηλαδή πρέπει να εξομολογείται. Με αυτή την ντροπή ο άνθρωπος δοξάζεται και λαμβάνει Θεία χάρη διότι η αμαρτία είναι ντροπή και ξεπεσμός του ανθρώπου από την υψηλή του θέση. Παρατηρούμε ότι έχουμε αμαρτωλή και άγια ντροπή.
Αμαρτωλή ντροπή να βαρύνεσαι με την αμαρτία ή αν πέσεις να ντρέπεσαι να εξομολογηθείς. Άγια ντροπή να ντρέπεσαι να αμαρτάνεις ή αν πέσεις να ντρέπεσαι να βαρύνεσαι με την αμαρτία.
Την ίδια ορολογία με αυτήν που χρησιμοποίησε ο Χριστός αλλά από την αντίθετη πλευρά έχουμε προς αυτόν που αποδέχεται κλοπιμαία και γενικώς προς αυτόν που αγαπάει την αμαρτία, ὁ δέ ἀγαπῶν τήν ἀδικίαν μισεῖ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν Ψαλμ. 10,5.
Όποιος αγαπάει την αμαρτία μισεί την ψυχή του,
ὃς μερίζεται κλέπτῃ, μισεῖ τήν ἑαυτοῦ ψυχήν· Παρ. 29,24
εκείνος που μοιράζεται με τον κλέφτη κλοπιμαία μισεί την ψυχή του.
Ο κλεπταποδόχος μισεί τον εαυτό του όμως αυτός χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, νομίζει ότι κερδίζει αλλά στην πραγματικότητα χάνει διότι όποιος αγαπάει την κλοπή και γενικώς την αμαρτία, μισεί την ψυχή του επειδή ανταλλάσσει με κάτι ευτελές το ανεκτίμητο, δηλαδή την Ουράνιο Βασιλεία.
Έτσι το παραδώσει δέ ἀδελφός ἀδελφόν εἰς θάνατον καί πατήρ τέκνον δεν εννοεί μόνο τους διωγμούς που έγιναν στην αρχή της Χριστιανοσύνης και τους θανάτους δολοφονίες στην αρένα ή αλλού, αλλά η φράση κυρίως εννοεί τους μεταφορικούς θανάτους, αυτοί είναι οι περισσότεροι και η συντριπτική πλειοψηφία.
Δηλαδή για τον άνθρωπο που εναντιώνεται στο καλό, ο αδελφός ή ο γιος που ακολουθεί τις εντολές κάποιες φορές θα είναι σαν νεκρός.
Ματθαίος 10,21 Παραδώσει δέ ἀδελφός ἀδελφόν εἰς θάνατον καί πατήρ τέκνον, καί ἐπαναστήσονται τέκνα ἐπί γονεῖς καί θανατώσουσιν αὐτούς·
Ματθαίος 10,22 καί ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου· ὁ δέ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται.
Ενώ είναι και πάλι φανερό ότι το μισούμενοι ὑπό πάντων του στίχου Ματθαίος 10,22 είναι προς τις εντολές αφού αυτές είναι εντέλει που μισούνται, ου κλέψεις, ου μοιχεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις και λοιπά, οπότε έχουμε και από αυτό διαβεβαίωση ότι το αντίστοιχο μίσος από μεριάς Χριστιανού δεν είναι προς το άτομο ή τον εαυτό αλλά προς την αντίθεση στις εντολές.
Παρομοίως και το μίσος προς τους οικείους του στίχου Λουκάς 26 οὐ μισεῖ τόν πατέρα ἑαυτοῦ είναι μίσος όχι προς τον πατέρα αλλά προς την αμαρτία. Δηλαδή αποστροφή στην εναντίωση προς το καλό.
26/5/2017 Αγίου Αλφαίου, Αγίου Κάρπου του Αποστόλου εκ των 70, Αγίου Συνεσίου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου