Ο Ιεφθάε και η κόρη του.
Ανθρωποθυσία στον Γιαχβέ ;
Αγαπητοί σε αυτήν την δημοσίευση θα δούμε το περιστατικό με την κόρη του Ιεφθάε και τα στοιχεία που μας παρέχει η Γραφή.
Ξεκινώντας να πούμε ότι ο Ιεφθάε γνώριζε τον νόμο περί ταμάτων που βρίσκεται στους Αριθμούς και ήθελε να τον κρατήσει επειδή υποσχέθηκε στον Θεό, καὶ οὐ δυνήσομαι ἀποστρέψαι.
Πολλώ δε μάλλον θα γνώριζε τον νόμο κατά της ανθρωποθυσίας και θα ήθελε να κρατήσει και αυτόν. Δεν είναι δυνατόν για να κρατήσεις τον νόμο περί ταμάτων να σκοτώσεις κάποιον και έτσι καταπατήσεις νόμο και να διαπράξεις μεγαλύτερη αμαρτία από το εάν αθετούσες την υπόσχεση του τάματος. Οὐ ποιήσεις οὕτω τῷ Θεῷ σου· τὰ γὰρ βδελύγματα Κυρίου, ἃ ἐμίσησεν, ἐποίησαν ἐν τοῖς θεοῖς αὐτῶν, ὅτι τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν κατακαίουσιν ἐν πυρὶ τοῖς θεοῖς αὐτῶν.
Όταν πια είχε γίνει αυτό που είχε πει ο Ιεφθάε ο στίχος γράφει και αυτός, ο Ιεφθάε, "έκανε όπως είχε πει και αυτή δεν γνώρισε άντρα", αντί του λογικού εάν ήταν θυσία, "και ο Ιεφθάε έκανε όπως είχε πει και αυτή ολοκαυτώθηκε".
Θα ήταν εξαιρετικά παράδοξο μετά από όλο αυτό που έχει αναφέρει να φοβόταν ο συγγραφέας να γράψει "και αυτή θυσιάστηκε" μην τυχόν και αυτό σοκάρει τον αναγνώστη. Εάν εκλάβουμε λοιπόν ότι έγινε θυσία έχουμε εδώ παράδοξο.
Όταν άκουσε το τάμα η κόρη ζήτησε "να κλάψει την παρθενία της", και τελικώς "αὕτη οὐκ ἔγνω ἄνδρα", αυτή δεν γνώρισε άνδρα, άρα θα αφιερωνόταν στον Θεό και θα έμενε χωρίς παιδιά, οπότε η κόρη έκανε ένα αίτημα το οποίο είναι σε απόλυτη σχέση με την κατάληξη που μας δίδει ο συγγραφέας.
Βλέπουμε ότι η κόρη κλαίει για την παρθενία της, εάν εκλάβουμε ότι έγινε θυσία έχουμε πάλι παράδοξο. Εάν επρόκειτο να πεθάνει είναι παράλογος ο θρήνος για την παρθενία. Κλαις για το μέγιστο, αν πρόκειται να πεθάνεις φυσικά κλαις για την ζωή σου και όχι επειδή θα μείνεις παρθένα.
Όμως βλέπουμε ότι η κόρη του Ιεφθάε κλαίει για την παρθενία της άρα προφανώς δεν πρόκειται να πεθάνει αφού είναι ηλίου φαεινότερον ότι θα έκλεγε για την ζωή της εάν πέθαινε. Έχει ονομαστεί και Ιφιγένεια η κόρη του Ιεφθάε οπότε ας θυμηθούμε τον Σοφοκλή και την Αντιγόνη για τι πράγμα κλαίει όταν πρόκειται να πεθάνει, "συμπολίτες, κοιτάξτε με, περπατάω το στερνό μου δρόμο, βλέπω το φως του ήλιου για τελευταία φορά, και πια ποτέ ξανά. Στο κοιμητήρι του με σέρνει ο Άδης, ζωντανή, για του Αχέροντα την όχθη". Με λίγα λόγια η Αντιγόνη λέει "θρηνώ, πρόκειται να πεθάνω, κλαίω την ζωή μου".
Αντιθέτως η συμπεριφορά της κόρης δείχνει ότι δεν πρόκειται να πεθάνει.
Εάν κάποιος πεθαίνει δεν κλαίει για την παρθενία του αλλά για την ζωή του.
Όμως υπάρχουν και διάφορα πιστεύω στους λαούς τα οποία θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι θεωρούνται άξια θρήνου πάνω και από την ίδια την ζωή.
Αλλά ουδέποτε οι Ισραηλίτες θεωρούσαν ότι έπρεπε οπωσδήποτε, σώνει και καλά, να βρεθείς ερωτικά με σύντροφο ειδάλλως αυτό είναι μέγιστο κακό και πράγμα το οποίο θα σε οδηγήσει στην απώλεια και μακριά από τον Θεό ώστε η παρθενία που σου έμεινε και τώρα μεταφέρεις πέραν του τάφου είναι άξια θρήνου και κοπετού.
Σε δύο μήνες εξάλλου θα μπορούσε αντί να κάθεται να κλαίει να κάνει σίγουρο ότι θα ξεφορτωθεί την παρθενιά. Επιπλέον εφόσον δεν υπήρξε ούτε ο παραμικρός αντίλογος στην αίτηση για διορία δύο μηνών θα μπορούσε να ζητήσει αντί δύο, δεκαδύο μήνες καιρό ώστε όχι μόνο να "ξεφορτωθεί" την παρθενιά αλλά να κάνει και παιδί.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι η παρθενία ήταν κάτι το καλό ώστε να προσφερθεί σε θυσία γιατί σε τέτοιου είδους θυσίες πάντα το θύμα είχε κάτι άξιο προσοχής όπως επί παραδείγματι νεότητα.
Αλλά η πρακτική της ανθρωποθυσίας προς τον Θεό είναι εντελώς άγνωστη στον Ισραήλ, επιπλέον τα προς θυσία ζώα έπρεπε υποχρεωτικά να είναι αρσενικά.
Αντιθέτως υπήρχε ο θεσμός της αφιερώσεως ανθρώπων οι οποίοι σε αντίθεση από άλλα αφιερώματα δεν μπορούσαν να εξαγοραστούν, πᾶν δὲ ἀνάθεμα, ὃ ἐὰν ἀναθῇ ἄνθρωπος τῷ Κυρίῳ ἀπὸ πάντων, ὅσα αὐτῷ ἐστιν, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπὸ ἀγροῦ κατασχέσεως αὐτοῦ, οὐκ ἀποδώσεται, οὐδὲ λυτρώσεται· πᾶν ἀνάθεμα ἅγιον ἁγίων ἔσται τῷ Κυρίῳ ὃ ἐὰν ἀνατεθῇ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων, οὐ λυτρωθήσεται, ἀλλὰ θανάτῳ θανατωθήσεται.
Δηλαδή, κάθε τι που έχει αφιερώσει κάποιος προς τον Θεό με τάξιμο ανέκκλητο, από άνθρωπο έως ζώο, έως χωράφι της κληρονομιάς του, δεν επιτρέπεται να το πουλήσει ούτε να το εξαγοράσει. Αυτό το αφιέρωμα θα είναι αμετάκλητα και οριστικά του Κυρίου. Κάθε άνθρωπος ο οποίος με ανέκκλητο τάξιμο θα ταχθεί εξ ολοκλήρου στον Θεό δεν είναι δυνατόν να εξαγορασθεί αλλά θα μείνει αφιερωμένος μέχρι θανάτου στον Θεό.
Έτσι δεν υπάρχει παράδοξο στο χωρίο των Κριτών το οποίο αντί του φυσιολογικού και αυτή πέθανε, θυσιάστηκε, ολοκαυτώθηκε, εάν επρόκειτο για θυσία, αναφέρει: και αυτή έμεινε παρθένος, ούτε υπάρχει παράδοξο που κλαίει για το ότι δεν θα κάνει παιδιά ενώ υποτίθεται ότι πεθαίνει. Η κόρη θα αφιερωνόταν στον Θεό. Έτσι βλέποντας όλα αυτά καταλαβαίνουμε και την μεγάλη στενοχώρια του Ιεφθάε. Όχι μόνο δεν θα έκανε παιδιά αλλά θα έχανε και την μοναχοκόρη του που τώρα θα αφιερωνόταν στον Θεό.
Όμως υπάρχουν και διάφορα πιστεύω στους λαούς τα οποία θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι θεωρούνται άξια θρήνου πάνω και από την ίδια την ζωή.
Αλλά ουδέποτε οι Ισραηλίτες θεωρούσαν ότι έπρεπε οπωσδήποτε, σώνει και καλά, να βρεθείς ερωτικά με σύντροφο ειδάλλως αυτό είναι μέγιστο κακό και πράγμα το οποίο θα σε οδηγήσει στην απώλεια και μακριά από τον Θεό ώστε η παρθενία που σου έμεινε και τώρα μεταφέρεις πέραν του τάφου είναι άξια θρήνου και κοπετού.
Σε δύο μήνες εξάλλου θα μπορούσε αντί να κάθεται να κλαίει να κάνει σίγουρο ότι θα ξεφορτωθεί την παρθενιά. Επιπλέον εφόσον δεν υπήρξε ούτε ο παραμικρός αντίλογος στην αίτηση για διορία δύο μηνών θα μπορούσε να ζητήσει αντί δύο, δεκαδύο μήνες καιρό ώστε όχι μόνο να "ξεφορτωθεί" την παρθενιά αλλά να κάνει και παιδί.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι η παρθενία ήταν κάτι το καλό ώστε να προσφερθεί σε θυσία γιατί σε τέτοιου είδους θυσίες πάντα το θύμα είχε κάτι άξιο προσοχής όπως επί παραδείγματι νεότητα.
Αλλά η πρακτική της ανθρωποθυσίας προς τον Θεό είναι εντελώς άγνωστη στον Ισραήλ, επιπλέον τα προς θυσία ζώα έπρεπε υποχρεωτικά να είναι αρσενικά.
Αντιθέτως υπήρχε ο θεσμός της αφιερώσεως ανθρώπων οι οποίοι σε αντίθεση από άλλα αφιερώματα δεν μπορούσαν να εξαγοραστούν, πᾶν δὲ ἀνάθεμα, ὃ ἐὰν ἀναθῇ ἄνθρωπος τῷ Κυρίῳ ἀπὸ πάντων, ὅσα αὐτῷ ἐστιν, ἀπὸ ἀνθρώπου ἕως κτήνους καὶ ἀπὸ ἀγροῦ κατασχέσεως αὐτοῦ, οὐκ ἀποδώσεται, οὐδὲ λυτρώσεται· πᾶν ἀνάθεμα ἅγιον ἁγίων ἔσται τῷ Κυρίῳ ὃ ἐὰν ἀνατεθῇ ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων, οὐ λυτρωθήσεται, ἀλλὰ θανάτῳ θανατωθήσεται.
Δηλαδή, κάθε τι που έχει αφιερώσει κάποιος προς τον Θεό με τάξιμο ανέκκλητο, από άνθρωπο έως ζώο, έως χωράφι της κληρονομιάς του, δεν επιτρέπεται να το πουλήσει ούτε να το εξαγοράσει. Αυτό το αφιέρωμα θα είναι αμετάκλητα και οριστικά του Κυρίου. Κάθε άνθρωπος ο οποίος με ανέκκλητο τάξιμο θα ταχθεί εξ ολοκλήρου στον Θεό δεν είναι δυνατόν να εξαγορασθεί αλλά θα μείνει αφιερωμένος μέχρι θανάτου στον Θεό.
Έτσι δεν υπάρχει παράδοξο στο χωρίο των Κριτών το οποίο αντί του φυσιολογικού και αυτή πέθανε, θυσιάστηκε, ολοκαυτώθηκε, εάν επρόκειτο για θυσία, αναφέρει: και αυτή έμεινε παρθένος, ούτε υπάρχει παράδοξο που κλαίει για το ότι δεν θα κάνει παιδιά ενώ υποτίθεται ότι πεθαίνει. Η κόρη θα αφιερωνόταν στον Θεό. Έτσι βλέποντας όλα αυτά καταλαβαίνουμε και την μεγάλη στενοχώρια του Ιεφθάε. Όχι μόνο δεν θα έκανε παιδιά αλλά θα έχανε και την μοναχοκόρη του που τώρα θα αφιερωνόταν στον Θεό.
Ας φέρουμε στο μυαλό κάποιους γονείς οι οποίοι δυσανασχετούν όταν το παιδί τους τους λέγει ότι θα πάει μοναχός. Ο αφιερωμένος δεν μπορούσε να παντρευτεί ή να κάνει παιδιά, μοναδική εξαίρεση ο Σαμουήλ, ο τελευταίος των Κριτών, οποίος με απευθείας εντολή αυτού που αφιερώθηκε, δηλαδή του Θεού, καλέστηκε να υπηρετήσει εκτός ναού, παντρεύτηκε και είχε δύο παιδιά.
Επιπλέον πουθενά στην αφήγηση δεν αναφέρεται ότι ο Ιεφθάε σκοτώνει την κόρη του ή ότι αυτή θυσιάζεται, ούτε αναφέρεται πουθενά κανείς να θρηνεί θάνατο.
ἀπὸ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας ἐπορεύοντο θυγατέρες ᾿Ισραὴλ θρηνεῖν τὴν θυγατέρα ᾿Ιεφθάε τοῦ Γαλααδίτου ἐπὶ τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ ἐνιαυτῷ.
תָּנָה τα,να σημαίνει: να εορτάσουν, να διηγηθούν, να επαναλάβουν, δεν έχει σε καμιά περίπτωση την έννοια του θρήνου. Συναντάται η λέξη άλλη μια φορά στο βιβλίο των Κριτών έχοντας αυτήν την έννοια. Συναντάτε επίσης και στον προφήτη Ωσηέ όταν λέει αυτοί ανέβηκαν στους Ασσύριους σαν αδέσποτοι μόνοι τους και (τα,να)>ενοικίασαν, πόρνες. Ούτε μια φορά στην Γραφή η λέξη αυτή δεν σημαίνει θρήνος.
Βεβαίως οι διάφοροι επαγγελματίες αρνητές και πολέμιοι ενδιαφέρονται πως θα φορτώσουν στον Θεό την πράξη ως "ανθρωποθυσία στον Γιαχβέ".
Κλείνοντας θα δούμε ένα επιχείρημα, σχετικά άγνωστο, εναντίων των επαγγελματιών αρνητών και πολεμίων που προσπαθούν να πουν ότι ο Θεός δέχτηκε ανθρωποθυσία.
Διαβάζουμε στους Κριτές κεφάλαιο δέκα.
Κριτές 10, 16 καὶ ὠλιγώθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ (του Θεού) ἐν κόπῳ Ἰσραήλ.
Εκείνο τον καιρό οι Ισραηλίτες παρέβησαν τον νόμο του Θεού και αυτός παιδαγωγικά απομακρύνθηκε και έτσι παραδόθηκαν σε χέρια αλλοφύλων. Οι γύρω λαοί έκαναν την ζωή αφόρητη στους Ισραηλίτες, επί 18 έτη τους επέφεραν βαριές θλίψεις, οι γύρω λαοί τους συνέτριψαν. Καὶ ἐπέδοτο αὐτοὺς ἐν χειρὶ Φυλιστιΐμ καὶ ἐν χειρὶ υἱῶν ᾿Αμμών καὶ ἔθλιψαν καὶ ἔθλασαν τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὀκτωκαίδεκα ἔτη. Κριτές 10, 7-8.
Ο Θεός επειδή τον εγκατέλειψαν, παιδαγωγικώς τους παρέδωσε στα χέρια των Φυλιστιΐμ και των γιων του Αμμών. Όμως οι Ισραηλίτες εξομολογούνται την αμαρτία τους, μετανοούν και διορθώνουν την πορεία τους, καὶ ἐκέκραξαν οἱ υἱοὶ ισραηλ πρὸς Κύριον λέγοντες ἡμάρτομέν σοι ὅτι ἐγκατελίπομεν τὸν θεὸν ἡμῶν καὶ ἐλατρεύσαμεν ταῖς βααλιμ.
Δηλαδή αμαρτήσαμε ενώπιον σου και σε εγκαταλείψαμε και λατρεύσαμε τα αγάλματα του Βάαλ. Ο Θεός τους υπενθυμίζει ότι αυτός τους έσωσε από τους Αιγυπτίους, τους Αμοραίους, τους Φιλισταίους, τους Μαδιανίτες, τους Σιδωνήτες, τους Αμαληκίτες, όταν με πίστη και ευλάβεια τον είχαν παρακαλέσει και όμως παρόλα αυτά τώρα τον εγκατέλειψαν και λάτρευαν τον Βάαλ. Ο Θεός τους λέγει, για τον εαυτό σας διαλέξατε τον Βάαλ και εμένα εγκαταλείψατε, δεν σας βοηθώ άλλη φορά, ας έρθει ο Βάαλ τώρα να σας σώσει.
Οι Ισραηλίτες δείχνουν πραγματική μετάνοια και ταπείνωση αναγνωρίζοντας ότι είναι ένοχοι Και απεβαλον τους Θεούς τους ξένους εκ μέσω αυτών και ελάτρευσαν τον Κύριον και εσπλαχνίσθη η ψυχή αυτού εις την δυστυχίαν του Ισραήλ.
Το ωλιγώθη η ψυχή του Θεού, δεν είναι μια έκφραση που προέρχεται από διαπίστωση της πραγματικότητος, λόγια συμπαθείας όμοια του ανθρωπίνου "λυπάμαι" ή "τα συλλυπητήρια μου", αλλά σημαίνει ότι ο Θεός θα τους έσωζε, σημαίνει ότι τους ευσπλαγχνίσθηκε διότι μετανόησαν και θα τους έσωζε.
Η νίκη εναντίων των εχθρών, και κατ' επέκταση η λύτρωση, είχαν προειπωθεί.
Δεν χρειαζόταν θυσία προς τον Θεό, ούτε αυτός ζήτησε καμία.
Ο Κύριος εάν δεν είχαν μετανοήσει πραγματικά θα τους άφηνε να παιδαγωγηθούν περισσότερο χρόνο διότι η ανθρωποθυσία θα ήταν δείγμα μέγιστης αμετανοησίας.
Έτσι θα παρέμεναν στα χέρια των εχθρών τους και άλλο χρόνο, έως ότου μετανοούσαν πραγματικά. Μια ανθρωποθυσία θα οδηγούσε τους Ισραηλίτες ξανά 3 στίχους νωρίτερα από τον στίχο Κριτές 10,16, δηλαδή την Θεϊκή απόφαση να σωθούν, και θα τους πήγαινε στο Κριτές 10,13, καὶ ὑμεῖς ἐγκατελίπετέ με καὶ ἐδουλεύσατε θεοῖς ἑτέροις· διὰ τοῦτο οὐ προσθήσω τοῦ σῶσαι ὑμᾶς. πορεύεσθε καὶ βοήσατε πρὸς τοὺς θεούς, οὓς ἐξελέξασθε ἑαυτοῖς, καὶ αὐτοὶ σωσάτωσαν ὑμᾶς ἐν καιρῷ θλίψεως ὑμῶν. Εσείς επανειλημμένα εγκαταλείψατε εμένα τον Κύριο και λατρέψατε ψευτοθεούς για αυτό και εγώ δεν θα σας ξανασώσω. Πηγαίνετε για βοήθεια στους ψευτοθεούς. Ας έλθουν αυτοί να σας σώσουν τώρα στον κίνδυνο.
Ο Θεός ως Παντογνώστης δεν θα περίμενε να διαπιστώσει εκ των υστέρων εάν μετανόησαν πραγματικά αλλά θα τους άφηνε να παιδαγωγηθούν έως ότου μετανοήσουν.
Ο Ιεφθάε αναλαμβάνει αρχηγός και τελικώς νικάει τους Φυλιστιΐμ και τους γιους του Αμμών. Γίνονται λοιπόν φανερά τα εξής:
1) Προφανώς δεν έγινε ποτέ ανθρωποθυσία, πρώτον διότι τέτοια πρακτική δεν προβλεπόταν από την θρησκεία και δεύτερον ο Θεός δεν θα παρενέβαινε λυτρωτικά έως ότου μετανοήσουν πραγματικά.
2) Δεν χρειαζόταν να κάνει ο᾿Ιεφθάε εὐχὴν τῷ Κυρίῳ για να δώσει ο Θεός τοὺς υἱοὺς ᾿Αμμὼν ἐν τῇ χειρί του, η νίκη και η απαλλαγή από τα δεινά που δοκίμαζαν ἐν χειρὶ Φυλιστιΐμ καὶ ἐν χειρὶ υἱῶν ᾿Αμμών ήταν όχι μόνο δεδομένη και προειπωμένη αφού ὠλιγώθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν κόπῳ Ἰσραήλ, αλλά ήταν και δωρεάν, η μόνη προϋπόθεση ήταν η μετάνοια τους, και απεβαλον τους Θεούς τους ξένους εκ μέσω αυτών και ελάτρευσαν τον Κύριον.
Όσοι λοιπόν μιλάνε για ανθρωποθυσία με μοναδικό σκοπό να αποκτήσουν βάση ώστε μετά να μιλήσουν για "ανθρωποθυσία στον Γιαχβέ" έχουν πονηρό σκοπό και βασίζονται σε μη ενημερωμένους ακροατές και σε κουτοπόνηρους συλλογισμούς.
Ο Θεός δεν ζήτησε κανένα αντάλλαγμα ή θυσία όταν η λύτρωση προειπώθηκε.
Έτσι εφόσον η νίκη είχε προειπωθεί και οι διάφοροι επαγγελματίες πολέμιοι του Χριστού υποστηρίζουν ότι αυτή έγινε στον Γιαχβέ για να νικήσουν οι Ισραηλίτες στην μάχη, η σκέψη τους καταρρίπτεται και η πονηριά τους αποκαλύπτεται.
Πρώτα φορτώνουν έναν φόνο (που δεν έγινε) στον Θεό και μετά οι επαγγελματίες πολέμιοι ζητούν υποκριτικά τον λόγο και θεωρούν υπεύθυνο τον Θεό γιατί δεν παρενέβη για να σταματήσει την θυσία.
Μήπως εάν παρευρεθούν σε κάποιο δικαστήριο για κάποιο αδίκημα που έκαναν θα πουν ότι φταίει ο Θεός που δεν τους σταμάτησε και θα ζητήσουν να δικαστεί ο Θεός;
Ο ιερός Αυγουστίνος στο σύγγραμμα του η πολιτεία του Θεού αναφέρει ότι εάν κάποιος Ρωμαίος διέπραττε μοιχεία απολογείτο ως εξής: Τι με κατηγορείται για μοιχεία; Αφού και ο Δίας διέπραττε μοιχείες, κατηγορείτε έμενα που είμαι ένα homunculum; (ανθρωπάκι)
Αφού ο μεγάλος θεός το έκανε, τι μαλώνετε εμένα ένα μικρό και ασήμαντο ανθρωπάκι ;
Κάποια φορά στην Βοιωτία, στην περιοχή της Αλιάρτου, υπήρχε πρόβλημα υδρεύσεως.
Ένας από τους άρχοντες πήγε και ρώτησε για αυτό τον Απόλλωνα στους Δελφούς, η απάντηση ήταν η εξής: επιστρέφοντας στην Αλίαρτο όποιον πρωτοσυναντήσεις να τον φονεύσεις με το ξίφος σου, μόνο έτσι θα σας λυθεί το πρόβλημα. Εδώ βέβαια ήταν λίγο απίθανο να θυσιαστεί κοπέλα διότι οι κοπέλες δεν κυκλοφορούσαν εύκολα έξω στην αρχαία Ελλάδα. Γυρνώντας ο άρχοντας το άτομο που πρωτοσυνάντησε ήταν ένα νεαρό παλικάρι ονόματι Λόφις. Για κακή του τύχη ο νεαρός ήταν ο γιος του, τότε χωρίς καθυστέρηση σήκωσε το ξίφος του και τον φόνευσε.
Πονηρό πνεύμα έδωσε τον χρησμό στους Δελφούς και πονηρό πνεύμα έβαλε την ιδέα στον Λόφι να βγει έξω στους αγρούς στον δρόμο, έτσι η πίκρα του ανθρώπου που γύριζε από το μαντείο υπήρξε απέραντη. Η Αγία Γραφή σημειώνει, πάντες οι Θεοί των εθνών δαιμόνια Ψαλμός 95,5 και, εκείνος ο διάβολος ανθρωποκτόνος ην απαρχής Ιωάννης 8,44.
Εδώ η θυσία ήταν σίγουρα με εντολή του "θεού", στον Ιεφθάε το αντίθετο, όμως οι Νεοπαγανιστές διαμαρτύρονται για την μια ενώ δεν λένε τίποτα για την άλλη.
Ο Ιεφθάε έχει πεθάνει προ χιλιάδων ετών αλλά οι πολέμιοι είναι εδώ, γιατί λοιπόν δεν κάνουν πράξη τα λόγια τους και στους εαυτούς τους και ακούγοντας τον Σωκράτη να ζητήσουν από τον Θεό να παρέμβει και να σταματήσει αυτούς όταν κάνουν το κακό όπως όταν λένε ψέμματα ή εξαπατούν τον συνάνθρωπο τους ;
Κρ. 10,16 καὶ ἐξέκλιναν τοὺς θεοὺς τοὺς ἀλλοτρίους ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἐδούλευσαν τῷ Κυρίῳ μόνῳ, καὶ ὠλιγώθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν κόπῳ Ἰσραήλ.
Οι Ισραηλίτες άφησαν τα είδωλα και λάτρευσαν τον Κύριο και η καρδιά του Κυρίου πόνεσε για τις ταλαιπωρίες του ισραηλιτικού λαού.
Κριτές 11,30-31 καὶ ηὔξατο ᾿Ιεφθάε εὐχὴν τῷ Κυρίῳ καὶ εἶπεν· ἐὰν διδοὺς δῷς μοι τοὺς υἱοὺς ᾿Αμμὼν ἐν τῇ χειρί μου, καὶ ἔσται ὁ ἐκπορευόμενος, ὃς ἂν ἐξέλθῃ ἀπὸ τῆς θύρας τοῦ οἴκου μου εἰς συνάντησίν μου ἐν τῷ ἐπιστρέφειν με ἐν εἰρήνῃ ἀπὸ υἱῶν ᾿Αμμών, καὶ ἔσται τῷ Κυρίῳ ἀνοίσω αὐτὸν ὁλοκαύτωμα.
Κριτές 11, 36-39 ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· πάτερ, ἤνοιξας τὸ στόμα σου πρὸς Κύριον; ποίησόν μοι ὃν τρόπον ἐξῆλθεν ἐκ στόματός σου, ἐν τῷ ποιῆσαί σοι Κύριον ἐκδίκησιν τῶν ἐχθρῶν σου ἀπὸ τῶν υἱῶν ᾿Αμμών καὶ ἥδε εἶπε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς· ποιησάτω δὴ ὁ πατήρ μου τὸν λόγον τοῦτον· ἔασόν με δύο μῆνας, καὶ πορεύσομαι καὶ καταβήσομαι ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ κλαύσομαι ἐπὶ τὰ παρθένιά μου, ἐγώ εἰμι καὶ αἱ συνεταιρίδες μου καὶ εἶπε· πορεύου· καὶ ἀπέστειλεν αὐτὴν δύο μῆνας. καὶ ἐπορεύθη, αὐτὴ καὶ αἱ συνεταιρίδες αὐτῆς, καὶ ἔκλαυσεν ἐπὶ τὰ παρθένια αὐτῆς ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ ἐγένετο ἐν τέλει τῶν δύο μηνῶν καὶ ἐπέστρεψε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς, καὶ ἐποίησεν ἐν αὐτῇ εὐχὴν αὐτοῦ, ἣν ηὔξατο· καὶ αὕτη οὐκ ἔγνω ἄνδρα.
Επιπλέον πουθενά στην αφήγηση δεν αναφέρεται ότι ο Ιεφθάε σκοτώνει την κόρη του ή ότι αυτή θυσιάζεται, ούτε αναφέρεται πουθενά κανείς να θρηνεί θάνατο.
ἀπὸ ἡμερῶν εἰς ἡμέρας ἐπορεύοντο θυγατέρες ᾿Ισραὴλ θρηνεῖν τὴν θυγατέρα ᾿Ιεφθάε τοῦ Γαλααδίτου ἐπὶ τέσσαρας ἡμέρας ἐν τῷ ἐνιαυτῷ.
תָּנָה τα,να σημαίνει: να εορτάσουν, να διηγηθούν, να επαναλάβουν, δεν έχει σε καμιά περίπτωση την έννοια του θρήνου. Συναντάται η λέξη άλλη μια φορά στο βιβλίο των Κριτών έχοντας αυτήν την έννοια. Συναντάτε επίσης και στον προφήτη Ωσηέ όταν λέει αυτοί ανέβηκαν στους Ασσύριους σαν αδέσποτοι μόνοι τους και (τα,να)>ενοικίασαν, πόρνες. Ούτε μια φορά στην Γραφή η λέξη αυτή δεν σημαίνει θρήνος.
Βεβαίως οι διάφοροι επαγγελματίες αρνητές και πολέμιοι ενδιαφέρονται πως θα φορτώσουν στον Θεό την πράξη ως "ανθρωποθυσία στον Γιαχβέ".
Κλείνοντας θα δούμε ένα επιχείρημα, σχετικά άγνωστο, εναντίων των επαγγελματιών αρνητών και πολεμίων που προσπαθούν να πουν ότι ο Θεός δέχτηκε ανθρωποθυσία.
Διαβάζουμε στους Κριτές κεφάλαιο δέκα.
Κριτές 10, 16 καὶ ὠλιγώθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ (του Θεού) ἐν κόπῳ Ἰσραήλ.
Εκείνο τον καιρό οι Ισραηλίτες παρέβησαν τον νόμο του Θεού και αυτός παιδαγωγικά απομακρύνθηκε και έτσι παραδόθηκαν σε χέρια αλλοφύλων. Οι γύρω λαοί έκαναν την ζωή αφόρητη στους Ισραηλίτες, επί 18 έτη τους επέφεραν βαριές θλίψεις, οι γύρω λαοί τους συνέτριψαν. Καὶ ἐπέδοτο αὐτοὺς ἐν χειρὶ Φυλιστιΐμ καὶ ἐν χειρὶ υἱῶν ᾿Αμμών καὶ ἔθλιψαν καὶ ἔθλασαν τοὺς υἱοὺς Ἰσραὴλ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ ὀκτωκαίδεκα ἔτη. Κριτές 10, 7-8.
Ο Θεός επειδή τον εγκατέλειψαν, παιδαγωγικώς τους παρέδωσε στα χέρια των Φυλιστιΐμ και των γιων του Αμμών. Όμως οι Ισραηλίτες εξομολογούνται την αμαρτία τους, μετανοούν και διορθώνουν την πορεία τους, καὶ ἐκέκραξαν οἱ υἱοὶ ισραηλ πρὸς Κύριον λέγοντες ἡμάρτομέν σοι ὅτι ἐγκατελίπομεν τὸν θεὸν ἡμῶν καὶ ἐλατρεύσαμεν ταῖς βααλιμ.
Δηλαδή αμαρτήσαμε ενώπιον σου και σε εγκαταλείψαμε και λατρεύσαμε τα αγάλματα του Βάαλ. Ο Θεός τους υπενθυμίζει ότι αυτός τους έσωσε από τους Αιγυπτίους, τους Αμοραίους, τους Φιλισταίους, τους Μαδιανίτες, τους Σιδωνήτες, τους Αμαληκίτες, όταν με πίστη και ευλάβεια τον είχαν παρακαλέσει και όμως παρόλα αυτά τώρα τον εγκατέλειψαν και λάτρευαν τον Βάαλ. Ο Θεός τους λέγει, για τον εαυτό σας διαλέξατε τον Βάαλ και εμένα εγκαταλείψατε, δεν σας βοηθώ άλλη φορά, ας έρθει ο Βάαλ τώρα να σας σώσει.
Οι Ισραηλίτες δείχνουν πραγματική μετάνοια και ταπείνωση αναγνωρίζοντας ότι είναι ένοχοι Και απεβαλον τους Θεούς τους ξένους εκ μέσω αυτών και ελάτρευσαν τον Κύριον και εσπλαχνίσθη η ψυχή αυτού εις την δυστυχίαν του Ισραήλ.
Το ωλιγώθη η ψυχή του Θεού, δεν είναι μια έκφραση που προέρχεται από διαπίστωση της πραγματικότητος, λόγια συμπαθείας όμοια του ανθρωπίνου "λυπάμαι" ή "τα συλλυπητήρια μου", αλλά σημαίνει ότι ο Θεός θα τους έσωζε, σημαίνει ότι τους ευσπλαγχνίσθηκε διότι μετανόησαν και θα τους έσωζε.
Η νίκη εναντίων των εχθρών, και κατ' επέκταση η λύτρωση, είχαν προειπωθεί.
Δεν χρειαζόταν θυσία προς τον Θεό, ούτε αυτός ζήτησε καμία.
Ο Κύριος εάν δεν είχαν μετανοήσει πραγματικά θα τους άφηνε να παιδαγωγηθούν περισσότερο χρόνο διότι η ανθρωποθυσία θα ήταν δείγμα μέγιστης αμετανοησίας.
Έτσι θα παρέμεναν στα χέρια των εχθρών τους και άλλο χρόνο, έως ότου μετανοούσαν πραγματικά. Μια ανθρωποθυσία θα οδηγούσε τους Ισραηλίτες ξανά 3 στίχους νωρίτερα από τον στίχο Κριτές 10,16, δηλαδή την Θεϊκή απόφαση να σωθούν, και θα τους πήγαινε στο Κριτές 10,13, καὶ ὑμεῖς ἐγκατελίπετέ με καὶ ἐδουλεύσατε θεοῖς ἑτέροις· διὰ τοῦτο οὐ προσθήσω τοῦ σῶσαι ὑμᾶς. πορεύεσθε καὶ βοήσατε πρὸς τοὺς θεούς, οὓς ἐξελέξασθε ἑαυτοῖς, καὶ αὐτοὶ σωσάτωσαν ὑμᾶς ἐν καιρῷ θλίψεως ὑμῶν. Εσείς επανειλημμένα εγκαταλείψατε εμένα τον Κύριο και λατρέψατε ψευτοθεούς για αυτό και εγώ δεν θα σας ξανασώσω. Πηγαίνετε για βοήθεια στους ψευτοθεούς. Ας έλθουν αυτοί να σας σώσουν τώρα στον κίνδυνο.
Ο Θεός ως Παντογνώστης δεν θα περίμενε να διαπιστώσει εκ των υστέρων εάν μετανόησαν πραγματικά αλλά θα τους άφηνε να παιδαγωγηθούν έως ότου μετανοήσουν.
Ο Ιεφθάε αναλαμβάνει αρχηγός και τελικώς νικάει τους Φυλιστιΐμ και τους γιους του Αμμών. Γίνονται λοιπόν φανερά τα εξής:
1) Προφανώς δεν έγινε ποτέ ανθρωποθυσία, πρώτον διότι τέτοια πρακτική δεν προβλεπόταν από την θρησκεία και δεύτερον ο Θεός δεν θα παρενέβαινε λυτρωτικά έως ότου μετανοήσουν πραγματικά.
2) Δεν χρειαζόταν να κάνει ο᾿Ιεφθάε εὐχὴν τῷ Κυρίῳ για να δώσει ο Θεός τοὺς υἱοὺς ᾿Αμμὼν ἐν τῇ χειρί του, η νίκη και η απαλλαγή από τα δεινά που δοκίμαζαν ἐν χειρὶ Φυλιστιΐμ καὶ ἐν χειρὶ υἱῶν ᾿Αμμών ήταν όχι μόνο δεδομένη και προειπωμένη αφού ὠλιγώθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν κόπῳ Ἰσραήλ, αλλά ήταν και δωρεάν, η μόνη προϋπόθεση ήταν η μετάνοια τους, και απεβαλον τους Θεούς τους ξένους εκ μέσω αυτών και ελάτρευσαν τον Κύριον.
Όσοι λοιπόν μιλάνε για ανθρωποθυσία με μοναδικό σκοπό να αποκτήσουν βάση ώστε μετά να μιλήσουν για "ανθρωποθυσία στον Γιαχβέ" έχουν πονηρό σκοπό και βασίζονται σε μη ενημερωμένους ακροατές και σε κουτοπόνηρους συλλογισμούς.
Ο Θεός δεν ζήτησε κανένα αντάλλαγμα ή θυσία όταν η λύτρωση προειπώθηκε.
Έτσι εφόσον η νίκη είχε προειπωθεί και οι διάφοροι επαγγελματίες πολέμιοι του Χριστού υποστηρίζουν ότι αυτή έγινε στον Γιαχβέ για να νικήσουν οι Ισραηλίτες στην μάχη, η σκέψη τους καταρρίπτεται και η πονηριά τους αποκαλύπτεται.
Πρώτα φορτώνουν έναν φόνο (που δεν έγινε) στον Θεό και μετά οι επαγγελματίες πολέμιοι ζητούν υποκριτικά τον λόγο και θεωρούν υπεύθυνο τον Θεό γιατί δεν παρενέβη για να σταματήσει την θυσία.
Μήπως εάν παρευρεθούν σε κάποιο δικαστήριο για κάποιο αδίκημα που έκαναν θα πουν ότι φταίει ο Θεός που δεν τους σταμάτησε και θα ζητήσουν να δικαστεί ο Θεός;
Ο ιερός Αυγουστίνος στο σύγγραμμα του η πολιτεία του Θεού αναφέρει ότι εάν κάποιος Ρωμαίος διέπραττε μοιχεία απολογείτο ως εξής: Τι με κατηγορείται για μοιχεία; Αφού και ο Δίας διέπραττε μοιχείες, κατηγορείτε έμενα που είμαι ένα homunculum; (ανθρωπάκι)
Αφού ο μεγάλος θεός το έκανε, τι μαλώνετε εμένα ένα μικρό και ασήμαντο ανθρωπάκι ;
Κάποια φορά στην Βοιωτία, στην περιοχή της Αλιάρτου, υπήρχε πρόβλημα υδρεύσεως.
Ένας από τους άρχοντες πήγε και ρώτησε για αυτό τον Απόλλωνα στους Δελφούς, η απάντηση ήταν η εξής: επιστρέφοντας στην Αλίαρτο όποιον πρωτοσυναντήσεις να τον φονεύσεις με το ξίφος σου, μόνο έτσι θα σας λυθεί το πρόβλημα. Εδώ βέβαια ήταν λίγο απίθανο να θυσιαστεί κοπέλα διότι οι κοπέλες δεν κυκλοφορούσαν εύκολα έξω στην αρχαία Ελλάδα. Γυρνώντας ο άρχοντας το άτομο που πρωτοσυνάντησε ήταν ένα νεαρό παλικάρι ονόματι Λόφις. Για κακή του τύχη ο νεαρός ήταν ο γιος του, τότε χωρίς καθυστέρηση σήκωσε το ξίφος του και τον φόνευσε.
Πονηρό πνεύμα έδωσε τον χρησμό στους Δελφούς και πονηρό πνεύμα έβαλε την ιδέα στον Λόφι να βγει έξω στους αγρούς στον δρόμο, έτσι η πίκρα του ανθρώπου που γύριζε από το μαντείο υπήρξε απέραντη. Η Αγία Γραφή σημειώνει, πάντες οι Θεοί των εθνών δαιμόνια Ψαλμός 95,5 και, εκείνος ο διάβολος ανθρωποκτόνος ην απαρχής Ιωάννης 8,44.
Εδώ η θυσία ήταν σίγουρα με εντολή του "θεού", στον Ιεφθάε το αντίθετο, όμως οι Νεοπαγανιστές διαμαρτύρονται για την μια ενώ δεν λένε τίποτα για την άλλη.
Ο Ιεφθάε έχει πεθάνει προ χιλιάδων ετών αλλά οι πολέμιοι είναι εδώ, γιατί λοιπόν δεν κάνουν πράξη τα λόγια τους και στους εαυτούς τους και ακούγοντας τον Σωκράτη να ζητήσουν από τον Θεό να παρέμβει και να σταματήσει αυτούς όταν κάνουν το κακό όπως όταν λένε ψέμματα ή εξαπατούν τον συνάνθρωπο τους ;
Κρ. 10,16 καὶ ἐξέκλιναν τοὺς θεοὺς τοὺς ἀλλοτρίους ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἐδούλευσαν τῷ Κυρίῳ μόνῳ, καὶ ὠλιγώθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ ἐν κόπῳ Ἰσραήλ.
Οι Ισραηλίτες άφησαν τα είδωλα και λάτρευσαν τον Κύριο και η καρδιά του Κυρίου πόνεσε για τις ταλαιπωρίες του ισραηλιτικού λαού.
Κριτές 11,30-31 καὶ ηὔξατο ᾿Ιεφθάε εὐχὴν τῷ Κυρίῳ καὶ εἶπεν· ἐὰν διδοὺς δῷς μοι τοὺς υἱοὺς ᾿Αμμὼν ἐν τῇ χειρί μου, καὶ ἔσται ὁ ἐκπορευόμενος, ὃς ἂν ἐξέλθῃ ἀπὸ τῆς θύρας τοῦ οἴκου μου εἰς συνάντησίν μου ἐν τῷ ἐπιστρέφειν με ἐν εἰρήνῃ ἀπὸ υἱῶν ᾿Αμμών, καὶ ἔσται τῷ Κυρίῳ ἀνοίσω αὐτὸν ὁλοκαύτωμα.
Κριτές 11, 36-39 ἡ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· πάτερ, ἤνοιξας τὸ στόμα σου πρὸς Κύριον; ποίησόν μοι ὃν τρόπον ἐξῆλθεν ἐκ στόματός σου, ἐν τῷ ποιῆσαί σοι Κύριον ἐκδίκησιν τῶν ἐχθρῶν σου ἀπὸ τῶν υἱῶν ᾿Αμμών καὶ ἥδε εἶπε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς· ποιησάτω δὴ ὁ πατήρ μου τὸν λόγον τοῦτον· ἔασόν με δύο μῆνας, καὶ πορεύσομαι καὶ καταβήσομαι ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ κλαύσομαι ἐπὶ τὰ παρθένιά μου, ἐγώ εἰμι καὶ αἱ συνεταιρίδες μου καὶ εἶπε· πορεύου· καὶ ἀπέστειλεν αὐτὴν δύο μῆνας. καὶ ἐπορεύθη, αὐτὴ καὶ αἱ συνεταιρίδες αὐτῆς, καὶ ἔκλαυσεν ἐπὶ τὰ παρθένια αὐτῆς ἐπὶ τὰ ὄρη καὶ ἐγένετο ἐν τέλει τῶν δύο μηνῶν καὶ ἐπέστρεψε πρὸς τὸν πατέρα αὐτῆς, καὶ ἐποίησεν ἐν αὐτῇ εὐχὴν αὐτοῦ, ἣν ηὔξατο· καὶ αὕτη οὐκ ἔγνω ἄνδρα.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου