Μικρή Παράκληση μετάφραση ερμηνεία

ο άγιος γέροντας Δανιήλ Γούβαλης

Μικρός Παρακλητικός Κανόνας μετάφραση ερμηνεία

Έβλεπαν οι Ισραηλίτες ότι το πρόσωπο του Μωυσή ακτινοβολούσε Εξ. 34,35

Απαγορεύεται αυστηρότατα η αντιγραφή, η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική μερική περιληπτική κατά παράφραση ή διασκευή.

Απαγορεύεται η απόδοση ή η αναπαραγωγή του περιεχομένου με οποιονδήποτε τρόπο, φωνητικό, έντυπο, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό ή άλλο.

υπό συμπλήρωση

Από τον 16ο αιώνα που εμφανίστηκε η αίρεση του Προτεσταντισμού με τις δεκάδες χιλιάδες ανά τον κόσμο παραφυάδες του η Υπεραγία Θεοτόκος γνώρισε πολλούς εχθρούς. Η αρνητική στάση που έλαβε ο Προτεσταντικός κόσμος στην τιμή των αγίων, στην ασκητική ζωή, στον μοναχισμό, υπήρξαν και αυτά σοβαροί λόγοι που πολέμησαν την Υπεραγία Θεοτόκο.

Ο μικρός Παρακλητικός κανόνας περιφέρεται από τους διάφορους αιρετικούς σαν έκθεμα και τρόπαιο το οποίο καταδεικνύει δήθεν τον υποβιβασμό του Χριστού, έτσι είναι κατάλληλο να δούμε την ερμηνεία του ώστε να καταισχυνθούν οι διάφοροι αιρετικοί. Ξεκινώντας θα πρέπει να ειπωθεί ότι Μεγάλη και Μικρή Παράκληση αλλά και Χαιρετισμοί είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Ο τίτλος Μεγάλος και Μικρός Κανών δεν υπάρχει επειδή κάποιος είναι μεγαλύτερος σε λέξεις ή σε τροπάρια από τον άλλο. Οι ονομασίες είναι διότι ο Μικρός είναι ένα κομμάτι του Μέγα, θα παρατηρήσουμε στην ερμηνεία ότι ο Μικρός Κανόνας ενώνεται στην 8η ωδή με τον Μέγα. Η λύση του μεγάλου μυστηρίου για τις ονομασίες Μικρός και Μέγας αλλά και γιατί 5 τροπάρια στην 9η Ωδή του Μικρού Κανόνος είναι λοιπόν η εξής: Μικρός λέγεται γιατί είναι μια μικρότερη ιστορία μέσα στην μεγαλύτερη. Αυτός είναι και ο λόγος που έχουν και οι δυο τα ίδια μεγαλυνάρια.

Ο λόγος για τον Μικρό Παρακλητικό Κανόνα είναι πολύς και δυσερμήνευτος.

Ας ανοίξουμε την πόρτα και του Μικρού Παρακλητικού Κανόνος. Ας κάνουμε για πρώτη φορά έναν περίπατο στο γλυκό τοπίο του, στο τέλος της διαδρομής έχοντας δει τα αξιοθέατα ο ύμνος δεν θα είναι ποτέ πια ίδιος στα μάτια μας

Ωδή α' αναγνώριση της απομάκρυνσης από τις εντολές και εκζήτηση θεραπείας

1,1 Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς, προς σε καταφεύγω, σωτηρίαν επιζητών. Ω Μήτερ του Λόγου και παρθένε, των δυσχερών και δεινών με διάσωσον.

Η μικρή παράκληση αντιθέτως με την μεγάλη δεν παρουσιάζει έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ είχε παρεκκλίνει από τον δρόμο του Θεού τώρα βαδίζει σε αυτόν με ορμή και σαν σε ράγες γινόμενος παράδειγμα μετανοίας και αγιότητας αλλά παρουσιάζει έναν ο οποίος σε κάποια στιγμή ξεστράτισε ξανά από τις εντολές και μάλλον είναι η ιστορία που αντικατοπτρίζει τους περισσότερους. Σε έναν άνθρωπο ο οποίος ενώ περπατάει τον δρόμο της σωτηρίας φεύγει και ξεστρατίζει, οι πειρασμοί αφενός γίνονται όχι μόνο περισσότεροι αλλά και συνεχόμενοι ενώ αφετέρου επιφέρουν δυσκολίες και δεινά.

Επιφέρουν δυσχέρεια και δεινά διότι ερεθίζουν αλλά και γιγαντώνουν το κάθε πάθος, όπως επί παραδείγματι αυτό του θυμού ή του εγωισμού, αλλά και είναι συνεχόμενοι διότι όταν ξεστρατίζουμε το κάθε τι είναι αιτία του ξυπνήματος αλλά και γιγάντωσης των παθών. Ο Χριστιανός του Μικρού Κανόνα κατρακυλάει από την πνευματική κατάσταση που βρίσκεται ο Χριστιανός του Μεγάλου ο οποίος κατευθύνεται χωρίς καμία στάση προς την υψηλή κορυφή του βουνού της αγιότητας. Η Χριστιανική πορεία προς την πνευματική τελείωση είναι σαν μια ανάβαση σε ένα υψηλό βουνό, είναι ανηφορική και μακρά σε διάρκεια. Σε αυτόν που έχει φτάσει σε μέγα ύψος δεν υπάρχουν πειρασμοί που φέρνουν δυσχέρειες, δυσκολίες, δεινά. Σε αυτόν οι πειρασμοί φέρνουν στέφανο δόξης διότι νικάει τον Διάβολο και την συνοδεία του από ανθρώπους και δαίμονες.

Αν ο άνθρωπος είχε φτάσει σε κάποιο πνευματικό ύψος αλλά όμως άφησε τον εαυτό το και κατρακύλησε έχει πειρασμούς οι οποίοι του φέρνουν δεινά και δυσκολία στην ανάβαση. Όταν κατρακυλάει ακόμη περισσότερο έχει συνεχόμενους πειρασμούς οι οποίοι του επιφέρουν περισσότερα δεινά και δυσχέρειες. Ας δούμε αυτή την αλήθεια και όλα τα παραπάνω με ένα παράδειγμα. Κάποιος αθυρόστομος βρίζει άσχημα πέντε ανθρώπους χωρίς να του φταίνε απολύτως τίποτα. Οι αντιδράσεις τους είναι οι εξής, ο πρώτος τον βρίζει και αυτός πολύ άσχημα ενώ μετά ακόμη και από αρκετό χρονικό διάστημα συνεχίζει να τον σκέπτεται και τον βρίζει ενώ στενοχωριέται που δεν του απηύθυνε και άλλες ύβρεις εκτός αυτών με τις οποίες τον περιέλουσε όταν τον είχε μπροστά του. Ο δεύτερος όταν ακούει τις βρισιές αντιδρά πιο ήπια, διαμαρτύρεται και αρχίζει να του ζητάει τον λόγο. Ο τρίτος ενώ τον βρίζει δεν λέει τίποτα, συγκρατεί τον εαυτό του, ωστόσο μέσα του έχει για μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα λύπη και αναταραχή επειδή τον έβρισαν. Ο τέταρτος όμοια με τον τρίτο δεν μιλάει όμως επί πλέον αισθάνεται ήρεμος μέσα του. Ο πέμπτος δεν μιλάει, νιώθει ήρεμος ψυχικά, ωστόσο έχει εντός του κάποια λύπη διότι εκείνος που τον έβρισε διέπραξε αμάρτημα το οποίο τον ζημιώνει. Ο πρώτος βρίσκεται σε επίπεδο αμαρτωλότητας ενώ ο πέμπτος σε επίπεδο αγιότητας, οι υπόλοιποι τρεις σε ενδιάμεσες καταστάσεις. Ο Χριστιανός που ομιλεί στον κανόνα έχει εκπέσει στην τρίτη κατάσταση.

Στον τρίτο άνθρωπο του παραδείγματος ο πειρασμός από τον αθυρόστομο υβριστή επέφερε δυσχέρεια, δυσκολία, στην πορεία προς την κορυφή του βουνού αλλά και δεινά.
Σκεφτόταν το περιστατικό και δεν ήταν ήρεμος, είχε αναταραχή στο σπίτι, στην ακολουθία, στην προσευχή. Κατανοούμε πῶς δυσκόλως Ματθ. 19-23, πως δυσχερώς τώρα αυτός προχωράει, έχει αιχμαλωτιστεί από τα πάθη σαν σε παγίδα.

Το συμβάν εκτός από δυσκολία στον δρόμο προς την κορυφή του βουνού του επέφερε και δεινά, δείνα σημαίνει συμφορές. Ίσως σκέφτηκε ότι φάνηκε στους άλλους άξιος βρισιών, ίσως σκέφτηκε ότι τώρα θα γελάνε μαζί του, ίσως σκέφτηκε ότι φάνηκε μαλθακός ή βλάκας.
Αυτό που συμβαίνει εντός του Χριστιανού της τρίτης περίπτωσης είναι αιτία των παθών τα οποία αφέθηκαν να βλαστήσουν ξανά και τώρα επιφέρουν δυσχέρεια και δεινά. Η φράση Πολλοίς συνεχόμενος πειρασμοίς είναι διότι όταν ο άνθρωπος έχει αφήσει τον δρόμο του Θεού τότε οι πειρασμοί είναι συνεχόμενοι, δηλαδή σχεδόν κάθε τι το οποίο συμβαίνει είναι πειρασμός που επιφέρει δυσχέρεια και δεινά.

Το συμβάν του παραδείγματος επέφερε δυσχέρεια και δεινά, σε κάποιο σύντομο χρονικό διάστημα έλαβε χώρα κάποιο άλλο συμβάν και έτσι τα διάφορα πάθη τα οποία αφέθηκαν να βλαστήσουν ξανά επέφεραν δυσχέρεια και δεινά.
Τα πάθη είναι σαν αγκάθια μέσα στον σπαρμένο αγρό που έχει πέσει ο σπόρος του σπείροντος Χριστού. Αγκάθια εννοούνται όχι μόνο ο εγωισμός του παραδείγματος αλλά και ο θυμός, η ματαιοδοξία, η ζηλοτυπία, η μνησικακία, το μίσος, η κατάκριση, η νωθρότητα, η μελαγχολία, η δειλία, η γκρίνια, η περιέργεια, η πλεονεξία, η κοιλιοδουλεία, η πορνεία και λοιπά. Τα διάφορα πάθη δεν αφήνουν τον άνθρωπο ελεύθερο να πορευθεί προς την κορυφή του Ιερού βουνού, τον αιχμαλωτίζουν και τον οδηγούν σε φυλακή, καθώς τα καταπολεμεί και τα εξασθενίζει είναι σαν να ανοίγει τις πόρτες αυτής της φυλακής, σχετικώς ο Δαυίδ αναφωνούσε στον Θεό, ἐξάγαγε ἐκ φυλακῆς τὴν ψυχήν μου τοῦ ἐξομολογήσασθαι τῷ ὀνόματί σου· Ψαλμ. 141, 8.
Όταν ο άνθρωπος αγωνίζεται για να καθαρίσει η ψυχή από τα πάθη αυτό μοιάζει σαν να βγάζει από ένα χωράφι τα ζιζάνια τα αγριόχορτα και τα αγκάθια. Υπάρχουν κάποιοι επιστήμονες που ονομάζονται συντηρητές εικόνων, αυτοί καταφέρνουν και αποκαλύπτουν την ομορφιά κάποιας εικόνας η οποία με το χρόνο, με τις σκόνες, με τους καπνούς και τόσα άλλα, κατάντησε μαυρισμένη και αγνώριστη.
Κάτι τέτοιο επιτελείται και στον άνθρωπο που αγωνίζεται για την πνευματική κάθαρση. Όταν στην θέση του εγωισμού έρθει η ταπείνωση, στην θέση του θυμού έρθει η πραότητα, στην θέση της ζηλοτυπίας η αγάπη, στην θέση της φιλαργυρίας η ελεημοσύνη, είναι σαν να αποκτά η μαυρισμένη εικόνα την πρώτη λάμψη της. Στον πέμπτο όπου ο αγρός της ψυχής είναι καθαρός από ζιζάνια ο πειρασμός αυτός εν τέλει επέφερε τιμή διότι και αυτός όπως και ο Χριστός ενώ οι Φαρισαίοι πρόκειται να τον σταυρώσουν δεν σκέφτεται τον εαυτό του αλλά τον πλάσμα του. Ο Χριστός ενώ πρόκειται σε λίγο να σταυρωθεί κλαίει για την Ιερουσαλήμ και τα δεινά που θα επιφέρει η αμαρτία σε αυτήν.
Η προσφώνηση Λόγος είναι παρμένη από τον πρώτο στίχο του Ευαγγελίου του Ιωάννη, ο Χριστός είναι ο προαιώνιος Θεός Λόγος. Ο Χριστιανός που ομιλεί κάνει επίκληση δια της Υπεραγίας Θεοτόκου όχι απλώς στον Λόγο, δηλαδή τον προαιώνιο Θεό, αλλά στον ενυπόστατο Λόγο, τον Θεό Υιό ο οποίος έλαβε ανθρώπινη σάρκα και του οποίου μητέρα είναι η Υπεραγία Θεοτόκος, ω μήτερ του Λόγου και παρθένε.

1,2 Παθών με ταράττουσι προσβολαί, πολλής αθυμίας εμπιπλώσαι μου την ψυχήν, ειρήνευσον Κόρη τη γαλήνη, τη του Υιού και Θεού σου Πανάμωμε.

Ο απαθής δεν ενοχλείται αν ο διπλανός του τον βρίσει και τον κακολογήσει. Η εσωτερική του χαρά δεν εξαρτάται από την ενδεχόμενη καλή ή κακή στάση του άλλου αλλά από την χάρη του Θεού, του απαθούς Θεού. Τους τρεις πρώτους ανθρώπους του παραδείγματος στην πραγματικότητα δεν ταράζουν οι προσβολές που άκουσαν αλλά οι προσβολές των παθών, αυτά είναι ζιζάνια στον αγρό της ψυχής που δεν έχουν ξεριζωθεί. Οι προσβολές των παθών γεμίζουν την ψυχή με αθυμία, δηλαδή ο άνθρωπος χάνει την όρεξη να προχωρήσει τον καλό δρόμο, τα πάθη τον κάνουν να δυσκολεύεται να προχωρήσει πνευματικά.

Εδώ έχουμε ένα αίτημα στο οποίο ο Χριστιανός που ομιλεί ζητεί να γεμίσει η ψυχή του με κάτι άλλο από αυτό που καταλαμβάνει χώρο σε αυτήν. Η ψυχή του ανθρώπου δεν μένει ποτέ αδειανή, πάντοτε κάτι περιέχει, είτε γεμίζει με Γήινα τα οποία φέρνουν την αθυμία για πορεία προς την κορυφή του βουνού, είτε η ψυχή γεμίζει με Θεό ακολουθώντας τις εντολές, ὅτι ἐμέθυσα πᾶσαν ψυχὴν διψῶσαν καὶ πᾶσαν ψυχὴν πεινῶσαν ἐνέπλησα. Ιερ. 38,25 Διότι εγώ έδωσα πλούσια τα δώρα μου σε όλους. Μέθυσα κάθε ψυχή η οποία έως τώρα ήταν διψασμένη και κάθε πεινασμένη ψυχή την χόρτασα με το παραπάνω.

Εμπίπλημι, ἐμπιπλῶσαι -- ἐνέπλησα, από εδώ λοιπόν είναι το νόημα του τροπαρίου. Για να καταλάβουμε όμως καλύτερα το τροπάριο και με το τι μεθυστικό ποτό ἐμέθυσα ξεδιψάει διψῶσαν την ψυχή ο Κύριος είναι κατάλληλο να διαβάσουμε τα λεγόμενα του στον προφήτη Αγγαίο, καὶ νῦν τάδε λέγει Κύριος παντοκράτωρ· τάξατε δὴ καρδίας ὑμῶν εἰς τὰς ὁδούς ὑμῶν. ἐσπείρατε πολλὰ καὶ εἰσηνέγκατε ὀλίγα, ἐφάγετε καὶ οὐκ εἰς πλησμονήν, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, περιεβάλεσθε καὶ οὐκ ἐθερμάνθητε ἐν αὐτοῖς, καὶ ὁ τοὺς μισθοὺς συνάγων συνήγαγεν εἰς δεσμὸν τετρυπημένον. Αγγ. 1,5-6

Και τώρα αυτά λέγει Κύριος ο Παντοκράτορας, εξετάστε μέσα στις καρδίες σας τους δρόμους τους οποίους ακολουθείτε. Σπείρατε πολύ σπόρο και μαζέψατε λίγο καρπό. Φάγατε και δεν χορτάσατε, ήπιατε κρασί και δεν μεθύσατε. Φορέσατε ενδύματα και δεν ζεσταθήκατε και εκείνος που εισέπραξε χρήματα τα μάζεψε σε τρύπιο σακούλι και τα έχασε.

Δεν είναι δυνατόν αν θες να φας να μην χορτάσεις, μπορείς να φας πάρα πολύ, δεν είναι δυνατόν αν θες να μεθύσεις αυτό να μην γίνει, μπορείς να πιείς όσο χρειάζεται, ούτε πάλι αν φοράς ενδύματα γίνεται να μην ζεσταθείς και τέλος αν κάποιος είναι χωρίς λογική, σίγουρα οι υπόλοιποι Ισραηλίτες δεν ήταν ώστε να βάζουν τα χρήματα σε τρύπια πορτοφόλια.

Είναι εμφανές ότι εδώ γίνεται λόγος για τα πνευματικά. Μη έχοντας μέσα στην καρδία τον Θεό, μη αλλάζοντας δρόμο οι άνθρωποι τὰς ὁδούς ὑμῶν ώστε να τον συναντήσουν, δεν καρποφόρησαν, δεν χόρτασαν από την πραγματική τροφή που ξεδιψάει και χορταίνει, ήπιαν κρασί αλλά δεν μέθυσαν, ήπιαν το κρασί του κόσμου τούτου, δηλαδή το υλιστικό κρασί.

Ήπιαν το κρασί του κόσμου το οποίο δεν φέρνει μέθεξη Θεού, δεν ήπιαν το κρασί του Θεού ώστε να μεθύσουν με την άγια μέθη, ἐμέθυσα πᾶσαν ψυχὴν διψῶσαν, να έχουν την Θεία αλλοίωση. Εφόσον δεν ακολουθούσαν τις εντολές δεν ντύθηκαν και τον Θεό ώστε έπειτα κάθε τι να μην έχει επίπτωση επάνω τους, καὶ οὐκ ἐθερμάνθητε, αυτό που έκαναν τους παγώνει από την Θεϊκή αγάπη, έτσι δεν μάζευαν με τον Θεό και εφόσον δεν γινόταν αυτό σκόρπιζαν, ὁ μή συνάγων μετ' ἐμοῦ σκορπίζει, είχαν τρύπιο πορτοφόλι.

Είδαμε τον Αγγαίο, ας δούμε τώρα κάποια σχετικά με το θέμα λόγια του Κυρίου στον Ησαΐα, διὰ τοῦτο ἄκουε, τεταπεινωμένη, καὶ μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου· οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνων τὸν λαὸν αὐτοῦ· ἰδοὺ εἴληφα ἐκ τῆς χειρός σου τὸ ποτήριον τῆς πτώσεως, τὸ κόνδυ τοῦ θυμοῦ μου, καὶ οὐ προσθήσῃ ἔτι πιεῖν αὐτό· Ησ. 51,21-22. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει Ιερουσαλήμ. Για αυτό άκουσε η ταπεινωμένη και η μεθυσμένη όχι από οίνο. Έτσι λέγει Κύριος ο Θεός που κρίνει τον λαό του. Ιδού, παίρνω από το χέρι σου το ποτήρι της πτώσεώς σου, το ποτήρι της οργής μου και δεν θα συνεχίσεις πλέον να το πίνεις.

Στον προφήτη Αγγαίο ο Ισραηλίτης έπινε κρασί αλλά δεν μπορούσε να μεθύσει, ἐπίετε καὶ οὐκ εἰς μέθην, τώρα στον Ησαΐα μέθυσε αλλά όχι από κρασί, μεθύουσα οὐκ ἀπὸ οἴνου·. Το κρασί του Αγγαίου, είναι αυτό της ύλης η οποία δεν μεθάει τον άνθρωπο με Θεό, ἐμέθυσα πᾶσαν ψυχὴν διψῶσαν. Το κρασί που επέφερε μέθη, αυτό του Ησαΐα, είναι η ύλη η οποία μεθάει και ο άνθρωπος απορρίπτει τον Θεό.

Παρατηρήσαμε ότι υπάρχει μέθη, αγία αλλά και αμαρτωλή, ταυτόχρονα με την μέθη έχουμε και τα αποτελέσματα της δηλαδή την ζάλη που αυτή επιφέρει, πως όμως είναι η ζάλη από την κάθε μέθη;

1,3 Σωτήρα τεκούσαν σε και Θεόν, δυσωπώ Παρθένε, λυτρωθήναι με των δεινών, σοι γαρ νυν προσφεύγων ανατείνω, και την ψυχήν και την διάνοιαν.

Τα πάθη εκτός από αθυμία επιφέρουν όπως είδαμε και δεινά, συμφορά. Και από αυτά πρέπει να λυτρωθεί ο άνθρωπος διότι είναι πρόσκομμα στην πορεία προς την κορυφή του ιερού βουνού, δηλαδή στην Βασιλεία. Εδώ έχουμε αίτηση όμοια με αυτήν που εκφέρει ο Δαυίδ στον 24ο Ψαλμό. Πρὸς σέ, Κύριε, ἦρα τὴν ψυχήν μου, ὁ Θεός μου. ἐπὶ σοὶ πέποιθα· μὴ καταισχυνθείην εἰς τὸν αἰῶνα, μηδὲ καταγελασάτωσάν με οἱ ἐχθροί μου. καὶ γὰρ πάντες οἱ ὑπομένοντές σε οὐ μὴ καταισχυνθῶσιν· αἰσχυνθήτωσαν οἱ ἀνομοῦντες διακενῆς. τὰς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισόν μοι, καὶ τὰς τρίβους σου δίδαξόν με. ὁδήγησόν με ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου καὶ δίδαξόν με, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ σωτήρ μου, καὶ σὲ ὑπέμεινα ὅλην τὴν ἡμέραν. Ψαλ. 24,1-5 Προς εσένα Κύριε ο Θεός μου ανύψωσα τον νου και την καρδία μου αφού τα απέσπασα από τις ματαιότητες του κόσμου τούτου. Σε εσένα στηρίζω την πεποίθησή μου, μην επιτρέψεις Κύριε να παρασυρθώ σε αμαρτίες και να εξευτελισθώ, ούτε να γίνω αντικείμενο χλευασμού εκ μέρους των εχθρών μου.

Βλέπω ότι όλοι όσοι υπομένουν δοκιμασίες και περιμένουν με πίστη από εσένα την βοήθεια δεν θα καταισχυνθούν. Αντιθέτως θα καταντροπιαστούν εκείνοι που εκτρέπονται σε παρανομίες, χωρίς μάλιστα και να αποκομίζουν κανένα κέρδος από αυτές. Κάνε γνωστές Κύριε σε εμένα τις οδούς των εντολών σου, δίδαξέ με, οδήγησε με στους δρόμους της θεάρεστης ζωής. Οδήγησέ με στο να γνωρίσω και να δεχθώ την αλήθειά σου. Δίδαξέ με ώστε να εννοήσω και να παραδεχθώ ακλόνητα, ότι εσύ είσαι ο Θεός μου και ο σωτήρας μου. Όλες τις ημέρας της ζωής μου ελπίζω και περιμένω από εσένα βοήθεια.

Αναγνώριση του Θεού ως σωτήρα και εκζήτηση της βοήθειας του, εδώ είναι η πρώτη εντολή, διδάσκαλε, ποία ἐντολὴ μεγάλη ἐν τῷ νόμῳ; ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔφη αὐτῷ· ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ ψυχῇ σου καὶ ἐν ὅλῃ τῇ διανοίᾳ σου. Ματθ. 22,36-37 Διδάσκαλε, ποία είναι η μεγαλύτερη εντολή μέσα στον Νόμο; Ο Ιησούς απάντησε, να αγαπάς Κύριο τον Θεό σου με όλη την καρδία σου και με όλη την ψυχή σου και με όλη την διάνοιά σου.

1,4 Νοσούντα το σώμα και την ψυχήν, επισκοπής θείας και προνοίας της παρά σου, αξίωσον, μόνη Θεομήτορ, ως αγαθή αγαθού τε λοχεύτρια.

Εδώ έχουμε την σύνοψη της Ωδής. Η νόσος σώματος και ψυχής είναι ουσιαστικά το ξεστράτισμα από τις εντολές. Όταν ο άνθρωπος ξεστρατίζει από τις εντολές νοσεί σώματι και ψυχή, γίνεται χλιαρός και εν τέλει αν η κατάσταση αφεθεί ο άνθρωπος καταντάει παγωμένος και τω Διαβόλω δουλεύων. Στην αντίθετη πλευρά ο δίκαιος δεν έχει αθυμία αλλά ζέση, τῷ πνεύματι ζέοντες, δεν έχει δυσκόλως Λουκ. 18,24 Ματθ. 19,23 αλλά δράμει, τρέχει, προς την κορυφή. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ· ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν Ματθ. 19,23

Στην αντίθετη πλευρά ο άνομος δράμει προς τους πρόποδες και εν τέλει στον γκρεμό που υπάρχει μετά από αυτούς, είναι η κόλαση, οἱ δὲ πόδες αὐτῶν ἐπὶ πονηρίαν τρέχουσι, ταχινοὶ ἐκχέαι αἷμα· καὶ οἱ διαλογισμοὶ αὐτῶν διαλογισμοὶ ἀφρόνων, σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν. Ησ. 59,7
Τα πόδια των άνομων τρέχουν προς το κακό, είναι ταχείς στο να χύνουν αίμα αθώο. Οι σκέψεις και αποφάσεις τους είναι σκέψεις ασύνετων, στους δρόμους της ζωής τους σωρεύουν συντρίμματα και ταλαιπωρίες. Το ίδιο αλλά με λιγότερη λεπτομέρεια μας λένε και οι Παροιμίες μὴ πορευθῆς ἐν ὁδῷ μετ᾿ αὐτῶν, ἔκλινον δὲ τὸν πόδα σου ἐκ τῶν τρίβων αὐτῶν· οἱ γὰρ πόδες αὐτῶν εἰς κακίαν τρέχουσι καὶ ταχινοὶ τοῦ ἐκχέαι αἷμα· Παρ. 1,15-16 Πρόσεξε παιδί μου μην πορευθείς στον ίδιο δρόμο μαζί με τους ασεβείς αλλά άλλαξε πορεία, λοξοδρόμησε μακρυά από τους δρόμους τους. Διότι τα πόδια εκείνων τρέχουν ταχέως πάντοτε προς το κακό, σπεύδουν να χύσουν αίματα αθώων.
Σύντριμμα καὶ ταλαιπωρία ἐν ταῖς ὁδοῖς αὐτῶν, σύντριμμα σημαίνει συντρίμμι θραύσμα, θραύσματα που πέφτουν, δηλαδή ο ναός Θεού καταρρέει, γίνεται ερείπιο, αλλά υπάρχει και ταλαιπωρία στην ζωή τους, η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο όχι μόνο ψυχής αλλά και σώματος.
Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση που εισάγεται από τον Διάβολο και καλλιεργείται με την βοήθεια διαφόρων όπλων του όπως το αμαρτωλός περίγυρος, ότι ο Χριστιανισμός κάνει λόγο μόνο για το μέλλον και παρέχει αγαθά μόνο στην επόμενη ζωή. Αυτό είναι μεγάλο λάθος.
Ο Χριστιανός έχει επαγγελίες όχι μόνο για την μέλλουσα ζωή αλλά και για την εδώ, όχι μόνο της μελλούσης αλλά και της νῦν. ἡ γὰρ σωματικὴ γυμνασία πρὸς ὀλίγον ἐστὶν ὠφέλιμος, ἡ δὲ εὐσέβεια πρὸς πάντα ὠφέλιμός ἐστιν, ἐπαγγελίαν ἔχουσα ζωῆς τῆς νῦν καὶ τῆς μελλούσης. Α Τιμ. 4,8 Διότι η μεν σωματική γυμναστική και εξάσκηση σε μικρά ζητήματα είναι ωφέλιμη, η ευσέβεια όμως είναι ωφέλιμη σε όλα, στην ψυχή και στο σώμα, διότι υπόσχεται και προσφέρει αγαθά για την παρούσα και την μέλλουσα ζωή. Εφόσον ο άνθρωπος είναι και σάρκα τότε ο Χριστός θα έχει ορίσει κάποιο τρόπο μακροζωίας και για το σώμα διότι και η μακροζωία είναι ένα αγαθό το οποίο λαμβάνει ο άνθρωπος, όταν βέβαια είναι προς όφελος του. Ο τρόπος που όρισε για να ληφθεί αυτό το υλικό αγαθό είναι η τήρηση των εντολών, πλὴν ζητεῖτε τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν. Λουκ. 12,31 Να ζητάτε προ παντός την βασιλεία του Θεού και τότε τα επίγεια αγαθά θα σας δοθούν μαζί με τα πνευματικά και ουράνια. "Ζητάτε την Βασιλεία του Θεού" και είναι ο απόλυτος τρόπος, δηλαδή αυτός που πραγματικά ενεργεί, ο γνήσιος, οτιδήποτε άλλο θα είναι το κάλπικο και δεν θα έχει πραγματικά θετική επίπτωση στον άνθρωπο. Όχι μόνο δεν θα έχει θετική επίδραση αλλά το αντίθετο θα γίνεται.
Εφόσον οι λοιπές θεωρίες δεν είναι οδηγίες που έχουν δοθεί από τον Δημιουργό, οδηγίες που δεν υπάρχουν στο εγχειρίδιο του κατασκευαστή, τότε θα έχουν αρνητική επίπτωση επάνω στον άνθρωπο.
Άρα η γιόγκα, η αγιουρβέδα, η θεοσοφία, ο διαλογισμός, το φένγκ σούι, τα τσάκρας, το Χάμσα, φυλακτά προστασίας, μαγικές πέτρες, μαγικά αγάλματα, αγάλματα Βούδα, ενεργειακοί κρύσταλλοι και μουσική, βιοενεργειακό μασάζ, βιοσυντονισμός, ανθοϊάματα, η ρεφλεξολογία, η οργονομία, η αρωματοθεραπεία, πίστη σε άστρα, σε ζώδια, σε φλυτζάνια, σε χαρτιά, και όλες οι παρόμοιες θεωρίες και πίστεις, επιφέρουν γρηγορότερη επίτευξη των κακών σκοπών των αντιπάλων, προξενούν ανισορροπία, λιγότερο ικανή σκέψη, λιγόστευση της ζωής οδηγώντας στον πρόωρο θάνατο, αφαιρούν την ζωοποιό Θεϊκή θετική ενέργεια και δεν μπορούν να συνυπάρχουν παράλληλα με την Χριστιανική ζωή. Ο άνθρωπος έχει πλαστεί να απορροφά την Θεϊκή ενέργεια, απορροφά και τρέφεται με την χάρη του Θεού. Αν παρατηρήσουμε την Βίβλο αυτή μας λέει ξεκάθαρα τα παραπάνω, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς βλέπουμε επί παραδείγματι ότι η τήρηση της 5ης εντολής φέρνει μακροζωΐα ενώ κοιτώντας την επιφανειακά αν παρατήσει τους γονείς του δεν έχει κάποια επίπτωση σε αυτό το θέμα.
Όχι μόνο αυτό αλλά η τήρηση των εντολών αποτρέπει τα σχέδια των αντιπάλων, μας κάνει και παραμένουμε σε επίγεια θέση περισσότερο από όσο αν είμαστε στην ανομία αν και ξανά φαινομενικά αυτό δεν έχει κάποια επίπτωση στην εργασία μας ή στο πεδίο που δρούμε.
Δείτε εδώ ότι η Γραφή μας βεβαιώνει για όλα αυτά.
Καὶ ἔσται μετ᾿ αὐτοῦ, καὶ ἀναγνώσεται ἐν αὐτῷ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτοῦ, ἵνα μάθῃ φοβεῖσθαι Κύριον τὸν Θεόν σου καὶ φυλάσσεσθαι πάσας τὰς ἐντολὰς ταύτας καὶ τὰ δικαιώματα ταῦτα ποιεῖν, ἵνα μὴ ὑψωθῇ ἡ καρδία αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ, ἵνα μὴ παραβῇ ἀπὸ τῶν ἐντολῶν δεξιὰ ἢ ἀριστερά, ὅπως ἂν μακροχρονίσῃ ἐπὶ τῆς ἀρχῆς αὐτοῦ, αὐτὸς καὶ οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ἐν τοῖς υἱοῖς Ἰσραήλ. Δευτ. 17,19-20 Στο χωρίο αυτό γίνεται λόγος για τον Βασιλιά καθιστῶν καταστήσεις ἐπὶ σεαυτὸν ἄρχοντα, ὃν ἂν ἐκλέξηται Κύριος ὁ Θεὸς αὐτόν Δευτ. 17,15 Θα εγκαταστήσεις βασιλιά για τον εαυτό σου, αυτόν που ο Θεός θα εκλέξει. Το προηγούμενο χωρίο Δευτ. 17,19-20 έλεγε: ο βασιλιάς θα έχει πάντοτε μαζί του την Γραφή, θα την μελετά όλες τις ημέρες της ζωής του για να μάθει να φοβάται τον Θεό και να φροντίζει ώστε να εφαρμόζει όλες αυτές τις εντολές και τους νόμους. Αυτό για να μη αλαζονευτεί η καρδία του απέναντι των αδελφών του, για να μη παρεκκλίνει από τις εντολές του Κυρίου δεξιά η αριστερά και για να μείνει έτσι επί πολλά έτη στην εξουσία αυτός και μετά από αυτόν οι απόγονοί του.
Παρατηρούμε ότι η τήρηση των εντολών φέρνει όχι μόνο μακροζωία αλλά και μακροημέρευση σε κοσμική θέση. Στην Καινή είναι πασίγνωστο ότι ο Ιούδας εκλέχτηκε κάτι απείρως ανώτερο από Βασιλιάς του Ισραήλ, εκλέχτηκε Βασιλιάς του πνευματικού Ισραήλ, του Χριστιανικού έθνους, δηλαδή Απόστολος. Λόγω της αμαρτίας εξέπεσε από την θέση και δεν μακροημέρευσε σε αυτήν, αλλά και την ζωή του λιγόστεψε αυτοκτονώντας. Επιπλέον όσο ζούσε είχε μέγιστη ανισορροπία, διότι ήταν αυτόπτης σε τόσα θαύματα που "δεν είχαν ακουστεί ποτέ" αλλά όμως αυτός πούλησε την ανεκτίμητη αποστολική ιδιότητα και μάλιστα όσο όσο, Τί θέλετέ μοι δοῦναι, του έδωσαν ένα ευτελές ποσό, τριάντα αργύρια. Τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια. Ματθ. 26,15 Τι θέλετε να μου δώστε και εγώ θα σας τον παραδώσω; Εκείνοι του μέτρησαν τριάντα αργυρά νομίσματα.
Η Γιόγκα και όλες οι θεωρίες που έχουν βάση διαφορετική από αυτήν του Χριστιανισμού οδηγούν στον πρόωρο θάνατο ακόμη και αν εξωτερικά φαίνεται ότι δεν έχουν κάποια επίπτωση και αυτό γίνεται διότι αλλάζουν την πηγή ενέργειας του ανθρώπου από το άκτιστο στο κτιστό και συγκεκριμένα στο κτίσμα που λέγεται Σατάν. Έτσι οδηγούν στην χειροτέρευση της ζωής, στην επίτευξη των κακών σκοπών των αντιπάλων, στην ολιγόστευση του χρόνου σε μια καλή θέση κατά το κοσμικό κριτήριο. Όποιος θέλει αυτός και τα παιδιά του να έχουν ισορροπία, μακροζωία, μακροημέρευση σε μια κοσμική θέση, τότε τηρεί τις εντολές. Δεν καταφεύγει κάτω στην Γη, γιόγκα, και όλα όσα αναφέρθηκαν, ούτε καταφεύγει στα επάνω στον ουρανό, δηλαδή στα άστρα και ζώδια, ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ἐπὶ τῆς γῆς κάτω.
Η επιλογή της αθανασίας με φυσική παρουσία στον κόσμο αμέσως μετά τον θάνατο μας αντί της αθανασίας των φωτογραφιών και βίντεο που προσφέρουν οι άλλες θεωρίες και πίστεις είναι όχι μόνο εξαιρετικά εύκολη αλλά η μόνη λογική και αυτονόητη. Οι άγιοι, δηλαδή όλοι όσοι έχουν μπει στην Βασιλεία, είναι και εδώ μαζί μας, είναι γύρω και δίπλα μας. Α σκεφτούμε αγαπητοί, άραγε μήπως ο Θεϊκός νους να είναι ανοητότερος του ανθρωπίνου και να φυλακίζει τους αγίους; Ενώ αυτοί μπορούσαν να πάνε όπου θέλουν όταν ήταν στη Γη τώρα είναι σε χρυσό κλουβί και μάλιστα ενώ ο πόλεμος μαίνεται; Φυσικά και όχι. Ο άνθρωπος άπαξ και γεννηθεί δεν πεθαίνει ποτέ, εκλέξτε λοιπόν την γνήσια αθανασία και όχι την ψεύτικη.
Αλλά ίσως κάποιος σκεφτεί ότι ορισμένα από αυτά που αναφέρθηκαν είναι απλά γυμναστική αυτό όμως είναι λάθος, επί παραδείγματι η Γιόγκα είναι μέρος μιας κοσμοθεωρίας. Ας δούμε το εξής αγαπητοί. Τι θα λέγατε αν ορισμένες ασκήσεις σωματοδομικής, οι οποίες δεν έχουν κανένα θρησκευτικό υπόβαθρο, τις ονόμαζε ένα γυμναστήριο ως Σατανά κάμψεις δικεφάλων, Διαβόλου βαθιά καθίσματα, Κολάσεως άρσεις και αυτό το γυμναστήριο είχε όνομα Γυμναστήριο του Εωσφόρου;
Σε αυτό το γυμναστήριο δεν θα σας έλεγε κάποιος ποτέ για τον Διάβολο ούτε καν θα σας μιλούσε αλλά εσείς απλά θα πηγαίνατε θα κάνατε την γυμναστική σας και θα φεύγατε. Αυτά τα ονόματα και ο τίτλος θα ήταν απαράδεκτα για έναν Χριστιανό ακόμη και σαν απλές καταδείξεις συγκεκριμένων ασκήσεων και ποτέ δεν θα ήθελε ένας πιστός να εισέλθει σε έναν τέτοιο χώρο, πόσο μάλλον να τον ενισχύει με την συνδρομή του και την παρουσία του. Πόσο χειρότερο λοιπόν είναι όταν προσπαθούμε να φέρουμε ευεξία και τα σχετικά με κομμάτι μιας άλλης κοσμοθεωρίας ενώ η πίστη μας λέει ξεκάθαρα ότι την προσφέρει; Δεν αρνούμαστε έτσι τον Θεό αλλά και το συμφέρον μας; Δεν ενισχύουμε με την συνδρομή μας αυτές τις θεωρίες αφού όχι μόνο το κακό παράδειγμα αλλά επιπλέον η ζωντανή απόδειξη ότι είναι αυτά αποδεκτά από Χριστιανούς;
Μια μεγάλη μερίδα ασθενειών σωματικών θα μπορούσαν να αποφευχθούν εάν αυτός τηρούσε τις εντολές. Είναι απόλυτο το γεγονός ότι ο άνθρωπος για την μακροζωία του αν θέλει να ποντάρει κάπου, αφού και αυτή είναι δωρεά, με σίγουρο το κέρδος τότε αυτό είναι να τηρήσει τις εντολές. Αυτό το ελιξίριο είναι όχι μόνο φίλτρο μακροζωίας αλλά και φάρμακο παντοτινής νεότητας.
Προχωρώντας παρατηρούμε επισκοπής θείας και προνοίας τής παρά σου. Ο κάθε Χριστιανός και εξαιρετικά η Υπεραγία Θεοτόκος, είναι επίσκοπος και προνοητής των αδελφών. Επίσκοπος όχι φυσικά υπό την ιερατική έννοια αλλά την έννοια προνοών για την σωτηρία, φροντίζων για την σωτηρία, επισκοπής από το ἐπισκοπέω, στην σύντμηση ἐπισκοπῶ. Βλέπουμε τον Χριστό να κάνει λόγο για καιρό επισκοπής ο οποίος απορρίφθηκε, καιρός επισκοπής δηλαδή τον καιρό που ήρθε η Θεϊκή πρόνοια για την σωτηρία. καὶ ἐδαφιοῦσί σε καὶ τὰ τέκνα σου ἐν σοί, καὶ οὐκ ἀφήσουσιν ἐν σοὶ λίθον ἐπὶ λίθῳ, ἀνθ᾿ ὧν οὐκ ἔγνως τὸν καιρὸν τῆς ἐπισκοπῆς σου. Λουκ. 19,44 Ιερουσαλήμ θα γκρεμίσουν τα οικοδομήματά σου και θα πετάξουν σφαγμένα κάτω στο έδαφος τα παιδιά σου, δεν θα αφήσουν πέτρα στην πέτρα διότι δεν θέλησες να δεχθείς τον καιρό της επισκοπής σου, τον καιρό κατά τον οποίο ο Θεός σε επισκέφθηκε για να σε σώσει.
Εκτός από επίσκοπος η Υπεραγία Θεοτόκος είναι και προνοητής διότι δεν φτάνει να υπάρξει η πρόνοια ώστε να μετανοήσουμε και να επανέλθουμε στον δρόμο προς την σωτηρία αλλά χρειάζεται και η οδηγία ώστε καθώς προχωρούμε στον δρόμο να έχουμε μέγα βοηθό ο οποίος μας χειραγωγεί, μας κρατάει από το χέρι, και μας βοηθάει ώστε προχωρώντας τον δρόμο εν τέλει να εισέλθουμε στην Ουράνιο Βασιλεία. Στην πορεία των Ισραηλιτών προς την Γη της Επαγγελίας δεν υπήρχε μόνο η Νεφέλη, ήταν το Άγιο Πνεύμα, αλλά και ο Μωυσής ο οποίος όποιος ήταν ορισμένος από τον Κύριο ώστε να βοηθάει τους νοσούντας τω σώμα και τη ψυχή Ισραηλίτες οι οποίοι όταν έπεφταν στην απιστία νοσούσαν και είχαν δυσχέρεια και δεινά στην πορεία τους προς την Γη της Επαγγελίας.
Ας θυμηθούμε την απιστία και τον γογγυσμό που έφερε προς το μάνα ή τα δηλητηριώδη φίδια, δυσχέρεια, δεινά.
Τώρα ξανά έχουμε το Άγιο Πνεύμα αλλά και την Υπεραγία Θεοτόκο, άνθρωπο πολύ μεγαλύτερο σε χάρη από τον Μωυσή, έχουμε το κατεξοχήν κεχαριτωμένο άτομο το οποίο μας οδηγεί προς την γη της επαγγελίας, η οποία τώρα δεν είναι κάποια επίγεια χώρα αλλά ο Παράδεισος. Η Υπεραγία Θεοτόκος μας οδηγεί από το νοσούντα το σώμα και τη ψυχή στην υγεία αφού αυτό είναι η προϋπόθεση εισαγωγής στην Βασιλεία. Η πρόνοια της Θεοτόκου προς εμάς είναι συνεχής, θα πουν οι αιρετικοί τις γνωστές αλογίες του έχουμε τον Χριστό τι θέλουμε την Παναγία, εδώ και εμείς οι ίδιοι έχουμε εντολή προνοίας πόσο μάλλον η Υπεραγία Θεοτόκος. Παρατηρούμε ότι ο απόστολος Παύλος συμβουλεύει τον απόστολο Τιμόθεο λέγοντας, εἰ δέ τις τῶν ἰδίων καὶ μάλιστα τῶν οἰκείων οὐ προνοεῖ, τὴν πίστιν ἤρνηται καὶ ἔστιν ἀπίστου χείρων. Α Τιμ. 5,8 Εάν κανείς δεν φροντίζει και δεν λαμβάνει πνευματική πρόνοια για τους δικούς του ανθρώπους και μάλιστα τους οικιακούς του, έχει αρνηθεί την πίστη και είναι χειρότερος από τον άπιστο, ο οποίος μπορεί να ενδιαφέρεται για τους οικιακούς του.
Είναι υποχρέωσή μας να ενδιαφερόμαστε για την οικογένειά μας και οικιακοί δεν είναι μόνο οι συγγενείς αλλά όλοι οι άνθρωποι, οι Χριστιανοί και αυτοί που δεν έχουν γνωρίσει τον Χριστό.
Η φράση επισκοπής θείας και προνοίας είδαμε ότι δηλώνει την φροντίδα και την πρόνοια που έχει η Θεοτόκος προς εμάς, όμως δεν τα αιτουμαστε αυτά διότι αρνείται ή είναι αδιάφορη προς επισκοπή και πρόνοια μας, αλλά αυτό γίνεται διότι ο άνθρωπος που ποιεί την αμαρτία απορρίπτει την θεία επισκοπή, δηλαδή την επίσκεψη του καλέσματος προς μετάνοια, είδαμε πριν οὐκ ἔγνως τὸν καιρὸν τῆς ἐπισκοπῆς σου, αλλά και αποξενώνει εαυτόν από την οικογένεια Χριστού, τῶν οἰκείων την πρόνοια ου δέχεται, αρνείται το κάλεσμα προς το γαμήλιο τραπέζι του Αρνίου, απορρίπτει την σωτηρία και αυτοαποκληρώνεται, απορρίπτει εκτός από την Θεία επισκοπή και την Θεία πρόνοια η οποία οδηγεί και ενεργεί ώστε να γίνουμε υιοί Θεού, να αποκτήσουμε θεοκοινωνία.
Βλέπουμε ότι ο Χριστός εξαιτίας των κακών πράξεών των Φαρισαίων τους αποκληρώνει από τον Αβραάμ. Καὶ εἶπον αὐτῷ· ὁ πατὴρ ἡμῶν Ἀβραάμ ἐστι. λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραὰμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε. Ιω. 8,38-39 Είπαν οι Φαρισαίοι στον Χριστό, "πατέρας μας είναι ο Αβραάμ" και ο Χριστός απάντησε, "εάν ήσασταν στην πραγματικότητα παιδιά του Αβραάμ τότε θα κάνατε και τα έργα του".
Οι άνομοι της εποχής του Χριστού και κάθε εποχής επισκοπής θείας και προνοίας της παρά σου αρνήθηκαν. Όλοι όσοι αφήνουν τις εντολές ενώ στην αρχή είπαν ναι στο κάλεσμα για το γαμήλιο τραπέζι και άρχισαν να βαδίζουν προς αυτό ύστερα οὐκ ἤθελον ἐλθεῖν, λοξοδρόμησαν από τον δρόμο προς την κορυφή του βουνού, και πήγαν ὁ μὲν εἰς τὸν ἴδιον ἀγρόν, ὁ δὲ εἰς τὴν ἐμπορίαν αὐτοῦ· οπότε τώρα οἱ δὲ κεκλημένοι οὐκ ἦσαν ἄξιοι·, βλέπουμε δηλαδή την αιτία του αξίωσον το οποίο είναι εκζήτηση βοηθείας στον δρόμο προς τον τραπέζι του Αρνίου.
Επειδή ο Χριστιανός που εμφανίζεται να ομιλεί ζητάει την θεία επισκοπή και την πρόνοια της Θεοτόκου διότι έπεσε, αυτός είναι ο λόγος που έχει εκλεγεί και η προσφώνηση αγαθή αγαθού τε λοχεύτρια. Λοχεύτρια είναι η γυναίκα μετά τον τοκετό, η λεχώνα. Όπως μια μητέρα κρατάει στα χέρια της το βρέφος έτσι και εμείς ζητούμε σαν βρέφη να μας κρατήσει στα χέρια της και να μας οδηγεί.

Ωδή γ' Ο κλυδωνισμός από τα κύματα της αμαρτίας

3,1 Προστασίαν και σκέπην ζωής εμής τίθημι, σε θεογεννήτορ παρθένε, συ με κυβέρνησον, προς τον λιμένα σου, των αγαθών η αιτία, των πιστών το στήριγμα, μόνη πανύμνητε.

Μετά την αναγνώριση της απομάκρυνσης από τις εντολές τίποτα άλλο δεν ακολουθεί παρά η εμπιστοσύνη στην Θεοτόκο Προστασίαν και σκέπην ζωής εμής τίθημι και η αίτηση με την οποία ζητούμε να μας οδηγήσει από το τρικυμισμένο πέλαγος στον λιμένα της. Από θλίψεις και εξ αναγκών να γίνει η καταιγίδα αύρα στο πέλαγος του δρόμου της ζωής, να ηρεμήσουν τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας να γεμίσει χαρά και ευφροσύνη η καρδιά μας και η Θεοτόκος να μας οδηγήσει στον ασφαλή λιμένα που θέλει. Καὶ ἐκέκραξαν πρὸς Κύριον ἐν τῷ θλίβεσθαι αὐτούς, καὶ ἐκ τῶν ἀναγκῶν αὐτῶν ἐξήγαγεν αὐτοὺς καὶ ἐπέταξε τῇ καταιγίδι, καὶ ἔστη εἰς αὔραν, καὶ ἐσίγησαν τὰ κύματα αὐτῆς· καὶ εὐφράνθησαν, ὅτι ἡσύχασαν, καὶ ὡδήγησεν αὐτοὺς ἐπὶ λιμένα θελήματος αὐτοῦ. Ψαλ. 106,28-30
Φώναξαν αυτοί προς τον Κύριο καθ' ον χρόνο ταλαιπωρούνταν από την τρικυμία, και ο Κύριος τους έβγαλε από την επικίνδυνη αυτήν περιπέτειά τους. Διότι διέταξε την καταιγίδα της θαλάσσης και σταμάτησε και μεταβλήθηκε σε λεπτή ευχάριστη αύρα. Και ηρέμησαν τα κύματα της θαλάσσης. Οι ναύτες και όσοι άλλοι ήταν στα πλοία γέμισαν από χαρά και ευφροσύνη, διότι ησύχασαν από την ταραχή της τρικυμίας. Και ο Κύριος τους οδήγησε ασφαλείς στον λιμένα που ήθελε.
Στο εδώ τροπάριο έχουμε τον Ψαλμό 106. Ο ψαλμός αυτός συντέθηκε μετά το τέλος της Βαβυλωνίου αιχμαλωσίας και απαριθμεί τις διάφορες θλίψεις του λαού του Θεού, διηγείται την πορεία μακράν του Θεού η οποία οδήγησε στην αιχμαλωσία, έπειτα την μετάνοια που οδήγησε στην απελευθέρωση και στο ασφαλές λιμάνι που ο Κύριος ήθελε. Λιμένας του Χριστού και κατ' επέκταση της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι οι εντολές όπου ο άνθρωπος πρέπει να κατανοήσει ότι αυτές τον οδηγούν στο τραπέζι του Αρνίου και έχοντας την η ακράδαντη πεποίθηση ότι ο Κύριος είναι ο σωτήρας να πορευθεί τον δρόμο προς την κορυφή του βουνού. Την ίδια αίτηση με διαφορετικά λόγια βλέπουμε και στους Ψαλμούς, τὰς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισόν μοι, καὶ τὰς τρίβους σου δίδαξόν με. ὁδήγησόν με ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου καὶ δίδαξόν με, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ σωτήρ μου. Ψαλ. 24,4-5. Κάνε γνωστές Κύριε σε εμένα τις οδούς των εντολών σου, δίδαξε με τους δρόμους της θεάρεστης πολιτείας. Οδήγησε με στο να γνωρίσω και να δεχθώ την αλήθειά σου. Δίδαξε με ώστε να εννοήσω βαθύτατα και να παραδεχθώ ακλόνητα ότι εσύ είσαι ο Θεός μου και ο σωτήρας μου. Ο Δαυίδ φυσικά και δεν αγνοούσε τις εντολές, δεν του ήταν άγνωστο τι είπε ο Θεός ούτε ήταν άθεος, αλλά εκφράζει την ίδια αίτηση με τον κανόνα.
Ο Χριστιανός δεν είναι μόνο επιβάτης σε ένα πλοίο αλλά και κυβερνήτης.

Είναι επιβάτης στην κιβωτό εκκλησία αλλά είναι και κυβερνήτης εαυτού. Αν δεν ακολουθεί τις εντολές και αμαρτάνει τότε το καράβι της ζωής του είναι σε καταιγίδα και ο αυτός σε ζάλη από τον μανιασμένο κυματισμό της αμαρτίας. κατακείσῃ ὥσπερ ἐν καρδίᾳ θαλάσσης καὶ ὥσπερ κυβερνήτης ἐν πολλῷ κλύδωνι. ἐρεῖς δέ· τύπτουσί με καὶ οὐκ ἐπόνεσα, καὶ ἐνέπαιξάν μοι, ἐγὼ δὲ οὐκ ᾔδειν· πότε ὄρθρος ἔσται, ἵνα ἐλθὼν ζητήσω μεθ᾿ ὧν συνελεύσομαι; Παρ. 23,31-5. Αυτήν την παρομοίωση που βλέπουμε στις Παροιμίες θα την συναντήσουμε επακριβώς στο τροπάριο 4,1 εκεί διαβάζουμε "τον κυβερνήτην τεκούσα Κύριον και τον κλύδωνα κατεύνασον". Σε εκείνο το τροπάριο ζητούμε ο Κύριος να αναλάβει κυβερνήτης ώστε έτσι θα κατευναστεί ο κλήδονας, το οποίο σημαίνει μεγάλη θαλασσοταραχή, θα το δούμε αναλυτικότερα όταν φθάσουμε εκεί.

3,2 Ικετεύω, παρθένε, τον ψυχικόν τάραχον και της αθυμίας την ζάλην, διασκεδάσαι μου, συ γάρ, Θεόνυμφε, τον αρχηγόν της γαλήνης, τον Χριστόν εκύησας, μόνη πανάχραντε.

Η αμαρτία προξενεί ταραχή και ζάλη, έτσι όταν ο άνθρωπος εκζητήσει την οδήγηση προς τον λιμένα του Κυρίου, όταν αποφασίσει να μετανοήσει, υπάρχει μεν ο ζήλος για αλλαγή ζωής και πνευματική πρόοδο αλλά οι επιπτώσεις της αμαρτίας δεν εξαφανίζονται μαγικά, παραμένουν για κάποιο διάστημα. Ο μετανοημένος λαμβάνει από τον "αρχηγό της γαλήνης" την δύναμη απαλλαγής από την αμαρτία αλλά χρειάζεται και ο αγώνας εκ μέρους μας ώστε να φύγει ο ψυχικός τάραχος και η ζάλη της αθυμίας που προήλθαν από την αμαρτία. Ο "αρχηγός της γαλήνης" δεν είναι άλλος από τον Χριστό, τον άρχοντα της ειρήνης, όπως βλέπουμε να αποκαλείται ο Χριστός στον Ησαΐα, αρχηγόν της γαλήνης -- ἄρχων εἰρήνης. Ότι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱὸς καὶ ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχὴ ἐγενήθη ἐπὶ τοῦ ὤμου αὐτοῦ, καὶ καλεῖται τὸ ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελός, θαυμαστὸς σύμβουλος, Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· ἐγὼ γὰρ ἄξω εἰρήνην ἐπὶ τοὺς ἄρχοντας, εἰρήνην καὶ ὑγίειαν αὐτῷ. Ησ. 9,6 Αυτά θα πραγματοποιηθούν, διότι θα γεννηθεί για εμάς παιδί, θα δοθεί σε εμάς ο υιός αυτός, του οποίου η αρχή και εξουσία υπάρχει απ' αρχής επάνω στους ώμους του και θα καλείται το όνομα αυτού αγγελιαφόρος της μεγάλης βουλής του Θεού, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ισχυρός, εξουσιαστής, αρχηγός της ειρήνης, πατήρ του μέλλοντος αιώνος. Εγώ, λέει ο Θεός, θα φέρω την ειρήνη στους άρχοντες, ειρήνη και υγεία θα χορηγήσω στο παιδί αυτό.
Ο Κύριος και κατ' επέκταση όλοι οι δικοί του διασκεδάζουν τις βουλές εθνών, δηλαδή όλα τα διδάγματα και τις θεωρίες που υπαγορεύει ο διάβολος, ο θεός και άρχοντας εθνών, καὶ ἣν ἂν βουλεύσησθε βουλήν, διασκεδάσει Κύριος, καὶ λόγον ὃν ἂν εἴπητε, οὐ μὴ ἐμμείνῃ ἐν ὑμῖν, ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. Ησ. 8,10 Και οποιανδήποτε σκέψη και απόφαση αν πάρετε εναντίον του λαού του Θεού, θα την ματαιώσει και θα την διαλύσει ο Κύριος. Και οποιονδήποτε απειλητικό λόγο και αν εκστομίσετε, δεν θα μείνει και δεν θα πραγματοποιηθεί, διότι ο θεός είναι μαζί μας.

3,3 Ευεργέτην τεκούσα τόν των καλών αίτιον, της ευεργεσίας τον πλούτον πάσιν ανάβλυσον, πάντα γάρ δύνασαι, ως δυνατόν εν ισχύϊ, τον Χριστόν κυήσασα, θεομακάριστε.

Ο ἄρχων εἰρήνης ή αλλιώς ο αρχηγός της γαλήνης, είναι ο ποιμήν ο καλός και των καλών αίτιος, είναι δηλαδή ο ευαγγελιζόμενος και προσφέρων τα αγαθά, αυτός που διαλαλεί την χαρμόσυνη αγγελία της σωτηρίας και είναι παρών για βοήθεια και προστασία σε όσους τον ζητούν, διὰ τοῦτο γνώσεται ὁ λαός μου τὸ ὄνομά μου ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ, ὅτι ἐγώ εἰμι αὐτὸς ὁ λαλῶν· πάρειμι ὡς ὥρα ἐπὶ τῶν ὀρέων, ὡς πόδες εὐαγγελιζομένου ἀκοὴν εἰρήνης, ὡς εὐαγγελιζόμενος ἀγαθά, ὅτι ἀκουστὴν ποιήσω τὴν σωτηρίαν σου λέγων Σιών· βασιλεύσει σου ὁ Θεός. Ησ. 52,6-7
Θα μάθει ο λαός μου, κατά την ημέρα εκείνη της απελευθερώσεως του ποια άπειρη δύναμη έχει το όνομά μου. Θα μάθει ότι εγώ είμαι αυτός που μιλώ και λέγω· Ιδού, είμαι παρών, έτοιμος στην βοήθεια και προστασία σου. Όπως η άνοιξη επάνω στα όρη, όπως τα πόδια εκείνου ο οποίος σπεύδει να αναγγείλει το χαρμόσυνο μήνυμα της ειρήνης, όπως αυτός που αναγγέλλει τα ευχάριστα και αγαθά πράγματα, έτσι και εγώ θα κάνω γνωστή και θα διαλαλήσω την χαρμόσυνη αγγελία της σωτηρίας σου, λέγοντας σε εσένα την Σιών: Ο Θεός σου θα γίνει και θα μείνει ο βασιλιάς σου.

3,4 Χαλεπαίς αρρωστίαις και νοσεροίς πάθεσιν, εξεταζομένω, παρθένε, συ μοι βοήθησον, των ιαμάτων γαρ ανελλιπή σε γινώσκω, θησαυρόν, πανάμωμε, τον αδαπάνητον.

Ο άρχων ειρήνης, ευαγγελίζεται τα αγαθά και δίδει θησαυρούς αδαπάνητους.
Οὕτω λέγει Κύριος ὁ Θεὸς τῷ χριστῷ μου Κύρῳ, οὗ ἐκράτησα τῆς δεξιᾶς ἐπακοῦσαι ἔμπροσθεν αὐτοῦ ἔθνη, καὶ ἰσχὺν βασιλέων διαῤῥήξω, ἀνοίξω ἔμπροσθεν αὐτοῦ θύρας, καὶ πόλεις οὐ συγκλεισθήσονται. ἐγὼ ἔμπροσθέν σου πορεύσομαι καὶ ὄρη ὁμαλιῶ, θύρας χαλκᾶς συντρίψω καὶ μοχλοὺς σιδηροῦς συγκλάσω καὶ δώσω σοι θησαυροὺς σκοτεινούς, ἀποκρύφους, ἀοράτους ἀνοίξω σοι, ἵνα γνῷς, ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεός σου ὁ καλῶν τὸ ὄνομά σου, ὁ Θεὸς Ἰσραήλ. Ησ. 45,1-3 Αυτά λέγει Κύριος ο Θεός στον Κύρο, τον οποίο εγώ έχρισα βασιλέα και του οποίου την δεξιά κατέστησα κραταιά για να υπακούσουν σε αυτόν και υποταχθούν ενώπιόν του τα έθνη και την ισχύ των βασιλέων θα συντρίψω, θα ανοίξω έμπροσθεν αυτού τις θύρες και καμία πόλη δεν θα μείνει κλειστή για αυτόν. Εγώ, ω Κύρε, θα πορευθώ μπροστά σου, θα εξομαλύνω τα όρη, θα συντρίψω θύρας χαλκάς και μοχλούς σιδηρούς θα σπάσω. Θα δώσω σε εσένα θησαυρούς που βρίσκονται σε σκοτεινούς τόπους, θα ανοίξω και θα παρουσιάσω σε εσένα απόκρυφους και αόρατους θησαυρούς, για να γνωρίσεις ότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός σου, ο οποίος σε κάλεσε ονομαστικώς, ο Θεός του Ισραηλιτικού λαού. Έχουμε τον Κύρο σαν μια προτύπωση του Χριστού, εδώ γινόταν λόγος κρυφίως για τον Κύριο, αυτός απελευθέρωσε το γένος, σε αυτόν υπάκουσαν τα έθνη, από αυτόν ο άρχων του κόσμου τούτου νικήθηκε, ο Χριστός συνέτριψε τις θύρες και μοχλούς και έδωσε θησαυρούς σκοτεινούς αποκρύφους και αοράτους. Ο Κύρος ελευθέρωσε τους Ισραηλίτες από την αιχμαλωσία στην Βαβυλώνα και ο Κύριος ελευθέρωσε το γένος και μέσα σε όλες τις ευλογίες που έδωσε έχουμε και τους θησαυρούς.

Ωδη δ' εκζήτηση καθάρσεως ώστε να ξεκινήσει και να είναι ευχερής η πνευματική πορεία.

4,1 Των παθών μου τον τάραχον, η τον κυβερνήτην τεκούσα Κύριον, και τον κλύδωνα κατεύνασον των εμών πταισμάτων θεονύμφευτε.

Ταραχή και κλύδωνας υπάρχει όταν ο άνθρωπος βοηθηθεί ώστε να δει ένα ελάχιστο από την αμαρτωλότητα του και την κατάσταση στην οποία τον είχαν φέρει τα πταίσματα, δηλαδή η αμαρτία. Αυτός που ποιεί την αμαρτία βλάπτει τον εαυτό του και το συμφέρον του, είναι σαν ένας μεθυσμένος ο οποίος τρεκλίζει σαν να βρίσκεται σε τρικυμιώδη θάλασσα, είναι σαν κυβερνήτης πλοίου μέσα σε μεγάλη θαλασσοταραχή ενώ ταυτόχρονα δεν αντιλαμβάνεται την μεγάλη ζημιά της αμαρτίας, τα χτυπήματα και τα τραύματα που αυτή του επιφέρει και όλα αυτά ενώ οι δαίμονες τον χλευάζουν περιπαικτικά. Όταν συνέρχεται λέει με έκπληξη, με χτύπησαν και δεν πόνεσα, με κορόιδεψαν και δεν κατάλαβα τίποτα, κυριευμένος δε από το πάθος της μέθης της αμαρτίας έλεγα πότε να έρθει ξανά η ώρα ώστε να πράξω το τάδε, δηλαδή την κάθε αμαρτία.
Διαβάζουμε στις Παροιμίες, μὴ μεθύσκεσθε ἐν οἴνοις, ἀλλὰ ὁμιλεῖτε ἀνθρώποις δικαίοις καὶ ὁμιλεῖτε ἐν περιπάτοις· ἐὰν γὰρ εἰς τὰς φιάλας καὶ τὰ ποτήρια δῷς τοὺς ὀφθαλμούς σου, ὕστερον περιπατήσεις γυμνότερος ὑπέρου. τὸ δὲ ἔσχατον ὥσπερ ὑπὸ ὄφεως πεπληγὼς ἐκτείνεται, καὶ ὥσπερ ὑπὸ κεράστου διαχεῖται αὐτῷ ὁ ἰός. οἱ ὀφθαλμοί σου ὅταν ἴδωσιν ἀλλοτρίαν, τὸ στόμα σου τότε λαλήσει σκολιά, καὶ κατακείσῃ ὥσπερ ἐν καρδίᾳ θαλάσσης καὶ ὥσπερ κυβερνήτης ἐν πολλῷ κλύδωνι. ἐρεῖς δέ· τύπτουσί με καὶ οὐκ ἐπόνεσα, καὶ ἐνέπαιξάν μοι, ἐγὼ δὲ οὐκ ᾔδειν· πότε ὄρθρος ἔσται, ἵνα ἐλθὼν ζητήσω μεθ᾿ ὧν συνελεύσομαι; Παρ. 23,31-35. Η πασίγνωστη φράση [τράβηξα-τραβάω] των παθών μου τον τάραχον στην πραγματικότητα δεν σημαίνει κάτι δυσάρεστο από εξωτερικό παράγοντα, ότι δηλαδή από κάποιον βρήκα τον μπελά μου, ορισμένοι με έχουν πρήξει και τα λοιπά όμοια αλλά σημαίνει την εσωτερική ταραχή του μετανοημένου επειδή ο Θεός επέτρεψε και είδε την κατάστασή του. Δείτε εδώ εκτενέστερη ανάλυση

4,2 Ευσπλαγχνίας την άβυσσον επικαλουμένω της σης παράσχου μοι, η τον εύσπλαγχνον κυήσασα και σωτήρα πάντων των υμνούντων σε.

Όταν ο άνθρωπος μετανοεί ειλικρινά τότε ο Θεός επιτρέπει και βλέπει ένα απειροελάχιστο κλάσμα από την κακή κατάστασή του, από το μέγεθος της αμαρτωλότητάς του, ώστε αυτός να ωφεληθεί. Ο Θεός επιτρέπει να κατανοήσει το πόσο τον έχει λερώσει η αμαρτία, την ακαθαρσία που έχει η εικόνα Θεού, αλλά βλέπει και το τι ζημιά του έχει επιφέρει η αμαρτία, του έχει στερήσει την δωρεές του Θεού και την χάρη του Θεού, του έχει στερήσει την κοινωνία με τον Θεό. Αυτό γίνεται για να μεριμνήσει για τις αμαρτίες του αλλά και να έχει νήψη, δηλαδή φυλακή καρδίας. Ένα απειροελάχιστο από την κακή μας κατάσταση επιτρέπει και βλέπουμε ο Θεός ειδάλλως θα πεθαίναμε αμέσως. Αναλογιζόμενος ο άνθρωπος το μέγεθος της αμαρτωλότητας του, αμέσως επικαλείται την άβυσσο της ευσπλαχνίας ώστε να ρίξει το αμέτρητο φορτίο των αμαρτημάτων του, η άβυσσος, η πληθή αμαρτημάτων, επικαλείται την άβυσσο ευσπλαχνίας, ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται Ψαλ. 41,8. ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται εἰς φωνὴν τῶν καταῤῥακτῶν σου, πάντες οἱ μετεωρισμοί σου καὶ τὰ κύματά σου ἐπ᾿ ἐμὲ διῆλθον. ἡμέρας ἐντελεῖται Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ, καὶ νυκτὸς ᾠδὴ αὐτῷ παρ᾿ ἐμοί, προσευχὴ τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου. Ψαλ. 41,8-9. Όπως τα κύματα έρχονται και σαν να επικαλείται το ένα το άλλο, έτσι επήλθαν εναντίον μου αλλεπάλληλα όλα τα αγριεμένα κύματα της δίκαιης σου οργής. Όμως ο Κύριος θα με βοηθήσει, θα με επισκεφθεί κάποια ημέρα και κατά την επακολουθούσα νύχτα θα αναπέμψω ευχαριστήρια προσευχή προς αυτόν. Σαν άλλος Δαβίδ εμπρός στον άνθρωπο του Θεού ο αμαρτωλός επικαλείται όχι απλά το έλεος αλλά το μέγα έλεος, επικαλείται της ευσπλαχνίας την άβυσσον ώστε το απέραντο πλήθος του ελέους να καθαρίσει και να σβήσει εντελώς τις αμαρτίες του.
Εἰς τὸ τέλος· ψαλμὸς τῷ Δαυΐδ ἐν τῷ ἐλθεῖν πρὸς αὐτὸν Νάθαν τὸν προφήτην, ἡνίκα εἰσῆλθε πρὸς Βηρσαβεέ. Ἐλέησόν με, ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου· ἐπὶ πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με. Ψαλ. 50,3-4 Ελέησέ με, ω Θεέ μου, σύμφωνα προς το άπειρο έλεός σου και σύμφωνα με το απέραντο πλήθος των οικτιρμών σου σβήσε εντελώς την παρανομία μου. Πλύνε με και ξαναπλύνε με από την παρανομία μου και από τον ρύπο της αμαρτίας μου καθάρισέ με.

4,3 Απολαύοντες, πάναγνε, των σών δωρημάτων ευχαριστήριον, αναμέλπομεν εφύμνιον, οι γινώσκοντές σε Θεομήτορα.

Ο άνθρωπος όταν παρουσιάσει την ειλικρινή μετάνοια, η οποία είναι η καταδίκη της αμαρτίας και η απόφαση απαλλαγής από αυτήν, απόφαση δηλαδή ο αγώνας κατά κάθε αμαρτίας και πάθους, αμέσως λαμβάνει την άφεση, λαμβάνει την συγχώρηση ακαριαία. Όμως δεν λαμβάνει μόνο την άφεση αλλά επιπλέον του χορηγείται και η βοήθεια και δύναμη για απαλλαγή από αμαρτίες και πάθη διότι ο άνθρωπος χωρίς την ενέργεια του Θεού δεν μπορεί να απαλλαγεί και να προχωρήσει τον δρόμο της σωτηρίας, δεν αυτοσώζεται. Το χέρι του Θεού είναι εκεί ώστε να αναβιβάσει από την άβυσσο αμαρτημάτων όποιον έχει ειλικρινή διάθεση απαλλαγής από την αμαρτία και να τον κρατήσει από το χέρι οδηγώντας τον αφαιρώντας κάθε δυσκολία όπως είδαμε στην πρώτη ωδή. Ο ειλικρινά μετανοημένος άμεσα βλέπει στον εαυτό του την δύναμη να αφήσει την αμαρτία. Ενώ πριν του φαινόταν βουνό και κάτι ακατόρθωτο η απαλλαγή από τα διάφορα πάθη και αμαρτίες τώρα όλα αλλάζουν, βλέπει εντός του την δύναμη να προχωρήσει τον δρόμο προς την σωτηρία. Έτσι ψάλλει εφύμνιον αναμέλπομεν εφύμνιον προς την Υπεραγία Θεοτόκο, το οποίο είναι σύντομος ύμνος με περιεχόμενο ευχαριστίας και δοξολογίας. Ο πληθυντικός είναι διότι στην Εκκλησία τα λέγει αυτά, εκεί ψάλλει το εφύμνιο. Το εφύμνιο δεν είναι η παράκληση αλλά το τροπάριο που ακολουθεί, το 4,4.

Αυτοί που την γνωρίζουν ως Θεομήτωρα είναι η Εκκλησία, οι πιστοί, αυτά τα λόγια λέγονται στην Εκκλησία. Όσοι "γνωρίζουν" τον Χριστό, όσοι "γνωρίζουν" την Υπεραγία Θεοτόκο, ότι είναι η μήτηρ Θεού και όλα τα λοιπά υπέρ αυτής, δεν είναι όσοι έχουν ακούσει ή έχουν μάθει αλλά όσοι όσοι αληθώς έγνωκαν, δηλαδή έχουν πραγματικά αποδεχθεί στην καρδία τον Θεό και τους δικούς του και αυτοί είναι η Εκκλησία. Η φράση "όσοι σε γνωρίζουμε ως Μητέρα Θεού" είναι παράδοξη αλλά στον κανόνα τίποτα δεν είναι τυχαίο, η φράση δηλώνει την Εκκλησία, είναι εκεί ώστε να εννοήσουμε την ερμηνεία που η Υπεραγία Θεοτόκος και ο άγιος γέροντας μας λένε. Όσα τροπάρια είναι σε πληθυντικό, εκτός της 9ης Ωδής η οποία είναι σε πληθυντικό για τον λόγο που θα δούμε, παρουσιάζουν τον Χριστιανό που ομιλεί εντός της Εκκλησίας. Τα λέει αυτά μαζί με τους υπόλοιπους πιστούς, αυτός είναι ο λόγος ο οποίος ενώ υπάρχει ενικός σε ανύποπτη στιγμή οι Ωδές πάνε σε πληθυντικό, αν παρατηρήσετε την πρώτη Ωδή η οποία είναι η μετάνοια τα τροπάρια είναι όλα σε ενικό.

καὶ ἴδε παῤῥησίᾳ λαλεῖ, καὶ οὐδὲν αὐτῷ λέγουσι. μήποτε ἀληθῶς ἔγνωσαν οἱ ἄρχοντες ὅτι οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ Χριστός; Ιω. 7,26 έλεγαν οι Ιεροσολυμίτες για τον Χριστό, αυτός δεν είναι που θέλουν οι Φαρισαίοι να σκοτώσουν; Και ιδού, ομιλεί άφοβα και φανερά και τίποτε δεν αντιλέγουν σε αυτόν. Μήπως πραγματικά ἔγνωσαν οι άρχοντες, ότι αυτός αληθινά είναι ο Χριστός;

καὶ ταῦτα ποιήσουσιν, ὅτι οὐκ ἔγνωσαν τὸν πατέρα οὐδὲ ἐμέ. Ιω. 16,3 Θα σας κυνηγήσουν και θα κάνουν όλα αυτά εναντίον σας διότι από την αμετανοησία της σκληρής καρδίας τους δεν γνώρισαν τον Πατέρα ούτε εμένα μολονότι τόσα και τόσα άκουσαν.

ὅτι τὰ ῥήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. Ιω. 17,8 Την γνώση τους και πεποίθηση αυτή μαρτυρεί και το γεγονός ότι τους λόγους που μου έδωκες τους έδωσα σε αυτούς και αυτοί τους δέχθηκαν και σχημάτισαν την βεβαία γνώση και πεποίθηση, ότι πράγματι εγώ γεννήθηκα και βγήκα στον κόσμο από εσένα και πίστεψαν ότι εσυ με έστειλες.

4,4 Οι ελπίδα και στήριγμα και της σωτηρίας τείχος ακράδαντον, κεκτημένοι σε, πανύμνητε, δυσχερείας πάσης, εκλυτρούμεθα.

Όπως είδαμε στην 3η ωδή ο Χριστιανός που ομιλεί, όλοι εμείς, ζητήσαμε την άφεση αλλά και φώτιση ώστε να προχωρήσουμε τον δρόμο προς την Άνω Ιερουσαλήμ. Και τα δυο έρχονται αμέσως, έτσι ο άνθρωπος που έχει απόφαση απαλλαγής από την αμαρτία δεν διώχνει το Άγιο Πνεύμα αλλά έχει ελπίδα, έχει στήριγμα μα και λυτρώνεται από κάθε δυσχέρεια. Λέει ο Ψαλμωδός, μακάριος ἀνήρ, οὗ ἐστι τὸ ὄνομα Κυρίου ἐλπὶς αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἐπέβλεψεν εἰς ματαιότητας καὶ μανίας ψευδεῖς. Ψαλ. 39,5 Τρισευτυχισμένος και ευλογημένος είναι ο άνθρωπος, ο οποίος έχει την ελπίδα του στον Θεό και δεν έριξε τα μάτια του στον μάταιο πλούτο, στην δόξα, και εννοείται σε όλα τα υπόλοιπα υλικά. Το ίδιο μας λέει και ο Απόστολος, Τοῖς πλουσίοις ἐν τῷ νῦν αἰῶνι παράγγελλε μὴ ὑψηλοφρονεῖν, μηδὲ ἠλπικέναι ἐπὶ πλούτου ἀδηλότητι, ἀλλ᾿ ἐν τῷ Θεῷ τῷ ζῶντι, τῷ παρέχοντι ἡμῖν πάντα πλουσίως εἰς ἀπόλαυσιν Α Τιμ. 6,17 Στους πλουσίους παραγγέλλε να μη υπερηφανεύονται ούτε να θεμελιώνουν τις ελπίδες τους στον πλούτο, αλλά να ελπίζουν στον ζώντα Θεό, ο οποίος παρέχει τα πάντα σε εμάς πλουσίως για να τα απολαμβάνουμε.
Αυτό το λεχθέν της Γραφής δεν είναι μόνο για τον πλούτο αλλά για όλα τα υλικά και γήινα. Ο άνθρωπος ξεκινάει τον δρόμο της σωτηρίας αποθέτοντας όλη την ελπίδα του στον Θεό και αυτό είναι η αρχή της σωτηρίας. Ο Χριστός οι δικοί του και εξαιρετικά η Υπεραγία Θεοτόκος είναι η μόνη ελπίδα, διότι αυτή η ελπίδα είναι αποκειμένη εν τοις ουρανοίς, διὰ τὴν ἐλπίδα τὴν ἀποκειμένην ὑμῖν ἐν τοῖς οὐρανοῖς Κολ. 1,5 και όχι στα επίγεια. Όμως έπειτα από την μετάνοια και την αλλαγή της ελπίδας από τα γήινα στα ουράνια υπάρχει και ο δρόμος προς αυτά, δηλαδή η στενή οδός. Ο δρόμος προς την θέωση είναι μακρύς και επίπονος οπότε ο Χριστιανός χρειάζεται το στήριγμα το οποίο θα τον στερεώνει καθώς προχωρεί. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το στήριγμα μας, ο άνθρωπος καθώς προχωράει τον δρόμο προς την σωτηρία χρειάζεται απαραιτήτως τον οδηγό εν Χριστώ ο οποίος έχει περπατήσει τον δρόμο προς την Οδό. Οι διάφοροι αιρετικοί λένε ψευτοδικαιολογίες όπως το "έχουμε τον Χριστό τι χρειαζόμαστε την Παναγία;" και όλες τις άλλες παράλογες θεωρίες τους. Η αλήθεια είναι όμως ότι αυτοί που δήθεν λένε "μιλάμε από την Γραφή" ξεχνούν επανειλλημένως την Βίβλο. Σε αυτήν βλέπουμε ότι ο Παύλος ποθεί να στηρίξει τους Χριστιανούς και είναι το στήριγμα τους, ἐπιποθῶ γὰρ ἰδεῖν ὑμᾶς, ἵνα τι μεταδῶ χάρισμα ὑμῖν πνευματικὸν εἰς τὸ στηριχθῆναι ὑμᾶς, Ρωμ. 1,11 Διότι έχω φλογερό πόθο να σας δω για να σας μεταδώσω κάποιο πνευματικό χάρισμα και πνευματική ωφέλεια ώστε να στηριχθείτε ακόμη περισσότερο στην κατά Χριστόν πίστη και ζωή. Λίγο αργότερα στην ίδια επιστολή βλέπουμε ότι ο Χριστός είναι που μας στηρίζει. Τῷ δὲ δυναμένῳ ὑμᾶς στηρίξαι κατὰ τὸ εὐαγγέλιόν μου καὶ τὸ κήρυγμα Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατὰ ἀποκάλυψιν μυστηρίου χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου, Ρωμ. 14,24. Δόξα και τιμή ας αποδίδεται από όλους μας στον Κύριο ο οποίος έχει την δύναμη να σας στηρίξει στην πίστη και την αρετή, σύμφωνα με το Ευαγγέλιό μου και με το κήρυγμα που σας έχω κάνει περί του Ιησού Χριστού. Αυτό δε το Ευαγγέλιο και το κήρυγμά μου, δια του οποίου σώζονται οι λαοί, γίνεται σύμφωνα με την αποκάλυψη μυστηρίου, που αιώνας-αιώνων έμενε σκεπασμένο. Φυσικά ο Παύλος δεν σφετεριζόταν τον ρόλο του Κυρίου ούτε πήγαινε για πλάκα και για να "στηρίξει" εντός εισαγωγικών αλλά πραγματικά ήταν στήριγμα των Χριστιανών. Σε άλλη επιστολή του αποστόλου βλέπουμε ότι ο Τιμόθεος είναι στήριγμα καὶ ἐπέμψαμεν Τιμόθεον, τὸν ἀδελφὸν ἡμῶν καὶ διάκονον τοῦ Θεοῦ καὶ συνεργὸν ἡμῶν ἐν τῷ εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ, εἰς τὸ στηρίξαι ὑμᾶς καὶ παρακαλέσαι ὑμᾶς περὶ τῆς πίστεως ὑμῶν, Α Θεσ. 3,2 Και στείλαμε σε σας τον Τιμόθεο τον αδελφό μας και διάκονο του Θεού και συνεργάτη μας στο έργο του Ευαγγελίου για να σας στηρίξει, να σας παρηγορήσει και να ενισχύσει στην πίστη σας. Λίγους στίχους αργότερα βλέπουμε ότι ο Κύριος μας στηρίζει ώστε να είμαστε άμεμπτοι και άγιοι, δηλαδή να προχωράμε πνευματικά και σωστά, εἰς τὸ στηρίξαι ὑμῶν τὰς καρδίας ἀμέμπτους ἐν ἁγιωσύνῃ ἔμπροσθεν τοῦ Θεοῦ καὶ πατρὸς ἡμῶν ἐν τῇ παρουσίᾳ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων τῶν ἁγίων αὐτοῦ. Α Θεσ. 3,13. Ο Κύριος να στηρίξει τις καρδιές σας ώστε να είσθε άμεμπτοι και άγιοι ενώπιον του Θεού και Πατρός μας κατά την Δευτέρα Παρουσία του Χριστού όταν θα έλθει με όλους τους αγίους του. Ο Παύλος στήριγμα ο Τιμόθεος στήριγμα και φυσικά εξαιρετικά η Υπεραγία Θεοτόκος είναι το μέγα στήριγμα μας. Ο Παύλος ο Τιμόθεος και όλοι οι Απόστολοι στάλθηκαν ώστε να κυρήξουν ότι Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί όπως διαβάζουμε στην προς Τιμόθεον επιστολή. Καὶ ὁμολογουμένως μέγα ἐστὶ τὸ τῆς εὐσεβείας μυστήριον· Θεὸς ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ. Α Τιμ. 3,16 Και πράγματι είναι μεγάλο το μυστήριο της ευσεβείας. Ο Θεός φανερώθηκε με σάρκα ανθρώπινη, μαρτυρήθηκε με καταπληκτικά σημεία του Αγίου Πνεύματος, έγινε ορατός ως άνθρωπος από τους αγγέλους, κηρύχθηκε μεταξύ των εθνικών, πιστεύθηκε ως σωτήρας του κόσμου, αναλήφθηκε στους ουρανούς με δόξα. Αυτός ο στίχος είναι το πρώτο καταγεγραμμένο Πιστεύω, είναι ένα πρώιμο σύμβολο της πίστεως, βλέπουμε ότι σε αυτά υπήρξε ενεργή συμμετοχή ανθρώπου στο ἐφανερώθη και στο ἐκηρύχθη.
Η Υπεραγία Θεοτόκος είχε συμμετοχή στο ἐφανερώθη οι Απόστολοι στο ἐκηρύχθη, το δεύτερο είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ἐφανερώθη διότι κάποιοι, οι Απόστολοι, στάλθηκαν να κυρρήξουν ότι ο Θεός ενανθρώπησε γεγονός στο οποίο δεν είχαν καμία συμμετοχή, η Υπεραγία Θεοτόκος έχει συμμετοχή στο κύριο γεγονός.
Αν λοιπόν ο Θεός εκλέγει τον άξιο για αγγελιαφόρο και όχι τον Καιάφα ή τον Άννα, πόσο μάλλον θα εξέλεξε αγιότατο άτομο για μητέρα του και η οποία για εμάς θα ήταν ελπίδα στήριγμα και τείχος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τον Παύλο τον Τιμόθεο ή τον Ιερεμία τον οποίον θα δούμε ευθύς αμέσως. Η Υπεραγία Θετόκος δεν είναι μόνο η ελπίδα μας και ο μέγας οδηγός μας, στήριγμα, αλλά η προστασία και ο ακοίμητος φρουρός μας, τείχος ακράδαντον. Διαβάζουμε στον προφήτη Ιερεμία, ἰδοὺ τέθεικά σε ἐν τῇ σήμερον ἡμέρᾳ ὡς πόλιν ὀχυρὰν καὶ ὡς τεῖχος χαλκοῦν, ὀχυρὸν πᾶσι τοῖς βασιλεῦσιν Ἰούδα καὶ τοῖς ἄρχουσιν αὐτοῦ καὶ τῷ λαῷ τῆς γῆς, καὶ πολεμήσουσί σε καὶ οὐ μὴ δύνωνται πρός σε, διότι μετὰ σοῦ ἐγώ εἰμι τοῦ ἐξαιρεῖσθαί σε, εἶπε Κύριος. Ιερ. 1,18-19 Ιδού, Ιερεμία, σε έχω θέσει και αναδείξει κατά την σημερινή ημέρα σαν οχυρωμένη πόλη και σαν τείχος χάλκινο, απόρθητο από όλους τους βασιλείς του Ιούδα και τους άρχοντες του βασιλείου αυτού και τον λαό της χώρας αυτής. Θα πολεμήσουν αυτοί εναντίον σου, αλλά δεν θα μπορέσουν να κατορθώσουν τίποτα, διότι εγώ θα είμαι μαζί σου για να σε λυτρώσω από τα χέρια τους, είπε ο Κύριος. Βλέπουμε τον Ιερεμία τείχος ακράδαντον ο οποίος έλκει την δύναμη του από τον Θεό, μετὰ σοῦ ἐγώ εἰμι τοῦ ἐξαιρεῖσθαί σε, εἶπε Κύριος.
Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. Ψαλ. 126,1. Εάν ο ίδιος ο Κύριος δεν οικοδομήσει και δεν ευδοκήσει στην ανοικοδόμηση ενός οίκου, ματαίως κοπίασαν οι οικοδομούντες. Εάν ο ίδιος ο Κυριος δεν φυλάξει μια πόλη, ματαίως αγρύπνησαν οι φρουροί της. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι ελπίδα και στήριγμα και τείχος ακράδαντον, τα οποία την κάνουν τον φύλακα της πόλεως μας, αυτό δηλώνει το τροπάριο με τα τρια επίθετα. Της πόλης μας, δηλαδή του εαυτού μας, ο οποίος παρομοιάζεται στην Γραφή και σαν μια πόλη, ὥσπερ πόλις τὰ τείχει καταβεβλημένη καὶ ἀτείχιστος, οὕτως ἀνὴρ ὃς οὐ μετὰ βουλῆς τι πράσσει. Παρ. 25,28. Οπως μια πόλη που έχει τα τείχη της γκρεμισμένα και μένει κατ' ουσίαν ατείχιστη και εκτεθειμένη στους εχθρούς, έτσι είναι και ένας άνθρωπος ο οποίος πράττει κάτι χωρίς προηγουμένως να το εξετάσει με την ευσεβή ματιά. Στην αντίθετη πλευρά ο ευσεβής είναι τετειχισμένη πόλη, οὕτως οἱ ἐγκαταλείποντες τὸν νόμον ἐγκωμιάζουσιν ἀσέβειαν, οἱ δὲ ἀγαπῶντες τὸν νόμον περιβάλλουσιν ἑαυτοῖς τεῖχος Παρ. 28,4 όσοι εγκαταλείπουν και καταπατούν τον νόμο του Θεού επαινούν την ασέβεια για να αυτοδικαιωθούν. Εκείνοι όμως που αγαπούν και τηρούν τον νόμο του Θεού είναι σαν να ανεγείρουν ολόγυρά τους τείχος απόρθητο.
Η Υπεραγία Θεοτόκος βρίσκεται επάνω στα τείχη της πόλεως μας διότι ο Κύριος την έχει θέσει φρουρό σε αυτά ημέρα και νύχτα, καὶ ἐπὶ τῶν τειχῶν σου, Ἱερουσαλήμ, κατέστησα φύλακας ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ὅλην τὴν νύκτα, οἵ διὰ τέλους οὐ σιωπήσονται μιμνησκόμενοι Κυρίου. Ησ. 62,6. Επάνω στα τείχη σου, ω Ιερουσαλήμ, έχω εγκαταστήσει φρουρούς όλη την ημέρα και όλη την νύχτα, οι οποίοι μέχρι τέλους δεν θα παύσουν να ενθυμούνται τον Κύριο για την σωτηρία σου. Ιερή πόλη Ιερουσαλήμ είναι ο εαυτός μας και η καρδιά μας είναι ο Ναός.
Με τα προηγούμενα κατά νου, μπορούμε να δούμε με την σωστή ματιά και τους στίχους 20-21 του 50ου Ψαλμού που απαγγέλλουμε αμέσως πριν αρχίσει η Παράκληση, οι οποίοι στίχοι φαινομενικά μας μοιάζουν παρωχημένοι και αταίριαστοι, ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους. Ψαλ. 50,20-21. Ευδόκησε Κύριε να φανείς αγαθός και ευεργετικός στην Ιερουσαλήμ. Δείξε την καλωσύνη σου ώστε να ανοικοδομηθούν και πάλι τα τείχη της.

Σήμερα ο πολίτης του Νέου Ισραήλ λέει: ο Κύριος να φανεί ευσπλαχνικός και να τειχίσει την πόλη μας από τις επιθέσεις των παθών των πολεμίων και του Διαβόλου, τότε θα δεχθεί ο Κύριος κάθε θυσία η οποία θα του προσφέρεται από εμάς, τότε θα προσφερθεί και ακούραστος εργάτης στο έργο σου Κύριε ο οποίος θα θυσιάζεται.

Ο μόσχος είναι σύμβολο του εργάτη του αμπελώνα, αλληγορικά σημαίνει αυτόν που εργάζεται για τον Κύριο, ἐν γὰρ τῷ Μωϋσέως νόμῳ γέγραπται· οὐ φιμώσεις βοῦν ἀλοῶντα. μὴ τῶν βοῶν μέλει τῷ Θεῷ; ἢ δι᾿ ἡμᾶς πάντως λέγει; δι᾿ ἡμᾶς γὰρ ἐγράφη, ὅτι ἐπ᾿ ἐλπίδι ὀφείλει ὁ ἀροτριῶν ἀροτριᾶν, καὶ ὁ ἀλοῶν τῆς ἐλπίδος αὐτοῦ μετέχειν ἐπ᾿ ἐλπίδι. Α Κορ. 9,9-10. Στον Νόμο έχει γραφτεί, "δεν θα βάλεις φίμωτρο στο στόμα του βοδιού που αλωνίζει, θα του το αφήσεις ελεύθερο να τρώει και κάτι από τα αυτά που αλωνίζει". Μήπως ο Θεός σαν νομοθέτης ενδιαφέρεται για τα βόδια ή το λογικό είναι να πιστέψουμε ότι για εμάς το λέει; Ναι για εμάς το λέει. Διότι για τους πνευματικούς εργάτες έχει γραφτεί στον Νόμο ότι ο γεωργός με την ελπίδα ότι θα απολαύσει και ο ίδιος από την σοδειά, οφείλει να οργώνει και να καλλιεργεί. Και εκείνος που γεμάτος ελπίδα αλωνίζει, οφείλει να μετέχει στην ελπίδα ότι θα απολαύσει τους καρπούς των κόπων του. Βλέπουμε ότι αυτή η εντολή είχε και αλληγορικό νόημα. Στα Ευαγγέλια ο Κύριος χρησιμοποιεί αρκετά τον αλληγορικό λόγο, ορισμένες παραβολές του έχουν αρκετά αλληγορικά στοιχεία, λόγου χάριν η παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Ο Κύριος κρύβεται πίσω από τον καλό Σαμαρείτη, η Εκκλησία πίσω από το πανδοχείο, τα μυστήρια της Εκκλησίας πίσω από το λάδι και το κρασί. Επίσης η πασίγνωστη παραβολή του καλού ποιμένα ο οποίος ζητάει να βρει το απολωλός είναι περισσότερο αλληγορία και λιγότερο παραβολή. Το ίδιο ισχύει και για την άμπελο του 15ου κεφαλαίου στίχος 5 του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, εκεί ο Χριστός λέει εγώ ειμί η άμπελος υμείς τα κλήματα. Αλλού θα δούμε για την συκιά που βγάζει κλαδιά και φύλλα και δηλώνει ότι πλησιάζει ο καιρός της Θείας οργής, Ἀπὸ δὲ τῆς συκῆς μάθετε τὴν παραβολήν. ὅταν ἤδη ὁ κλάδος αὐτῆς γένηται ἁπαλὸς καὶ τὰ φύλλα ἐκφύῃ, γινώσκετε ὅτι ἐγγὺς τὸ θέρος· Ματθ. 24,32, Από την συκιά μάθετε, όταν πλέον ο κλάδος της γίνει μαλακός και αναβλαστάνει τα φύλλα γνωρίζετε ότι πλησιάζει το θέρος, όταν δείτε όλα αυτά που σας είπα να ξέρετε ότι κοντά είναι το τέλος.

Σε άλλο σημείο ο Χριστός κάνει λόγο για την πέτρα που θεωρήθηκε άχρηστη από τους οικοδόμους, η οποία πέτρα δηλώνει το πρόσωπο του Χριστού, λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· οὐδέποτε ἀνέγνωτε ἐν ταῖς γραφαῖς, λίθον ὃν ἀπεδοκίμασαν οἱ οἰκοδομοῦντες, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλὴν γωνίας· παρὰ Κυρίου ἐγένετο αὕτη, καὶ ἔστι θαυμαστὴ ἐν ὀφθαλμοῖς ἡμῶν; Ματθ. 21,42 Λέει σε αυτούς ο Ιησούς, δεν διαβάσατε στις Γραφές που λένε πέτρα την οποία απέρριψαν ως ακατάλληλη οι κτίστες έγινε ακρογωνιαίος λίθος; Έγινε ακρογωνιαίος λίθος στην πνευματική οικοδομή του Θεού, δηλαδή την Εκκλησία, η οποία έγινε παρά του Θεού και είναι αξιοθαύμαστη στα μάτια μας; Άλλη αλληγορική εικόνα είναι ο ναός που γκρεμίζεται και ανεγείρεται σε 3 ημέρες, αυτό σημαίνει τον θάνατο και την ανάσταση του Σωτήρος ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν Ιω. 2,19.

Εφόσον ο ίδιος ο Κύριος δίνει τόση έμφαση στον αλληγορικό λόγο και οι Ψαλμοί είναι στο βιβλίο του Θεού και θα λέγονται αιώνια αφού το Άγιο Πνεύμα δεν ενέπνευσε τον Δαυίδ για προσωπική χρήση αλλά γνώριζε ότι θα λέγονται εις πάντας του αιώνας, τώρα μπορούμε να δούμε με την σωστή ματιά τους στίχους 20-21 του 50ου Ψαλμού τον οποίο απαγγέλλουμε σε Παρακλήσεις και άλλες ακολουθίες. Αυτοί φαινομενικά μοιάζουν παρωχημένοι, στην πραγματικότητα το αίτημα είναι σύγχρονο πάντοτε.
Τέλος στο τροπάριο έχουμε τις δυσχέρειες ενώ ταυτόχρονα παρατηρούμε ότι υπάρχει και το επίθετο πάσης. Αυτό το πάσης ίσως εγείρει ερώτημα, πως λυτρωνόμαστε από κάθε δυσχέρεια εφόσον ο άνθρωπος πάντα έχει δυσκολίες και εμπόδια; Πάντοτε υπάρχουν οι θλίψεις, οι δύσκολες καταστάσεις, οι ασθένειες. Όμως εδώ πρόκειται για την μητέρα του Θεού, στους κανόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου λάμπει το Άκτιστο Φως, είναι αρμονικοί και ακριβείς σε απόλυτο βαθμό. Δεν υπάρχει τύχη στην σύνθεση, δεν υπάρχουν λάθη, δεν υπάρχουν φράσεις ανακριβείς, δεν υπάρχουν σχήματα ποιητικής άδειας, "Δυσχερείας πάσης εκλυτρούμεθα που λέει ο λόγος. Δεν εκλυτρούμεθα πραγματικά από πάσης δυσχερείας". Με την απόφαση μετανοίας, δηλαδή με την διάθεση να αφήσει την αμαρτία και τον αγώνα που κάνει για να απαλλαγεί, ο άνθρωπος φωτίζεται και αποθέτοντας τώρα την ελπίδα του στον Θεό και έχοντας την προστασία και βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου, ελπίδα στήριγμα τείχος ακράδαντον, λυτρώνεται από κάθε δυσχέρεια η οποία είναι πρόσκομμα προς την είσοδό μας στην Βασιλεία του Θεού διότι "τα αδύνατα από τους ανθρώπους είναι δυνατά από τον Θεό", ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ Ἰησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν. Λουκ. 18,24. Είδε ο Ιησούς τον πλούσιο νέο καταλυπημένο να φεύγει όταν του πρότεινε να πουλήσει και να τον ακολουθήσει και είπε στους μαθητές, πόσο δύσκολα οι πλούσιοι θα μπουν στην βασιλεία του Θεού! Είναι ευκολότερο να περάσει μια καμήλα από την τρύπα της βελόνας παρά ένας πλούσιος να εισέλθει στην βασιλεία του Θεού. Οι απόστολοι είπαν, και ποιος είναι δυνατόν να σωθεί; Ο Χριστός απάντησε, τα αδύνατα για τους ανθρώπους είναι δυνατά στο Θεό. Το μόνο που ήθελε ο Χριστός ήταν η απόφαση του πλούσιου νέου, να αποφασίσει να έχει ελπίδα στον Θεό και όχι στον πλούτο, έπειτα θα τον βοηθούσε ώστε να απαλλαγεί από το πάθος της φιλαργυρίας, από την δυσχερεία της φιλαργυρίας η οποία ήταν πρόσκομμα. Το δυσχερείας του 4,1 όπως και το δυσχερών του 1,1 είναι το δυσκόλως του κατά Ματθαίον 19,23. Έχοντας την Θεοτόκο ως βοηθό πραγματικά από δυσχερείας πάσης εκλυτρούμεθα, από κάθε δυσχέρεια εξωτερική ή εσωτερική λυτρωνόμαστε. Εξωτερική, δηλαδή άσχημη κατάσταση η οποία επηρεάζει την ψυχή διότι με την φώτιση που φέρνει η ειλικρινής μετάνοια αλλάζει η θεώρηση των δυσχερειών, αυτές δεν είναι μια διακοπή της ευδαιμονίας, μια διακοπή του φάγωμεν πίωμεν. Λυτρωνόμαστε και από κάθε δυσχέρεια εσωτερική, δηλαδή από τα διάφορα πάθη και τις αμαρτίες που δυσχεραίνουν την πορεία προς την βασιλεία του Θεού και εν τέλει αποκλείουν την είσοδο σε αυτήν. Δυσχερείας πάσης ώστε να ακολουθήσουμε τον δρόμο Χριστού εκλυτρούμεθα.

Ας θυμηθούμε το παράδειγμα με τους πέντε ανθρώπους που υβρίστικαν. Έχοντας την Θεοτόκο ως οδηγό και βοηθό λυτρωνόμαστε από το δυσκόλως το οποίο είναι τόσο δυσκόλως ώστε είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα από την τρύπα της βελόνας. Το δυσκόλως είναι για κάθε αμάρτημα που έχει γίνει πάθος όχι μόνο για τον εγωισμό του παραδείγματος ή την φιλαργυρία που είχε ο πλούσιος νέος διότι κάθε αμαρτία και πάθος μας κάνει και αρνούμαστε την πρόταση που άκουσε ο πλούσιος, το δεῦρο ἀκολούθει μοι. Κάθε πάθος και αμαρτία για τα οποία δεν έχουμε όρεξη διορθώσεως μας κάνει και ἀπῆλθε λυπούμενος· ἦν γὰρ ἔχων κτήματα πολλά φεύγουμε από τον Χριστό, αρνούμαστε την πρόταση να τον ακολουθήσουμε, Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι. Το Άγιο Πνεύμα συνέγραψε τον Κανόνα προς την Υπεραγία Θεοτόκο και όπως βλέπουμε αυτός έχει απόλυτη ακρίβεια, πραγματικά από δυσχερείας πάσης εκλυτρούμεθα.

Ωδή ε'. Αίτηση ώστε να ενισχυθεί στην πορεία που άρχισε και αίτηση για πλήρη κάθαρση.

5,1 Έμπλησον, Aγνή, ευφροσύνης την καρδίαν μου, την σην ακήρατον διδούσα χαράν, της ευφροσύνης η γεννήσασα τον αίτιον.

Η αρχή της αγιότητας είναι η ειλικρινής μετάνοια, η γνήσια απόφαση απαλλαγής από την αμαρτία, με αυτά ο άνθρωπος γίνεται πολίτης του Παραδείσου, για αυτό και χαίρονται στον ουρανό, ειδάλλως δεν υπήρχε κάποια αιτία χαράς. Όμως μπορεί η απόφαση να είναι στιγμή αλλά η πορεία προς την πνευματική τελειότητα είναι μακρά και επίπονη, έχει δυσκολίες και θλίψεις, αν δεν υπάρξει η αγάπη και η εμπιστοσύνη προς τον Θεό ο άνθρωπος μπορεί να εννοεί από καρδίας ότι μετανοεί, μπορεί η δήλωσή του να είναι αληθινή, αλλά αν ο Θεός δεν βοηθήσει να εμπλησθεί ευφροσύνης η καρδία μας δεν μπορούμε να προχωρήσουμε τον δρόμο.

5,2 Λύτρωσαι ημάς, εκ κινδύνων, Θεοτόκε αγνή, η αιωνίαν τεκούσα λύτρωσιν και την ειρήνην την πάντα νούν υπερέχουσαν.

καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἡ ὑπερέχουσα πάντα νοῦν φρουρήσει τὰς καρδίας ὑμῶν καὶ τὰ νοήματα ὑμῶν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Φιλιπ. 4,7 Και η ειρήνη που χαρίζει ο Θεός στους ανθρώπους του και η οποία είναι τέλεια, ξεπερνάει κάθε νου ανθρώπων και αγγέλων, θα φρουρήσει τις καρδίες σας, τα φρονήματα και τις σκέψεις σας δια του Ιησού Χριστού.

5,3 Λύσον την αχλύν των πταισμάτων μου, θεόνυμφε, τω φωτισμώ της σης λαμπρότητος, η φώς τεκούσα, το θείον και προαιώνιον.

Τα πταίσματα, δηλαδή οι αμαρτίες, σκοτίζουν την διάνοια, ο άνθρωπος δεν βλέπει καθαρά, τα πάντα του φαίνονται διαφορετικά από ότι στην πραγματικότητα είναι, εξ αυτού δεν δέχεται τους Θείους λόγους και σε πολλές περιπτώσεις αντιτίθεται σε αυτούς. Αναλόγως στην κατάσταση αμαρτωλότητας στην οποία είχε υποπέσει υπάρχει σε αυτόν πολύ ή λιγότερη αχλή, αυτό σημαίνει θολούρα, θαμπάδα, ομίχλη. Στα μάτια του αμαρτωλού υπάρχει ἀχλὺς καὶ σκότος, είναι με κλειστά μάτια και τυφλός και δεν βλέπει τον ήλιο της δικαιοσύνης Χριστό, είναι στο σκότος και υπό την εξουσία του σατανά.
Αν δούμε τι είπε ο Χριστός στον Παύλο θα παρατηρήσουμε ότι τα Έθνη που δεν γνωρίζουν τον Χριστό παρομοιάζονται σαν κάποιον ο οποίος είναι με κλειστά μάτια, καὶ καταλιπὼν τὴν Ναζαρὲτ ἐλθὼν κατῴκησεν εἰς Καπερναοὺμ τὴν παραθαλασσίαν ἐν ὁρίοις Ζαβουλὼν καὶ Νεφθαλείμ, ἵνα πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ Ἡσαΐου τοῦ προφήτου λέγοντος· γῆ Ζαβουλὼν καὶ γῆ Νεφθαλείμ, ὁδὸν θαλάσσης, πέραν τοῦ Ἰορδάνου, Γαλιλαία τῶν ἐθνῶν, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα καὶ τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς. Ματθ. 4,12-16 Ο Ιησούς έφυγε από την Ναζαρέτ και εκγαταστάθηκε στην Καπερναούμ, έτσι εκπληρώθηκε η προφητεία του Ησαΐα που είχε πει, η περιοχή της φυλής Ζαβουλών και Νεφθαλείμ, η Γαλιλαία η γεμάτη από εθνικούς, ο λαός που κατοικεί εκεί, είδε φως μέγα, σε αυτούς που είναι στο σκοτάδι της αγνοίας και του θανάτου έλαμψε φως από τον ουρανό.
Επίσης η παιδαγωγική τιμωρία ἄχρι καιροῦ του Ελύμα μας δείχνει ότι όποιος είναι στην αμαρτία βρίσκεται σε τύφλωση και δεν θέλει να δει τον Ήλιο Χριστό, το φως το θείον και προαιώνιον. Καὶ νῦν ἰδοὺ χεὶρ Κυρίου ἐπὶ σέ, καὶ ἔσῃ τυφλὸς μὴ βλέπων τὸν ἥλιον ἄχρι καιροῦ. παραχρῆμα δὲ ἔπεσεν ἐπ᾿ αὐτὸν ἀχλὺς καὶ σκότος, καὶ περιάγων ἐζήτει χειραγωγούς. Πραξ. 13,11 Γεμάτος δολιότητα είσαι Ελύμα και προσπαθείς να παρασύρεις τον ανθύπατο από την πίστη με σοφίσματα. Και τώρα, ιδού, θα μείνεις τυφλός για κάποιο διάστημα μη βλέποντας τον ήλιο. Και αμέσως έπεσε στα μάτια του κάτι σαν ομίχλη και σκοτάδι και περιφερόταν εδώ και εκεί ζητώντας ανθρώπους να τον οδηγούν από το χέρι.
Ο πρώην Σαύλος είδε αυτό το προαιώνιο και Θείο φως και έπειτα έγινε και ο ίδιος φως εθνών, ἡμέρας μέσης κατὰ τὴν ὁδὸν εἶδον, βασιλεῦ, οὐρανόθεν ὑπὲρ τὴν λαμπρότητα τοῦ ἡλίου περιλάμψαν με φῶς καὶ τοὺς σὺν ἐμοὶ πορευομένους·. ἀνοῖξαι ὀφθαλμοὺς αὐτῶν, τοῦ ἐπιστρέψαι ἀπὸ σκότους εἰς φῶς καὶ τῆς ἐξουσίας τοῦ σατανᾶ ἐπὶ τὸν Θεόν, τοῦ λαβεῖν αὐτοὺς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ κλῆρον ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πίστει τῇ εἰς ἐμέ. Πραξ. 26,13 και 18. Κατά το μεσημέρι, καθώς προχωρούσα στον δρόμο είδα βασιλιά Αγρίππα να λάμπει γύρω από εμένα και από εκείνους που πήγαιναν μαζί μου ένα φως από τον ουρανό με λαμπρότητα εντονότερη από αυτήν του ήλιου. Ο Χριστός είπε στον Παύλο, σε στέλνω για να ανοίξεις τα μάτια της ψυχής των εθνών για να πιστέψουν και επιστρέψουν από το σκότος στο φως και από την εξουσία του σατανά στον Θεό, να πάρουν άφεση αμαρτιών και κληρονομία μαζί με εκείνους που έχουν αγιασθεί.
Ο κάθε Χριστιανός περπατάει τα βήματα του Χριστού, όπως ο Χριστός είναι το προ των αιώνων φως όμοια και οι δικοί του είναι φως που λάμπει, είναι λύχνοι καιόμενοι· Λουκ. 12,35, ανοίγουν τους οφθαλμούς, λύνουν την αχλή, επιστρέφουν από σκότους εις φως και αυτό γίνεται διότι δεν είναι εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου Ματθ. 25,1 αλλά θεόνυμφοι, θεόνυμφε, είναι ἕτοιμοι Ματθ. 25,10, σε αυτούς έχει κάνει μονή ο νυμφίος Κύριος. Τότε ὁμοιωθήσεται ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέκα παρθένοις, αἵτινες λαβοῦσαι τὰς λαμπάδας αὐτῶν ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν τοῦ νυμφίου Ματθ. 25,1 ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους. Ματθ. 25,10.

Σημειώνει ο προφήτης Ιερεμίας, ἐξήγαγε φῶς ἐκ θησαυρῶν αὐτοῦ, Ιερ. 10,13, ο Κύριος έβγαλε φως, φανέρωσε φως, από τα θησαυροφυλάκια του φωτός. Αυτήν την πραγματικότητα την ζήσαμε στις ημέρες μας στο πρόσωπο του πατρός Πορφυρίου, φως ευεργετικό, φως ιλαρόν, φως αγίας δόξης. Επειδή στην ζωή κάθε αγίου επαναλαμβανεται η ζωή του Χριστού, μπορούμε να πούμε και εν προκειμένω για τον γέροντα Πορφύριο, ὁ λαὸς ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα.
Αν μπορεί αν ειπωθεί αυτό για τον γέροντα πόσο μάλλον περισσότερο ισχύει για την μητέρα του Θεού η οποία είναι ο μέγιστος θησαυρός από τα θησαυροφυλάκια του φωτός και ο φωτισμός της λαμπρότητός της είναι ο ανθρωπίνως μεγαλύτερος δυνατός.

5,4 Ίασαι, αγνή, των παθών μου την ασθένειαν, επισκοπής σου αξιώσασα και την υγείαν τη πρεσβεία σου παράσχου μοι.

Ωδή ς΄.Εκζήτηση βοηθείας για λύτρωση από την επίθεση Διαβόλου και δοκιμασία.

6,1 Θανάτου και της φθοράς ως έσωσεν, εαυτόν εκδεδωκώς τω θανάτω, την τη φθορά και θανάτω μου φύσιν κατασχεθείσαν, παρθένε, δυσώπησον, τον Κύριόν σου και υιόν, της εχθρών κακουργίας με ρύσασθαι.

Ο άνθρωπος με την Πτώση πέθανε άμεσα, χωρίστηκε από τον Θεό και υπήρξε πνευματικός θάνατος. Έπειτα επήλθε η φθορά σε αυτόν και στην Δημιουργία, δηλαδή οι ασθένειες, ο πόνος, ο πνευματικός θάνατος, Θανάτου και τής φθοράς.

Έρχεται όμως ο Θεάνθρωπος και δια του θανάτου κατέλυσε τον θάνατο, ως έσωσεν εαυτόν εκδεδωκώς τω θανάτω. Παραδίδοντας τον εαυτό του στον θάνατο, σώζει την ανθρωπότητα, είναι η γνήσια ομοιοπαθητική που θεραπεύει, έχουμε και άλλη που δεν θεραπεύει αλλά αρρωσταίνει και η οποία είναι ασυμβίβαστη με την Χριστιανική ιδιότητα. Θανάτου και της φθοράς -- τη φθορά και θανάτω θάνατος και φθορά -- φθορά και θάνατος, βέπουμε την θεολογική ακρίβεια.

Τώρα με την Σταυρική θυσία έχουμε την σωτηρία η οποία προσφέρεται σε όλους ανεξαρτήτως. Όμως μπορεί ο Χριστός με την θυσία του να παρέχει την σωτηρία από τον θάνατο και την φθορά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτόματα σώζεται και το άτομο. Με την μη μετάνοια και συμμετοχή στα μυστήρια, υπάρχει παραμονή στην κατάσχεση κατασχεθείσαν από τους κακούργους εχθρούς κακουργίας, τον Διάβολο και την συνοδεία του, οι οποίοι έχουν έχθρα κακουργίας, ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν και αποσκοπούν στον μόνιμο θάνατο του αμαρτωλού, δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ.

Αν δεν αποφασίσει ο άνθρωπος να μετανοήσει και να συμμετέχει στα μυστήρια, τότε το δώρο του βαπτίσματος μένει ανενέργητο και το άτομο παραμένει υποκείμενο στην φθορά και τον θάνατο. Παραμένει η φύση του κατασχεμένη από τον νόμιμο κληρονόμο, δηλαδή τον Θεό, και κλεμένη από τον Διάβολο, την τη φθορά και θανάτω μου φύσιν κατασχεθείσαν -- κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ έτσι ο άνθρωπος παραμένει σε δεσμά φθοράς και πνευματικού θανάτου και δεν γίνεται κληρονόμος αφθαρσίας και ζωής.

Η είκονα του τροπαρίου προέρχεται από την παραβολή του αμπελώνος και των κακών γεωργών. Ἄλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν. ὅτε δὲ ἤγγισεν ὁ καιρὸς τῶν καρπῶν, ἀπέστειλε τοὺς δούλους αὐτοῦ πρὸς τοὺς γεωργοὺς λαβεῖν τοὺς καρποὺς αὐτοῦ. καὶ λαβόντες οἱ γεωργοὶ τοὺς δούλους αὐτοῦ ὃν μὲν ἔδειραν, ὃν δὲ ἀπέκτειναν, ὃν δὲ ἐλιθοβόλησαν. πάλιν ἀπέστειλεν ἄλλους δούλους πλείονας τῶν πρώτων, καὶ ἐποίησαν αὐτοῖς ὡσαύτως. ὕστερον δὲ ἀπέστειλε πρὸς αὐτοὺς τὸν υἱὸν αὐτοῦ λέγων· ἐντραπήσονται τὸν υἱόν μου. οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν. Ὅταν οὖν ἔλθῃ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος, τί ποιήσει τοῖς γεωργοῖς ἐκείνοις; Ματθ. 21,33-40. Ακούστε και άλλη παραβολή, ένας οικοδεσπότης φύτευσε αμπέλι και ύψωσε γύρω φράκτη και έσκαψε πατητήρι και δεξαμενή και έκτισε πύργο για να μένουν οι εργάτες και το ενοικίασε σε γεωργούς και αναχώρησε. Όταν πλησίασε ο καιρός του τρύγου, έστειλε τους δούλους του στους γεωργούς για να πάρουν τους καρπούς που δικαιούνταν. Όμως οι γεωργοί έπιασαν τους δούλους και άλλον έδειραν άλλον σκότωσαν άλλον λιθοβόλησαν. Έστειλε ο ιδιοκτήτης άλλους και έκαναν σε αυτούς τα ίδια, ύστερα έστειλε τον γιο του λέγοντας θα ντραπούν το παιδί μου. Οι γεωργοί είδαν τον γιο και είπαν αυτός είναι ο κληρονόμος ας τον σκοτώσουμε και θα κατάσχουμε οριστικά την κληρονομιά του, τον συνέλαβαν τον έβγαλαν έξω από το αμπέλι και τον σκότωσαν. Όταν θα έλθει ο Κύριος τι πρέπει να κάνει στους γεωργούς;
Στην παραβολή ο οικοδεσπότης είναι ο Θεός Πατήρ, ο γιός είναι ο Θεός Υιός οι κακούργοι είναι ο Διάβολος και οι συνεργάτες του δαίμονες και άνθρωποι οι οποίοι είναι αυτεξουσίως βοηθοί του. Οι εργάτες που σκότωσαν τὸν υἱόν έξω από τον αμπελώνα, καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν, έξω από την Ιερουσαλήμ, ήταν οι Φαρισαίοι οι οποίοι ήταν υπό τις οδηγίες του πατέρα τους Διαβόλου. Θα παρατηρήσουμε ότι ο οἰκοδεσπότης αποστέλει τὸν υἱόν και οι κακούργοι λένε για αυτόν οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ.
Κληρονομιά του Χριστού είμαστε όλοι εμείς την οποία είχε κατάσχει ο Διάβολος. Όμως ο Χριστιανός δεν είναι μόνο ιδιοκτησία του κληρονόμου, συμμετέχοντας στα μυστήρια τα οποία αντλούν την δύναμή τους από την Σταυρική Θυσία η οποία έσωσε από την φθορά και τον θάνατο Θανάτου και της φθοράς ως έσωσεν ο άνθρωπος καταργεί το τη φθορά και θανάτω μου φύσιν και γίνεται και κληρονόμος, το, κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ, ισχύει και για τον άνθρωπο.

Ο μετανοημένος γίνεται "κληρονόμος Θεού δια Χριστού," κληρονόμος δια του Θεάνθρωπου μεσίτη, γίνεται "κληρονόμος Θεού συγκληρονόμος Χριστού", γίνεται "χάριτι κληρονόμος", γίνεται "κληρονόμος ευλογίας" διότι "μετανοίας τόπον εύρε", πραγματικά μετανόησε. Γινόμενος κληρονόμος Θεού απολαμβάνει την επαγγελία, γίνεται "κληρονόμος επαγγελίας", δηλαδή της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός, γίνεται "κληρονόμος δικαιώσεως" δικαιώνεται, σώζεται, γίνεται "κληρονόμος σωτηρίας" εισάγεται στην αιώνιο Βασιλεία, γίνεται δηλαδή "κληρονόμος της βασιλείας" και "αιώνιος κληρονόμος", διαμένει στις ουράνιες μονές, εκεί όπου είναι οι άγιοι, γίνεται "συγκληρονόμος Βασιλείας".

Ακολουθούν τα χωρία στα οποία γίνεται αναφορά.
εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν. Ρωμ. 8,17 Εάν είμαστε παιδιά Θεού κατά λογική συνέπεια είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού. Αποκτούμε δε αυτά τα δικαιώματα εάν σηκώνουμε τον Σταυρό μας για να δοξαστούμε έτσι μαζί με τον Χριστό.
ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ᾿ υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ. Γαλ. 4,7 Ωστε σύμφωνα με αυτά Χριστιανέ δεν είσαι πλέον δούλος του κόσμο αλλά γιος του Θεού. Εάν δε είσαι γιός του Θεού είσαι κατά συνέπεια και κληρονόμος Θεού δια μέσου Ιησού Χριστού.
εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ᾿ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. Γαλ. 3,29 Εάν εσείς ανήκετε στον Χριστό άρα είσατε πνευματικοί απόγονοι του Αβραάμ και σύμφωνα με την υπόσχεση που ο Θεός έδωσε σε αυτόν, κληρονόμοι των ευλογιών.
ἵνα δικαιωθέντες τῇ ἐκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ᾿ ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου. Τιτ. 3,7 Για να δικαιωθούμε με την σωτήρια χάρη Χριστού και να γίνουμε κληρονόμοι της αιώνιας ζωής σύμφωνα με την χαρμόσυνη ελπίδα που ο ίδιος μας έχει δώσει.
Πίστει παρῴκησεν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· Εβρ. 11,9 Χάρη στην πίστη του ο Αβραάμ κατοίκησε στην γη που του είχε υποσχεθεί ο Θεός μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ που ήσαν συγκληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως του Θεού.
ἴστε γὰρ ὅτι καὶ μετέπειτα, θέλων κληρονομῆσαι τὴν εὐλογίαν ἀπεδοκιμάσθη· μετανοίας γὰρ τόπον οὐχ εὗρε, καίπερ μετὰ δακρύων ἐκζητήσας αὐτήν. Εβρ. 12,17 Διότι γνωρίζετε ότι αν και έπειτα ο Ησαύ ήθελε να ξαναπάρει πάλη την ευλογία των πρωτοτόκιων αποδοκιμάστηκε από τον Θεό. Διότι δεν είχε πραγματική μετάνοια για να επανορθώσει το σφάλμα του αν και με δάκρυα ζήτησε την επανόρθωση εκ μέρους του πατέρα του.
Πίστει χρηματισθεὶς Νῶε περὶ τῶν μηδέπω βλεπομένων, εὐλαβηθεὶς κατεσκεύασε κιβωτὸν εἰς σωτηρίαν τοῦ οἴκου αὐτοῦ, δι᾿ ἧς κατέκρινε τὸν κόσμον, καὶ τῆς κατά πίστιν δικαιοσύνης ἐγένετο κληρονόμος. Εβρ. 11,7 Ενεκα της πίστεώς του ο Νώε, πληροφορούμενος από τον Θεό για εκείνα που έμελλαν να γίνουν, δηλαδή για τον κατακλυσμό, καταλήφθηκε από ιερό δέος και κατασκεύασε την κιβωτό για την σωτηρία της οικογενείας του. Με την ευλαβή δε αυτήν πίστη του, διαβεβαίωσε και απέδειξε ότι ήταν άξιος καταδίκης ο αμαρτωλός κόσμος της εποχής του. Και χάρη στην πίστη του αυτή δεν σώθηκε μόνο από τον κατακλυσμό, αλλ' έγινε και κληρονόμος της δικαιώσεως που παρέχει ο Θεός στους πιστούς.
Καὶ διὰ τοῦτο διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστίν, ὅπως, θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων, τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας. Εβρ. 9,15 Και για αυτό ακριβώς ο Χριστός έγινε μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, για να συσταθεί η νέα διαθήκη. Ετσι δε αφού θα πραγματοποιούνταν ο σταυρικός θάνατος του μεσίτη Χριστού για την απολύτρωση και συγχώρηση των παραβάσεων που έγιναν κατά την πρώτη διαθήκη, να λάβουν οι προσκεκλημένοι από τον Θεό πιστοί την αιώνια κληρονομιά.
ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, Εβρ. 6,17 Δι' αυτό και ο Θεός επειδή ήθελε με μεγαλύτερη βεβαιότητα να δείξει στους κληρονόμους των υποσχέσεών του το αμετάκλητο και αμετακίνητο της αποφάσεως του, χρησιμοποίησε ως μέσο επιβεβαιώσεως τον όρκο.
ἵνα μὴ νωθροὶ γένησθε, μιμηταὶ δὲ τῶν διὰ πίστεως καὶ μακροθυμίας κληρονομούντων τὰς ἐπαγγελίας. Εβρ. 6,12 ώστε να μη είσθε αμελείς και οκνηροί, αλλά να γίνετε μιμητές εκείνων, οι οποίοι χάρη στην πίστη και την εγκαρτέρηση τους κληρονομούν τα αγαθά που έχει υποσχεθεί ο Θεός.
οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Εβρ. 1,14 Ολοι οι άγγελοι είναι πνεύματα τα οποία αποστέλλονται από τον Θεό για να βοηθούν αυτούς που μέλλουν να κληρονομήσουν την σωτηρία.
Ἀκούσατε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί. οὐχ ὁ Θεὸς ἐξελέξατο τοὺς πτωχοὺς τοῦ κόσμου πλουσίους ἐν πίστει καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας ἧς ἐπηγγείλατο τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν; Ιακ. 2,5 Ακούστε αδελφοί μου αγαπητοί, δεν εξέλεξε ο Θεός τους πτωχούς και γυμνούς από τα υλικά αγαθά του κόσμου τούτου για να γίνουν πλούσιοι στον ουράνιο κόσμο, τον οποίον μας χαρίζει η πίστη και να γίνουν κληρονόμοι της βασιλείας που υποσχέθηκε ο Θεός σε όσους τον αγαπούν;

6,2 Προστάτιν σε της ζωής επίσταμαι και φρουράν ασφαλεστάτην, παρθένε, των πειρασμών διαλύουσαν όχλον και επηρείας δαιμόνων ελαύνουσαν και δέομαι διαπαντός, εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναί με.

Όταν ο άνθρωπος μετανοήσει αρχίζει και αντιστρέφεται το τη φθορά και θανάτω μου φύσιν. Όμως ο Διάβολος εφόσον ο άνθρωπος ακόμη υπάρχει στην επίγεια ζωή δεν αφήνει την κατάσταση, δεν παραδίδεται έτσι απλά από την προσπάθεια επανακατάληψης και μόνιμης κατάσχεσης. Βλέπουμε ότι όταν ηττάται από τον Χριστό φεύγει ἄχρι καιροῦ. Καὶ συντελέσας πάντα πειρασμὸν ὁ διάβολος ἀπέστη ἀπ᾿ αὐτοῦ ἄχρι καιροῦ. Λουκ. 4,13 Και αφού τελείωσε ο διάβολος κάθε πειρασμό, απεμακρύνθηκε προσωρινά περιμένοντας άλλη κατάλληλη ευκαιρία.

Το ίδιο έγινε και στον Ιώβ, έφερε υλική καταστροφή αλλά ηττήθηκε, όμως δεν παρέδωσε τα όπλα αλλά συνέχισε τον πόλεμο υποβιβάζοντας την ήττα του και συκοφαντώντας τον Ιώβ ότι η ευσέβεια του έχει όρια, την φιλαυτία του.

"Ε καλά τώρα, σιγά τον ακλόνητο πιστό... Επειδή δεν έπαθε κάτι ο ίδιος πιστεύει ακόμη, για να αρρωστήσει και θα δεις για πότε θα σε αρνηθεί".

Μετά την ειλικρινή μετάνοια ο Διάβολος συνεχώς βρίσκεται εναντίων μας, αυτός και οι κακοί γεωργοί δεν ξεχνούν τον αγρό, δεν παραιτούνται από την προσπάθεια μόνιμης κατάσχεσης, Ὅταν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ μὴ εὑρίσκον λέγει· ὑποστρέψω εἰς τὸν οἶκόν μου ὅθεν ἐξῆλθον· καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον. τότε πορεύεται καὶ παραλαμβάνει ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων. Λουκ. 11,24-26
Οταν το ακάθαρτο πνεύμα φύγει από τον άνθρωπο, μοιάζει με εκείνο που περνάει ανάμεσα από τόπους χωρίς νερό και μάταια ζητεί ανάπαυση. Και επειδή δεν την βρίσκει λέει "θα ξαναγυρίσω στο σπίτι μου από όπου έφυγα", θα επιστρέψω δηλαδή στον άνθρωπο που ήμουν πριν. Και όταν έλθει βρίσκει το σπίτι καθαρό και στολισμένο, δηλαδή βρίσκει τον άνθρωπο ράθυμο και χωρίς να φροντίζει όπως πρέπει για τα πνευματικά. Τότε πηγαίνει και παίρνει άλλα επτά δαιμόνια πονηρότερα από τον εαυτό του και αφού εισέλθουν εγκαθίστανται μονίμως πλέον εκεί και γίνονται τα τελευταία του ανθρώπου εκείνου χειρότερα από τα πρώτα. Παρόμοια εκφράζεται και ο απόστολος Παύλος: "Εκείνος που νομίζει ότι στέκεται, ας προσέξη μήπως πέσει" Α' Κορ. 9, 12.

Το δαιμόνιο παίρνει όχλο δαιμόνων, παραλαμβάνει ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, και όπως είναι φυσικό όλα μαζί φέρνουν όχλο πειρασμών, πειρασμών διαλύουσαν όχλον, προσπαθούν να πειράξουν, δηλαδή να επηρεάσουν, επηρείας δαιμόνων ελαύνουσαν, τον άνθρωπο εκμεταλλευόμενα τα πάθη και την ορμή τους προς το κακό, εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναί με, και αυτό ώστε να ξανακερδίσουν τον αγρό. Ανάμεσα στους συνεργάτες του Αποστόλου Παύλου υπήρχε και ο Δημάς. "Σε χαιρετά ο Επαφράς ο φυλακισμένος μαζί μου για τον Χριστό Ιησού, και επίσης ο Μάρκος, ο Αρίσταρχος, ο Δημάς, ο Λουκάς, οι συνεργάτες μου" Φιλημ. 1,23-24. "Σας χαιρετά ο Λουκάς ο Ιατρός ο αγαπητός και ο Δημάς" Κολασ. 4, 14. Για να συνεργάζεται με τον απόστολο σε τόσο υψηλό έργο οπωσδήποτε βρισκόταν σε κάποιο πνευματικό ύψος. Δεν πρόσεξε όμως, κυριεύθηκε από το πνεύμα της φιλαυτίας, φοβήθηκε μήπως τον κλείσουν φυλακή όπως και τον Παύλο, είχε προηγηθεί η πρώτη φυλάκιση του Παύλου στην Ρώμη, και παραδόθηκε στην κοσμική ζωή. "Φρόντισε να έρθεις σε μένα γρήγορα", γράφει ο απόστολος στον Τιμόθεο, "διότι ο Δημάς με εγκατέλειψε, επειδή αγάπησε τον παρόντα αιώνα και πήγε στην Θεσσαλονίκη" Β' Τιμ. 4, 9. Στο τροπάριο έχουμε αίτηση για ρύση εκ φθοράς των παθών.

Για ποια πάθη όμως ομιλεί το τροπάριο; Είδαμε ότι στο τροπάριο 6,1 είχαμε τους κακούς γεωργούς και εδώ έχουμε τον όμιλο δαιμονίων που προσπαθεί να επανακαταλάβει τον αγρό. Οπότε τα πάθη του τροπαρίου δεν είναι οι χρονίζουσες αμαρτίες διότι τότε οι κακοί γεωργοί θα ήταν ακόμη στον αγρό και θα τον είχαν υπό την κατοχή τους. Το τροπάριο ομιλεί για τα πάθη που κινούνται παραφύσιν, όταν αυτό γίνεται τότε αρχίζει η φθορά της εικόνας του Θεού.

Δεν έχουμε βεβαίωση μόνο από το προηγούμενο τροπάριο ότι γίνεται λόγος για αυτά τα πάθη αλλά υπάρχει βεβαίωση και από τις εδώ αιτήσεις. Των πειρασμών διαλύουσαν όχλον και επηρείας δαιμόνων ελαύνουσαν, διαλύεις το πλήθος των πειρασμών και διώχνεις την επίδραση των δαιμόνων και σε παρακαλώ να με γλυτώσεις από την φθορά των παθών μου.

Ο άνθρωπος που έχει πάθη, δηλαδή αμαρτίες που αφέθηκαν και κατέληξαν να γίνουν πάθη, δεν έχει ανάγκη από σωτηρία εκ πειρασμών και επήρειας δαιμόνων. Αν είχε ανάγκη διάλυσης του πλήθους των πειρασμών και λύτρωση από την επίδραση δαιμόνων ώστε να γλυτώσει από την φθορά των παθών, παθών υπό την έννοια αμαρτία, τότε ο διάβολος θα κατανάγκαζε τον άνθρωπο, δηλαδή θα είχε καταλυτική επίδραση επάνω στην βουλή του, ο άνθρωπος δεν θα είχε επιλογή.

Όταν ο άνθρωπος είναι υποδουλωμένος σε αμαρτίες και πάθη χορεύει οικειοθελώς στο σκοπό που παίζει ο Διάβολος. Τότε ο Διάβολος απέκτησε τον καλύτερο σύμμαχο και δεν υπάρχει ανάγκη επηρεασμού ή πειρασμού παρά μόνο υποστήριξης των παθών, κοινώς ο Διάβολος σιγοντάρει τον αμαρτωλό ώστε να τον έχει σύμμαχο και έτσι να υπάρχει αέναη κατοχή εως τον θάνατο.

Τι πειρασμό και επίδραση να φέρει σε κάποιον ο οποίος είναι παραδομένος σε ένα πάθος και αναζητάει να το ικανοποιήσει; Ακόμη και χωρίς τον Διάβολο τρέχει στην αμαρτία και καμία επίδραση ή πειρασμός δεν του χρειάζεται ώστε να την πράξει.

Άρα λοιπόν έχουμε και δεύτερη φορά την βεβαίωση ότι τα πάθη του τροπαρίου δεν είναι τα γνωστά, οι χρονίζουσες αμαρτίες που φούντωσαν, αλλά είναι τα πάθη τα οποία δεν στρέφονται προς τον Θεό και εναντίων του Διαβόλου αλλά εναντίων του Θεού. Ο άνθρωπος μετά την Πτώση γεννιέται με τα πάθη του να έχουν ροπή προς το κακό, η φιλαργυρία, φιλοδοξία, φιληδονία, έχουν ροπή προς το κακό. Με το πότισμα το κλάδεμα, και γενικώς με την περιποίηση και την φροντίδα των κακών γεωργών, δηλαδή του Διαβόλου και της συνοδείας του, τα πάθη αυτά αρχίζουν και βλασταίνουν, δηλαδή κινούνται παραφύσιν, κάνουν κορμό, δηλαδή αποκτούν ορμή, και εν τέλει παράγουν καρπό, δηλαδή οδηγούν στην απώλεια.

Ας παρατηρήσουμε τον Διάβολο και τους πειρασμούς που έφερε στον Χριστό.

Όταν τον πείραξε του προτείνει να κάνει τις πέτρες ψωμιά, φιληδονία, εἰπὲ ἵνα οἱ λίθοι οὗτοι ἄρτοι γένωνται, ο Χριστός απαντάει, γέγραπται, οὐκ ἐπ᾿ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος, ἀλλ᾿ ἐπὶ παντὶ ῥήματι ἐκπορευομένῳ διὰ στόματος Θεοῦ.

Και στο περιστατικό με την Σαμαρείτιδα έχουμε τους μαθητές να λένε στον Χριστό κάτι σχετικό με το φαγητό, ῥαββί, φάγε και ενώ ο Ιησούς ήταν όχι μόνο κεκοπιακὼς ἐκ τῆς ὁδοιπορίας αλλά χωρίς φαγητό και ούτε καν νερό, τους απαντάει διδάσκοντας εμάς, λέγει αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. Δικό μου φαγητό είναι να κάνω το θέλημα του Πατρός. Ο Χριστός μας διδάσκει την σωστή δρομολόγηση των παθών, διδαχή διότι ο Χριστός είναι Θεάνθρωπος δεν είχε ροπή παθών προς το κακό, οτιδήποτε έκανε είναι αποκάλυψη και διδαχή προς εμάς.

Ας δούμε και τον απόστολο Παύλο του οποίου η φιλαργυρία φιλοδοξία και φιληδονία ήταν στρεφόμενος προς τον Θεό και συνεχώς σε κίνηση προς αυτόν. Επειδή ήταν προς τον Θεό και εναντίων του Διαβόλου όταν είδε τα είδωλα στην Αθήνα μας λέει η Γραφή ότι νευρίασε, το πνεύμα του παρά οξύνθηκε.

Τα πάθη του είχαν συνεχώς κίνηση προς το καλό και εκεί απέκτησαν ορμή, για αυτό δεν λέει η Γραφή εθυμώθη αλλά μας λέει παροξύνθηκε, παρωξύνετο, η οποία λέξη σημαίνει ότι έγινε κοφτερότερο, δηλαδή στην θέα των ειδώλων απέκτησε ορμή. Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ἐκδεχομένου αὐτοὺς τοῦ Παύλου, παρωξύνετο τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν. Πραξ. 17,16

Σε αυτόν τον αγώνα ώστε να δρομολογήσει σωστά τα πάθη ο άνθρωπος χρειάζεται απόφαση, την φωτεινή νεφέλη αλλά και τον Μωυσή, εδώ την Υπεραγία Θεοτόκο άνθρωπο πολύ ανώτερο του Μωυσή, η οποία είναι διορισμένη από τον Θεό ως φραγμός, είδαμε πριν στο 6,1 καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε, αργότερα το ίδιο θα το δούμε ως, πύργον ασφαλείας.

Ο Θεός θέτει τον φραγμό όμως διορίζει ανθρώπους σαν όργανά του.
Είδαμε πριν ότι ο προφήτης Ιερεμίας διορίστηκε από τον Θεό ως τείχος και φραγμός, ἰδοὺ τέθεικά σε ἐν τῇ σήμερον ἡμέρᾳ ὡς πόλιν ὀχυρὰν καὶ ὡς τεῖχος χαλκοῦν. Δηλαδή διορίστηκε ως φρουράν ασφαλεστάτην, και κανείς δεν θα μπορέσει, οὐ μὴ δύνωνται, να κάνει οτιδήποτε εναντίων των πιστών. Καὶ πολεμήσουσί σε καὶ οὐ μὴ δύνωνται πρός σε, διότι μετὰ σοῦ ἐγώ εἰμι τοῦ ἐξαιρεῖσθαί σε, εἶπε Κύριος.

Ο Χριστιανός εδώ έχει προχωρήσει πνευματικά και οι δαίμονες έρχονται με εκδικητική μανία εμπρός στα τείχη του ανθρώπου που μετανόησε. Ο Χριστιανός δεν ζει μόνο σε μια πόλη, την Νέα Ιερουσαλήμ, είναι η Εκκλησία, λέμε Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε, αλλά παρομοιάζεται στην Γραφή και ο ίδιος σαν πόλη με τείχη, είδαμε πριν, ὥσπερ πόλις τὰ τείχει καταβεβλημένη καὶ ἀτείχιστος, οὕτως ἀνὴρ ὃς οὐ μετὰ βουλῆς τι πράσσει. Παρ. 25,28 "Ο ασεβής είναι όπως μια πόλη που έχει τείχη γκρεμισμένα και εκτεθειμένη στους εχθρούς", οπότε μπορεί να ειπωθεί ότι εκτός από την Νέα Ιερουσαλήμ, Εκκλησία, έχουμε και Νέα Ιερουσαλήμ, τον εαυτό μας. Είναι φανερό ότι εφόσον ο ασεβής έχει τείχη κατεδαφισμένα στην αντίθετη πλευρά ο θεοσεβής έχει τείχη υψωμένα. Προς αυτά τα υψωμένα από την μετάνοια τείχη έρχεται ο όχλος δαιμόνων με εκδικητική μανία τρίζοντας τα δόντια.

Στέκεται έξω από τα τείχη της πόλεως του κάθε ενός μετανοημένου και λέει για αυτόν ότι είπε ο ραψάκης του Σενναχειρίμ στεκόμενος εμπρός στα υψωμένα τείχη της παλαιάς Ιερουσαλήμ. Καὶ νῦν ἐπὶ τίνα πέποιθας, ὅτι ἀπειθεῖς μοι; Ησ. 36,5 Τώρα λοιπόν εσύ σε ποιόν άρχισες να έχεις πεποίθηση και είσαι απειθής σε εμένα; Νῦν οὖν τίνι πεποιθὼς ἠθέτησας ἐν ἐμοί; Δ Βασ. 18,20 Σε ποιόν στηρίχθηκες ώστε να αποκυρήξεις τον δικό μου ζυγό;

Ο ραψάκης ήταν τίτλος, ο αμέσως επόμενος από τον βασιλιά σε ισχύ, ας πούμε ο αρχιστράτηγος. Σενναχειρίμ ο βασιλιάς των πανίσχυρων τότε Ασσυρίων.

Ο ραψάκης στάλθηκε στην Ιερουσαλήμ εκ μέρους του ώστε να απαιτήσει την παράδοσή της. Τότε βασιλιάς ήταν ο Εζεκίας και αυτή η ιστορία δεν είναι μια ιστορική πληροφορία, τίποτε στην Βίβλο δεν είναι τέτοιο, αλλά είναι διδαχή, είναι μια προτύπωση του εαυτού μας ο οποίος δέχεται επιθέσεις από τον Διάβολο.

Ο άνθρωπος καθώς προχωράει τον δρόμο προς την σωτηρία περνάει μέσα από διάφορους κινδύνους οπότε χρειάζεται τον προστάτη της ζωής Προστάτιν σε της ζωής επίσταμαι για τον οποίο γνωρίζει καλά ότι προστατεύει τους πιστούς από κάθε κίνδυνο Διαβόλου, είτε ζωής είτε πνευματικό κίνδυνο.

Ο Διάβολος όταν κάποιος προχωράει και είναι κοντά στην αγιότητα δεν προσπαθεί απλά να τον πλανήσει, πράγμα που δεν θα το καταφέρει και το γνωρίζει, αλλά προσπαθεί και να σκοτώσει, να εξοντώσει φυσικώς. Έτσι φεύγει από την μέση ένα εμπόδιο στα σχέδια Διαβόλου αλλά και ένα καλό παράδειγμα. Ένας θεωμένος στον οποίο κατοικεί ο Κύριος γίνεται διδάσκαλος, γίνεται δείκτης της αληθείας και που αυτή βρίσκεται, γίνεται καλό παράδειγμα και έτσι μπορεί να του επιφέρει μεγάλη ζημιά. Ο Διάβολος ηττήθηκε την πρώτη φορά από τον Ιώβ, την δεύτερη φορά αν του αφηνόταν πλήρη εξουσία μετά από λίγο καιρό δοκιμασίας θα σκότωνε δολίως τον Ιώβ χωρίς να περιμένει αυτός να απιστήσει.

Γνωρίζουμε ιστορίες που πολλοί σύγχρονοι άγιοι πάλεψαν σώμα με σώμα με τον Διάβολο. Για αυτό και ο Θεός λέει ἰδοὺ παραδίδωμί σοι αὐτόν, μόνον τὴν ψυχὴν αὐτοῦ διαφύλαξον Ιωβ. 2,6. Δεν υπήρχε θέμα αν θα τον σκοτώσει ή όχι διότι για να αποδειχθεί η άρνηση Θεού και ότι ο Ιώβ ήταν επιφανειακά πιστός θα έπρεπε να είναι ζωντανός εως το τέλος.

Ο Διάβολος δεν είναι φίλος με κανέναν, αν ο Ιώβ ήταν άνομος ο Διάβολος θα τον σκότωνε μετά την νίκη του, αν ήταν δίκαιος πριν την ήττα του. Έτσι θα απέφευγε και την ήττα αλλά και τον Ιώβ σαν καλό παράδειγμα, επιπλέον στους άλλους θα το προσπαθούσε να φανεί ακόμη και ότι ο Ιώβ σκοτώθηκε μόνος του. Εδώ όμως ας μην σκεφτούμε ότι ο Διάβολος μας κυνηγάει ώστε να μας σκοτώσει διότι αφενός δεν έχει εξουσία να το κάνει και αφετέρου αυτό θα το έκανε για τεράστια πνευματικά αναστήματα όπως ο Ιώβ και όχι για τον οποιοδήποτε. Πόσο μάλλον σε εμάς που μπορεί να μην είμαστε ούτε καν στην αρχή μετανοίας αλλά να είμαστε ακόμη στην αμαρτία. Οπότε ας μην νομίζουμε ότι μας κυνηγάει ο Διάβολος, αληθέστερο είναι ότι οι περισσότεροι τον κυνηγάμε οι ίδιοι αφού συνεχίζουμε να αμαρτάνουμε. Με την αμαρτία τρέχουμε ξοπίσω του, οπότε ακόμη και αν είχε εξουσία να σκοτώσει τον δίκαιο εμάς θα άφηνε στην ησυχία μας διότι όχι μόνο είμαστε το ζωντανό τρόπαιο του αλλά και οι βοηθοί του όπως θα δούμε στο μεθεπόμενο τροπάριο, το 6,4.

6,3 Ως τείχος καταφυγής κεκτήμεθα και ψυχών σε παντελή σωτηρίαν και πλατυσμόν εν ταίς θλίψεσι κόρη και τω φωτί σου αεί αγαλλόμεθα. Ω δέσποινα και νυν ημάς, των παθών και κινδύνων διάσωσον.

Τα τροπάρια 6,2 και 6,3 είναι ίδια σε αιτήσεις.

Το 6,2 αναφέρει την προστασία και βοήθεια που μας παρέχει η Θεοτόκος από τις επιθέσεις Διαβόλου, ενώ το 6,3 την βοήθεια και καταφυγή που χρειαζόμαστε καθώς προχωρούμε τον δρόμο προς την άνω Ιερουσαλήμ.

Προστασία ζωής, Προστάτιν σε της ζωής επίσταμαι -- και κινδύνων διάσωσον. Αίτηση για τα πάθη, εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναί με -- των παθών ... διάσωσον. Μόνιμη λύτρωση διαπαντός, εκ φθοράς των παθών μου ρυσθήναί με -- παντελή σωτηρίαν.
Το δεύτερο είναι σε πληθυντικό διότι ο Χριστιανός δεν μπορεί χωρίς τα μυστήρια, το τροπάριο 6,3 είναι συνέχεια του 6,2 και λέγεται στην Εκκλησία μαζί με τους υπόλοιπους Χριστιανούς, με τα μυστήρια θα επέλθει πλήρης θεραπεία.

Το τροπάριο ξεκινάει με την αίτηση τείχος καταφυγής, η Υπεραγία Θετόκος δεν είναι μόνο η ελπίδα μας και ο μέγας οδηγός μας, στήριγμα, αλλά η προστασία και ο ακοίμητος φρουρός μας, τείχος ακράδαντον. Είδαμε τον προφήτη Ιερεμία, ἰδοὺ τέθεικά σε ἐν τῇ σήμερον ἡμέρᾳ ὡς πόλιν ὀχυρὰν καὶ ὡς τεῖχος χαλκοῦν, ὀχυρὸν πᾶσι τοῖς βασιλεῦσιν Ἰούδα καὶ τοῖς ἄρχουσιν αὐτοῦ καὶ τῷ λαῷ τῆς γῆς, καὶ πολεμήσουσί σε καὶ οὐ μὴ δύνωνται πρός σε, διότι μετὰ σοῦ ἐγώ εἰμι τοῦ ἐξαιρεῖσθαί σε, εἶπε Κύριος. Ιερ. 1,18-19 Ιδού Ιερεμία, σε έχω θέσει και αναδείξει κατά την σημερινή ημέρα σαν οχυρωμένη πόλη και σαν τείχος χάλκινο, απόρθητο από όλους τους βασιλείς του Ιούδα και τους άρχοντες του βασιλείου αυτού και τον λαό της χώρας αυτής. Θα πολεμήσουν εναντίον σου αλλά δεν θα μπορέσουν να κατορθώσουν τίποτα διότι εγώ θα είμαι μαζί σου για να σε λυτρώσω από τα χέρια τους είπε ο Κύριος. Ο Ιερεμίας είναι τείχος ακράδαντον και έλκει την δύναμη του από τον Θεό, εγώ θα είμαι μαζί σου, μετὰ σοῦ ἐγώ εἰμι τοῦ ἐξαιρεῖσθαί σε, εἶπε Κύριος.

Ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. Ψαλ. 126,1 Εάν ο ίδιος ο Κύριος δεν οικοδομήση και δεν ευδοκήσει στην ανοικοδόμηση ενός οίκου, ματαίως κοπίασαν οι οικοδομούντες. Εάν ο ίδιος ο Κύριος δεν φυλάξει μια πόλη, ματαίως αγρύπνησαν οι φρουροί της. Παντελή σωτηρία ψυχών ψυχών σε παντελή σωτηρίαν είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που λέει η Προς Εβραίους, σῴζειν εἰς τὸ παντελὲς Εβρ. 7,25. Η Θεοτόκος "σώζει εις το παντελές", αλλά εδώ όπως θα δούμε εξετάζοντας και τα υπόλοιπα λόγια δεν γίνεται λόγος για μεσιτεία όπως αυτήν του Χριστού αλλά έχουμε την πορεία του Χριστιανού καθώς πορεύεται στην έρημο προς την γη της Επαγγελίας. Η φράση εννοεί σωτηρία από τις διάφορες περιστάσεις οι οποίες κάνουν κακό στην ψυχή όταν δεν βλέπονται με την Χριστιανική ματιά, η φράση ψυχών σε παντελή σωτηρίαν είναι η μεσιτεία αλλά και η βοήθεια του μικρού ιατρού προς εμάς καθώς προχωρούμε. Πλατυσμός στις θλίψεις είναι το Ψαλμικό ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με Ψαλ. 4,2. Εδώ δηλώνεται η βοήθεια της Θεοτόκου ώστε οι θλίψεις που πάντοτε έχει ο Χριστιανός και είναι ένα στάδιο αθλήσεως να τις διέρχεται με ευλάβεια και θάρρος. Έπειτα από τον πλατυσμό στις θλίψεις έχουμε την φράση με το φως σου αγαλλιάζουμε συνεχώς. Η φράση και τω φωτί σου αεί αγαλλόμεθα, είναι το αντίθετο του προς ώραν τω φωτί σου αγαλλόμεθα, και τω φωτί σου αεί αγαλλόμεθα -- ἀγαλλιαθῆναι πρὸς ὥραν ἐν τῷ φωτὶ αὐτοῦ και δείχνει ότι με την βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου ο Χριστιανός που ομιλεί δεν εναποθέτει την ελπίδα του πουθενά αλλού, δεν είναι παρασυρμένος σε μια πίστη από περιστάσεις η οποία πίστη είναι ψευδής και παροδική. Με την βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου παραμένει ασυμβίβαστος και έτσι αφενός πιστεύει με βεβαιότητα στον Κύριο ενώ αφετέρου οδηγείται στην σωτηρία αντιθέτως με τους Φαρισαίους οι οποίοι ήταν πρὸς ὥραν ἐν τῷ φωτὶ αὐτοῦ αγαλλόμενοι και ενώ αρχικά παραδέχτηκαν τον Ιωάννη μετά που άκουσαν το κύρηγμα μετανοίας και τον έλεγχο ποιήσατε οὖν καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας τον αρνήθηκαν και έλεγαν δαιμόνιον ἔχει, ότι είναι δαιμονισμένος. Τείχος καταφυγής, ψυχών παντελή σωτηρία, πλατυσμός στις θλίψεις, αγαλλίαμα εκ φωτός Θεοτόκου, είναι η βοήθεια που λαμβάνει ο Χριστιανός κατά την διάρκεια της πορείας του, έτσι έρχεται η εξής αίτηση, όπως κάθε στιγμή η Δέσποινα βοηθούσε και έσωζε ομοίως να γίνει και τώρα και να διασώσει από πάθη αλλά και κινδύνους. Δεν είναι μόνο τα πάθη τα οποία χρειάζεται ο άνθρωπος να δρομολογήσει σωστά και τα οποία προσπαθούν οι κακοί γεωργοί να τα καλλιεργήσουν, αλλά είναι και οι φυσικές επιθέσεις των κακών γεωργών και των βοηθών τους στον άνθρωπο, για αυτό τον λόγο έχουμε και την αίτηση, κινδύνων διάσωσον.

Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. τὸ δὲ καλὸν ποιοῦντες μὴ ἐκκακῶμεν· καιρῷ γὰρ ἰδίῳ θερίσομεν μὴ ἐκλυόμενοι. Γαλ. 6,7-9 Μη πλανάσθε. Ο Θεός δεν εξαπατάται ούτε και περιπαίζεται. Διότι κατά την ημέρα της μεγάλης κρίσεως θα θερίσει ο άνθρωπος εκείνο, που θα έχει σπείρει. Εκείνος που σπέρνει εις την σάρκα τα έργα της αμαρτίας και της διαφθοράς, αυτός θα θερίσει από τα έργα της σαρκός τον όλεθρο, την αιώνια κόλαση. Εκείνος δε ο οποίος σπέρνει και καλλιεργεί στο πνεύμα του τα έργα, που εμπνέει το Άγιο Πνεύμα, θα θερίσει από τα έργα του πνεύματος την αιώνιο ζωή. Όταν δε κάνουμε το καλό, ας μη αποκάμνουμε από τις δυσκολίες που συναντούμε και από τας θυσίες στις οποίας υποβαλλόμαστε. Διότι στον ορισμένο καιρό θα θερίσουμε τους καρπούς των καλών έργων μας, εφ' όσον τώρα δεν αποκάμουμε.

ἰδὼν δὲ πολλοὺς τῶν Φαρισαίων καὶ Σαδδουκαίων ἐρχομένους ἐπὶ τὸ βάπτισμα αὐτοῦ εἶπεν αὐτοῖς· γεννήματα ἐχιδνῶν, τίς ὑπέδειξεν ὑμῖν φυγεῖν ἀπὸ τῆς μελλούσης ὀργῆς; ποιήσατε οὖν καρπὸν ἄξιον τῆς μετανοίας, καὶ μὴ δόξητε λέγειν ἐν ἑαυτοῖς, πατέρα ἔχομεν τὸν Ἀβραάμ· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι δύναται ὁ Θεὸς ἐκ τῶν λίθων τούτων ἐγεῖραι τέκνα τῷ Ἀβραάμ. ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ῥίζαν τῶν δένδρων κεῖται· πᾶν οὖν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται. Ματθ. 3,7-10 Οταν ο Ιωάννης είδε πολλούς Φαρισαίους και Σαδδουκαίους να έρχονται για να τους βαπτίσει είπε, γεννήματα από φαρμακερές οχιές ποιος σας είπε ότι θα αποφύγετε την δίκαιη οργή του Θεού; Για να σωθείτε δεν αρκεί το βάπτισμα αλλά χρειάζονται και καλά έργα τα οποία είναι απόδειξη ειλικρινούς μετάνοιας. Και μη νομίζετε ότι η σωτηρία έρχεται κληρονομικά και έτσι λέτε πατέρα έχουμε τον Αβραάμ, ο Θεός μπορεί και από τις πέτρες να αναδείξει απογόνους του Αβραάμ. Το τσεκούρι βρίσκεται τώρα κοντά στην ρίζα, κάθε δέντρο που δεν κάνει καλό καρπό κόβεται και ρίχνεται στην φωτιά.

ἦλθε γὰρ Ἰωάννης μήτε ἐσθίων μήτε πίνων, καὶ λέγουσι· δαιμόνιον ἔχει. Ματθ. 11,18 Ήρθε ο Ιωάννης που ζούσε ασκητική ζωή χωρίς να τρωγοπίνει και είπαν ότι έχει δαιμόνιο.

ἐλήλυθε γὰρ Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς μήτε ἄρτον ἐσθίων μήτε οἶνον πίνων, καὶ λέγετε· δαιμόνιον ἔχει. ἐλήλυθεν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐσθίων καὶ πίνων, καὶ λέγετε· ἰδοὺ ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν. Λουκ. 7,33-34 Ήρθε ο Ιωάννης Πρόδρομος ο οποίος ήταν μεγάλος νηστευτής και ασκητής και εσείς λέτε, "δαιμόνιο έχει". Ήρθε ο υιός του ανθρώπου ο οποίος τρώει και πίνει όπως ένας κανονικός άνθρωπος και λέτε, "ιδού... άνθρωπος φαγάς και οινοπότης, φίλος τελωνών και αμαρτωλών"

ὅθεν καὶ σῴζειν εἰς τὸ παντελὲς δύναται τοὺς προσερχομένους δι᾿ αὐτοῦ τῷ Θεῷ, πάντοτε ζῶν εἰς τὸ ἐντυγχάνειν ὑπὲρ αὐτῶν. Εβρ. 7,25 Επομένως ο Χριστός σαν αιώνιος αρχιερέας που δεν πεθαίνει μπορεί να σώζει πλήρως εκείνους, οι οποίοι προσέρχονται δια μέσου αυτού προς τον Θεό ζώντας πάντοτε για να μεσιτεύει και προσεύχεται υπέρ αυτών.

ἐκεῖνος ἦν ὁ λύχνος ὁ καιόμενος καὶ φαίνων, ὑμεῖς δὲ ἠθελήσατε ἀγαλλιαθῆναι πρὸς ὥραν ἐν τῷ φωτὶ αὐτοῦ Ιω. 5,35. Ο Πρόδρομος ήταν λύχνος τον οποίο άναψε το Άγιο Πνεύμα και έτσι σας φώτιζε. Εσείς όμως δεν θελήσατε να χαρείτε με το φως της διδασκαλίας του, παρά μόνο για λίγο χρόνο.

ῥύσεταί με ἐξ ἐχθρῶν μου δυνατῶν, καὶ ἐκ τῶν μισούντων με, ὅτι ἐστερεώθησαν ὑπὲρ ἐμέ. προέφθασάν με ἐν ἡμέρᾳ κακώσεώς μου, καὶ ἐγένετο Κύριος ἀντιστήριγμά μου καὶ ἐξήγαγέ με εἰς πλατυσμόν, ῥύσεταί με, ὅτι ἠθέλησέ με. Ψαλ. 17,18-20

Με γλύτωσε και θα με γλυτώσει ο Κύριος από τους ισχυρούς εχθρούς μου, οι οποίοι με μισούν, οσονδήποτε ισχυρότεροι από εμένα και αν είναι αυτοί. Αυτοί με πρόφτασαν αιφνίδια στις πλέον κρίσιμες στιγμές της ζωής μου αλλά ο Κύριος υπήρξε το στήριγμά μου και ο υπερασπιστής μου εναντίον τους. Από την στενόχωρη θέση μου με έβγαλε σε άνεση και αναψυχή. Με γλύτωσε από τους εχθρούς διότι με αγάπησε.

6,4 Εν κλίνη νυν ασθενών κατάκειμαι και ουκ έστιν ίασις τη σαρκί μου, αλλ' η Θεόν και σωτήρα του κόσμου και τον λυτήρα των νόσων κυήσασα, σου δέομαι της αγαθής, εκ φθοράς νοσημάτων ανάστησον.

Χωρίς κατά νου την κρυπτόμενη ερμηνεία, το συγκεκριμένο τροπάριο φαίνεται τυχαία τοποθετημένο εδώ. Το ότι ο άνθρωπος πολλάκις είναι ασθενής βρίσκεται σε κλίνη και αιτείται θεραπεία είναι γνωστό, σαν αίτημα θα μπορούσε να υπάρξει σε τροπάριο σε οποιαδήποτε ωδή.

Είδαμε τι ωραία εξελίσσεται η Ωδή και τώρα σε αυτό το τροπάριο είναι η δοκιμασία διότι ο Διάβολος παίζει το τελευταίο του χαρτί. Σε αυτό το στάδιο, 6,4, ο Χριστιανός του Μικρού Κανόνος φτάνει στο πνευματικό ύψος του Χριστιανού της 8ης ωδής του Μέγα. Είναι δηλαδή πολύ ψηλά πνευματικά, ένα βήμα πριν την θέωση. Στον Μέγα η δοκιμασία είναι η 8η Ωδή, εδώ η δοκιμασία ξεκινάει από αυτό το τροπάριο και εκτείνεται εως και την 9η Ωδή. Με το τέλος της δοκιμασίας ο Χριστιανός του Μικρού Κανόνος θα φτάσει στην 9η Ωδή του Μέγα. Αν θέλουμε με την ορθολογιστική ματιά, μετράω τροπάρια, να πούμε ποιος ο Μέγας και ποιος ο Μικρός Κανών τότε, όπως θα διαπιστώσετε στην 9η Ωδή, Μέγας είναι ο Μικρός γιατί έχει πέντε τροπάρια στην 9η Ωδή και στην πραγματικότητα 10 Ωδές.

Ο Διάβολος προσπαθεί να παραπλανήσει με τον κατάλληλο τρόπο για το πνευματικό μας στάδιο αλλά και για την ιδιοσυγκρασία του κάθε ενός. Το σχέδιά του είναι κομμένα και ραμμένα για τον κάθε ένα προσωπικά. Γενικώς σε αυτούς που δεν έχουν αρχίσει την πορεία και στους αρχαρίους ή μέτριους που νομίζουν ότι έχουν κάποια πνευματική πρόοδο το σύνηθες είναι να προσπαθεί με ύλη να παραπλανήσει, ιδέες, θεωρίες, υλικά, σάρκα. Στον άνθρωπο όμως ο οποίος έχει προχωρήσει πολύ πνευματικά και έχει φτάσει σε αυτό το σημείο, Ωδή 6η, ο Διάβολος παίζει το τελευταίο του χαρτί. Προσπαθεί λυσσαλέα ώστε να τον σταματήσει από την πρόοδο και ει δυνατόν να τον γυρίσει πίσω στα παλιά. Προσπαθεί να σταματήσει την πρόοδο και το δοχείο της καρδιάς του πιστού να έχει μειωμένη χωρητικότητα, ο άνθρωπος να βάλει λιγότερο Θεό στην καρδιά του. Για να το καταφέρει αυτό σε έναν που έχει προχωρήσει αρκετά, το καλύτερο πεδίο για τον Διάβολο ώστε επιτεθεί προσπαθώντας να σπείρει την απελπισία και την απιστία στις εντολές δεν είναι η ύλη διότι αυτή μέθοδος υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην έχει αποτέλεσμα εφόσον έχει υπάρξει πραγματική πνευματική πρόοδος. Το καλύτερο πεδίο στην περίπτωση είναι η ασθένεια και οι κάθε είδους σωματικές κακουχίες. Ο Διάβολος επιτίθεται σε όλους ανεξαιρέτως, ακόμη και σε αυτούς που ξέρει ότι θα τον νικήσουν, αυτούς θα προτιμούσε να τους σκοτώσει, οπότε το πεδίο ασθένεια είναι κατάλληλο από όλες τις πλευρές. Είναι καλό πεδίο διότι ο άνθρωπος έχει μια αποστροφή προς τον θάνατο, αυτό είναι μη αμαρτωλό πάθος, επιπλέον ο Διάβολος ως επαγγελματίας της μεθοδείας και ο μέγιστος εγωιστής μπορεί μεν να έχει μεγάλη πιθανότητα να ηττηθεί αλλά υπάρχει υπέρ του η πιθανότητα να μην θα φύγει με άδεια χέρια διότι αυτό το πεδίο μπορεί αφενός να του παρέχει συμμάχους και αφετέρου και κυρίως παράπλευρες απώλειες. Ας το δούμε αυτό περίτρανα στον Ιώβ.

Χρόνου δὲ πολλοῦ προβεβηκότος εἶπεν αὐτῷ ἡ γυνὴ αὐτοῦ· μέχρι τίνος καρτερήσεις λέγων· ἰδοὺ ἀναμένω χρόνον ἔτι μικρὸν προσδεχόμενος τὴν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μου; .... ἀλλὰ εἰπόν τι ῥῆμα πρὸς Κύριον καὶ τελεύτα. ὁ δὲ ἐμβλέψας εἶπεν αὐτῇ· ἵνα τί ὥσπερ μία τῶν ἀφρόνων γυναικῶν ἐλάλησας οὕτως; εἰ τὰ ἀγαθὰ ἐδεξάμεθα ἐκ χειρὸς Κυρίου, τὰ κακὰ οὐχ ὑποίσομεν;.
Αφού πέρασε πολύς χρόνος και ήταν στην άσχημη κατάσταση αυτή ο Ιώβ του είπε η γυναίκα του, "μέχρι πότε θα δείχνεις αυτήν την καρτερία λέγοντας θα περιμένω και έχω την ελπίδα ότι θα απαλλαγώ από την οδυνηρή αυτή κατάσταση; Να όμως ότι η ανάμνηση σου έσβησε από την γη τα παιδιά σου πέθαναν, ματαίως υποβλήθηκα σε τόσους κόπους για να τα μεγαλώσω και εσένα οι νύχτες σου περνάνε με πολλούς πόνους. Περιπλανιέμαι σαν υπηρέτρια και ζητιάνα, πηγαίνω από εδώ και εκεί, από το ένα σπίτι στο άλλο πάω περιμένοντας την δύση για να ξεκουραστώ από τους κόπους και τις ψυχικές οδύνες. Πες εναντίων του Θεού και δώσε τέλος στην βασανισμένη σου ζωή. Ο Ιώβ την κοίταξε κατάματα και είπε, γιατί μίλησες κατ' αυτόν τον τρόπο λες και είσαι μία από τις απερίσκεπτες και ανόητες γυναίκες; Εάν τα καλά ευχαρίστως δεχτήκαμε από τα χέρια του Κυρίου, τις θλίψεις και τις συμφοράς δεν θα υπομείνουμε;

Ο Διάβολος έχει ήδη ηττηθεί μια φορά, υποβίβασε την ήττα του και προσπαθεί ξανά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αν μπορούσε θα σκότωνε τον Ιώβ ώστε να μην υπάρξει φωτεινό παράδειγμα. Τώρα δεύτερη φορά πρόκειται να ηττηθεί παρατηρούμε όμως την παράπλευρη απώλεια. Ο Διάβολος τραβάει έναν στην πλήρη απιστία, την γυναίκα του Ιώβ, ενώ ο στόχος του ήταν κάποιος άλλος, ο Ιώβ. Παρατηρούμε επίσης την διαστροφή του πάθους, την κίνηση παραφύση του πάθους, και εν τέλει την ορμή του πάθους. Η ηδονή της καρδίας της γυναίκας του Ιώβ προέρχεται από την ύλη, προέρχεται από τις ηδονές του "κόσμου τούτου". Στην καρδία της υπήρχε προσκόλληση στην ύλη και τώρα υπάρχει πλήρης προσκόλληση στην ύλη. Διαστροφή και έπειτα παραφύση κίνηση των παθών από την προσκόλληση στην ύλη, "δεν σε θυμάται κανείς", "τσάμπα οι κόποι μου", "γυρνάω σαν ζητιάνα", και τα αντίθετα, είσαι πασίγνωστος, ανταμείβομαι πλουσιοπάροχα, είμαι σε υψηλή θέση. Ορμή εναντίων του Θεού, "βλαστήμησε τον Θεό και δώσε τέλος στην βασανισμένη σου ζωή". Αντιθέτως η ηδονή του Ιώβ προέρχεται από τον Θεό. Στον Ιώβ όταν συγκρούονται η απώλεια της Θεοκοινωνίας και η φυσική ροπή προς την υγεία και την ζωή τότε το δεύτερο εξαφανίζεται. Το πάθος των δυο με ορμή στον ανώτατο βαθμό. Ο άνθρωπος έχει εκ δημιουργίας δοσμένη σε αυτόν μια φυσική ροπή προς την ζωή και διατήρηση του είναι. Τον Ιώβ δεν φοβίζει τίποτα άλλο παρά η απώλεια της Θεοκοινωνίας, η στέρησή της είναι το απόλυτο κακό και η απόλυτη καταστροφή. Δεν λέει ούτε καν "θα πάω στην κόλαση αν κάνω αυτό που λες" αλλά "τα καλά δεχτήκαμε τις θλίψεις τις συμφοράς δεν θα υπομείνουμε;". Στην σύγκρουση Θεοκοινωνίας και ύλης έχει εξαφανιστεί ακόμη και η ροπή προς την βιολογική ζωή. Ο Ιώβ είναι ήδη πεθαμένος ως προς τα κοσμικά και την ύλη, σε αυτόν ζει ο Χριστός. Η φθορά που θα καταστρέψει την ύπαρξή του είναι η απώλεια της Θεοκοινωνίας και όχι η ασθένεια. Ο Θεός είναι πατήρ για αυτόν και αυτός γνήσιο παιδί του καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριος· προσέσχες τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ παιδός μου Ἰώβ Ιωβ. 1,8, ο Ιώβ γνωρίζει την φύση των πραγμάτων.

Το πάθος της γυναίκας του Ιώβ είναι στον ανώτατο βαθμό, τα υλικά αρχή και τέλος, η απώλεια τους η απόλυτη καταστροφή. Ο Θεός στην πρώτη θέση, Ιώβ. Ο Θεός στην τελευταία, γυναίκα του Ιώβ.

Εκτός τα ορμώμενα κατά φύση και παραφύση πάθη παρατηρούμε και τον σύμμαχο, η γυναίκα του Ιώβ γίνεται γλώσσα Σατάν. Ο άνθρωπος πρέπει να έχει όρεξη απαλλαγής από την αμαρτία και να είναι ασυμβίβαστος προς το καλό ακολουθώντας τις εντολές ημέρα και νύχτα σε καλή ή κακή περίσταση ειδάλλως μπορεί εύκολα να γίνει θύμα Σατάν και ταυτόχρονα στρατιώτης Σατάν. Αυτός που δεν ακολουθεί τις εντολές σε κάθε περίσταση μετατρέπεται σε χέρι και μεγάφωνο Σατάν. Λέει αυτά που θα έλεγε εκείνος και κάνει αυτά που δεν μπορεί εκείνος, ο αμαρτωλός εν τέλει διαβολοποιείται. Τα δαιμόνια δεν μπορούσαν να κάνουν οτιδήποτε στον Χριστό όμως ο άνθρωπος υπό την οδηγία τους τον σταύρωσε.

Βλέπουμε ότι ο Διάβολος με το στόμα ανθρώπων χρησιμοποιεί επιχειρήματα, δηλαδή προσπαθεί να μας πείσει και αφετέρου χρησιμοποιεί άτομα ακόμη και του οικογενειακού περιβάλλοντος ώστε να το καταφέρει. Ο Σατάν δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει οτιδήποτε και οποιονδήποτε ώστε να μας κάνει να καταπατήσουμε τις εντολές, δεν τον σταματά κανένα ηθικό εμπόδιο αλλά δεν τον σταματά και κανένα φυσικό εμπόδιο. Δεν κουράζεται, δεν νυστάζει, δεν τον σταματάνε χοντροί τσιμεντένιοι τοίχοι ή ατσάλινες πόρτες, δεν έχει ενδοιασμούς, δεν αργοπορεί, δεν βαριέται, δεν έχει αργία, δεν χάνει ευκαιρία, δεν έχει ίχνος οίκτου, θα χρησιμοποιήσει τον πατέρα για να πονέσει το παιδί ή το παιδί για να πονέσει τον πατέρα. Ο Ιώβ έμεινε πιστός πάντοτε. Ενώ έχει πάθει τα ίδια με αυτά που λέει η γυναίκα του μα και περισσότερα, διότι αυτός και τα έχασε όλα και είναι ασθενής, νουθετεί τον υγιή στο σώμα αλλά ασθενή στην ψυχή. Βλέπουμε το ίδιο στους αγίους, ενώ αυτοί είναι άρρωστοι σωματικά ενισχύουν τους άλλους είτε ασθενείς είτε υγιείς.

Οι Παρακλητικοί Κανόνες ως λόγος Θεού ερμηνεύονται από την Βίβλο, θα μπορούσαν όμως να ερμηνευθούν μόνο από την Πατρολογία ή μόνο από το Γεροντικό. Ας δούμε κάτι από το Γεροντικό. Μας διηγείται ο αββάς Ιωάννης από την Λυκόπολη της Θηβαΐδος (ή αν θέλουμε να το πούμε διαφορετικά "ο εν Λυκώ" ή διαφορετικά "ο Λυκοπολίτης" και όχι "του Λύκου"), μας διηγείται λοιπόν ο αββάς Ιωάννης ότι κάποιος νέος παρασυρμένος από του κόσμου τις ηδονές είχε βυθιστεί στη λάσπη της αμαρτίας. Κάποτε όμως συνήλθε σαν το άσωτο και ζήτησε το δρόμο του γυρισμού στο σπίτι του Πατρός. Άφησε τον κόσμο για να βρει στην έρημο τον λυτρωμό μακριά από τις αφορμές της αμαρτίας, στην έρημο καταφύγιό του έκανε ένα παμπάλαιο μνήμα. Κλεισμένος εκεί έκλαιγε πικρά την τραυματισμένη ψυχή του. Οι άγγελοι χαίρονταν όμως τα πνεύματα της πονηρίας που είδαν να χάνουν τον αγρό και να φεύγει τόσο απροσδόκητα η λεία μέσα από τα χέρια τους δεν άργησαν να κάνουν έφοδο. Μια εβδομάδα περίμενε ο δαίμονας και δεν φανέρωνε την κακία του για τον λόγο μήπως και η μετάνοια του νέου ήταν προσωρινή. Έπειτα όμως τον επισκέφθηκαν την νύχτα πολλά δαιμόνια με άγριες διαθέσεις και τριγύριζαν το μνήμα στο οποίο είχε καταλύσει. Ορισμένα από αυτά του φώναζαν οργισμένα: Πού είσαι άθλιε; Γιατί μας απαρνήθηκες ύστερα από τόση φιλία; Δικός μας είσαι, με εμάς συντάχθηκες. Όλες τις ανομίες τις έκανες! Τώρα αφού τα γεύτηκες όλα κατά κόρον αποφάσισες να γίνεις άγιος; Είναι πολύ αργά να παριστάνεις τον πιστό ελπίζοντας για έλεος!

Έλα έξω, του έλεγαν άλλα δαιμόνια, σε περιμένει η γλυκιά συντροφιά σου.

Δυστυχισμένε.... του ψιθύριζαν τα πονηρότερα, εκεί πέρα που πήγες και τρύπωσες δεν θα αντέξεις για πολύ. Σύντομα θα βρεις τον θάνατο και την αιώνια καταδίκη. Με μεγάλη κακία πάσχιζαν ώστε να τον φέρουν σε απελπισία και ξανά στην αμαρτία! Μα ο γενναίος αγωνιστής σιωπούσε και παρέμενε στο μνήμα, ήταν πια αποφασισμένος καλύτερα να πεθάνει παρά να γυρίσει στα ίδια. Ζήτησε με θερμή ικεσία τη Θεία βοήθεια περιφρονώντας τις δαιμονικές προτάσεις και απειλές που προσπαθούσαν να τον επηρεάσουν. Την άλλη βραδιά οι δαίμονες έγιναν πιο απειλητικοί.

Δεν μας μιλάς; Μετανόησες και δεν έρχεσαι πια μαζί μας; Ώστε δεν βγαίνεις από εκεί ε; Αν δεν βγεις αμέσως έξω δεν γλυτώνεις από τα χέρια μας!

Και επειδή εκείνος δεν τους άκουσε του επιτέθηκαν και τον άφησαν σχεδόν νεκρό από τα χτυπήματα. Οι συγγενείς του ανήσυχοι για την ξαφνική του εξαφάνιση τον αναζήτησαν παντού, εν τέλει τον ανακάλυψαν σε κακή κατάσταση μέσα στο μνήμα. Του έλεγαν να φύγει από την έρημο και να πάει μαζί τους αλλά όσο κι αν επέμεναν στάθηκε αδύνατο να τον πείσουν να τους ακολουθήσει. Ακόμη μια νύκτα του επιτέθηκαν με ασυγκράτητη μανία οι δαίμονες και θα τον θανάτωναν με τους άγριους δαρμούς αλλά δεν είχαν εξουσία να το κάνουν. Ο αθλητής δεν κλονίστηκε. Προτιμούσε να χάσει τη πρόσκαιρη ζωή παρά να μολύνει ύστερα από τη μετάνοια το σώμα και την ψυχή του με το μικρόβιο της αμαρτίας. Τότε τα δαιμόνια αναγνώρισαν την ήττα τους.

Νικηθήκαμε, νικηθήκαμε, φώναζαν θρηνώντας και εξαφανίστηκαν και ούτε τόλμησαν πια να τον πειράξουν. Ελευθερωμένος έτσι από κάθε δοκιμασία, ο πρώην άσωτος έμεινε στο μνήμα ως το τέλος της ζωής του και αξιώθηκε να κάνει θαύματα ώστε να φανεί η δύναμη της μετάνοιας. Εκπληρώθηκε και σε αυτόν ο λόγος της Γραφής που λέει, ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται. MPG 34,1122

Παρατηρούμε όλα όσα ειπώθηκαν, ο Διάβολος που έρχεται με μανία στον μετανοημένο, τον όμιλο δαιμόνων και πειρασμών, τους συγγενείς που θέλουν να φύγει ο ασκητής από την έρημο, την βία εναντίων του αθλητή Χριστού, και εν τέλει την νίκη του και το μέγα χάρισμα που αυτός λαμβάνει, το θαυματουργικό.

Ωδή ζ'. Προσευχή: Δοξολογία - Ομολογία

7,1 Την ημών σωτηρίαν ώς ηθέλησας Σώτερ οικονομήσασθαι, εν μήτρα της Παρθένου κατώκησας τω κόσμω, ην προστάτιν ανέδειξας, Ο των πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Η 7η και 8η και 9η Ωδή του Μικρού Κανόνα αντιστοιχούν πνευματικά στην 8η του Μεγάλου και είναι προσευχή. 7η Ωδή Δοξολογία - Ομολογία, 8η Ευχαριστία, 9η Αιτήσεις.

Οι τρείς φορές της φράσης ο των πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί με την οποία αποδίδεται η ομολογία είναι παρμένες από το βιβλίο των Πράξεων και αποδίδουν μια πορεία, εξ ου και μόνο τρεις φορές στα τέσσερα τροπάρια της ζ' Ωδής. Θα μπορούσε να είναι τέσσερις όπως βλέπουμε συχνά αλλά ιδού ο λόγος ο οποίος είναι μόνο τρεις, η Ωδή ακολουθεί την σειρά ομολογίας που βλέπουμε στις Πράξεις. Την φράση ο των πατέρων Θεός, ο Θεός των πατέρων μας, ακούμε συνεχώς στην Εκκλησία. Είναι στην δοξολογία που ψάλλεται καθημερινά, Εὐλογητὸς εἶ, Κύριε, ὁ Θεὸς τῶν Πατέρων ἡμῶν, καὶ αἰνετὸν καὶ δεδοξασμένον τὸ ὄνομά Σου εἰς τοὺς αἰῶνας. Ἀμήν. Ψάλλεται το πρωί στο τέλους του Όρθρου και το βράδυ στο Απόδειπνο. Η πρόταση της δοξολογίας είναι από τον ύμνο των Τριών Παίδων, τα ονόματά τους Αζαρίας, Ανανίας, Μισαήλ, εόρταζαν πριν μια εβδομάδα, στις 17 Δεκεμβρίου. Εν συντομία η ιστορία τους είναι η εξής, οι τρείς παίδες είχαν έρθει αιχμάλωτοι με τις οικογένειές τους στην Βαβυλώνα όταν ο Ναβουχοδονόσορας κυρίευσε την Ιερουσαλήμ. Από τους αιχμαλώτους ο βασιλιάς έδωσε εντολή να εκλεγούν νεαροί οι οποίοι θα ήταν ευφυείς ώστε να διδαχθούν σε σχολή και έπειτα οι ικανότεροι από αυτούς θα προσλαμβάνονταν και θα τοποθετούνταν σε θέσεις. Δηλαδή οι τρείς παίδες, αλλά και ο προφήτης Δανιήλ, ήταν θύματα ας πούμε παιδομαζώματος. Οι τρείς νέοι αυτοί ήταν ευφυείς και ο βασιλιάς τους προσέλαβε τοποθετώντας τους σε υψηλές θέσεις. Κάποτε ο Ναβουχοδονόσορας έφτιαξε ένα άγαλμα περίπου τριάντα μέτρα ψηλό και διέταξε να το προσκυνούν οι υπήκοοι του με το πρόσταγμα της βασιλικής ορχήστρας. Όποιος δεν προσκυνούσε θα τον πέταγαν σε ένα καμίνι με φωτιά. Οι τρείς παίδες μένοντας πιστοί στον Κύριο δεν προσκυνούσαν έτσι μερικοί Χαλδαίοι τους κατάγγειλαν. Είπαν στον βασιλιά "παρά το ότι εσύ τους έχεις βάλει σε υψηλή θέση αυτοί δεν υπακούν την εντολή σου". Ο Ναβουχοδονόσορας ακούγοντας αυτό το γεγονός θύμωσε και διέταξε να οδηγήσουν τους τρείς παίδες μπροστγά του και με έντονο ύφος τους είπε, "Ώστε λοιπόν δεν προσκυνάτε το άγαλμα που έστησα; Τώρα να είστε έτοιμοι ώστε όταν θα ακούστε τον ήχο της ορχήστρας να πέσετε αμέσως να το προσκυνήσετε. Εάν τυχόν δεν το κάνετε θα σας πετάξω μέσα στο καμίνι και ποιος είναι ο Θεός εκείνος που θα σας γλυτώσει από τα χέρια μου;" καὶ τίς ἐστι Θεός, ὃς ἐξελεῖται ὑμᾶς ἐκ τῶν χειρῶν μου; Οι τρείς παίδες του απάντησαν "υπάρχει ο Θεός μας ο εν τοις ουρανοίς τον οποίο εμείς λατρεύουμε και μπορεί να μας προφυλάξει από την φωτιά, αλλά και αν αυτό δεν γίνει μάθε ότι εμείς τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε ούτε το άγαλμα που έστησες προσκυνούμε" οὐ προσκυνοῦμεν. Τότε θύμωσε περισσότερο ο Ναβουχοδονόσορας και πρόσταξε να δέσουν τους παίδες να ανάψουν φωτιά και αυτή να είναι επτά φορές δυνατότερη από το σύνηθες ώστε το καμίνι να είναι εντελώς πυρακτωμένο. Κάθισε στον θρόνο του και φώναξε, "πετάξτε τους μέσα!".
Η εντολή του ήταν πολύ έντονη και οι στρατιώτες βλέποντας τον εξοργισμένο και μη θέλοντας να προκαλέσουν κάτι κακό και στους εαυτούς τους, πέταξαν με ιδιαίτερη ορμή τους νέους μέσα στο καμίνι. Όμως παρά το ότι ήταν πυρακτωμένο οι νέοι δεν έπαθαν τίποτα και περπατούσαν μέσα στην φωτιά προσευχόμενοι. Ο Ναβουχοδονόσορας όταν είδε να μην παθαίνουν απολύτως τίποτα και να ψάλουν κυριεύθηκε από μεγάλη έκπληξη. Aναπήδησε από το θρόνο που καθόταν και ρώτησε τους μεγιστάνες που ήταν δίπλα του, "τρεις δεμένους δεν ρίξαμε στην μέση της φωτιάς;" Εκείνοι απάντησαν "πράγματι βασιλιά, τρείς ρίξαμε". Τότε ο Ναβουχοδονόσορας είπε "εγώ βλέπω τέσσερις λυμένους να περπατάνε χωρίς να έχουν πάθει τίποτα και η όψη του τέταρτου δεν μοιάζει με ανθρώπου αλλά με υιό Θεού". Αγαπητοί, διαβάζοντας την ερμηνεία των κανόνων είναι εντονότατα εμφανές ότι αυτοί έχουν έρθει από τον ουρανό. Οι κανόνες είναι οι ύμνοι που θα λέγονται εις τον αιώνα για την μήτηρ τοῦ Κυρίου Λουκ. 1,43 λέτε να ήταν απών ο Κύριος; Ας αφήσουμε το δηλητήριο του Παπικού ορθολογισμού. Δεν υπήρξε τύχη, ούτε εξέλεξαν αυτοί να συγγράψουν για τον Κύριο και την Μητέρα του αλλά ο Κύριος τους εξέλεξε, οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ᾿ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καὶ ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καὶ καρπὸν φέρητε. Ιω. 15,16 Δεν με εκλέξατε εσείς, αλλά εγώ σας εξέλεξα ανάμεσα από όλους τους άλλους και σας έθεσα στο υψηλό αυτό έργο ώστε να πάτε και να φέρετε πολύ καρπό.
Δεν ήταν άρρωστος ο Λάσκαρης, έφτιαξε ένα δακρύβρεχτο ποίημα ήταν και βασιλιάς και επηρέασε και μπήκε ο κανόνας στην Εκκλησία και έτσι τον ψάλουμε. Δεν ήρθε στο κεφάλι του από το πουθενά εμφανισθέντα Θεοστήρικτου να γράψει και άλλου να τον βάλει στην Εκκλησία, οπότε με αυτόν τον τρόπο έχουμε τον Μικρό κανόνα. Ο Κύριος πρώτα τους εξέλεξε, έπειτα τους έφτιαξε, τους ἐποίησε θεολόγους, δηλαδή τους φώτισε, έπειτα τους έδωσε εντολή να γράψουν τους κανόνες για την μητέρα του. Αυτός είναι ο τρόπος που έχουμε τους κανόνες. Καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν Μαρκ. 3,14 Και έφτιαξε δώδεκα για να είναι μαζί του και για να τους στέλνει να κηρύττουν. Εμείς αγαπητοί όταν διαβάζουμε αυτό το προς εμάς ουρανόθεν δοσμένο αριστούργημα είμαστε σαν τους τρεις παίδες; Λέμε οὐ προσκυνοῦμεν; ή μήπως πετάμε στα μούτρα της Υπεραγίας Θεοτόκου τον κανόνα που η ίδια μας έδωσε, ακούμε την ορχήστρα του βασιλιά του κόσμου τούτου και τρέχουμε να προσκυνήσουμε το άγαλμα; Μήπως χειρότερα, δεν έχουμε καθόλου όρεξη για προσευχή αλλά έχουμε τον νου μόνο στην ορχήστρα; Σήμερα ορχήστρα που δίνει το σήμα ώστε να προσκυνήσουμε το άγαλμα είναι ο ήχος από ειδοποιήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ο ήχος από το ρολόι που χτυπάει την ώρα έναρξης κάποιου τηλεοπτικού προγράμματος, είναι ο ήχος από το χασομέρι στο διαδίκτυο και οπουδήποτε αλλού. Ορχήστρα προσκύνησης ειδώλων είναι το ένα και το άλλο τα οποία μας κάνουν και λέμε τον κανόνα στα γρήγορα γιατί πρέπει να κάνουμε το τάδε ή το δείνα ανούσιο. Ορχήστρα προσκύνησης ειδώλων είναι όλα όσα ανούσια μας κάνουν και παρατάμε τον ουρανόθεν δοσμένο κανόνα στη μέση ή για να τον διαβάσουμε σε λίγο, σε πιο μετά, σε αργότερα, σε αύριο μωρέ, και εν τέλει ποτέ.
Οὐ προσκυνοῦμεν !
Όπως είδαμε η φράση ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν είναι από τους τρείς παίδες, όμως υπάρχει και άλλες φορές στην Βίβλο. Στην Καινή Διαθήκη την συναντούμε τέσσερις φορές και όλες βρίσκονται στις Πράξεις. Ας τις δούμε κατά σειρά εμφάνισης αρχίζοντας με την πρώτη φορά: ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακώβ, ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν, ἐδόξασε τὸν παῖδα αὐτοῦ Ἰησοῦν· ὃν ὑμεῖς μὲν παρεδώκατε καὶ ἠρνήσασθε αὐτὸν κατὰ πρόσωπον Πιλάτου, κρίναντος ἐκείνου ἀπολύειν· ὑμεῖς δὲ τὸν ἅγιον καὶ δίκαιον ἠρνήσασθε, καὶ ᾐτήσασθε ἄνδρα φονέα χαρισθῆναι ὑμῖν, τὸν δὲ ἀρχηγὸν τῆς ζωῆς ἀπεκτείνατε, ὃν ὁ Θεὸς ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, οὗ ἡμεῖς μάρτυρές ἐσμεν. Πραξ. 3,13-15. Ο Θεός του Αβραάμ και του Ισαάκ και του Ιακώβ, ο Θεός των προγόνων μας, δόξασε το παιδί του Ιησού. Εσείς όμως τον παραδώσατε στον σταυρικό θάνατο και τον αρνηθήκατε εμπρός στον Πιλάτο, όταν εκείνος έκρινε ότι έπρεπε αυτόν να απολύσει. Μπρος στον Πιλάτο αρνηθήκατε τον απολύτως άγιο και δίκαιο και ζητήσατε να λάβει χάρη ένας φονιάς. Αυτόν δε, ο οποίος είναι αρχηγός και χορηγός της ζωής, τον φονεύσατε. Ο Θεός όμως τον ανέστησε εκ νεκρών και του γεγονότος αυτού εμείς οι Απόστολοί είμαστε αυτόπτες μάρτυρες. Στους αμέσως επόμενους στίχους ο Πέτρος συνεχίζοντας την ομιλία του λέει καὶ ἐπὶ τῇ πίστει τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ τοῦτον, ὃν θεωρεῖτε καὶ οἴδατε, ἐστερέωσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ, Πραξ. 3,16 η πίστη στο όνομα του Χριστού έκανε καλά αυτόν τον χωλό, Πραξ. 3,19 μετανοήσατε οὖν καὶ ἐπιστρέψατε εἰς τὸ ἐξαλειφθῆναι ὑμῶν τὰς ἁμαρτίας, μετανοήστε και θα λάβετε άφεση.
Αν θέλουμε να γράψουμε με λιγότερες λέξεις όλα αυτά τα λόγια του Πέτρου τα οποία είναι ομολογία και κάλεσμα, θα λέγαμε ότι ο αρχηγός της ζωής Χριστός σταυρώνεται φονεύεται ανασταίνεται, δηλαδή σώζει τον άνθρωπο όπως όρισε με το Θεϊκό του σχέδιο, έπειτα αναδεικνύει κάποια άτομα τα οποία κάνουν θαύματα κηρύττουν και καλούν σε μετάνοια ή αλλιώς το ίδιο μπορεί να ειπωθεί με αυτά τα λόγια: Εσύ που ρύθμισες όπως θέλησες την σωτηρία μας Σωτήρα, αφού κατοίκησες στη μήτρα της Παρθένου την ανέδειξες σε προστάτη του κόσμου. Θεέ των προγόνων μας δοξασμένος είσαι.

7,2 Θελητήν του ελέους ον εγέννησας μήτερ αγνή δυσώπησον, ρυσθήναι των πταισμάτων, ψυχής τε μολυσμάτων τους εν πίστει κραυγάζοντας ο των πατέρων ημών Θεός ευλογητός εί.

Ο θελητής του ελέους είναι ο Χριστός, διαβάζουμε στον προφήτη Μιχαία, καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ἐξοδίας σου ἐξ Αἰγύπτου ὄψεσθε θαυμαστά. ... τίς Θεὸς ὥσπερ σύ; ἐξαίρων ἀνομίας καὶ ὑπερβαίνων ἀσεβείας τοῖς καταλοίποις τῆς κληρονομίας αὐτοῦ καὶ οὐ συνέσχεν εἰς μαρτύριον ὀργήν αὐτοῦ, ὅτι θελητὴς ἐλέους ἐστίν. Μιχ. 7,15 και 18. Ο προφήτης Μιχαίας λέει, ω Κύριε ποίμανε τον λαό σου και οδήγησε τα πρόβατά σου και ο Κύριος απαντάει, θα δείτε ημέρες θαυμαστές όπως την εποχή που εξήλθατε ελεύθεροι από την Αίγυπτο και ευγνώμων ο λαός θα αναφωνήσει, ποιος άλλος Θεός είναι όπως εσύ Κύριε; Εσύ συγχωρείς τις ανομίες, αντιπαρέρχεσαι με μακροθυμία τις ασέβειες του λαού αυτού που είναι ιδιαίτερη δική σου κληρονομιά. Ο Θεός δεν θα εξαπολύσει πλέον την δικαία οργή του εναντίον μας διότι είναι ελεήμων. Ο Χριστός σύμφωνα με τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ θέλει να δώσει το έλεος και την συγχώρηση, θέλει να μετανοήσει ο αμαρτωλός πριν πεθάνει, μὴ θελήσει θελήσω τὸν θάνατον τοῦ ἀνόμου, θέλει να καθαριστούμε από μολυσμό σώματος και ψυχής, θέλω, καθαρίσθητι. Μὴ θελήσει θελήσω τὸν θάνατον τοῦ ἀνόμου, λέγει Κύριος, ὡς τὸ ἀποστρέψαι αὐτὸν ἐκ τῆς ὁδοῦ τῆς πονηρᾶς καὶ ζῆν αὐτόν; Ιεζ. 18,23 Μήπως τάχα εγώ θέλω τον θάνατο του αμαρτωλού λέγει ο Κύριος όπως και όσο θέλω και επιθυμώ να απαρνηθεί αυτός τον αμαρτωλό τρόπο τη ζωής, να επιστρέψει εν μετανοία προς εμένα, για να ζήσει επί μακρό διάστημα;
Καὶ ἰδοὺ λεπρὸς ἐλθὼν προσεκύνει αὐτῷ λέγων· Κύριε, ἐὰν θέλῃς, δύνασαί με καθαρίσαι. καὶ ἐκτείνας τὴν χεῖραν ἥψατο αὐτοῦ ὁ Ἰησοῦς λέγων· θέλω, καθαρίσθητι. καὶ εὐθέως ἐκαθαρίσθη αὐτοῦ ἡ λέπρα. Ματθ. 8,2-3 Και ιδού ένας λεπρός ήλθε εμπρός του και με ευλάβεια πολλή τον προσκυνούσε λέγοντας, Κύριε εάν θέλεις μπορείς να με καθαρίσεις από την λέπρα. Άπλωσε δε ο Ιησούς το χέρι του, τον άγγιξε και του είπε, θέλω, καθαρίσου και αμέσως καθαρίστηκε εντελώς η λέπρα και ο ασθενής έγινε υγιής.
Συνεχίζοντας στις Πράξεις η επόμενη φορά που συναντούμε την φράση ο Θεός των πατέρων ημών είναι η εξής: ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν ἤγειρεν Ἰησοῦν, ὃν ὑμεῖς διεχειρίσασθε κρεμάσαντες ἐπὶ ξύλου· τοῦτον ὁ Θεὸς ἀρχηγὸν καὶ σωτῆρα ὕψωσε τῇ δεξιᾷ αὐτοῦ δοῦναι μετάνοιαν τῷ Ἰσραὴλ καὶ ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Πραξ. 5,30-31. Ο Θεός των πατέρων μας ανέστησε εκ νεκρών τον Ιησού τον οποίο εσείς σταυρώσατε. Αυτόν ο Θεός τον ύψωσε με την παντοδύναμη δεξιά του και τον ανέδειξε αρχηγό και Σωτήρα να δίδει μετάνοια στους Ισραηλίτες και άφεση αμαρτιών.
Ο θελητής του ελέους Χριστός σταυρώνεται ανασταίνεται δίδει μετάνοια και άφεση αμαρτιών ή αλλιώς: Αγνή Μητέρα γέννησες αυτόν που θέλει να ελεεί, παρακάλεσε τον θερμά να γλυτώσει από τα αμαρτήματα και από τους μολυσμούς της ψυχής αυτούς που με πίστη κραυγάζουν, Θεέ των πατέρων μας, είσαι δοξασμένος.

7,3 Θησαυρόν σωτηρίας και πηγήν αφθαρσίας την σε κυήσασαν και πύργον ασφαλείας και θύραν μετανοίας, τοις κραυγάζουσιν έδειξας, ο των πατέρων ημών Θεός, ευλογητός εί.

Η έννοιες των φράσεων του συγκεκριμένου τροπαρίου βρίσκονται διασκορπισμένες στην Γραφή και αντιστοιχούν σε σειρά στα εξής: μετάνοια, λήψη χάριτος, αγώνας, εισαγωγή στην βασιλεία. Θησαυρός σωτηρίας είναι ο πολύτιμος μαργαρίτης που προτιμάει ο πιστός και αφήνει όλα τα άλλα, πάλιν ὁμοία ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ ἐμπόρῳ ζητοῦντι καλούς μαργαρίτας· ὃς εὑρὼν ἕνα πολύτιμον μαργαρίτην ἀπελθὼν πέπρακε πάντα ὅσα εἶχε καί ἠγόρασεν αὐτό Ματθ. 13,45-46. Και οι άγιοι είναι θησαυροί εκ θησαυροφυλακίων Θεού, ο προφήτης Ιερεμίας λέει ἐξήγαγε φῶς ἐκ θησαυρῶν αὐτοῦ, Ιερ. 10,13, ο Κύριος έβγαλε φως, φανέρωσε φως, από τα θησαυροφυλάκια του φωτός. Πηγή αφθαρσίας είναι το Άγιο Πνεύμα, επί παραδείγματι στον Ψαλμό 35,10 διαβάζουμε ότι ο Θεός είναι πηγή ζωής, ὅτι παρά σοί πηγή ζωῆς, ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς. Φορείς Αγίου Πνεύματος είναι οι άγιοι, είναι πηγές Πνεύματος, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν Ιω. 7,38-39. Δεν λέει απλά ότι θα λάβουν λαμβάνειν αλλά είναι και οι ίδιοι ποταμοί Πνεύματος, ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Πύργος ασφαλείας σημαίνει τον φρουρό της αμπέλου του Χριστού, δηλαδή τον φρουρό του ποιμνίου. Διαβάζουμε στον Ησαΐα 5,2 για πύργο της αμπέλου ὠκοδόμησα πύργον με τα εκλεκτά κλήματα που έχει φυτέψει ο Θεός. Ἄσω δή τῷ ἠγαπημένῳ ἆσμα τοῦ ἀγαπητοῦ μου τῷ ἀμπελῶνί μου. ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ ἠγαπημένῳ ἐν κέρατι, ἐν τόπῳ πίονι. καί φραγμόν περιέθηκα καί ἐχαράκωσα καί ἐφύτευσα ἄμπελον Σωρήχ καί ὠκοδόμησα πύργον ἐν μέσῳ αὐτοῦ καί προλήνιον ὤρυξα ἐν αὐτῷ· καί ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι σταφυλήν, ἐποίησε δέ ἀκάνθας. Ησ. 5,1-3. Θα ψάλω λοιπόν τώρα εγώ στον αγαπημένο μου αμπελώνα, δηλαδή τον λαό του Θεού, άσμα του αγαπητού μου Κυρίου. Ο αγαπημένος Κύριος απέκτησε αμπέλι σε κάποιον λόφο, σε τόπο παχύ και εύφορο. Έφτιαξα ολόγυρα φράκτη, περιποιήθηκα το έδαφος, έσκαψα τάφρο, έπειτα φύτευσα κλήματα του εκλεκτού είδους Σωρήχ, έκτισα πύργο στο μέσο του αμπελιού, έσκαψα φρεάτιο για να πέφτει σε αυτό ο μούστος και περίμενα να παραγάγει σταφύλια, αυτή όμως παρήγαγε αγκάθια. Την ίδια εικόνα εν συντομία αναφέρει ο Χριστός στον Ευαγγελιστή Ματθαίο όπου βλέπουμε και εκεί πύργο, Ἄλλην παραβολήν ἀκούσατε. ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καί φραγμόν αὐτῷ περιέθηκε καί ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνόν καί ᾠκοδόμησε πύργον, καί ἐξέδοτο αὐτόν γεωργοῖς καί ἀπεδήμησεν. Ματθ. 21,33. Σε Ησαΐα είδαμε καί ὠκοδόμησα πύργον, σε Μιχαία 4,8 βλέπουμε καί σύ πύργος ποιμνίου, δηλαδή προστασία, στον Ιερεμία λέει ο Θεός ἰδού τέθεικά σε ἐν τῇ σήμερον ἡμέρᾳ ὡς πόλιν ὀχυράν καί ὡς τεῖχος χαλκοῦν Ιερ. 1,18 ιδού Ιερεμία σε έχω αναδείξει σαν οχυρωμένη πόλη και σαν τείχος χάλκινο και απόρθητο από τους αντιπάλους, θα πολεμήσουν εναντίων αλλά δεν θα καταφέρουν τίποτα. Οι άγιοι είναι προστάτες και βοηθοί μας ορισμένοι από τον Θεό, μην ακούμε όσα διαδίδει ο κάθε αιρετικός τον οποίο ο Διάβολος βάζει ώστε να μην επικαλούμαστε την βοήθεια των αγίων. Στον προφήτη Ζαχαρία λέει ο Κύριος, εγώ θα είμαι τείχος πύρινο για την Ιερουσαλήμ, δηλαδή θα την προστατέψω, καί ἐγὼ ἔσομαι αὐτῇ, λέγει Κύριος, τεῖχος πυρός κυκλόθεν καί εἰς δόξαν ἔσομαι ἐν μέσῳ αὐτῆς. Ζαχ. 2,9. Όπως σε όλα ομοίως και εδώ παρατηρούμε ότι οι άγιοι είναι τύποι Χριστού. Πύργος ποιμνίου ο Χριστός, πύργοι ποιμνίου οι άγιοι. Πηγή ζωής το Πνεύμα, πηγές ζωή οι άγιοι. Τείχος προστασίας ο Θεός, τείχη προστασίας οι άγιοι.

Τελικώς σε αυτήν την πορεία που παρουσιάζει το τροπάριο του Μικρού Παρακλητικού Κανόνα έχουμε την εισαγωγή στην Βασιλεία θύραν μετανοίας.

Είδαμε ότι ο άρχων ειρήνης, ευαγγελίζεται τα αγαθά, δίδει θησαυρούς αδαπάνητους, δίδει πηγή αφθαρσίας και θύρα μετανοίας, στο τέλος έχουμε αυτήν την φράση η οποία χρειάζεται εκτενέστερη εξήγηση ώστε να δούμε το τι πραγματικά εννοεί. Η φράση θύρα μετανοίας δεν σημαίνει θύρα μεσιτείας, δηλαδή η Υπεραγία Θεοτόκος μεσιτεύει και έτσι γίνεται μια πόρτα προς την σωτηρία μας, ούτε σημαίνει θύρα μετανοίας υπό την έννοια ικετεύει και ο Θεός μας φωτίζει και έρχεται η μετάνοια. Για να εννοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει θα πρέπει αρχικά να παρατηρήσουμε ότι οι γάμοι του Νυμφίου και η Βασιλεία δεν έχουν "πύλη" αλλά "θύρα", ἀπερχομένων δὲ αὐτῶν ἀγοράσαι ἦλθεν ὁ νυμφίος καὶ αἱ ἕτοιμοι εἰσῆλθον μετ᾿ αὐτοῦ εἰς τοὺς γάμους, καὶ ἐκλείσθη ἡ θύρα. Ματθ. 25,10. ἀφ᾿ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καί ἀποκλείσῃ τήν θύραν, καί ἄρξησθε ἔξω ἑστάναι καί κρούειν τήν θύραν λέγοντες· Κύριε Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν· καί ἀποκριθείς ἐρεῖ ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ Λουκ. 13,24-25. Παρατηρούμε ότι μένουν έξω από θύρα της Βασιλείας και όχι πύλη της Βασιλείας, ἀποκλείσῃ τήν θύραν -- ἐκλείσθη ἡ θύρα -- ἔξω ἑστάναι καί κρούειν τήν θύραν. Ο κάθε άνθρωπος αλλά και ο ζητών την Βασιλεία έχει μπει από πύλη και έχει φτάσει σε θύρα, εκεί εισέρχεται ή μένει εκτός. Εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καί εὐρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν, καί πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι᾿ αὐτῆς. τί στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, καί ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν! Ματθ. 7,13-14. Προσπαθείτε να μπείτε από την στενή πύλη. Διότι πλατιά είναι μόνο η πύλη και ευρύχωρος ο δρόμος, που οδηγεί στην απώλεια και πολλοί είναι εκείνοι που εισέρχονται σε αυτή. Αντιθέτως είναι στενή η πύλη και γεμάτος δυσκολίες και ταλαιπωρίες ο δρόμος που οδηγεί στην αίωνια ζωή και λίγοι είναι αυτοί, που τον βρίσκουν γιατί απαιτείται αγώνας. Όχι την θύρα αλλά την πύλη μετανοίας διαβαίνεις και περπατάς την στενή οδό που οδηγεί στην θύρα του Παραδείσου, την θύρα της μετανοίας. Η θύραν μετανοίας είναι η πύλη του Παραδείσου, είναι η θύρα των βασιλικών γάμων. Η φράση κάνει λόγο για την σωτηρία για αυτό και εκλέχτηκε η φράση θύραν μετανοίας και όχι η φράση πύλη μετανοίας η οποία είναι κατάλληλη όταν μιλάμε για την μετάνοια, την αλλαγή της ζωής. Ο άνθρωπος με την Πτώση εξήλθε από την θύρα της Βασιλείας και αυτή έκτοτε κλείστηκε. Με την Σταυρική θυσία ανοίγει ξανά και ο άνθρωπος που εξήλθε αμετανόητος και μη αναγνωρίζοντας τον Θεό ως οδηγό και τελειωτή εισέρχεται τώρα μετανοημένος, έχει αλλάξει θεώρηση πραγμάτων εξ ου και η εκλογή της λέξεως μετανοίας.

Η θύρα του Παραδείσου είναι θύρα μετανοίας γιατι την διαβαίνει ο δούλος του Θεού.

Εφόσον έχουμε κατά νου τα προηγούμενα ας δούμε τώρα και τον ευαγγελιστή Λουκά ο οποίος θα μας βοηθήσει διότι θα παρατηρήσουμε ότι ο αγωνιζόμενος μπαίνει από "πύλη" και φτάνει σε "θύρα", ἀγωνίζεσθε εἰσελθεῖν διὰ τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν. ἀφ᾿ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν, καὶ ἄρξησθε ἔξω ἑστάναι καὶ κρούειν τὴν θύραν λέγοντες· Κύριε Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν· καὶ ἀποκριθεὶς ἐρεῖ ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ ἀφ᾿ οὗ ἂν ἐγερθῇ ὁ οἰκοδεσπότης καὶ ἀποκλείσῃ τὴν θύραν, καὶ ἄρξησθε ἔξω ἑστάναι καὶ κρούειν τὴν θύραν λέγοντες· Κύριε Κύριε, ἄνοιξον ἡμῖν· καὶ ἀποκριθεὶς ἐρεῖ ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων, ὅταν ὄψησθε ᾿Αβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ καὶ ᾿Ιακὼβ καὶ πάντας τοὺς προφήτας ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, ὑμᾶς δὲ ἐκβαλλομένους ἔξω. Λουκ. 13,24-28. Σε αυτά τα λόγια του Χριστού δίνουν απάντηση τα αριστουργηματικά, διότι θεόπνευστα, τρία τροπάρια του Τριωδίου, Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα -- πολλοί, λέγω ὑμῖν, ζητήσουσιν εἰσελθεῖν. Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους -- καὶ οὐκ ἰσχύσουσιν. Τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, ἐννοῶν ὁ τάλας τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως· -- καὶ ἀποκριθεὶς ἐρεῖ ὑμῖν, οὐκ οἶδα ὑμᾶς πόθεν ἐστέ ἐκεῖ ἔσται ὁ κλαυθμὸς καὶ ὁ βρυγμὸς τῶν ὀδόντων.

Σε αυτά τα τροπάρια λάμπει έντονα το Άκτιστο Φως, δείτε εδώ την ερμηνεία τους.
Όπως είδαμε τα λεχθέντα του τροπαρίου της Παρακλήσεως βρίσκονται σε διάφορα σημεία στην Γραφή και η κατάδειξη τους έγινε ως εισαγωγή αυτών που θα ακολουθήσουν διότι μπορει τα επιμέρους στοιχεία να είναι παρμένα από διάφορα μέρη της Γραφής αλλά η εικόνα υποδυκνύει τον γεωργό της αμπέλου που βλέπουμε στον Ησαΐα 5,1-3. Ἄσω δὴ τῷ ἠγαπημένῳ ἆσμα τοῦ ἀγαπητοῦ μου τῷ ἀμπελῶνί μου. ἀμπελὼν ἐγενήθη τῷ ἠγαπημένῳ ἐν κέρατι, ἐν τόπῳ πίονι. καὶ φραγμὸν περιέθηκα καὶ ἐχαράκωσα καὶ ἐφύτευσα ἄμπελον Σωρὴχ καὶ ὠκοδόμησα πύργον ἐν μέσῳ αὐτοῦ καὶ προλήνιον ὤρυξα ἐν αὐτῷ· καὶ ἔμεινα τοῦ ποιῆσαι σταφυλήν, ἐποίησε δὲ ἀκάνθας. Ησ. 5,1-3.
Θα ψάλω λοιπόν εγώ στον αγαπημένο μου αμπελώνα, τον λαό του Θεού, άσμα του αγαπητού μου Κυρίου. Ο αγαπημένος Κύριος απέκτησε αμπέλι σε κάποιον λόφο, σε τόπο παχύ και εύφορο. Έφτιαξα ολόγυρα φράκτη, περιποιήθηκα, έσκαψα τάφρο, έβγαλα τις πέτρες, τοὺς λίθους τοὺς ἐκ τῆς ὁδοῦ διαῤῥίψατε·, έπειτα φύτευσα κλήματα του εκλεκτού είδους Σωρήχ, έκτισα πύργο στο μέσο του αμπελιού, έσκαψα φρεάτιο για να πεφτει σε αυτό ο μούστος και περίμενα να παραγάγει σταφύλια, αυτή όμως παρήγαγε αγκάθια.
Την ίδια εικόνα εν συντομία βλέπουμε να αναφέρει ο Χριστός στον Ευαγγελιστή Ματθαίο, Ἄλλην παραβολὴν ἀκούσατε. ἄνθρωπός τις ἦν οἰκοδεσπότης, ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν αὐτῷ περιέθηκε καὶ ὤρυξεν ἐν αὐτῷ ληνὸν καὶ ᾠκοδόμησε πύργον, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησεν. Ματθ. 21,33. Ο εργάτης στον αμπελώνα Χριστού μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. Ματθ. 20,1 εκτελεί όλες τις απαραίτητες εργασίες, είναι φύλακας του αμπελιού καλιέργητης και λοιπά ο οποίος δουλεύει για την σωτηρία εαυτού και αλλήλων ώστε το πατητήρι να γεμίσει μούστο και όχι αγκάθια. Η στενή πύλη σε εσάγει στην τεθλιμμένη οδό η οποία είναι γεμάτη από δάκρυα της μετανοίας, είναι κακουχίες, είναι παρά μια τεσσαράκοντα, είναι μούστος από τα σταφύλια πιστούς ο οποίος ρέει στο πατηρήρι, είναι αίμα κυριολεκτικό, μάρτυρες, αλλά και μεταφορικά, δως αίμα και πάρε Πνεύμα, που ρέει στο πατητήρι.

Στο τροπάριο αυτό λοιπόν έχουμε την Υπεραγία Θεοτόκο η οποία από την αρχή ως το τέλος της πορείας μας είναι φύλακας φροντιστής και οδηγός μας, μας οδηγεί εως την πόρτα του Παραδείσου. Ὁμοία γάρ ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἀνθρώπῳ οἰκοδεσπότῃ, ὅστις ἐξῆλθεν ἅμα πρωΐ μισθώσασθαι ἐργάτας εἰς τὸν ἀμπελῶνα αὐτοῦ. Ματθ. 20,1

Θησαυρόν σωτηρίας Μετάνοια. Πηγήν αφθαρσίας Λήψη χάριτος. Πύργον ασφαλείας Αγώνας. Θύραν μετανοίας Εισαγωγή στην βασιλεία. Αυτήν την πραγματικότητα που περιγράφει η πορεία την ζήσαμε στις ημέρες μας στο πρόσωπο του αγίου γέροντος Πορφυρίου. Επειδή όπως μόλις είδαμε να μας λέει η Γραφή στην ζωή κάθε αγίου επαναλαμβάνεται η ζωή και οι πράξεις του Χριστού, μπορούμε επί παραδείγματι να πούμε και για τον άγιο γέροντα Πορφύριο ότι αυτός ήταν πηγή αφθαρσίας, ωφελούσε με τις συμβουλές του με την προσευχή του, ή μπορεί να ειπωθεί ότι ήταν θησαυρός σωτηρίας, με τα χαρίσματά του οδηγούσε κάποιον από την απιστία στον Θεό. Αν μπορούν να ειπωθούν αυτά για τον άγιο γέροντα Πορφύριο, πόσο μάλλον περισσότερο ισχύουν για την μητέρα του Θεού. Η Θεοτόκος από την αρχή ως το τέλος της πορείας μας είναι φύλακας φροντιστής και οδηγός, μας οδηγεί έως την πόρτα του Παραδείσου. Κρατάει από το χέρι τον πιστό οδηγώντας τον από την μετάνοια, την εύρεση του μαργαρίτη, θησαυρόν σωτηρίας, έως την θύραν μετανοίας, δηλαδή τον Παράδεισο. Μπορεί απολύτως καταλλήλως να ειπωθεί ότι ένας πιστός είναι οδηγός στην πνευματική ζωή, ότι είναι αρωγός σε αυτήν, ότι είναι σωτήρας, ότι σου σώζει την ψυχή από τον αιώνιο θάνατο και τα λοιπά όμοια, γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου. Ιακ. 5,20. Ας γνωρίζει εκείνος που επαναφέρει έναν αμαρτωλό από τον δρόμο της πλάνης του στον δρόμο της αληθείας ότι σώζει ψυχή εκ θανάτου.

Η επόμενη φορά που συναντούμε την φράση ο των πατέρων ημών Θεός, ευλογητός εί είναι η εξής: ὁ δὲ Μωϋσῆς ἰδὼν ἐθαύμαζε τὸ ὅραμα· προσερχομένου δὲ αὐτοῦ κατανοῆσαι ἐγένετο φωνὴ Κυρίου πρὸς αὐτόν· ἐγὼ ὁ Θεὸς τῶν πατέρων σου, ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ὁ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ ὁ Θεὸς Ἰακώβ. ἔντρομος δὲ γενόμενος Μωϋσῆς οὐκ ἐτόλμα κατανοῆσαι. Πραξ. 7,31-32 Όταν ο Μωυσής είδε την καιγόμενη βάτο από την οποία του μιλούσε ο Χριστός θαύμασε το θέαμα, καθώς δε προχωρούσε για να το δει καλύτερα ακούστηκε η φωνή Κυρίου που του έλεγε, "εγώ είμαι ο Θεός των πατέρων σου, ο Θεός του Αβραάμ και ο Θεός του Ισαάκ και ο Θεός του Ιακώβ". Επειδή ο Μωυσής κυριεύθηκε από τρόμο, δεν τολμούσε να ερευνήσει περισσότερο. Εδώ έχουμε τον Στέφανο να ομιλεί και να δίδει την ομολογία Χριστού στους Φαρισαίους λίγο πριν αυτοί τον θανατώσουν. Σε αυτό το απόσπασμα του λόγου ο πρωτομάρτυρας Στέφανος δεν λέει κάτι δικό του, τα λόγια δεν είναι ανθρώπου όπως στις δυο προηγούμενες φορές. Αυτό που αναφέρει ο πρωτομάρτυς είναι ακριβώς τα λόγια του Θεού, είναι αυτά που είπε ο Χριστός στον Μωυσή Έξοδος 3,6 καὶ εἶπεν· ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς τοῦ πατρός σου, Θεὸς Ἁβραὰμ καὶ Θεὸς Ἰσαὰκ καὶ Θεὸς Ἰακώβ. Και είπε ο Χριστός στον Μωυσή, εγώ είμαι ο Θεός του πατέρα σου, ο Θεός του Αβραάμ του Ισαάκ του Ιακώβ.
Η επόμενη φορά, τέταρτη και τελευταία, που συναντούμε την φράση ο των πατέρων ημών Θεός, ευλογητός εί είναι η εξής: ὁ δὲ εἶπεν· ὁ Θεὸς τῶν πατέρων ἡμῶν προεχειρίσατό σε γνῶναι τὸ θέλημα αὐτοῦ καὶ ἰδεῖν τὸν δίκαιον καὶ ἀκοῦσαι φωνὴν ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ, ὅτι ἔσῃ μάρτυς αὐτῷ πρὸς πάντας ἀνθρώπους ὧν ἑώρακας καὶ ἤκουσας. καὶ νῦν τί μέλλεις; ἀναστὰς βάπτισαι καὶ ἀπόλουσαι τὰς ἁμαρτίας σου, ἐπικαλεσάμενος τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Πραξ. 22,14-16. Εδώ ομιλεί ο Ανανίας ο οποίος στάλθηκε να θεραπεύσει την τύφλωση του τότε Σαούλ, μετέπειτα μέγα αποστόλου των Εθνών Παύλου. Ο Ανανίας είπε: Παύλε ο Θεός των πατέρων μας σε προόρισε να μάθεις το θέλημα του και να δεις τον δίκαιο Ιησού και να ακούσεις τα λόγια του από το ίδιο του το στόμα. Και τούτο διότι θα είσαι κήρυκας και μάρτυρας του προς όλους τους ανθρώπους στους οποίους θα κηρύττεις αυτά που είδες και άκουσες. Και τώρα ενέργησε άμεσα, σήκω βαπτίσου και καθαρίσου από τις αμαρτίες σου αφού επικαλεσθείς το όνομα του Κυρίου. Και πράγματι ο Παύλος αποδείχθηκε μέγας απόστολος ο οποίος κοπίασε τα μέγιστα για το ποίμνιο, διδάσκει, στηρίζει, προστατεύει, οδηγεί στην Βασιλεία, δηλαδή εδώ ο Κύριος αναδεικνύει τον Παύλο θησαυρόν σωτηρίας και πηγήν αφθαρσίας και πύργον ασφαλείας και θύραν μετανοίας. Πολλώ δε μάλλον έχει αναδείξει μέγιστο εργάτη του αμπελώνος την σε κυήσασαν Υπεραγία Θεοτόκο.

Ο Παύλος έλαβε εντολή για διακονία από τον Κύριο και βαπτίστηκε λαμβάνοντας Άγιο Πνεύμα καμιά 45αριά χρόνια μετά την Υπεραγία Θεοτόκο.

Θησαυρόν σωτηρίας και πηγήν αφθαρσίας την σε κυήσασαν και πύργον ασφαλείας και θύραν μετανοίας, τοις κραυγάζουσιν έδειξας, ο των πατέρων ημών Θεός, ευλογητός εί.

7,4 Σωμάτων μαλακίας και ψυχών αρρωστίας θεογεννήτρια, των πόθω προσιόντων τη σκέπη σου τη θεία θεραπεύειν αξίωσον, η τον σωτήρα Χριστόν ημίν αποτεκούσα.

Οι απόστολοι ομολογούν τον Χριστό και έχουν λάβει την δύναμη να σώζουν εκ της των εχθρών κακουργίας αλλά και να θεραπεύουν ασθενείς. Η Υπεραγία Θεοτόκος έχει λάβει την εξουσία ώστε να θεραπεύει όλους όσους καταφεύγουν στην σκέπη της με πίστη.

Καὶ περιῆγεν ὅλην τὴν Γαλιλαίαν ὁ Ἰησοῦς διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν καὶ κηρύσσων τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας καὶ θεραπεύων πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. καὶ ἀπῆλθεν ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εἰς ὅλην τὴν Συρίαν, καὶ προσήνεγκαν αὐτῷ πάντας τοὺς κακῶς ἔχοντας ποικίλαις νόσοις καὶ βασάνοις συνεχομένους, καὶ δαιμονιζομένους καὶ σεληνιαζομένους καὶ παραλυτικούς, καὶ ἐθεράπευσεν αὐτούς· καὶ ἠκολούθησαν αὐτῷ ὄχλοι πολλοὶ ἀπὸ τῆς Γαλιλαίας καὶ Δεκαπόλεως καὶ Ἱεροσολύμων καὶ Ἰουδαίας καὶ πέραν τοῦ Ἰορδάνου. Ματθ. 4,23-25 Ο Χριστός πήγαινε σε όλη την Γαλιλαία, δίδασκε στις συναγωγές κήρυττε το χαρμόσυνο άγγελμα της βασιλείας που θα εγκαθίδρυε και θεράπευε κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία. Η φήμη έφτασε σε όλη την Συρία και έφεραν όσους έπασχαν από διαφόρους ασθένειες και βασανίζονταν από πόνους, αλλά και τους δαιμονιζόμενους και σεληνιαζομένους και παραλυτικούς και αυτός τους θεράπευσε όλους. Και τον ακολούθησαν πολλά πλήθη από την Γαλιλαία και από τας δέκα ελληνικές πόλεις, όπως επίσης τον ακολουθούσαν και πλήθη από τα Ιεροσόλυμα και την Ιουδαία και από την περιοχή πέραν του Ιορδάνη.

Προσευχή: Ευχαριστία

8,1 Τους βοηθείας της παρά σου δεομένους, μη παρίδης Παρθένε υμνούντας, και υπερυψούντάς σε κόρη εις αιώνας.

Η κάθε προσευχή πρέπει απαραιτήτως να περιέχει δοξολογία ευχαριστία και αιτήματα με αυτή την συγκεκριμένη σειρά. Δεν νοείται προσευχή χωρίς ένα εκ των τριών διότι η προσευχή συντίθεται από τις εντολές επάνω στις οποίες κρέμεται όλος ο νόμος και οι προφήτες, την πρώτη και δεύτερη εντολή. Η πρώτη εντολή είναι να αγαπάμε τον Θεό η δεύτερη εντολή είναι να αγαπάμε τον συνάνθρωπο, από αυτές τις εντολές έχουμε την δοξολογία την ευχαριστία και το αίτημα. Βεβαίως επάνω στην ανάγκη του ο άνθρωπος όταν απευθύνει ιδιωτική προσευχή συχνά αρχίζει αμέσως με τα αιτήματα και αυτό δεν είναι κατακριτέο χρήζει όμως αλλαγής. Αφενός έχει τον πόνο του αφετέρου μπορεί να είναι νέος στην πίστη, δηλαδή ενώ ήταν Χριστιανός της ταυτότητας τώρα εξ αιτίας μιας ασθένειας ή δυσκολίας προσφεύγει στον Θεό με ειλικρινή διάθεση. Αν παρατηρήσουμε όμως θα δούμε ότι οι άγιοι πάντοτε είχαν αυτό το τρίπτυχο στις προσευχές τους με την συγκεκριμένη σειρά, οπότε όσο προχωρούμε στην πνευματική ζωή να τους μοιάζουμε. Η Θεϊκή δύναμη, η Θεϊκή ενέργεια, η Θεία χάρη πρέπει να μας βοηθήσει με την άμεση παρουσία της. Πως όμως θα την εφελκύσουμε; Ένα πρώτο μέσο είναι η προσευχή. Χωρίς προσευχή δεν έρχεται μέσα μας η εξ ύψους δύναμη. Ρίχνοντας ένα βλέμμα στον χώρο της ιερής ιστορίας διακρίνουμε πολυάριθμες επιβλητικές μορφές, Πατριάρχες, Προφήτες, Αποστόλους, Διδασκάλους της Εκκλησίας. Από όλη αυτή την χορεία ξεχωρίζουμε δύο. Πρόκειται για τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον προφήτη Ηλία. Αυτοί ξεχωρίσθηκαν από τον Θεό για κάποια μεγάλη αποστολή. Ο πρώτος άνοιξε τον δρόμο για την Α' Παρουσία του Χριστού και ο δεύτερος, ο προφήτης Ηλίας, θα μας προετοιμάσει για την Β' Παρουσία. Σχετικώς προλέγει και ο προφήτης Μαλαχίας: "Ιδού εγώ θα αποστείλω σε σάς τον Ηλία τον Θεσβίτη προτού να έλθει η ημέρα του Κυρίου η μεγάλη και επιφανής" Μαλ. 4,4. Ημέρα Κυρίου μεγάλη και επιφανής είναι η Β' Παρουσία. Και ο ίδιος ο Κύριος διακήρυξε μετά την μεταμόρφωση του στο Θαβώρ, "Ηλίας μεν έρχεται πρώτον και αποκαταστήσει πάντα" Ματθ. 17,11. Οι δύο αυτοί ιεροί άνδρες έφθασαν στο στάδιο της τελειώσεως. Ανέβηκαν στις πιο ψηλές κορυφές. Απέκτησαν μεγάλη πνευματική δύναμη, για αυτό και τους ανατέθηκε τόσο μεγάλη αποστολή. Και οι δύο μας στέλνουν κάποιο μήνυμα. Όχι με λόγια αλλά με την ζωή τους. Και οι δύο αποσύρονταν σε ήσυχες ερημικές περιοχές. Ο ένας στις ερημιές της Ιουδαίας και ο άλλος στα σπήλαια του όρους Καρμήλου και καλλιεργούσαν την προσευχή. Λες και ολόκληρη η ζωή τους έγινε μια προσευχή. Είναι απαραίτητο λοιπόν ο καθένας μας να ξεκλέβει κάποιο χρόνο και να βρίσκει ένα ήσυχο μέρος για να αφοσιώνεται στην προσευχή. Δεν θα ήταν τολμηρό να προτείναμε: να σηκώνεται τα μεσάνυχτα μέσα στην νυκτερινή ησυχία και να εργάζεται μισή ή μία ώρα την προσευχή όπως έκανε και ο Δαβίδ: "Τα μεσάνυχτα σηκωνόμουν για να δοξολογήσω τα κρίματα της δικαιοσύνης σου" Ψαλμ. 118,62. Θυμάμαι ένα ευλογημένο ηλικιωμένο ιερέα που έλεγε απλά και χαριτωμένα, "όσο αξίζουν επτά προσευχές της ημέρας, αξίζει μία νυχτερινή προσευχή". Διαβάζοντας προσεκτικά το βιβλίο του προφήτη Δανιήλ διαπιστώνουμε ότι όλη η σοφία του και ο κατά Θεόν φωτισμός του οφειλόταν στην καλλιέργεια της νυκτερινής προσευχής. Και ορισμένες φορές αυτές τις ώρες αντίκρυσε οράματα κοσμοϊστορικής σημασίας ή εξήγησε όνειρα και οράματα βασιλέων που κανείς άλλος δεν μπορούσε. Ας δούμε κάποιες φράσεις από το βιβλίο του: "Τότε τω Δανιήλ εν οράματι της νυκτός το μυστήριον απεκαλύφθη..." Δαν. 2,19. "Εγώ Δανιήλ εθεώρουν εν οράματί μου της νυκτός, και ιδού οι τέσσαρες άνεμοι του ουρανού προσέβαλον εις την θάλασσαν την μεγάλην..." Δαν. 7,2. "Εθεώρουν εν οράματι της νυκτός και ιδού μετά των νεφελών του ουρανού ως υιός ανθρώπου ερχόμενος ην και έως του παλαιού των ημερών έφθασε..." Δαν. 7,13. Για να ελκύσουμε την Θεϊκή δύναμη που θα μας ανεβάσει πνευματικά χρειάζεται προσευχή. Ο απόστολος Παύλος που ανυψώθηκε μέχρι τρίτου ουρανού μας συνιστά εντατικοποίηση στο θέμα της προσευχής. Στην προς Ρωμαίους επιστολή υπάρχει η φράση, "τη προσευχή προσκαρτερούντες" Ρωμ. 12,12. "Προσκαρτερώ" σημαίνει εγκαρτερώ, επιμένω καρτερικά. Επιμονή λοιπόν και εγκαρτέρηση στην προσευχή. Και στην Α' προς Θεσσαλονικείς επιστολή συνιστά το "αδιαλείπτως προσεύχεσθε" Α΄Θεσσ. 5, 17. Να προσευχόμαστε δηλαδή συνεχώς και ακαταπαύστως, χωρίς διακοπές και χωρίς διαλείμματα. Αν αφήσουμε χωρίς προσευχή το νου μας, μπορεί εκείνη την ώρα να σπείρει ο εχθρός κάποια ζιζάνια. Όταν καίει ακατάπαυστα η φωτιά της προσευχής, τα κουνούπια και οι μύγες του διαβόλου δεν πλησιάζουν γιατί ξέρουν πως θα καούν. Και όταν η προσευχή είναι πολύ δυνατή, ολόκληρος ο ψυχικός μας κόσμος γίνεται πυρός φλόγα. Αυτό μαρτυρεί και η πείρα των προσευχομένων οσίων της Εκκλησίας μας. Η Κλίμακα στον λόγο περί προσευχής σημειώνει: "Μερικοί όταν εξέρχονται από την προσευχή, είναι σαν να εξέρχονται από φλογισμένο καμίνι". Σε πολλά Πατερικά κείμενα βλέπουμε να γίνεται λόγος για την μυστική αυτή φωτιά, που την ονομάζουν "καρδιακή θέρμη" ή "εγκάρδιον πυρ". "Θεία θέρμη", "θερμότητα της χάριτος", "νοητόν πυρ", "υπερουράνιον πυρ', "θείον και άϋλον πυρ". Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης την ονομάζει "θέρμην υπερφυσικήν εκ της χάριτος του Αγίου Πνεύματος". Πρόκειται για εκείνο ακριβώς που αισθάνονταν στην καρδιά τους οι δύο μαθητές οι οποίοι μαζί με τον αναστάντα Χριστό βάδιζαν προς Εμμαούς. Τι είπαν; "Η καρδιά μας δεν έκαιγε μέσα μας καθώς μας μιλούσε στον δρόμο και μας ερμήνευε τις Γραφές"; Λουκ. 24, 32. Με την εγκαρτέρηση στην προσευχή και την συνεχή μνήμη και επίκληση του Χριστού μπορεί να νοιώσει ο άνθρωπος μέσα του αισθητά την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Μπορεί να αισθανθεί στο στήθος να έχει ανάψει κάποια φωτιά που καίει χωρίς να καίει. Πρόκειται για την χάρη του Αγίου Πνεύματος που έλαβε την ημέρα που βαπτίσθηκε. Αυτό υπογραμμίζει κι ένας μεγάλος διδάσκαλος της προσευχής, ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, αυτός που έμαθε στις αρχές του 14ου αιώνος στους μοναχούς του Αγίου Όρους την λεγομένη νοερά προσευχή, όταν λέει, "προσευχή έστι βαπτίσματος φανέρωσις". Το σπουδαίο με την προσευχή είναι ότι όχι μόνο μας βοηθεί στην άνοδο προς τον Θεό, αλλά μας δείχνει και σε ποιο σημείο της ανόδου βρισκόμαστε. Αυτό στην Κλίμακα διατυπώνεται ως εξής: "Προσευχή έστιν... έσοπτρον προκοπής, μέτρων εμφάνεια". Η προσευχή δηλαδή είναι καθρέπτης η οποία σου δείχνει τι πρόοδο έκανες, η προσευχή φανερώνει σε ποια πνευματικά μέτρα βρίσκεσαι. Όταν κανείς διώχνει με ευκολία τις προσβολές του εχθρού στην ώρα της προσευχής, σημαίνει ότι έχει κάπως προοδεύσει. Όταν προσεύχεται απερίσπαστα χωρίς να χάνει τα νοήματα και χωρίς να φεύγει ο νους του, σημαίνει ότι προχώρησε περισσότερο. Όταν αισθάνεται έντονα την παρουσία της Χάριτος μέσα του και νοιώθει ανέκφραστα σκιρτήματα και πρωτοφανείς συγκινήσεις, σημαίνει ότι έχει ανεβεί ψηλά. Υπάρχει όμως και ανώτερη πνευματική κατάσταση. Σε αυτήν η χάρη του Αγίου Πνεύματος κατά την ώρα της προσευχής εμφανίζεται σαν Θεϊκό φως, σαν ουράνιο άϋλο φως. Παρατηρεί ο άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης: "Η προσευχή στους αρχαρίους είναι σαν ευφρόσυνη φωτιά που αναδίδεται από την καρδιά, ενώ στους τελείους φως που σκορπίζει ευωδία". Μεγάλη λοιπόν υπόθεση η προσευχή. Ανάλογα με την πνευματική κατάσταση που δημιουργεί μέσα σου δείχνει σε ποιο σκαλοπάτι βρίσκεσαι και όταν κανείς δεν επιθυμεί να προσεύχεται ή προσεύχεται ελάχιστα και αυτό με το ζόρι, δείχνει την πνευματική του φτώχεια και δυστυχία, για να μη ειπωθεί δείχνει τον πνευματικό του μαρασμό και θάνατο.

8,2 Των ιαμάτων το δαψιλές επιχέεις, τοις πιστώς υμνούσι σε, Παρθένε και υπερυψούσι τον άφραστόν σου τόκον.

ὑπολαβὼν δὲ ὁ Ἰησοῦς εἶπεν· ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ Ἱερουσαλὴμ εἰς Ἱεριχώ, καὶ λῃσταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· Λουκ. 10,30-33

Πήρε ο Ιησούς ξανά τον λόγο με αφορμή την ερώτηση και είπε, ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ και έπεσε στα χέρια ληστών οι οποίοι αφού του πήραν τα χρήματα τον γύμνωσαν τον πλήγωσαν και έφυγαν αφήνοντάς τον μισοπεθαμένο. Κατά σύμπτωση ένας ιερέας κατέβαινε στον δρόμο εκείνο και μολονότι είδε τον τραυματία τον προσπέρασε χωρίς να του δώσει καμία βοήθεια. Το ίδιο και κάποιος Λευΐτης, έφθασε στο μέρος εκείνο πλησίασε τον πληγωμένο τον είδε αλλά τον προσπέρασε ασυγκίνητος. Ένας όμως Σαμαρείτης ο όποιος περνούσε τον είδε μισοπεθαμένο και τον σπλαγχνίσθηκε. Πλησίασε κοντά του, έδεσε με προσοχή πολλή τα τραύματά του, αφού προηγουμένως τα έπλυνε και τα άλειψε με λάδι και κρασί, τον ανέβασε στο ζώο του, τον πήγε σε κάποιο πανδοχείο και τον περιποιήθηκε ο ίδιος.

Ο Χριστός είναι ο μεγάλος Ιατρός εδώ όμως βλέπουμε ανθρώπους, ἱερεύς-Λευΐτης-Σαμαρείτης. Όλοι οι Άγιοι και εξαιρετικά η Υπεραγία Θεοτόκος είναι οι μικροί ιατροί Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη οι όποιοι αποτελούν όργανα του μεγάλου Ιατρού. Είναι και αυτοί εύσπλαχνοι, ἐσπλαγχνίσθη, σαν τον μέγα Ιατρό. Ιδών δε τον τραυματισμένον ευσπλαχνίσθη αυτού, ότι ημιθανής ετύγχανε και παραπεταμένος, Ἰδὼν δὲ τοὺς ὄχλους ἐσπλαγχνίσθη περὶ αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καὶ ἐῤῥιμμένοι ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα Ματθ. 9,36. Τα μέλη των Αγίων είναι μέλη Χριστού, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν που οδηγούν στην θεραπεία καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ·, είναι μέλη που χορηγούν ζωή ἡμιθανῆ -- ἐπεμελήθη αὐτοῦ· είναι ὅπλα δικαιοσύνης Ρωμ. 6,13 όχι όπλα ανομίας καὶ πληγὰς ἐπιθέντες και ασπλαχνίας ἰδὼν ἀντιπαρῆλθε.

Η παραβολή του Καλού Σαμαρείτη είναι η συνέχεια της θεραπείας του δαιμονιζόμενου Γαδαρηνού. Εκεί ο Χριστός δείχνει την θεραπεία του γένους και τον μέγα Ιατρό, εδώ δείχνει θεραπεία ατόμου και τον μικρό ιατρό. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι ιατρός και θεραπευτής, ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον -- Των ιαμάτων το δαψιλές επιχέεις. Οι αρρωστημένοι από την αμαρτία Τας ασθενείας μου της ψυχής ιατρεύεις και σαρκός τας οδύνας -- και παθών τας εφόδους και τον Σατανά Των πειρασμών συ τας προσβολάς εκδιώκεις μπορούν και βρίσκουν θεραπεία. Η προσευχή, η μελέτη των Ιερών βιβλίων, η άσκηση ελεημοσύνης, οι Ιερές Ακολουθίες, το Ευχέλαιο, η Εξομολόγησις και πάνω από όλα η Θεία Κοινωνία αποτελούν τα φάρμακα, σε αυτά οδηγούν και οι μικροί ιατροί.

Οι αλήθειες αυτές τονίζονται στην παραβολή του Καλού Σαμαρείτη.

Εκεί φαίνεται έκδηλα η θεραπευτική διάστασις της Εκκλησίας. Το κακό που βρήκε τον άνθρωπο εικονίζεται με ξεγύμνωμα και άγριο τραυματισμό που προξένησαν ληστρικά χέρια. Το λάδι και το κρασί και οι θεραπευτικές φροντίδες υποδηλώνουν τα μυστήρια και τα άλλα φάρμακα. Θα μπορούσαμε να πούμε ὡμοιώθη ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν φαρμακείω και ιατρείω.

Εδώ σε αυτά τα τροπάρια της 8ης ωδής εκζητείται για τους άλλους και γίνεται ευχαριστία για την θεραπεία από την ασθένεια της αμαρτίας. Η θεραπεία και εν τέλει η ίασις, Των ιαμάτων το δαψιλές, αναφέρεται αναλυτικά στα επόμενα δυο τροπάρια. Το ένα, 8,3 είναι για την αμαρτία και τα πάθη, δηλαδή την συνεχόμενη αμαρτία, τα οποία όπως μπορείτε να δείτε εδώ επιφέρουν σαρκός οδύνας, σωματικές ασθένειες και λιγόστευση της ζωής, ενώ το επόμενο, 8,4 είναι για την παραφύση κίνηση των παθών και τον πόλεμο που δεχόμαστε από τον Διάβολο ο οποίος με προσβολές πειρασμών προσπαθεί αυτά να αποκτήσουν κίνηση και έπειτα ορμή ώστε να μας πάρει μαζί του στην απώλεια.

Ο Ηρώδης είχε παραφύση κίνηση των παθών, έπειτα αυτά απέκτησαν ορμή με τις προσβολές Διαβόλου, έπειτα ο Διάβολος τα εκμεταλλευόταν συνεχώς έχοντας τον καλύτερο σύμμαχο. Έτσι όχι μόνο τον έπεισε να σκοτώσει τα νήπια και τον Πρόδρομο αλλά εν τέλει τον οδήγησε και στην Κόλαση. Σε όσους δεν αγωνίζονται ώστε να φύγουν από την αμαρτία ο Διάβολος κυριολεκτικά τους βάζει και σκάβουν τον λάκκο τους.

8,3 Τας ασθενείας μου της ψυχής ιατρεύεις και σαρκός τας οδύνας, Παρθένε, ίνα σε δοξάζω την Κεχαριτωμένην.

Ο άνθρωπος όταν εναποθέσει την ελπίδα του στον Χριστό, όταν πιστεύσει, αρχίζει να λαμβάνει τις ουράνιες δωρεές, την θεραπεία του. Η Υπεραγία Θεότοκος με τα θαυμάσια ψυχής και σώματος που επιτελεί σε όσους έχουν πίστη οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς -- τοίς πιστώς υμνούσί σε παρθένε μας κάνει και ατενίζουμε "την δόξα του Θεού", λέγει ὁ Ἰησοῦς· ἄρατε τὸν λίθον. λέγει αὐτῷ ἡ ἀδελφὴ τοῦ τεθνηκότος Μάρθα· Κύριε, ἤδη ὄζει· τεταρταῖος γάρ ἐστι. λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· οὐκ εἶπόν σοι ὅτι ἐὰν πιστεύσῃς, ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ; Ιω. 11,39 Λέγει ο Ιησούς, σηκώστε τον λίθο του μνήματος που είναι ο Λάζαρος. Του απαντάει η αδελφή του Λαζάρου η Μάρθα, Κύριε μυρίζει πλέον, είναι τέσσερις ημέρες πεθαμένος. Της λέγει ο Ιησούς, δεν σου είπα ότι εάν πιστέψεις θα δεις την δόξα του Θεού στα μεγάλα θαύματα που επιτελώ;

Όπως το θαύμα της γεννήσεως, την Κεχαριτωμένην, χαῖρε, κεχαριτωμένη·, είναι δόξα Θεού, δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ, (ύμνος των αγγέλων στην γέννηση) όπως το κάθε θαύμα είναι φανέρωση της δόξας Θεού, καὶ ἐφανέρωσε τὴν δόξαν αὐτοῦ, (στο θαύμα στην Κανά "εφανέρωσε την δόξα αυτού") έτσι και τα θαύματα θεραπείας ψυχής και σώματος που επιτελεί η Υπεραγία Θεοτόκος είναι νέα γέννηση και δόξα Θεού, δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία, είναι δόξα Πατρός, ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου (αυτή είναι η δόξα του Πατρός μου, να φέρετε εσείς πολλούς καρπούς) από εκείνη η οποία είναι συνεργός Θεού, Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· -- την Κεχαριτωμένην --> καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· -- ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμά σου.

Είναι δόξα Θεού επιτελούμενη διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός (αναστήθηκε ο Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του ουρανίου Πατρός)
Με τις μεγάλες ευεργεσίες της προς εμάς δοξάζει τον Θεό, "αυτή είναι η δόξα του Πατρός μου, να φέρετε εσείς πολλούς καρπούς αρετής και να γίνετε άξιοι μαθητές μου". Η δόξα της συνεργού Θεού Κεχαριτωμένης είναι αντίκρισμα της δόξας του Θεού, ὄψει τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ; είναι καταδείκτης Θεού και ανεβαίνει προς τον Θεό, ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου, είναι κήρυγμα της δόξας και της Βασιλείας του Θεού, εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, (συνεργάτες μου εδώ στην Ρώμη για το κήρυγμα της Βασιλείας του Θεού), οι θεραπείες του ανθρώπου που νοσεί από την αμαρτία είναι προς δόξα Θεού και επιτελούνται δια δόξης Θεού.

Βλέποντας την δόξα Θεού και αυτές τις μεγάλες ευεργεσίες που επιτελεί στον κάθε ένα προσωπικά η Κεχαριτωμένη, αυτός που αρχίζει να προχωρά στην θεραπεία την δοξάζει, εξ ου και ο ενικός, σε δοξάζω. Ο άνθρωπος από την αμαρτία και τα πάθη Τας ασθενείας μου της ψυχής ιατρεύεις και σαρκός τας οδύνας, προχωράει από την θεραπεία προς την πλήρη ίαση. Ίαση δηλαδή οδηγείται στον μέγα Ιατρό και στο πανδοχείο Εκκλησία, εκεί επιτελείται η πλήρης ίασις. Αυτό είναι η αιτία που τώρα υπάρχει ενικός σε δοξάζω αρχή θεραπείας, αλλά έχουμε πληθυντικό στο επόμενο, όθεν σε υμνούμεν -- ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε, είναι όπως θα δούμε η Εκκλησία. Προχωρεί η θεραπεία και με τα μυστήρια επέρχεται πλήρης ίαση έτσι τα πάθη δεν ορμούν πια προς το παραφύσιν.

Το δοξάζω απευθυνόμενο προς άνθρωπο, λέει Κεχαριτωμένην, είναι φυσικά με την σχετική έννοια και σημαίνει μακαρίζω την Θεοτόκο λέγοντας το εξής: Θεοτόκε Παρθένε Χαίρε Κεχαριτωμένη Κεχαριτωμένην Μαρία ο Κύριος μετά σου ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών υμών. Τα Βιβλικά χωρία από τα οποία έχει συντεθεί είναι τα εξής:
Θεοτόκε = καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με; Λουκ. 1,43 Μήτηρ Κυρίου, μητέρα Θεού, Θεό-τόκος.
Παρθένε = Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός. Ματθ. 1,23
Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία ο Κύριος μετά σου = καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· Λουκ. 1,28
ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου = καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου. Λουκ. 1,41-42

ότι σωτήρα έτεκες των ψυχών υμών = τέξεται δὲ υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν· αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν. Ματθ. 1,21.

Ακολουθούν χωρία τα οποία θα πρέπει να παρατηρήσετε.
ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται. ἐὰν μείνητε ἐν ἐμοὶ καὶ τὰ ῥήματά μου ἐν ὑμῖν μείνῃ, ὃ ἐὰν θέλητε αἰτήσασθε, καὶ γενήσεται ὑμῖν. ἐν τούτῳ ἐδοξάσθη ὁ πατήρ μου, ἵνα καρπὸν πολὺν φέρητε, καὶ γενήσεσθε ἐμοὶ μαθηταί. Ιω. 15,5-8 Εγώ είμαι η κληματαριά και εσείς τα κλήματα. Εκείνος που μένει σε εμένα και εγώ σε αυτόν φέρνει πολύ καρπό. Διότι χωρίς εμένα δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα. Όποιος δεν μείνει ενωμένος μαζί μου ήδη έχει πεταχτεί έξω, όπως το άχρηστο κλήμα και θα ξεραθεί και έπειτα αυτά τα κλήματα τα ρίχνουν στην φωτιά. Εάν μείνετε ενωμένοι μαζί μου και τα λόγια μου κατευθύνουν την ζωή σας, κάθε τι αγαθό που θέλετε, ζητήστε το και θα γίνει. Αυτή είναι η δόξα του Πατρός μου, να φέρετε εσείς πολλούς καρπούς και να γίνετε άξιοι μαθητές μου.
καὶ εἰσελθὼν ὁ ἄγγελος πρὸς αὐτὴν εἶπε· χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν. Λουκ. 1,28
Ταύτην ἐποίησε τὴν ἀρχὴν τῶν σημείων ὁ Ἰησοῦς ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας καὶ ἐφανέρωσε τὴν δόξαν αὐτοῦ, καὶ ἐπίστευσαν εἰς αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ. Ιω. 2,11 Αυτό το θαύμα έκανε στην Κανά της Γαλιλαίας ως αρχή των θαυμάτων του ο Ιησούς και φανέρωσε την Θεία δόξα του και πίστεψαν σε αυτόν οι μαθητές του.
καὶ ἐξαίφνης ἐγένετο σὺν τῷ ἀγγέλῳ πλῆθος στρατιᾶς οὐρανίου αἰνούντων τὸν Θεὸν καὶ λεγόντων· δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία. Λουκ. 2,13-14
Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Θεοῦ γεώργιον, Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε. Α Κορ. 3,9

Ο Απολλώς και εγώ ο Παύλος είμαστε συνεργάτες του Θεού στην δική σας σωτηρία. Εσείς είσαστε αγρός και ιδιοκτησία του Θεού που καλλιεργείται από αυτόν τον ίδιο, είσαστε οικοδόμημα του Θεού το οποίο στην πραγματικότητα κτίζεται από τον ίδιο τον Θεό έχοντας όργανά του εμάς.
Ἀσπάζεται ὑμᾶς Ἀρίσταρχος ὁ συναιχμάλωτός μου, καὶ Μᾶρκος ὁ ἀνεψιὸς Βαρνάβα. -περὶ οὗ ἐλάβετε ἐντολάς· ἐὰν ἔλθῃ πρὸς ὑμᾶς, δέξασθε αὐτόν,- καὶ Ἰησοῦς ὁ λεγόμενος Ἰοῦστος, οἱ ὄντες ἐκ περιτομῆς, οὗτοι μόνοι συνεργοὶ εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, οἵτινες ἐγενήθησάν μοι παρηγορία. Κολ. 4,10-11
Σας χαιρετά ο Αρίσταρχος, που συμπαρίσταται στην φυλακή μου και έγινε έτσι συναιχμάλωτός μου και Μάρκος ο ανιψιός του Βαρνάβα για τον οποίο έχετε λάβει οδηγίες, εάν έλθει προς εσάς να τον δεχθείτε και να τον φιλοξενήσετε. Σας ασπάζεται ο Ιησούς, ο οποίος λέγεται και Ιούστος. Και οι τρεις είναι συνεργάτες μου εδώ στην Ρώμη για το κήρυγμα της Βασιλείας του Θεού. Αυτοί μου έγιναν παρηγοριά στην θλίψη της φυλάκισής μου.
συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Ρωμ. 6,4 Ταφήκαμε λοιπόν μαζί με τον Χριστό δια του βαπτίσματος και γίναμε μέτοχοι στον θάνατο του, ώστε όπως ακριβώς αναστήθηκε ο Χριστός εκ νεκρών δια της δόξης του ουρανίου Πατρός, έτσι και εμείς να αναστηθούμε και να ζήσουμε μία νέα ζωή, σύμφωνα προς το θέλημα εκείνου.

8,4 Των πειρασμών συ τας προσβολάς εκδιώκεις και παθών τας εφόδους, Παρθένε, όθεν σε υμνούμεν εις πάντας τους αιώνας.

Η αμαρτία είναι ασθένεια και έχει εξέλιξη, από αμαρτία εξελίσσεται σε πάθος. Όμως αυτό το πάθος δεν κάνει έφοδο διότι είναι παρών συνεχώς στην ζωή του αμαρτωλού ανθρώπου. Όποιος έχει το πάθος του καπνίσματος, της μέθης, της πορνείας, της ακηδίας, της φιλαργυρίας, της βαρεμάρας να προσέρχεται στην Εκκλησία, στην Εξομολόγηση και την Θεία Κοινωνία, αυτός δεν δέχεται κάποια έφοδο από αυτά τα πάθη, ήδη κατέχεται από το κάθε πάθος και σκέφτεται συνεχώς αυτό και πως θα το ικανοποιήσει. Ας θυμηθούμε τον Ηρώδη. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι σε αυτόν έφοδο κάνει η αποχή από το πάθος και βέβαια η έφοδος αυτή είναι αποτυχημένη. Οπότε για τα πάθη αυτά αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε λόγια σε Κανόνα δεν μπορεί να ειπωθεί "εκδιώκεις εφόδους παθών" αλλά θα ειπωθεί το εξής, ελευθερώνεις από των παθών την κατοχή, διότι αυτός που έχει πάθη αμαρτάνει συνεχώς και χωρίς διακοπή. Στον άνθρωπο που έχει πάθη η αμαρτία είναι συνεχώς παρούσα στην ζωή του, είναι παραδομένος σε αυτά, για αυτό αγαπητοί μπορούμε να σκεφτούμε το εξής που θα μας ωφελήσει. Η εξομολόγηση όταν δεν έχουμε απόφαση απαλλαγής από την κάθε αμαρτία και πάθος είναι στιγμή μετανοίας. Έκανε έφοδο η μετάνοια κατέκτησε το έδαφος μας για λίγα λεπτά όμως αμέσως μόλις βγήκαμε από το εξομολογητήριο η αντεπίθεση της αμαρτίας το κέρδισε πίσω.

Για να έχουμε ζήλο προς μετάνοια, για να παρακινηθούμε προς μετάνοια, θα μπορούσε να ειπωθεί το εξής: ότι αν δεν έχουμε απόφαση απαλλαγής από κάθε αμαρτία θα πρέπει να πεθάνουμε αμέσως μόλις βγούμε από το εξομολογητήριο ώστε να έχουμε σίγουρη την είσοδο στην Βασιλεία και να νιώσουμε έστω μειωμένο Παράδεισο ειδάλλως κινδυνεύουμε με αιώνια κόλαση. Αυτό διότι με την έξοδο μας είμαστε πρόθυμοι στις προτάσεις Διαβόλου και θα διαπράξουμε άμεσα ή σύντομα το πάθος παύλα θανάσιμο αμάρτημα οπότε αυτοαποκλειόμαστε από την μακαριότητα των ουρανών. Η οπτική του μυστηρίου σαν γόμα η οποία σβήνει το τεφτέρι μας που γέμισε είναι επικίνδυνη.
Με όλα τα παραπάνω κατανοούμε ότι έφοδο στον Χριστιανό μπορεί να κάνει ο Διάβολος ή ο αμαρτωλός αλλά όχι το πάθος υπό την συγκεκριμένη έννοια. Για να υπάρχει το πάθος αυτό υπήρξε ήδη έφοδος και μάλιστα επιτυχημένη, το έδαφος κατακτήθηκε. Υπάρχουν όμως πάθη που κάνουν έφοδο και αυτά εννοεί το τροπάριο, τα πάθη που κάνουν έφοδο είναι οι δυνάμεις της ψυχής οι οποίες μετά την Πτώση δεν παραμένουν στρεφόμενες προς τον Θεό αλλά κάνουν έφοδο προς τον κόσμο. Ας το δούμε με ένα απλό αλλά κατάλληλο παράδειγμα, ο απόστολος Παύλος του οποίου η δύναμη της ψυχής θυμός ήταν στρεφόμενη προς τον Θεό και συνεχώς σε κίνηση προς αυτόν, όταν είδε τα είδωλα στην Αθήνα μας λέει η Γραφή ότι νευρίασε, το πνεύμα του παρά οξύνθηκε. Τα πάθη του είχαν συνεχώς κίνηση προς το καλό και εκεί απέκτησαν ορμή, για αυτό δεν λέει εθυμώθη αλλά παροξύνθηκε, παρωξύνετο, το οποίο σημαίνει έγινε κοφτερότερο. Ἐν δὲ ταῖς Ἀθήναις ἐκδεχομένου αὐτοὺς τοῦ Παύλου, παρωξύνετο τὸ πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τὴν πόλιν. Πραξ. 17,16. Στην αντίθετη πλευρά οι άνομοι Φαρισαίοι αισθάνονταν την καρδιά τους να σχίζεται απο θυμό και έτριζαν τα δόντια προς τον πρωτομάρτυρα Στέφανο γιατί με μίσος στην καρδία θα παρατηρήσει ο αμαρτωλός τον δίκαιο και θα τρίξει με μανία τα δόντια εναντίον του, παρατηρήσεται ὁ ἁμαρτωλὸς τὸν δίκαιον καὶ βρύξει ἐπ᾿ αὐτὸν τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ· Ψαλ. 36,12. Εδώ, στον Ψαλμό και στο περιστατικό με τον Στέφανο δεν έχουμε το πάθος του θυμού, οι Φαρισαίοι δεν ήταν οργίλοι, αλλά έχουμε την κίνηση της ψυχής προς το παραφύση, έχουμε την έφοδο του πάθους θυμού που έχει ήδη διαστραφεί να εφορμά αντί προς τον Θεό και εναντίων του Διαβόλου, εναντίων του Θεού και υπέρ του Διαβόλου. Ο θυμός των Φαρισαίων είναι μέγας και έχει παραφύση κίνηση όπως ακριβώς και ο θυμός του Διαβόλου, είχαν και αυτοί θυμὸν μέγαν, είχαν τον κακό θυμό, ὅτι κατέβη ὁ διάβολος πρὸς ὑμᾶς ἔχων θυμὸν μέγαν. Δεν νευρίασαν απλά αλλά οι καρδιές τους σχίζονταν από θυμό, σε αυτούς αντίθετα με τον Παύλο το πνεύμα τους παροξύνθηκε εναντίων του Θεού, Ἀκούοντες δὲ ταῦτα διεπρίοντο ταῖς καρδίαις αὐτῶν καὶ ἔβρυχον τοὺς ὀδόντας ἐπ᾿ αὐτόν. Πραξ. 7,54 Όταν οι Φαρισαίοι άκουσαν τον Στέφανο να τους λέει ότι δεν φύλαξαν τον νόμο του Θεού, αισθάνονταν τις καρδιές τους να σχίζονται από άγριο θυμό και έτριζαν τα δόντια τους εναντίων του. Με μίσος στην καρδία παρατήρησαν οι αμαρτωλοί τον δίκαιο και έτριξαν με μανία τα δόντια εναντίον του. Επειδή τους εξουσίαζαν τα διαστρεβλωμένα πάθη, τῇ ἁμαρτίᾳ, τα μέλη τους έγιναν ὅπλα ἀδικίας και σκότωσαν τον Στέφανο, μηδὲ παριστάνετε τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα ἀδικίας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀλλὰ παραστήσατε ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντας καὶ τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα δικαιοσύνης τῷ Θεῷ. Ρωμ. 6,13 Ούτε να προσφέρετε και να κάνετε τα μέλη του σώματός σας όργανα και όπλα της αδικίας, δια των οποίων θα σας νικά και θα σας εξουσιάζει η αμαρτία. Αλλά να προσφέρετε τους εαυτούς σας στον Θεό σαν άνθρωποι που πράγματι έχετε αναστηθεί εκ των νεκρών και τα μέλη σας να τα προσφέρετε και αφιερώνετε στον Θεό για να είναι όργανα και όπλα σε κάθε αρετή.
Στην Εκκλησία λαμβάνει την πλήρη ίαση δια των μυστηρίων, όταν φύγουν οι έφοδοι των παθών προς τον Διάβολο και έχουμε έφοδο προς τον Θεό, έχουμε ίαση, έτσι λοιπόν εφόσον ο κάθε άνθρωπος σώζεται ἐκ στόματος λέοντος, έπειτα ἐν μέσῳ ἐκκλησίας όπου και έλαβε την πλήρη ίαση, διαλαλεί τις ευεργεσίες που έκανε η Υπεραγία Θεοτόκος, υμνεί την Υπεραγία Θεοτόκο την συνεργό Θεού.

Ιδού λοιπόν το γιατί της εκλογής του υμνούμεν αλλά και του πληθυντικού στο εδώ τροπάριο, όθεν σε υμνούμεν εις πάντας τους αιώνας, ενώ πριν είχαμε ενικό.
σῶσόν με ἐκ στόματος λέοντος καὶ ἀπὸ κεράτων μονοκερώτων τὴν ταπείνωσίν μου. διηγήσομαι τὸ ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου, ἐν μέσῳ ἐκκλησίας ὑμνήσω σε. Ψαλ. 21,22-23 Σώσε με από τους εχθρούς μου, οι οποίοι σαν λιοντάρι πεινασμένο ανοίγουν το στόμα τους για να με καταβροχθίσουν. Εμένα που έχω βυθιστεί σε τέτοια ταπείνωση, γλύτωσέ με από τους επιτιθεμένους εναντίον μου με μανία ζώου μονοκέρωτου. Κύριε θα με σώσεις, το πιστεύω απολύτως, έτσι εγώ θα διηγούμαι τα μεγαλεία σου στους αδελφούς μου, εν μέσω της εκκλησίας θα σε υμνώ.

Προσευχή: Αιτήσεις

9,1 Ροήν μου των δακρύων μη αποποιήσης, η τον παντός εκ προσώπου παν δάκρυον, αφηρηκότα Παρθένε Χριστόν κυήσασα.

Δια σπλάγχνα ελέους σου Παρθένε, μη παρίδης σεμνή, ποντούμενόν με σάλω βιοτικών κυμάτων, αλλά δίδου μοι χείρα βοηθείας, καταπονουμένω, κακώσεσι του βίου.

Σε αυτήν την ωδή ο Μικρός Κανόνας ενώνεται με τον Μέγα, η 9η ωδή είναι η 8η του Μέγα και έπειτα μοιράζονται την 9 ωδή, δηλαδή την θέωση και φυσικά τα μεγαλυνάρια. Χαιρετισμοί Μέγας και Μικρός Κανών είναι συνδεδεμένοι, όταν ο γραφόταν ο κάθε ένας ύμνος από τους τρείς υπήρχαν ήδη στο Θεϊκό σχέδιο και οι άλλοι.

Διαβάζουμε στον προφήτη Ησαΐα, κατέπιεν ὁ θάνατος ἰσχύσας, καὶ πάλιν ἀφεῖλε Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ παντὸς προσώπου· τὸ ὄνειδος τοῦ λαοῦ ἀφεῖλεν ἀπὸ πάσης τῆς γῆς, τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε. Ησ. 25,8 Ο θάνατος υπερίσχυσε και κατάπιε πολλούς. Αλλά ο Κύριος αφαίρεσε την δύναμη του, τον κατάργησε και εξάλειψε τα δάκρυα από κάθε πρόσωπο. Αφαίρεσε το όνειδος του λαού του από όλη την γη. Το στόμα του Κυρίου τα είπε αυτά.
Εδώ έχουμε την ίδια πρόταση με το τροπάριο, ο Κύριος έχει αφαιρέσει παν δάκρυο από παντός προσώπου. Σίγουρα κάθε δάκρυ από κάθε πρόσωπο δεν αφαιρέθηκε ούτε για δευτερόλεπτο, λίγο αργότερα στον Ησαΐα θα δούμε ότι ο Εζεκίας ἔκλαυσεν Ἐζεκίας κλαυθμῷ μεγάλῳ. Ησ. 38. Ο Ησαΐας του είπε να τακτοποιήσει τις υποθέσεις του διότι πρόκειται να πεθάνει, ο Εζεκίας προσευχήθηκε με κλαυθμό μέγα και ο Θεός είπε ότι θα του προσθέσει 15 χρόνια ζωής.
Σε άλλο σημείο της Βίβλου βλέπουμε τον Χριστό να κλαίει για την Ιερουσαλήμ, να κλαίει για τον θάνατο του φίλου του Λαζάρου, λέγουσιν αὐτῷ· Κύριε, ἔρχου καὶ ἴδε. ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς. ἔλεγον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· ἴδε πῶς ἐφίλει αὐτόν·. Ιω. 11,35 Ο Χριστός ρωτάει, που έχει ταφεί ο Λάζαρος; Του απαντούν έλα να σου δείξουμε, καθώς πήγαιναν δάκρυσε ο Ιησούς. Οι Ιουδαίοι, όταν είδαν τα δάκρυα έλεγαν, για κύτταξε πόσο πολύ τον αγαπούσε!
Ο Παύλος κλαίει για πνευματικά ζητήματα, πολλοὶ γὰρ περιπατοῦσιν, οὓς πολλάκις ἔλεγον ὑμῖν, νῦν δὲ καὶ κλαίων λέγω, τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, Φιλιπ. 3,18 Διότι πολλοί βαδίζουν ένα δρόμο όχι καλό για αυτούς, πολλές φορές σας έλεγα, όταν ήμουν μαζί σας στους Φιλίππους και τώρα κλαίγοντας σας λέγω. Εννοώ τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού, αυτούς δηλαδή που στην αρχή πίστεψαν και υπάκουσαν στον Χριστό, κατόπιν όμως έζησαν και ζουν αμαρτωλή ζωή και σκανδαλίζουν έτσι τους πιστούς, υπονομεύουν την Εκκλησία και πολεμούν τον Χριστό.
Όχι μόνο Παύλος αλλά και ο κάθε Χριστιανός συμπάσχει με τον αδελφό, χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων. Ρωμ. 12,15 Πλημμυρισμένοι από γνήσια αγάπη να χαίρεται μαζί με εκείνους που χαίρουν και να κλαίτε μαζί με εκείνους που θλίβονται και κλαίνε.
Συμπάσχει για ζητήματα ορθά, είτε υγείας και όλα τα σχετικά που επέφερε η πτώση, είτε για πνευματικά ζητήματα, είδαμε στην αρχή ότι ο αυτός που τον έβρισαν και είναι σε επίπεδο αγιότητας λυπάται για τον αδελφό επειδή αμάρτησε.
Ας δούμε τώρα και ένα χωρίο από την Αποκάλυψη, καὶ ἐξαλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Αποκ. 21,4 Και θα εξαφανίσει ο Θεός από τα μάτια τους κάθε δάκρυ και ο θάνατος δεν θα υπάρχει πλέον, ούτε πένθος ούτε θρηνώδης κραυγή ούτε πόνος θα υπάρχει διότι οι προηγούμενες θλίψεις και κακοπάθειες πέρασαν πλέον για παντός.
Εδώ βλέπουμε ξανά την ίδια πρόταση, κάθε δάκρυ από τα μάτια τους θα εξαλείψει. Ο Ησαΐας είπε ότι εξαλείφθηκε η Αποκάλυψη ότι θα εξαλειφθεί. Για να διευκρινιστεί αυτό ας δούμε τι μας λέει ο απόστολος ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; Α' Κορινθίους 15,51. Οταν το φθαρτό μας σώμα πάρει την αφθαρσία και το θνητό τούτο πάρει την αθανασία τότε θα γίνει πραγματικότητα ο λόγος που είναι γραμμένος στον Ησαΐα κατεποντίσθηκε, κατανικήθηκε και εξαφανίσθηκε εντελώς ο θάνατος. Δεν υπάρχει πλέον. Που είναι, θάνατε, το φαρμακερό κεντρί σου; Άδη, που είναι η νίκη σου;
Οπότε κατανοούμε ότι ο Ησαΐας ομιλεί προφητικά, κάποια στιγμή στο μέλλον θα εξαλειφθεί κάθε δάκρυο. Όμως παρατηρώντας τα χωρία πιο προσεκτικά θα δούμε ότι δεν μας λένε ότι κάθε δάκρυο θα εξαλειφθεί στο μέλλον αλλά μας λένε ότι ορισμένα δάκρυα μένουν και άλλα φεύγουν.
Αυτό μας το δηλώνουν οι φράσεις "νίκη θανάτου" και "νίκη Άδη". Είναι γνωστά τα εξής, ότι η φυλακή που πήγαιναν οι ψυχές προ Χριστού έχει καταργηθεί την εποχή της Καινής για τους δικαίους και ότι η ψυχή δεν πεθαίνει. Εφόσον οι ψυχές των δικαίων είναι τώρα με τον Κύριο με το να καταργείται "του Άδη η νίκη" δεν δηλώνεται η ελευθέρωση ψυχών αλλά δηλώνεται η ανάσταση όλων των σωμάτων τα οποία παρουσιάζονται σαν να τα κατέχει ακόμη ως τρόπαια ο Άδης. Η δε φράση "που είναι του θανάτου η νίκη" δηλώνει ότι δεν πεθαίνει ποτέ ξανά κανείς σωματικά. Επειδή όμως ο όλος άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή, αλλά είναι σώμα και ψυχή, ο Άδης και ο Θάνατος κρατούν κάποια νίκη.
Κρατεί ο πρώτος ως τρόπαια τα σώματα των δικαίων και τα σώματα και τις ψυχές ασεβών, ο δεύτερος κρατεί τον σωματικό θάνατο όλων των ανθρώπων. Προσωποποιημένος ο Άδης και ο Θάνατος μάχονται εναντίων του ανθρώπου και λόγω της πτώσεως αρχικά νικούν ολοκληρωτικά. Οι δύο αυτοί καθώς πολεμούν εναντίων του ανθρώπου κρατούν στο ζενίθ της δόξας τους ως τρόπαια ψυχές και σώματα αλλά με την θυσία Χριστού χάνεται η μάχη που κρίνει τον πόλεμο.
Η Βίβλος παρομοιάζει τον Χριστιανό είτε με στρατιώτη είτε με αθλητή, αν θέλαμε να το δούμε λοιπόν με στρατιωτικούς όρους όταν θα γίνει η ανάσταση έχουμε το τέλος του πολέμου, ο αντίπαλος εξαφανίζεται, μέχρι τότε έχουμε ας πούμε νίκη σε μάχη, την καθοριστική μάχη που έκρινε την έκβαση του πολέμου.
Είναι λοιπόν φανερό ότι η φράση του τροπαρίου αφαίρεσε κάθε δάκρυο από κάθε πρόσωπο, η τον παντός εκ προσώπου παν δάκρυον, αφηρηκότα, είναι εστίαση σε ορισμένα δάκρυα, αυτά του θρήνου της απομάκρυνσης από τον Θεό τα οποία επέφερε η Πτώση και έχουν αφαιρεθεί, αφηρηκότα, ενώ η φράση ροή μου των δακρύων, είναι για όλες τις υπόλοιπες άσχημες συνέπειες που αυτή είχε όπως θάνατος, πένθος, κραυγή, πόνος, τα οποία είδαμε στην Αποκάλυψη και οι οποίες από την κάκωση που προκαλούν φέρνουν δάκρυα στα μάτια των ανθρώπων. Τα δάκρυα που εννοεί το τροπάριο είναι επειδή ο κάθε Χριστιανός συμπάσχει με τον αδελφό η χαρά του αδελφού πρέπει να είναι και δική μας χαρά και η λύπη του είναι και δική μας λύπη. Δεν υπάρχει λοιπόν αντίφαση ή παραδοξότητα ή κακή φιλολογία ούτε έχουμε κανόνα υποδεέστερο του πρέποντος. Ο απόστολος Παύλος μας συμβουλέυει χαίρειν μετά χαιρόντων καί κλαίειν μετά κλαιόντων Ρωμ. 12,15.
Αν δούμε την ερμηνεία εδώ, η 8η ωδή του Μεγάλου Κανόνος είναι η δοκιμασία του Χριστιανού, οπότε η ροή των δακρύων είναι για αυτούς που βρίσκονται σε κάθε είδους δοκιμασία και χρειάζονται χεῖρα βοηθείας διότι είναι καταπονουμένῳ, κακώσεσι τοῦ βίου από τον σάλῳ, βιοτικῶν κυμάτων.
Στο ένα τροπάριο είναι για τον εαυτό, στο άλλο για τους αδελφούς. Έχοντας κατά νου τα προηγούμενα ας παρατηρήσουμε την σύνδεση Μικρού και Μεγάλου Κανόνος η οποία υπάρχει σε όλα τα τροπάριο της 9ης ωδής.

Για τους αδελφούς.

Οι Χριστιανοί που δοκιμάζονται από τα βιωτικά κύματα και ο ομιλών συμπάσχει:
Ροήν μου των δακρύων μή αποποιήσης, η τον παντός εκ προσώπου παν δάκρυον, αφηρηκότα παρθένε Χριστόν κυήσασα.

Για τον εαυτό.

Μην παρίδεις καθώς έχω σάλο από τα βιωτικά κύματα, βοήθησε με καθώς καταπονούμαι από τις κακώσεις του βίου
Διὰ σπλάγχνα ἐλέους σου Παρθένε, μὴ παρίδῃς σεμνή ποντούμενόν με σάλῳ, βιοτικῶν κυμάτων ἀλλὰ δίδου μοι χεῖρα βοηθείας, καταπονουμένῳ, κακώσεσι τοῦ βίου.

9,2 Χαράς μου την καρδίαν πλήρωσον Παρθένε, η της χαράς δεξαμένη το πλήρωμα, της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα.

Περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκαι, εύροσάν με Αγνή και συμφοραί του βίου, και πειρασμοί με πάντοθεν εκύκλωσαν, αλλά πρόστηθί μοι και αντιλαβού μου τη κραταιά σου σκέπη.

Η απουσία αμαρτίας και παθών γεμίζει την ύπαρξη χαρά. Στο στάδιο της τελειώσεως υπάρχει υπέρτατη ευτυχία. "Χαρά ανεκλάλητη και δεδοξασμένη" κατά την φράση του κορυφαίου αποστόλου Πέτρου, Α' Πέτρ. 1,8. Χαρά πλήρης και ολοκληρωμένη, χαρά "πεπληρωμένη" κατά τον λόγο του Κυρίου, Ιωάν. 16, 24, χαρά αναφαίρετη "και την χαρά σας κανείς δεν μπορεί να σας την αφαιρέσει". Ιωάν. 16, 22. Αυτή η χαρά και η ειρήνη επηρεάζει ανάλογα όλη την συμπεριφορά και κατά φυσικό λόγο προξενεί κάποιες εντυπώσεις στους πέριξ ανθρώπους. Όταν οι Απόστολοι Παύλος και Σίλας κλείσθηκαν στην φυλακή των Φιλίππων με δεμένα τα πόδια σε ξύλο, αντί να βογκούν και να γογγύζουν υμνούσαν τον Θεό. "Κατά τα μεσάνυχτα ο Παύλος και ο Σίλας προσεύχονταν και έψαλλαν ύμνους στον Θεό, και οι άλλοι φυλακισμένοι τους άκουαν" Πράξ. 16, 25. "Πολύ περίεργοι φυλακισμένοι είναι τούτοι" θα έλεγαν οι άλλοι. "Αντί να κλαίνε την μοίρα τους, τραγουδάνε!". Ο βασιλεύς Αγρίππας Ηρώδης, εγγονός του Μεγάλου Ηρώδη, αποφάσισε να θανατώσει τον Απόστολο Πέτρο. Τον έδεσε με αλυσίδα και τον έκλεισε στην φυλακή. Πλησίαζε η ημέρα που θα τον παρουσίαζε στον λαό προτείνοντας τον θάνατό του. Την παραμονή αυτής της ημέρας θα έπρεπε ο Πέτρος να διακατέχεται από αγωνία και το βράδυ να μη του κολλάει ύπνος. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβαινε. "Ο Πέτρος δεμένος με δύο αλυσίδες κοιμόταν μεταξύ δύο στρατιωτών" Πράξ. 12,6. Οπωσδήποτε οι στρατιώτες θα έλεγαν "Εδώ αύριο τον σκοτώνουν! Που βρίσκει κουράγιο να κοιμάται ήρεμος;". Σε αυτή την πνευματική κατάσταση ο άνθρωπος γίνεται φλόγα αγάπης. Καίγεται η καρδιά του από αγάπη. Αγάπη για τον Θεό, αγάπη για τους ανθρώπους, αγάπη για τους καλούς, για τους κακούς, για τους φίλους, για τους εχθρούς, ακόμη και για τους δαίμονες! Τέτοια αγάπη είχε ο θεόπτης Μωυσής όταν έλεγε προς τον Θεό για τους αμαρτήσαντες Ισραηλίτες "αν μεν τους συγχωρήσεις την αμαρτία, συγχώρησέ τους, ειδεμή εξάλειψε με κι εμένα από το βιβλίο σου" Έξοδ. 32, 32. Τέτοια αγάπη είχε και ο Δαβίδ που έδωσε εντολή στους στρατηγούς του να μη φονεύσουν τον επαναστάτη γιο του Αβεσσαλώμ. Αυτόν που είχε προβεί σε απαίσιες και ακατανόμαστες σε βάρος του Δαβίδ πράξεις. "Λυπηθείτε για χάρη μου την ζωή του νεαρού Αβεσσαλώμ" Β' Βασ. 18, 5. Τέτοια αγάπη είχε και ο Πρωτομάρτυρας Στέφανος όταν παρακαλούσε τον Θεό για τους φονευτές του. "Αφού γονάτισε έκραξε με μεγάλη φωνή: Κύριε, μη τους λογαριάσεις την αμαρτία αυτή" Πράξ. 7, 60.

9,3 Λιμήν και πρoστασία των σoί πρoσφευγόντων, γενoύ Παρθένε και τείχoς ακράδαντoν, καταφυγή τε και σκέπη και αγαλλίαμα.

Εν ταίς ζάλαις εφεύρον σε λιμένα, εν ταις λύπαις χαράν και ευφροσύνην, και εν ταίς νόσοις ταχινήν βοήθειαν, και εν τοίς κινδύνοις ρύστιν και προστάτιν εν τοίς πειρατηρίοις.

Αρχίζει και γίνεται πολύ εμφανές ότι οι δυο ωδές ενώνονται. Στον Μέγα τα αιτήματα των τροπαρίων είναι προς τον εαυτό, στον Μικρό τα αιτήματα προς τους άλλους. Όπως έγινε βοήθεια και καταφυγή στον Χριστιανό που ομιλεί στον Μέγα όμοια να γίνει και στους αδελφούς. Οι ιδιότητες που αναφέρονται βρίσκονται μέσα στον κάθε κανόνα.

Οι ιδιότητες είναι 6 και στα δυο τροπάρια.

Στον εαυτό, σε βρήκα, εφεύρον σε:

Λιμένας, χαρά, ευφροσύνη, ταχινή βοήθεια, ρύστης, προστάτης.

Προς τους αδελφούς, στους προσφεύγοντες, των σοί προσφευγόντων:

Λιμένας, προστασία, τείχος ακράδαντον, καταφυγή, σκέπη, αγαλλίαμα.

Κύριος στερέωμά μου καὶ καταφυγή μου καὶ ῥύστης μου. Ὁ Θεός μου βοηθός μου, ἐλπιῶ ἐπ᾿ αὐτόν, ὑπερασπιστής μου καὶ κέρας σωτηρίας μου καὶ ἀντιλήπτωρ μου.
Ψαλ. 17,3

Αγαλλίαμα είναι το πέρασμα από την θύρα μετανοίας, η εισαγωγή στην Βασιλεία. Διαβάζουμε στον προφήτη Ησαΐα, τοῖς δὲ δουλεύουσί μοι κληθήσεται ὄνομα καινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς· εὐλογήσουσι γὰρ τὸν Θεὸν τὸν ἀληθινόν, καὶ οἱ ὀμνύοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὁμοῦνται τὸν Θεὸν τὸν ἀληθινόν· ἐπιλήσονται γὰρ τὴν θλῖψιν αὐτῶν τὴν πρώτην, καὶ οὐκ ἀναβήσεται αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν. ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσι τῶν προτέρων, οὐδ᾿ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν, ἀλλ᾿ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ· ὅτι ἰδοὺ ἐγὼ ποιῶ ἀγαλλίαμα Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν λαόν μου εὐφροσύνην. ἀγαλλιάσομαι ἐπὶ Ἱερουσαλὴμ καὶ εὐφρανθήσομαι ἐπὶ τῷ λαῷ μου καὶ οὐκέτι μὴ ἀκουσθῇ ἐν αὐτῇ φωνὴ κλαυθμοῦ οὐδὲ φωνὴ κραυγῆς. Ησ. 65,15-19

Σε εκείνους που ακολουθούν τις εντολές μου θα δοθεί νέο όνομα, το οποίο θα είναι ευλογημένο σε όλη την οικουμένη. Οι εκλεκτοί θα δοξάζουν τον αληθινό Θεό, όσοι ορκίζονται θα ορκισθούν στον αληθινό Θεό. Θα λησμονήσουν την προηγούμενη συμφορά και θλίψη και δεν θα επανέλθει πλέον στην διάνοια και την καρδία αυτών ούτε η ανάμνηση αυτής της θλίψεως. Τίποτε από τα προγενέστερα θλιβερά της ζωής τους δεν θα θυμούνται διότι ο ουρανός θα γίνει νέος και η γη νέα. Στην νέα αυτή κατάσταση θα βρουν ευφροσύνη και αγαλλίαση, διότι να εγώ δημιουργώ και φέρνω αγαλλίαση στην Ιερουσαλήμ, ευφροσύνη σε ολόκληρο τον λαό μου. Και εγώ ο ίδιος θα χαρώ για την Ιερουσαλήμ και θα ευφρανθώ για τον πιστό λαό μου. Δεν θα ακουστεί πλέον στην Ιερουσαλήμ φωνή κλαυθμού ούτε κραυγή οδύνης.

Είδαμε πριν στο 9,1 το καὶ ἐξαλείψει ἀπ᾿ αὐτῶν ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν, καὶ ὁ θάνατος οὐκ ἔσται ἔτι, οὔτε πένθος οὔτε κραυγὴ οὔτε πόνος οὐκ ἔσται ἔτι· ὅτι τὰ πρῶτα ἀπῆλθον. Αυτό είναι στο Αποκάλυψη 21,4 στον στίχο 21,1 διαβάζουμε, Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν· ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον, καὶ ἡ θάλασσα οὐκ ἔστιν ἔτι. Δηλαδή στον Ησαΐα έχουμε την εικόνα της Βασιλείας. Στην Βασιλεία εν τέλει αιτούμαστε να οδηγήσει η Υπεραγία Θεοτόκος όλους όσους προσφεύγουν σε αυτήν.

9,4 Φωτός σου ταίς ακτίσι λάμπρυνον Παρθένε, το ζοφερόν της αγνοίας διώκουσα, τους ευσεβώς Θεοτόκον σε καταγγέλλοντας.

Χαίρε θρόνε πυρίμορφε Κυρίου, χαίρε θεία καὶ μανναδόχε στάμνε, χαίρε χρυσή λυχνία, λαμπάς άσβεστος, χαίρε των παρθένων, δόξα και μητέρων, ωράϊσμα και κλεος.

Χαίρε χρυσή λυχνία, λαμπάς άσβεστος -- Χαίρε βυθού αγνοίας εξέλκουσα, χαίρε πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα -- το ζοφερόν της αγνοίας διώκουσα -- Φωτός σου ταίς ακτίσι λάμπρυνον παρθένε

Και εδώ όπως σε όλα τα τροπάρια της 9ης Ωδής η αίτηση είναι για τους αδελφούς όχι για τον εαυτό μας, οπότε κατάλληλο να εξετάσουμε είναι το, χαίρε χρυσή λυχνία, λαμπάς άσβεστος. Αυτό είναι που χρειάζεται για τους άλλους ώστε με την αποδοχή του καλέσματος θα υπάρξει και η οδήγηση προς την Βασιλεία, χαίρε των παρθένων, δόξα και μητέρων, ωράϊσμα και κλεος. Αυτό είναι κατάλληλο αίτημα όχι μόνο προς τους ασεβείς ή μη γνωρίσαντες αλλά και προς τους Χριστιανούς αδελφούς μας διότι τους ενισχύει.

Ο Κύριος είναι Φως ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· Ιω. 8,12 και από αυτόν εκπέμπεται το Άκτιστο Φως της Θείας δόξης, οπότε σε όσους αυτός κατοικεί και εκείνοι σαν τον Κύριο εμπέμπουν αυτό το φως, είδαμε πριν, ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου. Το φως που ακτινοβολεί η Υπεραγία Θεοτόκος μπορούμε να πούμε ότι είναι το ίδιο Άκτιστο Φως που μας οδηγεί στον δρόμο της σωτηρίας, οι άγιοι είναι φώτα εκ Φωτός όπως είδαμε, είναι οδοί προς τη Οδό. Όταν ένας άνθρωπος είναι γεμάτος Χριστό τότε η ψυχή του λάμπει, αυτό δεν είναι μόνο εσωτερικά αλλά ενίοτε αντιφεγγίζει και εξωτερικά, επί παραδείγματι στο πρόσωπό του. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των ανθρώπων της τελειοποιού τάξεως που το πρόσωπό τους περιλούσθηκε με Θεϊκή δόξα. Ο Μωυσής την δεύτερη φορά που κατέβηκε από το όρος Σινά έλαμπε στο πρόσωπο, "έβλεπαν οι Ισραηλίτες ότι το πρόσωπο του Μωυσή ακτινοβολούσε". Εξ. 34,35. Αυτά όλα γίνονται κατά το πρότυπο του Χριστού του οποίου στην Μεταμόρφωσή στο όρος Θαβώρ "έλαμψε το πρόσωπό του σαν τον ήλιο και τα ενδύματά του έγιναν λευκά σαν το φως" Ματθ. 17,2. καὶ τὰ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλβοντα, λευκὰ λίαν ὡς χιών, οἷα γναφεὺς ἐπὶ τῆς γῆς οὐ δύναται οὕτω λευκᾶναι. Μαρκ. 9,3 Και τα ενδύματα αυτού έγιναν απαστράπτοντα και ακτινοβόλα, λευκά πάρα πολύ σαν το χιόνι, τέτοια που κανένας βαφέας στην γη δεν μπορεί ποτέ να λευκάνει έτσι. Όχι μόνο οι άνθρωποι αλλά και οι άγγελοι ακτινοβολούν το άκτιστο φως γιατί και σε αυτούς κατοικεί ο Κύριος, καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη αὐτοῖς καὶ δόξα Κυρίου περιέλαμψεν αὐτούς, καὶ ἐφοβήθησαν φόβον μέγαν. Λουκ. 2,9 Και ιδού ένας άγγελος Κυρίου παρουσιάσθηκε έξαφνα στους βοσκούς το βράδυ της Γεννήσεως και φως ολόλαμπρο θείο και υπερφυσικό τους περικύκλωσε και φοβήθηκαν παρά πολύ για αυτά που αντίκρισαν. Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ διαπορεῖσθαι αὐτὰς περὶ τούτου καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο ἐπέστησαν αὐταῖς ἐν ἐσθήσεσιν ἀστραπτούσαις. Λουκ. 24,4 Ενώ βρίσκονταν σε απορία για το γεγονός αυτό ιδού παρουσιάσθηκαν έξαφνα σε αυτές δύο άνδρες με στολές που άστραφταν από λαμπρότητα. Καὶ ἰδοὺ ἄγγελος Κυρίου ἐπέστη καὶ φῶς ἔλαμψεν ἐν τῷ οἰκήματι· πατάξας δὲ τὴν πλευρὰν τοῦ Πέτρου ἤγειρεν αὐτὸν λέγων. ἀνάστα ἐν τάχει· καὶ ἐξέπεσον αὐτοῦ αἱ ἁλύσεις ἐκ τῶν χειρῶν. Πραξ. 12,7 Και ιδού άγγελος Κυρίου έξαφνα εμφανίστηκε και φως έλαμψε στο κελί όπου κοιμόταν δέσμιος ο φυλακισμένος Πέτρος. Ο άγγελος χτύπησε την πλευρά του, τον ξύπνησε και του είπε, "σήκω γρήγορα", και έπεσαν οι αλυσίδες από τα χέρια του. Το άκτιστο Φως είναι και αόρατο και το βλέπουν τα μάτια της ψυχής. Τι ωραία μας περιγράφει αυτήν την αόρατη ακτινοβολία του Ακτίστου Φωτός ο Μέγας Αθανάσιος όταν συγγράφει για τον βίο του Μεγάλου Αντωνίου. Μεταξύ άλλων σημειώνει: Όταν ήταν ο Αντώνιος μαζί με τους άλλους μοναχούς και κάποιος που δεν τον γνώριζε ήθελε να τον δει, μόλις πλησίαζε προς το μέρος του προσπερνούσε τους άλλους μοναχούς και κατευθυνόταν προς τον Μέγα Αντώνιο σαν να τον τραβούσε το πρόσωπό του. Όταν προσέχουμε τη ζωή μας και αφήνουμε την χάρη του Αγίου Πνεύματος να πνέει μέσα μας, τότε αυτή μας μεταβάλλει σε δοξολογητικά όργανα, μας κάνει επίγειους αγγέλους που σκορπούν γύρω τους το άκτιστο φως. Έτσι όταν οι Ιουδαίοι κάθισαν υπόδικο τον Άγιο Στέφανο στο Συνέδριο και άρχισαν να εκτοξεύουν εναντίων του τις ψευδείς κατηγορίες, "ατένισαν σε αυτόν όλοι που ήταν στο Συνέδριο και είδαν το πρόσωπό του να ακτινοβολεί σαν πρόσωπο αγγέλου" Πράξ. 6, 15. Σχολιάζει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων, ο πρωτομάρτυρας Στέφανος "αγγελικάς απέλαμπεν αυγάς" σκορπούσε γύρω του λάμψεις αγγελικές. Όπως ο πρωτομάρτυρας Στέφανος διώχθηκε, όμοια με αυτόν όλοι οι εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται· Β Τιμ. 3,10. Οι εὐσεβῶς ζῆν θα διωχθούν, εξ ου και το τους ευσεβώς Θεοτόκον σε καταγγέλλοντας. Πόσους διωγμούς θα υποφέρει αυτός που καταγγέλλει με την ζωή του και τα λόγια του τον Χριστό και τους δικούς του! Και διωγμός δεν είναι μόνο όπως γινόταν επί Ρωμαίων αλλά είναι και διωγμός από την οικογένεια τον περίγυρο την κοινωνία, αυτοί οι διωγμοί είναι οι περισσότεροι. Το αόρατο και ενίοτε ορατό φως αυτό είναι προσκλητήριο προς τους πολέμιους και διώκτες αλλά και όσους δεν έχουν γνωρίσει τον Κύριο διότι ο Χριστιανός καταγγελεὺς εἶναι· ὅτι τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν εὐηγγελίζετο αὐτοῖς, Πραξ. 17,18 τους ευσεβώς Θεοτόκον σε καταγγέλλοντας, καταγγελεύς δηλαδή κήρυκας. Η ακτίνα αυτού του φωτός δεν είναι προσκλητήριο μόνο προς τους διώκτες αλλά και σε όσους δεν έχουν γνώση. Η ακτίνα σε διώκτες και μη γνωρίσαντες είναι βυθού αγνοίας εξέλκουσα, φέρνει το φως διώχνοντας τον ζόφο της άγνοιας, το ζοφερόν της αγνοίας διώκουσα. Σε όλους όσους έχουν διάθεση να ακούσουν εκδιώκει "τον ζόφο του σκότους" του Άδου, ὁ ζόφος τοῦ σκότους, ενώ στους ευσεβείς είναι ενίσχυση καθώς βαδίζουν στην στενή οδό. Χαίρε χρυσή λυχνία λαμπάς άσβεστος -- χαίρε βυθού αγνοίας εξέλκουσα· χαίρε πολλούς εν γνώσει φωτίζουσα -- τό ζοφερόν της αγνοίας διώκουσα -- ὁ ζόφος τοῦ σκότους. Το τροπάριο είναι αίτηση ώστε η Υπεραγία Θεοτόκος να ενισχύει τον κάθε ένα αδελφό που δίδει με την ζωή και τα λόγια του την μαρτυρία Χριστού και να λαμπρύνει τους ευσεβώς καταγγέλοντας. Ο ευσεβής είναι το αστέρι που με τις φωτεινές ακτίνες του οδηγεί στον Κύριο. Καλεί ώστε να οδηγήσει εντός τροχιάς τους ανθρώπους, στην αντίθετη πλευρά ο ασεβής είναι αστέρι που εξαπατά, ἀστέρες πλανῆται, οἷς ὁ ζόφος τοῦ σκότους εἰς τὸν αἰῶνα τετήρηται. Ιουδ. 1,13 Είναι αστέρια που πλανώνται εκτός τροχιάς, εδώ και εκεί, για να εξαπατούν αυτούς που ταξιδεύουν, ώστε να βαδίζουν και αυτοί στον όλεθρο. Σε αυτούς επιφυλάσσεται αιώνια τιμωρία, το πυκνό και αδιαπέραστο σκοτάδι του Άδη.

Σὺ δὲ παρηκολούθηκάς μου τῇ διδασκαλίᾳ, τῇ ἀγωγῇ, τῇ προθέσει, τῇ πίστει, τῇ μακροθυμίᾳ, τῇ ἀγάπῃ, τῇ ὑπομονῇ, τοῖς διωγμοῖς, τοῖς παθήμασιν, οἷά μοι ἐγένοντο ἐν Ἀντιοχείᾳ, ἐν Ἰκονίῳ, ἐν Λύστροις, οἵους διωγμοὺς ὑπήνεγκα! καὶ ἐκ πάντων με ἐῤῥύσατο ὁ Κύριος. καὶ πάντες δὲ οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ διωχθήσονται· Β Τιμ. 3,10. Εσύ όμως Τιμόθεε έχεις παρακολουθήσει την διδασκαλία την συμπεριφορά και αναστροφή μου, τις αγνές μου διαθέσεις, την φωτισμένη και ζωντανή πίστη μου, την μακροθυμία μου, την αγάπη και την υπομονή μου. Έχεις παρακολουθήσει ακόμη από κοντά και είδες τους διωγμούς και τα παθήματα που μου έγιναν στην Αντιόχεια, στο Ικόνιο, στα Λύστρα. Πόσο φοβερούς διωγμούς υπέφερα τότε! Και όμως από όλους με γλύτωσε ο Κύριος! Αλλά και όσοι θέλουν να ζουν με την ευσέβεια που διδάσκει και εμπνέει ο Ιησούς Χριστός θα υποστούν διωγμούς.

Τινὲς δὲ τῶν Ἐπικουρείων καὶ τῶν Στωϊκῶν φιλοσόφων συνέβαλλον αὐτῷ, καί τινες ἔλεγον· τί ἂν θέλοι ὁ σπερμολόγος οὗτος λέγειν; οἱ δέ· ξένων δαιμονίων δοκεῖ καταγγελεὺς εἶναι· ὅτι τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἀνάστασιν εὐηγγελίζετο αὐτοῖς. Πραξ. 17,18 Όταν ο Παύλος κήρυττε στην Αθήνα μερικοί από τους Επικούρειους και τους Στωικούς φιλοσόφους συζητούσαν με αυτόν. Και μερικοί έλεγαν, σαν τι θέλει να μας πει αυτός ο διαδοσίας; Άλλοι έλεγαν, φαίνεται ότι κηρύττει ξένες και άγνωστες θεότητες, αυτό το έλεγαν διότι ο Παύλος κήρυττε σε αυτούς τον Ιησού και την ανάσταση.

ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶπεν· ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα. Πραξ. 7,55-56 Ο Στέφανος γεμάτος Πνεύμα Άγιο έστρεψε το βλέμμα του στον ουρανό, είδε την δόξα του Θεού και τον Ιησού να στέκεται στα δεξιά του Θεού και είπε στους Φαρισαίους, "ιδού!, βλέπω ανοιγμένους τους ουρανούς και τον υιό του ανθρώπου να στέκεται εκ δεξιών του Θεού".

Η Γραφή μας λέει ότι ο Χριστός κάθισε δίπλα στον Θεό Πατέρα, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ, ο πρωτομάρτυρας Στέφανος όμως βλέπει τον Χριστό ἑστῶτα, είναι όρθιος ο Κύριος γιατί είναι δίπλα στον Στέφανο και φωτός του ταις ακτίσει τον λαμπρύνει.

ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ, δι᾿ ἑαυτοῦ καθαρισμὸν ποιησάμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς, Εβρ. 1,3 Ο Χριστός είναι προαιωνίως η ολόλαμπρη ακτινοβολία της απείρου δόξας του Πατρός, ακριβέστατο και ενυπόστατο αποτύπωμα του, κυβερνάει τα πάντα με τον παντοδύναμο λόγο του. Αυτός ενανθρώπησε και μας καθάρισε από τις αμαρτίας μας δια της Σταυρικής θυσίας, έπειτα κάθισε εκ δεξιών της μεγαλειότητος του Πατρός στον ίδιο με εκείνο θρόνο ψηλά.

9,5 Κακώσεως εν τόπω τω της ασθενείας, ταπεινωθέντα παρθένε θεράπευσον, εξ αρρωστίας εις ρώσιν μετασκευάζουσα.

Μια από τις απορίες που ίσως υπάρχουν είναι το γιατί σε αυτήν την ωδή έχουμε 5 τροπάρια. Με όλα τα ανωτέρω γίνεται τώρα φανερή η αιτία. Τα τέσσερα είναι το συμπλήρωμα των τεσσάρων τροπαρίων της 8η Ωδής του Μεγάλου Παρακλητικού Κανόνος και αιτήσεις για τους άλλους. Οπότε το 5ο, το οποίο είναι προς τον εαυτό που δοκιμάζεται παιδαγωγικώς, είναι επιπλέον. Αφενός διότι συμπληρώνονται τα 4 τροπάρια του Μέγα και αφετέρου διότι οι άγιοι στις αιτήσεις βάζουν τον εαυτό τους τελευταίο. Έτσι στην 9η Ωδή του Μικρού Κανόνα έχουμε αντί τέσσερα, πέντε τροπάρια.

ταῦτα πάντα ἦλθεν ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ οὐκ ἐπελαθόμεθά σου καὶ οὐκ ἠδικήσαμεν ἐν τῇ διαθήκῃ σου, καὶ οὐκ ἀπέστη εἰς τὰ ὀπίσω ἡ καρδία ἡμῶν καὶ ἐξέκλινας τὰς τρίβους ἡμῶν ἀπὸ τῆς ὁδοῦ σου. ὅτι ἐταπείνωσας ἡμᾶς ἐν τόπῳ κακώσεως, καὶ ἐπεκάλυψεν ἡμᾶς σκιὰ θανάτου. Ψαλ. 43,18-19

Όλα αυτά τα δεινά ξέσπασαν εναντίον μας και όμως εμείς δεν σε λησμονήσαμε. Δεν καταπατήσαμε τον νόμο σου και την διαθήκη σου. Η καρδία μας δεν απομακρύνθηκε από εσένα. Εσύ όμως Κύριε, επέτρεψες με τις θλίψεις αυτές να χάσουμε τον δρόμο μας και να παρεκκλίνουμε από τον δικό σου δρόμο. Διότι μας ταπείνωσες στον τόπο αυτόν της κακώσεως. Εκεί μας κάλυψε η σκιά του θανάτου.

Κακώσεως εν τόπω τω της ασθενείας, ταπεινωθέντα -- ὅτι ἐταπείνωσας ἡμᾶς ἐν τόπῳ κακώσεως.

Διάφορες φράσεις που θα συναντήσετε στο ιστολόγιο όπως, έμπνευση από την Γραφή τάδε βιβλίο τάδε κεφάλαιο, η αιτία των λεγομένων το τάδε Βιβλικό, η ρίζα της πρότασης βρίσκεται στο τάδε Βιβλικό, από το τάδε βιβλίο της Γραφής είναι παρμένα τα λόγια του ύμνου και τα λοιπά όμοια είναι κατ' οικονομίαν λόγω της φύσεως του ιστολογίου. Οι φράσεις των ύμνων της Εκκλησίας και αυτών ειδικά προς την Υπεραγία Θεοτόκο δεν έχουν παρθεί από κάπου ούτε έχουν ρίζα στην Βίβλο ή είναι παρμένες ή βγαλμένες από την Γραφή. Αυτοί που συνέγραψαν τους Κανόνες δεν κοιτούσαν τριγύρω για έμπνευση, δεν έσβηναν και έγραφαν, δεν τους πήρε μέρες ή ώρες για να συγγράψουν, όσο χρειάζεται για να διαβάσετε ένα τροπάριο τόσο ακριβώς χρειάστηκε αυτό για να γραφτεί. Οι συγγραφείς δεν πήραν τίποτα από πουθενά, δεν είχαν χρόνια διαβάσματος και έτσι ήταν υπεργνώστες της Θεολογίας ούτε υπεργνώστες της Βίβλου, είχαν οι ίδιοι συνθέσει την Βίβλο.

Σε κάποια στιγμή της Ιστορίας ο Κύριος είπε Θεὸς ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατὴρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος· και σε κάποια άλλη στιγμή της ιστορίας είπε τον αρχηγόν τής γαλήνης, τον Χριστόν σε μια κάποια στιγμή της Ιστορίας ο Κύριος είπε Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας και σε κάποια άλλη στιγμή της Ιστορίας είπε γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, είναι η περίληψη με 6 μόνο λέξεις του διδάγματος της μεγαλύτερης παραβολής και διδαχής Χριστού. Σε κάποια στιγμή της Ιστορίας ο Κύριος είπε καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριος· προσέσχες τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ παιδός μου Ἰώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ᾿ αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος; Ιωβ. 1,8 και σε κάποια άλλη στιγμή της Ιστορίας, τον αμαρτωλόν, (μεμπτός - ἄμεμπτος) τον εναγή, (εν άγος μολυσμένος, ψεύτικος Χριστιανός, ἀληθινός) τόν αισχροίς λογισμοίς και λόγοις και πράξεσιν όλον εμαυτόν αχρειώσαντα και των ηδονών του βίου ραθυμία γνώμης δούλον γενόμενον· -- ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος.

ΣΕΙΡΑ :

Η ΕΛΛΑΜΨΙΣ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

ΣΤΟΥΣ ΥΜΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1: ΥΜΝΟΙ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ

Ερμηνεία στιχηρών του Πάσχα: Αναστήτω ο Θεός

Ερμηνεία ευχής: Και δος ημίν Δέσποτα προς ύπνον απιούσιν

Ερμηνεία ευχής: Κύριε Κύριε ο ρυσάμενος ημάς

Ερμηνεία ευχής: Αγίου Αντιόχου πατρολογίας Migne

Ερμηνεία ευχής: Ο εν παντί καιρώ και πάση ώρα

Ερμηνεία ευχής: Φως ιλαρόν

Ερμηνεία τροπαρίων:

Της μετανοίας άνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα