9/4/2017 Κυριακή Βαΐων
Περί του Τιμίου Σταυρού
Προτυπώσεις του Σταυρού στην Παλαιά Διαθήκη
Σταυρός όχι πάσσαλος
Το κατεξοχήν σύμβολο της Εκκλησίας είναι ο Σταυρός του Κυρίου. Οι διάφοροι αιρετικοί είτε δεν του δίνουν ιδιαίτερη σημασία είτε τον απορρίπτουν εντελώς, είναι οι εχθροί του Σταυρού. Τοὺς ἐχθροὺς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ ὧν τό τέλος ἀπώλεια, ὧν ὁ θεός ἡ κοιλία καί ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τὰ ἐπίγεια φρονοῦντες. Αυτά όλα είναι εκ Σατάν διότι με τον Σταυρό καταργήθηκε η εξουσία που είχε και αυτός είναι το όπλο εναντίων του. Οπότε του είναι δυσάρεστος και τον μισεί, έτσι έχει τους αιρετικούς διδασκάλους ως φερέφωνά του ώστε να μπλέκουν αθώους στα δίχτυα τους. Όπως χαρακτηριστικά λέγει ο Άγιος Ιγνάτιος, ο γαρ άρχων του κόσμου τούτου χαίρει όταν τις αρνήται τον σταυρόν. Όλεθρον γαρ εαυτού γινώσκει την ομολογίαν του σταυρού, τούτο γαρ εστι το τρόπαιον κατά της αυτού δυνάμεως όπερ ορών φρίττει και ακούων φοβείται. MPG 5,924. Ο Σταυρός του Κυρίου προφητεύεται ξεκάθαρα στην Παλαιά Διαθήκη. Ας δούμε την ευλογία του Ιακώβ στα εγγόνια του Μανασσή και Εφραίμ.
Λαβὼν δέ Ἰωσήφ τοὺς δύο υἱοὺς αὐτοῦ, τόν τε Ἐφραΐμ ἐν τῇ δεξιᾷ, ἐξ ἀριστερῶν δέ Ἰσραήλ, τόν δέ Μανασσῆ ἐξ ἀριστερῶν, ἐκ δεξιῶν δέ Ἰσραήλ, ἤγγισεν αὐτοὺς αὐτῷ ἐκτείνας δέ Ἰσραήλ τήν χεῖρα τήν δεξιὰν ἐπέβαλεν ἐπί τήν κεφαλήν Ἐφραΐμ, οὗτος δέ ἦν ὁ νεώτερος, καί τήν ἀριστερὰν ἐπί τήν κεφαλήν Μανασσῆ, ἐναλλὰξ τὰς χεῖρας.
Εδώ ο Ιακώβ είναι στο τέλος του βίου του ενώ εκ γήρατος έχει τυφλωθεί και δεν μπορεί να δει. Βλέποντας ότι πλησιάζει το βιολογικό του τέλος ζητάει να έρθουν ώστε να τα ευλογήσει τα δυο ανίψια του, δηλαδή παιδιά του γιου του Ιωσήφ, ο Μανασσής και Εφραίμ. Ο Ιωσήφ βάζει τον μεγαλύτερο Μανασσή στο δεξί μέρος του Ιακώβ και τον Εφραίμ στην αριστερή μεριά. Αυτό το έκανε ώστε ο Μανασσής ως μεγαλύτερος να λάβει μεγαλύτερη ευλογία, τα πρωτότοκα παιδιά είχαν ιδιαίτερα προνόμια στον Ισραηλιτικό λαό. Όμως ο Ιακώβ όπως απλώνει τα χέρια του συγχρόνως τα σταυρώνει και έτσι βρίσκεται το δεξί του χέρι στον Ιακώβ και το αριστερό στον Μανασσή. Καθώς το βλέπει αυτό ο Ιωσήφ λέει ἰδών δέ Ἰωσήφ ὅτι ἐπέβαλεν ὁ πατήρ αὐτοῦ τήν χεῖρα τήν δεξιὰν αὐτοῦ ἐπί τήν κεφαλήν Ἐφραΐμ, βαρὺ αὐτῷ κατεφάνη, καί ἀντελάβετο Ἰωσήφ τῆς χειρός τοῦ πατρός αὐτοῦ ἀφελεῖν αὐτήν ἀπό τῆς κεφαλῆς Ἐφραΐμ ἐπί τήν κεφαλήν Μανασσῆ δηλαδή προσπαθεί να διορθώσει την κατάσταση. Όμως ο Ιακώβ απαντάει ότι ξέρει και ότι ευλογεί σωστά, οἶδα, τέκνον, οἶδα·. Έτσι ο Εφραίμ έλαβε διπλή ευλογία και αυτό έχει τον συμβολισμό του λαού της Καινής Διαθήκης, δηλαδή της Χριστιανικής Εκκλησίας, η οποία λαμβάνει χαρίσματα παραπάνω από τον παλαιό Ισραήλ.
Τώρα θα δούμε σε κάποιες προτυπώσεις του Σταυρού από τον Μωυσή ο οποίος δια της ράβδου η οποία συμβολίζει τον Σταυρό ενεργεί πολλά θαύματα.
Κατά την διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης ο Θεός λέει στον Μωυσή να χτυπήσει με την ράβδο του τα νερά. Ας δούμε το απόσπασμα,
Καί σὺ ἔπαρον τῇ ῥάβδῳ σου καί ἔκτεινον τήν χεῖρά σου ἐπί τήν θάλασσαν καί ῥῆξον αὐτήν, καί εἰσελθάτωσαν οἱ υἱοί Ἰσραήλ εἰς μέσον τῆς θαλάσσης ..... ἐξέτεινε δέ Μωυσῆς τήν χεῖρα ἐπί τήν θάλασσαν, καί ὑπήγαγε Κύριος τήν θάλασσαν ἐν ἀνέμῳ νότῳ βιαίῳ ὅλην τήν νύκτα καί ἐποίησε τήν θάλασσαν ξηράν, καί ἐσχίσθη τό ὕδωρ καί εἰσῆλθον οἱ υἱοί Ἰσραήλ εἰς μέσον τῆς θαλάσσης κατὰ τό ξηρόν, καί τό ὕδωρ αὐτῆς τεῖχος ἐκ δεξιῶν καί τεῖχος ἐξ εὐωνύμων· ..... εἶπε δέ Κύριος πρός Μωυσῆν· ἔκτεινον τήν χεῖρά σου ἐπί τήν θάλασσαν, καί ἀποκαταστήτω τό ὕδωρ καί ἐπικαλυψάτω τοὺς Αἰγυπτίους, ἐπί τε τὰ ἅρματα καί τοὺς ἀναβάτας ἐξέτεινε δέ Μωυσῆς τήν χεῖρα ἐπί τήν θάλασσαν, καί ἀποκατέστη τό ὕδωρ πρός ἡμέραν ἐπί χώρας·. Εξ. 14,16-21. Σήκωσε τη ράβδο σου, άπλωσε το χέρι σου στην θάλασσα και διαχώρισε την στα δύο. Και αφού διαχωριστεί η θάλασσα να εισέλθουν οι Ισραηλίτες δια μέσου αυτής ..... όταν εξήλθαν οι Ισραηλίτες από την θάλασσα στην αντίπερα ακτή είπε ο Κύριος στον Μωυσή, άπλωσε το χέρι σου στην θάλασσα και επανέφερε τα νερά στην θέση τους. Δηλαδή ο Μωυσής στο περιστατικό με δύο κινήσεις κάνει ένα σταυρό. Με την πρώτη κίνηση διαιρεί τα νερά ῥῆξον και με την δεύτερη τα επαναφέρει ἀποκαταστήτω. Στις δύο αυτές κινήσεις έχουμε τον σταυρό ο οποίος είναι ταυτόχρονα απώλεια για τους αρνητές και εχθρούς του αλλά και σωτηρία για όσους τον αποδέχονται. Η υμνογραφία λέει για το περιστατικό, Σταυρόν χαράξας Μωσῆς, ἐπ᾿ εὐθείας ῥάβδῳ, τήν ᾿Ερυθράν διέτεμε, τῷ ᾿Ισραήλ πεζεύσαντι· τήν δέ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραώ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν· ἐπ᾿ εὔρους διαγράψας, τό ἀήττητον ὅπλον· διό Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὅτι δεδόξασται. Σταυρό χάραξε με τις δύο κινήσεις ο Μωυσής, με την πρώτη χώρισε τα νερά και με την δεύτερη τα ένωσε, έτσι και τώρα ο νέος Ισραήλ, δηλαδή ο Χριστιανικός λαός, περνάει από την θάλασσα της αμαρτίας ενώ ο νοητός Φαραώ ο Διάβολος πνίγεται και απεκδύεται την εξουσία που είχε επάνω στο πεσμένο γένος.
Προχωρώντας στις προτυπώσεις συναντούμε τον λαό του Ισραήλ να πορεύεται στην έρημο Σούρ και να δοκιμάζεται από έλλειψη νερού.
Οι Ισραηλίτες πορεύονταν τρεις ημέρες χωρίς να έχουν βρει κάποια πηγή με νερό.
Σε κάποια στιγμή βρίσκουν μια πηγή με πολύ νερό όμως το νερό αυτό ήταν πικρό. Αυτό έγινε αφορμή να αρχίσουν παράπονα εναντίων του Μωυσή που οδηγούσε. Ο Μωυσής προσεύχεται στον Θεό και τότε ἔδειξεν αὐτῷ Κύριος ξύλον, καί ἐνέβαλεν αὐτό εἰς τό ὕδωρ, καί ἐγλυκάνθη τό ὕδωρ. Δηλαδή υπέδειξε ο Θεός στον Μωυσή ένα κομμάτι ξύλου το οποίο ο Μωυσής όταν το έβαλε μέσα στο νερό αυτό από πικρό έγινε γλυκό. Έτσι ο λαός μπόρεσε να ξεδιψάσει. Το ξύλο με το οποίο το πικρό νερό μετατράπηκε σε πόσιμο θεωρείται ως τύπος του ξύλου του Σταυρού. Διαβάζουμε στην Έξοδο κεφάλαιο 15. Ἐξῇρε δέ Μωυσῆς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ ἀπό θαλάσσης ἐρυθρᾶς καί ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς τήν ἔρημον Σούρ· καί ἐπορεύοντο τρεῖς ἡμέρας ἐν τῇ ἐρήμῳ καί οὐχ ηὕρισκον ὕδωρ ὥστε πιεῖν ἦλθον δέ εἰς Μεῤῥᾶ καί οὐκ ἠδύναντο πιεῖν ἐκ Μεῤῥᾶς, πικρόν γὰρ ἦν· διὰ τοῦτο ἐπωνόμασε τό ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Πικρία καί διεγόγγυζεν ὁ λαός ἐπί Μωυσῇ λέγοντες· τί πιόμεθα; ἐβόησε δέ Μωυσῆς πρός Κύριον, καί ἔδειξεν αὐτῷ Κύριος ξύλον, καί ἐνέβαλεν αὐτό εἰς τό ὕδωρ, καί ἐγλυκάνθη τό ὕδωρ. Εξ. 15,22-25
Αργότερα ξανά στην έρημο παρουσιάστηκε το ίδιο φαινόμενο δηλαδή έλλειψη νερού.
Η κατάσταση έγινε πάλι αφορμή να καταφερθεί ο λαός εναντίων του Μωυσή και του Θεού, καί ἐλοιδορεῖτο ὁ λαός πρός Μωυσῆν. Ο Μωυσής και ο Ααρών προσεύχονται στον Θεό και τότε ἐλάλησε Κύριος πρός Μωυσῆν λέγων· λάβε τήν ῥάβδον σου καί ἐκκλησίασον τήν συναγωγήν σὺ καί Ἀαρὼν ὁ ἀδελφός σου καί λαλήσατε πρός τήν πέτραν ἐναντίον αὐτῶν, καί δώσει τὰ ὕδατα αὐτῆς, καί ἐξοίσετε αὐτοῖς ὕδωρ ἐκ τῆς πέτρας, καί ποτιεῖτε τήν συναγωγήν καί τὰ κτήνη αὐτῶν. Αρ. 20,7-8. Δηλαδή ο Θεός είπε στον Μωυσή να πάρει την ράβδο του και να χτυπήσει μια μεγάλη πέτρα που ήταν εκεί και από τον βράχο θα αναβλύσει πολύ νερό ώστε να πιούν και άνθρωποι και ζώα. Τότε ἐπάρας Μωυσῆς τήν χεῖρα αὐτοῦ ἐπάταξε τήν πέτραν τῇ ῥάβδῳ δίς, καί ἐξῆλθεν ὕδωρ πολύ, καί ἔπιεν ἡ συναγωγή καί τὰ κτήνη αὐτῶν, χτύπησε ο Μωυσής με το ραβδί την πέτρα και ανέβλυσε πολύ νερό. Κρατώντας στο χέρι το ραβδί χτύπησε δύο φορές την πέτρα και τότε εξήλθε ύδωρ πολύ και έτσι ικανοποιήθηκε η δίψα τους. Εδώ ξανά το ραβδί του Μωυσή είναι προτύπωση του σταυρού, η πέτρα την οποία χτύπησε ο Μωυσής για να βγει το νερό προτυπώνει και τον Γολγοθά από όπου ανέβλυσε η σωτηρία.
Άλλη προτύπωση είναι όταν οι Αμαληκίτες, ένας λαός πολύ άγριος, κινήθηκε επιθετικά εναντίον του Ισραηλιτικού λαού. Στην μάχη που έγινε στην έρημο ο Μωυσής προσευχήθηκε προς τον Θεό διότι οι Αμαληκίτες νικούσαν και εξολόθρευαν τον Ισραήλ. Τότε ο Θεός του απάντησε λέγοντας ότι εάν απλώσει τα χέρια του στα πλάγια ο λαός θα νικάει. Ο Μωυσής άπλωσε τα χέρια του όμως μετά από κάποιο διάστημα κουραζόταν οπότε τα χέρια του έπεφταν. Όταν όμως έπεφταν τα χέρια του νικούσαν οι Αμαληκίτες.
Λαβὼν δέ Ἰωσήφ τοὺς δύο υἱοὺς αὐτοῦ, τόν τε Ἐφραΐμ ἐν τῇ δεξιᾷ, ἐξ ἀριστερῶν δέ Ἰσραήλ, τόν δέ Μανασσῆ ἐξ ἀριστερῶν, ἐκ δεξιῶν δέ Ἰσραήλ, ἤγγισεν αὐτοὺς αὐτῷ ἐκτείνας δέ Ἰσραήλ τήν χεῖρα τήν δεξιὰν ἐπέβαλεν ἐπί τήν κεφαλήν Ἐφραΐμ, οὗτος δέ ἦν ὁ νεώτερος, καί τήν ἀριστερὰν ἐπί τήν κεφαλήν Μανασσῆ, ἐναλλὰξ τὰς χεῖρας.
Εδώ ο Ιακώβ είναι στο τέλος του βίου του ενώ εκ γήρατος έχει τυφλωθεί και δεν μπορεί να δει. Βλέποντας ότι πλησιάζει το βιολογικό του τέλος ζητάει να έρθουν ώστε να τα ευλογήσει τα δυο ανίψια του, δηλαδή παιδιά του γιου του Ιωσήφ, ο Μανασσής και Εφραίμ. Ο Ιωσήφ βάζει τον μεγαλύτερο Μανασσή στο δεξί μέρος του Ιακώβ και τον Εφραίμ στην αριστερή μεριά. Αυτό το έκανε ώστε ο Μανασσής ως μεγαλύτερος να λάβει μεγαλύτερη ευλογία, τα πρωτότοκα παιδιά είχαν ιδιαίτερα προνόμια στον Ισραηλιτικό λαό. Όμως ο Ιακώβ όπως απλώνει τα χέρια του συγχρόνως τα σταυρώνει και έτσι βρίσκεται το δεξί του χέρι στον Ιακώβ και το αριστερό στον Μανασσή. Καθώς το βλέπει αυτό ο Ιωσήφ λέει ἰδών δέ Ἰωσήφ ὅτι ἐπέβαλεν ὁ πατήρ αὐτοῦ τήν χεῖρα τήν δεξιὰν αὐτοῦ ἐπί τήν κεφαλήν Ἐφραΐμ, βαρὺ αὐτῷ κατεφάνη, καί ἀντελάβετο Ἰωσήφ τῆς χειρός τοῦ πατρός αὐτοῦ ἀφελεῖν αὐτήν ἀπό τῆς κεφαλῆς Ἐφραΐμ ἐπί τήν κεφαλήν Μανασσῆ δηλαδή προσπαθεί να διορθώσει την κατάσταση. Όμως ο Ιακώβ απαντάει ότι ξέρει και ότι ευλογεί σωστά, οἶδα, τέκνον, οἶδα·. Έτσι ο Εφραίμ έλαβε διπλή ευλογία και αυτό έχει τον συμβολισμό του λαού της Καινής Διαθήκης, δηλαδή της Χριστιανικής Εκκλησίας, η οποία λαμβάνει χαρίσματα παραπάνω από τον παλαιό Ισραήλ.
Τώρα θα δούμε σε κάποιες προτυπώσεις του Σταυρού από τον Μωυσή ο οποίος δια της ράβδου η οποία συμβολίζει τον Σταυρό ενεργεί πολλά θαύματα.
Κατά την διάβαση της Ερυθράς θαλάσσης ο Θεός λέει στον Μωυσή να χτυπήσει με την ράβδο του τα νερά. Ας δούμε το απόσπασμα,
Καί σὺ ἔπαρον τῇ ῥάβδῳ σου καί ἔκτεινον τήν χεῖρά σου ἐπί τήν θάλασσαν καί ῥῆξον αὐτήν, καί εἰσελθάτωσαν οἱ υἱοί Ἰσραήλ εἰς μέσον τῆς θαλάσσης ..... ἐξέτεινε δέ Μωυσῆς τήν χεῖρα ἐπί τήν θάλασσαν, καί ὑπήγαγε Κύριος τήν θάλασσαν ἐν ἀνέμῳ νότῳ βιαίῳ ὅλην τήν νύκτα καί ἐποίησε τήν θάλασσαν ξηράν, καί ἐσχίσθη τό ὕδωρ καί εἰσῆλθον οἱ υἱοί Ἰσραήλ εἰς μέσον τῆς θαλάσσης κατὰ τό ξηρόν, καί τό ὕδωρ αὐτῆς τεῖχος ἐκ δεξιῶν καί τεῖχος ἐξ εὐωνύμων· ..... εἶπε δέ Κύριος πρός Μωυσῆν· ἔκτεινον τήν χεῖρά σου ἐπί τήν θάλασσαν, καί ἀποκαταστήτω τό ὕδωρ καί ἐπικαλυψάτω τοὺς Αἰγυπτίους, ἐπί τε τὰ ἅρματα καί τοὺς ἀναβάτας ἐξέτεινε δέ Μωυσῆς τήν χεῖρα ἐπί τήν θάλασσαν, καί ἀποκατέστη τό ὕδωρ πρός ἡμέραν ἐπί χώρας·. Εξ. 14,16-21. Σήκωσε τη ράβδο σου, άπλωσε το χέρι σου στην θάλασσα και διαχώρισε την στα δύο. Και αφού διαχωριστεί η θάλασσα να εισέλθουν οι Ισραηλίτες δια μέσου αυτής ..... όταν εξήλθαν οι Ισραηλίτες από την θάλασσα στην αντίπερα ακτή είπε ο Κύριος στον Μωυσή, άπλωσε το χέρι σου στην θάλασσα και επανέφερε τα νερά στην θέση τους. Δηλαδή ο Μωυσής στο περιστατικό με δύο κινήσεις κάνει ένα σταυρό. Με την πρώτη κίνηση διαιρεί τα νερά ῥῆξον και με την δεύτερη τα επαναφέρει ἀποκαταστήτω. Στις δύο αυτές κινήσεις έχουμε τον σταυρό ο οποίος είναι ταυτόχρονα απώλεια για τους αρνητές και εχθρούς του αλλά και σωτηρία για όσους τον αποδέχονται. Η υμνογραφία λέει για το περιστατικό, Σταυρόν χαράξας Μωσῆς, ἐπ᾿ εὐθείας ῥάβδῳ, τήν ᾿Ερυθράν διέτεμε, τῷ ᾿Ισραήλ πεζεύσαντι· τήν δέ ἐπιστρεπτικῶς, Φαραώ τοῖς ἅρμασι, κροτήσας ἥνωσεν· ἐπ᾿ εὔρους διαγράψας, τό ἀήττητον ὅπλον· διό Χριστῷ ᾄσωμεν, τῷ Θεῷ ἡμῶν· ὅτι δεδόξασται. Σταυρό χάραξε με τις δύο κινήσεις ο Μωυσής, με την πρώτη χώρισε τα νερά και με την δεύτερη τα ένωσε, έτσι και τώρα ο νέος Ισραήλ, δηλαδή ο Χριστιανικός λαός, περνάει από την θάλασσα της αμαρτίας ενώ ο νοητός Φαραώ ο Διάβολος πνίγεται και απεκδύεται την εξουσία που είχε επάνω στο πεσμένο γένος.
Προχωρώντας στις προτυπώσεις συναντούμε τον λαό του Ισραήλ να πορεύεται στην έρημο Σούρ και να δοκιμάζεται από έλλειψη νερού.
Οι Ισραηλίτες πορεύονταν τρεις ημέρες χωρίς να έχουν βρει κάποια πηγή με νερό.
Σε κάποια στιγμή βρίσκουν μια πηγή με πολύ νερό όμως το νερό αυτό ήταν πικρό. Αυτό έγινε αφορμή να αρχίσουν παράπονα εναντίων του Μωυσή που οδηγούσε. Ο Μωυσής προσεύχεται στον Θεό και τότε ἔδειξεν αὐτῷ Κύριος ξύλον, καί ἐνέβαλεν αὐτό εἰς τό ὕδωρ, καί ἐγλυκάνθη τό ὕδωρ. Δηλαδή υπέδειξε ο Θεός στον Μωυσή ένα κομμάτι ξύλου το οποίο ο Μωυσής όταν το έβαλε μέσα στο νερό αυτό από πικρό έγινε γλυκό. Έτσι ο λαός μπόρεσε να ξεδιψάσει. Το ξύλο με το οποίο το πικρό νερό μετατράπηκε σε πόσιμο θεωρείται ως τύπος του ξύλου του Σταυρού. Διαβάζουμε στην Έξοδο κεφάλαιο 15. Ἐξῇρε δέ Μωυσῆς τοὺς υἱοὺς Ἰσραήλ ἀπό θαλάσσης ἐρυθρᾶς καί ἤγαγεν αὐτοὺς εἰς τήν ἔρημον Σούρ· καί ἐπορεύοντο τρεῖς ἡμέρας ἐν τῇ ἐρήμῳ καί οὐχ ηὕρισκον ὕδωρ ὥστε πιεῖν ἦλθον δέ εἰς Μεῤῥᾶ καί οὐκ ἠδύναντο πιεῖν ἐκ Μεῤῥᾶς, πικρόν γὰρ ἦν· διὰ τοῦτο ἐπωνόμασε τό ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Πικρία καί διεγόγγυζεν ὁ λαός ἐπί Μωυσῇ λέγοντες· τί πιόμεθα; ἐβόησε δέ Μωυσῆς πρός Κύριον, καί ἔδειξεν αὐτῷ Κύριος ξύλον, καί ἐνέβαλεν αὐτό εἰς τό ὕδωρ, καί ἐγλυκάνθη τό ὕδωρ. Εξ. 15,22-25
Αργότερα ξανά στην έρημο παρουσιάστηκε το ίδιο φαινόμενο δηλαδή έλλειψη νερού.
Η κατάσταση έγινε πάλι αφορμή να καταφερθεί ο λαός εναντίων του Μωυσή και του Θεού, καί ἐλοιδορεῖτο ὁ λαός πρός Μωυσῆν. Ο Μωυσής και ο Ααρών προσεύχονται στον Θεό και τότε ἐλάλησε Κύριος πρός Μωυσῆν λέγων· λάβε τήν ῥάβδον σου καί ἐκκλησίασον τήν συναγωγήν σὺ καί Ἀαρὼν ὁ ἀδελφός σου καί λαλήσατε πρός τήν πέτραν ἐναντίον αὐτῶν, καί δώσει τὰ ὕδατα αὐτῆς, καί ἐξοίσετε αὐτοῖς ὕδωρ ἐκ τῆς πέτρας, καί ποτιεῖτε τήν συναγωγήν καί τὰ κτήνη αὐτῶν. Αρ. 20,7-8. Δηλαδή ο Θεός είπε στον Μωυσή να πάρει την ράβδο του και να χτυπήσει μια μεγάλη πέτρα που ήταν εκεί και από τον βράχο θα αναβλύσει πολύ νερό ώστε να πιούν και άνθρωποι και ζώα. Τότε ἐπάρας Μωυσῆς τήν χεῖρα αὐτοῦ ἐπάταξε τήν πέτραν τῇ ῥάβδῳ δίς, καί ἐξῆλθεν ὕδωρ πολύ, καί ἔπιεν ἡ συναγωγή καί τὰ κτήνη αὐτῶν, χτύπησε ο Μωυσής με το ραβδί την πέτρα και ανέβλυσε πολύ νερό. Κρατώντας στο χέρι το ραβδί χτύπησε δύο φορές την πέτρα και τότε εξήλθε ύδωρ πολύ και έτσι ικανοποιήθηκε η δίψα τους. Εδώ ξανά το ραβδί του Μωυσή είναι προτύπωση του σταυρού, η πέτρα την οποία χτύπησε ο Μωυσής για να βγει το νερό προτυπώνει και τον Γολγοθά από όπου ανέβλυσε η σωτηρία.
Άλλη προτύπωση είναι όταν οι Αμαληκίτες, ένας λαός πολύ άγριος, κινήθηκε επιθετικά εναντίον του Ισραηλιτικού λαού. Στην μάχη που έγινε στην έρημο ο Μωυσής προσευχήθηκε προς τον Θεό διότι οι Αμαληκίτες νικούσαν και εξολόθρευαν τον Ισραήλ. Τότε ο Θεός του απάντησε λέγοντας ότι εάν απλώσει τα χέρια του στα πλάγια ο λαός θα νικάει. Ο Μωυσής άπλωσε τα χέρια του όμως μετά από κάποιο διάστημα κουραζόταν οπότε τα χέρια του έπεφταν. Όταν όμως έπεφταν τα χέρια του νικούσαν οι Αμαληκίτες.
Δυο άντρες, ο Ααρών και ο Ωρ, πήγαν και κρατούσαν τα χέρια του Μωυσή ώστε να μην πέφτουν και έτσι να νικήσει ο λαός του Ισραήλ. Αυτή η στάση του Μωυσή προτυπώνει τον σταυρό ο οποίος είναι σύμβολο νίκης κατά του πνευματικού Αμαλήκ δηλαδή κατά του Διαβόλου του θανάτου και της αμαρτίας.
Εδώ έχουμε τον Μωυσή σε σχήμα σταυρού και δίπλα του τον Ααρών και τον Ωρ.
Δηλαδή έχουμε τον σταυρό στην μέση ενώ δεξιά και αριστερά το Α και το Ω, Ααρών - Ώρ. Εγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, κάτω από τα χέρια του Μωυσή το Α και το Ω, κάτω από τα ανοιχτά χέρια του Θεανθρώπου επάνω στον Σταυρό όλη η κτίση την οποία ανακαινίζει από την φθορά με την Σταύρωση του. Τις προτυπώσεις του Σταυρού, όπως επί παραδείγματι την σταυροειδή στάση του Μωυσή, βλέπουμε και στην υμνογραφία, είναι μια εικόνα νίκης. Ο δε προφήτης Ώρ εορτάζει την Κυριακή των προπατόρων και τότε γίνεται λόγος για το σημείο του σταυρού και το πάθος του Χριστού σε αυτόν, Μνήμη τοῦ Προφήτου Μωσέως, καί Ὤρ καί Ἀαρὼν τῶν Ἱερέων. Σὺν Ὤρ Ἀαρὼν προγράφει Χριστοῦ πάθος,Ὑψοῦντες ἄμφω σταυρικῶς τόν Μωσέα.
Εδώ έχουμε τον Μωυσή σε σχήμα σταυρού και δίπλα του τον Ααρών και τον Ωρ.
Δηλαδή έχουμε τον σταυρό στην μέση ενώ δεξιά και αριστερά το Α και το Ω, Ααρών - Ώρ. Εγώ εἰμι τό Α καί τό Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, κάτω από τα χέρια του Μωυσή το Α και το Ω, κάτω από τα ανοιχτά χέρια του Θεανθρώπου επάνω στον Σταυρό όλη η κτίση την οποία ανακαινίζει από την φθορά με την Σταύρωση του. Τις προτυπώσεις του Σταυρού, όπως επί παραδείγματι την σταυροειδή στάση του Μωυσή, βλέπουμε και στην υμνογραφία, είναι μια εικόνα νίκης. Ο δε προφήτης Ώρ εορτάζει την Κυριακή των προπατόρων και τότε γίνεται λόγος για το σημείο του σταυρού και το πάθος του Χριστού σε αυτόν, Μνήμη τοῦ Προφήτου Μωσέως, καί Ὤρ καί Ἀαρὼν τῶν Ἱερέων. Σὺν Ὤρ Ἀαρὼν προγράφει Χριστοῦ πάθος,Ὑψοῦντες ἄμφω σταυρικῶς τόν Μωσέα.
Στους Αριθμούς θα δούμε το περιστατικό με την ράβδο Ααρών την οποία λαμβάνει ο Μωυσής μαζί με άλλες 12 ράβδους από τις 12 φυλές του Ισραήλ. Επάνω στην κάθε ράβδο ο Μωυσής έγραψε το όνομα της κάθε φυλής. Μετά τις τοποθέτησε στην σκηνή του μαρτυρίου και την άλλη μέρα η ράβδος του Ααρών είχε βλαστήσει και αυτό ήταν επιβεβαίωση ότι η φυλή Λευί θα διακονεί τον Θεό. Η υμνογραφία της Εκκλησίας λέγει ῾Ράβδος εἰς τύπον τοῦ Μυστηρίου παραλαμβάνεται· τῷ βλαστῷ γάρ προκρίνει τόν ἱερέα· τῇ στειρευούση δέ πρῴην, ᾿Εκκλησίᾳ νῦν, ἐξήνθησε, ξύλον Σταυροῦ, εἰς κράτος καί στερέωμα.
Στο βιβλίο των αριθμών στο 21ο κεφάλαιο περιγράφεται το περιστατικό όπου κατά την πορεία μέσα στην έρημο εμφανίστηκαν φίδια τα οποία δάγκωναν τους Ισραηλίτες και αυτοί πέθαιναν. Το κείμενο λέει Καί ἀπάραντες ἐξ Ὢρ τοῦ ὄρους ὁδόν ἐπί θάλασσαν ἐρυθρὰν περιεκύκλωσαν γῆν Ἐδώμ· καί ὠλιγοψύχησεν ὁ λαός ἐν τῇ ὁδῷ καί κατελάλει ὁ λαός πρός τόν Θεόν καί κατὰ Μωυσῆ λέγοντες· ἱνατί τοῦτο; ἐξήγαγες ἡμᾶς ἐξ Αἰγύπτου, ἀποκτεῖναι ἐν τῇ ἐρήμῳ; ὅτι οὐκ ἔστιν ἄρτος οὐδέ ὕδωρ, ἡ δέ ψυχή ἡμῶν προσώχθισεν ἐν τῷ ἄρτῳ τῷ διακένῳ τούτῳ καί ἀπέστειλε Κύριος εἰς τόν λαόν τοὺς ὄφεις τοὺς θανατοῦντας, καί ἔδακνον τόν λαόν, καί ἀπέθανε λαός πολὺς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ καί παραγενόμενος ὁ λαός πρός Μωυσῆν ἔλεγον· ὅτι ἡμάρτομεν, ὅτι κατελαλήσαμεν κατὰ τοῦ Κυρίου καί κατὰ σοῦ· εὖξαι οὖν πρός Κύριον, καί ἀφελέτω ἀφ᾿ ἡμῶν τόν ὄφιν. καί ηὔξατο Μωυσῆς πρός Κύριον περί τοῦ λαοῦ καί εἶπε Κύριος πρός Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καί θές αὐτόν ἐπί σημείου, καί ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτόν ζήσεται καί ἐποίησε Μωυσῆς ὄφιν χαλκοῦν καί ἔστησεν αὐτόν ἐπί σημείου, καί ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καί ἐπέβλεψεν ἐπί τόν ὄφιν τόν χαλκοῦν καί ἔζη. Αρ. 21,4-9.
Από τα φίδια πέθαναν πολλοί και μπροστά στην δύσκολη αυτή κατάσταση ο Μωυσής προσευχήθηκε για τον λαό και με εντολή του Θεού κατασκεύασε ομοίωμα φιδιού από χαλκό το οποίο ύψωσε επάνω σε ξύλινο κοντάρι.
Αρ. 21,8-9 καί εἶπε Κύριος πρός Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καί θές αὐτόν ἐπί σημείου η λέξη σημείο, στο Εβραϊκό עַל־נֵ֑ס נֵס -- עַל, σημαίνει ξύλινο κοντάρι.
Η εντολή έλεγε ότι όποιος βλέπει το φίδι θα σώζεται από το δηλητήριο, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτόν ζήσεται, άρα πρέπει να είναι ορατός ο όφις, επομένως αυτό υπαγορεύει να είναι σχετικά μεγάλο το σχήμα του. Επίσης λέει να τεθεί ἐπί το οποίο σημαίνει να μπει επάνω στο κοντάρι. Είναι το ενδεδειγμένο διότι η προϋπόθεση της ορατότητας υπαγορεύει την θέση του φιδιού να είναι ψηλά ώστε να εξέχει από το ξύλο ειδάλλως αν τοποθετηθεί κάθετα επάνω στο ξύλο δεν είναι ορατό από όλες τις γωνίες. Όσο αφορά την καταλληλότητα από πλευράς κονταριού έχουμε τα εξής. Ένα ξύλινο κοντάρι δεν έχει ούτε μεγάλη σταθερότητα, ούτε μπορεί να στηρίξει ένα φίδι με πολύ χαλκό και άρα βαρύ αν αυτό δεν τοποθετηθεί σωστά. Ένα μεγάλο χάλκινο φίδι δεν θα μπορούσε επί παραδείγματι να σταθεί όρθιο για πολύ αν το έδεναν ή το στερέωναν από την ουρά. Οπότε από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι η προϋπόθεση της ορατότητας από μακριά, της ορατότητας από όλες τις πλευρές και της καλύτερης πρακτικής στερέωσης υπαγορεύει το φίδι: να τεθεί στο επάνω μέρος, να είναι οριζόντιο και όχι κάθετο, να είναι λίγο κάτω από την κορυφή διότι έτσι μπορεί με ένα σχοινί να κρατηθούν και οι άκρες από την κορυφή του ξύλου πράγμα το οποίο παρέχει πολλά οφέλη, επί παραδείγματι συγκρατείται από φαινόμενα καλύτερα, αφαιρείται πίεση από το κέντρο του φιδιού το οποίο εφάπτεται στο ξύλο, δηλαδή έχουμε το σχήμα: ✞.
Ο χαλκός είναι βαρύς σαν μέταλλο, είναι βαρύτερος από το σίδερο άρα αυτό είναι το πιο πρακτικό σχήμα από όλες τις πλευρές. Είναι το κατάλληλο σχήμα λόγω καλής θέασης αλλά και διότι παρέχει ευκολία στήριξης για ένα μεγάλο ομοίωμα φιδιού. Μπορεί να τοποθετηθεί επάνω σε ξύλο ένα μεγάλο σε μήκος αλλά και πλάτος χάλκινο φίδι ώστε να είναι ορατό από μακριά και από όλες τις γωνίες.
Στο βιβλίο των αριθμών στο 21ο κεφάλαιο περιγράφεται το περιστατικό όπου κατά την πορεία μέσα στην έρημο εμφανίστηκαν φίδια τα οποία δάγκωναν τους Ισραηλίτες και αυτοί πέθαιναν. Το κείμενο λέει Καί ἀπάραντες ἐξ Ὢρ τοῦ ὄρους ὁδόν ἐπί θάλασσαν ἐρυθρὰν περιεκύκλωσαν γῆν Ἐδώμ· καί ὠλιγοψύχησεν ὁ λαός ἐν τῇ ὁδῷ καί κατελάλει ὁ λαός πρός τόν Θεόν καί κατὰ Μωυσῆ λέγοντες· ἱνατί τοῦτο; ἐξήγαγες ἡμᾶς ἐξ Αἰγύπτου, ἀποκτεῖναι ἐν τῇ ἐρήμῳ; ὅτι οὐκ ἔστιν ἄρτος οὐδέ ὕδωρ, ἡ δέ ψυχή ἡμῶν προσώχθισεν ἐν τῷ ἄρτῳ τῷ διακένῳ τούτῳ καί ἀπέστειλε Κύριος εἰς τόν λαόν τοὺς ὄφεις τοὺς θανατοῦντας, καί ἔδακνον τόν λαόν, καί ἀπέθανε λαός πολὺς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ καί παραγενόμενος ὁ λαός πρός Μωυσῆν ἔλεγον· ὅτι ἡμάρτομεν, ὅτι κατελαλήσαμεν κατὰ τοῦ Κυρίου καί κατὰ σοῦ· εὖξαι οὖν πρός Κύριον, καί ἀφελέτω ἀφ᾿ ἡμῶν τόν ὄφιν. καί ηὔξατο Μωυσῆς πρός Κύριον περί τοῦ λαοῦ καί εἶπε Κύριος πρός Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καί θές αὐτόν ἐπί σημείου, καί ἔσται ἐὰν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτόν ζήσεται καί ἐποίησε Μωυσῆς ὄφιν χαλκοῦν καί ἔστησεν αὐτόν ἐπί σημείου, καί ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, καί ἐπέβλεψεν ἐπί τόν ὄφιν τόν χαλκοῦν καί ἔζη. Αρ. 21,4-9.
Από τα φίδια πέθαναν πολλοί και μπροστά στην δύσκολη αυτή κατάσταση ο Μωυσής προσευχήθηκε για τον λαό και με εντολή του Θεού κατασκεύασε ομοίωμα φιδιού από χαλκό το οποίο ύψωσε επάνω σε ξύλινο κοντάρι.
Αρ. 21,8-9 καί εἶπε Κύριος πρός Μωυσῆν· ποίησον σεαυτῷ ὄφιν καί θές αὐτόν ἐπί σημείου η λέξη σημείο, στο Εβραϊκό עַל־נֵ֑ס נֵס -- עַל, σημαίνει ξύλινο κοντάρι.
Η εντολή έλεγε ότι όποιος βλέπει το φίδι θα σώζεται από το δηλητήριο, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδὼν αὐτόν ζήσεται, άρα πρέπει να είναι ορατός ο όφις, επομένως αυτό υπαγορεύει να είναι σχετικά μεγάλο το σχήμα του. Επίσης λέει να τεθεί ἐπί το οποίο σημαίνει να μπει επάνω στο κοντάρι. Είναι το ενδεδειγμένο διότι η προϋπόθεση της ορατότητας υπαγορεύει την θέση του φιδιού να είναι ψηλά ώστε να εξέχει από το ξύλο ειδάλλως αν τοποθετηθεί κάθετα επάνω στο ξύλο δεν είναι ορατό από όλες τις γωνίες. Όσο αφορά την καταλληλότητα από πλευράς κονταριού έχουμε τα εξής. Ένα ξύλινο κοντάρι δεν έχει ούτε μεγάλη σταθερότητα, ούτε μπορεί να στηρίξει ένα φίδι με πολύ χαλκό και άρα βαρύ αν αυτό δεν τοποθετηθεί σωστά. Ένα μεγάλο χάλκινο φίδι δεν θα μπορούσε επί παραδείγματι να σταθεί όρθιο για πολύ αν το έδεναν ή το στερέωναν από την ουρά. Οπότε από όλα αυτά καταλαβαίνουμε ότι η προϋπόθεση της ορατότητας από μακριά, της ορατότητας από όλες τις πλευρές και της καλύτερης πρακτικής στερέωσης υπαγορεύει το φίδι: να τεθεί στο επάνω μέρος, να είναι οριζόντιο και όχι κάθετο, να είναι λίγο κάτω από την κορυφή διότι έτσι μπορεί με ένα σχοινί να κρατηθούν και οι άκρες από την κορυφή του ξύλου πράγμα το οποίο παρέχει πολλά οφέλη, επί παραδείγματι συγκρατείται από φαινόμενα καλύτερα, αφαιρείται πίεση από το κέντρο του φιδιού το οποίο εφάπτεται στο ξύλο, δηλαδή έχουμε το σχήμα: ✞.
Ο χαλκός είναι βαρύς σαν μέταλλο, είναι βαρύτερος από το σίδερο άρα αυτό είναι το πιο πρακτικό σχήμα από όλες τις πλευρές. Είναι το κατάλληλο σχήμα λόγω καλής θέασης αλλά και διότι παρέχει ευκολία στήριξης για ένα μεγάλο ομοίωμα φιδιού. Μπορεί να τοποθετηθεί επάνω σε ξύλο ένα μεγάλο σε μήκος αλλά και πλάτος χάλκινο φίδι ώστε να είναι ορατό από μακριά και από όλες τις γωνίες.
Είναι ένα από τα "εν τη Γη κάτω" το οποίο αν ακούσουμε τις αιρετικές θεωρίες δεν θα έπρεπε να γίνει ομοίωμα γιατί θα ήταν είδωλο, οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδέ παντός ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καί ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καί ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. Το χάλκινο φίδι είναι ένα από τα πολλά αντικείμενα που ο Θεός επιτρέπει να θαυματουργούν και μόνο όταν σε αυτό το αντικείμενο αποδοθεί Θεϊκή ιδιότητα γίνεται είδωλο. Δηλαδή βλέπουμε ξεκάθαρα τα εξής:
Πρώτον, ότι αντικείμενα θαυματουργούν.
Δεύτερον, ότι αντικείμενα που εξυπηρετούν την λατρεία επιτρέπονται. Άρα οι εικόνες επιτρέπονται και μάλιστα αυτές δεν είναι ένα ομοίωμα φιδιού που παραπέμπει στον Χριστό αλλά είναι υπαρκτά άτομα που παραπέμπουν στον Χριστό.
Τρίτον, ότι τα άγια αντικείμενα φυλάσσονται. Οπότε πόσο μάλλον πρέπει να φυλάσσονται τα άγια λείψανα. Αργότερα όταν το χάλκινο φίδι λατρεύτηκε σαν θεός ο βασιλιάς Εζεκίας το καταστρέφει. Μετά από χρόνια μερίδα Ισραηλιτών θεώρησαν αυτό το φίδι για θεό και το λάτρεψαν σαν τέτοιο. Το χάλκινο φίδι μετά από την φυγή των Ισραηλιτών από το συγκεκριμένο σημείο της ερήμου φυλάχτηκε ενώ είχε σταματήσει προ πολλού να θαυματουργεί. Αυτό που κατέστρεψε ο Εζεκίας 700 χρόνια αργότερα ήταν το γνήσιο, εκείνο που είχε φτιάξει ο Μωυσής.
Η Γραφή μας λέει αὐτός ἐξῇρε τά ὑψηλά καί συνέτριψε τάς στήλας καί ἐξωλόθρευσε τά ἄλση καί τόν ὄφιν τόν χαλκοῦν, ὃν ἐποίησε Μωυσῆς Δ Βασ. 18,4. Ο Εζεκίας έπραξε το αγαθό ενώπιον του Θεού, κατέστρεψε τους τόπους της ειδωλολατρίας, γκρέμισε και τις ειδωλολατρικές στήλες, κατέστρεψε τα αγάλματα της Αστάρτης, κατέστρεψε και το χάλκινο φίδι το οποίο είχε κατασκευάσει ο Μωυσής. Δηλαδή βλέπουμε ότι τα άγια αντικείμενα φυλάχτηκαν ενώ δεν θαυματουργούσαν, όμως οι σατανοκίνητοι αιρετικοί αντιτίθενται στα ιερά λείψανα τα οποία έχουν για πάντα και αιώνια την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος ενώ και αυτά δείχνουν όπως ο όφις τον Σταυρό. Ο όλος άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή αλλά σώμα και ψυχή έτσι η χάρη του Θεού παραμένει αιωνίως και στο σώμα, για αυτό και τα λείψανα του προφήτη Ελισαίου ανέστησαν νεκρό.
Την περίσταση αναφέρει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο οποίος λέει καί καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωήν αἰώνιον αλλά και ο απόστολος Παύλος κάνει αναφορά στην Α' Κορίνθιους μηδέ ἐκπειράζωμεν τόν Χριστόν, καθώς καί τινες αὐτῶν ἐπείρασαν καί ὑπό τῶν ὄφεων ἀπώλοντο.
Το φίδι ήταν χάλκινο διότι ο χαλκός συμβόλιζε την καθαρότητα για αυτό χάλκινος ήταν και ο νιπτήρας που πλένονταν στην σκηνή του μαρτυρίου. Παρατηρούμε ότι ο τύπος καθάριζε από το δηλητήριο των φιδιών. Το πρωτότυπο, δηλαδή ο Χριστός, καθαρίζει από κάθε αμαρτία όποιον τον κοιτάξει, καθαρίζει από το δηλητήριο της αμαρτίας. Ας δούμε τώρα τον προφήτη Ησαΐα. Εκεί παρουσιάζεται το γνωστό περιστατικό όπου το Σεραφίμ δίνει ένα κάρβουνο στον προφήτη. Ο Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως παρατηρεί για το περιστατικό ότι το κάρβουνο είναι ξύλο πυρωμένο από την φωτιά. Η φωτιά είναι η θεότητα η οποία ανέβηκε στο ξύλο του Σταυρού και εμείς προσκυνώντας τον Σταυρό καίμε τα αμαρτήματα μας. Λέει ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως Ούτω την σην δόξαν ο θεόπτης Ησαΐας θεαματισθείς και έτερον διδάσκει μυστήριον "καί ἀπεστάλη πρός με, φησίν, ἓν τῶν Σεραφίμ, καί ἐν τῇ χειρί εἶχεν ἄνθρακα, ὃν τῇ λαβη διέλαβεν ἀπό τοῦ θυσιαστηρίου, καί ἥψατο τοῦ στόματός μου καί εἶπεν· ἰδοὺ ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου καί ἀφελεῖ τὰς ἀνομίας σου καί τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ. Τι γαρ εστί άνθραξ ή ξύλον εμπεπυρωμένον ολοτελώς, το γαρ πυρ της απαθούς Θεότητος του εν αυτώ τυθέντος Αμνού ακαταπαύστως κατηνθράκωσε και ημείς οι τα χείλη σήμερόν σοι προσψαύοντες έμπυρον κάθαρσιν των αμαρτημάτων λαμβάνομεν, την λαβίδα των χειλέων συμπτύσσοντες φιληματικώς και τω ένδον της πηλίνης ταύτης οικίας ανθρώπω μεταδιδόαμεν του φωτός και του Αγιασμού. MPG 98,241.
Εκτός αυτές τις προφητείες περί Σταυρού, ολόκληρη η πορεία του Ισραήλ στην έρημο προτυπώνει τον Σταυρό. Το σχήμα του λαού ήταν συγκεκριμένο μετά από εντολή Θεού, οι Ισραηλίτες δεν πορεύονταν όπως όπως . Με εντολή Θεού ο λαός προχωρά σε σχήμα σταυρού. Στην μέση βρίσκεται η σκηνή του μαρτυρίου. Στις 4 πλευρές της σκηνής είναι οι Λευίτες. Έπειτα έχουμε ανά 3 φυλές σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Ομοίως τώρα έχουμε τα εξής, η έρημος είναι η πορεία της Εκκλησίας και του κάθε Χριστιανού, ο Ισραήλ είναι η Εκκλησία, το σταυροειδές σχήμα είναι η προστασία της Εκκλησίας υπό του Χριστού, η νεφέλη είναι το Άγιο Πνεύμα που οδηγεί την Εκκλησία, οι ιερείς είναι ξανά στο κέντρο εκεί που είναι ο Χριστός διότι είναι μέτοχοι στην ιεροσύνη του. Δυστυχώς οι Ισραηλίτες παρά τα τόσα θαυμαστά σημεία απορρίπτουν τον Χριστό και τον σταυρώνουν. Ενώ αυτός τους ελευθερώνει αυτοί τον αρνούνται. Ενώ αυτός τους δίνει το μάνα αυτοί του δίδουν χολή. Ενώ αυτός τους δίδει το νερό για να ξεδιψάσουν αυτοί του δίδουν το ξύδι. Βέβαια ο Χριστός που όλους θέλει να τους σώσει ανατρέπει αυτήν την κατάσταση και μετατρέπει σε σωτήριο ακόμη και αυτό. Με την απόρριψη από τους Ισραηλίτες οι άλλοι λαοί θα πιστέψουν και θα τον δοξάσουν ενώ εν τέλει και ο Ισραήλ θα πιστέψει στον Χριστό.
Πολύ ωραία ο ύμνος της Μεγάλης Πέμπτης εμφανίζει τον Χριστό να λέει, τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον.
Δηλαδή, λέει ὁ Κύριος στους Ιουδαίους, λαέ μου τι σου έκανα ή σε τι σε ενόχλησα; Στους τυφλούς σου χάρισα το φως, τους λεπρούς σου καθάρισα από την λέπρα, θεράπευσα τον παράλυτο. Καταλαβαίνουμε από όλα τα παραπάνω ότι εξόφθαλμα η Γραφή προτυπώνει τον σταυρό του Χριστού εκατονταετίες χρόνια προτού αυτός σταυρωθεί δίδοντάς μας έτσι τα εχέγγυα για την διδασκαλία. Μάλιστα τον προφητεύει στο γνωστό σχήμα + οπότε οι ανόητες θεωρίες των μαρτύρων του Ιεχωβά περί πασσάλου αποδεικνύονται αντιΓραφικές. Είθε ο Κύριος να φωτίσει τους αδελφούς μας που έμπλεξαν με την αίρεση των Ιεχωβιτών να δουν την αλήθεια.
Την περίσταση αναφέρει και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο οποίος λέει καί καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωήν αἰώνιον αλλά και ο απόστολος Παύλος κάνει αναφορά στην Α' Κορίνθιους μηδέ ἐκπειράζωμεν τόν Χριστόν, καθώς καί τινες αὐτῶν ἐπείρασαν καί ὑπό τῶν ὄφεων ἀπώλοντο.
Το φίδι ήταν χάλκινο διότι ο χαλκός συμβόλιζε την καθαρότητα για αυτό χάλκινος ήταν και ο νιπτήρας που πλένονταν στην σκηνή του μαρτυρίου. Παρατηρούμε ότι ο τύπος καθάριζε από το δηλητήριο των φιδιών. Το πρωτότυπο, δηλαδή ο Χριστός, καθαρίζει από κάθε αμαρτία όποιον τον κοιτάξει, καθαρίζει από το δηλητήριο της αμαρτίας. Ας δούμε τώρα τον προφήτη Ησαΐα. Εκεί παρουσιάζεται το γνωστό περιστατικό όπου το Σεραφίμ δίνει ένα κάρβουνο στον προφήτη. Ο Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως παρατηρεί για το περιστατικό ότι το κάρβουνο είναι ξύλο πυρωμένο από την φωτιά. Η φωτιά είναι η θεότητα η οποία ανέβηκε στο ξύλο του Σταυρού και εμείς προσκυνώντας τον Σταυρό καίμε τα αμαρτήματα μας. Λέει ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως Ούτω την σην δόξαν ο θεόπτης Ησαΐας θεαματισθείς και έτερον διδάσκει μυστήριον "καί ἀπεστάλη πρός με, φησίν, ἓν τῶν Σεραφίμ, καί ἐν τῇ χειρί εἶχεν ἄνθρακα, ὃν τῇ λαβη διέλαβεν ἀπό τοῦ θυσιαστηρίου, καί ἥψατο τοῦ στόματός μου καί εἶπεν· ἰδοὺ ἥψατο τοῦτο τῶν χειλέων σου καί ἀφελεῖ τὰς ἀνομίας σου καί τὰς ἁμαρτίας σου περικαθαριεῖ. Τι γαρ εστί άνθραξ ή ξύλον εμπεπυρωμένον ολοτελώς, το γαρ πυρ της απαθούς Θεότητος του εν αυτώ τυθέντος Αμνού ακαταπαύστως κατηνθράκωσε και ημείς οι τα χείλη σήμερόν σοι προσψαύοντες έμπυρον κάθαρσιν των αμαρτημάτων λαμβάνομεν, την λαβίδα των χειλέων συμπτύσσοντες φιληματικώς και τω ένδον της πηλίνης ταύτης οικίας ανθρώπω μεταδιδόαμεν του φωτός και του Αγιασμού. MPG 98,241.
Εκτός αυτές τις προφητείες περί Σταυρού, ολόκληρη η πορεία του Ισραήλ στην έρημο προτυπώνει τον Σταυρό. Το σχήμα του λαού ήταν συγκεκριμένο μετά από εντολή Θεού, οι Ισραηλίτες δεν πορεύονταν όπως όπως . Με εντολή Θεού ο λαός προχωρά σε σχήμα σταυρού. Στην μέση βρίσκεται η σκηνή του μαρτυρίου. Στις 4 πλευρές της σκηνής είναι οι Λευίτες. Έπειτα έχουμε ανά 3 φυλές σε κάθε σημείο του ορίζοντα. Ομοίως τώρα έχουμε τα εξής, η έρημος είναι η πορεία της Εκκλησίας και του κάθε Χριστιανού, ο Ισραήλ είναι η Εκκλησία, το σταυροειδές σχήμα είναι η προστασία της Εκκλησίας υπό του Χριστού, η νεφέλη είναι το Άγιο Πνεύμα που οδηγεί την Εκκλησία, οι ιερείς είναι ξανά στο κέντρο εκεί που είναι ο Χριστός διότι είναι μέτοχοι στην ιεροσύνη του. Δυστυχώς οι Ισραηλίτες παρά τα τόσα θαυμαστά σημεία απορρίπτουν τον Χριστό και τον σταυρώνουν. Ενώ αυτός τους ελευθερώνει αυτοί τον αρνούνται. Ενώ αυτός τους δίνει το μάνα αυτοί του δίδουν χολή. Ενώ αυτός τους δίδει το νερό για να ξεδιψάσουν αυτοί του δίδουν το ξύδι. Βέβαια ο Χριστός που όλους θέλει να τους σώσει ανατρέπει αυτήν την κατάσταση και μετατρέπει σε σωτήριο ακόμη και αυτό. Με την απόρριψη από τους Ισραηλίτες οι άλλοι λαοί θα πιστέψουν και θα τον δοξάσουν ενώ εν τέλει και ο Ισραήλ θα πιστέψει στον Χριστό.
Πολύ ωραία ο ύμνος της Μεγάλης Πέμπτης εμφανίζει τον Χριστό να λέει, τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου, τί ἐποίησά σοι ἤ τί σοι παρηνώχλησα; τούς τυφλούς σου ἐφώτισα, τούς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπί κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καί τί μοι ἀνταπέδωκας; Ἀντί τοῦ μάννα χολήν∙ ἀντί τοῦ ὕδατος ὄξος· ἀντί τοῦ ἀγαπᾶν με σταυρῷ με προσηλώσατε. Οὐκέτι στέγω λοιπόν· καλέσω μου τά ἔθνη κἀκεῖνα με δοξάσουσι σύν τῷ Πατρί καί τῷ Πνεύματι· κἀγώ αὐτοῖς δωρήσομαι ζωήν τήν αἰώνιον.
Δηλαδή, λέει ὁ Κύριος στους Ιουδαίους, λαέ μου τι σου έκανα ή σε τι σε ενόχλησα; Στους τυφλούς σου χάρισα το φως, τους λεπρούς σου καθάρισα από την λέπρα, θεράπευσα τον παράλυτο. Καταλαβαίνουμε από όλα τα παραπάνω ότι εξόφθαλμα η Γραφή προτυπώνει τον σταυρό του Χριστού εκατονταετίες χρόνια προτού αυτός σταυρωθεί δίδοντάς μας έτσι τα εχέγγυα για την διδασκαλία. Μάλιστα τον προφητεύει στο γνωστό σχήμα + οπότε οι ανόητες θεωρίες των μαρτύρων του Ιεχωβά περί πασσάλου αποδεικνύονται αντιΓραφικές. Είθε ο Κύριος να φωτίσει τους αδελφούς μας που έμπλεξαν με την αίρεση των Ιεχωβιτών να δουν την αλήθεια.
.bmp)
Κωμικές διαστρεβλώσεις και βλασφημίες από τους μάρτυρες του Ιεχωβά.
Ο
Χριστός σταυρωμένος σε πάσαλο. "Αληθινά σου λέω σήμερα, θα είσαι μαζί
μου στον Παράδεισο". Το κόμμα μετά το σήμερα λες και ο ληστής είχε
αμφιβολία αν ο Χριστός του μιλούσε σήμερα. Λες και μπορεί να υπέθετε ο
ληστής ότι ο Χριστός του μιλάει άλλη μέρα, χτες ή αύριο, ή λες και ο
Χριστός υπονοούσε ότι σήμερα του λέει αλήθεια αλλά αύριο μπορεί να του
έλεγε ψέμματα. Ο
Παράδεισος είναι "κήπος" και "πάρκο" και επάνω στην Γη. Άραγε και στην άλλη ζωή θα στέκονται στα Παραδείσια πάρκα να μοιράζουν Σκοπιά; Ο Χριστός είπε στον ληστή ότι θα είναι μαζί αλλά.... "δεν θα
βρίσκεται ακριβώς μαζί με τον ληστή. Όχι, ο Ιησούς θα βρίσκεται στον
ουρανό από όπου θα κυβερνάει", τον κήπο με τα ζαρζαβατικά. Αληθινά σου λέω σήμερα, που λέει ο λόγος θα είσαι μαζί μου στο πάρκο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου