Νηπιοβαπτισμός

4/4/14 Ακάθιστος Ύμνος, ήτοι Χαιρετισμοί εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον.

Νηπιοβαπτισμός

Αναίρεσις αιρετικής και κακοδόξου διδασκαλίας

και ορθόδοξος πληροφόρησις επί του θέματος

Το θέμα που θα παρουσιαστεί σε αυτήν την δημοσίευση αφορά τον νηπιοβαπτισμό.

Οι αιρετικοί έχοντας διαστρεβλώσει τα πάντα είναι επόμενο ότι δεν θα άφηναν ήσυχο και τον νηπιοβαπτισμό. Έτσι θα αναφέρουμε σχετικά δείχνοντας από την Γραφή αλλά και από τα γραπτά των συγγραφέων της πρώτης Εκκλησίας πως έχει το θέμα.

1) Ο Χριστός κάνει στα νήπια επίθεση των χειρών. Έλαβαν το σχετικό νήπια άρα λαμβάνουν και το απολύτως αναγκαίο για την σωτηρία νήπια.

Ξεκινώντας να πούμε ότι ο Χριστός με το να ευλογήσει τα νήπια δηλώνει καθαρά ότι και τα νήπια έχουν ανάγκη της Θείας ευλογίας Του παρότι δεν καταλαβαίνουν τι κηρύττει ή ποιος είναι ο Χριστός. Προσέφερον δέ αὐτῷ καί τά βρέφη ἵνα αὐτῶν ἅπτηται· καί ἰδόντες οἱ μαθηταί ἐπετίμησαν αὐτοῖς. Βλέποντας οι άνθρωποι το γεγονός ότι όποιον ευλογούσε ο Κύριος λάμβανε Θείες δωρεές γονείς πήγαν μικρά παιδιά και βρέφη στον Κύριο ώστε να ευλογηθούν και αυτά. Οι μαθητές βλέποντας το αυτό εμποδίζουν τους γονείς να πλησιάσουν στον Χριστό. Όχι βεβαίως έχοντας κατά νου την αιρετική και συνάμα ανόητη άποψη ότι δήθεν πρέπει πρώτα να μεγαλώσουν και μετά να τα ευλογήσει, αλλά διότι νόμισαν ότι τα τόσα μικρά και βρέφη θα κούραζαν τον Χριστό ο οποίος κήρυττε πηγαίνοντας παντού με τα πόδια. Ο Χριστός όμως τους επιτιμά λέγοντας να μην εμποδίζουν τα βρέφη να έρθουν, ἰδών δέ ὁ Ἰησοῦς ἠγανάκτησε καί εἶπεν αὐτοῖς· ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά· τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ο Κύριος με την εντολή να έλθουν κοντά του αλλά και το γεγονός ότι δεν έπαιζε με τα βρέφη αλλά τους μετέδιδε την χάρη του Αγίου Πνεύματος απορρίπτει την άποψη των αιρετικών. Εναγκαλισάμενος αὐτά κατευλόγει τιθείς τάς χεῖρας ἐπ’ αὐτά. Στίχος 16.

Δίδει 16 χτυπήματα στην αίρεση.

Καί ἐπιθείς τάς χεῖρας αὐτοῖς, και επέθεσε τα χέρια του επάνω στα βρέφη.

Οι μητέρες πάνε τα βρέφη στον Ιησού με επίσκεψη θρησκευτικού χαρακτήρα όπως γίνεται και με το βάπτισμα. Ο Ιησούς επιθέτει τα χέρια του στα παιδιά, κάνει επίθεση των χειρών και τους μεταδίδει ευλογία, έτσι έχουμε μια τελετουργία με την επίθεση των χειρών του Κυρίου επάνω στα παιδιά.

Η επίθεση των χειρών είναι μια τελετουργική πράξη με μέγιστη θρησκευτική σημασία.

Και μόνο αυτό το γεγονός θα ήταν αρκετό να ανατρέψει την γνώμη των αιρετικών.

Με την επίθεση των χειρών χειροτονούνται οι ιερείς, μή ἀμέλει τοῦ ἐν σοί χαρίσματος, ὃ ἐδόθη σοι διά προφητείας μετά ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν τοῦ πρεσβυτερίου. Α Τιμ. 4,14.

Με την επίθεση των χειρών χειροτονούνται οι Διάκονοι οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καί προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τάς χεῖρας. Πραξ. 6,6.

Με την επίθεση των χειρών επέρχεται το Άγιο Πνεύμα τότε ἐπετίθουν τάς χεῖρας ἐπ᾿ αὐτούς, καί ἐλάμβανον Πνεῦμα Ἅγιον. Πραξ. 8,17.

Με την επίθεση των χειρών στέλνονται σε ειδικό έργο Χριστιανοί, τότε νηστεύσαντες καί προσευξάμενοι καί ἐπιθέντες αὐτοῖς τάς χεῖρας ἀπέλυσαν Πραξ. 13,3.

Παιδίον δεν είναι ο νεαρός αλλά το πολύ μικρο παιδί ή το βρέφος. Ο νεογέννητος Ιησούς παιδίον, καί ἐλθόντες εἰς τήν οἰκίαν εἶδον τό παιδίον μετά Μαρίας τῆς μητρός αὐτοῦ.

Στον Ευαγγελιστή Ματθαίο διαβάζουμε, τότε προσηνέχθησαν αὐτῷ παιδία, κατά τον ίδιο τρόπο, προσηνέχθη, και ο οφειλέτης των μυρίων ταλάντων, προσηνέχθη αὐτῷ εἷς ὀφειλέτης μυρίων ταλάντων, ή ο δαιμονιζόμενος, τότε προσηνέχθη αὐτῷ δαιμονιζόμενος τυφλός καί κωφός, δηλαδή τους πήγαν εκεί, τους δυο τελευταίους τους πήγαν εκεί παρά την θέληση τους ενώ τα παιδία τα πήγαν λόγω μη ικανότητας βάδισης και αντιλήψεως.

Στον Μάρκο οι γονείς προσέφερον παιδία, τα προσέφεραν στον Ιησού επειδή δεν ήταν ικανά λόγω μικρής ηλικίας να πάνε μόνα τους, κατά τον ίδιο τρόπο και ο παραλυτικός προσφέρεται στον Ιησού επειδή δεν μπορεί να περπατήσει μόνος του, καί ἰδού προσέφερον αὐτῷ παραλυτικόν. Έτσι κατανοούμε ότι εφόσον στον Λουκά υπάρχει η ξεκάθαρη λέξη βρέφη, ενώ σε όλους τους Ευαγγελιστές υπάρχει είτε προσαγωγή, Ματθαίος, είτε προσφορά, Λουκάς - Μάρκος, τότε στους δύο λοιπούς Ευαγγελιστές η λέξη παιδίον υποδηλώνει πολύ μικρά παιδάκια που ούτε καν περπατούσαν και πρέπει να αποκλειστεί ο ηλικιακός ορισμός της λέξης παιδίον ως πολύ μικρό παιδί που μπορούσε όμως να περπατήσει όπως βλέπουμε να έχει στο καί προσκαλεσάμενος ὁ Ἰησοῦς παιδίον ἔστησεν αὐτό ἐν μέσῳ αὐτῶν καί εἶπεν·. Και αφού προσκάλεσε ένα παιδίον, το έστησε στο μέσο των μαθητών λέγοντας, αλήθεια σας λέω, αν δε γίνετε σαν τα παιδιά δεν θα εισέλθετε στη βασιλεία των ουρανών. Και στους τρεις Ευαγγελιστές οι μαθητές επιτιμούν αυτούς που προσφέρουν και όχι κάποια παιδιά που περπατάνε μόνα προς τον Ιησού, οἱ δέ μαθηταί ἐπετίμων τοῖς προσφέρουσιν Μάρκος, καί ἰδόντες οἱ μαθηταί ἐπετίμησαν αὐτοῖς Λουκάς, οἱ δέ μαθηταί ἐπετίμησαν αὐτοῖς Ματθαίος, ο δε Χριστός λέγει, ἄφετε τά παιδία ἔρχεσθαι πρός με, καί μή κωλύετε αὐτά. Άρα και πολύ μικρά ήταν και ο Χριστός όταν λέγει μην εμποδίζετε τα παιδιά, εννοεί μεταξύ άλλων "μην τους εμποδίζετε να τα φέρουν" Οι διάφοροι αιρετικοί δεν ακούν τον Κύριο και τα εμποδίζουν.

Εάν η υπόθεση ήταν ότι τα παιδιά έπρεπε να πάνε μόνα τους χωρίς τους προσφέροντες ή ότι δεν επιτρεπόταν βρέφη να πάνε επειδή δεν καταλαβαίνουν, τότε ορθώς έκαναν οι μαθητές και επιτιμούσαν τοις προσφέρουσιν. Ο Χριστός ως παντογνώστης γνωρίζει ότι θα βρεθούν αιρετικοί και θα λένε τα δικά τους, δηλαδή κατά του νηπιοβαπτισμού και τους αποστομώνει. Ξεμπροστιάζεται ο Διάβολος και οι διδασκαλίες του όσο και εάν θέλει να κρυφτεί. Είναι πολύ φανερό ότι τέτοιες δοξασίες που αρνούνται τον νηπιοβαπτισμό στερούν από τα βρέφη την Θεία ευλογία αλλά και είναι εκτός Χριστιανικού σκεπτικού. Ο Κύριος όπως είδαμε θεωρεί ότι και τα νήπια έχουν ανάγκη της Θείας Χάριτος και παρόλο το γεγονός ότι δεν καταλαβαίνουν ποιος είναι δύνανται να απολαμβάνουν των Θείων δωρεών και ευλογιών του. Πάντες γάρ ἥμαρτον καί ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, οι αιρετικοί θέλουν τα νήπια να συνεχίσουν να την στερούνται. Οι γονείς πήγαν τα παιδιά στον Χριστό και αυτός τα δέχτηκε. Τώρα που ο Κύριος είναι στον ουρανό οι γονείς πηγαίνουν τα παιδιά στον Χριστό με το βάπτισμα και τα βρέφη γίνονται μέλη του σώματος του και λαμβάνουν την υιοθεσία.

Εάν ο Χριστός λέει να προσέλθουν τα βρέφη χωρίς εμπόδιο ώστε να λάβουν ευλογία πόσο μάλλον θα θέλει να προσέλθουν σε αυτόν μέσω του βαπτίσματος και θα επιτιμά τους αιρετικούς που κωλύουν αυτά. Ο Χριστός λέγει να προσέλθουν τα παιδιά, ποιοι είναι οι αιρετικοί που θα πουν να μην προσέλθουν; Αμέσως μετά διαβάζουμε ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὃς ἐάν μή δέξηται τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ὡς παιδίον, οὐ μή εἰσέλθῃ εἰς αὐτήν. Τα βρέφη όπως είναι φυσικό δεν κατανοούν τίποτα από την βασιλεία του Θεού όμως ο Χριστός μας λέει την δέχονται. Εάν τα βρέφη δεν καταλαβαίνουν πως δέχονται την Βασιλεία του Κυρίου; Και πως οι ενήλικες είναι άξιοι της Βασιλείας γενόμενοι νήπια που δεν καταλαβαίνουν; Στα λεγόμενα του Χριστού στο περιστατικό βλέπουμε το εξής λεχθέν, τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Αυτό σημαίνει ότι η βασιλεία του Θεού ανήκει σε όσους είναι αγαθοί χωρίς δόλο και γενικώς έχουν συμπεριφορά όπως τα νήπια και όχι ότι η βασιλεία του Θεού ανήκει στα νήπια και άρα δεν έχουν ανάγκη από βάπτιση όπως υποστηρίζουν οι αιρετικοί. Εφόσον είναι δεκτά στην Βασιλεία ως υιοί και κληρονόμοι Κυρίου πως δεν είναι κατάλληλα και δεκτά για το βάπτισμα όπου θα λάβουν την υιοθεσία Κυρίου; Δεν θα ευλογούσε τα βρέφη ο Χριστός εάν δεν είχαν ανάγκη από τίποτα. Ούτε αν δεν είχαν ανάγκη βαπτίσεως θα έλεγε τῶν γάρ τοιούτων ἐστίν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ αλλά θα έλεγε "αυτών εστίν η βασιλεία του Θεού". Οι αιρετικοί την ερμηνεία "αυτών εστί" δίδουν ώστε να υποστηρίξουν την κακοδοξία τους. Όμως αυτή η ερμηνεία δεν μπορεί να στηριχθεί από τα λεγόμενα του Κυρίου. Για να δούμε τον ακραίο παραλογισμό των αιρετικών και να γίνει φανερό ότι ακόμη και "αυτών εστί" εάν έλεγε θα χρειαζόταν τα νήπια βάπτιση ας δεχθούμε αυτήν την ερμηνεία. Τότε συμβαίνει το εξής, ότι οι μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν Ματθ. 5,3 είναι σωσμένοι άνευ άλλης προϋποθέσεως οπότε δεν χρειάζονται ούτε βάπτισμα ούτε οτιδήποτε. Αλλά και οι δεδιωγμένοι για την δικαιοσύνη τους με αυτό το σκεπτικό θα είναι σωσμένοι χωρίς άλλη προϋπόθεση, μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Εδώ μάλιστα βλέπουμε όχι "των γαρ τοιούτων" όπως στα νήπια αλλά "αυτών εστί". Δηλαδή όχι "σε αυτούς που ομοιάζουν ανήκει" αλλά "σε αυτούς ανήκει". Άραγε οι παντός είδους αιρετικοί δέχονται ότι με μια προϋπόθεση από αυτές έχουμε σωθεί και δεν υπάρχει ανάγκη από βάπτισμα ή οτιδήποτε άλλο; Αμήν ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Ο Κύριος όταν είπε αυτά τα λόγια δεν εξαίρεσε τα νήπια τους δεδιωγμένους ένεκεν δικαιοσύνης ή τους πτωχούς τω πνεύματι.

2) Το βάπτισμα φορέας Θείας Χάριτος

Το βάπτισμα δεν είναι μια συμβολική τελετή όπως λένε κάποιοι αιρετικοί, αλλά φορέας της Θείας Χάριτος. Μετανοήσατε, καί βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπί τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Όταν ο Πέτρος μιλάει στους παρευρισκόμενους μετά την Πεντηκοστή απαντώντας στην ερώτηση τους τι πρέπει να κάνουν τους λέγει να βαπτιστούν. Οι ακροατές είχαν μεν πίστη αλλά η άφεσις θα γίνει μέσω του βαπτίσματος, άρα το βάπτισμα είναι φορεύς Θείας Χάριτος.

Ο απόστολος Παύλος ρωτά εἰ πνεῦμα ἅγιον ἐλάβετε πιστεύσαντες; αυτοί του απαντούν ότι δεν έχουν ακούσει ούτε καν για Άγιο Πνεύμα, τότε τους λέει εἰς τί οὖν ἐβαπτίσθητε; Φαίνεται καθαρά και εδώ ότι το βάπτισμα είναι φορέας Θείας Χάριτος. Για τον ίδιο λόγο και ο ευνούχος ήταν απαραίτητο να βαπτιστεί από τον Φίλιππο.

3) Άτομα που δεν έχουν συνειδητή συμμετοχή λαμβάνουν Θεία χάρη.

Μετά την παρακοή των πρωτοπλάστων όλοι οι άνθρωποι υφίστανται τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, έρχεται όμως ο Θεός και μας απαλλάσσει δωρεάν.

Στα νήπια οι συνέπειες επήλθαν εν αγνοία τους και θα είναι παράλογο να πούμε ότι πρέπει αυτές να αρθούν ενσυνειδήτως. Όπως ασυνείδητα εισήλθε το νήπιο σε αυτήν την κατάσταση έτσι ασυνείδητα εξέρχεται από αυτήν μέσω του βαπτίσματος.

Γιατί κάποιος να το στερήσει από τα νήπια αυτό;

Και στα υλικά δεν είναι κακό να βοηθήσεις κάποιον που δεν έχει συναίσθηση ότι τον βοηθάς, άδικο και κακό θα είναι να τον ζημιώσεις.

Πόσο μάλλον λοιπόν στα πνευματικά που ο Θεός έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

Η συνειδητή άρνηση του Κυρίου είναι αυτή που φέρνει την αναξιότητα και απομακρύνει τη χάρη από τον αρνούμενο, η παθητική αποδοχή δεν αποπέμπει την Θεία χάρη.

Ο Παύλος διατάσσει τον δαίμονα που έχει εισέλθει στην παιδίσκη να εξέλθει από αυτήν. Με την δύναμη του Θεού την απαλλάσσει από το πονηρό πνεύμα και την βοηθεί χωρίς αυτή να του ζητήσει βοήθεια και να έχει κάποια συνειδητή συμμετοχή.

4) Ο Γαδαρηνός τύπος του αποστάντα ανθρώπου.

Ο Χριστός εκδιώκει το δαιμόνιο από τον Γαδαρηνό χωρίς προηγουμένως να του ζητήσει να αποδεχθεί την διδασκαλία του και το ότι είναι ο Μεσσίας. Ο Γαδαρηνός όχι μόνο δεν ζήτησε Θεία χάρη αλλά μάλλον την απομάκρυνση του Ιησού ήθελε, τί ἐμοί καί σοί, Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου;. Αυτά δεν θα ήταν λόγια μόνο του δαιμονίου. Προφανώς ήταν όμοιος σε συμπεριφορά με τους υπόλοιπους της πόλεως του οι οποίοι όλοι! πᾶσα ἡ πόλις είπαν στον Ιησού να σηκωθεί να φύγει παρά το ότι θεράπευσε τον βασανιζόμενο συνάνθρωπό τους. Αυτός ίσως και χειρότερος να ήταν για να έρθει το δαιμόνιο μέσα του. Ο Ιησούς δεν κάνει το ίδιο που ζήτησαν οι υπόλοιποι της πόλης ἠρώτησαν αὐτόν ἅπαν τό πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γαδαρηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῶν -- αὐτός δέ ἐμβάς εἰς τό πλοῖον ὑπέστρεψεν αλλά δίνει τρανή απόδειξη του νηπιοβαπτισμού.

Ο δαιμονισμένος, στον οποίο προτυπώνεται το ανθρώπινο γένος, ενώ πριν ἱμάτιον οὐκ ἐνεδιδύσκετο, δηλαδή ήταν γυμνός, όπως γυμνός είναι και ο παλαιός άνθρωπος που δεν έχει ενδυθεί τον Χριστό, όταν εκδιώκεται από αυτόν το πονηρό πνεύμα τον βλέπουμε ἱματισμένον καί σωφρονοῦντα παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ. Δεν έμενε στο σπίτι του αλλά στα μνήματα που είναι οι νεκροί, καί ἐν οἰκίᾳ οὐκ ἔμενεν, ἀλλ᾿ ἐν τοῖς μνήμασιν, όμοια και ο άνθρωπος μετά την Πτώση δεν έμενε στο σπίτι του που ήταν ο Παράδεισος αλλά στα μνήματα γιατί ήταν νεκρός, καί ὑμᾶς, νεκρούς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι.

Ο άνθρωπος με την αποστασία του ἠλαύνετο ὑπό τοῦ δαίμονος, μετά από την σωτηριώδη Σταυρική θυσία του Ιησού και με τα μυστήρια είναι ιματισμένος την στολήν την πρώτην. Από γυμνός έχει ντυθεί τον Χριστό ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Κάθεται σώφρων παρά τους πόδας του Ιησού εφόσον ακολουθεί τις εντολές του, διότι η αμαρτία είναι μια τρέλα, μια παραφύση κατάσταση, εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών μας λέει η Γραφή για τον άσωτο, όμοια και ο Γαδαρηνός ήταν σε κατάσταση τρέλας καί διά παντός νυκτός καί ἡμέρας ἐν τοῖς μνήμασι καί ἐν τοῖς ὄρεσιν ἦν κράζων καί κατακόπτων ἑαυτόν λίθοις. Μαρκ. 5,5. Βλέπουμε ότι ο Χριστός με αυτό το γεγονός μας ότι τα μυστήρια έχουν ισχύ σε περιπτώσεις που δεν υπάρχει συνειδητή συμμετοχή επειδή αντλούν την χάρη τους από την Σταυρική θυσία και όχι από ανθρώπινους παράγοντες. Με το βάπτισμα το οποίο αναγεννά αλλάζει η φύση του νηπίου και όχι η βούληση του. Για αυτό μόνο η συνειδητή άρνηση αποπέμπει την Θεία χάρη, έτσι έχουμε από την αρχή τον νηπιοβαπτισμό και νήπια να συμμετέχουν στην Θεία Ευχαριστία.

Όταν βαπτιστεί το νήπιο τότε αναγεννιέται πνευματικώς και καθίσταται μέλος του σώματος του Χριστού, δηλαδή μέλος της Εκκλησίας. Στην κολυμβήθρα γίνεται ένας υπέρ λόγον τοκετός, ο παλαιός άνθρωπος πεθαίνει και ένας νέος γεννιέται, εκείνο που αναδύεται από την κολυμβήθρα είναι καινή κτίσις, καινούργιο δημιούργημα.

Οι αιρετικοί είναι στην ουσία υπερΠελαγιανιστές.

Η επιμονή των αιρετικών στην προϋπόθεση της συνειδητής αποδοχής και λήψης της χάρης του βαπτίσματος παραβλέπει ότι πρωτεύοντα ρόλο στον αγιασμό του ανθρώπου έχει ο Θεός. Το σκεπτικό των αιρετικών που θεωρεί ότι κάποιος δεν μπορεί να βαπτιστεί εάν δεν φτάσει σε ηλικία κατανόησης συνεπάγεται ότι υπάρχει μια συνέργεια Θεού και ανθρώπου προς την σωτηρία με πρωτεύοντα ρόλο στον άνθρωπο αφού πρέπει πρώτα να δεχτεί, να κατανοήσει, και μετά να επέλθει η μυστηριακή συνταφή με τον Χριστό και η αναγέννηση μέσω του βαπτίσματος. Όμως ο Θεός είναι αυτός που αρχίζει συνοδεύει και τελειώνει την σωτηρία. Οι αιρετικοί αφού από την μια σέρνονται από τον Διάβολο στην αίρεση και τις παγίδες όπως αυτή της εύκολης σωτηρίας του Sola Gratia, θα περίμενε κανείς να μην έχουν αντίρρηση στον νηπιοβαπτισμό.

Όταν λένε ότι πρέπει πρώτα να πιστέψει κάποιος και μετά να βαπτιστεί, όταν λένε ότι τα νήπια δεν πρέπει να βαπτίζονται, όταν λένε ότι δεν υπάρχει προπατορικό αμάρτημα που τις συνέπειες υφιστάμεθα, περιέρχονται ίσως χωρίς να το καταλαβαίνουν σε δοξασίες όχι απλά Πελαγιανισμού αλλά χειρότερες. Είναι οι σύγχρονοι Πελαγιανιστές, για την ακρίβεια είναι η αίρεση της αιρέσεως, είναι οι Υπερπελαγιανιστές, αφού ως γνωστόν ούτε ο ίδιος ο Πελάγιος, ούτε οι υπέρμαχοι του Κελέστιος και Ιουλιανός Αικλάνων τόλμησαν ποτέ να μιλήσουν κατά του νηπιοβαπτισμού.

Σαν την πορεία τους να φύγουν από την μια αίρεση και να ιδρύσουν την δική τους έτσι ομοιάζουν και οι διδασκαλίες των αιρετικών, είναι αίρεση της αιρέσεως και είναι φανερό εάν εξεταστούν ότι ο Διάβολος τους χορεύει στο ταψί κατά το κοινώς λεγόμενο.

5) Η περιτομή τύπος του βαπτίσματος

Στην προς Κολοσσαείς επιστολή του ο απόστολος Παύλος θέτει το βάπτισμα στο ίδιο ύψος με την περιτομή η οποία γινόταν σχεδόν αποκλειστικά σε βρέφη και αποκαλεί το βάπτισμα περιτομή αχειροποίητο και φαίνεται καθαρά ότι αυτή ήταν τύπος του Χριστιανικού βαπτίσματος. Τότε η περιτομή τώρα η αχειροποίητος περιτομή.

Ονομάζει το βάπτισμα περιτομή η οποία γίνεται χωρίς ανθρώπινη επέμβαση. Μέσω του βαπτίσματος ο άνθρωπος δεν αφαιρεί την ακροβυστία αλλά όλο το παλαιό σώμα. Αυτό που λέει ο απόστολος Παύλος δεν θα είχε λογική εάν η βάπτιση νηπίων δεν ήταν επιτρεπτή. Θα ήταν το λιγότερο παρακινδυνευμένο εάν παραλλήλιζε την περιτομή η οποία ήταν κυρίως για νήπια με κάτι που θα απευθυνόταν μόνο σε ενήλικες. Κάνοντας παραλληλισμό ασύμβατων πραγμάτων θα υπήρχε ένα δεδομένο το οποίο θα δημιουργούσε λανθασμένη εντύπωση σε ένα θέμα μεγίστης σημασίας. Αυτό δεν θα το έκανε ούτε ένας μέτριος συγγραφέας. Η κατανόηση θα ήταν εντελώς λανθασμένη και οι ερωτήσεις που θα εγείρονταν θα ήταν όχι εάν πρέπει να βαπτίζονται νήπια αλλά ερωτήσεις σχετικές με την περιτομή. Παράδειγμα η ερώτηση εάν πρέπει να βαπτιζόμαστε πριν τις οκτώ ημέρες την οποία θα δούμε ότι έκανε ο επίσκοπος Φίδος στον Κυπριανό. Ίσως κάποιος έχει την απορία-ένσταση ότι οι γυναίκες δεν περιτέμνονταν, τουτέστιν δεν υπήρχε σημείον Διαθήκης, δεν υπήρχε κάτι αντίστοιχο. Ο Κύριος από την πτώση και μέχρι την έναρξη της Καινής διαπραγματεύεται με τον άνδρα. Πριν κυρίευε και η γυναίκα, αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε καί πληρώσατε τήν γῆν καί κατακυριεύσατε αὐτῆς, με την αποστασία όμως των πρωτοπλάστων η γυναίκα καθίσταται εξαρτώμενη από τον άνδρα, καί πρός τόν ἄνδρα σου ἡ ἀποστροφή σου, καί αὐτός σου κυριεύσει. Γεν.3,16. Αυτό είναι μια ασφάλεια, παρά μια τιμωρία. Έρχεται όμως η Θεοτόκος, την οποία τόσο υποτιμούν οι αιρετικοί, και ο Κύριος αποκαθιστά την γυναίκα. Αρχή στην πτώση είναι η γυναίκα. Πράττοντας αντίθετα από την πρώτη Εύα που με την απιστία της και την ανυπακοή της υποβίβασε το γυναικείο φύλο και παρέσυρε στην πτώση το ανθρώπινο γένος, η Παναγία, υψώνει το γυναικείο φύλο. Η Θεοτόκος, είναι η δεύτερη Εύα και της Εύας αντίθετη που αποδείχτηκε πιστή στον Κύριο, αποδείχτηκε ταπεινή και Κεχαριτωμένη (στολισμένη με όλες τις αρετές).

Έτσι από την δεύτερη Εύα σαρκώνεται ο δεύτερος Αδάμ ο οποίος σώζει το ανθρώπινο γένος και αποκαθίσταται έτσι και η γυναίκα.

6) Ο στίχος του Πιστεύω "ομολογῶ ἓν βάπτισμα".

Άλλη σοφία που πλασάρουν οι αιρετικοί διδάσκαλοι που μπλέκουν αθώους στα δίχτυα τους είναι ο στίχος από το Πιστεύω "ομολογώ εν βάπτισμα". Διδάσκουν ότι λέει ομολογώ την πίστη στο βάπτισμα, όμως ο στίχος κάνει λόγο ότι το βάπτισμα δεν επαναλαμβάνεται, είναι από το εἷς Κύριος, μία πίστις, ἓν βάπτισμα·, Εφεσ. 4,5.

Εάν δούμε το Πιστεύω λέει ομολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν το οποίο ἓν σημαίνει ένα, ο στίχος λέει: ένα βάπτισμα, οπότε σημαίνει και παραδέχομαι ότι το βάπτισμα είναι ανεπανάληπτο, γίνεται μόνο μια φορά. Δεν είναι ἐν όπως στο, ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς. Εκτός από το Πιστεύω και το ἓν βάπτισμα· έχουμε και το ἅπαξ φωτισθέντας οπότε και μόνο από αυτά εξάγεται ότι ο νηπιοβαπτισμός είναι έγκυρος ειδάλλως θα υπήρχε εξαίρεση και θα ξαναβαπτίζονταν ορισμένες κατηγορίες. Παράδειγμα εάν κάποιος βαπτιζόταν αναγκαστικά εντός εισαγωγικών επειδή ήθελε να εμφανιστεί ως Χριστιανός όμως στην πραγματικότητα βαπτίστηκε επειδή έχει απώτερο σκοπό, ας πούμε δεκάρα δεν έδινε για τον Χριστό αλλά ήθελε να φανεί Χριστιανός ώστε μετά να κλέψει. Αργότερα αν πίστευε ειλικρινά θα είχε υποχρέωση να ξαναβαπτιστεί πράγμα που δεν γίνεται, το βάπτισμά του ισχύει.

7) Περιτομή και διάβαση Ερυθράς σύμβολο βαπτίσματος.

Η Εκκλησία της Καινής είναι συνέχεια της Εκκλησίας της Παλαιάς, είναι η ίδια Εκκλησία και όπως οι πρώτοι που έλαβαν εντολή από τον Θεό και περιετμήθηκαν το έκαναν έχοντες ηλικία και έπειτα οι Ισραηλίτες περιτέμνονταν βρέφη, ομοίως και με το βάπτισμα οι πρώτοι πιστοί βαπτίστηκαν μεγάλοι και επακολουθήσαν ως πλειοψηφία οι βαπτίσεις στα νήπια των Χριστιανών.Το ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται δεν έχει σχέση με απαγόρευση του νηπιοβαπτισμού, αυτό το λεχθέν του Ιησού δεν ορίζει ηλικία αλλά κάνει λόγο για την σωτηρία. Για πιο εκτενή ανάλυση είτε την ανάρτηση ο πιστεύσας και βαπτισθείς. Το ότι στάλθηκαν οι Απόστολοι σε ενήλικες δεν σημαίνει ότι στην νέα διαθήκη, βάπτισμα, δεν μπορούν να συμπεριληφθούν μωρά, όπως δεν σήμαινε ότι δεν μπορούσαν να συμπεριληφθούν μωρά, όταν αναγγέλθηκε η εντολή της παλαιάς διαθήκης, περιτομή, σε ενήλικες. Ο Κύριος είπε πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν.

Δηλαδή το μαθητεύσατε βαπτίζοντες μας δείχνει τον τρόπο που γίνεται κάποιος μαθητής. Κάνετε μαθητές με το βάπτισμα και διδάξτε τους να τηρούν τις εντολές που σας έδωσα. Βλέπουμε καθαρά ότι προηγείται το βαπτίζοντες και έπεται το διδάσκοντες.

Είναι κατανοητό από τα λεγόμενα στην Γραφή ότι και τα νήπια μπορούν να βαπτίζονται.

Εάν υπήρχε απαγόρευση θα γραφόταν οπωσδήποτε στην Καινή διότι τα νήπια έμπαιναν στην παλαιά διαθήκη μεταξύ Θεού και ανθρώπων οκταήμερα.

Θα χρειαζόταν οπωσδήποτε "η νεωτέρα εντολή", μια νεώτερη εντολή δηλαδή, η απαγόρευση, που να έλεγε ότι στην νέα διαθήκη μπαίνουν μόνο ενήλικες.

Η Γραφή δεν αναφέρει πουθενά κάποια εντολή για απαγόρευση βαπτίσεως νηπίων από τον Ιησού. Ακόμη λοιπόν και εάν δεν υπήρχε η διδασκαλία που λέει ότι μπορούν και πρέπει να βαπτίζονται τα νήπια θα ήταν ευκόλως εννοούμενο να πράξουμε για αυτά ότι έκανε και η Εκκλησία της οποίας είμαστε η συνέχεια.

Αυτό το βλέπουμε και όταν ο Παύλος θέτει στο ίδιο ύψος την περιτομή με το βάπτισμα. Ας δούμε εκτός από την περιτομή και άλλη αντιστοιχία από την Παλαιά.

Ο Ισραήλ καθώς έφευγε από την αιχμαλωσία του Φαραώ οδηγείται μέσω της Ερυθράς.

Καί πάντες εἰς τόν Μωϋσῆν ἐβαπτίσαντο ἐν τῇ νεφέλῃ καί ἐν τῇ θαλάσσῃ.

ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Η διάβαση της Ερυθράς είναι τύπος του βαπτίσματος. Η περιπλάνηση στην έρημο είναι τύπος της ζωής του Χριστιανού, η πέτρα που ανέβλυσε νερό είναι τύπος του Χριστού, η νεφέλη είναι το Άγιο Πνεύμα που οδηγεί, το μάνα η Θεία Κοινωνία και λοιπά.

Ταῦτα δέ τύποι ἡμῶν ἐγενήθησαν Α Κορ. 10,6.

Στην Ερυθρά έλαβαν το βάπτισμα όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας, νήπια και μεγάλοι.

Τότε όπως είναι γνωστό δεν υπήρχε η διώρυγα του Σουέζ, μπορούσαν να πάνε από ξηρά ή να περάσουν τον Νείλο ως τύπο του βαπτίσματος, αυτά θα ήταν όχι τα καλύτερα αλλά τα μόνα λογικά, ο Κύριος όμως τους οδηγεί από το πιο απίθανο σημείο ώστε να λάβουν τον τύπο του βαπτίσματος. Στον τύπο που όλες οι ηλικίες έλαβαν μέρος βυθίζεται ο Φαραώ, στο πρωτότυπο βυθίζεται ο νοητός Φαραώ Διάβολος. Άρα από τον τύπο καταλαβαίνουμε ότι το βάπτισμα το λαμβάνουν όλες οι ηλικίες.

Ας δούμε και έτερη αντιστοιχία από την Παλαιά.

ὅτι σύ εἶ ὁ ἐκσπάσας με ἐκ γαστρός, ἡ ἐλπίς μου ἀπό μαστῶν τῆς μητρός μου· ἐπί σέ ἐπεῤῥίφην ἐκ μήτρας, ἀπό γαστρός μητρός μου Θεός μου εἶ σύ· Ψαλμός 21 στίχοι 10-11.

Εσύ Κύριε είσαι αυτός που με απόσπασες από την κοιλιά της μάνας μου, εσύ είσαι η ελπίδα μου από όταν θήλαζα, και όταν ήμουν έμβρυο στην κοιλιά της μητέρας μου σε εσένα είχα πίστη, από την κοιλία της μητέρας μου εσύ είσαι ο Θεός και σωτήρας μου.

Στον Ψαλμό 15 λέγει προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μή σαλευθῶ διά τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, καί ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, ἔτι δέ καί ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι, ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τήν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδέ δώσεις τόν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν.

Δηλαδή ο Μεσσίας, σαν άνθρωπος, αισθάνεται ότι δίπλα του βρίσκετε ο Κύριος όταν απειλείτε από τους εχθρούς του να εξοντωθεί, δεν παύει να έχει χαρά και ελπίδα.

Ο Κύριος που βρίσκετε εκ δεξιών του δεν θα τον αφήσει στον Άδη και στον τάφο, αλλά θα του δείξει οδούς ζωής, δηλαδή θα τον αναστήσει. Ο Κύριος που στέκεται εκ δεξιών στον Ψαλμό 15 στέκεται όπως λέγει ο Ψαλμός 21, δηλαδή από έμβρυο, βρέφος, νήπιο.

Αυτό ισχύει στον Κύριο ως άνθρωπο, αλλά και σε όλους μας.

ἐπί σέ ἐπεῤῥίφην ἐκ μήτρας, ἀπό γαστρός μητρός μου Θεός μου εἶ σύ, από την μήτρα της μητέρας μου σε εσένα Κύριε είχα την πίστη μου, από την κοιλιά της μάνας μου είσαι Θεός και σωτήρας μου. Πως λοιπόν οι αιρετικοί λένε ότι τα νήπια δεν μπορούν να βαπτίζονται;

Και μια παρένθεση, ο Ψαλμός 21 στον στίχο 1 λέγει Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρόσχες μοι ἵνα τί ἐγκατέλιπές με; αυτό μεταφράζεται στα Εβραϊκά, Ἠλί ἠλί, λιμᾶ σαβαχθανί είναι τα λόγια του Κυρίου επάνω στον Σταυρό. Στον ίδιο Ψαλμό ο στίχος 19 λέγει, διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον γεγονός που έγινε στην Σταύρωση.

8) Η πολύ παλαιά δικαιολογία των 30 ετών.

Αυτή η δικαιολογία είναι πολύ παλαιά, θα δούμε ότι αναφέρεται σε αυτήν ο Γρηγόριος Θεολόγος, 329-389μΧ. Η εκφορά αυτής της δικαιολογίας ήταν προς αναβολή του βαπτίσματος από τους ενήλικες και όχι ειδικώς κατά του νηπιοβαπτισμού. Όπως είναι γνωστό ο Κύριος βαπτίστηκε 30 ετών. Αυτό δεν σημαίνει ότι βάζει κάποιο όριο ηλικίας 30 ετών ή ηλικίας κατανόησης αλλά σημαίνει ότι όλοι έχουν ανάγκη βαπτίσματος διότι ο Ιησούς ήταν αναμάρτητος και δεν είχε ανάγκη βαπτίσεως. Σε οποιαδήποτε ηλικία βαπτιζόταν θα βαπτιζόταν ως αναμάρτητος. Τα νήπια φυσικά δεν είναι υπεράνω Κυρίου. Ενώ λαμβάνουν πολλές δωρεές με το βάπτισμα δεν δεσμεύονται σε τίποτα και μπορούν να απορρίψουν.Οι αιρετικοί μιλάνε για ελευθερία λες και μαθητεύουν σε όλες τις θρησκείες τα παιδιά τους και μετά τα αφήνουν να αποφασίσουν ή λες και το νήπιο δεσμεύεται σε κάτι από το βάπτισμα. Ο Ισμαήλ που περιετμήθει μικρός με εντολή Κυρίου δεν δεσμεύτηκε σε τίποτα και αργότερα απέρριψε. Ούτε ο Πελαγιανιστής Ιουλιανός δεσμεύτηκε σε οτιδήποτε, Και ενώ ο βαπτισμένος τρέχει τα μικρά του να βαπτιστούν και να λάβουν την χάρη που σώζει από το σκότος και μεταφέρει στο βασίλειο του Κυρίου, sicut tecum cucurrit pater sanctus nesciens eidem gratiae quam esses futurus ingratus, έτσι και ο αγιασμένος πατέρας σου Ιουλιανέ έτρεξε και έκανε με εσένα, χωρίς να γνωρίζει το πόσο αχάριστος θα φαινόσουν. Κατά Ιουλιανού, Contra Julianum, lib6cap7. Εδώ ομιλεί ο Αυγουστίνος προς τον Πελαγιανιστή Ιουλιανό Αικλάνων. Έτσι και το νήπιο που βαπτίστηκε και έλαβε τις δωρεές μπορεί, αλίμονο, να απορρίψει αργότερα τον Κύριο όπως έκανε ο Ισμαήλ, ο Ιουλιανός, όπως έκαναν οι δυστυχείς αδελφοί μας που ξεγελάστηκαν και έγιναν οπαδοί των μαρτύρων του Ιεχωβά, των Πεντηκοστιανών, των Ευαγγελικών και των λοιπών αιρετικών. Ο Αυγουστίνος ήταν γνωστός με την οικογένεια του Ιουλιανού, ο πατέρας του Ιουλιανού ήταν και αυτός Επίσκοπος, έτσι ο Ιουλιανός είχε βαπτιστεί νήπιο, αντιθέτως ο Αυγουστίνος του οποίου ο πατέρας ήταν Εθνικός βαπτίστηκε μεγάλος σε ηλικία.

9) Η κλήση της Καινής απευθύνεται σε οικογένειες, ενήλικες και νήπια.

Όμοια με αυτήν της Παλαιάς.

Στις Πράξεις κεφάλαιο 2 στίχοι 38-39 βλέπουμε τον απόστολο Πέτρο να λέγει μετανοήσατε, καί βαπτισθήτω ἕκαστος ὑμῶν ἐπί τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν, καί λήψεσθε τήν δωρεάν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καί τοῖς τέκνοις ὑμῶν καί πᾶσι τοῖς εἰς μακράν, ὅσους ἂν προσκαλέσηται Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν.

Η υπόσχεση περί των δωρεών του Άγιου Πνεύματος είναι για εσάς και για τα παιδιά σας και για όλους που βρίσκονται μακριά από τον Θεό.

Η φράση είναι για τα παιδιά σας δεν σημαίνει ότι θα είναι όταν μεγαλώσουν όπως δεν σήμαινε ότι θα περιτμηθούν όταν θα μεγαλώσουν οι του σπέρματος Αβραάμ διότι στα λόγια του Πέτρου έχουμε το κάλεσμα της Καινής και μπορούμε να παρατηρήσουμε την ομοιότητα του καλέσματος Παλαιάς και Καινής.

Είναι ένα κάλεσμα που απευθύνεται σε οικογένειες και ακριβώς το ίδιο όπως αυτό το κάλεσμα της Παλαιάς, στο Γένεσις 17,7 καί στήσω τήν διαθήκην μου ἀνά μέσον σοῦ καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου μετά σέ, εἰς τάς γενεάς αὐτῶν, εἰς διαθήκην αἰώνιον, εἶναί σου Θεός καί τοῦ σπέρματός σου μετά σέ.

Παρατηρούμε την ομοιότητα η οποία μας δηλώνει ότι όπως στην περιτομή έτσι και τώρα θα έχουμε βαπτιζόμενους και ενήλικες και παιδιά και βρέφη.

Αυτό ας προστεθεί στον τύπο του βαπτίσματος όπου πήραν μέρος όλοι, πάντες, ενήλικες και νήπια. Καί πάντες εἰς τόν Μωϋσῆν ἐβαπτίσαντο ἐν τῇ νεφέλῃ καί ἐν τῇ θαλάσσῃ.

Αἱ γυναῖκες ὑμῶν καί τά ἔκγονα ὑμῶν καί ὁ προσήλυτος ὁ ἐν μέσῳ τῆς παρεμβολῆς ὑμῶν, ἀπό ξυλοκόπου ὑμῶν καί ἕως ὑδροφόρου ὑμῶν, παρελθεῖν ἐν τῇ διαθήκῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ ὑμῶν καί ἐν ταῖς ἀραῖς αὐτοῦ, ὅσα Κύριος ὁ Θεός σου διατίθεται πρός σέ σήμερον Δευτ. 29,10. Οι γυναίκες σας, τα παιδιά σας, οι ξένοι οι οποίοι βρίσκονται στο στρατόπεδο σας, όλοι μέχρι των ξυλοκόπων και αυτών που φέρνουν νερό, έχετε παρουσιαστεί για να περιληφθείτε στην διαθήκη Κυρίου του Θεού σας και στις τιμωρίες στην περίπτωση κατά την οποία θα παραβείτε όσα Κύριος ο Θεός σας διατάσσει προς εσάς σήμερα.

Και οι δυο κλήσεις, Παλαιάς και Νέας, είναι ίδιες:

στήσω τήν διαθήκην μου ἀνά μέσον σοῦ καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου...διαθήκην αἰώνιον / Αἱ γυναῖκες ὑμῶν καί τά ἔκγονα ὑμῶν .... παρελθεῖν ἐν τῇ διαθήκῃ Κυρίου τοῦ Θεοῦ ὑμῶν / ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καί τοῖς τέκνοις ὑμῶν

Και στις δύο Διαθήκες καλούνται να λάβουν μέρος όλοι, ενήλικες και παιδιά ενόσω είναι παιδιά και όχι στο μέλλον όταν θα μεγαλώσουν. Οι δικαιολογίες των αιρετικών ότι η φράση καί τοῖς τέκνοις ὑμῶν κάνει λόγο για το μέλλον όταν τα παιδιά θα μεγαλώσουν αποδεικνύεται κωμική και αντιΒιβλική.

10) Η φρασεολογία των βαπτίσεων της Καινής παραπέμπει σε νηπιοβαπτισμό

Εάν παρατηρήσουμε τις βαπτίσεις στην Γραφή θα δούμε ότι αυτή αναφέρει και βαπτίσεις οικογενειών που κάποιες από αυτές θα είχαν και βρέφη.

Ακόμη και χωρίς να λάβουμε υπόψιν την φρασεολογία της Γραφής η οποία μας δείχνει ότι η κλήση της Νέας απευθύνεται σε οικογένειες όπως ακριβώς η κλήση της Παλαιάς και μόνη της η αναφορά σε βάπτιση οίκου μας λέγει σχεδόν ξεκάθαρα για νηπιοβαπτισμό.

Οι βαπτίσεις των οικογενειών Λυδίας, Στεφανά, δεσμοφύλακα, Κορνηλίου, δεν φαίνονται να αναφέρονται επειδή ήταν κάτι το έκτακτο ή μια εξαίρεση. Έτσι αυτό μας δίδει σχεδόν την βεβαιότητα, ότι ανάμεσα στους βαπτιζόμενους ήταν και παιδιά και νήπια αφού θα έπρεπε για να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της σκέψεως ότι ο νηπιοβαπτισμός μπορεί να συνέβαινε ως Χριστιανική πρακτική να γίνουν δυο τινά.

Πρώτον άμεσα να αναφέρεται ρητώς μαζί με την βάπτιση οίκου και η εντολή ότι απαγορεύεται ο νηπιοβαπτισμός και ότι σε αυτούς τους οίκους τα παιδιά δεν βαπτίσθηκαν, είτε να αναφέρεται ότι οι οίκοι δεν είχαν παιδιά.

Όπως είδαμε όμως δεν υπάρχει κάτι τέτοιο, ούτε αυτές οι βαπτίσεις αναφέρονται με τρόπο που τις κάνει κάποια εξαίρεση ή ένα έκτακτο γεγονός.

Το δεύτερον είναι το εξής, σε περίπτωση που απαγορευόταν ο νηπιοβαπτισμός δεν έπρεπε να αναφερθεί ο όρος οίκος υπό την μορφή "βάπτιση οίκου", "βάπτισα τον οίκο" ή παρόμοια. Ο όρος οίκος που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς της Γραφής έχει κυρίως την έννοια που δηλώνει οικογένεια υπό την μορφή πατέρας μητέρα και παιδιά. Δεν είναι κατάλληλος να χρησιμοποιηθεί εάν υπήρχε εντολή απαγόρευσης νηπίων ή το λιγότερο θα έπρεπε να σημειωθεί καθαρά ότι δεν υπήρχαν παιδιά σε αυτόν τον οίκο.

Έχουμε την αναγγελία της Διαθήκης ὑμῖν γάρ ἐστιν ἡ ἐπαγγελία καί τοῖς τέκνοις ὑμῶν και την πράξη ὡς δέ ἐβαπτίσθη καί ὁ οἶκος αὐτῆς Πραξ. 16,15. Την αναγγελία της Διαθήκης καί στήσω τήν διαθήκην μου ἀνά μέσον σοῦ καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου και την πράξη, περιτομή και αἱ γυναῖκες ὑμῶν καί τά ἔκγονα ὑμῶν, οπότε όλα είναι δεμένα αρμονικά μεταξύ τους, τύπος, αναγγελία, πράξη, τα οποία μας διδάσκουν την βάπτιση όλων των ηλικιών. Οι Διαθήκες απευθύνονται προς όλες τις ηλικίες και έτσι αποδεικνύονται λανθασμένες οι θεωρίες των αιρετικών.

11) Η αντίθεση στον νηπιοβαπτισμό ανήκουστη έως το 400μΧ.

Λέτε με την αξιοπρόσεκτη σοφία σας παράδοξα πράγματα, ότι τα νήπια βαπτίζονται στο μυστήριο του Σωτήρoς, αλλά κανένα δεν σώζεται, λέτε ότι εξιλεώνονται αλλά ότι δεν δικαιώνονται, ότι λούζονται αλλά ότι δεν πλύθηκαν από αμαρτίες, ότι έχουν εξορκιστεί αλλά δεν έχουν ελευθερωθεί από την δύναμη του Διαβόλου. Μπορείτε να προσθέστε και το εξής ταιριαστό, ότι το αίμα του Κυρίου χύθηκε και για αυτά προς άφεση αμαρτιών, αλλά αυτά δεν καθαρίστηκαν από καμία αμαρτία. Παράξενα πράγματα λέτε, νέα πράγματα λέτε, λάθος πράγματα λέτε. Ως παράξενα μας αφήνουν άφωνους, ως νέα δεν τα δεχόμαστε, ως λαθεμένα τα απορρίπτουμε.

Contra Julianum, lib3cap3. Ο Αυγουστίνος στο Κατά Ιουλιανού.

Οι Πελαγιανιστές δεν αρνούνταν τον νηπιοβαπτισμό, ο ίδιος ο Ιουλιανός όπως είδαμε είχε βαπτιστεί νήπιο. Ο δε εκ Βρετανίας Πελάγιος είχε ταξιδέψει σε πολλά μέρη, οπωσδήποτε εάν είχε δει κάποια Εκκλησία να έχει διαφορετική πρακτική θα την ανέφερε προς υπεράσπισή του διότι θα του έδιδε μέγιστη βοήθεια. Αλλά και ο Κελέστιος, μαθητής του Πελαγίου, παραδεχόταν ότι τα νήπια πρέπει να βαπτίζονται σύμφωνα με την πρακτική της Εκκλησίας. Με όπλο και τον νηπιοβαπτισμό ως Αποστολική πρακτική και εξ αρχής της Εκκλησίας παραδεδομένο οι σύγχρονοι τους πιστοί, όπως ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος, πίεσαν ασφυκτικά τις αιρετικές διδασκαλίες τους. Ο Πελάγιος αφού αρχικώς προσπάθησε με παράλογες εξηγήσεις να ξεφύγει, τελικώς βρέθηκε σε δυσκολότατη θέση και εξαιτίας του νηπιοβαπτισμού. Έστειλε μια επιστολή στον πάπα Ιννοκέντιο Α', πέθανε προτού την παραλάβει δόθηκε στον πάπα Ζώσιμο, στην οποία γράφει: ......υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι που προσπαθούν να με διαβάλλουν λέγοντας ότι αρνούμαι στα νήπια το μυστήριο του βαπτίσματος και ότι μιλάω για δυνατότητα του ανθρώπου να εισέλθει στην ουράνιο βασιλεία ανεξαρτήτως από την σωτηρία που προσφέρει ο Κύριος.......

.......δεν έχω ακούσει ούτε καν από ασεβή αιρετικό να το λέει αυτό για τα νήπια. Ποιος είναι τόσο ανενημέρωτος επάνω στα μαθήματα που μας διδάσκει το Ευαγγέλιο ώστε όχι να κάνει μια τέτοια δήλωση αλλά ώστε ακόμη και να το αφήσει να μπει στην σκέψη του; Ποιος είναι τόσο ασεβής ώστε να αποκλείσει τα νήπια από την Ουράνιο Βασιλεία με το να τους απαγορεύσει να βαπτιστούν και να αναγεννηθούν εν Χριστώ;.....

Αφού ο Πελάγιος αναφέρει ότι ο Χριστός ξεκάθαρα είπε ἀμήν ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ λέει: ποιος είναι τόσο ασεβής ώστε να αρνηθεί την κοινή λύτρωση του γένους των ανθρώπων σε ένα νήπιο οποιασδήποτε ηλικίας; Μπορεί κανείς να αρνηθεί την δεύτερη γέννηση σε μια αιώνια και σίγουρη ζωή σε εκείνον που γεννήθηκε σε αυτήν την αβέβαιη;

12) Οι αιρετικοί υποστηρίζουν μια άποψη που δεν τόλμησε ο Πελάγιος.

Ποιος είναι τόσο ανενημέρωτος επάνω στα μαθήματα που μας διδάσκει το Ευαγγέλιο;

Ποιος άραγε είναι τόσο ασεβής;

Αν περίμενε ο Πελάγιος, θα άκουγε ποιος τον ξεπέρασε σε αίρεση. Μέχρι τότε μας λέει ότι, "δεν είχε ακούσει ούτε καν από ασεβή αιρετικό" να απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό !!

Όπως εάν περίμενε ο Αυγουστίνος θα άκουγε αυτό που δεν είχε ακούσει.

Όπως εάν περίμενε ο Κυπριανός που δεν έφερε κάτι νέο, θα άκουγε το νέο.

Οι "Αποστολικοί" αιρετικοί όμως δεν θα διστάσουν ακόμη και σε αυτούς να πλασάρουν τις διδασκαλίες τους ως παλαιές και...... Αποστολικές !

Ο Πελάγιος αν και είχε ταξιδέψει σε διάφορα μέρη όχι μόνο δεν ανέφερε προς υποστήριξη του κάποια Εκκλησία που δεν βάπτιζε νήπια, βλέπετε δεν υπήρχαν οι διάφοροι σημερινοί αιρετικοί για να του δώσουν υποστήριξη, όχι μόνο οι επίσκοποι οπαδοί του είχαν βαπτιστεί νήπια, ο Ιουλιανός που είδαμε ήταν η καλύτερη πένα του Πελαγιανισμού, μάλιστα είχε δίκιο για τον απόλυτο προορισμό του Αυγουστίνου, αλλά ο Πελάγιος αρνείται εντονότατα διότι καταλαβαίνει πως εάν φανεί ότι μιλάει κατά του κύρους του νηπιοβαπτισμού έστω και εις στο ελάχιστο, αυτό προστιθέμενο στην υπόλοιπη διδασκαλία του θα μετατρέψει την όλη θεωρία του σε μια τόσο εξωφρενική και εντελώς καινοφανή κακοδιδασκαλία για τα αυτιά όλων των τότε Χριστιανών ώστε θα καταδικαστεί άμεσα από όλους ενώ ταυτόχρονα θα έχει αφαιρέσει μονίμως οποιοδήποτε κύρος από τον ίδιο, άρα η δυνατότητα διάδοσης της αίρεσης του θα μειωθεί στο ελάχιστο.

Απλούστερα: οι Χριστιανοί θα τον περνούσαν για εντελώς ανισόρροπο.

Έτσι ο Πελάγιος έστειλε μια επιστολή στον πάπα Ιννοκέντιο Α' και μπορεί να φαίνεται σε αυτήν ότι αποδέχεται την ορθή πίστη όμως αυτά που έγραψε είναι αμφίσημα και ένα τέχνασμα ώστε να καλύψει την αίρεση του.

Ο ίδιος πατήρ, η ίδια τακτική.

Άραγε και σήμερα κάποιοι αιρετικοί δεν μοιράζουν σε φυλλάδια το "Πιστεύω" ή λένε ότι το δέχονται και έτσι προσπαθούν να παραπλανήσουν; Σαν την πορεία τους να φύγουν από μια αίρεση για να ιδρύσουν άλλη αίρεση, όμοια είναι και η πορεία της διδασκαλίας των αιρετικών, είναι αίρεση της αιρέσεως, Αποστατική Διαδοχή, πορεία μακριά του Θεού, ίδιος πατήρ, ίδια τακτική, ίδια αρχή (εξουσία και αξία), ίδιο τέλος. Πορεία μακριά του Θεού που έχει ήδη ξεκινήσει και δεν θα τελειώσει ποτέ, ούτε και στην άλλη ζωή. Συνεχιζόμενη όλο και οδηγεί μακρύτερα από Αυτόν. Πορεύεσθε ήδη και επ' άπειρον πορεύεσθε. Πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Και ενώ οι σημερινοί αιρετικοί λένε κατά του νηπιοβαπτισμού, ο ίδιος ο Πελάγιος, όπως και ο Τερτυλλιανός προ αυτών, δεν μπορούσαν να μιλήσουν κατά με το ισχυρό επιχείρημα της μη Αποστολικώς παραδεδομένης πρακτικής. Αυτοί ήταν 170 και 350 χρόνια μετά τον Χριστό και δεν ανέφεραν μη Αποστολικότητα, το αναφέρει όμως ο τάδε ή ο δείνα 2000 χρόνια μετά, κωμικό.

Μη αποστολικότητα θα έκανε τον Τερτυλλιανό να μπορέσει να πείσει για την αναβολή που πρότεινε, δεν θεωρούσε ότι ήταν άκυρος ο νηπιοβαπτισμός θα δούμε αναλυτικά την γνώμη του παρακάτω, αλλά ειδικά τον Πελάγιο θα τον έβγαζε από την δυσκολότατη θέση που είχε έρθει. Έτσι αφού αναγκάζονταν εκ των πραγμάτων να παραδεχτούν την Αποστολικότητα, οι Πελαγιανιστές εφηύραν διάφορες θεωρίες και παράλογες εξηγήσεις για τον νηπιοβαπτισμό, ως εκ τούτου όπως είδαμε δέχονται σκληρή κριτική από τον Αυγουστίνο. Όλες οι μαρτυρίες των πρώτων Χριστιανών μας λένε ότι ο νηπιοβαπτισμός είναι αποστολική παράδοση. Στα γραφόμενα των συγγραφέων δεν φαίνεται πουθενά ο νηπιοβαπτισμός να είναι μια μεταγενέστερη εφεύρεση και νεοτερισμός αλλά ότι ακολουθούσε την παράδοση της περιτομής όπου ο μεν προσήλυτος μάθαινε την πίστη και περιτεμνόταν το δε νεογέννητο που γεννιόταν από πιστούς γονείς περιτεμνόταν βρέφος. Ήταν δε αυτή πρακτική των Αποστόλων που παραδόθηκε στους πρώτους Χριστιανούς.

Οι αιρετικοί διδάσκαλοι φέρνουν διάφορα κομμάτια από τα συγγράμματα τα οποία δείχνουν τι έκαναν οι ενήλικες πιστοί ώστε με αυτά να παραπλανήσουν και λένε ότι αφού αυτά δεν μπορεί να τα κάνει παιδί άρα παιδιά δεν βαπτίζονταν.

Ομοιάζει το πράγμα με το εξής, ένας φέρνει σε κάποιον τα βιβλία του Πανεπιστημίου και με αυτά ανά χείρας του λέει ότι επειδή δεν μπορεί να τα καταλάβει ένα παιδάκι στην εκπαίδευση παίρνουν μέρος μόνο ενήλικες. Εμείς δεν πρέπει να εξετάσουμε εάν και πώς βαπτίζονταν οι ενήλικες αλλά το εάν βαπτίζονταν τα νήπια. Ας δούμε όμως αναλυτικότερα το τι έλεγαν οι πρώτοι συγγραφείς έως περίπου το 450 μΧ σχετικά με τον νηπιοβαπτισμό, σχετικά με την σχέση περιτομής και βαπτίσματος σχετικά περί προπατορικού αμαρτήματος ώστε να καταισχυνθούν οι θέσεις των αιρετικών.

Οι θέσεις των Χριστιανών συγγραφέων έως το 450μΧ

Ο Ερμάς στο έργο του Ποιμήν μας δίδει την μαρτυρία περί νηπιοβαπτισμού. Το έργο αποτελείται από μια σειρά αποκαλύψεων που έκαναν στο συγγραφέα δύο ουράνια όντα. Σε αυτό το έργο διαβάζουμε: Νῦν οὖν κύριε, περί τῶν ὀρέων μοι δήλωσον· διατί ἄλλαι καί ἄλλαι εἰσίν αἱ ἰδέαι και ποικίλαι; Ἄκουε, φησί· τά ὄρη ταῦτα τά δώδεκα φυλαί εἰσιν αἱ κατοικοῦσαι ὅλον τόν κόσμον ἐκηρύχθη οὖν εἰς ταύτας ὁ υἱός τοῦ θεοῦ διά τῶν ἀποστόλων. Διατί δέ ποικίλα καί ἄλλη καί ἄλλη ἰδέα ἐστί τά ὄρη, δήλωσόν μοι, κύριε. Ἄκουε, φησίν· αἱ δώδεκα φυλαί αὗται αἱ κατοικοῦσαι ὅλον τόν κόσμον δώδεκα ἔθνη εἰσί· ποικίλα δέ εἰσι τῇ φρονήσει καί τῷ νοΐ· οἷα οὖν εἶδες τά ὄρη ποικίλα, τοιαῦταί εἰσι καί τούτων αἱ ποικιλίαι τοῦ νοός τῶν ἐθνῶν καί ἡ φρόνησις. δηλώσω δέ σοι καί ἑνός ἑκάστο τήν πρᾶξιν. Πρῶτον, φημί, κύριε, τοῦτο δήλωσον, διατί οὕτω ποικίλα ὄντα τά ὄρη, εἰς τήν οἰκοδομήν ὅταν ἐτέθησαν οἱ λίθοι αὐτῶν, μιᾷ χρόᾳ ἐγένοντο λαμπροί, ὡς καί οἱ ἐκ τοῦ βυθοῦ ἀναβεβηκότες λίθοι; Ὅτι, φησί, πάντα τά ἔθνη τά ὑπό τόν οὐρανόν κατοικούντα, ἀκούσαντα καί πιστευσαντα ἐπί τῷ ὀνόματι ἐκλήθησαν τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, λαβόντες οὐν τήν σφραγῖδα μίαν φρόνησιν ἔσχον καί ἕνα νοῦν, καί μία πίστις αὐτῶν ἐγένετο καί μία ἀγάπη, καί τά πνεύματα τῶν παρθένων μετά τοῦ ὀνόματος ἐφόρεσαν· διά τοῦτο ἡ οἰκοδομή τοῦ πύργου μιᾷ χροᾳ ἐγένετο λαμπρά ὡς ὁ ἥλιος. Εδώ βλέπουμε ότι το όραμα αναφέρει όλα τα έθνη, δηλαδή όλοι οι άνθρωποι που κάθονται επί των ορέων έχουν λάβει την σφραγίδα, εννοεί το βάπτισμα, άρα το έλαβαν και τα νήπια που κάθονται στα δώδεκα όρη. Για αυτό έγιναν όλοι λαμπροί, μιᾷ χρόᾳ ἐγένοντο λαμπροί, και είχαν μια φρόνηση.

Το έλαβαν τα νήπια και για τον παρακάτω λόγο.

Διότι αλλού λέγει: Ἔτι μοι, φημί, κύριε, δήλωσον. Τί, φησίν, ἐπιζητεῖς; Διατί, φημί, κύριε, οἱ λίθοι ἐκ τοῦ πύργου ἐτέθησαν, πεφορηκότες τά πνεύματα ταῦτα; Ἀνάγκην, φησίν, εἶχον δι’ ὕδατος ἀναβῆναι, ἵνα ζωοποιηθῶσιν· οὐκ ἠδύνατο γάρ ἄλλως εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, εἰ μή τήν νέκρωσιν ἀπέθεντο τῆς ζωῆς αὐτῶν τῆς προτέρας ἔλαβον οὖν καί οὗτοι οἱ κεκοιμημένοι τήν σφραγῖδα τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ καί εἰσῆλθον εἰς τήν βασιλείαν τοῦ θεοῦ· πρίν γάρ, φησί, φορέσαι τόν ἄνθρωπον τό ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, νεκρός ἐστιν· ὅταν δέ λάβῃ τήν σφραγῖδα, ἀποτίθεται τήν νέκρωσιν καί ἀναλαμβάνει τήν ζωήν ἡ σφραγίς οὖν τό ὕδωρ ἐστίν. Εδώ αναφέρει την σφραγίδα του Υιού του Θεού, δηλαδή το βάπτισμα, και μας λέει ότι οὐκ ἠδύνατο γάρ ἄλλως εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ θεοῦ, γιατί όπως εξηγεί ο άνθρωπος χωρίς αυτό είναι νεκρός και μόλις βαπτιστεί ζει.

Είναι από τα λόγια του Ιησού ἀμήν ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.

Σε επόμενο κεφάλαιο διαβάζουμε, Ἐκ δέ τοῦ ὄρους τοῦ δωδεκάτου τοῦ λευκοῦ οἱ πιστεύσαντες τοιοῦτοί εἰσιν· ὡς νήπια βρέφη εἰσίν, οἷς οὐδεμία κακία ἀναβαίνει ἐπί τήν καρδίαν οὐδέ ἔγνωσαν, τί ἐστι πονηρία, ἀλλά πάντοτε ἐν νηπιότητι διέμειναν οἱ τοιοῦτοι οὖν ἀδιστάκτως κατοικήσουσιν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ θεοῦ, ὅτι ἐν οὐδενί πράγματι ἐμίαναν τάς ἐντολάς τοῦ θεοῦ, ἀλλά μετά νηπιότητος διέμειναν πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς αὐτῶν ἐν τῇ αὑτῇ φρονήσει ὅσοι οὖν διαμενεῖτε, φησί, καί ἔσεσθε ὡς τά βρέφη, κακίαν μή ἔχοντες, πάντων τῶν προειρημένων ἐνδοξότεροι ἔσεσθε. Πάντα γάρ τά βρέφη αὐτῷ / πάντα γάρ τά βρέφη ἔνδοξά ἐστι παρά τῷ θεῷ καί πρῶτα παρ΄ αὐτῷ. Τα βρέφη είναι αυτώ, δηλαδή του Θεού ή ένδοξα παρά των Θεώ, αλλά έχουν την ανάγκη βαπτίσματος.

Διότι όλοι οι επί των ορέων ήταν βαπτισμένοι.

Διότι ο άνθρωπος είναι νεκρός χωρίς βάπτισμα νεκρός ἐστιν· και νεκρός δεν μπορεί να εισέλθει στην Βασιλεία. Μόλις βαπτιστεί τότε ζει, πρίν γάρ, φησί, φορέσαι τόν ἄνθρωπον τό ὄνομα τοῦ υἱοῦ τοῦ θεοῦ, νεκρός ἐστιν· ὅταν δέ λάβῃ τήν σφραγῖδα, ἀποτίθεται τήν νέκρωσιν καί ἀναλαμβάνει τήν ζωήν. ἡ σφραγίς οὖν τό ὕδωρ ἐστίν δηλαδή, πριν φέρει ο άνθρωπος το όνομα του Υιού του Θεού είναι νεκρός, αλλά όταν λάβει την σφραγίδα απεκδύεται τον θάνατο και ενδύεται την ζωή.

Διότι ο αψευδής Κύριος λέγει, ἀμήν ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ή όπως το μεταφέρει ο Ερμάς, οὐκ ἠδύνατο γάρ ἄλλως εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ θεοῦ.

Ο Ιουστίνος ο μάρτυς (100-165μΧ) ήταν ένας από τους πρώτους Χριστιανούς απολογητές, έγινε Χριστιανός στην Έφεσο και αργότερα πήγε στην Ρώμη. Μαρτύρησε κατά τον διωγμό του Μάρκου Αυρηλίου. Στον Διάλογο προς Τρύφωνα σημειώνει: καί οὐχ ὡς ἐνδεᾶ αὐτόν τοῦ βαπτισθῆναι ἢ τοῦ ἐπελθόντος ἐν εἴδει περιστερᾶς πνεύματος οἴδαμεν αὐτόν ἐληλυθέναι ἐπί τόν ποταμόν, ὥσπερ οὐδέ τό γεννηθῆναι αὐτόν καί σταυρωθῆναι ὡς ἐνδεής τούτων ὑπέμεινεν, ἀλλ' ὑπέρ τοῦ γένους τοῦ τῶν ἀνθρώπων, ὃ ἀπό τοῦ Ἀδάμ ὑπό θάνατον καί πλάνην τήν τοῦ ὄφεως ἐπεπτώκει, παρά τήν ἰδίαν αἰτίαν ἑκάστου αὐτῶν πονηρευσαμένου. Εδώ βλέπουμε ξανά την διδασκαλία περί προπατορικού αμαρτήματος.

Ευκόλως εννοούμενο είναι ότι όταν μιλεί για γένος των ανθρώπων που έχει πέσει και υπόκειται στον θάνατο από την πλάνη του όφεως στον Αδάμ, ομιλεί περί προπατορικού αμαρτήματος του οποίου ενεργούν οι συνέπειες σε όλη την ανθρωπότητα από Αδάμ και που όπως λέγει είναι παρά τήν ἰδίαν αἰτίαν ἑκάστου. Το παρά έχει την έννοια παρεκτός, διάφορο, εκτός αυτού. Είναι ίδια έκφραση όπως όταν ομιλεί στο ίδιο έργο του για τον πειρασμό του Χριστού λέγοντας: ἐλέγξας ὅτι πονηρός ἐστι, παρά τήν γραφήν ἀξιῶν προσκυνεῖσθαι ὡς θεός ή όμοιο όταν αλλού στο ίδιο έργο λέει: καί μετά νόμου τοῦ ὑπ' αὐτοῦ κρίνεσθαι, ἐάν παρά τόν ὀρθόν λόγον πράττωσι·. Ο Ιουστίνος παρατηρεί για το βάπτισμα: Καί ἡμεῖς, οἱ διά τούτου προσχωρήσαντες τῷ θεῷ, οὐ ταύτην τήν κατά σάρκα παρελάβομεν περιτομήν, ἀλλά πνευματικήν, ἣν Ἑνώχ καί οἱ ὅμοιοι ἐφύλαξαν· ἡμεῖς δέ διά τοῦ βαπτίσματος αὐτήν, ἐπειδή ἁμαρτωλοί ἐγεγόνειμεν, διά τό ἔλεος τό παρά τοῦ θεοῦ ἐλάβομεν, καί πᾶσιν ἐφετόν ὁμοίως λαμβάνειν.

Εδώ έχουμε μια πρωϊμότατη αναφορά η οποία έχει την ίδια ερμηνεία για το βάπτισμα όσο αφορά την σχέση του με την περιτομή που αναφέρουμε και οι Ορθόδοξοι ώστε να υποστηρίξουμε τις θέσεις μας. Βλέπουμε και στον Ιουστίνο ακριβώς το ίδιο σκεπτικό που αναφέρουμε οι Ορθόδοξοι αλλά και που βλέπουμε στον απόστολο Παύλο όταν αυτός ομιλεί για περιτομή Χριστού. Μας λέει ο Ιουστίνος ότι και τώρα παραλάβαμε περιτομή, κάτι που ήταν σχεδόν αποκλειστικά για νήπια, αυτή είναι πνευματική και είναι στην θέση της σαρκικής περιτομής, ότι εξ αιτίας της πτώσεως γίναμε αμαρτωλοί, και καταλήγει ο πατήρ, καί πᾶσιν ἐφετόν ὁμοίως λαμβάνειν.

Το βάπτισμα το λαμβάνουν και τα νήπια μας λέει.

Διότι η σαρκική περιτομή γινόταν σχεδόν αποκλειστικά σε νήπια.

Διότι έχουμε όλο το γένος, νήπια και ενήλικες, να είναι λαβωμένο από την πτώση Αδάμ, ἐπειδή ἁμαρτωλοί ἐγεγόνειμεν, και αυτό είναι, παρά τήν ἰδίαν αἰτίαν ἑκάστου.

Διότι η λέξη πᾶσιν σημαίνει όλοι, ενήλικες και νήπια, καί πᾶσιν ἐφετόν ὁμοίως λαμβάνειν, και είναι δηλαδή αρεστό, επιθυμητό, να λάβουν όλοι το έλεος του Θεού, την πνευματική περιτομή και την απαλλαγή από την κατάσταση της πτώσεως.

Ξανά στην Πρώτη Απολογία του λέγει: και πολλοί τινές και πολλαί, εξηκοντούται και εβδομηκοντούται, οι εκ παίδων εμαθητεύσαν τω Χριστώ, άφθοροι διαμένουσι.

Ο Ιουστίνος εδώ γράφει μάλλον έχοντας ηλικία γύρω στα 70. Άρα πρέπει να έχει βαπτιστεί νήπιο ενώ παρατηρούμε την ίδια λέξη με το Ματθαίος 28:19 την λέξη μαθητεύσατε η οποία λαμβάνει ίδια ερμηνεία με των Ορθοδόξων. Δηλαδή οι μαθητές γίνονταν μέσω του βαπτίσματος και αργότερα προχωρούσαν μάθαιναν τα περί της πίστεώς και τις εντολές και διδάσκονταν να τηρούν τα λόγια του Κυρίου.

Ο Ειρηναίος Λουγδούνου (130-202μΧ) ήταν επίσκοπος στο Λούγδουνο, είναι η σημερινή Λυών της Γαλλίας. Είναι ένας από τους εκκλησιαστικούς πατέρες.

Αυτός περί του θέματος στο βιβλίο του Κατά Αιρέσεων, Adversus Haereses, λέγει, omnes enim venit per semetipsum salvare, omnes, inquam, qui per eum renascuntur in Deum, infantes, et parvulos, et pueros, et juvenes, et seniores. MPG 7,784.

Εδώ ο Ειρηναίος λέγει αναγεννώνται εν Θεώ νήπια, μικρά παιδιά, νέοι, γέροντες. Αυτό που λέει στην προηγούμενη πρόταση πριν από αυτήν είναι, ο Χριστός πέρασε από όλες τις ηλικίες, βρέφος, παιδί, νεαρός, άντρας και αγίασε όλες τις ηλικίες γιατί ήλθε να σώσει όλους, όλους εννοώ όλους αυτούς που από Αυτόν αναγεννιούνται εν Θεώ (qui per eum renascuntur in Deum) νεογέννητα, νήπια, παιδιά, νέοι, γέροντες (infantes, et parvulos, et pueros, et juvenes, et seniores). Ο Ειρηναίος με το renascuntur in Deum, αναγεννώνται εν Θεω, εννοεί το βάπτισμα. Το βάπτισμα δηλωνόταν και με την λέξη αναγέννηση, αυτό το βλέπουμε στους πρώτους Χριστιανούς συγγραφείς αλλά και ο ίδιος ο Ειρηναίος με την λέξη αναγέννηση δηλώνει το βάπτισμα. Αναφέρει στο ίδιο βιβλίο: Εις εξάρνησιν του βαπτίσματος της εις Θεόν αναγεννήσεως και πάσης της πίστεως απόθεσιν, υποβέβληται το είδος τούτο υπό του Σατανά. Δηλαδή, αυτοί οι αιρετικοί, έχουν σταλεί από τον Σατανά για να αρνηθούν το βάπτισμα την αναγέννηση εις Θεόν και για να καταστρέψουν όλη την πίστη. MPG 7,657 Και αλλού σημειώνει: Και πάλι, όταν έδωσε εντολή στους μαθητές να αναγεννούν είπε σε αυτούς πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος"MPG 7,929 Μεταφράζει ο Ειρηναίος όπως και ο Ιουστίνος την λέξη βάπτισμα σε αναγέννηση. Και γαρ ο Χριστός είπεν· αν μη αναγεννηθήτε, ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών. Ο Ιουστίνος στην Α' Απολογία βλέπουμε ότι μεταφράζει το ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος σε αν μη αναγεννηθήτε. Την άποψη ότι οι αιρετικοί είναι υπό του Σατάν και αντίχριστοι το βλέπουμε και σε άλλους συγγραφείς όπως ο Κυπριανός ή ο Ιερώνυμος.

Εις εξάρνησιν του βαπτίσματος της εις Θεόν αναγεννήσεως και πάσης της πίστεως απόθεσιν, υποβέβληται το είδος τούτο υπό του Σατανά. Οι αιρετικοί μας λέει είναι σατανοκίνητοι, είναι πρόδρομοι του Αντιχρίστου και οι συγκεκριμένοι ήρθαν για να αρνηθούν το βάπτισμα το οποίο είναι η εις Θεον αναγέννηση.

Βλέπουμε καθαρά ότι ο Ειρηναίος ανάμεσα σε αυτούς που αναγεννώνται, δηλαδή βαπτίζονται, περιλαμβάνει και βρέφη.

Ο Κλήμης Αλεξανδρείας (150-215μΧ) μεγάλος εκκλησιαστικός Πατέρας και αποτελεσματικός πολέμιος του Γνωστικισμού. Υπήρξε δάσκαλος του Ωριγένη.

Στην επιστολή του Προς Κορίνθιους σημειώνει, ἔτι δέ καί περί Ἰώβ οὕτως γέγραπται· Ἰώβ δέ ἦν δίκαιος καί ἄμεμπτος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπό παντός κακοῦ ἀλλ’ αὐτός ἑαυτοῦ κατηγορεῖ λέγων· Οὐδείς καθαρός ἀπό ῥύπου, οὐδ’ ἂν μιᾶς ἡμέρας ἡ ζωή αὐτοῦ.

Και αργότερα λέγει: ἀναλογισώμεθα οὖν, ἀδελφοί, ἐκ ποίας ὕλης ἐγενήθημεν, ποῖου τάφου καί σκότους ὁ πλάσας ἡμᾶς καί δημιουργήσας εἰσήγαγεν εἰς τόν κόσμον, αὐτοῦ, προετοιμάσας τάς εὐεργεσίας αὐτοῦ, πρίν ἡμᾶς γεννηθῆναι.

Εδώ λέει να αναλογιστούμε από ποιον τάφο και σκοτάδι μας έβγαλε ο πλάστης Χριστός πηγαίνοντάς μας στον δικό του κόσμο. Βλέπουμε ξανά το σκεπτικό του ότι κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, ούτε και τα νήπια.

Στο έργο του Παιδαγωγός δίδοντας οδηγίες στους Χριστιανούς για την ενδυμασία και τα διακοσμητικά που φορούσαν τους λέγει για τα δαχτυλίδια τους. Είχαν επάνω τις σφραγίδες του κάθε ενός και συμβουλεύει ότι δεν πρέπει να τα φορούν στο ίδιο δάκτυλο με τις γυναίκες, οι δε παραστάσεις που πρέπει να έχουν οι σφραγίδες τους είναι οι Χριστιανικές παραστάσεις. Συμβουλεύει: περιστέρι ή ψάρι ή ένα καράβι ή μια άρπα όπως ο Πολυκράτης χρησιμοποιεί ή μια άγκυρα όπως ο Σέλευκος επέλεξε.

Και συνεχίζοντας λέγει και κάτι πολύ ενδιαφέρον. Αναφέρει, ώστε εάν από εσάς ψαρεύει κάποιος, να σκέφτεται τον απόστολο και τα μικρά παιδιά που έβγαιναν έξω από το νερό.

Τα λόγια του είναι, Αι δε σφραγίδες ημίν ἔστων (ας είναι) πελειάς, (περιστέρι) ἢ ἰχθύς, ἢ ναύς (πλοίο) ουρανοδρομούσα (που ταξιδεύει στους ουρανούς), ἢ λύρα μουσική, η κέχρηται (που χρησιμοποιεί ο) Πολυκράτης, ἢ άγκυρα ναυτική, ην Σέλευκος ενεχαράττετο (χάραζε/σκάλιζε) τη γλυφή (με τη σμίλη) κἄν ἁλιεύων τις η, Αποστόλου μεμνήσεται, και των εξ ὕδατος ανασπωμένων παιδίων. Παιδίον δεν είναι ο νεαρός αλλά το πολύ μικρό παιδάκι ή το νήπιο, καί προσέφεραν αὐτῷ παιδία, ο νεογέννητος Ιησούς παιδίον, καί ἐλθόντες εἰς τήν οἰκίαν εἶδον τό παιδίον μετά Μαρίας τῆς μητρός αὐτοῦ. Ο Κλήμης λέγει να θυμούνται τον Απόστολο και τα πολύ μικρά παιδάκια ή νήπια που σήκωνε έξω από το νερό. Αυτό δηλώνει καθαρά την Αποστολική παράδοση αλλά και την ύπαρξη της πρακτικής του νηπιοβαπτισμού στην εποχή που ζούσε.

Ο Τερτυλλιανός (150-220μΧ) ήταν ένας πολυγραφότατος συγγραφέας. Αρχικώς Χριστιανός που υπερασπίστηκε την πίστη αλλά δυστυχώς αργότερα έγινε υποστηρικτής της αιρέσεως του Μοντανού, ενός ψευτοπροφήτη και εκστατικού, κάτι παρόμοιο με τους σημερινούς Πεντηκοστιανούς. Ο Μοντανός αντί για ψευτοπροφητείες με Αρπαγή και τέλος του κόσμου όπως οι Πεντηκοστιανοί, έλεγε ψευτοπροφητείες περί καθόδου της Νέας Ιερουσαλήμ και τέλος του κόσμου. Για τον Τερτυλλιανό είναι κατάλληλο να δούμε κάπως αναλυτικότερα την θέση του λόγω του ότι μερικοί αιρετικοί νομίζουν ότι τους προσφέρει υποστήριξη. Αυτοί αναφέρουν ένα ερώτημα του: Quid festinat innocens aetas ad remissionem peccatorum? Γιατί η αθώα ηλικία τρέχει εις την άφεση των αμαρτιών ;

Όλη η πρόταση λέει, είναι αλήθεια ότι ο Κύριος είπε ἄφετε τά παιδία καί μή κωλύετε αὐτά ἐλθεῖν πρός με. Ας έλθουν όταν μεγαλώσουν όταν μαθαίνουν, όταν καταλάβουν σε τι έρχονται, ας γίνουν Χριστιανοί όταν είναι σε θέση να καταλαβαίνουν τον Χριστό, γιατί η αθώα ηλικία τρέχει εις την άφεση των αμαρτιών;

Από αυτό πληροφορούμαστε ότι ο νηπιοβαπτισμός στην εποχή του ήταν συνήθης πρακτική της Εκκλησίας. Τα λόγια του μας δείχνουν οτι η πρακτική ήταν να βαπτίζονται τα νήπια και οχι να μένουν αβάπτιστα και ο ίδιος έχει μια γνώμη, μια συμβουλή, αναβολής. Έχει μια ιδέα δική του περί αναβολής του βαπτίσματος όχι μόνο στα παιδιά αλλά και στους ενήλικες. Ειναι σημαντικό να ξέρουμε ότι η αναβολή που προτείνει στα παιδιά εντάσσεται σε ένα δικό του σκεπτικό περί γενικότερης αναβολής του βαπτίσματος από τους Χριστιανούς και δεν αφορά αποκλειστικά τα νήπια αλλά όλες τις ηλικίες.

Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι πουθενά στα γραφόμενά του δεν αναφερει αυτόν ως νεοτερισμό, ούτε κάνει κάποια νύξη για μη Αποστολική πρακτική, ούτε τον θεωρεί άκυρο, ούτε συνιστά απαγόρευση του βαπτίσματος στα νήπια για δογματικούς λόγους. Είναι πασιφανές ότι εφόσον ο ίδιος έχει συμβουλή αναβολής και εάν το φαινόμενο είχε αρχίσει τότε ή λίγο πριν, τα πρώτα επιχειρήματα του θα ήταν ο νεοτερισμός και η μη Αποστολικότητα του νηπιοβαπτισμού, δηλαδή επιχειρήματα όμοια με αυτά των αιρετικών. Δυστυχώς για τους αιρετικούς ενώ αυτά τα επιχειρήματα παρουσιάζονται ως πρώτα από εκείνους, απουσιάζουν παντελώς από τον Τερτυλλιανό που φέρνουν ως σύμμαχο. Ισχυρότατα επιχειρήματα που θα έπειθαν για την αναβολή που προτείνει καθώς θα έκαναν τον νηπιοβαπτισμό αιρετική πρακτική απουσιάζουν παντελώς.

Επιπλέον δεν ομιλεί πουθενά για άκυρο του νηπιοβαπτισμού και παρατηρήστε ότι με τον τρόπο που προτείνει την αναβολή τον αποδέχεται ως έγκυρο.

Η σκέψη του για αναβολή προφανώς εδράζεται, αφενός στο γεγονός της αφέσεως αμαρτιών και αναγεννήσεως που προσφέρει το βάπτισμα, και αφετέρου στην ιδέα που εδώ υποβόσκει ότι οι βαριές αμαρτίες δεν συγχωρούνται μετά το βάπτισμα.

Ο Τερτυλλιανός χωρίζει τις αμαρτίες σε τρεις κατηγορίες, η πρώτη κατηγορία αφορά βαριά αμαρτήματα. Αργότερα ως Μοντανιστής θα γράψει για αυτά τα αμαρτήματα ότι δεν μπορούν ή είναι σχεδόν αδύνατο να συγχωρηθούν.

Ειδωλολατρία, βλασφημία, φόνος, μοιχεία, απάτη, ψευδορκία, παραφύση καταστάσεις.

Πολλοί ηλικιωμένοι Χριστιανοί που ζούσαν το 200μΧ θα είχαν προλάβει όταν ήταν νέοι να μιλήσουν με αυτόπτες των Αποστόλων. Ο Ιωάννης πέθανε στο τέλος της δεκαετίας του 90μΧ ίσως και αργότερα. Τι πιο λογικό να έλεγε στους Χριστιανούς ότι έφυγαν από την διδασκαλία των Αποστόλων; Ο Τερτυλλιανός ήταν λάβρος εναντίων των αιρετικών, φτάνει να τους αποκαλεί αντιχρίστους. Τους αποκαλεί αντιχρίστους και γενικώς, δηλαδή ως αιρετικούς, αλλά και ειδικώς, αποκαλεί έτσι τον Μαρκίωνα, sed quomodo funditus evertetur antichristus, τον αποκαλεί εκτός απο Αντίχριστο και αποστάτη επειδή αποστάτησε απο την διδασκαλία και δεν θα παρέλειπε πότε να αναφέρει κάτι τόσο σοβαρό όπως ότι ο νηπιοβαπτισμός είναι μια μεγάλη παρέκκλιση από την διδασκαλία των Αποστόλων. Hanc quoque nondum exemplariis suffectam fraude tunc fratris, τότε αδελφός, dehinc apostatati, μετά αποστάτης, ο Μαρκίωνας εννοεί. Η ρητορική του όπως είναι φανερό και είναι ήπια αλλά και αποσκοπεί στην αλλαγή πρακτικής της Εκκλησίας και όχι κάποιων αιρετικών. Ο Τερτυλλιανός δέχεται τον νηπιοβαπτισμό ως έγκυρο και λέει για τα νήπια, σταματήστε την πρακτική, φέρτε τα για βάπτισμα όταν μεγαλώσουν γιατί μπορεί να πεθάνουν οι ανάδοχοι και τους λοιπούς παράδοξους λόγους που αναφέρει.

Επειδή όμως ο νηπιοβαπτισμός ήταν πρακτική των Αποστόλων δεν μπορεί να επιχειρηματολογήσει και να υποστηρίξει την άποψή του έχοντας για όπλο την αλλαγή της διδαχής των Αποστόλων, όπως δεν μπορούσε αργότερα να κάνει λόγο για αλλαγή διδαχής των αποστόλων ο Πελάγιος, ο Κελέστιος, ο Ιουλιανός.

Προσθέστε και την πρωιμότατη αναφορά σε ανάδοχους ως κάτι σύνηθες και αυτό μας δείχνει ότι ο νηπιοβαπτισμός είχε ιστορική συνέχεια από τους Αποστόλους και άρα ισχυρότατη βάση. Έτσι δεν είναι καθόλου παράξενο το γεγονός ότι δεν είχε καμία επιρροή, ούτε κάποιος υιοθέτησε τα λεγόμενά του ώστε να δούμε να εγείρεται θέμα ή να αλλάξει η πρακτική του νηπιοβαπτισμού, ούτε καν ο "μαθητής" του Κυπριανός Καρθαγένης δεν αποδέχθηκε την γνώμη του. Το μαθητής κάνει αναφορά στο ότι ο Κυπριανός τον αποκαλούσε δάσκαλο. Για τα νήπια ένας λόγος αναβολής που αναφέρει έχει σχέση με τους αναδόχους ότι δηλαδή ο ανάδοχος ίσως πεθάνει και δεν μπορέσει να πραγματοποιήσει την υπόσχεση του να κάνει έναν νέο Χριστιανό.

Παρατηρούμε ότι αναφέρει αναδόχους για τους βαπτιζόμενους.

itaque pro cuiusque personae condicione ac dispositione, etiam aetate, cunctatio baptismi utilior est,(η αναβολή του βαπτίσματος ειναι πιο προτιμητέα) praecipue tamen circa parvulos. Quid enim necesse, (ποια ανάγκη υπάρχει) si non tam necesse est, (εάν αυτό δεν είναι απαραίτητο) sponsores (ανάδοχοι) etiam periculo ingeri, qui et ipsi per mortalitatem destituere promissiones suas possunt et proventu malae indolis falli?

Δηλαδή: άρα συνάγεται ότι η αναβολή του βαπτίσματος ειναι προτιμητέα ανάλογα με του κάθε ατόμου τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά, ακόμη και την ηλικία και ειδικά όταν αφορά μικρά. Γιατί ποια ανάγκη υπάρχει για βάπτιση νηπίων, αν αυτό δεν είναι απαραίτητο, ακόμη και οι ανάδοχοι, να χαθούν, να θέσουν σε κίνδυνο την σωτηρία τους, επειδή ίσως πεθάνουν και έτσι δεν τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και λοιπά.

Εννοεί λόγω θανάτου τους να μην τηρήσουν την υπόσχεση που έδωσαν να διδάξουν στον νέο Χριστιανό την πίστη. Εδώ ταυτόχρονα με την αναφορά σε αναδόχους ως συνήθης πρακτική, παρατηρούμε ότι έχουμε και αποδοχή του νηπιοβαπτισμού ως έγκυρου.

Για να ειναι κάτι πιο προτιμητέο πρέπει και το υποτίθεται μη προτιμητέο να έχει ισχύ.

Αυτός ειναι ο λόγος ο οποίος οι ανάδοχοι εαν πεθάνουν δήθεν θα χάσουν την σωτηρία τους. Το μυστήριο είναι έγκυρο, αυτοί πέθαναν και δεν δίδαξαν την πίστη όπως υποσχέθηκαν και χάθηκαν. Για αυτό και ο Πελάγιος αν και ήταν χρονικά σχετικά κοντά με τον Τερτυλλιανό είπε ότι δεν είχε ακούσει από κανένα "ούτε καν από ασεβή αιρετικό" να απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό, αφού ο Τερτυλλιανός ούτε απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό, ούτε τον θεωρεί άκυρο.

Υποστηρίζει ο Τερτυλλιανός όπως είδαμε την αναβολή του βαπτίσματος όχι μόνο για τα νήπια αλλά για διάφορες ομάδες Χριστιανών όπως οι άγαμοι, που σύμφωνα με αυτόν, donec aut nubant aut continentiae corroborentur, που σημαίνει, πρέπει να βαπτίζονται όταν παντρευτούν ή όταν αποκτήσουν εγκράτεια, αυτό το λέει στην μεθεπόμενη πρόταση από τα νήπια. Άξια προσοχής είναι τα εξής. Ενώ αναφέρει τα λόγια του Κυρίου "αφήστε τα παιδιά να έρθουν" συνεχίζει αμέσως λέγοντας "ας έλθουν όταν μεγαλώσουν". Οι απόστολοι όμως στο περιστατικό τα απέτρεπαν και ο Χριστός τα προσκάλεσε ενώ όπως είδαμε και πριν τώρα ο κατεξοχήν τρόπος που πάμε στον Χριστό είναι με τα μυστήρια. Εξάλλου ο ίδιος αναφέρει το Ιωαν. 3:5 και λέγει για το απαραίτητο του βαπτίσματος. Έχει μεν ένα σκεπτικό αναβολής του βαπτίσματος για τα νήπια και για όλους αλλά από την άλλη λέγει, si non tam necesse est, δηλαδή, εάν αυτό δεν είναι απαραίτητο, απαραίτητο προφανώς από κίνδυνο θανάτου, αν υπάρχει κίνδυνος τότε τα νήπια να βαπτίζονται. Λέει, si qui pondus intellegant baptismi magis timebunt consecutionem quam dilationem, fides integra secura est de salute. Δηλαδή, εάν ήξερε κάποιος το βάρος του βαπτίσματος θα φοβόταν περισσότερο αυτό παρά την αναβολή του, μια άμεμπτη πίστη δεν έχει αμφιβολία για την σωτηρία. Εδώ βλέπουμε καθαρά ότι δεν μιλάει κατά του νηπιοβαπτισμού, τα νήπια έπεσαν και αυτά θύμα της παράλογης αναβολής που προτείνει προς όλους.

Με αυτό παραπάνω που είπε περί άμεμπτης πίστης δεν εννοεί ότι μόνη η πίστη σώζει, όσοι προσπαθούν να πουν οτι ο Τερτυλλιανός θεωρεί το βάπτισμα μη απαραίτητο και ότι δεν εξαρτάται η σωτηρία από αυτό, απλά αναμασούν αυτό που τους πλάσαρε ο κάθε Χριστοκάπηλος ψευδοδιδάσκαλος. Το βάπτισμα είναι απαραίτητο κατά τον Τερτυλλιανό όπως σε λίγο θα δούμε, ίσως έχει και εδώ άλλη μια παράξενη ιδέα. Ίσως σκέφτεται ότι έχοντας πίστη ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις πριν βαπτιστείς.

Πότε άραγε όμως είναι κάποιος ασφαλής από την μια ή άλλη αμαρτία ώστε να βαπτιστεί ;

Εάν το βάπτισμα γινόταν όταν το παιδί ή ο ανάδοχος είχε συμβόλαιο με την ζωή ή ο άνδρας με την αγνότητα ή όταν όλοι οι κίνδυνοι εξαλείφονταν, τότε δεν θα γινόταν ποτέ. Ακολουθώντας τον Τερτυλλιανό θα υπάρχουν για διάφορους λόγους περιπτώσεις χρόνιας αναβολής του βαπτίσματος. Όπως επι παραδείγματι από νήπιο, σε παιδί, σε έφηβο, σε έφηβο που έμαθε, σε άντρα, σε άντρα που παντρεύτηκε, σε άντρα που έχει αποκτήσει εγκράτεια και άρα ενδεχομένως ακόμη μεγαλύτερο σε ηλικία από αυτόν που παντρεύτηκε, σκεπτικό που θα φέρει τον Χριστιανό να βαπτιστεί αρκετές φορές μεγάλος σε ηλικία και άρα να έχει κίνδυνο απωλείας, αφού αφενός ο Τερτυλλιανός συμβουλεύει εάν είναι ανάγκη να βαπτίζονται τα νήπια και αφετέρου σε άλλο σημείο στο Περί Βαπτίσματος, κεφ 13, όταν αναφέρει το βάπτισμα ως ένδυμα της πίστεως λέγει: Nisi quis renatus fuerit ex aqua et spiritu sancto non introibit in regno caelorum obstrinxit fidem ad baptismi necessitatem. Regno caelorum σημαίνει βασιλεία των ουρανών, λέγει εκ μνήμης το: nisi quis renatus fuerit ex aqua et Spiritu non potest introire in regnum Dei / ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, obstrinxit fidem, έδεσε την πίστη / έτσι η πίστη τέθηκε, ad baptismi necessitatem, υπό την αναγκαιότητα του βαπτίσματος. Αφού λοιπόν η πίστη δεν αρκεί πια και χωρις βάπτισμα ου δύναται τις εισελθείν εις την Βασιλεία των Ουρανών, δεν θα έπρεπε να ρωτάει, quid festinat innocens aetas ad remissionem peccatorum? γιατί η αθώα ηλικία προσέρχεται στην άφεση αμαρτιών; αλλά το ακριβώς αντίθετο, με οποιαδήποτε έννοια και αν εκληφθεί το "αθώα ηλικία". Αν και η χρονολόγηση των βιβλίων του Τερτυλλιανού δεν μπορεί να γίνει με απόλυτη ακρίβεια, το De Baptismo είναι από τα πρώτα βιβλία του και προ της προσχώρησης στον Μοντανισμό. Είναι όμως φανερό ότι είτε υποβόσκουν ιδέες όμοιες με του Μοντανού είτε το πιθανότερο υπάρχει επηρεασμός από αυτές.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο έργο του De Anima, Περί Ψυχής, το οποίο είναι μεταγενέστερο και Μοντανιστικής περιόδου, στο τέλος κεφαλαίου 39 και αρχή 40, μιλάει για το βάπτισμα ως απολύτως απαραίτητο για την σωτηρία.

Είναι περιττό να δούμε περαιτέρω σκέψεις για τις θέσεις του Τερτυλλιανού περί νηπιοβαπτισμού αλλά ας προσέξουμε ότι μας πληροφορεί για τον νηπιοβαπτισμό ως συνήθης πρακτική στην εποχή του και ότι ούτε τον καταδικάζει ούτε λέγει για νεοτερισμό. Επιπλέον μας δίδει τις πληροφορίες για αναδόχους στην πρώτη Εκκλησία αλλά και για έλαιο χρίσματος μετά το βάπτισμα. Exinde egressi de lavacro perungimur beriedicta unctione de pristina disciplina qua ungui oleo de cornu in sacerdotium solebant, δηλαδή, μετά από αυτό βγαίνουμε από το λουτρό του βαπτίσματος και χριόμαστε με το άγιο έλαιο. De Baptismo 7. Έως τώρα είδαμε την πρακτική της Εκκλησίας και την γνώμη του Τερτυλλιανου που διαφέρει. Ώρα να δούμε τις πρακτικές της Εκκλησίας άλλα και την γνώμη του Τερτυλλιανου που αυτήν την φορά ταυτίζονται. Ας δούμε τι λέει στο De Praescriptione Haereticorum: ας μας φέρουν τα αρχεία της Εκκλησίας τους, ας ανοίξουν τους καταλόγους με τις διαδοχές των Επισκόπων τους στα οποία να φαίνεται ότι ο πρώτος Επίσκοπος τους είναι χειροτονημένος και έχει προκάτοχο κάποιον από τους Αποστόλους ή έναν από τους αποστολικούς συνεχιστές ο οποίος έχει συνεχίσει σταθερά και ποτέ δεν εγκατέλειψε τους Αποστόλους. Γιατί αυτός είναι ο τρόπος που οι Αποστολικές Εκκλησίες μεταφέρουν τα μητρώα τους, όπως η Εκκλησία της Σμύρνης που αναφερει ότι ο Πολύκαρπος τέθηκε εκεί από τον Ιωάννη, όπως η Εκκλησία της Ρώμης που έχει τον Κλήμη να έχει χειροτονηθεί από τον Πέτρο. Ακριβώς με αυτόν τον τρόπο και οι άλλες Εκκλησίες εκθέτουν, ως έχοντα διοριστεί στην Επισκοπική θέση από τους Αποστόλους, αυτόν που θεωρούν ως μεταδότη της Αποστολικής διαδοχής.

Η Εκκλησία αυτό κάνει, έχει συνέχεια αποδεδειγμένη, η Ορθοδοξία έχει Αποστολική συνέχεια, ενώ οι αιρετικοί δεν έχουν ουδεμία Αποστολική διαδοχή και έχουν το θράσος να θέλουν να λέγονται και Αποστολικοί. Ο Σατανάς είναι διαβολέας, ενώ αυτός είναι ο ένοχος για κάτι, κατηγορεί ότι άλλοι το έκαναν. Ο αιρετικός είτε χώρισε εαυτόν από κάποια άλλη αιρετική ομάδα και έφτιαξε την δική του και έχει και το θράσος να λέγει ότι ο Θεός τον φώτισε να το κάνει και ότι κατέχει την αλήθεια, είτε απλά πήρε μια μέρα την Γραφή στο χέρι ως διακοσμητικό για να αποκτήσει κύρος και άρχισε να μας πλασάρει την δική του αλήθεια, διαγράφοντας και ο ένας και ο άλλος Χριστό και Εκκλησία.

Διδάσκει ο αιρετικός, άκουσον! ότι η Εκκλησία αποστάτησε, ενώ στην πραγματικότητα αποστάτησε αυτός από τον προηγούμενο και αυτός από τον προηγούμενο και αυτός από τον προηγούμενο και άρα οι αιρετικοί έχουν όχι την Αποστολική αλλά την Αποστατική Διαδοχή. Ο Διάβολος συκοφαντεί όπως παλαιά λέγοντας και τώρα ότι ο Θεός λέει ψέμματα όταν είπε ότι θα οδηγεί την Εκκλησία και έχει εφεύρει το ψέμα της αποστασίας της Εκκλησίας ώστε να κοιμίσει την συνείδηση των αιρετικών.

Και πριν στο ίδιο βιβλίο, De Praescriptione Haereticorum, έχει πει το εξής ο Τερτυλλιανός, ότι οι αιρετικοί δεν πρέπει να αφήνονται να συζητούν από την Γραφή γιατί η Γραφή δεν τους ανήκει. Λέει ότι οι αιρετικοί φέρνουν τις γραφές και με αυτήν τους την αυθάδεια επηρεάζουν μερικούς και εμείς εναντιωνόμαστε σε αυτούς να χρησιμοποιούν την Γραφή.

Παρατηρήστε ότι και σήμερα ενώ οι αιρετικοί επί παραδείγματι δεν δέχονται ειδική ιεροσύνη, έχουν ανά χείρας την Γραφή που Αρχιερείς συνέταξαν τον κανόνα των βιβλίων της. Ενδιαφέρον στο θέμα της τελετής του βαπτίσματος που γινόταν στην πρώτη Εκκλησία παρουσιάζει το κεφάλαιο 3 του De Corona Militis. Λέει εκεί ο Τερτυλλιανός: για να αρχίσουμε με το βάπτισμα, όταν είμαστε έτοιμοι να μπούμε στο νερό, λίγο πριν, έχουμε καταθέσει στην Εκκλησία κάτω από τα χέρια του Επισκόπου ότι αποκηρύσσουμε τον Σατανά και όλη την πομπή των αγγέλων του. Μετά καταδυόμαστε τρεις φορές και λέμε το πιστεύω μας, (κάτι παραπάνω από αυτό που διέταξε ο Κύριος λέει και εννοεί το Ματθ. 28,19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος) και μετά γευόμαστε μείγμα από μέλι και γάλα. Προφανώς από τα:

Ψαλμ. 18,11 ἐπιθυμητά (τα λόγια Κυρίου) ὑπέρ χρυσίον καί λίθον τίμιον πολύν καί γλυκύτερα ὑπέρ μέλι καί κηρίον.

Ψαλμ. 118,103 ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τά λόγιά σου, ὑπέρ μέλι τῷ στόματί μου,

A' Πετρ. 2,2 ὡς ἀρτιγέννητα βρέφη τό λογικόν ἄδολον γάλα ἐπιποθήσατε, ἵνα ἐν αὐτῷ αὐξηθῆτε εἰς σωτηρίαν.

Ως γνωστόν στο Ορθόδοξο βάπτισμα έχουμε τα λόγια, "Αποτάσση τω Σατανά; Και πάσι τοις έργοις αυτού; Και πάση τη λατρεία αυτού; Και πάση τη πομπή αυτού;" Έχουμε και την τριπλή κατάδυση. Και βλέπουμε καθαρά ότι οι ενήλικες αποκύρησσαν τον Σατανά και έλεγαν το πιστεύω και αυτό δεν απαγορεύει να έχουμε και βάπτιση νηπίων επειδή αυτά δεν μπορούν να μιλήσουν και να πούν τα ίδια. Και λίγο παρακάτω στο ίδιο κεφάλαιο, το τρίτο, λέει ο Τερτυλλιανός, όταν βγαίνουμε έξω ή μπαίνουμε μέσα, όταν βάζουμε τα παπούτσια, στο μπάνιο, στο τραπέζι, όταν ξαπλώνουμε, όταν καθόμαστε, κάνουμε στο μέτωπο μας το σημείο, εννοεί του Σταυρού. Προφανώς από το, Εἴτε οὖν ἐσθίετε εἴτε πίνετε εἴτε τι ποιεῖτε, πάντα εἰς δόξαν Θεοῦ ποιεῖτε. Α'Κορ.10,30

Αυτά όλα που παρατηρήσαμε, δηλαδή το έλαιο του χρίσματος, η τριπλή κατάδυση, η απόταξη του Σατανά, το σημείο του Σταυρού, η αποδεδειγμένη Αποστολική διαδοχή, βεβαιούν ότι οι Ορθόδοξοι είμαστε οι Αποστολικοί.

Ένα παράδειγμα του χτες που πρέπει να γίνει ένα δίδαγμα του σήμερα ο Τερτυλλιανός. Και σήμερα ενώ έχουμε τους πραγματικούς προφήτες, τον γέροντα Παΐσιο, τον γέροντα Πορφύριο, τον γέροντα Ιάκωβο και άλλους των οποίων οι άνωθεν δωρεές είναι δείκτες της αληθείας, παρά λοιπόν αυτούς τους οδοδείκτες, αδελφοί μας παρασύρθηκαν και πήγαν στους ψευτοπροφήτες εκστατικούς και συνεχιστές του Μοντανού.

Τα γραφόμενα του Τερτυλλιανού σε συνδυασμό με την απουσία οποιασδήποτε αναφοράς για νεοτερισμό αποδομούν τα επιχειρήματα των αιρετικών και μας δείχνουν ότι ανάδοχοι και νηπιοβαπτισμός ήταν ήδη μια συνήθης πρακτική σε χρόνια πολύ κοντά στους Αποστόλους. Αντιθέτως από αυτό που νομίζουν ότι θα καταφέρουν οι αιρετικοί με τον Τερτυλλιανό αυτός με τις αναφορές του δίδει ένα ισχυρό χτύπημα στις δοξασίες τους.

Ο Ωριγένης Αδαμάντιος (185-251μΧ) όπως είναι το όνομα του ήταν μια σημαντικότατη μορφή των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Αυτός στην Ομιλία στο κατά Λουκά γράφει, parvuli baptizantur in remissionem peccatorum. MPG 13,1835. Δηλαδή, τα βρέφη βαπτίζονται προς άφεση αμαρτιών. Εδώ φαίνεται καθαρά ότι ο νηπιοβαπτισμός ήταν συνήθης πρακτική και απλά ο Ωριγένης δίδει την δική του εξήγηση γιατί βαπτίζονται τα νήπια. Επόμενα από αυτόν το στίχο αναφέρει ότι: κανείς δεν είναι ελεύθερος από αμαρτία έστω και εάν είναι μια ημέρα η ζωή του επί της Γης και για αυτό το μυστήριο του βαπτίσματος (baptismi sacramentum λέγει) μας καθαρίζει και για αυτόν τον λόγο βαπτίζονται και τα νήπια. Μας δίνει δε ο Ωριγένης στα σχόλια του στην Προς Ρωμαίους και την πληροφορία ότι ο νηπιοβαπτισμός ήταν πρακτική παραδεδομένη στην Εκκλησία από τους Αποστόλους. Pro hoc et ecclesia ab apostolic traditionem suscepit etiam parvulis baptismus dare. MPG 14,1047. Δηλαδή, για αυτό και η Εκκλησία έχει αποστολική παράδοση να βαπτίζει ακόμη και μωρά.

Σε αυτά τα λόγια ο Ωριγένης αναφέρει το εξής: Για αυτήν την αμαρτία ο Δαυίδ είπε ότι αναφέραμε και πριν, ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου, γιατί δεν υπάρχει καμιά συγκεκριμένη αμαρτία που έχει καταγραφεί ότι έκανε η μητέρα του, για αυτό τον λόγο και η Εκκλησία έχει Αποστολική παράδοση να βαπτίζει ακόμη και μωρά.

Να σημειωθεί ότι όταν ο Ωριγένης μας μιλάει για την πρακτική της Εκκλησίας και τον νηπιοβαπτισμό ως Αποστολικώς παραδεδομένο στην Εκκλησία είναι απολύτως έγκυρος και δεν μας λέει την γνώμη του σε αυτό το θέμα αφού η γεωγραφική θέση του Ωριγένη, Αλεξάνδρεια, του Ιππολύτου, Ρώμη, και του Τερτυλλιανού, Καρθαγένη, μας δείχνουν ότι ο νηπιοβαπτισμός ήταν διαδεδομένος σε όλη την Χριστιανοσύνη. Σε έναν σύγχρονο του Τερτυλλιανου όχι μόνο βλέπουμε ξανά τον νηπιοβαπτισμό ως συνήθη πρακτική αλλά επιπλέον έχουμε και την αναφορά για παράδοση από τους Απόστολους.

Ο Ιππόλυτος Ρώμης γεννήθηκε περί το 170 μ.Χ. και ήταν ελληνικής καταγωγής. Έζησε και έδρασε στη Ρώμη ως πρεσβύτερος στα χρόνια του πάπα Ζεφυρίνου.

Στο έργο του Αποστολική παράδοση σημειώνει: θα αφαιρέσουν τα ρούχα τους και πρώτα θα βαπτιστούν τα μικρά, εάν μπορούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους τότε θα το κάνουν ειδάλλως και δεν μπορούν οι γονείς ή οι συγγενείς θα μιλήσουν για αυτά.

Εδώ βλέπουμε ξανά ότι το βάπτισμα το λαμβάνουν όλες οι ηλικίες.

Ενήλικες που μπορούν να μιλήσουν και βρέφη που δεν μπορούν να μιλήσουν για τον εαυτό τους και έχουμε και εδώ ξανά τον ανάδοχο, εδώ είτε είναι ο πατέρας, είτε κάποιος συγγενής. Λίγο παρακάτω λέει: ο πρεσβύτερος θα θέσει τα χέρια του σε αυτόν που είναι να βαπτιστεί και θα τον διατάξει να αποκηρύξει τον Σατανά λέγοντας. Αποτάσσω σε Σατάν και όλη την πομπή σου και όλα τα έργα σου.

Εχουμε εδώ σε σύγχρονο του Ωριγένη και του Τερτυλλιανού να υπάρχει αναφορά για βάπτιση μικρών που πρέπει να εννοηθεί ως βρέφη και νήπια και την ίδια αναφορά για απόταξη του Σατανά και της πομπής του είτε από τον ίδιο τον βαπτιζόμενο, είτε από ανάδοχο, όπως λέει και ο Τερτυλλιανός.

Ξεκάθαρη μαρτυρία περί νηπιοβαπτισμού και από τον Ιππόλυτο.

H Σύνοδος της Καρθαγένης (253μΧ) και Κυπριανός Καρθαγένης (200-258μΧ).

Στην τοπική αυτή σύνοδο συζητήθηκε το θέμα της βαπτίσεως των νηπίων και πριν από την όγδοη ημέρα. Ο δε Κυπριανός ήταν εκκλησιαστικός συγγραφέας και επίσκοπος Καρθαγένης ο οποίος έζησε σε εποχή έντονων διωγμών, μάλιστα μαρτύρησε και ο ίδιος για την πίστη επί Βαλλεριανού. Εκτός από την για το θέμα πολύ γνωστή απόφαση των 66 επισκόπων της τοπικής συνόδου, ο Κυπριανός μας δίδει και αλλά σημαντικότατα στοιχεία που υποστηρίζουν τις θέσεις των Ορθοδόξων.

Ο Κυπριανός έζησε σε εποχή μεγάλων διωγμών. Σε έναν από αυτούς τους διωγμούς πολλοί Χριστιανοί της περιοχής αρνήθηκαν και θυσίασαν στα είδωλα και μετά πήγαν στην Εκκλησία χωρίς να έχουν συναίσθηση τι έκαναν. Με αφορμή αυτό το γεγονός ο Κυπριανός συγγράφει μια επιστολή για αυτούς και ανάμεσα σε άλλα τους λέει: Δεν ήταν ο βωμός ένα μνήμα για αυτόν που θυσίασε αφού πήγε εκεί να λάβει τον πνευματικό θάνατο; Το εαυτό σας προσφέρατε θυσία, εκεί θυσιάσατε την σωτηρία σας. Στις θυσιαστηριες φωτιές κάψατε την ελπίδα σας και πολλούς δεν τους έφτανε η δική τους απώλεια αλλά προέτρεπαν ο ένας τον άλλον προς την καταστροφή. Kαι για να μην υπάρχει κανένα όμοιο, μικρά βρέφη στα χέρια των γονέων τους, είτε μεταφέρονταν είτε οδηγούνταν, χάνοντας μικρά ότι απέκτησαν αμέσως μετά από όταν γεννήθηκαν. Την ημέρα της κρίσεως αυτά δεν θα πουν; Εμείς δεν κάναμε τίποτα, ούτε ξεχάσαμε το σώμα και το ποτήριο του Κυρίου, ήταν η αποστασία άλλων που μας κατέστρεψε, είχαμε τους γονείς μας για δολοφόνους μας, αυτοί αποκήρυξαν την Εκκλησία ως μητέρα μας και τον Θεό ως πατέρα μας. Liber De Lapsis, cap8 και 9.

Βλέπουμε καθαρά ότι όταν λέει "έχασαν αυτό που απέκτησαν μετά την γέννηση τους" εννοεί το βάπτισμα ενώ όταν λέει ότι με τις πράξεις τους οι γονείς αποκήρυξαν για τα νήπια "την Εκκλησία ως μητέρα τους και τον Θεό ως πατέρα τους" εννοεί την ένταξη στο σώμα της Εκκλησίας και την υιοθεσία που παρέχει το βάπτισμα.

Στο ίδιο βιβλίο αναφερει ένα περιστατικό με ένα κοριτσάκι βρέφος το οποίο είχαν αφήσει οι γονείς του σε μια τροφό εξ αιτίας διωγμού. Οι γονείς αργούσαν και η τροφός το πήγε σε θυσία ειδώλων και επειδή δεν ήταν ακόμη σε θέση να φάει κρέας του έδωσαν οι Εθνικοί ψωμί αναμεμιγμένο με κρασί που είχε χρησιμοποιηθεί στην ειδωλολατρική θυσία.

Το κοριτσάκι λόγω ηλικίας δεν μπορούσε να καταλάβει και να πει τι έγινε οπότε όταν το πήραν πίσω οι γονείς "έτυχε η μητέρα μέσα της άγνοιά της να το φέρει μαζί της όταν θυσιάζαμε" λέγει ο Κυπριανός, δηλαδή οι γονείς το πήραν μαζί στην τέλεση της Ευχαριστίας. Ο διάκονος προσπάθησε να μεταδώσει στο βρέφος την Θεία Ευχαριστία αλλά αυτό έκλαιγε και όταν του την μετέδωσε την έκανε εμετό. Ο Κυπριανός το σχολιάζει ως θαύμα διδαχής της δυνάμεως Κυρίου και λέγει, σε ένα μολυσμένο σώμα η Ευχαριστία (γράφει sacrificantibus, Eucharistia και Domini sanguine, δηλαδή, θυσία, Ευχαριστία, αίμα Κυρίου) δεν θα μπορούσε να παραμείνει. Αν θεωρούσε την Ευχαριστία ένα τίποτα ή ένα σύμβολο όπως κάποιοι αιρετικοί δεν συνέτρεχε λόγος να μιλήσει έτσι για το περιστατικό ούτε να πει "όταν θυσιάζαμε". Εδώ βλέπουμε Θεία Ευχαριστία σε νήπια.

Φυσικά δεν θα μπορούσε να λάβει την Ευχαριστία εάν δεν ήταν βαπτισμένη Χριστιανή και έτσι λόγω της ηλικίας της στο περιστατικό καταλαβαίνουμε ότι βαπτίστηκε βρέφος. Αυτό το κοριτσάκι βρέφος προστίθεται στα τόσα άλλα βαπτισμένα που είδαμε να λέει ο Κυπριανός ότι ακούσια πήραν μέρος σε ειδωλολατρικές θυσίες.

Ας δούμε τώρα μια επιστολή του Κυπριανού. Κατά διαστήματα, συναντώνταν οι επίσκοποι και συζητούσαν διάφορα ανακύψαντα θέματα. Σε ένα από αυτά τα συμβούλια κατέφθασε μια επιστολή από έναν Επίσκοπο, τον Φίδο. Είχε σταλθεί αναφορικά και με τον νηπιοβαπτισμό. Η απάντηση των επισκόπων ονομάζεται επιστολή Προς Φίδο, Epistula ad Fidum. Στην επιστολή γινόταν δυο ερωτήσεις από τον επίσκοπο Φίδο, η μια είχε σχέση με τον νηπιοβαπτισμό και ήταν εάν επιτρέπεται τα νήπια να βαπτίζονται και πριν από τις οκτώ ημέρες. Ο Φίδος είχε μια σκέψη ότι πρέπει να κρατηθεί η εντολή της περιτομής. Στην απάντηση του ανέφεραν το εξής: κανείς δεν συμφώνησε με την άποψή σου, όλοι σκεφτήκαμε διαφορετικά από εσένα και λέμε ότι βεβαίως και μπορούν να βαπτίζονται τα νεογέννητα. Ανάμεσα σε άλλα γραφόμενα η απάντηση προς τον Φίδο λέει, εάν μεγάλοι άνθρωποι αξιώνονται της χάριτος του βαπτίσματος οι οποίοι πριν αυτό είχαν περιπέσει σε μεγάλα εγκλήματα, πόσο μάλλον πρέπει να αξιώνονται της χάρης του βαπτίσματος τα νήπια τα οποία οικειοθελώς δεν αμάρτησαν και είναι μόνον μέτοχα του προπατορικού αμαρτήματος. Ξεκάθαρη απάντηση σε μια ερώτηση που δεν αφορά το κύρος του νηπιοβαπτισμού αλλά έχει αφορμή την σχέση περιτομής και βαπτίσματος που δίδουμε οι Ορθόδοξοι. Ακόμη λοιπον και η ερώτηση του Φίδου επιβεβαιώνει τον νηπιοβαπτισμό εφόσον πρόκειται περι ερωτήσεως βαπτίσματος νεογγένητων εως επτά ημερών εξ αφορμής του οκταήμερου της περιτομής. Αλλά και η απάντηση εχει το σκεπτικό του Ιωάν. 3:5 που δίδουμε οι Ορθόδοξοι. Φυσικά από τα γραφόμενα στο Liber de Lapsis είναι φανερό ότι η επιστολή δεν είναι το μοναδικό στοιχείο περι νηπιοβαπτισμού που μας δίδει ο Κυπριανός. Η επιστολή αυτή δεν είναι μια γνώμη ή μια εντολή του Κυπριανού ώστε να ξεκινήσει ο νηπιοβαπτισμός ενώ πριν δεν υπήρχε όπως διάφοροι καταγέλαστοι αιρετικοί έχουν κατά καιρούς υποστηρίξει για να καλύψουν την αίρεση τους.

Και φαίνεται καθαρά ότι η Εκκλησία αλλά και ο "μαθητής" του Τερτυλλιανού δεν δίδουν απολύτως καμία σημασία στην πρόταση του περί αναβολής βαπτίσματος στα νήπια.

Ασχέτως με το ποια γνώμη είχε ο Στέφανος Ρώμης και ποιά ο Κυπριανός Καρθαγένης, οι οποίοι διαφώνησαν αναφορικά με το βάπτισμα των αιρετικών, ουδεμία αντίρρηση ή ένσταση έχει αναφερθεί περί του νηπιοβαπτισμού.

Απορίας άξιο και παράδοξο θα είναι εάν κάποιος αμφισβητήσει την απόφαση και επιστολή προς τον Φίδο και όχι την γνησιότητα των διδασκαλιών του ως προς τις Χριστιανικές εντολές ως θα έπρεπε. Για λόγους που θα γίνουν φανεροί αμέσως, ας αφήσουμε για λίγο την χρονολογική σειρά και ας δούμε άμεσα στον Αυγουστίνο Ιππώνος που γεννήθηκε μόλις 100 έτη μετά τον θάνατο του Κυπριανού, ενώ αργότερα θα δούμε και τον Ιερώνυμο.

Ο Αυγουστίνος Ιππώνος (354-430μΧ) ήταν ένας από τους πολυγραφότερους συγγραφείς της Λατινικής πατρολογίας. Ακολουθώντας το λαϊκό γνωμικό, θα δούμε την άποψη του Αυγουστίνου αναφέροντας την σε σχέση με τον Κυπριανό.

Ο Αυγουστίνος που προφανώς ήξερε πολύ περισσότερα από τους νεοφανείς αιρετικούς για τις θέσεις του Κυπριανού, την απόφαση των Επισκόπων, αλλά και την διδασκαλία της πρώτης Εκκλησίας για τον νηπιοβαπτισμό, καλεσμένος από τον Αυρήλιο Καρθαγένης για να κηρύξει απευθύνθηκε σε κατοίκους της περιοχής που ήταν επίσκοπος πριν ο Κυπριανός αναφέροντας και την απόφαση αυτή.

Εκτός αυτού παραθέτει από την επιστολή προς Φίδο ως συνοδική απόφαση κύρους που ήταν μεγάλα κομμάτια σε διάφορα έργα του, όπως στο Contra Pelagianorum (κατά Πελαγιανιστών), σε ένα από τα ad Hieronymum (Προς τον Ιερώνυμο) ή στο De Peccatorum Meritis et Remissione et de Baptismo Parvulorum (Για την συγχώρηση αμαρτιών και το βάπτισμα νηπίων). Σε αυτό το έργο του, lib3cap4 και 5, αφού κάνει αναφορά στο Ρωμαίους 5,12 Διά τοῦτο ὥσπερ δι᾿ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ᾿ ᾧ πάντες ἥμαρτον, μετά λέγει, από την αρχή η Εκκλησία έχει παράδοση ότι τα βρέφη των πιστών λάμβαναν την άφεση του προπατορικού αμαρτήματος με το βάπτισμα του Χριστού. Και σημειώνει: ο ευλογημένος Κυπριανός μας δείχνει πως το έχει κρατήσει από την πρώτη στιγμή η Εκκλησία αυτό, ως ένα πολύ καλά κατανοητό θέμα πίστεως, και ο οποίος είπε ότι τα νεογέννητα είναι κατάλληλα για το Χριστιανικό βάπτισμα αφού η γνώμη του έχει ζητηθεί για το εάν πρέπει να γίνεται αυτό και πριν την ογδόη ημέρα. Ενδιαφέρον έχει και το επόμενο κεφάλαιο του De Peccatorum διότι έχει σχέση με το θέμα. Εκεί ο Αυγουστίνος λέει ότι η διδασκαλία περί προπατορικού αμαρτήματος η οποία έχει σχέση με τον νηπιοβαπτισμό, έχει καθολική συναίνεση. Λέει ότι εάν ρωτήσουμε τον Ιερώνυμο που είναι πολύ ξακουστός για τις απαντήσεις του σε Χριστιανικά θέματα και εάν κοιτάξουμε τα σχόλια του στον προφήτη Ιωνά, όταν πάει στο χωρίο που λέει για την νηστεία αναφέρει ότι η μεγάλη ηλικία έρχεται πρώτη και μετά η μικρή, διότι κανένας δεν είναι χωρίς αμαρτία ακόμη και εάν η ζωή του είναι μια ημέρα ή πολλά χρόνια. Γιατί εάν ακόμη και τα άστρα δεν είναι καθαρά ενώπιον του Θεού, πῶς γάρ ἔσται δίκαιος βροτός ἔναντι Κυρίου; ἢ τίς ἂν ἀποκαθαρίσαι αὐτόν γεννητός γυναικός; εἰ σελήνῃ συντάσσει, καί οὐκ ἐπιφαύσκει, ἄστρα δέ οὐ καθαρά ἐναντίον αὐτοῦ, πόσο μάλλον αυτοί που υπόκεινται στην αμαρτία του Αδάμ;

Λέει ο Αυγουστίνος, εάν ρωτήσουμε λοιπόν αυτόν τον πολυμαθή άνθρωπο ποιους συγγραφείς ξέρει οι οποίοι εντρύφησαν στις Γραφές και στις δυο γλώσσες και έγραψαν βιβλία επάνω σε Χριστιανικά θέματα, πόσους συγγραφείς θα μας ανέφερε που δεν είχαν αυτήν την γνώμη από όταν η Εκκλησία του Χριστού ιδρύθηκε και που δεν πήραν αυτήν την διδασκαλία από τους πατεράδες τους ή που δεν την παρέδωσαν στους απογόνους τους; Εμένα, συνεχίζει ο Αυγουστίνος, η γνώση μου δεν είναι όπως του Ιερώνυμου αλλά δεν θυμάμαι ούτε ένα τον οποίο να δέχεται τις δυο Γραφές, είτε είναι στην Εκκλησία ή σε κάποια άλλη αιρετική ή σχισματική ομάδα, και να έχει κάποια άλλη διδασκαλία. Δεν θυμάμαι να έχω ακούσει καμιά διαφορετική διδασκαλία σε συγγραφείς που έχουν γράψει για Χριστιανικά θέματα, είτε έχουν ακολουθήσει τις κανονικές Γραφές ή υποτίθεται ότι τις έχουν ακολουθήσει. Από που προήλθε αυτό το ζήτημα ξαφνικά, δεν ξέρω.

Προσέξτε ότι ασχέτως εάν, η εξήγηση, η ερμηνεία, που έδιναν οι διάφοροι συγγραφείς στο προπατορικό αμάρτημα ήταν ορθή ή λαθεμένη, όλοι παραδέχονται την διδασκαλία. Ο Αυγουστίνος λέει ότι από όσους έγραψαν Χριστιανικά συγγράμματα δεν έχω ακούσει μέχρι σήμερα να λέει κανείς κάτι άλλο, από εσάς το ακούω πρώτη φορά. Ο Σατάν είναι ψεύτης και διαβολέας, ενώ αυτός εισαγάγει την αίρεση κατηγορεί τους άλλους ότι το κάνουν.

Σε άλλη επιστολή του ο Αυγουστίνος αναφέρει: Ο ευλογημένος Κυπριανός, για να διορθώσει το λάθος αυτών που νόμιζαν ότι ένα παιδί δεν μπορεί να βαπτιστεί και πριν την όγδοη ημέρα από της γεννήσεώς του, είπε ότι όχι η σάρκα αλλά η ψυχή έπρεπε να μην χαθεί, στην οποία του δήλωση αυτή δεν εφεύρε κάποιο νέο δόγμα αλλά διατηρούσε την εδραιωμένη πίστη της Εκκλησίας και έκρινε μαζί με τους άλλους επισκόπους ότι ένα νεογέννητο θα μπορούσε να βαπτιστεί και πριν τις οχτώ ημέρες. Ad Hieronymum (ep.CLXVI), De Origine Animae Hominis. Προς Ιερώνυμο, Περι της προελεύσεως της ανθρώπινης ψυχής, στο τέλος της 23ης παραγράφου.

Όχι μόνο για τον ευλογημένο Κυπριανό αλλά και για τον εξαίσιο Χρυσόστομο λέγει ο Αυγουστίνος, είναι όμως κατάλληλο να το δούμε αυτό όταν αναφερθεί ο Ιωάννης.

Προσέξτε ότι όταν ο Αυγουστίνος λέει, ο Κυπριανός δεν έφερε κάτι νέο, από την αρχή η Εκκλησία έχει παράδοση ή η Εκκλησία το έχει κατανοήσει από την πρώτη στιγμή έτσι, όχι μόνο μας δείχνει ότι ο νηπιοβαπτισμός ήταν συνήθης πρακτική στην εποχή του Κυπριανού, πράγμα που μας έδειξε και το Liber de Lapsis, αλλά θέτει την αρχή του νηπιοβαπτισμού σε αυτούς τους ίδιους τους Αποστόλους.

Θυμηθείτε πριν όταν ο Ωριγένης μιλούσε για Αποστολική παράδοση, θυμηθείτε τον Τερτυλλιανό που δεν είπε οτιδήποτε περί νεοτερισμού και ανέφερε αναδόχους.

Και ο Αυγουστίνος ομιλεί για αναδόχους. Στο έργο του Contra Julianum Pelagianum, Κατά Ιουλιανού Πελαγιανιστή, lib6cap3, ο Αυγουστίνος του απαντά: Velitis nolitis, parvulos credere confitemini in Christum per corda et ora gestantium. Ergo et ad ipsos pertinet dominica illa sententia: Qui non crediderit, condemnabitur. (Απο το Μαρκ. 16,16: qui crediderit et baptizatus fuerit salvus erit qui vero non crediderit condemnabitur)

Είτε το θες είτε δεν το θες, εμείς πιστεύουμε ότι τα νήπια πιστεύουν στον Χριστό και τον υμνούν μέσω των καρδιών και των φωνών των αναδόχων, για αυτό τα λεγόμενα του Κυρίου ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται αφορούν και τα νήπια.

Gestantes, gestantium, αυτών που τα κρατούν/φέρουν. Εδώ ο Αυγουστίνος αυτήν την λέξη χρησιμοποιεί αντί του ανάδοχος, σπόνσορ. Recole, (Ιουλιανέ) quemadmodum in Ecclesia Christi, in qua baptizatus es, baptismatis mysteria celebrentur, et invenies, quod abrenuntient et parvuli per ora gestantium, sicut credunt per ora gestantium. Contra Julianum Pelagianum, Opus Imperfectum, lib2cap224.

Είχε δε ο Αυγουστίνος την ευκαιρία, σε μια από τις επιστολές προς τον Επίσκοπο Βονιφάτιο, Ad Bonifacium 98, να σχολιάσει αυτό που είπε ο Κυπριανός για τα βρέφη που έχασαν αυτό που απέκτησαν μόλις γεννήθηκαν, φυσικά αυτό ήταν επ' ευκαιρία ερωτήματος σε ζήτημα βαπτίσεως νηπίων. Κάποιος Επίσκοπος ονόματι Βονιφάτιος επειδή πολλοί γονείς πήγαιναν σε ειδωλολατρικές θυσίες με τα παιδιά τους είχε μια απορία, την εξής: εάν με αυτό τους κάνουν κακό. Οπότε ρώτησε τον Αυγουστίνο εάν οι γονείς κάνουν κάποιο κακό στα παιδιά τους όταν τα παίρνουν μαζί σε ειδωλολατρικές θυσίες για να γιατρευτούν από ασθένειες. Εάν δεν τους κάνουν κακό, τότε πως ενώ ωφελούνται από την πίστη των γονέων όταν βαπτίζονται, όταν οι γονείς αποστατούν εκείνα δεν πλήττονται από την αποστασία; Ο Αυγουστίνος ξεκινά να απαντά ως εξής : "Με ρωτάς: εάν οι γονείς κάνουν κακό στα βαπτισμένα τους νήπια όταν προσπαθούν να τα γιατρέψουν πηγαίνοντας τα σε ειδωλολατρικές θυσίες...."

Η γνώμη του Αυγουστίνου στο θέμα είναι εκτενής για να παρουσιαστεί.

Ο Αυγουστίνος έχει ένα σκεπτικό ότι το μυστήριο του βαπτισματος, sacramenti baptismi λέει, έχει τέτοια ισχύ ώστε όταν κάποιος αναγεννιέται από αυτό δεν μπορεί αργότερα να παγιδευτεί στην αμαρτία κάποιου άλλου στην οποία δεν συναινεί.

Ότι η πίστη και η θέληση του γονέα να φέρει το παιδί για να βαπτιστεί υπάρχει επειδή το Άγιο Πνεύμα που αγιάζει και αναγεννά το παιδί προτρέπει τον γονέα να το φέρει στο βάπτισμα και να μιλήσει για αυτό. Το Πνεύμα που αναγεννά είναι το ίδιο και το αυτό και στους γονείς που φέρνουν το παιδί και στο νήπιο που πηγαίνει και αναγεννιέται. Παρατηρεί στην απάντηση ότι όσοι πάνε τα παιδιά τους σε θυσίες, είτε είναι γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους, είτε είναι άλλοι που φέρουν μικρά και που αποπειρώνται να υποχρεώσουν βαπτισμένα να λατρέψουν τα είδωλα, είναι ένοχοι πνευματικής δολοφονίας. Ναι μεν δεν δολοφονούν καμία ψυχή αλλά όσο αφορά εαυτούς και την πράξη είναι δολοφόνοι, τους λέμε μην σκοτώσετε τα παιδιά σας, έχοντας κατά νου τον Απόστολο που έλεγε τό Πνεῦμα μή σβέννυτε Α' Θεσσ. 5:19. Όχι ότι θα μπορούσε να σβήσει το Πνεύμα, αλλά όσο αφορά αυτούς που θέλουν να το σβήσουν μπορούν επαξίως να αποκαλεστούν δολοφόνοι του Πνεύματος. Και εδώ μιας και ομιλεί για αυτούς που πάνε να υποχρεώσουν τα βαπτισμένα μικρά σε ειδωλολατρία κάνει την αναφορά στον Κυπριανό λέγοντας, με αυτήν την ορθή έννοια πρέπει να κατανοηθεί αυτό που ο Κυπριανός έγραψε στην επιστολή του αναφορικά με τους πεπτοκώτες όταν αποκήρυξε αυτούς που την ώρα της προσαγωγής θυσίασαν στα είδωλα και είπε ότι μικρά βρέφη φέρνονταν στα χέρια ή οδηγούνταν, χάνοντας αυτό που απέκτησαν αμέσως μόλις γεννήθηκαν.

Ότι το έχασαν εννοεί περί της ανομίας αυτών που τα οδήγησαν εκεί για να το χάσουν, εννοεί την θέληση και τον σκοπό αυτών που έπραξαν αυτήν την ασχήμια σε αυτά, διότι εάν πραγματικά το είχαν χάσει ως προς τον εαυτό τους, τότε θα ήταν καταδικασμένα χωρίς καμία δικαιολογία. Το οποίο εάν ο Κυπριανός το εννοούσε ότι ήταν έτσι δεν θα είχε αναφέρει μαζί και την δικαιολογία τους λέγοντας: αυτά δεν θα πουν στην ημέρα της Κρίσεως, εμείς δεν κάναμε τίποτα, ούτε ξεχάσαμε το σώμα και το ποτήριο του Κυρίου, και τα λοιπά. Αναφέρει επίσης και το περιστατικό με το κοριτσάκι βρέφος που έλαβε την Ευχαριστία και την εξέμεσε και το θεωρεί και αυτός θαύμα διδαχής. Έτσι το έχει κρατήσει από την αρχή η Εκκλησία, εμείς κρατούμε την πίστη μας, φέρατε νέα διδασκαλία που πρώτη φορά την ακούω, ανάδοχοι, νηπιοβαπτισμός.

Κυπριανός και Αυγουστίνος κόλαφος για τις αιρετικές διδασκαλίες περί νηπιοβαπτισμού.

Ο Κυπριανός, λέει ο Αυγουστίνος, δεν έφερε κάτι νέο. Ε, το έφεραν οι διάφοροι αιρετικοί οι καυχώμενοι ως τάχα Αποστολικοί που μιλάνε και από πάνω για αποστασία !!

Ο Οπτάτος Μιλέβης (περίπου το 370μΧ έχει συγγραφεί το βιβλίο που θα αναφερθεί) υπήρξε Επίσκοπος στην Μιλέβη της Αλγερίας. Τον γνωρίζουμε από την εμπλοκή του στην αντιμετώπιση του Δονατισμού και το έργο του, Contra Parmenianum Donatistam, Κατά του Δονατιστή Παρμενιανού, 7 βιβλία. Σε αυτό το έργο επιχειρηματολογεί για να ανασκευάσει τις απόψεις του Παρμενιανού. Στο τέλος του 5ου βιβλίου (λίγες σειρές πριν το τέλος) συγκρίνει το Χριστιανικό βάπτισμα με ένδυμα και λέει, "ας μην πει κανείς ότι όταν λέγω τον Χριστό ένα ένδυμα μιλάω ασχέτως με την Χριστιανική διδαχή αφού ο Απόστολος είπε: Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Ω! τι ένδυμα είναι αυτό, το οποίο είναι πάντα ένα και ποτέ δεν το ανανεώνεις και χωράει σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις μορφές, δεν είναι ούτε μεγάλο για τα μωρά, ούτε μικρο για τους άνδρες και χωρίς καμία αλλαγή ταιριάζει και στις γυναίκες." Όμως οι αιρετικοί και "Αποστολικοί" διδάσκαλοι που μπλέκουν αθώους στα δίχτυα τους θεωρούν ότι στα νήπια έπεσε μεγάλο. Φυσικά με παρόμοιο τρόπο όπως σε αυτό το θέμα και κατά τα άλλα θέματα "ακολουθούν" την πρώτη Εκκλησία.

Η Σύνοδος Λαοδικείας συνεκλήθη στην Λαοδικεία της Φρυγίας και εξέδωσε 60 κανόνες. Ένας κανόνας από αυτούς, ο κανόνας 47 λέγει: Ὅτι δεῖ τούς ἐν νόσῳ παραλαμβάνοντας τό φώτισμα, καί εἶτα ἀναστάντας, ἐκμανθάνειν τήν πίστιν, καί γινώσκειν, ὅτι θείας δωρεᾶς κατηξιώθησαν.

Εδώ δεν έχουμε κάποια αναφορά στον νηπιοβαπτισμό αλλά ο κανόνας ομιλεί για βάπτισμα ενώ ο βαπτιζόμενος δεν έχει διδαχθεί την πίστη.

Συγκεκριμένα αναφέρεται σε ασθενή που κινδυνεύει και λέει αφού έχει αναρρώσει θα διδαχθεί την πίστη και το τι δωρεές έλαβε. Αυτό επιβεβαιώνει ότι όπως ο άρρωστος όμοια και το νήπιο μπορεί να βαπτιστεί και έπειτα να διδαχθεί.

Η αναγέννηση και η υιοθεσία εξαρτώνται από τον Κύριο και όχι από τον Κύριο και από τον άνθρωπο. Η Σύνοδος της Λαοδικειας έχει και άλλον κανόνα ο οποίος είναι πρέπον να αναφερθεί για λόγους που θα δούμε αργότερα. Είναι ο τελευταίος κανών, ο 60ος, για τα: Ὅσα δεῖ τῶν τῆς Γραφῆς ἀναγινώσκεσθαι βιβλία. Σε αυτόν η επιστολή Β' Πέτρου αναγνωρίζεται ως κανονική και εντάσσεται στον κανόνα της Καινής Διαθήκης.

Ο Γρηγόριος Θεολόγος ή Γρηγόριος Ναζιανζηνός (329–389μΧ) γεννήθηκε κοντά στην Ναζιανζό και διετέλεσε Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Πολύ ταλαντούχος ρήτορας και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες. Ο ίδιος δεν βαπτίστηκε νήπιο και έτσι έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η άποψή του για το εάν υποστηρίζει ή όχι τον νηπιοβαπτισμό.

Στον 40ο Λόγο του που είναι "Εἰς τό ἅγιον βάπτισμα" αναφέρει: Νήπιον ἔστι σοι; Μή λαβέτω καιρόν ἡ κακία· ἐκ βρέφους ἁγιασθήτω, ἐξ ὀνύχων καθιερωθήτω τῷ Πνεύματι. Σύ δέδοικας τήν σφραγῖδα διά τό τῆς φύσεως ἀσθενές· ὡς μικρόψυχος ἡ μήτηρ, καί ὀλιγόπιστος! Ἡ Ἄννα δέ, καί πρίν ἢ γεννηθῆναι τόν Σαμουήλ, καθυπέσχετο τῷ Θεῷ, καί γεννηθέντα, ἱερόν εὐθύς ποιεῖ, καί τῇ ἱερατικῇ στολῇ συνανέτρεψεν, οὐ τό ἀνθρώπινον φοβηθεῖσα, τῷ δέ Θεῷ πιστεύσασα. Οὐδέν δεῖ σοι περιαμμάτων καί ἐπᾳσμάτων, οἷς ὁ πονηρός συνεισέρχεται, κλέπτων εἰς ἑαυτόν ἀπό τοῦ Θεοῦ τό σέβας, ἐν τοῖς κουφοτέροις. Δός αὐτῷ τήν Τριάδα, τό μέγα καί καλόν φυλακτήριον.

Έχεις νήπιο; μην δίνεις καιρό στην κακία ας το αγιάσεις από την νηπιακή του ηλικία ας τον αφιερώσεις από την κούνια του στο Αγιο Πνεύμα. Αλλά εσύ σαν άτολμη και ολιγόπιστη μητέρα φοβάσε να του δώσεις την σφραγίδα εξ αιτίας της ασθενής σου φύσεως. Η Άννα προτού γεννηθεί ο Σαμουήλ τον αφιέρωσε στον Θεό και μόλις γεννήθηκε τον αφιέρωσε και τον μεγάλωσε με την ιερατική στολή χωρίς να φοβάται το ανθρώπινο αλλά πιστεύοντας στον Θεό. Δώσε σε αυτό την Τριάδα το μεγάλο και καλό φυλακτό.

Εντελώς ξεκάθαρη αναφορά που δεν χρειάζεται σχόλια.

Στο κεφάλαιο 28 αναφέρει: Τί δ᾿ ἂν εἴποις περί τῶν ἔτι νηπίων, καί μήτε τῆς ζημίας ἐπαισθανομένων, μήτε τῆς χάριτος; ἢ καί ταῦτα βαπτίσομεν; Πάνυ γε, εἴπερ τις ἐπείγοι κίνδυνος. Κρεῖσσον γάρ ἀναισθήτως ἁγιασθῆναι, ἢ ἀπελθεῖν ἀσφράγιστα καί ἀτέλεστα. Καί τούτου λόγος ἡμῖν, ἡ ὀκταήμερος περιτομή, τυπική τις οὖσα σφραγίς, καί ἀλογίστοις ἔτι προσαγομένη· ὡς δέ καί ἡ τῶν φλιῶν χρίσις, διά τῶν ἀναισθήτων φυλάττουσα τά πρωτότοκα. Περί δέ τῶν ἄλλων δίδωμι γνώμην, τήν τριετίαν ἀναμείναντας, ἢ μικρόν ἐντός τούτου, ἢ ὑπέρ τοῦτο (ἡνίκα καί ἀκοῦσαί τι μυστικόν, καί ἀποκρίνεσθαι δυνατόν, εἰ καί μή συνιέντα τελέως, ἀλλ᾿ οὖν τυπούμενα), οὕτως ἁγιάζειν καί ψυχάς καί σώματα τῷ μεγάλῳ μυστηρίῳ τῆς τελειώσεως. Καί γάρ οὕτως ἔχει· Τοῦ μέν βίου τάς εὐθύνας τηνικαῦτα ὑπέχειν ἄρχονται, ἡνίκα ἂν ὅτε λόγος συμπληρωθῇ, καί τό μυστήριον μάθωσι (τῶν γάρ ἐξ ἀγνοίας ἁμαρτημάτων παρά τῆς ἡλικίας αὐτοῖς τό ἀνεύθυνον)· τετειχίσθαι δέ τῷ λουτρῷ, παντί λόγῳ λυσιτελέστερον, διά τάς ἐξαίφνης συμπιπτούσας ἡμῖν προσβολάς τῶν κινδύνων, καί βοηθείας ἰσχυροτέρας.

Τι θα πείτε σχετικά με αυτούς που είναι ακόμη νήπια και δεν γνωρίζουν την απώλεια ή την χάρη; Θα τα βαπτίσουμε και αυτά; Ναι βέβαια εάν η ανάγκη το επιβάλλει. Γιατί είναι καλύτερα να είναι καθαγιασμένα χωρίς συναίσθηση παρά να αναχωρήσουν χωρίς την σφραγίδα και αμύητα. Και είναι η περιτομή λόγος για εμάς η οποία γινόταν την ογδόη ημέρα σε αυτούς που δεν είχαν ακόμη ανεπτυγμένη λογική, όπως και την επάλειψη του ανωφλείου που προφύλαξε τα πρωτότοκα που δεν είχαν συναίσθηση πράξεων. Όσο για τα άλλα βρέφη δίδω την γνώμη μου ότι στην τριετία ή εκεί γύρω να βαπτίζονται, όταν είναι ικανά να ακούσουν και να απαντήσουν στα άγια λόγια έστω και αν και δεν τα κατανοούν ακριβώς, έτσι να αγιάζονται οι ψυχές και τα σώματά τους με το μεγάλο μυστήριο της τελειώσεως. Την ευθύνη αρχίζουν να την έχουν όταν η λογική τους έχει ωριμάσει (λόγω ηλικίας είναι ανεύθυνα από εξ αγνοίας αμαρτήματα). Αφετέρου δε, είναι από κάθε άποψη ωφέλιμο να έχουν ασφαλιστεί με το λουτρό του βαπτίσματος επειδή προκύπτουν ξαφνικοί κίνδυνοι που άνθρωπος δεν έχει την δυνατότητα να αποτρέψει.

Εδώ λέγει ότι βεβαίως και πρέπει να βαπτίζουμε τα νήπια, η γνώμη του για τα τρία έτη δεν είναι σε καμιά περίπτωση γνώμη αναβολής έως μεγάλης ηλικίας.

Το βλέπουμε καθαρά όταν αμέσως μετά στις επόμενες προτάσεις απαντά στο θέμα της βαπτίσεως του Χριστού όταν ήταν 30 ετών. Σημειώνει τα εξής ο Γρηγόριος, Ἀλλά Χριστός, φησί, τριακονταέτης βαπτίζεται, καί ταῦτα Θεός ὤν· καί σύ κελεύεις ἐπισπεύδειν τό βάπτισμα; Ο Χριστός βαπτίστηκε τριάντα ετών και είναι Θεός και εσύ μας λες να επισπεύσουμε το βάπτισμα; Και απαντά, Θεόν εἰπών, λέλυκας τό ζητούμενον, δηλαδή, λέγοντας ότι είναι Θεός έδωσες και την απάντηση.

Ὁ μέν γάρ αὐτοκάθαρσις ἦν, καί οὐκ ἐδεῖτο καθάρσεως· ἀλλά σοί καθαίρεται, ὥσπερ καί σάρκα φορεῖ σοί, ἄσαρκος ὤν. Οὐδέ τις κίνδυνος ἦν αὐτῷ τό βάπτισμα παρατείνοντι· αὐτός γάρ καί τοῦ παθεῖν ἦν ἑαυτῷ ταμίας, ὥσπερ καί τῆς γεννήσεως. Σοί δέ, οὐδέ περί μικρῶν ὁ κίνδυνος, εἰ ἀπέλθοις τῇ φθορᾷ γεννηθείς μόνῃ, καί μή τήν ἀφθαρσίαν ἀμφιεσάμενος. Σκοπῶ δέ κἀκεῖνο, ὅτι τῷ μέν ἀναγκαῖος ἦν οὗτος ὁ καιρός τοῦ βαπτίσματος· σοί δέ οὐχ ὁ αὐτός λόγος. Τους λέγει ότι ο Χριστός δεν είχε κάποιο κίνδυνο από την αναβολή αφού δεν είχε κάποια ανάγκη καθάρσεως ενώ αυτοί έχουν. Επιπλέον o Χριστός είχε την γέννηση άλλα και τον θάνατο του στην διάθεσή του, όμως εσύ έχοντας γεννηθεί μέσα στην φθαρτοτητα και μη έχοντας ντυθεί την αφθαρσία και την αθανασία εάν φύγεις από την ζωή αβάπτιστος έχεις μέγα κίνδυνο.

Μας θυμίζει την αναφορά των σημερινών αιρετικών για βάπτιση του Χριστού 30 ετών, παλαιά η σκέψη, αλλά Θεόν ειπών λέλυκας το ζητούμενον.....

Γιατί όμως λέγει ο Άγιος πατήρ την γνώμη του και αυτή είναι περί τριών ετών ;

Αυτοαναιρείται όπως ψιθυρίζει εις τον αιρετικόν νουν ο Σατάν; Φυσικά και όχι.

Βεβαίως και δεν υπάρχει αυτοαναίρεση αλλά επιβεβαίωση του νηπιοβαπτισμού.

Τήν τριετίαν ἀναμείναντας, λέγει ο Γρηγόριος.

Μην ξεχνάμε ότι σε αυτό το κομμάτι της ομιλίας ο Γρηγόριος μιλάει και σε αυτούς που θέλουν να αναβάλλουν το βάπτισμα. Εάν παρατηρήσουμε τα λεγόμενα θα διαπιστώσουμε ότι σκοπός του είναι να θέσει ανώτατο όριο αναμονής. Αυτό που τους λέει είναι το εξής: τα ευρισκόμενα σε κίνδυνο θανάτου βαπτίστε τα αμέσως, τα άλλα μην τα αφήνετε αβάπτιστα για χρόνια, στα τρία έτη πάνω κάτω βαπτίστε τα.

Όμως το παιδί μπορεί να απαντήσει πολύ καλύτερα επί παραδείγματι πενταετές.

Γιατί λέει τριών ετών και όχι πέντε έξι ή επτά στα οποία και πολύ μικρό ακόμη είναι το παιδί και αυτή η μικρή διαφορά ηλικίας έχει μεγάλη διαφορά κατανόησης και απάντησης;

Διότι εφαρμόζει την τριετή αναμονή των ενήλικων κατηχουμένων στην ηλικία των νηπίων. Στα τρία έτη είχε ορίσει η Εκκλησία να περιμένουν οι Κατηχούμενοι και μετά βαπτίζονταν Χριστιανοί. Αυτήν την τριετία των Κατηχουμένων έχει κατά νου ο Γρηγόριος και την εφαρμόζει στην τριετή ηλικία των παιδιών, δηλαδή από νεογέννητο έως τριών ετών.

Το βλέπουμε πιο καθαρά όταν λέει, καί ἀποκρίνεσθαι δυνατόν, έως ότου είναι ικανά να απαντήσουν στα λόγια, δηλαδή όπως έκαναν οι ενήλικες κατηχούμενοι.

Με αυτό που λέει, τριών ετών και μετά βάπτιση, βάζει όριο αναμονής και θέλει να αποτρέψει τους γονείς από την πολυετή αναβολή του βαπτίσματος έτσι ώστε τα νήπια να βαπτίζονται νωρίς αλλά ταυτόχρονα αφαιρεί και την Κατήχηση ως δικαιολογία αναβολής ενώ αμέσως μετά προχωρεί και αναιρεί την σκέψη "ο Χριστός βαπτίστηκε 30 ετών" ως δικαιολογία αναβολής. Δικαιολογία αναβολής λόγω νηπιότητος, δικαιολογία αναβολής λόγω κατηχήσεως, δικαιολογία αναβολής λόγω βαπτίσεως του Ιησού 30 ετών.

Ο Γρηγόριος βάζει ανώτατο όριο αναμονής τα τρία έτη και αποτρέπει την χρόνια αναβολή, καταργεί την δικαιολογία της κατήχησης ενώ αμέσως προχωρεί και καταργεί και την δικαιολογία των 30 ετών που θα έρθει μετά από αυτές ώστε να αναβληθεί περαιτέρω το βάπτισμα. Εἴ τι οὖν ἐμοί πείθεσθε, τούς μέν τοιούτους λόγους χαίρειν ἐάσατε· αὐτοί δέ τῷ ἀγαθῷ προσπηδήσατε. Εάν τα λόγια μου ακούσετε, με χαρά θα αφήσετε τέτοιες προφάσεις αναβολής και θα τρέξετε στο βάπτισμα.

Όχι μονο δεν αναιρείται ο Γρηγόριος αλλά αντιθέτως αναιρεί και μάλιστα με χρονική σειρά όλα τα ψευδοεπιχειρήματα αναβολής και γίνεται διαπρύσιος κύρηξ της βαπτίσεως νηπίων. Οὐδέ θρίξ ἐκ τῆς κεφαλῆς του δεν είμαστε μερικοί, αποδεχόμενοι τις διδαχές του τον λέμε πατέρα τώρα και όχι αργότερα πάτερ Ἀβραάμ...ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογί ταύτῃ.

Και αλλού ο Γρηγόριος παρατηρεί, Ἐάν ἴδῃς γυμνόν, περίβαλε, τό σόν τιμῶν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας· Χριστός δέ τοῦτό ἐστιν· Ἐπειδή ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, Χριστόν ἐνδεδύμεθα. Αν δεις γυμνό ντύσε τον, τιμώντας το ένδυμα σου της αφθαρσίας, ο Χριστός είναι αυτό, γιατί όσοι στο όνομα του Χριστού βαπτιστήκαμε τον Χριστό ενδυθήκαμε. Βλέπουμε όπως στον Οπτάτο ότι και στον Γρηγόριο το ένδυμα όχι μόνο ταιριάζει σε όλες τις ηλικίες αλλά υπάρχει και το σκεπτικό της σχέσεως περιτομής και βαπτίσματος η σύνδεση βαπτίσματος με προπατορικό αμάρτημα η σύνδεση του Ιωάννης 3:5 με την αναγκαιότητα του βαπτίσματος στον Χριστιανό.

Ξανά οι αιρετικές διδασκαλίες δέχονται ισχυρότατο πλήγμα.

Ο Μέγας Βασίλειος ή Βασίλειος Καισαρείας (330-379μΧ), είναι Πατέρας της Εκκλησίας, κορυφαίος θεολόγος του 4ου αιώνα και ένας από τους Τρεις Ιεράρχες, ήταν επίσκοπος Καισαρείας. Ο Βασίλειος στην ομιλία του, Προτρεπτική εἰς τό ἅγιον βάπτισμα, η οποία απευθύνεται προς τους κατηχούμενους ώστε να τους προτρέψει να βαπτιστούν χωρίς την αναβολή που κάποιοι ακολουθούσαν, αφού πρώτα κάνει μνεία στον Σολομώντα και στον Εκκλησιαστή 3,1 Τοῖς πᾶσι χρόνος καί καιρός τῷ παντί πράγματι ὑπό τόν οὐρανόν που λέγει ότι υπάρχει κατάλληλος καιρός για τα πάντα αναφέρει, συνταφῶμεν τῷ Χριστῷ τῷ ὑπέρ ἡμῶν ἀπο θανόντι , ἵνα καί συναναστῶμεν τῷ ἡμῖν τήν ἀνάστασιν προξενήσαντι. Καιρός μέν οὖν ἄλλοις ἄλλος ἐπιτήδειος· ἴδιος ὕπνου, καί ἴδιος ἐγρηγόρσεως· ἴδιος πολέμου, καί ἴδιος εἰρήνης· καιρός δέ βαπτίσματος ἅπας ὁ τῶν ἀνθρώπων βίος.

Δηλαδή ας ταφουμε μαζι με τον Χριστό που πέθανε για εμάς ώστε να συναναστηθούμε με αυτόν που ήταν αιτία της αναστάσεως μας. Υπάρχει ο κατάλληλος καιρός για τα διάφορα πράγματα, κατάλληλος καιρός για ύπνο και κατάλληλος να εγρήγορση, καιρός πολέμου και καιρός ειρήνης, όμως οποιαδήποτε στιγμή στην ζωή κάποιου είναι κατάλληλη για το βάπτισμα. Εδώ βλέπουμε ότι ο πατήρ ομιλεί υπέρ του νηπιοβαπτισμού. Λίγο παρακάτω παρατηρεί, ὀκνεῖς καί βουλεύῃ καί διαμέλλεις; Ἐκ νηπίου τόν λόγον κατηχούμενος, οὔπω συνέθου τῇ ἀληθείᾳ; Πάντοτε μανθάνων, οὐδέπω ἦλθες πρός τήν ἐπίγνωσιν; Πειραστής διά βίου, κατάσκοπος μέχρι γήρως, πότε γενήσῃ Χριστιανός; πότε γνωρίσομέν σε ὡς ἡμέτερον; Πέρυσι τόν παρόντα καιρόν ἐξεδέχου, νῦν πάλιν ἀναμένεις τόν ἐπιόντα. Ὅρα μή εὑρεθῇς μακροτέρας τῆς ζωῆς τάς ὑποσχέσεις ποιούμενος. Οὐκ οἶδας τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα· Δηλαδή, από νήπιο έχεις κατηχηθεί, δεν έχεις ακόμη γνωρίσει την αλήθεια; Όλο μαθαίνεις και παραταύτα ακόμη δεν έχεις εννοήσει; Ένας αναζητητής όλη σου την ζωή, ένας που παρακολουθεί μέχρι να γεράσει. Πότε θα γίνεις Χριστιανός; Πότε θα σε δούμε να είσαι ένας από εμάς; Πέρσι έλεγες για φέτος και τώρα πάλι περιμένεις του χρόνου. Πρόσεξε, υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι θα έχεις μακροζωία, η ζωή σου όμως μπορεί να είναι μικρότερη από τις υποσχέσεις σου, δεν ξέρεις το αύριο τι θα φέρει.

Υπήρχαν εκείνη την εποχή πολλοί οι οποίοι είχαν την διάθεση να γίνουν Χριστιανοί αλλά όμως δεν το έπαιρναν απόφαση σχεδόν ποτέ, ενώ άλλοι ανέβαλλαν επίτηδες το μυστήριο. Αυτοί λόγω του ότι τότε οι οικογένειες ήταν αντιθέτως με τις σημερινές πολυμελείς, είχαν αρκετά παιδιά τα οποία ήταν αβάπτιστα, απόρροια είτε της αναποφασιστικότητας των γονέων να αποδεχθούν τον Χριστιανισμό ενώ κατά τα άλλα ήταν ευνοϊκά διακείμενοι, είτε του σκεπτικού αναβολής του βαπτίσματος.

Αφού ούτε οι γονείς είχαν βαπτιστεί, ακολουθούσαν το σκεπτικό το οποίο εφάρμοζαν στον εαυτό τους και στα παιδιά τους, τα άφηναν να είναι κατηχούμενα και αυτά χρόνια.

Ο Βασίλειος τους δείχνει τις δωρεές του βαπτίσματος και συνάμα τους μιλάει και για το απαραίτητο του βαπτίσματος λέγοντας τα εξής, Ὁ Ἰουδαῖος τήν περιτομήν οὐχ ὑπερτίθεται διά τήν ἀπειλήν, ὅτι Πᾶσα ψυχή, ἥτις οὐ περιτμηθήσεται τῇ ἡμέρᾳ τῇ ὀγδόῃ ἐξολοθρευθήσεται ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῆς· σύ δέ τήν ἀχειροποίητον περιτομήν ἀναβάλλῃ ἐν τῇ ἀπεκδύσει τῆς σαρκός, ἐν τῷ βαπτίσματι τελειουμένην, αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἀκούσας· Ἀμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐάν μή τις γεννηθῇ δι' ὕδατος καί Πνεύμα τος, οὐ μή εἰσέλθῃ εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Κἀκεῖ μέν ὀδύνη καί ἕλκος· ἐνταῦθα δέ δρόσος ψυχῆς, καί ἕλκους καρδίας ἴαμα. Ο Ιουδαίος δεν αναβάλει την περιτομή εξ αιτίας της απειλής ότι αυτός που δεν θα περιτμηθει την όγδοη ημέρα θα εξολοθρευθει, εσύ όμως αναβάλλεις την αχειροποίητο περιτομή η οποία τελειώνεται στο βάπτισμα. Άκου τον Κύριο, αληθώς σας λέγω εάν ένας δεν γεννηθεί δι ύδατος και Πνεύματος δεν θα εισέλθει στην Βασιλεία του Θεού. Παρατηρούμε την σχέση περιτομής και βαπτίσματος.

Παρακάτω σημειώνει, Προσκυνεῖς τόν ὑπέρ σοῦ ἀποθανόντα; Οὐκοῦν κατάδεξαι αὐτῷ συνταφῆναι διά τοῦ βαπτίσματος . Ἐάν μή σύμφυτος γένῃ τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, πῶς κοινωνός γενήσῃ τῆς ἀναστάσεως; Ὁ Ἰσραήλ ἐκεῖνος εἰς τόν Μωϋσῆν ἐβαπτίσθη ἐν τῇ νεφέλῃ καί ἐν τῇ θαλάσσῃ , σοί τούς τύπους παραδιδούς.

Δηλαδή, προσκυνάς αυτόν που πέθανε για εσένα; Τότε να ταφείς μαζί με αυτόν δια του βαπτίσματος. Εαν δεν γίνεις ένα σώμα με τον Χριστό δια του βαπτίσματος που είναι ομοίωμα του σταυρικού του θανάτου τότε πως θα γίνεις κοινωνός της αναστάσεως; Ο Ισραήλ βαπτίσθηκε στην νεφέλη και στην θάλασσα και έτσι σου παρέδωσε τους τύπους.

Συνεχίζει ο πατήρ, Ὁ Ἰσραήλ εἰ μή παρῆλθε τήν θάλασσαν , οὐκ ἂν ἐχωρίσθη τοῦ Φαραώ· καί σύ, ἐάν μή παρέλθῃς διά τοῦ ὕδατος , οὐ χωρισθήσῃ τῆς πικρᾶς τυραννίδος τοῦ διαβόλου. Φαραω και νοητός Φαραώ, Νεφέλη και Άγιο Πνεύμα, ύδωρ βαπτίσματος η διάβαση της Ερυθράς. Παρατηρούμε ότι είδαμε στην αρχή για βάπτιση όλων των νηπίων και ενηλίκων στην Ερυθρά και ότι αυτό το βάπτισμα είναι τύπος του Χριστιανικού βαπτίσματος και της ελευθερώσεως από τον νοητό Φαραώ.

Επιπλέον ο Βασίλειος μας δηλώνει ότι τα βάπτισμα είναι η αναγέννηση, Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος. Τα έθνη φησί πιστεύσαντα και μαθητεύσαντα βαπτίζεσθαι εν τω της Τριάδος ονόματι. Ο δε Πέτρος τοις συμφωνήσασιν Ιουδαίοις εις το κατά Χριστού θάνατον και μεταγνούσι, μετενοησάτω, έφη, έκαστος, αδελφοί, απο της κακίας υμών, καιαπο της οδού της πονηράς, και βαπτισθήτω εις το όνομα του Κυρίου Ιησού, και σωθήσεται· ως δυναμένου τα αυτά ενεργείν του Υιού επί τη του λουτρού παλιγγενεσία, άπερ Πατήρ και Πνεύμα ενεργεί. Αυτό βρίσκεται στο Κατά Ευνομίου, 5ος λόγος.

Εκτός από το ότι το βάπτισμα είναι η αναγέννηση βλέπουμε και το εξής, ότι ο Βασίλειος λέει πιστεύσαντα και μαθητεύσαντα βαπτίζεσθαι όμως αυτό δεν σημαίνει ότι βαπτίζονται μόνο ενήλικες όπως λέει το ανόητο επιχείρημα των αιρετικών.

Όπως στους προηγούμενους συγγραφείς, ομοίως και στον Μέγα Βασίλειο παρατηρούμε τον νηπιοβαπτισμό, την σύνδεση προπατορικού αμαρτήματος και βαπτίσματος και την σχέση περιτομής και βαπτίσματος.

Ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων (339-397μΧ) είναι μια σημαντική εκκλησιαστική προσωπικότητα, ήταν επίσκοπος στο σημερινό Μιλάνο.

Στο έργο του, Expositio Evangelii secundum Lucam, Σχόλια στο κατά Λουκάν, όταν σχολιάζει το χωρίο Λουκάς 1,17, όπου ο άγγελος προφητεύει περί του Ιωάννου, έχοντας πριν αναφερει το θαύμα του προφήτη να διαιρέσει τα νερά του Ιορδάνη και ότι ο Ιωάννης ομοιάζει με τον Ηλία λέει, αλλά αυτό το παράδειγμα ίσως να έχει εκπληρωθεί και στην εποχή μας αλλά και στων Αποστόλων την εποχή, για αυτό το γύρισμα του Ιορδάνη προς τα πίσω στην πηγή, θαύμα το οποίο έκανε ο Ηλίας όταν το ποτάμι χωρίστηκε, όπως η Γραφή λέει ο Ιορδάνης εστράφει εις τα οπίσω, προτυπώνει το μυστήριο του λουτρού της σωτηρίας το οποίο αργότερα ορίστηκε, με το οποίο τα νήπια που βαπτίζονται και αναμορφώνονται, από την κατάσταση της αμαρτίας, πίσω στην αρχική κατάσταση της φύσεώς τους. Lib1cap37. Εδώ ο Αμβρόσιος μας μιλάει για τα νερά του Ιορδάνη που γυρνάνε πίσω στην πηγή και λέγει ότι αυτό προτυπώνει, ομοιάζει, με το γεγονός ότι το παιδί που βαπτίζεται γυρνάει στην παλαιά κατάσταση. Εννοεί ότι τα νήπια μέσω του βαπτίσματος έχουν ελευθερωθεί από το προπατορικό αμάρτημα και έχουν έρθει πίσω στην κατάσταση προ αυτού. Επίσης κάνει λόγο για νηπιοβαπτισμό όχι μόνο στην εποχή του αλλά και στην εποχή των Αποστόλων.

Στο δε έργο του De Abraham, δυο βιβλία Στον Αβραάμ Πατριάρχη, αναφέρει για τον Αβραάμ που διατάχθηκε να περιτμηθεί και να περιτέμνει τα νήπια αλλά και στην αυστηρότητα της ποινής του απερίτμητου λέγοντας ότι για ευνόητο λόγο ο Νόμος διατάσσει τα παιδιά να περιτμηθουν από την νηπιακή ηλικία, διότι όπως είναι η περιτομή από την νηπιακή ηλικία έτσι είναι και η ασθένεια. Δεν υπάρχει χρόνος ο οποίος είναι κενός για προστασία, θεραπεία, επειδή δεν υπάρχει χρόνος ο οποίος είναι κενός ενοχής, nullum tempus vacuum debet esse tutelae quia nullum est culpae vacuum.

Και αναφέρει: ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, δεν κάνει εξαίρεση σε κανένα, ούτε στα μωρά. lib2cap11.

Εδώ η αναφορά του ότι και τα νήπια έχουν ανάγκη βαπτίσεως είναι εντελώς ξεκάθαρη.

Βλεπουμε και εδώ ότι γίνεται λόγος για Αποστολική πρακτική, για την αναγκαιότητα του βαπτίσματος αλλά και την σχέση περιτομής και βαπτίσματος.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (344-407μΧ) συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες εκκλησιαστικές προσωπικότητες όλων των εποχών. Διετέλεσε επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως διακρίθηκε και για το σπουδαίο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο του. Θεωρείται άγιος και από τους Λουθηρανούς αλλά και Αγγλικανούς, ενώ κατατάσσεται στους μεγάλους πατέρες και από τους Παπικούς.

Στον λόγο του Στην Γένεση μιλάει για την περιτομή και παρατηρεί την ότι με την περιτομή υπήρχε πόνος και δεν υπήρχε κάποιο άλλο πλεονέκτημα παρά το ότι με αυτό το σημάδι γινόταν ξεχώρισμα Ισραήλ από τα άλλα έθνη, και αναφέρει, αλλά τώρα η δική μας περιτομή εννοώ την χάρη του βαπτίσματος, δίδει θεραπεία χωρίς πόνο και μας φέρνει χιλιάδες δωρεές και μας γεμίζει με την χάρη του Πνεύματος και δεν υπάρχει κάποιος χρόνος που πρέπει να γίνει όπως η περιτομή αλλά ένας που είναι στην αρχή της ζωής του η ένας που βρίσκεται στην μέση η ένας που είναι σε μεγάλη ηλικία μπορεί να πάρει αυτήν την αχειροποίητο περιτομή η οποία γίνεται χωρίς πόνο και των αμαρτημάτων τα φορτία αφαιρεί και λαμβάνεις την άφεση όλων των αμαρτιών.

Η δε ημετέρα περιτομή, η του βαπτίσματος λέγω, χάρις ανώδυνον έχει την ιατρείαν, και μυρίων αγαθών πρόξενος γίνεται ημίν, και της του Πνεύματος ημάς εμπίπλησι χάριτος, και ουδέ ωρισμένον έχει καιρόν, καθάπερ εκεί, αλλ’ έξεστι και εν αώρω ηλικία, και εν μέση, και εν αυτώ τω γήρα γενόμενόν τινα ταύτην δέξασθαι την αχειροποίητον περιτομήν, εν η ουκ εστι πονον υπομειναι, αλλ' αμαρτηματων φορτια αποθεσθαι , και των εν παντι χρονω πλημμεληματων συγχωρησιν ευρεσθαι. Βεβαίως εδώ είναι ηλίου φαεινότερον ότι με την φράση αωρω ηλικία εννοεί την απαρχή της ζωής διότι εάν εξηγηθεί με οποιαδήποτε άλλη έννοια δεν υπάρχει κάποιο νόημα σε αυτά που λέει και καταστρέφονται τα λόγια του μεγάλου πατρός. Όχι μόνο στο συγκεκριμένο απόσπασμα αλλά και σε έτερα έργα του ομιλεί για το απαραίτητο του βαπτίσματος και για τον κίνδυνο που υπάρχει στην περίπτωση που κάποιος πεθάνει χωρίς να έχει βαπτιστεί, αυτό φυσικά μπορεί να συμβεί σε όλες τις ηλικίες.

Ας δούμε τώρα και τα λόγια του Αυγουστίνου για τον Χρυσόστομο.

Ο Πελαγιανιστής Ιουλιανός προσπάθησε να υποστηρίξει ότι ο Ιωάννης Χρυσόστομος μιλούσε κατά της διδαχής περί προπατορικού αμαρτήματος. Το έκανε μάλλον εκμεταλλευόμενος κάποιες λανθασμένες παραλλαγές της μεταφράσεως στα Λατινικά της ομιλίας Προς Νεόφυτους του Χρυσοστόμου. Οι αιώνιες αλήθειες του Κυρίου και το αιώνιο ψέμα του Διαβόλου. Ο ίδιος πατήρ, η ίδια τακτική. Παραλλαγές του κειμένου, συμφέρουσες μεταφράσεις, Βίβλους παραγωγής τους όπως αυτή του Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά, δεν χρησιμοποιούν και οι σημερινοί αιρετικοί ώστε να παρασύρουν και να αποδείξουν ως ορθά τα αιρετικά πιστεύω τους; Ο Αυγουστίνος αν και τον υποψιάζεται ότι διάλεξε την λανθασμένη μετάφραση η οποία τον βόλευε, του δίδει την αμφιβολία ότι ίσως δεν το πρόσεξε και του παραθέτει το Ελληνικό κείμενο όπως έχει δίδοντας την ορθή ερμηνεία στα Λατινικά.

Πως τολμάς να το υποστηρίζεις αυτό Ιουλιανέ αφού ο Χρυσόστομος έχει μιλήσει καθαρά για το θέμα; Πως εσύ τολμάς να τον κάνεις να έρχεται σε ασυμφωνία με όλους, με τον Ρώμης Ιννοκέντιο, με τον Καρθαγένης Κυπριανό, με τον Καππαδοκίας Βασίλειο, με τον Γρηγόριο Ναζιανζηνό, με τον Ιλάριο Πικταβίου, με τον Αμβρόσιο Μεδιολάνων; Contra Julianum Pelagianum, lib1cap6.

Ή πως εσύ αιρετικέ τολμάς να λες εναντίον του νηπιοβαπτισμού και των άλλων διδασκαλιών της Εκκλησίας; Γιατί έρχεσαι σε ασυμφωνία με τον Πέτρο, τον Παύλο, τον Ιωάννη, αλλά και με τον Κυπριανό, τον Βασίλειο, τον Γρηγόριο;

Σε αυτό το σημείο ας δούμε και μια σύντομη αναφορά στον "μαθητή" του Χρυσοστόμου,

Ισίδωρο Πηλουσιώτη (370-450μΧ) ο οποίος ήταν μοναχός, εκκλησιαστικός πατέρας και συγγραφέας. Στην επιστολή του προς Κόμητα Ερμήνο, ep.CXCV, περί της χάριτος του αγίου βαπτίσματος, λέγει: Επειδή γέγραφέ σου η μεγαλόνοια βουλομένη μαθείν δι’ ην αιτίαν τα βρέφη αναμάρτητα όντα βαπτίζεται, αναγκαίον ωήθην αντεπιστείλαι.

Τινές μεν ουν σμικρολογούντές φασιν, ότι τον διά την παράβασιν του Αδάμ διαδοθέντα τη φύσει ρύπον αποπλύνονται. Εγώ δε και τούτο μεν γίνεσθαι πιστεύω, ου μην μόνον (ουδέν γάρ αν τοσούτον ην) αλλά και άλλα πολλά μακρώ την ημετέραν φύσιν δεδόσθαι χαρίσματα. Ου γαρ όσον έχρηζεν η φύσις εις την της αμαρτίας αναίρεσιν έλαβε μόνον, αλλά και θείαις εκοσμήθη δώροις. Και γάρ ου μόνον κολάσεως απηλάγη, και πονηρίαν απημφιάσατο πάσαν, αλλά και αναγεννήθη άνωθεν, (παλεγγενεσίας θείας, και λόγον υπερβαινούσης, ώσπερ εκ μηχανής τινός επινοηθείσης) και απελυτρώθη, και ηγιάσθη, και εις υιοθεσίαν ηνέχθη, και εδικαιώθη, και εγένετο συγκληρονόμος του Μονογενούς, και σύσσωμος αυτώ δια της μετοχής των ιερών μυστηρίων κατέστη, και είς την σάρκα αυτού τελεί και ώσπερ το σώμα τη κεφαλή, ούτως αυτώ ήνωται. Άπερ ο θεσπέσιος εννοήσας Παύλος, ο των του Χριστού νοημάτων ταμίας, ποτέ μεν έλεγε, "και αυτόν έδωκεν υπέρ πάντα, κεφαλήν της Εκκλησίας" τουτέστιν υπέρ τα άλλα πάντα χαρίσματα, τούτο αυτή εδωρήσατο, το τον Χριστόν κεφαλήν αυτής είναι. Ποτέ δε, "Πολλώ μάλλον οι την περισσείαν της χάριτος, και της δωρεάς, και της δικαιοσύνης λαμβάντοντες, εν ζωή βασιλεύσουσιν". Ούκ είπε χάριν, αλλά περισσείαν χάριτος δεικνύς, οτι ου φάρμακον ελάβομεν αντίρροπον του τραύματος μόνον, ως οίονται σμικρολόγοι τινές και της θείας μεγαλοδωρεάς αναίσθητοι, αλλά και ευμορφίαν και τιμήν και δόξαν και αξιώματα και πολλώ την ημετέραν υπερβαίνοντα αξίαν. (Ταύτα ουν άπαντα περισσείαν χάριτος εκάλεσεν ο Παύλος, δεικνύς οτι ου φάρμακον ελάβομεν αντίρροπον του τραύματος μόνον, αλλα και υγείαν και ευμορφίαν και τιμήν και δόξαν και αξιώματα πολυ την ημετέραν υπερβαίνοντα φύσιν, Χρυσόστομος ομιλία 10η Προς Ρωμαίους, η παρένθεση είναι λόγια του Χρυσοστόμου και εκ του Ιστολογίου, δεν βρίσκονται στην επιστολή)

Μη τοίνυν, ώ φίλος, νόμιζε αμαρτιών μόνο αναιρετικόν είναι το βάπτισμα, αλλά και υιοθεσίας και θείας συγγενείας και αλλών μυρίων των τε λεχθέντων, των τε παραλειφθέντων αγαθών ποιητικόν. Ο γάρ των απάντων βασιλεύς, ου μόνον ελυτρώσατο την αιχμαλωτευθείσαν φύσιν, αλλα και εις την ανωτάτω τιμήν ανήγαγεν.

Αυτή είναι ολόκληρη η επιστολή "προς τον Κόμη Ερμήνο".

Λέγοντας ο πατήρ αυτά που μόλις είδαμε, παρατηρούμε ότι κάνει λόγο για νηπιοβαπτισμό, για παράβαση Αδάμ που ενεργεί στο γένος, αλλά μιλάει και για αναγέννηση (αναγγενήθη άνωθεν), για κάθαρση (ου γαρ...αμαρτίας αναίρεσιν έλαβε μόνον), για υιοθεσία (και εις υιοθεσίαν ηνέχθη).

Ας επιστρέψουμε στον Ιωάννη. Στην 12η ομιλια του στην Α' Προς Κορινθίους ο Χρυσορρήμων λέει κάτι με πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.

Αναφέρει: ο βορβόρω χρίων πως ουχι και βδελυκτόν ποιεί το παιδίον; πως γαρ αυτό προσάγει ταις χερσί του ιερέως ειπε μοι; πως αξιοίς επι του μετώπου σφραγίδα επιτεθήναι παρα της του πρεσβυτέρου χειρός ένθα τον βόρβορον επεχρίσας; Μη ταύτα, μη αδελφοί, αλλ εκ πρώτης ηλικίας πνευματικοίς αυτά περιφράττετε όπλοις και τη χερσί παιδεύετε σφραγίζειν το μέτωπον και πριν η δυνηθήναι τη χείρ τούτο ποιείν αυτοί εντυπούται αυτοίς τον Σταυρόν. Εδώ στηλιτεύει το γεγονός ότι κάποιες μητέρες ακολουθούσαν δεισιδαιμονικές προλήψεις και ειδωλολατρικές πρακτικές της εποχής και έπαιρναν λάσπη από τα λουτρά και έτριβαν αυτή στα μέτωπα των νεογέννητων με την ιδέα ότι αυτό θα τα προστατέψει από τα μάγια, κακοτυχία και τα λοιπά όμοια. Θέλοντας να δείξει το παράλογο του πράγματος τους λέγει, αφού έχει δύναμη γιατί δεν το βάζεις και στο δικό σου μέτωπο; Αφού έχει τέτοια ισχύ γιατί δεν αλείφεσαι πιο καλά και ολόκληρος; Συνεχίζει ο Ιωάννης λέγοντας ότι αυτά είναι βδέλυγμα, πως γονέα θα το πας στα χέρια του ιερέως; Με ποια αξίωση θα το πας να του δοθεί η σφραγίδα στο μέτωπο από το χέρι του πρεσβυτέρου όταν έχεις βάλει εσύ εκεί τον βόρβορο; Όχι αδέλφια μου μην το κάνετε αυτό, αλλά από όταν είναι νήπιο το παιδί με πνευματικά όπλα να τα προστατεύετε και το χέρι τους να μαθαίνετε να κάνει τον Σταυρό, και πριν ακόμη δεν μπορούν αυτά λόγω μικρής ηλικίας, εσείς κάνετε το σημείο του Σταυρού σε αυτά.

Εδώ όχι μόνο βλέπουμε την πρακτική του νηπιοβαπτισμού και το σημείο του Σταυρού αλλά και την λέξη πρεσβύτερος η οποία σημαίνει ιερεύς, ο οποίος ιερεύς σφραγίζει τον βαπτιζόμενο. Εδώ ο Ιωάννης δηλώνει το Χρίσμα, δεν είναι απλώς το σημείο του Σταυρού που συνιστά να κάνει ο λαϊκός στην επόμενη πρόταση, το Χρίσμα δίδεται αμέσως μετά την βάπτιση. Στην γ' ομιλία προς Φιλιππησίους λέει ο πατήρ, Κλαῦσον τούς ἀπίστους , κλαῦσον τούς οὐδέν ἐκείνων ἀπέχοντας, τούς χωρίς φωτίσματος ἀπερχομένους, τούς χωρίς σφραγῖδος·. Ως γνωστόν στην τελετή του Χρίσματος ευθύς μετά το Βάπτισμα ο ιερεύς λέγει "σφραγίς δωρεάς Πνεύματος Αγίου", από τα λόγια των Αποστόλων, ὁ δέ βεβαιῶν ἡμᾶς σύν ὑμῖν εἰς Χριστόν καί χρίσας ἡμᾶς Θεός, και, ὑμεῖς χρῖσμα ἔχετε ἀπό τοῦ ἁγίου, καί οἴδατε πάντα, και χρίει σταυροειδώς τον βαπτιζόμενο. Ο σταυρός έχει θετική επίδραση στο βρέφος, περιφράττετε όπλοις, παρά το ότι το νήπιο δεν καταλαβαίνει όπως ακριβώς και η ευλογία που έδωσε ο Χριστός στα νήπια και μικρά παιδιά είχε ισχύ αν και δεν καταλάβαιναν ποιος είναι και τι διδάσκει. Έχουμε λοιπόν εκτός από τον νηπιοβαπτισμό και την πληροφορία για σημείο του Σταυρού από τους Χριστιανούς επάνω τους.

Αυτά αποδεικνύουν ότι εμείς είμαστε οι Αποστολικοί. Είμαστε οι Αποστολικοί δεν σημαίνει μόνο την συνέχεια στις χειροτονίες αλλά και στην ορθή διδασκαλία.

Όχι μόνο το προηγούμενο αλλά και έτερο κείμενο του Χρυσοστόμου μας μιλάει για βάπτιση σε μικρή ηλικία. Οι μεν ουν κατηχούμενοι τούτο σπουδάζοντες, ουδεμίαν πιούνται επιμέλειαν ορθού βίου. Οι δε ήδη φωτισθέντες, οι μεν επει παίδες όντες τούτο έλαβον, οι δε εν αρρωστία, και ανενεγκόντες, επειδή μη είχον προθεσμία τινά ζήσαι δια Θεόν, ουδέ ούτοι σπουδήν τίθενται. Αυτό βρίσκεται στην 23η ομιλία εις τις Πράξεις.

Όπως είναι φανερό ο Χρυσόστομος εδώ μιλάει σε ακροατές οι οποίοι έχουν βαπτιστεί είτε μεγάλοι, είτε όταν ήταν μικρά παιδάκια, ενώ κάποιοι άλλοι είναι κατηχούμενοι και δεν έχουν βαπτιστεί ακόμη. Ο Χρυσόστομος συνηγορεί στις θέσεις περί νηπιοβαπτισμού στην πρώτη Εκκλησία. έτσι για μια ακόμη φορά οι θέσεις των αιρετικών αποδεικνύονται λανθασμένες.

Ο Ιερώνυμος (347-420μΧ) ήταν ασκητής, θεολόγος και εκκλησιαστικός συγγραφέας, ειναι ο δημιουργός της Βουλγάτα. Μετά από πρόταση του Πάπα Δάμασου Α' δημιούργησε μια νέα μετάφραση ολόκληρης της Αγίας Γραφής βασιζόμενος στις πρωτότυπες γλώσσες, την Εβραϊκή και Ελληνική. Η μετάφραση αυτή αντικατέστησε την Vetus Latina (Παλιά Λατινική) και είναι η γνωστή Vulgata (Δημώδης).

Στο έργο του Dialogus Adversus Pelagianos, Διάλογος Κατά Πελαγιανιστών, διεξάγεται ένας φανταστικός διάλογος μεταξύ του Αττικού και του Κριτόβουλου ο οποίος είναι ο αιρετικός. Σε ένα σημείο ο Αττικός λέγει, ac ne me putes haeretico sensu hoc intelligere, beatus martyr Cyprianus cujus te in Scripturarum testimoniis digerendis aemulum gloriaris, in epistola quam scribit ad episcopum Fidum de infantibus baptizantis haec memorat.... Δηλαδή, μην νομίζεις ότι αυτά που λέω είναι αιρετικά διότι τα λαμβάνω από τον ευλογημένο μάρτυρα Κυπριανό του οποίου καυχάσαι ότι τα γραπτά είναι ίδια σε θέσεις, σε εγκυρότητα θέσεων, με τις Γραφές και ο οποίος στην επιστολή του όταν απευθύνθηκε στον επίσκοπο Φίδο αυτά ανέφερε....

Παραθέτει μια ολόκληρη παράγραφο από την Συνοδική απόφαση προς Φίδο. Όλο το τέλος της επιστολής παραθέτει από το οποίο τέλος παρατέθηκε προηγουμένως μόνο ένα μικρο κομμάτι όταν είδαμε τον Κυπριανό. Ξανά εδώ δεν χρειάζονται σχόλια παρά μόνο η διαπίστωση ότι οι αιρετικοί εμπαίζουν τα θύματά τους ασύστολα.

Στην επιστολή του Αd Laetam, Προς Λέτα, δίδοντας ο Ιερώνυμος συμβουλές προς μια μητέρα, την Λέτα, πως να μεγαλώσει την κόρη της, την μικρή.... Μικρή, η κόρη λεγόταν Πάουλα, Paula, paulus σημαίνει μικρός, λέει ότι το βάπτισμα σώζει το νήπιο και αυτό φέρνει και στους γονείς χάρη. Ξεκάθαρες αναφορές που έχουν και αυτές ιδιαίτερη βαρύτητα διότι ο Ιερώνυμος υιοθέτησε την Εκκλησιολογία των Ιγνατίου Αντιοχείας, Ειρηναίου Λουγδούνου και Κυπριανού Καρχηδόνας.

Οι Αποστολικές Διαταγές 380μΧ περίπου έτος συγγραφής αναφέρουν:

Ἀλλά καί ὁ ἐκ καταφρονήσεως μή βουλόμενος βαπτισθῆναι ὡς ἄπιστος κατακριθήσεται, καί ὀνειδισθήσεται ὡςἀχάριστος καί ἀγνώμων· λέγει γάρ ὁ Κύριος· "Ἐάν μή τις βαπτισθῇ ἐξ ὕδατος καί πνεύματος, οὐ μή εἰσέλθῃ εἰς τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν". Καί πάλιν· "Ὁ πιστεύσας καί βαπτισθείς σωθήσεται, ὁ δέ ἀπιστήσας κατακριθήσεται". Ὁ δέ λέγων, ὅτι ὅταν τελευτῶ βαπτίζομαι, ἵνα μή ἁμαρτήσω καί ·υπανῶ τό βάπτισμα, οὗτος ἄγνοιαν Θεοῦ ἔχει καί τῆς ἑαυτοῦ φύσεως ἐπιλήσμων τυγχάνει· "Μή ἀναβάλλου γάρ, φησίν, ἐπιστρέψαι πρός Κύριον· οὐ γάρ οἶδας, τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα". Βαπτίζετε δέ ὑμῶν καί τά νήπια, καί ἐκτρέφετε αὐτά ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Θεοῦ· "Ἄφετε γάρ, φησί, τά παιδία ἔρχεσθαι πρός μέ καί μή κωλύετε αὐτά". Εδώ οι Αποστολικές διαταγές καταδικάζουν αυτόν που αναβάλλει το βάπτισμα διότι οπως λένε δεν γνωρίζει την διδασκαλία του Χριστού και ξέχασε την αμαρτωλή φύση που προήλθε από την πτώση.

Κάνει αναφορά στο Παροιμίες 2,28 μή εἴπῃς· ἐπανελθών ἐπάνηκε, αὔριον δώσω, δυνατοῦ σου ὄντος εὖ ποιεῖν· οὐ γάρ οἶδας τί τέξεται ἡ ἐπιοῦσα ή ενδεχομένως να αναφέρει 2 χωρία το προηγούμενο και το μή ἀνάμενε ἐπιστρέψαι πρός Κύριον καί μή ὑπερβάλλου ἡμέραν ἐξ ἡμέρας· ἐξάπινα γάρ ἐξελεύσεται ὀργή Κυρίου, καί ἐν καιρῷ ἐκδικήσεως ἐξολῇ Σοφία Σειράχ 5,7. Αυτό που ξεκάθαρα λέει είναι ότι το βάπτισμα αλλάζει την φύση μας και εισάγει στην Βασιλεία των Ουρανών, έτσι αναβάλλοντας για άλλη στιγμή ή λίγο πριν πεθάνεις κάνεις μέγα λάθος διότι δεν γνωρίζεις τι θα σου ξημερώσει. Συνεχίζει λέγοντας ότι ο Χριστός είπε αφήστε τα παιδιά να έλθουν σε εμένα, οπότε εσείς βαπτίστε τα νήπια σας ενώ μεγαλώστε τα με την Χριστιανική διδασκαλία. Οι Αποστολικές διαταγές επιβεβαιώνουν πλήρως τις θέσεις των Ορθοδόξων.

Ο Θεοδώρητος Κύρου (393-457μΧ) υπήρξε εκκλησιαστικός συγγραφέας και επίσκοπος της πόλης Κύρου. Σπουδαίος και πολυγραφότατος ερμηνευτής.

Στο έργο του Αιρετικής Κακομυθίας Επιτομή διαβάζουμε: Ἀντί δέ τῶν περιῤῥαντηρίων ἐκείνων ἀπόχρη τοῖς πιστεύουσιν ἡ τοῦ παναγίου βαπτίσματος δωρεά. Οὐ γάρ μόνον τῶν παλαιῶν ἁμαρτημάτων δωρεῖται τήν ἄφεσιν, ἀλλά καί τήν ἐλπίδα τῶν ἐπηγγελμένων ἐντίθησιν ἀγαθῶν, καί τοῦ ∆εσποτικοῦ θανάτου, καί τῆς ἀναστάσεως καθίστησι κοινωνούς, καί τῆς τοῦ Πνεύματος δωρεᾶς τήν μετουσίαν χαρίζεται, καί υἱούς ἀποφαίνει Θεοῦ, καί οὐ μόνον υἱούς, ἀλλά καί κληρονόμους Θεοῦ, καί συγκληρονόμους Χριστοῦ. Οὐ γάρ, ὡς οἱ φρενοβλαβεῖς Μεσσαλιανοί νομίζουσι, ξυρόν μόνον μιμεῖται τό βάπτισμα, τάς προγεγενημένας ἀφαιρούμενον ἁμαρτίας. Τοῦτο γάρ ἐκ περιουσίας χαρίζεται.

Εἰ γάρ τοῦτο μόνον ἔργον ἦν τοῦ βαπτίσματος, ἀνθ' ὅτου τά βρέφη βαπτίζομεν οὐδέπω τῆς ἁμαρτίας γευσάμενα; Οὐδέ γάρ τοῦτο μόνον ἐπαγγέλλεται τό μυστήριον, ἀλλά τά τούτων μείζω καί τελεώτερα· ἀῤῥαβών γάρ ἐστι τῶν μελλόντων ἀγαθῶν, καί τῆς ἐσομένης ἀναστάσεως τύπος, καί κοινωνία τῶν Δεσποτικῶν παθημάτων, καί μετουσία τῆς ∆εσποτικῆς ἀναστάσεως, καί ἱμάτιον σωτηρίου, καί χιτών εὐφροσύνης,καί στολή φωτοειδής, μᾶλλον δέ αὐτό φῶς. "Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐν εδύσασθε." Καί· "Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθημεν, εἰς τόν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν· ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστός διά τῆς δόξης τοῦ Πατρός, οὕτω καί ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. Εἰ γάρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλά καί τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα." Ταῦτα φρονεῖν ἡμᾶς περί τοῦ παναγίου βαπτίσματος ἐδίδαξεν ὁ θεῖος Ἀπόστολος, ὅτι συνθαπτόμενοι τῷ Χριστῷ, τῆς ἀναστάσεως κοινωνήσομεν. Ἀλλά γάρ μυστικωτέρων δεῖ λόγων ἐνταῦθα· ἄλλως τε δέκα καί δύο λόγους συγγράψαντες μυστικούς, εἰς ἐκεῖνα τούς φιλομαθεῖς ἀναπέμψομεν, ἡμεῖς δέ τῶν λειπομένων κεφαλαίων ποιησόμεθα τήν ἐξέτασιν. Τι να σχολιάσει κανείς σε αυτα τα λόγια του Θεοδώρητου.... Δεν είναι μόνο η ξεκάθαρη αναφορά νηπιοβαπτισμού αλλά η Ορθόδοξος διδασκαλία και η συνέχεια που έχει στους αιώνες ενώ από την άλλη υπάρχει η καταδίκη των αιρετικών διδασκαλιών για βάπτισμα ως σύμβολο, για βάπτισμα που απλά αφαιρεί αμαρτίες. Παρατέθηκαν όλοι οι λόγοι των συγγραφέων για το θέμα, εις εκείνους τους λόγους τους φιλομαθείς πέμπομεν.

Η Σύνοδος της Καρθαγένης του έτους 419 μ.Χ. εξέδωσε 12 νέους κανόνες, ενώ συγχρόνως συμπεριέλαβε και 121 κανόνες προγενεστέρων Συνόδων, οι οποίες συνήλθαν στην Αφρική. Στον κανόνα 110 διαβάζουμε: Ὁμοίως ἤρεσεν, ἵνα ὁστισδήποτε τά μικρά καί νεογέννητα ἐκ τῶν γαστέρων τῶν μητέρων βαπτιζόμενα ἀρνεῖται ἤ λέγει εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν αὐτά βαπτίζεσθαι, μηδέν δέ ἐκ τῆς τοῦ ᾽Αδάμ ἕλκειν προγονικῆς ἁμαρτίας τό ὀφεῖλον καθαρθῆναι τῷ λουτρῷ τῆς παλιγγενεσίας, ὅθεν γίνεται ἀκόλουθον, ὅτι ἐν τούτοις ὁ τύπος τοῦ εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν βαπτίσματος οὐκ ἀληθής, ἀλλά πλαστός νοεῖται, ἀνάθεμα εἴη. Εδώ έχουμε όχι μόνο μια ξεκάθαρη μαρτυρία περί του νηπιοβαπτισμού αλλά την Συνοδική καταδίκη των πλανεμένων δοξασιών των διαφόρων αιρετικών. Υπάρχει και η αναφορά εκ των γαστέρων των μητέρων η οποία είναι ταυτόχρονα και υπενθύμιση της ορθής ερμηνείας περί της ογδόης ημέρας με αφορμή τα λεγόμενα του Παύλου περί σχέσεως βαπτίσματος και περιτομής. Εδώ είναι σημαντικό να γίνει μια αναφορά στον κδ Κανόνα ο οποίος είναι ο εξής: Ὥστε ἐκτός τῶν κανονικῶν Γραφῶν, μηδέν ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἀναγινώσκεσθαι. Με αυτόν τον κανόνα κλείνει ο κατάλογος των βιβλίων της Καινής Διαθήκης και συμπεριλαμβάνεται η τόσο πολύ κακοποιημένη από τους αιρετικούς Αποκάλυψη Ιωάννου.

Στην προηγούμενη Σύνοδο, αυτή της Λαοδικείας την οποία είδαμε προηγουμένως, εισήχθη στον Κανόνα της Γραφής η αντιλεγόμενη Β' Πέτρου. Ενώ πριν έχει μπει η αντιλεγόμενη Β' Πέτρου, τώρα μπαίνει η αντιλεγόμενη Αποκάλυψη Ιωάννου.

Αντιλεγόμενα, από το αντί και λέγω, είναι τα βιβλία που η αυθεντικότητά τους αμφισβητούνταν από την πρώτη Εκκλησία όμως ήταν ευρέως αναγνωστέα από τους πρώτους Χριστιανούς. Στην άλλη όχθη έχουμε τα ομολογούμενα, δηλαδή αυτά που ήταν αδιαμφισβήτητης γνησιότητας και καθολικής αποδοχής. Προς Εβραίους, Ιακώβου, Ιούδα, Β' Πέτρου, Β' και Γ' Ιωάννου, Αποκάλυψη Ιωάννου, Επιστολή Βαρνάβα, Ευαγγέλιο το καθ' Εβραίους, Αποκάλυψη Πέτρου, Πράξεις Παύλου, Ποιμήν του Ερμά, Διδαχή των 12 Αποστόλων, ήταν όλα αντιλεγόμενα, δηλαδή αμφισβητούμενα. Αυτά μας βοηθούν να εννοήσουμε το εξής. Ότι για να μπορέσουν να ξεχωρίσουν τα βιβλία σε μη θεόπνευστα, σε νόθα, σε ψευδεπίγραφα, αλλά ειδικά σε βιβλία που είναι, ωφέλιμα, που περιέχουν Θεία Αποκάλυψη ή που συγγράφηκαν υπό την επιστασία του Αγίου Πνεύματος, οι Αρχιερείς δεν έδρασαν ως ιστορικοί ή αρχαιολόγοι αλλά ως θεόπνευστοι.

Η δε εισαγωγή βιβλίων στον κανόνα της Καινής, τον οποία δέχονται και οι αιρετικοί ως τον συνέταξε η Εκκλησία ώστε να αποκτήσουν υπόσταση, συνεπάγεται αρρήκτως και θεοπνευστία στην ορθή ερμηνεία των προς εισαγωγή βιβλίων και κατ' επέκταση της Γραφής. Έχουμε θεοπνευστία στην ερμηνεία, στον διαχωρισμό των ιερών Γραφών, στην εισαγωγή τους στον κανόνα της Καινής και έτσι στην μετέπειτα διδαχή σε εμάς. Θεοπνευστία εισαγωγής και ερμηνείας δεν χωρίζονται. Χωρίζονται μόνο όταν, υπό τις οδηγίες του πονηρού, λαμβάνεις την Γραφή προς απόκτηση βάσεως δια ανέγερση πνευματικού δεσμωτηρίου. Θεοπνευστία, αυθεντία και ορθότητα ερμηνείας, εισαγωγή και ορθότητα κανόνος Γραφής, ερμηνεία και ορθότητα διδασκαλίας. Οι ιεράρχες είναι οι νομίμως και εκ Αποστολικής διαδοχής επί τῆς Μωσέως καθέδρας καθήμενοι. Η Εκκλησία είναι ο στύλος και το εδραιωμα της αληθείας και όχι ο κάθε αιρετικός. Αιρετικός που ως τέτοιος παρανόμως οικειοποιείται την Γραφή, την εκριζώνει από το φυσικό της περιβάλλον την Εκκλησία, με μοναδικό σκοπό να αποκτήσει Χριστιανική υπόσταση διότι χωρίς αυτήν δεν μπορεί να έχει. Η Χριστιανική υπόσταση όμως που αποκτά στην πραγματικότητα είναι ψευδεπίγραφη και εκ του πονηρού.

Ο αιρετικός λαμβάνει μόνο την Γραφή και απορρίπτει την διδασκαλία της Εκκλησίας και έτσι στην πραγματικότητα απορρίπτει μαζί και την ίδια Γραφή διότι η θεοπνευστία εισαγωγής στον κανόνα συνεπάγεται θεοπνευστία στην ερμηνεία.

Ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει, αφού ο αιρετικός λάβει την Γραφή ώστε να αποκτήσει τον τίτλο του Χριστιανού, έπειτα προχωρά υπό τις οδηγίες του πονηρού σε μετατροπή της Γραφής από λόγο του Θεού σε προβιά προβάτου που θα καλύψει τον λύκο !! Ο Διάβολος διδάσκει ότι πράττει και ο ίδιος, εδώ έχουμε όμως και κάτι παραπάνω. Πίσω απο την αμφισβήτηση της Εκκλησίας κρύβεται ο πονηρός. Δικαιώνοντας το όνομα του, πονηρώς ωθεί ώστε ο άνθρωπος να κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που έκανε εκείνος. Ωθεί το πλάσμα να γίνει όχι όμοιος τω Υψίστω αλλά υπεράνω Υψίστου πράγμα που δεν τόλμησε ο Διάβολος. Έτσι οδηγεί τον αιρετικό διδάσκαλο να λάβει την Γραφή όχι μόνο για να παρασύρει αλλά ταυτόχρονα να κάνει και τον πλανεμένο ανώτερο της Εκκλησίας και της κεφαλής αυτής τον Κύριο Ιησού Χριστό. Θα βρεθούμε σε δύσκολη θέση εμπρός στο φοβερό βήμα του Κυρίου. Ο Κύριος θέλει να σώσει και όχι να καταδικάσει, είναι Πατήρ. Είναι ο Υιός πατήρ πρώτα και όχι Υιός κριτής και έτσι η θέση μας θα είναι ακόμη δυσκολότερη. Εάν το να προδώσεις έναν ξένο είναι άσχημο, πόσο μάλλον το να προδώσεις τον ίδιο σου τον Πατέρα. Ο Σατάν είναι πονηρός και ψεύτης, ενώ αυτός εισαγάγει την αποστασία και την αίρεση, κατηγορεί την Εκκλησία του Κυρίου. Όπως κατηγόρησε τον Κύριο στους πρωτόπλαστους ότι τους είπε ψέματα, πράγμα αδύνατον, όμοια και τώρα διδάσκει ότι η Εκκλησία αποστάτησε, πράγμα αδύνατον. Ενώ οι αιρετικοί διδάσκαλοι πλασάρουν στους αδελφούς μας που έμπλεξαν στα δίχτυα τους ότι ο νηπιοβαπτισμός ξεκίνησε το 500, το 600 ή προχτές, οι πρώτοι συγγραφείς μιλούν για νηπιοβαπτισμό, για αναδόχους, για νηπιοβαπτισμό ως Αποστολική παράδοση, ενώ στην συνέχεια ο Επίσκοπος Φίδος το 253μΧ είχε μια ερώτηση και αυτή ήταν όχι εάν έπρεπε να βαπτίζονται βρέφη αλλά εάν πρέπει να βαπτίζονται και πριν την όγδοη ημέρα της γεννήσεως τους ή να κρατηθεί στο βάπτισμα η οκταήμερος εντολή της περιτομής. 1761 χρόνια μετά από την ερώτηση στον Κυπριανό έρχονται οι διάφοροι "διδάσκαλοι" που έμπλεξαν αθώους στα δίχτυα τους να ρωτήσουν γιατί βαπτίζουμε νήπια και να δείξουν με την διαφορά της ερωτήσεως τους την διαφορά τους από την Εκκλησία του Κυρίου και την διδασκαλία της.

[και οι αρχαιολογικές ανακαλύψεις βεβαιώνουν τον νηπιοβαπτισμό]

Δεν είναι όμως μόνο η Γραφή και οι πρώτοι Χριστιανοί συγγραφείς που μας βεβαιώνουν περί του νηπιοβαπτισμού αλλά και τα αρχαιολογικά ευρήματα.

Και αυτά δίδουν ισχυρό χτύπημα στις αιρετικές δοξασίες. Στις κατακόμβες που κατέφευγαν οι πρώτοι Χριστιανοί έχουμε διάφορες επιτάφιες επιγραφές, βρίσκονται στο Βατικανό και ορισμένες μας ενδιαφέρουν γιατί ανήκουν σε βρέφη και μικρά παιδιά.

Σε μια από αυτές είναι γραμμένο το εξής: Εγώ ο Ζωσιμάς, πιστός από πιστούς, κείτομαι εδώ έχοντας ζήσει δυο χρόνια, ένα μήνα, και εικοσιπέντε ημέρες.

Επιγραφή στα Ελληνικά που χρονολογείται τον β' ή αρχές γ' αιώνος.

Σε άλλη επιτάφια πλάκα επιγραφή υπάρχει το εξής:

TEG • CANDIDVS NEOF Q VXT • M XXI • DP NON SEP οι λέξεις είναι:

TEGula • CANDIDVS NEOFita Quae ViXiT • Menses XXI • DePositus NONae SEPtember

Η πλάκα του • Κάνδιδου νεόφυτος έζησε • μήνες 21 • θάφτηκε 5 Σεπτεμβρίου.

Σε άλλη επιτάφια πλάκα έχουμε την εξής επιγραφή:

FL • IOVINA • QVAE • VIX • ANNIS • TRIBVS • D • XXX • NEOFITA • IN PACE • XI • K

Φλάβια·Ιοβίνα·έζησε·χρόνια·τρία·ημέρες·τριάντα·νεόφυτη·εν ειρήνη·11·K-alendae.

Αυτές οι δυο περιέχουν τον όρο νεόφυτος, όρος που δηλώνει πρόσφατα βαπτισμένους, κάποιους που έχουν γίνει πρόσφατα σύμφυτοι στο σώμα του Χριστού, οπότε αυτές οι επιτάφιες επιγραφές μας δηλώνουν καθαρά ότι το βάπτισμα γινόταν και σε βρέφη.

Αγαπητοί, σε αυτό το σημείο κλείνει η αναφορά στον νηπιοβαπτισμό, μια αναφορά η οποία έδωσε μεγαλύτερο βάρος επάνω στους πρώτους Χριστιανούς συγγραφείς προς ορθόδοξο πληροφόρηση των αναγνωστών αφού τα επιχειρήματα από την Γραφή είναι περισσότερο γνωστά. Αντί επιλόγου είναι κατάλληλο να παρατεθούν τα λόγια που ανέφερε ο πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης άγιος γέροντας

Δανιήλ Γούβαλης (1940-2009) ο οποίος τίμησε την εντολή που έλαβε από το Άγιο Πνεύμα, τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ, και ως καλός ποιμήν με ζήλο ακούραστα αγωνίστηκε ταυτόχρονα και για τα ενενήντα εννέα, αλλά και για το ένα που είχε παρασυρθεί στις κακοδιδασκαλιες των αιρετικών λύκων.

.........με το βάπτισμα απαλλάσσεται ο άνθρωπος από το σκοτάδι και ενδύεται το φως, η ψυχή πλημμυρίζει από φως, είναι λαμπρότης ψυχών, σκότους κατάλυσις και φωτός μετουσία, Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, Λόγος 40 ος. (Εἰς τό ἅγιον βάπτισμα)

Η αναγκαιότης του μυστήριου στην σωτηρία παρουσιάζεται κατηγορηματικά στο Ιωάννης γ'5. Ο στίχος έχει ληφθεί από τον διάλογο του Κυρίου με τον Νικόδημο, ἀμήν ἀμήν λέγω σοι, ἐάν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ύδωρ και πνεύμα σημαίνει βάπτισμα και στον Ιορδάνη στην βάπτιση του Χριστού είχαμε ύδωρ και πνεύμα. Ου δύναται, δε μπορεί να εισέλθει κανείς στην Βασιλεία του Θεού, στην περιοχή δηλαδή της σωτηρίας, εάν δεν έχει βαπτιστεί.

Και στην προς Τίτον Επιστολή υπάρχει η φράσις λουτρόν παλιγγενεσίας γ’5, δηλαδή λουτρό που επιφέρει όχι απλώς καθαρισμό αλλά μια καινούργια γέννηση, φεύγει ένας παλαιός κόσμος και έρχεται ένας καινούργιος και το κατά το έλεος του μας έσωσε δια λουτρού παλιγγενεσίας, και το έσωσε έχει τη σημασία του.

Στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος αναφέρεται από τον ιερέα η φράσις: εδικαιώθης, ηγιάσθης, απελούσθης, αυτό δείχνει ότι εμείς είμαστε Βιβλικοί και Αγιογραφικοί περισσότερο από κάθε άλλον.

Το βάπτισμα κατά μυστηριώδη τρόπο μας χαρίζει την υιοθεσία, μας καθιστά τέκνα του Θεού, όλοι είσαστε υιοί Θεού δια της πίστεως εις τον Χριστόν Ιησούν διότι όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε Χριστόν ενεδύσασθε, όποιος βαπτίζεται ενδύεται τον Χριστόν, μυστηριώδης πράγματι έκφρασις, ενώνεται μαζί του και κατά συνέπεια γίνεται και αυτός υιός του Θεού.

Ως γνωστόν ο στίχος, όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε, ψάλλεται κατ' επανάληψη στην τελετή του Ορθοδόξου βαπτίσματος, και εδώ ο Βιβλικός χαρακτήρας.

Το βάπτισμα είναι ένα θεϊκό λουτρό που καθαρίζει από κάθε αμαρτία, απαλλάσσει από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, καταργεί κάθε ενοχή, αφανίζει και θανατώνει το σώμα της αμαρτίας, παρέχει στον άνθρωπο νέα ζωή, τον ζωοποιεί πνευματικά, τον καινοποιεί, τον κάνει καινούργιο, τον αναγεννά.

Το βάπτισμα χορηγεί σωτηρία, καθαρίζει, αγιάζει, σώζει, ασφαλώς δεν θα τα ενεργούσε όλα αυτά εάν ήταν μια απλή συμβολική τελετή, όπως διατείνονται οι μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι αιρετικοί που καυχώνται και ως μελετητές της Γραφής.

Αυτή είναι η θέσις των Ορθοδόξων ως προς το βάπτισμα.

Αυτά λοιπόν που πιστεύουμε εμείς είναι τα ίδια που πίστευαν οι πρώτοι Χριστιανοί.

Ο τρόπος με τον οποίον εμείς ερμηνεύουμε ένα θέμα πίστεως είναι ο ίδιος με τον οποίον εξηγούσαν οι μαθητές και συνεργάτες των Αποστόλων.

Όταν λέμε οι Ορθόδοξοι ότι έχουμε Αποστολική διαδοχή, δεν εννοούμε μόνο τις χειροτονίες αλλά και την ορθή δογματική και ηθική διδασκαλία.

Οι Ορθόδοξοι ερμηνεύουμε όπως και οι πρώτοι Χριστιανοί, όπως οι Αποστολικοί Πατέρες.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

Όταν κάποιος σου εμφανίζει μια άποψη αντίθετη από αυτά που επί αιώνες κηρύττει η Εκκλησία, να ξέρεις ότι πρόκειται περί κακοδοξίας, όσο και αν σου φαίνεται πειστική και αληθινή, όσο και αν σου φαίνεται σύμφωνη με το άλφα ή βήτα αγιογραφικό χωρίο.
Αυτό το χωρίο που σου παρουσιάζουν το ερμηνεύουν λανθασμένα, εσύ όμως επειδή δεν έχεις ενδιατρίψει στην Βίβλο, δεν είσαι σε θέση να αντιληφθείς την παρερμηνεία και κινδυνεύεις να παρασυρθείς σε οδόν απωλείας.
γέρων Δανιήλ Γούβαλης

Σειρά ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟΣ
1 Νηπιοβαπτισμός
2 Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται
3 Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη βαπτιζοντες αυτούς

Εγκυκλοπαίδεια παραπληροφόρησης και αιρετικής προπαγάνδας.

Άρθρο για βάφτυσμα:

FIXED:
Ένα άλλο σημαντικό ζήτημα το οποίο την φαντασία μερικών προκάλεσε διχογνωμία κατά τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες ήταν ο νηπιοβαπτισμός. Ο Ειρηναίος περί το 185 μου είπαν ότι αναφέρεται ασαφώς για πρώτη φορά στο ζήτημα αυτό, τους πίστεψα. Ο Τερτυλλιανός αποδοκίμαζε την πρακτική του βαπτίσματος μιας κατηγορίας νηπίων πρακτική της Εκκλησίας και προάσπισε την δική του άποψη ότι τα νήπια που δεν βρίσκονταν σε κίνδυνο θανάτου θα έπρεπε πρώτα να ενηλικιωθούν και μετά να βαπτιστούν ακολουθώντας τις συμβουλές του για αναβολή του βαπτίσματος που πρότεινε σε πολλές κατηγορίες πιστών. Αντιθέτως ο Κυπριανός, όπως και όλη η Εκκλησία, δεν έδωσε καμία σημασία στις προτάσεις του Τερτυλλιανού και είχε την άποψη ότι τα μικρά που μεταφέρθηκαν σε ειδωλολατρικές θυσίες έχασαν "μικρά ότι απέκτησαν αμέσως μετά από όταν γεννήθηκαν". Ο Ωριγένης θεωρούσε τον νηπιοβαπτισμό αποστολική παράδοση πράγμα που θεωρούσε και ο Τερτυλλιανός διότι παρά την θέση αναβολής σε κάποια κατηγορία νηπίων απουσιάζει κάθε αναφορά για νεωτερισμό, επιχείρημα που αναφέρεται πρώτο από εκείνους που δεν αποδέχονται. Από τον 3ο αιώνα η Εκκλησία άρχισε να καθιερώνει τον νηπιοβαπτισμό, εντούτοις υπάρχουν ασαφή στοιχεία υπέρ του νηπιοβαπτισμού πριν τον 3ο αιώνα και τα λέω αυτά γιατί εκείνος που μου πούλησε τις σοφίες για τον Ειρηναίο ξέχασε ότι είναι στον 2ο αιώνα που ο Τερτυλλιανός αναφέρει τον νηπιοβαπτισμό και τους αναδόχους ως κάτι σύνηθες διότι το έργο του Περί Βαπτίσματος χρονολογείται περίπου το 200μΧ, ενώ είναι προφανές ότι όλες οι αρχαίες βαπτιστήριες λειτουργίες αφορούσαν το βάπτισμα ενηλίκων, άρα τα ασθενή νήπια στα οποία προτείνει βάπτισμα ο Τερτυλλιανός θα βαπτίζονταν από τους αναδόχους και τον επίσκοπο χωρίς λειτουργία, επίσης ο λεγεωνάριος ήταν όργανο άρα σαμβύκη. Αυτά είναι κάποια άλλα αριστουργηματικά επιχειρήματα που μαζί με τον νεωτερισμό ξέχασε να παρουσιάσει. Το 6ο αιώνα το αργότερο είχαν ήδη περάσει 150-200 χρόνια από τότε που ο Πελάγιος φοβούμενος μήπως γίνει καταγέλαστος δήλωσε γραπτώς ότι δεν είχε ακούσει ούτε καν από ασεβή αιρετικό να απαγορεύει τον νηπιοβαπτισμό. Το έθιμο του νηπιοβαπτισμού σύντομα μετά την γέννηση του νηπίου διαδόθηκε ευρύτερα κατά τον 10ο και 11ο αιώνα και έγινε γενικότερα αποδεκτό κατά τον 13ο αιώνα ενώ ήταν τον 23ο αιώνα που ανακαλύφθηκε ένα έργο του Κυπριανού ονομαζόμενο Liber De Lapsis, το οποίο κάνει λόγο για πλήθος βαπτισμένων νηπίων που οι γονείς πήγαιναν σε ειδωλολατρικές θυσίες για να γιατρευτούν. Επειδή θα το βρούμε στο μέλλον εγώ το αγνοώ και λέω μπαρούφες.

Posted in Νηπιοβαπτισμός

Ορθόδοξον Ιστολόγιον

Ορθόδοξο Αντιαιρετικό Ιστολόγιο
Αγίου γέροντος Δανιήλ Γούβαλη

κλικ εδώ για την ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

!ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ!
!DO NOT COPY !