Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε

Η ΚΥΡΙΑ Η ΦΑΝΕΡΩΜΕΝΗ 1874

Η θαυματουργή εικόνα της Ιεράς Μονής Φανερωμένης Ιεράπετρας

Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε

Υπάρχει απλουστευμένη παρουσίαση της ευχής

Άσπιλε αμόλυντε στο τέλος της ερμηνείας.

Αγαπητοί σε αυτήν την ανάρτηση θα δούμε την ευχή του Απόδειπνου προς την Θεοτόκο. Οι ευχές του Απόδειπνου είναι ουρανόθεν δοσμένες. Για να μπορέσουμε να γευτούμε το ουράνιο δώρο των ευχών του Απόδειπνου είναι απαραίτητη η ερμηνεία. Η μετάφραση των λειτουργικών κειμένων είναι αποκλειστικά η ερμηνεία. Οι ύμνοι της Εκκλησίας είναι ήδη μεταφρασμένοι, όσο παράδοξο και αν ακούγεται η μετάφραση είναι το αρχικό κείμενο. Αν γίνει κατά λέξη μετάφραση όχι μόνο δεν μετέφρασε αλλά αντιθέτως κατέστρεψε. Ταυτόχρονα έκανε μεγάλα κακά, τουτέστιν απέτρεψε από την ορθή προσέγγιση του Θείου, απέτρεψε να ωφεληθεί ο πιστός, απέτρεψε να στηριχθεί ο συνάνθρωπος, απέτρεψε το να δούμε σε αυτήν τον Θεό. Η κατά λέξη μετάφραση των λειτουργικών κειμένων δεν είναι ωφέλιμη, ας σκεφτούμε το εξής, τόσοι μεγάλοι άγιοι των χρόνων μας ήταν σχεδόν αγράμματοι, δεν θα ζητούσαν αυτοί να μεταφραστούν στην καθομιλουμένη αν είχε ωφέλεια;

Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε, θεόνυμφε Δέσποινα· η Θεόν Λόγον τοις ανθρώποις τη παραδόξω σου κυήσει ενώσασα και την απωσθείσαν φύσιν του γένους ημών τοις ουρανίοις συνάψασα· η των απηλπισμένων μόνη έλπις και των πολεμουμένων βοήθεια· η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων και πάντων των Χριστιανών το καταφύγιον·

Η ευχή του γέροντα Παύλου κτήτορος μονής Θεοτόκου Ευεργέτιδος, ο οποίος είναι άγιος και συγγραφέας του Ευεργετινού, ξεκινάει με ορισμένες προσφωνήσεις για την Θεοτόκο, είναι από την πρώτη πρόταση φανερό ότι παρουσιάζει έξοχη ποίηση και ρυθμό και αυτό γίνεται με απλές λέξεις, η δε θεολογία της είναι υψηλότατη. Τι σημαίνουν άραγε τα επίθετα; Τυχαία εκλέχθηκαν; Τι σκοπό έχει ο πλεονασμός συνώνυμων; Για ποιητικό άκουσμα; Άσπιλος και αμόλυντος είναι το ίδιο. Γιατί αγνή Παρθένε και όχι αγνή Θεοτόκε; Γιατί θεόνυμφε Δέσποινα και όχι θεόνυμφε Παναγία;
Η ευχή ξεκινάει με το Άσπιλε, το άσπιλε εδώ η ευχή εννοεί φυσικά την καθαρότητα από την αμαρτία, την αναμαρτησία υπό την σχετική έννοια, δηλαδή σε μέγιστο ανθρωπίνως βαθμό. Βλέπουμε τον απόστολο Ιάκωβο να μας λέει ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου. Ιακ. 1,27 Θρησκεία καθαρά και αμόλυντη ενώπιον του Θεού εκτός από τις αγαθοεργίες είναι να είμαστε καθαροί και αμόλυντοι από την αμαρτία που κυριαρχεί στον κόσμο.
Έπειτα έχουμε το αμόλυντε, αυτό σημαίνει χωρίς μόλυνση, δηλαδή έχουμε την συνέχεια της ασθένειας της αμαρτίας, πρώτα σπίλος και η συνέχεια είναι η μόλυνση. Έπειτα έχουμε τα άφθορε, άχραντε, αγνή Παρθένε, εδώ το άφθορε σημαίνει χωρίς φθορά στο νου από κακούς λογισμούς, το άχραντε σημαίνει χωρίς φθορά από πονηρούς λόγους και το αγνή χωρίς αμαρτωλές πράξεις. Οπότε εφόσον ο άνθρωπος απέχει από την αμαρτία γίνεται παρθένος, Παρθένε, δηλαδή άγιος. Όχι μόνο ψυχικά αλλά και σωματικά παρθένος είναι διότι δεν πορνεύει.
Όταν όμως ο άνθρωπος φτάσει σε αυτό το επίπεδο έρχεται ο Νυμφίος και κάνει μονή σε αυτόν, ο Χριστιανός γίνεται θεονύμφευτος αλλά και κύριος, δεσπότης σημαίνει κύριος το θηλυκό δέσποινα, θεόνυμφε Δέσποινα, ελευθερώνεται εκ της δουλείας της αμαρτίας και της φθοράς και έρχεται στην ελευθερία της δόξας των παιδιών του Θεού. Στην αντίθετη περίπτωση διαβολοποιείται και γίνεται δούλος της αμαρτίας. Ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν. Ιω. 14,23 Εάν κάποιος με αγαπά θα τηρήσει τις εντολές μου και ο Πατήρ μου θα τον αγαπήσει και θα έλθουμε σε αυτόν και θα μεταβάλλουμε την καρδία του σε μόνιμη κατοικία μας.

Έπειτα βλέπουμε απωσθείσαν φύσιν. Η ανθρώπινη φύση με την Πτώση απώθησε τον Θεό, με την Πτώση ο άνθρωπος εχθρεύτηκε τον Θεό και χαρακτηριστικό της έχθρας προς αυτόν είναι η προσκόλληση στον Διάβολο. Αυτό ακριβώς έγινε και με τους Ισραηλίτες στην έρημο, απώθησαν τον Θεό και στράφηκαν προς τον Διάβολο. ὃς ἐδέξατο λόγια ζῶντα δοῦναι ἡμῖν. ᾧ οὐκ ἠθέλησαν ὑπήκοοι γενέσθαι οἱ πατέρες ἡμῶν, ἀλλ᾿ ἀπώσαντο καὶ ἐστράφησαν τῇ καρδίᾳ αὐτῶν εἰς Αἴγυπτον εἰπόντες τῷ Ἀαρών· ποίησον ἡμῖν θεοὺς οἳ προπορεύσονται ἡμῶν· Πραξ. 7,38 Στα λόγια του Θεού που έφερε ο Μωυσής δεν θέλησαν να υπακούσουν οι πατέρες μας αλλά τον απώθησαν και κατά την καρδία τους και είπαν στον Ααρών "φτιάξε μας θεούς οι οποίοι θα προπορεύονται εμπρός μας".
Ο αγαθός και φιλάνθρωπος Θεός όλα τα μεταποιεί σε ωφέλιμα, την απώθηση από τους Ισραηλίτες της εποχής των αποστόλων την μετέτρεψε σε ωφέλιμη, ἰδόντες δὲ οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς ὄχλους ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἀντέλεγον τοῖς ὑπὸ τοῦ Παύλου λεγομένοις ἀντιλέγοντες καὶ βλασφημοῦντες. παῤῥησιασάμενοι δὲ ὁ Παῦλος καὶ ὁ Βαρνάβας εἶπον· ὑμῖν ἦν ἀναγκαῖον πρῶτον λαληθῆναι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· ἐπειδὴ δὲ ἀπωθεῖσθε αὐτὸν καὶ οὐκ ἀξίους κρίνετε ἑαυτοὺς τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἰδοὺ στρεφόμεθα εἰς τὰ ἔθνη. οὕτω γὰρ ἐντέταλται ἡμῖν ὁ Κύριος· τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. Πραξ. 13,45-47 Οι Ιουδαίοι όταν είδαν πλήθη λαού να έχουν συγκεντρωθεί για να ακούσουν τους αποστόλους καταλήφθηκαν από φθόνο και αντέτειναν ύβρεις προς τον Χριστό και τους αποστόλους. Ο Παύλος όμως και ο Βαρνάβας μίλησαν με θάρρος και τους είπαν, σε εσάς σύμφωνα με το Θεϊκό σχέδιο έπρεπε να κηρυχθεί πρώτα ο λόγος του Θεού. Επειδή όμως τον αποκρούετε και δεν τον δέχεστε και οι ίδιοι δεν κρίνετε άξιους τους εαυτούς σας για την αιώνιο ζωή, για αυτό ορίστε στρεφόμαστε τώρα προς τα έθνη. Διότι τέτοια εντολή μας έχει δώσει ο Κύριος. Στον Ησαΐα μιλώντας προς τον Μεσσία είπε, σε έχω θέσει φως των εθνών, για να είσαι εσύ προς σωτηρία όλων ανεξαιρέτως των ανθρώπων.
Σε όλα γίνεται μεταποίηση προς ωφέλεια, το ίδιο έγινε και με την Πτώση, ο Θεός την μετέτρεψε σε ωφέλεια, ακόμη και ο σωματικός θάνατος που επήλθε από αυτήν είναι προς ωφέλεια δική μας όχι για να ικανοποιηθεί ο Θεός, έτσι ο ιερός Χρυσόστομος φτάνει να λέει ότι με την Πτώση "η γυναίκα περισσότερα βρήκε παρά που έχασε". MPG 49,249.
Έπειτα βλέπουμε ελπίδα απελπισμένων, απηλπισμένων μόνη έλπις. Η Θεοτόκος είναι ελπίδα των απελπισμένων από την ψεύτικη ελπίδα που δίνει ο κόσμος τούτος. Ο κόσμος αυτός διδάσκει ότι η ελπίδα μας είναι επί παραδείγματι στα χρήματα, σε αυτά ελπίζει ο άνθρωπος για ασφάλεια, διδάσκει ότι η ελπίδα μας είναι στην επίγεια δόξα, εκεί ελπίζει ο άνθρωπος για αθανασία, υστεροφημία, ότι η ελπίδα μας είναι σε διάφορες θεωρίες. Αυτά όμως είναι ψεύτικες ελπίδες, ο άνθρωπος εν τέλει βλέπει ότι τον προδίδουν και απελπίζεται. Εκτός από τους απελπισμένους από τα παντός είδους υλιστικά έχουμε τους πολεμούμενους, οι πολεμούμενοι είναι στην αντίθετη πλευρά, είναι οι πιστοί που πολεμούνται από τους άνομους και από τον Διάβολο. Στην φράση έχουμε τις δυο πλευρές, αυτούς που έχουν στηρίξει τις ελπίδες τους στον κόσμο και τους πιστούς που πολεμούνται.

Η φράση των απηλπισμένων μόνη έλπις, είναι αναφορά σε πρώην άπιστους που τώρα ζητούν την βοήθεια της Θεοτόκου και στους χλιαρούς στην πίστη, ενώ η φράση και των πολεμουμένων βοήθεια·, είναι αναφορά σε πραγματικούς Χριστιανούς.
Η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων, η αντίληψη είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος. Λέει ο απόστολος Παύλος καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν. Α Κορ. 12,28 . Και άλλους μεν έθεσε ο Θεός στην Εκκλησία πρώτον μεν αποστόλους, δεύτερον προφήτες, τρίτον διδασκάλους, έπειτα άλλους τους έθεσε σε ανάλογες θέσεις και τους έδωσε την δύναμη είτε να κάνουν θαύματα, είτε να θεραπεύουν ασθένειες, σε άλλους έδωσε χάρισμα φροντίδας και επιμέλειας για τους αναξιοπαθούντες και ασθενείς.

Οι άνθρωποι του Θεού έχουν το χάρισμα της αντίληψης, ἀντιλήψεις, αυτό δεν νοείται ότι τους φροντίζουν απλώς υλικά, ανθρωπιστικά, επί παραδείγματι αν θέλουν να ετοιμάσουν τροφή αλλά είναι στο κρεβάτι τους την προσφέρουν, αλλά είναι κυρίως πνευματική η βοήθεια διότι όλα τα χαρίσματα έχουν σκοπό την σωτηρία. Αν παρατηρήσουμε όλα όσα αναφέρει ο απόστολος είναι πνευματικά. Οπότε τους προσφέρουν κυρίως πνευματική τροφή, δηλαδή τους παρέχουν παρηγοριά στις θλίψεις του βίου και οδηγία. Αυτό είναι χάρισμα του Αγίου Πνεύματος διότι ο πιστός Χριστιανός γίνεται συγγενής και οδηγός προς τον Χριστό, δρόμος προς την Οδό, όχι μόνο παρηγορεί ή προσφέρει αλλά κυρίως οδηγεί στην σωστή θεώρηση κάθε πράγματος και καταστάσεως καλής ή άσχημης, επί παραδείγματι μια καλή κατάσταση να θεωρείται όχι κατόρθωμα αλλά ευλογία Θεού ή μια ασθένεια να μην θεωρείται σαν διακοπή της ευδαιμονίας του φάγωμεν πίωμεν αύριο πεθαίνουμε αλλά ένα στάδιο αθλήσεως.

Στους Χριστιανούς, δηλαδή στα άτομα που έχουν ήδη αυτήν την θεώρηση, δεν είναι αντίληψις αλλά καταφύγιον, διότι και αυτοί όπως ο Δαυίδ καταφεύγουν στον Θεό και τους δικούς του για βοήθεια εκ των εχθρών, είτε αντίθεων ανθρώπων είτε δαιμόνων, παρατηρούμε την θεολογική σοφία στην ευχή του Απόδειπνου, ἐξελοῦ με ἐκ τῶν ἐχθρῶν μου, Κύριε, ὅτι πρὸς σὲ κατέφυγον. Ψαλ. 142,9 Ελευθέρωσέ με Κύριε από τους εχθρούς μου, διότι εγώ προς εσένα απ' αρχής και μέχρι σήμερα καταφεύγω. Πριν είδαμε το, ἡ τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς, καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια. Ο Χριστιανός ποτέ δεν είναι απελπισμένος ειδάλλως δεν έχει το όνομα Χριστιανός, το αφαιρεί μόνος. Τυχόν φράση απελπισμένων Χριστιανών θα ήταν εντελώς απαράδεκτη, εξάλλου για να απελπιστείς προϋπόθεση είναι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα οπότε τι θα τους προσέφερε; Άρα απελπισμένων εννοεί από τα υλικά ιδέες θεωρίες, οπότε σε αυτούς τώρα υπάρχει ελπίδα και μάλιστα η γνήσια που δεν απογοητεύει ποτέ, ο Κύριος και η Θεοτόκος. Απελπισμένοι λοιπόν είναι μια κατηγορία ανθρώπων ενώ πολεμούμενοι είναι μια άλλη κατηγορία ανθρώπων, ενώ πριν το αντίληψις έκανε λόγο για μια κατηγορία ανθρώπων και το πολεμουμένων παρουσίαζε μια άλλη.

Εδώ έχουμε δυο πλευρές, όσων δεν πιστεύουν ή είναι χλιαροί στην πίστη, όπου αυτοί προστρέχουν και η Παναγία είναι άμεση βοήθεια ώστε να αλλάξει η πορεία τους και η θεώρηση πραγμάτων που είχαν, και από την άλλη έχουμε τους πιστούς των οποίων είναι καταφύγιον η Θεοτόκος σε όλες τις στιγμές.

Η των απηλπισμένων μόνη έλπις -- Η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων

πρώην άπιστοι και χλιαροί

και των πολεμουμένων βοήθεια· -- και πάντων των Χριστιανών το καταφύγιον

Χριστιανοί.

μη βδελύξη με τον αμαρτωλόν, τον εναγή, τόν αισχροίς λογισμοίς και λόγοις και πράξεσιν όλον εμαυτόν αχρειώσαντα και των ηδονών του βίου ραθυμία γνώμης δούλον γενόμενον·

Είδαμε τις προσφωνήσεις προς την Θεοτόκο τώρα εδώ έχουμε κάποιες αλλά για εμάς, ας τις δούμε. Ο αμαρτωλός είναι αυτός που δεν πορεύεται σύμφωνα με τον νόμο του Θεού και διαλέγει τα του κόσμου, αμαρτωλός είναι αυτός που έχει σπίλο, είδαμε πριν να μας λέει ο απόστολος, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου. Ο εναγής σημαίνει αυτός που είναι, ἐν, σε, ἄγος, ἐναγής, δηλαδή εδώ έχουμε την μόλυνση από την αμαρτία να προχωράει. Πριν είδαμε το αμόλυντε, οπότε εκεί είχαμε το αντίθετο, δηλαδή εὖ και ἄγος εὖ-ἁγής το οποίο σημαίνει αμόλυντος. Έπειτα καθώς ο αμαρτωλός προχωράει προς την αμαρτία έχουμε τον πλήρη μολυσμό του, τον αισχροίς λογισμοίς και λόγοις και πράξεσιν όλον εμαυτόν αχρειώσαντα. Καθώς προχωρεί ο άνθρωπος προς την αμαρτία φθείρεται και αχρειώνει ολόκληρη την ύπαρξή του, όλο τον εαυτό του, όλον εμαυτόν αχρειώσαντα, γίνεται καθ' ολοκληρίαν παλαιός άνθρωπος. Μας λέει ο απόστολος Παύλος, ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης Εφ. 4,22 και έχετε πράγματι διδαχθεί να αποβάλλεται από πάνω σας τον παλαιό άνθρωπο της αμαρτίας όπως αυτός είχε υπάρξει στην προηγουμένη, την ειδωλολατρική, ζωή σας. Αυτός ο παλαιός άνθρωπος εξ αιτίας των αμαρτιών και των παθών του, φθείρεται συνεχώς και προχωρεί στον όλεθρο από τις επιθυμίες που ανάβει η απατηλή αμαρτία.
Έτσι στην ευχή έχουμε την πορεία και τα συνθετικά του καθ' ολοκληρίαν παλαιού ανθρώπου. Αισχροί λογισμοί, δηλαδή έχουν φθαρεί τα νοήματα, φοβοῦμαι δὲ μήπως, ὡς ὁ ὄφις Εὔαν ἐξηπάτησεν ἐν τῇ πανουργίᾳ αὐτοῦ, οὕτω φθαρῇ τὰ νοήματα ὑμῶν ἀπὸ τῆς ἁπλότητος τῆς εἰς τὸν Χριστόν. Β Κορ. 11,3 Φοβούμαι όμως μήπως όπως άλλοτε ο όφις εξαπάτησε την Εύα με την πανουργία του, έτσι εξαπατήσει και σας και διαφθαρεί ο νους σας και ξεπέσετε από την ειλικρίνεια που πρέπει να έχουμε στον Χριστό.
Αισχρά λόγια, ή αλλιώς ρυπαρά λόγια όπως μας λέει ο απόστολος, πᾶς λόγος σαπρὸς ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν μὴ ἐκπορευέσθω, ἀλλ᾿ εἴ τις ἀγαθὸς πρὸς οἰκοδομὴν τῆς χρείας, ἵνα δῷ χάριν τοῖς ἀκούουσι. Εφ. 4,29 Κάθε ρυπαρός λόγος ας μη βγαίνει ποτέ από το στόμα σας, αλλά αντιθέτως να βγαίνει κάθε καλός λόγος, κατάλληλος να θεραπεύει και να οικοδομεί την παρουσιαζόμενη ανάγκη για να δώσει χάρη σε αυτούς που τον ακούν.

Αισχρές πράξεις ή αλλιώς πράξεις του σώματος, εἰ γὰρ κατὰ σάρκα ζῆτε, μέλλετε ἀποθνήσκειν· εἰ δὲ Πνεύματι τὰς πράξεις τοῦ σώματος θανατοῦτε, ζήσεσθε. Ρωμ. 8,13 Αν ζείτε κατά τις επιθυμίες της σαρκός πρόκειται να κολαστείτε. Εάν όμως με την δύναμη του Αγίου Πνεύματος αποστρέφεστε τις πράξεις του σώματος θα ζήσετε αιώνια. Οι αισχρές πράξεις είναι δείγμα του παλαιού ανθρώπου.

Αισχροί λογισμοί λόγια πράξεις, τα τρία αυτά στην ευχή συνθέτουν τον παλαιό άνθρωπο.

Ο άνθρωπος έχοντας αμαρτωλούς λογισμούς λόγους και πράξεις γίνεται μεταφορικά πόρνος, δηλαδή δεν είναι πιστός στον Νυμφίο Χριστό. Βλέπουμε να λέει ο Χριστός στον προφήτη Ωσηέ τα εξής, Ἀρχὴ λόγου Κυρίου εἰς Ὡσηέ. καὶ εἶπε Κύριος πρὸς Ὡσηέ· βάδιζε, λαβὲ σεαυτῷ γυναῖκα πορνείας καὶ τέκνα πορνείας, διότι ἐκπορνεύουσα ἐκπορνεύσει ἡ γῆ ἀπὸ ὄπισθεν τοῦ Κυρίου. Ωσ. 1,2 Ο Κύριος άρχισε να ομιλεί προς τον Ωσηέ και είπε, πήγαινε και πάρε για γυναίκα σου κάποια που ρέπει προς την διαφθορά και απόκτησε τέκνα διότι ο λαός αυτός, που συμβολίζεται με διεφθαρμένη γυναίκα, θα πέσει σε φοβερή πνευματική πορνεία, δηλαδή θα απομακρυνθεί από τον Κύριο. Μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται. Ιακ. 4,4 Όπως και πριν στον Ωσηέ όμοια εδώ το μοιχός σημαίνει αρνητής του Νυμφίου Χριστού. Προδότες και προδότριες που καταπατείτε και μολύνετε την πίστη και την αγάπη προς τον Χριστό! Δεν γνωρίζετε ότι η αγάπη και η προσκόλληση στον αμαρτωλό κόσμο είναι έχθρα προς τον Θεό; Όποιος θελήσει να είναι φίλος του κόσμου, γίνεται εχθρός του Θεού. Ὅτι αὕτη οὐ γυνή μου, καὶ ἐγὼ οὐκ ἀνὴρ αὐτῆς. καὶ ἐξαρῶ τὴν πορνείαν αὐτῆς ἐκ προσώπου μου καὶ τὴν μοιχείαν αὐτῆς ἐκ μέσου μαστῶν αὐτῆς. Ὅτι ἐξεπόρνευσεν ἡ μήτηρ αὐτῶν, κατῄσχυνεν ἡ τεκοῦσα αὐτά, ὅτι εἶπε· πορεύσομαι ὀπίσω τῶν ἐραστῶν μου. Ωσ. 2,4 και 7. Ομιλεί ο Κύριος: αυτή δεν είναι σύζυγός μου και εγώ δεν είμαι ο σύζυγός της, θα διώξω από εμπρός μου την πορνεία και την μοιχεία της. Θα σταματήσει δηλαδή την πνευματική μοιχεία, την λατρεία του Ισραηλιτικού λαού στα είδωλα. Διότι η μητέρα τους έπεσε σε πορνεία, καταντρόπιασε και εξευτέλισε τα παιδιά της διότι με αναισχυντία είπε, θα ακολουθήσω τους εραστές μου. Δηλαδή η φυλή του Ισραήλ ακολουθούσε τα είδωλα.

Ο αμαρτωλός δηλαδή είναι πόρνος ενώ στην αντίθετη πλευρά ο άγιος είναι παρθένος.

Τώρα γίνεται φανερό το τι ακριβώς έννοια έχουν τα επίθετα για την Θεοτόκο και γιατί η εκλογή των συγκεκριμένων. Εν τέλει ο αμαρτωλός αν αφεθεί χωρίς μετάνοια φθείρεται εντελώς και φτάνει στην δουλεία από την ράθυμη γνώμη, δούλον, δηλαδή χάνει την κυριαρχία, υποδουλώνεται, ατιμάζεται, δόξα δὲ καὶ τιμὴ καὶ εἰρήνη παντὶ τῷ ἐργαζομένῳ τὸ ἀγαθόν Ρωμ. 2,10.

Ραθυμία γνώμης. Η ραθυμία γνώμης δεν είναι η τεμπέλικη γνώμη, μια αναποφάσιστη γνώμη, αλλά εδώ γίνεται λόγος για την προαίρεση η οποία από την συνεχόμενη αμαρτία αρχικά παραμένει στην ροπή προς το κακό και στην βραδυκινησία προς το καλό που έχει ο άνθρωπος με την γέννησή του και εν τέλει καταλήγει να διαλέγει συνεχώς ενσυνείδητα το αμαρτωλό, ὅτι ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπιμελῶς ἐπὶ τὰ πονηρὰ ἐκ νεότητος αὐτοῦ· Γεν. 8,21. Από αυτήν την ράθυμη γνώμη ο αμαρτωλός οδηγήθηκε στο να είναι δούλος ηδονών βίου. Δεν λέει μέριμνες του βίου αλλά ηδονές του βίου διότι οι μέριμνες βίου είναι όταν επί παραδείγματι κάποιος εργάζεται ώστε να έχει χρήματα να ζήσει, όμως ηδονές του βίου είναι οι ηδονές του κόσμου τούτου, είναι οι ηδονές του παλαιού ανθρώπου.
Σε αυτές τις ηδονές έχει γίνει δούλος, εδώ η ευχή δηλώνει μεγάλη αμαρτωλότητα.
Ο φιλάργυρος είναι δούλος ηδονής του βίου δεν έχει μέριμνα βίου, βρίσκει την ηδονή στο να μαζεύει χρήματα, ενώ ο αφιλάργυρος στο να δίνει, ηδονή ουράνια. Ο εγωιστής αρέσκεται να βοηθάει ώστε να τον εξυψώνουν, αυτό είναι η ηδονή του, ο ταπεινός επειδή βλέπει τον συνάνθρωπο ως αδελφό και τον Κύριο ως πατέρα.

Με την έκφραση "δούλος των ηδονών του βίου" η ευχή θέλει να δηλώσει μέγιστη αμαρτωλότητα, τον δούλο της αμαρτίας, τον δούλο Διαβόλου, τον τω Διαβόλω δουλεύων, τον επικείμενο διαβολονύμφευτο. Η μετάφραση είναι: από την κακή μου προαίρεση έγινα δούλος της αμαρτίας και τω Διαβόλω δουλεύων, με την θέληση μου έγινα δούλος της αμαρτίας και τω Διαβόλω δουλεύων. Η έκφραση φαίνεται εκ πρώτης όψεως να έχει ομοιότητα με το "εσκότισμαι τον νουν εν τοις βιωτικοίς πάθεσι" (και ουκ ισχύω ατενίσαι προς σε εν οδύνη, ου δύναμαι θερμανθήναι τοις δάκρυσι της προς σε αγάπης). Αυτή η πρόταση βρίσκεται στην ευχή του κανόνα προς τον Ιησού Χριστό στο Ωρολόγιο. Στην φράση όμως δεν έχουμε ομοιότητα αλλά το αποτέλεσμα της υποδούλωσης, ο νους σκοτίζεται. Των ηδονών του βίου ραθυμία γνώμης δούλον γενόμενον και εσκότισμαι τον νούν, έτσι ουκ ισχύει και ου δύναται. Στην αντίθετη πλευρά ο νους είναι κατά Θεόν, είναι μη άφρων, και ο άνθρωπος δεσπότης, ελεύθερος από αμαρτία και φθορά και συνεργός Θεού. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·Λουκ. 12,20 ἄφρονες! οὐχ ὁ ποιήσας τὸ ἔξωθεν καὶ τὸ ἔσωθεν ἐποίησε; Λουκ. 11,40, εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· Λουκ. 15,17. Στο Θεοτοκάριο συναντούμε ακριβώς την ίδια έκφραση με άλλα λόγια "Δούλος αμαρτίας, εξ αυτεξουσίου μου γνώμης, αθλίως γεγένημαι Θεοτόκε·" (αλλά προς σε την κυρίως κυρίαν μου, αίρων νοητώς ψυχής τας κόρας, ρύσαι της δουλείας των παθών με δέομαι) Θεοτοκάριον, Κυριακή εσπέρας, ήχος βαρύς, ποίημα αγίου Ανδρέα Κρήτης. Το Πνεύμα λέει συνεχώς τα ίδια δια των αγίων οι οποίοι είναι Θεονύμφευτοι και συνεργοί Θεού. Υπάρχει και μια ευχή η οποία μας λέει το ίδιο με το απόδειπνο σε έναν στίχο, "υπό της οικείας ραθυμίας, τω Διαβόλω απ' εμαυτού προδιδόμενον".
Ο άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος λέει ότι η ραθυμία γνώμης ήταν η αιτία που η θυσία του Κάιν δεν έγινε αποδεκτή, ενώ στην αντίθετη πλευρά η φλογερή γνώμη η αιτία που έγινε αποδεκτή του Άβελ, αλλ' η διαφορά της γνώμης λοιπόν και της προαιρέσεως η ραθυμία του μεν ευπρόσδεκτον εποίησεν την προσαγωγήν, του δε απόβλητον. MPG 53,155.
Όχι μόνο στον Άβελ και στον Κάιν αλλά και στον Ιούδα η ραθυμία γνώμης ήταν η αιτία που κολάστηκε, μας λέει για αυτόν ο άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός, η ραθυμία της γνώμης του πλάσματος αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού. Εδώ ευεργεσία εννοεί την ύπαρξη του Ιούδα, θα δούμε ολόκληρο το απόσπασμα αργότερα.

Η φράση "ράθυμη γνώμη" ισοδυναμεί με την φράση οκνηρό ως προς την αγάπη του Θεού πνεύμα και το αντίθετο της και η έμπνευση της είναι από την προς Ρωμαίους επιστολή. Τῇ σπουδῇ μὴ ὀκνηροί, τῷ πνεύματι ζέοντες, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες Ρωμ. 12,11 Στον ζήλο για κάθε καλό έργο να μη είσαστε δυσκίνητοι, αλλά το πνεύμα σας να είναι πλήρες από την φλόγα του Θεού. Δι' όλων δε αυτών των χαρισμάτων και αρετών να δουλεύετε στον Κύριο.
Παρατηρούμε ο απόστολος να λέει μην είσαστε δυσκίνητοι, το πνεύμα σας να είναι φλογερό, να δουλεύετε στον Κύριο. Όλο αυτό είναι μια πορεία, δεν είναι αυτόματο ή μαγικό το να είσαι τω Κυρίω δουλεύων. Ο άνθρωπος για να γίνει τω Κυρίω δουλεύων ή αλλιώς συνεργός Θεού βαδίζει έναν δρόμο. Ο Ιούδας ήταν τη σπουδή οκνηρός, έτσι έγινε τω πνεύματι σβεσμένος, τὸ Πνεῦμα μὴ σβέννυτε Α Θεσ. 5,19, και εντέλει κατάντησε τω Διαβόλω δουλεύων, τουτέστιν πρόδωσε τον Χριστό αλλά και αυτοκτόνησε.

Στην αντίθετη πλευρά ο άγιος γέροντας Παύλος της Ευεργέτιδος ήταν τη σπουδή μη οκνηρός, τω πνεύματι ζέων, και εν τέλει τω Κυρίω δουλεύων, ήταν συνεργός Αγίου Πνεύματος για την ευχή, Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Α Κορ. 3,9. Εφόσον ο δίκαιος είναι όπως περιγράφει ο απόστολος ευκόλως εννοούμενο είναι ότι ο αμαρτωλός είναι στην αντίθετη πλευρά, έτσι έχει ραθυμία γνώμης προς το καλό, είναι τω πνεύματι ψυχρός, και εν τέλει τη αμαρτία και τω Διαβόλω δουλεύων.

Η φράση της ευχής έχει την ρίζα της στα λεγόμενα του αποστόλου, είναι το αντίθετο. Ραθυμία γνώμης -- δούλον γενόμενον, τη σπουδή μη οκνηροί -- τω Κυρίω δουλεύοντες.

Για την ακρίβεια το Πνεύμα λέει συνεχώς τα ίδια σε όλους τους αιώνες. Οι ύμνοι της Εκκλησίας δεν προέρχονται από κάπου, δεν προέρχονται ούτε καν από την Βίβλο, είναι όλοι λόγοι Πνεύματος πρωτότυποι σε φρασεολογία όμως σε νόημα λένε συνεχώς τα ίδια. Φράσεις ανά τις αναρτήσεις όπως, έχει την έμπνευση στο τάδε χωρίο, έχει την ρίζα στο τάδε Βιβλικό, από το τάδε χωρίο έχουν παρθεί τα τάδε λόγια και όλα τα όμοια είναι κατ' οικονομίαν λόγω της φύσεως του Ιστολογίου.

Έχοντας λοιπόν κατά νου τα λόγια του αποστόλου, η ράθυμη γνώμη ισοδυναμεί και με την φράση παγωμένη γνώμη, δηλαδή προαίρεση που δεν υπάρχει καθόλου η φωτιά Άγιο Πνεύμα και όπου δεν υπάρχει ο Θεός βρίσκεται ο Διάβολος. Η δε φράση "ηδονών του βίου" ισοδυναμεί με την φράση αμαρτωλές ηδονές ή με την φράση ηδονές βιωτικές. Ηδονές του βίου ή αλλιώς ηδονές βιωτικές, από το βιωτικός, είναι όπως είδαμε τα πάθη, ο φιλάργυρος έχει ηδονή να μαζεύει χρήματα και λοιπά.

Η λέξη βιωτικός περιγράφει σε φράσεις διάφορες καταστάσεις, δεν έχει αποκλειστικά αρνητική έννοια. Περιγράφει τις εργασίες και την καθημερινή ανάγκη, "βιωτικές μέριμνες". Περιγράφει την έννοια ανθρώπου που είναι αδιάφορος προς τον Θεό ή και αντίθεος, "ο έχων ηδονές βιωτικές". Επίσης περιγράφει και την έννοια λαϊκός. Παλαιότερα βιωτικό αποκαλούσαν αυτόν που δεν είχε κάποιο ιερατικό ή άλλο αξίωμα μέσα στην Εκκλησία. Όσοι δεν ήταν κληρικοί εκτός από λαϊκοί, λέξη που χρησιμοποιείται σήμερα, ονομάζονταν βιωτικοί αλλά και ιδιώτες. Οι λέξεις ιδιώτης και αργότερα βιωτικός δηλώνουν τον κοσμικό, σε αντιδιαστολή όχι με τον θρησκευόμενο αλλά με τον ιερέα ή μοναχό. Επί παραδείγματι έχουμε ένα λόγο του Μ. Βασιλείου τιτλοφορούμενο, Περί του μη προσηλώσαι τοις βιωτικοίς και περί του γενομένου εμπρησμού έξωθεν της Εκκλησίας. Ο "προσηλωμένος τοις βιωτικοίς" έχει φύγει από το στάδιο "μέριμνα του βίου" που έχουν όλοι οι άνθρωποι και είναι "των ηδονών του βίου προσηλωθείς", είναι ο βιωτικός υπό την έννοια χλιαρός ή και αδιάφορος Χριστιανός. Αν προσηλωθεί στα βιωτικά ο άνθρωπος τότε καταλήγει αδιάφορος στα πνευματικά και Χριστιανός κατ' όνομα. Εμπρησμού διότι είχαν προσπαθήσει να κάψουν την εκκλησία που θα μιλούσε ο Βασίλειος. Για την έννοια λαϊκός μπορούμε να δούμε τον άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο ο οποίος λέει και δεικνύς, ότι πάσι ταύτα διατάτετται, και ιερεύσι και μοναχοίς, ουχί τοις βιωτικοίς μόνον MPG 65,61 ενώ όταν αλλού προτρέπει να διαβάζονται οι Γραφές από όλους τους Χριστιανούς ονομάζει ξανά τον λαϊκό βιωτικό, δικαστηρίων προσήλωμαι, τα της πόλεως πράττω πράγματα, τέχνην μετέρχομαι, γυναίκα έχω, παιδία τρέφω, οικίας προίσταμαι, ανήρ ειμί βιωτικός ούκ έστιν εμόν Γραφάς αναγινώσκειν, αλλ΄εκείνων των αποταξαμένων, των τας κορυφάς των ορέων καταλειφότων, των τούτον τον βίον εχόντων διηνεκώς. MPG48, 992. Εδώ λέει: δουλεύω στα δικαστήρια, είμαι δημόσιος υπάλληλος, είμαι ελεύθερος επαγγελματίας, είμαι παντρεμένος, έχω παιδιά, στο σπίτι προΐσταμαι, είμαι βιωτικός, δεν είναι δική μου δουλειά να διαβάζω την Γραφή αλλά αυτό είναι δουλειά των μοναχών. Τι λες άνθρωπε; Δεν είναι δική σου δουλειά να διαβάζεις την Γραφή επειδή έχεις χιλιάδες φροντίδες; Μάλλον δική σου δουλειά είναι περισσότερο παρά εκείνων γιατί εσύ είσαι αυτός που έχεις μεγάλη ανάγκη πνευματικής βοήθειας επειδή είσαι μέσα στον κόσμο και στην αμαρτία.
Πόσο στενοχωρημένος να είναι άραγε ο Χρυσόστομος τώρα που μας βλέπει να γνωρίζουμε όλοι ανάγνωση να έχουμε στο σπίτι την Γραφή και να μην μελετούμε πατέρες και Γραφή όχι εξ αιτίας δουλειάς αλλά αργοσχολίας και άσκοπου σερφαρίσματος.
Παρατηρήσαμε λοιπόν στην ευχή την μέγιστη αγιότητα και τη μέγιστη αμαρτωλότητα. Στην δεύτερη πρόταση έχουμε τα αντίθετα από όσα είναι η Θεοτόκος και το κλειδί για την ερμηνεία των επιθέτων. Ας τα δούμε:

Ἄσπιλε, ἀμόλυντε,
Ξεκίνημα πορείας προς την αγιότητα και αμαρτωλότητα. Η πορεία της ασθένειας αρχίζει με την αμαρτία, ἁμαρτωλόν και το αντίθετο Ἄσπιλε.

ἁμαρτωλόν, τὸν ἐναγῆ,

Έπειτα έχουμε την μόλυνση, ἀμόλυντε και το αντίθετο ἐναγῆ, δηλαδή η ασθένεια εξαπλώνεται. Η ασθένεια προχωρά, αμόλυντος ή μολυσμένος, εν άγος.

ἄφθορε, ἄχραντε, ἁγνὴ
τὸν αἰσχροῖς λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν
Συνεχίζεται η πορεία προς την αγιότητα ή αχρείωση.

Η ασθένεια καταλαμβάνει τον άνθρωπο και αυτός ασθενεί σε λογισμό λόγους πράξεις. Στην αντίθετη πλευρά είναι άφθορος στον λογισμό, άχραντος σε λόγους, αγνός σε πράξεις.

Παρθένε,
ὅλον ἐμαυτὸν ἀχρειώσαντα,
Τέλος πορείας.

Αγιότητα, θεραπεία, παρθενία από αμαρτίες.

Αχρείωση, βαρύτατη ασθένεια, πνευματική πορνεία.
Μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; ὃς ἂν οὖν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου, ἐχθρὸς τοῦ Θεοῦ καθίσταται. Ιακ. 4,4.

Εδώ το μοιχοί και μοιχαλίδες είναι αναφορά ως προς τον Νυμφίο Χριστό και με τις λέξεις εννοείται ο αμαρτωλός όπως φαίνεται και από την συνέχεια του χωρίου.

Θεόνυμφε
καὶ τῇ τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου ῥᾳθυμίᾳ γνώμης,
Αποτελέσματα.

Κατ' επέκταση των προηγούμενων τώρα ο Νυμφίος είναι στον Χριστιανό, ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν. Ιω. 14,23, ο Θεός κάνει μονή σε αυτόν, γίνεται θεονύμφευτος, θεώνεται, θέλει και εκλέγει αυτό που θέλει ο Θεός. Στην αντίθετη πλευρά αποχωρεί, πνευματικός θάνατος, ενσυνείδητη εκλογή της αμαρτίας, η προαίρεση εκλέγει συνεχώς την αμαρτία.

Δέσποινα
δοῦλον γενόμενον
Αποτελέσματα.

Αποτέλεσμα της ενοίκησης Θεού στον άνθρωπο είναι ότι αυτός γίνεται κύριος, δεσπότης, δέσποινα το θηλυκό, είναι σώφρων μη άφρων, είναι ελεύθερος από αμαρτία και φθορά και τω Κυρίω δουλεύων τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες Ρωμ. 12,11 ή αλλιώς είναι συνεργός Θεού, Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί· Α Κορ. 3,9 ή αλλιώς ζει σε αυτόν ο Χριστός, ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός Γαλ.2,20. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ·Λουκ. 12,20 ἄφρονες! οὐχ ὁ ποιήσας τὸ ἔξωθεν καὶ τὸ ἔσωθεν ἐποίησε; Λουκ. 11,40, εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· Λουκ. 15,17. Στην αντίθετη πλευρά γίνεται δούλος της αμαρτίας και τω Διαβόλω δουλεύων, γίνεται συνεργός Σατάν, διαβολοποιείται, εκλέγει συνεχώς το κακό, τότε εἰσῆλθεν εἰς ἐκεῖνον ὁ σατανᾶς Ιω. 13,27 Εἰσῆλθε δὲ ὁ σατανᾶς εἰς Ἰούδαν τὸν ἐπικαλούμενον Ἰσκαριώτην, ὄντα ἐκ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν δώδεκα, καὶ ἀπελθὼν συνελάλησε τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι καὶ στρατηγοῖς τὸ πῶς αὐτὸν παραδῶ αὐτοῖς. καὶ ἐχάρησαν, καὶ συνέθεντο αὐτῷ ἀργύρια δοῦναι· Λουκ. 22,3-5.

Δυο αντίθετα, μέγιστη αγιότητα Θεοτόκου, βάθος αμαρτωλότητας.

Τα επίθετα δεν είναι ποιητικός πλεονασμός, η Εκκλησία δεν είναι θεατρική σκηνή.

Οι συγκεκριμένες λέξεις και φράσεις δεν είναι κάποιος ποιητικός πλεονασμός αλλά μια πορεία, παρουσιάζουν την μέγιστη αγιότητα και μεγάλη αμαρτωλότητα αλλά δεν μένει εκεί η ευχή, παρουσιάζει και την θεραπεία. Καταρχάς κατανοούμε ότι όποιος βάζει πραγματικά αρχή μετανοίας αληθώς θεωρεί μα και δηλώνει τον εαυτό του ως τον μεγαλύτερο αμαρτωλό. Αυτά δεν τα λένε οι άγιοι έτσι για το καλό ή υποκριτικά αλλά τα νιώθουν. Λέει ο απόστολος Παύλος, Χριστὸς Ἰησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ·. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο να σώσει τους αμαρτωλούς από τους οποίους πρώτος και μεγαλύτερος είμαι εγώ. Εγὼ γάρ εἰμι ὁ ἐλάχιστος τῶν ἀποστόλων Α Κορ. 15,9 ἐμοὶ τῷ ἐλαχιστοτέρῳ πάντων τῶν ἁγίων Εφ. 3,8 Είμαι ο μικρότερος των αποστόλων, είμαι ο τελευταίος από όλους τους Χριστιανούς.
Το Άγιο Πνεύμα μας διδάσκει παρουσιάζοντας όχι μόνο την μετάνοια αλλά και το ζωντανό παράδειγμα, παρουσιάζει όχι μόνο την ασθένεια αλλά και το φάρμακο. Τα λόγια μας είναι το αντίθετο από τον Ιώβ, από εκεί είναι παρμένες οι φράσεις για τον αμαρτωλό και είναι η κατάδειξη του που πρέπει να φτάσουμε.

Το Άγιο Πνεύμα μας δείχνει τον δρόμο προς την αρετή, αυτός είναι η ταπείνωση η ειλικρινή μετάνοια και η αγάπη προς Θεό και η πίστη σε αυτόν σε κάθε περίσταση. Ας δούμε τι λέει ο Κύριος στον Διάβολο καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριος· προσέσχες τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ παιδός μου Ἰώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ᾿ αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος; Ιωβ. 1,8 Ο Θεός είπε στον Διάβολο, τι σκεπτόσουν; Έστρεψες τον νου σου στον δούλο μου τον Ιώβ για να δεις ότι δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος αρετής όμοιος με αυτόν πάνω στην γη, άμεμπτος, ακέραιος, ευσεβής, ξένος και αμέτοχος προς κάθε πονηρό και αμαρτωλό έργο; Ο Διάβολος είπε, μήπως τσάμπα και χωρίς αμοιβές ο Ιώβ σε ευλαβείται; Όχι βέβαια. Για να του έρθουν δυσκολίες και φτώχεια και θα δεις για πότε θα σε αρνηθεί.

Χωρίς μομφή, δηλαδή χωρίς αμαρτία, ἄμεμπτος -- αμαρτωλόν αμαρτωλός.
Ακέραιος, εὐαγής, ἀληθινός -- εναγή ψεύτικος Χριστιανός, μολυσμένος, ἐν ἄγος.
Σεβόμενος τον θεό, θεοσεβής -- όλον εμαυτόν αχρειώσαντα ασεβής, αχρειωμένος.

Απεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος, άγιοι λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν στην αντίθετη πλευρά αἰσχροῖς λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν.
Απεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος άρα παιδί Θεού, παιδός μου Ἰώβ, δούλος Θεού, εκλέγει αυτό που θέλει ο Θεός -- μη παιδί Θεού, άρα δούλος της αμαρτίας, προσκολλημένος σε παν πονηρόν πράγμα, μη δουλεύων τω Κυρίω, των ηδονών του βίου ραθυμία γνώμης δούλον γενόμενον·.
Ο Διάβολος ως γνήσιος διαβολέας μετά την οδυνηρή ήττα υποβίβασε την αποτυχία του αλλά και τον νικητή Ιώβ. Απάντησε εμμέσως ότι έδειξε μεν κάποια ευσέβεια αλλά αυτή έχει όριο, την φιλαυτία του. "Όλα τα δίνει ο άνθρωπος προκειμένου να είναι υγιής". Με άλλα λόγια επειδή δεν έπαθε ο ίδιος κάτι για αυτό πιστεύει ακόμη, για να αρρωστήσει όμως και θα δεις ότι θα απιστήσει αμέσως. Ενώ πριν συκοφάντησε τον Ιώβ ότι είναι συμφεροντολόγος τώρα τον συκοφαντεί ότι είναι φίλαυτος. Με αυτό διδασκόμαστε ότι ο Διάβολος βρίσκεται συνεχώς εναντίων μας, ενώ ο έπαινος προς τον Ιώβ είναι ταυτόχρονα και αναγγελία της νίκης του. Η σειρά δείχνει ότι έχει έλθει σε μέγιστα πνευματικά ύψη, τον δρόμο προς την αγιότητα έχει τελέσει. Ο Διάβολος δεν γνωρίζει αν θα νικήσει όμως επιτίθεται ακόμη και σε αυτούς που ξέρει με βεβαιότητα ότι θα τον νικήσουν. Ο λόγος δεν είναι μόνο το ότι ως εχθρός Θεού μισεί κάθε δημιούργημα αλλά και το ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να υπάρξουν παράπλευρες απώλειες. Αν δεν καταφέρει να νικήσει αυτόν που έχει την δυσκολία ή την ασθένεια και υποστεί οδυνηρή ήττα τότε με αυτήν την κατάσταση του ενός προσπαθεί να νικήσει άλλον και να μην φύγει με άδεια χέρια. "Πες ένα λόγο εναντίον του Θεού και δώσε τέλος στην βασανισμένη σου ζωή. Ο Ιώβ κοίταξε κατάματα την γυναίκα του και της είπε, γιατί μίλησες κατ' αυτόν τον τρόπο λες και είσαι μία από τις απερίσκεπτες και ανόητες γυναίκες; Εάν τα καλά ευχαρίστως δεχτήκαμε από τα χέρια του Κυρίου, τις θλίψεις και τις συμφορές δεν θα υπομείνουμε;"

Στις Ευχές του Απόδειπνου λάμπει το Άκτιστο Φως.

Τότε μίλησε ο Θεός Υιός εδώ στην ευχή μίλησε ο Θεός Άγιο Πνεύμα.

Η υμνολογία της Εκκλησίας είναι τεράστιου πνευματικού βάθους και απόλυτα Βιβλική, αλλά οι αιρετικοί, τι κωμικό, την νομίζουν έως και ανάξια λόγου και θεωρούν τα τραγουδάκια τους προσευχή στον Θεό.....

αλλ' ως του φιλανθρώπου Θεού Μήτηρ, φιλανθρώπως σπλαγχνίθητι επ' εμοί τω αμαρτωλώ και ασώτω, και δέξαι μου την εκ ρυπαρών χειλέων προσφερομένην σοι δέησιν, και τον σον Υιόν, και ημών Δεσπότην και Κύριον, τη μητρική σου παρρησία χρωμένη δυσώπησον, ίνα άνοιξη καμοί τα φιλάνθρωπα σπλάγχνα της αυτού αγαθότητος και, παριδών μου τα αναρίθμητα πταίσματα, επιστρέψη με προς μετάνοιαν και των αυτού εντολών εργάτην δόκιμον αναδείξη με.

Εδώ ζητούμε την μεσιτεία της Θεοτόκου, ας δούμε την Γραφή για αυτήν την προσφώνηση, καὶ ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου ἡ Ἐλισάβετ καὶ ἀνεφώνησε φωνῇ μεγάλῃ καὶ εἶπεν· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξὶ καὶ εὐλογημένος ὁ καρπὸς τῆς κοιλίας σου καὶ πόθεν μοι τοῦτο ἵνα ἔλθῃ ἡ μήτηρ τοῦ Κυρίου μου πρός με;, εδώ ομιλεί το Άγιο Πνεύμα, ἐπλήσθη Πνεύματος Ἁγίου, και λέει, μήτηρ τοῦ Κυρίου, μήτηρ Θεού, Θεό-τόκος.
Ο αμαρτωλός και άσωτος έχει ρυπαρά χείλη, είναι τα ακάθαρτα χείλη τα οποία βλέπουμε στον Ησαΐα καὶ εἶπον· ὦ τάλας ἐγώ, ὅτι κατανένυγμαι, ὅτι ἄνθρωπος ὢν καὶ ἀκάθαρτα χείλη ἔχων, ἐν μέσῳ λαοῦ ἀκάθαρτα χείλη ἔχοντος ἐγὼ οἰκῶ καὶ τὸν βασιλέα Κύριον σαβαὼθ εἶδον τοῖς ὀφθαλμοῖς μου. Ησ. 6,5 Και είπα εγώ τότε, ω ταλαίπωρος εγώ! Έχω συγκλονισθεί ολόκληρος, διότι ενώ είμαι άνθρωπος αμαρτωλός και έχω ακάθαρτα χείλη και κατοικώ ανάμεσα σε λαό που έχει επίσης ακάθαρτα χείλη, ιδού εγώ ο ανάξιος είδα με τα μάτια μου τον βασιλέα τον Κύριο των δυνάμεων! Ο προφήτης βέβαια ομιλεί έτσι για τον εαυτό του από ταπείνωση.
Έπειτα έχουμε την εκζήτηση πρεσβείας προς τον Δεσπότη και Κύριο. Είδαμε ότι δεσπότης σημαίνει κύριος, επειδή ο Θεός είναι με την απόλυτη έννοια Δεσπότης εδώ λέει Κύριος και Κύριος ή Δεσπότης και Δεσπότης, όμως δεν υπάρχει ῥῆμα ἀργὸν στις ευχές, λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι πᾶν ῥῆμα ἀργὸν ὃ λαλήσουσιν οἱ ἄνθρωποι, ἀποδώσουσιν περὶ αὐτοῦ λόγον ἐν ἡμέρᾳ κρίσεως·, τι εννοεί λοιπόν;
Με την προσφώνηση Δεσπότης εννοεί την πρόνοια του Θεού για τα όλα επίγεια και με το Κύριος την πρόνοια για τα ουράνια. Στην αντίθετη πλευρά έχουμε τον ἀντικείμενο, Β' Θεσσ. 2,12, δηλαδή τον αντίθετο Διάβολο, ο οποίος μιμείται όλα τα του Θεού και ονομάζεται και αυτός δεσπότης και κύριος, τα επίγεια και τα πνευματικά, στην Γραφή ονομάζεται όχι τυχαία άρχοντας και θεός, ὅτι ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου κέκριται. Ιω. 16,11 ἐν οἷς ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ἐτύφλωσεν τὰ νοήματα τῶν ἀπίστων εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ Β' Κορ. 4,4. Στον Θεό έχουμε την θεραπεία και την σωτηρία, στον Διάβολο έχουμε την ασθένεια έπειτα την τύφλωση σώματος και ψυχής και τέλος την απώλεια. Ο άρχοντας και θεός Διάβολος έχει τους υπηκόους και πιστούς, για αυτούς προνοεί με υλικά και πνευματικά ώστε να πάνε στην κόλαση, προνοεί όχι προσφέρει αλλά παραπλανεί με αυτά, ο Διάβολος δεν προσφέρει ποτέ τίποτα. Υπήκοοι του άρχοντα είναι αυτοί που έχει πείσει ότι δεν υπάρχει Θεός και έτσι αυτοί έχουν για θεό υλικά ή θεωρίες σε αυτούς είναι θεὸς ἡ κοιλία καὶ ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες! Φιλ. 3,19 και θεός ονομάζεται διότι έχει πείσει ανθρώπους και έχουν προσχωρήσει στις αιρέσεις και έχει δημιουργήσει τους θεούς εθνών. Παρατηρούμε ότι μετά το ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου ακολουθεί η τύφλωση προς τον φωτισμό του Χριστού, εἰς τὸ μὴ αὐγάσαι τὸν φωτισμὸν τοῦ εὐαγγελίου. Άρχων άθεοι, θεός πλανημένοι και αιρετικοί.
Στην συνέχεια της ευχής ζητούμε την μεσιτεία της μητέρας του Θεού η οποία έχει μεγάλη παρρησία ώστε ο Κύριος να ανοίξει τα φιλάνθρωπα σπλάχνα της αυτού αγαθότητος.
Η αγαθότητα του Θεού θέλει τον άνθρωπο αθάνατο και σε θεοκοινωνία, όμως η ραθυμία γνώμης αχρηστεύει την αγαθότητα του Δημιουργού. Μολονότι είπε ο Χριστός για τον Ιούδα, "συμφέρον σε εκείνον τον άνθρωπο ήταν να μη γεννιόταν", το έλεγε όχι επικρίνοντας το δημιούργημά του, αλλά επέκρινε την κακία που προστέθηκε στο πλάσμα του εξαιτίας της θελήσεως και ραθυμίας του. Διότι η ραθυμία της γνώμης του πλάσματος αχρήστευσε την ευεργεσία του Δημιουργού, όπως ακριβώς συμβαίνει με κάποιον που ενώ ο βασιλιάς του έδωσε πλούτο και εξουσία, αυτός φέρεται αχάριστα στον ευεργέτη. Ο βασιλιάς αυτόν θα τον δέσει και θα τον τιμωρήσει αν τον δει μέχρι τέλος να παραμένει στην εξουσία του τυράννου. Ιωάννης Δαμασκηνός. Η αμαρτωλότητα μας αχρηστεύει την ευεργεσία του Δημιουργού και επειδή είμαστε αμαρτωλοί ζητούμε ο Χριστός να παραβλέψει τα αναρίθμητα πταίσματα και να μας επιστρέψει σε αυτόν ώστε να γίνουμε δόκιμος εργάτης των εντολών, των αυτού εντολών εργάτην δόκιμον αναδείξη με. Αυτό το παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο, σπούδασον σεαυτὸν δόκιμον παραστῆσαι τῷ Θεῷ, ἐργάτην ἀνεπαίσχυντον, ὀρθοτομοῦντα τὸν λόγον τῆς ἀληθείας. Β Τιμ. 2,15 Προσπάθησε με ζήλο να αναδείξεις τον εαυτό σου ενώπιον του Θεού άμεμπτο, εργάτη που δεν φοβάται μήπως ντροπιαστεί από την αμέλεια και ατέλεια του έργου του και ο οποίος ακολουθεί τον ορθό δρόμο στο κήρυγμα της αλήθειας του Ευαγγελίου.
Εδώ παρατηρούμε ότι η ευχή παρουσιάζει τον Χριστό και την Θεοτόκο με τα ίδια χαρακτηριστικά, ο Χριστός πατέρας μας η Θεοτόκος μητέρα μας, φιλάνθρωπος Θεός, φιλάνθρωπη Θεοτόκος, μητρική παρρησία, σπλάχνα αγαθότητος. Είναι απολύτως κατάλληλο να απευθυνθούμε σε άνθρωπο με οποιαδήποτε προσφώνηση. Όλα τα εξωτερικά, είτε κίνηση είτε λόγια, είναι ίδια προς Θεό και ανθρώπους, είναι το εσωτερικό πιστεύω που θα κάνει την προσφώνηση ορθή ή όχι. Θεός, δεσπότης, αθάνατος, αγαθός, διδάσκαλος, υπεράγιος, πανάγιος, άγιος αγίων, κύριος, μπορούν να απευθυνθούν και σε άνθρωπο. Δείτε εδώ ότι όλοι οι τίτλοι που κατέχει ο Θεός αποδίδονται στην Γραφή σε ανθρώπους, φυσικά στο Θεό με απόλυτη έννοια στον άνθρωπο με σχετική.

Και πάρεσό μοι αει ως ελεήμων και συμπαθής και φιλάγαθος· εν μεν τω παρόντι βίω θερμή προστάτις και βοηθός, τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα και προς σωτηρίαν καθοδηγούσα με, και εν τω καιρώ της εξόδου μου την αθλίαν μου ψυχήν περιέπουσα και τας σκοτεινάς όψεις των πονηρών δαιμόνων πόρρω αυτής απελαύνουσα· εν δε τη φοβερά ήμερα της κρίσεως, της αιωνίου με ρυομένη κολάσεως, και της απορρήτου δόξης του σου Υιού και Θεού ημών κληρονόμον με αποδεικνύουσα.

Προχωρώντας εδώ σε αυτές τις φράσεις έχουμε την πορεία του ανθρώπου κατά την οποία ζητούμε η Θεοτόκος να είναι παραστάτης μας.
Βίος, χωρισμός ψυχής και σώματος, παγκόσμια Κρίση.
Η Θεοτόκος να μας παραστεί, ως ελεήμων συμπαθής και φιλάγαθος.
Κάποια στιγμή στην Ιστορία το Άγιο Πνεύμα δια της ευχής είπε ελεήμων και συμπαθής και φιλάγαθος· και σε άλλη στιγμή της Ιστορίας είπε Ἡ ἀγάπη ἀνυπόκριτος. ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ Ρωμ. 12,9. Η αγάπη σας ας είναι πάντοτε ειλικρινής, απαλλαγμένη από κάθε υποκρισία και ιδιοτέλεια, να αποστρέφεστε με όλη σας την δύναμη το πονηρό, να είσαστε πάντοτε προσκολλημένοι στο αγαθό.
Ελεήμων. Εδώ η αίτηση κάνει αναφορά στον βίο μας όπου η Θεοτόκος θα μας βοηθήσει σε όλη στην πορεία μας, οι έφοδοι του Διαβόλου και των πονηρών θα συντρίβονται θα μένουν εκτός τειχών, αποτειχίζουσα, και εμείς θα προχωρούμε πνευματικά ώστε να οδηγηθούμε στην σωτηρία.

Το ελεήμων είναι για τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα.
Ο Χριστιανός δεν ζει μόνο σε μια πόλη, την Νέα Ιερουσαλήμ, είναι η Εκκλησία, λέμε Φωτίζου, φωτίζου ἡ νέα Ἱερουσαλήμ· ἡ γὰρ δόξα Κυρίου ἐπὶ σὲ ἀνέτειλε, αλλά παρομοιάζεται και ο ίδιος σαν πόλη με τείχη, λέει η Γραφή, ὥσπερ πόλις τὰ τείχει καταβεβλημένη καὶ ἀτείχιστος, οὕτως ἀνὴρ ὃς οὐ μετὰ βουλῆς τι πράσσει. Παρ. 25,28. Ο ασεβής είναι όπως μια πόλη που έχει τείχη γκρεμισμένα και εκτεθειμένη στους εχθρούς. Οπότε είναι ευκόλως εννοούμενο, σύμφωνα με τους συλλογισμούς που πρέπει να κάνουμε όπως μας διδάσκει ο Χριστός, ότι στην αντίθετη πλευρά ο ευσεβής είναι πόλη τετειχισμένη, βεβαίως το βλέπουμε και στην Γραφή αυτό ρητώς, οὕτως οἱ ἐγκαταλείποντες τὸν νόμον ἐγκωμιάζουσιν ἀσέβειαν, οἱ δὲ ἀγαπῶντες τὸν νόμον περιβάλλουσιν ἑαυτοῖς τεῖχος Παρ. 28,4 όσοι εγκαταλείπουν και καταπατούν τον νόμο του Θεού επαινούν την ασέβεια για να αυτοδικαιωθούν. Εκείνοι όμως που αγαπούν και τηρούν τον νόμο του Θεού είναι σαν να ανεγείρουν ολόγυρά τους τείχος απόρθητο. Η Υπεραγία Θεοτόκος βρίσκεται επάνω στα τείχη της πόλεως μας, δηλαδή του εαυτού, διότι ο Κύριος την έχει θέσει φρουρό σε αυτά ημέρα και νύχτα. Λέει ο Κύριος καὶ ἐπὶ τῶν τειχῶν σου, Ἱερουσαλήμ, κατέστησα φύλακας ὅλην τὴν ἡμέραν καὶ ὅλην τὴν νύκτα, οἵ διὰ τέλους οὐ σιωπήσονται μιμνησκόμενοι Κυρίου. Ησ. 62,6 Επάνω στα τείχη σου, ω Ιερουσαλήμ, έχω εγκαταστήσει φρουρούς όλη την ημέρα και όλη την νύκτα, οι οποίοι μέχρι τέλους δεν θα παύσουν να ενθυμούνται τον Κύριο δια την σωτηρία σου.

Οι άγιοι είναι ορισμένοι από τον Θεό να μας βοηθούν.

Τώρα μπορούμε να δούμε με την σωστή ματιά και τους τελευταίους στίχους του τόσο ωραίου Ψαλμού, του 50ο, που λέμε στην Εκκλησία και αυτοί οι τελευταίοι του στίχοι μας φαίνονται παρωχημένοι διότι φαινομενικά λένε για χτίσιμο τειχών στην Ιερουσαλήμ, ἀγάθυνον, Κύριε, ἐν τῇ εὐδοκίᾳ σου τὴν Σιών, καὶ οἰκοδομηθήτω τὰ τείχη Ἱερουσαλήμ· τότε εὐδοκήσεις θυσίαν δικαιοσύνης, ἀναφορὰν καὶ ὁλοκαυτώματα· τότε ἀνοίσουσιν ἐπὶ τὸ θυσιαστήριόν σου μόσχους. Ψαλ. 50,20-21. Το Άγιο Πνεύμα δεν ενέπνευσε τον Δαυίδ ώστε να λέει μόνο ο ίδιος τους Ψαλμούς αλλά για να απαγγέλλονται σε όλους τους αιώνες.

Με τον Ψαλμό λέμε ο Κύριος να φανεί ευσπλαχνικός και να τειχίσει την πόλη μας, εμάς δηλαδή, από τις επιθέσεις των πολεμίων και του Διαβόλου. Οπότε εφόσον ο άνθρωπος έχει την θέληση να μετανοήσει και προχωράει πνευματικά με την βοήθεια του Θεού, τότε θα δεχθεί ο Κύριος κάθε θυσία η οποία θα του προσφέρεται από εμάς. Τότε θα προσφερθεί και ακούραστος εργάτης στο έργο Κυρίου ο οποίος θα θυσιάζεται, δηλαδή θα κοπιάζει για τους αδελφούς, θα κοπιάζει για την διάδοση του λόγου σου, θα κοπιάζει περπατώντας την στενή οδό.

Δείτε εδώ αναλυτικά την ερμηνεία.

Συμπαθής. Εδώ ζητούμε την φοβερή ώρα του θανάτου η Θεοτόκος να είναι δίπλα μας. Ο άνθρωπος είναι σώμα και ψυχή και ο χωρισμός της ψυχής με τον θάνατο είναι κάτι ξένο για αυτόν. Το συμπαθής κάνει αναφορά στο εν τω καιρώ της εξόδου μου την αθλίαν μου ψυχήν.

Το καλύτερο για να μας ερμηνεύσει εδώ είναι η νεκρώσιμος ακολουθία, Ὄντως φοβερώτατον τὸ τοῦ θανάτου μυστήριον, πῶς ψυχὴ ἐκ τοῦ σώματος βιαίως χωρίζεται ἐκ τῆς ἁρμονίας καὶ τῆς συμφυΐας ὁ φυσικώτατος δεσμός, θείῳ βουλήματι ἀποτέμνεται. Διό σε ἱκετεύομεν· Τὸν μεταστάντα ἀνάπαυσον, ἐν σκηναῖς τῶν Δικαίων σου. Ζωοδότα Φιλάνθρωπε.
Οἴμοι, οἶον ἀγῶνα ἔχει ἡ ψυχή, χωριζομένη ἐκ τοῦ σώματος! Οἴμοι, πόσα δακρύει τότε, καὶ οὐχ ὑπάρχει ὁ ἐλεῶν αὐτήν! Πρὸς τοὺς Ἀγγέλους τὰ ὄμματα ῥέπουσα, ἄπρακτα καθικετεύει· πρὸς τοὺς ἀνθρώπους τὰς χεῖρας ἐκτείνουσα, οὐκ ἔχει τὸν βοηθοῦντα. Διό, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐννοήσαντες ἡμῶν τὸ βραχὺ τῆς ζωῆς, τῷ μεταστάντι τὴν ἀνάπαυσιν, παρά Χριστοῦ αἰτησώμεθα, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.
Αλίμονο πόσο αγώνα έχει η ψυχή όταν παλεύει να βγει από το σώμα, πόσα δάκρυα χύνει και κανείς δεν υπάρχει να την ελεήσει. Προς τους αγγέλους στρέφει τα μάτια αλλά δεν υπάρχει κανείς να την βοηθήσει, προς τους ανθρώπους τείνει τα χέρια χωρίς να την βοηθάει κάποιος. Για αυτό αδελφοί κατανοώντας το βραχύ της ζωής μας ας παρακαλέσουμε τον Χριστό να μας χαρίσει ανάπαυση στην ψυχή του μεταστάντος και τις ψυχές μας το μέγα του έλεος.
Φιλάγαθος. Όλοι οι Χριστιανοί και κατεξοχήν η Θεοτόκος είναι φιλάγαθοι, φίλοι του αγαθού και του Αγαθού Θεού. Έτσι αιτούμαστε στην Θεοτόκο να είναι δίπλα μας κατά την ώρα της φοβερής Παγκόσμιας Κρίσεως και να μας βοηθήσει να αναδειχθούμε κληρονόμοι της δόξας Θεού. Το φιλάγαθος κάνει αναφορά στο εν δε τη φοβερά ήμερα της κρίσεως ... κληρονόμον με αποδεικνύουσα.

Ο Χριστιανός αγωνιζόμενος και συμμετέχοντας στα μυστήρια που αντλούν την δύναμή τους από την Σταυρική Θυσία γίνεται "κληρονόμος Θεού δια Χριστού" Γαλ. 4,7, κληρονόμος δια του Θεάνθρωπου μεσίτη γίνεται "κληρονόμος Θεού συγκληρονόμος Χριστού" Ρωμ. 8,17, γίνεται "χάριτι κληρονόμος" Τιτ. 3,7, γίνεται "κληρονόμος ευλογίας" Εβρ. 12,17 διότι "μετανοίας τόπον εύρε" Εβρ. 12,17.
Γινόμενος κληρονόμος Θεού απολαμβάνει την επαγγελία, γίνεται "κληρονόμος επαγγελίας" Εβρ. 6,17, δηλαδή της σωτηρίας που προσφέρει ο Χριστός, γίνεται "κληρονόμος δικαιώσεως" Τιτ. 3,7 δικαιώνεται, σώζεται με την σωτήριο χάρη του Χριστου, γίνεται "κληρονόμος σωτηρίας" Εβρ. 1,14 και εισάγεται στην αιώνιο Βασιλεία, γίνεται δηλαδή "κληρονόμος της βασιλείας" Ιακ. 2,5 και "αιώνιος κληρονόμος" Εβρ. 9,15, λαμβάνει την αιώνια κληρονομιά. Διαμένει στις ουράνιες μονές εκεί όπου είναι όλοι οι άγιοι, γίνεται "συγκληρονόμος Βασιλείας" Εβρ. 11,9.

Ακολουθούν τα χωρία, δείτε τα με προσοχή.
ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ᾿ υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ. Γαλ. 4,7 Ώστε σύμφωνα με αυτά Χριστιανέ δεν είσαι πλέον δούλος του κόσμου αλλά γιος του Θεού. Εάν δε είσαι γιος του Θεού είσαι κατά συνέπεια και κληρονόμος Θεού δια μέσου Ιησού Χριστού.

εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν. Ρωμ. 8,17 Εάν είμαστε παιδιά Θεού κατά λογική συνέπεια είμαστε και κληρονόμοι, κληρονόμοι Θεού, συγκληρονόμοι Χριστού. Αποκτούμε δε αυτά τα δικαιώματα εάν σηκώνουμε τον Σταυρό μας για να δοξαστούμε έτσι μαζί με τον Χριστό.
ἵνα δικαιωθέντες τῇ ἐκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ᾿ ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου. Τιτ. 3,7 Για να δικαιωθούμε με την σωτήρια χάρη Χριστού και να γίνουμε κληρονόμοι της αιώνιας ζωής σύμφωνα με την χαρμόσυνη ελπίδα που ο ίδιος μας έχει δώσει.

ἴστε γὰρ ὅτι καὶ μετέπειτα, θέλων κληρονομῆσαι τὴν εὐλογίαν ἀπεδοκιμάσθη· μετανοίας γὰρ τόπον οὐχ εὗρε, καίπερ μετὰ δακρύων ἐκζητήσας αὐτήν. Εβρ. 12,17 Διότι γνωρίζετε ότι αν και έπειτα ο Ησαύ ήθελε να ξαναπάρει πάλι την ευλογία των πρωτοτόκιων αποδοκιμάστηκε από τον Θεό. Διότι εντός του δεν είχε πραγματική μετάνοια ώστε να επανορθώσει το σφάλμα του αν και εξωτερικά με δάκρυα ζήτησε την επανόρθωση εκ μέρους του πατέρα του.

εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ᾿ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. Γαλ. 3,29 Εάν εσείς ανήκετε στον Χριστό άρα είσαστε πνευματικοί απόγονοι του Αβραάμ και σύμφωνα με την υπόσχεση που ο Θεός έδωσε σε αυτόν, κληρονόμοι των ευλογιών.
Πίστει παρῴκησεν εἰς τὴν γῆν τῆς ἐπαγγελίας ὡς ἀλλοτρίαν, ἐν σκηναῖς κατοικήσας μετὰ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ τῶν συγκληρονόμων τῆς ἐπαγγελίας τῆς αὐτῆς· Εβρ. 11,9 Χάρη στην πίστη του ο Αβραάμ κατοίκησε στην γη που του είχε υποσχεθεί ο Θεός μαζί με τον Ισαάκ και τον Ιακώβ που ήσαν συγκληρονόμοι της ίδιας υποσχέσεως του Θεού.
Πίστει χρηματισθεὶς Νῶε περὶ τῶν μηδέπω βλεπομένων, εὐλαβηθεὶς κατεσκεύασε κιβωτὸν εἰς σωτηρίαν τοῦ οἴκου αὐτοῦ, δι᾿ ἧς κατέκρινε τὸν κόσμον, καὶ τῆς κατά πίστιν δικαιοσύνης ἐγένετο κληρονόμος. Εβρ. 11,7. Ένεκα της πίστεώς του ο Νώε, πληροφορούμενος προφητικώς από τον Θεό για εκείνα που έμελλε να γίνουν, δηλαδή για τον κατακλυσμό, κατελήφθηκε από ιερό δέος και κατεσκεύασε την κιβωτό για την σωτηρία της οικογενείας του. Με την ευλαβή δε αυτή πίστη του, διεβεβαίωσε και απέδειξε ότι ήταν άξιος καταδίκης ο αμαρτωλός κόσμος της εποχής του. Και χάρη στην πίστη του αυτή δεν σώθηκε μόνο από τον κατακλυσμό, αλλά έγινε και κληρονόμος της δικαιώσεως που παρέχει ο Θεός στους πιστούς.
Καὶ διὰ τοῦτο διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστίν, ὅπως, θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων, τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας. Εβρ. 9,15 Και για αυτό ακριβώς ο Χριστός έγινε μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, για να συσταθεί η νέα διαθήκη. Έτσι δε αφού θα πραγματοποιούνταν ο σταυρικός θάνατος του μεσίτη Χριστού για την απολύτρωση και συγχώρηση των παραβάσεων που έγιναν κατά την πρώτη διαθήκη, να λάβουν οι προσκεκλημένοι από τον Θεό πιστοί την αιώνια κληρονομιά.
ἐν ᾧ περισσότερον βουλόμενος ὁ Θεὸς ἐπιδεῖξαι τοῖς κληρονόμοις τῆς ἐπαγγελίας τὸ ἀμετάθετον τῆς βουλῆς αὐτοῦ, ἐμεσίτευσεν ὅρκῳ, Εβρ. 6,17 Δι' αυτό και ο Θεός επειδή ήθελε με μεγαλύτερη βεβαιότητα να δείξει στους κληρονόμους των υποσχέσεών του το αμετάκλητο και αμετακίνητο της αποφάσεως του, χρησιμοποίησε ως μέσο επιβεβαιώσεως τον όρκο.
ἵνα μὴ νωθροὶ γένησθε, μιμηταὶ δὲ τῶν διὰ πίστεως καὶ μακροθυμίας κληρονομούντων τὰς ἐπαγγελίας. Εβρ. 6,12 ώστε να μη είσθε αμελείς και οκνηροί, αλλά να γίνετε μιμητές εκείνων, οι οποίοι χάρη στην πίστη και την εγκαρτέρηση τους κληρονομούν τα αγαθά που έχει υποσχεθεί ο Θεός.
οὐχὶ πάντες εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν; Εβρ. 1,14 Όλοι οι άγγελοι είναι πνεύματα τα οποία αποστέλλονται από τον Θεό για να βοηθούν αυτούς που μέλλουν να κληρονομήσουν την σωτηρία.
Ἀκούσατε, ἀδελφοί μου ἀγαπητοί. οὐχ ὁ Θεὸς ἐξελέξατο τοὺς πτωχοὺς τοῦ κόσμου πλουσίους ἐν πίστει καὶ κληρονόμους τῆς βασιλείας ἧς ἐπηγγείλατο τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν; Ιακ. 2,5 Ακούστε αδελφοί μου αγαπητοί, δεν εξέλεξε ο Θεός τους πτωχούς και γυμνούς από τα υλικά αγαθά του κόσμου τούτου για να γίνουν πλούσιοι στον ουράνιο κόσμο, τον οποίον μας χαρίζει η πίστη και να γίνουν κληρονόμοι της βασιλείας που υπεσχέθηκε ο Θεός σε όσους τον αγαπούν;

Ης και τύχοιμι, Δέσποινα μου, υπεραγία Θεοτόκε, δια της σης μεσιτείας και αντιλήψεως, χάριτι και φιλανθρωπία του μονογενούς Υιού, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού· ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις, συν τω ανάρχω αυτού Πατρί και τω παναγίω και αγαθώ και ζωοποιώ αυτού Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Ης και τύχοιμι. Ο Χριστιανός πρέπει να είναι ταπεινός, πρέπει να είμαστε ταπεινοί ειδάλλως δεν μπορούμε να προχωρήσουμε πνευματικά ούτε εις το ελάχιστο. Αν θέλαμε καλώς και θεαρέστως να παραστρατήσουμε "ξεχνώντας" την μείζονα αρετή που είναι η αγάπη και αυτό ώστε να δείξουμε με σχήμα υπερβολής την αξία της ταπείνωσης θα λέγαμε ότι "μείζων πασών των αρετών η ταπείνωσις". Και μόνο το γεγονός ότι τόσοι φωτισμένοι γέροντες μας αλλά και η Γραφή συμβουλεύουν ότι έχει τεράστια αξία η υπακοή πόσο λοιπόν αξία έχει η μητέρα αυτής, η ταπείνωση.
Ο απόστολος Παύλος ομιλεί ακριβώς όπως η ευχή λέγοντας, εἴ πως καταντήσω εἰς τὴν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν. Όλη μας την ζωή πρέπει σκληρά να προσπαθούμε μήπως και τα καταφέρουμε και κριθούμε άξιοι για τον Παράδεισο. Ο απόστολος Παύλος στην προς Φιλιππησίους λέει μήπως μπορέσω και εγώ να φθάσω στην ένδοξη ανάσταση εκ νεκρών, εἴ πως καταντήσω εἰς τὴν ἐξανάστασιν τῶν νεκρῶν. οὐχ ὅτι ἤδη ἔλαβον ἢ ἤδη τετελείωμαι, διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ᾿ ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ Ἰησοῦ. ἀδελφοί, ἐγὼ ἐμαυτὸν οὔπω λογίζομαι κατειληφέναι· ἑν δέ, τὰ μὲν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενος τοῖς δὲ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενος κατὰ σκοπὸν διώκω ἐπὶ τὸ βραβεῖον τῆς ἄνω κλήσεως τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Φιλιπ. 3,11-14
Μήπως μπορέσω και εγώ να φθάσω στην ένδοξη ανάσταση εκ νεκρών. Δεν φρονώ βέβαια ότι έχω λάβει το βραβείο ή ότι έχω φθάσει στην τελείωση, αλλά επιδιώκω και αγωνίζομαι συνεχώς μήπως κατορθώσω να εκείνο για το οποίο με έχει ελκύσει στην πίστη ο Χριστός. Αδελφοί δεν νομίζω ότι έχω επιτύχει τον σκοπό για τον οποίο με κάλεσε και με έστειλε ο Κύριος. Αλλά ένα πράγμα σκέπτομαι πάντα και αυτό φροντίζω, να λησμονώ όσα καλά έγιναν στο παρελθόν και να κοιτάω εκείνα που πρέπει να γίνουν στο μέλλον. Επιδιώκω με σταθερότητα να πραγματοποιήσω τον σκοπό της κλήσεώς μου για να λάβω το βραβείο που μας έχει ετοιμάσει ο Θεός.
Λέει ο άγιος γέροντας Δανιήλ, ο απόστολος Παύλος δεν μιλούσε με έπαρση και βεβαιότητα, εγώ άγιασα, εγώ σώθηκα, εγώ είμαι γεμάτος από Άγιο Πνεύμα, λέει, ε, να δω εάν τελικά θα καταντήσω, θα αξιωθώ, της βασιλείας του Θεού ή αλλού βλέπουμε τους αποστόλους να λένε μετά φόβου και τρόμου την εαυτόν σωτηρίαν κατεργάζεσθαι, Φιλ. 2,12. Οι Πεντηκοστιανοί ποιμένες όταν μιλούν, μιλούν με ένα περίεργο εγωισμό, με ένα θάρρος θα λέγαμε, με ένα αυθαίρετο ύφος....
Δέσποινα μου, υπεραγία Θεοτόκε, όπως πριν έχει γίνει για τον Χριστό εδώ η πρώτη προσφώνηση είναι υπό την έννοια μητέρα στα υλικά και η δεύτερη πνευματική μητέρα.
Του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού· αυτό το ακούμε πολύ συχνά το συναντούμε και στον Ησαϊα όπου εκεί ο Θεός λέει, ὅτι ἐγὼ Κύριος ὁ Θεός σου ὁ ἅγιος Ἰσραὴλ ὁ σῴζων σε· Ησ. 43,3

ω πρέπει πάσα δόξα, τιμή και προσκύνησις η τιμή δόξα και προσκύνηση ανήκουν στον Θεό, βεβαίως υπό την σχετική ένοια μπορεί να αποδοθούν και τα τρία σε άνθρωπο. Τα εξωτερικά είναι ίδια σε Θεό και άνθρωπο, είτε είναι κινήσεις είτε λόγοι, είναι η εσωτερική πίστη που τα κάνει ορθά ή λανθασμένα. Δείτε εδώ ότι στην Γραφή οι όλοι τίτλοι που κατέχει ο Θεός με απόλυτη έννοια απευθύνονται και σε άνθρωπο. Επί παραδείγματι όταν ο Χριστός έλεγε στον πλούσιο νέο "κανείς δεν είναι αγαθός παρά μόνο ο Θεός" και μετά ο απόστολος λέει "ο Ιωσήφ ήταν άνθρωπος αγαθός και δίκαιος" Καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι Ἰωσὴφ, βουλευτὴς ὑπάρχων καὶ ἀνὴρ ἀγαθὸς καὶ δίκαιος Λουκ 23,50 δεν σφάλλει, αλλά ότι είπε το στόμα είναι ορθό διότι θεωρεί τον Ιωσήφ άνθρωπο και όχι Θεό οπότε τον λέει μεν αγαθό αλλά η εσωτερική πίστη κάνει το αγαθός υπό την σχετική έννοια. Όταν η Γραφή λέει, ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ὅτι ἅγιός ἐστι. Ψαλμ. 98,5 δεν σημαίνει ότι είναι Θεός το υποπόδιο και μας διατάζει να το προσκυνάμε αλλά εννοεί ότι είναι αγιασμένο. Με αυτό μας διδάσκει ότι όλα του Θεού είναι άγια και άξια δόξας τιμής και προσκύνησης. Οπότε αν το άψυχο υποπόδιο είναι άξιο προσκύνησης πόσο μάλλον κάτι έμψυχο όπως ένας άγιος στον οποίο κατοικεί ο Θεός. Αλλιώς αγαθός είναι ο Θεός και αλλιώς ο Ιωσήφ, άλλη η προσκύνηση στο υποπόδιο και άλλη στον Θεό, οι εξωτερικές κινήσεις είτε σώματος είτε στόματος δεν διαφέρουν καθόλου, το ορθό ή λανθασμένο το ορίζει η γνώμη.

Απλουστευμένη ερμηνεία:

Ο μοναχός Παύλος συγγραφέας του Ευεργετινού είναι άγιος.

Το Απόδειπνο μπορείς να το εκδώσεις σε φυλλάδιο σε βιβλίο, μπορείς να το τυπώσεις με μεγάλα γράμματα με μικρά, αλλά δεν μπορείς να εισάγεις σε αυτό οτιδήποτε εαν δεν δώσει εντολή ο Χριστός. Το Απόδειπνο συνέθεσαν αποκλειστικά άγιοι υπό την φώτιση και εντολή του Πνεύματος, άγιος Παύλος Ευεργέτιδος, Μέγας Βασίλειος, άγιος Αντίοχος, άγιος Ρωμανός Μελωδός (Χαιρετισμοί, ναι ο άγιος Ρωμανός τους συνέθεσε) και λοιποί. Ο αμαρτωλός αυτοαποκλείεται από το μείζον έργο ακριβώς όπως ο Ιούδας απέκλεισε εαυτόν από την παράδοση της Ευχαριστίας. Και μόνο το γεγονός ότι η ευχή κάποιου βρίσκεται στο Απόδειπνο είναι απόδειξη αγιότητας διότι ποίησε "μείζον έργο", δηλαδή ανώτερο από θαύματα θεραπείας, το οποίο πάντοτε ποιεί αποκλειστικά "ο πιστεύων εις εμέ", ο γνησιότατος πιστός.Η ευχή είναι μείζον έργο διπλώς, μείζον έργο η ίδια και μείζον έργο διότι ποιεί μείζονα τούτων, δεν επιτελεί σωματικές νεκραναστάσεις τά ἔργα αὐτά, όπου ο θεραπευμένος ή αναστημένος είναι ακόμη επίφοβο να κολαστεί, "έγινες καλά από 38 χρόνια παράλυτος, μην συνεχίσεις τις αμαρτίες για να μην πας στην κόλαση" αλλά επιτελεί πνευματικές νεκραναστάσεις, οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, οδηγεί στην μετάνοια, είτε βλέποντας στην σύνθεση της τον Θεό είτε με την απαγγελία της. Πιστεύετέ μοι ὅτι ἐγὼ ἐν τῷ πατρί καί ὁ πατήρ ἐν ἐμοί· εἰ δέ μή, διά τά ἔργα αὐτά πιστεύετέ μοι. Αμήν ἀμήν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, τά ἔργα ἃ ἐγώ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καί μείζονα τούτων ποιήσει. Οι ευχές ως δημιουργήματα του Αγίου Πνεύματος δεν είναι μόνο προσευχές αλλά και διδαχή. Όσο αφορά τις κατά λέξη μεταφράσεις είναι φύσει αδύνατον να μεταφράσουν το κείμενο ή να οδηγήσουν στην κατανόηση των λεγομένων ενώ προξενούν τεράστια ζημία στον άνθρωπο. Η μετάφραση στα Νέα είναι σαν μια κουρτίνα η οποία κρύβει τον Θεό και αυτό που εκείνος διδάσκει σε πολλά πεδία, κυρίως στο πως θα προσεγιστεί ο Θεός. Πράγμα για το οποίο ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς πάλεψε με την αίρεση. Ο Θεός δεν θα προσεγγιστεί με φιλολογικά μέσα, με φιλοσοφία, με εξυπνάδα, με μελέτη, με γνώσεις. Όσοι τις μεταφράζουν στα Νέα επιτελούν χωρίς να το κατανούν μη ωφέλιμο έργο. Οι λέξεις άσπιλε αμόλυντε άφθορε άχραντε από μέγιστη διδαχή και φανέρωση του Πνεύματος γίνεται ποιητική μάζωξη συνωνύμων. Οι ύμνοι της Εκκλησίας είναι ήδη μεταφρασμένοι, η μετάφραση είναι το αρχικό κείμενο.

Ἄσπιλε, ἀμόλυντε,
ἁμαρτωλόν, τὸν ἐναγῆ,
Ξεκίνημα πορείας προς την αγιότητα και αμαρτωλότητα. Η πορεία της ασθένειας αρχίζει με την αμαρτία, ἁμαρτωλόν και το αντίθετο Ἄσπιλε, έπειτα έχουμε την μόλυνση, ἀμόλυντε και το αντίθετο ἐναγῆ, δηλαδή η ασθένεια εξαπλώνεται.

ἄφθορε, ἄχραντε, ἁγνὴ
τὸν αἰσχροῖς λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν
Συνεχίζεται η πορεία προς την αγιότητα ή αχρείωση.

Αγιότητα, θεραπεία, παρθενία από αμαρτίες.

Θεόνυμφε
καὶ τῇ τῶν ἡδονῶν τοῦ βίου ῥᾳθυμίᾳ γνώμης,
Αποτελέσματα.

Δυο αντίθετα, μέγιστη αγιότητα Θεοτόκου, βάθος αμαρτωλότητας.

Τα επίθετα δεν είναι ποιητικός πλεονασμός, η Εκκλησία δεν είναι θεατρική σκηνή.

Τα επίθετα από τον έπαινο του Κυρίου προς τον μέγα αθλητή της πίστεως Ιώβ στίχος 1,8 και παράδειγμα για το που πρέπει ο κάθε Χριστιανός να φτάσει και τι θεώρηση πραγμάτων και αντιμετώπιση ζωής πρέπει να έχει. Καὶ εἶπεν αὐτῷ ὁ Κύριος· προσέσχες τῇ διανοίᾳ σου κατὰ τοῦ παιδός μου Ἰώβ, ὅτι οὐκ ἔστι κατ᾿ αὐτὸν ἐπὶ τῆς γῆς, ἄνθρωπος ἄμεμπτος, ἀληθινός, θεοσεβής, ἀπεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος; Ιωβ. 1,8. Οι ύμνοι της Εκκλησίας δεν προέρχονται από κάπου, δεν προέρχονται ούτε καν από την Βίβλο, είναι όλοι πρωτότυποι λόγοι Πνεύματος, τουτέστιν σε κάποια χρονική στιγμή ο Θεός είπε ἄμεμπτος, ἀληθινός, θεοσεβής και σε άλλη είπε Άσπιλε, αμόλυντε, άφθορε, είναι και πρωτότυποι σε φρασεολογία όμως σε νόημα λένε συνεχώς τα ίδια. Φράσεις ανά τις αναρτήσεις όπως, έχει την έμπνευση στο τάδε χωρίο, έχει την ρίζα στο τάδε Βιβλικό, από το τάδε χωρίο έχουν παρθεί τα τάδε λόγια και όλα τα όμοια είναι κατ' οικονομίαν λόγω της φύσεως του Ιστολογίου. Καλύπτουν ερωτήσεις ή σκέψεις όπως επί παραδείγματι την "που βλέπουμε το τάδε στην Γραφή" τις οποίες ο πλανημένος αδελφός έχει ακούσει από τον αιρεσιάρχη ψευτοποιμένα που εμφανίζεται τάχα Βιβλικός αλλά στην πραγματικότητα απέχει από την διδαχή της Βίβλου κατὰ τὸ ὕψος τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τῆς γῆς.

Απεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος, άγιοι λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν στην αντίθετη πλευρά αἰσχροῖς λογισμοῖς καὶ λόγοις καὶ πράξεσιν.
Απεχόμενος ἀπὸ παντὸς πονηροῦ πράγματος άρα παιδί Θεού, παιδός μου Ἰώβ, δούλος Θεού, εκλέγει αυτό που θέλει ο Θεός -- μη παιδί Θεού, άρα δούλος της αμαρτίας, προσκολλημένος σε παν πονηρόν πράγμα, μη δουλεύων τω Κυρίω, των ηδονών του βίου ραθυμία γνώμης δούλον γενόμενον·. Οπότε ταυτόχρονα έχουμε και την ερμηνεία των λέξεων του Θεού στο χωρίο του Ιώβ. Η σειρά είναι όχι μόνο εγκώμιο προς τον Ιώβ, δείχνει ότι έχει έλθει σε μέγιστα πνευματικά ύψη, τον δρόμο προς την αγιότητα έχει τελέσει, αλλά και διδαχή προς εμάς. Επίσης βλέπουμε στην πράξη όλη αυτήν την πορεία και δη το αποτέλεσμα των Θεόνυμφε και Δέσποινα, είναι η ευχή Άσπιλε αμόλυντε, διότι γίνεται φανερό πρώτον ότι οι άγιοι όπως ο άγιος γέροντας Παύλος Ευεργέτιδος άριστα μπορούν και κατανοούν τον λόγο του Χριστού διότι είναι μονές Θεού και δεύτερον ότι εξ αυτού γίνονται συνεργάτες Αγίου Πνεύματος, τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες -- Θεοῦ γάρ ἐσμεν συνεργοί·. Εντολή Θεού και φώτιση να συγγραφεί, εντολή Θεού να εισαχθεί στο απόδειπνο η συγκεκριμένη ευχή από χιλιάδες άλλες, εντολή Θεού στον άγιο γέροντα Δανιήλ να δημοσιοποιηθεί η ερμηνεία. Κατ' αυτόν τον τρόπο έχουμε την σύνθεση του Απόδειπνου το οποίο συνψάλλουν οι άγγελοι, όλα είναι ενέργειες Θεού και για αυτό έχουμε μεγάλα νοήματα, κάτω από το γράμμα κρύβονται σαν κάτω από πέπλο πολλά μυστήρια, πολλές αλήθειες. Δεν πάει ένας και γράφει μια ευχή με ότι του κατέβει και ο λόγος είναι επειδή έτσι του κάπνισε, διαβάζει την ευχή ένας άλλος και μετά το λέει σε έναν άλλο, ο οποίος έπιασε έναν άλλον που το έβαλε σε βιβλίο για να το ψάλει ένας άλλος, δηλαδή εμείς στο Απόδειπνο.

τῶν ἀπηλπισμένων μόνη ἐλπίς,
ἡ ἑτοίμη ἀντίληψις τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων,
Εδώ παρουσιάζεται μια κατηγορία ανθρώπων. Η Θεοτόκος άμεση βοήθεια όσων μέχρι πρότινος ήταν ολιγόπιστοι ή άπιστοι ή εμπιστεύονταν τα υλικά, ιδέες, θεωρίες. Αυτή η κατηγορία χρειάζεται την αντίληψη, δηλαδή την ορθή θεώρηση κάθε πράγματος και καταστάσεως, και την ελπίδα προς τον Θεό. Οι άνθρωποι του Θεού έχουν το χάρισμα της αντίληψης, ἀντιλήψεις, Α Κορ. 12,28, αυτό δεν νοείται ότι τους φροντίζουν απλώς υλικά, ανθρωπιστικά, επί παραδείγματι αν θέλουν να ετοιμάσουν τροφή αλλά είναι στο κρεβάτι τους την προσφέρουν, αλλά είναι κυρίως πνευματική η βοήθεια διότι όλα τα χαρίσματα έχουν σκοπό την σωτηρία. Αν παρατηρήσουμε όλα όσα αναφέρει ο απόστολος είναι πνευματικά.

καὶ τῶν πολεμουμένων βοήθεια
καὶ πάντων τῶν Χριστιανῶν τὸ καταφύγιον,
Εδώ παρουσιάζονται οι πιστοί, τουτέστιν οι γνήσιοι αγωνιστές. Αυτοί έχουν την ορθή θεώρηση πραγμάτων και ελπίδα στον Θεό έτσι χρειάζονται ενίσχυση στον πόλεμο και καταφύγιο. Το ύφος της πρότασης η των απηλπισμένων μόνη έλπις και των πολεμουμένων βοήθεια· η ετοίμη αντίληψις των εις σε προστρεχόντων και πάντων των Χριστιανών το καταφύγιον· είναι ίδιο με το: Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, (παρθένων δηλαδή οι Χριστιανοί, παρθένοι από αμαρτίες) Θεοτόκε Παρθένε καὶ πάντων τῶν εἰς σὲ προστρεχόντων· (καὶ πάντων δηλαδή ημιθανή νεκρά μέλη, άπιστοι) του Οίκου Τ των Χαιρετισμών οι οποίοι λέγονται μαζί με το Απόδειπνο. Οίκος και Ευχή είναι προϊόν του ίδιου συγγραφέα. Η πρόταση της ευχής του αγίου Παύλου Ευεργέτιδος είναι μεγενθυμένα τα λεγόμενα του Οίκου Τ. Για την ακρίβεια το Πνεύμα στην ευχή είπε με περισσότερα λόγια την πρόταση του Οίκου Τ. Αυτός είναι ο λόγος, δηλαδή ο χωρισμός των ανθρώπων σε δυο ομάδες, που έχουμε την εκλογή του επιθέτου Παρθένε για την Θεοτόκο το οποίο ερμηνεύεται Αγιότατη και δεν έχει την έννοια Αειπάρθενος ή Μητροπάρθενος. Η φράση Θεοτόκε Παρθένε σημαίνει Υπεραγία Θεοτόκε. Οι λέξεις Παρθένων και Παρθένε στον Οίκο Τ σημαίνουν Άγιοι και Αγιότατη, φίλοι Θεού, όχι παρθένων σωματικά, το αντίθετο Μοιχοὶ καὶ μοιχαλίδες! οὐκ οἴδατε ὅτι ἡ φιλία τοῦ κόσμου ἔχθρα τοῦ Θεοῦ ἐστιν; Ιακ. 4,4. Ίσως υπάρχει η απορία γιατί σημαίνει Υπεραγία και όχι Αγία εφόσον έχουμε την ίδια λέξη; Διότι το ένα είναι κύριο όνομα που προέρχεται από ιδιότητα, Παρθένε, ενώ το άλλο δηλώνει απλά ιδιότητα, παρθένων. Παρθένων -- καὶ πάντων είναι δυο κατηγορίες ανθρώπων, άγιοι, τουτέστιν οι γνήσιοι αγωνιστές και ημιθανή νεκρά μέλη και άπιστοι. Οπότε τώρα κατανοούμε και το γιατί έχουμε στον Οίκο την λέξη προστρεχόντων. Είναι διότι δείχνει κίνηση προς την Θεοτόκο της συγκεκριμένης ομάδος ανθρώπων η οποία είναι μακράν του Θεού και τώρα προστρέχουν εντός των τειχών. Δείχνει κίνηση ώστε να εισέλθουν εντός των τειχών. Η Θεοτόκος τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα. Αντιθέτως η αλλαγή σε προσφευγόντων, και πάντων των εις σε προσφευγόντων, που κάποιος αντιγραφέας χειρογράφων έκανε, συνιστά μια λέξη η οποία δεν αποδίδει απόλυτη ακρίβεια διότι μπορεί να απευθυνθεί σε όλους ανεξαρτήτως πνευματικής καταστάσεως, άρα λανθασμένη. Προσφεύγω σημαίνει επικαλούμαι τη βοήθεια ή την παρέμβαση κάποιου. Λέει ο Κύριος ἰδού τέθεικά σε ἐν τῇ σήμερον ἡμέρᾳ ὡς πόλιν ὀχυράν καί ὡς τεῖχος χαλκοῦν Ιερ. 1,18 ιδού Ιερεμία σε έχω αναδείξει σαν οχυρωμένη πόλη και σαν τείχος χάλκινο και απόρθητο από τους αντιπάλους, θα πολεμήσουν εναντίων αλλά δεν θα καταφέρουν τίποτα. Οι άγιοι και εξαιρετικά η Υπεραγία Θεοτόκος είναι προστάτες και βοηθοί μας ορισμένοι από τον Θεό, η Υπεραγία Θεοτόκος είναι τείχος των παρθένων, παρθένων δηλαδή αγίων, είναι σωτηρίας τείχος ακράδαντον, Μικρός Παρακλητικός Κανών, αποκρούει τις εφόδους των πολεμίων, τας των εναντίων εφόδους αποτειχίζουσα. Εδώ έχουμε και ένα δίδαγμα, παρά το ότι υπάρχουν σε χειρόγραφα και τα δυο εμείς λέμε προστρεχόντων, παρά το ότι φαίνεται παράδοξη η λέξη Αλληλούια στο σοι βοώντες, εφόσον το Αλληλούια απευθύνεται αποκλειστικά στον Θεό, εμείς λέμε Αλληλούια το οποίο είναι το σωστό και λοιπά. Το ορθό κείμενο είναι αυτό που λέμε ενώπιον της Θεοτόκου. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να λέγαμε διαφορετικό ύμνο από αυτόν που συνέθεσε ο Κύριος για την Αγιότατη μητέρα του. Αυτό θα σήμαινε ότι απασχολήθηκε αρχικά αλλά έπειτα άφησε τον ύμνο στην τύχη του. Είδαμε την απολύτως κατάλληλη φρασεολογία αλλά και την απολύτως κατάλληλη προσφώνηση δηλαδή το Παρθένε. Αργότερα επειδή "την κατασκευάζει" ο Χριστός κατεσκεύασέ σε Ποιητής θα δούμε ξανά την κατάλληλη προσφώνηση για την περίπτωση, δηλαδή το Άχραντε. Καὶ ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ᾿ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν καὶ ἔχειν ἐξουσίαν θεραπεύειν τὰς νόσους καὶ ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια· Μαρκ. 3,14-15. Και έφτιαξε δώδεκα για να είναι μαζί του και για να τους στέλνει να κηρύττουν και να έχουν εξουσία ώστε να θεραπεύουν τις ασθένειες και να εκδιώκουν τα δαιμόνια. Ο Χριστός έφτιαξε δώδεκα, η λέξη ἐποίησε έχει την σημασία της. Φτιάχνει, κατασκευάζει, δώδεκα με σκοπό να τους στέλνει για κάτι πνευματικό, κήρυγμα και εκδίωξη δαιμόνων. Η λέξη μας δηλώνει ενέργεια Χριστού, δεν έχει έννοια μάζεψε μια ομάδα από δώδεκα άτομα διότι έπειτα βλέπουμε ότι τους αποστέλλει για κάτι και χωρίς ενέργεια Θεού δεν μπορούν ούτε να κηρύξουν ούτε να εκδιώξουν δαίμονες. Κατεσκεύασέ σε Ποιητής Ἄχραντε οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου/ἡ τὸν φθορέα τῶν φρενῶν καταργοῦσα·/σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν -- καὶ ἐποίησε δώδεκα/κηρύσσειν, θεραπεύειν νόσους, ἐκβάλλειν τὰ δαιμόνια. Την στιγμή κατά την οποία η Θεία φύση του Χριστού ὁ γάρ τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς Ποιητής ενώθηκε με την ανθρώπινη στην κοιλία της Υπεραγίας Θεοτόκου, οἰκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ σου, η Υπεραγία Θεοτόκος πρώτη από όλο το γένος ελευθερώνεται κατεσκεύασέ από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος, Ἄχραντε. Τα επίθετα των Θεομητορικών ύμνων φυσικά και δεν είναι τυχαία εκλογή, είναι τα απολύτως κατάλληλα και εμπεριέχουν έννοιες. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι αρχηγός νοητής αναπλάσεως και έτσι βοηθός οδηγός μας προς την Νεα Κτίση. Δεν κατασκευάστηκε ούτε τείχος ούτε Θεομήτωρ, η Υπεραγία Θεοτόκος κατασκευάζεται Άχραντη. Είναι λάθος αποδόσεις όπως:

Είσαι το τείχος των παρθένων Παρθένε Θεοτόκε καθώς και όλων εκείνων που προστρέχουν σε σένα. Είσαι το τείχος που το κατεσκεύασε ο κτίστης του ουρανού και της γης, ο Kύριος, που κατοίκησε στη μήτρα σου κι όλους μας δίδαξε να σου απευθύνουμε αυτά τα λόγια.

Τείχος είσαι προστατευτικό των παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καθώς και όλων όσοι προστρέχουν στη χάρη σου. Γιατί ο Ποιητής του ουρανού και της γης είναι εκείνος που σε ανέδειξε στο θεομητορικό σου αξίωμα, άχραντε, σκηνώνοντας στη μήτρα σου και διδάσκοντας όλους να σε προσφωνούν·.

Στην πραγματικότητα ο Οίκος Τ λέει το εξής: Είσαι τείχος προστασίας των Αγίων (παρθένων) Υπεραγία (Παρθένε) Θεοτόκε και όλων των μακράν (πάντων) που προστρέχουν σε εσένα γιατί την στιγμή κατά την οποία η Θεία φύση (Ποιητής του ουρανού και της γης) του Χριστού ενώθηκε με την ανθρώπινη στην κοιλία σου, πρώτη από όλο το γένος εσύ ελευθερώνεσε (κατεσκεύασέσε) από τις συνέπειες του προπατορικού αμαρτήματος (Άχραντε) και με αυτό ο Κύριος όλους δίδαξε να σου λένε. Η Υπεραγία Θεοτόκος είναι αρχηγός νοητής αναπλάσεως και έτσι οδηγός προστάτις και βοηθός μας προς την Νεα Κτίση. Στήλη παρθενίας, δηλαδή ακλόνητης αγιότητας και άρα πύλη σωτηρίας, διότι στις πέντε μωρές παρά το ότι είχαν κρατήσει παρθενία είπε "δεν σας γνωρίζω". Δεν υπάρχει ανακρίβεια ούτε σχήμα που λέει ο λόγος στους Θεομητορικούς ύμνους. Η ακλόνητη παρθενία δεν σε εισάγει οπωσδήποτε στην Βασιλεία, εδώ εννοείται η αγιότητα. Ευχή, Χαιρετισμοί, Βίβλος, ύφος ίδιου συγγραφέως. Πρόκειται περί του Αγίου Πνεύματος. Αυτοί οι ύμνοι έχουν συντεθεί και εισαχθεί στην Εκκλησία με εντολή Κυρίου για ένα άτομο, φανταστείτε την αγιότητα αυτού του προσώπου. Οι προσαγορεύσεις Παναγία και Υπεραγία είναι λίγες για να εκφράσουν το ύψος της αγιότητας της Θεοτόκου. Αντικρίζοντας ύμνους όπως τις ευχές του Απόδειπνου ή τους Χαιρετισμούς βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να έχει γίνει πραγματικότητα το εντελώς αδύνατον.

Η Θεοτόκος σε όλο τον βίο βοηθός, από την εδώ πάλη έως την εισαγωγή στον Παράδεισο.

Το Ελεήμων αναφέρεται στο παρόντι βίω θερμή προστάτις .... καθοδηγούσα με.

Το Συμπαθής αναφέρεται στο εν τω καιρώ της εξόδου μου .... απελαύνουσα.

Το Φιλάγαθος αναφέρεται στο ημέρα της Κρίσεως .... κληρονόμον αποδεικνύουσα.

Σήμερα 24/4/2023 εορτάζουν: Οσία Ελισάβετ η Θαυματουργή. Άγιος Σάββας ο Στρατηλάτης, ο Γότθος. Όσιος Ξενοφών κτήτορας της φερωνύμου μονής του Αγίου Όρους. Άγιοι Εβδομήκοντα Στρατιώτες. Άγιοι Πασικράτης και Βαλεντίων. Άγιοι Δάναβος, Δημήτριος, Ευσέβιος, Λεόντιος, Λογγίνος, Νεστάβος, Νέων και Χριστόφορος. Άγιος Δούκας ο ράπτης από τη Μυτιλήνη. Άγιος Νικόλαος που μαρτύρησε στη Μαγνησία. Όσιος Σάββας ο εν τω Σπηλαίω. Όσιος Θαυμαστός. Όσιος Θωμάς ο διά Χριστόν σαλός. Όσιος Αλέξιος ο Έγκλειστος. Άγιος Μελίτων Αρχιεπίσκοπος Καντουαρίας. Όσιος Ιωσήφ ο Ομολογητής εκ Ρουμανίας. Άγιος Ηλίας ο Ομολογητής εκ Ρουμανίας. Άγιος Σάββας ο Ομολογητής εκ Ρουμανίας. Άγιοι Αχιλλέας και Ευτέξιος ο ιερομάρτυρας. Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου εν Μόλχα της Ρωσίας. Σύναξη της Παναγίας της Παραβουνιώτισσας στην Ερέτρια. Σύναξη της Παναγίας Βοηθείας στην Χίο. Σύναξη της Παναγίας Βοηθείας στην Πάτρα. Σύναξη της Παναγίας Χρυσαφίτισσας στην Μονεμβασία.

Posted in Άσπιλε αμόλυντε άφθορε

Ορθόδοξον Ιστολόγιον

Ορθόδοξο Αντιαιρετικό Ιστολόγιο
Αγίου γέροντος Δανιήλ Γούβαλη

κλικ εδώ για την ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

!ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ
ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ!
!DO NOT COPY !