Γιατί νηστεύουμε σαράντα ημέρες; Μέγας Φώτιος
Ζητούσι τινες· Τι δηποτε ο της νηστείας χρόνος εν ημέραις ημίν μ' περιγράφεται· και ούτε εις τον πεντηκοστόν ή εξηκοστόν παρατείνεται, ουδέ εντός πάλιν των μ' περικλείεται; και ουχ ημίν μόνον ούτω παραδέδοται, αλλά και αυτός ο κοινός Δεσπότης και Σωτήρ ημών, ο νομοθέτης των εν τη χάριτι, μ' ημέρας φαίνεται, νηστεύσας, οπότε αυτώ προσβαλλείν [εμμελεν] ο πειράζων, προς αγώνα απεδύετο· και προ γε του Δεσπότου ο προφήτης Ηλίας, τοσαύτας ημέρας διανύσαι εν νηστείαις αναγέγραπται· και έτι προ τούτου Μωυσής εν τω Σιναίω όρει ηνίκα τας πλάκας θεόθεν λαβείν παρεσκευάζετο· η μεν ουν ζήτησις αύτη.
Αλλά γαρ την μεν βαθυτέραν και απορρητοτέραν αιτίαν ίσως αν τις άλλος κατά τους προειρημένους άνδρας ανηγμένος τε και μετάρσιος την θεωρίαν, υψηλοτέραν τε και θειοτέραν αποδώσειεν· α δε εις ημετέραν ήκε μάθησιν, ερούμεν.
Εν εξ ημέραις ο Θεός τον παρόντα και ορώμενον τούτον κόσμον εδημιούργησε τη δε εβδόμη κατέπαυσε μεν από των έργων πέρας έθηκε τω φιλοτεχνηματι· συναριθμείται δε και αύτη ταις προ αυτής, ώσπερ και πάσα αρχή και χρόνου τινός και πέρας εν τη συναριθμήσει των μεταξύ συμπεριλαμβάνεται· και ο παρών αιών της εβδομάδος συνεχώς ανακλυκλούμενος απαρτίζεται· η δε ογδοάς τον μέλλοντα αιώνα δηλοί, και τον εκ του παρόντος εις άλλην τινά θειοτέραν λήξιν και κατάστασιν, ήτις και ογδόας καλείται και πρώτη και μια· ογδοάς μεν ως άλλο τι διάστημα παρά τον συμπληρούμενον χρόνον προ της εβδομάδος υπάρχουσα· πρώτη δε ως αρχή ούσα λήξεως ετέρας και πολιτείας θειοτέρας και αμείνονος· μια δε ως ουκ έχουσα μετ' αυτήν, ετέρα χρονικήν περίοδον, αλλ' αυτή ατελευτήτως υπάρχουσα και διαμένουσα.
Τούτων ούτω προτεθεωρημένων ημίν, όσοι μεν εβδόμην κατά την εβδομάδα βούλοιντο τον ρευστόν τούτον χρόνον και επίκηρον και τοις ρευστοίς και φθαρτοίς συμπαραμετρούμενόν τε και συμπαραρρέοντα, ούτοι ταις αμαρτίαις και των παθών τη αχλύϊ τας αισθήσεις πάσας κατεκηλίδωσαν και ακοήν μεν έπλησαν ασμάτων πορνικών και των όσα τούτοις συνέπεται· και όψις μεν αυτοίς τα ψυχοφθόρα θεάματα· αφή δε και γεύσις και όσφρησις, ίνα μη καθέκαστον αισθητήριον λέγων εις μήκος, αποτεινω τον λόγον, οις ου θέμις ενδιατρίβουσιν· εξ ων αυτοίς ακατακρίτως α τε η φύσις παρέσχετο και α μη θείος νόμος εκώλυσε, περί ταύτα αναστρέφεσθαι. Των ουν εν ημίν ε' αισθήσεων ούτως ερρυπωμένων τε και λελυμασμένων υπό των παθών τε και της ροής, α εν τω ρεοντι προσλαμβάνομεν χρόνω, τούτων η κάθαρσις και η εις το αρχαίον αποκατάστασις ουκ αν γενοιτο κατά τον τύπον και την μίμησιν του ρευστού και φιλαμαρτήμονος χρόνου· κατά την τάξιν δε μάλλον και παιδαγωγίαν και εκμίμησιν του απαθούς τε και αρρεύστου και ατελευτητου χρόνου· ον ο λόγος μικρόν άνωθεν ογδόην τε και πρώτην και μιαν εδίδαξεν επονομάζεσθαι.
Επεί ουν αι ε' αισθήσεις ημών επί την ογδοάδα πολλαπλασιαζόμεναι τον μ' αποτελούσιν αριθμόν· δια δε των ε' αισθήσεων ζώμεν τε και τας πράξεις επιτελούμεν όσαι τε φαύλοι και όσαι εις αρετών αναφέρονται λόγον, εικότως δια μ' ημερών ταύτας καθαίρωμεν, και πάσαν αυταίς πολιτεύεσθαι ως αν η ογδοάς, αλλά μη το ρευστόν της εβδομάδος επιτάττη τε και διακελεύηται· ταύτη δε ημών τη θεωρία και ο Άγιος Ιωάννης ο Κωνσταντινουπόλεως εν τινι των αυτού λόγων ος επιγέγραπται, Περι νηστείας, συνάδων τε και προμαρτυρόμενος επιδείκνυται.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου