Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν μετάφραση ερμηνεία
ύμνος αρτοκλασίας
Ο ύμνος που ακούμε στην αρτοκλασία είναι από τον 33ο Ψαλμό. Πρόκειται για έναν ύμνο ωραιότατο και πάρα πολύ διδακτικό. Σε αυτόν η Βίβλος μας λέει ότι πλούσιοι πτώχευσαν και πείνασαν αλλά όμως όσοι ζητάνε τον Θεό δεν θα ελαττωθούν από κανένα αγαθό.
Ο στίχος δεν κάνει εξαίρεση, δεν λέει σε ορισμένους που εκζητούν τον Κύριο αλλά όσοι τον εκζητούν. Είναι όμως γνωστό ότι αυτοί που εκζητούν τον Κύριο ούτε
έχουν πάντοτε αφθονία αγαθών ούτε έχουν όλα τα αγαθά σε επάρκεια.
Κάποιοι στερούνται ορισμένα αγαθά άλλοι στερούνται διαφορετικά. Κάποιος πιστός μπορεί να είναι ευκατάστατος αλλά να μην
έχει κάποιο αγαθό που έχει ένας φτωχός, άλλος πιστός μπορεί να είναι σε ωραίο
σπίτι ενώ άλλος πιστός να μένει εν ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Πως λοιπόν δεν θα ελαττωθεί
κανένα αγαθό από αυτόν που εκζητεί τον Κύριο;
Ας δούμε κάποια λόγια του Χριστού περί χορηγίας αγαθών. Ο Χριστός ώστε να δείξει ότι μας προστατεύει λέει το εξής παράδειγμα που απορρέει από τους συλλογισμούς τους οποίους πρέπει να κάνουμε, εἰ οὗν ὑμεῖς, πονηροὶ ὄντες, οἴδατε δόματα ἀγαθὰ διδόναι τοῖς τέκνοις ὑμῶν, πόσῳ μᾶλλον ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς δώσει ἀγαθὰ τοῖς αἰτοῦσιν αὐτόν; Ματθ. 7,11 Αν λοιπόν εσείς οι άνθρωποι που είσαστε ατελείς και διεφθαρμένοι από την αμαρτία ξέρετε να δίνετε ωφέλιμα πράγματα στα παιδιά σας, πόσον μάλλον ο ουράνιος Πατήρ θα δώσει αγαθά σε εκείνους που του τα ζητούν;
Εδώ αρχικά παρατηρούμε τους συλλογισμούς που διδάσκει να κάνουμε ο Χριστός.
Εδώ αρχικά παρατηρούμε τους συλλογισμούς που διδάσκει να κάνουμε ο Χριστός.
Οι διάφοροι αιρετικοί λένε "δεν γράφει πουθενά Παναγία η Γραφή", όμως αν δούμε σε άλλο σημείο η Γραφή αποκαλεί πανάγια βουνά ή χωράφια, δηλαδή πέτρες και χώματα, αν λοιπόν χωράφια και χώματα αποκαλεί η Γραφή πανάγια, πόσο διαβολοκίνητος είναι αυτός που υποβιβάζει την μητέρα του Θεού κάτω από αυτά; Επίσης παρατηρούμε ότι ο επίγειος πατέρας δίνει τα αγαθά στα παιδιά του, οπότε πόσῳ μᾶλλον ο ουράνιος Πατέρας δίνει τα αγαθά. Βεβαίως ο επουράνιος Πατέρας ούτε αδυνατεί, ούτε λαθεύει, ούτε αδρανεί, ούτε δίδει κάτι μη ωφέλιμο εξ αγνοίας, όπως συμβαίνει με τον επίγειο.
Οπότε αυτό το δόμα που δίδει μα και θα δώσει μετά από αίτηση στον καθένα μας είναι το αγαθό δόμα όπως πολύ διδακτικά το περιγράφει. Αγαθό δηλαδή το ανάλογο και το κατάλληλο προς το συμφέρον μας, γιατί όπως ο στοργικός πατέρας γνωρίζει το καλύτερο για το παιδί φροντίζοντάς το και κάποιες φορές του δίδει την μια τροφή και όχι την άλλη ή άλλες του κάνει το χατήρι και άλλες όχι, όμοια και ο ουράνιος πατήρ θα δώσει το αγαθό δόμα στο παιδί του, αυτό που είναι το κατάλληλο.
Ο Χριστός δίδει τα αγαθά στο παιδί του, η φράση λοιπόν παντός αγαθού κάνει λόγο για τα δόματα ἀγαθά, δόμα με όμικρον σημαίνει δωρεά. Αγαθό δόμα γιατί ο ίδιος είναι αγαθός ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι Ματθ. 20,15 όπως μας λέει στην πολύ διδακτική παραβολή των εργατών του αμπελώνα. Η αγαθότητα του Θεού θέλει τον άνθρωπο σε θεοκοινωνία, δηλαδή ο άνθρωπος να είναι με τον Θεό, να κατοικήσει στον άνθρωπο ο Θεός, κατ' επέκταση το αγαθό δόμα που θα λάβει όποιος τον εκζητεί είναι τρία πράγματα τα οποία έχουν σχέση μεταξύ τους.
Πρώτον θα είναι αγαθό δόμα υλικό το οποίο θα παρέχει ο Θεός ανάλογα με το πνευματικό συμφέρον του κάθε ενός. Αυτό διότι σε κάποιον ένα ορισμένο υλικό αγαθό θα είναι εμπόδιο στον αγώνα του αλλά σε άλλον βοήθημα. Δεν θα ελαττωθεί σε αυτόν το συγκεκριμένο υλικό αγαθό διότι το εργάζεται σωστά και θα εισαχθεί στην Βασιλεία, όμως σε άλλον το ίδιο υλικό αγαθό δεν θα είναι σε αφθονία αφού θα τον επιβαρύνει.
Οπότε αυτό το δόμα που δίδει μα και θα δώσει μετά από αίτηση στον καθένα μας είναι το αγαθό δόμα όπως πολύ διδακτικά το περιγράφει. Αγαθό δηλαδή το ανάλογο και το κατάλληλο προς το συμφέρον μας, γιατί όπως ο στοργικός πατέρας γνωρίζει το καλύτερο για το παιδί φροντίζοντάς το και κάποιες φορές του δίδει την μια τροφή και όχι την άλλη ή άλλες του κάνει το χατήρι και άλλες όχι, όμοια και ο ουράνιος πατήρ θα δώσει το αγαθό δόμα στο παιδί του, αυτό που είναι το κατάλληλο.
Ο Χριστός δίδει τα αγαθά στο παιδί του, η φράση λοιπόν παντός αγαθού κάνει λόγο για τα δόματα ἀγαθά, δόμα με όμικρον σημαίνει δωρεά. Αγαθό δόμα γιατί ο ίδιος είναι αγαθός ὅτι ἐγὼ ἀγαθός εἰμι Ματθ. 20,15 όπως μας λέει στην πολύ διδακτική παραβολή των εργατών του αμπελώνα. Η αγαθότητα του Θεού θέλει τον άνθρωπο σε θεοκοινωνία, δηλαδή ο άνθρωπος να είναι με τον Θεό, να κατοικήσει στον άνθρωπο ο Θεός, κατ' επέκταση το αγαθό δόμα που θα λάβει όποιος τον εκζητεί είναι τρία πράγματα τα οποία έχουν σχέση μεταξύ τους.
Πρώτον θα είναι αγαθό δόμα υλικό το οποίο θα παρέχει ο Θεός ανάλογα με το πνευματικό συμφέρον του κάθε ενός. Αυτό διότι σε κάποιον ένα ορισμένο υλικό αγαθό θα είναι εμπόδιο στον αγώνα του αλλά σε άλλον βοήθημα. Δεν θα ελαττωθεί σε αυτόν το συγκεκριμένο υλικό αγαθό διότι το εργάζεται σωστά και θα εισαχθεί στην Βασιλεία, όμως σε άλλον το ίδιο υλικό αγαθό δεν θα είναι σε αφθονία αφού θα τον επιβαρύνει.
Θα αναρωτηθεί κάποιος όμως, επί παραδείγματι, σε όλους τους πλούσιους αιτία υλικού πλούτου είναι ο Θεός; Ο Θεός αγαπητοί άλλοτε χορηγεί και άλλοτε επιτρέπει, σε κάποιους που τον αρνούνται εφόσον αυτό θέλουν επιτρέπει να πλουτίσουν, τους καλεί και αυτούς σε μετάνοια, σε άλλους χορηγεί.
Δεύτερον θα είναι αγαθό δόμα που θα παρέχει ο Θεός υπό την έννοια χάρισμα, τάλαντο, δηλαδή πνευματικό δόμα. Έπειτα ο πιστός διαμέσου της εκζήτησης Κυρίου πάντοτε θα κρατεί, θα κατέχει, το χάρισμα που του δόθηκε διότι η εκζήτηση του Θεού θα τον οδηγεί όχι μόνο αρχικά στο να το χρησιμοποιεί αλλά και να το αυξήσει. Με το χρησιμοποιεί τα τάλαντα δεν νοείται η αδράνεια αλλά η ορθή χρήση, διότι όταν κάποιος δεν εκζητεί τον Θεό τότε τα τάλαντα δεν χρησιμοποιούνται καν, ενώ τα έχεις σε χρήση είναι διαστρέβλωση του δώρου του Θεού και ουσιαστικά είναι σε αχρηστία ή ακριβέστερα είναι προς βλάβη εαυτού και αλλήλων. Εκτός αυτού όταν ο άνθρωπος εκζητεί τον Κύριο τα χαρίσματα που του έχουν δοθεί θα αυξάνονται όπως μας δίδαξε η παραβολή των δέκα ταλάντων. Δεν θα ελαττωθεί λοιπόν κανένα αγαθό, τάλαντο, διότι ο Θεός είναι αγαθός και μας δίδει τα διάφορα χαρίσματα, ενώ εάν δεν τον ζητούμε τότε αυτά θα αρθούν από εμάς όπως παρατηρούμε στην παραβολή, ἄρατε οὖν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ. Ματθ. 25,28-29 Πάρτε από αυτόν το τάλαντο και δώστε το σε εκείνον που έχει τα δέκα τάλαντα. Διότι σε όποιον με την εργασία του έχει αυξήσει αυτό που του δόθηκε θα του δοθούν και άλλα πολλά με το παραπάνω. Από εκείνον όμως που του δόθηκαν χαρίσματα αλλά δεν τα καλλιέργησε θα του αφαιρεθεί και αυτό που του δόθηκε.
Του αφαιρείται από ευσπλαχνία ώστε αφενός να μην έχει μεγαλύτερη αυτοκατάκριση ενώ αφετέρου να δοθεί σε άλλον ώστε με την καλλιέργεια του ταλάντου έχει πιθανότητα να έρθει και αυτός που το έχασε στον δρόμο του Θεού.
Τέλος το τρίτο αγαθό που θα παρέχει ο Θεός σε αυτόν που τον ζητάει είναι ο ίδιος. Ο Θεός είναι το μέγιστο αγαθό και αυτός που τον ζητάει θα τον βρει πάντοτε, λέει ο Χριστός ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν Ιω. 14,23. Δηλαδή: εάν κανείς με αγαπά, θα τηρήσει στην ζωή του τις εντολές μου και ο Πατήρ μου θα τον αγαπήσει και θα έλθουμε σε αυτόν και θα μεταβάλουμε την καρδιά του σε μόνιμη κατοικία μας, ώστε αυτός θα είναι έμψυχος ναός του ζώντος Θεού.
Ο Χριστός τηρεί τον λόγο του και κάνει μονή εντός του ανθρώπου όμως για να γίνουμε κατοικητήριο Θεού πρέπει και εμείς από την πλευρά μας "να τηρούμε τον λόγον του", είδαμε τόν λόγον μου τηρήσει και "να πιστεύουμε σε αυτόν που απέστειλε ο Πατέρας" όπως μας διδάσκει ο Χριστός απαντώντας σε αυτούς που τον ρώτησαν τι θέλει ο Θεός να κάνουν, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος, αυτό σημαίνει να ακούμε τις εντολές του και να εργαστούμε με ζήλο. "Πιστεύουμε στον Χριστό" δηλαδή έχουμε πίστη και "τηρούμε τον λόγο του", δηλαδή εργαζόμαστε με ζήλο τις εντολές, είμαστε και εμείς σαν τους εργάτες του αμπελώνα.
Σε αυτήν την παραβολή που είδαμε πριν ότι ο Χριστός μας λέει ὅτι ἐγώ ἀγαθός εἰμι μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο κύριος του αμπελώνα, ο οποίος είναι ο Θεός, προσλαμβάνει εργάτες σε διαφορετικές ώρες της ημέρας ώστε να εργαστούν στο αμπέλι. Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐξῆλθεν ἅμα πρωΐ μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τόν ἀμπελῶνα αὐτοῦ καί συμφωνήσας μετά τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τήν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτούς εἰς τόν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. Ματθ. 20,1-2. Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα άνθρωπο ο οποίος πρωί πρωί βγήκε να μισθώσει εργάτες για το αμπέλι του και αφού συμφώνησε με τους εργάτες να τους πληρώνει ημερομίσθιο ένα δηνάριο τους έστειλε στο αμπέλι.
Ο μισθός του ενός δηναρίου είναι η σωτηρία μας, οι διάφορες ώρες της πρόσληψης των εργατών είναι η κλήση μας από τον Θεό, άλλος θα κληθεί μικρός άλλος μεγάλος, αμπέλι είναι ο εαυτός μας η Εκκλησία και ο κόσμος. Σε αυτά τα τρία εργαζόμαστε ώστε να προοδεύσουμε και να φέρουμε καρπό. Σαν μέρος του αμπελιού πρέπει ακολουθώντας τις εντολές να προοδεύουμε πνευματικά, να έχουμε σωστή ζωή γενόμενοι παράδειγμα, να συμμετέχουμε στα ζωοποιά μυστήρια, τότε τα κλήματα φέρουμε καρπό πολύ, ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν Ιω. 15,5. Πρέπει ακολουθώντας τις εντολές να είμαστε ωφέλιμοι στους αδελφούς μας Χριστιανούς, να είμαστε ωφέλιμοι στους αδελφούς μας ανθρώπους και να διαδίδουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Βεβαίως είναι ευκόλως εννοούμενο ότι ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη ώστε να μας μισθώσει ως ἐργάτας εἰς τόν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. Ούτε είναι υπερήφανος και θεωρεί την εργασία για κατώτερους, ούτε βαριέται να δουλέψει, ούτε εργάτες έχει ανάγκη όπως ένας άνθρωπος ο οποίος αν δεν προσλάβει τότε δεν θα υπάρξει συγκομιδή από τον αμπελώνα ή θα είναι αμελητέα η συγκομιδή.
Δεν μας χρειάζεται απολύτως τίποτα, είναι ο ίδιος όχι μόνο ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα, είδαμε ότι είπε ἀμπελῶνα αὐτοῦ, αμπελώνα του, αλλά και ο γεωργός του, ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι Ιω. 15,1, αυτός που σπείρει φροντίζει και συλλέγει, δηλαδή αρχίζει οδηγεί και φέρει εις πέρας την σωτηρία.
Ο Θεός λοιπόν με τα δυο πρώτα αγαθά, τα διάφορα υλικά που μας παρέχει μα και τα τάλαντα που μας δίνει, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάνει τον εαυτό του χρεώστη προς εμάς. Από άπειρη αγάπη ο Θεός μας δίδει αυτά που θα χρειαστούμε και έχουμε την δυνατότητα να φέρουμε έτσι ώστε να εργαστούμε στον αμπελώνα. Σε έναν δίνει το κοφίνι, σε άλλον το ψαλίδι τρύγου και λοιπά. Έπειτα θα λέγαμε ότι χρωστάει εντός εισαγωγικών το δηνάριο σε εμάς όπως βλέπουμε να γίνεται στην παραβολή των εργατών του αμπελώνος στην οποία κάνει συμφωνία με τους εργάτες. Στην πραγματικότητα αυτό που χρωστάει ο Θεός είναι ότι ο κάθε ένας μας έχει διαλέξει, το δηνάριο ή την απόρριψη του, την αποδοχή της σωτηρίας ή όχι.
Εδώ κατανοούμε ότι εμείς δεν έχουμε τίποτα δικό μας άρα δεν κάναμε και απολύτως τίποτα στον αμπελώνα είτε του εαυτού είτε τον αμπελώνα κόσμο. Οτιδήποτε καλό και αν κάνουμε, οτιδήποτε αγώνα και αν είχαμε, είναι από αυτά που μας έδωσε ο Κύριος και το χρωστάμε στον ιδιοκτήτη ἀμπελῶνα αὐτοῦ και στον γεωργό γεωργός ἐστι.
Δεύτερον θα είναι αγαθό δόμα που θα παρέχει ο Θεός υπό την έννοια χάρισμα, τάλαντο, δηλαδή πνευματικό δόμα. Έπειτα ο πιστός διαμέσου της εκζήτησης Κυρίου πάντοτε θα κρατεί, θα κατέχει, το χάρισμα που του δόθηκε διότι η εκζήτηση του Θεού θα τον οδηγεί όχι μόνο αρχικά στο να το χρησιμοποιεί αλλά και να το αυξήσει. Με το χρησιμοποιεί τα τάλαντα δεν νοείται η αδράνεια αλλά η ορθή χρήση, διότι όταν κάποιος δεν εκζητεί τον Θεό τότε τα τάλαντα δεν χρησιμοποιούνται καν, ενώ τα έχεις σε χρήση είναι διαστρέβλωση του δώρου του Θεού και ουσιαστικά είναι σε αχρηστία ή ακριβέστερα είναι προς βλάβη εαυτού και αλλήλων. Εκτός αυτού όταν ο άνθρωπος εκζητεί τον Κύριο τα χαρίσματα που του έχουν δοθεί θα αυξάνονται όπως μας δίδαξε η παραβολή των δέκα ταλάντων. Δεν θα ελαττωθεί λοιπόν κανένα αγαθό, τάλαντο, διότι ο Θεός είναι αγαθός και μας δίδει τα διάφορα χαρίσματα, ενώ εάν δεν τον ζητούμε τότε αυτά θα αρθούν από εμάς όπως παρατηρούμε στην παραβολή, ἄρατε οὖν ἀπ᾿ αὐτοῦ τὸ τάλαντον καὶ δότε τῷ ἔχοντι τὰ δέκα τάλαντα τῷ γὰρ ἔχοντι παντὶ δοθήσεται καὶ περισσευθήσεται, ἀπὸ δὲ τοῦ μὴ ἔχοντος καὶ ὃ ἔχει ἀρθήσεται ἀπ᾿ αὐτοῦ. Ματθ. 25,28-29 Πάρτε από αυτόν το τάλαντο και δώστε το σε εκείνον που έχει τα δέκα τάλαντα. Διότι σε όποιον με την εργασία του έχει αυξήσει αυτό που του δόθηκε θα του δοθούν και άλλα πολλά με το παραπάνω. Από εκείνον όμως που του δόθηκαν χαρίσματα αλλά δεν τα καλλιέργησε θα του αφαιρεθεί και αυτό που του δόθηκε.
Του αφαιρείται από ευσπλαχνία ώστε αφενός να μην έχει μεγαλύτερη αυτοκατάκριση ενώ αφετέρου να δοθεί σε άλλον ώστε με την καλλιέργεια του ταλάντου έχει πιθανότητα να έρθει και αυτός που το έχασε στον δρόμο του Θεού.
Τέλος το τρίτο αγαθό που θα παρέχει ο Θεός σε αυτόν που τον ζητάει είναι ο ίδιος. Ο Θεός είναι το μέγιστο αγαθό και αυτός που τον ζητάει θα τον βρει πάντοτε, λέει ο Χριστός ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τόν λόγον μου τηρήσει, καί ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καί πρός αὐτόν ἐλευσόμεθα καί μονήν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν Ιω. 14,23. Δηλαδή: εάν κανείς με αγαπά, θα τηρήσει στην ζωή του τις εντολές μου και ο Πατήρ μου θα τον αγαπήσει και θα έλθουμε σε αυτόν και θα μεταβάλουμε την καρδιά του σε μόνιμη κατοικία μας, ώστε αυτός θα είναι έμψυχος ναός του ζώντος Θεού.
Ο Χριστός τηρεί τον λόγο του και κάνει μονή εντός του ανθρώπου όμως για να γίνουμε κατοικητήριο Θεού πρέπει και εμείς από την πλευρά μας "να τηρούμε τον λόγον του", είδαμε τόν λόγον μου τηρήσει και "να πιστεύουμε σε αυτόν που απέστειλε ο Πατέρας" όπως μας διδάσκει ο Χριστός απαντώντας σε αυτούς που τον ρώτησαν τι θέλει ο Θεός να κάνουν, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος, αυτό σημαίνει να ακούμε τις εντολές του και να εργαστούμε με ζήλο. "Πιστεύουμε στον Χριστό" δηλαδή έχουμε πίστη και "τηρούμε τον λόγο του", δηλαδή εργαζόμαστε με ζήλο τις εντολές, είμαστε και εμείς σαν τους εργάτες του αμπελώνα.
Σε αυτήν την παραβολή που είδαμε πριν ότι ο Χριστός μας λέει ὅτι ἐγώ ἀγαθός εἰμι μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι ο κύριος του αμπελώνα, ο οποίος είναι ο Θεός, προσλαμβάνει εργάτες σε διαφορετικές ώρες της ημέρας ώστε να εργαστούν στο αμπέλι. Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐξῆλθεν ἅμα πρωΐ μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τόν ἀμπελῶνα αὐτοῦ καί συμφωνήσας μετά τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τήν ἡμέραν ἀπέστειλεν αὐτούς εἰς τόν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. Ματθ. 20,1-2. Η βασιλεία των ουρανών μοιάζει με ένα άνθρωπο ο οποίος πρωί πρωί βγήκε να μισθώσει εργάτες για το αμπέλι του και αφού συμφώνησε με τους εργάτες να τους πληρώνει ημερομίσθιο ένα δηνάριο τους έστειλε στο αμπέλι.
Ο μισθός του ενός δηναρίου είναι η σωτηρία μας, οι διάφορες ώρες της πρόσληψης των εργατών είναι η κλήση μας από τον Θεό, άλλος θα κληθεί μικρός άλλος μεγάλος, αμπέλι είναι ο εαυτός μας η Εκκλησία και ο κόσμος. Σε αυτά τα τρία εργαζόμαστε ώστε να προοδεύσουμε και να φέρουμε καρπό. Σαν μέρος του αμπελιού πρέπει ακολουθώντας τις εντολές να προοδεύουμε πνευματικά, να έχουμε σωστή ζωή γενόμενοι παράδειγμα, να συμμετέχουμε στα ζωοποιά μυστήρια, τότε τα κλήματα φέρουμε καρπό πολύ, ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν Ιω. 15,5. Πρέπει ακολουθώντας τις εντολές να είμαστε ωφέλιμοι στους αδελφούς μας Χριστιανούς, να είμαστε ωφέλιμοι στους αδελφούς μας ανθρώπους και να διαδίδουμε το μήνυμα του Ευαγγελίου.
Βεβαίως είναι ευκόλως εννοούμενο ότι ο Θεός δεν έχει καμία ανάγκη ώστε να μας μισθώσει ως ἐργάτας εἰς τόν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. Ούτε είναι υπερήφανος και θεωρεί την εργασία για κατώτερους, ούτε βαριέται να δουλέψει, ούτε εργάτες έχει ανάγκη όπως ένας άνθρωπος ο οποίος αν δεν προσλάβει τότε δεν θα υπάρξει συγκομιδή από τον αμπελώνα ή θα είναι αμελητέα η συγκομιδή.
Δεν μας χρειάζεται απολύτως τίποτα, είναι ο ίδιος όχι μόνο ο ιδιοκτήτης του αμπελώνα, είδαμε ότι είπε ἀμπελῶνα αὐτοῦ, αμπελώνα του, αλλά και ο γεωργός του, ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι Ιω. 15,1, αυτός που σπείρει φροντίζει και συλλέγει, δηλαδή αρχίζει οδηγεί και φέρει εις πέρας την σωτηρία.
Ο Θεός λοιπόν με τα δυο πρώτα αγαθά, τα διάφορα υλικά που μας παρέχει μα και τα τάλαντα που μας δίνει, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάνει τον εαυτό του χρεώστη προς εμάς. Από άπειρη αγάπη ο Θεός μας δίδει αυτά που θα χρειαστούμε και έχουμε την δυνατότητα να φέρουμε έτσι ώστε να εργαστούμε στον αμπελώνα. Σε έναν δίνει το κοφίνι, σε άλλον το ψαλίδι τρύγου και λοιπά. Έπειτα θα λέγαμε ότι χρωστάει εντός εισαγωγικών το δηνάριο σε εμάς όπως βλέπουμε να γίνεται στην παραβολή των εργατών του αμπελώνος στην οποία κάνει συμφωνία με τους εργάτες. Στην πραγματικότητα αυτό που χρωστάει ο Θεός είναι ότι ο κάθε ένας μας έχει διαλέξει, το δηνάριο ή την απόρριψη του, την αποδοχή της σωτηρίας ή όχι.
Εδώ κατανοούμε ότι εμείς δεν έχουμε τίποτα δικό μας άρα δεν κάναμε και απολύτως τίποτα στον αμπελώνα είτε του εαυτού είτε τον αμπελώνα κόσμο. Οτιδήποτε καλό και αν κάνουμε, οτιδήποτε αγώνα και αν είχαμε, είναι από αυτά που μας έδωσε ο Κύριος και το χρωστάμε στον ιδιοκτήτη ἀμπελῶνα αὐτοῦ και στον γεωργό γεωργός ἐστι.
Πρέπει πάντα να έχουμε κατά νου ότι τίποτα δεν κάναμε εμείς, είναι η αλήθεια αυτό, δεν είναι ταπείνωση όταν το λέμε ή το σκεφτόμαστε, να μην ξεχνάμε ότι χωρίς αυτόν δεν μπορούμε να
κάνουμε τίποτα ὁ μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος
φέρει καρπόν πολύν ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν Ιωαν. 15,5
Το τρίτο λοιπόν και μέγιστο αγαθό που έρχεται από την χορηγία των δύο προηγούμενων είναι η παροχή του απόλυτου αγαθού, η κατοίκηση του Θεού εντός μας μονήν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν και η εισαγωγή του πιστού στην Ουράνιο Βασιλεία.
Επειδή τα προηγούμενα αγαθά που θα λάβει ο άνθρωπος τον οδηγούν στο τελευταίο, το απόλυτο αγαθό, για αυτό μπορεί να δούμε έναν απλό και χωρίς κανένα πλούτο πιστό που δεν έχει τα αγαθά του κόσμου, που σε αυτόν έχει ελαττωθεί ή και είναι ανύπαρκτο το ένα ή το άλλο υλικό, που δεν είναι γεμάτος "παντός αγαθού", αυτός παρά το ότι ίσως είναι ρακένδυτος ή πάμφτωχος, είναι όμως χορτασμένος από την Θεία Χάρη και πλούσιος και δεν αλλάζει με κανένα πλούτο του κόσμου την μέθεξη Θεού, το απόλυτο αγαθό που έλαβε.
Το τρίτο λοιπόν και μέγιστο αγαθό που έρχεται από την χορηγία των δύο προηγούμενων είναι η παροχή του απόλυτου αγαθού, η κατοίκηση του Θεού εντός μας μονήν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν και η εισαγωγή του πιστού στην Ουράνιο Βασιλεία.
Επειδή τα προηγούμενα αγαθά που θα λάβει ο άνθρωπος τον οδηγούν στο τελευταίο, το απόλυτο αγαθό, για αυτό μπορεί να δούμε έναν απλό και χωρίς κανένα πλούτο πιστό που δεν έχει τα αγαθά του κόσμου, που σε αυτόν έχει ελαττωθεί ή και είναι ανύπαρκτο το ένα ή το άλλο υλικό, που δεν είναι γεμάτος "παντός αγαθού", αυτός παρά το ότι ίσως είναι ρακένδυτος ή πάμφτωχος, είναι όμως χορτασμένος από την Θεία Χάρη και πλούσιος και δεν αλλάζει με κανένα πλούτο του κόσμου την μέθεξη Θεού, το απόλυτο αγαθό που έλαβε.
Πράγματι, αληθώς λέει ο Ψαλμός οὐκ ἔστιν ὑστέρημα τοῖς φοβουμένοις αὐτόν, δεν θα επιτρέψει να στερηθούν από τίποτε όσοι τον σέβονται, είναι ο ακριβώς προηγούμενος στίχος από το πλούσιοι επτώχευσαν.
Κατανοούμε λοιπόν ότι το αγαθό που δεν θα ελαττωθεί δεν θα είναι κάποιο υλικό και ειδικά χρήματα ακίνητα αυτοκίνητα ή γενικώς πλούτη. Αυτά είναι αγαθά δόματα, δηλαδή καλά πράγματα, καλές δωρεές, με το σκεπτικό "του κόσμου τούτου", διότι ο κόσμος και όχι ο Θεός τα έχει αναγάγει σε κάτι το καλό και τον στόχο κάθε ανθρώπου. Όμως ο πραγματικός στόχος του ανθρώπου είναι να γίνει κατοικητήριο Θεού άρα ο πλούτος δεν είναι αγαθό, είναι ένα μέσον, το οποίο κάποιον θα βοηθήσει, θα του είναι δόμα αγαθό, όμως άλλον θα δυσκολέψει, θα του είναι δόμα μη αγαθό, όπως και όλα τα υπόλοιπα, είτε υλικά είτε τάλαντα, ακόμη και άνθρωποι, σύζυγοι συγγενείς ή παιδιά, άλλον θα δυσκολέψουν ενώ άλλον θα βοηθήσουν.
Έτσι ο στίχος του Ψαλμού 33 που κατ' εντολήν Αγίου Πνεύματος υποδείχθηκε για την αρτοκλασία των πέντε άρτων η οποία υπενθυμίζει το θαύμα, δεν μας διδάσκει ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει να έχουμε κάθε υλικό και ουκ ελαττωθεί σε εμάς οτιδήποτε, ούτε λέει ότι αν πιστεύουμε θα πλουτίσουμε, ούτε πάλι εννοεί ότι κάποιοι πλούσιοι χρεοκόπησαν όμως άλλοι θα κρατήσουν τα λεφτά τους διότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά μας διδάσκει ακριβώς το αντίθετο, να εργαζόμαστε με ζήλο ώστε να γίνουμε κατοικητήριο Θεού και να μην αναζητούμε τον Χριστό διότι "φάγαμε και χορτάσαμε από τους άρτους", δηλαδή να μην βλέπουμε τον Χριστό σαν υπηρέτη των υλιστικών επιθυμιών μας ούτε να σκεφτόμαστε αποκλειστικά και μόνο την ύλη.
Καί εὑρόντες αὐτόν πέραν τῆς θαλάσσης εἶπον αὐτῷ· ῥαββί, πότε ὧδε γέγονας; ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν· ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ζητεῖτέ με, οὐχ ὅτι εἴδετε σημεῖα, ἀλλ᾿ ὅτι ἐφάγετε ἐκ τῶν ἄρτων καί ἐχορτάσθητε ἐργάζεσθε μή τήν βρῶσιν τήν ἀπολλυμένην, ἀλλά τήν βρῶσιν τήν μένουσαν εἰς ζωήν αἰώνιον, ἣν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὑμῖν δώσει· τοῦτον γάρ ὁ πατήρ ἐσφράγισεν ὁ Θεός εἶπον οὖν πρός αὐτόν· τί ποιῶμεν ἵνα ἐργαζώμεθα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστι τό ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος. Ιω. 6,25-29 Δηλαδή: την επόμενη ημέρα από το θαύμα με τους πέντε άρτους οι άνθρωποι πήγαν και έψαχναν τον Χριστό στο σημείο.
Κατανοούμε λοιπόν ότι το αγαθό που δεν θα ελαττωθεί δεν θα είναι κάποιο υλικό και ειδικά χρήματα ακίνητα αυτοκίνητα ή γενικώς πλούτη. Αυτά είναι αγαθά δόματα, δηλαδή καλά πράγματα, καλές δωρεές, με το σκεπτικό "του κόσμου τούτου", διότι ο κόσμος και όχι ο Θεός τα έχει αναγάγει σε κάτι το καλό και τον στόχο κάθε ανθρώπου. Όμως ο πραγματικός στόχος του ανθρώπου είναι να γίνει κατοικητήριο Θεού άρα ο πλούτος δεν είναι αγαθό, είναι ένα μέσον, το οποίο κάποιον θα βοηθήσει, θα του είναι δόμα αγαθό, όμως άλλον θα δυσκολέψει, θα του είναι δόμα μη αγαθό, όπως και όλα τα υπόλοιπα, είτε υλικά είτε τάλαντα, ακόμη και άνθρωποι, σύζυγοι συγγενείς ή παιδιά, άλλον θα δυσκολέψουν ενώ άλλον θα βοηθήσουν.
Έτσι ο στίχος του Ψαλμού 33 που κατ' εντολήν Αγίου Πνεύματος υποδείχθηκε για την αρτοκλασία των πέντε άρτων η οποία υπενθυμίζει το θαύμα, δεν μας διδάσκει ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει να έχουμε κάθε υλικό και ουκ ελαττωθεί σε εμάς οτιδήποτε, ούτε λέει ότι αν πιστεύουμε θα πλουτίσουμε, ούτε πάλι εννοεί ότι κάποιοι πλούσιοι χρεοκόπησαν όμως άλλοι θα κρατήσουν τα λεφτά τους διότι πιστεύουν στον Θεό, αλλά μας διδάσκει ακριβώς το αντίθετο, να εργαζόμαστε με ζήλο ώστε να γίνουμε κατοικητήριο Θεού και να μην αναζητούμε τον Χριστό διότι "φάγαμε και χορτάσαμε από τους άρτους", δηλαδή να μην βλέπουμε τον Χριστό σαν υπηρέτη των υλιστικών επιθυμιών μας ούτε να σκεφτόμαστε αποκλειστικά και μόνο την ύλη.
Καί εὑρόντες αὐτόν πέραν τῆς θαλάσσης εἶπον αὐτῷ· ῥαββί, πότε ὧδε γέγονας; ἀπεκρίθη αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς καί εἶπεν· ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ζητεῖτέ με, οὐχ ὅτι εἴδετε σημεῖα, ἀλλ᾿ ὅτι ἐφάγετε ἐκ τῶν ἄρτων καί ἐχορτάσθητε ἐργάζεσθε μή τήν βρῶσιν τήν ἀπολλυμένην, ἀλλά τήν βρῶσιν τήν μένουσαν εἰς ζωήν αἰώνιον, ἣν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὑμῖν δώσει· τοῦτον γάρ ὁ πατήρ ἐσφράγισεν ὁ Θεός εἶπον οὖν πρός αὐτόν· τί ποιῶμεν ἵνα ἐργαζώμεθα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καί εἶπεν αὐτοῖς· τοῦτό ἐστι τό ἔργον τοῦ Θεοῦ, ἵνα πιστεύσητε εἰς ὃν ἀπέστειλεν ἐκεῖνος. Ιω. 6,25-29 Δηλαδή: την επόμενη ημέρα από το θαύμα με τους πέντε άρτους οι άνθρωποι πήγαν και έψαχναν τον Χριστό στο σημείο.
Δεν τον συνάντησαν εκεί, έψαξαν παντού στην περιοχή και είδαν ότι δεν βρίσκεται πουθενά. Τελικά τον βρήκαν στο
απέναντι μέρος της θάλασσας, δηλαδή αυτό προς την πόλη Καπερναούμ. Ξέροντας ότι δεν υπήρχε άλλο πλοίο που έκανε το δρομολόγιο παρά μόνο ένα και έχοντας δει ότι σε αυτό μπήκαν οι απόστολοι αλλά όχι ο Χριστός οι άνθρωποι τον ρώτησαν: Διδάσκαλε, πότε πρόλαβες και ήρθες εδώ; (Είχε περπατήσει στην θάλασσα). Τότε ο Χριστός απάντησε: αλήθεια σας λέω, ζητάτε να με βρείτε όχι διότι είδατε τα θαύματά
μου και έχετε πεισθεί για την Θεία μου αποστολή, αλλά γιατί φάγατε
και χορτάσατε από τους άρτους. Μην φροντίζετε αποκλειστικά και
μόνο και μη εργάζεσθε για την υλική τροφή η οποία είναι προσωρινή και
χάνεται αλλά πρώτα να ζητάτε την πνευματική τροφή η οποία εξασφαλίζει την αιώνια ζωή.
Αυτή την τροφή θα σας την δώσει ο υιός του ανθρώπου, διότι ο Πατήρ αυτόν μόνο απέδειξε επίσημα σαν να έβαλε την σφραγίδα
του ότι αυτός είναι που δίνει την πνευματική τροφή και την αιώνια
ζωή. Ρώτησαν τότε αυτοί τον Χριστό: τι να κάνουμε ώστε να εργαζόμαστε τα
έργα που θέλει ο Θεός; Ο Χριστός απάντησε, αυτό είναι
το έργο που θέλει ο Θεός να κάνετε, να πιστεύετε σε αυτόν που έχει εκείνος έχει στείλει.
Κατ' εντολήν Αγίου Πνεύματος καθώς ο ιερέας έχει στα χέρια του τον άρτο ψάλει το συγκεκριμένο στίχο λέγοντας σε εμάς εκ μέρους του Χριστού να μην τον ζητάμε διότι έχουμε στον νου μόνο τα υλικά τα οποία είναι προσωρινά και χάνονται και ορισμένα θα μας δυσκολέψουν ή θα είναι έως και κλείσιμο της Βασιλείας για εμάς, αλλά πρώτιστα να ζητάμε την πνευματική τροφή και τον άρτο Χριστό.
Κατ' εντολήν Αγίου Πνεύματος καθώς ο ιερέας έχει στα χέρια του τον άρτο ψάλει το συγκεκριμένο στίχο λέγοντας σε εμάς εκ μέρους του Χριστού να μην τον ζητάμε διότι έχουμε στον νου μόνο τα υλικά τα οποία είναι προσωρινά και χάνονται και ορισμένα θα μας δυσκολέψουν ή θα είναι έως και κλείσιμο της Βασιλείας για εμάς, αλλά πρώτιστα να ζητάμε την πνευματική τροφή και τον άρτο Χριστό.
Καθώς ο ιερεύς κρατάει τον άρτο ψάλλοντας τον στίχο, μας λέει ότι αν δεν πιστεύουμε στον Χριστό όπως πρέπει αλλά ενδιαφερόμαστε πρώτα για την ύλη και αν τον αναζητάμε απλά και μόνο για "να χορτάσουμε από άρτους", δηλαδή να αποκτήσουμε ή να συνεχίσουμε να κατέχουμε χρήματα και ακίνητα, τότε σε αυτήν την περίπτωση ο Χριστός αποχωρεί όπως έγινε και τότε. Έτσι οι πλούσιοι δηλαδή αυτοί που έλαβαν τις δωρεές πτωχεύουν επτώχευσαν διότι χάνουν τον πραγματικό πλούτο δηλαδή τα αγαθά δόματα και εν τέλει τον Χριστό, αυτή είναι η πραγματική και η μοναδική πτωχεία.
Εάν ερμηνεύσουμε το πλούσιοι λέγοντας για χρήματα ακίνητα και γενικώς για ύλη, τότε δηλώνουμε ότι υπάρχει προσκόλληση του νου και της καρδίας στην ύλη, οπότε η ερμηνεία μας πλούσιο θεωρεί τον έχοντα πολλά υλικά και όχι τον έχοντα τον γνήσιο πλούτο, δηλαδή τις δωρεές και τον Χριστό. Κατ' επέκταση θεωρούμε την μη ελάττωση παντός αγαθού την πολυτέλεια και το επτώχευσαν σαν χάσιμο ακινήτων και χρημάτων και όχι χάσιμο των αγαθών δομάτων και εν τέλει του Χριστού. Είπε ο Χριστός ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν. Ματθ. 6,21. Η Εκκλησία λίγο προτού μας δώσει τον επίγειο γλυκό άρτο ψάλλει το πλούσιοι επτώχευσαν ώστε μας να διδάξει όλα τα παραπάνω. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να ζητάει μόνο τα υλικά διότι δεν θα ζήσει μόνο με αυτά αλλά θα ζήσει με κάθε λόγο που βγαίνει από το στόμα του Θεού, ειδάλλως έχει πίστη όπως ο Διάβολος που πιστεύει και φρίττει αλλά τίποτα δεν ωφελείται και τα δαιμόνια πιστεύουσι και φρίσσουσι Ιακ. 2,19. Δείχνοντάς του ο ιερεύς τον άρτο καθώς ψάλει τον στίχο, διδάσκει σε αυτόν ότι αν ενδιαφέρεται μόνο για τα υλικά, τότε όλα όσα του έδωσε ο Θεός τα στρέφει εναντίων του Θεού και έτσι προδίδει τον Χριστό αλλά και βεβηλώνει τον εαυτό του ἕνεκεν κλασμάτων ἄρτων Ιεζ. 13,19 για λίγα κομμάτια άρτων. Εβεβήλουν με πρός τόν λαόν μου ἕνεκεν δρακός κριθῶν καί ἕνεκεν κλασμάτων ἄρτων. Δηλαδή για ψίχουλα χάνει τα αγαθά δόματα και τον ανεκτίμητο.
Βλέπεις ότι ήταν μεγάλη διδαχή προς εμάς το γεγονός ότι ο Χριστός έφυγε από τους "μαθητές", δηλαδή το πλήθος που άκουγε το κήρυγμα αλλά στην πραγματικότητα τον ζητούσε για τα υλικά; Και δες ότι ξανά διδάσκει με την πράξη του να ακολουθήσει τους εκτός εισαγωγικών μαθητές στην θάλασσα. Με αυτό σε πληροφορεί ότι ακολουθεί τους γνήσιους μαθητές στην πορεία του πελάγους της ζωής και τους βοηθάει στις τρικυμίες της. Ο Χριστός δεν έκανε τίποτα τυχαίο ενώ είναι η κεφαλή της Εκκλησίας, οπότε ότι γίνεται και λέγεται και στο σώμα του, δηλαδή την Εκκλησία, δεν είναι ούτε τυχαία ούτε σχήματα που λέει ο λόγος. Λέει πτώχευσαν πλούσιοι ή λέει όσοι τον ζητούν ουκ ελατωθήσονται παντός αγαθού αλλά εντάξει ρε παιδί μου, που λέει ο λόγος, μην το παίρνουμε και τοις μετρητοίς. Όπως είδαμε όλα είναι αληθινά και με βαθύτατο νόημα, η Εκκλησία δεν είναι θεατρική σκηνή, όλα όσα λέγονται είναι μετά από εντολή Αγίου Πνεύματος.
Δίδοντας η Εκκλησία τον γλυκό άρτο, υπενθυμίζει και διδάσκει ότι δεν πρέπει να αποζητάμε μόνο τον επίγειο αλλά πρώτιστα τον επουράνιο άρτο, μακάριος ὃς φάγεται ἄρτον ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ. Δίδοντας τον γλυκό άρτο μας διδάσκει να ζητάμε τον γλυκό Άρτο της ζωής τον οποίον όποιος φάει δεν θα πεινάσει ούτε θα διψάσει ποτέ, εἶπε
δὲ αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς· ὁ ἐρχόμενος πρός με οὐ
μὴ πεινάσῃ, καί ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μή διψήσῃ πώποτε. Ιω. 6,35
Τότε τους είπε ο Ιησούς, εγώ είμαι ο άρτος της ζωής. Εκείνος που έρχεται
κοντά μου, ποτέ δεν θα πεινάσει πνευματικώς και εκείνος που πιστεύει
σε εμένα ποτέ δεν θα διψάσει.
Έχει δε βάλει τον στίχο από τον Ψαλμό και δεν έχει μελοποιήσει περίπου τα λόγια του Χριστού όπως βλέπουμε πολύ συχνά και γίνεται σε ύμνους. Αυτό έχει σκοπό ώστε να οδηγήσει τον νου μας όχι μόνο στο θαύμα αλλά και στο νόημα της ζωής. Στις οδηγίες που δίνει αργότερα ο Ψαλμός στο πως ο άνθρωπος πραγματικά θα πετύχει στην ζωή, στο πως θα ζήσει καλή ζωή, το ποια είναι η επιτυχία στην ζωή, θα δούμε ότι λέει, ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς. Ποιος άνθρωπος θέλει να ζήσει ζωή καλή; Ποιος αγαπά να δει ευτυχισμένες τις ημέρες της ζωής του; Και έχουμε τις διάφορες συμβουλές.
Ψαλμός 33 από τους επίμαχους στίχους και μετά:
γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος· μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐλπίζει ἐπ᾿ αὐτόν φοβήθητε τὸν Κύριον πάντες οἱ ἅγιοι αὐτοῦ, ὅτι οὐκ ἔστιν ὑστέρημα τοῖς φοβουμένοις αὐτόν πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ.
Δεῦτε, τέκνα, ἀκούσατέ μου· φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς; παῦσον τὴν γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν, ζήτησον εἰρήνην καὶ δίωξον αὐτήν ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους, καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν, ἐκέκραξαν οἱ δίκαιοι, καὶ ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτῶν, καὶ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῶν ἐῤῥύσατο αὐτούς, ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος· φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται, θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός, καὶ οἱ μισοῦντες τὸν δίκαιον πλημμελήσουσι λυτρώσεται Κύριος ψυχὰς δούλων αὐτοῦ, καὶ οὐ μὴ πλημμελήσουσι πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπ᾿ αὐτόν.
Δοκιμάστε προσωπικά και θα πειστείτε ότι ο Κύριος είναι αγαθός και ευεργετικός. Μακάριος είναι ο άνθρωπος ο οποίος σε αυτόν στηρίζει τις ελπίδες του. Σεβαστείτε και ευλαβηθείτε λοιπόν τον Κύριο διότι δεν θα επιτρέψει να στερηθούν αγαθό εκείνοι που τον σέβονται. Αντίθετα πλούσιοι πτώχευσαν και πείνασαν, ενώ εκείνοι οι οποίοι μετά πίστεως παρακαλούν τον Κύριο δεν θα στερηθούν από κανένα αγαθό.
Ελάτε λοιπόν παιδιά μου και ακούστε με. Θα σας διδάξω να ευλαβείστε τον Θεό. Ποιος άνθρωπος θέλει να ζήσει ζωή καλή; Ποιος αγαπά να δει ευτυχισμένες τις ημέρες της ζωής του; Εσύ που ποθείς και το θέλεις σταμάτησε την γλώσσα σου από κακολογίες και κλείσε τα χείλη σου ώστε να μη λένε δολιότητες. Φύγε μακρυά από κάθε κακό, κάνε το αγαθό και ευάρεστο ενώπιον του Κυρίου. Ζήτησε την ειρήνη με τον συνάνθρωπο με κάθε τρόπο. Τα μάτια του Κυρίου στρέφονται με ευμένεια στους δίκαιους, τα αυτιά του με προσοχή ακούν την δέησή τους. Αντιθέτως οργισμένο το πρόσωπο Κυρίου έχει στραφεί εναντίον των πονηρών ανθρώπων για να εξολοθρεύσει την ανάμνησή τους. Φώναξαν με θερμή προσευχή προς τον Κύριο οι δίκαιοι, ο Κύριος τους εισάκουσε με ευμένεια και τους απάλλαξε από θλίψεις. Ο Κύριος είναι συμπαραστάτης στους ψυχικά συντετριμμένους και θα σώσει αυτούς που έχουν ταπεινό φρόνημα. Πολλές είναι οι θλίψεις των δικαίων, από αυτές θα τους απαλλάξει ο Κύριος. Προφυλάσσει όλα τα οστά τους ώστε κανένα από αυτά να μη πάθει κάτι, αντίθετα ο θάνατος των αμαρτωλών είναι κακός και οδυνηρός. Όσοι μισούν τον δίκαιο θα περιπέσουν σε ολέθρια σφάλματα, ο Θεός θα προφυλάξει την ζωή των δούλων του από τους κινδύνους, δεν θα αποτύχουν στην ζωή τους όλοι όσοι ελπίζουν σε αυτόν.
Έχει δε βάλει τον στίχο από τον Ψαλμό και δεν έχει μελοποιήσει περίπου τα λόγια του Χριστού όπως βλέπουμε πολύ συχνά και γίνεται σε ύμνους. Αυτό έχει σκοπό ώστε να οδηγήσει τον νου μας όχι μόνο στο θαύμα αλλά και στο νόημα της ζωής. Στις οδηγίες που δίνει αργότερα ο Ψαλμός στο πως ο άνθρωπος πραγματικά θα πετύχει στην ζωή, στο πως θα ζήσει καλή ζωή, το ποια είναι η επιτυχία στην ζωή, θα δούμε ότι λέει, ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς. Ποιος άνθρωπος θέλει να ζήσει ζωή καλή; Ποιος αγαπά να δει ευτυχισμένες τις ημέρες της ζωής του; Και έχουμε τις διάφορες συμβουλές.
Ψαλμός 33 από τους επίμαχους στίχους και μετά:
γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος· μακάριος ἀνήρ, ὃς ἐλπίζει ἐπ᾿ αὐτόν φοβήθητε τὸν Κύριον πάντες οἱ ἅγιοι αὐτοῦ, ὅτι οὐκ ἔστιν ὑστέρημα τοῖς φοβουμένοις αὐτόν πλούσιοι ἐπτώχευσαν καὶ ἐπείνασαν, οἱ δὲ ἐκζητοῦντες τὸν Κύριον οὐκ ἐλαττωθήσονται παντὸς ἀγαθοῦ.
Δεῦτε, τέκνα, ἀκούσατέ μου· φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς; παῦσον τὴν γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν, ζήτησον εἰρήνην καὶ δίωξον αὐτήν ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους, καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν, ἐκέκραξαν οἱ δίκαιοι, καὶ ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτῶν, καὶ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῶν ἐῤῥύσατο αὐτούς, ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος· φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται, θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός, καὶ οἱ μισοῦντες τὸν δίκαιον πλημμελήσουσι λυτρώσεται Κύριος ψυχὰς δούλων αὐτοῦ, καὶ οὐ μὴ πλημμελήσουσι πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπ᾿ αὐτόν.
Δοκιμάστε προσωπικά και θα πειστείτε ότι ο Κύριος είναι αγαθός και ευεργετικός. Μακάριος είναι ο άνθρωπος ο οποίος σε αυτόν στηρίζει τις ελπίδες του. Σεβαστείτε και ευλαβηθείτε λοιπόν τον Κύριο διότι δεν θα επιτρέψει να στερηθούν αγαθό εκείνοι που τον σέβονται. Αντίθετα πλούσιοι πτώχευσαν και πείνασαν, ενώ εκείνοι οι οποίοι μετά πίστεως παρακαλούν τον Κύριο δεν θα στερηθούν από κανένα αγαθό.
Ελάτε λοιπόν παιδιά μου και ακούστε με. Θα σας διδάξω να ευλαβείστε τον Θεό. Ποιος άνθρωπος θέλει να ζήσει ζωή καλή; Ποιος αγαπά να δει ευτυχισμένες τις ημέρες της ζωής του; Εσύ που ποθείς και το θέλεις σταμάτησε την γλώσσα σου από κακολογίες και κλείσε τα χείλη σου ώστε να μη λένε δολιότητες. Φύγε μακρυά από κάθε κακό, κάνε το αγαθό και ευάρεστο ενώπιον του Κυρίου. Ζήτησε την ειρήνη με τον συνάνθρωπο με κάθε τρόπο. Τα μάτια του Κυρίου στρέφονται με ευμένεια στους δίκαιους, τα αυτιά του με προσοχή ακούν την δέησή τους. Αντιθέτως οργισμένο το πρόσωπο Κυρίου έχει στραφεί εναντίον των πονηρών ανθρώπων για να εξολοθρεύσει την ανάμνησή τους. Φώναξαν με θερμή προσευχή προς τον Κύριο οι δίκαιοι, ο Κύριος τους εισάκουσε με ευμένεια και τους απάλλαξε από θλίψεις. Ο Κύριος είναι συμπαραστάτης στους ψυχικά συντετριμμένους και θα σώσει αυτούς που έχουν ταπεινό φρόνημα. Πολλές είναι οι θλίψεις των δικαίων, από αυτές θα τους απαλλάξει ο Κύριος. Προφυλάσσει όλα τα οστά τους ώστε κανένα από αυτά να μη πάθει κάτι, αντίθετα ο θάνατος των αμαρτωλών είναι κακός και οδυνηρός. Όσοι μισούν τον δίκαιο θα περιπέσουν σε ολέθρια σφάλματα, ο Θεός θα προφυλάξει την ζωή των δούλων του από τους κινδύνους, δεν θα αποτύχουν στην ζωή τους όλοι όσοι ελπίζουν σε αυτόν.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου