Χαναναία

Η σύλληψις του τιμίου και ενδόξου προφήτου προδρόμου και βαπτιστού Ιωάννου. Μαρτύρων Ανδρέου, Ιωάννου, Αντωνίου, Πέτρου. Ραΐδος της παρθένου, Ξανθίππης και Πολυξένης. Νεομαρτύρων Νικολάου του παντοπώλου 1672 και Ιωάννου του εκ Κονίτσης και εν Βραχωρίω 1814 αθλήσαντος. Αγίου Γρηγορίου Μητροπολίτη Άργους 1810-1821. Αγίου Adamnan εκ Σκωτίας

Η Χαναναία

Οι απαντήσεις του Χριστού προς την Χαναναία σχολιάζονται από διάφορους πολεμίους οι οποίοι διαστρεβλώνουν τα πράγματα και γίνονται αυτόκλητοι δικηγόροι της επιδεικνύοντας τα αντίθετα από αυτή που εκείνη επέδειξε, δηλαδή μεγάλη οξύνοια, πίστη, υπομονή και ταπείνωση. Από την αρχή του περιστατικού μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι η Χαναναία αντιθέτως με τους ομοεθνείς του Χριστού τον θεωρεί Θεό και υιό Δαυίδ. Στην αντίθετη πλευρά στην συντριπτική πλειοψηφία τους οι ομοεθνείς του Χριστού τον θεωρούσαν το πολύ κάποιον προφήτη, βέβαια ως γνωστόν άλλοι όπως οι Φαρισαίοι τον θεωρούν τσαρλατάνο ή δαιμονισμένο. Έπειτα παρατηρούμε ότι η πίστη της δεν σβήνει με οποιαδήποτε σιωπή ή απάντηση. Όταν ο Χριστός σιωπά αυτή δεν αποθαρρύνεται καθόλου, έπειτα η παρομοίωση σκυλάκι δεν έχει καμία επίδραση σε αυτήν διότι δεν υπάρχει ο κακός εγωισμός. Αντιθέτως οι πολέμιοι ενώ δεν βρίσκονται στην θέση της Χαναναίας εξανίστανται εκ μέρους της! Η παρομοίωση όχι μόνο δεν είναι η αιτία να φουντώσει κάποιος εγωισμός αλλά είναι η αφορμή να επικρατήσει η Χαναναία λεκτικά του Χριστού καίρια. 

Με μια πρόταση τον νικάει εύκολα και ακαριαία επιδεικνύοντας στυλ κορυφαίου ρήτορα.

Καὶ ἐξελθὼν ἐκεῖθεν ὁ Ἰησοῦς ἀνεχώρησεν εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ.ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης.

Ο Ιησούς πήγε στα μέρη Τύρου και Σιδώνας. Και να μία γυναίκα Χαναναία με μεγάλη κραυγή του έλεγε, ελέησέ με, Κύριε υιέ του Δαυίδ, η κόρη μου βασανίζεται φρικτά από πονηρό δαιμόνιο. Εκείνος δε δεν της είπε ούτε μία λέξη. Προσήλθαν προς αυτόν οι μαθητές του και τον παρακαλούσαν λέγοντας, άκουσε την παράκλησή της, λυπήσου την, κάνε της αυτό που σου ζητάει και άφησέ την να φύγει διότι μας ακολουθεί και φωνάζει. Εκείνος απάντησε, δεν έχω σταλεί παρά μόνο για τα χαμένα πρόβατα του Ισραήλ. Αυτή τότε ήλθε εμπρός στον Ιησού, γονάτισε με ευλάβεια και είπε Κύριε, βοήθησέ με. Εκείνος απάντησε και είπε, δεν είναι καλό να πάρει κανείς το ψωμί από τα τέκνα του και να το ρίξει στα σκυλάκια. Εκείνη είπε, ναι Κύριε, σωστό είναι αυτό, αλλά και τα σκυλάκια τρώγουν από τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι. Όταν ο Ιησούς άκουσε αυτούς τους γεμάτους πίστη και ταπείνωση λόγους είπε, ω γυναίκα μεγάλη είναι η πίστις σου! Ας γίνει όπως ακριβώς θέλεις. Και θεραπεύθηκε η κόρη της την στιγμή εκείνη.

Ο Χριστός κάνει λόγο για σκυλάκι όταν μιλάει στην Χαναναία, όμως σκυλάκι κάλλιστα μπορεί να ειπωθεί όχι μόνο για την Χαναναία αλλά και για τον εκατόνταρχο που του έγινε θαύμα και για την Σαμαρείτιδα στο φρέαρ του Ιακώβ που της ανοίγει συζήτηση ο Χριστός και για τον λεπρό Σαμαρείτη, τον μοναδικό που γύρισε ώστε να ευχαριστήσει μετά την θεραπεία, εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; και για πάρα πολλούς άλλους είτε Ρωμαίους στρατιωτικούς είτε πολίτες άλλων εθνών. Βλέπουμε ότι ακόμη και οι Σαμαρείτες θεωρούνται αλλογενείς. Τούτους τοὺς δώδεκα ἀπέστειλεν ὁ Ἰησοῦς παραγγείλας αὐτοῖς λέγων· εἰς ὁδὸν ἐθνῶν μὴ ἀπέλθητε καὶ εἰς πόλιν Σαμαρειτῶν μὴ εἰσέλθητε· Ματθ. 10,5. Ο Χριστός απέστειλε τους μαθητές λέγοντας μην πάτε στα έθνη ούτε στους Σαμαρείτες.

Ο λεπρός Σαμαρείτης θεραπεύεται από τον Χριστό χωρίς κανένα σχόλιο και πάραυτα. Στον εκατόνταρχο ο Χριστός όχι μόνο προδιατίθεται να επιτελέσει το θαύμα αλλά να πάει και στο σπίτι του.

Η Χαναναία δεν ήταν Εβραία, αλλά όμως ούτε και ο Σαμαρείτης ή ο εκατόνταρχος ήταν, ο Χριστός του απαντάει "δεν βρήκα τέτοια πίστη στον Ισραήλ". Προφανώς θα σεβόταν τον Θεό αλλά Ιουδαίος δεν είναι, οι ραβίνοι λένε για αυτόν, ἀγαπᾷ γὰρ τὸ ἔθνος ἡμῶν, καὶ τὴν συναγωγὴν αὐτὸς ᾠκοδόμησεν ἡμῖν Λουκ. 7,5. 

Είναι σημαντικό να δούμε το περιστατικό του συγκεκριμένου εκατόνταρχου μιας και όχι μόνο θα παρατηρήσουμε την αντίδραση του Χριστού για κάποιον άλλον αλλογενή αλλά και γιατί έχουμε κάτι κοινό. Και στους δύο ο Χριστός κάνει λόγο για μεγάλη πίστη. 

Ο εκατόνταρχος στα μάτια των Ραβίνων είναι άξιος για θαύμα επειδή είναι φιλικά διακείμενος προς τους Ιουδαίους και έδωσε το ποσό για την ανέγερση του κτηρίου της Συναγωγής. Από την διήγηση δεν μπορεί να πιστωθεί στον εκατόνταρχο η ιδιότητα του προσήλυτου παρά μόνο του φιλικά διακείμενου. Ο εκατόνταρχος ήταν απλά κάποιος που σεβόταν τον Θεό χωρίς να έχει περιτμηθεί, οπότε σε αυτήν την περίπτωση δεν του επιτρεπόταν να εισέλθει ούτε στην συναγωγή που έχτισε ούτε στον Ναό της Ιερουσαλήμ όπως ακριβώς και σε οποιονδήποτε εθνικό.

Αν ο Χριστός ανέφερε στην Χαναναία ότι είναι σκυλάκι τότε τον εκατόνταρχο που ήταν όχι μόνο εθνικός αλλά και στην υπηρεσία του Καίσαρα και Ηρώδη έπρεπε να τον διώξει με τις κλωτσιές. Έδειξε ξεκάθαρα σε όλη του την πορεία ότι δίδασκε χωρίς να λογαριάζει τις θέσεις και τα αξιώματα πολύ ανώτερων από έναν εκατόνταρχο, έκανε αντιθέτως από ότι κάποιος συμφεροντολόγος ή κόλακας, οἱ δὲ ἐλθόντες λέγουσιν αὐτῷ· διδάσκαλε, οἴδαμεν ὅτι ἀληθὴς εἶ καὶ οὐ μέλει σοι περὶ οὐδενός· οὐ γὰρ βλέπεις εἰς πρόσωπον ἀνθρώπων, ἀλλ᾿ ἐπ᾿ ἀληθείας τὴν ὁδὸν τοῦ Θεοῦ διδάσκεις. εἰπὲ οὖν ἡμῖν· ἔξεστι δοῦναι κῆνσον Καίσαρι ἢ οὔ; δῶμεν ἢ μὴ δῶμεν; Μαρκ. 12,14 Είπαν στον Χριστό, διδάσκαλε γνωρίζουμε καλά ότι είσαι ειλικρινής και δεν σε νοιάζει αν έχει κάποιος αξιώματα διότι δεν επηρεάζεσαι από πρόσωπα ανθρώπων αλλά διδάσκεις πάντοτε τον δρόμο του Θεού. Πες μας λοιπόν, επιτρέπεται να πληρώνουμε φόρο στον Καίσαρα ή όχι;

Ο Χριστός όμως όχι μόνο δεν κάνει λόγο για σκυλάκι όταν του γίνεται η αναφορά για τον εκατόνταρχο αλλά αρχικά ακούει τους Ραβίνους και τα κριτήρια τους για το ποιος αξίζει θαύμα χωρίς να αναφέρει κάτι ενώ έπειτα τους ακολουθεί ώστε να πάει στο σπίτι ενός εθνικού για να επιτελέσει την θεραπεία.

Φαίνεται ότι ο εκατόνταρχος καθώς βλέπει από μακριά να πλησιάζει ο Χριστός  βγαίνει ο ίδιος από το σπίτι ώστε να τον παρακαλέσει και αυτό επειδή ένας δούλος του ήταν σοβαρά ασθενής. Δηλαδή δεν είχε έπαρση ενώ ως Ρωμαίος στρατιωτικός θα ήταν εκπαιδευμένος ώστε να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από έναν απλό λεγεωνάριο διότι αυτό εξυπηρετεί την πειθαρχία στο στράτευμα, πόσο μάλλον θα είχε μάθει να θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο από έναν κατακτημένο Ιουδαίο. Ο εκατόνταρχος απευθύνεται αρχικά στους ραβίνους και έπειτα ο ίδιος σε έναν Ιουδαίο ώστε να ζητήσει βοήθεια, δηλαδή δεν έχει υπερηφάνεια σκεπτόμενος ότι έχει την ζηλευτή ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη και σχετικά καλή στρατιωτική θέση. Η ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη ήταν αξιοζήλευτη, ἀπεκρίθη τε ὁ χιλίαρχος· ἐγὼ πολλοῦ κεφαλαίου τὴν πολιτείαν ταύτην ἐκτησάμην. Πραξ. 22,28 Ο χιλίαρχος απάντησε, εγώ την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη την απέκτησα πληρώνοντας πολλά χρήματα, ο Παύλος του είπε, εγώ έχω γεννηθεί Ρωμαίος πολίτης.

Όταν μιλάει στον Χριστό αναφέροντας ότι είναι εκατόνταρχος και λέει στους στρατιώτες πήγαινε και αυτοί πηγαίνουν και στον δούλο κάνε και αυτός κάνει αναφέρεται πρώτα στον εαυτό του ως υποκείμενο σε διαταγές. Οποιοσδήποτε με έπαρση θα ξεχνούσε ότι και αυτός υπόκειται σε έλεγχο ή ότι λαμβάνει διαταγές και θα σκεφτόταν μόνο τον κατώτερο λέγοντας, εγώ είμαι εκατόνταρχος διατάζω και γίνεται. Δηλαδή δεν βλέπει τον εαυτό του σαν κάποιον αφέντη αλλά σαν έναν άνθρωπο ο οποίος είναι σε μια θέση η οποία δεν του προσδίδει καμία ανωτερότητα, εξ ου και το ενδιαφέρον για έναν δούλο.

Ας δούμε ορισμένα λόγια κάποιου άλλου Ρωμαίου στρατιωτικού, του Πιλάτου, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τῶν Ἰουδαίων; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἀφ᾿ ἑαυτοῦ σὺ τοῦτο λέγεις ἢ ἄλλοι σοι εἶπον περὶ ἐμοῦ; ἀπεκρίθη ὁ Πιλᾶτος· μήτι ἐγὼ Ἰουδαῖός εἰμι; τὸ ἔθνος τὸ σὸν καὶ οἱ ἀρχιερεῖς παρέδωκάν σε ἐμοί· τί ἐποίησας;

Τα οποία σε νόημα περίπου λένε τα εξής: Εσύ είσαι ο.... βασιλιάς των Ιουδαίων; Ερεύνησες ο ίδιος την υπόθεση ή άκουσες αυτά που σου είπαν οι άλλοι για εμένα; 

Και τι είμαι εγώ; Ιουδαίος;! Δεν είμαι Ιουδαίος να απασχολούμαι σοβαρά με τις υποθέσεις σας αλλά Ρωμαίος και μάλιστα ο διοικητής, οι δικοί σου σε έφεραν εδώ, να απαντάς και άσε αν μου είπαν ή ερεύνησα ο ίδιος, λέγε, τι έκανες;

Ο εκατόνταρχος αντιθέτως με τον Πιλάτο εκτός από ταπείνωση επιδεικνύει μεγάλη πίστη στην δύναμη του Χριστού χωρίς να σκέφτεται ότι η απόσταση περιορίζει ή κάνει αδύνατη την επιτέλεση θεραπείας. Ο εθνικός εκατόνταρχος τι ακριβώς γνώμη έχει για τον Χριστό είναι άγνωστο, ίσως έχει την γνώμη ότι ο Χριστός είναι Θεός ή ίσως θεωρεί ότι είναι το αμέσως πλησιέστερο, ένας μέγας άγιος γεμάτος Θεό. Αντιθέτως οι περισσότεροι ομοεθνείς του Χριστού στην καλύτερη περίπτωση τον θεωρούσαν έναν προφήτη.

Tίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου; οἱ δὲ εἶπον· οἱ μὲν Ἰωάννην τὸν βαπτιστήν, ἄλλοι δὲ Ἠλίαν, ἕτεροι δὲ Ἱερεμίαν ἢ ἕνα τῶν προφητῶν. Ποιος νομίζουν οι άνθρωποι ότι είμαι; Οι μαθητές απάντησαν: άλλοι ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, άλλοι ο Ηλίας, άλλοι ο Ιερεμίας, άλλοι κάποιος από τους προφήτες.

Αν οι ραβίνοι πήγαιναν στον Χριστό ώστε να ζητήσουν το θαύμα εκ μέρους του εκατόνταρχου και αυτός τους απαντούσε: "εντάξει, ας θεραπευθεί ο ασθενής", εμείς δεν θα είχαμε την διδαχή που ο εκατόνταρχος μας προσφέρει ενώ το μέγεθος της πίστεως και ταπείνωσης του θα παρέμενε άγνωστο μέχρι την Κρίση.

Αν η Χαναναία πήγαινε την κόρη της για θεραπεία σκεπτόμενη να ακουμπήσει τον Χριστό, όπως ακριβώς έκαναν και όλοι οι υπόλοιποι και θεραπεύονταν ή αν ο Χριστός την θεράπευε αμέσως χωρίς σχόλια και χωρίς να έχει γίνει οτιδήποτε, εμείς θα χάναμε μια μεγάλη διδαχή που η Χαναναία μας προσφέρει ενώ το επικό μέγεθος της πίστεως και ταπείνωσης της θα παρέμενε άγνωστο μέχρι την Κρίση.

Καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἐζήτει ἅπτεσθαι αὐτοῦ, ὅτι δύναμις παρ᾿ αὐτοῦ ἐξήρχετο καὶ ἰᾶτο πάντας. Λουκ. 6,19 Είχε συγκεντρωθεί πλήθος από την Ιουδαία και την Ιερουσαλήμ και από τα παράλια Τύρου και Σιδώνος και όλος ο λαός ζητούσε να τον αγγίξει διότι δύναμη έβγαινε από αυτόν και τους θεράπευε όλους. ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν· ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. Λουκ. 8,46 Ο Ιησούς είπε, κάποιος με άγγιξε διότι κατάλαβα ότι δύναμη θαυματουργική βγήκε από εμένα, οι μαθητές απάντησαν, το πλήθος μας συνθλίβει και εσύ λες κάποιος με άγγιξε;

Στον Χριστό δεν κλέβουν την θαυματουργική δύναμη λες και πρόκειται για ηλεκτρικό οπότε συνδέει κάποιος ένα καλώδιο και κλέβει το ρεύμα. Τον Χριστό δεν τον αιφνιδιάζουν και από τους εκατό που τον αγγίζουν για θεραπεία παίρνει χαμπάρι μόνο τον ένα, στον Χριστό δεν "την φέρνουν" λεκτικά, ο Χριστός δεν επιτελεί θαύματα από θαυμασμό, ο Χριστός δεν μαθαίνει τα θαύματα αφού τα επιτελέσει, ο Χριστός δεν έχει καμία ανάγκη να ρωτήσει ώστε να μάθει οτιδήποτε, ο Χριστός δεν έχει ανάγκη να του φέρουν κάτι εις γνώση του, οτιδήποτε κάνει και λέει έχει σκοπό την διδαχή των αυτοπτών και των μαθητών όλων των αιώνων. Καὶ ὅτι οὐ χρείαν εἶχεν ἵνα τις μαρτυρήσῃ περὶ τοῦ ἀνθρώπου· αὐτὸς γὰρ ἐγίνωσκε τί ἦν ἐν τῷ ἀνθρώπῳ. Ιω. 2,25 Και δεν είχε ανάγκη να τον κατατοπίσει κανείς και να τον πληροφορήσει περί ανθρώπου, διότι αυτός ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά τι υπήρχε μέσα στον κάθε άνθρωπο.

Και στους δυο οι απαντήσεις του Χριστού ήταν αυτό που έκανε τον ήδη λαμπερό χρυσό χρυσό να λάμψει στα μάτια μας. Στον εκατόνταρχο ήταν δροσερό νερό που ξέπλυνε τα χώματα, στην Χαναναία φωτιά που καθάρισε τα χόρτα και αυτό έγινε ώστε να μπορέσουμε εμείς να τους δούμε και να διδαχθούμε. Επειδή ο σκοπός των απαντήσεων του Χριστού δεν ήταν να μάθει κάτι ο ίδιος αλλά να διδαχθούμε από αυτά τα άτομα, αλλά και να καταδειχθεί και να επιβραβευθεί η μεγάλη πίστη τους, για αυτό οι απαντήσεις είναι ίδιες και στους δυο. Κάνουν αναφορά στην μεγάλη πίστη, "τόσο μεγάλη πίστη δεν βρήκα ούτε στον Ισραήλ", "Ω γυναίκα, μεγάλη είναι η πίστη σου!"

Η Σαμαρείτιδα όχι μόνο δεν ήταν σκυλάκι που περίμενε να φάει κάτι από το τραπέζι αλλά ήταν συνδαιτυμόνας Χριστού διότι επέδειξε πίστη ταπείνωση και υπομονή, ήταν "εκλεκτή". Αυτά ήθελε να αποκαλύψει ο Χριστός ώστε η Χαναναία να γίνει διδάσκαλος σε εμάς. Η Χαναναία έχει πίστη στον Χριστό, έπειτα ενώ δεν παίρνει καμία απάντηση επιμένει, υπομονή, έπειτα δεν έχει εγωισμό ο οποίος φουντώνει, ταπείνωση. Όπως μας έχει διδάξει ο Χριστός η πίστη η υπομονή και η ταπείνωση είναι τρία γνωρίσματα εκείνου που θα καθίσει στο τραπέζι του Αρνίου στην Ουράνια Βασιλεία, εἰς τὸ δεῖπνον τοῦ γάμου τοῦ ἀρνίου Αποκ. 19,9, είναι γνωρίσματα αυτού που είναι εκλεκτός πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί Ματθ. 20,16 και θα εισέλθει στον Παράδεισο.

Το "έρχομαι σε εσένα" του εκατόνταρχου είναι ακριβώς ίδιο με το "φεύγω από εσένα" της Χαναναίας. Εξυπηρετούν την διδαχή προς εμάς και εξυψώνουν μεγάλως τα πρόσωπα. Χαναναία και εκατόνταρχος γίνονται διδάσκαλοι σε εμάς ενώ αναφέρονται εις τους αιώνες στον λόγο του Θεού γινόμενοι παράδειγμα πίστεως. Υπάρχει μεγαλύτερη τιμή;  

Ο ομοφυλόφιλος εκατόνταρχος

Ένα εφεύρημα που κυκλοφορεί είναι ότι ο εκατόνταρχος που επέδειξε ευσπλαχνία προς έναν δούλο του είναι.... ομοφυλόφιλος και ο Χριστός κάνοντας το θαύμα αποδέχεται την ομοφυλοφιλία. Είναι παράξενο που ασχολήθηκε άρα ήταν εραστές, δεν τον λέει δούλο αλλά παι, ο Λουκάς αναφέρει έντιμος άρα ήταν αγαπητικός λένε τα επιχειρήματα και κάπου εδώ η λογική δολοφονείται ενώ ταυτόχρονα ο Χριστός οδηγείται με το τραίνο της παράνοιας στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της δικτατορίας των ομοφυλόφιλων διαστρεβλωτών.

Ο εκατόνταρχος είχε εκτιμήσει τον δούλο αυτόν επειδή ήταν πολύ έντιμος, Ἑκατοντάρχου δέ τινος δοῦλος κακῶς ἔχων ἤμελλε τελευτᾶν, ὃς ἦν αὐτῷ ἔντιμος. Λουκ. 7,2 Κάποιου εκατόνταρχου ο δούλος ήταν ασθενής πολύ βαριά και επρόκειτο να πεθάνει και ο δούλος αυτός ήταν πολύ αγαπητός στον εκατόνταρχο.

Η λέξη ἔντιμος είναι σχόλιο του Λουκά ο οποίος την εννοεί χωρίς καμία σεξουαλική χροιά. Για τον Λουκά το ο ἔντιμος είναι το αντίθετο του ὁ ἄτιμος και μια περιγραφή ανθρώπου που έχει σωστή συμπεριφορά και έγινε αγαπητός. Ο δούλος ήταν αγαπητός στον εκατόνταρχο διότι όπως και ο ίδιος είχε σωστή συμπεριφορά.
Kαὶ συμπεσεῖται ὁ λαός, ἄνθρωπος πρὸς ἄνθρωπον καὶ ἄνθρωπος πρὸς τὸν πλησίον αὐτοῦ· πρσκόψει τὸ παιδίον πρὸς τὸν πρεσβύτην, ὁ ἄτιμος πρὸς τὸν ἔντιμον. Ησ. 3,5 Τότε θα λείψει ο αμοιβαίος σεβασμός, ο λαός θα περιέλθει σε κατάσταση συγχύσεως και αναρχίας. Ο ένας άνθρωπος θα επιπέσει εναντίον του άλλου και κάθε άνθρωπος εναντίον του πλησίον του. Με αυθάδεια θα συγκρουσθεί το παιδί προς τον γέροντα και ο ανέντιμος προς τον έντιμο. Το ότι πήγε ο ίδιος δεν μας δείχνει τίποτε περισσότερο από το ότι αφενός ο εκατόνταρχος ήταν άνθρωπος και αφετέρου εκτιμούσε την τιμιότητα και την καλή συμπεριφορά από όπου και αν προερχόταν. Από όσα είπε γίνεται φανερό ότι θα πήγαινε για οποιονδήποτε διότι νοιαζόταν τον συνάνθρωπο. Το ότι τον λέει παι και όχι δούλο είναι για τους ίδιους λόγους. Η Βίβλος όταν θέλει να περιγράψει περιφραστικά τον υπερθετικό της δουλείας σε άτομο, τον μεγαλύτερο δούλο, τον χειρότερο δούλο, των δούλο δούλων, αναφέρει την φράση παις οικέτης, και εδώ υπάρχει η λέξη δούλος αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε, καὶ εἶπεν ἐπικατάρατος Χανααν παῖς οἰκέτης ἔσται τοῖς ἀδελφοῖς αὐτοῦ. Καταραμένος θα είναι ο Χαμ, δούλος δούλων θα είναι στα αδέλφια του.

Αλλού παις και δούλος αναφέρονται χωρίς καμία διαφορά, καὶ ἐὰν ἐπιστρέψῃς ἐπὶ τὴν πόλιν, καὶ ἐρεῖς τῷ Ἀβεσσαλώμ· διεληλύθασιν οἱ ἀδελφοί σου, καὶ ὁ βασιλεὺς κατόπισθέν μου διελήλυθεν ὁ πατήρ σου, καὶ νῦν παῖς σού εἰμι, βασιλεῦ, ἔασόν με ζῆσαι, παῖς τοῦ πατρός σου ἤμην τότε καὶ ἀρτίως, καὶ νῦν ἐγὼ δοῦλος σός·  Β Βασ. 15,34 Είπε ο Δαυίδ στον Χουσί, αν επιστρέψεις την πόλη θα πεις στον Αβεσσαλώμ. Οι αδελφοί σου αναχώρησαν, έφυγε επίσης από εμένα ο βασιλιάς ο πατέρας σου. Εγώ είμαι τώρα δούλος δικός σου βασιλιά, άφησέ με να ζήσω. Δούλος του πατέρας σου ήμουν μέχρι προ ολίγου τώρα θα γίνω δούλος δικός σου.

Από τις περιγραφές βλέπουμε ότι ο εκατόνταρχος δεν πάει ο ίδιος αλλά στέλνει ραβίνους, σίγουρα αυτοί δεν θα είχαν κάποιο καλό λόγο να πουν για έναν που δεν σέβεται τον Θεϊκό νόμο. Εφόσον ο Λουκάς μας έλεγε για αγαπητικό, τότε ο γνωστός για την ιδιαιτερότητά του εκατόνταρχος, κατά την δική τους κρίση, δεν θα ήταν άξιος να λάβει θαύμα όσες συναγωγές και αν έκτιζε. Επιπλέον τα χρήματα για την συναγωγή το πιο πιθανόν είναι να μην γίνονταν αποδεκτά ή αν γίνονταν θα έπρεπε συγκαλυμμένα να γίνει αυτό. Για να μην χαθεί η δωρεά θα έπρεπε να υπάρξει ενέργεια κάπως παρόμοια με αυτήν που έγινε για τα τριάντα αργύρια με σκοπό να μην γίνεται αναφορά στον συγκεκριμένο δωρεοδότη. 

Οι Ραβίνοι τον θεωρούν άξιο, ο ίδιος δεν θεωρεί τον εαυτό του άξιο και αυτό μας δείχνει την ταπείνωση του. Βεβαίως ο Χριστός έδειξε σε όλη την πορεία του ότι δεν έχει τα ίδια κριτήρια με τους ραβίνους για το ποιος είναι άξιος ώστε να επιτελέσει θαύμα, στην εδώ περίπτωση αυτός που δίνει λεφτά, λέγοντες ὅτι ἄξιός ἐστιν ᾧ παρέξει τοῦτο, αξίζει να του κάνεις την χάρη. Ο Χριστός δεν επιτελεί θαύματα μόνο στους αγίους όμως αυτό δεν σημαίνει ότι αποδέχεται την αμαρτία.  

Το ότι ο Χριστός είχε επισκεφθεί κάποιο σπίτι τελώνη ή Φαρισαίου ή πόρνης, ότι μπορεί να επιτέλεσε θαύμα σε κλέφτη ή σε ψεύτη, δεν σημαίνει ότι αποδέχεται τις πράξεις τους. Αν επιτελέσει θαύμα σε κάποιον αμαρτωλό, αυτό δεν σημαίνει ότι αποδέχεται την αμαρτία στην οποία αυτός βρίσκεται ή την περαιτέρω αμαρτωλή πορεία του. Ο Ιούδας ίσως να έκανε θαύματα με την ενέργεια Θεού αλλά σίγουρα ο Χριστός δεν είναι υπέρ της προδοσίας. Ο Πέτρος σίγουρα έκανε θαύματα με την ενέργεια Θεού όμως ο Χριστός δεν αποδέχθηκε την ένοπλη πάλη για την επικράτηση της διδαχής ή το μαχαίρωμα των αντιπάλων. Στην Αποκάλυψη κατακρίνονται κάποιοι που όμως προφήτευσαν και έκαναν θαύματα, ο Χριστός δίδοντας τους την χάρη αυτή σίγουρα δεν αποδέχτηκε την αμαρτία, αυτοί καταδικάστηκαν.

Ο Χριστός πριν και μετά από θεραπείες σχολίαζε ώστε να αποκαλύψει τον Θεό, να μας διδάξει. "Δέκα δεν θεραπεύθηκαν; Οι άλλοι εννέα που είναι;". "Να μην πεις για την θεραπεία τίποτα σε κανένα". "Κατάλαβα ότι εξήλθε από εμένα δύναμη". "Πόσο καιρό είναι σε αυτήν την κατάσταση;". "Το δαιμόνιο που είχε μπει στο παιδί δεν φεύγει παρά μόνο με προσευχή και νηστεία". "Θέλεις να γίνεις καλά;". Στην εδώ περίπτωση μετά την θεραπεία του ετοιμοθάνατου, δήθεν αγαπητικού, σίγουρα θα είχε κάτι να πει στον εκατόνταρχο και αυτό θα ήταν όχι ότι έχει μεγάλη πίστη αλλά ακριβώς ότι σχολίασε στον τώρα θεραπευμένο παράλυτο της Βηθεσδά, "μην αμαρτάνετε άλλο για να μην σας συμβεί τίποτα χειρότερο", δηλαδή κολαστείτε.

Posted in Ευσεβής εκατόνταρχος, Χαναναία