Ιάκωβος του Αλφαίου, εις εκ των δώδεκα
εορτάζει σήμερα 9/10/2017
Ανάσταση νεκρών
αφθαρτοποίηση σωμάτων
αφθαρτοποίηση σωμάτων
Αγαπητοί το θέμα της ανάστασης νεκρών διαστρεβλώνεται από τους διάφορους αιρετικούς. Ενώ τα διάφορα εσχατολογικά χωρία που μας παραδίδουν οι Απόστολοι παρουσιάζουν κομμάτια της ίδιας ημέρας οι αιρετικοί τα διασπούν και έτσι καταλήγουν στις αστήρικτες θεωρίες τους για το πότε θα αναστηθούν οι νεκροί κάνοντας λόγο για πολλές αναστάσεις, άποψη όμως που δεν υποστηρίζεται από την Βίβλο.
Οι αιρετικοί διδάσκουν ότι θα γίνουν τρεις αναστάσεις νεκρών. Η μία λίγο πριν εμφανιστεί ο Αντίχριστος κατά την αρπαγή της Εκκλησίας. Σε αυτήν την ανάσταση θα αναστηθούν μόνο Χριστιανοί. Η άλλη θα γίνει μετά την επταετία του Αντίχριστου όταν αρχίζει η Χιλιετής, σε αυτήν θα αναστηθούν οι δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης και όσοι μαρτύρησαν στα χρόνια του Αντίχριστου. Η τρίτη ανάσταση θα γίνει μετά την χιλιετή, τότε θα λάβει χώρα και γενική κρίση, σε αυτήν την ανάσταση θα αναστηθούν οι ασεβείς και οι αμαρτωλοί. Βεβαίως υπάρχουν πολλές διαφορετικές θεωρίες περί των αριθμό των αναστάσεων, υπάρχει ακόμη και θεωρία κλωνοποίησης των νεκρών, αυτό το διδάσκει η Σκοπιά. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με την η οποία Γραφή διδάσκει μια και μοναδική αφθαρτοποίηση ζώντων μια και μοναδική ανάσταση νεκρών ταυτόχρονα την ίδια ημέρα.
Ας δούμε την προς Εβραίους επιστολή η οποία μας δίνει την διπλή διαβεβαίωση ότι θα υπάρξει καθολική και όχι τμηματική ανάσταση καὶ καθ᾿ ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις, οὕτω καὶ ὁ Χριστός, ἅπαξ προσενεχθεὶς εἰς τὸ πολλῶν ἀνενεγκεῖν ἁμαρτίας, ἐκ δευτέρου χωρὶς ἁμαρτίας ὀφθήσεται τοῖς αὐτὸν ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν. Εβρ. 9,27-28
Ο ειρμός του λόγου είναι ότι όπως για τον άνθρωπο υπάρχει ένας θάνατος ἅπαξ ἀποθανεῖν έπειτα μια κρίση μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις και εκεί τελειώνουν τα πράγματα, έτσι οὕτω υπάρχει μια πρώτη παρουσία ἅπαξ προσενεχθεὶς και μια δεύτερη και τελευταία παρουσία Χριστού ἐκ δευτέρου κατά την οποία γίνεται κρίση ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν όπου εκεί τελειώνουν τα πράγματα. Στο ένα σκέλος της προτάσεως τελειώνει η πορεία του ανθρώπου και αυτός λαμβάνει το ανάλογο των πράξεών του, κρίνεται όπως λέει ο απόστολος, ενώ στο άλλο σκέλος τελειώνει η ανθρώπινη ιστορία και κρίνονται οι άνθρωποι ή όπως λέει ο απόστολος σώζονται αυτοί που είχαν ελπίδα σε αυτόν.
Ας δούμε την προς Εβραίους επιστολή η οποία μας δίνει την διπλή διαβεβαίωση ότι θα υπάρξει καθολική και όχι τμηματική ανάσταση καὶ καθ᾿ ὅσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις, οὕτω καὶ ὁ Χριστός, ἅπαξ προσενεχθεὶς εἰς τὸ πολλῶν ἀνενεγκεῖν ἁμαρτίας, ἐκ δευτέρου χωρὶς ἁμαρτίας ὀφθήσεται τοῖς αὐτὸν ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν. Εβρ. 9,27-28
Ο ειρμός του λόγου είναι ότι όπως για τον άνθρωπο υπάρχει ένας θάνατος ἅπαξ ἀποθανεῖν έπειτα μια κρίση μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις και εκεί τελειώνουν τα πράγματα, έτσι οὕτω υπάρχει μια πρώτη παρουσία ἅπαξ προσενεχθεὶς και μια δεύτερη και τελευταία παρουσία Χριστού ἐκ δευτέρου κατά την οποία γίνεται κρίση ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν όπου εκεί τελειώνουν τα πράγματα. Στο ένα σκέλος της προτάσεως τελειώνει η πορεία του ανθρώπου και αυτός λαμβάνει το ανάλογο των πράξεών του, κρίνεται όπως λέει ο απόστολος, ενώ στο άλλο σκέλος τελειώνει η ανθρώπινη ιστορία και κρίνονται οι άνθρωποι ή όπως λέει ο απόστολος σώζονται αυτοί που είχαν ελπίδα σε αυτόν.
Βλέπουμε ότι κατά το ίδιο τρόπο με τον οποίο το χωρίο αποκλείει δεύτερη πορεία επί γης για τον άνθρωπο, δηλαδή αποκλείει την μετενσάρκωση, κατά τον ίδιο τρόπο αποκλείει δεύτερη πορεία επί γης του Χριστού. Πλέον των παραπάνω και η φράση ὀφθήσεται τοῖς αὐτὸν ἀπεκδεχομένοις εἰς σωτηρίαν μας δείχνει μια και μοναδική ανάσταση διότι αυτοί που περιμένουν τον Χριστό ως Σωτήρα περιμένουν σωτηρία από τον αιώνιο θάνατο και ουράνιο βασιλεία και όχι σωτηρία από τον Αντίχριστο ἡμῶν γὰρ τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καὶ σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Μετάφραση, αλλά εμάς το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς, απ' όπου με πολύ πόθο περιμένουμε τον σωτήρα μας τον Κύριο Ιησού Χριστό. Άρα όταν ο Χριστός ιδωθεί δεύτερη φορά ἐκ δευτέρου χωρὶς ἁμαρτίας ὀφθήσεται τότε θα πραγματοποιηθεί η σωτηρία, δηλαδή θα υπάρξει καθολική ανάσταση, κατάργηση θανάτου και ουράνια βασιλεία για αυτούς που σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα ελπίζουν και παραδέχονται ως σωτήρα τον Χριστό.
Αφήνοντας την Προς Εβραίους ας δούμε τώρα στην Α' προς Κορινθίους επιστολή, εκεί ο απόστολος λέει, ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα, ἐν ἀτόμῳ, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; Α' Κορινθίους 15,51.
Όπως γίνεται φανερό παρέχεται πολλαπλή και ισχυρότατη διαβεβαίωση ότι θα υπάρξει μόνο μια ανάσταση. Σχεδόν κάθε λέξη αναιρεί και καταργεί την θεωρία των αιρετικών, το απόσπασμα είναι τόσο ισχυρό υπέρ της μοναδικής αναστάσεως που είναι απορίας άξιο πως μπορεί κάποιος να πιστέψει σε τμηματική ανάσταση αν το έχει διαβάσει.
Διαβεβαίωση πρώτη. Όταν αναφέρει τοῦτο δεν λέει "τούτο το αγιασμένο" ούτε μας λέει "θα αναστηθούμε εμείς οι πιστοί" όπως θα ήθελε η αιρετική θεωρία η οποία διδάσκει ότι γίνεται μια πρώτη ανάσταση και ανασταίνονται οι πιστοί της εποχής του Χριστού, αλλά λέει τὸ φθαρτὸν τοῦτο. Δηλαδή ο Απόστολος ομιλεί γενικώς για το φθαρτό ανθρώπινο σώμα και κάνει λόγο για μια ανάσταση νεκρών, είτε δίκαιων, είτε ασεβών, οπότε αποκλείεται η θεωρία ανασταίνονται μερικοί και για αυτούς τους συγκεκριμένους νικήθηκε ο θάνατος. Ο θάνατος καταργείται μονομιάς όταν υπάρξει ανάσταση νεκρών και αφθαρτοποίηση των σωμάτων των ζωντανών.
Διαβεβαίωση δεύτερη. Μια και μοναδική ανάσταση όλων, πιστών και ασεβών, βλέπουμε από το γεγονός ότι όταν τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν μπορεί να ειπωθεί η φράση ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; Έχει διαφορά αλλά και σημασία όταν λέει "κεντρί θανάτου" και "νίκη Άδη". Οι φράσεις δεν είναι καλολογικά στοιχεία. Είναι γνωστά τα εξής, ότι η φυλακή, δηλαδή ο Άδης, στον οποίο πήγαιναν οι ψυχές προ Χριστού έχει καταργηθεί την εποχή της Καινής για τους δίκαιους και ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, λέει ο Παύλος, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· Φιλ. 1,23. Εφόσον οι ψυχές των δικαίων είναι σὺν Χριστῷ, με το να καταργείται "του Άδη η νίκη" δεν δηλώνεται ελευθέρωση ψυχών αλλά με την φράση δηλώνεται η ανάσταση όλων των σωμάτων, δικαίων αδίκων, τα οποία παρουσιάζονται σαν τρόπαια που κατέχει ακόμη ο Άδης ο οποίος παρουσιάζεται σαν χώρος εντός της Γης όπως ακριβώς κάτω στην γη στο μνήμα πηγαίνει το σώμα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήση -- καταβήσομαι -- καταβαινόντων εἰς βόθρον. Άρα σύμφωνα με όσα μας λέει ο απόστολος αποκλείεται τμηματική ανάσταση με πρώτους τους πιστούς της Καινής Διαθήκης. Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήση· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον. Ματθ. 11,23. Καταβήσομαι πρός τόν υἱόν μου πενθῶν εἰς ᾅδου. Λέει ο Ιακώβ, πενθώντας θα κατέβω στον Άδη προς τον γιό μου Ιωσήφ. Τραυματιῶν μαχαίρας καί ἀπήνεγκαν τήν βάσανον αὐτῶν μετά τῶν καταβαινόντων εἰς βόθρον. Ιεζ. 32,29 Πέθαναν και κατέβηκαν μαζί με άλλους σκοτωμένους στα βάραθρα του Άδη.
Αφήνοντας την Προς Εβραίους ας δούμε τώρα στην Α' προς Κορινθίους επιστολή, εκεί ο απόστολος λέει, ἰδοὺ μυστήριον ὑμῖν λέγω· πάντες μὲν οὐ κοιμηθησόμεθα, πάντες δὲ ἀλλαγησόμεθα, ἐν ἀτόμῳ, ἐν ριπῇ ὀφθαλμοῦ, ἐν τῇ ἐσχάτῃ σάλπιγγι· σαλπίσει γάρ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐγερθήσονται ἄφθαρτοι, καὶ ἡμεῖς ἀλλαγησόμεθα δεῖ γὰρ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσασθαι ἀθανασίαν ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν, τότε γενήσεται ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος· κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; Α' Κορινθίους 15,51.
Όπως γίνεται φανερό παρέχεται πολλαπλή και ισχυρότατη διαβεβαίωση ότι θα υπάρξει μόνο μια ανάσταση. Σχεδόν κάθε λέξη αναιρεί και καταργεί την θεωρία των αιρετικών, το απόσπασμα είναι τόσο ισχυρό υπέρ της μοναδικής αναστάσεως που είναι απορίας άξιο πως μπορεί κάποιος να πιστέψει σε τμηματική ανάσταση αν το έχει διαβάσει.
Διαβεβαίωση πρώτη. Όταν αναφέρει τοῦτο δεν λέει "τούτο το αγιασμένο" ούτε μας λέει "θα αναστηθούμε εμείς οι πιστοί" όπως θα ήθελε η αιρετική θεωρία η οποία διδάσκει ότι γίνεται μια πρώτη ανάσταση και ανασταίνονται οι πιστοί της εποχής του Χριστού, αλλά λέει τὸ φθαρτὸν τοῦτο. Δηλαδή ο Απόστολος ομιλεί γενικώς για το φθαρτό ανθρώπινο σώμα και κάνει λόγο για μια ανάσταση νεκρών, είτε δίκαιων, είτε ασεβών, οπότε αποκλείεται η θεωρία ανασταίνονται μερικοί και για αυτούς τους συγκεκριμένους νικήθηκε ο θάνατος. Ο θάνατος καταργείται μονομιάς όταν υπάρξει ανάσταση νεκρών και αφθαρτοποίηση των σωμάτων των ζωντανών.
Διαβεβαίωση δεύτερη. Μια και μοναδική ανάσταση όλων, πιστών και ασεβών, βλέπουμε από το γεγονός ότι όταν τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν καὶ τὸ θνητὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀθανασίαν μπορεί να ειπωθεί η φράση ποῦ σου, θάνατε, τὸ κέντρον; ποῦ σου, ᾅδη, τὸ νῖκος; Έχει διαφορά αλλά και σημασία όταν λέει "κεντρί θανάτου" και "νίκη Άδη". Οι φράσεις δεν είναι καλολογικά στοιχεία. Είναι γνωστά τα εξής, ότι η φυλακή, δηλαδή ο Άδης, στον οποίο πήγαιναν οι ψυχές προ Χριστού έχει καταργηθεί την εποχή της Καινής για τους δίκαιους και ότι η ψυχή δεν πεθαίνει, λέει ο Παύλος, τὴν ἐπιθυμίαν ἔχων εἰς τὸ ἀναλῦσαι καὶ σὺν Χριστῷ εἶναι· Φιλ. 1,23. Εφόσον οι ψυχές των δικαίων είναι σὺν Χριστῷ, με το να καταργείται "του Άδη η νίκη" δεν δηλώνεται ελευθέρωση ψυχών αλλά με την φράση δηλώνεται η ανάσταση όλων των σωμάτων, δικαίων αδίκων, τα οποία παρουσιάζονται σαν τρόπαια που κατέχει ακόμη ο Άδης ο οποίος παρουσιάζεται σαν χώρος εντός της Γης όπως ακριβώς κάτω στην γη στο μνήμα πηγαίνει το σώμα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήση -- καταβήσομαι -- καταβαινόντων εἰς βόθρον. Άρα σύμφωνα με όσα μας λέει ο απόστολος αποκλείεται τμηματική ανάσταση με πρώτους τους πιστούς της Καινής Διαθήκης. Καὶ σὺ Καπερναούμ, ἡ ἕως τοῦ οὐρανοῦ ὑψωθεῖσα, ἕως ᾅδου καταβιβασθήση· ὅτι εἰ ἐν Σοδόμοις ἐγενήθησαν αἱ δυνάμεις αἱ γενόμεναι ἐν σοί, ἔμειναν ἂν μέχρι τῆς σήμερον. Ματθ. 11,23. Καταβήσομαι πρός τόν υἱόν μου πενθῶν εἰς ᾅδου. Λέει ο Ιακώβ, πενθώντας θα κατέβω στον Άδη προς τον γιό μου Ιωσήφ. Τραυματιῶν μαχαίρας καί ἀπήνεγκαν τήν βάσανον αὐτῶν μετά τῶν καταβαινόντων εἰς βόθρον. Ιεζ. 32,29 Πέθαναν και κατέβηκαν μαζί με άλλους σκοτωμένους στα βάραθρα του Άδη.
Όμως όταν καταργείται η "νίκη του Άδη" φεύγουν από εκεί όχι μόνο τα σώματα όλων των ευσεβών αλλά και όλοι οι ασεβείς τους οποίους κρατεί ως τρόπαιο ψυχή τε και σώματι, άρα δηλώνεται καθολική ανάσταση σωμάτων. Αν
έστω και ένας αναστηθεί ή αφθαρτοποιηθεί τότε από τον Άδη δεν φεύγει
μόνο το δικό του σώμα αλλά φεύγουν όλα τα σώματα και έτσι χάνεται η νίκη του Άδη. Πάει λοιπόν εκεί που της
αξίζει, στο καλάθι των αχρήστων, η δοξασία της τμηματικής ανάστασης. Επιπλέον η φράση "που είναι του θανάτου το κεντρί" δηλώνει ότι δεν πεθαίνει ποτέ ξανά κανείς σωματικά είτε είναι ασεβής είτε όχι, άρα ξανά αποκλείονται τμηματικές αφθαρτοποιήσεις.
Η εικόνα που μας δίδει ο απόστολος είναι η εξής: Προσωποποιημένοι ο Άδης και ο Θάνατος μάχονται εναντίων του ανθρώπου και λόγω της Πτώσεως αρχικά νικούν ολοκληρωτικά. Θάνατος και Άδης στο ζενίθ της δόξας τους κρατούν ως τρόπαιο ολόκληρο τον άνθρωπο, δηλαδή κρατούν και τις ψυχές και τα σώματα όλων των ανθρώπων. Όμως με την θυσία του Χριστού χάνεται η μάχη που κρίνει τον πόλεμο. Επειδή όμως ο όλος άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή αλλά σώμα και ψυχή, ο Άδης και ο Θάνατος έχουν μεν χάσει τον πόλεμο αλλά κρατούν ακόμη κάποια νίκη. Κρατεί ο παρουσιαζόμενος εντός της γης Άδης ως νικηφόρα τρόπαια τα σώματα των δικαίων αλλά και τα σώματα και τις ψυχές ασεβών. Ο Θάνατος κρατεί ως νίκη τον σωματικό θάνατο όλων των ανθρώπων, κεντρίζει τα σώματα και πεθαίνουν. Η νίκη και των δύο καταργείται "όταν το φθαρτό τούτο ενδυθεί αθανασία". Φεύγουν όλα τα σώματα από τα μνήματα και χάνεται η νίκη του Άδη. Δεν πεθαίνει ποτέ ξανά κανείς και χάνεται η νίκη από το κεντρί του Θανάτου. Η φράση του αποστόλου δηλώνει όχι ήττα σε μάχη, όπως θα γινόταν εάν ανασταίνονταν ορισμένοι από τους νεκρούς, αλλά την πλήρη εξαφάνιση ενός ήδη ηττημένου.
Διαβεβαίωση τρίτη. Η φράση κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος είναι από τον Ησαΐα 25,8 κατέπιεν ὁ θάνατος ἰσχύσας, καὶ πάλιν ἀφεῖλε Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ παντὸς προσώπου· τὸ ὄνειδος τοῦ λαοῦ ἀφεῖλεν ἀπὸ πάσης τῆς γῆς, τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε.
Στην μετάφραση των Ο' βλέπουμε ότι το κείμενο ομιλεί για παντελή αδυναμία του θανάτου, αυτός καθίσταται ανίσχυρος. Η μετάφραση είναι: αλλά ο Κύριος τώρα αφαίρεσε την δύναμη του θανάτου, τον κατάργησε και εξάλειψε τα δάκρυα από κάθε πρόσωπο.
Ο Παύλος αναφέρει από το Εβραϊκό όχι από την μετάφραση των Εβδομήκοντα.
........ בִּלַּ֤ע הַמָּ֙וֶת֙ לָנֶ֔צַח וּמָחָ֨ה אֲדֹנָ֧י יְהוִ֛ה
Όπως στις μέρες μας ο γέρων Άγιος Παΐσιος ή ο γέρων Άγιος Πορφύριος είχαν το προφητικό χάρισμα έτσι και ο απόστολος φαίνεται ότι προείδε ότι θα έλθουν αιρετικοί και θα λένε για πολλές αναστάσεις. Στο Εβραϊκό κείμενο ο στίχος λέει περίπου το εξής, θα σκουπίσει τα δάκρυα και θα εξαφανίσει μια για πάντα לָנֶ֔צַח τον θάνατο ο Αδωνάϊ Γιαχβέ.
Το εἰς νῖκος λοιπόν δηλώνει τελειωτική νίκη, αυτό το βλέπουμε και σε άλλα χωρία της Βίβλου όπως το, κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἕως ἂν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν·, Ματθ. 12,20. Ο Βάμβας μεταφράζει το χωρίο ως εξής, κάλαμον συντετριμμένον δεν θέλει θλάσει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβέσει, εωσού εκφέρη εις νίκην την κρίσιν·. Αυτό που λέει ο Απόστολος είναι: ανθρώπους τσακισμένους από τις πίκρες της ζωής και το βάρος της αμαρτίας και οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν κάθε ελπίδα σωτηρίας όχι μόνο δεν θα τους απογοητεύσει αλλά θα τους ενθαρρύνει προς την σωτηρία ώστε να εξέλθουν νικητές. Η λέξη λοιπόν εἰς νῖκος είναι κάθετα αντίθετη στην θεωρία των αιρετικών.
Διαβεβαίωση τέταρτη. Η λέξη κατεπόθη σημαίνει κατάπιομα. Κατεπόθη ο θάνατος ή κατεπόθη ο Άδης σημαίνει άνοιξε η γη και τον κατάπιε ή τον κατάπιε η θάλασσα φράσεις που λέγονται και σήμερα, οι οποίες δηλώνουν ολοκληρωτική ξαφνική και ακαριαία εξαφάνιση όχι σταδιακή κατατρόπωση. Τελεία εξαφάνιση δηλώνει η λέξη αλλά από την αντίθετη πλευρά και στο χωρίο Β' Κορ. 5,4 καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν, βαρούμενοι ἐφ᾿ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι, ἀλλ᾿ ἐπενδύσασθαι, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς. Για να εξαφανιστεί εντελώς η θνητότητα του σώματος από την ζωή και να γίνει άφθαρτο. Παρόμοια φρασεολογία καταπιόματος συναντούμε για τους Αιγυπτίους τους οποίους "κατάπιε" η θάλασσα, πίστει διέβησαν τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν ὡς διὰ ξηρᾶς, ἧς πεῖραν λαβόντες οἱ Αἰγύπτιοι κατεπόθησαν. Η ίδια καταβύθιση, κατάπιομα, αναμένει τον νοητό Φαραώ και τον στρατό του που διώκει την Εκκλησία, εν τέλει και αυτοί ρίχνονται στην πύρινη λίμνη. Όπως είναι φανερό η Παλαιά Διαθήκη προτυπώνει την Καινή, με τον Φαραώ της Αιγύπτου και την κατάποση του από τα νερά έχουμε μια προτύπωση του τι περιμένει τον νοητό Φαραώ, τον Διάβολο, τον Ψευδοπροφήτη, τον Άδη και τον Θάνατο. Κατέπιεν ὁ θάνατος ἰσχύσας / οἱ Αἰγύπτιοι κατεπόθησαν / κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος / καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης ἐβλήθησαν εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός·/ ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ.
Εδώ παρατηρούμε αφενός ότι η φράση της Β' προς Θεσσαλονικείς επιστολής η οποία κάνει λόγο για κατάπιομα ακολουθεί ένα Βιβλικό μοτίβο και αφετέρου ότι τα λόγια του Παύλου έχουν αφορμή εικόνα την οποία συναντούμε στον απόστολο Ιωάννη.
Στην Αποκάλυψη γίνεται λόγος για ρίξιμο του θανάτου στην λίμνη του πυρός, τον θάνατο καταπίνει η πύρινη λίμνη, καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης ἐβλήθησαν εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός·.
Θα μπορούσε να ειπωθεί αλλιώς ότι "ο θάνατος κατεπόθη υπό της λίμνης του πυρός".
Είναι λοιπόν φανερό ότι το λεχθέν της Β' Θεσσ. αναφέρεται στο Αποκ. 20,14 και δηλώνει αυτό που θα επέλθει κατεπόθη από το ρίξιμο ἐβλήθησαν του θανάτου στην πύρινη λίμνη.
Αυτό που προλέγουν τα 2 χωρία χρονικά θα πραγματοποιηθεί την ίδια στιγμή, όχι μόνο γιατί ο θάνατος καταργείται μια φορά, αφού "ολίγον έγκυος" δεν υπάρχει, αλλά και γιατί η φράση του Παύλου είναι αποτέλεσμα των λεχθέντων στον Ιωάννη.
Ο θάνατος καταπίνεται, δηλαδή καταργείται οριστικά και ακαριαία, όταν αναστηθούν οι νεκροί και αφθαρτοποιηθούν οι ζωντανοί. Είναι προφανές ότι δεν έχει νικηθεί πλήρως ο θάνατος εάν καταργηθεί για συγκεκριμένους αλλά υπάρχει για άλλους. Η τελειωτική νίκη επί του θανάτου γίνεται όταν τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν άρα αποκλείονται τμηματικές αναστάσεις. Όπως είδαμε πριν, ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης προσωποποιημένοι ως οι μεγάλοι αντίπαλοι του ανθρώπου καταργούνται με την ένδυση της αθανασίας ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν και καταπίνονται κατεπόθη διότι ρίχνονται ἐβλήθησαν στην πύρινη λίμνη.
Ας δούμε τώρα από τους Εβδομήκοντα το απόσπασμα του προφήτη Ησαΐα το οποίο παρέθεσε ο απόστολος στο Εβραϊκό, καὶ ποιήσει Κύριος σαβαὼθ πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν ἐπὶ τὸ ὄρος τοῦτο πίονται εὐφροσύνην, πίονται οἶνον, χρίσονται μύρον ἐν τῷ ὄρει τούτῳ παράδος ταῦτα πάντα τοῖς ἔθνεσιν· ἡ γὰρ βουλὴ αὕτη ἐπὶ πάντα τὰ ἔθνη κατέπιεν ὁ θάνατος ἰσχύσας, καὶ πάλιν ἀφεῖλε Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ παντὸς προσώπου· τὸ ὄνειδος τοῦ λαοῦ ἀφεῖλεν ἀπὸ πάσης τῆς γῆς, τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε. Ησαΐας 25,1-8.
Εδώ έχουμε τον Κύριο να καλεί τα έθνη στο όρος Σιών και να παραθέτει ένα δείπνο. Στο τραπέζι θα προσφερθεί κρασί, πίονται οἶνον, και οι προσκεκλημένοι θα χριστούν με μύρο, χρίσονται μύρον. Πρόκειται περί προφητείας για το δείπνο της Θείας Ευχαριστίας και των πιστών που θα καθίσουν σε αυτό και περί προφητείας για το μύρο του Χρίσματος ενώ το όρος Σιών είναι η Εκκλησία. Βλέπουμε τα δάκρυα να εξαλείφονται και τον θάνατο να καταργείται, αργότερα στον Ησαΐα βλέπουμε ξανά μια προφητεία η οποία λέει για θλίψη η οποία αφαιρείται κάνοντας λόγο για καινούργιο όνομα, πρόκειται για το όνομα Χριστιανός, γίνεται επίσης λόγος για δόξα στον αληθινό Θεό, για λησμονιά της προηγούμενης συμφοράς και θλίψης η οποία δεν θα επανέλθει ξανά στο μυαλό και στην καρδιά τους και τίποτε από τα θλιβερά της προγενέστερης τους ζωής δεν θα θυμούνται γιατί ο ουρανός θα γίνει νέος και η γη νέα.
τοῖς δὲ δουλεύουσί μοι κληθήσεται ὄνομα καινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς· εὐλογήσουσι γὰρ τὸν Θεὸν τὸν ἀληθινόν, καὶ οἱ ὀμνύοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὁμοῦνται τὸν Θεὸν τὸν ἀληθινόν· ἐπιλήσονται γὰρ τὴν θλῖψιν αὐτῶν τὴν πρώτην, καὶ οὐκ ἀναβήσεται αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσι τῶν προτέρων, οὐδ᾿ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν, ἀλλ᾿ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ· Ησαΐας 65,15-18. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι οι επίμαχοι στίχοι των κεφαλαίων 25 και 65 του Ησαΐα και του Αποκάλυψη κεφάλαιο 20 ταυτίζονται. Προχωρώντας θα δούμε ότι μελετώντας τα λόγια του Ιησού προς την Μάρθα όταν αυτή συνομιλεί μαζί του κατά το περιστατικό του Λαζάρου, υπάρχει και εκεί σκεπτικό μιας και μοναδικής αναστάσεως. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου λέγει αὐτῷ Μάρθα· οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
Οι νεκροί ανασταίνονται όλοι στο σύνολό τους μια ημέρα, την τελευταία ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας και φυσικά οι ζωντανοί όπως είδαμε αφθαρτοποιούνται στο σύνολό τους, έτσι ο θάνατος καταργείται την ημέρα αυτή.
Η Μάρθα αυτό γνωρίζει, οἶδα, αυτό της έχουν διδάξει. Ο Ιησούς δεν διορθώνει την Μάρθα, δεν σχολιάζει όπως στην Σαμαρείτιδα απαντώντας ότι θα γίνουν κάμποσες αναστάσεις, ούτε της λέει ότι ο Λάζαρος ως δίκαιος και φίλος αγαπητός θα αναστηθεί μετά την Μεγάλη Θλίψη και χίλια χρόνια νωρίτερα από άλλους, αλλά αποδέχεται ως ορθό το λεχθέν για μια και μοναδική ανάσταση δικαίων και αδίκων. Ο ειρμός των λόγων που ειπώθηκαν είναι ο εξής, εάν Κύριε ήσουν εδώ δεν θα πέθαινε ο αδερφός μου, θα αναστηθεί ο αδερφός σου, ναι το ξέρω ότι θα αναστηθεί την τελευταία ημέρα στην γενική ανάσταση, εγώ είμαι η ανάσταση και ο χορηγός της ζωής και θα τον αναστήσω και τώρα. Η απάντηση του Ιησού δείχνει αποδοχή της μιας αναστάσεως διότι στην ουσία της απαντάει, ναι στην μια και μοναδική ανάσταση θα αναστηθεί αλλά ως χορηγός της ζωής θα τον αναστήσω και τώρα, ειδάλλως η απάντηση είναι ασύμβατη με την στιγμή και σχεδόν παράλογη αφού είναι σαν να λέει: εγώ θα τους αναστήσω τότε ή σαν να λέει ναι θα αναστηθεί και η Μάρθα θα έλεγε χαίρω πολύ.
Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
Επόμενη διαβεβαίωση για μοναδική ανάσταση θα δοθεί καθώς ευθύς θα δούμε την συζήτηση που άνοιξαν οι Σαδδουκαίοι θέλοντας να φιμώσουν τον Χριστό.
Ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ προσῆλθον αὐτῷ Σαδδουκαῖοι, οἱ λέγοντες μὴ εἶναι ἀνάστασιν καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν Ματθ. 22,23 ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει τίνος τῶν ἑπτὰ ἔσται ἡ γυνή; πάντες γὰρ ἔσχον αὐτήν Ματθ. 22,28. ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾿ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι Ματθ. 22,30.
Παρατηρούμε και πάλι ότι μια ανάσταση πίστευαν όλοι ότι θα υπάρξει πλην Σαδδουκαίων.
Σε αυτόν τον διάλογο ο Χριστός και οι Σαδδουκαίοι κάνουν λόγο για ανάσταση στον ενικό αριθμό η οποία είναι γενική και αφορά όλους τους νεκρούς. Τα λόγια Σαδδουκαίων οι οποίοι δεν πίστευαν σε ἀνάστασιν ενικός αριθμός, προϋποθέτουν για να υπάρξει η ερώτηση παγίδα του στίχου 28, ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει τίνος τῶν ἑπτὰ ἔσται ἡ γυνή; πάντες γὰρ ἔσχον αὐτήν, ότι ο Ιησούς διδάσκει και αυτός μια και μοναδική ανάσταση όλων την ίδια στιγμή. Οι Σαδδουκαίοι το ήξεραν και προφανώς πήγαν να κάνουν τους καμπόσους στον Ιησού με ερωτήσεις παγίδες. Αν προσπαθούσαν να φιμώσουν τον Χριστό μη έχοντας πρώτα πληροφορηθεί καλά από σίγουρες πηγές τι διδάσκει θα γελοιοποιούνταν.
Η εικόνα που μας δίδει ο απόστολος είναι η εξής: Προσωποποιημένοι ο Άδης και ο Θάνατος μάχονται εναντίων του ανθρώπου και λόγω της Πτώσεως αρχικά νικούν ολοκληρωτικά. Θάνατος και Άδης στο ζενίθ της δόξας τους κρατούν ως τρόπαιο ολόκληρο τον άνθρωπο, δηλαδή κρατούν και τις ψυχές και τα σώματα όλων των ανθρώπων. Όμως με την θυσία του Χριστού χάνεται η μάχη που κρίνει τον πόλεμο. Επειδή όμως ο όλος άνθρωπος δεν είναι μόνο ψυχή αλλά σώμα και ψυχή, ο Άδης και ο Θάνατος έχουν μεν χάσει τον πόλεμο αλλά κρατούν ακόμη κάποια νίκη. Κρατεί ο παρουσιαζόμενος εντός της γης Άδης ως νικηφόρα τρόπαια τα σώματα των δικαίων αλλά και τα σώματα και τις ψυχές ασεβών. Ο Θάνατος κρατεί ως νίκη τον σωματικό θάνατο όλων των ανθρώπων, κεντρίζει τα σώματα και πεθαίνουν. Η νίκη και των δύο καταργείται "όταν το φθαρτό τούτο ενδυθεί αθανασία". Φεύγουν όλα τα σώματα από τα μνήματα και χάνεται η νίκη του Άδη. Δεν πεθαίνει ποτέ ξανά κανείς και χάνεται η νίκη από το κεντρί του Θανάτου. Η φράση του αποστόλου δηλώνει όχι ήττα σε μάχη, όπως θα γινόταν εάν ανασταίνονταν ορισμένοι από τους νεκρούς, αλλά την πλήρη εξαφάνιση ενός ήδη ηττημένου.
Διαβεβαίωση τρίτη. Η φράση κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος είναι από τον Ησαΐα 25,8 κατέπιεν ὁ θάνατος ἰσχύσας, καὶ πάλιν ἀφεῖλε Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ παντὸς προσώπου· τὸ ὄνειδος τοῦ λαοῦ ἀφεῖλεν ἀπὸ πάσης τῆς γῆς, τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε.
Στην μετάφραση των Ο' βλέπουμε ότι το κείμενο ομιλεί για παντελή αδυναμία του θανάτου, αυτός καθίσταται ανίσχυρος. Η μετάφραση είναι: αλλά ο Κύριος τώρα αφαίρεσε την δύναμη του θανάτου, τον κατάργησε και εξάλειψε τα δάκρυα από κάθε πρόσωπο.
Ο Παύλος αναφέρει από το Εβραϊκό όχι από την μετάφραση των Εβδομήκοντα.
........ בִּלַּ֤ע הַמָּ֙וֶת֙ לָנֶ֔צַח וּמָחָ֨ה אֲדֹנָ֧י יְהוִ֛ה
Όπως στις μέρες μας ο γέρων Άγιος Παΐσιος ή ο γέρων Άγιος Πορφύριος είχαν το προφητικό χάρισμα έτσι και ο απόστολος φαίνεται ότι προείδε ότι θα έλθουν αιρετικοί και θα λένε για πολλές αναστάσεις. Στο Εβραϊκό κείμενο ο στίχος λέει περίπου το εξής, θα σκουπίσει τα δάκρυα και θα εξαφανίσει μια για πάντα לָנֶ֔צַח τον θάνατο ο Αδωνάϊ Γιαχβέ.
Το εἰς νῖκος λοιπόν δηλώνει τελειωτική νίκη, αυτό το βλέπουμε και σε άλλα χωρία της Βίβλου όπως το, κάλαμον συντετριμμένον οὐ κατεάξει καὶ λίνον τυφόμενον οὐ σβέσει, ἕως ἂν ἐκβάλῃ εἰς νῖκος τὴν κρίσιν·, Ματθ. 12,20. Ο Βάμβας μεταφράζει το χωρίο ως εξής, κάλαμον συντετριμμένον δεν θέλει θλάσει και λινάριον καπνίζον δεν θέλει σβέσει, εωσού εκφέρη εις νίκην την κρίσιν·. Αυτό που λέει ο Απόστολος είναι: ανθρώπους τσακισμένους από τις πίκρες της ζωής και το βάρος της αμαρτίας και οι οποίοι κινδυνεύουν να χάσουν κάθε ελπίδα σωτηρίας όχι μόνο δεν θα τους απογοητεύσει αλλά θα τους ενθαρρύνει προς την σωτηρία ώστε να εξέλθουν νικητές. Η λέξη λοιπόν εἰς νῖκος είναι κάθετα αντίθετη στην θεωρία των αιρετικών.
Διαβεβαίωση τέταρτη. Η λέξη κατεπόθη σημαίνει κατάπιομα. Κατεπόθη ο θάνατος ή κατεπόθη ο Άδης σημαίνει άνοιξε η γη και τον κατάπιε ή τον κατάπιε η θάλασσα φράσεις που λέγονται και σήμερα, οι οποίες δηλώνουν ολοκληρωτική ξαφνική και ακαριαία εξαφάνιση όχι σταδιακή κατατρόπωση. Τελεία εξαφάνιση δηλώνει η λέξη αλλά από την αντίθετη πλευρά και στο χωρίο Β' Κορ. 5,4 καὶ γὰρ οἱ ὄντες ἐν τῷ σκήνει στενάζομεν, βαρούμενοι ἐφ᾿ ᾧ οὐ θέλομεν ἐκδύσασθαι, ἀλλ᾿ ἐπενδύσασθαι, ἵνα καταποθῇ τὸ θνητὸν ὑπὸ τῆς ζωῆς. Για να εξαφανιστεί εντελώς η θνητότητα του σώματος από την ζωή και να γίνει άφθαρτο. Παρόμοια φρασεολογία καταπιόματος συναντούμε για τους Αιγυπτίους τους οποίους "κατάπιε" η θάλασσα, πίστει διέβησαν τὴν Ἐρυθρὰν θάλασσαν ὡς διὰ ξηρᾶς, ἧς πεῖραν λαβόντες οἱ Αἰγύπτιοι κατεπόθησαν. Η ίδια καταβύθιση, κατάπιομα, αναμένει τον νοητό Φαραώ και τον στρατό του που διώκει την Εκκλησία, εν τέλει και αυτοί ρίχνονται στην πύρινη λίμνη. Όπως είναι φανερό η Παλαιά Διαθήκη προτυπώνει την Καινή, με τον Φαραώ της Αιγύπτου και την κατάποση του από τα νερά έχουμε μια προτύπωση του τι περιμένει τον νοητό Φαραώ, τον Διάβολο, τον Ψευδοπροφήτη, τον Άδη και τον Θάνατο. Κατέπιεν ὁ θάνατος ἰσχύσας / οἱ Αἰγύπτιοι κατεπόθησαν / κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος / καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης ἐβλήθησαν εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός·/ ζῶντες ἐβλήθησαν οἱ δύο εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρὸς τὴν καιομένην ἐν θείῳ.
Εδώ παρατηρούμε αφενός ότι η φράση της Β' προς Θεσσαλονικείς επιστολής η οποία κάνει λόγο για κατάπιομα ακολουθεί ένα Βιβλικό μοτίβο και αφετέρου ότι τα λόγια του Παύλου έχουν αφορμή εικόνα την οποία συναντούμε στον απόστολο Ιωάννη.
Στην Αποκάλυψη γίνεται λόγος για ρίξιμο του θανάτου στην λίμνη του πυρός, τον θάνατο καταπίνει η πύρινη λίμνη, καὶ ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης ἐβλήθησαν εἰς τὴν λίμνην τοῦ πυρός·.
Θα μπορούσε να ειπωθεί αλλιώς ότι "ο θάνατος κατεπόθη υπό της λίμνης του πυρός".
Είναι λοιπόν φανερό ότι το λεχθέν της Β' Θεσσ. αναφέρεται στο Αποκ. 20,14 και δηλώνει αυτό που θα επέλθει κατεπόθη από το ρίξιμο ἐβλήθησαν του θανάτου στην πύρινη λίμνη.
Αυτό που προλέγουν τα 2 χωρία χρονικά θα πραγματοποιηθεί την ίδια στιγμή, όχι μόνο γιατί ο θάνατος καταργείται μια φορά, αφού "ολίγον έγκυος" δεν υπάρχει, αλλά και γιατί η φράση του Παύλου είναι αποτέλεσμα των λεχθέντων στον Ιωάννη.
Ο θάνατος καταπίνεται, δηλαδή καταργείται οριστικά και ακαριαία, όταν αναστηθούν οι νεκροί και αφθαρτοποιηθούν οι ζωντανοί. Είναι προφανές ότι δεν έχει νικηθεί πλήρως ο θάνατος εάν καταργηθεί για συγκεκριμένους αλλά υπάρχει για άλλους. Η τελειωτική νίκη επί του θανάτου γίνεται όταν τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν άρα αποκλείονται τμηματικές αναστάσεις. Όπως είδαμε πριν, ὁ θάνατος καὶ ὁ ᾅδης προσωποποιημένοι ως οι μεγάλοι αντίπαλοι του ανθρώπου καταργούνται με την ένδυση της αθανασίας ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν και καταπίνονται κατεπόθη διότι ρίχνονται ἐβλήθησαν στην πύρινη λίμνη.
Ας δούμε τώρα από τους Εβδομήκοντα το απόσπασμα του προφήτη Ησαΐα το οποίο παρέθεσε ο απόστολος στο Εβραϊκό, καὶ ποιήσει Κύριος σαβαὼθ πᾶσι τοῖς ἔθνεσιν ἐπὶ τὸ ὄρος τοῦτο πίονται εὐφροσύνην, πίονται οἶνον, χρίσονται μύρον ἐν τῷ ὄρει τούτῳ παράδος ταῦτα πάντα τοῖς ἔθνεσιν· ἡ γὰρ βουλὴ αὕτη ἐπὶ πάντα τὰ ἔθνη κατέπιεν ὁ θάνατος ἰσχύσας, καὶ πάλιν ἀφεῖλε Κύριος ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἀπὸ παντὸς προσώπου· τὸ ὄνειδος τοῦ λαοῦ ἀφεῖλεν ἀπὸ πάσης τῆς γῆς, τὸ γὰρ στόμα Κυρίου ἐλάλησε. Ησαΐας 25,1-8.
Εδώ έχουμε τον Κύριο να καλεί τα έθνη στο όρος Σιών και να παραθέτει ένα δείπνο. Στο τραπέζι θα προσφερθεί κρασί, πίονται οἶνον, και οι προσκεκλημένοι θα χριστούν με μύρο, χρίσονται μύρον. Πρόκειται περί προφητείας για το δείπνο της Θείας Ευχαριστίας και των πιστών που θα καθίσουν σε αυτό και περί προφητείας για το μύρο του Χρίσματος ενώ το όρος Σιών είναι η Εκκλησία. Βλέπουμε τα δάκρυα να εξαλείφονται και τον θάνατο να καταργείται, αργότερα στον Ησαΐα βλέπουμε ξανά μια προφητεία η οποία λέει για θλίψη η οποία αφαιρείται κάνοντας λόγο για καινούργιο όνομα, πρόκειται για το όνομα Χριστιανός, γίνεται επίσης λόγος για δόξα στον αληθινό Θεό, για λησμονιά της προηγούμενης συμφοράς και θλίψης η οποία δεν θα επανέλθει ξανά στο μυαλό και στην καρδιά τους και τίποτε από τα θλιβερά της προγενέστερης τους ζωής δεν θα θυμούνται γιατί ο ουρανός θα γίνει νέος και η γη νέα.
τοῖς δὲ δουλεύουσί μοι κληθήσεται ὄνομα καινόν, ὃ εὐλογηθήσεται ἐπὶ τῆς γῆς· εὐλογήσουσι γὰρ τὸν Θεὸν τὸν ἀληθινόν, καὶ οἱ ὀμνύοντες ἐπὶ τῆς γῆς ὁμοῦνται τὸν Θεὸν τὸν ἀληθινόν· ἐπιλήσονται γὰρ τὴν θλῖψιν αὐτῶν τὴν πρώτην, καὶ οὐκ ἀναβήσεται αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν ἔσται γὰρ ὁ οὐρανὸς καινὸς καὶ ἡ γῆ καινή, καὶ οὐ μὴ μνησθῶσι τῶν προτέρων, οὐδ᾿ οὐ μὴ ἐπέλθῃ αὐτῶν ἐπὶ τὴν καρδίαν, ἀλλ᾿ εὐφροσύνην καὶ ἀγαλλίαμα εὑρήσουσιν ἐν αὐτῇ· Ησαΐας 65,15-18. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω καταλαβαίνουμε ότι οι επίμαχοι στίχοι των κεφαλαίων 25 και 65 του Ησαΐα και του Αποκάλυψη κεφάλαιο 20 ταυτίζονται. Προχωρώντας θα δούμε ότι μελετώντας τα λόγια του Ιησού προς την Μάρθα όταν αυτή συνομιλεί μαζί του κατά το περιστατικό του Λαζάρου, υπάρχει και εκεί σκεπτικό μιας και μοναδικής αναστάσεως. Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· ἀναστήσεται ὁ ἀδελφός σου λέγει αὐτῷ Μάρθα· οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
Οι νεκροί ανασταίνονται όλοι στο σύνολό τους μια ημέρα, την τελευταία ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας και φυσικά οι ζωντανοί όπως είδαμε αφθαρτοποιούνται στο σύνολό τους, έτσι ο θάνατος καταργείται την ημέρα αυτή.
Η Μάρθα αυτό γνωρίζει, οἶδα, αυτό της έχουν διδάξει. Ο Ιησούς δεν διορθώνει την Μάρθα, δεν σχολιάζει όπως στην Σαμαρείτιδα απαντώντας ότι θα γίνουν κάμποσες αναστάσεις, ούτε της λέει ότι ο Λάζαρος ως δίκαιος και φίλος αγαπητός θα αναστηθεί μετά την Μεγάλη Θλίψη και χίλια χρόνια νωρίτερα από άλλους, αλλά αποδέχεται ως ορθό το λεχθέν για μια και μοναδική ανάσταση δικαίων και αδίκων. Ο ειρμός των λόγων που ειπώθηκαν είναι ο εξής, εάν Κύριε ήσουν εδώ δεν θα πέθαινε ο αδερφός μου, θα αναστηθεί ο αδερφός σου, ναι το ξέρω ότι θα αναστηθεί την τελευταία ημέρα στην γενική ανάσταση, εγώ είμαι η ανάσταση και ο χορηγός της ζωής και θα τον αναστήσω και τώρα. Η απάντηση του Ιησού δείχνει αποδοχή της μιας αναστάσεως διότι στην ουσία της απαντάει, ναι στην μια και μοναδική ανάσταση θα αναστηθεί αλλά ως χορηγός της ζωής θα τον αναστήσω και τώρα, ειδάλλως η απάντηση είναι ασύμβατη με την στιγμή και σχεδόν παράλογη αφού είναι σαν να λέει: εγώ θα τους αναστήσω τότε ή σαν να λέει ναι θα αναστηθεί και η Μάρθα θα έλεγε χαίρω πολύ.
Οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
Επόμενη διαβεβαίωση για μοναδική ανάσταση θα δοθεί καθώς ευθύς θα δούμε την συζήτηση που άνοιξαν οι Σαδδουκαίοι θέλοντας να φιμώσουν τον Χριστό.
Ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ προσῆλθον αὐτῷ Σαδδουκαῖοι, οἱ λέγοντες μὴ εἶναι ἀνάστασιν καὶ ἐπηρώτησαν αὐτὸν Ματθ. 22,23 ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει τίνος τῶν ἑπτὰ ἔσται ἡ γυνή; πάντες γὰρ ἔσχον αὐτήν Ματθ. 22,28. ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται, ἀλλ᾿ ὡς ἄγγελοι Θεοῦ ἐν οὐρανῷ εἰσι Ματθ. 22,30.
Παρατηρούμε και πάλι ότι μια ανάσταση πίστευαν όλοι ότι θα υπάρξει πλην Σαδδουκαίων.
Σε αυτόν τον διάλογο ο Χριστός και οι Σαδδουκαίοι κάνουν λόγο για ανάσταση στον ενικό αριθμό η οποία είναι γενική και αφορά όλους τους νεκρούς. Τα λόγια Σαδδουκαίων οι οποίοι δεν πίστευαν σε ἀνάστασιν ενικός αριθμός, προϋποθέτουν για να υπάρξει η ερώτηση παγίδα του στίχου 28, ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει τίνος τῶν ἑπτὰ ἔσται ἡ γυνή; πάντες γὰρ ἔσχον αὐτήν, ότι ο Ιησούς διδάσκει και αυτός μια και μοναδική ανάσταση όλων την ίδια στιγμή. Οι Σαδδουκαίοι το ήξεραν και προφανώς πήγαν να κάνουν τους καμπόσους στον Ιησού με ερωτήσεις παγίδες. Αν προσπαθούσαν να φιμώσουν τον Χριστό μη έχοντας πρώτα πληροφορηθεί καλά από σίγουρες πηγές τι διδάσκει θα γελοιοποιούνταν.
Είναι εντελώς αφελές να επιτεθείς χωρίς να γνωρίζεις τον αντίπαλο.
Το γεγονός της διδαχής από τον Ιησού μιας καθολικής αναστάσεως θα δημιουργήσει το πρόβλημα ποιου από τους επτά θα είναι γυναίκα αφού θα έχουν αναστηθεί όλοι μαζί ειδάλλως με τις αιρετικές θεωρίες δεν υπάρχει θέμα. Η γυναίκα μπορεί να είναι σύζυγος έως και.... κανενός από αυτούς. Ποιος μπορεί να γνωρίζει αν ήταν πιστοί ένας δυο όλοι ή και κανείς από αυτούς; Η απάντηση του Χριστού είναι σε αρμονία με διδαχή γενικής αναστάσεως και είναι αδιάφορο αν οι επτά και η γυναίκα ήταν πιστοί ή ασεβείς.
Το γεγονός της διδαχής από τον Ιησού μιας καθολικής αναστάσεως θα δημιουργήσει το πρόβλημα ποιου από τους επτά θα είναι γυναίκα αφού θα έχουν αναστηθεί όλοι μαζί ειδάλλως με τις αιρετικές θεωρίες δεν υπάρχει θέμα. Η γυναίκα μπορεί να είναι σύζυγος έως και.... κανενός από αυτούς. Ποιος μπορεί να γνωρίζει αν ήταν πιστοί ένας δυο όλοι ή και κανείς από αυτούς; Η απάντηση του Χριστού είναι σε αρμονία με διδαχή γενικής αναστάσεως και είναι αδιάφορο αν οι επτά και η γυναίκα ήταν πιστοί ή ασεβείς.
"Στην ανάσταση μπορεί να είναι όλοι μαζί αλλά τότε δεν υπάρχουν παντρειές".
ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται.
ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει οὔτε γαμοῦσιν οὔτε ἐκγαμίζονται.
Η λέξη ἀνάστασιν του στίχου 23, η οποία είναι ταυτόχρονα σχόλιο του Ματθαίου αλλά και ενδεικτικό της πίστης των Σαδδουκαίων κάνει αναφορά όχι σε ατομική ανάσταση σε διάφορες χρονικές στιγμές της Ιστορίας αλλά σε καθολική ανάσταση όλων των νεκρών είτε είναι ασεβείς είτε ευσεβείς. Την ύπαρξη ανάστασης και συγκεκριμένα την ύπαρξη μιας και καθολικής ανάστασης έχει διδαχθεί από τους Νομοδιδάσκαλους η Μάρθα ἐν τῇ ἀναστάσει αλλά και όλοι οι υπόλοιποι ακροατές του Ιησού όπως θα παρατηρήσουμε λίγο αργότερα. Ο Χριστός βασίζει διδαχές επάνω σε κάτι το οποίο είναι εντελώς πασίγνωστο σε αυτούς που τον ακούν, την μια και μοναδική ανάσταση για όλους. Επί παραδείγματι στην Μάρθα βασίζει την διδαχή ότι είναι Θεός, στους Σαδδουκαίους βασίζει την διδαχή ότι έχουν πέσει σε αίρεση.
Τα λόγια του αποστόλου Ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ προσῆλθον αὐτῷ Σαδδουκαῖοι, οἱ λέγοντες μὴ εἶναι ἀνάστασιν είναι εισαγωγικό σχόλιο προς τον αναγνώστη ώστε μετά να περιγραφεί το συμβάν. Με αυτήν την εισαγωγή είναι φανερό ότι και ο απόστολος Ματθαίος παραδέχεται μια και μοναδική ανάσταση όπως και ο Χριστός ενώ οι Σαδδουκαίοι συντάσσονται με αντίθετη άποψη, δεν πιστεύουν καθόλου σε ανάσταση. Ξεκάθαρα ο Χριστός και απόστολος Ματθαίος παραδέχονται μία ανάσταση. Μετά την ανάσταση ακολουθεί αγγελικός βίος και όχι ξάπλες και μάσες στην Χιλιετή βασιλεία όπως διδάσκει η αίρεση των μαρτύρων του Ιεχωβά.
Οἱ λέγοντες μὴ εἶναι ἀνάστασιν στίχος 23,
ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει στίχος 28,
ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει στίχος 30, παντού ενικός.
Εκτός τον Ματθαίο μια ανάσταση πιστεύει και επικαλέστηκε και ο Παύλος.
γνοὺς δὲ ὁ Παῦλος ὅτι τὸ ἓν μέρος ἐστὶ Σαδδουκαίων, τὸ δὲ ἕτερον Φαρισαίων, ἔκραξεν ἐν τῷ συνεδρίῳ· ἄνδρες ἀδελφοί, ἐγὼ Φαρισαῖός εἰμι, υἱὸς Φαρισαίου· περὶ ἐλπίδος καὶ ἀναστάσεως νεκρῶν ἐγὼ κρίνομαι τοῦτο δὲ αὐτοῦ λαλήσαντος ἐγένετο στάσις τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων, καὶ ἐσχίσθη τὸ πλῆθος Σαδδουκαῖοι μὲν γὰρ λέγουσι μὴ εἶναι ἀνάστασιν μήτε ἄγγελον μήτε πνεῦμα, Φαρισαῖοι δὲ ὁμολογοῦσι τὰ ἀμφότερα ἐγένετο δὲ κραυγὴ μεγάλη, καὶ ἀναστάντες οἱ γραμματεῖς τοῦ μέρους τῶν Φαρισαίων διεμάχοντο Πραξ. 23,6-9 Ο Παύλος αντιλήφθηκε ότι το ένα μέρος του συνεδρίου ήταν Σαδδουκαίοι και το άλλο Φαρισαίοι, έτσι τότε είπε με δυνατή φωνή "άνδρες αδελφοί εγώ είμαι Φαρισαίος, γιος Φαρισαίου και αυτήν την στιγμή δικάζομαι επειδή πιστεύω και ελπίζω στην ανάσταση των νεκρών". Όταν το είπε αυτό ο Παύλος έγινε μεγάλη φιλονικία μεταξύ των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Όπως κατανοούμε από όσα είδαμε στο περιστατικό με τον Χριστό αλλά και την φράση, είμαι γιος Φαρισαίου και Φαρισαίος, όταν ο Παύλος λέει "πιστεύω σε ανάσταση νεκρών" αυτό δεν σημαίνει το γενικόλογο "εγώ πιστεύω ότι υπάρχει ανάσταση" όπως ίσως φαινομενικά εξάγεται επειδή έχουμε διαμάχη για ύπαρξη ή όχι αναστάσεως, μὴ εἶναι ἀνάστασιν, αλλά τα λόγια έχουν το εξής περιεχόμενο, "εγώ πιστεύω ότι υπάρχει μια και καθολική ανάσταση για όλους όπως ακριβώς την διδάσκουν οι Φαρισαίοι" και φυσικά ο Ιησούς όπως είδαμε. Μια καθολική ανάσταση διδάσκουν οι νομοδιδάσκαλοι, αυτό έχει διδαχθεί η Μάρθα και όλοι οι υπόλοιποι Ιουδαίοι ακροατές. Το μὴ εἶναι ἀνάστασιν μήτε ἄγγελον μήτε πνεῦμα, Φαρισαῖοι δὲ ὁμολογοῦσι τὰ ἀμφότερα είναι διευκρίνιση του Λουκά για τα πιστεύω Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.
Τα λόγια του αποστόλου Ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ προσῆλθον αὐτῷ Σαδδουκαῖοι, οἱ λέγοντες μὴ εἶναι ἀνάστασιν είναι εισαγωγικό σχόλιο προς τον αναγνώστη ώστε μετά να περιγραφεί το συμβάν. Με αυτήν την εισαγωγή είναι φανερό ότι και ο απόστολος Ματθαίος παραδέχεται μια και μοναδική ανάσταση όπως και ο Χριστός ενώ οι Σαδδουκαίοι συντάσσονται με αντίθετη άποψη, δεν πιστεύουν καθόλου σε ανάσταση. Ξεκάθαρα ο Χριστός και απόστολος Ματθαίος παραδέχονται μία ανάσταση. Μετά την ανάσταση ακολουθεί αγγελικός βίος και όχι ξάπλες και μάσες στην Χιλιετή βασιλεία όπως διδάσκει η αίρεση των μαρτύρων του Ιεχωβά.
Οἱ λέγοντες μὴ εἶναι ἀνάστασιν στίχος 23,
ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει στίχος 28,
ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει στίχος 30, παντού ενικός.
Εκτός τον Ματθαίο μια ανάσταση πιστεύει και επικαλέστηκε και ο Παύλος.
γνοὺς δὲ ὁ Παῦλος ὅτι τὸ ἓν μέρος ἐστὶ Σαδδουκαίων, τὸ δὲ ἕτερον Φαρισαίων, ἔκραξεν ἐν τῷ συνεδρίῳ· ἄνδρες ἀδελφοί, ἐγὼ Φαρισαῖός εἰμι, υἱὸς Φαρισαίου· περὶ ἐλπίδος καὶ ἀναστάσεως νεκρῶν ἐγὼ κρίνομαι τοῦτο δὲ αὐτοῦ λαλήσαντος ἐγένετο στάσις τῶν Φαρισαίων καὶ τῶν Σαδδουκαίων, καὶ ἐσχίσθη τὸ πλῆθος Σαδδουκαῖοι μὲν γὰρ λέγουσι μὴ εἶναι ἀνάστασιν μήτε ἄγγελον μήτε πνεῦμα, Φαρισαῖοι δὲ ὁμολογοῦσι τὰ ἀμφότερα ἐγένετο δὲ κραυγὴ μεγάλη, καὶ ἀναστάντες οἱ γραμματεῖς τοῦ μέρους τῶν Φαρισαίων διεμάχοντο Πραξ. 23,6-9 Ο Παύλος αντιλήφθηκε ότι το ένα μέρος του συνεδρίου ήταν Σαδδουκαίοι και το άλλο Φαρισαίοι, έτσι τότε είπε με δυνατή φωνή "άνδρες αδελφοί εγώ είμαι Φαρισαίος, γιος Φαρισαίου και αυτήν την στιγμή δικάζομαι επειδή πιστεύω και ελπίζω στην ανάσταση των νεκρών". Όταν το είπε αυτό ο Παύλος έγινε μεγάλη φιλονικία μεταξύ των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων. Όπως κατανοούμε από όσα είδαμε στο περιστατικό με τον Χριστό αλλά και την φράση, είμαι γιος Φαρισαίου και Φαρισαίος, όταν ο Παύλος λέει "πιστεύω σε ανάσταση νεκρών" αυτό δεν σημαίνει το γενικόλογο "εγώ πιστεύω ότι υπάρχει ανάσταση" όπως ίσως φαινομενικά εξάγεται επειδή έχουμε διαμάχη για ύπαρξη ή όχι αναστάσεως, μὴ εἶναι ἀνάστασιν, αλλά τα λόγια έχουν το εξής περιεχόμενο, "εγώ πιστεύω ότι υπάρχει μια και καθολική ανάσταση για όλους όπως ακριβώς την διδάσκουν οι Φαρισαίοι" και φυσικά ο Ιησούς όπως είδαμε. Μια καθολική ανάσταση διδάσκουν οι νομοδιδάσκαλοι, αυτό έχει διδαχθεί η Μάρθα και όλοι οι υπόλοιποι Ιουδαίοι ακροατές. Το μὴ εἶναι ἀνάστασιν μήτε ἄγγελον μήτε πνεῦμα, Φαρισαῖοι δὲ ὁμολογοῦσι τὰ ἀμφότερα είναι διευκρίνιση του Λουκά για τα πιστεύω Φαρισαίων και Σαδδουκαίων.
Προφανώς για να γίνει φιλονικία θα άρχισαν να λένε οι Σαδδουκαίοι προς τους Φαρισαίους παρόμοια επιχειρήματα με το "αφού πιστεύετε ότι όλοι θα αναστηθούν ταυτόχρονα για πείτε μας ποιανού θα είναι γυναίκα στην ανάσταση;" άρα γίνεται εμφανές ότι και ο Παύλος ομιλεί για μια ανάσταση και αποδέχεται μια ανάσταση.
Οι γραμματείς πήραν το μέρος των Φαρισαίων, ἀναστάντες οἱ γραμματεῖς τοῦ μέρους τῶν Φαρισαίων αυτό το έκαναν διότι ήταν και εκείνοι από την ίδια ομάδα.
Οι γραμματείς πήραν το μέρος των Φαρισαίων, ἀναστάντες οἱ γραμματεῖς τοῦ μέρους τῶν Φαρισαίων αυτό το έκαναν διότι ήταν και εκείνοι από την ίδια ομάδα.
Ας δούμε εδώ κάποια άλλα λόγια του Χριστού, τότε ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε τοῖς ὄχλοις καὶ τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ λέγων· ἐπὶ τῆς Μωσέως καθέδρας ἐκάθισαν οἱ γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι πάντα οὖν ὅσα ἐὰν εἴπωσιν ὑμῖν τηρεῖν, τηρεῖτε καὶ ποιεῖτε, κατὰ δὲ τὰ ἔργα αὐτῶν μὴ ποιεῖτε· λέγουσι γάρ, καὶ οὐ ποιοῦσι. Ματθ. 23,1-3
Δηλαδή, τότε ο Ιησούς είπε προς τα πλήθη και τους μαθητές "στην έδρα του Μωυσή κάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Όσα σας διδάσκουν να τα τηρείτε, τηρείτε και κάντε τα, μη κάνετε όμως ότι κάνουν γιατί μόνο λένε άλλα δεν κάνουν".
Είδαμε ότι στο μεγάλο Συνέδριο είναι και οι Σαδδουκαίοι αλλά ο Ιησούς δεν τους αναφέρει, λέει να ακούτε Φαρισαίους και γραμματείς, δηλαδή μας λέει ότι η μια ανάσταση που οι γραμματείς και Φαρισαίοι παραδέχονται υποστηρίζουν και διδάσκουν είναι ορθή και ξανά επιβεβαιώνει ότι μια ανάσταση διδάσκει ότι θα υπάρξει.
Ο Χριστός διδάσκει και οι μαθητές παραδέχονται μια ανάσταση.
Οι αιρετικοί πολλές, συγκρίνατε και κρίνατε.
Μετά τον Ματθαίο και τον Παύλο θα περάσουμε στον Ιωάννη Θεολόγο ώστε να δούμε τι μας λέει και ο ηγαπημένος μαθητής. Στο Ευαγγέλιο του βλέπουμε τον Χριστό να ομιλεί κάνοντας αναφορά σε μια ανάσταση νεκρών και μάλιστα με εντελώς ξεκάθαρο τρόπο.
Δηλαδή, τότε ο Ιησούς είπε προς τα πλήθη και τους μαθητές "στην έδρα του Μωυσή κάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Όσα σας διδάσκουν να τα τηρείτε, τηρείτε και κάντε τα, μη κάνετε όμως ότι κάνουν γιατί μόνο λένε άλλα δεν κάνουν".
Είδαμε ότι στο μεγάλο Συνέδριο είναι και οι Σαδδουκαίοι αλλά ο Ιησούς δεν τους αναφέρει, λέει να ακούτε Φαρισαίους και γραμματείς, δηλαδή μας λέει ότι η μια ανάσταση που οι γραμματείς και Φαρισαίοι παραδέχονται υποστηρίζουν και διδάσκουν είναι ορθή και ξανά επιβεβαιώνει ότι μια ανάσταση διδάσκει ότι θα υπάρξει.
Ο Χριστός διδάσκει και οι μαθητές παραδέχονται μια ανάσταση.
Οι αιρετικοί πολλές, συγκρίνατε και κρίνατε.
Μετά τον Ματθαίο και τον Παύλο θα περάσουμε στον Ιωάννη Θεολόγο ώστε να δούμε τι μας λέει και ο ηγαπημένος μαθητής. Στο Ευαγγέλιο του βλέπουμε τον Χριστό να ομιλεί κάνοντας αναφορά σε μια ανάσταση νεκρών και μάλιστα με εντελώς ξεκάθαρο τρόπο.
Μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως. Ιω. 5,28-29 Μη θαυμάζετε για αυτό που σας είπα διότι έρχεται ώρα κατά την οποία όλοι οι νεκροί οι οποίοι βρίσκονται στα μνήματα θα ακούσουν την φωνή του Θεού και θα αναστηθούν. Και όσοι κατά την επίγεια ζωή έπραξαν αγαθά θα αναστηθούν για να απολαύσουν την αιώνια ζωή και όσοι έπραξαν κακά θα αναστηθούν για να καταδικαστούν.
Όπως κάθε λογικός παρατηρεί, οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση για τμηματική ανάσταση λήγει στο πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, αλλά ας δούμε τον στίχο καλύτερα.
Έχουμε το ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ, με αυτό δηλώνει μια συγκεκριμένη ώρα και στιγμή.
Το ᾗ σημαίνει: οποία. Είναι το θηλυκό του ὅς δηλαδή εδώ με το ἐν ᾗ δεν λέει γενικόλογα, κάποια στιγμή θα αναστηθούν όλοι, αλλά παρουσιάζει μια συγκεκριμένη στιγμή στον χρόνο κατά την οποία ο Χριστός θα διατάξει και όλοι πάντες οι νεκροί θα αναστηθούν.
Όπως την ώρα κατά την οποία είπε στον πατέρα "ο γιος σου ζει", το παιδί που είχε πυρετό έγινε καλά, κατά τον ίδιο τρόπο θα έρθει μια και συγκεκριμένη ώρα που θα πει "αναστηθείτε" και θα αναστηθούν όλα τα σώματα, ἐπύθετο οὖν παρ' αὐτῶν τὴν ὥραν ἐν ᾗ κομψότερον ἔσχε. καὶ εἶπον αὐτῷ ὅτι χθὲς ὥραν ἑβδόμην ἀφῆκεν αὐτὸν ὁ πυρετός. ἔγνω οὖν ὁ πατὴρ ὅτι ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἐν ᾗ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ὁ υἱός σου ζῇ· καὶ ἐπίστευσεν αὐτὸς καὶ ἡ οἰκία αὐτοῦ ὅλη. Ζήτησε από τους υπηρέτες να πληροφορηθεί τι ώρα το παιδί του θεραπεύτηκε και εκείνοι του είπαν "χθες κατά την μία το μεσημέρι έφυγε εντελώς ο πυρετός". Κατάλαβε λοιπόν ο πατέρας ότι το παιδί του έγινε καλά κατά την ώρα ακριβώς που ο Ιησούς του είπε "ο γιος σου ζει".
ἔγνω οὖν ὁ πατὴρ ὅτι ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἐν ᾗ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ὁ υἱός σου ζῇ·
ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ
Εκτός από την φράση όλοι, πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, οι νεκροί δεν πορεύονται απλώς αλλά εκ-πορεύονται, δηλαδή με την λέξη δηλώνεται το γιατί της αναστάσεως, βγαίνουν από για να πάνε, είναι όπως εάν λέγαμε, εκ-πορεύεται της οικίας ώστε να πάει στον ναό. Ένα παράδειγμα: Διότι ἰδοὺ Κύριος ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ καὶ καταβήσεται καὶ ἐπιβήσεται ἐπὶ τὰ ὕψη τῆς γῆς Μιχ. 1,3 Ιδού, εξέρχεται από τον άγιο τόπο του ο Κύριος και κατεβαίνει στην γη και λοιπά.
Οπότε παρατηρούμε ότι εξέρχονται οι νεκροί ώστε να γίνει κάτι, εἰς ἀνάστασιν ζωῆς ανασταίνονται για ζωή εἰς ἀνάστασιν κρίσεως ανασταίνονται για καταδίκη. Ξεκάθαρα παρουσιάζεται να υπάρχει τέλος της ανθρώπινης ιστορίας με την ανάσταση και μια πορεία χωρίς καμία στάση η οποία είναι από τον τάφο στην αιώνια καταδίκη ή ζωή.
Μια ώρα ὥρα, μια φωνή φωνῆς, μια ανάσταση πάντες.
Αυτά βρίσκονται στο 5ο κεφάλαιο, στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, το 6ο, βλέπουμε ξανά τον Χριστό να ομιλεί για ανάσταση όσων πιστεύουν σε αυτόν την τελευταία ημέρα, τοῦτο δέ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,40.
Με το ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ ο Χριστός εννοεί την τελευταία ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας. Άρα εδώ ξανά βλέπουμε ότι αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό δεν ανασταίνονται πριν την Χιλιετή όπως λανθασμένα πιστεύουν οι αιρετικοί, ας θυμηθούμε και το ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ του Παύλου. Ας δούμε την ομοιότητα διδαχής, ο Χριστός λέει ότι όλοι οι πιστοί θα αναστηθούν την τελευταία ημέρα, καί ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, η Μάρθα έχει διδαχθεί ότι ο Λάζαρος θα αναστηθεί την τελευταία ημέρα οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Το ίδιο που γνωρίζουν εδώ και αιώνες οι Ισραηλίτες το ίδιο διδάσκει και ο Χριστός. Σε όλα τα λεχθέντα του Χριστού καθώς κηρύττει στον λαό βλέπουμε ότι οι πιστοί σε αυτόν θα αναστηθούν την τελευταία ημέρα σε μια καθολική ανάσταση.
τοῦτο δέ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκέ μοι μὴ ἀπολέσω ἐξ αὐτοῦ, ἀλλὰ ἀναστήσω αὐτὸ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,39
τοῦτο δέ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,40
οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,44
ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,54
ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· Ιω. 12,48
Η φράση ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ δηλώνει την τελευταία ημέρα, παράδειγμα το εν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω δηλαδή, την τελευταία ημέρα της γιορτής ο Ιησούς στάθηκε στον Ναό και είπε, όποιος διψάει ας έλθει σε εμένα για να ξεδιψάσει.
Η "τελευταία ημέρα", για την οποία επανειλημμένα ομιλεί ο Ιησούς στους ακροατές στα διάφορα κηρύγματα, δηλώνει την τελευταία ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας. Σε αυτήν θα γίνει μια και μοναδική ανάσταση όλων των νεκρών ακριβώς όπως την έχουν διδαχθεί και την γνωρίζουν οι Ισραηλίτες:
Όπως κάθε λογικός παρατηρεί, οποιαδήποτε περαιτέρω συζήτηση για τμηματική ανάσταση λήγει στο πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, αλλά ας δούμε τον στίχο καλύτερα.
Έχουμε το ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ, με αυτό δηλώνει μια συγκεκριμένη ώρα και στιγμή.
Το ᾗ σημαίνει: οποία. Είναι το θηλυκό του ὅς δηλαδή εδώ με το ἐν ᾗ δεν λέει γενικόλογα, κάποια στιγμή θα αναστηθούν όλοι, αλλά παρουσιάζει μια συγκεκριμένη στιγμή στον χρόνο κατά την οποία ο Χριστός θα διατάξει και όλοι πάντες οι νεκροί θα αναστηθούν.
Όπως την ώρα κατά την οποία είπε στον πατέρα "ο γιος σου ζει", το παιδί που είχε πυρετό έγινε καλά, κατά τον ίδιο τρόπο θα έρθει μια και συγκεκριμένη ώρα που θα πει "αναστηθείτε" και θα αναστηθούν όλα τα σώματα, ἐπύθετο οὖν παρ' αὐτῶν τὴν ὥραν ἐν ᾗ κομψότερον ἔσχε. καὶ εἶπον αὐτῷ ὅτι χθὲς ὥραν ἑβδόμην ἀφῆκεν αὐτὸν ὁ πυρετός. ἔγνω οὖν ὁ πατὴρ ὅτι ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἐν ᾗ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ὁ υἱός σου ζῇ· καὶ ἐπίστευσεν αὐτὸς καὶ ἡ οἰκία αὐτοῦ ὅλη. Ζήτησε από τους υπηρέτες να πληροφορηθεί τι ώρα το παιδί του θεραπεύτηκε και εκείνοι του είπαν "χθες κατά την μία το μεσημέρι έφυγε εντελώς ο πυρετός". Κατάλαβε λοιπόν ο πατέρας ότι το παιδί του έγινε καλά κατά την ώρα ακριβώς που ο Ιησούς του είπε "ο γιος σου ζει".
ἔγνω οὖν ὁ πατὴρ ὅτι ἐν ἐκείνῃ τῇ ὥρᾳ ἐν ᾗ εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς ὅτι ὁ υἱός σου ζῇ·
ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ
Εκτός από την φράση όλοι, πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, οι νεκροί δεν πορεύονται απλώς αλλά εκ-πορεύονται, δηλαδή με την λέξη δηλώνεται το γιατί της αναστάσεως, βγαίνουν από για να πάνε, είναι όπως εάν λέγαμε, εκ-πορεύεται της οικίας ώστε να πάει στον ναό. Ένα παράδειγμα: Διότι ἰδοὺ Κύριος ἐκπορεύεται ἐκ τοῦ τόπου αὐτοῦ καὶ καταβήσεται καὶ ἐπιβήσεται ἐπὶ τὰ ὕψη τῆς γῆς Μιχ. 1,3 Ιδού, εξέρχεται από τον άγιο τόπο του ο Κύριος και κατεβαίνει στην γη και λοιπά.
Οπότε παρατηρούμε ότι εξέρχονται οι νεκροί ώστε να γίνει κάτι, εἰς ἀνάστασιν ζωῆς ανασταίνονται για ζωή εἰς ἀνάστασιν κρίσεως ανασταίνονται για καταδίκη. Ξεκάθαρα παρουσιάζεται να υπάρχει τέλος της ανθρώπινης ιστορίας με την ανάσταση και μια πορεία χωρίς καμία στάση η οποία είναι από τον τάφο στην αιώνια καταδίκη ή ζωή.
Μια ώρα ὥρα, μια φωνή φωνῆς, μια ανάσταση πάντες.
Αυτά βρίσκονται στο 5ο κεφάλαιο, στο αμέσως επόμενο κεφάλαιο, το 6ο, βλέπουμε ξανά τον Χριστό να ομιλεί για ανάσταση όσων πιστεύουν σε αυτόν την τελευταία ημέρα, τοῦτο δέ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,40.
Με το ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ ο Χριστός εννοεί την τελευταία ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας. Άρα εδώ ξανά βλέπουμε ότι αυτοί που πιστεύουν στον Χριστό δεν ανασταίνονται πριν την Χιλιετή όπως λανθασμένα πιστεύουν οι αιρετικοί, ας θυμηθούμε και το ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ του Παύλου. Ας δούμε την ομοιότητα διδαχής, ο Χριστός λέει ότι όλοι οι πιστοί θα αναστηθούν την τελευταία ημέρα, καί ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, η Μάρθα έχει διδαχθεί ότι ο Λάζαρος θα αναστηθεί την τελευταία ημέρα οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Το ίδιο που γνωρίζουν εδώ και αιώνες οι Ισραηλίτες το ίδιο διδάσκει και ο Χριστός. Σε όλα τα λεχθέντα του Χριστού καθώς κηρύττει στον λαό βλέπουμε ότι οι πιστοί σε αυτόν θα αναστηθούν την τελευταία ημέρα σε μια καθολική ανάσταση.
τοῦτο δέ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με πατρός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκέ μοι μὴ ἀπολέσω ἐξ αὐτοῦ, ἀλλὰ ἀναστήσω αὐτὸ ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,39
τοῦτο δέ ἐστι τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με, ἵνα πᾶς ὁ θεωρῶν τὸν υἱὸν καὶ πιστεύων εἰς αὐτὸν ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,40
οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός με, ἐὰν μὴ ὁ πατὴρ ὁ πέμψας με ἑλκύσῃ αὐτόν, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,44
ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Ιω. 6,54
ὁ ἀθετῶν ἐμὲ καὶ μὴ λαμβάνων τὰ ῥήματά μου, ἔχει τὸν κρίνοντα αὐτόν· ὁ λόγος ὃν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· Ιω. 12,48
Η φράση ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ δηλώνει την τελευταία ημέρα, παράδειγμα το εν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω δηλαδή, την τελευταία ημέρα της γιορτής ο Ιησούς στάθηκε στον Ναό και είπε, όποιος διψάει ας έλθει σε εμένα για να ξεδιψάσει.
Η "τελευταία ημέρα", για την οποία επανειλημμένα ομιλεί ο Ιησούς στους ακροατές στα διάφορα κηρύγματα, δηλώνει την τελευταία ημέρα της ανθρώπινης ιστορίας. Σε αυτήν θα γίνει μια και μοναδική ανάσταση όλων των νεκρών ακριβώς όπως την έχουν διδαχθεί και την γνωρίζουν οι Ισραηλίτες:
Ματθαίος: Οἱ λέγοντες μὴ εἶναι ἀνάστασιν
Σαδδουκαίοι: ἐν τῇ οὖν ἀναστάσει
Χριστός: ἐν γὰρ τῇ ἀναστάσει
Μάρθα: οἶδα ὅτι ἀναστήσεται ἐν τῇ ἀναστάσει ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ.
Παύλος: περὶ ἐλπίδος καὶ ἀναστάσεως νεκρῶν ἐγὼ κρίνομαι
Ο Χριστός σε όλο το Ευαγγέλιο του Ιωάννη διδάσκει το πλήθος κάνοντας αναφορά σε κάτι το πασίγνωστο στους ακροατές, την καθολική ανάσταση σε μια και μοναδική ημέρα.Άρα η διδαχή της μιας και μοναδικής ανάστασης όλων συνεχίζεται και στην Καινή και μάλιστα υπό την εντελώς ξεκάθαρη οδηγία Χριστού. Αυτή η ημέρα θα περιέχει την ανάσταση όλων όσων πιστεύουν σε εκείνον αλλά θα περιέχει την ανάσταση και την κρίση αυτών που αθετούν. Παρουσιάζει ο Χριστός ξανά καθαρά ότι θα αναστηθούν όλοι ανεξαρτήτως την ίδια ημέρα και δεν θα υπάρξει διαφορά είτε το άτομο είναι πιστός είτε είναι ἀθετῶν, όπως ακριβώς δεν είχε καμία απολύτως σημασία η ψυχική κατάσταση των επτά ανδρών στην απάντηση προς τους Σαδδουκαίους. Εάν είχαν αναστηθεί οι πιστοί στον Χριστό νωρίτερα δεν θα μπορούσε να υπάρξει ανάσταση αυτών τη ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. Θα αναστήσει τον πιστό εις ανάστασιν ζωής και αυτόν που αθετεί εις ανάστασιν κρίσεως, άρα πολλαπλές αναστάσεις, η Χιλιετής, μάσες σε Παράδεισο, είναι εκτός Βίβλου.
Σε μια περίληψη όλων των ανωτέρω χωρίων περί εσχάτης ημέρας έχουμε ότι σε εκείνη: αυτός "που πιστεύει στον υιό" Ιω. 6,40, αυτός που "ελκύει ο πατήρ" Ιω. 6,44, αυτός που "τρώγει την σάρκα και πίνει το αίμα" Ιω. 6,54, και φυσικά ο ελεήμων, ο συγχωρητικός, ο πράος, ο ταπεινός τη καρδία και λοιπά, δηλαδή ο κάθε πιστός, θα αναστηθεί εις ανάστασιν ζωής και αυτός που "δεν λαμβάνει τα ρήματα του Χριστού" Ιω. 12,48, δηλαδή ο κάθε άνομος, θα αναστηθεί εις ανάστασιν κρίσεως. Δεν υπάρχει καμία διαφορά στην ημέρα αναστάσεως είτε ο άνθρωπος είναι πιστός είτε είναι άπιστος. Η φράση ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ· Ιω. 12,48 εννοείται δεν σημαίνει ότι ο ασεβής θα είναι αναστημένος πριν τον πιστό και απλά θα κριθεί την έσχατη ημέρα αλλά σημαίνει ότι την έσχατη ημέρα θα αναστηθεί εἰς ἀνάστασιν κρίσεως.
Όλα αυτά που έλεγε ο Χριστός στα διάφορα κηρύγματά του μπορούν να συνοψιστούν ακόμη περισσότερο από ότι στην προηγούμενη περίληψη και να ειπωθούν ως εξής: "όλοι μαζί θα αναστηθούν την τελευταία ημέρα και ανάλογα τι έπραξαν θα λάβουν", δηλαδή στο Ιωάννης 5,28-29 μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως.
Μια ημέρα ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, μια ώρα ὥρα, μια φωνή φωνῆς, μια ανάσταση πάντες.
Επειδή θα γίνει μια και μοναδική ανάσταση και έπειτα θα απολαύσουν οι δίκαιοι την αιώνια ζωή, βλέπουμε τον απόστολο να μας λέει ότι όσοι αγάπησαν τον Χριστό θα λάβουν τον στέφανο μια ημέρα και ταυτόχρονα, λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, ὁ δίκαιος κριτής, οὐ μόνον δὲ ἐμοὶ, ἀλλὰ καὶ πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ.
Η φράση ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ταυτίζεται με το ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, και μπορεί το συγκεκριμένο χωρίο να ειπωθεί ως εξής, εν εκείνη τη ημέρα τη εσχάτη, πάντες οι πιστοί αναστήσονται εις ανάστασιν ζωής και λαμβάνουν το στέφανο της δικαιοσύνης.
Η φράση ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ταυτίζεται με το ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, και μπορεί το συγκεκριμένο χωρίο να ειπωθεί ως εξής, εν εκείνη τη ημέρα τη εσχάτη, πάντες οι πιστοί αναστήσονται εις ανάστασιν ζωής και λαμβάνουν το στέφανο της δικαιοσύνης.
Οπότε είναι εμφανές από όλα τα παραπάνω ότι η φράση οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον την οποία βλέπουμε στο Α' Θεσσαλονικείς, δείχνει διαφορά όχι σε ημέρα αναστάσεως αλλά σε σειρά ανάστασης. Τοῦτο γὰρ ὑμῖν λέγομεν ἐν λόγῳ Κυρίου, ὅτι ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι εἰς τὴν παρουσίαν τοῦ Κυρίου οὐ μὴ φθάσωμεν τοὺς κοιμηθέντας· ὅτι αὐτὸς ὁ Κύριος ἐν κελεύσματι, ἐν φωνῇ ἀρχαγγέλου καὶ ἐν σάλπιγγι Θεοῦ καταβήσεται ἀπ᾿ οὐρανοῦ, καὶ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον, ἔπειτα ἡμεῖς οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι ἅμα σὺν αὐτοῖς ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καὶ οὕτω πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα. Α' Θεσ. 4,15-17.
Επειδή υπάρχει μόνο μια ανάσταση παρατηρούμε τα εξής: στον Ιωάννη ανασταίνονται οι πιστοί νεκροί οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ και ακολουθεί μια μόνιμη κατάσταση εἰς ἀνάστασιν ζωῆς και στον Παύλο ανασταίνονται οι πιστοί νεκροί οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ και ακολουθεί μια μόνιμη κατάσταση πάντοτε σὺν Κυρίῳ.
Δεν θα είναι για λίγο καιρό στον ουρανό και μετά θα έρθουν ξανά στην Γη οι πιστοί όπως λένε οι αιρετικοί. Δηλαδή η φράση ἀναστήσονται πρῶτον φανερώνει μια λεπτομέρεια της αναστάσεως, κάνει αναφορά στην σειρά ανάστασης, δηλώνει τιμητική διαφορά σειράς κατά την γενική ανάσταση πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις και όχι διαφορετική ημέρα αναστάσεως ειδάλλως ο μαθητής έρχεται σε αντίθεση με τον Διδάσκαλο. Κάποιος από τους δυο είτε κάνει λάθος, πράγμα αδύνατον, είτε ο Χριστός λέγοντας πάντες μιλάει εντός εισαγωγικών και με το πάντες εννοεί οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ πράγμα ξανά αδύνατον διότι είναι το μόνο σίγουρο ότι αν ο Χριστός δίδασκε πολλές αναστάσεις τότε σε όλα του τα κηρύγματα θα μιλούσε πάρα πολύ διαφορετικά. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να πει το εξής: "ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ αναστήσονται στις αναστάσεις, οι δε _____ (αθετούντες, πιστοί της παλαιάς, και ότι λέει η κάθε αίρεση) αναστήσονται άλλη ημέρα", πράγμα φυσικά που άμεσα θα έγειρε σωρεία ερωτήσεων από τους ακροατές οι οποίοι είχαν διδαχτεί εντελώς διαφορετικά. Η δε φράση θα τον αναστήσω την τελευταία ημέρα καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ θα ήταν πάντοτε συνοδός σε κάποια κατηγορία ανθρώπων και όχι σε οποιονδήποτε άτομο πιστό ή μη γενικώς όποτε και αν έζησε.
Επειδή υπάρχει μόνο μια ανάσταση παρατηρούμε τα εξής: στον Ιωάννη ανασταίνονται οι πιστοί νεκροί οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ και ακολουθεί μια μόνιμη κατάσταση εἰς ἀνάστασιν ζωῆς και στον Παύλο ανασταίνονται οι πιστοί νεκροί οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ και ακολουθεί μια μόνιμη κατάσταση πάντοτε σὺν Κυρίῳ.
Δεν θα είναι για λίγο καιρό στον ουρανό και μετά θα έρθουν ξανά στην Γη οι πιστοί όπως λένε οι αιρετικοί. Δηλαδή η φράση ἀναστήσονται πρῶτον φανερώνει μια λεπτομέρεια της αναστάσεως, κάνει αναφορά στην σειρά ανάστασης, δηλώνει τιμητική διαφορά σειράς κατά την γενική ανάσταση πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις και όχι διαφορετική ημέρα αναστάσεως ειδάλλως ο μαθητής έρχεται σε αντίθεση με τον Διδάσκαλο. Κάποιος από τους δυο είτε κάνει λάθος, πράγμα αδύνατον, είτε ο Χριστός λέγοντας πάντες μιλάει εντός εισαγωγικών και με το πάντες εννοεί οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ πράγμα ξανά αδύνατον διότι είναι το μόνο σίγουρο ότι αν ο Χριστός δίδασκε πολλές αναστάσεις τότε σε όλα του τα κηρύγματα θα μιλούσε πάρα πολύ διαφορετικά. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να πει το εξής: "ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ αναστήσονται στις αναστάσεις, οι δε _____ (αθετούντες, πιστοί της παλαιάς, και ότι λέει η κάθε αίρεση) αναστήσονται άλλη ημέρα", πράγμα φυσικά που άμεσα θα έγειρε σωρεία ερωτήσεων από τους ακροατές οι οποίοι είχαν διδαχτεί εντελώς διαφορετικά. Η δε φράση θα τον αναστήσω την τελευταία ημέρα καὶ ἀναστήσω αὐτὸν ἐγὼ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ θα ήταν πάντοτε συνοδός σε κάποια κατηγορία ανθρώπων και όχι σε οποιονδήποτε άτομο πιστό ή μη γενικώς όποτε και αν έζησε.
Όλα τα χωρία που είδαμε έως τώρα μπορούν να ειπωθούν ως εξής, ο Χριστός δίδει εντολή, όλοι στα μνημεία ανασταίνονται σαν κύμα, οι πιστοί ανασταίνονται πρώτοι με σειρά παλαιότητας, λαμβάνουν τον στέφανο της δικαιοσύνης, λαμβάνουν την αιώνια ζωή, είναι πάντα μαζί με τον Κύριο, οι απειθείς καταδικάζονται.
πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ / οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον / ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος / οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς / πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα / οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως.
Γιατί θα αναστηθούν πρώτοι όμως οι παλαιότεροι πιστοί;
Εκείνη η ημέρα είναι ημέρα τιμής για τους Αγίους, έδωσαν τον καλό αγώνα πριν από εμάς, μας δίδαξαν πως δίδουμε τον καλό αγώνα, βάδισαν την οδό που οδηγεί στην Οδό πριν από εμάς, μας δίδαξαν πως πρέπει να πορευθούμε σε αυτήν, ήταν οι πνευματικοί μας πατέρες και οδηγοί, μας είχαν στην αγκαλιά τους. Για αυτό τον λόγο θα αναστηθούν πρώτοι αυτοί και εμείς θα έπειτα. Βεβαίως η διαφορά είναι ελάχιστη, ανάσταση σαν κύμα.
Μοναδική ανάσταση απάντων, δικαίων και αδίκων, οι οποίοι απολαμβάνουν αυτό που επέλεξαν εν ζωή και δεν υπάρχουν τμηματικές αναστάσεις. Οι τα φαύλα πράξαντες οδηγούνται σε αιώνια καταδίκη, ενώ οι δίκαιοι λαμβάνουν "τον στέφανο της ζωής", "είναι πάντοτε με τον Κύριο", "ανασταίνονται για ζωή" και δεν ανασταίνονται οι πιστοί 1000 χρόνια νωρίτερα και οι άπιστοι στο τέλος όπως λέει η αίρεση.
Μια ημέρα ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, μια ώρα ὥρα, μια φωνή φωνῆς, μια ανάσταση πάντες.
Εφόσον ο Ιωάννης αναφέρει όλα αυτά που ξεκάθαρα μας δείχνουν ότι ο Ιησούς διδάσκει μια και μοναδική ανάσταση θα ήταν αδύνατον να μιλάει για πολλές αναστάσεις στην Αποκάλυψη. Ποια πρώτη ανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει όταν έχει ήδη αναφέρει ο Χριστός ότι θα ακούσουν την φωνή πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις και θα αναστηθούν ώστε να κριθούν; Είδαμε καθαρά ότι με αυτό δηλώνει ταυτόχρονη ανάσταση όλων και η ανάσταση γίνεται για κρίση. Ποια πρώτη ανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει στην Αποκάλυψη εφόσον ο Χριστός με τον τρόπο που κηρύττει σε όλη την πορεία του κάνει λόγο στους ακροατές του για κάτι το πασίγνωστο, την μια και μοναδική ανάσταση όλων; Ποια πρώτη ανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει εφόσον ο Χριστός όχι μόνο κάνει αναφορά σε κάτι το πασίγνωστο αλλά στερεώνει επάνω σε αυτό διδαχές; Να μεν θα είναι αναστημένοι όλοι μαζί αλλά τότε δεν υπάρχουν παντρειές, όποιος τρώει την σάρκα και πίνει το αίμα θα τον αναστήσω την τελευταία ημέρα και όλα όσα είδαμε.
Ποια πρώτη ανάσταση ποια αρπαγή πριν τον Αντίχριστο ή ποιος διωγμός Χριστιανών θα μπορούσε να υπάρξει εφόσον με την ανάσταση ή την αφθαρτοποίηση έστω και ενός ανθρώπου θα έχει καταργηθεί οριστικά η νίκη Άδη και το κεντρί Θανάτου;
ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν .... κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος·
Ή καταργείται εις νίκος ο θάνατος και έτσι όλοι ανασταίνονται και δεν πεθαίνει ξανά κανείς από τους ζώντες διότι έγιναν αθάνατοι ή υπάρχει ο θάνατος και συνεχίζουν να υπάρχουν νεκροί και να πεθαίνουν οι άνθρωποι στην Χιλιετή. Η ερμηνεία ότι θα υπάρξει πρώτη σωματική ανάσταση και θα ακολουθήσουν και άλλες είναι εντελώς απαράδεκτη διότι θα κάνει την Γραφή αλλοπρόσαλλη. Είναι χαρακτηριστικό της αίρεσης ότι στις θεωρίες της δεν υπάρχει αρμονία. Έτσι όλα τα παραπάνω για "έσχατη ημέρα", για "άπαντες στα μνημεία", για "νίκη του θανάτου όταν τούτο το φθαρτό θα ντυθεί αφθαρσία", για συνέχιση στην Καινή αυτού που ήδη γνωρίζουν οι Ισραηλίτες και όλα τα σχετικά θα μείνουν ξεκρέμαστα. Επειδή όμως είναι τόσο καθαρά θα πρέπει να μπαλωθούν με κωμικές θεωρίες οι οποίες θα λένε ότι ο θάνατος καταπίνεται εις νίκος αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι με φθαρτό σώμα, ότι οι πάντες ακούν την φωνή αλλά οι μισοί βγαίνουν από τους τάφους, ότι ο Χριστός κηρύττει και τα ίδια που έχουν διδαχθεί οι ακροατές αλλά και διαφορετικά. Ολίγον έγκυος λέει η θεωρία των αιρετικών αλλά αυτό δεν υπάρχει ενώ δημιουργεί και προηγούμενο διότι δικαιώνει τον κάθε ένα να λέει ότι αυθαίρετο του καπνίσει και "δεν πα' να λέει η Γραφή". Έτσι βλέπουμε να διασπώνται οι Προτεστάντες σε εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια και ο κάθε δυσαρεστημένος και ματαιόδοξος να ιδρύει την δική του "εκκλησία". Με το ίδιο σκεπτικό της αποσπασματικής εξηγήσεως και δυσαρμονίας που διδάσκουν οι Νεοπεντηκοστιανοί, μπορεί ένας μαθητής τους να εφεύρει πάλι-γέννεση στην Γραφή και να προτάξει έτερη γελοία θεωρία για τον στίχο λέγοντας "θα υπάρξει δεύτερος θάνατος και μετενσάρκωση για όσους δεν αναστηθούν στην πρώτη ανάσταση εφόσον λέει ότι όσοι αναστηθούν πρώτοι δεν θα γευτούν δεύτερο θάνατο, ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν" και με αυτό το σκεπτικό να ιδρύσει την ΕΑΕΠ, Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Παλι-γγενεσίας, και τι κωμικό οι διδάσκαλοι τώρα θα έχουν αντίρρηση στον μαθητή ενώ οι ίδιοι τον δίδαξαν. Θα φιμωθούν όμως αφού αυτός θα τους πει: Τι και εάν λέει καθαρά ο απόστολος ότι όλοι πεθαίνουν μια φορά διδάσκαλε ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν; Και ο Χριστός μίλησε για τελευταία ημέρα ή είπε ότι μια φορά θα ακουστεί η φωνή του και θα αναστηθούν όσοι είναι στα μνημεία και ο Παύλος είπε ότι όταν αφθαρτοποιηθεί το σώμα θα έχει νικηθεί ο θάνατος και η Μάρθα ο Ματθαίος ο Παύλος πιστεύουν σε μια ανάσταση και αυτό το πασίγνωστο που έχουν διδαχθεί όλοι λέει και ο Χριστός όμως το ίδιο που σου κάνει! Και αν θεωρείς ότι κάνω κακό την ευθύνη εσύ για εμένα φέρεις, μήπως παιδί της σκέψης σου δεν είμαι εγώ; Δηλαδή η αποσπασματική ερμηνεία είναι προσβολή προς τον Θεό, οδηγεί στην απώλεια διότι κάποιος μπορεί να "υποστηρίξει" ότι του κατέβει όπως την μετενσάρκωση ή την τμηματική ανάσταση και έπειτα να διατείνεται ότι αυτό το διδάσκει ο λόγος του Θεού. Θα διαπιστώσουμε και λίγο αργότερα με το χωρίο, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα, το επικίνδυνο της αποσπασματικής ερμηνείας της Βίβλου. Επιπλέον αυτών το σκεπτικό της αποσπασματικής ερμηνείας επιφέρει περισσότερη καταδίκη στους διδασκάλους της διότι θα αποδώσουν λόγο στον Χριστό για τον κάθε ένα μαθητή τους που φεύγει από την αίρεση που ήταν προηγουμένως ανοίγοντας την δική του πλανώντας ανθρώπους και εισάγοντάς τους σε νεα αίρεση.
Ας δούμε όμως τι αναφέρει ο Ιωάννης την Αποκάλυψη
Καὶ εἶδον θρόνους, καὶ ἐκάθησαν ἐπ᾿ αὐτούς, καὶ κρῖμα ἐδόθη αὐτοῖς, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πεπελεκισμένων διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ οἵτινες οὐ προσεκύνησαν τὸ θηρίον οὔτε τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔλαβον τὸ χάραγμα ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῶν καὶ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτῶν· καὶ ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη· καὶ οἱ λοιποὶ τῶν νεκρῶν οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη αὕτη ἡ ἀνάστασις ἡ πρώτη μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ· ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν, ἀλλ᾿ ἔσονται ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ βασιλεύσουσι μετ᾿ αὐτοῦ χίλια ἔτη. Αποκ. 20,4-6
Το χωρίο μιλάει για την ανάσταση που συντελείται όταν κάποιος ακολουθεί τον Χριστό και έτσι ο δεύτερος θάνατος, ο οποίος είναι το ρίξιμο στην λίμνη του πυρός, δεν έχει εξουσία. Στην Γραφή γίνεται επανειλημμένα λόγος για το ότι ο άνθρωπος εξαιτίας των αμαρτιών είναι νεκρός καὶ ὑμᾶς ὄντας νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις Εφεσ. 2,1 καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι καὶ τῇ ἀκροβυστίᾳ τῆς σαρκὸς ὑμῶν, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ, χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματα Κολ. 2,13 Δηλαδή, και εσείς οι οποίοι ήσαστε νεκροί εξ αιτίας των αμαρτημάτων και της σαρκικής ακροβυστίας σας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό.
Όσοι αποδέχονται τον Χριστό ως σωτήρα και τηρούν τον λόγο του από νεκροί ζωοποιούνται και έτσι φτάνουμε στο να μην πεθαίνουν ποτέ, λέει ο Χριστός στο 8ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα Ιωάννης 8,51. Δηλαδή, όποιος τηρεί τους λόγους μου δεν θα πεθάνει ποτέ. Οι νεκροί που ζουν και βασιλεύουν με τον Χριστό είναι οι Άγιοι οι οποίοι τιμώνται από το Χριστιανικό έθνος.
Τώρα θα δούμε τα λόγια του Χριστού από τον Λουκά κεφάλαιο 17 στίχος 26 και εξής: καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε ὁ Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾿ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας κατὰ τὰ αὐτὰ ἔσται ᾗ ἡμέρᾳ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὃς ἔσται ἐπὶ τοῦ δώματος καὶ τὰ σκεύη αὐτοῦ ἐν τῇ οἰκίᾳ, μὴ καταβάτω ἆραι αὐτά, καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ ὁμοίως μὴ ἐπιστρεψάτω εἰς τὰ ὀπίσω μνημονεύετε τῆς γυναικὸς Λώτ ὃς ἐὰν ζητήσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὃς ἐὰν ἀπολέσῃ αὐτήν, ζωογονήσει αὐτήν λέγω ὑμῖν, ταύτῃ τῇ νυκτὶ δύο ἔσονται ἐπὶ κλίνης μιᾶς, εἷς παραληφθήσεται καὶ ὁ ἕτερος ἀφεθήσεται· δύο ἔσονται ἀλήθουσαι ἐπὶ τὸ αὐτό, μία παραληφθήσεται καὶ ἡ ἑτέρα ἀφεθήσεται· δύο ἐν τῷ ἀγρῷ, εἷς παραληφθήσεται καὶ ὁ ἕτερος ἀφεθήσεται καὶ ἀποκριθέντες λέγουσιν αὐτῷ· ποῦ, Κύριε; ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ὅπου τὸ σῶμα, ἐκεῖ ἐπισυναχθήσονται καὶ οἱ ἀετοί.
Ο πληθυντικός στο ημέρες του Υιού του ανθρώπου ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου δεν υπονοεί ότι υπάρχουν πολλές παρουσίες και ότι ο Χριστός θα έρθει κάμποσες φορές ξαφνικά σε διαφορετικές ημέρες αλλά είναι ένα σχήμα λόγου το οποίο μας δείχνει την εποχή. Ο ειρμός του λόγου είναι ότι στις ημέρες του Νώε, ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, δηλαδή την εποχή του Νώε, έτρωγαν και έπιναν μέχρι την ώρα που ήρθε ο κατακλυσμός και απωλέσθηκαν, όπως στην εποχή του Λώτ έτρωγαν και έπιναν μέχρι που έβρεξε φωτιά και θειάφι και απωλέσθηκαν, κατά παρόμοιο τρόπο στην εποχή που θα έρθει ο Χριστός θα τρώνε θα πίνουν και ξαφνικά θα γίνει το αναπάντεχο γεγονός όπως έγινε στην εποχή του Νώε και του Λώτ. Στα δύο παραδείγματα που ανέφερε ο Χριστός έχουμε ένα γεγονός το οποίο γίνεται ξαφνικά και αναπάντεχα μια μοναδική ημέρα, δεν πέφτει σταδιακά φωτιά στα Σόδομα και καίει λίγους λίγους ούτε πέφτει η βροχή του Κατακλυσμού σε δόσεις. Στις "ημέρες του Νώε" δεν έγινε απολύτως τίποτα, οι άνθρωποι συνέχιζαν να είναι άσωτοι να τρωγοπίνουν και κορόιδευαν τον Νώε που έφτιαχνε ένα θεόρατο καράβι, όμως την ημέρα του Κατακλυσμού επί των ημερών του Νώε κάτι έγινε.
πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ / οἱ νεκροὶ ἐν Χριστῷ ἀναστήσονται πρῶτον / ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος / οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς / πάντοτε σὺν Κυρίῳ ἐσόμεθα / οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως.
Γιατί θα αναστηθούν πρώτοι όμως οι παλαιότεροι πιστοί;
Εκείνη η ημέρα είναι ημέρα τιμής για τους Αγίους, έδωσαν τον καλό αγώνα πριν από εμάς, μας δίδαξαν πως δίδουμε τον καλό αγώνα, βάδισαν την οδό που οδηγεί στην Οδό πριν από εμάς, μας δίδαξαν πως πρέπει να πορευθούμε σε αυτήν, ήταν οι πνευματικοί μας πατέρες και οδηγοί, μας είχαν στην αγκαλιά τους. Για αυτό τον λόγο θα αναστηθούν πρώτοι αυτοί και εμείς θα έπειτα. Βεβαίως η διαφορά είναι ελάχιστη, ανάσταση σαν κύμα.
Μοναδική ανάσταση απάντων, δικαίων και αδίκων, οι οποίοι απολαμβάνουν αυτό που επέλεξαν εν ζωή και δεν υπάρχουν τμηματικές αναστάσεις. Οι τα φαύλα πράξαντες οδηγούνται σε αιώνια καταδίκη, ενώ οι δίκαιοι λαμβάνουν "τον στέφανο της ζωής", "είναι πάντοτε με τον Κύριο", "ανασταίνονται για ζωή" και δεν ανασταίνονται οι πιστοί 1000 χρόνια νωρίτερα και οι άπιστοι στο τέλος όπως λέει η αίρεση.
Μια ημέρα ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ, μια ώρα ὥρα, μια φωνή φωνῆς, μια ανάσταση πάντες.
Εφόσον ο Ιωάννης αναφέρει όλα αυτά που ξεκάθαρα μας δείχνουν ότι ο Ιησούς διδάσκει μια και μοναδική ανάσταση θα ήταν αδύνατον να μιλάει για πολλές αναστάσεις στην Αποκάλυψη. Ποια πρώτη ανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει όταν έχει ήδη αναφέρει ο Χριστός ότι θα ακούσουν την φωνή πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις και θα αναστηθούν ώστε να κριθούν; Είδαμε καθαρά ότι με αυτό δηλώνει ταυτόχρονη ανάσταση όλων και η ανάσταση γίνεται για κρίση. Ποια πρώτη ανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει στην Αποκάλυψη εφόσον ο Χριστός με τον τρόπο που κηρύττει σε όλη την πορεία του κάνει λόγο στους ακροατές του για κάτι το πασίγνωστο, την μια και μοναδική ανάσταση όλων; Ποια πρώτη ανάσταση θα μπορούσε να υπάρξει εφόσον ο Χριστός όχι μόνο κάνει αναφορά σε κάτι το πασίγνωστο αλλά στερεώνει επάνω σε αυτό διδαχές; Να μεν θα είναι αναστημένοι όλοι μαζί αλλά τότε δεν υπάρχουν παντρειές, όποιος τρώει την σάρκα και πίνει το αίμα θα τον αναστήσω την τελευταία ημέρα και όλα όσα είδαμε.
Ποια πρώτη ανάσταση ποια αρπαγή πριν τον Αντίχριστο ή ποιος διωγμός Χριστιανών θα μπορούσε να υπάρξει εφόσον με την ανάσταση ή την αφθαρτοποίηση έστω και ενός ανθρώπου θα έχει καταργηθεί οριστικά η νίκη Άδη και το κεντρί Θανάτου;
ὅταν δὲ τὸ φθαρτὸν τοῦτο ἐνδύσηται ἀφθαρσίαν .... κατεπόθη ὁ θάνατος εἰς νῖκος·
Ή καταργείται εις νίκος ο θάνατος και έτσι όλοι ανασταίνονται και δεν πεθαίνει ξανά κανείς από τους ζώντες διότι έγιναν αθάνατοι ή υπάρχει ο θάνατος και συνεχίζουν να υπάρχουν νεκροί και να πεθαίνουν οι άνθρωποι στην Χιλιετή. Η ερμηνεία ότι θα υπάρξει πρώτη σωματική ανάσταση και θα ακολουθήσουν και άλλες είναι εντελώς απαράδεκτη διότι θα κάνει την Γραφή αλλοπρόσαλλη. Είναι χαρακτηριστικό της αίρεσης ότι στις θεωρίες της δεν υπάρχει αρμονία. Έτσι όλα τα παραπάνω για "έσχατη ημέρα", για "άπαντες στα μνημεία", για "νίκη του θανάτου όταν τούτο το φθαρτό θα ντυθεί αφθαρσία", για συνέχιση στην Καινή αυτού που ήδη γνωρίζουν οι Ισραηλίτες και όλα τα σχετικά θα μείνουν ξεκρέμαστα. Επειδή όμως είναι τόσο καθαρά θα πρέπει να μπαλωθούν με κωμικές θεωρίες οι οποίες θα λένε ότι ο θάνατος καταπίνεται εις νίκος αλλά συνεχίζουν να υπάρχουν άνθρωποι με φθαρτό σώμα, ότι οι πάντες ακούν την φωνή αλλά οι μισοί βγαίνουν από τους τάφους, ότι ο Χριστός κηρύττει και τα ίδια που έχουν διδαχθεί οι ακροατές αλλά και διαφορετικά. Ολίγον έγκυος λέει η θεωρία των αιρετικών αλλά αυτό δεν υπάρχει ενώ δημιουργεί και προηγούμενο διότι δικαιώνει τον κάθε ένα να λέει ότι αυθαίρετο του καπνίσει και "δεν πα' να λέει η Γραφή". Έτσι βλέπουμε να διασπώνται οι Προτεστάντες σε εκατοντάδες χιλιάδες κομμάτια και ο κάθε δυσαρεστημένος και ματαιόδοξος να ιδρύει την δική του "εκκλησία". Με το ίδιο σκεπτικό της αποσπασματικής εξηγήσεως και δυσαρμονίας που διδάσκουν οι Νεοπεντηκοστιανοί, μπορεί ένας μαθητής τους να εφεύρει πάλι-γέννεση στην Γραφή και να προτάξει έτερη γελοία θεωρία για τον στίχο λέγοντας "θα υπάρξει δεύτερος θάνατος και μετενσάρκωση για όσους δεν αναστηθούν στην πρώτη ανάσταση εφόσον λέει ότι όσοι αναστηθούν πρώτοι δεν θα γευτούν δεύτερο θάνατο, ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν" και με αυτό το σκεπτικό να ιδρύσει την ΕΑΕΠ, Ελευθέρα Αποστολική Εκκλησία της Παλι-γγενεσίας, και τι κωμικό οι διδάσκαλοι τώρα θα έχουν αντίρρηση στον μαθητή ενώ οι ίδιοι τον δίδαξαν. Θα φιμωθούν όμως αφού αυτός θα τους πει: Τι και εάν λέει καθαρά ο απόστολος ότι όλοι πεθαίνουν μια φορά διδάσκαλε ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν; Και ο Χριστός μίλησε για τελευταία ημέρα ή είπε ότι μια φορά θα ακουστεί η φωνή του και θα αναστηθούν όσοι είναι στα μνημεία και ο Παύλος είπε ότι όταν αφθαρτοποιηθεί το σώμα θα έχει νικηθεί ο θάνατος και η Μάρθα ο Ματθαίος ο Παύλος πιστεύουν σε μια ανάσταση και αυτό το πασίγνωστο που έχουν διδαχθεί όλοι λέει και ο Χριστός όμως το ίδιο που σου κάνει! Και αν θεωρείς ότι κάνω κακό την ευθύνη εσύ για εμένα φέρεις, μήπως παιδί της σκέψης σου δεν είμαι εγώ; Δηλαδή η αποσπασματική ερμηνεία είναι προσβολή προς τον Θεό, οδηγεί στην απώλεια διότι κάποιος μπορεί να "υποστηρίξει" ότι του κατέβει όπως την μετενσάρκωση ή την τμηματική ανάσταση και έπειτα να διατείνεται ότι αυτό το διδάσκει ο λόγος του Θεού. Θα διαπιστώσουμε και λίγο αργότερα με το χωρίο, καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα, το επικίνδυνο της αποσπασματικής ερμηνείας της Βίβλου. Επιπλέον αυτών το σκεπτικό της αποσπασματικής ερμηνείας επιφέρει περισσότερη καταδίκη στους διδασκάλους της διότι θα αποδώσουν λόγο στον Χριστό για τον κάθε ένα μαθητή τους που φεύγει από την αίρεση που ήταν προηγουμένως ανοίγοντας την δική του πλανώντας ανθρώπους και εισάγοντάς τους σε νεα αίρεση.
Ας δούμε όμως τι αναφέρει ο Ιωάννης την Αποκάλυψη
Καὶ εἶδον θρόνους, καὶ ἐκάθησαν ἐπ᾿ αὐτούς, καὶ κρῖμα ἐδόθη αὐτοῖς, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πεπελεκισμένων διὰ τὴν μαρτυρίαν Ἰησοῦ καὶ διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ, καὶ οἵτινες οὐ προσεκύνησαν τὸ θηρίον οὔτε τὴν εἰκόνα αὐτοῦ, καὶ οὐκ ἔλαβον τὸ χάραγμα ἐπὶ τὸ μέτωπον αὐτῶν καὶ ἐπὶ τὴν χεῖρα αὐτῶν· καὶ ἔζησαν καὶ ἐβασίλευσαν μετὰ τοῦ Χριστοῦ χίλια ἔτη· καὶ οἱ λοιποὶ τῶν νεκρῶν οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη αὕτη ἡ ἀνάστασις ἡ πρώτη μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ· ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν, ἀλλ᾿ ἔσονται ἱερεῖς τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ βασιλεύσουσι μετ᾿ αὐτοῦ χίλια ἔτη. Αποκ. 20,4-6
Το χωρίο μιλάει για την ανάσταση που συντελείται όταν κάποιος ακολουθεί τον Χριστό και έτσι ο δεύτερος θάνατος, ο οποίος είναι το ρίξιμο στην λίμνη του πυρός, δεν έχει εξουσία. Στην Γραφή γίνεται επανειλημμένα λόγος για το ότι ο άνθρωπος εξαιτίας των αμαρτιών είναι νεκρός καὶ ὑμᾶς ὄντας νεκροὺς τοῖς παραπτώμασι καὶ ταῖς ἁμαρτίαις Εφεσ. 2,1 καὶ ὑμᾶς, νεκροὺς ὄντας ἐν τοῖς παραπτώμασι καὶ τῇ ἀκροβυστίᾳ τῆς σαρκὸς ὑμῶν, συνεζωοποίησεν ὑμᾶς σὺν αὐτῷ, χαρισάμενος ἡμῖν πάντα τὰ παραπτώματα Κολ. 2,13 Δηλαδή, και εσείς οι οποίοι ήσαστε νεκροί εξ αιτίας των αμαρτημάτων και της σαρκικής ακροβυστίας σας ζωοποίησε μαζί με τον Χριστό.
Όσοι αποδέχονται τον Χριστό ως σωτήρα και τηρούν τον λόγο του από νεκροί ζωοποιούνται και έτσι φτάνουμε στο να μην πεθαίνουν ποτέ, λέει ο Χριστός στο 8ο κεφάλαιο του κατά Ιωάννη Ευαγγελίου, ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐάν τις τὸν λόγον τὸν ἐμὸν τηρήσῃ, θάνατον οὐ μὴ θεωρήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα Ιωάννης 8,51. Δηλαδή, όποιος τηρεί τους λόγους μου δεν θα πεθάνει ποτέ. Οι νεκροί που ζουν και βασιλεύουν με τον Χριστό είναι οι Άγιοι οι οποίοι τιμώνται από το Χριστιανικό έθνος.
Τώρα θα δούμε τα λόγια του Χριστού από τον Λουκά κεφάλαιο 17 στίχος 26 και εξής: καὶ καθὼς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε οὕτως ἔσται καὶ ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου· ἤσθιον, ἔπινον, ἐγάμουν, ἐξεγαμίζοντο, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε ὁ Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας. ὁμοίως καὶ ὡς ἐγένετο ἐν ταῖς ἡμέραις Λώτ· ἤσθιον, ἔπινον, ἠγόραζον, ἐπώλουν, ἐφύτευον, ᾠκοδόμουν· ᾗ δὲ ἡμέρᾳ ἐξῆλθε Λὼτ ἀπὸ Σοδόμων, ἔβρεξε πῦρ καὶ θεῖον ἀπ᾿ οὐρανοῦ καὶ ἀπώλεσεν ἅπαντας κατὰ τὰ αὐτὰ ἔσται ᾗ ἡμέρᾳ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ὃς ἔσται ἐπὶ τοῦ δώματος καὶ τὰ σκεύη αὐτοῦ ἐν τῇ οἰκίᾳ, μὴ καταβάτω ἆραι αὐτά, καὶ ὁ ἐν τῷ ἀγρῷ ὁμοίως μὴ ἐπιστρεψάτω εἰς τὰ ὀπίσω μνημονεύετε τῆς γυναικὸς Λώτ ὃς ἐὰν ζητήσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὃς ἐὰν ἀπολέσῃ αὐτήν, ζωογονήσει αὐτήν λέγω ὑμῖν, ταύτῃ τῇ νυκτὶ δύο ἔσονται ἐπὶ κλίνης μιᾶς, εἷς παραληφθήσεται καὶ ὁ ἕτερος ἀφεθήσεται· δύο ἔσονται ἀλήθουσαι ἐπὶ τὸ αὐτό, μία παραληφθήσεται καὶ ἡ ἑτέρα ἀφεθήσεται· δύο ἐν τῷ ἀγρῷ, εἷς παραληφθήσεται καὶ ὁ ἕτερος ἀφεθήσεται καὶ ἀποκριθέντες λέγουσιν αὐτῷ· ποῦ, Κύριε; ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ὅπου τὸ σῶμα, ἐκεῖ ἐπισυναχθήσονται καὶ οἱ ἀετοί.
Ο πληθυντικός στο ημέρες του Υιού του ανθρώπου ἐν ταῖς ἡμέραις τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου δεν υπονοεί ότι υπάρχουν πολλές παρουσίες και ότι ο Χριστός θα έρθει κάμποσες φορές ξαφνικά σε διαφορετικές ημέρες αλλά είναι ένα σχήμα λόγου το οποίο μας δείχνει την εποχή. Ο ειρμός του λόγου είναι ότι στις ημέρες του Νώε, ἐν ταῖς ἡμέραις Νῶε, δηλαδή την εποχή του Νώε, έτρωγαν και έπιναν μέχρι την ώρα που ήρθε ο κατακλυσμός και απωλέσθηκαν, όπως στην εποχή του Λώτ έτρωγαν και έπιναν μέχρι που έβρεξε φωτιά και θειάφι και απωλέσθηκαν, κατά παρόμοιο τρόπο στην εποχή που θα έρθει ο Χριστός θα τρώνε θα πίνουν και ξαφνικά θα γίνει το αναπάντεχο γεγονός όπως έγινε στην εποχή του Νώε και του Λώτ. Στα δύο παραδείγματα που ανέφερε ο Χριστός έχουμε ένα γεγονός το οποίο γίνεται ξαφνικά και αναπάντεχα μια μοναδική ημέρα, δεν πέφτει σταδιακά φωτιά στα Σόδομα και καίει λίγους λίγους ούτε πέφτει η βροχή του Κατακλυσμού σε δόσεις. Στις "ημέρες του Νώε" δεν έγινε απολύτως τίποτα, οι άνθρωποι συνέχιζαν να είναι άσωτοι να τρωγοπίνουν και κορόιδευαν τον Νώε που έφτιαχνε ένα θεόρατο καράβι, όμως την ημέρα του Κατακλυσμού επί των ημερών του Νώε κάτι έγινε.
Με αυτό το γεγονός το οποίο γίνεται μια φορά και ξαφνικά παρομοιάζει τον ερχομό του ο Χριστός. Εξάλλου φαίνεται καθαρά ότι θα υπάρξει μια και τελευταία παρουσία Χριστού αφού αμέσως μετά έχουμε να δηλώνεται στον ενικό η ημέρα, ᾗ ἡμέρᾳ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀποκαλύπτεται ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ.
Στον Ματθαίο βλέπουμε το αληθές των παραπάνω λόγων.
ὥσπερ δὲ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου τότε δύο ἔσονται ἐν τῷ ἀγρῷ, ὁ εἷς παραλαμβάνεται καὶ ὁ εἷς ἀφίεται· δύο ἀλήθουσαι ἐν τῷ μυλῶνι, μία παραλαμβάνεται καὶ μία ἀφίεται γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται. Ματθ. 24,37-42 Δηλαδή, όπως ήταν οι ημέρες του Νώε έτσι θα είναι και η παρουσία του υιού του ανθρώπου και λοιπά, ενικός. Μια και μοναδική παρουσία Χριστού η οποία είναι για να αναστηθούν οι νεκροί, για να αφθαρτοποιηθούν οι ζωντανοί, για να καταργηθεί ο Άδης, για να καταργηθεί ο θάνατος, για να φανερωθούν στον κόσμο και να δοξαστούν οι πιστοί και να κατακριθούν οι ασεβείς. Άρα το αρπάζεται ο ένας και αφήνεται ο άλλος μόνο αρπαγή πριν τον Αντίχριστο δεν μπορεί να δηλώνει και έτσι η θεωρία των αιρετικών για αρπαγή στο μεσουράνημα πάει εκεί που της αξίζει, στο καλάθι των αχρήστων. Η εντολή και κατ' επέκταση το πιστεύω των Χριστιανών είναι το γρηγορεῖτε και όχι το ψευδοπροφητολογείτε, είναι το ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν Εβρ. 10,36 όχι αρπαγής έχετε χρείαν είναι το ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐσμὲν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς Εβρ. 10,39 όχι η δειλία.
Κλείνοντας ας δούμε και το διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει, οὐδὲ ἁμαρτωλοὶ ἐν βουλῇ δικαίων· ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται. Ψαλ. 1,5-6 Η αιρετική θεωρία λέει ότι αυτός ο στίχος δηλώνει ότι δεν θα αναστηθούν οι ασεβείς μαζί με τους δίκαιους. Είναι βέβαια ανάξια σχολιασμού η θέση αυτή αφού διαστρεβλώνει με εντελώς κωμικό τρόπο τον λόγο του Θεού. Αν ο αμαρτωλός δεν θα παρουσιαστεί στην σύναξη των δικαίων τότε η θεωρία θα καταλήξει να είναι ενάντια στον εαυτό της και να λέει ότι οι αμαρτωλοί δεν θα αναστηθούν ποτέ.
Στον Ματθαίο βλέπουμε το αληθές των παραπάνω λόγων.
ὥσπερ δὲ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου ὥσπερ γὰρ ἦσαν ἐν ταῖς ἡμέραις ταῖς πρὸ τοῦ κατακλυσμοῦ τρώγοντες καὶ πίνοντες, γαμοῦντες καὶ ἐκγαμίζοντες, ἄχρι ἧς ἡμέρας εἰσῆλθε Νῶε εἰς τὴν κιβωτόν, καὶ οὐκ ἔγνωσαν ἕως ἦλθεν ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἦρεν ἅπαντας, οὕτως ἔσται καὶ ἡ παρουσία τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου τότε δύο ἔσονται ἐν τῷ ἀγρῷ, ὁ εἷς παραλαμβάνεται καὶ ὁ εἷς ἀφίεται· δύο ἀλήθουσαι ἐν τῷ μυλῶνι, μία παραλαμβάνεται καὶ μία ἀφίεται γρηγορεῖτε οὖν, ὅτι οὐκ οἴδατε ποίᾳ ὥρᾳ ὁ Κύριος ὑμῶν ἔρχεται. Ματθ. 24,37-42 Δηλαδή, όπως ήταν οι ημέρες του Νώε έτσι θα είναι και η παρουσία του υιού του ανθρώπου και λοιπά, ενικός. Μια και μοναδική παρουσία Χριστού η οποία είναι για να αναστηθούν οι νεκροί, για να αφθαρτοποιηθούν οι ζωντανοί, για να καταργηθεί ο Άδης, για να καταργηθεί ο θάνατος, για να φανερωθούν στον κόσμο και να δοξαστούν οι πιστοί και να κατακριθούν οι ασεβείς. Άρα το αρπάζεται ο ένας και αφήνεται ο άλλος μόνο αρπαγή πριν τον Αντίχριστο δεν μπορεί να δηλώνει και έτσι η θεωρία των αιρετικών για αρπαγή στο μεσουράνημα πάει εκεί που της αξίζει, στο καλάθι των αχρήστων. Η εντολή και κατ' επέκταση το πιστεύω των Χριστιανών είναι το γρηγορεῖτε και όχι το ψευδοπροφητολογείτε, είναι το ὑπομονῆς γὰρ ἔχετε χρείαν Εβρ. 10,36 όχι αρπαγής έχετε χρείαν είναι το ἡμεῖς δὲ οὐκ ἐσμὲν ὑποστολῆς εἰς ἀπώλειαν, ἀλλὰ πίστεως εἰς περιποίησιν ψυχῆς Εβρ. 10,39 όχι η δειλία.
Κλείνοντας ας δούμε και το διὰ τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει, οὐδὲ ἁμαρτωλοὶ ἐν βουλῇ δικαίων· ὅτι γινώσκει Κύριος ὁδὸν δικαίων, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται. Ψαλ. 1,5-6 Η αιρετική θεωρία λέει ότι αυτός ο στίχος δηλώνει ότι δεν θα αναστηθούν οι ασεβείς μαζί με τους δίκαιους. Είναι βέβαια ανάξια σχολιασμού η θέση αυτή αφού διαστρεβλώνει με εντελώς κωμικό τρόπο τον λόγο του Θεού. Αν ο αμαρτωλός δεν θα παρουσιαστεί στην σύναξη των δικαίων τότε η θεωρία θα καταλήξει να είναι ενάντια στον εαυτό της και να λέει ότι οι αμαρτωλοί δεν θα αναστηθούν ποτέ.
Η ανάσταση κατά την οποία λέει η αιρετική θεωρία ότι θα αναστηθούν οι ασεβείς θα είναι στην γενική κρίση αλλά τότε θα είναι συναγμένοι και οι δίκαιοι οπότε οι ασεβείς δεν θα αναστηθούν καθόλου. Με το ίδιο απαράδεκτο σκεπτικό των αιρετικών, αποσπασματική εξήγηση, εάν οι ασεβείς δεν αναστηθούν για να κριθούν τότε ούτε οι δίκαιοι θα αναστηθούν για να κριθούν αφού ο δίκαιος εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται οπότε θα καταλήξουμε στην ανόητη θέση ότι δεν θα γίνει καθόλου κρίση ή καθόλου σωματική ανάσταση, αναλόγως τι λέει η κάθε αίρεση, ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.
Ποια είναι όμως η εξήγηση; Όταν ο Ψαλμός λέει ἀναστήσονται ἀσεβεῖς δεν εννοεί θα αναστηθούν από τον τάφο αλλά εννοεί ότι θα σταθούν μπροστά, θα εμφανιστούν.
Ποια είναι όμως η εξήγηση; Όταν ο Ψαλμός λέει ἀναστήσονται ἀσεβεῖς δεν εννοεί θα αναστηθούν από τον τάφο αλλά εννοεί ότι θα σταθούν μπροστά, θα εμφανιστούν.
Με
απλά λόγια παρουσιάζει την εικόνα ότι δεν θα έχουν μούτρα να δουν τον Χριστό οι
ασεβείς, δεν θα έχουν το σθένος να σταθούν όρθιοι ενώπιον του Κυρίου
κατά την μέλλουσα κρίση ούτε θα τολμούν να
παρουσιαστούν στην σύναξη των δικαίων.
Παρόμοια ανάσταση βλέπουμε στον Παύλο όταν προειδοποιεί διότι προείδε κίνδυνο με το προορατικό χάρισμα του, ἐγὼ
γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς
ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου· καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες
λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν διὸ
γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην
μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον. Πράξεις 20,29-31 Δηλαδή: και από εσάς τους ίδιους θα υπάρξουν άτομα τα οποία θα παραστρατήσουν και θα διδάσκουν διεστραμμένες και ψευδείς διδασκαλίες, κακή ώρα σαν την τμηματική ανάσταση, ώστε να αποσπούν τους μαθητές από τον ορθό δρόμο της σωτηρίας και να τους παρασύρουν με το μέρος τους ως δικούς τους οπαδούς.
Εδώ δεν εννοεί ότι θα αναστηθούν από τον τάφο, ἀναστήσονται, αυτοί οι ίδιοι άνδρες που βλέπει μπροστά του, καὶ ἐξ ὑμῶν. Αυτό θα το έλεγε το παιδί των αιρετικών στους πατέρες του οι οποίοι τον έμαθαν να εξηγεί τμηματικά ώστε με την τμηματική ερμηνεία να υποστηρίξει την θεωρία της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Μετενσάρκωσης που θα είχε ιδρύσει. Ξανά βλέπουμε την επικινδυνότητα της αποσπασματικής ερμηνείας και το ότι αυτή οδηγεί στην απώλεια. Όπως και ο Ψαλμός όμοια και ο Παύλος με το ἀναστήσονται δηλώνει το στέκομαι, το παρουσιάζομαι. Οι πιστοί θα σταθούν μπροστά στον Θεό και οι αμαρτωλοί δεν θα μπορούν να σταθούν, θα είναι ντροπιασμένοι. Στον 67ο Ψαλμό ο οποίος ψάλλεται το Πάσχα, ο Θεός δεν ανασταίνεται από κάποιον τάφο αλλά η λέξη αναστήτω έχει την έννοια ας εγερθεί. Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν, ἀγαλλιάσθωσαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τερφθήτωσαν ἐν εὐφροσύνῃ. Ψαλ. 67,2-4. Ας εγερθεί ο Θεός και αμέσως οι εχθροί του θα διασκορπιστούν. Θα φύγουν πανικόβλητοι από εμπρός του όλοι εκείνοι, οι οποίοι τον μισούν. Όπως εξαφανίζεται και διαλύεται ο καπνός, έτσι θα εξαφανισθούν και αυτοί. Όπως διαλύεται το κερί εμπρός στην φωτιά, κατά παρόμοιο τρόπο θα εξαφανιστούν οι αμαρτωλοί μπροστά στην παρουσία του οι δίκαιοι όμως θα ευφρανθούν. Θα πλημμυρίσουν από αγαλλίαση ενώπιον του Θεού, θα απολαύσουν θεοσδότες τέρψεις με κάθε ευφροσύνη. Η ερμηνεία του χωρίου οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει είναι η εξής, οι ασεβείς θα είναι ντροπιασμένοι και δεν θα μπορουν να σταθούν μπροστά στον Θεό διότι όμοια με τον πλούσιο αυτός τους προσέφερε μεν την μετάνοια στην πόρτα τους μπροστά αλλά εκείνοι απέρριπταν. Ο Θεός την ὁδῷ ἁμαρτωλῶν Ψαλμ. 1,1 που οδηγεί στην απώλεια, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται Ψαλμ. 1,5 ενεργεί ώστε να αφανιστεί καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ Ψαλμ. 145,9. Από τα τρια αυτά χωρία βλέπουμε ο Θεός θέλει να σώσει από την πορεία στην αμαρτωλή οδό και αφανίζει ἀφανιεῖ την οδό ὁδὸν και όχι τον αμαρτωλό. Αυτό γίνεται ώστε να μην έλθει ο αμαρτωλός στο τέλος της οδού, ἀπολεῖται, δηλαδή στην απώλεια, στην μη μακαριότητα. Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν. Ψαλ. 1,1. Όμως δεν αποδέχονται όλοι παρά το ότι ο Θεός καταλλήλως και στρογικά όπως τον πλούσιο μας προσφέρει στο πιάτο την σωτηρία όπως θα έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Αγαπητοί, δυστυχώς οι διάφοροι αιρετικοί διδάσκαλοι παρουσιάζουν στους αδελφούς μας που αναζητούν τον Χριστό τα πράγματα διαστρεβλωμένα. Όμως υπάρχει ευθύνη και στους ίδιους τους αδελφούς μας διότι ο Χριστός φροντίζει αλλά και ενεργεί σε όλη την κλίμακα. Δίδει το πολύπλοκο και το απλό, έτσι παρέχει στο άτομο αναλόγως πλήρες φάσμα αποδείξεως περί του ποία η ορθή γνώμη και κανείς ασεβής και αιρετικός δεν θα μπορεί να έχει δικαιολογία και να τον αντικρίσει στα μάτια. Δίδει την διδαχή αλλά δίδει και το διορατικό και προορατικό χάρισμα των γερόντων που γνωρίσαμε στις ημέρες μας τα οποία είναι αποδεδειγμένα με τόσους αυτόπτες, έχει ενεργήσει και δεν μπορεί να του έχει κανείς παράπονο, δια τούτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει.
Κάποια χωρία και η θέση τους
Εδώ δεν εννοεί ότι θα αναστηθούν από τον τάφο, ἀναστήσονται, αυτοί οι ίδιοι άνδρες που βλέπει μπροστά του, καὶ ἐξ ὑμῶν. Αυτό θα το έλεγε το παιδί των αιρετικών στους πατέρες του οι οποίοι τον έμαθαν να εξηγεί τμηματικά ώστε με την τμηματική ερμηνεία να υποστηρίξει την θεωρία της Ελευθέρας Αποστολικής Εκκλησίας της Μετενσάρκωσης που θα είχε ιδρύσει. Ξανά βλέπουμε την επικινδυνότητα της αποσπασματικής ερμηνείας και το ότι αυτή οδηγεί στην απώλεια. Όπως και ο Ψαλμός όμοια και ο Παύλος με το ἀναστήσονται δηλώνει το στέκομαι, το παρουσιάζομαι. Οι πιστοί θα σταθούν μπροστά στον Θεό και οι αμαρτωλοί δεν θα μπορούν να σταθούν, θα είναι ντροπιασμένοι. Στον 67ο Ψαλμό ο οποίος ψάλλεται το Πάσχα, ο Θεός δεν ανασταίνεται από κάποιον τάφο αλλά η λέξη αναστήτω έχει την έννοια ας εγερθεί. Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν ὡς ἐκλείπει καπνός, ἐκλιπέτωσαν· ὡς τήκεται κηρὸς ἀπὸ προσώπου πυρός, οὕτως ἀπολοῦνται οἱ ἁμαρτωλοὶ ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ οἱ δίκαιοι εὐφρανθήτωσαν, ἀγαλλιάσθωσαν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, τερφθήτωσαν ἐν εὐφροσύνῃ. Ψαλ. 67,2-4. Ας εγερθεί ο Θεός και αμέσως οι εχθροί του θα διασκορπιστούν. Θα φύγουν πανικόβλητοι από εμπρός του όλοι εκείνοι, οι οποίοι τον μισούν. Όπως εξαφανίζεται και διαλύεται ο καπνός, έτσι θα εξαφανισθούν και αυτοί. Όπως διαλύεται το κερί εμπρός στην φωτιά, κατά παρόμοιο τρόπο θα εξαφανιστούν οι αμαρτωλοί μπροστά στην παρουσία του οι δίκαιοι όμως θα ευφρανθούν. Θα πλημμυρίσουν από αγαλλίαση ενώπιον του Θεού, θα απολαύσουν θεοσδότες τέρψεις με κάθε ευφροσύνη. Η ερμηνεία του χωρίου οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει είναι η εξής, οι ασεβείς θα είναι ντροπιασμένοι και δεν θα μπορουν να σταθούν μπροστά στον Θεό διότι όμοια με τον πλούσιο αυτός τους προσέφερε μεν την μετάνοια στην πόρτα τους μπροστά αλλά εκείνοι απέρριπταν. Ο Θεός την ὁδῷ ἁμαρτωλῶν Ψαλμ. 1,1 που οδηγεί στην απώλεια, καὶ ὁδὸς ἀσεβῶν ἀπολεῖται Ψαλμ. 1,5 ενεργεί ώστε να αφανιστεί καὶ ὁδὸν ἁμαρτωλῶν ἀφανιεῖ Ψαλμ. 145,9. Από τα τρια αυτά χωρία βλέπουμε ο Θεός θέλει να σώσει από την πορεία στην αμαρτωλή οδό και αφανίζει ἀφανιεῖ την οδό ὁδὸν και όχι τον αμαρτωλό. Αυτό γίνεται ώστε να μην έλθει ο αμαρτωλός στο τέλος της οδού, ἀπολεῖται, δηλαδή στην απώλεια, στην μη μακαριότητα. Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν. Ψαλ. 1,1. Όμως δεν αποδέχονται όλοι παρά το ότι ο Θεός καταλλήλως και στρογικά όπως τον πλούσιο μας προσφέρει στο πιάτο την σωτηρία όπως θα έλεγε και ο γέροντας Παΐσιος. Αγαπητοί, δυστυχώς οι διάφοροι αιρετικοί διδάσκαλοι παρουσιάζουν στους αδελφούς μας που αναζητούν τον Χριστό τα πράγματα διαστρεβλωμένα. Όμως υπάρχει ευθύνη και στους ίδιους τους αδελφούς μας διότι ο Χριστός φροντίζει αλλά και ενεργεί σε όλη την κλίμακα. Δίδει το πολύπλοκο και το απλό, έτσι παρέχει στο άτομο αναλόγως πλήρες φάσμα αποδείξεως περί του ποία η ορθή γνώμη και κανείς ασεβής και αιρετικός δεν θα μπορεί να έχει δικαιολογία και να τον αντικρίσει στα μάτια. Δίδει την διδαχή αλλά δίδει και το διορατικό και προορατικό χάρισμα των γερόντων που γνωρίσαμε στις ημέρες μας τα οποία είναι αποδεδειγμένα με τόσους αυτόπτες, έχει ενεργήσει και δεν μπορεί να του έχει κανείς παράπονο, δια τούτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει.
Κάποια χωρία και η θέση τους
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου