Εὔσπλαγχνε καί πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου, ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ, ἐλέησόν με πρό τῆς ἐμῆς τελευτῆς. Οἶδα γάρ ὅτι φρικτόν καί φοβερόν ἀναμένει με δικαστήριον ἐνώπιον πάσης τῆς κτίσεως, ὅτε καί τῶν ἐναγῶν καί παμβεβήλων μου πράξεων ἁπασῶν φανέρωσις γίνεται· ἀσύγγνωστα γάρ ὡς ἀληθῶς καί ἀνάξια ὑπάρχουσι συγχωρήσεως, ὡς ὑπερβαίνοντα τῷ πλήθει ψάμμον θαλάσσιον. Διά τοῦτο καί οὐ τολμῶ τήν αἴτησιν τῆς ἀφέσεως τούτων ποιήσασθαι, Δέσποτα, ὅτι πλεῖον πάντων ἀνθρώπων εἰς Σέ ἐπλημμέλησα. Ὅτι ὑπέρ τόν ἄσωτον ἀσώτως ἐβίωσα, ὅτι ὑπέρ τόν μυρία τάλαντα χρεωφειλέτης Σου γέγονα, ὅτι ὑπέρ τόν Τελώνην κακῶς ἐτελώνησα, ὅτι ὑπέρ τόν Ληστήν ἐμαυτόν ἐθανάτωσα, ὅτι ὑπέρ τήν Πόρνην ἐγώ ὁ φιλόπορνος ἔπραξα, ὅτι ὑπέρ τούς Νινευΐτας ἀμετανόητα ἐπλημμέλησα, ὅτι ὑπέρ τόν Μανασσῆν ὑπερῆραν τήν κεφαλήν μου αἱ ἀνομίαι μου καί ὡσεί φορτίον βαρύ ἐβαρύνθησαν ἐπ' ἐμέ καί ἐταλαιπώρησα καί κατεκάμφθην ἕως τέλους ὅτι τό Πνεῦμα Σου τό ἅγιον ἐλύπησα, ὅτι τῶν ἐντολῶν Σου παρήκουσα, ὅτι τόν πλοῦτόν Σου διεσκόρπισα, ὅτι τήν χάριν Σου ἐβεβήλωσα, ὅτι τόν ἀρραβῶνα, ὅν μοι δέδωκας, ἐν ἀνομίαις ἀνήλωσα, ὅτι τό τίμιον κατ' εἰκόνα Σου, τήν ψυχήν μου, ἐμόλυνα, ὅτι τόν χρόνον, ὅν μοι δέδωκας εἰς μετάνοιαν, μετά τῶν ἐχθρῶν Σου ἐβίωσα, ὅτι οὐδεμίαν ἐντολήν Σου ἐφύλαξα, ὅτι τόν χιτῶνά μου κατερρύπωσα, ὅν με ἐνέδυσας, ὅτι τοῦ ὀρθοῦ λόγου τήν λαμπάδα ἀπέσβεσα, ὅτι τό πρόσωπόν μου, ὅ ἐφαίδρυνας, ἐν ἁμαρτίαις ἠχρείωσα, ὅτι τούς ὀφθαλμούς μου, οὕς ἐφώτισας, ἑκουσίως ἐτύφλωσα, ὅτι τά χείλη μου, ἅπερ πολλάκις τοῖς θείοις Σου μυστηρίοις ἡγίασας, αἰσχύναις ἐμόλυνα.
Καί οἶδα ὅτι πάντως τῷ φοβερῷ Σου βήματι παραστήσομαι ὡς κατάδικος ὁ παμμίαρος. Οἶδα ὅτι πάντα τότε τά πεπραγμένα μοι ἐλεγχθήσονται καί οὐκ ἀποκρυβήσεται οὐδέν παρά Σοί. Ἀλλά δέομαί Σου, εὐσυμπάθητε, πολυέλεε, φιλανθρωπότατε Κύριε, μή τῷ θυμῷ Σου ἐλέγξῃς με, οὐ λέγω, μή παιδεύσῃς με, ἀδύνατον γάρ τοῦτο ἀπό τῶν ἔργων μου, ἀλλά μή τῷ θυμῷ Σου ἐλέγξῃς με.
Κερδήσω τοῦτο παρά Σοί, ἐάν μή τῷ θυμῷ Σου καί τῇ ὀργῇ Σου παιδεύσῃς με, μηδέ φανερώσῃς αὐτά Ἀγγέλων καί ἀνθρώπων ἐνώπιον εἰς αἰσχύνην μου καί ὄνειδος. Κύριε, μή τῷ θυμῷ Σου ἐλέγξῃς με εἰ φθαρτοῦ βασιλέως θυμόν οὐδείς ἐνεγκεῖν δύναται, πόσῳ μάλλον Σοῦ τοῦ Κυρίου τόν θυμόν ὁ ἄθλιος ὑποστήσομαι;
Κύριε, μή τῷ θυμῷ Σου ἐλέγξῃς με μηδέ τῇ ὀργῇ Σου παιδεύσῃς με.
Οἶδα Λῃστήν αἰτήσαντα καί παρευθύς συγχώρησιν ἐκ Σοῦ κομισάμενον.
Οἶδα Πόρνην ὁλοψύχως προσελθοῦσαν καί συγχωρηθεῖσαν.
Οἶδα Τελώνην ἐκ βάθους στενάξαντα καί δικαιωθέντα.
Έγώ δέ ὁ πανάθλιος πάντας ὑπερβαίνων ταῖς ἁμαρτίαις, τῇ μετανοίᾳ τούτους οὐ θέλω μιμήσασθαι, οὐδέ γάρ ἔχω δάκρυον ἐκτενές. Οὐκ ἔχω ἐξομολόγησιν καθαράν καί ἀληθινήν, οὐκ ἔχω στεναγμόν ἐκ βάθους καρδίας, οὐκ ἔχω καθαράν τήν ψυχήν, οὐκ ἔχω ἀγάπην κατά Θεόν, οὐκ ἔχω πτωχείαν πνευματικήν, οὐκ ἔχω προσευχήν διηνεκῆ, οὐκ ἔχω σωφροσύνην ἐν τῇ σαρκί, οὐκ ἔχω καθαρότητα λογισμῶν, οὐκ ἔχω προαίρεσιν θεοτερπῆ.
Ποίῳ οὖν προσώπῳ ἤ ἐν ποίᾳ παρρησίᾳ ζητήσω συγχώρησιν;
Κύριε, μή τῷ θυμῷ Σου ἐλέγξῃς με· Πολλάκις, Δέσποτα, μετανοεῖν συνεταξάμην. Πολλάκις ἐν Ἐκκλησίᾳ κατανυγείς προσπίπτω Σοι, ἐξερχόμενος δέ ταίς ἁμαρτίαις εὐθύς περιπίπτω. Ποσάκις με ἠλέησας, ἐγώ δέ Σε παρώργισα ποσάκις ἐμακροθύμησας, ἐγώ δέ οὐκ ἐπέστρεψα, ποσάκις με ἀνέστησας, ἐγώ δέ πάλιν ὀλισθήσας κατέπεσον, ποσάκις μου εἰσήκουσας, ἐγώ δέ Σου παρήκουσα, ποσάκις με ἐπόθησας, ἐγώ δέ ούδαμοῦ Σοι ἐδούλευσα, ποσάκις μέ ἐτίμησας, ἐγώ δέ οὐκ ηὐχαρίστησα ποσάκις ἁμαρτήσαντα, ὡς ἀγαθός Πατήρ παρεκάλεσας καί ὡς υἱόν κατεφίλησας καί τάς ἀγκάλας ὑφαπλώσας μοι ἐβόησας· ἔγειρε, μή φοβοῦ, στήθι· πάλιν δεύρο, οὐκ ὀνειδίζω σε, οὐ βδελύσσομαι, οὐκ ἀποῤῥίπτω, οὐδέ σκληρύνω τό ἐμόν πλάσμα, τό ἐμόν τέκνον, τήν ἐμήν εἰκόνα, ὅν οἰκείαις χερσί διέπλασα ἄνθρωπον καί ἐφόρεσα, ὑπέρ οὗ τό αἷμα ἐξέχεα, οὐκ ἀποστρέφομαι πρός με ἐρχόμενον τό λογικόν μου πρόβατον, τό ἀπολωλός, οὐ δύναμαι μή ἀποδοῦναι τήν προτέραν εὐγένειαν, οὐ δύναμαι μή συναριθμῆσαι τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα προβάτοις· διά γάρ τοῦτο καί μόνον ἐπί τῆς γῆς κατελήλυθα καί τόν λύχνον ἀνῆψα, τήν σάρκα μου τήν οἰκείαν καί τήν οἰκίαν ἐσάρωσα καί τάς φίλας Δυνάμεις τάς οὐρανίους συνεκαλεσάμην ἐπευφρανθῆναι τῇ τούτου εὑρέσει.
Πάντα οὖν τά τοιαῦτα ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος ἐχαρίσω μοι, Δέσποτα, ἐγώ δέ πάντων καταφρονήσας ὁ ἄθλιος, εἰς ἀλλοτρίαν καί μακράν χώραν τῆς ἀπωλείας ἀπέδρασα. Ἀλλ' αὐτός με, πανάγαθε, πάλιν ἐπανάγαγε καί μή ὀργισθῇς μοι τῷ τάλανι, Κύριε, μηδέ τῷ θυμῷ Σου ἐλέγξῃς με, εὔσπλαγχνε, ἀλλά μακροθύμησον καί ἔτι ἐπ' ἐμοί. Μή σπεύσῃς ἐκκόψαι με ὡς τήν συκῆν τήν ἄκαρπον, μηδέ κελεύσῃς ἄωρον ἐκ τοῦ βίου θερίσαι με, ἀλλά δός μοι ζωῆς προθεσμίαν καί ὁδήγησόν με εἰς μετάνοιαν, Κύριε, καί μή τῷ θυμῷ Σου ἐλέγξῃς με, Δέσποτα, μηδέ τῇ ὀργῇ Σου παιδεύσης με. Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι τῇ ψυχῇ, ἀσθενής εἰμι τῷ λογισμῷ, ἀσθενής τῇ γνώμη, ἀσθενής τῇ προαιρέσει.
Ἐξέλιπε γάρ μου ἡ ἰσχύς, ἐξέλιπέ μου ὁ χρόνος, ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι ἡμέραι μου πᾶσαι καί τό τέλος ἐφέστηκεν. Ἀλλ' ἄνοιξον, ἄνοιξον, ἄνοιξόν μοι, Κύριε, ἀναξίως κρούοντι καί μή ἀποκλείσῃς μοι τήν θύραν τῆς εὐσπλαγχνίας Σου.
Ἐάν γάρ Σύ κλείσης, τίς μοι ἀνοίξει; Ἐάν Σύ μή με ἐλεήσης, τίς μοι βοηθήσει; Οὐδείς ἄλλος, οὐδείς, εἰ μή Σύ ὁ φύσει ἐλεήμων καί εὔσπλαγχνος. Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι· Ἐξενεύρισε γάρ με ὁ ἐχθρός καί ἀσθενῆ καί συντετριμμένον ἐποίησεν, ὁ ἀσθενής δέ καί συντετριμμένος οὐ δύναται ἀναστῆσαι ἑαυτόν, οὐ δύναται ἰάσασθαι ἑαυτόν, ὁ συντετριμμένος οὐ δύναται βοηθήσαι ἑαυτῷ, λοιπόν ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι. Ίασαί με, Κύριε, ότι εταράχθη τα οστά μου· εταράχθη και συνετρίβη η ψυχή μου· ο ουν συντετριμμένος τα οστά, ου δύναται αναστήναι και ζητήσαι τον ιατρόν· ου δύναται δραμείν και ρυσθήναι του εχθρού.
Λοιπόν συ με ζήτησον, Δέσποτα, ο ελθών ζητήσαι το απολωλός. Συ με τον λησταίς περιπεσόντα επίσκεψαι· ου γαρ ημιθανή, αλλ' ολοθανή με ειργάσαντο· λοιπόν, ίασαί με, Κύριε, ότι ασθενή και σεσηπότα ο εχθρός με πεποίηκεν· ο δε ασθενής και σεσηπώς όλος κείται χαμαί· όλος έρριπται πτώμα ελεεινόν· μόνον ότι επικαλείται τον ιατρόν, μόνον ότι φωνεί τον ρυόμενον· μόνον ότι τοις οφθαλμοίς περισκοπεί, πότε ήξει και επισκέψηται αυτόν, ο ιώμενος τους συντετριμμένους τη καρδία, και ανορθών τους κατερραγμένους και σώζων τους απεγνωσμένους. Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τά ὀστᾶ μου καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα Σωματικός καί ψυχικός με κατέλαβε τάραχος, Δέσποτα, ὅτι σαρκικοῖς περιέπεσα πάθεσιν, ὅτι καί τήν σάρκα καί τήν ψυχήν τοῖς δαίμοσιν ἐποίησα παίγνιον. Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τά ὀστᾶ μου τά συνδεσμοῦντα τόν ἔσω ἄνθρωπον. Ποῖα ταῦτα; Ἡ πίστις, ἡ φρόνησις, ἡ ἐλπίς, ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἐγκράτεια, ἡ εὐσέβεια, ἡ πραότης, ἡ ταπεινοφροσύνη καί ἡ ἐλεημοσύνη. Ταύτα τά ὀστᾶ συνετρίβησαν, Δέσποτα ἀλλα ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τά ὀστᾶ μου καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα.
Ὁρῶ γάρ λοιπόν τήν ὥραν τῆς ζωῆς μου προφθάσασαν, καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ τήν πρός τά ἐκεῖσε χαλεπήν ὁδόν καί μακράν, κἀμέ πρός τά ἐκεῖσε ἐμαυτόν ἑτοίμως μή ἔχοντα, καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ τόν δανειστήν ἀπαιτοῦντά με καί μή ἀποδοῦναι ἰσχύοντα, καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ τόν λογοθέτην μου τό χειρόγραφον ἐπισείοντα καί τούς δημίους βρύχοντας κατ' ἐμοῦ, καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ πολλούς κατηγοροῦντάς με καί οὐδένα συνήγορον, καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὅλος δι' ὅλου ταραχῆς καί σκοτοδίνης πεπλήρωμαι καί ἀγωνιῶ καί τρέμω καί φρίττω καί τά σπλάγχνα σπαράττομαι καί τί πράξω οὐκ ἐπίσταμαι ἤ ποίῳ προσώπῳ τόν Κριτήν μου θεάσωμαι Ἰλιγγιῶ, ταράττομαι, συνέχομαι καί ἀμηχανῶ, καί λοιπόν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τά ὀστᾶ μου καί ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁ πονηρός διενοχλεῖν οὐ παύεται, οἱ ἐχθροί μου τοῦ πολεμεῖν οὐκ ἀφίστανται, ὁ ἐμφύλιος τῆς σαρκός πόλεμος καταφλέγει με πάντοτε, οἱ πονηροί λογισμοί οὐδαμῶς ἡσυχάζουσι.
Καί Σύ Κύριε, ἕως πότε; Ἰδού ὁρᾷς, Κύριε, πάντα τά κατ' ἐμέ, ὅτι ἄπορα καί ἐλεεινά. Ἰδού βλέπεις τήν κατ' ἐμοῦ ἔνστασιν καί τόν πόλεμον τοῦ σώματος καί τήν κάμινον τῶν παθῶν καί τήν ἀτονίαν τῆς ψυχικῆς μου δυνάμεως. Λοιπόν, Κύριε, ἕως πότε οὐ συμπαθεῖς; Ἕως πότε οὐκ ἐκδικεῖς; Ἕως πότε οὐ σπεύδεις; Ἕως πότε οὐ βλέπεις; Ἕως πότε παρορᾷς; Κύριε, ἐν τῷ ἐλέει Σου σῶσόν με.
Μή παρίδῃς με, Κύριε, τόν ἀνάξιον, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου.
Ἡ γάρ Σή παρόρασις ἐμή κατάπτωσις γίνεται, Δέσποτα.
Δι'ὅ ἐπίστρεψον, Κύριε, ρῦσαι τήν ψυχήν μου καί σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου. Ὡς συμπαθής ἐλέησον, ὡς ἐλεήμων συμπάθησον, ὡς φιλάνθρωπος σῶσόν με, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου καί οὐχ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου, πονηρά γάρ εἰσιν.
Οὐχ ἕνεκεν τῶν πόνων μου, ἀσθενής γάρ εἰμι. Οὐχ ἕνεκεν τῶν λογισμῶν ἤ τῶν λόγων μου, ρυπαροί γάρ εἰσι καί ἀκάθαρτοι, ἀλλ' ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, πολυέλεε Κύριε, σῶσόν με. Εἰ δέ δικάσασθαι πρός με βούλει, Δέσποτα, ἐγώ πρῶτος ἐκφέρω κατ' ἐμαυτοῦ τήν ψῆφον. Ἐγώ καταδιαμαρτύρομαι ὅτι ἄξιος θανάτου εἰμί. Λοιπόν σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, εἰς τήν φιλανθρωπίαν Σου καταφεύγω, Πανάγαθε. Οὐκ ἔχω τί Σοι προσαγαγεῖν ἄξιον, ἐλεημοσύνην ζητῶ, μή ἀπαιτήσῃς με τήν ταύτης τιμήν. Μνήσθητι τῶν λόγων Σου, Κύριε, ὅτι ἐπιμελῶς ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπί τά πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ.
Καί ἄνθρωπος ματαιότητι ὡμοιώθη καί αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡσεί σκιά παράγουσι. Καί ούδείς καθαρός ἀπό ῥύπου. Καί ὅτι ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καί ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου. Ἐάν γάρ ἀνομίας παρατηρήσῃς ἡμῶν, οὐδείς ὑποστήσεται, Κύριε, δι' ὅ σῶσόν με τόν ἀνάξιον δούλόν Σου ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου καί οὐκ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου.
Ἐάν γάρ τόν ἄξιον ἐλεήσῃς, οὐδέν θαυμαστόν. Ἐάν τόν δίκαιον σώσῃς, οὐδέν ξένον. Σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, ἐπ' ἐμοί τό ἔλεός Σου θαυμάστωσον, Κύριε, εἰς ἐμέ τήν εὐσπλαγχνίαν Σου ἐμφάνισον, Δέσποτα, εἰς ἐμέ τήν φιλανθρωπίαν Σου μεγάλυνον, Ἅγιε. Δεῖξον ἐπ' ἐμοί, Κύριε, τά ἀρχαῖα ἐλέη Σου, ὅτι τούς μέν δικαίους σώζεις καί τούς ἁμαρτωλούς ἐλεεῖς. Μή νικήσῃ ἡ ἐμή κακία τήν Σήν ἀγαθότητα, Κύριε, μηδέ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου. Ἐάν γάρ θελήσῃς μετ' ἐμοῦ δικάσασθαι, φραγήσεταί μου τό στόμα, μή ἔχον τί φθέγξασθαι ἤ τί ἀπολογήσασθαι. Δι' ὅ μή εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετά τοῦ δούλου Σου, μηδέ ἐπισταθμήσῃς τάς ἐμάς ἁμαρτίας τῇ Σῇ ἀπειλῇ. Ἀλλ' ἀπόστρεψον τό πρόσωπόν Σου ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν μου καί πάσας τάς ἀνομίας μου ἐξάλειψον.
Καί σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, Κύριε, καί τό ἔλεός Σου καταδιώξῃ με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου. Καταδιωξάτω με τό ἔλεός Σου, Κύριε, τόν κακῶς ἀπό Σοῦ φεύγοντα, τόν ἀεί ἀπό Σοῦ δραπετεύοντα καί πρός τήν ἁμαρτία ἀεί κακῶς ἀποτρέχοντα. Τοῦτο μόνον ἐπικαλοῦμαι καί ἱκετεύω καί δέομαι, σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου. Σῶσόν με πρό τοῦ με ἀπελθεῖν εἰς τά ἐκεῖσε δικαστήρια, ἤ μᾶλλον τἀληθές εἰπεῖν, εἰς τά ἐκεῖσε κολαστήρια, ἔνθα οὐκ ἔστι μετάνοια οὔτε ἐξομολόγησις. Ἐν γάρ τῷ ἃδῃ φησί, τίς ἐξομολογήσεταί Σοι; Δι' ὅ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, ὅτι οὐκ έστιν ἐν τῷ θανάτω ὁ μνημονεύων Σου, οὐδέ ἐν τῷ ἃδῃ ὁ ἐξομολογούμενος. Ἐκεῖ γάρ οὐκ ἔστι μετάνοια, οὐκ ἔστιν ἄφεσις τοῖς ὧδε μή μετανοοῦσι μηδέ ἐξομολογουμένοις. Δι' ὅ σῶσόν με μετανοοῦντά Σοι καί ἐξομολογούμενον τόν ἀνάξιον δοῦλόν Σου, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, Κύριε, καί οὐχ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου. Σύ γάρ εἶπας, Κύριε, ζητεῖτε καί εὑρήσετε, κρούετε καί ἀνοιγήσεται ὑμῖν καί ὅσα ἄν αἰτήσητε πιστεύοντες, λήψεσθε. Δι' ὅ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, φιλάνθρωπε Δέσποτα, ἵνα καί ἐπ' ἐμοί δοξασθῇ τό πανάγιον καί ὑπερδεδοξασμένον ὄνομά Σου, Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ δι' ἐμέ κατ' ἐμέ γεγονώς, ὡς ἄν κἀγώ μετά πάντων τῶν ἁγίων συναριθμηθείς δοξάζω Σε τόν ὑπεράγαθον καί φιλάνθρωπον Θεόν μου Ἰησοῦν Χριστόν σύν τῷ ἀνάρχῳ Σου Πατρί καί τῷ παναγίῳ καί ἀγαθῷ καί ζωοποιῷ Σου Πνεῦματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Σωτηριακή προσευχή !!!
ΑπάντησηΔιαγραφή