Η προδοσία Ιούδα και η άρνηση Πέτρου


Σήμερα 26/11/2016 Αγίου Στυλιανού

άγιος γέροντας Δανιήλ Γούβαλης
κατ' ουσίαν ο ιδρυτής του ιστολογίου
 
Η προδοσία Ιούδα 
και η άρνηση Πέτρου
προδοσια ιουδα αρνηση πετρου  

Ομοιότητα ή διαφορά ; Ήταν ο Ιούδας πιόνι του Ιησού; 
 Μετανοησε ο Ιουδας;  
Πιλατος 

Πολλά έχουν ειπωθεί για την άρνηση του Πέτρου και την προδοσία του Ιούδα. 
Τα δύο αυτά γεγονότα με την πρώτη ματιά φαίνονται σχετικά όμοια, αφού και οι δύο αρνούνται τον Ιησού, όμως έχουν τεράστια διαφορά  
[Γιατί ο Ιησούς δεν μπορούσε να δολοφονηθεί εύκολα όπως ο Στέφανος;]
 Αλλά ας δούμε κάποια στοιχεία ώστε να εξαχθούν συμπεράσματα και να αγγίξουμε το θέμα όχι επιφανειακά αλλά κάπως βαθύτερα. Ξεκινώντας θα δούμε κάποια σχετικά περί Ιησού τα οποία θα μας βοηθήσουν στην μικρή ανάλυση του θέματος.  
Γνωρίζουμε ότι διάφοροι φιλόσοφοι της αρχαιότητας με τις διδασκαλίες τους δεν κατάφεραν να πάρουν πολλούς με το μέρος τους, κάποιοι ούτε την ίδια τους την πόλη δεν κατάφεραν να κερδίσουν. Εδώ έχουμε το περίεργο γεγονός ότι ο Ιησούς με μια διδασκαλία εξωφρενική για την εποχή, έχε υπομονή, αγάπα τον εχθρό σου, μην αυτοδικείς, αλλά και χωρίς καμία ένοπλη ομάδα για την ενεργή προστασία ή την διάδοση της διδασκαλίας, όχι μόνο δεν γίνεται καταγέλαστος από ακροατές και Φαρισαίους αλλά αρχίζει και ελκύει ακροατές, ενώ εν τέλει χρειάζεται ολόκληρη πλεκτάνη για να δολοφονηθεί. 
Ο Χριστός αναβιβάζει τον εαυτό του σε επίπεδο Θεού, μάλιστα αυτό γίνεται από την αρχή της τριετούς πορείας του όταν έφτασε στο σημείο να λέγει "ακούσατε ότι ο Θεός είπε στους αρχαίους το τάδε, εγώ όμως σας λέω το τάδε". Παρά το ότι γίνεται αυτό οι άνθρωποι όχι μόνο τον ακούν αλλά περισσότεροι προστίθενται στους οπαδούς του ενώ όπως ειπώθηκε πριν οι Φαρισαίοι χρειάζονται να στήσουν ολόκληρο σχέδιο για την δολοφονία.
Ακόμη και τους Ρωμαίους χρειάστηκε να εμπλέξουν ώστε να σκοτώσουν κάποιον που δεν είχε ένοπλη προστασία, και έλεγε τον εαυτό του ίσο με τον Θεό, πράγμα που για οποιονδήποτε τυχαίο θα επέφερε είτε την γελοιοποίηση και καταφρόνηση, είτε την με συνοπτικές διαδικασίες λιθοβόλησή του, βλέπε Στέφανος.
Το ερώτημα λοιπόν που εγείρεται είναι γιατί οι Φαρισαίοι αφού ήθελαν να σκοτώσουν τον Ιησού δεν τον λιθοβόλησαν όπως αργότερα έκαναν με τον Στέφανο. Λίγο πρέπει να μας ενδιαφέρει εάν επί Ρωμαϊκής κυριαρχίας είχε δικαίωμα να επιβάλλει το ανώτατο δικαστήριο των Ιουδαίων την θανατική ποινή ή όχι. Εδώ αφενός πρόκειται για κάποιο Ιουδαίο και όχι Ρωμαίο πολίτη ενώ αφετέρου εύκολα μπορεί να δημιουργηθούν καταστάσεις ή να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης περιστάσεις ώστε να δολοφονηθεί κάποιος και αυτό να περάσει αν όχι εντελώς απαρατήρητο, μιλάμε για εποχή που άνθρωποι σκοτώνονταν στις αρένες ως θέαμα, να περάσει ανώδυνα.
Ο Ιησούς δεν έχει μεν κάποια ένοπλη φρουρά η οποία να τον προστατεύει αλλά όμως είναι φανερό ότι για κάποιο λόγο είναι δύσκολος στόχος. Η αιτία αυτού του γεγονότος πρέπει αδιαμφισβήτητα να αναζητηθεί στα θαύματα του Ιησού που επιβεβαίωναν αυτά που έλεγε ή τουλάχιστον κινούσαν την περιέργεια για έρευνα.  
Εάν δούμε τις μαρτυρίες είναι πασιφανές ότι ο Ιησούς διέφερε από τους διάφορους άλλους "θαυματουργούς" σε τεράστιο βαθμό. Αυτό είναι μάλλον λίγο για να περιγράψει την κατάσταση. Οι θεραπείες του που καταγράφονται ήταν εντελώς άμεσες, δηλαδή χωρίς μαντζούνια, μαγικά φίλτρα, φάρμακα της εποχής ή κάποια τελετουργία. 
Ένας λόγος αρκούσε για θεραπεία και ήταν εντελώς αδιάφορο εάν ήταν κοντά ή μακριά ο Ιησούς από τον ασθενή. Επιπλέον αυτού ο Ιησούς εμφανίζεται να επιτελεί θαύματα με μεγάλη συχνότητα και σε όλη την διάρκεια της πορείας του, όχι μόνο σε κάποιο συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Δηλαδή τα φαινόμενα αυτά ήταν εύκολο να παρατηρηθούν. Ταυτόχρονα με αυτό ενεργούσε σε όλο το εύρος ασθενειών και όχι σε κάποιες συγκεκριμένες που θα βόλευαν ή που θα υπήρχε μια πιθανότητα επιτυχίας. 
Και δεν σταματάει το πράγμα εδώ, οι θεραπείες επιτελούνταν σε άτομα τα οποία ήταν γνωστά στα μέρη για τις χρόνιες ανίατες ασθένειες τους, βλέπε παράλυτος Βηθεσδά, τυφλός χωρίς βολβούς ματιού, έτερος παράλυτος που κατεβάστηκε από την στέγη και λοιποί.  
Αυτοί είναι πασίγνωστοι ως πραγματικά ασθενείς και για τους οποίους δεν γίνεται οτιδήποτε για την κατάσταση τους, άρα δεν είναι κάποιοι αβανταδόροι. Τα θαύματα του Ιησού λοιπόν γίνονταν με μια φράση ενώ όχι μόνο ήταν πάμπολλα ποσοτικώς αλλά θεράπευαν χωρίς καμία αποτυχία ευρύτατο φάσμα ασθενών.  
Εάν ο Ιησούς θεράπευε κάποιες συγκεκριμένες ασθένειες ή θεράπευε με κάποια παραίνεση για θετική σκέψη, με κάποια υποβολή και τα όμοια, τότε το ποσοστό των θεραπευμένων θα ήταν τόσο μικρό, μάλλον ανύπαρκτο, που δεν θα μπορούσε να αναδείξει τον Ιησού στα μάτια των δύσπιστων ακροατών. Ίσως κάποιος με κατάθλιψη να έβλεπε βελτίωση με μια θετική παραίνεση αλλά οι υπόλοιποι απλά θα έμεναν ως είχαν.  
Όπως ακριβώς έγινε στον Ιησού έτσι δεν θα μπορούσε να αναδείξει τον Παΐσιο ή τον Πορφύριο η τυχαία εκφορά παρελθοντικών ή μελλοντικών "γεγονότων" σε έναν που τον συναντούσε πρώτη φορά. Λόγω πιθανοτήτων ο εκάστοτε γέροντας συντομότατα θα γινόταν ένας γραφικός καλόγερος που προσπαθεί να παραστήσει τον διορατικό. Αντιθέτως εκατοντάδες ή για την ακρίβεια χιλιάδες, έχουν διαπιστώσει το χάρισμα του Αγίου γέροντος Παΐσιου, του Αγίου γέροντος Πορφυρίου, του Ιακώβου Τσαλίκη, του Ευμενίου Σαριδάκη, του Εφραίμ Κατουνακιώτη. Επιπλέον αυτό δεν έγινε σε πιστούς Χριστιανούς αλλά και σε άθεους, σε περίεργους, σε πιστούς της ταυτότητας, σε άτομα ακολούθους διάφορων άλλων πίστεων. Ως γνωστόν οι γέροντες δεν έδρασαν κάποιους μήνες αλλά δέχονταν επισκέψεις για χρόνια, δηλαδή έχουμε ακριβώς το ίδιο με τον Ιησού, μεγάλη χρονική διάρκεια, μεγάλη παρατηρησιμότητα, μεγάλη συχνότητα.  
Και ενώ σε ένα δικαστήριο αρκούν ένας ή δύο, εδώ οι χιλιάδες αυτόπτες δεν αρκούν και έχουμε κάποιους να ομιλούν περί αθεΐας τους, η οποία μετά από αυτά πρέπει να ερμηνευθεί και να γίνει ένα συνώνυμο του αγνόηση της πραγματικότητος.
Αυτό το σημερινό, δηλαδή ο Παΐσιος και οι συν αυτώ, είναι επιβεβαίωση των παλαιών, δηλαδή των θαυμάτων του Χριστού. Άρα ο Παΐσιος δεν είναι μέντιουμ, ούτε ήρθε να μας λέει για πολέμους και την Πόλη, αλλά για να μας πει για την ουράνια πόλη, δηλαδή να μας δείξει τον Χριστό. Καταλαβαίνεται λοιπόν τι κακό κάνουν όλοι αυτοί που για χρήματα ή κλικ υποβιβάζουν τον Παΐσιο από οδοδείκτη της αληθείας, σε πωλητή υπάλληλο πλασιέ τους.
Τα θαύματα του Ιησού στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι σε ασθενείς, άρα οι Φαρισαίοι που τον διώκουν είναι άκρως ποταποί χαρακτήρες. Πόσοι δεν έχουμε λυπηθεί πολύ με μια ασθένεια συνανθρώπου μας και πόσοι δεν θα θέλαμε να τον κάνουμε υγιή;  
Οποιοσδήποτε έβλεπε κάποιον να επιτελεί τέτοιου μεγέθους και σε τέτοια συχνότητα
θαύματα θα πρέπει να είναι του χειρίστου είδους αν δεν τον άφηνε ανενόχλητο να δρα προς όφελος του ασθενούς συνανθρώπου που υποφέρει.  
Όχι μόνον αυτό αλλά του χειρίστου είδους θα ήταν αν δεν τον είχε σε περίοπτη θέση. 
Του ιδίου είδους λοιπόν όσοι λοιδορούν τους γέροντες που γνωρίσαμε και που βοήθησαν τόσο κόσμο. Δεν ήταν όμως όλοι Φαρισαίοι τότε, όπως δεν είναι όλοι άτομα που αγνοούν την πραγματικότητα σήμερα. Τα θαύματα αγγίζουν πολλούς. 
Ο λόγος λοιπόν που ο Χριστός κατέστη δύσκολος στόχος ήταν τα θαύματα του τα οποία ήταν πραγματικά και έτσι προσέλκυσαν αρχικά ακροατές και εν τέλει πιστούς ώστε έπειτα να μην μπορεί να λιθοβοληθεί ο Ιησούς εύκολα όπως ο Στέφανος.
Βλέπουμε λοιπόν και εδώ τον άσημο να μην έχει αξία και το μεγάλο ψάρι να τρώει το μικρό. Έτσι φαίνεται εκ πρώτης όψεως δηλαδή. Εάν όμως ανατρέξουμε στις εικόνες που μας παρουσιάζει η Βίβλος περί Θεού θα δούμε ότι εικονίζει τον Υιό Θεό με μεγαλοπρέπεια να κάθεται σε βασιλικό θρόνο δίπλα ακριβώς από τον Πατέρα Θεό. Επίσης και το Πιστεύω εάν θυμηθούμε εκεί λέμε "καθεζόμενον εκ δεξιών του Πατρός" δηλαδή έχουμε ξανά τον Θεό Πατέρα και τον Θεό Υιό σε θρόνους. Ενώ όμως έχουμε αυτήν την παράσταση και επιπλέον γίνεται προτροπή από σεβασμό για προσκύνηση στο υποπόδιο, δηλαδή όχι στα πόδια αλλά στο σημείο που πατάνε τα πόδια του Θεού, ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ὅτι ἅγιός ἐστι, κατά τον λιθοβολισμό του Στεφάνου υπάρχει μια εντελώς διαφορετική εικόνα, έχουμε τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα. 
Εκεί βλέπουμε τον Υιό Θεό στον δεξιά του Πατρός αλλά όρθιο. Ο Παντοδύναμος Θεός έχει τώρα σηκωθεί από τον θρόνο και υποδέχεται τον Στέφανο. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς την διαφορά αλλά και το μεγάλο ύψος της, μόνιμης πια θέσης του Στέφανου και όλων των "μικρών" Χριστιανών, ενώ ταυτόχρονα καταλαβαίνει την μέλλουσα και μόνιμα δεινή θέση των τυχόν αμετανόητων διωκτών.
Αλλά εκτός του στοιχείου ότι ο Ιησούς ήταν γνωστός και δεν ήταν εύκολος στόχος υπάρχει και κάτι άλλο που δυσκολεύει την κατάσταση για τους Φαρισαίους. Αν κάποιος μπορεί και τροποποιεί κατά βούληση τους φυσικούς νόμους επάνω σε παράλυτους που κείτονται για χρόνια εκεί πριν καν γεννηθεί, ενώ αυτά μπορεί να τα κάνει χωρίς καμία τελετουργία ή καλύτερα μπορεί και τα κάνει χωρίς καν προσπάθεια, αυτός θα μπορούσε να τροποποιήσει φυσικούς νόμους για να φύγει μακριά από κίνδυνο ή να δώσει ένα αξέχαστο και πολύ πειστικό μάθημα σε αυτούς που τον κυνηγούν.  
Οι Φαρισαίοι αφότου άρχισε να τους κινεί την κακή προσοχή και να τους ενοχλούν αυτά που λέει ο Ιησούς, είδαν ξεκάθαρα ότι οι πράξεις του ήταν ενέργειες κάποιου ο οποίος ήταν η προσωποποίηση του αγαθού. Δεν έκανε τον καμπόσο, ήταν πάμφτωχος, δεν αρνούνταν σε κανένα την βοήθεια του, ήταν καταδεκτικός να μιλάει με τον οποιοδήποτε, ανέχονταν πονηρές ερωτήσεις έως και προσβολές, ενώ τα θαύματα του ήταν στην συντριπτική πλειοψηφία θαύματα ευσπλαχνίας άρα υπάρχει άμεσα η σκέψη ότι αυτός μάλλον δεν είναι ο τύπος που θα τους επιτεθεί εάν τον διώξουν.  
Αλλά αυτά αν και έχουν λογική βάση είναι στην θεωρία, στην πράξη κανείς δεν ξέρει πως θα αντιδράσει ο οποιοσδήποτε σε περίπτωση έσχατου κινδύνου. Έτσι οι απόπειρες δολοφονίας ήταν στην πραγματικότητα και ένα τεστ για το εάν μπορεί να δολοφονηθεί ο Ιησούς και στο πως αντιδράει σε πραγματική απειλή για την ζωή του. Στον Ιησού έγιναν απόπειρες δολοφονίας όπως το να λιθοβοληθεί ή να πεταχτεί από μεγάλο ύψος αλλά ο σκοπός των διωκτών δεν επετεύχθη.  
Ο Στέφανος δολοφονήθηκε ανώδυνα, τον Ιησού όμως λόγω των θαυμάτων του τον ακολουθούσε αρκετός λαός, πριν λίγο μάλιστα ήθελαν να τον κάνουν και βασιλιά, οπότε είναι απολύτως σίγουρο ότι δεν μπορούσαν να πάνε οι βαλτοί των Φαρισαίων και απλά να του πετάξουν πέτρες στο κεφάλι ακόμη και εάν δεν εμφάνιζε οποιαδήποτε υπεράνθρωπη δύναμη. Αν και ο Ιησούς δεν προέτρεπε σε βία, ούτε συγκρότησε δύναμη ασφαλείας από τους πιστούς του, σίγουρα αυτοί που τον ακολουθούσαν δεν θα αντιμετώπιζαν όμοια με τον Ιησού την κατάσταση, πράγμα που έδειξε αργότερα και ο Πέτρος.
Είναι βέβαιο ότι όλοι δεν θα επεδείκνυαν την πραότητα του Ιησού οπότε ήταν μάλλον σίγουρο ότι εκατοντάδες πέτρες και ξύλα θα έπεφταν ξανά αλλά αυτήν την φορά στο κεφάλι των Φαρισαίων.
Αν ο Ηρώδης, ο οποίος ήταν Τετράρχης, δυσκολεύτηκε να αποκεφαλίσει τον Ιωάννη Πρόδρομο ο οποίος δεν ήταν σε ίδιο επίπεδο με τον Ιησού, τότε οι Φαρισαίοι εφόσον προσπαθούσαν να δολοφονήσουν τον Ιησού απροκάλυπτα θα είχαν αποφασίσει ταυτόχρονα με πολύ μεγάλη πιθανότητα και τον δικό τους θάνατο. Και στην λίγο πιθανή περίπτωση που δεν γινόταν αυτό, είναι εντελώς βέβαιο ότι θα έχαναν τα ερείσματα τους στον λαό. Θα είχαν θέσει έναν αμφίβολο στόχο με υψηλότατο τίμημα.
Όπως γνωρίζουμε έγιναν προσπάθειες λιθοβολισμού του Ιησού, ήταν φυσικό επόμενο όλες να είναι αποτυχημένες. Σε μια απόπειρα λέει το κείμενο ότι ο Ιησούς "εκρύβη". Πιθανόν είτε εκρατήθησαν οι οφθαλμοί των διωκτών ή έγινε αόρατος από τους διώκτες ο Ιησούς αφού το κείμενο λέει "διελθών δια μέσου αυτών". Δηλαδή ο Ιησούς έφυγε περνώντας ανάμεσα σε ανθρώπους που κρατούσαν πέτρες για να τον λιθοβολήσουν.  
Αλλά και η δεύτερη απόπειρα δεν είχε το αναμενόμενο αποτέλεσμα για τους διώκτες. 
Οι Φαρισαίοι και τα τσιράκια τους σηκώνουν πέτρες αλλά σταματούν έως εκεί γιατί άμεσα ξεσπάει για τον Ιησού μια διαμάχη ανάμεσα στον όχλο που παρευρισκόταν στο σημείο. Ελεγον δε πολλοὶ εξ αυτων· δαιμόνιον έχει και μαινεται· τι αυτού ακουετε; άλλοι ελεγον· ταύτα τὰ ρήματα οὐκ εστι δαιμονιζομενου· μὴ δαιμόνιον δύναται τυφλών οφθαλμοὺς ανοιγειν;
Εδώ οι Φαρισαίοι και οι βαλτοί τους, που προφανώς παρουσιάζονταν ως ευσεβείς, είδαν ότι δεν τσίμπησαν οι υπόλοιποι ώστε να μπορέσουν ύστερα να το πλασάρουν ως λιντσάρισμα από "τον πιστό λαό" και τιμωρία ενός "βλάσφημου". Ενός δήθεν βλάσφημου αλλά Ιουδαίου και όχι Ρωμαίου πολίτη, άρα σχετικά αδιάφορου για την Ρωμαϊκή κατοχική διοίκηση.
Σε άλλη περίπτωση προσπάθησαν να τον πετάξουν από μεγάλο ύψος, το οποίο ενδεχομένως  να παρουσιαζόταν ως ατύχημα αν χρειαζόταν. Και πάλι όπως ήταν αναμενόμενο και αυτή η προσπάθεια κατέληξε σε αποτυχία.
Μετά από όλα αυτά έπρεπε να υπάρξει ένα πιο πολύπλοκο σχέδιο ώστε να δολοφονηθεί ο Ιησούς ο οποίος όχι μέρα με την ημέρα αλλά ώρα με την ώρα προσελκύει περισσότερους. 
Σε αυτό το σχέδιο περιλαμβανόταν η ιδέα να εμπλέξουν τους Ρωμαίους αλλά και να παρασύρουν το πιστό πλήθος, ή όσους μπορούν, μακριά από τον Ιησού και να σπαρθεί αμφιβολία στους εναπομείναντες ώστε να υπάρξει μικρή αντίδραση. 
[Τι ακριβώς πρόδωσε ο Ιούδας; Τι τον έκανε να προδώσει;]
Αλλά ας φύγουμε από τις σκηνές με τις αντιπαραθέσεις και μεταφερόμαστε σε ένα σπίτι με γιορτινή ατμόσφαιρα.  
Στο σπίτι του Λαζάρου παρατίθεται ένα δείπνο προς τον Ιησού ώστε
η οικογένεια να δείξει την ευγνωμοσύνη της. Συνδαιτυμόνες εκτός τον Χριστό είναι οι μαθητές και διάφοροι άλλοι, φυσικά παρόν και ο ίδιος ο Λάζαρος. 
Εκεί εκτυλίσσεται η γνωστή σκηνή κατά την οποία η Μαρία αλείφει τα πόδια του Ιησού με ακριβό μύρο. Ο Ιούδας διαμαρτύρεται γιατί σπαταλήθηκε τόσο και ακριβό μύρο ενώ θα μπορούσε να πωληθεί για τριακόσια δηνάρια ώστε να δοθούν τα λεφτά σε φτωχούς. 
Το ποσό δεν είναι τεράστιο, αντιστοιχούσε σε 300 συνηθισμένα ημερομίσθια, καὶ συμφωνήσας μετὰ τῶν ἐργατῶν ἐκ δηναρίου τὴν ἡμέραν
Ματθ. 20,2.
Η αδελφή του Λαζάρου τιμά τον ευεργέτη Χριστό με αυτήν την κίνηση και θα ήταν παράλογο να έχει κάποιος μπροστά του τον ευεργέτη του και να μην τον τιμήσει με τον καλύτερο τρόπο, εξάλλου το ποσό δεν ήταν εξωφρενικό. 
Κάλλιστα θα μπορούσε να είχε δώσει το ποσό αλλά και πολύ περισσότερα σε γιατρούς ώστε να σωθεί ο αδερφός της και αποτέλεσμα να μην έβλεπε, όπως ακριβώς έκανε η αιμορροούσα η οποία είχε δώσει μια περιουσία και αποτέλεσμα δεν είχε. Καὶ πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν καὶ δαπανήσασα τὰ παρ᾿ ἑαυτῆς πάντα, καὶ μηδὲν ὠφεληθεῖσα, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χεῖρον ἐλθοῦσα. Είχε ταλαιπωρηθεί πολύ από πολλούς γιατρούς, είχε ξοδέψει όλα της τα υπάρχοντα χωρίς να δει καμία ωφέλεια αλλά μάλλον χειρότερα πήγαινε. Η περικοπή αυτή του Ευαγγελίου ακούστηκε χτες. 
Ο Ιούδας σε μια στιγμή που όλοι θα ήθελαν να δώσουν το καλύτερο δώρο στον Ιησού εγείρει θέμα, όμως είναι προφανές αυτό που αναφέρει ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιο του, ότι δεν είχε σκοπό να δοθούν τα λεφτά στους φτωχούς αλλά να έχει το ταμείο περισσότερα χρήματα ώστε να μπορεί αυτός να κλέψει περισσότερα. Ο Ιούδας επιδεικνύει πρωτοφανή τύφλωση.  
Λέει για χρήματα που σπαταλήθηκαν άσκοπα λες αυτός που μπορεί και ανασταίνει νεκρό, εγείρει παράλυτους, δίνει το φως σε τυφλούς, δεν είναι άξιος ώστε να του ρίξουν στα πόδια μια στέρνα τέτοιο μύρο. Μήπως άραγε και τον φτωχό που σκέφτηκε τάχα να ελεήσει δεν θα μπορούσε ο Ιησούς πλούσιο να τον κάνει μόνο με ένα λόγο; Αυτός που γνωρίζει ενδόμυχες σκέψεις δεν θα ήξερε ότι θα γίνει αυτό το γεγονός; Δεν ήξερε για την αιμορροούσα πριν τον αγγίξει, δεν έκανε γνωστό σε όλους ότι τον άγγιξε και την θεράπευσε; Δεν θα το σταματούσε αν ήταν λανθασμένο; Αυτός που μετέτρεψε το νερό σε κρασί δεν θα μπορούσε πολύ εύκολα εάν το ήθελε να γεμίσει τα πιθάρια του σπιτιού με τέτοιο μύρο;
Η μεγάλη χαρά της αναστάσεως ενός συνανθρώπου του, η μεγάλη χαρά των οικείων του για αυτό, η μεγάλη χαρά και τιμή να είναι μαθητής και στον στενότατο κύκλο ενός που επιτελεί τέτοια θαύματα δεν αγγίζει ούτε εις το ελάχιστο την καρδιά του. 
Όλοι έχουν χαρά στο δείπνο ενώ αυτός έχει λύπη !
Στην πραγματικότητα ενώ λέει να δοθούν λεφτά στον φτωχό δεκάρα δεν δίνει για τον συνάνθρωπο. Αυτό είναι ένα στοιχείο που καταδεικνύει και στον περίγυρο ότι ο Ιούδας όχι μόνο ήταν κλέφτης αλλά και θρασύς. Πραγματικά εδώ βλέπουμε περίτρανα ότι αυτός που ζει στην αμαρτία δεν είναι στα καλά του, ου γνωρίζει τι ποιεί.  
Μετά από αυτά ο Ιωάννης είναι επόμενο ότι δεν τον λέει κλέφτη εκ των υστέρων όταν αναφέρει κλέπτης ἦν, καὶ τὸ γλωσσόκομον εἶχε καὶ τὰ βαλλόμενα ἐβάσταζεν αλλά μας λέει το προφανές.
Το ότι δεν υπάρχει ομολογία κλοπής από τον Ιούδα είναι εντελώς αδιάφορο αφού με τα λεγόμενα του το διατυμπάνιζε. Είναι άξιο προσοχής ότι απλοί άνθρωποι καταλαβαίνουν τις προθέσεις του αλλά ο Χριστός δείχνει απίστευτη μακροθυμία και του απαντά λες και ο Ιούδας εννοεί αυτό που είπε. Ο Χριστός το κάνει αυτό γιατί δεν τον υποτιμούσε, για να τον συνετίσει, αλλά και να διδάξει εμάς.
Δεν είναι λοιπόν δύσκολο να σκεφτούμε ότι ο Ιωάννης αλλά και οι λοιποί μαθητές προφανώς είχαν καταλάβει ότι ο Ιούδας ήταν κλέπτης. Αν κάποιος άλλος στην απίθανη περίπτωση δεν το είχε καταλάβει, ε, τώρα του το είπε ο Ιούδας.
Οι Φαρισαίοι ζητούσαν να σκοτώσουν τον Ιησού και αυτό ήταν γνωστό, έτσι έχοντας αυτό κατά νου αλλά και τον χαρακτήρα του Ιούδα δεν θα ήταν αστήρικτο να υποθέσουμε ότι στο δείπνο εκείνο ο Ιούδας είπε να παρατήσει τον Ιησού και ως φυσική παρουσία. Είπε όμως φεύγοντας να πουλήσει τον Ιησού ώστε να βγάλει λεφτά, να τον πουλήσει όσο είναι ακόμη καιρός....
Όσο είναι ακόμη καιρός, δηλαδή θα σκέφτηκε ας τον πουλήσω όσο ακόμη είναι ζωντανός διότι οι Φαρισαίοι κάποια στιγμή θα τον σκοτώσουν, ή χειρότερα, ίσως σκέφτηκε να τον προδώσω όσο ακόμη είναι εδώ αφού μάλλον θα φύγει μόνιμα κάποια στιγμή
Ο Ιησούς είχε απαντήσει για το μύρο σε εκείνη την περίσταση ότι φτωχούς θα έχουν συνέχεια αλλά αυτός δεν θα είναι συνέχεια μαζί τους.
Τοὺς πτωχοὺς γὰρ πάντοτε ἔχετε μεθ᾿ ἑαυτῶν, ἐμὲ δὲ οὐ πάντοτε ἔχετε.
Εξάλλου είδα καλά ότι ο Ιησούς δεν είναι ο επαναστάτης, υποψήφιος κοσμοκράτορας, από τον οποίο θα πάρω ως μαθητής του κάποια μεγάλη θέση σε μια επίγεια βασιλεία....
[Στην πραγματικότητα ο Ιούδας ποτέ δεν ζήτησε σημαντικό ποσό. Οι Φαρισαίοι έδωσαν 30 αργύρια γιατί κατάλαβαν την φιλαργυρία του και ήθελαν να έχει περισσότερο ζήλο]
Το σχετικά μικρό ποσό, 30 αργύρια, αλλά και η πρόταση τί θέλετέ μοι δοῦναι, καὶ ἐγὼ ὑμῖν παραδώσω αὐτόν; μετάφραση, τι θέλετε να μου δώσετε και εγώ θα σας τον παραδώσω, μας λέγει ότι ο Ιούδας μάλλον ήθελε να προλάβει μην τυχόν σκοτώσουν τον Ιησού και δεν βγάλει αυτός τίποτα, έτσι πούλησε τον Ιησού "όσο - όσο"!  
Οἱ δὲ ἔστησαν αὐτῷ τριάκοντα ἀργύρια, αυτοί του έδωσαν τριάντα αργύρια. Δεν γίνεται ούτε καν παζάρι. Στους Φαρισαίους είναι στον περίγυρο του χαρακτήρα του και τώρα δεν λέει ψευτοδικαιολογίες όπως, το κάνω για να μαζέψω 30 αργύρια για τους φτωχούς.
Ο Ιούδας πουλάει έναν που απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο σε επίπεδο που κανείς δεν είχε ποτέ κάνει μέχρι τότε ενώ ταυτόχρονα όχι μόνο δεν έχει έπαρση ή φιλαργυρία αλλά είναι υπόδειγμα ταπείνωσης. Τον πουλάει δε με φράση όμοια αγοράς που αναφέρεται σε σχεδόν άχρηστα. Δώσε ότι θες 
Ποιος δεν θα ήθελε να βοηθήσει έναν που θεραπεύει ασθενείς;  Όλοι.
Ποιος δεν θα ήθελε έστω να αφεθεί στην ησυχία του κάποιος σαν τον Ιησού; Όλοι.  
Ο Ιούδας όμως κοιτάζει πως να βγάλει λεφτά από τον Ιησού!  Είναι σαν κάποιος αντί να βοηθήσει, να κλέψει το πορτοφόλι από έναν που έχει λιποθυμήσει.
Από αυτό καταλαβαίνουμε ότι ο Ιούδας έχει ευθύνη όσο και οι Φαρισαίοι. 
Είναι όμως εντελώς προφανές το γεγονός ότι ο Ιούδας δεν κρατούσε τον Ιησού ώστε να τους τον παραδώσει, ούτε ήταν σε κάποια θέση ισχύος απέναντι στον Ιησού, ούτε ήταν σε κάποιο υψηλό αξίωμα ώστε να τον χρειάζονται οι Φαρισαίοι, ούτε μπορούσε να παγιδεύσει τον Ιησού, ούτε ο Ιησούς κρυβόταν και άρα ήταν αναγκαίος κάποιος να δώσει την θέση απόκρυψης, δίδασκε στο πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης, "κάθε μέρα είμαι στον ναό και διδάσκω και ήρθατε νύχτα;". Επιπλέον αυτοί ήδη είχαν κινήσει την μηχανή του κακού ώστε να εξοντώσουν. 
Ο Θωμάς που έχει μείνει στο μυαλό μας για τον ορθολογισμό του, αν δεν αγγίξω δεν πιστεύω, λίγο πριν την ανάσταση του Λαζάρου, την αιτία της γιορτής που ο Ιούδας τάχα ενδιαφέρθηκε για τους φτωχούς, επιδεικνύει μέγιστη αυταπάρνηση ανδρεία και αγάπη προς τον Ιησού, εἶπεν οὖν Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος τοῖς συμμαθηταῖς· ἄγωμεν καὶ ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν μετ᾿ αὐτοῦ. Δηλαδή: ο Χριστός είπε "πάμε στην Ιουδαία", οι μαθητές είπαν "αυτοί θέλουν να σε λιθοβολήσουν και θα πας εκεί;" Ο Χριστός απάντησε "κοιμήθηκε ο Λάζαρος, πάω να τον ξυπνήσω", τότε είπε ο Θωμάς, ο οποίος στα Ελληνικά λέγεται Δίδυμος, στους άλλους μαθητές, "πάμε και εμείς εκεί να πεθάνουμε μαζί του!"
Ο Θωμάς αυτός που στα Ελληνικά λέγεται Δίδυμος, Τεομά στα Αραμαϊκά, Δίδυμος στα Ελληνικά. Γιαχβέ στα Εβραϊκά Κύριος στα Ελληνικά. Ο Χριστός δεν ήρθε στην Γη σαν φιλόλογος, δεν ήρθε να μας μάθει κάποια ξένη γλώσσα, αλλά ήρθε να μας αποκαλύψει τον Θεό. Έτσι δεν έχει σημασία εάν πούμε Τεομά ή Δίδυμος, Θεός ή Γκόντ, αλλά σημασία έχει εάν αποδοθεί σωστά το νόημα των λόγων του Θεού ή έχουμε αίρεση. Η ίδια η Γραφή μεταφράζει τα ονόματα ή γράφει Θεός ή Κύριος αλλά οι μάρτυρες του Ιεχωβά λένε ότι εάν δεν αποκαλούμε τον Θεό Ιεχωβά θα πάμε στην κόλαση....
[Η φιλαργυρία του Ιούδα ήταν τέτοιου μεγέθους που έβαλε στο περιθώριο την πλήρη συναίσθηση των συνεπειών]
Παραλαβὼν πάλιν τοὺς δώδεκα ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν,
ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ
. Ο Χριστός μάζεψε τους αποστόλους και άρχισε να τους λέει αυτά που θα γίνουν στο μέλλον, πηγαίνουμε στα Ιεροσόλυμα και ο υιός του ανθρώπου θα παραδοθεί και θα θανατωθεί. Οι διώκτες λοιπόν είχαν σκοπό την δολοφονία του Ιησού, οι μαθητές το ήξεραν ξεκάθαρα και από ότι είδαμε δεν ήταν αναγκαίος ο Ιούδας στους διώκτες.  

Αναγκαίος όχι αλλά χρήσιμος ναι. 
Ο Ιούδας δεν μπορεί να παραδώσει κάτι που δεν έχει, παραδίδει όμως αυτό που έχει, την ιδιότητα του μαθητή. Βιάζεται να πάει με το μέρος των διωκτών, βιάζεται να γίνει ένα μέλος του σώματος του κακού. Θα πουλήσει την ιδιότητα ώστε να κατευναστεί ο όχλος, οικειοθελώς θα βοηθήσει το σώμα του κακού για την επίτευξη του ανίερου σκοπού.
Γνωρίζοντας όσο είναι δυνατόν τον χαρακτήρα του Ιούδα αλλά και την λανθασμένη αντίληψη περί αναμενόμενου Μεσσία που υπήρχε ανάμεσα στους Ισραηλίτες μπορεί να ειπωθεί ότι ο Ιούδας ίσως ακολούθησε τον Ιησού γιατί αποσκοπούσε σε αξιώματα τιμές και φυσικά χρήματα αλλά δεκάρα δεν έδινε για την πατρίδα. Δεν ήταν
άγιος αλλά ούτε σατανάς, μπορούσε όμως να γίνει κάτι στην πορεία.
Αυτή η λανθασμένη εντύπωση περί Μεσσία είναι και ο λόγος που ζήτησαν πρωτοκαθεδρίες και δύο άλλοι μαθητές, οι υιοί του Ζεβεδαίου, Ιάκωβος και Ιωάννης, οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. Διδάσκαλε θέλουμε να μας κάνεις κάτι. Τι θέλετε; Όταν ανεβείς στον θρόνο του Δαυίδ να είμαστε εμείς δεξιά και αριστερά σου.
[Γιατί δεν κίνησε ο Ιησούς καθόλου το ενδιαφέρον των Ρωμαϊκών λεγεώνων παρά το ότι μάζευε κόσμο και έλεγε τον εαυτό του Μεσσία;]
Οι Ισραηλίτες νόμιζαν τον Μεσσία ως επίγειο βασιλιά ο οποίος θα απελευθέρωνε και θα ανύψωνε το έθνος. Κάθε τόσο κάποιος προσπαθούσε να εναντιωθεί στην Ρώμη, αλλά ο Ιησούς δεν ήταν άλλος ένας επαναστάτης αυτού του στυλ, έτσι δεν είχε μεγάλο ενδιαφέρον για τους Ρωμαίους η δράση του. 
Ας δούμε την μαρτυρία του Γαμαλιήλ μέλους του Συνεδρίου: "Πριν από τον Χριστό παρουσιάστηκε ο Θευδάς, ο οποίος έλεγε ότι είναι τάχα κάποιος μεγάλος. Τον ακολούθησαν ως οπαδοί κάπου τετρακόσιοι άνθρωποι. Αλλά σκοτώθηκε και όλοι όσοι τον πίστεψαν διαλύθηκαν. Έπειτα από αυτόν παρουσιάσθηκε ο Ιούδας ο Γαλιλαίος κατά τις ημέρας που έγινε από τους Ρωμαίους η απογραφή, και τράβηξε με το μέρος του αρκετό λαό, αλλά και εκείνος θανατώθηκε και χάθηκε και όλοι όσοι τον υπάκουαν διασκορπίστηκαν.  
Και τώρα εγώ σας λέω, σταθείτε μακρυά από τους ανθρώπους αυτούς, αφήστε τους και μη απλώνετε επάνω τους τα χέρια σας. Διότι εάν αυτό που σχεδιάζουν ή το έργον που πράττουν προέρχεται εξ ανθρώπων, θα διαλυθεί μόνο του. Εάν όμως είναι εκ του Θεού, δεν μπορείτε εσείς να το καταστρέψετε. Σκεφτείτε επιπλέον μήπως γίνετε και θεομάχοι πολεμούντες τον Θεό και το έργο του."
Παρατηρήστε τα λόγια του Γαμαλιήλ διότι μας δίνουν χρήσιμα συμπεράσματα.
Οι προηγούμενοι ήταν σωτήρες εναντίων του Καίσαρα, ο Ιησούς όμως διέφερε κατά πολύ στην διδασκαλία αλλά και τον σκοπό. Εάν ο Ιησούς έλεγε και αυτός "πάμε να διώξουμε τους Ρωμαίους" όπως ο Θευδάς και ο Ιούδας Γαλιλαίος, το επιχείρημα του Γαμαλιήλ είναι σχετικά σωστό, αλλά τώρα είναι παράδοξο επειδή τα συστατικά είναι πολύ διαφορετικά.
Από την μια έχουμε αρχηγούς επανάστασης με κάποιους εκατοντάδες οπαδούς έναντι ενός με λίγους ακολούθους που μιλάνε για αγάπη, εγκαρτέρηση, συγχώρηση, ενώ δεν κάνουν απολύτως κανένα λόγο για επανάσταση αλλά έχουν αποκλειστικά θρησκευτική διδαχή. Οι Ρωμαϊκές λεγεώνες μάλλον θα αρέσκονταν στον Χριστό, όχι φυσικά γιατί αυτός δίδασκε το καλό και θεράπευε ασθένειες, αλλά γιατί η αντίδραση των Φαρισαίων εναντίων του και το γεγονός ότι ο Χριστός προσέλκυσε κόσμο ευνοεί το διαίρει και βασίλευε. Το πιθανότερο όμως είναι ότι οι λεγεώνες δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για άλλον ένα Ραββίνο που μιλούσε για τον Εβραϊκό θεό
και τον ακολουθούσαν 12 αγράμματοι ψαράδες.
Εδώ αυτό το γεγονός με τον Γαμαλιήλ είναι μετά την Σταύρωση. Μπορεί να φαίνεται ότι έχει εκπληρωθεί το κυριότερο μέρος του τελικού αποτελέσματος δηλαδή να έχει επέλθει ο θάνατος του αρχηγού και απομένει μόνο ο θάνατος των λιγοστών μαθητών του Ιησού αλλά τα συστατικά της υποθέσεως εδώ είναι εντελώς διαφορετικά.
Τα λόγια του Γαμαλιήλ μας δείχνουν ότι δεν μπορεί το επιχείρημα του να έχει αρχή του το "αφήστε τους μπορεί να είναι μια από τα ίδια". Ο Ιησούς καθόλου δεν ήταν επαναστάτης κατά της Ρώμης ενώ η
σκληρή κριτική που ασκούσε ήταν ενάντια στους Φαρισαίους.  
Ο Γαμαλιήλ στο δικαστήριο ενώ προβάλλει την ομοιότητα, στην πραγματικότητα καταδεικνύει σε εμάς την διαφορά. Το πιο πιθανόν είναι να είχε παρακολουθήσει το κήρυγμα και τα θαύματα Ιησού και επειδή είχε αγαθή διάθεση είχε αξιολογήσει σωστά ότι έβλεπε. Προφανώς δεν έχει την απαραίτητη ισχύ σε ψήφους ώστε να αφήσει ελεύθερους τους Αποστόλους όπως μπορούσε ο Πιλάτος, έτσι προσπαθεί να επηρεάσει, εν τέλει επιτυχώς, τα πράγματα προς όφελος των Αποστόλων. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι βλέπουμε κάτι όμοιο με το περιστατικό της συμβουλής του Αχιτόφελ.
Εδώ με αφορμή τα λόγια του Γαμαλιήλ "αφήστε και βλέπουμε" σκεφτόμαστε κάτι το οποίο αφορά διάφορους αυτόκλητους προφήτες που μας λένε συνέχεια ότι ο Αντίχριστος φτάνει σε 2, 3, 5 χρόνια. Είναι οι γνωστοί που μας λένε, τρεις έντεκα, τρεις δώδεκα, τρεις δεκαπέντε κι έντεκα. Δηλαδή μας λένε ότι υπολόγισαν την ώρα του Τέλους προσθαφαιρώντας ημερομηνίες, από την πτώση της Βαβυλώνας, από τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, από την ίδρυση του Ισραήλ, από ένα κεφάλαιο της Γραφής, από ένα κομήτη, από ένα όνειρο, από τον αφρό του φραπέ, όλων αυτών που λένε ότι η Εκκλησία κοιμάται και εκείνοι ήρθαν να μας ξυπνήσουν διότι φτάνει το Τέλος.
Εκείνος που μας το λέει ομοιάζει με τους υπόλοιπους αιρετικούς που πήραν ένα κομπιουτεράκι στο χέρι, και τι ανοησία, προσπάθησαν με αυτό ως πολιορκητικό κριό να παραβιάσουν τα Θεϊκά απόρρητα και να μάθουν πότε θα γίνει η Β' Παρουσία.
Οπότε σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ακούμε τα πονηρά που λένε, ότι ακόμη δεν ήρθε η ώρα που είπα, ας περιμένουμε να δούμε, και τα σχετικά παρόμοια. Αυτά είναι λόγια αγοράς για πώληση. Λόγια αγοράς χρόνου ώστε να προλάβουν πουλήσουν βιβλία με την "προφητεία" τους, λόγια αγοράς χρόνου στον οποίο θα κινδυνεύσουν συνάνθρωποι μας.  
Και εν τέλει λόγια αγοράς χρόνου για την πώληση του Αχρόνου. Πρέπει λοιπόν να απομακρυνόμαστε άμεσα και να ενημερώνουμε και τους συνανθρώπους μας για την πλάνη.
Αλλά αν και ο Ιησούς έλεγε ότι είναι ο Μεσσίας ποτέ δεν είπε στον Ιούδα ότι ήταν επίγειος βασιλιάς, ούτε μίλησε για ένοπλη επανάσταση. 
Και στον Πιλάτο ακόμη, με τον οποίον αντάλλαξαν μόνο μερικές προτάσεις, είπε ότι η βασιλεία του δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο, πόσο μάλλον σε έναν που ήταν μαζί τόσο καιρό.  Εάν έπλασε ο Ιούδας στο μυαλό του τον Ιησού ως επίγειο απελευθερωτή ήταν πρόβλημα του και αν ο Ιησούς είχε μια διαφορετική αντίληψη για το πως πρέπει να είναι ο Μεσσίας ήταν δικαίωμα του. Και μετά από τα εχέγγυα που έδωσε ο Ιησούς σίγουρα η άποψή του θα ήταν και η ερμηνεία εκλογής από τις διάφορες απόψεις περί του πως πραγματικά θα ήταν ο Μεσσίας.
Βέβαια με το κακό και πονηρό σκεπτικό που επιδεικνύουν Φαρισαίοι Ιούδας και οι λοιποί όμοιοι, ο Μεσσίας εν τέλει δεν θα ερχόταν για να απελευθερώσει το έθνος αλλά για να διορίσει διοικητή πόλεων, τώρα αντί ο Πιλάτος ο Ιούδας.
[Ο Μεσσίας αν ήταν όπως τον νόμιζαν οι Φαρισαίοι θα έπρεπε πρώτα να απελευθερώσει το έθνος από τους ίδιους]
Θα ερχόταν να αλλάξει και πλανητάρχη, αντί τον Καίσαρα τώρα τον Καΐάφα, να αλλάξει κατακτητή και υπόδουλους, αντί οι Ρωμαϊκές λεγεώνες η συμμορία του Αρχιερέα που πήγε να συλλάβει τον Ιησού. Κοιτάξτε περίτρανα αυτό το σκεπτικό όταν οι Φαρισαίοι μπροστά στον Σταυρό λένε ας κατέβει και εμείς θα τον πιστέψουμε. Αλλά εάν κατέβαινε ο Ιησούς το επόμενο που θα έπρεπε να γινόταν θα ήταν να ανέβουν αυτοί, αυτό υπαγορεύει το σκεπτικό τους. Αν κατέβαινε από τον Σταυρό αυτό δεν θα συντελούσε κάποια εσωτερική αλλαγή στους Φαρισαίους, θα παρέμεναν απατεώνες δολοφόνοι και διώκτες του καλού
Ο Ιησούς θα κατέβαινε θα συνέχιζε να λέει ότι έλεγε και να κάνει καλά ανθρώπους και η επόμενη σκηνή θα ήταν, ας σώσει το κεφάλι του από το σπαθί του δημίου για να τον πιστέψουμε. Ότι γινόταν στους μάρτυρες που θαυματουργικά γίνονταν καλά ή απόφευγαν τον θάνατο από βασανιστήρια. Οπότε το σκεπτικό τους απαιτεί αναγκαστικά, ταυτόχρονα με την κατάβαση από τον σταυρό του Ιησού την ανάβαση αυτών! Παραλογίζονται, δεν ξέρουν τι ζητούν, αλλά μας δίνουν ξεκάθαρα το είδος ανθρώπων που ήταν.
Τι είδους άνθρωπος είναι ένας που θέλει να σκοτώσει τον Λάζαρο ή ζητάει να σκοτώσει έναν που κάνει καλά ασθενείς απλά για να κρατήσει την καρέκλα; Ο Χριστός τους απέδειξε εξαιρετικά καλά και επανειλημμένα ότι δεν μπορούσαν να στηρίξουν θρησκευτικές κατηγορίες βλασφημίας επάνω του ή να πουν ότι είναι εκ Διαβόλου. Εν τέλει σταμάτησαν ακόμη και να τον ρωτούν με ερωτήσεις παγίδες οὐδεὶς οὐκέτι ἐτόλμα αὐτὸν ἐπερωτῆσαι
Άρα ο Ιησούς μόνο ως ιατρός, χωρίς να ληφθούν υπόψιν τα υψηλά νοήματα των λόγων που έλεγε, θα ήταν μέγα κόσμημα για τον λαό τους, έναν λαό τον οποίο ο Πιλάτος ως Ρωμαίος περιφρονεί.
Το θέμα λοιπόν είναι ότι δεκάρα τσακιστή δεν έδιναν ούτε για την πατρίδα, ούτε για την πίστη. Εάν έλεγε ο Ιησούς στον Μυστικό Δείπνο πάμε Ιούδα στην Ρώμη, θα κάνω θαύμα να γίνουμε Ρωμαίοι πολίτες και θα σου δώσω και δέκα πιθάρια χρυσό να κάνεις την μεγάλη ζωή, θα έμπαινε στο καράβι για Ρώμη πριν καν μπει ο ίδιος ο Ιησούς. Οπότε δεν έχει δικαιολογία να πει ότι ο Ιησούς δεν ήταν ο Μεσσίας που θα απελευθερώσει το έθνος και εγώ νευρίασα, απογοητεύτηκα, λυπήθηκα. Εξάλλου ο Ιησούς ότι και εάν έλεγε εφόσον έκανε καλά τόσους ανθρώπους επιδεικνύοντας αφιλάργυρη και ταπεινή στάση σίγουρα θα άξιζε να ζει μέχρι τα βαθιά γεράματα, ούτε σκέψη να πεθάνει.  
Οι μαθητές είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι είχαν μάθει τον χαρακτήρα του Ιούδα νωρίτερα, αφενός ήταν μέρα νύχτα μαζί και αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθεις κάποιον, αφετέρου ο Ιούδας δεν έκρυβε και τόσο την φιλαργυρία του. Εκτός αυτού μετά το περιστατικό του Μυστικού Δείπνου είχαν τώρα γνώση ότι αυτός είναι προδότης. Ο Ιησούς είπε ότι αυτός που θα τον προδώσει είναι εκείνος που βούτηξε μαζί του το ψωμί στον ζωμό. Αμέσως μετά από αυτά τα λόγια αναφέρει "συ είπας" στην απάντηση του Ιούδα μήπως είμαι εγώ. Συ είπας που σημαίνει, όπως τα λες είναι, εσύ είσαι ο προδότης. Αργότερα όταν ήταν να τον προδώσει στον κήπο της Γεθσημανή βάδισε προς τον Χριστό "ευθέως" όπως λέει η Γραφή. Δηλαδή χωρίς κανένα ενδοιασμό ή δειλία έδειξε στους στρατιώτες τον Ιησού. Η απάντηση από μέσα του στον Μυστικό Δείπνο προφανώς ήταν: ότι και να λες εγώ θα σε προδώσω. Δηλαδή υπάρχει μια πορεία στον Ιούδα από το κακό στο χειρότερο και εν τέλει μια διαβολοποίηση του Ιούδα, γίνεται σατανάς.
[Ποια η χρησιμότητα του Ιούδα στους Φαρισαίους;]
Αλλά γιατί χρειαζόταν ο Ιούδας εκείνη την νύχτα που πήγαν να συλλάβουν τον Ιησού ώστε να τους τον υποδείξει στον κήπο της Γεθσημανή; Ήταν νύχτα μεν αλλά σίγουρα δεν ήταν αυτό η αιτία. Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν τα σημερινά μέσα όπου η φωτογραφία κάποιου κάνει τον γύρο του κόσμου σε δευτερόλεπτα. Επιπλέον τους Ρωμαίους στρατιώτες, οι οποίοι ήταν μαζί με τα τσιράκια των Φαρισαίων, το τελευταίο πράγμα που θα τους απασχολούσε ήταν το να επισκεφτούν κάποιον για τον οποίον είχαν, ίσως και όχι, ακούσει ότι διδάσκει την Τορά και θεραπεύει αρρώστους.
Οι λεγεωνάριοι μάλλον δεν θα απασχολούνταν καν να ερευνήσουν εάν αυτός ο νεοφανής για τον οποίον άκουσαν είναι πραγματικά διαφορετικός ή είναι άλλος ένας από τους πολλούς που κάνουν "θαύματα". Είμαστε σε μια εποχή που η κάθε πόλη ή μάλλον η κάθε γειτονιά, είχε τον μάντη και τον "θαυματουργό" της με τα γιατροσόφια του και αυτό είναι μια τροχοπέδη.  
Όπως και σήμερα έτσι και τότε υπήρχε αφθονία δήθεν θεϊκών διδασκάλων, προφητών, θεραπευτών. Επιπλέον εκείνη την εποχή ήταν το Νομικό Πάσχα και στην Ιερουσαλήμ βρισκόταν μεγάλο πλήθος προσκυνητών. Έτσι οι λεγεωνάριοι δεν θα γνώριζαν ποιος είναι ο Ιησούς ή δεν θα γνώριζαν που είναι ο Ιησούς, ή το πιο πιθανόν και τα δύο. Ο Χριστός δεν κρυβόταν, όταν έρχονται τους λέει ήρθατε νύχτα ενώ όλη ημέρα είμαι στον Ναό και διδάσκω, καθ᾿ ἡμέραν πρὸς ὑμᾶς ἐκαθεζόμην διδάσκων ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ οὐκ ἐκρατήσατέ με. Οπότε όταν έφτασαν δεν θα ήξεραν ποιος από όλους αυτούς που είναι μπροστά τους είναι εκείνος που πήραν διαταγή για να συλλάβουν αν γινόταν κάποιο επεισόδιο. Ένας λόγος λοιπόν, ασήμαντος, που ο Ιούδας χρειαζόταν στους Φαρισαίους ήταν αυτός, να οδηγήσει προς τον Ιησού τους λεγεωνάριους.
Ο κυριότερος λόγος που χρειαζόταν ο Ιούδας ήταν ώστε να δουν οι άνθρωποι ότι ένας μαθητής είναι επικεφαλής του όχλου ώστε να έχουμε έπειτα τα επιχειρήματα που αναφέρθηκαν πριν. Τώρα θα έχουμε από τους Φαρισαίους επιπλέον επιχειρήματα όπως, ακόμη και ο μαθητής του που βλέπατε συνέχεια μαζί κατάλαβε ότι είναι απατεώνας, μετανοήστε σαν αυτόν, φύγετε από τον τσαρλατάνο, κατήγορος του είναι ο ίδιος του ο μαθητής, και τα λοιπά.
Είναι ολοφάνερο ότι ο Ιούδας ενεργεί με σχέδιο, ψυχρά και εντελώς απάνθρωπα.
Στον κήπο της Γεθσημανή πήγαν να πιάσουν τον Ιησού πολλοί άνθρωποι των αρχιερέων αλλά για παν ενδεχόμενο υπήρχαν και Ρωμαίοι λεγεωνάριοι. Προφανώς οι μπροστάρηδες ήταν οι ορισμένοι ως πιο κατάλληλοι ώστε να μπορούν να συλλάβουν κάποιον.
Ο Ιησούς προχωρά προς το μέρος τους και τους ρωτάει. Ποιόν ζητάτε; τον Ιησού τον Ναζωραίο του απαντούν, τους λέει εγώ είμαι. Ταυτόχρονα με την απάντηση αυτοί οπισθοχωρούν και πέφτουν κάτω. Ενδεχομένως το άκτιστο φως που φάνηκε στην Μεταμόρφωση και έριξε τους μαθητές στο έδαφος δρα και εδώ, ο Χριστός αφήνει να φανεί η Θεϊκή του δύναμη. Μετά από αυτό η συμμορία προφανώς είναι σαστισμένη και έτσι μένει στην θέση της. Ο Ιησούς ρωτάει για δεύτερη φορά ποιόν ζητάτε; Αυτοί του απαντούν ξανά το ίδιο, ζητάμε τον Ιησού τον Ναζωραίο, ο Ιησούς λέει, σας είπα ότι εγώ είμαι, εμένα ζητάτε, αφήστε τους άλλους να φύγουν. Αυτά τα λόγια προφανώς καθησυχάζουν τους αντιπάλους ή καλύτερα καθησυχάζουν
έναν από αυτούς, νομίζει ότι δείχνουν αδυναμία χειρισμού της κατάστασης, κάποιος πλησιάζει και πιάνει τον Ιησού. Ο Πέτρος που είναι δίπλα μόλις το βλέπει κινείται ενάντια σε αυτόν, το όνομα του Μάλχος. Ο λόγος που επιλέχθηκε ο Μάλχος είναι διότι έκανε κίνηση και έπιασε τον Χριστό, ενδεχομένως ήταν το αρχιτσιράκι, ο διευθυντής του αγήματος που έδινε τις εντολές, πάντως είναι σχεδόν βέβαιο ότι έδρασε πιάνοντας τον Ιησού όταν είδε τους αναποφάσιστους από το πέσιμο μπράβους στους οποίους ορθώς το αφήστε τους άλλους να φύγουν είχε συνέχεια για να μην φρίξουν βλέποντας αυτά που θα σας κάνω. Ο Μάλχος δεν πάει αμέσως αλλά κάνει κίνηση μετά τα λόγια του Ιησού, αφήστε τους άλλους.
Ο Ιούδας είναι εκεί για άλλο σκοπό η απλή παρουσία του πιο δίπλα αρκεί, έτσι ο Μάλχος ως αρχηγός, αλλά κυρίως έχοντας πιάσει τον Ιησού, είναι σαφώς ο στόχος εκλογής
[Ο ψαράς Πέτρος ενάντια σε έμπειρους αντιπάλους 30 και παραπάνω προς έναν σε εποχή σπαθιών. Από έτοιμος για σίγουρο θάνατο αρνείται μπροστά σε ένα παιδί. Μόνο η βοήθεια του Θεού ανεβάζει πνευματικά τον άνθρωπο]
Ο Πέτρος βγάζει μια μάχαιρα, που πρέπει να εννοηθεί ως σπαθί ικανών διαστάσεων και κινείται ενάντια στον Μάλχο. Από την περιγραφή φαίνεται ικανός αριθμός αντιπάλων και ότι αυτοί είναι οπλισμένοι, ὄχλος πολὺς μετὰ μαχαιρῶν καὶ ξύλων. Ο μαθητής ως ψαράς προφανώς δεν έχει στρατιωτική εκπαίδευση έτσι δεν καταφέρνει και πολλά, αντιθέτως ο Μάλχος δεν αποκλείεται να είχε πείρα από τέτοιες βρώμικες υποθέσεις... Το χτύπημα μάλλον θα ήταν αργό και άτεχνο έτσι ο μάλλον έμπειρος Μάλχος το αποφεύγει. Το αποφεύγει
όμως με σχετική επιτυχία, η μάχαιρα του κόβει το δεξί αυτί.
Δεν είναι όμως και εντελώς αποτυχία για τον Πέτρο διότι του κόβει το "άλλο αυτί" του γνωμικού, τον βγαινάκη. Ήταν αυτό από το οποίο βγήκε το μήνυμα που συγκράτησαν οι μπράβοι με το πέσιμο και παρέμεναν στην θέση τους κλαρίνο. Όχλος και στρατιώτες δεν ενεργούν ενώ έχει γίνει κίνηση επίθεσης από τους αντιπάλους και τραυματισμός. Αναμενόμενο αφού αφενός είχε προηγηθεί η πτώση και αφετέρου ο Ιησούς εξέπεμπε δύναμη. Ο Πέτρος δείχνει ανδρεία, δεν νόμιζε ότι ο Ιησούς θα κάνει θαύμα, ξεκάθαρα του είχε πει ότι πρόκειται να πεθάνει.
Σε αυτήν την στιγμή ο Ιησούς πιάνει από κάτω και συγκολλά το αυτί του Μάλχου ώστε όσοι είχαν αυτιά να ακούσουν να ακούσουν, έπειτα αρχίζει να μιλάει στον Πέτρο λέγοντας του όσοι χρησιμοποιήσουν μαχαίρι κατά του πλησίον θα πεθάνουν με μαχαίρι και ότι θα μπορούσε να παρατάξει δώδεκα λεγεώνες αγγέλων για την προστασία τους.
Λόγος παράδοξος με την πρώτη ματιά, τι θα του προσέφεραν οι άγγελοι; 
Είναι προφανές ότι αυτός που συγκολλά μέλη μπορεί να τα κόψει κιόλας, άρα δεν χρειάζεται αγγέλους για να τον γλυτώσουν. Πόσο μάλλον να τον γλυτώσουν από κάποιους ανύπαρκτους, ήδη έπεσαν φαρδιά πλατιά κάτω χωρίς καν να τους ακουμπήσει, ο δε Μάλχος μπορεί με περισσή ευκολία αντί να λάβει πίσω το αυτί του, να λάβει για βραβείο της τόλμης του θεϊκές ιδιότητες. Όπως το να βρίσκεται σε πολλά διαφορετικά μέρη ταυτόχρονα, από λίγος σε κάθε ένα. Πλέον των προηγούμενων ένας άγγελος θα ήταν υπεραρκετός για να σκοτώσει όχι έναν αλλά αρκετές χιλιάδες Μάλχους.
Γιατί λοιπόν λέει ο Χριστός για αγγέλους; Θα δούμε στο τέλος.
Τελικά ο Ιησούς οικειοθελώς παραδίδεται και συλλαμβάνεται ενώ οι μαθητές διασκορπίζονται. Ο Πέτρος ακολουθούσε από μακριά όχλο και Ιησού μέχρι που όλοι πήγαν στο προαύλιο του σπιτιού του αρχιερέα. Καθόταν μαζί με τους υπηρέτες για να δει τι θα γινόταν, σίγουρα ρισκάρει εν γνώση του αφού είναι με τον Ιησού ενώ επιπλέον φάνηκε επιθετικός πριν.
Μέχρι εδώ ο Πέτρος δείχνει μια ανδρεία αλλά σε σύντομο χρονικό διάστημα αρνείται τρεις φορές τον Χριστό. Ενώ ο Ιησούς έχει μεταφερθεί για ανάκριση ο Πέτρος κάθεται έξω από το οίκημα. Ο Ιωάννης ως γνωστός του αρχιερέα ήταν μέσα και βγαίνει λέγοντας να αφήσουν να περάσει ο Πέτρος, η θυρωρός, μια μικρή υπηρέτρια, του λέει "και εσύ ήσουν μαζί με τον Ιησού", αυτός αρνείται λέγοντας δεν είμαι. Μετά από αυτήν, την πρώτη άρνηση, ο Πέτρος προχωράει, πηγαίνει σε μια φωτιά που είχαν ανάψει για να ζεσταθούν. Εκεί τον βλέπει είτε η ίδια είτε κάποια άλλη υπηρέτρια η οποία λέγει σε κάποιον ή κάποιους εκεί ότι ο Πέτρος ήταν με τον Ιησού. Η προφορά του, χαρακτηριστική Γαλιλαίου, μαζί με τα λόγια της υπηρέτριας κάνουν την ομήγυρη να πει "και εσύ μαζί του θα είσαι".
Ο Πέτρος αρνείται δεύτερη φορά και κάποιος από την συμμορία του Μάλχου του μιλάει έντονα λέγοντας του ότι τον είχε δει με τον Ιησού στον κήπο, ο Πέτρος αρνείται τρίτη φορά. Ο Πέτρος έχει αναμειχθεί με τους υπηρέτες έξω από το σπίτι αλλά και μετά μέσα στην αυλή ώστε να δίνει την εντύπωση ότι δεν έχει σχέση με τον Ιησού.
[Ο Πιλάτος επιδεικνύει ατολμία και πρωτοφανή ανοησία]
Τελικώς ο Ιησούς οδηγείται στον Πιλάτο. Ο Πιλάτος είναι άτολμος να αποδώσει δικαιοσύνη ερχόμενος μπροστά σε γεγονότα προσχεδιασμένα. Προσπαθεί απολύτως βλακωδώς να καταφύγει στην ανύπαρκτη ανθρωπιά των Φαρισαίων ώστε να γλυτώσει τον Χριστό. Το επιχείρημα συντίθεται όχι μόνο από τον ανηλεώς μαστιγωμένο Χριστό αλλά και από τον γελοιοποιημένο με χλαμύδα και ακάνθινο στεφάνι Χριστό. Ποταπές σκέψεις ενός υψηλά ιστάμενου. Ιδού ο άνθρωπος! Και ιδού ο απάνθρωπος. Εξαιρετικά αδίκως στέλνει στο φοβερό μαρτύριο του μαστιγώματος τον Χριστό το οποίο από μόνο του ήταν ικανό να θανατώσει. Εφόσον περίμενε να κατασιγαστούν βλέποντας τον ανηλεώς δαρμένο Ιησού, ο ίδιος βλέποντας τον Ιησού μέσα στα αίματα γιατί δεν επέδειξε την ανθρωπιά που ζητούσε από τους άλλους; Οι στρατιώτες φόρεσαν στον Ιησού εξευτελίζοντας τον χλαμύδα και ακάνθινο στεφάνι ενώ ο Πιλάτος πριν του είχε απαντήσει "τι είναι αλήθεια;" και αμέσως έφυγε να πάει στους Φαρισαίους.  
Τί ἐστιν ἀλήθεια; και αποχώρηση. 
Δηλαδή ο λόγος και η πράξη αποχώρησης λένε το εξής, ρέχα γύρευε τι είναι αλήθεια.... εξάλλου εσύ είσαι ο τελευταίος που θα μπορέσει να φιλοσοφήσει για μου πει".  
Δηλαδή ουσιαστικά απαντάει, τι λέει αυτός τώρα....  Γιατί δεν θύμωσε εφόσον επέμεναν οι Φαρισαίοι στο να πεθάνει κάποιος που φαινόταν εντελώς αθώος για αυτά που τον κατηγορούσαν, δηλαδή ότι υποκινεί επανάσταση; Σίγουρα θα μπορούσε να οργιστεί με την στάση των Φαρισαίων απέναντι σε ένα άτομο που του φαινόταν ότι ξεκάθαρα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με όσα του καταμαρτυρούν, εξάλλου είχε πει αρκετές φορές ότι δεν έβρισκε κάτι το μεμπτό στον Ιησού.
Συνεχίζοντας να επιδεικνύει αλογία λέει για έθιμο απελευθέρωσης κρατουμένων και ούτε μια σκέψη "σωστή" δεν κάνει μήπως και πετύχει να απελευθερώσει τον Ιησού με πλάγια μέσα αφού δεν έχει την τόλμη. Όπως έστειλε επίτηδες τον Ιησού στον Ηρώδη όταν άκουσε ότι κατάγεται από την περιοχή δικαιοδοσίας του για να ξεφορτωθεί ο ίδιος την υπόθεση, θα μπορούσε να κερδίσει χρόνο και με κάποιο τέχνασμα να αποφύγει να τον θανατώσει. Ο Πιλάτος αποζητάει να απελευθερώσει τον Χριστό με απεγνωσμένες αλλά εντελώς ανόητες και απαράδεκτες προσπάθειες ενώ τελικώς εφόσον δεν έχει την ηθική δύναμη να πράξει το σωστό διότι
τον περιορίζει η φιλαυτία του και η δίψα για την επίγεια θέση δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε κάτι εντός εισαγωγικών έξυπνο για να το καταφέρει. Επιπλέον το όλο θέμα του φαίνεται σαν άλλη μια ενοχλητική υπόθεση βλέπε παραξενιά των ανάξιων προσοχής Ιουδαίων. Μήτι ἐγὼ ᾿Ιουδαῖός εἰμι; τὸ ἔθνος τὸ σὸν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί· τί ἐποίησας; Χριστός: Μόνος σου ερεύνησες τις κατηγορίες ή απλά άκουσες ότι σου είπαν οι άλλοι για εμένα; Πιλάτος: Μήπως είμαι Ιουδαίος εγώ; Το έθνος σου και οι αρχιερείς σε παρέδωσαν σε εμένα. Λέγε, τι έκανες;
Επίδειξη δύναμης ενός διοικητή που φέρει την ζηλευτή ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη και ο οποίος θεωρεί ανάξιους μεγάλης προσοχής τους Ιουδαίους και τις υποθέσεις τους, ἀπεκρίθη τε ὁ χιλίαρχος· ἐγὼ πολλοῦ κεφαλαίου τὴν πολιτείαν ταύτην ἐκτησάμην. ὁ δὲ Παῦλος ἔφη· ἐγὼ δὲ καὶ γεγέννημαι
. εὐθέως οὖν ἀπέστησαν ἀπ᾿ αὐτοῦ οἱ μέλλοντες αὐτὸν ἀνετάζειν· καὶ ὁ χιλίαρχος δὲ ἐφοβήθη ἐπιγνοὺς ὅτι Ῥωμαῖός ἐστι, καὶ ὅτι ἦν αὐτὸν δεδεκώς. Πραξ. 22,28-29 Είπε ο εκατόνταρχος στον χιλίαρχο: πρόσεξε γιατί αυτός που έχεις μπουζουριάσει είναι Ρωμαίος πολίτης. Πήγε ο χιλίαρχος και ρώτησε τον Παύλο: Τι μου είπαν; Ρωμαίος πολίτης είσαι; Εγώ με πολλά χρήματα αγόρασα το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη. Ο Παύλος απάντησε: εγώ έχω γεννηθεί Ρωμαίος πολίτης. Μόλις το άκουσαν απομακρύνθηκαν αμέσως αυτοί που είχαν ετοιμαστεί να τον ανακρίνουν αλλά και ο χιλίαρχος φοβήθηκε. Ήταν βλέπετε υπήκοος ενός κράτους που σεβόταν τον εαυτό του.
Ο Χριστός αναγνωρίζει ελαφρυντικά στον Πιλάτο, τον κρίνει μόνο για την ατολμία του στην απόδοση δικαιοσύνης, ενώ αναφέρει ότι αυτοί που του τον παραδίδουν έχουν μεγαλύτερη αμαρτία. Απεκρίθη Ἰησοῦς· οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ᾿ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει.
Στους βαλτούς που εμφανίζονταν ως όχλος έξω από το Ρωμαϊκό διοικητήριο για να δημιουργήσουν πίεση πολλά και διάφορα, αλλά και το χαρτί του Ιούδα, θα παιζόταν ώστε περίεργοι και αναποφάσιστοι να πάνε με το μέρος τους. Oἱ δὲ περισσῶς ἔκραζον λέγοντες· σταυρωθήτω.
ἰδὼν δὲ ὁ Πιλᾶτος ὅτι οὐδὲν ὠφελεῖ, ἀλλὰ μᾶλλον θόρυβος γίνεται... Ματθ. 27,23-24 Ο Πιλάτος είπε "γιατί να σταυρωθεί; τι κακό έκανε;" Ο όχλος φώναζε ακόμη περισσότερο "να σταυρωθεί!". Βλέποντας ο Πιλάτος ότι δουλειά δεν κάνει αλλά μάλλον χειρότερα γίνονται τα πράγματα... ένιψε τας χείρας του. Από εξυπνάδα σε εξυπνάδα πήγαινε δηλαδή, από το κακό στο χειρότερο. Η όλη στιχομυθία μπορεί να ειπωθεί ακριβέστερα ως εξής, Πιλάτος: Γιατί να σταυρωθεί; τι κακό έκανε; Φαρισαίοι και βαλτοί έξω από το διοικητήριο: Να σταυρωθεί ειδάλλως θα σου φάει την θέση με την ιστορία που θα γίνει αν τολμήσεις. Πιλάτος: Να σταυρωθεί! Ο Πιλάτος πάει από το κακό στο χειρότερο, όμοια και ο Ιούδας. Ενώ οι υπόλοιποι μαθητές άρχιζαν σιγά σιγά και γίνονταν όμοιοι με τον διδάσκαλο και προχωρούσαν από το καλό στο καλύτερο, αυτός ήταν παγιωμένος προς το κακό, προχωρούσε από το κακό, στο χειρότερο, στο χείριστο. 
[Η μεταμέλεια Ιούδα ήταν ότι μετάνιωσε
τον συγκεκριμένο τρόπο προδοσίας]
Πολλά έχουν ειπωθεί για τον Ιούδα εάν ήταν ένα πιόνι του Ιησού ή ένας "φίλος" του Ιησού, ένας με εξέχοντα ρόλο, αφού κάποιος έπρεπε να προδώσει τον Ιησού. Από ότι είναι φανερό ο Ιούδας δεν είναι απολύτως απαραίτητος ώστε να παραδοθεί ή να σταυρωθεί ο Ιησούς, η παράταξη του κακού με αρχηγό τον Διάβολο κινεί την όλη υπόθεση ενώ ο Ιούδας βιάζεται να μπει σε αυτήν για να οικονομήσει ότι μερίδιο μπορεί από την όλη ιστορία. Το μερίδιο των Φαρισαίων ήταν αυτό που κρατούσαν ήδη και κινδύνευαν να απολέσουν εάν ο λαός ανέβαζε στην θέση τους τον Ιησού.
Τα στοιχεία του χαρακτήρα του Ιούδα μας παρέχουν σημαντικά συμπεράσματα. 
Ένα συμπέρασμα είναι ότι αφού ο Ιούδας μεταμελήθηκε αυτό σημαίνει ότι ήξερε ότι είχε την δυνατότητα να πράξει και αλλιώς. Δηλαδή καταπίπτουν οι θεωρίες ότι ήταν συνεργός του Ιησού, ο χρησιμότερος μαθητής και τα λοιπά ομοίου σκεπτικού.
Η μεταμέλεια του Ιούδα δείχνει την ελευθερία βουλήσεως του, ενώ από αυτό έχουμε και επόμενο συμπέρασμα το οποίο είναι ότι η πρόγνωση του Θεού δεν σημαίνει προορισμός. 
Ο Θεός ως άχρονος προγνωρίζει αλλά δεν ορίζει. Το πράγμα σε ανθρώπινο επίπεδο ομοιάζει με το εξής παράδειγμα, κάποιος ταξιδιώτης που πάει μπροστά στον χρόνο βλέπει ότι θα υπάρξει ένα συγκεκριμένο γεγονός. Όταν πηγαίνει πίσω στον χρόνο κάνει αναφορά σε αυτό που είδε. Ο ταξιδιώτης προείπε το συγκεκριμένο γεγονός επειδή αυτό το συγκεκριμένο γεγονός πραγματοποιήθηκε με την ελεύθερη βούληση αυτού που διάλεξε να κάνει αυτό το πράγμα, εάν κάτι άλλο γινόταν αυτό το άλλο θα έλεγε ο χρονοταξιδιώτης.
Στην μεταμέλεια του Ιούδα βλέπουμε ότι αυτός ήταν απόλυτα ελεύθερος και δεν ήταν ένα άβουλο πιόνι ή συνεργάτης του Ιησού στην επίγεια πορεία του. Ο Ιούδας γνωρίζει πολύ καλά ότι θα μπορούσε να πράξει και αλλιώς, μεταμελήθηκε από την επιλογή του. 
Είναι ελεύθερος στην βούληση ασχέτως εάν οι επιλογές του κατευθύνονται από τον εγωισμό και την φιλαργυρία. Αλλά ο Ιούδας εκεί που έχει περιέλθει έχει κάνει εαυτόν ανεπίδεκτο του ελέους του Χριστού και θα χρειαζόταν η καταστροφή της βουλήσεως του για να μετανοήσει.
Οι επιλογές του και οι πράξεις του σε όλα τα σημεία κατευθύνονταν από ποταπά κίνητρα. Είναι φανερό όμως ότι υπήρξε μεταμέλεια, τι είδους ήταν αυτή και από τι κινήθηκε;  
Η μεταμέλεια του Ιούδα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια απόρροια ανεξέλεγκτων εξελίξεων. Δηλαδή ο Ιούδας ξέροντας την όλη ιστορία από την αρχή δεν περίμενε ότι οι διώκτες θα πουν στον Χριστό, φύγε από την πόλη, μην σε ξαναδούμε μπροστά μας ή ότι θα του έδιναν μερικές με το μαστίγιο και θα ικανοποιούνταν, όπως ανόητα σκέφτηκε για το τελευταίο ο Πιλάτος.
Ήταν εντελώς ξεκάθαρο στους μαθητές ότι μόνο ο θάνατος του Ιησού ήταν ο σκοπός των αντιπάλων. Είδαμε ότι ο Θωμάς είπε στους άλλους αποστόλους πάμε να πεθάνουμε μαζί του, αυτό προστιθέμενο στις απόπειρες λιθοβόλησης, πετάγματος από ύψος, κάνει φανερό ότι ο Ιούδας δεν περίμενε διαφορετικό αποτέλεσμα παρά τον θάνατο του Ιησού. Δεν μπορεί να χαρακτηριστεί απόρροια
ανεξέλεγκτων εξελίξεων από ενέργεια που είχε πρόθεση υπηρεσία προς το έθνος. Δηλαδή ο Ιούδας νόμισε ότι αν σκότωναν τον Ιησού μπορεί να γινόταν επανάσταση και κάτι να έβγαινε, ο Χριστός δεν δίδαξε ένοπλη πάλη για την επικράτηση της διδαχής και η ιστορία που θα γινόταν μάλλον θα ήταν ένας εμφύλιος. Το να νόμισε ότι είναι προδότης της ιδέας του Μεσσία και άνθρωπος των Ρωμαίων θα ήταν έως και κωμικό να το σκεφτεί κάποιος, ο Ιούδας έτσι όπως κινείται δείχνει ότι ενδιαφερόταν περί πάρτης και όχι πάτρης. Είναι όμως λογικό επόμενο ότι δεν θα ήταν δυνατόν να περιμένει ότι θα τον εξυψώσουν ούτε οι πιστοί ούτε οι Φαρισαίοι.
Ο χαρακτήρας του Ιούδα μας κάνει να σκεφτούμε ότι δυστυχώς αν και ομολόγησε με τα χείλη ότι παρέδωσε αίμα αθώου η πραγματικότητα είναι ότι με την ζωή του και την καρδιά του ομολογούσε ότι μεταμελήθηκε επειδή πρόδωσε με τον συγκεκριμένο τρόπο τον Ιησού και σκεφτόταν ότι κάπως αλλιώς έπρεπε να προδώσει τον Χριστό. Εξάλλου έχουμε την λέξη μεταμέλεια και όχι μετάνοια.
Ο Ιούδας θα σκέφτηκε ότι
κάπως αλλιώς θα έπρεπε να είχε διαπράξει την προδοσία ώστε να πάρει τα λεφτά αλλά μην πέσει επάνω του το βάρος και η ρετσινιά του προδότη. Επί παραδείγματι θα σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να λάβει κάποιο ποσό ώστε απλά να ρουφιανεύει τον Ιησού για το που πηγαίνει και τι λέει ή θα σκέφτηκε ότι ίσως ήταν καλύτερα να καθίσει μέχρι τέλους ώστε ως κλέπτης να βγάλει από το ταμείο ότι, λίγο ή πολύ, μπορούσε
Ίσως έβγαζε λιγότερα αλλά η διαφορά από τα 30 αργύρια θα ήταν το τίμημα που θα πλήρωνε για να μην του βγει το όνομα ή να μην έρθει στην κατάσταση που ήρθε, αφού τώρα δεν θα τον θέλει κανείς από τις δύο πλευρές.
Τα στοιχεία μας δείχνουν ότι αυτή ήταν η μεταμέλεια του, ο τρόπος προδοσίας.
Έτσι τα χρήματα και οι Φαρισαίοι είναι κατ' επέκταση και το κέντρο της μεταμέλειας του.
Αυτό φαίνεται όταν πάει να ομολογήσει στους ενόχους αντί στον αθώο που πρόδωσε, αλλά και στην πράξη του να πετάξει τα αργύρια λες και αυτά φταίνε για την προδοσία και τώρα εάν τα πετάξει θα φύγει από πάνω του το βάρος της προδοσίας ενός αθώου.
Ο Ιούδας πετάει από επάνω του τα χρήματα αντί την προδοσία, πηγαίνει στους ένοχους αντί στον αθώο, λέγει ότι αμάρτησε όχι σε αυτόν που διέπραξε την αμαρτία αλλά στους άνομους, δεν επισκέπτεται τον σταυρωμένο αλλά στους σταυρωτές.
[Το κλασσικό τέλος του προδότη, δεν τον θέλει κανείς]
Όμως την προδοσία όλοι αγάπησαν, αλλά τον προδότη κανένας,
ή amare se proditionem, proditorem odisse που θα του έλεγε ο Πιλάτος. 
(Φιλείν μεν προδοσίαν, προδότην δε μισείν, Ιούλιος Καίσαρας)
Τώρα οι Φαρισαίοι σκότωσαν τον Ιησού και ο Ιούδας δεν έχει χρησιμότητα, θα προδώσει, θα κλέψει, θα..., και εμάς, οι δε πιστοί ίσως έλεγαν ντροπή σου ο Ιησούς δεν έκανε κάτι κακό σε είχε στην συνοδεία του και εσύ τον πρόδωσες και λοιπά
Ο Ιούδας θα απορριφθεί από ορισμένους πιστούς αλλά κυρίως μένει μόνος από τους "φίλους" του, πράγμα ξανά βέβαιο από τέτοιους φίλους. Όταν η αμαρτία σε οδηγεί, ενώ νομίζεις ότι ενεργείς σωστά ενεργείς σαν παρανοϊκός, ενώ νομίζεις ότι θα έρθεις σε καλύτερη θέση έρχεσαι σε χειρότερη.
Εμπρός στους σταυρωτές η φοβερή αλλά αναμενόμενη απάντηση έρχεται.   
Ήμαρτον παραδοὺς αἷμα ἀθῷον. Τί πρὸς ἡμᾶς; σὺ ὄψει. "Ήμαρτον παρέδωσα αίμα αθώο. Και τι μας ενδιαφέρει εμάς; να δεις τι θα κάνεις". Οι Φαρισαίοι δημοσίως δεν θα το έλεγαν αυτό αφού υποτίθεται θεωρούσαν τον Ιησού ένοχο.

Υπάρχει η περίπτωση της κυνικής ομολογίας, ένα κάλεσμα του Ιούδα στην πραγματικότητα, ώστε να εννοούν, καλά τόσα έκανες και τώρα που ήρθες σε αυτήν την κατάσταση δήθεν το κατάλαβες ότι προσπαθούσαμε να σκοτώσουμε έναν αθώο; Ίσως όμως λένε: Και τι μας νοιάζει εμάς; Εσένα λένε προδότη ενός αθώου οι πιστοί σε αυτόν.
Δεν είναι ξεκάθαρο τι εννοούν, όποιο και να είναι το νόημα πρόκειται για απάντηση γνήσιων εγκληματιών οι οποίοι αφήνουν στην τύχη του τον συνεργάτη τους.
 
Τα 3 χρόνια που δίδασκε ο Ιησούς όσοι έπαιρναν το μέρος τους ήταν άνθρωποι του Θεού, παιδιά Αβραάμ, μαθητές Μωυσή, καλώς έκαναν ότι έκαναν και λάμβαναν έπαινο. Αντιθέτως ο Χριστός φονευόταν ηθικώς κάθε ημέρα και ήταν, δαιμονισμένος (δαιμόνιον έχεις Ιω. 7,20), κρασοπότης (Για δείτε... άνθρωπος φαγάς και οινοπότης Ματθ. 11,19), σατανιστής (με την βοήθεια του Βεελζεβούλ κάνει θαύματα και βγάζει δαιμόνια Μαρκ. 3,22), γραφικός (χαχα λέει ότι θα χτίσει τον Ναό σε 3 ημέρες, εμάς μας πήρε 46 χρόνια, ενώ ο Χριστός έκανε μεταφορά), άνομος και δάσκαλος της ανομίας (αυτά που κάνουν οι μαθητές σου δεν επιτρέπονται το Σάββατο Ματθ. 12,2. Σάββατο τα κάνεις αυτά;), τσαρλατάνος (για κάνε μας ένα θαύμα εξ ουρανού Ματθ. 16,1), φίλος των κλεφτών και ανήθικων (φίλος τελωνών και αμαρτωλών Λουκ. 7,34), αξιοπεριφρόνητος, όποιος τον πιστεύει ανόητος γελοίος, (ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον: "εσύ είσαι μαθητής εκείνου, εμείς όμως του Μωυσή" Ιωαν. 9,28), τρελός (από τις συκοφαντίες οι λεγεωνάριοι του φόρεσαν "βασιλική" χλαμύδα έβαλαν αγκάθινο στεφάνι, έπαιζαν τυφλόμυγα πες προφήτη ποιος σε βάρεσε, Πιλάτε έκανες λάθος στην ταμπέλα, προσέθεσε πριν το "ο Βασιλιάς των Ιουδαίων" το "αυτός είπε"), φαγάς, βλάσφημος, αμαρτωλός, και τόσα άλλα, τώρα όμως τίποτα από αυτά δεν ακούγεται.... Ο Ιούδας, δεν είσαι θεοσεβής που υπηρέτησες τον Θεό και ας έχεις μια κρίση, ούτε ο Ιησούς, ήταν δαιμονισμένος και άνομος αλλά χρειάζεται λίγη ηρεμία και χρόνος και θα το καταλάβεις. Στην βράση κολλάει το σχοινί.
Αφού επετεύχθη ο σκοπός, αφού τελείωσε το συμβόλαιο, τότε τον αφήνουν στην τύχη του, δεν αφήνουν όμως τα λεφτά που πέταξε κάτω. Ο Ιούδας πετάει τα λεφτά και οι Φαρισαίοι τον Ιούδα. Είναι τυχερός που φεύγει ζωντανός αλλά γνωρίζοντας τον χαρακτήρα τους η αλήθεια είναι ότι φεύγει ζωντανός μάλλον γιατί είναι ακόμη κάπως χρήσιμος ζωντανός. Βεβαίως η δουλειά έγινε και προφανώς το ύφος και το βλέμμα τους θα ήταν σε συνάφεια με την απάντηση και θα υπονοούσε ξεκάθαρα ότι στην επόμενη ενόχληση τους η κατάληξη του Ιούδα θα ήταν άσχημη.
Οι Φαρισαίοι σπέρνουν την απελπισία αφού ο σατανοκίνητος άνθρωπος κάνει όπως και ο πατήρ του ο Σατάν. Ο Διάβολος με κανένα δεν είναι φίλος και θέλει να φτάσει τον άνθρωπο στην απώλεια. Επειδή δεν ξέρει το μέλλον όταν βρίσκεται ο άνθρωπος σε πτώση προσπαθεί να τον κάνει να απελπιστεί ακόμη περισσότερο ώστε να χαθεί. Του παρουσιάζει τα πάντα μαύρα και ότι είναι χωρίς ελπίδα. Είναι η κλασσική και γνωστή αλλά δυστυχώς πάρα πολύ επιτυχής τεχνική του Διαβόλου να ρίχνει στην απελπισία και να προσπαθεί να αρπάξει κάποιον τώρα αφού δεν γνωρίζει τι γίνεται την επαύριο
. Υπήρχε και το παράδειγμα του Πέτρου. Ο Διάβολος δεν γνωρίζει το μέλλον, είναι εντός χρόνου όπως κάθε κτίσμα, δεν έχει κοινωνία με τον Θεό, έτσι αυτό δεν μπορεί να του μεταβιβαστεί. Μέντιουμ αστρολόγοι καφετζούδες πλάνοι τσαρλατάνοι δεν γνωρίζουν το μέλλον.
Ενώ ο Κύριος είναι ο παράκλητος, δηλαδή ο παρηγορητής, καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ο Διάβολος είναι αυτός που σπείρει την απελπισία. Οι σατανοκίνητοι Φαρισαίοι σπρώχνουν στην αυτοκτονία και στην αιώνια κόλαση τον σανατοκίνητο Ιούδα. Ο Χριστός ουδέποτε περιμένει ώστε να δράσει εφόσον εμφανιστεί η γνήσια μετάνοια, αν γινόταν αυτό τότε δεν θα σωζόταν κανείς. Ενεργεί αμέσως και θα φώτιζε τον Ιούδα ώστε να γίνει από διάβολος άγιος. Ένα βλέμμα του Ιησού έφτανε για τον Πέτρο, χιλιάδες λέξεις δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα στον Ιούδα. Καὶ στραφεὶς ὁ Κύριος ἐνέβλεψε τῷ Πέτρῳ, καὶ ὑπεμνήσθη ὁ Πέτρος τοῦ λόγου τοῦ Κυρίου, ὡς εἶπεν αὐτῷ ὅτι πρὶν ἀλέκτορα φωνῆσαι ἀπαρνήσῃ με τρίς· καὶ ἐξελθὼν ἔξω ὁ Πέτρος ἔκλαυσε πικρῶς.
Αντιθέτως με τον Ιούδα ο Πέτρος είναι χαρακτήρας παρορμητικός και αυθόρμητος, ότι είπε στον Ιησού, ακόμη και αν όλοι οι άλλοι το πράξουν αυτός δεν θα τον προδώσει ποτέ, ήταν αλήθεια όμως οι φράσεις του αγνοούν την ασθενή ανθρώπινη φύση, μόνος ο άνθρωπος ου δύναται ποιείν ουδέν, έχει επιπλέον το ελαφρυντικό ότι νιώθει κίνδυνο για την ζωή του ενώ ο Ιούδας δεν κινείται από καμία απειλή παρά μόνο από την κακότητα του και την φιλαργυρία του.
Ο Πέτρος δεν ενεργεί υστερόβουλα και ενώ τον Ιούδα δεν τον αποτρέπει τίποτα από την προδοσία και τίποτα δεν τον κάνει να μετανοήσει, στον Πέτρο φτάνει ένα βλέμμα του Ιησού. Υπάρχει δηλαδή μια μεγάλη διαφορά στον κόσμο τους. Ο Χριστός αποκαθιστά τον Πέτρο στο αποστολικό αξίωμα αλλά οι δαίμονες συνεργάζονται για να οδηγήσουν τον Ιούδα στην απώλεια ο οποίος θα γίνει ένα τρόπαιο. Ο Ιούδας είναι ένα ψεύτικο παράσημο στο πέτο του σώματος του κακού το οποίο βιάζεται να τον κάνει μόνιμο τρόπαιο στέλνοντας τον στην αυτοκτονία.
[Στην πραγματικότητα όλοι ήταν Ιούδες. Ο άνομος εν τέλει διαβολοποιείται]
Οι Φαρισαίοι είναι στην ουσία με την θέλησή τους μαθητές Ιησού ακριβώς σαν τον Ιούδα, οικειοθελώς έγιναν ακόλουθοί του, ιερείς και νομοδιδάσκαλοι, αλλά όμως τον έχουν αρνηθεί και προδώσει και εκείνοι ακριβώς σαν τον Ιούδα. Τον πρόδωσαν και οι δύο ως Γιαχβέ με την ζωή τους, λέει ο Ιησούς για τους Φαρισαίους "ακούτε ότι σας λένε αλλά μην κάνετε ότι κάνουν", πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε·. Έπειτα εκτός από Γιαχβέ τον προδίδουν και ως Θεάνθρωπο αφού εθελοτυφλούν παρά το γεγονός ότι έχουν λάβει όλα τα εχέγγυα. Όπως γίνεται και με τον Ιούδα έτσι και σε αυτούς ο Ιησούς προσπαθεί επανειλημμένως να τους κάνει να έλθουν σε συναίσθηση. Ασχέτως εάν λένε ότι έχουν πατέρα τον Αβραάμ και τα σχετικά όμοια δεν έχουν καμία πίστη, καμία καλή ή ειλικρινή διάθεση όπως είχε αυτός που ονομάζουν πατέρα
Αρνούνται να δουν την πραγματικότητα όπως πολλοί σήμερα αρνούνται να δουν την πραγματικότητα και μιλούν για ανυπαρξία Θεού. Ενώ κάποιος θεραπεύεται αυτοί όχι μόνο δεν δίνουν σημασία αλλά λένε ότι ο Ιησούς κάνει θαύματα το Σάββατο πετώντας στο καλάθι των αχρήστων τον ασθενή συνάνθρωπο τους αλλά και την κοινή λογική. Η φιλοδοξία δηλαδή το χάσιμο της θέσης και η φιλαργυρία είναι η αιτία που οι Φαρισαίοι σταυρώνουν τον Χριστό, τα ίδια είναι η αιτία που ο Ιούδας προδίδει τον Χριστό. Ο Σατάν και μαζί του ο φιλάργυρος, ο άτολμος, ο προδότης, ο κάθε ένας αρνητής της κάθε μιας εντολής, συνθέτουν το σώμα του κακού το οποίο έχει μέλη, σκέφτεται, μιλάει, βλέπει και σηκώνει τα χέρια τα οποία σταυρώνουν τον Χριστό.
Ο λόγος του Χριστού που λέει ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι εδώ φαίνεται περίτρανα διότι όπως και στην επίγεια πορεία του Ιησού έτσι και όλοι οι ανά τους αιώνες αντίθεοι σπεύδουν να προσχωρήσουν στο σώμα της ατιμίας και της προδοσίας. Ατιμίας διότι δεν τιμούν τον Θεό και τον εαυτό τους και προδοσίας διότι προδίδουν τον πατέρα τους.
Είναι λανθασμένο να εστιάζουν διάφοροι τόσο πολύ στον Ιούδα και να του δίδουν χαρακτήρα διαφορετικό από αυτό που ήταν.
Στην πραγματικότητα ο Ιούδας απλά πήρε χαμπάρι ότι ο Χριστός θα δολοφονούνταν από το σώμα του κακού ούτως ή άλλως οπότε είπε να πάει με τους τώρα δικούς του ώστε να προλάβει να βγάλει το κατιτίς του. Ορθώς η Εκκλησία ψάλλει ότε οι ένδοξοι μαθητές εν τω νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσεβής φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο. Βέβαια να γίνεται κέντρο ο Ιούδας βολεύει επαγγελματίες άθεους και συγγραφείς να στήσουν επάνω σε αυτή την ιδέα διάφορα όπως διηγήματα για αφελείς υποβιβάζοντας τον Χριστό ή φτάνοντας ακόμη να βάλουν σε θέση Χριστού τον Ιούδα αφού ο Ιούδας είχε τον δυσκολότερο ρόλο όπως είπε ο Καζαντζάκης. Πολλοί θεωρήθηκαν αρχικώς και ανακηρύχθηκαν ως μεγάλοι, λίγη σημασία παίζει εάν ήταν συγγραφείς ή καγκελάριοι γιατί η αλήθεια στο τέλος πάντοτε θα λάμπει, ο χρόνος της θεώρησης είναι διαφορετικός διότι η φυσική δολοφονία είναι πιο εύκολα αντιληπτή. Κατά την Πρώτη Παρουσία ο Χριστός έφερε μαζί του όπου πήγαινε και πλήθη αγγέλων, περιστοιχιζόταν από αγγέλους, αλλά αυτό δεν γινόταν αντιληπτό στους ανθρώπους. Μάλιστα οι άγγελοι ήταν έτοιμοι και είχαν ζήλο να χτυπήσουν αυτούς που μάχονταν τον Χριστό αλλά αυτός τους συγκρατούσε.
Όπως ο Χριστός έχει ως σώμα την Εκκλησία έτσι και ο Διάβολος έχει το σατανικό σώμα και είναι κεφαλή του.
Εν τέλει το θέμα καταλήγει ο Ιησούς να προδίδεται από όλο τον συνασπισμένο σε ένα σώμα κόσμο του κακού και το ίδιο γίνεται ανά όλους τους αιώνες. Με σχήμα υπερβολής θα έλεγε κάποιος ότι ακόμη και η ώρα διάλεξε στρατόπεδο, "νύχτα ήρθατε ενώ είμαι κάθε μέρα στον Ναό" όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, άνθρωποι του σκότους εσείς και νύχτα κάνετε τις δουλειές σας. Οι Φαρισαίοι όλων των εποχών προδίδουν τον Ιησού και οι Ιούδες όλων των εποχών βιάζονται να τους βοηθήσουν. Για αυτό ο Χριστός χρησιμοποίησε ενικό, λέγοντας αυτός που με παραδίδει, ὁ παραδιδούς μέ σοι, για αυτό είπε ότι μπορεί να παρατάξει δώδεκα λεγεώνες αγγέλων. 12 απόστολοι 12 λεγεώνες αγγέλων, άγγελοι άνθρωποι και κεφαλή ο Χριστός, αυτοί συνθέτουν το σώμα της Εκκλησίας που βρίσκεται σε πόλεμο με το κακό.
Με το σώμα του κακού το οποίο έχει κεφαλή του τον Διάβολο και μέλη του τους Φαρισαίους και τους Ιούδες όλων των εποχών.




0 comments:

Δημοσίευση σχολίου