Θεία Ευχαριστία 3
της
Θείας Ευχαριστίας στις αρχαίες Θείες Λειτουργίες
Θεία ευχαριστία Μέρος 2 Προφητείες στην Παλαιά Διαθήκη περί ιεροσύνης
Θεία ευχαριστία Μέρος 3 Η τριπλή θυσιαστήρια ιδιότητα στις Θ. Λειτουργίες
Θεία ευχαριστία Μέρος 3 Η τριπλή θυσιαστήρια ιδιότητα στις Θ. Λειτουργίες
Θεία ευχαριστία Μέρος 4 Αυτό το μέρος είναι υπό κατασκευή
Θεία Ευχαριστία Μέρος 6 έχομεν θυσιαστήριονΗ Θεία Ευχαριστία ταυτίζεται κατ΄ουσίαν με την σταυρική θυσία του Χριστού, ενώ δε αύτη απολύτρωσε το ανθρώπινον γένος συμφιλιώσασα τον άνθρωπον μετά του Θεού η θυσία της Ευχαριστίας αποβλέπει εις την ατομικήν οικειοποίησιν και συμμετοχή των σωτηρίων αποτελεσμάτων της θυσίας του Γολγοθά.
Κατά
ταύτα η Θεία Ευχαριστία ως θυσία προς τον Θεό είναι μεν κυρίως θυσία
ιλαστήριος, τελούμενη υπέρ ζώντων και τεθνεώτων, αλλά όπως θα δούμε είναι και θυσία αινέσεως ή ευχαριστίας αλλά και θυσία αιτήσεως ή πρεσβείας.
Θυσία αινέσεως και ευχαριστίας
Οι αρχαίαι Θείαι Λειτουργίαι έχουν όλες κέντρον την θυσίαν του Χριστού, ξεκινώντας θα δούμε την Θεία Ευχαριστία ως θυσία αινέσεως και ευχαριστίας.
Όταν λέγουμε ότι προσφέρουμε στην Θεία Ευχαριστία ως θυσία αινέσεως και ευχαριστίας προς τον Θεό εννοούμε ότι οι Χριστιανοί καταλαβαίνοντας τις άπειρες ευεργεσίες του φιλάνθρωπου Θεού και μη έχοντες δικό μας τίποτε το αντάξιο το οποίο μπορούμε να προσφέρουμε στον Θεό για την έκφραση της ευγνωμοσύνης μας τι κάνουμε; Συνερχόμαστε στους ιερούς ναούς και με πολύ ευλάβεια προσφέρουμε στον Θεό, τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα, το οποίο σημαίνει Επουράνιε Θεέ τα εις σε και μόνον ανήκοντα τίμια ταύτα δώρα, το σώμα δηλαδή και το αίμα του μονογενούς σου Υιού, τα οποία προέρχονται από σου πάλιν δια του αγαπητού Υιού σου, αυτά προσφέρουμε σε εσένα ως θυσία χάριν των όσων έπαθε υπέρ ημών ο Κύριος Ιησούς, προσφέρουμε δε αυτά επειδή με άλλο τρόπο αδυνατούμε να σε ευχαριστήσουμε για τις μέγιστες ευεργεσίες τις οποίες έδωσες σε εμάς με την ενανθρώπιση του μονογενούς σου Υιού.
Με αυτό δεν εννοούμε βέβαια ότι θυσιάζουμε υλικά ούτε ότι προσφέρουμε υλικά πράγματα, κέντρο της Θείας Λειτουργίας είναι η θυσία του Χριστού η οποία είναι ταυτόχρονα και παράδειγμα προς εμάς για αυτό εμείς προσφέρουμε τους εαυτούς μας, λέγει ο Κλήμης, δι ην αιτίαν ου θύομεν εικότως ανενδεεί τω θεώ τω τα πάντα τοις πάσι παρεσχημένω, τον δ΄υπέρ ημών ιερευθέντα δοξάζομεν σφάς αυτούς ιερεύοντες εις τε το ανενδεές εκ του ανενδεούς και εις το απαθές εκ του απαθούς. Μόνη γαρ τη ημετέρα σωτηρία ο θεός ήδεται. Εικότως άρα τω μη νικωμένω ηδοναίς θυσίαν ου προσάγωμεν, κάτω που και ουδέ μέχρι των νεφών των παχυτάτων, μακράν δε και τούτων της δια του καπνού αναθυμιάσεως φθανούσης εις ους και φθάνει. Στρωματείς Βιβλ.7 Κεφ.3
Η Θεία Ευχαριστία είναι αναίμακτος θυσία, ενώ ξένη είναι η σκέψη περί απλώς προσφοράς δώρων της δημιουργίας, ἀρχὴ γεννημάτων, η οποία υποβαθμίζει την Θεία Ευχαριστία ως θυσία και είναι συνήθης σε αιρετικές θεωρίες και τις ευνοεί μεγάλως, οι οποίες διαδίδουν την απάτη ότι επί χρόνια η έννοια της θυσίας στην Ευχαριστία ήταν η απλή προσφορά των δώρων. Η Εκκλησία απορρίπτει την ιδέα να προσφέρονται υλικά ακόμη και εάν δέχεται κανείς τον κύριο ρόλο της Θείας Ευχαριστίας ως θυσίας και για τον λόγο ότι εν καιρώ θα υποβαθμιστεί η έννοια της Θείας Ευχαριστίας. Ἐπειδὴ ἐν διαφόροις ἐκκλησίαις μεμαθήκαμεν, σταφυλῆς ἐν τῷ θυσιαστηρίῳ προσφερομένης κατά τι κρατῆσαν ἔθος, τοὺς λειτουργοὺς ταύτην τῇ ἀναιμάκτῳ τῆς προσφορᾶς θυσίᾳ συνάπτοντας, οὕτως ἅμα τῷ λαῷ διανέμειν ἀμφότερα, συνείδομεν, ὥστε μηκέτι τοῦτό τινα τῶν ἱερωμένων ποιεῖν, ἀλλ᾿ εἰς ζωοποίησιν, καὶ ἁμαρτιῶν ἄφεσιν, τῷ λαῷ τῆς προσφορᾶς μόνης μεταδιδόναι· ὡς ἀπαρχὴν δὲ τὴν τῆς σταφυλῆς λογιζομένους προσένεξιν, ἰδικῶς τοὺς ἱερεῖς εὐλογοῦντας, τοῖς αἰτοῦσι ταύτης μεταδιδόναι, πρὸς τὴν τοῦ δοτῆρος τῶν καρπῶν εὐχαριστίαν, δι᾿ ὧν τὰ σώματα ἡμῶν, κατὰ τὸν θεῖον ὅρον, αὔξει τε καὶ ἐκτρέφεται. Εἴ τις οὖν κληρικὸς παρὰ τὰ διατεταγμένα ποιήσοι, καθαιρείσθω. 27ος Κανών Πενθέκτης
Όπως λοιπόν ο Κύριος προτού να παραδώσει το Μυστήριο της Ευχαριστίας λαβὼν τὸ ποτήριον καὶ εὐχαριστήσας ευχαρίστησε προηγουμένως και ευλόγησε τον Πατέρα του, κατά αυτόν τον τρόπο και ο ιερεύς πριν την ανάγνωση της ευχής κατά την οποία αγιάζονται τα δώρα εκφράζει την ευχαριστία του προς τον Θεό και πατέρα του Κυρίου Χριστού προσκαλώντας συγχρόνως και τον λαό να ενώσει και αυτός τις ευχαριστίες του Εὐχαριστήσωμεν τῷ Κυρίῳ λέγει ο ιερεύς και ο χορός ψάλει άξιον και δίκαιον, δηλαδή οι πιστοί ευχαριστώντας τον Κύριο κάνουμε πράγμα άξιο και δίκαιο. Ο δε Θεός όχι μόνο απλώς δίκαια αλλά, υπέρ του δικαίου μας ευεργέτησε και μας καταξίωσε μεγάλων αγαθών λέγει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων. Αυτές οι ευεργεσίες για τις οποίες πρέπει να υμνούμε να δοξολογούμε να προσκυνούμε και να ευχαριστούμε τον Θεό είναι αυτές που απαριθμεί ο ιερέας με ιδιαίτερη μυστική ευχή και η οποία είναι εμπνευσμένη από μεγάλη ευλάβεια και αποτελεί ένα θαυμάσιο ύμνο προς τον Θεό, Ἄξιον καὶ δίκαιον σὲ ὑμνεῖν, σὲ εὐλογεῖν, σὲ αἰνεῖν, σοὶ εὐχαριστεῖν, σὲ προσκυνεῖν ἐν παντὶ τόπῳ τῆς δεσποτείας σου, δηλαδή παντού όπου ως παντοδύναμος υπάρχεις.
Γιατί είναι δίκαιος ο ύμνος και η ευχαριστία αυτή το εξηγεί αμέσως ο ίδιος ύμνος: Σὺ γὰρ εἶ Θεὸς ἀνέκφραστος, ἀπερινόητος, ἀόρατος, ἀκατάληπτος, ἀεὶ ὤν, ὡσαύτως ὤν, σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Και αυτές είναι οι Θεϊκές ιδιότητες οποίες ανήκουν εξίσου εις τον Πατέρα, τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο.
Τι έπραξε υπέρ υμών ο Θεός για το οποίο οφείλομε ιδιαιτέρως να τον ευγνωμονούμε απείρως; Μας έπλασε εκ του μηδενός και αφού πάλι πέσαμε ένεκα της αμαρτίας των πρωτοπλάστων μας σήκωσε και πάλι. Μεταχειρίζεται τα πάντα για να μας αναβιβάσει στον ουρανό και να μας χαρίσει την αιώνια ζωή. Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες καὶ παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν καὶ οὐκ ἀπέστης πάντα ποιῶν ἕως ἡμᾶς εἰς τὸν οὐρανὸν ἀνήγαγες καὶ τὴν βασιλείαν σου ἐχαρίσω τὴν μέλλουσαν.
Για όλα αυτά ευχαριστούμε τον Πατέρα τον Υιό και το Πνεύμα το Άγιο, για όλες τις Θείες ευεργεσίες τις οποίες γνωρίζουμε, αλλά και για εκείνες που δεν γνωρίζουμε, για τις φανερές δωρεές, αλλά και τις αφανείς δωρεές. Ευχαριστούμε για την αναίμακτο θυσία την οποία καταξίωσες να δεχθείς από τα χέρια μας μολονότι δίπλα από τον θρόνο σου κάθονται χιλιάδες άγγελοι τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.
Με αυτόν τον τρόπο απαντά η επίγεια Εκκλησία στον αγγελικό ύμνο υμνώντας τον Χριστό με τον αίνο τον οποίο έγραψαν σε αυτόν οι εν Ιερουσαλήμ αθώοι παίδες.
Μη αρκούμενος δε ο ιερέας σε αυτήν την σύντομη επευφημία των παίδων ενώνει τον ύμνο του μετά των αγγελικών δυνάμεων και ευχαριστεί τον Θεό για την μεγάλη του αγάπη ένεκα της οποίας απέστειλε στον κόσμο τον μονογενή του Υιό προς σωτηρία των εις αυτόν πιστευόντων. Αφηγείται ο ιερεύς πως ο Κύριος αφού τελείωσε το σωτήριο έργον συνέστησε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας λέγοντας χαμηλοφώνως:
Μετὰ τούτων καὶ ἡμεῖς τῶν μακαρίων δυνάμεων, Δέσποτα φιλάνθρωπε, βοῶμεν καὶ λέγομεν· Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος, σὺ καὶ ὁ μονογενής σου Υἱὸς καὶ τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον. Ἅγιος εἶ καὶ πανάγιος καὶ μεγαλοπρεπὴς ἡ δόξα σου· ὃς τὸν κόσμον σου οὕτως ἠγάπησας, ὥστε τὸν Υἱόν σου τὸν μονογενῆ δοῦναι, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ᾿ ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον. Ὃς ἐλθὼν καὶ πᾶσαν τὴν ὑπὲρ ἡμῶν οἰκονομίαν πληρώσας, τῇ νυκτὶ ᾗ παρεδίδοτο, μᾶλλον δὲ ἑαυτὸν παρεδίδου, ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς, λαβὼν ἄρτον ἐν ταῖς ἁγίαις αὐτοῦ καὶ ἀχράντοις καὶ ἀμωμήτοις χερσίν, εὐχαριστήσας καὶ εὐλογήσας, ἁγιάσας, κλάσας, ἔδωκε τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ μαθηταῖς καὶ ἀποστόλοις, εἰπών· Λάβετε, φάγετε· τοῦτό μού ἐστι τὸ σῶμα, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν κλώμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες· τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς καινῆς Διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Ο ιερεύς συνεχίζει λέγοντας, μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς, καὶ πάντων τῶν ὑπὲρ ἡμῶν γεγενημένων, τοῦ σταυροῦ, τοῦ τάφου, τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καὶ ἐνδόξου πάλιν παρουσίας.
Η Θεία Ευχαριστία είναι η ανάμνησις εκείνη την οποίαν παρήγγειλεν ο Κύριος ὁσάκις ἂν πίνητε, εἰς τὴν ἐμὴν ἀνάμνησιν να κάνουν οι μαθηταί αυτού, ανάμνησις όχι φαντασιώδης δια της διανοίας, αλλά αντικειμενική ανάμνησις. Αλλά δήλον τοις τα θεία πεπαιδευμένοις, ως ούκ άλλην τινά θυσίαν προσφέρομεν, αλλά της μιας εκείνης και σωτηρίου την μνήμην επιτελούμεν. Τούτο γάρ ημίν αυτός ο Δεσπότης προσέταξε τουτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν ίνα τη θεωρία τον τύπον των υπέρ ημών γεγενημένων αναμιμνησκώμεθα παθημάτων και την περί τον ευεργέτην αγάπην πυρσεύσωμεν, και των μελλόντων αγαθών προσμένωμεν την απόλαυσιν. Θεοδώρητος Κύρου, στην Προς Εβραίους κεφ.8.
Η σφαγή του αμνού του Νομικού Πάσχα και η ανάμνησις λυτρώσεως από τον Φαραώ η οποία είναι προτύπωσις του αμνού του Θεού λέγεται μνημόσυνον, καὶ ἔσται ἡ ἡμέρα ὑμῖν αὕτη μνημόσυνο Εξ. 12,14, ανάμνησις δηλαδή, αλλά ταυτόχρονα ήτο και θυσία, θυσία τὸ πάσχα τοῦτο Κυρίῳ Εξ. 12,27 αλλά και λατρεία, φυλάξασθε τὴν λατρείαν ταύτην Εξ. 12,25.
Άρα η Χριστιανική θυσία είναι και ανάμνηση και θυσία και λατρεία.
Κατ' αυτόν τον τρόπον εάν προσέξουμε την εξέλιξη της ιερής ακολουθίας παρατηρούμε ότι το μέρος αυτής, κυρίως το μετά της ανάγνωσης του Πιστεύω μέχρι του αγιασμού των Τιμίων Δώρων, είναι έξοχος αίνος και διάθερμος ευχαριστία προς την Αγία Τριάδα για τις άπειρες ευεργεσίες της προς εμάς. Έτσι η Θεία Ευχαριστία είναι θυσία αινέσεως και ευχαριστίας και αυτό το βλέπουμε όχι μόνο στην Λειτουργία του Χρυσοστόμου που αναφέρθηκε αλλά και στην λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου: Μετά τούτων των μακαρίων Δυνάμεων, Δέσποτα φιλάνθρωπε, και ημείς οι αμαρτωλοί βοώμεν καί λέγομεν, Άγιος ει, ως αληθώς, και πανάγιος, και ουκ εστι μέτρον τη μεγαλοπρεπεία της αγιωσύνης σου, και όσιος εν πάσι τοις έργοις σου, ότι εν δικαιοσύνη και κρίσει αληθινή πάντα επήγασες ημίν....και απέστρεψας εις την γην εξ ης ελήφθη, οικονομών αυτώ την εκ παλιγγενεσίας σωτηρίαν, την εν αυτώ τω Χριστώ σου, ου γαρ απεστρόφης το πλάσμα σου εις τέλος, ο εποίησας, αγαθέ, ουδέ επελάθου έργου χειρών σου, αλλ' επεσκέψω πολυτρόπως, δια σπλάγχνα ελέους σου, Προφήτας εξαπέστειλας, εποίησας δυνάμεις δια των Αγίων σου, των καθ' εκάστην γενεάν ευαρεστησάντων σοι, ελάλησας ημίν δια στόματος των δούλων σου των Προφητών, προκαταγγέλλων ημίν την μέλλουσαν έσεσθαι σωτηρίαν, νόμον έδωκας εις βοήθειαν, Αγγέλους επέστησας φύλακας........ Μέλλων γαρ εξιέναι επί τον εκούσιον, και αοίδιμον και ζωοποιόν αυτού θάνατον, τη νυκτί, η παρεδίδου εαυτόν υπέρ της του κόσμου ζωής, λαβών άρτον επί των αγίων αυτού και αχράντων χειρών, και αναδείξας σοι τω Θεώ και Πατρί, ευχαριστήσας, ευλογήσας, αγιάσας, κλάσας. Έδωκε τοίς αγίοις αυτού Μαθηταίς καί Αποστόλοις, ειπών Λάβετε, φάγετε. Tούτο μου εστί το Σώμα, το υπέρ υμών κλώμενον εις άφεσιν αμαρτιών.
Στην αρχαιότατη λειτουργία του αδελφοθέου Ιακώβου βλέπουμε ξανά την θυσία αινέσεως και ευχαριστίας. Άγιος ει, παντοκράτορ, παντοδύναμε, φοβερέ, αγαθέ, εύσπλαγχνε, ο συμπαθής μάλιστα περί το πλάσμα το σον, ο ποιήσας από γης άνθρωπον κατ’ εικόνα σην και ομοίωσιν και χαρισάμενος αυτώ την του παραδείσου απόλαυσιν˙ παραβάντα δε την εντολήν σου και εκπεσόντα τούτον ου παρείδες ουδέ εγκατέλιπες, αγαθέ, άλλ’ επαίδευσας αυτόν ως εύσπλαγχνος πατήρ, εκάλεσας αυτόν δια νόμου, επαιδαγώγησας αυτόν δια των προφητών. Ύστερον δε αυτόν τον μονογενή σου Υιόν, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, εξαπέστειλας εις τον κόσμον, ίνα αυτός ελθών την σην ανανεώση και ανεγείρη εικόνα˙ ος κατελθών εκ των ουρανών και σαρκωθείς εκ Πνεύματος αγίου και Μαρίας της αγίας αειπαρθένου και Θεοτόκου, συναναστραφείς τε τοις ανθρώποις, πάντα ωκονόμησε προς σωτηρίαν του γένους ημών. Μέλλων δε τον εκούσιον και ζωοποιόν δια Σταυρού θάνατος ο αναμάρτητος υπέρ ημών των αμαρτωλών καταδέχεσθαι, εν τη νυκτί η παρεδίδοτο, μάλλον δε εαυτόν παρεδίδου υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.
Την Θεία Ευχαριστία ως θυσία αινέσεως και ευχαριστίας την βλέπουμε και στα συγγράμματα των Χριστιανών της αποστολικής εποχής όπως του Ιουστίνου, μάρτυρα και απολογητή του Χριστιανισμού, ο οποίος μαρτύρησε γύρω στο 160μΧ.
Κάθε Κυριακή λέγει ο Ιουστίνος όλοι οι Χριστιανοί που μένουν στις πόλεις ή στα χωριά συνέρχονται εις το αυτό μέρος και κατά πρώτον αναγιγνώσκονται κατά την σύναξιν ταύτη τα ιερά συγγράμματα των αποστόλων ή των προφητών εφόσον είναι δυνατόν έπειτα αφού παύση την ανάγνωση ο αναγινώσκων δηλαδή ο Επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, ο προεστός της Εκκλησίας νουθετεί και προτρέπει τους παριστάμενους να μιμούνται τα καλά αυτά παραδείγματα των ιερών Γραφών.
Κατόπιν δε του κηρύγματος αυτού σηκωνόμαστε όλοι από τα καθίσματά μας και προσευχόμαστε στον Θεό. Αφού παύσουμε την προσευχή αυτή, προσφέρεται στον προεστώτα άρτος οίνος και ύδωρ και ο προεστώς τότε εν τη προσφορά αυτή αναπέμπει επίσης ιδιαίτερες ευχές και ευχαριστίες προς τον Θεό οι οποίες διαρκούν κατά πολύ και ο λαός επευφημεί λέγοντας αμήν.
Έπειτα γίνεται διάδοση και μετάληψη των ευχαριστηθέντων, δηλαδή των αγιασθέντων δώρων, υπό ενός εκάστου εκ των παρόντων Χριστιανών, εις δε τους απόντας πέμπεται η Θεία Ευχαριστία με τους διακόνους.
Τι είδαμε λοιπόν εξ όσων αναφέραμε περί Θείας Ευχαριστίας ;
Ότι οι λόγοι της συστάσεως αυτής σύμφωνα με τους οποίους ο Κύριος προ του να δώσει εις τους μαθητάς αυτού να μεταλάβουν ευχαριστεί τον Θεό και τον δοξολογεί, οι λόγοι αυτοί μαρτυρούν ότι η Θεία Ευχαριστία πρέπει να θεωρείται από εμάς και ως θυσία δοξολογίας και ευχαριστίας προς τον Θεό. Οι αρχαίες Θείες Λειτουργίες παραχωρούν μέγα μέρος εις την ευχαριστίαν προς τον Θεόν, εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Με την δοξολογία αυτή αρχίζουν οι αρχαίες έγγραφες Θείες Λειτουργίες, προτού δηλαδή ανοίξουμε το στόμα μας να αναφέρουμε εις τον Θεό τις ανάγκες μας η Εκκλησία διδάσκει ότι το πρώτο θέμα των προσευχών μας πρέπει να είναι η δόξα του Θεού για αυτό και μας προσκαλεί εν πρώτοις να ευλογήσουμε και να υμνήσουμε το υπερύμνητον και υπερευλογημένο όνομα του εν Τριάδι Θεού, και αυτό το κάνουμε όχι για να προδιαθέσουμε υπέρ του εαυτού μας την εύνοια του Θεού αλλά για να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας ώστε να δεχθούμε καταλλήλως την δωρεά της Αγίας Ευχαριστίας.
Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας λέγει ο ιερεύς εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον ἀπὸ τοῦ νῦν καὶ ἕως τοῦ αἰῶνος. Με την δοξολογία λοιπόν πάλι τελειώνει η αναίμακτος ιερουργία. Αλλά μήπως η όλη εκτέλεσις του μυστηρίου δεν γίνεται με ευχές περιστρεφόμενες εις την δόξα και ευχαριστία του Θεού; Διότι εκτός των δοξολογιών και των εκφράσεως της ευγνωμοσύνης μας και τα λεγόμενα Τυπικά είναι ύμνοι και δοξολογίες και ευχαριστίες προς τον Θεό.
Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ πάντα τὰ ἐντός μου τὸ ὄνομα τὸ ἅγιον αὐτοῦ.
Εὐλόγει ἡ ψυχή μου τὸν Κύριον καὶ μὴ ἐπιλανθάνου πάσας τὰς ἀνταποδόσεις αὐτοῦ.
Κύριος ἐν τῷ οὐρανῷ ἡτοίμασε τὸν θρόνον αὐτοῦ καὶ ἡ βασιλεία αὐτοῦ πάντων δεσπόζει. Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.
Καὶ νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.
Ερχόμαστε στην Εκκλησία και εκτελούμε το σπουδαίο θρησκευτικό καθήκον και συμμετέχουμε στην δημόσια και από κοινού έκφραση των οφειλομένων ευχαριστιών και δοξολογιών μας προς τον Κύριο, οφειλομένων και χάριν της Λειτουργίας την οποία δέχθηκε από τα χέρια μας αλλά και χάριν των λοιπών προς εμάς ευεργεσιών.
Θυσία ιλαστήριος
Η Αγία Ευχαριστία δεν είναι μόνο θυσία ευχαριστίας και αίνου προς τον Θεό αλλά είναι και θυσία ιλαστήριος υπέρ ζώντων και τεθνεώτων. Αυτό σημαίνει ότι δια της τελέσεως της αναίμακτου θυσίας ζητούμε να εξιλεώσουμε τον Θεό για τις αμαρτίες μας.
Ότι η Θεία Ευχαριστία έχει τον εξιλαστήριο χαρακτήρα αποδεικνύεται πρώτον από τους λόγους του Ιησού ο οποίος είπε πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες, τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου, τὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης, τὸ ὑπὲρ ὑμῶν καὶ πολλῶν ἐκχυνόμενον, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν.
Όπως η επί Σταυρού αιματηρή θυσία προσφέρθηκε από τον Θεό προς εξιλέωση των αμαρτιών του κόσμου κατά τον ίδιο τρόπο και η αναίμακτος θυσία της Ευχαριστίας προσφέρεται από την Εκκλησία ως ιλαστήριος θυσία προς εξευμένιση του Θεού για τις προσωπικές αμαρτίες μας, τόσον των ζώντων όσον και των τεθνεώτων, των παρόντων και των μακράν, των υγιών και των ασθενών. Οι φράσεις που χρησιμοποιεί ο Κύριος δηλώνουν ξεκάθαρα ιλαστήριο θυσία αφού σε όλες τις θυσίες γινόταν έκχυσις αίματος πρός άφεσιν. Ότι η Θεία Ευχαριστία εξιλεώνει και δυσωπεί τον Θεό για τις αμαρτίες μας το βεβαιώνουν όχι μόνο οι αρχαίες έγγραφες Θείες Λειτουργίες αλλά και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Ας δούμε πρώτα τις Λειτουργίες.
Αυτές περιέχουν θερμότατες ικεσίες προς τον Θεό χάρη και των τεθνεώτων αδελφών μας αλλά και χάριν των ζώντων αδελφών μας.
Προσφέρομεν Σοι δέσποτα την φοβεράν ταύτην και αναίμακτον θυσίαν, με αυτόν τον τρόπο παρακαλεί τον Θεό ο λειτουργός στην Λειτουργία του Αποστόλου Ιακώβου του αδελφοθέου, προσφέρομέν σοι, δέσποτα, την φοβεράν ταύτην και αναίμακτον θυσίαν, δεόμενοι, ίνα μη κατά τας αμαρτίας ημών ποιήσης μεθ’ ημών, μηδέ κατά τας ανομίας ημών ανταποδώσης ημίν, αλλά κατά την σην επιείκειαν και άφατον φιλανθρωπίαν υπερβάς και εξαλείψας το καθ’ ημών χειρόγραφον των σων ικετών, χαρίση ημίν τα ουράνια και αιώνιά σου δωρήματα, α οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασας, ο Θεός, τοις αγαπώσί σε, και μη δι’ εμέ και δια τας εμάς αμαρτίας αθετήσης τον λαόν σου, φιλάνθρωπε Κύριε˙
Το ίδιο και στην Λειτουργία του Χρυσοστόμου μετά την μετουσίωση των Δώρων ο λειτουργός έχοντας ενώπιον του το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου πίπτει εις τα γόνατα ίνα μετ' ευλάβειας και φόβου προσκυνήσει τα Άγια Δώρα και για να παρακαλέσει θερμά τον Θεό, ώστε γενέσθαι τοῖς μεταλαμβάνουσιν εἰς νῆψιν ψυχῆς, δηλαδή εις σωτηρία ψυχής εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, εἰς κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου σου Πνεύματος, δηλαδή μετάδοση της Θείας Χάριτος, εἰς βασιλείας οὐρανῶν πλήρωμα, δηλαδή απόκτηση, εἰς παρρησίαν τὴν πρὸς σέ, μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα, δηλαδή προς αποφυγή της καταδίκης την ημέρα της Κρίσεως, ενώ πρίν έχει πεί, έτι προσφέρομέν σοι τὴν λογικὴν ταύτην καὶ ἀναίμακτον λατρείαν, καὶ παρακαλοῦμέν σε καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύομεν· κατάπεμψον τὸ Πνεῦμά σου τὸ Ἅγιον ἐφ᾿ ἡμᾶς καὶ ἐπὶ τὰ προκείμενα δῶρα ταῦτα. Καὶ ποίησον τὸν μὲν ἄρτον τοῦτον τίμιον σῶμα τοῦ Χριστοῦ σου. Ἀμήν· τὸ δὲ ἐν τῷ ποτηρίῳ τούτῳ τίμιον αἷμα τοῦ Χριστοῦ σου. Ἀμήν· μεταβαλὼν τῷ Πνεύματί σου τῷ Ἁγίῳ. Ἀμήν, ἀμήν, ἀμήν.
Κατ' αυτόν τον τρόπο ο ιερεύς στην Θεία Λειτουργία του Χρυσοστόμου, δέεται παρακαλώντας τον Θεό να τον καταστήσει ικανό να προσφέρει την αναίμακτο θυσία ως εξιλαστήριο θυσία των αμαρτιών των δικών του αλλά και του λαού.
Τινές αιρετικοί φρονούν ότι η μεταβολή του άρτου και του οίνου δεν γίνεται δια της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος την οποία περιλαμβάνει η επί τούτο ευχή της Λειτουργίας αλλά δια των λόγων του Χριστού "τούτο εστί το σώμα μου" και "τούτο εστί το αίμα μου". Σύμφωνα με την αιρετική θεωρία τους, οι αιρετικοί "ιερείς" δεν επικαλούνται τον Θεό να αγιάσει τα τίμια δώρα δια της συνεργείας του Αγίου Πνεύματος ούτε ευλογούν αυτά, αλλά απαγγέλουν ιστορικώ τω τρόπω τα λόγια του Χριστού "λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου" και "πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γαρ εστί το αίμα μου".
Πιστεύουν δε ότι δι' αυτών και μόνο των Δεσποτικών λόγων και μόνο δια της δείξεως των αγίων δώρων αγιάζονται και μετουσιώνονται σε σώμα και αίμα Χριστού.
Είναι όμως τούτο απάτη δεινή, διότι ο τρόπος αυτός του αγιασμού δεν συμβιβάζεται με τον ουσιώδη και απαραίτητο όρο της εκτελέσεως των Μυστηρίων σύμφωνα με τον οποίο απαιτείται η υπό του ιερέως ευλογία της μυστηριακής ύλης και η επίκληση της Θείας Χάριτος. Όλοι οι διδάσκαλοι της Εκκλησίας ήδη από την εποχή των Αποστόλων φρονούσαν και κήρυτταν σύμφωνα με την αληθή έννοιαν του ιερού Ευαγγελίου ότι η θαυμασία μεταβολή των αγίων δώρων στην Θεία Λειτουργία ενεργείται όχι δια των Δεσποτικών λόγων περί του Μυστηρίου αλλά δια της ευλογίας των δώρων και της επικλήσεως του Αγίου Πνεύματος. Για αυτό και η Εκκλησία αποκρούει την καινοτομία της Παπικής "εκκλησίας" και στο σημείο αυτό, και μένει πιστή και ακριβής στην γνήσια αποστολική παράδοση και συμφωνεί με την διδασκαλία των αγίων και θεοφόρων πατέρων και διδασκάλων. Μιμούμενη το παράδειγμα και την εντολή του ιδρυτή της διδάσκει ότι η καθαγίαση των τιμίων Δώρων γίνεται δι' ευχαριστίας του Θεού και ευλογίας των δώρων και επικλήσεως του Θεού Πατρός και του Αγίου Πνεύματος την ώρα που απαγγέλει ο ιερέας την ειδική ευχή.
"Τι καλείς το προσφερόμενον δώρον προ της ιερατικής επικλήσεως; ..... Την εκ τοιώνδε σπερμάτων τροφήν. .... Μετά δε τον αγιασμόν πως ταύτα προσαγορεύεις; Σώμα και αίμα Χριστού. Και πιστεύεις γε σώματος Χριστού μεταλαμβάνειν και αίματος; Ούτω πιστεύω. Ώσπερ τοίνυν τα σύμβολα του δεσποτικού σώματος τε και αίματος άλλα μεν εισί προ της ιερατικής επικλήσεως, μετά δε γε την επίκλησιν μεταβάλλεται και έτερα γίνεται, ούτο το δεσποτικόν σώμα μετά την ανάληψιν εις την θείαν μετεβλήθη ουσίαν. " Θεοδώρητος Κύρου. Προσφέρομεν τω Θεώ τον άρτον και το ποτήριον της ευλογίας ευχαριστούντες αυτώ ότι τη γη εκέλευσε εκφύσαι τους καρπούς τούτους εις τροφήν ημετέραν, και ενταύθα την προσφοράν τελέσαντες εκκαλούμεν το Πνεύμα το άγιον, όπως αποφήνη την θυσίαν ταύτην και τον άρτον σώμα του Χριστού, και το ποτήριον, το αίμα του Χριστού, ίνα οι μεταλαβόντες τούτων των αντιτύπων της αφέσεως των αμαρτιών και της ζωής αιωνίου τύχωσιν. Ειρηναίος Λουγδούνου. Έπειτα ο ιερουργός του Μυστηρίου έχοντας ήδη ενώπιον του επί του θυσιαστηρίου το σώμα και το αίμα του Χριστού πέφτει στα γόνατα μπροστά στην Αγία Τράπεζα και προσκυνά ευλαβικά και με φόβο Θεού τα άγια δώρα ευχαριστώντας συνάμα τον Θεό. Και κατά την λειτουργία που αποδίδεται στον Ευαγγελιστή Μάρκο ο ιεροτελεστής της αναίμακτου θυσίας μετά τον αγιασμό των δώρων εύχεται με τον ίδιο τρόπο και λέγει: ίνα γένωνται πάσιν ημίν τοις εξ αυτών μεταλαμβάνουσιν εις πίστιν, εις νήψιν, εις ίασιν, εις σωφροσύνην, εις αγιασμόν, εις επανανέωσιν ψυχής, σώματος και πνεύματος, εις κοινωνίαν μακαριότητος ζωής αιωνίου και αφθαρσίας, εις δοξολογίαν του παναγίου σου ονόματος, εις άφεσιν αμαρτιών, ίνα σου και εν τούτω καθώς και εν παντί δοξασθή και υμνηθή και αγιασθή το πανάγιον και έντιμον και δεδοξασμένον σου όνομα σύν Ιησού Χριστώ και αγίω Πνεύματι.
Προηγουμένως ο ιερέας στην πρόθεση, αφού μνημονεύσει όλων των ζώντων και τεθνεώτων τα ονόματα, εξάγει συγχρόνως και τοποθετεί τις μερίδες αυτών κοντά στον Αμνό και παρακαλεί και υπέρ αφέσεως των δικών του αμαρτιών λέγοντας :
Μνήσθητι Κύριε καὶ τῆς ἐμῆς ἀναξιότητος καὶ συγχώρησόν μοι πᾶν πλημμέλημα ἑκούσιόν τε καὶ ἀκούσιον. Αυτά εκφράζουν την πίστη και διερμηνεύουν την στοργή της Εκκλησίας κατά τις λειτουργικές διατυπώσεις. Αλλά και οι πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μαρτυρούν ότι η Ευχαριστία ως αναίμακτος ιλαστήριος θυσία προσφέρεται υπέρ ζώντων και τεθνεώτων. Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων σε μια εκ των κατηχητικών του ομιλιών αφού ονόμασε την Ευχαριστία θυσία ιλασμού κάνει και την ακόλουθη ομολογία πίστεως, Χριστόν εσφαγιασμένον υπέρ υμετέρων αμαρτημάτων προσφέρομεν εξιλεούμενοι υπέρ αυτών τε και ημών τον φιλάνθρωπον Θεόν.
Και ο Άγιος Κυπριανός ο οποίος μαρτύρησε περί το 258, θέλοντας να απαγορεύσει την τέλεση της θείας Λειτουργίας χάριν κάποιου που ασέβησε στους εκκλησιαστικούς κανόνες λέγει τα εξής, προσφορά υπέρ αναπαύσεως τούτου να μη γίνει, μηδέ ιλασμός τις εις το όνομα αυτού επ' Εκκλησίαις να μη τελεσθεί. ep.65. Αλλά και ο Χρυσόστομος, εκτός από την Λειτουργία του, ομιλεί περί του ζητήματος αυτού και σε ομιλία του. Λέγει ο Χρυσόστομος, "δεν επινοήθησαν, ταύτα απλώς, ουδέ ασκόπως κάνουμε μνεία των προαπελθώντων αδελφών ημών εν τη ώρα των θείων Μυστηρίων, ουδέ άνευ λόγου προσερχόμεθα οι πιστοί εις την Θεία Λειτουργία και δεόμαστε στον αμνό τον κείμενον επί της αγίας τραπέζης τον λαβόντα επάνω του την αμαρτία του κόσμου, αλλά για να προκύψει απ' εδώ ανακούφιση τις υπέρ των ψυχών αυτών εκ μέρους του Θεού, ουδέ ματαίως και ανωφελώς ο Λειτουργός ο παριστάμενος εις το ιερόν θυσιαστήριον τελουμένων των φρικτών μυστηρίων βοά ως εξής: υπέρ πάντων των εν Χριστώ κεκοιμημένων και (υπέρ) των τας μνείας υπέρ αυτών επιτελούντων.
Διότι αν δεν απέβαινε προς ψυχική ωφέλεια το μνημόσυνο αυτό, δεν θα απαγγέλλονταν διόλου τα λόγια αυτά διότι η Εκκλησία δεν είναι θεατρική σκηνή, εκ διατάξεως του Αγίου Πνεύματος διατυπώθηκαν τα μνημόσυνα αυτά." ομιλ.41, Α΄Κορ.
Οπότε ας μην ξεχνάμε να βοηθούμε τους κεκοιμημένους αδελφούς μας, να μην ξεχνάμε να προσφέρουμε υπέρ αυτών ευχές διότι πολύ κέρδος και πολύ ωφέλεια προξενούν σε αυτούς οι ευχές αυτές. Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγει περί των εν πίστει κεκοιμημένων, "ότι οι υπέρ αυτών γενόμενες λειτουργίες και ευποιίαι βοηθούσιν αυτούς" και κάνει μνέια πολλών Αγίων όπως του Χρυσόστομου λέγοντας "είτα μετ’ αυτόν ο χρυσορρήμων όντως και χρυσεπώνυμος Ιωάννης, ο της φιλοπτωχίας και της μετανοίας οδηγός και διδάσκαλος, εν τη προς Φιλιππησίους αυτού και Γαλάτας θεοφεγγεί ερμηνεία˙..... και γαρ ουκ εική και ως έτυχε ταύτα νενομοθέτηται, και τη του Θεού Εκκλησία υπό των αυτού πανσόφων μαθητών παραδέδοται, φημί δη το επί των φρικτών μυστηρίων ευχήν ποιείσθαι τον ιερέα υπέρ των εν πίστει κεκοιμημένων, ει μη ίασιν αυτοίς πολύ το κέρδος εκ τούτου και πολλήν την ωφέλειαν". Μετά αναφέρει τον Γρηγόριο Νύσσης, "Είτα συν τούτοις ο πάνσοφος αύθις Νυσσαέων Γρηγόριος ούτω φησίν˙"Ουδέν αλογίστως, ουδ’ ακερδώς υπό των του Χριστού κηρύκων και μαθητών παραδέδοται και εν τη του Θεού πανταχού Εκκλησία διακεκράτηται. Αλλά το πράγμα πάντως επωφελής και θεάρεστον, το μνήμην δηλονότι ποιείν επί της θείας και παμφαούς μυσταγωγίας, των εν ορθή τη πίστει και κεκοιμημένων"". Και συνεχίζει ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέγοντας, "γιατί αυτό ευχαριστεί περισσότερο τον φιλεύσπλαχνο Κύριο και τον κάνει να δοκιμάζει μεγάλη χαρά, το να τρέχει ο καθένας στη βοήθεια του πλησίον. Και το θέλει αυτό ο σπλαχνικός και το επιθυμεί, για να ευεργετούμαστε όλοι ο ένας από τον άλλο και όταν ζούμε, και μετά θάνατο.
Γιατί αλλιώς δεν θα μας είχε δώσει αφορμή να μνημονεύουμε κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας τους θανόντες και να κάνουμε μνημόσυνα και τελετές στις τρεις, στις εννέα, στις σαράντα μέρες και όταν συμπληρώνεται χρόνος, τα οποία η Καθολική και Αποστολική Εκκλησία Του και ο θεοσύνακτος και ευσεβέστατος λαός της τα κρατάει χωρίς καμιά επιφύλαξη απαρασάλευτα και αναμφισβήτητα, εάν αυτό δεν ήταν δίκαιο στα μάτια του. Οπωσδήποτε όμως, εάν το πράγμα αυτό ήταν εμπαιγμός και χωρίς κέρδος και όφελος, από τους πολλούς θεοφόρους αγίους πατριάρχες, πατέρες και δασκάλους που προϋπήρξαν, θα ερχόταν σε έναν από αυτούς η έμπνευση να σταματήσει αυτή την πλάνη.
Αλλά κανένας από αυτούς δε δοκίμασε ποτέ να το ανατρέψει αυτό, αντίθετα μάλιστα το επικύρωσε και καθημερινά το πράγμα επαυξάνεται και μεγαλώνει με το να δέχεται αλλεπάλληλες προσθήκες". Και δεν υπάρχει κανείς εκ των αγίων πατέρων που να μην λέει ότι οι τεθνεώτες ωφελούνται. Μέγας Αθανάσιος, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος ο Θεολόγος, Γρηγόριος Νύσσης, Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Όλες οι αρχαίες έγγραφες Θείες Λειτουργίες περιέχουν θερμότατες ικεσίες και δεήσεις υπέρ πάντων των πιστών, ζώντων και τεθνεώτων. Υπέρ των ζώντων για να λάβουν τις δωρεές του σταυρικού θανάτου του Ιησού, υπέρ των τεθνεώτων δε, για να κληρονομήσουν την αιώνια μακαριότητα. Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ μόνος ἅγιος, ὁ δεχόμενος θυσίαν αἰνέσεως παρά τῶν ἐπικαλουμένων σε ἐν ὅλῃ καρδίᾳ, πρόσδεξαι καὶ ἡμῶν τῶν ἁμαρτωλῶν τὴν δέησιν καὶ προσάγαγε τῷ ἁγίῳ σου θυσιαστηρίῳ, καὶ ἱκάνωσον ἡμᾶς προσενεγκεῖν σοι δῶρα τε καὶ θυσίας πνευματικὰς ὑπέρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καί τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων.
Σε άλλο σημείο δέεται υπέρ των τεθνεώτων λέγοντας: Καὶ μνήσθητι πάντων τῶν κεκοιμημένων, ἐπ' ἐλπίδι ἀναστάσεως, ζωῆς αἰωνίου καὶ ἀνάπαυσον αὐτούς, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅπου ἐπισκοπεῖ τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου. Την αναίμακτο θυσία την προσφέρουμε και υπέρ πάντων των Αγίων, Παλαιάς και Καινής, όχι επειδή κρίνουμε ότι έχουν ανάγκη δυσωπήσεως του Θεού αλλά ότι εμείς συναισθανόμαστε την ανάγκη να επικαλεσθούμε τις πρεσβείες αυτών όπως εισακούσει ο Κύριος τα υπέρ των ζώντων και των τεθνεώτων αναπεμπομένας υπό της Εκκλησίας προσευχές και δεήσεις προς τον Θεό.
Λέγει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στους Κατηχητικούς τους λόγους, είτα μετά το απαρτισθήναι την πνευματικήν θυσίαν, την αναίμακτον λατρείαν, ει της θυσίας εκείνης του ιλασμού παρακαλούμεν τον Θεόν, υπέρ κοινής ειρήνης. Είτα μνημονεύουμε και των προκεκοιμημένων, πρώτων Πατριαρχών, Προφητών, Αποστόλων, Μαρτύρων, όπως ο Θεός ταίς ευχαίς αυτών και πρεσβείες προσδέξηται ημών την δέησιν. Είτα και των προκεκοιμημένων Αγίων πατέρων και επισκόπων και πάντων απλώς των εν υμίν προκεκοιμημένων, μεγίστην όνησιν πιστεύοντες έσεσθαι ταις ψυχαίς, υπέρ ων η δέησις αναφέρεται, της αγίας και φρικωδεστάτης προκειμένης θυσίας.
Ο μη ερχόμενος λοιπόν στην Θεία Λειτουργία δείχνει με αυτό ότι φρονεί ότι τάχα δεν έχει ανάγκη της Θείας συγχωρήσεως, ότι δεν θέλει να τιμήσει τους Αγίους της πίστεως μας, τους οποίους τιμά ο ίδιος ο Θεός, και ότι δεν αισθάνεται αγάπη και ενδιαφέρον υπέρ των αδελφών αυτού, ζώντων και τεθνεώτων.
Θυσία αιτήσεως και πρεσβείας
Μεταχειρίζεται δε δια τον σκοπόν αυτόν και τις πρεσβείες των Αγίων προς τον Κύριο. Αφού αρχίσει η Θεία Λειτουργία της οποίας το πρώτο μέρος ονομάζεται "Λειτουργία των Κατηχουμένων", δια της συντόμου δοξολογίας του εν Τριάδι προσκυνουμένου Θεού έρχονται αμέσως τα ονομαζόμενα Ειρηνικά. Αυτά είναι μια μεγάλη σειρά αιτημάτων τα οποία το εκκλησίασμα απευθύνει προς τον Θεό δια του διακόνου ή δια του ιερέως.
Ὑπὲρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης καὶ τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν καὶ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ἁγίου οἴκου τούτου καὶ τῶν μετὰ πίστεως, εὐλαβείας καὶ φόβου Θεοῦ εἰσιόντων ἐν αὐτῷ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τῶν εὐσεβῶν καὶ ὀρθοδόξων χριστιανῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἡμῶν τάδε, τοῦ τιμίου πρεσβυτερίου, τῆς ἐν Χριστῷ διακονίας, παντὸς τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τῆς πόλεως ταύτης, πάσης πόλεως καὶ χώρας καὶ τῶν πίστει οἰκούντων ἐν αὐταῖς, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ εὐκρασίας ἀέρων, εὐφορίας τῶν καρπῶν τῆς γῆς, καὶ καιρῶν εἰρηνικῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ πλεόντων, ὁδοιπορούντων, νοσούντων, καμνόντων, αἰχμαλώτων καὶ τῆς σωτηρίας αὐτῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ὑπὲρ τοῦ ῥυσθῆναι ἡμᾶς ἀπὸ πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καὶ ἀνάγκης, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν.
Ἀντιλαβοῦ, σῶσον, ἐλέησον καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς, ὁ Θεός, τῇ σῇ χάριτι.
Τῆς παναγίας, ἀχράντου, ὑπερευλογημένης, ἐνδόξου δεσποίνης ἡμῶν, Θεοτόκου καὶ ἀειπαρθένου Μαρίας, μετὰ πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα.
Δηλαδή, ας δεηθώμεν θερμώς και από μιας ψυχής όπως ο Θεός, ο Άρχων της Ειρήνης, καταπέμψει εκ του Αγίου αυτού κατοικητηρίου την ειρήνη προς ημάς αυτούς, προς αλλήλους ημάς τους Χριστιανούς και τους συμπολίτες μας εν γένει την ειρηνην ταυτην, η οποία ως αποτέλεσμα της αγαθής συνειδήσεως και ως ένδειξη της αδελφικής προς τον πλησίον αγάπης είναι αρραβών της ψυχικής μας σωτηρίας.
Ας δεηθούμε στον Θεό να φωτίζει τους λαούς να αγαπούν την δικαιοσύνη και να ειρηνεύουν προς αλλήλους, σεβόμενοι ο ένας του άλλου τα ανθρώπινα και τα εθνικά δικαιώματα για να μπορεί η ανθρωπότητα να προοδεύει ευκολότερα.
Ας δεηθούμε ιδιαιτέρως όπως ο Κύριος και Θεός διαφυλάττει τους ιερούς Ναούς, να διαφυλάττει εν υγεία και ευτυχία τους μετά πίστεως ευλάβειας και Θείου φόβου εκκλησιαζόμενους αδελφούς μας. Η Χριστιανική αγάπη δέεται και για την ευημερία πάσης πόλεως και χώρας και των πίστει οικούντων εν αυταίς.
Ας δεηθούμε προς τον Θεό να επαναφέρει όλους τους ανθρώπους στην Ορθόδοξο πίστη και κατ' αυτόν τον τρόπο να ενωθούν όλοι όσοι πιστεύουν στον Χριστό ώστε να αποτελέσουν μια και μόνη Εκκλησία, όπως μία και μόνη είναι η Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, αυτή που διετήρησε ανόθευτον την διδασκαλία του Χριστού και των αποστόλων,
η Ορθόδοξος Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.
Η Παπική "εκκλησία", ως διαστρεβλούσα τας δογματικάς αλήθειας, είναι η σφετερίζουσα τον τίτλο Καθολική. Έτσι εφόσον η πορεία προς το θυσιαστήριο και την Θεία Ευχαριστία είναι διαφορετική μπορεί να υπάρξει κοινό ποτήριο και ενότης μόνο όταν γίνει επαναφορά εις την Ορθόδοξον πίστην η οποία είναι ο δρόμος της συναντήσεως μετά του Θεού και ο οδηγός πορείας προς το ποτήριον ώστε λαμβανόμενη η Θεία Ευχαριστία να μην γίνει κατάκριμα και αιτία θανάτου. Το μάνα της ερήμου, τον τύπο της Θείας Ευχαριστίας, όταν οι Ισραηλίτες κατεπάτησαν την πρώτη εντολή ολιγοπίστησαν προς τον Θεό και μετά έφαγαν μάννα, αυτός ο άρτος από θρεπτικός γλυκύς και ευχάριστος στην γεύση, από άρτος ο οποίος έδιδε την ζωή την υγεία, και για τόσα χρόνια την ικανότητα πορείας σε έρημο, μετατράπηκε σε ἄρτῳ τῷ διακένῳ Αρ.21,5 δηλαδή άρτος κούφιο. Απέρριψε ο Ισραηλίτης την εν Κυρίω ζωή και αμέσως το μάνα γίνεται κενό και άνοστο και τώρα όχι μόνο το αποστρέφεται αλλά τον αηδιάζει, ἡ δὲ ψυχὴ ἡμῶν προσώχθισεν Αρ.21,5 πολλώ δε μάλλον όταν εκπέσει τις εις την αίρεσιν, τότε αυτός αηδιάζει τον άρτο της ζωής τον Κύριο Ιησού Χριστό. Οπότε ακόμη και εάν υποτεθεί ότι ανεγνώριζε τις το Πρωτείον, γέννημα του Παπικού αφηνιασμένου εγωισμού ο οποίος οδήγησε αυτόν απο το Πρωτείο στο Αλάθητο, όχι μόνο δεν θα υπάρξει ένωση αλλά θα έχομεν ευθύνη δια νέας αμαρτίας εαυτών και άλλων. Ας θυμόμαστε ότι αλλόθρησκοι, άπιστοι και αιρετικοί δεν είναι δεκτοί εις το αγιότατον τούτο μυστήριον του Χριστιανισμού. Στην εποχή των Κατηχουμένων, αυτοί απεμακρύνοντο εκ του Ιερού Ναού όταν έμμελε να αρχίσει η Λειτουργία η λεγομένη των πιστών, όχι μόνον για να μην μεταλάβουν των αχράντων Μυστηρίων αλλά ακόμη και για να μην βλέπουν την τέλεση του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας. Διότι το δικαίωμα της παραστάσεως, της θέας και της μετοχής στο αγιότατον αυτό μυστήριο το έχουν μόνο οι Χριστιανοί, δηλαδή οι Ορθόδοξοι και οι ευλαβείς εξ αυτών, οι πιστεύοντες στον Χριστόν και συναντήσαντες αυτόν εν τη πορεία προς το θυσιαστήριον.
Ο Κύριος σε όλους αυτού τους μαθητάς προσέφερε να φάνε και να πιούν το σώμα και το αίμα του, μόνο ο Ιούδας κρίθηκε ανάξιος και αποκλείστηκε εκ της παραδόσεως του μυστηρίου της μεταλήψεως. Οι πιστοί μαθητές του Ιησού κατα την επισημοτάτην ώραν της παραλαβής του μυστηρίου της Αγίας Κοινωνίας αντιπροσωπεύουν όλους τους πιστεύοντες ορθώς εις τον Χριστόν. Εάν θέλουμε ιστορική ονομασία και εφόσον η Εκκλησία είναι μία τότε "Η Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνοµασίαν "Εκκλησίες του δήμου" ως ονομασίαν δια πάσας τας αυτοαποκαλούμενες "Χριστιανικές" "Ἐκκλησίες" καί "Ὁµολογίες". Παπική Εκκλησία του δήμου. Προτεσταντική Εκκλησία του δήμου.
Μετά την ανάγνωση του Ευαγγελίου ο διάκονος ή ο ιερεύς δέεται λεπτομερώς υπέρ του κλήρου, υπέρ ελέους, ζωής, ειρήνης, υγείας και πάντων μεν των άλλων ευσεβών και Ορθοδόξων Χριστιανών. Τότε ο ιερεύς αφού και αυτός δια μυστικής ευχής παρεκάλεσε τον Θεό να δεχθή την ικεσία των δούλων του και να καταπέμψει άνωθεν τους οικτιρμούς αυτού επί πάντα τον λαόν αυτού αναφωνεί, Ὅτι ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος Θεὸς ὑπάρχεις, καὶ σοὶ τὴν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Υἱῷ καὶ τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Το ίδιο γίνεται και μετά την Μεγάλη Είσοδο και την κατάθεση των Τιμίων Δώρων επί της Αγίας Τραπέζης. Ἄγγελον εἰρήνης, πιστὸν ὁδηγόν, φύλακα τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Συγγνώμην καὶ ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν πλημμελημάτων ἡμῶν, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Τὰ καλὰ καὶ συμφέροντα ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν καὶ εἰρήνην τῷ κόσμῳ, παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Τὸν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς ἡμῶν ἐν εἰρήνῃ καὶ μετανοίᾳ ἐκτελέσαι παρὰ τοῦ Κυρίου αἰτησώμεθα. Προσκαλούνται οι πιστοί να συνενώσουν τις δεήσεις τους μετα του ιερέως ευχόμενοι πάλιν οι πιστοί υπέρ αλλήλων όπως διαφυλλάτει ο Θεός απο πάσαν θλίψη, απο πάσαν Θείαν οργή, απο πάν κίνδυνον, απο κάθε ανάγκη, απο πάσαν αμαρτίαν, και όπως μας στείλει τον άγγελον αυτού της ειρήνης όστις να μας οδηγεί εν τω βίω και όστις να φυλάττη τας ψυχάς ημών και τα σώματα εκ του πειρασμού. Τον παρακαλούμε προσέτι να μας δίδη την συγγνώμην και την άφεσιν των αμαρτιών και των πλημμελλημάτων ημών τα οποία ως άνθρωποι σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες διεπράξαμεν, και εν γένει να μας χορηγεί τα καλά και συμφέροντα τας ψυχάς ημών και να εμπνέυσει εις ημάς αίσθημα μετανοίας. Εν τέλει αναφερόμενοι σε όλες τις μέχρι τούδε γενόμενες αιτήσεις συνοψίζουμε αυτές επιλέγοντες προς τον Θεό, αντιλαβού σώσον και ελέησον δια της δικής σου χάριτος όχι ένεκα της δικής μας αξιότητας. Επικαλούμαστε και τις πρεσβείες της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων και προτρέπουμε αλλήλους οι πιστοί να παραδώσουμε τους εαυτούς μας και όλη μας την ζωή στην προστασία και στην αντίληψη του Χριστού διότι σε αυτόν αρμόζει πάσα δόξα τιμή και προσκύνηση.
Συνέλευση ατόμων - Ιεχωβιτική Εκκλησία του Δήμου
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου