Μας βλέπουν οι νεκροί;

Μας βλέπουν οι νεκροί;

Μας βλέπουν οι ψυχές;

Αγαπητοί ένα ερώτημα που μας απασχολεί περί των αγαπημένων μας προσώπων αλλά και γενικώς για εκείνους βρίσκονται στην άλλη ζωή είναι το εάν όσοι είναι στον ουρανό μας βλέπουν, εάν έχουν γνώση των επίγειων πραγμάτων. Για την λύση του ερωτήματος αυτού θα μας βοηθήσει η Αγία Γραφή ώστε να διαπιστώσουμε με πλήρη βεβαιότητα ότι όσοι βρίσκονται στην άλλη ζωή και αισθάνονται και γνωρίζουν τα πράγματα επί Γης.

[η παραβολή πλουσίου και Λαζάρου]

Είναι πασίγνωστη η παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου. Σε αυτήν βλέπουμε τον πλούσιο τον Αβραάμ και τον Λάζαρο και συνομιλούν μεταξύ τους. ἐγένετο δέ ἀποθανεῖν τόν πτωχόν καί ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον Ἀβραάμ· ἀπέθανε δέ καί ὁ πλούσιος καί ἐτάφη καί ἐν τῷ ᾅδῃ ἐπάρας τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τόν Ἀβραὰμ ἀπό μακρόθεν καί Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. καί αὐτός φωνήσας εἶπε· πάτερ Ἀβραάμ, ἐλέησόν με καί πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψῃ τό ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος καί καταψύξῃ τήν γλῶσσάν μου, ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογί ταύτῃ. εἶπε δὲ Ἀβραάμ· τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σύ τά ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καί Λάζαρος ὁμοίως τά κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σύ δέ ὀδυνᾶσαι· Λουκ. 16,23-25. ἔχω γάρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μή καί αὐτοί ἔλθωσιν εἰς τόν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου. λέγει αὐτῷ Ἀβραάμ· ἔχουσι Μωϋσέα καί τούς προφήτας· ἀκουσάτωσαν αὐτῶν. ὁ δέ εἶπεν· οὐχί, πάτερ Ἀβραάμ, ἀλλ᾿ ἐάν τις ἀπό νεκρῶν πορευθῇ πρός αὐτούς, μετανοήσουσιν. Λουκ. 16,28-30.

Ο χρόνος των γεγονότων που παρουσιάζει ο Χριστός είναι πριν την ανάσταση και την παγκόσμια κρίση. Όλα αυτά που λέει λαμβάνουν χώρα τον παρόντα αιώνα. Παρατηρούμε ότι υπάρχει η σημερινή κατάσταση, κάποιοι άνθρωποι είναι στον ουρανό, άλλοι άνθρωποι είναι στην Γη για τους οποίους ενδιαφέρεται ο πλούσιος. Ο πλούσιος συνεχίζει να γνωρίζει ότι έχει αδελφούς, αναγνωρίζει τον φτωχό Λάζαρο και τον αποκαλεί με το όνομά του, ο Αβραάμ συνομιλεί με τον πλούσιο λέγοντάς του να θυμηθεί κάποια πράγματα και τι στάση ζωής είχε επί Γης. Αυτά τα λόγια του Χριστού μας δείχνουν ότι οι ψυχές μετά θάνατον δεν είναι εν υπνώσει αλλά σε εγρήγορση ενώ όπως παρατηρούμε έχουν πλήρη επίγνωση των επί γης πεπραγμένων τους. Διάφοροι αιρετικοί προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις δοξασίες τους λέγοντας ότι η παραβολή δεν παρουσιάζει ανθρώπους πέραν του τάφου να συνομιλούν ή να έχουν αυτοσυνείδηση αλλά όλα είναι μια αλληγορία. Όμως ασχέτως αν είναι διδακτικές ιστορίες, όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τις παραβολές είναι αληθινά αλλά και εντός διδαχής. Όπως και αν τα εκλάβουμε, είτε πραγματικά, είτε αλληγορικά, είτε παραβολικά, όλα τα επιμέρους στοιχεία που σχηματίζουν το σύνολο της διήγησης είναι αληθινά και εντός διδαχής. Αν δεν υπήρχαν άγγελοι δεν θα γινόταν λόγος για αυτούς. Αν δεν ήταν ψυχοπομποί ή αν οι νεκροί εξαφανίζονταν δεν θα παρουσιάζονταν να μεταφέρουν τον Αβραάμ. Αν δεν υπήρχε οδύνη πέραν του τάφου για τους μακράν του Θεού, έστω και άγνωστης μορφής στους επί Γης, δεν θα αναφερόταν οδυνάσαι. Αν οι νεκροί έχαναν την γνώση της προηγούμενης ζωής, τότε ένας πέραν του τάφου δεν θα παρουσιαζόταν να λέει θυμήσου ή να αναγνωρίζει έναν άλλον νεκρό. Αν οι νεκροί ήταν σε ύπνο τότε δεν θα παρουσιάζονταν να συνομιλούν μεταξύ τους.

[τα λόγια Χριστού περί χαράς εν τω ουρανώ]

Φεύγοντας από την παραβολή του Λαζάρου ας δούμε άλλη περίσταση όπου ο Χριστός αναφέρει ότι χαρά γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί, λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω χαρά ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι ἢ ἐπί ἐνενήκοντα ἐννέα δικαίοις, οἵτινες οὐ χρείαν ἔχουσι μετανοίας. Λουκ. 15,7 Σας διαβεβαιώνω, λέει ο Χριστός, ότι μεγάλη χαρά γίνεται στον ουρανό για ένα αμαρτωλό που μετανοεί περισσότερο από όσο είναι η χαρά για τους ενενήντα εννέα δίκαιους οι οποίοι δεν έχουν ανάγκη από μετάνοια. Είναι επόμενο ότι για να γίνει χαρά στον ουρανό την ώρα που μετανοεί αυτό σημαίνει ότι οι κεκοιμημένοι όχι μόνο αισθάνονται αλλά έχουν πληροφόρηση από το Άγιο Πνεύμα για τα επί Γης γεγονότα. Δεν λέει ο προφήτης Ησαΐας ο προφήτης Ηλίας ο διορατικός Παΐσιος και ο διορατικός Πορφύριος χαίρονται αλλά λέει χαρά στον ουρανό. Όλοι οι άγιοι, δηλαδή όλοι όσοι είναι στον Παράδεισο, δέχονται πληροφορίες εξ Αγίου Πνεύματος, όλοι είναι διορατικοί και προορατικοί, όχι μερικοί όπως εδώ. Ούτε λέει όταν πάνε στον Παράδεισο χαίρονται αλλά όταν μετανοεί. Τους πληροφορεί το Άγιο Πνεύμα για αυτό γνωρίζουν ότι πραγματικά μετανόησε, διότι μπορεί έναν να βλέπουμε σήμερα και να φαίνεται ότι έχει μετανοήσει αλλά σε ένα χρόνο να είναι ξανά στην αμαρτία ίσως και χειρότερος από πριν. Επειδή όμως πληροφορούνται από το Άγιο Πνεύμα γνωρίζουν πέραν πάσης αμφιβολίας και χαίρονται ειδάλλως από εξωτερική παρατήρηση δεν θα ήταν σίγουρο, θα χαίρονται όταν πήγαινε στον Παράδεισο. Η γνήσια μετάνοια είναι αδύνατον να πιστοποιηθεί με εξωτερική παρατήρηση αλλά μόνο με παρατήρηση μέσα στην καρδία. Δεν έχουν ανάγκη την εξωτερική παρατήρηση για την πιστοποίηση της μετάνοιας όσοι είναι στον ουρανό όπως δεν είχαν ανάγκη την σύσταση εκ Χριστού οι απόστολοι ώστε να αναγνωρίσουν άτομα που δεν είχαν δει ποτέ στην ζωή τους, τον Μωυσή και τον προφήτη Ηλία, οι άγιοι πληροφορούνται από το Άγιο Πνεύμα. Όσοι είναι στον ουρανό βλέπουν αισθάνονται πληροφορούνται. Άρα λοιπόν όταν εξομολογούμαστε και αγωνιζόμαστε χαροποιούμε τους δικούς μας που είναι στον ουρανό. Όχι μόνο τους δίνουμε χαρά αλλά αν θέλαμε να είμαστε μαζί με αυτούς για περισσότερο καιρό εδώ στην Γη, όπου μετρητός ο χρόνος και πολύς να είναι, δεν θέλουμε πολύ περισσότερο να είμαστε μαζί τους αμέτρητο χρόνο, δηλαδή αιώνια; Βεβαίως. Σε συμφωνία με τα εδώ λόγια του Χριστού, αν ο πλούσιος ήταν στον Παράδεισο και έτσι είχε κοινωνία Αγίου Πνεύματος, εφόσον πληροφορούνταν ότι τα αδέλφια του άκουσαν και μετανόησαν τότε θα είχε χαρά μεγάλη.

[η Αποκάλυψη δίδει απόδειξη ότι οι εν τω ουρανώ γνωρίζουν]

Στο Αποκάλυψη 6,9-10 διαβάζουμε καί ὅτε ἤνοιξε τήν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τάς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον· καί ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καί ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς; καί ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολή λευκή, καί ἐῤῥέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καί οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καί οἱ ἀδελφοί αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καί αὐτοί. Οι ομιλούντες γνωρίζουν τι γίνεται επί γης, δηλαδή για τον μεγάλο διωγμό του Αντιχρίστου, οπότε έχουν αγωνία για τους αδελφούς τους, εξ αυτού ζητούν από τον Κύριο να επέμβει και να σταματήσει την δίωξη της Εκκλησίας. Βλέπουμε ότι η Βίβλος όχι απλά δεν μας λέει ότι είναι σε ύπνο αλλά αντιθέτως κάνει λόγο για φωνή μεγάλη, ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ. Βεβαίως αυτό δεν νοείται ότι φωνάζουν στον Χριστό για εκδίκηση διότι αυτό δεν συνάδει με το Χριστιανικό σκεπτικό ενώ επιπλέον είναι αυθάδεια προς τον Θεό. Δεν τους ενδιαφέρει η εκδίκηση και μάλιστα φωνάζουν για αυτήν.

Όσο ήταν στην Γη δεν είχαν προσωπείο και τώρα εκδηλώθηκαν ότι δεν συγχωρούν και είναι εκδικητικοί. Η γνώση της συνεχιζόμενης άγριας δίωξης των εν τη Γη αδελφών τους από τους οπαδούς του Αντιχρίστου και τον ίδιο είναι η αιτία της "φωνής μεγάλης". Αν δεν γνωρίζουν κάτι από την Γη τότε είναι η μεγάλη θέληση τους, η μεγάλη δίψα τους για εκδίκηση. Μάλιστα φαίνεται ότι αυθαδιάζουν στον Θεό διπλά. Πρώτον διότι ο Χριστός έχει το σχέδιό του και δεύτερον διότι επάνω στον σταυρό είπε άφες αυτοίς και όχι χτύπησε αυτοίς. Φυσικά οι άγιοι για να είναι μαζί με το Αρνίον που σφάχτηκε χωρίς να μιλάει θα πράττουν και θα λένε τα ίδια. Δηλαδή θα λένε άφες αυτοίς και όχι χτύπησε αυτοίς. Τότε γιατί είναι θεάρεστη η αίτησή τους; Μα πολύ απλά γιατί κινείται από αγάπη και η αγάπη δεν βλέπει τα πράγματα ψυχρά ή εκ του αποτελέσματος. Δεν λένε εντάξει βασανίζονται αλλά είναι σχέδιο Θεού. Η Παναγία και ο Ιωάννης Θεολόγος δεν είπαν, ο Χριστός για να σταυρωθεί ήρθε, τι να πάω στην Σταύρωση και γιατί να κλαίω; Ο Χριστός δεν είπε, γιατί να προσπαθώ με τους Φαρισαίους; Αυτοί δεν μετανοούν με τίποτα.

Ο απόστολος Παύλος δεν είπε, τόσα και μεγάλα θαύματα έκανε ο Χριστός, τι άλλο θέλανε δηλαδή οι συντοπίτες μου; Αλλά λέει ας κολαζόμουν εγώ να σωθούν αυτοί, ηὐχόμην γὰρ αὐτός ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπό τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν μου, τῶν συγγενῶν μου κατὰ σάρκα. Ρωμ. 9,3. Θα ευχόμουν να χωριστώ από τον Χριστό γινόμενος ανάθεμα, εάν ήταν δυνατόν με αυτήν την καταδίκη μου να σωθούν οι κατά σάρκα αδελφοί μου, δηλαδή οι ομοεθνείς μου Ιουδαίοι. Κατανοούμε πρώτον το πνεύμα των λόγων, δεύτερον το γιατί είναι θεάρεστοι παρά το ότι φαινομενικά μοιάζουν παρατήρηση και τρίτον βλέπουμε ξανά ότι οι άγιοι είναι εν εγρηγόρσει και γνωρίζουν τα επί Γης.

[και στην Παλαιά διαπιστώνουμε ότι οι νεκροί δεν είναι εν υπνώσει]

Φεύγοντας από την Καινή Διαθήκη ας πάμε στην Παλαιά ώστε να βεβαιωθούμε ότι σε όλη την Βίβλο παρουσιάζεται το γεγονός ότι οι κεκοιμημένοι δεν είναι σε ύπνο αλλά βλέπουν και αισθάνονται. Ας δούμε το περιστατικό με τον πατριάρχη Ιακώβ και τον γιό του Ιωσήφ. Ο Ιωσήφ πουλήθηκε ως δούλος από τα αδέλφια του και για να καλυφθεί αυτή η άσχημη ενέργεια πήραν ένα κομμάτι από τα ρούχα του Ιωσήφ και επάνω έριξαν αίμα από ένα ζώο. Αυτό το έκαναν ώστε να φανεί ότι είχε φάει τον Ιωσήφ κάποιο άγριο θηρίο. Ο Ιακώβ βλέποντας το κομμάτι από το ρούχο του Ιωσήφ φώναξε γεμάτος πόνο, θηρίον πονηρόν κατέφαγεν αὐτόν, θηρίον ἥρπασε τόν Ἰωσήφ. Άγριο θηρίο τον έφαγε, θηρίο άρπαξε τον Ιωσήφ. Ο Ιακώβ έκλαιγε πολλές ημέρες και τα παιδιά του συγκεντρώθηκαν για να τον παρηγορήσουν. Αυτός όμως ήταν απαρηγόρητος και τους είπε καταβήσομαι πρός τόν υἱόν μου πενθῶν εἰς ᾅδου. Δηλαδή πενθώντας θα κατέβω στον Άδη προς τον γιό μου Ιωσήφ.

Αν οι ψυχές δεν υπήρχαν όπως λένε ορισμένοι αιρετικοί ή εάν κοιμόνταν όπως λένε άλλοι αυτό θα ήταν παράλογο. Εάν δεν υπήρχε ψυχή και εφόσον θεωρούσε ότι ο γιος του είχε πέσει θύμα, επί παραδείγματι κάποιου λιονταριού, δεν θα μπορούσε να τον συναντήσει στον Άδη αλλά μόνο κομματιασμένο στην κοιλιά κάποιου άγριου ζώου. Εάν πάλι πίστευε ότι υπάρχει ψυχή όμως ο γιος του θα κοιμόταν μέχρι την ανάσταση τότε ξανά είναι χωρίς λογική η φράση. Οποιαδήποτε χρονική στιγμή και αν κατέβαινε στον Άδη, είτε τότε ή στο τέλος της ζωής του, θα τον συναντούσε χιλιάδες χρόνια αργότερα σε κάποια πολύ μακρινή εποχή στο μέλλον. Μόνο αν η πίστη δίδασκε ότι υπάρχει ψυχή και ότι μετά θάνατον οι ψυχές αισθάνονται έχει νόημα να αναφέρει τέτοια λόγια ο Ιακώβ.

[στον Ιεζεκιήλ ο νεκρός Φαραώ έχει αντίληψη και αυτοσυνείδηση]

Ας φύγουμε από την Γέννεση και ας δούμε τον προφήτη Ιεζεκιήλ. Ομιλεί ο Θεός και λέγει καί σύ ἐν μέσῳ ἀπεριτμήτων κοιμηθήσῃ μετά τετραυματισμένων μαχαίρᾳ. ἐκεῖ ἐδόθησαν οἱ ἄρχοντες Ἀσσούρ οἱ δόντες τήν ἰσχύν αὐτοῦ εἰς τραῦμα μαχαίρας· οὗτοι μετά τραυματιῶν ἐκοιμήθησαν, μετά καταβαινόντων εἰς βόθρον. ἐκεῖ οἱ ἄρχοντες τοῦ βοῤῥᾶ πάντες στρατηγοί Ἀσσούρ, οἱ καταβαίνοντες τραυματίαι, σύν τῷ φόβῳ αὐτῶν καί τῇ ἰσχύϊ αὐτῶν ἐκοιμήθησαν ἀπερίτμητοι μετά τραυματιῶν μαχαίρας καί ἀπήνεγκαν τήν βάσανον αὐτῶν μετά τῶν καταβαινόντων εἰς βόθρον. ἐκείνους ὄψεται βασιλεύς Φαραώ καί παρακληθήσεται ἐπί πᾶσαν τήν ἰσχύν αὐτῶν, λέγει Κύριος Κύριος. Ιεζ. 32,28-31 Και εσύ Φαραώ θα σκοτωθείς και θα ταφείς μαζί με ανθρώπους οι οποίοι σκοτώθηκαν στον πόλεμο. Εκεί στον Άδη είναι και οι άρχοντες των Ασσυρίων που χρησιμοποίησαν την δύναμή τους για να φονεύουν με τα σπαθιά τους. Και αυτοί πέθαναν και κατέβηκαν μαζί με άλλους σκοτωμένους στα βάραθρα του Άδη. Εκεί υπάρχουν οι άρχοντες του βορρά, όλοι οι στρατηγοί των Ασσυρίων. Μαζί τους πέθανε και ο φόβος που ενέπνεαν και η δύναμή τους. Πέθαναν και αυτοί μαζί με άλλους οι οποίοι σκοτώθηκαν από σπαθί, έλαβαν την δίκαιη τιμωρία τους μαζί με άλλους ομοίους τους που κατέβηκαν στον Άδη. Αυτούς θα δει στον Άδη ο Φαραώ και θα βρει παρηγοριά λέγει ο Κύριος Κύριος. Σε αυτό το κεφάλαιο του Ιεζεκιήλ, το 32ο, προφητεύεται η ήττα του Φαραώ από τον Ναβουχοδονόσορα περίπου το 570πΧ. Ο Φαραώ με τα στρατεύματα του ηττώνται και σκοτώνονται στην μάχη. Τα σώματα τους μένουν στην Γη, οι ψυχές τους πηγαίνουν στον Άδη. Εκεί ο Φαραώ βλέπει και άλλους δυνάστες με τα στρατεύματα τους, Ασσυρίους, Ελαμίτες, Ιδουμαίους, Σιδωνίους και λοιπούς στρατηλάτες, οπότε νιώθει κάποια ανακούφιση. Αισθάνεται παρηγοριά διότι δεν ήταν ο μόνος βασιλεύς που με τον στρατό του ηττήθηκε και θανατώθηκε. Ο Φαραώ θα δει όταν πεθάνει άλλους στρατηλάτες που είναι στον Άδη μαζί με τις χιλιάδες των στρατευμάτων τους. Αυτά τα λόγια του Χριστού μας δείχνουν ότι οι άνθρωποι έχουν ψυχή και μετά θάνατον είναι σε εγρήγορση.

Οι νεκροί υπάρχουν, θυμούνται, καταλαβαίνουν, αισθάνονται.

Η Γραφή ξεκάθαρα μας δηλώνει ότι οι αγαπημένοι μας που είναι στον ουρανό γνωρίζουν, βλέπουν, ενδιαφέρονται, αισθάνονται, ξεκάθαρα μας δηλώνει ότι τους χαροποιούμε όταν μετανοήσουμε πραγματικά. Ο Φαραώ ὄψεται θα δει τους άλλους βασιλιάδες την στιγμή που θα πεθάνει και όχι κάποια στιγμή στο μέλλον, επί παραδείγματι αργότερα ή στην Β' Παρουσία και αυτό διότι το κείμενο κάνει λόγο για βόθρον. Ο Άδης στην Παλαιά είχε τμήματα και η φράση μετά τῶν καταβαινόντων εἰς βόθρον δεν περιγράφει γενικώς τον Άδη λέγοντας "μαζί με αυτούς που κατεβαίνουν στον Άδη" αλλά είναι τοπική σε αναφορά, περιγράφει ένα συγκεκριμένο τμήμα του ΠαλαιοΔιαθηκικού Άδη, το κατώτερο. Εξ αυτού και η φρασεολογία μετά καταβαινόντων εἰς βόθρον. ἐκεῖ... . Η Γραφή όχι μόνο μας δείχνει ότι οι νεκροί υπάρχουν καταλαβαίνουν αισθάνονται, αλλά αφαιρεί και κάθε πονηρή απόπειρα αιρετικής διαστρέβλωσης.

[Αναίρεση αιρετικών δοξασιών. Ομάδα χωρίων που κάνουν λόγο για κοίμηση]

Δυστυχώς παρά το ότι η Γραφή είναι τόσο ξεκάθαρη υπάρχουν διάφοροι αιρετικοί οι οποίοι διαδίδουν είτε ότι οι νεκροί είναι σε κώμα είτε ότι η ψυχή δεν υπάρχει.

Όσοι διαδίδουν την αντιΒιβλική δοξασία της μετά θάνατον υπνώσεως των ψυχών φέρνουν προς υποστήριξη διάφορα χωρία της Γραφής, είναι λοιπόν κατάλληλο να δούμε ορισμένα ώστε να έχουμε μια γνώση περί αυτών και το τι εννοούν.

Οι διάφοροι αιρετικοί διαστρεβλώνουν όσα χωρία αναφέρονται οι νεκροί ως κεκοιμημένοι ώστε έπειτα να υποστηρίξουν ότι οι νεκροί βρίσκονται σε ύπνο. Βεβαίως είναι εμφανές ότι όταν η Γραφή ή εμείς λέμε κεκοιμημένος με αυτό δεν εννοείται ότι βρίσκεται σε κώμα η ψυχή κάποιου νεκρού. Ένα χωρίο το οποίο οι αιρετικοί διαστρεβλώνουν, είναι κάποια λόγια του Χριστού ο οποίος είπε για τον φίλο του Λάζαρο τα εξής: Ταῦτα εἶπε, καί μετά τοῦτο λέγει αὐτοῖς· Λάζαρος ὁ φίλος ἡμῶν κεκοίμηται· ἀλλά πορεύομαι ἵνα ἐξυπνήσω αὐτόν. Ιω. 11,11 Ο Χριστός έπειτα είπε στους αποστόλους, ο Λάζαρος ο φίλος μας έχει κοιμηθεί αλλά εγώ πηγαίνω να τον ξυπνήσω. Φυσικά όταν ο Χριστός αναφέρει έχει κοιμηθεί εννοεί ότι έχει πεθάνει και όχι ότι η ψυχή του έχει πέσει σε κώμα. Το σώμα του πέθανε το σώμα του αναστήθηκε από τον Χριστό. Το σώμα του έγινε έξυπνο, ἐξ και ὕπνος, ἐξυπνήσω και όχι η ψυχή. Για να δούμε τον παραλογισμό των αιρετικών δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από την απλή λογική. Πριν στην πασίγνωστη παραβολή ο πλούσιος ο Αβραάμ αλλά και ένας Λάζαρος ήταν σε εγρήγορση, είχαν συνείδηση, κατανοούσαν, συνομίλησαν, είχαν μνήμη των επί γης πεπραγμένων. Τώρα ένας άλλος Λάζαρος, ο φίλος του Χριστού, βρίσκεται σε αφασία. Με το σκεπτικό των αιρετικών η ερμηνεία ίσως είναι ότι ο Λάζαρος της παραβολής ήταν φρέσκος στον παράδεισο οπότε δεν είχε προλάβει να.... τον νανουρίσει ο Αβραάμ στην αγκάλη του εἰς τόν κόλπον Ἀβραάμ· ώστε να κοιμηθεί και αυτός όπως ο άλλος Λάζαρος, ο φίλος του Χριστού. Τι να ειπωθεί για όσους διδάσκουν ότι οι ψυχές είναι σε κώμα μετά θάνατον... Ουσιαστικά παραδέχονται διδαχές Διαβόλου και εμμέσως λένε ότι ο Χριστός έλεγε άλλα σήμερα και άλλα αύριο. Το κεκοιμημένοι της Γραφής σημαίνει νεκροί σωματικά, σημαίνει κοιμάται το σώμα. Ο απόστολος μιλώντας γενικά για όλους τους νεκρούς, άρα και όσους είδαμε πρωτύτερα να είναι νεκροί και να έχουν συνείδηση, χρησιμοποιεί την λέξη κεκοιμημένοι. Οὐ θέλομεν δέ ὑμᾶς ἀγνοεῖν, ἀδελφοί, περί τῶν κεκοιμημένων, ἵνα μή λυπῆσθε καθὼς καί οἱ λοιποί οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα. Α' Θεσ. 4,13. Δεν θέλουμε αδελφοί να βρίσκεστε σε άγνοια σχετικά με όσους έχουν πεθάνει για να μην λυπάστε όπως όσοι δεν πιστεύουν σε ανάσταση και έτσι δεν έχουν ελπίδα αιωνίου ζωής. Ο απόστολος λέγοντας την φράση τῶν κεκοιμημένων κάνει αναφορά σε όλους τους νεκρούς. Με την φράση κεκοιμημένος περιγράφει τον Αβραάμ, τον Λάζαρο της παραβολής, όσους θα βρίσκονταν κάτω από το θυσιαστήριο, τον Λάζαρο φίλο του Χριστού, τον εαυτό του όταν θα πέθαινε, όσους πιστούς θα πεθάνουν ποτέ και όλους τους χαρακτηρίζει κεκοιμημένους. Ήταν σε κώμα όλοι αυτοί; Φυσικά και όχι. Μήπως όσοι δεν είχαν ελπίδα, δηλαδή όσοι δεν ήταν πιστοί, ήταν σε κώμα; Ήταν σε κώμα ο Φαραώ ή ο πλούσιος; Όχι. Άρα η λέξη κεκοιμημένος στην Γραφή δηλώνει σωματικά νεκρός.

Έτσι όταν σε άλλα χωρία ο απόστολος Παύλος ή η Γραφή ομιλούν για κεκοιμημένους δεν εννοούν ότι οι ψυχές είναι εν υπνώσει αλλά αναφέρονται στους νεκρούς όπως εμείς σήμερα. Είδαμε πριν ότι ο Φαραώ "κοιμάται", κοιμηθήσῃ, δηλαδή πεθαίνει σωματικά όπως άλλοι που σκοτώθηκαν σε μάχη, μετά τετραυματισμένων μαχαίρᾳ. Για αυτόν αναφέρεται ότι θα κοιμηθεί, κοιμηθήσῃ, και όμως η ψυχή του βλέπει αμέτρητους άλλους, έχει συναισθήματα, έχει αυτοσυνείδηση, ἐκείνους ὄψεται βασιλεύς Φαραώ καί παρακληθήσεται. Έχοντας τον απόστολο Παύλο κατά νου, στον προφήτη Ιεζεκιήλ 32,28-31 διαβάζουμε περί τῶν κεκοιμημένων Α' Θεσ. 4,13 Φαραώ και στρατιωτών του και αυτοί οι "κεκοιμημένοι" έχουν συνείδηση και βλέπουν άλλους, ἐκείνους ὄψεται βασιλεύς Φαραώ, νιώθουν παρηγοριά, ὄψεται βασιλεύς Φαραώ καί παρακληθήσεται. Όμοια και άπαντες οι άλλοι "κεκοιμημένοι" είναι σε εγρήγορση, βλέπουν, κατανοούν, αισθάνονται.

[χωρίο Δανιήλ 12,2]

Ας δούμε άλλο χωρίο, καί πολλοί τῶν καθευδόντων ἐν γῆς χώματι ἐξεγερθήσονται, οὗτοι εἰς ζωὴν αἰώνιον καί οὗτοι εἰς ὀνειδισμόν καί εἰς αἰσχύνην αἰώνιον. Δαν. 12,2 Πολλοί από εκείνους που κοιμούνται στο χώμα της γης θα αναστηθούν, άλλοι μεν σε ζωή αιώνια άλλοι σε καταισχύνη αιώνια. Εδώ δηλώνεται όχι μόνο το ακριβώς αντίθετο από αυτό που ισχυρίζονται οι αιρετικοί, αλλά βλέπουμε και πολύ καλύτερα ότι ἐξ-ὕπνο γίνεται το σώμα όχι η ψυχή, ότι κοιμάται το σώμα και όχι η ψυχή. Όσων κοιμούνται στο χώμα της Γης, καθευδόντων ἐν γῆς χώματι, θα εξεγερθεί, ἐξεγερθήσονται, ἐξ ἐγείρω, το σώμα τους από το μνήμα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για το ότι όταν η Γραφή λέει "κοιμούνται" ή "κοιμούνται και θα ξυπνήσουν" εννοεί το σώμα, εξ ου και το κατεξοχήν σύμβολο θανάτου του σώματος, δηλαδή το χώμα, το μνήμα, από το οποίο ξυπνάνε, σηκώνονται, τα σώματα. Διαφορετικά τα λόγια του Δανιήλ μπορούν να ειπωθούν ως εξής, οι κοιμώμενοι, καθευδόντων, θα αναστηθούν, ἀνά-ἵστημι, από το μνήμα.

Στο μνήμα ή στο χώμα είναι το σώμα, αυτό κοιμάται αυτό θα εξ-εγερθεί.

[χωρίο Πράξεις 7,60]

Προχωρώντας ας δούμε το περιστατικό του μαρτυρίου του αγίου Στεφάνου, καί ἐλιθοβόλουν τόν Στέφανον, ἐπικαλούμενον καί λέγοντα· Κύριε Ἰησοῦ, δέξαι τό πνεῦμά μου. θείς δέ τά γόνατα ἔκραξε φωνῇ μεγάλῃ· Κύριε, μή στήσῃς αὐτοῖς τήν ἁμαρτίαν ταύτην. καί τοῦτο εἰπὼν ἐκοιμήθη. Σαῦλος δέ ἦν συνευδοκῶν τῇ ἀναιρέσει αὐτοῦ. Πραξ. 7,59-60 και λιθοβολούσαν τον Στέφανο καθώς εκείνος επικαλούνταν τον Θεό λέγοντας Κύριε Ιησού δέξου το πνεύμα μου. Αφού γονάτισε φώναξε με μεγάλη φωνή, Κύριε μη καταλογίσεις σε αυτούς την αμαρτία αυτή. Και αφού είπε αυτά κοιμήθηκε. Ο δε Σαύλος δηλαδή ο μετέπειτα απόστολος Παύλος επιδοκίμαζε τις ενέργειες.

Ο άγιος Στέφανος κοιμήθηκε εν Κυρίω, δεν είδε τον Χριστό καθήμενο αλλά εστώτα διότι τον υποδεχόταν στον ουρανό, ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ -- Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, η Γραφή μας λέει ότι ο Χριστός κάθεται εκ δεξιών του Πατρός, δι᾿ ἑαυτοῦ καθαρισμὸν ποιησάμενος τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς Εβρ. 1,3. Ὑπάρχων δὲ πλήρης Πνεύματος Ἁγίου, ἀτενίσας εἰς τὸν οὐρανὸν εἶδε δόξαν Θεοῦ καὶ Ἰησοῦν ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ, καὶ εἶπεν· ἰδοὺ θεωρῶ τοὺς οὐρανοὺς ἀνεῳγμένους καὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ ἑστῶτα Πραξ. 7,55-56. Στο συγκεκριμένο χωρίο ο πρωτομάρτυρας Στέφανος "κοιμάται" ἐκοιμήθη με μαρτυρικό θάνατο και οι Χριστιανοί κλαίνε "περί του κεκοιμημένου" Στεφάνου όχι όμως όπως κλαίνε αυτοί που δεν έχουν ελπίδα. Ο "κεκοιμημένος" Στέφανος δεν βλέπει βασιλιάδες, σκοτωμένους στρατιώτες, τον πλούσιο, τον Αβραάμ ή τον Λάζαρο, αλλά βλέπει τον Χριστό ο οποίος τον υποδέχθηκε. Είναι απορίας άξιον πως κάποιος μπορεί να αναφέρει όλα αυτά τα χωρία που κάνουν λόγο για κοίμηση υποστηρίζοντας ότι μιλάνε για κάποιο κώμα των νεκρών. Δυστυχώς πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν οι επιτήδειοι που αναζητούν θύματα και δεν διστάζουν να υποστηρίξουν τις πιο απίθανες μπούρδες και ανοησίες.

[διάφορα άλλα χωρία που κακοποιούν οι αιρετικοί. Χωρίο Ψαλμός 6,6]

Ας φύγουμε από την ομάδα χωρίων τα οποία κάνουν λόγο για κοίμηση και ας δούμε διάφορα άλλα χωρία περί του θέματος όπως το ψαλμικό ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύων σου· ἐν δὲ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι; ἐκοπίασα ἐν τῷ στεναγμῷ μου, λούσω καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην μου, ἐν δάκρυσί μου τήν στρωμνήν μου βρέξω Ψαλ. 6,6-7. Το συγκεκριμένο χωρίο δεν έχει κάποια σχέση με την κατάσταση των νεκρών. Βεβαίως οι αιρετικοί προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τα πάντα από την Γραφή και από αυτήν την μανία διαστρεβλώσεως έχει πέσει θύμα το ανωτέρω χωρίο το οποίο μας λέει είναι ότι εάν κάποιος κατεβεί στον Άδη αμετανόητος δεν μπορεί να δοξολογήσει τον Θεό, δεν μπορεί να έχει μέθεξη Θεού όπως οι άγγελοι που ακαταπαύστως δοξολογούν.

Στην αντίθετη πλευρά από τον αμετανόητο ο μετανοημένος έχει μέθεξη Θεού, οπότε η Βίβλος συνιστά σε εμάς την μετάνοια, εξ αυτού και η κατάλληλη συνέχεια περί δακρύων μετανοίας, ἐν δάκρυσί μου. Το χωρίο λέει, εάν κάποιος πεθάνει αμετανόητος δεν είναι δυνατόν να σε θυμάται Κύριε, στον Άδη ποιος μπορεί να σε δοξολογήσει; Για αυτό και εγώ κλαίω για τις αμαρτίες μου και στενάζω για τις παρεκτροπές μου, κάθε νύχτα λούζω το στρώμα μου με άφθονα δάκρυα. Η λέξη ἐξομολογήσεταί εξομολογούμε στην Γραφή δεν έχει έννοια μόνο εξαγορεύω αμαρτίες αλλά και δοξολογώ. Μάλιστα η δεύτερη, δοξολογώ, είναι η πλειοψηφία των περιπτώσεων. Λέμε σήμερα που είναι Χριστούγεννα το εξής, Ἄγγελοι ὑμνοῦσιν, ἀκαταπαύστως ἐκεῖ. Ποιμένες ἀγραυλοῦσιν, ᾠδήν ἐπάξιον, Δόξα ἐν ὑψίστοις λέγοντες, τῷ σήμερον ἐν Σπηλαίῳ τεχθέντι, ἐκ τῆς Παρθένου, καί Θεοτόκου, ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Ο κάθε ένας πιστός έχει ωδή επάξιον, είτε αυτό είναι ομιλία είτε ψαλμωδία, έχει ορθή εξομολόγηση, τουτέστιν δοξολογία, την οποία μεταφέρει στην άλλη ζωή. Στην αντίθετη πλευρά ο άδικος, επί παραδείγματι ο πλούσιος που είδαμε να αιτείται στον Αβραάμ, έχει φωνή ανάξιον, "όχι πάτερ Αβραάμ", την οποία ο πλούσιος είχε από Γης, όχι Λάζαρε δεν σου δίνω ελεημοσύνη, και μετέφερε στην άλλη ζωή. Στην άλλη ζωή δεν μπορούσε να ἐξομολογήσεταί, να έχει φωνή επάξιον, να δοξολογήσει.

[χωρίο Ψαλμός 113,25]

Επόμενο χωρίο που θα δούμε είναι το Ψαλ. 113,25-26 οὐχ οἱ νεκροί αἰνέσουσί σε, Κύριε, οὐδὲ πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς ᾅδου, ἀλλ᾿ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εὐλογήσομεν τόν Κύριον, ἀπό τοῦ νῦν, καί ἕως τοῦ αἰῶνος. Όπως είναι φανερό εδώ έχουμε όμοια παραίνεση με προηγουμένως και ο Ψαλμωδός δεν λέει ότι οι νεκροί κοιμούνται αλλά συμβουλεύει ότι ενόσω ζούμε πρέπει να θυμόμαστε και να δοξολογούμε τον Θεό. Η φράση, ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ θανάτῳ ὁ μνημονεύων σου· ἐν δέ τῷ ᾅδῃ τίς ἐξομολογήσεταί σοι;, είναι ακριβώς ίδια με την, οὐχ οἱ νεκροί αἰνέσουσί σε, Κύριε, οὐδὲ πάντες οἱ καταβαίνοντες εἰς ᾅδου.

Τα χωρία είναι πανομοιότυπα και παραινούν για μετάνοια στην εδώ ζωή και δεν έχουν σχέση με το θέμα. Εξάλλου η σύμφωνη με την συνολική εικόνα της Γραφής ερμηνεία δεν είναι ότι οι νεκροί βρίσκονται σε κάποιο κώμα αλλά ότι πρέπει να μετανοήσουμε εν ζωή.

[χωρίο Ψαλμός 145,1]

Ας δούμε ένα άλλο χωρίο ξανά από τους Ψαλμούς το οποίο κακοποιούν και σέρνουν τήδε κακείσε οι αιρετικοί. Αἴνει, ἡ ψυχή μου, τόν Κύριον· αἰνέσω Κύριον ἐν τῇ ζωῇ μου, ψαλῶ τῷ Θεῷ μου ἕως ὑπάρχω. μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπί υἱούς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία. ἐξελεύσεται τό πνεῦμα αὐτοῦ. καί ἐπιστρέψει εἰς τὴν γῆν αὐτοῦ· ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοί αὐτοῦ. Ψαλ. 145,1-4 Ω ψυχή μου, δοξολόγησε τον Κύριο. Θα δοξολογώ τον Κύριο όλο το διάστημα της ζωής μου. Θα ψάλλω προς αυτόν μέχρι να ζω. Μη στηρίζετε την πεποίθηση σας στους άρχοντες, στους γιούς των θνητών οι οποίοι δεν έχουν την δύναμη να σας σώσουν. Του καθενός από αυτούς το πνεύμα θα εξέλθει και το σώμα του θα επιστρέψει στην γη. Εκείνη την ημέρα θα χαθούν όλοι του οι διαλογισμοί. Οι άρχοντες ή οι υιοί ανθρώπων εάν οδηγούσαν στον Θεό θα μπορούσαν να σώσουν. Βλέπουμε την Γραφή να μας λέει, τί γὰρ οἶδας, γύναι, εἰ τόν ἄνδρα σώσεις; ἢ τί οἶδας, ἄνερ, εἰ τὴν γυναῖκα σώσεις; Ο ἄνερ μπορεί να είναι κάποιος άρχοντας και όμως γίνεται σωτήρας σώσεις. Σε άλλο σημείο λέει ο απόστολος Ιάκωβος ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλόν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου. Τώρα όμως οι άνθρωποι δεν μπορούν να σώσουν και ο λόγος είναι διότι έχουν ελπίδα στα μάταια και όποιος ελπίζει στα μάταια δεν μπορεί να σωθεί. Λέει ο Χριστός στην παραβολή του άφρονος πλουσίου καί ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλά ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτί τήν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται;. οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καί μή εἰς Θεόν πλουτῶν. Ο πλούσιος της παραβολής θα πεθάνει και θα χάσει τους διαλογισμούς ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοί αὐτοῦ της ματαιότητας ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Θα δει ότι στους άφρονες διαλογισμούς οὐκ ἔστι σωτηρία.

Για αυτό και οι δαίμονες απαιτούν την ψυχή του, τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπό σοῦ·, ειδάλλως άγγελοι θα τον οδηγούσαν στην αγκάλη Αβραάμ, ἀπενεχθῆναι αὐτόν ὑπό τῶν ἀγγέλων εἰς τόν κόλπον Ἀβραάμ·. Ο πλούσιος λίαν συντόμως θα δει την αδυναμία σωτηρίας από ανθρώπους ή υλικά, θα δει ότι η πεποίθηση σε άρχοντες δεν σώζει, θα δει ότι η ελπίδα στον πλούτο είναι ανώφελη και δεν μπορεί να σώσει.

[ο Παύλος επαναλαμβάνει τα ίδια λόγια με τον Ψαλμό 145]

Ακριβώς την ίδια συμβουλή με τον στίχο του Ψαλμού 145,4 θα μας πει πάνω από 1000 χρόνια αργότερα ο απόστολος Παύλος. Τοῖς πλουσίοις ἐν τῷ νῦν αἰῶνι παράγγελλε μή ὑψηλοφρονεῖν, μηδέ ἠλπικέναι ἐπί πλούτου ἀδηλότητι, ἀλλ᾿ ἐν τῷ Θεῷ τῷ ζῶντι, τῷ παρέχοντι ἡμῖν πάντα πλουσίως εἰς ἀπόλαυσιν. Α Τιμ. 6,17. Στους πλούσιους της παρούσης ζωής παράγγειλε να μην υπερηφανεύονται ούτε να θεμελιώνουν τις ελπίδες τους στην αβεβαιότητα του πλούτου αλλά να ελπίζουν στον ζώντα Θεό ο οποίος παρέχει τα πάντα σε εμάς πλουσίως για να τα απολαμβάνουμε.

μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ -- μηδέ ἠλπικέναι ἐπί :

ἐπί πλούτου ἀδηλότητι, ἐπ᾿ ἄρχοντας, επ' ἀγαθά κείμενα εἰς ἔτη πολλά και όλα τα όμοια.

Η φράση ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοί αὐτοῦ δεν εννοεί ότι την ημέρα του θανάτου ο άνθρωπος πέφτει σε κώμα ή ότι γίνεται μια πλήρης διαγραφή στον εγκέφαλο του νεκρού, αλλά εδώ ο λόγος είναι για τους διαλογισμούς της ασφάλειας και την ελπίδας σωτηρίας σε μάταια. Η ορθή ερμηνεία της φράσεως του ψαλμού είναι η εξής: την ημέρα του θανάτου τα σχέδια και η πίστη για ασφάλεια στην ματαιότητα εξαφανίζονται γιατί γίνεται φανερό ότι δεν σώζουν οι πεποιθήσεις σε ανθρώπους ή υλικά.

Με την φράση οἱ διαλογισμοί αὐτοῦ γίνεται λόγος για το κακώς λογίζεσθαι και όχι για το ευ λογίζεσθαι. Το αυτός, αὐτοῦ, κάνει λόγο για αυτόν που έχει πεποίθηση για σωτηρία σε ανθρώπους ή υλικά, γίνεται λόγος για αὐτοῦ που ἐπ᾿ ἄρχοντας έχει την ελπίδα του.

Η λέξη διαλογισμοί είναι διαλογισμοί στους οποίους ουκ έστι σωτηρία.

Στην αντίθετη πλευρά ο Χριστιανός συλλογίζεται το σεμνό και ευάρεστο στον Θεό το οποίο σώζει, στο οποίο εστί σωτηρία, τό λοιπόν, ἀδελφοί, ὅσα ἐστίν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅσα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καί εἴ τις ἔπαινος, ταῦτα λογίζεσθε· Φιλιπ. 4,8. Λοιπόν αδελφοί, όσα είναι αληθινά, όσα είναι τίμια και σεβαστά, όσα είναι δίκαια ενώπιον του Θεού, όσα είναι αμόλυντα και καθαρά, όσα είναι αγαπητά και ευάρεστα στον Θεό και τους ανθρώπους, όσα έχουν και δίδουν καλή φήμη και υπόληψη, κάθε αρετή και κάθε τι το άξιο επαίνου, αυτά και μόνα να συλλογίζεστε.

Κακώς λογίζεσθαι, ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου, και ευ λογίζεσθαι, ὅσα δίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ. Στα πρώτα ούκ έστι σωτηρία, στα δεύτερα εστί σωτηρία.

Σε άλλο χωρίο των Ψαλμών βλέπουμε τα εξής, Κύριος γινώσκει τούς διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσί μάταιοι. μακάριος ὁ ἄνθρωπος, ὃν ἂν παιδεύσῃς, Κύριε, καί ἐκ τοῦ νόμου σου διδάξῃς αὐτόν τοῦ πραΰναι αὐτόν ἀφ᾿ ἡμερῶν πονηρῶν, ἕως οὗ ὀρυγῇ τῷ ἁμαρτωλῷ βόθρος. Ψαλ. 93,11-13 Ο Κύριος γνωρίζει ότι οι συλλογισμοί των ανθρώπων είναι μάταιοι. Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος τον οποίο εσύ Κύριε θα παιδαγωγήσεις και θα τον διδάξεις το νόμο σου ώστε να μένει ήρεμος κατά τις ημέρες των δοκιμασιών που του παρασκευάζει ο αμαρτωλός έως ότου ανοιχθεί ο τάφος και εξαφανίσει τον αμαρτωλό.

Εδώ βλέπουμε να λέγεται "οι διαλογισμοί των ανθρώπων". Θα μπορούσε να πει οι διαλογισμοί των αμαρτωλών ή να πει οι διαλογισμοί των εργαζομένων την ανομίαν φράσεις που έχει χρησιμοποιήσει αμέσως πριν, ἕως πότε ἁμαρτωλοί, Κύριε, ἕως πότε ἁμαρτωλοί καυχήσονται, φθέγξονται καί λαλήσουσιν ἀδικίαν, λαλήσουσι πάντες οἱ ἐργαζόμενοι τὴν ἀνομίαν; Ψαλ. 93,3-4 Όπως και στο χωρίο πάντες οἱ διαλογισμοί, ούτε εδώ γίνεται διαχωρισμός λογισμών, τούς διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσί μάταιοι. Άραγε μήπως είναι όλοι οι διαλογισμοί των ανθρώπων μάταιοι; Αν αποφασίσει να μετανοήσει κάποιος είναι μάταιος λογισμός; Φυσικά και όχι. Όπως εδώ "οι διαλογισμοί των ανθρώπων" δεν είναι συλλήβδην μάταιοι αλλά είναι μάταιοι εφόσον έχουν πεποίθηση σε γήινο σκεπτικό και θεωρούν ότι πρέπει με την βία ή την αυτοδικία να λύσουμε τις υποθέσεις, ομοίως και το "πάντες οι διαλογισμοί" δεν κάνει λόγο για όλους αλλά για συγκεκριμένους λογισμούς, αυτούς που δεν προσφέρουν σωτηρία. Η διάνοια του ανθρώπου σκοτίστηκε με την Πτώση διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσί μάταιοι και έτσι χρειάζεται τον φωτισμό εκ Θεού και τις εντολές ἐκ τοῦ νόμου σου διδάξῃς αὐτόν, ειδάλλως ο άνθρωπος θεωρεί ότι ο πλούτος είναι ασφάλεια όπως ο πλούσιος της παραβολής, θεωρεί ότι με την βία ή την αυτοδικία λύνονται οι υποθέσεις και όχι με την πραότητα πραΰναι και την εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη και τις ενέργειες του Θεού ὀρυγῇ και όλα τα όμοια. Αυτό εννοεί ο ψαλμός. Το χωρίο κάνει λόγο για τον σκοτισμό του νοός και την έχθρα του ανθρώπου προς τον Θεό, αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχει προσδιορισμό διαλογισμοί των αμαρτωλών ή διαλογισμοί των εργαζομένων την ανομίαν. Όμως και μετά από την διδαχή του νόμου του Θεού, εφόσον οι διδαχθέντες παραμένουν στο γήινο σκεπτικό, δηλαδή αρνήθηκαν, ή ξαναήλθαν σε αυτό, δηλαδή έπεσαν, ισχύει το τούς διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσί μάταιοι διότι παραμένουν παλαιοί άνθρωποι ή ξανά έγιναν παλαιοί άνθρωποι. Συνεχίζουν να θεωρούν ότι η φιλαργυρία είναι ασφάλεια ότι πρέπει να αυτοδικήσουν και λοιπά. "Οι διαλογισμοί των ανθρώπων είναι μάταιοι" και με τον θάνατο "απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού" και με την γενίκευση διαλογισμούς τῶν ἀνθρώπων ὅτι εἰσί μάταιοι και πάντες οἱ διαλογισμοί αὐτοῦ εννοούνται πάντες οι λογισμοί που έχουν πεποίθηση σε κάτι άλλο εκτός από τον Θεό και οι οποίοι δεν μπορούν να προσφέρουν σωτηρία. Το χωρίο ἀπολοῦνται πάντες οἱ διαλογισμοί αὐτοῦ εννοεί: πάντες οι μάταιοι διαλογισμοί αυτού απολούνται. Βλέπει ο άνθρωπος ότι η πεποίθηση για σωτηρία στα υλικά δεν σώζει.

[το εξαιρετικά κακοποιημένο εξ αιρετικών χωρίο Εκκλησιαστής 9,5]

Ένα άλλο χωρίο της Γραφής το οποίο πολύ κακοποιούν και συνεχώς παρουσιάζουν οι αιρετικοί προς υποστήριξή τους είναι τα λόγια του Σολομώντα από τον Εκκλησιαστή ο οποίος αναφέρει, ὅτι οἱ ζῶντες γνώσονται ὅτι ἀποθανοῦνται, καί οἱ νεκροί οὐκ εἰσί γινώσκοντες οὐδέν· καί οὐκ ἔστιν αὐτοῖς ἔτι μισθός, ὅτι ἐπελήσθη ἡ μνήμη αὐτῶν· Εκκλ. 9,5. Επιχειρηματολογούν λέγοντας, ιδού, η Γραφή μας διδάσκει ότι οι νεκροί δεν γνωρίζουν ουδέν. Εδώ όμως ο Εκκλησιαστής δίδει το νόημα και το βάρος στην "μνήμη θανάτου", μιλάει για τους ζωντανούς οι οποίοι ξέρουν ότι κάποτε θα πεθάνουν οἱ ζῶντες γνώσονται ὅτι ἀποθανοῦνται και για τους ζωντανούς νεκρούς, για τους πνευματικά νεκρούς, οι οποίοι δεν γνωρίζουν τίποτα, δεν έχουν πραγματική γνώση, οἱ νεκροί οὐκ εἰσί γινώσκοντες οὐδέν·. Καταρχήν είναι φανερό από τα παραπάνω ότι οι νεκροί όχι μόνο είναι σε εγρήγορση αλλά γνωρίζουν πολύ καλά. Η φράση ξεχάστηκε ἐπελήσθη η μνήμη των νεκρών θα μας βοηθήσει να δούμε ξεκάθαρα για τι νεκρούς ομιλεί ο Σολομώντας.

Λέει ξεχάστηκαν οι νεκροί, όμως ξεχάστηκε ο Ησαΐας, ο Ελισαίος, ο Πρόδρομος, οι Απόστολοι και τόσοι άλλοι άνθρωποι της πίστεως; Φυσικά και όχι, λέγει ο 112ος Ψαλμός εἰς μνημόσυνον αἰώνιον ἔσται δίκαιος δηλαδή ο δίκαιος θα μνημονεύεται δια παντός.

Από την άλλη πλευρά πάρα πολλοί θυμούνται και τους ασεβείς. Πόσοι δεν έχουν την ζωή τα λόγια ή τις πράξεις κάποιου ασεβούς ως παράδειγμα και είναι υποστηρικτές του;

Πως ξεχάστηκε η μνήμη των νεκρών αφού τόσοι είτε πιστοί είτε ασεβείς τους θυμούνται; Είναι η Βίβλος με χωρία που λέει ο λόγος; Μήπως σήμερα κάνει λόγο για Φαραώ που θα δει άλλους στον Άδη και θα παρηγορηθεί και αύριο λέει ότι οι νεκροί πέφτουν σε κώμα; Βεβαίως και όχι. Εδώ ο Εκκλησιαστής μιλάει αποκλειστικά για την μνήμη των ευσεβών.

Ο ασεβής έχει ξεχαστεί από τον δίκαιο και αν κάποτε έρχεται στην μνήμη η θύμηση του είναι σαν άσχημη οσμή, όπως στην αντίθετη μεριά το να θυμάται τους Αγίους που περπάτησαν και περπατούν στην γη είναι σαν το πιο ευωδιαστό άρωμα.

Λέει λίγο πριν ο ίδιος, αγαθόν ὄνομα ὑπέρ ἔλαιον ἀγαθόν Εκκλησιαστής 7,1, δηλαδή, το καλό όνομα είναι προτιμότερο και από το καλύτερο μύρο. Με την λέξη όνομα εννοούνται οι πράξεις. Τις πράξεις ο ευσεβής αποστρέφεται, αποστρέφεται την αμαρτία και όχι το άτομο. Δεν θυμάται το όνομα διότι υπάρχουν καλά και κακά ονόματα αλλά τις πράξεις.

Η φράση ὅτι ἐπελήσθη ἡ μνήμη αὐτῶν· μας κάνει πιο φανερό αυτό που εννοεί ο Σολομών και ότι όταν αυτός λέει οἱ νεκροί μιλάει για τους πνευματικά νεκρούς, ο ίδιος το βεβαιώνει λέγοντας μνήμη δικαίων μετ᾿ ἐγκωμίων, ὄνομα δέ ἀσεβοῦς σβέννυται Παροιμίες Σολομώντος 10,7. Δηλαδή η ανάμνηση των δικαίων συνοδεύεται πάντοτε από επαίνους και εγκώμια, ενώ το όνομα του ασεβούς θα σβήσει δια παντός. Θα σβήσει από την μνήμη του Θεού και των δικαίων ενώ οι ασεβείς θα τους θυμούνται. Πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπί ποιοῦντας κακά τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τό μνημόσυνον αὐτῶν Ψαλμ. 33,17, το πρόσωπο Κυρίου έχει στραφεί εναντίων των πονηρών ανθρώπων για να εξολοθρεύσει την ανάμνησή τους. ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τό μνημόσυνον αὐτῶν -- ἐπελήσθη ἡ μνήμη αὐτῶν·.

Ο Σολομών λέει ότι στην μνήμη των δικαίων οι πνευματικά νεκροί δεν υπάρχουν, ξεχάστηκαν, ἐπελήσθη ἡ μνήμη αὐτῶν·, αυτοί οι πνευματικά νεκροί που δεν γνωρίζουν ουδέν, οὐκ εἰσί γινώσκοντες οὐδέν·, δηλαδή δεν έχουν την πραγματική γνώση, αγαθότητα και δεν εννοούν ότι κάποτε θα πεθάνουν, έχουν σβηστεί από την θύμηση των δικαίων οι οποίοι έχουν πάντοτε "μνήμη θανάτου", γνώσονται ὅτι ἀποθανοῦνται. Αυτοί λοιπόν που δεν γνωρίζουν ουδέν είναι οι αιρετικοί και όχι όσοι είναι στον ουρανό.

Ο Εκκλησιαστής πρέπει να ερμηνευθεί με προσοχή και σε συνάφεια με την υπόλοιπη διδαχή. Ειδάλλως το χωρίο και όλο το κεφάλαιο κινδυνεύουμε να πούμε ότι μας συμβουλεύει στον Άδη όταν πηγαίνει ο άνθρωπος δεν υπάρχει δυνατότητα για έργο, ούτε σχέδιο, ούτε γνώση, ούτε σοφία, οπότε φάε πιες, ντύσου ωραία, απόλαυσε την καλή ζωή με την γυναίκα και όσα μπορείς να κάνεις κάνε τα γιατί μετά τον θάνατο εξαφανίζεσαι δεν γνωρίζεις τίποτα και έτσι ο Εκκλησιαστής να έρχεται ενάντια σε οτιδήποτε της Βίβλου και να δηλώνει όχι απλά το αντιΒιβλικό ότι οι νεκροί είναι σε κώμα αλλά να διδάσκει πλήρη διαγραφή της Βίβλου ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης συνιστώντας το ξεσάλωμα και εντέλει τον μηδενισμό γιατί οι νεκροί τελειώσανε.

[οι δήθεν μάρτυρες του Ιεχωβά κακοποιούν και γελοιοποιούν την διδαχή]

[αποδεικνύουν ότι αιρέσεις και θεοί εθνών προέρχονται εκ κοινού πατρός]

Εκτός από τους αιρετικούς που διαδίδουν την αντιΒιβλική και παράλογη άποψη ότι όταν ο άνθρωπος πεθάνει περιέρχεται σε αναισθησία, άλλοι αιρετικοί όπως οι μάρτυρες του Ιεχωβά πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα τον παραλογισμό. Αυτοί δεν διδάσκουν ότι μετά θάνατον η ψυχή δεν υπάρχει εντός εισαγωγικών εφόσον κοιμάται, αλλά υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει εκτός εισαγωγικών. Τουτέστιν διδάσκουν ότι ο άνθρωπος δεν έχει ψυχή ή ότι η ψυχή πεθαίνει με τον σωματικό θάνατο. Αυτά όμως δεν τα αναφέρουν όταν τριγυρίζουν κάποιον Ορθόδοξο, του τα ξεφουρνίζουν αργότερα, αίρεση και πονηριά πηγαίνουν μαζί.

Ας σκεφτούμε το εξής για αυτήν την θεωρία. Εάν δεν υπάρχει ψυχή και επέρχεται πλήρης αφανισμός της υπάρξεως μετά θάνατον, τότε δεν μπορεί να υπάρξει η ανάσταση.

Αν υπάρξει ανάσταση τότε αυτή δεν θα είναι τίποτα άλλο από μια ιδιόρρυθμη κλωνοποίηση. Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα εντελώς νέο και διαφορετικό άτομο που θα νομίζει ότι είναι κάποιος άλλος. Δηλαδή έχουμε μια Ιεχωβίτικη μετεμψύχωση και μάλιστα σε έναν Μωαμεθανικό παράδεισο εφόσον η εταιρία Σκοπιά τάζει άφθονες μάσες μετά θάνατον. Ο Ιεχωβά προφανώς δεν χρειάζεται τον δοκιμαστικό σωλήνα για την κλωνοποίηση, έτσι θα δημιουργήσει εν ριπή οφθαλμού ένα σώμα και θα εμφυτεύει τις εμπειρίες του πρωτότυπου στον εγκέφαλο του κλώνου. Φυσικά αυτές οι διδαχές του διευθυντηρίου των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι διακωμώδηση του Ευαγγελίου και γελοιοποίηση του Θεού. Όταν διδάσκεται ανυπαρξία ψυχής τότε υποχρεωτικά ακολουθεί ότι με τον θάνατο καταργείται εντελώς και οριστικώς η κάθε ανθρώπινη υπόσταση.

Ουσιαστικά κάποιος άλλος θα πάει στην κόλαση ή θα αναστηθεί στον παράδεισο με τις μάσες χωρίς να έχει απολύτως καμία ευθύνη για τις προηγούμενες πράξεις του.

Για την μετά την ανάσταση κατάστασή του φταίει το Ιεχωβίτικο Κάρμα.

Η Σκοπιά διδάσκει μια παράδοξη μετεμψύχωση οδηγώντας αμέσως μετά θάνατον τον κάθε άνθρωπο στο Σκοπιανό Νιρβάνα, την πλήρη εκμηδένιση. Αφού πρώτα εξαφάνισε τον Χριστό κάνοντας τον αρχάγγελο Μιχαήλ τώρα εξαφανίζει και τον κάθε άνθρωπο.

Έτσι όλα χάνονται μέσα στο Ιεχωβίτικο Μπράχμα.

Φυσικά για να κλείσει ταιριαστά την διδασκαλία της η εταιρεία, εκτός από υποσχέσεις για παράδεισο με άφθονες και ατελείωτες μάσες σε όσους την πιστέψουν, ισχυρίζεται ότι όσοι είναι απειθείς σε αυτές τις μπούρδες θα εκτελεστούν στον Αρμαγεδδώνα.

Προφανώς γιατί "ο θεός είναι μεγάλος"....
Εάν ο άνθρωπος εξαφανίζεται και τίποτα δεν συνεχίζει, τότε η Δημιουργία έγινε από εγωισμό και όχι από αγάπη. Εάν κάποιου χαθεί ένα αγαπημένο ζώο θα ήθελε να του φέρουν πίσω το ίδιο ή θα αρκούνταν σε ένα κλωνοποιημένο; Από την άλλη εάν σε κάποιον που θέλει να οργώσει δώσουν σήμερα ένα ζώο και αύριο κάποιο άλλο όμοιο, άραγε αυτός θα στενοχωρηθεί; Όχι, επειδή το κίνητρο δεν είναι η αγάπη καθόλου δεν τον ενδιαφέρει. Εάν εξαφανιζόμασταν τότε δεν θα ενδιέφερε τον Θεό ο άνθρωπος αλλά ο εαυτός του και άρα ο εγωισμός ήταν η αιτία που μας δημιούργησε.

[ο Σατάν εκ μίσους κρυφά παρουσιάζει Πατέρα και Υιό ως κακοποιούς]

Ο Ιεχωβά θα χρησιμοποιήσει τον αρχιεκτελεστή Χριστό και τον ουράνιο στρατό του για να "ξεφορτωθεί" τους κακούς. Τουτέστιν τους απειθείς στις κουταμάρες της Σκοπιάς. Διακωμώδηση των διδασκαλιών Χριστού και ανοησίες με φρασεολογία νύχτας.

Ο Ιεχωβά όμοιος με απαγωγέα που παίρνει λύτρα "για να είναι η απελευθέρωση διαθέσιμη" ή αυτός και ο Χριστός όμοιοι με νονό της νύχτας ο οποίος, "ξεφορτώνεται" τους κακούς, "εκτελεί" τους απειθείς, "καταστρέφει" και "βγάζει από την μέση" τις κυβερνήσεις, "απομακρύνει το πτώμα" Χριστού για να μην το δουν οι μαθητές.

[παρουσιάζει κρυφίως ως ανοήτους τους μαθητάς]

Η Σκοπιά παρουσιάζει τους αποστόλους ως ανοήτους του χειρίστου είδους.

Έτσι επειδή δεν καταλάβαιναν καλά τα πνευματικά αυτό που θα τους έκανε να πιστέψουν ότι ένας νεκρός αναστήθηκε θα ήταν η.... απουσία του σώματος.

Αν αργότερα διάβαζαν την φρενοβλαβή Σκοπιά και τους εξηγούσε τα πνευματικά, θα μπορούσε να είχε αφήσει το σώμα ο Θεός και αυτοί θα πίστευαν ότι ναι μεν βλέπουν ένα σώμα αλλά όμως ο νεκρός.... αναστήθηκε. Αυτό είναι κρυφή διδαχή ώστε οι οπαδοί να πιστέψουν τις μπούρδες της Σκοπιάς για αόρατες παρουσίες Χριστού το 1914.

Ναι μεν δεν βλέπουμε τον Χριστό πουθενά αλλά η Β Παρουσία έχει γίνει.

Βουδιστική μετεμψύχωση σε Μωαμεθανικό παράδεισο.

Κοινός ο πατέρας, για αυτό παρατηρούμε κοινά σημεία και στα τέκνα του

Παράδεισος με μάσες

Η γνώση του Θεού θα γεμίσει την Γη αλλά όμως παρουσιάζονται κηπευτικά....

Φαίνεται η γνώση θα είναι μέσα στα καρπούζια και τις πιπεριές

θα τρως και θα προχωράς στην γνώση Θεού

κοινός ο πατέρας, για αυτό παρατηρούμε κοινά σημεία και στα τέκνα του

[ο πατήρ της αθεΐας Σατάν εξαφανίζει τον Θεό κάνοντάς τον αποκύημα φαντασίας, μετατρέπει κρυφίως τους οπαδούς της Σκοπιάς σε άθεους]

Ο άνθρωπος στρεφόμενος σε άνθρωπο για την μακροζωία ή την αθανασία του θα λάβει αυτό που μπορεί να ληφθεί από την φύση του δότη. Δηλαδή από το προσωρινό θα λάβει το προσωρινό ενώ θα πρέπει να στραφεί στο αιώνιο ώστε να αποκτήσει το αιώνιο. Από το προσωρινό δεν θα αποκτήσει την γνήσια αιωνιότητα αλλά θα του δοθεί ένα υποκατάστατο της. Η αιώνια ζωή και η συνέχεια της ύπαρξης που θα του προσφερθεί θα είναι κάποια ταινία ή κάποια εικόνα με αυτόν. Εν τέλει θα είναι "αιώνια" ζωή στην ανάμνηση του δότη της αθανασίας, θα είναι μια εντός εισαγωγικών αθανασία. "Αθανασία" των φωτό και βίντεο. Όμως όλα αλλάζουν όταν ο άνθρωπος αποτανθεί στο αιώνιο για να του δοθεί το αιώνιο. Εκεί δεν υπάρχει υποκατάστατο αλλά το γνήσιο, εκεί ο άνθρωπος δεν ζει αιώνια διαμέσου της ανάμνησης αλλά ζει ο ίδιος αιώνια.

Σειρά: Ανάσταση Νεκρών

1) Ανάσταση σωμάτων

2) Ανάσταση νεκρών

3) Μετά δε τούτο κρίσις

4) Μας βλέπουν οι νεκροί;

5) Χαρά έσται εν τω ουρανώ

Posted in Μας βλέπουν οι νεκροί;