Αγίου Γενναδίου πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως
Αντιαιρετικός περίπατος στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο
Τον σημερινό μας αντιαιρετικό περίπατο στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο ξεκινούμε με το χωρίο Ιωάννης γ' 11. Πρόκειται για ένα λόγο του Κυρίου τον οποίο απηύθυνε προς τον Νικόδημο
ο οποίος ήταν Φαρισαίος και μέλος του συνεδρίου, δηλαδή βουλευτής, άρχων των Ιουδαίων και ο οποίος κάποια νύχτα κρυφά και διακριτικά επισκέφθηκε τον Χριστό και συζήτησε μαζί του. Βασικό θέμα του διαλόγου ήταν το πως εισέρχεται κάποιος στην Βασιλεία του Θεού και ο Κύριος θέτει ως προϋπόθεση πνευματική αναγέννηση την οποία ταυτίζει με το μυστήριο του βαπτίσματος ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἄνωθεν, οὐ δύναται ἰδεῖν τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ.
Στον πολύ σπουδαίο αυτό διάλογο θίγονται και κάποια άλλα θέματα όπως ο σκοπός του ερχομού στην Γη του Υιού του Θεού, όπως η αιτία που απομακρύνει τους ανθρώπους από το να δεχτούν τον Χριστό και άλλα. Σε κάποιο σημείο αυτής της συζητήσεως ο Κύριος απηύθυνε στον άρχοντα των Ιουδαίων τα εξής λόγια ἀμὴν ἀμὴν λέγω σοι ὅτι ὃ οἴδαμεν λαλοῦμεν καὶ ὃ ἑωράκαμεν μαρτυροῦμεν, καὶ τὴν μαρτυρίαν ἡμῶν οὐ λαμβάνετε. Ιωαν. 3,11
Εμείς αυτό που γνωρίζουμε το λέμε και δίνουμε μαρτυρία για αυτό που έχουμε δει αλλά αυτήν την μαρτυρία δεν την δέχεστε.
Εδώ ανοίγεται ένα θέμα το οποίο αφορά το μυστήριο της Αγίας Τριάδος.
Τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν χωρία όπου γίνεται λόγος για την Τριαδικότητα του Θεού αλλά με τρόπο απαλό διακριτικό και αινιγματικό. Δηλαδή σε κάποια φράση της Γραφής που περιμένεις διατύπωση με ρήμα ή όνομα σε ενικό αριθμό παραδόξως συναντάς πληθυντικό. Μάλιστα μπορεί στην ίδια περίπτωση να εναλλάσσεται ο ενικός με τον πληθυντικό. Τα εδάφια αυτά είχαν επισημανθεί από τους πατέρες της Εκκλησίας όταν εμφανίστηκε η αίρεση του Αρείου ο οποίος δεν δεχόταν το μυστήριο της Αγίας Τριάδος και χαρακτήριζε τον Υιό του Θεού ως κτίσμα όχι ως συναιώνιον και συνάναρχον με τον Θεό Πατέρα.
Αυτά τα χωρία έρχονται και πάλι στο προσκήνιο επειδή στον τόπο μας αναπτύσσουν δράση οι αιρετικοί μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι αναμασούν όλη την διδασκαλία του Άρειου.
Ας εξειδικεύσουμε περισσότερο τον λόγο μας.
Υπάρχει μια ομάδα χωρίων στην Βίβλο όπου περιέχονται μυστηριώδεις πληθυντικοί, θα μπορούσε ένας θεολόγος να γράψει ένα βιβλίο τιτλοφορούμενο, "μυστηριώδεις πληθυντικοί στην Αγία Γραφή". Μάλιστα θα ξεκινούσε, και αυτό είναι πολύ σπουδαίο, με τον πρώτο στίχο της Βίβλου, με το πρώτο χωρίο του πρώτου βιβλίου της που είναι η Γέννεση, εν αρχή εποίησε ον Θεός τον ουρανό και την γη. Στο πρωτότυπο κείμενο που έχει γραφτεί από τον Μωυσή στην Εβραϊκή γλώσσα η λέξη Θεός, Ελοχίμ, εκφέρεται κατά πληθυντικό αριθμό.
Εν αρχή εποίησε ο Θεός, μπερεσσίτ μπαρά ελοχίμ, η κατάληξη -ίμ δηλώνει πληθυντικό.
Υπάρχουν τα αγγελικά τάγματα, ανώτερα όλων είναι τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ.
Όταν θα μιλήσουμε για ένα άγγελο αυτών των ταγμάτων θα πούμε βάση της Εβραϊκής γλώσσης Χερούβ, Σεράφ, όταν για πολλούς, Χερουβείμ, Σεραφείμ. Όταν ο Εβραίος έπρεπε να χρησιμοποιήσει την λέξη Θεός έλεγε Ελοχίμ, δηλαδή παραδόξως χρησιμοποιούσε λέξη με κατάληξη πληθυντικού.
Αυτή η πληθυντική εκφορά δήλωνε ότι στον ένα Θεό υπάρχουν περισσότερα του ενός πρόσωπα. Εμείς τώρα δεν πρόκειται να παρουσιάσουμε όλους τους μυστηριώδεις πληθυντικούς της Αγίας Γραφής, ας επανέλθουμε στο χωρίο Ιωάννης 3,11 όπου ο Κύριος απευθυνόμενος στον Νικόδημο λέει, εμείς αυτό που γνωρίζουμε το λέμε και δίνουμε μαρτυρία για αυτό που έχουμε δει αλλά αυτήν την μαρτυρία δεν την δέχεστε.
Εδώ έχουμε δυο πρόσωπα τον Κύριο και τον Νικόδημο. Ο Κύριος διδάσκει ότι έρχεται να φέρει το μήνυμα της σωτηρίας στον Εβραϊκό λαό, να διδάξει τον Εβραϊκό λαό σωτήριες αλήθειες αλλά ο λαός αυτός δεν δέχεται τον λόγο του Χριστού.
Ο Κύριος είναι ο διδάσκων, ο λαλών, ο μαρτυρών. Έπρεπε λοιπόν να εκφραστεί ως εξής, αμήν αμήν λέγω σοι ότι ο οίδα λαλώ και ο εώρακα μαρτυρώ. Δηλαδή εγώ αυτό που γνωρίζω λέω και δίνω μαρτυρία για αυτό που έχω δει.
Τώρα μου έρχεται στο νου μια περικοπή από το 18ο κεφάλαιο της Γενέσεως όπου περιγράφεται η φιλοξενία της Αγίας Τριάδος από τον Αβραάμ κάτω από την βελανιδιά του Μαμβρή. Εκεί οι τρεις άνδρες, δηλαδή τα τρία πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, μιλώντας προς τον Αβραάμ άλλοτε εκφέρουν τον λόγο τους σε ενικό αριθμό και άλλοτε σε πληθυντικό. Έτσι δηλώνουν ότι ο Θεός είναι ένας και ότι στην Θεότητα υπάρχουν τρία πρόσωπα και οι πληθυντικοί αυτής της περικοπής μας θυμίζουν τα τέσσερα ρήματα και την μια αντωνυμία του χωρίου Ιωάννης 3,11. οἴδαμεν λαλοῦμεν ἑωράκαμεν μαρτυροῦμεν τα τέσσερα ρήματα καὶ τὴν μαρτυρίαν ἡμῶν η μια αντωνυμία.
Αυτό το χωρίο μπορούσε κάλλιστα να διατυπωθεί και σε ενικό αριθμό εφόσον ο Κύριος δεν ήθελε να κάνει νύξη για το μυστήριο της Αγίας Τριάδος. Αυτό μπορούσε να γίνει και για τον λόγο ότι ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο και για το λόγο ότι η Αγία Τριάδα αποτελεί όχι τρεις Θεούς αλλά ένα. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μιλώντας για το έργο και την αποστολή του Χριστού χρησιμοποιεί το ίδιο σχεδόν χωρίο χρησιμοποιώντας μόνο ενικούς ὃ ἑώρακε καὶ ἤκουσε, τοῦτο μαρτυρεῖ, καὶ τὴν μαρτυρίαν αὐτοῦ οὐδεὶς λαμβάνει Ιωάννης 3,32.
Για αυτό δηλαδή που είδε και άκουσε ο Ιησούς δίνει μαρτυρία αλλά την μαρτυρία του κανείς δεν την δέχεται. Εδώ έχουμε εκφορά σε ενικό αριθμό αντί εωράκαμεν εώρακε, αντί μαρτυρουμεν μαρτυρεί και αντί την μαρτυρία ημών, την μαρτυρίαν αυτού.
Οι μυστηριώδης πληθυντικοί της Αγίας Γραφής μπορούν να αποδοθούν και με ενικό αφού όπως είπαμε τα τρία πρόσωπα αποτελούν ένα Θεό, έτσι ερχόμαστε πάλι στο πρώτο κεφάλαιο της Γενέσεως, η φράση ποιήσωμεν ἄνθρωπον μπορεί να διατυπωθεί ποιήσω άνθρωπον και τα δύο είναι σωστά, με το πρώτο δηλώνεται η τριαδικότητα του Θεού και με το δεύτερο η μια Θεϊκή ουσία, έτσι και αυτό που ο Κύριος μιλώντας στον Νικόδημο το εκφέρει με πληθυντικούς το ίδιο ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής το εκφέρει με ενικούς.
Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη γίνεται λόγος για μια δεξαμενή που υπήρχε στα Ιεροσόλυμα την κολυμβήθρα Βηθεσδά όπου κατά καιρούς με την επέμβαση αγγέλου το νερό έπαιρνε ιαματική ενέργεια και μπορούσε να θεραπεύσει ένα ασθενή από οποιαδήποτε ασθένεια. Κάθε φορά όμως που ο άγγελος τάρασσε το νερό μόνο ένας ασθενής λάμβανε θεραπεία, αυτός που θα έπεφτε πρώτος στην κολυμβήθρα. Κάποτε συζητούσα με ένα μάρτυρα του Ιεχωβά. Σε κάποια στιγμή καταφέρθηκε εναντίων του Αγιασμού που τελούν οι Ορθόδοξοι. Του είπα ότι το νερό αν και υλικό στοιχείο μπορεί να προσλάβει Θεϊκή ενέργεια και να σκορπίσει Θεϊκή ευλογία. Εκείνος μου είπε ότι αυτό δεν είναι Βιβλικό, ότι δηλαδή δεν έχει βάση στην Αγία Γραφή. Του απάντησα όταν ο ιερεύς στην Εκκλησία μας ή αλλού τελεί τον Αγιασμό διαβάζει και μια Ευαγγελική περικοπή από το 5ο κεφάλαιό του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου. Εκεί γίνεται λόγος για χάρη, για ευλογία, για ιαματική δύναμη που έπαιρναν τα ύδατα της Βηθεσδά με την επέμβαση ενός αγγέλου. Γενικά οι διάφοροι αιρετικοί, όχι μόνο οι μάρτυρες του Ιεχωβά αλλά και οι Πεντηκοστιανοί και οι Ευαγγελικοί και οι πάσης φύσεως Προτεστάντες, ερεθίζονται όταν ακούν τους Ορθοδόξους να ομιλούν για άγιο νερό, για άγιο έλαιο, για θαυματουργά άμφια και λοιπά, νομίζουν ότι όλα αυτά υποβιβάζουν την Χριστιανική πίστη. Εμείς απαντούμε ότι η Θεία δύναμη ορισμένες φορές εκδηλώνεται μέσω διαφόρων υλικών αντικειμένων. Αυτό το βλέπουμε σε πολλές σελίδες και της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, δηλαδή εμποτίζεται κάποιο αντικείμενο με Θεϊκή ενέργεια.
Ένα παράδειγμα, ο προφήτης Ηλίας ήταν Άγιος, η Θεϊκή δύναμη κατοικούσε στην ψυχή του, από την ψυχή του μεταδόθηκε στο σώμα του και από το σώμα του στο επανωφόρι του στην λεγομένη μηλωτή και αυτή η μηλωτή ήταν θαυματουργή. Αναλαμβανόμενος ο προφήτης ως εις ουρανόν την έδωσε σαν ιερή κληρονομιά στον μαθητή του Ελισαίο και εκείνος διαμέσω αυτής επιτελούσε θαύματα, δηλαδή δεν μπορούσε να διασχίσει τα ύδατα του Ιορδάνη και χτυπώντας τα με την μηλωτή σταματούσε την ροή τους και διάβαινε στην απέναντι όχθη.
Ο απόστολος Παύλος όταν εργαζόταν στον αργαλειό και έφτιαχνε πανί για σκηνές χρησιμοποιούσε κάποιες ποδιές και κάποιες πετσέτες, αυτές έπαιρναν ιαματική χάρη. Χρησιμοποιώντας αυτές οι Χριστιανοί, ακουμπώντας αυτές επάνω σε αρρώστους, σκόρπιζαν την θεραπεία. Ο ευαγγελιστής Μάρκος 16,13 μιλάει για έλαιο που είχε ιαματική δύναμη, με αυτό οι απόστολοι άλειφαν πολλούς αρρώστους και τους θεράπευαν και στην καθολική επιστολή του, Ιακώβου 5,14-15, γίνεται λόγος για έλαιο που αγιάζεται με την ευχή των πρεσβυτέρων δηλαδή των ιερέων και προσφέρει σωματική και ψυχική θεραπεία, πρόκειται για το μυστήριο του ευχελαίου. Ας μην επεκταθούμε περισσότερο σε αυτό το θέμα δεν υπάρχει αμφισβήτηση ότι η άκτιστη Θεϊκή ενέργεια κατασκηνώνει σε κτιστά πράγματα σε υλικά αντικείμενα και μέσω αυτών επιτελεί υπερφυσικά σημεία περί αυτού μας βεβαιώνει και η Παλαιά Διαθήκη και η Καινή και η δισχιλιετής και πλέον Ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας, όσα δε κηρύττουν οι αιρετικοί περί αυτού του θέματος αποτελούν πλανεμένες διδασκαλίες.
Ιωάννης 5,43 ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε. Σε μια μεγάλη περικοπή που υπάρχει όχι στην αρχή αλλά πιο κάτω στο 5ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου απολογείται ο Κύριος στους Ιουδαίους για την ιδιότητα του, για την αποστολή του, για την σχέση του με τον Θεό Πατέρα, ο λόγος του καλύπτει 28 στίχους. Σε κάποιο σημείο αναφέρεται στο κύρος του. Τονίζει ότι για την αποστολή του, για την θεότητα του, ομιλούν, δίνουν μαρτυρία, τα έργα του.
Βεβαίως έδωσε για αυτόν μαρτυρία ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, αλλά περισσότερο ομιλούν για το Θεϊκό του κύρος τα έργα του, ἐγὼ δέ ἔχω τὴν μαρτυρίαν μείζω τοῦ Ἰωάννου· μείζω δηλαδή μεγαλύτερη του Ιωάννου, 5,36.
Στις αρχές του ίδιου κεφαλαίου περιγράφεται ένα από τα θαυμαστά έργα του Χριστού, έναν παράλυτο που βασανιζόταν από την πάθησή του 38 ολόκληρα χρόνια τον ανόρθωσε τον θεράπευσε τελείως. Μέχρι τότε κανένας δεν είχε κάνει τέτοια θαυματουργία. Στο λόγο αυτόν ο Χριστός ομιλεί και για άλλα πιο θαυμαστά έργα που θα κάνει, εννοούσε την ανάσταση νεκρών, ο ουράνιος πατήρ μπορεί να αναστήσει νεκρούς αλλά και ο Υιός του καὶ ὁ υἱὸς οὓς θέλει ζωοποιεῖ 5,21 και πιο κάτω αναφέρει το πιο συγκλονιστικό. Κάποια ημέρα η φωνή του Χριστού θα αναστήσει από τα μνήματα όλους τους νεκρούς. Εκτός από τα θαυμαστά έργα που επιτελώ, λέει ο Κύριος προς τους Ιουδαίους, τα οποία μαρτυρούν για εμένα, έχω και άλλες μαρτυρίες αυτές προέρχονται από την παλαιά Διαθήκη από τις ιερές Γραφές ἐκεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ· 5,39. Παρά ταύτα λέγει ο Χριστός εσείς δεν θέλετε να με δεχτείτε, δεν θέλετε να με ακολουθήσετε, δεν θέλετε να ερθείτε κοντά μου, την πραγματική, την αληθινή, την αιώνια ζωή, καὶ οὐ θέλετε ἐλθεῖν πρός με ἵνα ζωὴν ἔχητε 5,40. Δεν έχετε αγάπη πραγματική προς τον Θεό, δεν θέλετε τον Θεό, δεν θέλετε τον Υιό του, δεν αγαπάτε τον Υιό του. Στην συνέχεια ο Κύριος αναφέρει κάτι πολύ σημαντικό, το παρουσιάζουμε με δικά μας λόγια, εμένα δεν με θέλετε, δεν με αγαπάτε διότι δεν αγαπάτε και δεν θέλετε τον πατέρα μου, εγώ ότι κάνω συμφωνεί με το θέλημα του πατέρα μου, δεν αγαπάτε τον πατέρα μου για αυτό εμένα με απορρίπτετε. Στο μέλλον όμως θα εμφανιστεί κάποιος άλλος σαν μεσσίας ο οποίος δεν θα ακολουθεί τον ουράνιο πατέρα αλλά τον εαυτό του, αυτόν θα τον αγαπήσετε, αυτόν θα τον θελήσετε, θα τον δεχτείτε. Τα λόγια του Κυρίου κατά λέξη είναι ως εξής, εγώ έχω έλθει στο όνομα του πατέρα μου και δεν με δέχεστε, εάν άλλος έλθει στο δικό του όνομα εκείνον θα τον δεχτείτε.
Ποιος είναι αυτός ο άλλος που θα τον δεχθούν; Είναι αυτός τον οποίο ο απόστολος Παύλος τον ονομάζει άνομο, άνθρωπο της αμαρτίας και υιόν την απωλείας Β Θεσσ. 2,3-8. Είναι αυτός τον οποίος ο Ιωάννης ο Θεολόγος στην μεν πρώτη επιστολή του τον ονομάζει Αντίχριστο 2,18 στην δε Αποκάλυψη τον τιτλοφορεί θηρίον 13,1 κ.ε.
Ο ένας λοιπόν είναι ο Ιησούς τον οποίον οι Ιουδαίοι δεν λαμβάνουν, ο άλλος είναι ο Αντίχριστος τον οποίον θα λάβουν, ἐκεῖνον λήψεσθε. Υπάρχουν πολλοί που δείχνουν κάποιο ενδιαφέρον για τα εσχατολογικά και όταν τίθεται το θέμα του Αντίχριστου δεν δέχονται ότι πρόκειται για συγκεκριμένο πρόσωπο αλλά γενικώς για κάποιες αντιχριστιανικές δυνάμεις ακαθόριστες. Κάποτε διάβασα ένα βιβλίο ενός θεολόγου, υποτίθεται Ορθοδόξου, που ερμήνευε την Αποκάλυψη. Αυτός παραβιάζοντας τα χωρία και εκτρέποντας το νόημά τους προσπαθούσε να αποδείξει ότι δεν πρόκειται να έλθει ο Αντίχριστος σαν συγκεκριμένο πρόσωπο, σαν αναμενόμενος Μεσσίας των Ιουδαίων. Για αυτόν ο Αντίχριστος θα είναι κάποιες δυνάμεις αντιχριστιανικές, κάποια κατάσταση που θα επικρατεί στον κόσμο και με άλλα λόγια ήθελε να παραστήσει αφελείς και ακατατόπιστους όσους ομιλούν για ερχομό Αντιχρίστου. Ο λόγος όμως του Κυρίου στην περικοπή που εξετάσαμε είναι σαφής. Είδαμε κάποιο πρόσωπο που δεν θα έλθει στο όνομα του ουρανίου Πατρός αλλά στο δικό του όνομα, αφού ο ίδιος θα εμφανιστεί ως θεός ενσαρκωμένος, ως θεός που δημιούργησε τον κόσμο, ως θεός που δεν λαμβάνει εντολές από κανένα άλλο, παράβαλε Β Θεσσ. 2,5 και αυτό το πρόσωπο οι Ιουδαίοι θα το δεχθούν, ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε.
Οι αντωνυμίες άλλος και εκείνος σε αντιπαράθεση προς το πρόσωπο του Ιησού δεν φανερώνουν κάποια ακαθόριστη δύναμη, κάποια δύναμη κακού, αλλά συγκεκριμένο πρόσωπο.
Λοιπόν, υπάρχει ο ένας Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός, υπάρχει και ο άλλος, ο Αντίχριστος. Ο πρώτος είναι αληθινός Μεσσίας ο δεύτερος είναι ψευδής, ο πρώτος απορρίπτεται από τους Ιουδαίους ο δεύτερος θα γίνει δεκτός. Αν θέλουμε όμως να προχωρήσουμε πιο πέρα προς το τέλος τέλος της ανθρώπινης Ιστορίας θα πούμε ότι κάποια στιγμή οι Ιουδαίοι θα συνέλθουν, θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα στραφούν προς τον αληθινό Μεσσία, τον Ιησού εκ Ναζαρέτ. Περί τούτου κάνω εκτενή λόγο στο βιβλίο μου "Περίπατοι στην Αγία Γραφή" στο κεφάλαιο τα "Αποκομμένα κλαδιά της καλλιελαίου" όπου αναλύονται οι σχετικοί στίχοι του ενδεκάτου κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου