Λειψανα Αγιων, Ιερα λειψανα

 Τα λείψανα των Αγίων

Ιερά λείψανα

Αφορμή για την σημερινή μας δημοσίευση είναι το λείψανο της Αγίας Ελένης που ήλθε από την Ιταλία και έγινε αιτία οι διάφοροι νεοφανείς αιρετικοί
οι οποίοι καταφέρονται ενάντια σε όλες τις διδαχές της Εκκλησίας να επιτεθούν και εναντίον της τιμής προς τα λείψανα των Αγίων. Ο Θεός όμως τους φιμώνει με τις αμέτρητες θαυματουργίες που αυτά επιτελούν διότι εξ αρχής διαμέσου της δύναμης του Κυρίου πολλά θαύματα επιτελούνταν από τα λείψανα ή διάφορα αντικείμενα Αγίων θαυματουργούσαν και τώρα σε αυτήν την περίσταση έχουμε θαυματουργίες να μαρτυρούνται από πιστούς.
Εξετάζοντας το θέμα θα γίνει φανερό ότι το έλεος Κυρίου είναι εις τον αιώνα όπως και εις τον αιώνα ο Σατάν έχει τις ίδιες κατηγορίες και διαβολές και τις εκφέρει διαμέσω του ασεβούς στόματος των αιρετικών.
Ξεκινούμε με την ράβδο Μωυσή αφού είναι πασίγνωστες οι θαυματουργίες που επιτέλεσε αυτή, κατανικάει τις ράβδους των μάγων του Φαραώ, διαιρεί το νερό της Ερυθράς θάλασσας και λοιπά. Επιπλέον αυτών ο Μωυσής παίρνει μαζί του τα οστά του Ιωσήφ κάνοντας πράξη την επιθυμία του ίδιου του Ιωσήφ, καὶ ἔλαβε Μωυσῆς τὰ ὀστᾶ Ἰωσὴφ μεθ᾿ ἑαυτοῦ· ὅρκῳ γὰρ ὥρκισε τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ λέγων· ἐπισκοπῇ ἐπισκέψεται ὑμᾶς Κύριος καὶ συνανοίσετέ μου τὰ ὀστᾶ ἐντεῦθεν μεθ᾿ ὑμῶν. Εξ. 13,19
Αργότερα έχουμε το χάλκινο φίδι το οποίο θεράπευε από το δηλητήριο των φιδιών όσους το κοιτούσαν, έχουμε την θαυματουργία με την κιβωτό της Διαθήκης όπου οι Ισραηλίτες σε περίπτωση πολέμου την έφεραν μαζί στην εκστρατεία ενώ ο ασεβής Οζά τιμωρείται από τον Θεό όταν ακουμπάει την κιβωτό κατά την μεταφορά της από τον Δαυίδ και εκεί λίγο πριν το περιστατικό του Οζά βλέπουμε την Γραφή να λέει καὶ Δαυὶδ καὶ υἱοὶ Ἰσραὴλ παίζοντες ἐνώπιον Κυρίου ἐν ὀργάνοις ἡρμοσμένοις ἐν ἰσχύϊ, καὶ ἐν ᾠδαῖς καὶ ἐν κινύραις καὶ ἐν νάβλαις καὶ ἐν τυμπάνοις καὶ ἐν κυμβάλοις καὶ ἐν αὐλοῖς. Β' Βασ. 6,5
Δηλαδή, ο Δαυίδ και οι άλλοι Ισραηλίτες πανηγύριζαν, παίζοντας ενώπιον του Κυρίου όργανα μουσικά, κατάλληλα για ισχυρούς τόνους και ψάλλοντας ωδές. Τα μουσικά όργανα ήσαν κινύρα, αυτό είναι ένα δεκάχορδο μουσικό Εβραϊκό όργανο, νάβλα και αυτό ήταν έγχορδο όργανο με δέκα ή δώδεκα χορδές, τύμπανα, κύμβαλα και αυλοί.
Βλέπουμε ότι ενώ ο Δαυίδ και οι Ισραηλίτες είναι μπροστά στην κιβωτό και ψάλουν ωδές η Γραφή λέει  ότι αυτοί ψάλλουν ενώπιον του Κυρίου, δηλαδή εδώ έχουμε την τιμή να πηγαίνει στον Κύριο άρα και στα λείψανα η τιμή που αποδίδουμε δεν πηγαίνει στα οστά αλλά στον όλο μάρτυρα, δηλαδή ανέρχεται και στην ψυχή του μάρτυρος που είναι στον ουρανό.
Έπειτα έχουμε το χάλκινο φίδι το οποίο θαυματουργεί και κατασκευάζεται μετά από οδηγία του Θεού, αυτό προτυπώνει τον Χριστό και αποκτάει θαυματουργικές ιδιότητες. Είναι γνωστό ότι αργότερα οι Ισραηλίτες το θεοποιούν και τότε ο Εζεκίας διατάζει να το καταστρέψουν. Άρα μόνο όταν κάτι θεοποιηθεί δεν γίνεται αποδεκτό, όταν του αποδίδουμε τιμή τότε αυτό είναι αποδεκτό αλλά και πρέπον. Το φίδι κατασκευάστηκε για μια ορισμένη περίσταση και τοποθεσία, όταν οι Ισραηλίτες έφυγαν από εκεί αυτό θα φυλάχτηκε αρχικώς στην σκηνή του μαρτυρίου και αργότερα κάπου αλλού και σε στιγμή απιστίας θεοποιήθηκε, διότι το περιστατικό της ερήμου όπου οι Ισραηλίτες είναι σε πορεία στην έρημο και ο Εζεκίας ο οποίος ήταν ο 13ος βασιλιάς της Ιουδαίας απέχουν πάρα πολύ χρονικά, ας πούμε 700 χρόνια, δηλαδή βλέπουμε ότι το φίδι φυλάχτηκε για εκατονταετίες, ήταν το γνήσιο αυτό που έβγαλαν για να τον θεοποιήσουν, λέει η Γραφή το χάλκινο φίδι που έφτιαξε ο Μωυσής, καὶ τὸν ὄφιν τὸν χαλκοῦν, ὃν ἐποίησε Μωυσῆς άρα του αποδόθηκε τιμή και μάλιστα ως ένα πρώην θαυματουργό αντικείμενο ενώ τα λείψανα συνεχώς θαυματουργούν. Άρα βλέπουμε μαρτυρία για το αυτονόητο που ζητούν οι αιρετικοί, εάν θα κρατούσαμε ένα θαυματουργό αντικείμενο, πολλώ δε μάλλον ένα λείψανο.
Θα περάσουμε τώρα στην μηλωτή του προφήτη Ηλία, η μηλωτή είναι ένδυμα από προβιά προβάτου, έχει ενδιαφέρον η περίπτωση γιατί όχι μόνο επιτελεί θαύματα αλλά η θαυματουργία της συνεχίζεται και στα χέρια του Ελισαίου διαδόχου του προφήτη Ηλία.
Εάν παρατηρήσουμε το τελευταίο θαύμα του προφήτη Ηλία και το πρώτο θαύμα του Ελισαίου. Είναι ακριβώς το ίδιο θαύμα, η διαίρεση των νερών του Ιορδάνη. Εδώ λοιπόν έχουμε δια αντικειμένου θαυματουργία. 
Τώρα περνώντας στην Καινή Διαθήκη βλέπουμε το χιτώνα του Χριστού να λάμπει στην Μεταμόρφωση αλλά και να θεραπεύει την γυναίκα που τον αγγίζει. Αυτή δεν είναι η μοναδική περίπτωση αλλά είναι αναρίθμητα τα θαύματα που επιτέλεσε ο χιτώνας του Χριστού, το πλήθος το ήξερε αυτό και προσπαθούσε να αγγίξει ακόμη και την άκρη του χιτώνα του.
Επίσης έχουμε το λάδι του ευχελαίου το οποίο είναι θαυματουργό. 
Η Γραφή λέει να αλειφτεί με λάδι ο ασθενής, εκείνη την εποχή πιστευόταν ότι το λάδι είχε κάποιες ιδιότητες αλλά ήξεραν πολύ καλά ότι δεν μπορούσε να θεραπεύει ασθένειες ή τουλάχιστον ήξεραν πολύ καλά ότι δεν ήταν πανάκεια. Βεβαίως και κάποιος να μην το ήξερε το Άγιο Πνεύμα που μιλάει στις Γραφές, εδώ δια μέσου του Αποστόλου Ιακώβου, σίγουρα γνώριζε ότι το λάδι δεν έχει καμία θεραπευτική επίδραση, οπότε έχουμε και εδώ υλικό να θαυματουργεί.
Επίσης γνωστό είναι ότι το μαντήλι του Παύλου θαυματουργεί, το λαμβάνουν οι Χριστιανοί και αυτό εκδιώκει ακόμη και δαιμόνια. Όχι μόνο αντικείμενα θαυματουργούν αλλά βλέπουμε ότι ακόμη και η σκιά του Πέτρου επιτελεί θαυμάσια. 
Όλα αυτά τα αντικείμενα είναι εκ των ων ουκ άνευ ότι πρέπει να τους αποδοθεί ο πρέπον σεβασμός και τιμή. Εάν είχαμε τον χιτώνα του Χριστού θα τον τιμούσαμε αλλά οι αιρετικοί με τις θεωρίες τους δεν θα είχαν κάποιο πρόβλημα όταν έπαιζαν τον χιτώνα στο ζάρι οι Ρωμαίοι. Οι αιρετικοί δεν θα πετούσαν την Γραφή τους στα σκουπίδια και ας είναι απλό μελάνι και χαρτί. Η Γραφή που κρατούν ούτε το αυθεντικό χειρόγραφο είναι, ούτε την είχε ο απόστολος ή ο Χριστός, κάποιο τυπογραφείο την τύπωσε και από κάποιο βιβλιοπωλείο την αγόρασαν άρα είναι υποκριτές και θεομάχοι και θα γίνει φανερό ότι ο Διάβολος τους υποβάλει ιδέες για να καταπολεμήσει τον Χριστό, αυτοί τις δέχονται και έτσι λένε τις συκοφαντίες και τις αλογίες τους. Αγνοούν την λογική, την Γραφή, τον ίδιο τον Κύριο και τις θαυματουργίες του δια μέσω των λειψάνων, θαυματουγρίες τις οποίες μας βεβαιώνουν όχι κάποιοι άγνωστοι, αλλά μεγάλοι της Χριστιανοσύνης. 
Όταν οι αιρετικοί κατηγορούν ρωτώντας εάν πρέπει να δίδουμε τιμή στα λείψανα ή στον Θεό, αγνοούν την λογική διότι αυτό είναι λογικό σφάλμα. Στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι ο Χριστός από την μια και ο Βούδας από την άλλη ώστε η τιμή στον ένα να αποκλείει την τιμή στον άλλον. Μπορώ κάλλιστα να τιμήσω το λείψανο του Πέτρου και να αποδώσω δόξα στον Χριστό και εν τέλει εφόσον θεωρώ τον Πέτρο Χριστιανό, έναν μαθητή Χριστού και όχι κάποιο λογοτέχνη, η τιμή μεταβαίνει και στον ίδιο τον Χριστό.
Επιπλέον δεν θεωρεί κανείς Χριστιανός τον Άγιο ότι είναι Θεός.
Άρα η εκζήτηση της μεσιτείας είναι του ως σχετικού μεσίτη και όχι ως απόλυτου μεσίτη όπως είναι ο Χριστός. Ο Χριστός είναι μεσίτης γιατί ως Θεάνθρωπος συμφιλιώνει τον Θεό και τον άνθρωπο, ενώ ο μεσίτης Άγιος είναι μεταφορέας αιτήσεως, λόγων, και επειδή είναι αγαπητός στον Χριστό έχει παρρησία σε αυτόν και τα αιτήματά του ικανοποιούνται. Δηλαδή η κατηγορία της κατάργησης του μόνου μεσίτη όταν ζητούμε την βοήθεια των Αγίων είναι άλλη μια συκοφαντία των αιρετικών η οποία παρότι επανειλημμένα έχει καταδειχθεί σε αυτούς εκείνοι δεν την αποποιούνται αλλά συνεχίζουν να την λέγουν.
Το γεγονός όμως ότι κανείς δεν θεωρεί τον Άγιο Θεό, αυτό σημαίνει αυτόματα ότι δεν θεωρεί ούτε τα λείψανα ότι είναι ο Θεός, άρα ξανά εκ των πραγμάτων οτιδήποτε κάνει είναι τιμητικό και όχι λατρευτικό.
Είτε είναι αυτό προσκύνηση στα λείψανα είτε είναι υπόκλιση είναι τιμητικό.
Αλλά οι αιρετικοί κάνουν πως δεν το καταλαβαίνουν αυτό διότι ειδάλλως δεν θα μπορούσαν να έχουν βάση τα ψευτοεπιχειρήματά τους. Όμως έτσι το μόνο που καταφέρνουν είναι να κάνουν τους εαυτούς τους καταγέλαστους διότι αγνοούν την πραγματικότητα και αυτά που τους λέγονται γινόμενοι έτσι κάποιοι οι οποίοι έχουν πρόβλημα όχι μόνο στην διδαχή τους που είναι λαθεμένη, αλλά και κάποιοι που έχουν πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας. Εάν ένας επαλειμμένα σου αναφέρει ότι θεωρεί τον άγιο άνθρωπο, πράγμα πασίγνωστο, και ως εκ τούτου δεν γίνεται να δοξάζει τα λείψανα αλλά εσύ επιμένεις λέγοντας τα δικά σου, τότε αυτό καταδεικνύει πρόβλημα κατανόησης της πραγματικότητος, πρόβλημα αποδοχής της πραγματικότητος. Θέλεις αναγκαστικά να πιστεύεις κάτι άλλο από την πραγματικότητα, έχεις πλάσει ένα κόσμο δικό σου, βρίσκεσαι στο αυτιστικό σύμπαν σου.
Τα λείψανα γίνονται και αυτά μέτοχα της ακτίστου ενέργειας του Θεού, είναι μέλη Χριστού, γιατί όπως ο Παύλος μας αναφέρει είμαστε μέλη του σώματος Χριστού. Όχι μόνο είναι μέλη Χριστού αλλά τα σώματα των Αγίων είναι μονή της Θεότητος, ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν. Ο όλος άνθρωπος είναι ψυχή και σώμα, όχι μόνον ψυχή, άρα και στα λείψανα υπάρχει η Θεία χάρη και οι αιρετικοί περιφρονώντας τα αφαιρούν από τον άνθρωπο την Θεότητα ενώ ταυτόχρονα γινονται ιδιόρυθμοι Βουδιστές. Επιπλεόν αυτών ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν επιτίθενται ενάντια στην Θεία  Χάρη, στην διδαχή ότι τα υλικά δέχονται αγιασμό. 
Διαμαρτύρονται λέγοντας ότι δεν βλέπουμε στην Γραφή να τιμώνται τα λείψανα, βέβαια αυτό είναι παραλογισμός. Πρώτον διότι εμφανίζονται τιμητές αυτών που τους παρέδωσαν την Γραφή. Ο κανόνας της Καινής Διαθήκης έχει παραδοθεί από ανθρώπους που τιμούσαν τα λείψανα, δείτε στο τέλος κανόνας 83ος της εν Καρθαγένη Συνόδου.
Δεύτερον διότι όπως είδαμε διάφορα αντικείμενα θαυματουργούν, όπως το φίδι το οποίο φυλάχτηκε στην σκηνή του μαρτυρίου ενώ δεν θαυματουργούσε πια. Αυτό έγινε διότι αξίζουν σεβασμού τα θαυματουργά αντικείμενα και δεν θα πρέπει να ζητούμε να γράφει η Βίβλος το αυτονόητο. Ο Χριστός μας μέμφεται εάν δεν κάνουμε συλλογισμούς, εάν το μαντήλι του Παύλου θαυματούργησε και εκδίωξε ακόμη και δαιμόνια προφανώς μετά οι Χριστιανοί δεν θα το πέταξαν στα σκουπίδια αλλά θα το είχαν σε τιμητική θέση. Σε αυτήν την τιμητική θέση δεν το έβαλε άνθρωπος αλλά στην τιμητική θέση το έβαλε πρώτα ο ίδιος ο Θεός με το να επιτρέψει να θαυματουργεί.
Ως εκ τούτου έχοντας το ως οποιοδήποτε άλλο μαντήλι ή χειρότερα πετώντας το μαντήλι, ατιμάζουμε κατ' επέκταση τον Χριστό και δεν του δίδουμε δόξα όπως τάχα οι αιρετικοί λένε ότι κάνουν.
Βλέπεις λοιπόν ότι ο διαβολέας εμφανίζεται με ένδυμα προβάτου ενώ είναι λύκος;
Θυμήσου τον Στέφανο στο δικαστήριο που τον έσυραν οι αντίθεοι και θα δεις την δόξα με την οποία τον περιβάλλει ο Κύριος. Λέει η Γραφή καὶ ἀτενίσαντες εἰς αὐτὸν ἅπαντες οἱ καθεζόμενοι ἐν τῷ συνεδρίῳ εἶδον τὸ πρόσωπον αὐτοῦ ὡσεὶ πρόσωπον ἀγγέλου Πραξ. 6,15  Όταν όλοι γυρνάνε για να δουν τι θα απαντήσει τότε τα βλέμματά τους αντικρίζουν το πρόσωπό του να ακτινοβολεί σαν πρόσωπο αγγέλου.
Δεν έπρεπε λοιπόν αντί να τον καταδικάσουν όχι μόνο να τον αφήσουν ελεύθερο αλλά και να τον τιμήσουν γιατί πρώτος ο Κύριος ήταν αυτός που τον τίμησε;
Μήπως άραγε το ίδιο δεν λάμπουν και οι άλλοι Άγιοι αφού σαν τον Στέφανο είναι φίλοι Χριστού; Για να βεβαιωθείς ότι συνεχίζει η χάρη να υπάρχει και στα λείψανα των αγίων θυμήσου τον νεκρό ο οποίος αναστήθηκε από τα οστά του προφήτη Ελισαίου πράγμα το οποίο σου δείχνει ότι και στο σώμα, αφού έχει φύγει η ψυχή, παραμένει χάρη του Πνεύματος όπως και ο σοφότατος λέγει Κύριλλος.
Αλλά εάν σε έναν έγινε αυτό και το μαρτυρεί η Γραφή που λες ότι παραδέχεσαι, μήπως δεν θα γίνεται σε όλους τους αγίους αφού οι ίδιες συνθήκες υπάρχουν και σε αυτούς; 
Άραγε έπρεπε ο Κύριος δέκα ή και πενήντα φορές να επαναλαμβάνει το κάθε τι ώστε να μπορέσεις να εννοήσεις; Μήπως έπρεπε να γράψει και πολλές φορές ότι αυτός σταυρώθηκε για να πειστείς; Όχι αλλά και η μία φορά έφτανε θα πεις. Τότε λοιπόν γιατί αγνοείς την Γραφή που λες ότι παραδέχεσαι; Δεν λέει ότι τα λείψανα θαυματουργούν;
Και εφόσον ο Κύριος το επαναλαμβάνει συνεχώς με τα τόσα θαύματα των λειψάνων εσύ μόνος σου δεν ομολογείς ότι όχι μόνο την Γραφή δεν παραδέχεσαι αλλά ότι πολέμιος του Χριστού είσαι και όχι μαθητής; 
Δεν βλέπεις λοιπόν ότι οι Άγιοι δεν χάνουν την λάμψη τους αλλά πολύ περισσότερο τώρα λάμπουν και τα πέρατα της οικουμένης με τα θαύματα τους φωτίζουν;
Δεν γίνεσαι λοιπόν ένα με τους συκοφάντες του Στέφανου;
Και ρωτούν οι αιρετικοί με επιτιμητικό ύφος εάν θα δώσουμε δόξα στον Θεό ή στον Άγιο; κατηγορούν, καταργείται τον μόνο μεσίτη με το να ζητάτε την βοήθεια του Αγίου.
Αλλά παράλογε αφού θεωρώ τον Άγιο απλό άνθρωπο πως γίνεται να καταργώ τον μόνο μεσίτη; Μήπως άραγε δεν το γνωρίζεις αυτό γιατί είναι κάποιο μυστικό; Άρα εν γνώση σου συκοφαντείς και έτσι μόνος ξανά ομολογείς ότι είναι εκ του Διαβόλου αυτές οι θεωρίες σου.
Ο Διάβολος βάζει τους αιρετικούς να διαμαρτύρονται ώστε ο άνθρωπος να μένει όχι μόνο στην αίρεση αλλά και στην ασθένεια και στον πόνο γιατί ο Σατάν και οι άγγελοι του χαίρονται. Και θα βεβαιωθείς ότι χαίρονται όχι μόνο από τα λόγια του Χριστού ο οποίος τον αποκάλεσε ανθρωποκτόνο αλλά και από το ότι πάντα επεδίωκε να προκαλεί τον ανθρώπινο πόνο είτε με μαρτύρια είτε με ανθρωποθυσίες. 
Φέρε στο μυαλό σου όχι μόνο τους διωγμούς αλλά και την αρχαία εποχή και θα το διαπιστώσεις. Όμως τώρα που ο ανθρώπινος πόνος απαλύνεται με την θαυματουργική ίαση δια μέσω των ιερών λειψάνων, ο πονηρός εξανίσταται και βάζει τους αιρετικούς να διαμαρτύρονται.
Είναι άραγε δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι αυτή η τιμή που αποδίδεται στα λείψανα είναι μια διπλή προτύπωση; Πρώτον της δόξας που θα λάβουν οι μάρτυρες και δεύτερον της αναστάσεως; Τα λείψανα των μαρτύρων τα οποία εμφανίζει ο Θεός θαυματουργικά δεν είναι μια προτύπωση της ανάστασής τους αλλά και της δόξας που θα έχουν;
Αυτό βεβαιώνει τους ασθενείς και αναποφάσιστους για του λόγου το αληθές.
Είναι δύσκολο να εννοήσει κάποιος ότι δια μέσου της θαυματουργίας έμπροσθεν των λειψάνων βεβαιώνεται ο Κύριος; Διότι εάν το θαύμα επιτελούταν πάντα κρυφίως τότε πολλοί δεν θα είχαν πειστεί αφού ο πονηρός θα ψιθύριζε δικαιολογίες σπέρνοντας την αμφιβολία. Όμως τώρα και πολλοί πείθονται και ο Κύριος δοξάζεται, ενώ λοιπόν λες με τα χείλη, στον Κύριο δίνω δόξα, εσύ στην πραγματικόητα τον πολεμάς!
Εάν παρατηρήσουμε τα επιχειρήματα των αιρετικών καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουν ρίζα καλόπιστη αλλά στόχο έχουν γενικά την τιμή προς τα θαυματουργά αντικείμενα και λείψανα. Μεγάλοι της Χριστιανοσύνης τιμούσαν τα λείψανα και μας μεταφέρουν και θαύματα από αυτά, όπως ο Χρυσόστομος ο Αυγουστίνος ο Θεοδώρητος αλλά ο κάθε νεοφανής άγνωστος ανοήτως λέει ότι δεν πρέπει να τα αποδεχόμαστε. 
Θα δούμε ότι η Εκκλησία εξ αρχής τιμούσε τα λείψανα των Αγίων και ότι αυτά επιτέλεσαν πολλά θαύματα. Όταν οι Χριστιανοί μπόρεσαν και έφτιαξαν τους δικούς τους ναούς φεύγοντας από τις κατακόμβες τους ναούς τους ονόμαζαν μαρτύρια εξ αιτίας του γεγονότος ότι ήταν αφιερωμένοι στην μνήμη κάποιου αγίου ή του ονόμαζαν αποστολεία απο τους αποστόλους ή προφητεία εάν επρόκειτο για ναό προφήτη. Έλεγαν επί παραδείγματι Ηλιού προφητείο ή Παύλου αποστολείο και εννοούσαν ναός στον απόστολο Παύλο. 
Δηλαδή βλέπουμε ότι γίνεται και σήμερα.
Οι πληροφορίες που έχουμε για θαύματα και την τιμή των λειψάνων είναι πάμπολες. Ξεκινούμε να παρουσιάσουμε ορισμένες μαρτυρίες αρχίζοντας με το σύγγραμμα
Μαρτύριον Πολυκάρπου 165μΧ, αυτό αφηγείται το μαρτύριο του Πολύκαρπου επίσκοπου Σμύρνης το οποίο έλαβε χώρα περίπου το 155μΧ. Για τον Πολύκαρπο πληροφορίες μας δίνουν ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός λέγοντας ότι ήταν μαθητής του Ιωάννη του Θεολόγου, το δε σύγγραμμα αυτό πιστεύεται ότι είναι από τα λίγα γραπτά που υπάρχουν την εποχή των πρώτων διωγμών. Ας το δούμε.
Ὄμοσον, καὶ ἀπολύω σε, λοιδόρησον τὸν Χριστόν, ἔφη ὁ Πολύκαρπος· Ὀγδοήκοντα καὶ ἓξ ἔτη δουλεύω αὐτῷ καὶ οὐδέν με ἠδίκησεν καὶ πῶς δύναμαι βλασφημῆσαι τὸν βασιλέα μου τὸν σώσαντά με;
Εδώ ο διώκτης λέει στον Πολύκαρπο να αποκηρύξει τον Χριστό και αυτός του απαντάει ότι είναι πιστός 86 χρόνια και σε τίποτα δεν τον αδίκησε ο Χριστός, πως μπορεί λοιπόν να βλασφημήσει τον βασιλιά και σωτήρα του;
Ἀναπέμψαντος δὲ αὐτοῦ τὸ ἀμὴν καὶ πληρώσαντος τὴν εὐχήν, οἱ τοῦ πυρὸς ἄνθρωποι ἐξῆψαν τὸ πῦρ. μεγάλης δὲ ἐκλαμψάσης φλογός, θαῦμα εἴδομεν οἷς ἰδεῖν ἐδόθη· οἳ καὶ ἐτηρήθημεν εἰς τὸ ἀναγγεῖλαι τοῖς λοιποῖς τὰ γενόμενα τὸ γὰρ πῦρ καμάρας εἶδος ποιῆσαν ὥσπερ ὀθόνη πλοίου ὑπὸ πνεύματος πληρουμένη, κύκλῳ περιετείχισεν τὸ σῶμα τοῦ μάρτυρος. καὶ ἦν μέσον οὐχ ὡς σὰρξ καιομένη ἀλλ' ὡς ἄρτος ὀπτώμενος ἢ ὡς χρυσὸς καὶ ἄργυρος ἐν καμίνῳ πυρούμενος καὶ γὰρ εὐωδίας τοσαύτης ἀντελαβόμεθα ὡς λιβανωτοῦ πνέοντος ἢ ἄλλου τινὸς τῶν τιμίων ἀρωμάτων. Πέρας γοῦν ἰδόντες οἱ ἄνομοι μὴ δυνάμενον αὐτοῦ τὸ σῶμα ὑπὸ τοῦ πυρὸς δαπανηθῆναι, ἐκέλευσαν προσελθόντα αὐτῷ κομφέκτορα παραβῦσαι ξιφίδιον.
Δηλαδή όταν ο Πολύκαρπος τελείωσε την προσευχή του αυτοί που είχαν αναλάβει το έργο να ανάψουν την φωτιά για να καεί το έκαναν αλλά θαυματουργικά η φωτιά έκανε μια αψίδα γύρω από το σώμα του Πολύκαρπου και από την φωτιά αντί μυρωδιά καμμένης σάρκας ανέβλυσε ευωδία. έχουμε λοιπόν ευωδία όπως βλέπουμε κάποια λείψανα σήμερα και μυροβλίζουν ή ευωδιάζουν. Βλέποντας οι διώκτες ότι δεν έπαθε τίποτα ο μάρτυρας στέλνουν κάποιον να τον χτυπήσει με ένα ξίφος ώστε να πεθάνει. Μόλις μαρτύρησε με το ξίφος ο Πολύκαρπος ο συγγραφέας μας λέει ότι ο Διάβολος έκανε το παν για να μην πάρουν οι πιστοί το σώμα του.
Ὁ δὲ ἀντίζηλος καὶ βάσκανος καὶ πονηρός, ὁ ἀντικείμενος τῷ γένει τῶν δικαίων, ἰδὼν τό τε μέγεθος αὐτοῦ τῆς μαρτυρίας καὶ τὴν ἀπ' ἀρχῆς ἀνεπίληπτον πολιτείαν, ἐστεφανωμένον τε τὸν τῆς ἀφθαρσίας στέφανον καὶ βραβεῖον ἀναντίρρητον ἀπενηνεγμένον, ἐπετήδευσεν ὡς μηδὲ τὸ σωμάτιον αὐτοῦ ὑφ' ἡμῶν ληφθῆναι, καίπερ πολλῶν ἐπιθυμούντων τοῦτο ποιῆσαι καὶ κοινωνῆσαι τῷ ἁγίῳ αὐτοῦ σαρκίῳ.
Ο πονηρός και αντίζηλος και αντίπαλος των δικαίων Διάβολος βλέποντας την θαυματουργία στο μαρτύριο και την ζωή του μάρτυρα η οποία τελείωσε με την μεγάλη αυτή ομολογία προσπάθησε και έκανε το παν να μην πάρουμε ούτε ένα μικρό μέρος από τα λείψανα του Αγίου αν και πολλοί από εμάς επιθυμούσαν να γίνουν κοινωνοί την αγία σάρκα του, υπέβαλε στον Νικήτη τον πατέρα του Ηρώδη να πάει στον άρχοντα και να του πει να μην δώσει το σώμα
Ἰδὼν οὖν ὁ κεντυρίων τὴν τῶν Ἰουδαίων γενομένην φιλονεικίαν, θεὶς αὐτὸν ἐν μέσῳ, ὡς ἔθος αὐτοῖς, ἔκαυσεν οὕτως τε ἡμεῖς ὕστερον ἀνελόμενοι τὰ τιμιώτερα λίθων πολυτελῶν καὶ δοκιμώτερα ὑπὲρ χρυσίον ὀστᾶ αὐτοῦ ἀπεθέμεθα ὅπου καὶ ἀκόλουθον ἦν ἔνθα ὡς δυνατὸν ἡμῖν συναγομένοις ἐν ἀγαλλιάσει καὶ χαρᾷ παρέξει ὁ κύριος ἐπιτελεῖν τὴν τοῦ μαρτυρίου αὐτοῦ ἡμέραν γενέθλιον εἴς τε τὴν τῶν προηθληκότων μνήμην καὶ τῶν μελλόντων ἄσκησίν τε καὶ ἑτοιμασίαν.
Οι διώκτες λένε ως μια από τις δικαιολογίες για να μην πάρουν τα λείψανα του Αγίου οι πιστοί ότι θα αφήσουν τον Χριστό και θα λατρεύουν τον μάρτυρα και οι Χριστιανοί απαντούν ότι πραγματικά λατρεύουμε τον Χριστό αλλά τους μάρτυρες ως μαθητές και ακολούθους Χριστού τους αγαπάμε.
τοῦτον μὲν γὰρ υἱὸν ὄντα τοῦ θεοῦ προσκυνοῦμεν, τοὺς δὲ μάρτυρας ὡς μαθητὰς καὶ μιμητὰς τοῦ κυρίου ἀγαπῶμεν ἀξίως ἕνεκα εὐνοίας ἀνυπερβλήτου τῆς εἰς τὸν ἴδιον βασιλέα καὶ διδάσκαλον, ὧν γένοιτο καὶ ἡμᾶς κοινωνούς τε καὶ συμμαθητὰς γενέσθαι.
Δηλαδή οι διώκτες δεν ήθελαν να δώσουν το λείψανο του Αγίου και έλεγαν ότι οι Χριστιανοί θα λατρεύουν αυτόν αντί τον Θεό. Και οι σημερινοί αιρετικοί παρόμοια με τους αντίθεους διώκτες ομιλούν και εκείνοι σαν αυτούς λέγοντας ότι λατρεύουμε τον Άγιο ή ότι δεν αποδίδουμε στον Χριστό τιμή, ότι τον καταργούμε. Δεν θέλουν και αυτοί τα λείψανα των Αγίων να τα πάρουν οι Χριστιανοί, δεν τους αρέσει που θέλουν να τιμούμε τους Αγίους.
Αλλά η απάντηση έχει δοθεί από τότε στις κατηγορίες, Υἱὸν ὄντα τοῦ Θεοῦ προσκυνοῦμεν, τοὺς δὲ μάρτυρας ὡς μαθητὰς καὶ μιμητὰς τοῦ Κυρίου ἀγαπῶμεν.
Και άρα ενώ οι αιρετικοί λένε ότι ο Θεός έκρυψε το σώμα του Μωυσή κατηγορώντας τους Ορθοδόξους γίνεται το αντίθετο, οι αιρετικοί είναι όμοιοι με τον Διάβολο γιατί λένε τις ίδιες κατηγορίες με τους πολεμίους. Προχωρώντας θα δούμε τον
Γρηγόριο Νύσσης 335-395μΧ να μας μαρτυρεί ότι τα σώματα των Τεσσαράκοντα μαρτύρων οι διώκτες τα έκαψαν και ο πιστός λαός πήρε την στάχτη και τα λείψανα που είχαν απομείνει και κάποια από αυτά πήγαν σε διάφορα μέρη του κόσμου, ενώ και ο ίδιος κράτησε λείψανο. Μας δίνει και την μαρτυρία για θαύμα απο τους μάρτυρες ενός χωλού στρατιώτη. 
Λέγει: Εφλέχθη τα σώματα, και το πυρ αυτά διεδέγατο. Την δε κόνιν εκείνην, και της καμίνου τα λείψανα ο κόσμος εμερίσθη· και πάσα γη σχεδόν τοις αγιάσμασι τούτοις ευλογείται. Έχω καγώ μερίδα του δώρου και των εμών πατέρων τα σώματα τοις των στρατιωτών παρεθέμην λειψάνοις· ίνα εν τω καιρώ της αναστάσεως μετά των ευπαρρησιαστών βοηθών εγερθώσιν. Οίδα γαρ, ως ιχύουσι, και της παρρησίας αυτών της προς Θεόν εναργείς εθεασάμην τας αποδείξεις· και δη βούλομαι εν τι των εις θαύμα τελούντων της εκείνων ενεργείας ειπείν· Κώμης της εμοί προσηκούσης, εν η τα των τρισμακαρίων τούτων αναπέπαυταί λείψανα, εστι τις πολίχνη η γείτων, Ίβωρα καλούσιν αυτήν. Εν δη ταύτη, κατα τον συνήθη Ρωμαίοις νόμον, καταλόγου στρατιωτών διάγοντος, εις τις των οπλιτών επι την κώμην την προλεχθείσαν αφίνετο, προς φυλακήν του χωρίου παρά του ταξιάρχουν δοθείς· ίνα των συστρατιωτών εαυτού τας ορμάς και τας ύβρεις ανείργη, ας ειώθασιν επάγειν τοις αγροίκοις υπό θράσους οι οπλιτεύοντες. Ενόσει δε ούτος τον έτερον τοις ποδοίν, και εχώλευε· και το πάθος αυτώ χρόνιον και δυσίατον ήν. Επεί δε εντός εγένετο του μαρτυρίου και της αναπαύσεως των αγίων, και Θεώ προσευξάμενος, την των αγίων πρεσβείας επεκαλέσατο· νύκτωρ αυτώ φαίνεταί τις ανήρ αξιοπρεπής, και τινα άλλα διαλεχθείς, "Χωλεύεις" έφη, "ω στρατιώτα, και δει σοι θεραπείας; αλλά δος μοι ψηλαφήσαι τον πόδα". Λαβόμενος δε όναρ αυτού, σφοδρώς εφειλκύσατο. Της δε νυκτερινής όψεως τούτο ποιούσης, ύπαρ τηλικούτος εγένετο ψόφος, οίος αν γένοιτο, οστέου φυσικής αρμονίας εξολισθήσαντος, είτα βιαίως εναρμοσθέντος· ώστε αφυπνίσαι και τους συγκαθεύδοντας και αυτόν τον στρατιώτην, διεγερθήναι δε τον άνθρωπον ευθύς, και βαδίζειν υγιώς κατά φύσιν, ως είωθεν. Ταύτη την θαυματουργίαν είδον εγω, αυτώ τω ανθρώπω περιτυχών εξαγγέλοντι προς πάντας, και κηρύττοντι την μαρτύρων ευεργεσίαν, και την των στρατιωτών φιλανθρωπίαν ανυμνούντι. MPG 46,784
Η αυτοκράτειρα Πουλχερία μετά από οπτασία το έτος 438 μ.Χ. βρήκε λείψανα των Αγίων.
Τα λείψανα των μαρτύρων τα οποία βρήκε η Πουλχερία ήταν ορισμένα από αυτά τα οποία πήρε ο κόσμος. Τα συγκεκριμένα είχαν έλθει στην κατοχή κάποιας Ευσεβίας, αυτή όταν πέθανε ζήτησε να θαφτεί μαζί με τα λείψανα και το γεγονός αυτό να κρατηθεί μυστικό όπως και έγινε. Το μέρος του τάφου της κατασκευάστηκε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να μην είναι αντιληπτό ότι υπήρχε εκεί μνήμα και αργότερα κάποιος έχτισε εκεί έναν ναΐδριο στον μάρτυρα Θύρσο ο οποίος εμφανίστηκε στην Πουλχερία όπως και οι Τεσσαράκοντα μάρτυρες και έτσι βρέθηκε η λειψανοθήκη με τα λείψανα των Αγίων. Μετά από αυτήν την μαρτυρία του Γρηγορίου Νύσσης θα περάσουμε στον
Αμβρόσιο Μεδιολάνων 340-397μΧ, έναν αστέρα της Χριστιανοσύνης και την μαρτυρία του για ένα θαύμα θεραπείας τυφλού στην θαυματουργική εύρεση των λειψάνων των Αγίων Γερβασίου και Προτάσιου. Στον Αμβρόσιο ο λαός είπε να εγκαινιάσει μια Βασιλική και αυτός είπε ότι θα το έκανε εάν έβρισκε λείψανα μαρτύρων. Σε ενύπνιο του φανερώθηκε το μέρος που ήταν θαμμένοι οι μάρτυρες, ο Άγιος Αμβρόσιος έσκαψε και βρήκε τα λείψανα τα οποία καθώς βγήκαν για προσκύνηση επιτέλεσαν και μια θεραπεία ενός γνωστού στο Μιλάνο τυφλού. Ο Αμβρόσιος κάνει μια ομιλία και απευθύνεται στα πλήθη, σε κάποιο σημείο λέει "βλέπετε ότι τα θαύματα των πρώτων χρόνων ανανεώνονται", "ας έλθουν οι θριαμβευτές μάρτυρες εκεί που ο Χριστός θυσιάζεται, αυτός επάνω στο θυσιαστήριο που έπαθε για όλους αυτοί από κάτω που σώθηκαν με την θυσία του."Αλλού σημειώνει ότι οι μάρτυρες, τα λείψανα, είναι προστάτες και υπερασπιστές του, MPL 16,1022
Συνεχίζοντας την παρουσίαση θα δούμε τον
Αυγουστίνο 354-430μΧ ο οποίος για το ίδιο περιστατικό λέει: ακόμη και τώρα θαύματα γίνονται στο όνομα του Ιησού Χριστού είτε δια μέσω των μυστηρίων είτε διαμέσω της προσευχής είτε διαμέσω των λειψάνων των Αγίων του. Επιβεβαιώνει ο ίδιος προσωπικά το θαύμα της θεραπείας του τυφλού λέγοντας: το θαύμα που πραγματοποιήθηκε στα Μεδιόλανα όταν ήμουν εκεί στο οποίο ένας τυφλός βρήκε την όραση του μπορεί να έρθει εις γνώση σας γιατί όχι μόνο είναι μεγάλη η πόλη αλλά και ο Αυτοκράτορας ήταν εκεί την ώρα αυτή. Το θαύμα έγινε αντιληπτό από ένα μεγάλο πλήθος κόσμου που είχαν έρθει να δουν τα λείψανα των μαρτύρων Προτάσιου και Γερβάσιου τα οποία ήταν πολύ χρόνο κρυμμένα και άγνωστα. Αλλά σε ενύπνιο στον επίσκοπο Αμβρόσιο φανερώθηκε ο τόπος ο οποίος ήταν κρυμμένα και έτσι ανακαλύφθηκαν από αυτόν. Από την χάρη των λειψάνων το σκοτάδι στο οποίο ήταν ο τυφλός διαλύθηκε και είδε ξανά το φως της ημέρας.
Αλλού μαρτυρεί για το περιστατικό περισσότερες λεπτομέρειες, λέει, έδειξες Κύριε στον φημισμένο επίσκοπο σου το σημείο στο οποίο ήταν τα σώματα των Γερβάσιου και Προτάσιου, των μαρτύρων τους οποίους Κύριε φύλαξες στο μυστικό σου χώρο αδιάφθορους για τόσα πολλά χρόνια.
Όταν βρέθηκαν τα λείψανα όχι μόνο κάποιοι που βασανίζονταν από ακάθαρτα πνεύματα, τα ίδια τα πνεύματα ομολογούσαν, θεραπεύτηκαν, αλλά κάποιος συγκεκριμένος τυφλός ο οποίος ήταν ένας γνωστός πολίτης της πόλης ρωτώντας τον λόγο για τον οποίο το πλήθος είχε χαρά έτρεξε μπροστά ζητώντας από τον οδηγό του να τον πάει στα λείψανα. 
Όταν έφτασε ζήτησε να του επιτραπεί να ακουμπήσει με το μαντήλι του στην βάση που ήταν επάνω τα φέρετρα με τα σώματα των μαρτύρων μετά έβαλε το μαντήλι στα μάτια του αμέσως αυτά ανοίχτηκαν.
Και έτσι, λέει ο Αυγουστίνος, αν και το μυαλό του Αυτοκράτορα δεν ανοίχτηκε ώστε να πιστέψει κρατήθηκε από την μανία του διωγμού.
Ο διώκτης κρατήθηκε ενώ οι βδελυροί αιρετικοί, που θέλουν να ονομάζουν τους εαυτούς τους και Χριστιανούς, όχι μόνο δεν κρατείται το μυαλό τους και η γλώσσα τους από το να εκφέρει τις ασέβειες αυτές αλλά διαμαρτύρονται ενάντια στα λείψανα και την απόδοση τιμής σε αυτά και έτσι γίνονται χειρότεροι από τους διώκτες που έστελναν Χριστιανούς στην αρένα.
Αλλού ο Αυγουστίνος μας μεταφέρει την πληροφορία ότι τα λείψανα του πρωτομάρτυρα Στέφανου είχαν μεταφερθεί για προσκύνηση στην Αφρική, τότε ακόμη ο Αυγουστίνος ήταν στην Αφρική, και πολύ πλήθος πήγε να προσκυνήσει τα λείψανα, μια τυφλή γυναίκα είπε να την οδηγήσουν στα λείψανα και να τα ακουμπήσει αλλά ο αρμόδιος που ήταν εκεί της έδωσε μόνο λουλούδια τα οποία ήταν επάνω στα λείψανα του Αγίου, αυτή τα πήρε τα έβαλε στα μάτια της και αμέσως θεραπεύτηκε από την τύφλωση. 
Μακάρι το ίδιο να γίνει και για τους αιρετικούς. 
Κάποιος άλλος θεραπεύτηκε από καρκίνο από τα οστά του πρωτομάρτυρα Στέφανου και ήταν τόσα τα θαύματα των λειψάνων του Αγίου που ο Αυγουστίνος λέει ότι εάν τα παρουσίαζα όλα θα ήθελα πολλούς τόμους.
Ο Αυγουστίνος παρουσιάζει τα θαύματα που έγιναν και κατονομάζει τους ανθρώπους στους οποίους πραγματοποιήθηκαν. Επί παραδείγματι κατονομάζει κάποιον Λούκιλο επίσκοπο ή έναν ιερέα ονόματι Ευχάριο, για αυτόν λέει ότι αναστήθηκε από τα λείψανα του πρωτομάρτυρα Στεφάνου και θα ήταν αδύνατο να παρουσιάζει στο βιβλίο του περιπτώσεις ονομαστικά περιγράφοντας γεγονότα ανύπαρκτα. Βλέπουμε και ομοιότητα με κάποια βιβλία που εκδίδονται και περιέχουν θαύματα των Αγίων. 
Σε αυτές τις μαρτυρίες για τους Αγίους Γερβάσιο και Προτάσιο που παρουσιάσαμε έχουμε το ίδιο που βλέπουμε σε όλους τους αιώνες, Άγιοι μετά από καιρό εμφανίζονται θαυματουργικά για να ενισχύσουν τους πιστούς και καταλαβαίνουμε ότι ο Χριστός ενεργεί διαμέσου των λειψάνων και ενισχύει τους Χριστιανούς ενώ ταυτόχρονα δίδει τα εχέγγυα σε όσους βρίσκονται στην πλάνη ώστε να δουν που βρίσκεται η αλήθεια.
Βλέπουμε στην θαυματουργική εμφάνιση των Αγίων Γερβάσιου και Προτάσιου ίδια περίπτωση με αυτήν των ημερών μας, δηλαδή της θαυματουργικής εμφανίσεως των Αγίων Ραφαήλ Νικολάου και Ειρήνης, του Αγίου Εφραίμ στην Νέα Μάκρη, του Οσίου Παταπίου και όμοια με αυτές θα έχουμε τον Άγιο Αρσένιο τον Νεοφανή ο οποίος θα γίνει γνωστός από τον Κύριο στο τέλος του 21ου αιώνα όπως προφήτευσε ο Άγιος γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης και διασώζει και μεταφέρει την προφητεία άλλος φωτισμένος γέροντας, ο πατήρ Δανιήλ Γούβαλης.
Μπορείτε να διαβάσετε την σχετική ανάρτηση εδώ.
Δηλαδή έχουμε εδώ την επιβεβαίωση της θαυματουργικής ιδιότητας των λειψάνων τα οποία οι αιρετικοί αρνούνται. 
Αυτοί θα ήθελαν τα θαυματουργά λείψανα να θαφτούν ξανά στο χώμα...
Επαναλαμβάνουμε ότι τις διδαχές αυτές τις υποβάλει ο πονηρός για να μην υπάρχει η ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου που επέρχεται από τα λείψανα, ο άνθρωπος να υποφέρει και ο Σατάν να χαίρεται. Κυρίως ο Διάβολος διαμαρτύρεται ώστε να μην γίνεται το θαύμα διαμέσω των λειψάνων ώστε έτσι να χτυπηθεί ο ίδιος ο Θεός τον οποίο οι αιρετικοί λένε ότι δίδουν την δόξα ενώ κατηγορούν ότι οι Ορθόδοξοι τον υποβιβάζουμε.
Εάν δεν γίνονταν το θαύμα διαμέσω των λειψάνων τότε η θαυματουργική θεραπεία εύκολα θα μπορούσε να αποδοθεί σε αυτοίαση, σε κάτι το άγνωστο. Τώρα όμως που εμπρός στα λείψανα των Αγίων πραγματοποιήθηκε γίνεται εμφανές ότι υπάρχει ο Θεός και ποιεί θαυμάσια. Δηλαδή ενώ οι αιρετικοί υποστηρίζουν ότι δίδουν την δόξα στον Χριστό στην πραγματικότητα την αφαιρούν από αυτόν και τον κάνουν ανύπαρκτο.
Συνεχίζει ο Αυγουστίνος και αναφέρει, αλλά λίγοι γνωρίζουν την θεραπεία που επήλθε στον Ιννοκέντιο, (αυτός ήταν κάποιος πρώην αξιωματούχος) που έγινε στην Καρθαγένη, επί τη παρουσία μου και μπροστά στα μάτια μου. Τότε εγώ και ο αδερφός μου Αλύπιος, ακόμη δεν είμαστε κληρικοί αλλά δούλοι Κυρίου.
Και προχωρώντας στην διήγηση περιγράφει ένα θαύμα ο Αυγουστίνος στο οποίο κάποιος εγχειρίστηκε αλλά οι γιατροί δεν αφαίρεσαν ότι έπρεπε και δυστυχώς για αυτόν χρειαζόταν να ξανακάνει επέμβαση αλλά από τον πόνο που είχε στην πρώτη εγχείρηση θεωρούσε ότι δεν θα άντεχε την δεύτερη.
Λογικό βέβαια γιατί τότε χειρουργείο και τα αναισθητικά δεν ήταν όπως σήμερα.
Έτσι κάλεσε ιερείς και τον Αυρήλιο επίσκοπο Καρθαγένης και προσευχήθηκαν όλοι μαζί για την κατάσταση του. Την άλλη ημέρα είχε κανονιστεί να γίνει η εγχείρηση, οι γιατροί όμως όταν ήρθαν και εξέτασαν τον ασθενή είδαν ότι είχε γίνει θαυματουργικά η επέμβαση και ο ασθενής είχε γίνει καλά. Δηλαδή κάτι περίπου όμοιο όταν κάποιες φορές βλέπουμε και μας μαρτυρούν ασθενείς για Αγίους που κάνουν επέμβαση σε αυτούς.
Αμέσως μετά ο Αυγουστίνος περιγράφει μια γυναίκα η οποία είχε καρκίνο του μαστού.
Ο γιατρός της είχε πει να μην κάνει κάτι για την κατάσταση της και να προσευχηθεί μας λέει ο Αυγουστίνος, οπότε θα ήταν μάλλον σε αρκετά κακή κατάσταση. Το Πάσχα η γυναίκα είχε ένα ενύπνιο στο οποίο της ειπώθηκε να περιμένει την πρώτη γυναίκα που θα βαπτιζόταν και όταν θα έβγαινε από το βαπτιστήριο να της ζητήσει να της κάνει το σημείο του σταυρού στο μέρος το οποίο έπασχε. 
Αυτή έκανε έτσι και αμέσως θεραπεύτηκε.
Ο γιατρός που της είχε συστήσει να μην κάνει κάτι για την κατάσταση εάν ήθελε να ζήσει λίγο παραπάνω, όταν την εξέτασε και είδε ότι θεραπεύτηκε της ζητούσε συνεχώς να μάθει τι χρησιμοποίησε και είχε αγωνία να μάθει το φάρμακο το οποίο θα νικούσε την συμβουλή του Ιπποκράτη. Αλλά όταν αυτή του είπε τι είχε γίνει εκείνος απάντησε με ευγένεια αλλά με τόνο υποτιμητικό και με ύφος που η γυναίκα φοβήθηκε ότι θα έλεγε κάποια βλασφημία ενάντια στον Θεό, "νόμιζα ότι θα μου παρουσίαζες κάποια μεγάλη ανακάλυψη" και η γυναίκα ανατριχιάζοντας από την αδιαφορία του απάντησε αμέσως, "τι μεγάλη ανακάλυψη θα ήταν να θεραπεύσει ο Χριστός έναν καρκίνο, αυτός που ανέστησε τετραήμερο νεκρό;".
Δηλαδή βλέπουμε κάτι παρόμοιο με το περιστατικό του τυφλού και των Φαρισαίων όταν αυτός τους φιμώνει λέγοντας τους ότι ενώ είναι οι θρησκευτικοί αρχηγοί δεν ξέρουν από που έρχεται αυτός που τον θεράπευσε και αργότερα τους ρωτά εάν θέλουν να γίνουν και αυτοί μαθητές του.
Οι αιρετικοί δεν δέχονται το σημείο του σταυρού, ουδείς το σημειώνει επάνω του, ο Τερτυλλιανός όμως που γεννήθηκε το 150μΧ γράφοντας για τις συνήθειες των Χριστιανών μας λέει ότι κάνουν στο μέτωπο τους το σημείο όπως λέει, δηλαδή τον σταυρό, σε οτιδήποτε κάνουν κατά την διάρκεια της ημέρας. Στον σταυρό του Κυρίου, δηλαδή το τίμιο ξύλο, χύθηκε το αίμα του Χριστού. Το αίμα του Κυρίου θεράπευσε την ανθρωπότητα και μόνο ως κειμήλιο ο σταυρός είναι ανεκτίμητος και πρέπει να του αποδίδεται μεγάλη τιμή, οι αιρετικοί όμως μόλις ακούν για τιμή στο τίμιο ξύλο διαμαρτύρονται. 
Μόλις ακούν ότι τίμιο ξύλο κάπου έχει εκτεθεί προς τιμητική προσκύνηση διαμαρτύρονται εντόνως, αυτό βέβαια γίνεται γιατί ο Σατάν δεν μπορεί να βλέπει αυτό που τον καθαίρεσε, φρίττει γὰρ καὶ τρέμει, μὴ φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τὴν δύναμιν, ὅτι νεκροὺς ἀνιστᾷ καὶ θάνατον κατήργησε.
Μετά οι αιρετικοί αυτοαποκαλούνται και αποστολικοί.
Οι νεοφανείς αιρετικοί δεν λαμβάνουν καθόλου υπόψιν τις μαρτυρίες των μεγάλων της Χριστιανοσύνης αλλά αποδέχονται χωρίς καμία εξέταση τις ανοησίες και τις γελοιότητες των διαφόρων ασήμαντων αιρεσιαρχών που δήθεν γλωσσολαλούν.
Η αλήθεια για αυτούς τους αιρεσιάρχες είναι ότι δεν χώραγε τον εγωισμό τους η αίρεση στην οποία ήταν πριν και έτσι έφυγαν ιδρυοντας την δική τους αίρεση και τώρα "ελεύθεροι" κάνουν τους κατόχους της αληθείας στην "εκκλησία", της γέννησης, της ανάστασης, της πεντηκοστής, της προφητείας, της αρπαγής, και διδάσκουν στα θύματα τους πως έχουν την γνήσια διδαχή, αλλά η πραγματικότητα λέει ότι απλά είναι αίρεση της αιρέσεως.
Επί παραδείγματι ο Κάρολος Ρώσσελ, αυτός έφυγε από τους Αντβεντιστές και ίδρυσε τους μάρτυρες του Ιεχωβά. Είναι να θλίβεται κανείς λοιπόν όταν βλέπει κάποιους να ακούν τι είπε ο κάθε νεοφανής αιρετικός που δεν ήθελε να υπογράψει κάποια δήλωση και ίδρυσε δικό του δεσμωτήριο ψυχών.
Σε αυτές τις μαρτυρίες που αναφέρθηκαν παρατηρούμε το γεγονός ότι άγιοι μετά από καιρό εμφανίζονται θαυματουργικά. Με αυτό ο Χριστός ενισχύει τους Χριστιανούς και δίδει τα εχέγγυα σε όσους βρίσκονται στην πλάνη ώστε να δουν που βρίσκεται η αλήθεια. 
Δυστυχώς κάποιοι οπαδοί Σατάν αιώνια διαμαρτύρονται και αντιτάσσονται σε αυτό. 
Ένας ήταν ο Βιγιλάντιος, ιερέας στην Γαλλία, αυτός ήταν πρωτοπόρος υπό την έννοια ότι ήταν ο πρώτος που είχε θέσεις όμοιες με των Προτεσταντών. Ο επίσκοπος Τουλούζης ασπάστηκε τις θέσεις του αυτές και έγινε υποστηρικτής τους. 
Αυτές οι ανόητες θεωρίες έφτασαν στον  

Ιερώνυμο, 347-420μΧ ο οποίος απαντάει σε υψηλούς τόνους στις κακοδιδασκαλίες αυτές λέγοντας στον Βιγιλάντιο ότι είναι άξιος θρήνου από όλους τους Χριστιανούς και κάνει τον εαυτό του όμοιο με τους Σαμαρείτες και τους Ιουδαίους οι οποίοι θεωρούν τον νεκρό ακάθαρτο. Του λέει, παράφρονα ποιος σε όλο τον κόσμο λατρεύει τους μάρτυρες; Ποιος ποτέ πίστεψε ότι είναι ο Θεός; 
Του αναφέρει ότι δεν λατρεύουν τους Αγίους αλλά τιμούν τα λείψανα και έτσι τιμούν και αυτόν του οποίου είναι μάρτυρες. Τον ρωτά, πες μας τι εννοείς, για να φανεί καλύτερα η βλασφημία σου, όταν λες την φράση "λίγη σκόνη τυλιγμένη με ένα ακριβό ύφασμα σε ένα μικρό δοχείο"; Δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα λείψανα των μαρτύρων τα οποία τον ενοχλεί που είναι τυλιγμένα με ένα πολύτιμο ύφασμα και δεν είναι τυλιγμένα με κουρέλια ή ύφασμα από αλογότριχες ή πεταμένα στον βόθρο. Είμαστε ιερόσυλοι όταν μπαίνουμε στις Βασιλικές των Αποστόλων; Ήταν ο Αυτοκράτορας Κωνστάντιος ένοχος ιεροσυλίας όταν μετέφερε τα αγιασμένα λείψανα του Ανδρέα του Λουκά και του Τιμόθεου στην Κωνσταντινούπολη; Στην παρουσία των λειψάνων τα δαιμόνια κραύγαζαν και οι διάβολοι, που κατοικούν και στον Βιγιλάντιο, ομολογούσαν ότι ένιωθαν την παρουσία των αγίων. Και την σήμερον ημέρα είναι ο Αυτοκράτορας Αρκάδιος ένοχος ιεροσυλίας ο οποίος μετά τόσο καιρό μετέφερε τα οστά του ευλογημένου Σαμουήλ από την Ιουδαία στην Θράκη; Είναι όλοι οι Επίσκοποι όχι μόνο ιερόσυλοι αλλά και ανόητοι και μεταφέρουν άχρηστο πράγμα, σκόνη και στάχτη, τυλιγμένα με μετάξι και σε χρυσό δοχείο; Είναι βλάκες όλοι οι Χριστιανοί επειδή πήγαν να συναντήσουν τα ιερά λείψανα και τα καλωσόρισαν με τέτοια χαρά λες και είχαν ζωντανό τον προφήτη ανάμεσά τους τόσο που υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος από κόσμο από την Παλαιστίνη έως την Χαλκηδόνα και με μια φωνή επαναλάμβαναν δοξολογία προς τον Χριστό; Πραγματικά λάτρευαν τον Σαμουήλ και όχι τον Χριστό του οποίου Λευίτης και προφήτης ήταν ο Σαμουήλ. Δείχνεις δυσπιστία γιατί τα νομίζεις μόνο ως νεκρά σώματα και έτσι βλασφημείς. MPL 23, 343
Δηλαδή βλέπουμε ότι οι κατηγορίες είναι παλαιές και όμοιες με των σημερινών αιρετικών και ο Ιερώνυμος τους απαντάει καταλλήλως.
Περνάμε τώρα σε μια μαρτυρία την οποία μας μεταφέρει ο
Σοζωμενός 400-450μΧ ο οποίος μας λέει: Γάλλος ὁ Ἰουλιανοῦ ἀδελφὸς Καῖσαρ καταστὰς παρὰ Κωνσταντίου, ἐν Ἀντιοχείᾳ διῆγε, Χριστιανὸς ὢν καὶ ἐς τὰ μάλιστα πρεσβεύων τοὺς ὑπὲρ τοῦ δόγματος μεμαρτυρηκότας, ἔγνωκεν Ἑλληνικῆς δεισιδαιμονίας καὶ  ὕβρεως ἀκολάστων ἀνθρώπων τοῦτον ἐκκαθᾶραι τὸν χῶρον.Ὑπολαβὼν δὲ ῥᾳδίως περιέσεσθαι, εἰ εὐκτήριον ἐνθάδε ἀντικαταστήσειεν οἶκον, μετέθηκεν εἰς Δάφνην τὴν λάρνακα τοῦ Βαβύλα τοῦ μάρτυρος ὃς εὖ μάλα λαμπρῶς ἐπετρόπευσε τὴν Ἀντιοχέων ἐκκλησίαν, καὶ ἐμαρτύρησεν. Ἐξ ἐκείνου δὲ λόγος, μὴ χρησμῳδῆσαι συνήθως τὸ δαιμόνιον ἐδόκει δὲ τὰ μὲν πρῶτα τοῦτο παθεῖν, ὡς θυσιῶν ἀμοιροῦν καὶ θεραπείας ἧς πρότερον ἠξίωτο ἔδειξε δὲ τὰ μετὰ ταῦτα, ὡς ἐκ γειτόνων γενόμενος ὁ μάρτυς, οὐ συνεχώρει τοῦτο ποιεῖν. Καὶ γὰρ Ἰουλιανοῦ μόνου κρατοῦντος τῆς Ῥωμαίων οἰκουμένης, σπονδῶν καὶ κνίσσης καὶ ἀφθονίας θυμάτων μετέχων, οὐδὲν ἧττον ἠρέμει καὶ τὸ τελευταῖον χρήσας, ἤλεγξε καὶ αὐτὸς τῆς προτέρας σιωπῆς τὴν αἰτίαν. Ἐπειδὴ γὰρ ἐβεβούλευτο ὁ βασιλεὺς περὶ ὧν οἱ ἐδόκει πειραθῆναι τοῦ ἐνθάδε μαντείου, παραγενόμενος εἰς τὸ ἱερὸν, ἀναθήμασι καὶ θυσίαις φιλοτίμως ἐτίμα τὸ δαιμόνιον, καὶ ἐδεῖτο περὶ ὧν ἐσπούδαζε μὴ ἀμελεῖν. Ὁ δὲ, περιφανῶς μὲν ὡδὶ οὐκ ἐδήλωσε μὴ δύνασθαι χρησμῳδεῖν διὰ Βαβύλαν τὸν μάρτυρα γειτνιῶντα τῇ θήκῃ νεκρῶν δὲ, ἔφη, ἀνάπλεών ἐστι τὸ χωρίον, καὶ κατὰ τοῦτο κωλύεσθαι προϊέναι τοὺς χρησμούς. Πολλῶν δὲ καὶ ἄλλων κειμένων ἐν Δάφνῃ νεκρῶν, συμβαλὼν ὁ βασιλεὺς τὸν μάρτυρα μόνον ἐμποδὼν γίνεσθαι τοῖς χρησμοῖς, προσέταξε μετακινηθῆναι τὴν θήκην.
Εδώ γίνεται αναφορά στον Γάλλο, πρόκειται για τον Κωνστάντιο Γάλλο, ο οποίος είχε μεταφέρει το λείψανο του μάρτυρα επισκόπου Βαβύλα, 238-253μΧ, στην Αντιόχεια γύρω στο 351. Αυτό το έκανε με σκοπό να εκδιωχθεί το δαιμόνιο που ήταν εκεί δίπλα σε ένα μαντείο του Απόλλωνα.
Δείτε την ανάρτηση Απολλώνιο Φως για τις ανθρωποθυσίες που ζητούσε ο Απόλλωνας.
Όταν το λείψανο του μάρτυρα έφτασε εκεί, το δαιμόνιο σταμάτησε τους χρησμούς και η σιωπή του αρχικά αποδόθηκε στο ότι δεν αποδιδόταν σωστά η λατρεία και οι θυσίες αλλά και στο ότι είχε αρχίσει να σβήνει η πίστη στο 12θεο. Όμως η σιωπή του συνεχίστηκε παρά το ότι προσφέρθηκαν σε αφθονία πάρα πολλές θυσίες και θυμιάματα ακόμη και κατά την διάρκεια που ήταν Καίσαρας ο Ιουλιανός. Εν τέλει ο ίδιος ο Ιουλιανός πήγε και προσέφερε μόνος πολλές θυσίες και δώρα για να πάρει απάντηση και ο μάντης, δηλαδή το δαιμόνιο πίσω από αυτόν, αποκάλυψε την αιτία αλλά δεν παραδέχτηκε ότι το λείψανο του μάρτυρα ήταν αυτό που τον εμπόδιζε αλλά απάντησε ότι ο τόπος έχει γεμίσει νεκρά σώματα και αυτό ήταν το οποίο εμπόδιζε τον "προφήτη" να δώσει τους χρησμούς του. 
Βέβαια ο Ιουλιανός κατάλαβε ότι η αιτία ήταν το λείψανο του μάρτυρα και παρά το ότι είχαν θαφτεί πολλοί εκεί ζήτησε να απομακρυνθεί μόνο το λείψανο του μάρτυρα.
Δηλαδή το δαιμόνιο μιλάει ακριβώς όπως οι αιρετικοί, θεωρεί τα λείψανα κάτι το νεκρό, διδάσκει δηλαδή ότι είναι το τέλος ο τάφος, όμως για τον μάρτυρα ήταν η αρχή, αρχή θαυματουργίας. Στο περιστατικό κάνει αναφορά και ο 
Χρυσόστομος 350-407μΧ λέγοντας, ότι δια τον άγιον Βαβύλαν και την εκ γειτόνων δύναμιν επιστομισθείς ου δύναται φθέγγεσθαι, παρητήσατο, δεδοικώς μη γέλωτα παρά τοις θεραπευταίς όφλη τοις εαυτού· βουλόμενος δε συσκιάσαι την ήτταν, είπε πρόφασιν της σιγής, ή μάλλον αυτόν καταγελαστότερον απέφηνε της σιγής. Εκεςίνω μεν γαρ αν την ασθένειαν μόνον απεκάλυψε την εαυτού, νυνί δε και την ασθένειαν και την ασχημοσύνην, και την αναισχυντίαν έδειξε, τα συσκίαστα συσκιάζειν επιχειρών. Τις γαρ η πρόφασις; Νεκρών εστι, φησί, το χωρίον η Δάφνη μεστόν, και τούτο κωλύει τον χρησμόν. 
Και πόσω μεν βέλτιον ην, ω δείλαιε, του μάρτυρος ομολογήσαι την δύναμιν, ή ούτως αναίσχυντα προφασίζεσθαι; Και ο μέν δαίμων ταύτα· ο δε ανόητος βασιλεύς, καθάπερ εν σκηνή παίζων και δράμα υποκρινόμενος, επί τον μακάριον ευθέως ήλθε Βαβύλαν. Για το ίδιο περιστατικό ο
Θεοδώρητος Κύρου 393-457μΧ μας λέει, ο δε των όλων βασιλεύς τα ούτων κατέλυσεν ορμητήρια· και ούτε της Κασταλίας προαγορεύει το ύδωρ, ούτε Κολοφώνος η πηγή προθεσπίζει, ούχ ο Θεσπρώτιος λέβης μαντεύεται, ουχ ο τρίπους ο Κιρραίος χρησμολογεί, ου το Δωδωναίον χαλκείον αδολεσχεί, ουχ η πολυθρύλητος φθέγγεται δρυς, αλλά σιγά μεν ο Δωδωναίος, σιγά δε ο Κολοφώνιος, και Δήλιος, και Πύθιος, και Κλάριος, και Διδυμαίος, και η Λεβαδία, και ο Τροφώνιος, και ο Αμφίλοχος, και ο Αμφιάραος, και Άμμων, και η των Χαλδαίων και Τυρρηνών νεκυία. Σιγάν γαρ αυτοίς εκέλευσεν ο επιτιμών αβύσσω, κατά τον προφήτην, και ξηραίνων αυτήν· ο λέγων τη αβύσσω· "Ερημωθήση, και τους ποταμούς σου ξηρανώ." Και ο Δαφναίος Απόλλων τον ημέτερον παρασκευάσας μετατεθήναι νεκρόν, ουρανόθεν εδέξατο τον σκηπτόν. Ου γαρ εια προλέγειν αυτόν και ξυνήθως αποβουκολείν τους ανθρώπους του Σταυρωθέντος ο μάρτυς, αλλά καθάπερ ο μέγας Παύλος τω του Πύθωνος επετίμησε πνεύματι, ούτως η του μάρτυρος κόνις το του μάντεως εχαλίνωσε ψεύδος.
Και ο Θεοδώρητος μας βεβαιώνει ότι τα δαιμόνια που ήταν πίσω από τους 12θεούς και τους μάντεις του Απόλλωνα εκδιώκονται από τα λείψανα του μάρτυρα Βαβύλα αλλά ο κάθε ένας νεοφανής αιρετικός δεν θα δέχεται και τα απορρίπτει.
Επόμενη μαρτυρία για το ίδιο θέμα θα μας δώσουν οι
Αποστολικές Διαταγές στο 6ο βιβλίο διαβάζουμε, ανάγνωσιν των ιερών βιβλίων ποιούμενοι, και ψάλλοντας υπέρ των κεκοιμημένων μαρτύρων καιπάντων των απ' αιώνος αγίων, και των αδελφων υμών των εν Κυρίω κεκοιμημένων· λίγο αργότερα λέει, Ουκούν των παρά Θεώ ζώντων ουδέ τα λείψανα άτιμα. Και γαρ και Ελισσαίος ο προφήτης μετά το κοιμηθήναι αυτόν, νεκρόν ήγειρε πεφονευμένον υπό πειρατών Συρίας· έψαυσε γαρ το σώμα αυτού των Ελισσαιίου οστέων, και αναστάς έζησεν· ουκ αν δε εγεγόνει τούτο, ει μη ην το σώμα Ελισσαίου άγιον. MPG 1,989. Περνάμε τώρα σε μαρτυρία που θα μας παρέχει ο
Φιλοστόργιος 368-439μΧ ο οποίος περιγράφει και αυτός το περιστατικό με τα λείψανα του Βαβύλα αναφέροντας: ότι, φησί, Βαβύλα του μάρτυρος των λειψάνων μετατεθέντων, τα των Ελλήνων χρηστήρια, του κατά Δάφνη αρξαμένου, χρησμούς ανεδίδου και λόγια, της Θείας Προνοίας φθέγγεσθαι μεν αυτοίς ενδιδιούσης, τρεπούσης δε της ες τιμήν αυτοίς ορώσι σπουδήν εις αισχύνην άφατον. Και γαρ εξ ων εσπουδάζετο το Ελληνικόν κιχράν τα δαιμόνια ιν' έχοιεν επι μάλλον θειάζειν αυτά, εκ τούτων το ασθενές αυτών και πεπλανημένον διελέγχειν τη θεία Προνεία συνηλαύνοντο. Ψευδείς γαρ και ατέλεστοι κατά γε το περιφανέστατον οι εκείθεν χρησμοί εγνωρίζοντο όθεν και προθεσπισάντων άμα πάντων καθ' έκαστον των μαντείων, ως Ιουλιανός ο του βασιλέως θείος νοσών ου τεθν ήξεται, εν αυτοίς των χρηστμών αναγνώσεσιν, οικτρώς εκείνος και ελεεινώς τον βίον απέρρηξεν.
Βλέπουμε λοιπόν ολόκληρο λείψανο του 250μΧ, 100 χρόνια μετά το 351, να μεταφέρεται ώστε οι δαίμονες να εκδιωχθούν. Οι δαίμονες οι οποίοι ήταν πίσω από τους θεούς των εθνών και αυτοί όταν μιλούν αποκαλούν το ιερό λείψανο νεκρό σώμα.
Παρατηρούμε το ίδιο που λένε συνεχώς σε όλους τους αιώνες οι αιρετικοί, ότι οι Άγιοι είναι νεκροί και δεν μπορούν να μας προσφέρουν τίποτα, ότι οι Ορθόδοξοι λατρεύουν νεκρούς και όλες αυτές τις διαβολικές θεωρίες. Για τους αιρετικούς, όπως και για τον Διάβολο, ο μάρτυρας είναι νεκρός, είναι ένα πτώμα και θα πρέπει να απομακρυνθεί γιατί του χαλάει τα σχέδια.
Λέει ο Φιλοστόργιος: ότι των ελληνιστών τα ατοπώτατα κατά των Χριστιανών πανταχού παλαμωμένων και τούτο τοις ασεβέσι κατά Παλαιστίνην δεδραματούργηται. Τα του προφήτου Ελισσαίου οστά και του Βαπτιστού Ιωάννου (εκεί γαρ άμφω ετέθαπτο) των θηκών εξελόμενοι και ζώων οστοίς αλόγων συγκαταμίξαντες, ομούς προς κόνιν κατέκαυσαν και εις τον αέρα διεσπείραντο. Και τους Χριστιανίζοντας σε συλλαμβάνοντες έστιν ότι τοις βωμοίς αναπτομένοις ως ιερείας επετίθεσαν και εις πολλήν άλλην αρρητουργίαν εξεβακχεύθησαν.
Δηλαδή μας λέει ότι στην Παλαιστίνη πολλές πράξεις εναντίων των Χριστιανών έγιναν, πήραν τα οστά του προφήτη Ελισαίου και του Ιωάννου του Βαπτιστή από τους τάφους τους τα ανέμειξαν με οστά ζώων και τα έκαψαν όλα μαζί και την στάχτη σκόρπισαν στον αέρα. Επίσης όταν συνελάμβαναν κάποιον Χριστιανό τους έβαζαν επάνω σε βωμό με φωτιά και έκαναν και πολλές άλλες ακατανόμαστες πράξεις.
Οι άνθρωποι που γλύτωσαν από τους δαίμονες με το μαντήλι του Παύλου, οι άνθρωποι που θεραπεύτηκαν από κάποιον απόστολο, οι άνθρωποι οι οποίοι θεραπεύτηκαν από λείψανα, οι άνθρωποι που γλύτωσαν από τους δαιμονιώδεις ψεύτικους χρησμούς, αυτοί όλοι δεν θα έπλεκαν το εγκώμιο του μάρτυρα και θα τιμούσαν τα λείψανά του;
Μήπως δεν θα χαιρέτιζαν με ύμνους τον μάρτυρα ως έναν πολύτιμο βοηθό τους;  Δεν θα τιμούσαν τον μάρτυρα ως φίλο Χριστού;  Μήπως άραγε δεν θα είχαν σε περίοπτη θέση τα λείψανά του; 
Τι παραπάνω λοιπόν κάνουμε εμείς και οι αιρετικοί διαμαρτύρονται; Ενώ κατηγορούν στην πραγματικότητα αυτοί είναι οι ένοχοι και ομοιάζουν στον Διάβολο. Μετά τις μαρτυρίες για την μετακομιδή των λειψάνων του μάρτυρα Βαβύλα θα δούμε ξανά τι λέει ο εξαίσιος
Χρυσόστομος 350-407μΧ για το θέμα ο οποίος μιλώντας για τις μάρτυρες Βερνίκη και Προσδόκη λέει, Τάχα πολύς υμίν εγένετο πόθος των αγίων εκείνων· μετά τοίνυν του πυρός προσπέσωμεν αυτών τοις λειψάνοις· συμπλακώμεν αυτών ταις θήκαις· δύνανται γαρ και θήκαι μαρτύρων πολλήν έχει δύναμιν, ώσπερ ούν και τα οστά των μαρτύρων πολλήν έχειν την ισχύν. Και μη μόνον εν τη ημέρα της εορτής ταύτης, αλλά και εν ετέραις ημέραις προσεδρεύωμεν αυταίς, παρακαλώμεν αυτάς, αξιώμεν γενέσθαι προστάτιδας ημών· πολλήν γαρ έχουσι παρρησίαν ουχί ζώσαι μόνον αλλά και τελευτήσασαι· πολλώ μάλλον τελευτήσασαι. Νυν γαρ τα στίγματα φέρουσι του Χριστού· τα δε στίγματα επιδεικνύμεναι ταύτα, πάντα δύνανται πείσαι τον βασιλέα. Επεί ουν τοσαύτη η δύναμις αυταίς και η φιλία προς τον Θεόν τη συνεχεί προσεδρία και τη διηνεκεί προς αυτάς αφίξει καταστήσαντες εαυτούς οικείους αυτών, επισπασώμεθα δι αυτών την παρά του Θεού φιλανθρωπίαν.
Εδώ ο Χρυσόστομος παρατηρεί ότι όχι μόνο τα λείψανα αλλά και οι θήκες των λειψάνων θαυματουργούν, πράγμα που γίνεται φανερό και από άλλα θαύματα που είδαμε, το ιμάτιο του Χριτού, το μαντηλι του Παύλου και λοιπά και προχωρεί ο Χρυσόστομος λέγοντας ότι τώρα πολύ περισσότερο οι μάρτυρες είναι βοηθοί μας.
Βεβαίως αυτό γίνεται διότι τώρα έχοντας παρρησία και χάρη εκ Θεού δεν περιορίζονται τοπικά, και ενώ είναι εντός χρόνου δεν περιορίζονται χρονικά ακριβώς όπως στην Γη. Επιπλέον στον ουρανό δεν βλέπουν τον Χριστό εν εσόπτρω και εν αινίγματι. 
Ο ιερός πατήρ λέει ότι θαυμάζει την Ρώμη ως πόλη όχι μόνο από την ομορφιά της αλλά κυρίως διότι εκεί υπάρχουν τα λείψανα των αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
Ἐγὼ καὶ τὴν Ῥώμην διὰ τοῦτο φιλῶ, καίτοι γε αὐτὴν καὶ ἑτέρωθεν ἔχων ἐπαινεῖν, καὶ ἀπὸ τοῦ μεγέθους, καὶ ἀπὸ τῆς ἀρχαιότητος, καὶ ἀπὸ τοῦ κάλλους, καὶ ἀπὸ τοῦ πλήθους, καὶ ἀπὸ τῆς δυναστείας, καὶ ἀπὸ τοῦ πλούτου, καὶ ἀπὸ τῶν κατορθωμάτων τῶν ἐν πολέμῳ·
ἀλλὰ πάντα τὰ ἄλλα ἀφεὶς, διὰ τοῦτο αὐτὴν μακαρίζω, ὅτι καὶ ζῶν αὐτοῖς ἔγραφε, καὶ οὕτως αὐτοὺς ἐφίλει, καὶ παρὼν αὐτοῖς διελέχθη, καὶ τὸν βίον ἐκεῖ κατέλυσε. ∆ιὸ καὶ ἐπίσημος ἡ πόλις ἐντεῦθεν μᾶλλον, ἢ ἀπὸ τῶν ἄλλων ἁπάντων· καὶ καθάπερ σῶμα μέγα καὶ ἰσχυρὸν, ὀφθαλμοὺς ἔχει δύο λάμποντας, τῶν ἁγίων τούτων τὰ σώματα. Οὐχ οὕτως ἐστὶν ὁ οὐρανὸς λαμπρὸς, ὅταν ἀφῇ τὰς ἀκτῖνας ὁ ἥλιος, ὡς ἡ Ῥωμαίων πόλις τὰς δύο ταύτας λαμπάδας πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης ἀφιεῖσα. Ἐκεῖθεν ἁρπαγήσεται Παῦλος, ἐκεῖθεν Πέτρος. Ἐννοήσατε καὶ φρίξατε, οἷον ὄψεται θέαμα Ῥώμη, τὸν Παῦλον ἐξαίφνης ἀνιστάμενον ἀπὸ τῆς θήκης ἐκείνης μετὰ Πέτρου, καὶ αἰρόμενον εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου· οἷον ἀποστέλλει τῷ Χριστῷ ῥόδον ἡ Ῥώμη, οἵους στεφάνους ἡ πόλις περίκειται δύο, οἵας χρυσᾶς ἁλύσεις διέζωσται, οἵας ἔχει πηγάς. ∆ιὰ ταῦτα θαυμάζω τὴν πόλιν, οὐ διὰ τὸν χρυσὸν τὸν πολὺν, οὐ διὰ τοὺς κίονας, οὐ διὰ τὴν ἄλλην φαντασίαν, ἀλλὰ διὰ τοὺς στύλους τῆς Ἐκκλησίας τούτους.
Και πιο πριν έχει πει για το λείψανο του Πέτρου ότι είναι προστάτης της πόλεως, τοῦτο τὸ σῶμα τειχίζει τὴν πόλιν ἐκείνην, ὃ παντὸς πύργου καὶ μυρίων ἐστὶ περιβόλων ἀσφαλέστερον, καὶ μετὰ τούτου τὸ Πέτρου·.
Αλλού ο ίδιος πατήρ μας δίνει την πληροφορία ότι ολόκληρες πόλεις να τρέχουν για προσκύνημα στους τάφους των μαρτύρων, σκόπει και προς των μαρτύρων τους τάφους τας πόλεις συντρεχούσας, τους δήμους αναπτόμενους τω πόθω, ενώ αναφέρει ότι οι Χριστιανοί, ουκ αναχωρούμεν των τάφων αυτών. Αφήνοντας τον χρυσορρήμονα θα περάσουμε στον
Κύριλλο Ιεροσολύμων, 313-386μΧ, ο οποίος παρατηρεί, ο ριφθείς εν τω μνημείο του Ελισσαίου νεκρός, του νεκρού σώματος του προφήτου εφαψάμενος, εζωοποιήθη. Και το σώμα του προφήτου το νεκρόν απετέλεσε ψυχής έργον· και το τελευτήσαν και κείμενον ζωήν παρέσχε τω τελευτήσαντι· και παρασχόν την ζωήν, αυτό ομοίως έμεινεν εν νεκροίς. Δια τι; ίνα μη εξαναστάντος Ελισσαίου, τη ψυχή μόνη προσγραφή το πράγμα· δειχθή δε, ότι και ψυχής μη παρούσης, έγκειται τις δύναμις τω των αγίων σώματι, δια την εν τοσούτοις έτεσιν ενοικήσασαν εν αυτώ δικαίαν ψυχήν, ης υπηρέτημα γέγονε. Και μη απιστώμεν, νήπιοι, ως μη γεγενημένου τούτου. Ει γαρ σουδάρια και σημικίνθια, τα έξωθεν όντα, των σωμάτων απτόμενα των νοσούντων, ήγειρε τους ασθενείς· πόσω μάλλον αυτό το σώμα του προφήτου ήγειρε τον νεκρόν; MPG 33,1037
Δηλαδή εδώ ο Κύριλλος λέει ότι για να δείξει ο Χριστός ότι όχι μόνο στην ψυχή αλλά και στα σώματα υπάρχει δύναμις μετά την αναχώρηση της έγινε η ανάσταση. Της ψυχής το σώμα είναι υπηρέτημα και συνεχίζει λέγοντας ότι αφού μαντήλια που είναι εξωτερικά επάνω στο σώμα πόσο μάλλον το ίδιο το σώμα θα μπορεί να θαυματουργήσει. 
Την τιμή των λειψάνων βλέπουμε στον 83 κανόνα της εν
Καρθαγένη Συνόδου, 419μΧ, ο οποίος αναφέρει, ομοίως ἤρεσεν, ἴνα τὰ πανταχοῦ ἀνὰ τοὺς ἀγροὺς καὶ τοὺς ἀμπελῶνας θυσιαστήρια, ὡσανεὶ εἰς μνήμην μαρτύρων καθιστάμενα, ἐν οἷς οὐδὲ ἓν σῶμα, ἢ λείψανον μαρτύρων, ἀποκείμενα δείκνυνται, ἀπὸ τῶν ἐντοπίων ἐπισκόπων, εἰ ἔστι δυνατόν, καταστρέφωνται.
Στην ίδια Σύνοδο γίνεται με τον 24ο κανόνα δεκτή η Αποκάλυψις Ιωάννου, "Ἀποκαλύψεως Ἰωάννου βίβλος μία" και κλείνει οριστικά ο Κανόνας της Καινής Διαθήκης, ομοίως ἤρεσεν, ἵνα ἐκτὸς τῶν κανονικῶν Γραφῶν, μηδὲν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἀναγινώσκηται ἐπ᾽ ὀνόματι θείων Γραφῶν.
Ο εσμός των αιρετικών συκοφαντεί ότι οι Ορθόδοξοι τιμούμε τα λείψανα και σταματούμε εκεί, όμως η τιμή προς τους Αγίους δεν σταματάει μόνο προς τα λείψανα αλλά προεκτείνεται και στην ζωή μας, τους τιμούμε με το να τους ακολουθήσουμε στο παράδειγμα πίστεως και αρετής που μας έδωσαν. 
Είναι γνωστό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας προτρέπουν να τους μιμηθούμε και να τους τιμήσουμε ακολουθώντας τους. Οι Πατέρες μας συμβουλεύουν, μνήμη Αγίου μίμησις Αγίου και τιμή Αγίου μίμησις Αγίου. Λέγει ο 
Γρηγόριος Νύσσης, 335-395μΧ αποδείξει γαρ ημάς εκείνων γνησίους μαθητάς ου συνήθεια μετά αλογίας, αλλ' ευσέβεια μετά ευλαβείας και ο βίος ομόδοξος και ο τρόπος ομόζηλος. Τιμάς των μαρτύρων την μνήμην; τίμησαι και την γνώμην, κοινωνία γαρ της μνήμης η συμφωνία της γνώμης. MPG 46,736. Βλέπουμε αυτό που αναφέρθηκε.
Οι αιρετικοί λοιπόν είναι αυτοί οι οποίοι δεν τιμούν τους Αγίους διότι δεν έχουν συμφωνία γνώμης, άλλα έλεγαν οι άγιοι για την ειδική ιεροσύνη, για το ένα ή το άλλο θέμα της πίστεως και άλλα λένε αυτοί. Έτσι δεν έχουν και κοινωνία μνήμης με τους Αγίους, όμως ο διάβολος που αναποδογυρίζει την πραγματικότητα και αυτό που κάνει ο ίδιος, δηλαδή δεν τιμάει τους Αγίους αλλά τους πολεμάει, κατηγορεί ότι το κάνουν οι άλλοι. Το ότι δίδουμε τιμή μόνο τους Αγίους μας ομολογεί και ο Αυγουστίνος στην Πολιτεία του Θεού. Εκεί παρατηρεί, δεν ανεγείρουμε μαρτύρια στους μάρτυρες ως θεούς αλλά μνημεία ανθρώπων φτιάχνουμε των οποίων τα πνεύματα είναι ζωντανά μαζί με τον Κύριο, ούτε φτιάχνουμε θυσιαστήρια και θυσιάζουμε στους μάρτυρες αλλά στον μόνο Θεό, τον Θεό τους και Θεό μας.
Όλοι δηλαδή λένε ότι απλά τιμούμε τους αγίους, το είδαμε και στην αρχή στο μαρτύριο Πολυκάρπου. Είναι εντελώς φανερό ότι οι κατηγορίες των αιρετικών είναι διαβολικές και δεν είναι από καλή διάθεση, ολόκληρες εκατονταετίες είναι ακριβώς οι ίδιες παράλογες κατηγορίες.
Είναι γνωστό ότι κάποιοι Άγιοι δεν θέλησαν τα σώματά τους μετά θάνατον να γίνουν αντικείμενο προσκύνησης, επί παραδείγματι ο Άγιος γέρων Πορφύριος, αυτό δεν δείχνει την αντίθεση τους στην τιμή προς τα λείψανα αλλά γίνεται από ταπείνωση, εξ' άλλου και αυτοί τιμούσαν τα άγια λείψανα. Οι αιρεσιάρχες όλων των αιώνων πολεμούν τα λείψανα αλλά όσο τα πολεμούν τόσο ο Θεός επιτρέπει να θαυματουργούν και να εμφανίζει αγίους του.

Πες μας παλαβέ, ποιος ποτέ λάτρεψε τους μάρτυρες; 
Ποιος νόμισε ποτέ ότι είναι ο άνθρωπος Θεός; 
Ο Παύλος και ο Βαρνάβας όταν οι κάτοικοι της Λυκαωνίας νόμισαν ότι είναι ο Δίας και ο Ερμής και θα τους πρόσφεραν θυσίες δεν διέρρηξαν τα ιμάτια τους και είπαν ότι είναι άνθρωποι; Το ίδιο δεν έκανε ο Πέτρος όταν ο Κορνήλιος ήθελε να τον λατρέψει; Τον έπιασε από το χέρι και τον σήκωσε λέγοντας ότι είμαι άνθρωπος και εγώ. 
Και εσύ έχεις το θράσος να μιλάς για "το κάτι εκεί πέρα που κουβαλάτε σε ένα μικρό δοχείο και το λατρεύετε". Πες μας τι εννοείς, όταν λες "το μυστηριώδες κάτι". Πες μας τι εννοείς, για να φανεί καλύτερα η βλασφημία σου, όταν λες την φράση "λίγη σκόνη τυλιγμένη με ένα ακριβό ύφασμα σε ένα μικρό δοχείο"; 
Δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα λείψανα των μαρτύρων. 
Τον ενοχλεί που είναι τυλιγμένα με πολύτιμο ύφασμα και δεν είναι τυλιγμένα με κουρέλια ή ύφασμα από αλογότριχες ή πεταμένα στον βόθρο ώστε να λατρεύεσαι εσύ, αυτός που κοιμάται τον ύπνο της μέθης. 
Είμαστε ιερόσυλοι όταν μπαίνουμε στις Βασιλικές των Αποστόλων; 
Ήταν ο Αυτοκράτορας Κωνστάντιος ένοχος ιεροσυλίας όταν μετέφερε τα αγιασμένα λείψανα του Ανδρέα του Λουκά και του Τιμόθεου στην Κωνσταντινούπολη; 
Στην παρουσία των λειψάνων τα δαιμόνια κραύγαζαν, οι διάβολοι, που κατοικούν και μέσα σου, ομολογούσαν ότι ένιωθαν την παρουσία των αγίων. 
Και την σήμερον ημέρα είναι ο Αυτοκράτορας Αρκάδιος ένοχος ιεροσυλίας ο οποίος μετά τόσο καιρό μετέφερε τα οστά του ευλογημένου Σαμουήλ από την Ιουδαία στην Θράκη; Είναι όλοι οι Επίσκοποι όχι μόνο ιερόσυλοι αλλά και ανόητοι και μεταφέρουν άχρηστο πράγμα, σκόνη και στάχτη, τυλιγμένα με μετάξι και σε χρυσό δοχείο; 
Χαζοί είναι όλοι οι Χριστιανοί επειδή πήγαν να συναντήσουν τα ιερά λείψανα και τα καλωσόρισαν με τέτοια χαρά λες και είχαν ζωντανό τον προφήτη ανάμεσά τους, τόσο που υπήρχε ένα μεγάλο πλήθος από κόσμο από την Παλαιστίνη έως την Χαλκηδόνα και με μια φωνή επαναλάμβαναν δοξολογία προς τον Χριστό; Πραγματικά, τον Σαμουήλ λάτρευαν και όχι τον Χριστό του οποίου Λευίτης και προφήτης ήταν ο Σαμουήλ. 
Δείχνεις δυσπιστία γιατί τα νομίζεις μόνο ως νεκρά σώματα και έτσι βλασφημείς. 
Διάβασε το Ευαγγέλιο, ο Θεός είναι Θεός ζώντων και όχι νεκρών. 
Εάν παραμένουν ζωντανοί τότε δεν είναι, για να χρησιμοποιήσω την φράση σου, σε τιμητικό περιορισμό. Γιατί εσύ λες ότι οι ψυχές των Αποστόλων και των μαρτύρων έχουν την κατοικία τους είτε στον κόλπο Αβραάμ ή στον τόπο αναψυχής ή κάτω από το θυσιαστήριο του Θεού και δεν μπορούν να φύγουν από τους τάφους ώστε να είναι παρόντες όπου θέλουν. Φαίνεται ότι είναι σε υψηλή θέση και δεν υπόκεινται στην άσχημη φυλακή και την κοινωνία των δολοφόνων αλλά κρατούνται χωριστά και σε τιμητική κράτηση στα νησιά των αγιασμένων και στα Ηλύσια Πεδία.
Θα καταργήσεις τον νόμο του Θεού; Θα βάλεις στους Αποστόλους αλυσίδες ώστε μέχρι την ημέρα της Κρίσεως να κρατούνται σε φυλακή και να μην είναι με τον Κύριο τους παρά το ότι έχει γραφτεί για αυτούς ότι ακολουθούν τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ; 
Εάν το Αρνίον πηγαίνει όπου θέλει το ίδιο πρέπει να ισχύει και για αυτούς. 
Και ενώ ο Σατάν και τα δαιμόνια περιφέρονται σε όλο τον κόσμο, οι μάρτυρες που έχυσαν το αίμα τους θα κάθονται κλεισμένοι μέσα σε φέρετρο από το οποίο δεν μπορούν να αποδράσουν;
Ιερώνυμος 347-420μΧ

Posted in Ιερά λείψανα, Λείψανα Αγίων