Θεία Ευχαριστία 2
Ειδική ιεροσύνη
Προφητείες περί θυσίας θυσιαστηρίου ιεροσύνης
στην Παλαιά Διαθήκη και οι ομοιότητες
εν σχέση με την Καινή
εν σχέση με την Καινή
Θεία ευχαριστία Μέρος 2 Προφητείες στην Παλαιά Διαθήκη περί ιεροσύνης
Θεία ευχαριστία Μέρος 3 Η τριπλή θυσιαστήρια ιδιότητα στις Θ. Λειτουργίες
Θεία ευχαριστία Μέρος 3 Η τριπλή θυσιαστήρια ιδιότητα στις Θ. Λειτουργίες
Θεία ευχαριστία Μέρος 4 Αυτό το μέρος είναι υπό κατασκευή
Σε αυτήν την δημοσίευση θα δούμε τις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης περί ειδικής ιεροσύνης. Ξεκινώντας την αναφορά θα δούμε το περιστατικό του Μελχισεδέκ. Μελχισεδὲκ βασιλεὺς Σαλὴμ ἐξήνεγκεν ἄρτους καὶ οἶνον· ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου καὶ εὐλόγησε τὸν Ἅβραμ καὶ εἶπεν· εὐλογημένος Ἅβραμ τῷ Θεῷ τῷ ὑψίστῳ, ὃς ἔκτισε τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ εὐλογητὸς ὁ Θεὸς ὁ ὕψιστος, ὃς παρέδωκε τοὺς ἐχθρούς σου ὑποχειρίους σοι καὶ ἔδωκεν αὐτῷ Ἅβραμ δεκάτην ἀπὸ πάντων. Με την προσφορά άρτου και οίνου ο Μελχισεδέκ δεν προσφέρει βασιλικό δώρο αφού ως βασιλιάς δεν θα μπορούσε να φέρει δώρα σε άλλον βασιλέα ψωμί και κρασί διότι αυτά δεν είναι κατάλληλα για την θέση και των δυο.
Επίσης θα είναι παράλογο να εννοήσουμε ότι έφερε ψωμιά και κρασί ώστε να δώσει στον κουρασμένο Αβραάμ ή τους στρατιώτες για να φάνε αφού βλέπουμε ότι ἔλαβον δὲ τὴν ἵππον πᾶσαν τὴν Σοδόμων καὶ Γομόῤῥας καὶ πάντα τὰ βρώματα αὐτῶν καὶ ἀπῆλθον από αυτά δίνει δεκάτη ο Αβραάμ καὶ ἔδωκεν αὐτῷ Ἅβραμ δεκάτην ἀπὸ πάντων.
Ο στίχος ἦν δὲ ἱερεὺς τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου αλλά και οι πράξεις του εμφανίζουν τον Μελχισεδέκ όχι ως Βασιλιά Σαλήμ αλλά ως ιερέα του Θεού. Όλες οι ενέργειες του Μελχισεδέκ εμφανίζονται να είναι σε συνάφεια με την ιερατική του ιδιότητα, προσφορά άρτων και οίνου, ευχαριστία-δοξολογία προς τον Θεό, ευλογία προς τον Αβραάμ, και όλες αυτές οι πράξεις δεν είναι θεατρικές αλλά ουσιαστικές, αυτό το επιβεβαιώνει και η φρασεολογία, ιερέας Υψίστου, ιερέας κατά την τάξιν.
Όπως είναι γνωστό η Γραφή μας λέει ότι ο Μελχισεδέκ ως ιερεύς ανήκει στην ίδια τάξη με τον Ιησού Χριστό, ο απόστολος Παύλος λέγει για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού σὺ ἱερεὺς εἰς τὸν αἰῶνα κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ Εβρ.5,6 Έτσι αφού ο Μελχισεδέκ είναι ιερεύς και ο Ιησούς ως ιερέας ανήκει στην ίδια ιερατική τάξη με αυτόν, η Γραφή εμφανίζει σε αυτήν την ιεροσύνη να είναι μέτοχοι περισσότερα του ενός πρόσωπα άρα εδώ βλέπουμε μετοχή στην ιεροσύνη του Χριστού. Ο Μελχισεδέκ είναι βασιλιάς και ιερέας, είναι ιερέας Υψίστου όχι στον περιούσιο λαό αλλά στα έθνη, αποσιωπά η Γραφή την γενεαλογία του.
Ο Μελχισεδέκ είναι φανερό ότι με τις ουσιαστικές ιερατικές πράξεις του ομοιάζει με τους ιερείς της Καινής Διαθήκης, ενώ στον Χριστό ομοιάζει όχι κατά το πάθος του στον Γολγοθά, αλλά όταν παραδίδει την Θεία Ευχαριστία στον Μυστικό Δείπνο. Άρα ο Ιησούς όταν τελεί την κλάση του άρτου ευχαριστεί τον Πατέρα και ευλογεί τους μαθητές στον Μυστικό Δείπνο εκείνη την στιγμή είναι που προτυπώνεται ως ιερεύς κατά την τάξιν Μελχισεδέκ.
Θυσία βεβαιώνει και η φρασεολογία του Ιησού στον Μυστικό Δείπνο διότι πάντοτε στις θυσίες υπήρχε έκχυσις αίματος προς άφεσιν και θα είναι παράλογο να δεχτούμε ότι η φρασεολογία "έκχυσις αίματος προς άφεσιν" όταν χρησιμοποιείται στην Γραφή σημαίνει εξιλαστήριο θυσία με θύμα, το ίδιο και για την θυσία του Σταυρού, ενώ όταν χρησιμοποιείται στον Μυστικό Δείπνο, ξαφνικά σημαίνει συμβολική θυσία.
Προχωρούμε τώρα στην προφητεία απο τον Μαλαχία.
Διότι καὶ ἐν ὑμῖν συγκλεισθήσονται θύραι, καὶ οὐκ ἀνάψεται τὸ θυσιαστήριόν μου δωρεάν· οὐκ ἔστι μου θέλημα ἐν ὑμῖν, λέγει Κύριος παντοκράτωρ, καὶ θυσίαν οὐ προσδέξομαι ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν διότι ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά, διότι μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι, λέγει Κύριος παντοκράτωρ ὑμεῖς δὲ βεβηλοῦτε αὐτὸ ἐν τῷ λέγειν ὑμᾶς· τράπεζα Κυρίου ἠλισγημένη ἐστί, καὶ τὰ ἐπιτιθέμενα ἐξουδένωται βρώματα αὐτοῦ. Μαλ. 2,10-12
Ο Μαλαχίας προφητεύει αφενός την κατάργηση όλων των Νομικών θυσιών και αφετέρου την θέσπιση μιας νέας θυσίας. Ο Θεός λέγει ότι οι Ισραηλίτες έχουν βεβηλώσει το όνομα του και απορρίπτει τις θυσίες που του προσφέρονται διότι γίνονται τυπικά και χωρίς να ακολουθούνται οι εντολές. Δηλώνει ότι αυτές θα αντικατασταθούν με μια θυσία καθαρά η οποία θα προσφέρεται από τους εθνικούς όχι μόνο σε ένα καθορισμένο τόπο αλλά παντού σε όλο τον κόσμο. Διαβάζοντας την προφητεία του Μαλαχία κατανοούμε άμεσα ότι αυτή η θυσία αποκλείεται να είναι η επί του Γολγοθά θυσία.
Η θυσία του Ιησού επί του Σταυρού ήταν προσωπική θυσία του Θεανθρώπου, δεν ήταν αναίμακτη, ενώ σαν θυσία ήταν περιορισμένη αποκλειστικά σε τοπικό επίπεδο. Μπορεί η σταυρική θυσία να προσφέρθηκε για όλο τον κόσμο αλλά δεν είναι παγκόσμια υπό την έννοια που αναφέρει ο Μαλαχίας, ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά.
Επίσης οι στίχοι δεν μπορεί να αναφέρονται σε Εθνικούς κατά την εποχή του Νόμου διότι θα ήταν ανήκουστο να αναπεμφθεί θυσία από απίστους και ο Θεός να την κάνει δεκτή εφόσον τότε θα αναιρούσε τις εντολές που έδωσε. Είναι γνωστό ότι απαγορευόταν από τον Νόμο απερίτμητοι ακόμη και να προσεγγίσουν στο θυσιαστήριο, πολλώ δε μάλλον να επιτραπεί να θυσιάσουν σε αυτό, άρα η θυσία που περιγράφει ο Μαλαχίας πρέπει να προσφερθεί από πιστούς στον Χριστό.
Επιπλέον φαίνεται από αυτό το χωρίο του Μαλαχία αλλά και αλλού στην Βίβλο ότι ο Κύριος δεν κάνει δεκτή θυσία όταν εκτελείται λανθασμένα, πολλώ δεν μάλλον να κάνει δεκτή θυσία από κάποιον που δεν πιστεύει σε αυτόν, δηλαδή Εθνικό, και έτσι να κάνει δεκτή θυσία που αναπέμπεται στον Διάβολο. ἔθυσαν δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ, θεοῖς, οἷς οὐκ ᾔδεισαν· καινοὶ καὶ πρόσφατοι ἥκασιν, οὓς οὐκ ᾔδεισαν οἱ πατέρες αὐτῶν Δευτ. 32,17 καὶ ἔθυσαν τοὺς υἱοὺς αὐτῶν καὶ τὰς θυγατέρας αὐτῶν τοῖς δαιμονίοις Ψαλμ. 105,37 παρωξύνατε γὰρ τὸν ποιήσαντα ὑμᾶς θύσαντες δαιμονίοις καὶ οὐ Θεῷ. Βαρ. 4,7
ἑτοιμάζοντες τῷ δαιμονίῳ τράπεζαν καὶ πληροῦντες τῇ τύχῃ κέρασμα Ησ. 65,11
οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· Α' Κορ. 10,21
οὐ μετενόησαν ἐκ τῶν ἔργων τῶν χειρῶν αὐτῶν, ἵνα μὴ προσκυνήσωσι τὰ δαιμόνια καὶ τὰ εἴδωλα τὰ χρυσᾶ καὶ τὰ ἀργυρᾶ καὶ τὰ χαλκᾶ καὶ τὰ λίθινα καὶ τὰ ξύλινα, ἃ οὔτε βλέπειν δύναται οὔτε ἀκούειν οὔτε περιπατεῖν, Αποκ. 9,20 Όλες οι θυσίες των Εθνικών και στην Παλαιά αλλά και στην Καινή Διαθήκη αναπέμπονται στον Διάβολο και ποτέ δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ούτε ως θυσίες δόξας και λατρείας ούτε ως θυσίες προς τον Θεό, έτσι κατεπέκταση δεν μπορούν να γίνουν ευπρόσδεκτες και ευάρεστες. Ο Ησαΐας το επιβεβαιώνει ὁ λαὸς οὗτος ὁ παροξύνων με ἐναντίον ἐμοῦ διαπαντός, αὐτοὶ θυσιάζουσιν ἐν τοῖς κήποις καὶ θυμιῶσιν ἐπὶ ταῖς πλίνθοις τοῖς δαιμονίοις, ἃ οὐκ ἔστιν ἐν τοῖς μνήμασι καὶ ἐν τοῖς σπηλαίοις κοιμῶνται δι᾿ ἐνύπνια, οἱ ἔσθοντες κρέα ὕεια καὶ ζωμὸν θυσιῶν ὑμεῖς δὲ οἱ ἐγκαταλιπόντες με καὶ ἐπιλανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ ἑτοιμάζοντες τῷ δαιμονίῳ τράπεζαν καὶ πληροῦντες τῇ τύχῃ κέρασμα ἐγὼ παραδώσω ὑμᾶς εἰς μάχαιραν, πάντες ἐν σφαγῇ πεσεῖσθε· ὅτι ἐκάλεσα ὑμᾶς, καὶ οὐχ ὑπηκούσατε, ἐλάλησα καὶ παρηκούσατε καὶ ἐποιήσατε τὸ πονηρὸν ἐναντίον ἐμοῦ καὶ ἃ οὐκ ἐβουλόμην, ἐξελέξασθε Ησ. 65,3-4 11-12
Οι εντολές της Παλαιάς αποκλείουν να εννοηθεί ότι η προφητεία του Μαλαχία εκπληρώνεται από Εθνικούς οποιασδήποτε εποχής ή τον Αντίχριστο αφού όταν κάποιος εγκαταλείψει τον Θεό και τις εντολές του ὑμεῖς δὲ οἱ ἐγκαταλιπόντες με αυτή του την πράξη ήδη έχει εγκαταλείψει τον Κύριο και το θυσιαστήριο του καὶ ἐπιλανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου.
Η λησμονιά, ἐπι-λανθάνω, ἐπιλήθω, του θυσιαστηρίου, δεν έρχεται αργότερα όταν αυτό κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα εγκαταλειφθεί αλλά αυτόματα και ακριβώς την ίδια στιγμή με την εγκατάλειψη του Κυρίου διότι αυτός που λησμονεί τον Κύριο άμεσα βούλεται όσα αυτός δεν εξέλεξε, ἃ οὐκ ἐβουλόμην, ἐξελέξασθε και άμεσα εγκαταλείπει και το θυσιαστήριο αφού ο Κύριος τον κάλεσε και αυτός δεν άκουσε ὅτι ἐκάλεσα ὑμᾶς, καὶ οὐχ ὑπηκούσατε.
Έπειτα οπουδήποτε αλλού και εάν αποθέσει τις ελπίδες του αρνείται τον Θεό ή όπου αλλού εάν θυσιάσει, ακόμη και στον ίδιο τον Θεό θεατρικώς, το θυσιαστήριο έχει εγκαταλειφθεί και η θυσία αυτή είναι απορριπτέα και καταδικαστέα από τον Θεό.
Επίσης η προφητεία του Μαλαχία δεν μπορεί να αναφέρεται σε θυσίες των Ιουδαίων της διασποράς στον ναό που έφτιαξαν οι Εβραίοι στην Ελεφαντίνη της Αιγύπτου. Αυτές αν τις θεωρήσουμε νόμιμες προς χάριν συζητήσεως, που δεν είναι διότι έχουμε τα, πρόσεχε σεαυτῷ, μὴ ἀνενέγκῃς τὰ ὁλοκαυτώματά σου ἐν παντὶ τόπῳ, οὗ ἐὰν ἴδῃς, Δευτ.12,13 καὶ θύσεις τὸ πάσχα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου πρόβατα καὶ βόας ἐν τῷ τόπῳ, ᾧ ἐὰν ἐκλέξηται Κύριος ὁ Θεός σου αὐτὸν ἐπικληθῆναι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐκεῖ Δευτ. 16,2 δεν θα μπορούν να χαρακτηριστούν ως θυσία καθαρά, ούτε ως θυσία ἐν παντὶ τόπῳ δηλαδή προφερόμενη σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Επιπλέον αυτών βλέπουμε τον στίχο αυτομάτως να καταρρίπτει τέτοια σκέψη και να μας δείχνει την εποχή της Καινής, διότι ξεκάθαρα λέγει ότι αυτές οι θυσίες θα προσφέρονται από μη Ιουδαίους θυσίαν οὐ προσδέξομαι ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν, αφού αντιπαραβάλλονται με τους Εθνικούς, διότι ἀπὸ ἀνατολῶν ἡλίου ἕως δυσμῶν τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι ενώ υπάρχουν και δύο αντιθέσεις με το όνομα του Θεού, τὸ ὄνομά μου δεδόξασται -- μέγα τὸ ὄνομά μου.
Η πρώτη είναι να βεβηλώνεται το όνομα του Θεού από τους Ιουδαίους θυσίαν οὐ προσδέξομαι ἐκ τῶν χειρῶν ὑμῶν -- ὑμεῖς δὲ βεβηλοῦτε αὐτὸ, σε αντίθεση με το να είναι δοξασμένο το όνομα του από τους εθνικούς, τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι, και η αντίθεση του τώρα αντί να είναι γνωστό μέγα και πολυύμνητο το όνομα του Θεού μόνο μεταξύ των Ιουδαίων και οι θυσίες αποκλειστικά εν Σιών, γνωστὸς ἐν τῇ Ἰουδαίᾳ ὁ Θεός, ἐν τῷ Ἰσραὴλ μέγα τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ ἐγενήθη ἐν εἰρήνῃ ὁ τόπος αὐτοῦ, καὶ τὸ κατοικητήριον αὐτοῦ ἐν Σιών· Ψαλμ. 75,2-3 τώρα το όνομα του Θεού να γίνεται γνωστό μέγα και πολυύμνητο στα Έθνη μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι και οι θυσίες να είναι εν παντί τόπω, καὶ ἐν παντὶ τόπῳ θυμίαμα προσάγεται τῷ ὀνόματί μου καὶ θυσία καθαρά.
Τα λόγια της προφητείας δείχνουν γνώση του αληθινού Θεού σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι σε ατομικό, διότι ναι μεν ο δίκαιος εθνικός σέβεται τον Θεό αν και δεν τον γνωρίζει ενώ ο Θεός τον βοηθεί και τον αγαπά γιατί δεν είναι προσωπολήπτης ὁ Θεός, ἀλλ᾿ ἐν παντὶ ἔθνει ὁ φοβούμενος αὐτὸν καὶ ἐργαζόμενος δικαιοσύνην δεκτὸς αὐτῷ ἐστι Πραξ. 10,34-35 ωστόσο ο Θεός δεν είχε ακόμη έως τότε αποκαλυφθεί στα Έθνη ώστε να έχει εκπληρωθεί το μέγα τὸ ὄνομά μου ἐν τοῖς ἔθνεσι -- τὸ ὄνομά μου δεδόξασται ἐν τοῖς ἔθνεσι.
Αυτό το γεγονός έγινε την εποχή της Καινής όπου ο Παύλος κηρύττει στα αγνοούντα έθνη τον αληθινό Θεό, διερχόμενος γὰρ καὶ ἀναθεωρῶν τὰ σεβάσματα ὑμῶν εὗρον καὶ βωμὸν ἐν ᾧ ἐπεγέγραπτο, ἀγνώστῳ Θεῷ ὃν οὖν ἀγνοοῦντες εὐσεβεῖτε, τοῦτον ἐγὼ καταγγέλλω ὑμῖν. Πραξ. 17,23 Όταν ομιλεί στους Αθηναίους Πραξ. 17,23 έχει κατά νου και το ότι κάποιοι από αυτούς σέβονται τον Χριστό αν και δεν τον γνωρίζουν, τα λόγια του προς τους Αθηναίους για τον βωμό δεν είναι απλά λόγια ευκαιρίας προς διδασκαλία αλλά είναι θεολογικά λόγια.
Είναι καταφανές λοιπόν ότι το όνομα του Ιησού δοξάστηκε στα Έθνη με την έναρξη της εποχής της Καινής όταν αυτά έγιναν δεκτά. Από όλα τα έθνη απαρτίστηκε το Χριστιανικό Έθνος το οποίο δοξάζει το όνομα του Κυρίου προσφέροντας θυσίες.
Τα λόγια του αποστόλου Παύλου στην Α’ Κορινθίους οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· Α' Κορ. 10,21 μας λένε ότι οι θυσίες των Εθνικών αναπέμπονται προς τον Διάβολο ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ ενώ βλέπουμε το ίδιο πλαίσιο με αυτό που συναντήσαμε στον Ησαΐα ο οποίος ομιλεί περί θυσιαστηρίου. Βλέπουμε την αντιπαραβολή θυσιαστηρίου Θεού και δαιμονίων να συνεχίζεται και στην Καινή με το ίδιο μοτίβο, οἱ ἔσθοντες κρέα ὕεια καὶ ζωμὸν θυσιῶν -- ἐπιλανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου -- δαιμονίῳ τράπεζαν.
Ο Παύλος στην Κορινθίους επιχειρηματολογεί και ο ειρμός των λόγων του είναι ότι όπως επάνω στο δαιμονικό θυσιαστήριο υπάρχει κάτι το αισθητό ποτήριον δαιμονίων -- πίνειν, τραπέζης δαιμονίων -- μετέχειν έτσι και επάνω στο Χριστιανικό θυσιαστήριο υπάρχει κάτι το αισθητό. Στο μεν Διαβολικό θυσιαστήριο υπάρχει κάτι βρώσιμο κρέα ὕεια Ησ. 65,4 -- τραπέζης δαιμονίων Α'Κορ. 10,21 και κάτι πόσιμο καὶ ζωμὸν Ησ. 65,4 -- ποτήριον δαιμονίων Α'Κορ. 10,21, τα οποία καταναλώνονται ἔσθοντες Ησ.65,4 -- πίνειν μετέχειν Α'Κορ. 10,21, στο δε Χριστιανικό θυσιαστήριο υπάρχει κάτι βρώσιμο, ο άρτος, τὸν ἄρτον ὃν κλῶμεν ο οποίος δίδεται προς βρώσι, τραπέζης Κυρίου μετέχειν ενώ υπάρχει και τὸ ποτήριον τῆς εὐλογίας που περιέχει πόσιμο οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν, τα οποία είναι αισθητά προϊόντα θυσίας, βρώσιμα και πόσιμα, ενώ όποιος λαμβάνει μέρος σε αυτά δεν μπορεί να συμμετέχει και στα αντίστοιχα αισθητά βρώσιμα και πόσιμα δαιμονικά διότι εγκαταλείπει το θυσιαστήριο του Θεού γίνεται κοινωνός των δαιμονίων κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων Α Κορ. 10,20 και παροργίζει τον Θεό ἢ παραζηλοῦμεν τὸν Κύριον; Α Κορ. 10,22, όπως κατά τον ίδιο τρόπο στην Παλαιά αυτοί που εγκατέλειπαν τον Θεό γίνονταν κοινωνοί δαιμονίων και παρόργιζαν τον Θεό ὑμεῖς δὲ οἱ ἐγκαταλιπόντες με καὶ ἐπιλανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ ἑτοιμάζοντες τῷ δαιμονίῳ τράπεζαν παραδώσω ὑμᾶς εἰς μάχαιραν, πάντες ἐν σφαγῇ πεσεῖσθε·.
Έτσι είναι φανερό ότι η φράσις ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι ακολουθεί το Παλαιοδιαθηκικό μοτίβο και ομιλεί για θυσία και θυσιαστήριο. Θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ισοδυναμεί με την φράση, ο Χριστιανός θυσιάζει στον Χριστό, θέλω να θυσιάζεται στον Θεό μόνον και ου δαιμονίοις, υμείς δε κοινωνοί Θεού γίνεσθαι θύειν Θεώ μόνον ή οποία φράση είναι ίδια για όποια Διαθήκη και εάν ειπωθεί και μας δηλώνει θυσία και αισθητά προϊόντα θυσίας όπως ίδιο είναι και το γεγονός ότι σε οποιαδήποτε εποχή οι θυσίες που γίνονται εκτός Χριστιανικού θυσιαστηρίου αναπέμπονται προς τον Διάβολο.
Το οὐχὶ οἱ ἐσθίοντες τὰς θυσίας κοινωνοὶ τοῦ θυσιαστηρίου εἰσί; αφορά τον Ἰσραὴλ κατὰ σάρκα· τον Ισραήλ κατά πνεύμα αλλά και τα Έθνη και αναφέρεται σε πραγματική θυσία και θυσιαστήριο με επάνω κάτι αισθητό, ενώ ο κάθε ένας εσθίων από τις θυσίες είναι κοινωνός του θυσιαστηρίου από του οποίου έγινε η θυσία.
Το Παλαιοδιαθηκικό ἑτοιμάζοντες τῷ δαιμονίῳ τράπεζαν καὶ πληροῦντες τῇ τύχῃ κέρασμα κάνει λόγο για θυσία στον θεό της τύχης Γάδ και εννοείται ο δαίμονας πίσω από αυτόν, το ὑμᾶς του Παύλου που απευθύνεται προς τους Κορινθίους στο οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι υπονοεί θυσίες στους Ποσειδώνα και Αφροδίτη που θυσίαζαν οι Κορίνθιοι και εννοούνται τα δαιμόνια πίσω από αυτούς.
Βλέπουμε ξανά ότι με την όλη φράση του ο Παύλος δείχνει την ύπαρξη Χριστιανικού θυσιαστηρίου ενώ βλέπουμε να ομιλεί στο ίδιο πλαίσιο με την Παλαιά Διαθήκη για την εγκατάλειψη του και την οργή Κυρίου που επιφέρει αυτή λέγοντας ταυτόχρονα για την θυσία τύπο βλέπετε τὸν Ἰσραὴλ κατὰ σάρκα· οὐχὶ οἱ ἐσθίοντες τὰς θυσίας κοινωνοὶ τοῦ θυσιαστηρίου εἰσί; Α Κορ. 10,18, οὐκ ἔχουσιν ἐξουσίαν οἱ τῇ σκηνῇ λατρεύοντες· Εβρ. 13,10 -- τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου Ησ. 65,11 και την θυσία πρωτότυπο τὸ ποτήριον τῆς εὐλογίας ὃ εὐλογοῦμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐστι; τὸν ἄρτον ὃν κλῶμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν; Α'Κορινθ.10,16 . Με αυτό βλέπουμε ότι υπάρχει θυσιαστήριο στην Καινή και είναι μεταποιημένο με κέντρο τώρα τον Χριστό.
οἱ ἐγκαταλιπόντες με καὶ ἐπιλανθανόμενοι τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ ἑτοιμάζοντες τῷ δαιμονίῳ τράπεζαν καὶ πληροῦντες τῇ τύχῃ κέρασμα ἐγὼ παραδώσω ὑμᾶς εἰς μάχαιραν, πάντες ἐν σφαγῇ πεσεῖσθε· Ησ. 65,11-12
ἀλλ᾿ ὅτι ἃ θύει τὰ ἔθνη, δαιμονίοις θύει καὶ οὐ Θεῷ· οὐ θέλω δὲ ὑμᾶς κοινωνοὺς τῶν δαιμονίων γίνεσθαι οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων ἢ παραζηλοῦμεν τὸν Κύριον; Α Κορ. 10,20-22
Ερμηνεία της προφητείας του Μαλαχία ως επανασύσταση των Νομικών θυσιών στο μέλλον είναι βλάσφημη και εντελώς απαράδεκτη να ειπωθεί από Χριστιανό.
Οι Νομικές θυσίες δεν μπορούσαν να σώσουν και θα είναι βλάσφημο να υποστηρίξει κάποιος ότι ο Χριστός ο οποίος σκοπό έχει να σώσει τον άνθρωπο τώρα τις επαναφέρει και στέλνει ανθρώπους στην απώλεια. Εάν υποστηρίξει κανείς ότι θα τις κάνει να σώζουν εμφανίζει τον Χριστό να αυτοακυρώνει όχι μόνο την θυσία του επάνω στον Σταυρό, όχι μόνο ολόκληρη την διδασκαλία του που λέει καθαρά ότι εάν δεν φάει κάποιος το σώμα και δεν πιει το αίμα του δεν θα έχει αιώνια ζωή, ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον Ιωαν. 6,54 αλλά ακυρώνει τον ίδιο τον Θεό αλλά και ολόκληρη την Βίβλο από την αρχή, αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. Γεν. 3,15.
Επ' ευκαιρία της αναφοράς των λόγων του Ιησού περί της Θείας Ευχαριστίας ως φορέα αιωνίου ζωής, ενδιαφέρον έχει ο Μεσσιανικός Ψαλμός 21ος όπου σε αυτόν διαβάζουμε,
Ὁ Θεὸς, ὁ Θεὸς μου, πρόσχες μοι· ἵνα τί ἐγκατέλιπές με; στίχος 1, Ηλί Ηλί λαμά σαβαχθανί
ὅτι ἐκύκλωσάν με κύνες πολλοί, συναγωγὴ πονηρευομένων περιέσχον με, ὤρυξαν χεῖράς μου καὶ πόδας, στίχος 17, σταύρωση
διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον στίχος 19,
ενώ στον στίχο 27 έως 30 διαβάζουμε φάγονται πένητες καὶ ἐμπλησθήσονται, καὶ αἰνέσουσι Κύριον οἱ ἐκζητοῦντες αὐτόν· ζήσονται αἱ καρδίαι αὐτῶν εἰς αἰῶνα αἰῶνος μνησθήσονται καὶ ἐπιστραφήσονται πρὸς Κύριον πάντα τὰ πέρατα τῆς γῆς καὶ προσκυνήσουσιν ἐνώπιον αὐτοῦ πᾶσαι αἱ πατριαὶ τῶν ἐθνῶν, ὅτι τοῦ Κυρίου ἡ βασιλεία, καὶ αὐτὸς δεσπόζει τῶν ἐθνῶν ἔφαγον καὶ προσεκύνησαν πάντες οἱ πίονες τῆς γῆς, ἐνώπιον αὐτοῦ προπεσοῦνται πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς γῆν. Σε αυτόν τον στίχο ο Ψαλμός λέγει ότι τα ειδωλολατρικά έθνη θα αποδεχθούν τον Κύριο και ομιλεί για ένα γεύμα από το οποίο θα φάνε οι πλούσιοι (πίονες) αλλά και οι πένητες δια του οποίου ζήσονται αἱ καρδίαι αὐτῶν εἰς αἰῶνα αἰῶνος δηλαδή θα ζήσουν αιώνια και διακρίνουμε εδώ μια προφητεία περί της Θείας Ευχαριστίας ως φορέα αιωνίου ζωής.
Συνεχίζοντας τις προφητείες τώρα θα δούμε τον Ησαΐα ο οποίος στο 19ο κεφάλαιο ομιλεί περί θυσιών και θυσιαστηρίου στην εποχή της Καινής Διαθήκης.
Τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ἔσται θυσιαστήριον τῷ Κυρίῳ ἐν χώρᾳ Αἰγυπτίων καὶ στήλη πρὸς τὸ ὅριον αὐτῆς τῷ Κυρίῳ καὶ ἔσται εἰς σημεῖον εἰς τὸν αἰῶνα Κυρίῳ ἐν χώρᾳ Αἰγύπτου, ὅτι κεκράξονται πρὸς Κύριον διὰ τοὺς θλίβοντας αὐτούς, καὶ ἀποστελεῖ αὐτοῖς Κύριος ἄνθρωπον, ὃς σώσει αὐτούς, κρίνων σώσει αὐτούς καὶ γνωστὸς ἔσται Κύριος τοῖς Αἰγυπτίοις, καὶ γνώσονται οἱ Αἰγύπτιοι τὸν Κύριον ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ καὶ ποιήσουσι θυσίας καὶ εὔξονται εὐχὰς τῷ Κυρίῳ καὶ ἀποδώσουσι καὶ πατάξει Κύριος τοὺς Αἰγυπτίους πληγῇ καὶ ἰάσεται αὐτοὺς ἰάσει, καὶ ἐπιστραφήσονται πρὸς Κύριον, καὶ εἰσακούσεται αὐτῶν καὶ ἰάσεται αὐτούς. Ησ. 19,19-22.
Το θυσιαστήριο ἐν χώρᾳ Αἰγυπτίων το οποίο ο Θεός αναφέρει διαμέσω του προφήτη δεν μπορεί να είναι κάποιος κάποιος ναός που υπήρξε στην εποχή της Παλαιάς, είδαμε ήδη ότι, πρόσεχε σεαυτῷ, μὴ ἀνενέγκῃς τὰ ὁλοκαυτώματά σου ἐν παντὶ τόπῳ, οὗ ἐὰν ἴδῃς Δευτ.12,13 Είναι γνωστό ότι δεν υπέδειξε κάποιον ναό ο Θεός να εγερθεί ούτε στην Αίγυπτο ούτε και πουθενά αλλού. Οπότε κανείς άλλος ναός δεν μπορεί να αποκαλεστεί θυσιαστήριο Κυρίου, ούτε κατ' επέκταση να γίνει δεκτή θυσία που θα προσαχθεί σε αυτόν. Επίσης οι Αιγύπτιοι δεν θα μπορούσαν να προσάγουν θυσίες ως απερίτμητοι ενώ ουδέποτε απέδωσαν θυσίες ή γνώρισαν τον Κύριο στην Παλαιά.
Καὶ γνωστὸς ἔσται Κύριος τοῖς Αἰγυπτίοις, καὶ γνώσονται οἱ Αἰγύπτιοι τὸν Κύριον ἐν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ καὶ ποιήσουσι θυσίας, το μέγεθος που καταδεικνύει ο στίχος δεν αφορά μερικά άτομα, οπότε κάποιος θα σκεφτόταν ότι εάν ξαφνικά ο Φαραώ και οι Αιγύπτιοι άφηναν αυτά που πίστευαν και άρχιζαν να θυσιάζουν τα ιερά ζώα τους στον αληθινό Θεό, θα το ξέραμε πολύ καλά.
Είναι δε φανερό ότι ο άνθρωπος που θα αποσταλεί για να τους σώσει είναι ο Σωτήρας Ιησούς, καὶ ἀποστελεῖ αὐτοῖς Κύριος ἄνθρωπον, ὃς σώσει αὐτούς, κρίνων σώσει αὐτούς καὶ γνωστὸς ἔσται Κύριος τοῖς Αἰγυπτίοις. Έχουμε λοιπόν και εδώ άλλη μια προφητεία που ομιλεί και αυτή περί θυσιαστηρίου επί εποχής Χριστιανικής.
Περνούμε τώρα σε άλλη προφητεία του Ησαΐα που συναντούμε στο 56ο κεφάλαιο.
Τάδε λέγει Κύριος τοῖς εὐνούχοις· ὅσοι ἂν φυλάξωνται τὰ σάββατά μου καὶ ἐκλέξωνται ἃ ἐγὼ θέλω καὶ ἀντέχωνται τῆς διαθήκης μου, δώσω αὐτοῖς ἐν τῷ οἴκῳ μου καὶ ἐν τῷ τείχει μου τόπον ὀνομαστὸν κρείττω υἱῶν καὶ θυγατέρων, ὄνομα αἰώνιον δώσω αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐκλείψει καὶ τοῖς ἀλλογενέσι τοῖς προσκειμένοις Κυρίῳ δουλεύειν αὐτῷ καὶ ἀγαπᾶν τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ εἶναι αὐτῷ εἰς δούλους καὶ δούλας καὶ πάντας τοὺς φυλασσομένους τὰ σάββατά μου μὴ βεβηλοῦν καὶ ἀντεχομένους τῆς διαθήκης μου, εἰσάξω αὐτοὺς εἰς τὸ ὄρος τὸ ἅγιόν μου καὶ εὐφρανῶ αὐτοὺς ἐν τῷ οἴκῳ τῆς προσευχῆς μου· τὰ ὁλοκαυτώματα αὐτῶν, καὶ αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταὶ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου μου· ὁ γὰρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν. Ησ. 56,4-7
Η προφητεία αυτή δεν αναφέρεται στους αλλογενείς της εποχής του Ησαΐα ούτε σε κάποια άλλη εποχή της Παλαιάς αλλά στην εποχή της Καινής. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα προηγούμενα που αναφέραμε περί Εθνικών εν σχέση με το θυσιαστήριο αλλά και από το γεγονός ότι αλλογενείς δεν γίνονταν δεκτοί στην εποχή της Παλαιάς οὐκ εἰσελεύσεται Ἀμμανίτης καὶ Μωαβίτης εἰς ἐκκλησίαν Κυρίου· Δευτ. 21,4 αλλά ούτε ευνούχοι οὐκ εἰσελεύσεται θλαδίας (ο θλαδίας = ευνούχος) οὐδὲ ἀποκεκομμένος εἰς τὴν ἐκκλησίαν Κυρίου Δευτ. 21,2 Αντιθέτως στην εποχή της Καινής Διαθήκης γίνονται δεκτοί και ευνούχοι καί φησιν ὁ εὐνοῦχος· ἰδοὺ ὕδωρ· τί κωλύει με βαπτισθῆναι; Πραξ. 8,36 αλλά και αλλογενείς, καὶ τὰ ἔθνη ἐδέξαντο τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ Πραξ. 11,1
Άρα καταλαβαίνουμε ότι η προφητεία ομιλεί για την εποχή της Καινής Διαθήκης στην οποία είναι δεκτά και τα Έθνη, εἶναι τὰ ἔθνη συγκληρονόμα καὶ σύσσωμα καὶ συμμέτοχα τῆς ἐπαγγελίας αὐτοῦ ἐν τῷ Χριστῷ διὰ τοῦ εὐαγγελίου Εφεσ. 3,6 ενώ ταυτόχρονα βλέπουμε ότι υπάρχει θυσία και θυσιαστήριο θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταὶ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου έτσι επειδή όλα της Παλαιάς είναι τύπος της Καινής καταλαβαίνουμε ότι δεν έχουμε κατάργηση αλλά συνέχεια και μεταποίηση των αντιτύπων με τα ουσιώδη.
Κατ' επέκταση έχουμε την θυσία της Θείας Ευχαριστίας η οποία προσφέρεται από ιερείς λαμβανόμενους από πάντα τα έθνη τα οποία δοξάζουν το όνομα του Κυρίου.
Αυτό το γεγονός της συνέχειας των θεσμών φαίνεται ξεκάθαρα στον στίχο καὶ ἐδίδασκε λέγων αὐτοῖς· οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν; ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν. Μάρκ. 11,17 στον οποίο βλέπουμε τον Χριστό να αναφέρει την προφητεία Ησαΐα. Όταν ο Χριστός λέγει αυτήν την προφητεία μας δείχνει καθαρά ότι ο οίκος ακόμη δεν έχει γίνει οίκος προσευχής επιβεβαιώνοντας ότι έως τότε δεν είχε εκπληρωθεί η προφητεία.
Έτσι όταν ο Χριστός λέγει το συμπέρασμα - επίλογο ὁ γὰρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν από την προφητεία που ομιλεί καθαρά για θυσία και θυσιαστήριο καὶ αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταὶ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου μου·, δεν αγνοεί φυσικά ότι ο ναός ήταν ήδη ορισμένος ως οίκος προσευχής επί αιώνες, ούτε αγνοεί ότι ενώ υποδεικνύει συγκεκριμένο ναό αυτός θα παραμείνει στα χέρια των αποστατών για ολόκληρο το συντομότατο υπόλοιπο διάστημα της ύπαρξης του και σε λίγο πρόκειται να καταστραφεί για πάντα χωρίς ποτέ να έχουν λάβει θέση σε αυτόν ευνούχοι ή αλλογενείς, αλλά επιβεβαιώνει περίτρανα και πέραν πάσης αμφιβολίας ότι ναός, προσευχή, θυσίες, θυσιαστήριο, θα υπάρχουν ως θεσμός και στην εποχή της Καινής.
Έτσι βλέπουμε ότι οι Χριστιανικοί ναοί αποτελούν την συνέχεια του Ναού.
Όταν ο Χριστός συμπληρώνει ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν, προσδιορίζοντας επακριβώς και με έμφαση τον συγκεκριμένο ναό ως αυτόν της προφητείας, δεν υπερασπίζεται θεσμούς που θα καταργήσει ούτε πεισματικά συνεχίζει να αγνοεί ότι θα καταστραφεί ο Ναός και έτσι ποτέ δεν θα μπουν σε αυτόν αλλογενείς ή ευνούχοι.
Ούτε κάνει τα πράγματα χειρότερα χρησιμοποιώντας ένα κάκιστο παράδειγμα που περιέχει θυσίες, φυσικό οίκημα ναό-τόπο προσευχής και θυσιαστήριο που είναι μέσα σε αυτόν, ώστε να μας πει ακριβώς το αντίθετο, ότι δηλαδή στην Καινή δεν θα υπάρχουν ιερείς, θυσίες, θυσιαστήριο, ναοί, και οι Χριστιανοί τάχα "εν πνεύματι και αληθεία δει προσκηνείν", αλλά με αυτά που λέει εννοεί ότι θα υπάρξουν οι Χριστιανικοί ναοί οι οποίοι λόγω συνέχειας αυτών των θεσμών μεταποιημένων είναι κατ' επέκταση η συνέχεια του Ναού.
Βλέπουμε τον Χριστό να υπερασπίζεται με σθένος τον συγκεκριμένο ναό, κάνει στους βέβηλους εμπόρους βίαιη έξωση, ενώ υπάρχει η αντίθεση ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε εγώ αυτόν θα κάνω. Δηλαδή ενώ αυτοί ποιούν αυτόν σπήλαιο ληστών, ο Χριστός αυτόν, όχι άλλον, οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν; αυτόν ποιεί οίκο προσευχής και θυσιών εκείνων στους οποίους υποσχέθηκε ότι θα δώσει το αιώνιο όνομα που σώζει, ὄνομα αἰώνιον δώσω αὐτοῖς καὶ οὐκ ἐκλείψει. Δηλαδή κάνει τον ναό οίκο προσευχής και θυσιών των Χριστιανών οι οποίοι τηρούν την Νέα Διαθήκη του ἀντέχωνται τῆς διαθήκης μου στην οποία έγιναν δεκτοί, οὐδὲ γὰρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπὸ τὸν οὐρανὸν τὸ δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς Πραξ. 4,12
Βλέπουμε ξανά περίτρανα ότι θα υπάρχει συνέχεια στον ναό, στην προσευχή, στην θυσία, στο θυσιαστήριο, στο ιερατείο, τα οποία ως θεσμοί θα συνεχίσουν να υπάρχουν.
Ο πρώτος Ναός καταστράφηκε το 586πΧ από τους Βαβυλωνίους, ο δεύτερος άρχισε να χτίζεται 48 χρόνια αργότερα το 538πΧ. Ο Ησαΐας του οποίου στην προφητεία αναφέρει ο Χριστός έδρασε ἐν βασιλεία Ὀζίου καὶ Ἰωάθαμ καὶ Ἄχαζ καὶ Ἐζεκίου, οἵ ἐβασίλευσαν τῆς Ἰουδαίας Ησ. 1,1 δηλαδή επί πρώτου Ναού, ο Οζίας βασίλευσε τον 8ο πΧ αιώνα.
Όταν λοιπόν προφήτευε ο Ησαΐας ο Κύριος δια μέσου αυτού ομιλεί στους τότε ακροατές και δεν λέει "τον δεύτερο οίκο θα κάνω οίκο προσευχής εθνών", αλλά τους λέει τον οίκο μου. Όταν όμως ελέχθη αυτή η προφητεία υπήρχε ο πρώτος Ναός, αυτός ήταν για τους ακροατές ο οἶκος μου, αυτός ήταν ο καθιερωμένος (επίσημος-αναγνωρισμένος) οἶκος μου. Έχουμε αργότερα την ανέγερση και αποδοχή από τον Θεό του δεύτερου Ναού και τώρα αυτός υποδεικνύεται στους ακροατές ως ο οἶκος μου της προφητείας Ησαΐα. Όμως σε αυτόν τον οίκο -δεύτερο Ναό- δεν έγιναν ποτέ δεκτοί αλλογενείς ή ευνούχοι αλλά παρόλα αυτά ο Χριστός ενώ δεν έχει εκπληρωθεί η προφητεία ακόμη και ενώ ο ναός πρόκειται συντόμως να καταστραφεί δεν λέει εδώ περί καταστροφής ώστε να αναφέρει "δείτε τάς οἰκοδομὰς τοῦ ἱεροῦ ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον, ὃς οὐ καταλυθήσεται και έπειτα θα ανεγείρω άλλο ναό όπου θα γίνουν δεκτοί οι αλλογενείς και θα λάβουν τόπο οι ευνούχοι", αλλά υπερασπίζεται σθεναρά τον συγκεκριμένο Ναό και λέει για αυτόν οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν -- ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε.
Αυτό γίνεται διότι ο Ναός τώρα είναι αναφερόμενος ως θεσμός, ενώ στο οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον Ματθ.24,2 γίνεται αναφορά σε αυτόν ως το συγκεκριμένο φυσικό οίκημα.
Ο Χριστός λοιπόν εφαρμόζει την προφητεία που ελέχθη επί εποχής πρώτου Ναού στον δεύτερο Ναό δείχνοντας καθαρά την ύπαρξη συνέχειας των Ναών ως θεσμού. Ο δεύτερος Ναός λίγο αργότερα καταστράφηκε δια παντός ενώ ήταν μέχρι τέλους υπό την κατοχή των αποστατών Ισραηλιτών αλλά και των ληστών αργυραμοιβών.
Η φράση δώσω αὐτοῖς ἐν τῷ οἴκῳ μου του Ησαΐα 56,5 αναφέρεται στον Ναό που γνωρίζουν οι ακροατές, δηλαδή τον πρώτο, η φράση καὶ ἐδίδασκε λέγων αὐτοῖς· οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν; υποδεικνύει τον δεύτερο Ναό, ενώ η φράση του Ησαΐα εὐφρανῶ αὐτοὺς ἐν τῷ οἴκῳ τῆς προσευχῆς μου Ησ.56,7 υποδεικνύει τους μελλοντικούς Χριστιανικούς ναούς και όλοι αυτοί εμφανίζονται σαν ένας ναός.
Στην προφητεία του Ησαΐα η φράσις, οἶκός μου Ησ.56,7 αναφέρεται στον πρώτο Ναό, στον δεύτερο Ναό και στους Χριστιανικούς ναούς παρά το γεγονός ότι λέγεται για τον πρώτο Ναό, ενώ η φράση του Χριστού, οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου, αναφέρεται στον πρώτο Ναό, στον δεύτερο Ναό, και στους Χριστιανικούς ναούς.
Όλο αυτό που λέει ο Κύριος μπορεί να λεχθεί χωρίς να έχουμε πρόβλημα αθέτησης υποσχέσεων δις, εφόσον και οι δυο Ναοί καταστράφηκαν διαπαντός, διότι ο δεύτερος Ναός είναι η συνέχεια του πρώτου. Είναι η συνέχεια όχι επειδή είναι οι πέτρες ίδιες και οι ιερείς είναι τα ίδια άτομα, αλλά επειδή είναι θεσμοί ναός-ιερατειο είναι οι ίδιοι. Έτσι οι Χριστιανικοί ναοί στον οποίο έγιναν δεκτοί αλλογενείς και ευνούχοι είναι η συνέχεια του δεύτερου Ναού και αυτό επειδή οι θεσμοί, ναός-οίκημα, προσευχή εντός αυτού, θυσία, θυσιαστήριο, ειδικός ιερεύς, εξακολουθούν να υπάρχουν, οι οποίοι θεσμοί τώρα τελειωμένοι αναπέμπουν προσευχή και θυσίες ξανά προς τον Κύριο.
Ο Χριστός ομιλεί βεβαιώνοντας ότι η προφητεία δεν έχει εκπληρωθεί, η εκπλήρωση γίνεται με την Σταυρική θυσία όπου το καταπέτασμα του Ναού σχίζεται καταργείται η Νομική θυσία κριαριών μοσχαριών και έρχεται η θυσία της Θείας Ευχαριστίας με άρτο και οίνο ο οποίος είναι σώμα και αίμα Χριστού.
Όπως λοιπόν τελειώνεται ο Νόμος έτσι τελειώνονται ο Ναός οι θυσίες και η ιεροσύνη.
Άρα είναι φανερό ότι ο Χριστός με την αναφορά του σε αυτήν προφητεία κατά την επίγεια πορεία του εὐφρανῶ αὐτοὺς ἐν τῷ οἴκῳ τῆς προσευχῆς μου· τὰ ὁλοκαυτώματα αὐτῶν, καὶ αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταὶ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου μου· ὁ γὰρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν μας διδάσκει ταυτόχρονα τα εξής:
Την ύπαρξη ναού ειδικής ιεροσύνης και θυσίας στην εποχή της Καινής, αλλά και το γεγονός ότι οι Χριστιανικοί ναοί έχουν εκλεγεί από τον Αρχιερέα ἔσονται δεκταὶ σε οίκους θυσίας. Καὶ ὤφθη Κύριος τῷ Σαλωμὼν τὴν νύκτα καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἤκουσα τῆς προσευχῆς σου καὶ ἐξελεξάμην ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ ἐμαυτῷ εἰς οἶκον θυσίας. Β' Παραλ. 7,11-12
(Αποπεράτωσε ο Σολομώντας τον Ναό, ο Κύριος του παρουσιάσθηκε την επομένη νύκτα και του είπε, άκουσα την προσευχή σου και εξέλεξα τον τόπο αυτό για να είναι Ναός μου στον οποίο θα προσφέρετε τις θυσίες σας.)
Οι ειδικοί ιερείς ως μέτοχοι του Ιερατικού αξιώματος του Χριστού θα τελούν τις θυσίες στον ναό που μπήκαν οι αλλογενείς και οι ευνούχοι, ενώ τώρα ωφθέντος του Κυρίου υπ' αυτών, ὤφθη Κύριος τῷ Σαλωμὼν, ο οποίος τους έκανε μετόχους και του Βασιλικού αξιώματος του, θα μπορούν να εκλέγουν οι ίδιοι και τον τόπο που θα προσφέρεται η θυσία χωρίς να χρειάζεται υπόδειξη και αποδοχή από τον Θεό του τόπου των θυσιών.
Και λίγους στίχους πριν από τους παραπάνω διαβάζουμε την προειδοποίηση του Κυρίου
καὶ τὸν οἶκον τοῦτον, ὃν ἡγίασα τῷ ὀνόματί μου, ἀποστρέψω ἐκ προσώπου μου καὶ δώσω αὐτὸν εἰς παραβολὴν καὶ εἰς διήγημα ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι καὶ ὁ οἶκος οὗτος ὁ ὑψηλός, πᾶς ὁ διαπορευόμενος αὐτὸν ἐκστήσεται καὶ ἐρεῖ· χάριν τίνος ἐποίησε Κύριος τῇ γῇ ταύτῃ καὶ τῷ οἴκῳ τούτῳ; Α' Ναός Β' Παραλ. 7,20-21 -- καὶ αἱ θυσίαι αὐτῶν ἔσονται δεκταὶ ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου μου· ὁ γὰρ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν Α' Ναός Ησ. 56,4 -- καὶ τὸν οἶκον τοῦτον, ὃν ἡγίασα τῷ ὀνόματί μου, ἀποστρέψω ἐκ προσώπου μου καὶ δώσω αὐτὸν εἰς παραβολὴν καὶ εἰς διήγημα ἐν πᾶσι τοῖς ἔθνεσι Α' Ναός Β' Παραλ. 7,20-21 -- οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν; ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε Β' Ναός Μαρκ. 11,17 -- ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ βλέπετε ταῦτα πάντα; ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον, ὃς οὐ καταλυθήσεται, Β' Ναός Ματθ.24,2
Γίνεται κατάλυση του Ναού-συγκεκριμένο φυσικό οίκημα όχι του ναού ως θεσμού.
Άξιο προσοχής ότι ο Κύριος εξ αιτίας των παρανομιών των Εβραίων χρησιμοποιεί την ίδια φρασεολογία, "σπηλιά ληστών" και στον πρώτο Ναό μὴ σπήλαιον λῃστῶν ὁ οἶκός μου, οὗ ἐπικέκληται τὸ ὄνομά μου ἐπ᾿ αὐτῷ ἐκεῖ, ἐνώπιον ὑμῶν; καὶ ἰδοὺ ἐγὼ ἑώρακα, λέγει Κύριος. Ιερ. 7,11 αλλά και στον δεύτερο Ναό οὐ γέγραπται ὅτι ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν; ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν. Μάρκ. 11,17
Ο ναός λοιπόν και αυτά που είναι μέσα στον ναό, δηλαδή ιερατείο, θυσία, θυσιαστήριο, ως θεσμοί δεν καταργούνται αλλά μεταποιούνται έχοντας τώρα κέντρο τον Χριστό και την θυσία του.
Για αυτό τον λόγο βλέπουμε ότι ο Χριστιανικός ναός είναι και αυτός άρρηκτα συνδεδεμένος με την ύπαρξη θυσιαστηρίου τὰ ὁλοκαυτώματα αὐτῶν, αἱ θυσίαι αὐτῶν -- ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου μου -- ὁ γὰρ οἶκός μου και δεν μπορεί να εννοηθεί σε καμία εποχή ναός Κυρίου χωρίς αυτό. Όπως κατά το ίδιο ακριβώς πλαίσιο ήταν άρρηκτα συνδεδεμένος με το θυσιαστήριο ο οίκος Κυρίου, ἐξελεξάμην ἐν τῷ τόπῳ τούτῳ ἐμαυτῷ εἰς οἶκον θυσίας στην εποχή του Νόμου και δεν μπορούσε να εννοηθεί Ναός χωρίς αυτό.
Τα λόγια του προφήτου που αναφέρει ο Χριστός μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι θα υπάρχει θυσία και θυσιαστήριο στην εποχή της Καινής Διαθήκης, αυτό το γεγονός το βλέπουμε ξανά και σε άλλα λόγια του Ιησού, τα: εὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου Ματθ. 5,24.
Ο Χριστός στα λόγια του στην επί του Όρους ομιλία μας περνάει από την εποχή της Παλαιάς μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον καταλῦσαι τὸν νόμον ἢ τοὺς προφήτας· οὐκ ἦλθον καταλῦσαι, ἀλλὰ πληρῶσαι Ματθ. 5,17 στην Νέα Διαθήκη. Αυτά που λέει τα απευθύνει προς τους Χριστιανούς όλων των εποχών δίδοντας τις νέες και τέλειες εντολές, έσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν. Ματθ. 5,48
Ο Χριστός λοιπόν καταφανέστατα ηκούσατε ὅτι ἐῤῥέθη τοῖς ἀρχαίοις -- εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ομιλεί προς τους Χριστιανούς όλων των αιώνων. Έτσι όταν λέει ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου κατανοούμε ότι ο Χριστός με την έκφραση αυτή αναφέρεται στους Χριστιανικούς ναούς και το θυσιαστήριο που θα υπάρχει σε αυτούς άρα μας μιλάει ξεκάθαρα για θυσία και θυσιαστήριο στην εποχή της Καινής. Θα δούμε σε επόμενο κεφάλαιο ότι κατ' αυτόν τον τρόπο το εννόησαν και οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς.
Το κἀκεῖ μνησθῇς έχει χρησιμοποιηθεί απο τον Κύριο με ειδικό διδακτικό σκοπό.
Ο Κύριος δεν χρησιμοποιήσε την απλή φράση "πηγαίνοντας προς το θυσιαστήριο εαν έχεις κάποια διαφορά με έναν συνάνθρωπο άφησε το δώρο" αλλά προσέθεσε το μνησθῇς δηλαδη και εκεί θυμηθείς. Με αυτό δεν εννοεί ξαφνική και τυχαία ουρανοκατέβατη θύμηση περιπτώσεως κακής σχέσεως με συνάνθρωπο η οποία είναι στο πλαίσιο τυχαίων σκέψεων ενος μυαλού που "μεριμνά και τυρβάζει περι πολλά" καθώς βαδίζει μηχανικά προς το θυσιαστήριο, ούτε ο Χριστός εννοεί αποκλειστικά για την συμφιλίωση και την μη μνησικακία, που βεβαίως πρέπει να επιδιώκει ο Χριστιανός, αλλά επι παραδείγματι ένας πόρνος που τα έχει με όλους καλά μπορεί να προσέλθει.
Το κἀκεῖ μνησθῇς έχει την πηγή του στο ότι ο Χριστιανός ζει και αναπνέει για τον Χριστό, μέσα του υπάρχει μια αδιάλειπτη πνευματική διεργασία, η Ασκητική διδασκαλία λοιπόν στους λόγους του Ιησού. Εδώ κατ' επέκταση της αδιάλειπτης πνευματικής διεργασίας έχουμε την περίπτωση της πλήρους αυτοεξέτασης προ του θυσιαστηρίου εν σχέση με όλες τις εντολές του Χριστού. Στην προκειμένη περίπτωση ο Χριστιανός πριν ή έμπροσθεν του θυσιαστηρίου έχει έλθει στο πεδίο της εξετάσεως της δευτέρας εντολής, της όμοιας με την πρώτη, στις οποίες ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται κρέμανται.
Ο Χριστός δια του Παύλου ἐγὼ γὰρ παρέλαβον ἀπὸ τοῦ Κυρίου ὃ καὶ παρέδωκα ὑμῖν μας δίδει πιο ξεκάθαρα την ερμηνεία του κἀκεῖ μνησθῇς.
Διδάσκοντας όπως και ο Χριστός τους Χριστιανούς και μιλώντας για την Θεία Ευχαριστία ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἐν τῇ νυκτί ᾗ παρεδίδοτο ἔλαβεν ἄρτον καὶ εὐχαριστήσας ἔκλασε καὶ εἶπε· λάβετε φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον· τοῦτο ποιεῖτε εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν ὡσαύτως καὶ τὸ ποτήριον μετὰ τὸ δειπνῆσαι λέγων· τοῦτο τὸ ποτήριον ἡ καινὴ διαθήκη ἐστὶν ἐν τῷ ἐμῷ αἵματι· τοῦτο ποιεῖτε, ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν ὁσάκις γὰρ ἂν ἐσθίητε τὸν ἄρτον τοῦτον καὶ τὸ ποτήριον τοῦτο πίνητε, τὸν θάνατον τοῦ Κυρίου καταγγέλλετε, ἄχρις οὗ ἂν ἔλθη ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν. Α Κορ. 11,23-32
καταλήγει στα δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν και εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν λέγοντας μας ότι ο Χριστιανός πρέπει να ελέγχει τον εαυτό του σε σχέση με όλες τις εντολές και κατόπιν ελέγχου να προσέρχεται στην Θεία Ευχαριστία καὶ οὕτως ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καὶ ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ο οποίος αυτοέλεγχος εάν δεν είναι υπαρκτός ο γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου τότε η Θεία Ευχαριστία δεν επιφέρει ωφέλεια αλλά κρίμα και παιδαγωγία Κυρίου κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα ενώ βλέπουμε ότι ο λόγος του Ιησού ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον δηλώνει το θυσιαστήριο της Καινής το οποίο ο Παύλος στο προηγούμενο κεφάλαιο με την αντιπαραβολή του με το Ιουδαϊκό και το Εθνικό θυσιαστήριο έχει δηλώσει ξεκάθαρα την ύπαρξη του.
Ενώ και η συνέχεια των λόγων Ιησού ίσθι εὐνοῶν τῷ ἀντιδίκῳ σου ταχὺ ἕως ὅτου εἶ ἐν τῇ ὁδῷ μετ᾿ αὐτοῦ, μήποτέ σε παραδῷ ὁ ἀντίδικος τῷ κριτῇ καὶ ὁ κριτής σε παραδῷ τῷ ὑπηρέτη, καὶ εἰς φυλακὴν βληθήσῃ· ἀμὴν λέγω σοι, οὐ μὴ ἐξέλθῃς ἐκεῖθεν ἕως οὗ ἀποδῷς τὸν ἔσχατον κοδράντην Ματθ. 5,25-26 και Παύλου είναι ίδια ώστε μας συμπληρώνονται τα παραβολικά λόγια του Χριστού περί αντιδίκου κριτή και φυλακής στο εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν, οὐκ ἂν ἐκρινόμεθα· κρινόμενοι δὲ ὑπὸ τοῦ Κυρίου παιδευόμεθα, ἵνα μὴ σὺν τῷ κόσμῳ κατακριθῶμεν Α Κορ. 11,31-32. Εν τη οδώ, δηλαδή εν ζωή, πρέπει να ειρηνεύουμε και η παιδαγωγία είναι προς διόρθωση μας ώστε να μην κατακριθούμε από τον Δίκαιο Κριτή και βληθούμε εις φυλακήν, κόλαση, οπού η απόδοσις του έσχατου κοδράντη είναι αδύνατη, η κόλαση αιώνια.
Το κἀκεῖ μνησθῇς σημαίνει το ότι ο Χριστιανός πρέπει σε κάθε στιγμή να ζει για τον Κύριο, αδιάλειπτη προσευχή, αδιάλειπτη δοξολογία, αδιάλειπτος έλεγχος σε σχέση με τις εντολές αλλά και να έχει συμμετοχή στα Μυστήρια, ώστε λαμβάνοντας την Θεία Ευχαριστία να φτάσει στο ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· του Παύλου.
Ο Χριστός ποτέ δεν θα αρνούνταν μια θυσία που γίνεται προς αυτόν, εξάλλου ο ίδιος έχει δείξει τον δρόμο προς το θυσιαστήριο και είναι πάντοτε εκεί περιμένοντας, τὸν ἐρχόμενον πρός με οὐ μὴ ἐκβάλω ἔξω· όταν όμως δεν υπάρχει και η ασκητική ζωή τότε δεν έχει ακολουθηθεί ο δρόμος προς το θυσιαστήριο, ο άνθρωπος δεν έχει γνωρίσει τον Θεό και δεν πορεύεται μαζί του και για αυτό δεν μπορεί να συναντήσει τον Θεό ούτε στο θυσιαστήριο, δεν είναι μαζί με Αυτόν και ερχόμενος προς Αυτόν, είναι ακόμη περίπου ως ένας κατηχούμενος, αυτός ο Χριστιανός έχει εκκλινει από τον δρόμο που οδηγεί ορθώς στο θυσιαστήριο.
Ο Κύριος λέγει εὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ο δε Πάυλος λέγει ώστε, ἀδελφοί μου, συνερχόμενοι εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ἐκδέχεσθε· και θα μας έλεγαν, εάν ουν προσέλθης επί το θυσιαστήριον: και ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, και εἰς τὸ φαγεῖν ἀλλήλους ουκ ἐκδέχεσε·, και καταφρονεῖς καὶ καταισχύνεις τοὺς μὴ ἔχοντας, και κακοπαθεῖς και ου προσευχέσε, και εὐθυμεῖς και ου ψάλλεις, και ἐν παντὶ ουκ εὐχαριστεῖς και ἀδιαλείπτως ου προσεύχεσε, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου ύπαγε και...
Στο κἀκεῖ μνησθῇς -- δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν -- εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν βλέπουμε ότι η συμμετοχή στην Θεία Ευχαριστία χωρίς την ασκητική ζωή είναι εκτός διδασκαλίας του Κυρίου και επιφέρει κρίμα, πρέπει να συναντήσεις τον Χριστό πριν πας στον Χριστό. Αυτό προεικονίζεται τρανώς στο μάνα της ερήμου, τον τύπο της Θείας Ευχαριστίας, όπου όταν οι Ισραηλίτες καταπάτησαν την πρώτη εντολή δηλαδή ολιγοπίστησαν προς τον Θεό και μετά έφαγαν μάννα, αυτός ο άρτος από θρεπτικός γλυκύς και ευχάριστος στην γεύση, από άρτος ο οποίος έδιδε την ζωή την υγεία και για τόσα χρόνια την ικανότητα πορείας σε έρημο, μετατράπηκε σε ἄρτῳ τῷ διακένῳ Αρ.21,5 δηλαδή άρτος κούφιος. Βλέπουμε μέθεξη Θεού στην Παλαιά αλλά και ότι το μάνα της Καινής το οποίο δίνει την ζωή είναι η Θεία Ευχαριστία. Τότε γινόταν αιτία δύναμης ή κακός στην γεύση τώρα ως σώμα και αίμα Χριστού επιφέρει την ανάλογη τιμωρία ή ευλογία.
Απέρριψε ο Ισραηλίτης την ζωή εν Κυρίω και αμέσως το μάνα γίνεται κενό και άνοστο και τώρα όχι μόνο το αποστρέφεται αλλά τον αηδιάζει, ἡ δὲ ψυχὴ ἡμῶν προσώχθισεν Αρ.21,5 και επέρχεται η Θεία δίκη επ' αυτού μέσω των φιδιών.
Κατ' όμοιο τρόπο ο άξιος (σχετικώς ανάξιος) πολίτης του Νέου Ισραήλ συναντά τον Χριστό και προσέρχεται σε Αυτόν, λαμβάνει την υγεία, τώρα αιώνια ζωή, και πορεύεται με δύναμη στην έρημο, τώρα η Χριστιανική ζωή, ενώ στην αντίπερα όχθη ο απολύτως ανάξιος νέος Ισραηλίτης που αποπέμπει τον Κύριο απο την ζωή του και προσέρχεται στην Θεία Ευχαριστία κάνει εαυτόν βορά στον αρχαίο όφι γίνεται ασθενής και πεθαίνει πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται.
Έτσι γίνεται φανερό ότι το δῶρόν του εὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον είναι ο εαυτός μας. Ο Πάυλος μας λέγει ὁ γὰρ ἐσθίων καὶ πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καὶ πίνει, μὴ διακρίνων τὸ σῶμα τοῦ Κυρίου διὰ τοῦτο ἐν ὑμῖν πολλοὶ ἀσθενεῖς καὶ ἄῤῥωστοι καὶ κοιμῶνται ἱκανοί έτσι εφόσον ο λόγος Κυρίου ποτέ δεν μένει αδρανής αλλά έχει το ανάλογο αποτέλεσμα μπορεί το ίδιο να ειπωθεί αλλιώς ως, ο γαρ εσθίων και πίνων αξίως (σχετικώς αναξίως) αιώνια ζωή λαμβάνει διακρίνων το σώμα του Κυρίου.
Ο οίνος και ο άρτος πραγματικό αίμα και σώμα Χριστού λοιπόν, η δε Θεία Ευχαριστία πραγματικώς θυσία και "φάρμακον ἀθανασίας, ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν ἀλλὰ ζῆν ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ διὰ παντός" λέγει ο Αποστολικός πατήρ, 35-100μΧ, Ιγνάτιος Αντιοχείας. Ιδού λοιπόν πως κατανόησε η Αποστολική Εκκλησία τους λόγους μα και η συνέχεια της Αποστολικής διδαχής εις την Ορθόδοξο Εκκλησία.
Επίσης όπως είπαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο με τα κἀκεῖ μνησθῇς -- δοκιμαζέτω δὲ ἄνθρωπος ἑαυτόν -- εἰ γὰρ ἑαυτοὺς διεκρίνομεν βλέπουμε ξανά ότι ο λόγος τὰ ῥήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστιν ισχύει και για το ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς αλλά και για ότι άλλο έχει διδάξει ο Ιησούς.
Δεν αρκεί λοιπόν μηχανικά η Θεία Ευχαριστία για την αιώνιο ζωή, η δε μεταβολή δεν εξαρτάται από τον προσερχόμενο αλλά το ποτήριον και ο άρτος είναι ήδη σώμα και αίμα Χριστού όταν δίδεται προς βρώση και πόση και στους πιστούς υπο των Αποστόλων τὸν ἄρτον τοῦτον -- τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου -- σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου αλλά και στους Αποστόλους υπό του Κυρίου πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτο γάρ ἐστι τὸ αἷμά μου Ματθ. 26,27-28. Μόνο η ωφέλεια ή η βλάβη εξαρτάται από τον προσερχόμενο, αυτό δείχνει καθαρά την ομοιότητα αλλά και ότι η μεταβολή δεν πραγματοποιείται από άνθρωπο αλλά από τον ίδιο τον Χριστό, ειδάλλως όπως ο ανάξιος (απολύτως ανάξιος) πιστός λαμβάνει κρίμα, κατ' όμοιο τρόπο ο ανάξιος ιερεύς θα λάβαινε κρίμα και δεν θα μπορούσε να μεταβάλλει τον άρτο σε σώμα και αίμα Χριστού.
Έχοντας κατά νου τα προηγούμενα που αναφέραμε περί μεταποίησης των θυσιών οι οποίες έχουν κέντρο τώρα τον Χριστό είναι φανερό ότι ο λόγος ο οποίος χρησιμοποιεί τις λέξεις δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον ή λέγει τὰ ὁλοκαυτώματα αὐτῶν στην προφητεία του Ησαΐα ή λέει Λευίτες αλλού είναι διπλός.
Πρώτον διότι χρησιμοποιεί εικόνες που γνώριζαν οι Ιουδαίοι, δεύτερον διότι έχουμε μεταποίηση και συνέχεια.
Την συνέχεια θεσμών την βλέπουμε και πάλι καθαρά σε μία άλλη προφητεία του Ησαΐα
Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με· εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμένους τὴν καρδίαν, κηρύξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, καλέσαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτὸν καὶ ἡμέραν ἀνταποδόσεως τῷ Θεῷ ἡμῶν, παρακαλέσαι πάντας τοὺς πενθοῦντας, δοθῆναι τοῖς πενθοῦσι Σιὼν δόξαν ἀντὶ σποδοῦ, ἄλειμμα εὐφροσύνης τοῖς πενθοῦσι, καταστολὴν δόξης ἀντὶ πνεύματος ἀκηδίας· καὶ κληθήσονται γενεαὶ δικαιοσύνης, φύτευμα Κυρίου εἰς δόξαν καὶ οἰκοδομήσουσιν ἐρήμους αἰωνίας, ἐξηρημωμένας πρότερον ἐξαναστήσουσι· καὶ καινιοῦσι πόλεις ἐρήμους ἐξηρωμένας εἰς γενεάς καὶ ἥξουσι ἀλλογενεῖς ποιμαίνοντες τὰ πρόβατά σου, καὶ ἀλλόφυλοι ἀροτῆρες καὶ ἀμπελουργο ὑμεῖς δὲ ἱερεῖς Κυρίου κληθήσεσθε, λειτουργοὶ Θεοῦ· ἰσχὺν ἐθνῶν κατέδεσθε καὶ ἐν τῷ πλούτῳ αὐτῶν θαυμασθήσεσθε. Ησ. 61,1-6
την οποία αναφέρει ο Χριστός στην συναγωγή
Καὶ ἦλθεν εἰς τὴν Ναζαρέτ, οὗ ἦν τεθραμμένος, καὶ εἰσῆλθε κατὰ τὸ εἰωθὸς αὐτῷ ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῶν σαββάτων εἰς τὴν συναγωγήν, καὶ ἀνέστη ἀναγνῶναι καὶ ἐπεδόθη αὐτῷ βιβλίον Ἡσαΐου τοῦ προφήτου, καὶ ἀναπτύξας τὸ βιβλίον εὗρε τὸν τόπον οὗ ἦν γεγραμμένον· Πνεῦμα Κυρίου ἐπ᾿ ἐμέ, οὗ εἵνεκεν ἔχρισέ με, εὐαγγελίσασθαι πτωχοῖς ἀπέσταλκέ με, ἰάσασθαι τοὺς συντετριμμένους τὴν καρδίαν, κηρῦξαι αἰχμαλώτοις ἄφεσιν καὶ τυφλοῖς ἀνάβλεψιν, ἀποστεῖλαι τεθραυσμένους ἐν ἀφέσει, κηρῦξαι ἐνιαυτὸν Κυρίου δεκτόν καὶ πτύξας τὸ βιβλίον ἀποδοὺς τῷ ὑπηρέτῃ ἐκάθισε· καὶ πάντων ἐν τῇ συναγωγῇ οἱ ὀφθαλμοὶ ἦσαν ἀτενίζοντες αὐτῷ ἤρξατο δὲ λέγειν πρὸς αὐτοὺς ὅτι σήμερον πεπλήρωται ἡ γραφὴ αὕτη ἐν τοῖς ὠσὶν ὑμῶν καὶ πάντες ἐμαρτύρουν αὐτῷ καὶ ἐθαύμαζον ἐπὶ τοῖς λόγοις τῆς χάριτος τοῖς ἐκπορευομένοις ἐκ τοῦ στόματος αὐτοῦ καὶ ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς Ἰωσήφ; Λουκ. 4,14-22
Εδώ ο Χριστός αναφέρει την προφητεία λέγοντας ότι εκπληρώθηκε τότε, άρα καταλαβαίνουμε ότι στην Χριστιανική εποχή θα έχουμε εξ εθνών ποιμένες, ἀλλογενεῖς ποιμαίνοντες, οι οποίοι θα ποιμαίνουν το ποίμνιο του Κυρίου, θα έχουν αυτόν αρχιποιμένα ενώ θα έχουμε και ιερείς, ὑμεῖς δὲ ἱερεῖς Κυρίου κληθήσεσθε, λειτουργοὶ Θεοῦ·, έχοντας αυτόν Αρχιερέα. Η προφητεία ομιλεί για συντήρηση απο υλικά αγαθά Εθνών πράγμα που βλέπουμε να αναφέρει ο απόστολος Παύλος, εὐδόκησαν γὰρ καὶ ὀφειλέται αὐτῶν εἰσιν· εἰ γὰρ τοῖς πνευματικοῖς αὐτῶν ἐκοινώνησαν τὰ ἔθνη, ὀφείλουσι καὶ ἐν τοῖς σαρκικοῖς λειτουργῆσαι αὐτοῖς. Ρωμ. 15,27
Διαβάζοντας τα συγγράμματα των πρώτων Χριστιανών, όπως την Πρώτη Απολογία του Ιουστίνου, βλέπουμε ότι η Θεία Ευχαριστία τελείται αφού πρώτα έχουν διαβαστεί τα ιερά συγγράμματα, έχουν εξηγηθεί οι Γραφές, έχουν ψαλεί Ψαλμοί, έχουν αναπεμφθεί προσευχες ενώ ο λαός αναφωνεί "αμήν" όπως ακριβώς γινόταν στην Συναγωγή, βλέπουμε ξανά την συνέχεια θεσμών.
Την χρήση γνωστής εικόνας στους ακροατές των προφητειών βλέπουμε καθαρά στον στίχο 19 σε έτερη προφητεία του Ησαΐα. Αυτή η προφητεία βρίσκεται στο 66ο κεφάλαιο: ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου καὶ καταλείψω ἐπ᾿ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη, εἰς Θαρσὶς καὶ Φοὺδ καὶ Λοὺδ καὶ Μοσὸχ καὶ εἰς Θοβὲλ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰς τὰς νήσους τὰς πόῤῥω, οἳ οὐκ ἀκηκόασί μου τὸ ὄνομα οὐδὲ ἑωράκασί μου τὴν δόξαν, καὶ ἀναγγελοῦσι τὴν δόξαν μου ἐν τοῖς ἔθνεσι καὶ ἄξουσιν τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν δῶρον Κυρίῳ μεθ᾿ ἵππων καὶ ἁρμάτων ἐν λαμπήναις ἡμιόνων μετὰ σκιαδίων εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ, εἶπε Κύριος, ὡς ἂν ἐνέγκαισαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ τὰς θυσίας αὐτῶν ἐμοὶ μετὰ ψαλμῶν εἰς τὸν οἶκον Κυρίου καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας, εἶπε Κύριος. Ησ.66,19-21
Η προφητεία ομιλεί για την ημέρα κατά την οποία πάντα τα έθνη θα γίνουν δεκτά, γεγονός που πραγματοποιήθηκε στην εποχή της Καινής και συνεχίζει αναφέροντας ότι ο Κύριος θα ποιήσει θαυμάσια ώστε να δουν την δόξα του.
Προλέγει για σημεία καὶ καταλείψω ἐπ᾿ αὐτῶν σημεῖα τα οποία θα τελεστούν ώστε να επιβεβαιωθεί η διδασκαλία στα Έθνη, πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα διὰ τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο. Πράξ. 2,43. Εξ εθνών θα αποστείλει σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη ώστε να τα μαθητεύσουν ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ Πραξ. 2,47 οι οποίοι "σεσωσμένοι" θα είναι απόστολοι Κυρίου εἰς Θαρσὶς καὶ Φοὺδ καὶ Λοὺδ καὶ Μοσὸχ καὶ εἰς Θοβὲλ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα οι οποίες δεν έχουν ακούσει για τον Κύριο.
Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι και την Ελλάδα και το ότι ο Κύριος έστειλε σεσωσμένους σε αυτήν γνωρίζετε. Σίγουρα δεν είπε ψέμματα και έστειλε και σε Θαρσίς, Φούδ, Λούδ, Μοσόχ και Θοβέλ και ας μην τις γνωρίζει τώρα ή ίσως ακόμη και στην εποχή του Χριστού με ακρίβεια κανείς, παρά τις γνώριζαν μόνο οι τότε ακροατές του Ησαΐα.
Έτσι κατ' αυτόν τον τρόπο το, ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας και τα άλλα, είναι αφενός χρήση γνωστής εικόνας στους ακροατές αλλά χρησιμοποιούνται αφετέρου επειδή υπάρχει συνέχεια θεσμών, εδώ του ειδικού ιερέως στην Καινή Διαθήκη, γεγονός που επιβεβαιώνει και ο προσδιορισμός ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι δηλαδή μερικοί από αυτούς θα ληφθούν ως ειδικοί ιερείς.
Έχουμε τον χωρισμό σε δύο μέρη των πιστών, λέει καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν δηλαδή, εξ αυτών, από αυτούς, άρα εχουμε την κατηγορία των ιερέων και Λευιτών απο το ένα μέρος και από το άλλο μέρος όλοι οι υπόλοιποι. Η φράση ιερείς και Λευίτες σημαίνει ιερείς και διάκονοι.
Καὶ τοὺς ἀδελφούς σου, φυλὴν Λευί, δῆμον τοῦ πατρός σου, προσαγάγου πρὸς σεαυτόν, καὶ προστεθήτωσάν σοι καὶ λειτουργείτωσάν σοι, καὶ σὺ καὶ οἱ υἱοί σου μετὰ σοῦ ἀπέναντι τῆς σκηνῆς τοῦ μαρτυρίου. Αριθμ. 18,2. Εδώ μιλάει ο Κύριος στον Ααρών και του λέει, τους αδελφούς σου την φυλή του Λευΐ, τους απογόνους του προπάτορα σου Λευΐ, πάρε μαζι σου ως βοηθούς. Ας προστεθούν σε εσένα να σε υπηρετούν. Αλλά εσύ και μαζι με εσένα και οι γιοί σου θα ιερουργήτε στην σκηνή του μαρτυρίου. Το λειτουργείτωσάν σοι σημαίνει θα είναι οι βοηθοί σου, οι διάκονοι σου, δηλαδή έχουμε ξεχωριστή κατηγορία και από τους ιερείς και από όλους τους υπόλοιπους.
Έτσι εδώ έχουμε την προφητεία να λέει "θα εκλέξω απο αυτούς ιερείς και διακόνους".
Δηλαδή οι πρεσβύτεροι δεν είναι οι γέροι αλλά οι ειδικοί ιερείς οι οποίοι πλαισιώνονται από τους διακόνους όπως ο Φίλιππος ενώ οι διάκονοι είναι οι Λευίτες όπως βλέπουμε στον Κλήμη, Τῷ γὰρ ἀρχιερεῖ ἴδιαι λειτουργίαι δεδομέναι εἰσὶν καὶ τοῖς ἱερεῦσιν ἴδιος ὁ τόπος προστέτακται καὶ λευΐταις ἴδιαι διακονίαι ἐπίκεινται· ὁ λαϊκὸς ἄνθρωπος τοῖς λαϊκοῖς προστάγμασιν δέδεται.
Και ενώ τα χωρία έχουν τόση διαύγεια, οι διάφοροι αιρετικοί "διδάσκαλοι" που μπλέκουν αθώους στα δίχτυα τους υποστηρίζουν με φανατισμό ότι δεν υπάρχει εδική ιεροσύνη η οποία μάλιστα θα δούμε ότι παρέχει κατά μυστηριακό τρόπο άφεση αμαρτιών.
Σαν τι άλλο δηλαδή έπρεπε να έγραφε η Βίβλος για να δείξει ότι υπάρχει ειδική ιεροσύνη στην εποχή της Καινής Διαθήκης ;
Η προφητεία αυτή του Ησαΐα προφητεύει την αναγγελία της Καινής Διαθήκης και βρίσκει την εκπλήρωση της στην Χριστιανική εποχή. Αυτό είναι εμφανέστατο σε μια απο τις περιπτώσεις αναγγελίας της από τους Αποστόλους, Πράξεις κεφάλαιο δεύτερο, ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καὶ τοῖς τέκνοις ὑμῶν καὶ πᾶσι τοῖς εἰς μακράν, (καὶ ἀναγγελοῦσι τὴν δόξαν μου ἐν τοῖς ἔθνεσι) ὅσους ἂν προσκαλέσηται Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν (ἔρχομαι συναγαγεῖν πάντα τὰ ἔθνη καὶ τὰς γλώσσας, καὶ ἥξουσι καὶ ὄψονται τὴν δόξαν μου) ἑτέροις τε λόγοις πλείοσι διεμαρτύρετο καὶ παρεκάλει λέγων· σώθητε ἀπὸ τῆς γενεᾶς τῆς σκολιᾶς ταύτης οἱ μὲν οὖν ἀσμένως ἀποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι (καὶ ἄξουσιν τοὺς ἀδελφοὺς ὑμῶν ἐκ πάντων τῶν ἐθνῶν δῶρον Κυρίῳ μεθ᾿ ἵππων καὶ ἁρμάτων ἐν λαμπήναις ἡμιόνων μετὰ σκιαδίων εἰς τὴν ἁγίαν πόλιν Ἱερουσαλήμ) ἦσαν δὲ προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καὶ τῇ κοινωνίᾳ καὶ τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καὶ ταῖς προσευχαῖς. (τὰς θυσίας αὐτῶν ἐμοὶ μετὰ ψαλμῶν) Ἐγένετο δὲ πάσῃ ψυχῇ φόβος, πολλά τε τέρατα καὶ σημεῖα διὰ τῶν ἀποστόλων ἐγίνετο (καὶ καταλείψω ἐπ᾿ αὐτῶν σημεῖα καὶ ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη) πάντες δὲ οἱ πιστεύοντες ἦσαν ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ εἶχον ἅπαντα κοινά καὶ τὰ κτήματα καὶ τὰς ὑπάρξεις ἐπίπρασκον καὶ διεμέριζον αὐτὰ πᾶσι καθότι ἂν τις χρείαν εἶχε· καθ᾿ ἡμέραν τε προσκαρτεροῦντες ὁμοθυμαδὸν ἐν τῷ ἱερῷ, κλῶντές τε κατ᾿ οἶκον ἄρτον, (καὶ ἀπ᾿ αὐτῶν λήψομαι ἐμοὶ ἱερεῖς καὶ Λευίτας) μετελάμβανον τροφῆς ἐν ἀγαλλιάσει καὶ ἀφελότητι καρδίας, αἰνοῦντες τὸν Θεὸν (ὡς ἂν ἐνέγκαισαν οἱ υἱοὶ Ἰσραὴλ τὰς θυσίας αὐτῶν ἐμοὶ μετὰ ψαλμῶν εἰς τὸν οἶκον Κυρίου) καὶ ἔχοντες χάριν πρὸς ὅλον τὸν λαόν ὁ δὲ Κύριος προσετίθει τοὺς σῳζομένους (ἐξαποστελῶ ἐξ αὐτῶν σεσωσμένους εἰς τὰ ἔθνη) καθ᾿ ἡμέραν τῇ ἐκκλησίᾳ.
Για τους αιρετικούς διδασκάλους δυστυχώς εδώ έχουν θέση άλλα λόγια του προφήτου Ησαΐα, βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε. Η πιο παράδοξη τύφλωση.....
Άλλη προφητεία περί ιεροσύνης στην εποχή της Καινής είναι αυτή του Ιερεμία:
Ἰδού, ἔρχονται ἡμέραι, λέγει Κύριος, καὶ θέλω ἐκτελέσει τὸν ἀγαθὸν ἐκεῖνον λόγον, τὸν ὁποῖον ἐλάλησα περὶ τοῦ οἴκου Ἰσραήλ καὶ περὶ τοῦ οἴκου Ἰούδα. Ἐν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ θέλω ἀναβλαστήσει εἰς τὸν Δαβὶδ βλαστὸν δικαιοσύνης, καὶ θέλει ἐκτελέσει κρίσιν καὶ δικαιοσύνην ἐν τῇ γῇ. Ἐν ἐκείναις ταῖς ἡμέραις ὁ Ἰούδας θέλει σωθῆ καὶ ἡ Ἱερουσαλήμ θέλει κατοικήσει ἐν ἀσφαλείᾳ· καὶ τοῦτο εἶναι τὸ ὄνομα, μὲ τὸ ὁποῖον θέλει ὀνομασθῆ, Ὁ Κύριος ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν. Διότι οὕτω λέγει Κύριος· Δὲν θέλει λείψει ἀπὸ τοῦ Δαβὶδ ἄνθρωπος καθήμενος ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ οἴκου Ἰσραήλ· οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος ἐνώπιόν μου, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας. Καὶ ἔγεινε λόγος Κυρίου πρὸς τὸν Ἱερεμίαν λέγων, οὕτω λέγει Κύριος· Ἐὰν ἦναι δυνατὸν νὰ καταλύσητε τὴν διαθήκην μου τῆς ἡμέρας καὶ τὴν διαθήκην μου τῆς νυκτός, ὥστε νὰ μή ἦναι πλέον ἡμέρα καὶ νὺξ ἐν τῷ καιρῷ αὑτῶν, τότε θέλει δυνηθῆ νὰ καταλυθῆ καὶ ἡ διαθήκη μου ἡ πρὸς τὸν Δαβὶδ τὸν δοῦλόν μου, ὥστε νὰ μή ἔχῃ υἱὸν διὰ νὰ βασιλεύῃ ἐπὶ τοῦ θρόνου αὐτοῦ, καὶ ἡ πρὸς τοὺς Λευΐτας τοὺς ἱερεῖς, τοὺς λειτουργοὺς μου. Καθὼς ἡ στρατιὰ τοῦ οὐρανοῦ δὲν δύναται νὰ ἀριθμηθῇ οὐδὲ ἡ ἄμμος τῆς θαλάσσης νὰ μετρηθῇ, οὕτω θέλω πληθύνει τὸ σπέρμα Δαβὶδ τοῦ δούλου μου καὶ τοὺς Λευΐτας τοὺς λειτουργοῦντας εἰς ἐμέ. Ιερεμίας 23: 15-22 Μασσ.
Η προφητεία προλέγει την ενανθρώπιση του Χριστού από την γενιά του Δαυίδ και αναφέρει ότι θέλει ὀνομασθῆ, Ὁ Κύριος ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν.
ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ ἀναστήσω τῷ Δαυὶδ ἀνατολὴν δικαίαν, καὶ βασιλεύσει βασιλεὺς καὶ συνήσει καὶ ποιήσει κρίμα καὶ δικαιοσύνην ἐπὶ τῆς γῆς. ἐν ταῖς ἡμέραις αὐτοῦ σωθήσεται Ἰούδας, καὶ Ἰσραὴλ κατασκηνώσει πεποιθώς, καὶ τοῦτο τὸ ὄνομα αὐτοῦ, ὃ καλέσει αὐτὸν Κύριος Ἰωσεδέκ. Ιερ. 23,5-6
Αυτός ο τίτλος, Ιωσεδέκ, είναι ένας από αυτούς που λαμβάνει ο Ιησούς.
Ιησούς σημαίνει "ο Κύριος σώζει" καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν Ματθ. 1,21 ενώ Ιωσεδέκ σημαίνει "Κύριος δικαιοσύνης", ὃ καλέσει αὐτὸν Κύριος Ἰωσεδέκ Ιερ. 23,6 ενώ τίτλος είναι και το Εμμανουήλ, που σημαίνει "ο Κύριος μεθ' ημών", διὰ τοῦτο δώσει Κύριος αὐτὸς ὑμῖν σημεῖον· ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει, καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ· Ησ. 7,14
Με την κυρίευση της Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους υπάρχει η επιστροφή στην Ιερουσαλήμ και ακολουθεί η Περσική, η Ελληνική, και η Ρωμαϊκή κυριαρχία, αλλά το 70μΧ με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ οι Εβραίοι διασκορπίζονται και η όποια πολιτική οντότητα έστω και υποτελής παύει να υπάρχει εντελώς.
Είναι λοιπόν εμφανές ότι η προφητεία που λέει πάσας τὰς ἡμέρας και ομιλεί για άνθρωπο καθήμενο επί θρόνου βασιλέα που δεν θα λείψει δὲν θέλει λείψει ἀπὸ τοῦ Δαβὶδ ἄνθρωπος καθήμενος ἐπὶ τὸν θρόνον τοῦ οἴκου Ἰσραήλ· κάνει αναφορά στον Χριστό εν ταῖς ἡμέραις ἐκείναις καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ θέλω ἀναβλαστήσει εἰς τὸν Δαβὶδ βλαστὸν δικαιοσύνης, ο οποίος μετά την ανάσταση του κάθετε επί θρόνου Δαυίδ εις το διηνεκές, ενώ ταυτόχρονα δηλώνεται ότι ενώ ο Χριστός θα βασιλεύει θα υπάρχει ειδική ιεροσύνη οὔτε ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν θέλει λείψει ἄνθρωπος ἐνώπιόν μου, διὰ νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων καὶ νὰ κάμνῃ θυσίας πάσας τὰς ἡμέρας.
Όταν βλέπουμε να λέει νὰ προσφέρῃ ὁλοκαυτώματα καὶ νὰ καίῃ προσφορὰς ἐξ ἀλφίτων εννοούνται οι Χριστιανικοί ναοί και το θυσιαστήριο, ενώ όταν λέγει ἀπὸ τῶν ἱερέων τῶν Λευϊτῶν εννοούνται οι ιερείς της Καινής Διαθήκης, οι οποίοι είναι μέτοχοι στην Αρχιεροσύνη του Χριστού.
Το γεγονός της συμμετοχής στην Αρχιερωσύνη του Ιησού δηλώνεται έμμεσα όταν ο Χριστός αποκαλείται ως αρχηγός των ιερέων ἔχομεν ἀρχιερέα Εβρ. 8,1. Είναι το ίδιο όπως όταν η λέξις Αρχάγγελος δηλώνει αρχηγό των αγγέλων. Είναι ευκόλως εννοούμενο ότι ο τίτλος Αρχιερέας δεν είναι ένας κούφιος τίτλος κολακείας, ο οποίος θα απέβαινε εν τέλει υποβαθμιστικός αφού θα εμφανίζεται ο Χριστός να άρχει επί φανταστικών ιερέων, αλλά διακηρύσσει περίτρανα τον Χριστό ως αρχηγό υπαρκτών ιερέων, όπως με τον ίδιο τρόπο το χωρίο ποιμάνατε τὸ ἐν ὑμῖν ποίμνιον τοῦ Θεοῦ....καὶ φανερωθέντος τοῦ ἀρχιποίμενος κομιεῖσθε τὸν ἀμαράντινον τῆς δόξης στέφανον Α' Πετρ. 5,2-4 δηλώνει τον Χριστό ως άρχοντα επί υπαρκτών ποιμένων οι οποίοι με την σειρά τους άρχουν επί του ποιμνίου.
Ενώ όλοι οι πιστοί είναι βασιλείς, βασίλειον ιεράτευμα, βλέπουμε καθαρά ότι η λέξη Αρχιποιμήν, η οποία δηλώνει Βασιλικό αξίωμα, είναι σε σχέση μόνο με τους ποιμένες και όχι με όλους ανεξαιρέτως τους Χριστιανούς. Έτσι κατά τον ίδιο τρόπο η λέξη Αρχιερεύς δηλώνει τον Χριστό όχι ως αρχηγό του γενικού ιερατεύματος, δηλαδή όλης της Εκκλησίας, αλλά ως αρχηγό των ειδικών ιερέων δηλαδή των Αποστόλων και των μετέπειτα χειροθετηθέντων υπ' αυτών, πρεσβυτέρους τοὺς ἐν ὑμῖν παρακαλῶ ὁ συμπρεσβύτερος Α' Πετρ. 5,1
Με αυτούς τους τίτλους, Αρχιερέας, Αρχιποιμήν, έχουμε έμμεσα την δήλωση από τους ίδιους τους Αποστόλους για την συμμετοχή τους στο Βασιλικό και στο Ιερατικό αξίωμα του Χριστού. Η έμμεση δήλωση τους απορρέει από την άμεση δήλωση του Χριστού περί συμμετοχής τους στο Ιερατικό του αξίωμα ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται, Ιωάν. 20,23 όπου με την συμμετοχή οι Απόστολοι καθίστανται ειδικοί ιερείς και ρητά λαμβάνουν δικαίωμα αφέσεως αμαρτιών.
Το δικαίωμα αφέσεως αμαρτιών κατέχει μόνον ο Θεός και κατ' επέκταση ο Θεάνθρωπος Ιησούς ἵνα δὲ εἰδῆτε ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας Μαρκ. 2,10 ο οποίος εκλέγει ειδική τάξη πιστών στην Καινή οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς Ιωαν. 15,16 ακριβώς όπως είχε κάνει και στην Παλαιά οὓς ἐξελέξατο ἑαυτῷ, προσηγάγετο πρὸς ἑαυτόν Αριθ. 16,5 και παρόλο που αυτός πάντοτε μεν ήταν ο οποίος συγχωρούσε τις αμαρτίες ἐγώ εἰμι, ἐγώ εἰμι ὁ ἐξαλείφων τὰς ἀνομίας σου Ησ.43,25 αλλά εκλέγει δε ειδικό ιερατείο ώστε διαμέσου αυτού να γίνεται η άφεση αμαρτιών καὶ ἐξιλάσεται περὶ αὐτοῦ ὁ ἱερεὺς περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτοῦ, ἧς ἥμαρτε, καὶ ἀφεθήσεται αὐτῷ ἡ ἁμαρτία Λευιτ. 5,13 έτσι και τώρα ενώ αυτός είναι που ως Θεάνθρωπος συγχωρεί αμαρτίες τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου Λουκ.5,20 και ως Αρχιερεύς μεσιτεύει περί των αμαρτιών μας, πιστὸς ἀρχιερεὺς τὰ πρὸς τὸν Θεόν, εἰς τὸ ἱλάσκεσθαι τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ Εβρ. 2,17 τώρα εκλέγει ξανά ειδική κατηγορία εκ των Χριστιανών και τους κάνει ειδικούς ιερείς καὶ ἐποίησε δώδεκα Μαρκ.3,14 στους οποίους δίδει ανώτατη εξουσία αφέσεως κάνοντας τους μετόχους και των τριών αξιωμάτων του.
Στο καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν βλέπουμε την συμμετοχή στο Προφητικό αξίωμα του Χριστού, ο οποίος ἐποίησε, δηλαδή έφτιαξε, όχι φυσικά υπό την έννοια ως Πλάστης του παντός έφτιαξε και τους δώδεκα αποστόλους, αλλά ότι απο απλούς ανθρώπους έφτιαξε κάτι διαφορετικό δηλαδή ανθρώπους έχοντες ειδική εξουσία, τους οποίους ἀποστέλλῃ κηρύσσειν.
Βλέπουμε στην Καινή Διαθήκη το ἀφῆτε -- ἀφίενται, κρατῆτε -- κεκράτηνται το οποίο είναι στο ίδιο πρότυπο που υπήρχε στην Παλαιά Διαθήκη όπου εκεί είχαμε το πλαίσιο, ἐξιλάσεται ὁ ἱερεὺς -- ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία Λευιτ. 5, 6-10-13-16-18. Με αυτό το γεγονός κατανοούμε ότι συνεχίζει να υπάρχει μεταποιημένη η ειδική ιεροσύνη κατέχοντας ανώτατο δικαίωμα αφέσεως αμαρτιών το οποίο είναι δοσμένο μόνο στους Αποστόλους εν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ προσῆλθον οἱ μαθηταὶ τῷ Ἰησοῦ·.... Ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῷ. Ματθ. 18,18
Ο Κύριος δεν καταργεί λοιπόν την ειδική ιεροσύνη αλλά μεταθέτει την ειδική ιεροσύνη από την φυλή Ααρών στην φυλή Ιούδα και την λαμβάνει ο ίδιος. Έτσι αφενός ως Θεάνθρωπος και Άγιος αγιάζει αυτήν μεταποιώντας την σε σωτήρια, αφετέρου ως Αθάνατος την έχει απαράβατο, καὶ οἱ μὲν πλείονές εἰσι γεγονότες ἱερεῖς διὰ τὸ θανάτῳ κωλύεσθαι παραμένειν· ὁ δὲ διὰ τὸ μένειν αὐτὸν εἰς τὸν αἰῶνα ἀπαράβατον ἔχει τὴν ἱερωσύνην· Εβρ. 7,24 ἀπαράβατον έχει την έννοια ότι δεν την χάνει με τον θάνατο του όπως οι ιερείς της Παλαιάς.
Κάνει δε μετόχους της δικής του ιεροσύνης τους ειδικούς ιερείς οι οποίοι στην εποχή της Καινής Διαθήκης θα προσφέρουν θυσία ως μέτοχοι στην ιεροσύνη του Χριστού και θα τον έχουν ως Αρχιερέα τους. Η συνέχεια της ειδικής ιεροσύνης μεταποιηθήσης και η συμμετοχή των ειδικών ιερέων στο Ιερατικό αξίωμα του Χριστού κάνει τον απόστολο Παύλο να έχει την εξουσία να λέει υπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν· δεόμεθα ὑπὲρ Χριστοῦ, καταλλάγητε τῷ Θεῷ·.
Η φράση υπὲρ Χριστοῦ πρεσβεύομεν δεν σημαίνει βεβαίως ότι πρεσβεύουν αυτοί για τον Χριστό στον Θεό, αλλά καταδεικνύει ότι όλοι οι απόστολοι, εξ ου και ο πληθυντικός πρεσβεύομεν, είναι τώρα κατά μετοχή στην θέση του Χριστού και μάλιστα με τέτοια εξουσία και κατά τόσο όμοιο τρόπο ώστε όχι μόνο να μπορούν να πουν και αυτοί με την ίδια ισχύ το ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου Λουκ 5,20, ἀφῆτε -- ἀφίενται, αλλά ακόμη και όταν μιλάνε για κάτι συμβουλεύοντας, είναι σαν να μιλάει δια μέσου αυτών στους ακροατές ο ίδιος ο Χριστός, ὡς τοῦ Θεοῦ παρακαλοῦντος δι᾿ ἡμῶν·.
Αυτό συμβαίνει διότι ο Χριστός τους έχει αποστείλει όπως απέστειλε αυτόν ο Πατήρ, καθὼς ἀπέσταλκέν με ὁ Πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς, δηλαδή έχουν αποσταλεί ως βασιλείς, προφήτες και ιερείς και έτσι είναι εις τύπον και τόπον Χριστού ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με Λουκ. 10,16.
Εάν δεν ήταν μέτοχοι και στο ιερατικό αξίωμα δεν θα μπορούσε να λεχθεί το υπὲρ Χριστοῦ οὖν πρεσβεύομεν ούτε να αφεθούν αμαρτίες διότι θα υπήρχε άμεσα σφετερισμός.
Ένας σφετερισμός της ιεροσύνης του Χριστού και στασιασμός εναντίον του, που θα ήταν παρόμοιος με αυτόν του Κορέ Δαθάν και Αβειρών, ἐχέτω ὑμῖν, ὅτι πᾶσα ἡ συναγωγὴ πάντες ἅγιοι, καὶ ἐν αὐτοῖς Κύριος καὶ διατί κατανίστασθε ἐπὶ τὴν συναγωγὴν Κυρίου; Αριθμ. 16,3 (ακούστε και μάθετε εσείς! Όλος ο λαός είναι άγιος. Γιατί λοιπόν εσείς υψώνετε τον εαυτό σας στην συναγωγή του Κυρίου;) Όμως εδώ δεν υπάρχει κανένας σφετερισμός διότι ο ίδιος ο Χριστός εξέλεξε και απέστειλε τους ιερείς.
Ο όρος εισαγωγής κάποιου στην Ουράνιο Βασιλεία είναι η αναμαρτησία (μετανοημένος αμαρτωλός) έτσι κατ' επέκταση ακολουθεί ότι η εξουσία αφέσεως που απορρέει από την μετοχή σε ιερατικό αξίωμα είναι το κλειδί που ξεκλειδώνει την εισαγωγή σε αυτήν καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, καὶ ὃ ἐὰν δήσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται δεδεμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς, καὶ ὃ ἐὰν λύσῃς ἐπὶ τῆς γῆς, ἔσται λελυμένον ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ματθ. 16,19. Ενώ όμως στην Παλαιά γίνεται λόγος για άφεση δια μέσου ιερέων με ένα συγκεκριμένο τρόπο έκφρασης ἐξιλάσεται ὁ ἱερεὺς -- ἀφεθήσεται ἡ ἁμαρτία και στην Καινή υπάρχει ίδιο πλαίσιο άφεσης από εξουσιοδοτημένο πρόσωπο-ειδικό ιερέα, τώρα είναι τέτοιος ο τρόπος εκφράσεως του διδόμενου δικαιώματος προς τους Αποστόλους ἀφῆτε -- ἀφίενται, κρατῆτε -- κεκράτηνται, ὃ ἐὰν δήσῃς ἔσται δεδεμένον -- ὃ ἐὰν λύσῃς ἔσται λελυμένον εν σχέση με την Παλαιά και τέτοιου μεγέθους η μετοχή στην εξουσία σωτηρίας καὶ δώσω σοι τὰς κλεῖς τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ώστε εάν υποτεθεί ότι δεν αναγνωρίζαμε τα, μετάθεση ειδικής ιεροσύνης και Αρχιερεύς Χριστός, ιεροσύνη που τώρα σώζει, ειδική τάξη Χριστιανών, αυτοί είναι μέτοχοι σε ιεροσύνη Θεού, τότε τα λόγια του Χριστού θα ήταν εξαιρετικώς παράδοξα.
Αλλά επειδή αυτό είναι αποτέλεσμα μετοχής σε Θεϊκή ιεροσύνη είναι και καθ' όλα λογικό.
Τα λόγια είναι τόσο δυνατά, αλλά και τα μόνα κατάλληλα, αφού δεν έχουν μια ιεροσύνη ανθρώπινη και δική τους όπως οι ιερείς της Παλαιάς, αλλά έχουν κατασταθεί μέτοχοι σε ιεροσύνη που κατέχει Παντοδύναμος Θεός.
Θα ήταν εντελώς αντιβιβλικό και συνάμα κωμικό να μην λάβουμε υπόψη όλα αυτά τα στοιχεία και τις ομοιότητες και να σκεφτούμε ότι ο Χριστός δεν είχε εκλέξει άτομα που έλαβαν ειδική εξουσία και τώρα κατάργησε τον ναό τις θυσίες τους ιερείς ή να σκεφτούμε ότι τώρα μας διδάσκει ότι ο οποιοδήποτε Χριστιανός έχει δικαίωμα αφέσεως και όταν θα αμαρτάνει ταυτόχρονα θα..... αυτοσυγχωρείται και κρατώντας τας κλείς του Παραδείσου θα μπαινοβγαίνει σε αυτόν όποτε θέλει.
Η δε θέση ότι οι προφητείες της Παλαιάς θα εκπληρωθούν σε κάποια μελλοντική φανταστική χιλιετή βασιλεία όπου θα επανασυσταθούν οι Νομικές θυσίες είναι βλάσφημη. Επανασύσταση σε οποιαδήποτε εποχή της Νομικής θυσίας σημαίνει κατάργηση της θυσίας του Χριστού και ολόκληρης της επίγειας πορείας του.
Οι νομικές θυσίες δεν δύνανται να σώσουν και ήταν τύπος της μίας θυσίας του Χριστού, ούτως ενανθρώπιση, διδασκαλία, σταύρωση, ανάσταση, όλα ρίχνονται εις τον κάλαθον των αχρήστων ενώ ταυτόχρονα η θέση αυτή απεκδύει τον Χριστό από την ιεροσύνη του. Φαίνεται λοιπόν πιο καθαρά και από τον Ήλιο ότι η ειδική ιεροσύνη ως θεσμός συνεχίζεται και εις την εποχή της Καινής Διαθήκης η οποία ειδική ιεροσύνη θα τελεί το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μυστήριον δε είναι διότι ο άρτος και ο οίνος θαυματουργικώς μεταβάλλονται σε σώμα και αίμα Χριστού.
Η Θεία Ευχαριστία εκτός όμως της μυστηριακής ιδιότητός της ενέχει και θυτικόν χαρακτήρα, είναι δηλονότι όχι μόνο Μυστήριον αλλά και θυσία.
Θύμα και θύτης, θύων και θυόμενος δεν είναι άλλος ειμή εις και ο αυτός, ο υπέρ ημών επί Σταυρού προσηλωθείς Κύριος Ιησούς Χριστός, όστις είναι παρών και εν τω Μυστηρίω της Αγίας Ευχαριστίας. Ο Μέγας Αρχιερεύς, όστις προσέφερε την θυσίαν του Γολγοθά, προσφέρει ο αυτός έκτοτε και θα προσφέρει μέχρι της συντελείας των αιώνων την ίδιαν θυσίαν δια της Ευχαριστίας, σὺ γὰρ εἶ ὁ προσφέρων καὶ προσφερόμενος καὶ προσδεχόμενος καὶ διαδιδόμενος, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, λέγει η Λειτουργία του Χρυστοστόμου.
Η Θεία Ευχαριστία ταυτίζεται κατ΄ουσίαν με την σταυρική θυσία του Χριστού, ενώ δε αύτη απελύτρωσε το ανθρώπινον γένος συμφιλιώσασα τον άνθρωπον μετά του Θεού η θυσία της Ευχαριστίας αποβλέπει εις την ατομικήν οικειοποίησιν και συμμετοχή των σωτηρίων αποτελεσμάτων της θυσίας του Γολγοθά.
Κατά ταύτα η Θεία Ευχαριστία ως θυσία προς τον Θεό είναι μεν κυρίως θυσία ιλαστήριος, τελούμενη υπέρ ζώντων και τεθνεώτων, αλλά όπως θα δούμε είναι και θυσία αινέσεως ή ευχαριστίας αλλά και θυσία αιτήσεως ή πρεσβείας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου