Η εξομολόγηση στον ιερέα
Μαρτυρίες των Χριστιανών συγγραφέων έως το 450μΧ
Μαρτυρίες των Χριστιανών συγγραφέων έως το 450μΧ
Αγαπητοί, σε αυτήν την δημοσίευση θα παρατεθεί ένας σύντομος οδηγός εξομολόγησης και θα δούμε τις μαρτυρίες κάποιων Χριστιανών συγγραφέων για την εξαγόρευση αμαρτημάτων στον ιερέα διότι οι αιρετικοί αρνούνται ότι υπάρχει άτομο με την εξουσία του δεσμείν και λύειν.
Σύντομος οδηγός εξομολόγησης
Έχουμε δει όλοι διάφορους οδηγούς που έχουν κατάλογο αμαρτημάτων τα οποία πρέπει να εξομολογηθούμε, είναι απαραίτητοι και αυτοί αλλά το σημαντικότερο δεν είναι μια λίστα η οποία θα ακολουθούμε αλλά το κύριο που πρέπει να γνωρίζει κάποιος είναι πως έχουμε σωστή εξομολόγηση, πως έχουμε σωστή στάση απέναντι στον Θεό. Αυτό που πρέπει ο κάθε ένας μας απαραίτητα να έχει κατά νου είναι ότι οι όροι που έχει θέσει ο Θεός ώστε να μας συγχωρήσει είναι αφενός η ειλικρινή μας μετάνοια και αφετέρου η συγχωρητικότητα προς τον πλησίον. Και τα δυο είναι απαραίτητα όχι μόνο για μια σωστή εξομολόγηση αλλά και για μια σωστή Χριστιανική ζωή. Αν προσέλθουμε στην εξομολόγηση μη έχοντας ειλικρινή μετάνοια τότε δεν ζητούμε συγχώρηση αφού πάμε με άλλο σκεπτικό στην εξομολόγηση, είναι το σκεπτικό του μπακαλοτεφτεριού. Αν δεν έχουμε όρεξη απαλλαγής από τα αμαρτήματά μας βλέπουμε την εξομολόγηση σαν μια γόμα και τον εαυτό μας σαν ένα τεφτέρι το οποίο νιώθουμε ότι γέμισε. Έτσι καταφεύγουμε στην γομολάστιχα ώστε να μας σβήσει κάποιες σελίδες για να υπάρξει χώρος για νέες εγγραφές αμαρτιών. Χειρότερα βέβαια τα πράγματα είναι εάν πάμε επειδή μας το λένε άλλοι ή για "το καλό".
Όταν προσερχόμαστε στην εξομολόγηση με το σκεπτικό του τεφτεριού από εμάς απουσιάζει η πραγματική απόφαση για διόρθωση η οποία είναι καρπός της γνήσιας αποστροφής προς την αμαρτία. Δηλαδή εν τέλει θεωρούμε τον Θεό σαν κάποιον ο οποίος περίπου θα μας σιγοντάρει στις αμαρτίες ή τον θεωρούμε σαν έναν που μας κοιτάει με μισό μάτι, οπότε δεν τον βλέπουμε όπως πραγματικά είναι αλλά θεωρούμε ότι ο Θεός είναι ένας που θέλει να τιμωρεί και όχι ο Πατέρας που οδηγεί προς την θέωση, έτσι εμείς αφού είναι κολαστής πρέπει να του ξεφύγουμε.
Ουσιαστικά με αυτό το σκεπτικό αφενός δεν προοδεύουμε πνευματικά ενώ αφετέρου προσβάλουμε τον Θεό διότι τον κάνουμε κάτι που δεν είναι. Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος αν εξαγορεύσουμε τα αμαρτήματά μας με αυτό το σκεπτικό δεν μας συγχωρεί ο Θεός; Η απάντηση είναι βεβαίως και μας συγχωρεί αλλά με αυτό το σκεπτικό είναι σαν να μην ζητούμε να γίνουμε μέτοχοι Θεού, σαν να λέμε ότι δεν θέλουμε να λάβουμε μέρος στην θέωση, η συγχώρηση που ζητάμε μετατρέπεται από εκζήτηση διαβατηρίου προς τον Παράδεισο μάλλον σε αγορά αλοιφής για τα εγκαύματα της κόλασης. Το πράγμα ομοιάζει σαν να έχουμε μια βάρκα η οποία πηγαίνει ώστε να φορτωθεί με χρυσό αλλά από ένα ρήγμα έχει σχεδόν γεμίσει νερό ενώ συντόμως βυθίζεται.
Εμείς ως καπετάνιοι, ενώ το νερό εισέρχεται με ορμή, αντί να κοιτάξουμε το ρήγμα ζητάμε από έναν να μας βγάζει το νερό με κουβάδες και αυτό αραιά και που. Η βάρκα συντόμως πρόκειται να βυθιστεί ή θα παραμένει συνεχώς προς βύθιση και είναι αρκετή λίγη αδράνεια εκ μέρους μας ώστε να καταποντιστεί για πάντα. Δηλαδή εμείς θέλουμε η βάρκα, η οποία είναι ο εαυτός μας, να είναι τρύπια και το αμπάρι να είναι άδειο αλλά όμως για να μπάζει νερό όχι για να φορτώσει χρυσό. Εμείς στο καράβι βάζουμε έναν κουβά και κάποια στιγμή βγάζουμε την ίδια ποσότητα ενώ το νερό συνεχίζει αενάως να εισρέει. Στην πραγματικότητα η εξομολόγηση μετατράπηκε μάλλον σε αίτηση για λιγότερη κόλαση αφού βλέπουμε τον Θεό σαν τιμωρό και δεν ζητάμε να προχωρήσουμε πνευματικά ώστε να γίνουμε πολίτες Παραδείσου. Επειδή ο Θεός είναι αγάπη και έλεος μας συγχωρεί, προσπαθεί ακόμη και όταν κάποιος αυτοπροορίζεται μακριά του να είναι σε μικρότερη απόσταση.
Οπότε με την τακτική αυτή το δοχείο μας είναι γεμάτο αμαρτίες και δεν θέλουμε αλλά ούτε και μπορεί να χωρέσει Θεία χάρη ώστε να γίνει ο εαυτός μας μονή Θεού κατά το, ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν. Δηλαδή, εάν κανείς με αγαπά, θα τηρήσει στην ζωή του τις εντολές μου και ο Πατήρ μου θα τον αγαπήσει και θα έλθουμε σε αυτόν και θα μεταβάλουμε την καρδιά του σε μόνιμη κατοικία μας, ώστε αυτός θα είναι έμψυχος ναός του ζώντος Θεού. Αντιθέτως ο άνθρωπος που αγαπάει τον Θεό δεν θέλει να έχει καμία σχέση με την αμαρτία, προσπαθεί το ρήγμα να διορθώσει, αγωνίζεται με θέρμη και ζήλο ώστε να ακολουθεί τις εντολές του Κυρίου παύλα Πατέρα που αγαπάει. Ο Χριστός είπε ότι δεν μπορεί κάποιος να δουλεύει σε δυο κυρίους, αν αγαπάει την αμαρτία δεν γίνεται να αγαπάει τον Θεό.
Η διάθεση για απαλλαγή από την αμαρτία είναι δείγμα πραγματικής μετάνοιας.
Έτσι όποιος έχει ειλικρινή μετάνοια το δείχνει με αυτά που κάνει και ο Χριστός δηλώνει για αυτόν ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο δηλαδή ότι στον οίκο, τον άνθρωπο, έχει έλθει σωτηρία. Σε αυτόν τον άνθρωπο που έχει έλθει σωτηρία δεν του αρέσει η αμαρτωλή ζωή και θέλει να απομακρύνεται από την αμαρτία, γεμίζει το αμπάρι με το νερό των δακρύων όχι της θάλασσας, δεν είναι αδιάφορος όπως αυτός που απλά ζητάει το σβήσιμο σελίδων στο τεφτέρι, αλλά ζητάει την χάρη του Θεού και αγωνίζεται.
Τώρα αν έχουμε σωστή προσέγγιση στο μυστήριο αλλά τύχει και ξαναπέσουμε στο ίδιο αμάρτημα δεν θα πρέπει να απελπιζόμαστε αλλά θα πρέπει να αγωνιζόμαστε ειλικρινά ζητώντας την φώτιση του Θεού και αυτός θα μας βοηθήσει. Όποιος αγωνίζεται ειλικρινά ζητώντας βοήθεια από τον Κύριο ώστε να τον οδηγήσει απαλλάσσεται από το οποιοδήποτε πάθος πάντοτε, αυτό διότι η χάρη του Θεού όλα τα μπορεί. Αν αγωνίζεται με μέτρια θέρμη πάλι κάτι θα καταφέρει και μόνο αν δεν αγωνίζεται καθόλου μη ζητώντας την βοήθεια του Θεού θα παραμένει προσκολλημένος στα πάθη και στην αμαρτία όπως φυσικά και θέλει.
Εκτός από την πραγματική διάθεση για μετάνοια και τον αγώνα εναντίων της αμαρτίας η συγχωρητικότητα προς τον πλησίον είναι απαραίτητη ώστε να μας συγχωρήσει ο Θεός. Αυτό διότι διαφορετικά όχι μόνο δεν έχουμε αυτογνωσία και νομίζουμε εαυτούς Αγίους αλλά επιπλέον ειδωλοποιούμε τον εαυτό μας. Τον βλέπουμε σαν είδωλο και τον προσκυνούμε γιατί έχει πάντα δίκαιο και ποτέ δεν έχει ενοχλήσει κανένα, προσκυνούμε τον εαυτό σαν θεό και όχι τον Θεό. Η υπερηφάνεια είναι αδελφή του εγωισμού και ο Θεός την αποστρέφεται αφού είναι η πηγή όλων των αμαρτιών. Από εκεί έρχονται η έπαρση, η κενοδοξία, το πείσμα, η κατάκριση, η συκοφαντία, ο θυμός εναντίων των άλλων, η περιφρόνηση, η απόρριψη του Θεού.
Κάτι άλλο που δεν πρέπει να γίνεται είναι η αμέλεια και η εξομολόγηση κάθε Πάσχα, κάθε τάδε, δηλαδή σε γιορτές και αραιά και που. Πρέπει να προσερχόμαστε τακτικά στην εξομολόγηση όχι μόνο διότι λαμβάνουμε Θεία ευλογία αλλά και διότι κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει. Επιπλέον η αμέλεια, και φυσικά πολύ περισσότερο η αδιαφορία μας προς το μυστήριο της μετανοίας και προς τον αγώνα, κάνουν τις αμαρτίες να εξελίσσονται σε πάθη κυριεύοντας τον άνθρωπο σε σημείο που η διόρθωση να είναι έως εντός εισαγωγικών, αδύνατη. Ας το φανταστούμε σαν το τσιγάρο, από το ένα αμάρτημα πας στα πέντε και στα αμέτρητα. Μετά ενώ λες ότι αυτό που κάνεις δεν είναι καλό είναι δύσκολο για εσένα να απαρνηθείς την αμαρτία.
Όσο αφορά την στιγμή της εξομολόγησης είναι απαραίτητο όταν εξομολογούμαστε να μην έχουμε ντροπή, οι πατέρες λένε ότι η στιγμή της ντροπής είναι όταν γίνεται το αμάρτημα ενώ η στιγμή της εξομολόγησης είναι στιγμή χαράς διότι τότε συγχωρείται το αμάρτημα. Μας λέει ο Χριστός, χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί.
Αν το σκεφτούμε και εις βάθος είναι προτιμότερο να τα εξαγορεύσουμε διότι εν τέλει τα αμαρτήματα χωρίζονται σε ανεξομολόγητα ή μη, κατ' επέκταση σε συγχωρημένα ή μη και όχι σε κρυφά και φανερά. Η ντροπή και η απόκρυψη τους δεν θα μας φέρουν κανένα καλό αφού τα αμαρτήματά μας είναι γνωστά στον Χριστό στους Αγίους και στους Αγγέλους αλλά η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι γνωστά και στους δαίμονες, δηλαδή ουσιαστικά κρυβόμαστε από τον εαυτό μας. Ο Χριστός ως Θεός είναι ευκόλως εννοούμενο ότι τα ξέρει πριν καν τα πράξουμε ενώ οι Άγγελοι και οι Άγιοι τα γνωρίζουν διότι το Άγιο Πνεύμα τους πληροφορεί όπως γινόταν με τους γέροντες Άγιους Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο, αυτοί όπως θα έχετε διαβάσει αναγνώριζαν τον Άγιο και έλεγαν "ο τάδε είναι Άγιος" ή έλεγαν σε κάποιον ότι χρειάζεται πνευματικό αγώνα γιατί έχει το τάδε να τον βαραίνει ή ότι δεν είναι σε καλή κατάσταση και χρειάζεται διόρθωση.
Οπότε εμείς όταν κρύβουμε τις αμαρτίες αυτό το κάνουμε αφενός προσωρινά αφού όλες θα φανερωθούν στην Β Παρουσία και αφετέρου μόνο από ένα άτομο, τον ιερέα, αφού δεν εξαγορεύουμε σε κόσμο μπροστά, αν δε είναι διορατικός τότε ούτε και από αυτόν. Άρα είναι παράλογο να ντρεπόμαστε όχι μόνο διότι δεν καταφέρνουμε κάτι ή κερδίζουμε κάτι αλλά χάνουμε το μεγαλύτερο.
Εξάλλου για την ντροπή εμπρός στον ιερέα ας σκεφτούμε και το εξής, όπως ένας άνθρωπος ο οποίος στην εργασία του έχει τριβή με πολύ κόσμο δεν εντυπωσιάζεται από παράδοξο θέαμα ανθρώπου αφού έχει δει χιλιάδες, κατά όμοιο τρόπο και ο ιερεύς δεν λοιδορεί ούτε εκπλήσσεται από τις αμαρτίες μας, έχει ακούσει τα ίδια πάμπολλες φορές. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έχουμε διαπράξει μια μεγάλη αμαρτία ο ιερεύς θα την έχει ακούσει ξανά αφού δεν υπάρχει πια ο πρώτος σε κάποια αμαρτία αλλά όλες έχουν γίνει άπειρες φορές.
Ένα άλλο που παρατηρείται είναι ότι πολλοί αναζητούν τον "χαρισματικό γέροντα" ώστε να τον κάνουν πνευματικό τους. Και όμως αγαπητοί αυτό είναι λάθος και μάλιστα μεγάλο, το να ψάχνουμε αποκλειστικά τον διορατικό τον προορατικό και τα λοιπά όμοια, εξομολόγο. Αυτά τα χαρίσματα απευθύνονται κυρίως σε αυτούς που δεν έχουν πιστέψει και όχι σε όσους έχουν πιστέψει για αυτό και τα πρώτα χρόνια της πίστεως ήταν σε μεγάλη αφθονία ενώ τώρα έχουν είτε εκλείψει είτε έχουν μειωθεί κατά πολύ. Ο Χριστιανός πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, δεν είναι ανάγκη να του πει κάποιος μια προφητεία ώστε να αποδεχτεί.
Τι ζητάμε ώστε να μας αποκαλύψει άραγε ο προορατικός ιερέας; Τις αμαρτίες μας ώστε να τις εξομολογηθούμε; Μα αυτές τις ξέρουμε ήδη. Θέλουμε να μας πει ο εξομολόγος τις αμαρτίες άρα εμείς γίναμε σαν τον πονηρό που ομολογεί κάτω από την πίεση όταν τον καίνε οι Άγιοι; Τι ζητάμε; Να μας αποκαλύψει το μέλλον μήπως; Μα αυτό εμείς με την ελευθερία μας το δημιουργούμε. Μήπως νομίζουμε το Άγιο Πνεύμα μέντιουμ; Ο Χριστιανός θεωρεί το Άγιο Πνεύμα οδηγό προς την θέωση που έρχεται μέσα από το "αράτω τον Σταυρόν αυτού", τον αγώνα, τα μυστήρια και όχι ένα μέντιουμ που λέει το μέλλον αν θα πάθει το ένα ή θα γίνει το άλλο.
Τι θα επιθυμούσαμε να μας έλεγε ο προορατικός; Αν θα πεθάνουμε ή θα επιζήσουμε από αρρώστια; Άραγε ο Χριστός υποσχέθηκε αιώνια παραμονή πάνω στην Γη και ζωή χαρισάμενη χωρίς δυσκολίες και αρρώστιες σε αυτούς που θα πιστέψουν; Ο Χριστιανός έχει εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού και ξέρει ότι δεν γίνεται τίποτα χωρίς να το επιτρέπει.
Ο ίδιος ο Χριστός δεν πέθανε νέος 33 ετών και μάλιστα με φρικτό τρόπο;
Σε όλα όχι μόνο έχει δώσει τις εντολές αλλά είναι και το παράδειγμα, δεν ήταν μόνο του λέγειν όπως πολλοί από εμάς. Όταν έρχεται μια ασθένεια ο Χριστιανός φυσικά και αναζητάει ιατρική βοήθεια διότι όπως λέει η Γραφή ο Θεός δίνει την ιατρική επιστήμη ενώ δεν προστρέχει στους σύγχρονους μάγους που πλασάρουν θεραπείες ασύμβατες προς την Ορθόδοξη διδασκαλία, δείτε την ανάρτηση Γιόγκα Φενγκ Σούι φυλαχτά θετική ενέργεια.
Κυρίως όμως ο Χριστιανός έχει υπομονή και ελπίδα στον Θεό, γνωρίζει ότι ο Θεός επιτρέπει τις ασθένειες γιατί μέσα από αυτές επέρχεται ωφέλεια ψυχική. Μέσα από δύσκολες καταστάσεις για την υγεία μας ο άνθρωπος μετανοεί και αναζητάει τον Θεό ή δοξάζεται και φαίνεται η μεγάλη αρετή του όπως έγινε με τον Ιώβ. Χωρίς αγώνα πως θα μπορέσει κάποιος να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο, χωρίς δοκιμασίες πως θα φαίνονταν οι πρωταθλητές της πίστεως; Αν όλη η ζωή ήταν χαρές και καλοπέραση η φιλαυτία και ο εγωισμός θα φούντωναν ενώ η σωτήρια μνήμη Θεού και θανάτου θα ξεθώριαζαν. Εξάλλου η ζωή στην Γη είναι σύντομη και ο σκοπός δεν είναι να αποκτήσουμε πολλά χρήματα ή να έχουμε αιώνια νεότητα αλλά το εδώ είναι μια προετοιμασία για το εκεί. Λέει ο Χριστός "κοιτάξτε τα πουλιά που πετούν στον ουρανό, δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν και όμως ο ουράνιος Πατέρας τα φροντίζει, αν αυτά φροντίζει δεν θα φροντίσει για εσάς;" Ο Θεός λοιπόν προνοεί για όλη την πλάση, από το πιο μεγάλο έως το πιο μικρό πλάσμα, άρα μέσα στο σχέδιο του Θεού είναι και οι διάφορες ασθένειες μας, εξάλλου ο άνθρωπος όπως ειπώθηκε κάποτε θα πεθάνει ενίοτε νέος.
Ας εξετάσουμε μήπως και χωρίς να το ξέρουμε με την έρευνα αυτή για διορατικούς θεωρούμε ότι κανονικός εξομολόγος είναι ο διορατικός και ο προορατικός άρα όλοι οι άλλοι είναι σκάρτοι. Δεν προσβάλλουμε χωρίς να το θέλουμε τον Θεό αλλά και την Εκκλησία; Το σώμα Χρστού και την κεφαλή Χριστό; Αν ο Θεός ήθελε να είναι οι εξομολόγοι έτσι θα ήταν όλοι έτσι και αν η Εκκλησία κάνει εξομολόγους μη διορατικούς λαθεύει. Να ζητάμε με θέρμη και ζήλο πνευματικό και όχι μόνο διορατικό πνευματικό γιατί αυτό δεν μας ωφελεί. Πρέπει να διαλέγουμε εξομολόγο αλλά όμως δεν πρέπει η διαλογή να γίνεται με κριτήρια κοσμικά και επιπλέον να μην βλέπουμε τον ιερέα με το αντίθεο σκεπτικό της βλακώδους γενικεύσεως "όλοι οι παπάδες είναι τάδε" ούτε να δίνουμε σημασία στις διάφορες κατηγορίες που ακούμε από τους συκοφάντες, γιατί οι περισσότερες είναι ψεύτικες.
Ας σκεφτούμε το εξής για την περίπτωση μπορεί να βλέπουμε την αμαρτία ενός αλλά όμως η μετάνοια του είναι αόρατη και μπορεί να βρεθούμε στην θέση να μας πει ο Χριστός το ίδιο που είπε στον Φαρισαίο ο οποίος τον είχε καλέσει σπίτι του.
Μαρτυρίες Χριστιανών συγγραφέων
Οι αιρετικοί υποστηρίζουν ότι τις αμαρτίες μας τις λέμε στον αέρα και πονηρά διαστρεβλώνουν τους Χριστιανούς συγγραφείς. Αυτό το κάνουν αφενός αποκρύπτοντας τα λόγια τους τα οποία μιλάνε για άφεση από τον ιερέα και αφετέρου ερευνώντας ώστε να ανακαλύψουν αποσπάσματα τα οποία θα λένε για άφεση από τον Θεό, ότι μόνο αυτός συγχωρεί αμαρτίες. Ο Σατανάς ψιθύρισε στους αιρετικούς αυτήν την πρακτική σκεπτόμενος ότι ο μόνος τρόπος να παραπλανήσει είναι να χρησιμοποιήσει τα αποσπάσματα εκείνα που πρώτον απευθύνονται σε αιρετικούς κάνοντας λόγο για το ότι η άφεση δίδεται από τον Θεό και όχι από άνθρωπο, οπότε ο συγγραφέας εμφανίζεται να εννοεί κάτι εντελώς διαφορετικό και δεύτερον, από αποσπάσματα τα οποία λένε ότι ο Θεός είναι συγχωρητικός και αφήει τις αμαρτίες.
Ο λόγος που ο Διάβολος το κάνει αυτό είναι διότι εκείνα τα αποσπάσματα που οποία κάνουν λόγο για εξομολόγηση στον ιερέα είναι σχετικά λιγότερα ενώ τα άλλα είναι πολύ περισσότερα. Τα πρώτα λέγονται σε πιο πολλές περιπτώσεις ενώ τα δεύτερα παρουσιάζονται όταν έχουμε πιο εξειδικευμένες ερμηνείες ή λόγια. Και σήμερα γίνεται το ίδιο, αν ρωτήσουν έναν "ποιος συγχωρεί αμαρτίες;" θα πει "ο Θεός". Αυτό φυσικά που αναφέρει δεν σημαίνει ότι δεν παραδέχεται άτομο με εξουσία δεσμείν και λύειν. Αν ένας αιρετικός παρουσιάζεται ότι είναι θεός και διατείνεται ότι συγχωρεί τότε ένας θα του πει "μόνο ο Θεός συγχωρεί" αλλά αυτό το λεχθέν έχει εκφερθεί υπό την έννοια ότι δεν είναι ο άνθρωπος Θεός όχι ότι δεν υπάρχει ειδικό άτομο με εξουσία αφέσεως. Σήμερα λέμε συνεχώς "ο Θεός να με συγχωρέσει για αυτό που έκανα" ή λέμε "συγχώρεσε με Θεέ μου" ή "ο φιλάνθρωπος Θεός να συγχωρήσει τις αμαρτίες μου", αλλά αυτός που το αναφέρει δεν εννοεί ότι δεν υπάρχει εξομολόγηση σε άτομο με εξουσία αφέσεως.
Δηλαδή η πρακτική των αιρετικών είναι δείγμα σατανικής πονηρίας αλλά και μεγίστη παραπλάνηση διότι οι συγγραφείς όταν λένε ότι μόνο Θεός συγχωρεί ή όταν λένε θα λάβουμε άφεση από τον Θεό το κάνουν όπως εμείς και δεν εννοούν να τα λέμε στον αέρα αλλά είτε λένε ότι πρέπει να έχουμε μετάνοια και ο Θεός θα μας συγχωρήσει, αλλά αυτό θα γίνει δια των ιερέων πράγμα που δεν αναφέρουν στην ίδια πρόταση όπως γίνεται και σήμερα, είτε απευθύνονται προς αιρετικούς και εννοούν ότι ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες όχι ο άνθρωπος.
Ένα παράδειγμα λέει ο Μέγας Βασίλειος, αφίησι δε το Πνεύμα το άγιον δια των αποστόλων·, αλλού όμως έχει μια πρόταση που λέει, εάν ο ελεγχθείς κατανυγή την ψυχήν και συνέλθη τω σκοπώ του ελέγχοντος, περί παντός πράγματος, τουτέστι, περί παντός αμαρτήματος ου εάν αιτήσωνται την άφεσιν δοθήσεται αυτοίς παρά του φιλάνθρωπου Θεού, οι αιρετικοί θα αποκρύψουν την πρώτη πρόταση και θα αποκόψουν από τον περίγυρο την δεύτερη πρόταση, αληθινό περιστατικό. Έτσι ο Μέγας Βασίλειος θα φαίνεται να υποστηρίζει την εξομολόγηση στον αέρα. Δηλαδή οι αιρετικοί φτάνουν σε έσχατο σημείο παραπλάνησης ώστε να λένε ότι ο Μέγας Βασίλειος ή ο Χρυσόστομος απορρίπτουν την εξομολόγηση σε ιερέα και διδάσκουν ότι δεν υπάρχει εξουσία σε αυτόν ώστε να συγχωρεί. Όμως οι αιρετικοί αυτογελοιοποιούνται αφού υποστηρίζουν ότι δύο από τους τρεις ιεράρχες λένε κατά της ιεροσύνης. Ας παραθέσουμε τους Χριστιανούς συγγραφείς έως το 450μΧ ώστε να δούμε τις πληροφορίες που μας παρέχουν για το θέμα.
Σύντομος οδηγός εξομολόγησης
Έχουμε δει όλοι διάφορους οδηγούς που έχουν κατάλογο αμαρτημάτων τα οποία πρέπει να εξομολογηθούμε, είναι απαραίτητοι και αυτοί αλλά το σημαντικότερο δεν είναι μια λίστα η οποία θα ακολουθούμε αλλά το κύριο που πρέπει να γνωρίζει κάποιος είναι πως έχουμε σωστή εξομολόγηση, πως έχουμε σωστή στάση απέναντι στον Θεό. Αυτό που πρέπει ο κάθε ένας μας απαραίτητα να έχει κατά νου είναι ότι οι όροι που έχει θέσει ο Θεός ώστε να μας συγχωρήσει είναι αφενός η ειλικρινή μας μετάνοια και αφετέρου η συγχωρητικότητα προς τον πλησίον. Και τα δυο είναι απαραίτητα όχι μόνο για μια σωστή εξομολόγηση αλλά και για μια σωστή Χριστιανική ζωή. Αν προσέλθουμε στην εξομολόγηση μη έχοντας ειλικρινή μετάνοια τότε δεν ζητούμε συγχώρηση αφού πάμε με άλλο σκεπτικό στην εξομολόγηση, είναι το σκεπτικό του μπακαλοτεφτεριού. Αν δεν έχουμε όρεξη απαλλαγής από τα αμαρτήματά μας βλέπουμε την εξομολόγηση σαν μια γόμα και τον εαυτό μας σαν ένα τεφτέρι το οποίο νιώθουμε ότι γέμισε. Έτσι καταφεύγουμε στην γομολάστιχα ώστε να μας σβήσει κάποιες σελίδες για να υπάρξει χώρος για νέες εγγραφές αμαρτιών. Χειρότερα βέβαια τα πράγματα είναι εάν πάμε επειδή μας το λένε άλλοι ή για "το καλό".
Όταν προσερχόμαστε στην εξομολόγηση με το σκεπτικό του τεφτεριού από εμάς απουσιάζει η πραγματική απόφαση για διόρθωση η οποία είναι καρπός της γνήσιας αποστροφής προς την αμαρτία. Δηλαδή εν τέλει θεωρούμε τον Θεό σαν κάποιον ο οποίος περίπου θα μας σιγοντάρει στις αμαρτίες ή τον θεωρούμε σαν έναν που μας κοιτάει με μισό μάτι, οπότε δεν τον βλέπουμε όπως πραγματικά είναι αλλά θεωρούμε ότι ο Θεός είναι ένας που θέλει να τιμωρεί και όχι ο Πατέρας που οδηγεί προς την θέωση, έτσι εμείς αφού είναι κολαστής πρέπει να του ξεφύγουμε.
Ουσιαστικά με αυτό το σκεπτικό αφενός δεν προοδεύουμε πνευματικά ενώ αφετέρου προσβάλουμε τον Θεό διότι τον κάνουμε κάτι που δεν είναι. Θα αναρωτηθεί όμως κάποιος αν εξαγορεύσουμε τα αμαρτήματά μας με αυτό το σκεπτικό δεν μας συγχωρεί ο Θεός; Η απάντηση είναι βεβαίως και μας συγχωρεί αλλά με αυτό το σκεπτικό είναι σαν να μην ζητούμε να γίνουμε μέτοχοι Θεού, σαν να λέμε ότι δεν θέλουμε να λάβουμε μέρος στην θέωση, η συγχώρηση που ζητάμε μετατρέπεται από εκζήτηση διαβατηρίου προς τον Παράδεισο μάλλον σε αγορά αλοιφής για τα εγκαύματα της κόλασης. Το πράγμα ομοιάζει σαν να έχουμε μια βάρκα η οποία πηγαίνει ώστε να φορτωθεί με χρυσό αλλά από ένα ρήγμα έχει σχεδόν γεμίσει νερό ενώ συντόμως βυθίζεται.
Εμείς ως καπετάνιοι, ενώ το νερό εισέρχεται με ορμή, αντί να κοιτάξουμε το ρήγμα ζητάμε από έναν να μας βγάζει το νερό με κουβάδες και αυτό αραιά και που. Η βάρκα συντόμως πρόκειται να βυθιστεί ή θα παραμένει συνεχώς προς βύθιση και είναι αρκετή λίγη αδράνεια εκ μέρους μας ώστε να καταποντιστεί για πάντα. Δηλαδή εμείς θέλουμε η βάρκα, η οποία είναι ο εαυτός μας, να είναι τρύπια και το αμπάρι να είναι άδειο αλλά όμως για να μπάζει νερό όχι για να φορτώσει χρυσό. Εμείς στο καράβι βάζουμε έναν κουβά και κάποια στιγμή βγάζουμε την ίδια ποσότητα ενώ το νερό συνεχίζει αενάως να εισρέει. Στην πραγματικότητα η εξομολόγηση μετατράπηκε μάλλον σε αίτηση για λιγότερη κόλαση αφού βλέπουμε τον Θεό σαν τιμωρό και δεν ζητάμε να προχωρήσουμε πνευματικά ώστε να γίνουμε πολίτες Παραδείσου. Επειδή ο Θεός είναι αγάπη και έλεος μας συγχωρεί, προσπαθεί ακόμη και όταν κάποιος αυτοπροορίζεται μακριά του να είναι σε μικρότερη απόσταση.
Οπότε με την τακτική αυτή το δοχείο μας είναι γεμάτο αμαρτίες και δεν θέλουμε αλλά ούτε και μπορεί να χωρέσει Θεία χάρη ώστε να γίνει ο εαυτός μας μονή Θεού κατά το, ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ᾿ αὐτῷ ποιήσομεν. Δηλαδή, εάν κανείς με αγαπά, θα τηρήσει στην ζωή του τις εντολές μου και ο Πατήρ μου θα τον αγαπήσει και θα έλθουμε σε αυτόν και θα μεταβάλουμε την καρδιά του σε μόνιμη κατοικία μας, ώστε αυτός θα είναι έμψυχος ναός του ζώντος Θεού. Αντιθέτως ο άνθρωπος που αγαπάει τον Θεό δεν θέλει να έχει καμία σχέση με την αμαρτία, προσπαθεί το ρήγμα να διορθώσει, αγωνίζεται με θέρμη και ζήλο ώστε να ακολουθεί τις εντολές του Κυρίου παύλα Πατέρα που αγαπάει. Ο Χριστός είπε ότι δεν μπορεί κάποιος να δουλεύει σε δυο κυρίους, αν αγαπάει την αμαρτία δεν γίνεται να αγαπάει τον Θεό.
Η διάθεση για απαλλαγή από την αμαρτία είναι δείγμα πραγματικής μετάνοιας.
Έτσι όποιος έχει ειλικρινή μετάνοια το δείχνει με αυτά που κάνει και ο Χριστός δηλώνει για αυτόν ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο δηλαδή ότι στον οίκο, τον άνθρωπο, έχει έλθει σωτηρία. Σε αυτόν τον άνθρωπο που έχει έλθει σωτηρία δεν του αρέσει η αμαρτωλή ζωή και θέλει να απομακρύνεται από την αμαρτία, γεμίζει το αμπάρι με το νερό των δακρύων όχι της θάλασσας, δεν είναι αδιάφορος όπως αυτός που απλά ζητάει το σβήσιμο σελίδων στο τεφτέρι, αλλά ζητάει την χάρη του Θεού και αγωνίζεται.
Τώρα αν έχουμε σωστή προσέγγιση στο μυστήριο αλλά τύχει και ξαναπέσουμε στο ίδιο αμάρτημα δεν θα πρέπει να απελπιζόμαστε αλλά θα πρέπει να αγωνιζόμαστε ειλικρινά ζητώντας την φώτιση του Θεού και αυτός θα μας βοηθήσει. Όποιος αγωνίζεται ειλικρινά ζητώντας βοήθεια από τον Κύριο ώστε να τον οδηγήσει απαλλάσσεται από το οποιοδήποτε πάθος πάντοτε, αυτό διότι η χάρη του Θεού όλα τα μπορεί. Αν αγωνίζεται με μέτρια θέρμη πάλι κάτι θα καταφέρει και μόνο αν δεν αγωνίζεται καθόλου μη ζητώντας την βοήθεια του Θεού θα παραμένει προσκολλημένος στα πάθη και στην αμαρτία όπως φυσικά και θέλει.
Εκτός από την πραγματική διάθεση για μετάνοια και τον αγώνα εναντίων της αμαρτίας η συγχωρητικότητα προς τον πλησίον είναι απαραίτητη ώστε να μας συγχωρήσει ο Θεός. Αυτό διότι διαφορετικά όχι μόνο δεν έχουμε αυτογνωσία και νομίζουμε εαυτούς Αγίους αλλά επιπλέον ειδωλοποιούμε τον εαυτό μας. Τον βλέπουμε σαν είδωλο και τον προσκυνούμε γιατί έχει πάντα δίκαιο και ποτέ δεν έχει ενοχλήσει κανένα, προσκυνούμε τον εαυτό σαν θεό και όχι τον Θεό. Η υπερηφάνεια είναι αδελφή του εγωισμού και ο Θεός την αποστρέφεται αφού είναι η πηγή όλων των αμαρτιών. Από εκεί έρχονται η έπαρση, η κενοδοξία, το πείσμα, η κατάκριση, η συκοφαντία, ο θυμός εναντίων των άλλων, η περιφρόνηση, η απόρριψη του Θεού.
Κάτι άλλο που δεν πρέπει να γίνεται είναι η αμέλεια και η εξομολόγηση κάθε Πάσχα, κάθε τάδε, δηλαδή σε γιορτές και αραιά και που. Πρέπει να προσερχόμαστε τακτικά στην εξομολόγηση όχι μόνο διότι λαμβάνουμε Θεία ευλογία αλλά και διότι κανείς δεν ξέρει πότε θα πεθάνει. Επιπλέον η αμέλεια, και φυσικά πολύ περισσότερο η αδιαφορία μας προς το μυστήριο της μετανοίας και προς τον αγώνα, κάνουν τις αμαρτίες να εξελίσσονται σε πάθη κυριεύοντας τον άνθρωπο σε σημείο που η διόρθωση να είναι έως εντός εισαγωγικών, αδύνατη. Ας το φανταστούμε σαν το τσιγάρο, από το ένα αμάρτημα πας στα πέντε και στα αμέτρητα. Μετά ενώ λες ότι αυτό που κάνεις δεν είναι καλό είναι δύσκολο για εσένα να απαρνηθείς την αμαρτία.
Όσο αφορά την στιγμή της εξομολόγησης είναι απαραίτητο όταν εξομολογούμαστε να μην έχουμε ντροπή, οι πατέρες λένε ότι η στιγμή της ντροπής είναι όταν γίνεται το αμάρτημα ενώ η στιγμή της εξομολόγησης είναι στιγμή χαράς διότι τότε συγχωρείται το αμάρτημα. Μας λέει ο Χριστός, χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί.
Αν το σκεφτούμε και εις βάθος είναι προτιμότερο να τα εξαγορεύσουμε διότι εν τέλει τα αμαρτήματα χωρίζονται σε ανεξομολόγητα ή μη, κατ' επέκταση σε συγχωρημένα ή μη και όχι σε κρυφά και φανερά. Η ντροπή και η απόκρυψη τους δεν θα μας φέρουν κανένα καλό αφού τα αμαρτήματά μας είναι γνωστά στον Χριστό στους Αγίους και στους Αγγέλους αλλά η συντριπτική πλειοψηφία αυτών είναι γνωστά και στους δαίμονες, δηλαδή ουσιαστικά κρυβόμαστε από τον εαυτό μας. Ο Χριστός ως Θεός είναι ευκόλως εννοούμενο ότι τα ξέρει πριν καν τα πράξουμε ενώ οι Άγγελοι και οι Άγιοι τα γνωρίζουν διότι το Άγιο Πνεύμα τους πληροφορεί όπως γινόταν με τους γέροντες Άγιους Παΐσιο, Πορφύριο, Ιάκωβο, αυτοί όπως θα έχετε διαβάσει αναγνώριζαν τον Άγιο και έλεγαν "ο τάδε είναι Άγιος" ή έλεγαν σε κάποιον ότι χρειάζεται πνευματικό αγώνα γιατί έχει το τάδε να τον βαραίνει ή ότι δεν είναι σε καλή κατάσταση και χρειάζεται διόρθωση.
Οπότε εμείς όταν κρύβουμε τις αμαρτίες αυτό το κάνουμε αφενός προσωρινά αφού όλες θα φανερωθούν στην Β Παρουσία και αφετέρου μόνο από ένα άτομο, τον ιερέα, αφού δεν εξαγορεύουμε σε κόσμο μπροστά, αν δε είναι διορατικός τότε ούτε και από αυτόν. Άρα είναι παράλογο να ντρεπόμαστε όχι μόνο διότι δεν καταφέρνουμε κάτι ή κερδίζουμε κάτι αλλά χάνουμε το μεγαλύτερο.
Εξάλλου για την ντροπή εμπρός στον ιερέα ας σκεφτούμε και το εξής, όπως ένας άνθρωπος ο οποίος στην εργασία του έχει τριβή με πολύ κόσμο δεν εντυπωσιάζεται από παράδοξο θέαμα ανθρώπου αφού έχει δει χιλιάδες, κατά όμοιο τρόπο και ο ιερεύς δεν λοιδορεί ούτε εκπλήσσεται από τις αμαρτίες μας, έχει ακούσει τα ίδια πάμπολλες φορές. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι έχουμε διαπράξει μια μεγάλη αμαρτία ο ιερεύς θα την έχει ακούσει ξανά αφού δεν υπάρχει πια ο πρώτος σε κάποια αμαρτία αλλά όλες έχουν γίνει άπειρες φορές.
Ένα άλλο που παρατηρείται είναι ότι πολλοί αναζητούν τον "χαρισματικό γέροντα" ώστε να τον κάνουν πνευματικό τους. Και όμως αγαπητοί αυτό είναι λάθος και μάλιστα μεγάλο, το να ψάχνουμε αποκλειστικά τον διορατικό τον προορατικό και τα λοιπά όμοια, εξομολόγο. Αυτά τα χαρίσματα απευθύνονται κυρίως σε αυτούς που δεν έχουν πιστέψει και όχι σε όσους έχουν πιστέψει για αυτό και τα πρώτα χρόνια της πίστεως ήταν σε μεγάλη αφθονία ενώ τώρα έχουν είτε εκλείψει είτε έχουν μειωθεί κατά πολύ. Ο Χριστιανός πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, δεν είναι ανάγκη να του πει κάποιος μια προφητεία ώστε να αποδεχτεί.
Τι ζητάμε ώστε να μας αποκαλύψει άραγε ο προορατικός ιερέας; Τις αμαρτίες μας ώστε να τις εξομολογηθούμε; Μα αυτές τις ξέρουμε ήδη. Θέλουμε να μας πει ο εξομολόγος τις αμαρτίες άρα εμείς γίναμε σαν τον πονηρό που ομολογεί κάτω από την πίεση όταν τον καίνε οι Άγιοι; Τι ζητάμε; Να μας αποκαλύψει το μέλλον μήπως; Μα αυτό εμείς με την ελευθερία μας το δημιουργούμε. Μήπως νομίζουμε το Άγιο Πνεύμα μέντιουμ; Ο Χριστιανός θεωρεί το Άγιο Πνεύμα οδηγό προς την θέωση που έρχεται μέσα από το "αράτω τον Σταυρόν αυτού", τον αγώνα, τα μυστήρια και όχι ένα μέντιουμ που λέει το μέλλον αν θα πάθει το ένα ή θα γίνει το άλλο.
Τι θα επιθυμούσαμε να μας έλεγε ο προορατικός; Αν θα πεθάνουμε ή θα επιζήσουμε από αρρώστια; Άραγε ο Χριστός υποσχέθηκε αιώνια παραμονή πάνω στην Γη και ζωή χαρισάμενη χωρίς δυσκολίες και αρρώστιες σε αυτούς που θα πιστέψουν; Ο Χριστιανός έχει εμπιστοσύνη στο σχέδιο του Θεού και ξέρει ότι δεν γίνεται τίποτα χωρίς να το επιτρέπει.
Ο ίδιος ο Χριστός δεν πέθανε νέος 33 ετών και μάλιστα με φρικτό τρόπο;
Σε όλα όχι μόνο έχει δώσει τις εντολές αλλά είναι και το παράδειγμα, δεν ήταν μόνο του λέγειν όπως πολλοί από εμάς. Όταν έρχεται μια ασθένεια ο Χριστιανός φυσικά και αναζητάει ιατρική βοήθεια διότι όπως λέει η Γραφή ο Θεός δίνει την ιατρική επιστήμη ενώ δεν προστρέχει στους σύγχρονους μάγους που πλασάρουν θεραπείες ασύμβατες προς την Ορθόδοξη διδασκαλία, δείτε την ανάρτηση Γιόγκα Φενγκ Σούι φυλαχτά θετική ενέργεια.
Κυρίως όμως ο Χριστιανός έχει υπομονή και ελπίδα στον Θεό, γνωρίζει ότι ο Θεός επιτρέπει τις ασθένειες γιατί μέσα από αυτές επέρχεται ωφέλεια ψυχική. Μέσα από δύσκολες καταστάσεις για την υγεία μας ο άνθρωπος μετανοεί και αναζητάει τον Θεό ή δοξάζεται και φαίνεται η μεγάλη αρετή του όπως έγινε με τον Ιώβ. Χωρίς αγώνα πως θα μπορέσει κάποιος να κερδίσει το χρυσό μετάλλιο, χωρίς δοκιμασίες πως θα φαίνονταν οι πρωταθλητές της πίστεως; Αν όλη η ζωή ήταν χαρές και καλοπέραση η φιλαυτία και ο εγωισμός θα φούντωναν ενώ η σωτήρια μνήμη Θεού και θανάτου θα ξεθώριαζαν. Εξάλλου η ζωή στην Γη είναι σύντομη και ο σκοπός δεν είναι να αποκτήσουμε πολλά χρήματα ή να έχουμε αιώνια νεότητα αλλά το εδώ είναι μια προετοιμασία για το εκεί. Λέει ο Χριστός "κοιτάξτε τα πουλιά που πετούν στον ουρανό, δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν και όμως ο ουράνιος Πατέρας τα φροντίζει, αν αυτά φροντίζει δεν θα φροντίσει για εσάς;" Ο Θεός λοιπόν προνοεί για όλη την πλάση, από το πιο μεγάλο έως το πιο μικρό πλάσμα, άρα μέσα στο σχέδιο του Θεού είναι και οι διάφορες ασθένειες μας, εξάλλου ο άνθρωπος όπως ειπώθηκε κάποτε θα πεθάνει ενίοτε νέος.
Ας εξετάσουμε μήπως και χωρίς να το ξέρουμε με την έρευνα αυτή για διορατικούς θεωρούμε ότι κανονικός εξομολόγος είναι ο διορατικός και ο προορατικός άρα όλοι οι άλλοι είναι σκάρτοι. Δεν προσβάλλουμε χωρίς να το θέλουμε τον Θεό αλλά και την Εκκλησία; Το σώμα Χρστού και την κεφαλή Χριστό; Αν ο Θεός ήθελε να είναι οι εξομολόγοι έτσι θα ήταν όλοι έτσι και αν η Εκκλησία κάνει εξομολόγους μη διορατικούς λαθεύει. Να ζητάμε με θέρμη και ζήλο πνευματικό και όχι μόνο διορατικό πνευματικό γιατί αυτό δεν μας ωφελεί. Πρέπει να διαλέγουμε εξομολόγο αλλά όμως δεν πρέπει η διαλογή να γίνεται με κριτήρια κοσμικά και επιπλέον να μην βλέπουμε τον ιερέα με το αντίθεο σκεπτικό της βλακώδους γενικεύσεως "όλοι οι παπάδες είναι τάδε" ούτε να δίνουμε σημασία στις διάφορες κατηγορίες που ακούμε από τους συκοφάντες, γιατί οι περισσότερες είναι ψεύτικες.
Ας σκεφτούμε το εξής για την περίπτωση μπορεί να βλέπουμε την αμαρτία ενός αλλά όμως η μετάνοια του είναι αόρατη και μπορεί να βρεθούμε στην θέση να μας πει ο Χριστός το ίδιο που είπε στον Φαρισαίο ο οποίος τον είχε καλέσει σπίτι του.
Μαρτυρίες Χριστιανών συγγραφέων
Οι αιρετικοί υποστηρίζουν ότι τις αμαρτίες μας τις λέμε στον αέρα και πονηρά διαστρεβλώνουν τους Χριστιανούς συγγραφείς. Αυτό το κάνουν αφενός αποκρύπτοντας τα λόγια τους τα οποία μιλάνε για άφεση από τον ιερέα και αφετέρου ερευνώντας ώστε να ανακαλύψουν αποσπάσματα τα οποία θα λένε για άφεση από τον Θεό, ότι μόνο αυτός συγχωρεί αμαρτίες. Ο Σατανάς ψιθύρισε στους αιρετικούς αυτήν την πρακτική σκεπτόμενος ότι ο μόνος τρόπος να παραπλανήσει είναι να χρησιμοποιήσει τα αποσπάσματα εκείνα που πρώτον απευθύνονται σε αιρετικούς κάνοντας λόγο για το ότι η άφεση δίδεται από τον Θεό και όχι από άνθρωπο, οπότε ο συγγραφέας εμφανίζεται να εννοεί κάτι εντελώς διαφορετικό και δεύτερον, από αποσπάσματα τα οποία λένε ότι ο Θεός είναι συγχωρητικός και αφήει τις αμαρτίες.
Ο λόγος που ο Διάβολος το κάνει αυτό είναι διότι εκείνα τα αποσπάσματα που οποία κάνουν λόγο για εξομολόγηση στον ιερέα είναι σχετικά λιγότερα ενώ τα άλλα είναι πολύ περισσότερα. Τα πρώτα λέγονται σε πιο πολλές περιπτώσεις ενώ τα δεύτερα παρουσιάζονται όταν έχουμε πιο εξειδικευμένες ερμηνείες ή λόγια. Και σήμερα γίνεται το ίδιο, αν ρωτήσουν έναν "ποιος συγχωρεί αμαρτίες;" θα πει "ο Θεός". Αυτό φυσικά που αναφέρει δεν σημαίνει ότι δεν παραδέχεται άτομο με εξουσία δεσμείν και λύειν. Αν ένας αιρετικός παρουσιάζεται ότι είναι θεός και διατείνεται ότι συγχωρεί τότε ένας θα του πει "μόνο ο Θεός συγχωρεί" αλλά αυτό το λεχθέν έχει εκφερθεί υπό την έννοια ότι δεν είναι ο άνθρωπος Θεός όχι ότι δεν υπάρχει ειδικό άτομο με εξουσία αφέσεως. Σήμερα λέμε συνεχώς "ο Θεός να με συγχωρέσει για αυτό που έκανα" ή λέμε "συγχώρεσε με Θεέ μου" ή "ο φιλάνθρωπος Θεός να συγχωρήσει τις αμαρτίες μου", αλλά αυτός που το αναφέρει δεν εννοεί ότι δεν υπάρχει εξομολόγηση σε άτομο με εξουσία αφέσεως.
Δηλαδή η πρακτική των αιρετικών είναι δείγμα σατανικής πονηρίας αλλά και μεγίστη παραπλάνηση διότι οι συγγραφείς όταν λένε ότι μόνο Θεός συγχωρεί ή όταν λένε θα λάβουμε άφεση από τον Θεό το κάνουν όπως εμείς και δεν εννοούν να τα λέμε στον αέρα αλλά είτε λένε ότι πρέπει να έχουμε μετάνοια και ο Θεός θα μας συγχωρήσει, αλλά αυτό θα γίνει δια των ιερέων πράγμα που δεν αναφέρουν στην ίδια πρόταση όπως γίνεται και σήμερα, είτε απευθύνονται προς αιρετικούς και εννοούν ότι ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες όχι ο άνθρωπος.
Ένα παράδειγμα λέει ο Μέγας Βασίλειος, αφίησι δε το Πνεύμα το άγιον δια των αποστόλων·, αλλού όμως έχει μια πρόταση που λέει, εάν ο ελεγχθείς κατανυγή την ψυχήν και συνέλθη τω σκοπώ του ελέγχοντος, περί παντός πράγματος, τουτέστι, περί παντός αμαρτήματος ου εάν αιτήσωνται την άφεσιν δοθήσεται αυτοίς παρά του φιλάνθρωπου Θεού, οι αιρετικοί θα αποκρύψουν την πρώτη πρόταση και θα αποκόψουν από τον περίγυρο την δεύτερη πρόταση, αληθινό περιστατικό. Έτσι ο Μέγας Βασίλειος θα φαίνεται να υποστηρίζει την εξομολόγηση στον αέρα. Δηλαδή οι αιρετικοί φτάνουν σε έσχατο σημείο παραπλάνησης ώστε να λένε ότι ο Μέγας Βασίλειος ή ο Χρυσόστομος απορρίπτουν την εξομολόγηση σε ιερέα και διδάσκουν ότι δεν υπάρχει εξουσία σε αυτόν ώστε να συγχωρεί. Όμως οι αιρετικοί αυτογελοιοποιούνται αφού υποστηρίζουν ότι δύο από τους τρεις ιεράρχες λένε κατά της ιεροσύνης. Ας παραθέσουμε τους Χριστιανούς συγγραφείς έως το 450μΧ ώστε να δούμε τις πληροφορίες που μας παρέχουν για το θέμα.
Ιγνάτιος Αντιοχείας ;-108μΧ πᾶσιν οὖν μετανοοῦσιν ἀφίει ὁ κύριος, ἐὰν μετανοήσωσιν εἰς ἑνότητα θεοῦ καὶ συνέδριον τοῦ ἐπισκόπου. Ο
Ιγνάτιος λέει ότι αυτοί που αμαρτήσανε οφείλουν να μετανοήσουν στην Εκκλησία η οποία είναι μια ενότητα και μπροστά στο συνέδριο των
ειδικών ιερέων το οποίο έχει επικεφαλής τον επίσκοπο.
Κλήμης Ρώμης ;-100μΧ Υμείς ουν, οι την καταβολήν της στάσεως ποιήσαντες, υποτάγητε τοις πρεσβυτέροις και παιδευθήτε εις μετάνοιαν, κάμψαντες τα γόνατα της καρδίας υμών· μάθετε υποτασσεσθαι, αποθέμενοι την αλαζόνα και υπερήφανον της γλώσσης υμών αυθάδειαν· άμεινον γαρ εστιν υμιν εν τω ποιμνιω του Χριστού μικρούς και ελλόγιμους ευρεθήναι, η καθ υπεροχήν δοκούντας εκριφθήναι εκ της ελπίδες αυτού.
Εδώ ο Κλήμης συμβουλεύει τους στασιαστές να υποταχθούν στους πρεσβυτέρους οι οποίοι θα τους διαπαιδαγωγήσουν, εκπαιδεύσουν, στην μετάνοια. Ο μετανοών πρέπει να είναι ταπεινός και να κάμψει τα γόνατα της καρδίας σε αυτούς.
Η πρόταση συντίθεται από φράση της "προσευχής Μανασσή", ψάλλεται στο Μέγα Απόδειπνο, ο στίχος είναι: καί νυν κλίνω γόνυ καρδίας, δεόμενος της παρά σου χρηστότητας. Ημάρτηκα, Κύριε, ημάρτηκα, και τας ανομίας μου εγώ γινώσκω άλλ' αιτούμαι δεόμενος και από νόημα στίχου της προς Εβραίους επιστολής 13:17. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε αντιπαραθέτοντας στίχους της Προς Εβραίους επιστολής και της Προς Κορινθίους του Κλήμη, γιατί έχει προταθεί από ορισμένους ως ο συγγραφέας της ανώνυμης αυτής επιστολής.
Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. Εβραίους 13:17, να πείθεστε και να υποτάσσεστε με προθυμία χωρίς δισταγμούς στους ηγουμένους. Διότι αυτοί αγρυπνούν για την σωτηρία των ψυχών σας επειδή θα δώσουν λόγο για σας στον Χριστό. Υπακούτε σε αυτούς με προθυμία ώστε να εκτελούν το έργο αυτό της πνευματικής καθοδηγήσεως σας με χαρά και όχι με στεναγμούς, διότι το να στενάζουν από την δική σας απείθεια είναι επιζήμιο σε εσάς τους ίδιους.
Οι ηγούμενοι, ἡγουμένοις, ή αλλιώς πρεσβύτεροι, πρεσβυτέροις, είναι οι ειδικοί ιερείς οι έχοντες το αξίωμα της προσφοράς της Θείας Ευχαριστίας αλλά και αφέσεως αμαρτιών, εξουσία η οποία είναι προερχόμενη από τα λόγια του Χριστού ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς και άρα είναι οι αρμόδιοι για την μετάνοια στους οποίους πρέπει να προσπέσει ο αμαρτωλός λέγοντας ημάρτηκα όπως ο Μανασσής ώστε να λάβει άφεση από τον Θεό.
Ιππόλυτος Ρώμης 170-235μΧ στο έργο του Αποστολική Παράδοση αναφέρει την ευχή της χειροτονίας επισκόπου: καρδιογνώστα πάντων, δος επί τον δούλον στου τούτον, ον εξελέξω εις επισκοπήν σου την αγίαν, και αρχιερατεύειν σοι αμέμπτως, λειτουργούντα νυκτός και ημέρας, αδιαλείπτως τε ιλάσκεσθαι τω προσώπω σου και προσφέρειν σοι τα δώρα της αγίας σου εκκλησίας και τω πνεύματι τω αρχιερατικώ έχειν εξουσίαν αφιέναι αμαρτίας κατά την εντολήν σου, διδόνται κλήρους κατά το πρόσταγμά σου, λύειν τε πάντα σύνδεσμον κατά την εξουσίαν, ήν έδωκας τοις αποστόλοις, ευαρεστείν τε σοι ενα πραότητι και καθαρά καρδία, προσφέροντά σοι οσμήν εωδίας δια του παιδός σου Ιησού Χριστού.
Εδώ έχουμε την μαρτυρία ότι οι απόστολοι και οι συνεχιστές τους είναι ειδικοί ιερείς με εξουσία αφέσεως αμαρτιών. Επιπλέον σε αυτό το έργο βλέπουμε πρακτικές της πρώτης Εκκλησίας οι οποίες υπάρχουν και σήμερα, δηλαδή την χειροτονία επισκόπου, ιερέα, διακόνου, οι οποίες προϋπήρχαν φυσικά από την συγγραφή του έργου. Αυτοί είναι ειδικοί ιερείς και ο τρόπος που εκλέγει το Άγιο Πνεύμα ποιμένες επισκόπους πρεσβυτέρους είναι η χειροτονία και όχι η αγορά της Βίβλου.
Σε άλλο έργο του, Κατά Πασών Αιρέσεων Έλεγχος, βλέπουμε την διαμάχη του με τον Κάλλιστο η οποία ξανά μας βεβαιώνει για την άφεση από ειδικό ιερέα. Η διαφορά του είναι για την συγχώρηση βαρέων σαρκικών αμαρτήματα, οπότε εδώ κατανοούμε ότι ο Ιππόλυτος παραδέχεται την άφεση από τους ειδικούς ιερείς, έτσι υπήρξε αυτή η διαμάχη με τον Κάλλιστο ο οποίος μετέπειτα έγινε πάπας Ρώμης.
Τερτυλλιανός 155-240μΧ: εάν νομίζεις ότι ο ουρανός είναι ακόμη κλειστός θυμήσου ότι ο Κύριος άφησε τα κλειδιά στον Πέτρο και διαμέσω αυτού στην Εκκλησία. Σκορπιακό, κεφάλαιο 10. Το Σκορπιακό είναι ένα Μοντανιστικής περιόδου έργο που καταπιάνεται με μια ομάδα Γνωστικών, δηλαδή όταν το έγραψε ο Τερτυλλιανός είχε ασπαστεί την αίρεση του Μοντανού.
Περνάμε τώρα στο έργο του Περί Μετανοίας.
Αυτήν την πράξη την οποία συνήθως αποκαλούμε με την Ελληνική λέξη εξομολόγηση διαμέσω της οποίας ομολογούμε τα αμαρτήματα στον Κύριο, όχι λες αυτός και τα αγνοεί, αλλά επειδή με την ομολογία έρχεται η αποκατάσταση, από την εξομολόγηση γεννιέται η μετάνοια και διαμέσω της μετανοίας εξευμενίζεται ο Θεός. Συνεπώς η εξομολόγηση είναι ταπείνωση και συντριβή του ανθρώπου. Όσον αφορά το ντύσιμο και την τροφή του μετανοούντα αυτή πρέπει να είναι σάκος και σποδός, πένθος και θλίψη, συντριβή ψυχής, να ανταλλάξει τα βαριά αμαρτήματα που διέπραξε με ταλαιπωρία, επιπλέον να μην λαμβάνει παρά λιτή τροφή, να τρέφει όχι το στομάχι αλλά την ψυχή, σε γενικές γραμμές να τρέφει την προσευχή με νηστεία, να κλαίει και να ικετεύει τον Κύριο, να προσπίπτει στα πόδια των πρεσβυτέρων και να γονατίζει μπροστά στους αγαπημένους του Θεού, να προτρέπει όλους τους αδελφούς να γίνουν πρέσβεις των ικεσιών του στον Θεό.
Εδώ παρατηρούμε αναφορά σε πέσιμο στα πόδια των πρεσβυτέρων, δηλαδή έχουμε την κάμψη των γονάτων προς αυτούς όπως είδαμε στον Κλήμη Ρώμης, ενώ αυτοί είναι "οι αγαπημένοι του Θεού". Ο λόγος είναι όχι ότι ο Χριστός έχει αγαπημένους και μισητούς αλλά ότι τους έχει δώσει την εξουσία να λύουν και να δένουν αμαρτίες η οποία έχει ουράνιο αντίκρυσμα οι δε λοιποί αδελφοί είναι απλά πρέσβεις των ικεσιών του.
Έχοντας κατά νου τον Κλήμη, το απόσπασμα από το Σκορπιακό για το δόσιμο των κλειδιών στον Πέτρο και το γονάτισμα στους ηγουμένους/πρεσβυτέρους κατανοούμε ότι η έννοια των λόγων του Τερτυλλιανού δεν είναι ότι εξομολογούμαστε στον αέρα αλλά δείχνουν την ύπαρξη ειδικού ιερέα ο οποίος έχει την ιερατική ιδιότητα της αφέσεως αμαρτιών.
Ωριγένης 184-253μΧ: Υπάρχει και η συγχώρηση αμαρτιών διαμέσω της μετάνοιας, αν και όπως είναι παραδεκτό είναι δύσκολη και σκληρή, όταν ο αμαρτωλός λούζει καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην του και τα δάκρυά του γίνονται ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς, όταν δεν ντρέπεται να κάνει γνωστές τις αμαρτίες του στον ιερέα του Κυρίου και να αναζητήσει θεραπεία σύμφωνα με αυτόν που είπεἐξαγορεύσω κατ᾿ ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν μου τῷ Κυρίῳ· καὶ σὺ ἀφῆκας τὴν ἀσέβειαν τῆς καρδίας μου. Δεύτερη ομιλία στο Λευιτικό.
Έχουσι δε εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω αι περί της των αποστόλων γινομένης αφέσεως φωναί ούτως· λάβετε Πνεύμα άγιον· αν τινών αφίετε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται, Ει δε αβασανίστως εκλαμβάνει ταύτα, εγκαλέσαι τις αν τοις αποστόλοις μη πάσιν αφίεισιν, ίνα πάσιν αφεθή, αλλά τινων τας αμαρτίας κρατούσιν, ως δι' αυτούς και παρά Θεώ κρατείσθαι αυτάς. Χρήσιμον δε παράδειγμα από του νόμου λαβείν. προς το νοηθήναι την δι' ανθρώπων άφεσιν υπό Θεού γινομένην ανθρώποις αμαρτημάτων. Οι κατά νόμον ιερείς κωλύονται περί τινων προσφέρειν αμαρτημάτων θυσίαν, ίνα αφεθή τοις περί ων αι θυσίαι, τα πλημμελήματα. Και ουδέπου την περί τινων εξουσίαν ο ιερεύς ακουσίων ή πλημμελημάτων αναφοράν έχων, ήδη και περί μοιχείας, ή εκουσίου φόνου ή τινός άλλου χαλεπωτέρου πταίσματος προσφέρει ολοκαύτωμα, ή περί αμαρτίας. Ούτω τοιγαρούν και οι απόστολοι και οι τοις αποστόλοις ωμοιωμένοι ιερείς όντες κατά τον μέγαν αρχιερέα, επιστήμην λαβόντες της του Θεού θεραπείας, ίσασιν υπό του Πνεύματος διδασκόμενοι, περί ων χρη αναφέρειν θυσίας αμαρτημάτων, και πότε, και τίνα τρόπον, και γινώσκουσι περί ων ου χρη τούτο ποιείν. MPG 11,528. Οι απόστολοι δεν συγχωρούσαν όλων τις αμαρτίες, ορισμένων παιδαγωγικά τις κρατούσαν ενώ την κάθε απόφαση επικυρώνει και ο Θεός. Οι ιερείς-απόστολοι και οι επόμενοι των αποστόλων ιερείς έλαβαν την επιστήμη, την θέση, να θεραπεύουν και είναι οι αρμόδιοι στο πότε και πως. Οι αιρετικοί αβασανίστως εκλαμβάνουν τα λόγια του Χριστού και μετά δήθεν λένε ότι παραδέχονται την Βίβλο.
Σε σύγχρονο του Τερτυλλιανού και του Ιππόλυτου βλέπουμε την ξεκάθαρη αναφορά ότι οι απόστολοι είναι ειδικοί ιερείς οι οποίοι έχουν εξουσία αφέσεως η οποία προέρχεται από τα λόγια του Χριστού λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Έτσι ο αιρετικός διδάσκαλος που λέει διαφορετικά αποδεικνύει εαυτόν εκτός Χριστιανικής διδαχής και εκτός πρώτης Εκκλησίας.
Κυπριανός 210-258μΧ στο έργο του περί των πεπτωκότων διαβάζουμε, επιστρέφοντας από το θυσιαστήριο των δαιμόνων πλησιάζουν κοντά στον άγιο τόπο του Κυρίου με χέρια βρωμερά και στόματα να αναδύουν το έγκλημα τους και αμέσως μετά την θανάσιμη μολυνση εισβάλλουν στο σώμα του Χριστού (Domini corpus) καταπατώντας τις γραφές που λένε ἡ δὲ ψυχή, ἥτις ἐὰν φάγῃ ἀπὸ τῶν κρεῶν τῆς θυσίας τοῦ σωτηρίου, ὅ ἐστι Κυρίου, καὶ ἡ ἀκαθαρσία αὐτοῦ ἐπ᾿ αὐτῷ, ἀπολεῖται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῆς. Λευιτ. 7,20 και τον απόστολο που λέει οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων. Α' Κορινθ. 10,21 ο οποίος επιπλέον επιτιμά τους ανάξιους λέγοντας ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου Α' Κορινθ. 11,27 όλα αυτά τα περιφρονούν, πριν η αμαρτία τους αφεθεί, πριν γίνει εξομολόγηση (exomologesin) του εγκλήματος, πριν η συνείδηση τους καθαριστεί από θυσία και από χέρι ιερέως (manu sacerdotis), πριν ο Θεός ιλαστεί, βεβήλωση γίνεται στο σώμα και αίμα (corpori - sanguini) του Κυρίου και τώρα αυτοί αμαρτάνουν περισσότερο απο όταν με τα χέρια και τα στόματα τους αρνήθηκαν τον Κύριο. Έχουμε την Ελληνική λέξη εξομολόγηση όπως είδαμε στον Τερτυλλιανό και τον ειδικό ιερέα που συγχωρεί αμαρτίες.
Έγραψα δύο φορές στους κληρικούς για το θέμα και είπα να διαβαστεί σε αυτούς ότι είναι απαραίτητο σύμφωνα με την εκκλησιαστικό κανόνα να έρθουν στην εξομολόγηση και ότι με την επίθεση των χειρών του επισκόπου και του κλήρου να γίνουν αποδεκτοί στην Κοινωνία. Και εδώ εξομολόγηση στον ιερέα και επίθεση των χειρών. Είναι από την Επιστολή 14η, η αρίθμηση διαφέρει ανά τους καταλόγους αλλά δεν είναι δύσκολο να βρεθεί ώστε να αναγνωστεί διότι είναι σχετικά λίγες οι επιστολές Κυπριανού, δεν είναι Πηλουσιώτης με τις χιλιάδες επιστολές.
Διονύσιος Αλεξανδρείας ;-265μΧ επιστολή του Διονυσίου, μαρτυρία μέσω Ευσέβιου Καισαρείας. Σεραπίων τις ἦν παρ᾿ ἡμῖν, πιστὸς γέρων, ἀμέμπτως μὲν τὸν πολὺν διαβιώσας χρόνον, ἐν δὲ τῷ πειρασμῷ πεσών. οὗτος πολλάκις ἐδεῖτο, καὶ οὐδεὶς προσεῖχεν αὐτῷ· καὶ γὰρ ἐτεθύκει. ἐν νόσῳ δὲ γενόμενος, τριῶν ἑξῆς ἡμερῶν ἄφωνος καὶ ἀναίσθητος διετέλεσεν, βραχὺ δὲ ἀνασφήλας τῇ τετάρτῃ προσεκαλέσατο τὸν θυγατριδοῦν, καὶ· "μέχρι με τίνος, φησίν, ὦ τέκνον, κατέχετε; δέομαι, σπεύσατε, καί με θᾶττον ἀπολύσατε, τῶν πρεσβυτέρων μοί τινα κάλεσον". καὶ ταῦτα εἰπών, πάλιν ἦν ἄφωνος. ἔδραμεν ὁ παῖς ἐπὶ τὸν πρεσβύτερον· νὺξ δὲ ἦν, κἀκεῖνος ἠσθένει. ἀφικέσθαι μὲν οὐκ ἐδυνήθη, ἐντολῆς δὲ ὑπ᾿ ἐμοῦ δεδομένης τοὺς ἀπαλλαττομένους τοῦ βίου, εἰ δέοιντο, καὶ μάλιστα εἰ καὶ πρότερον ἱκετεύσαντες τύχοιεν, ἀφίεσθαι, ἵν᾿ εὐέλπιδες ἀπαλλάττωνται, βραχὺ τῆς εὐχαριστίας ἔδωκεν τῷ παιδαρίῳ, ἀποβρέξαι κελεύσας καὶ τῷ πρεσβύτῃ κατὰ τοῦ στόματος ἐπιστάξαι. ἐπανῆκεν ὁ παῖς φέρων, ἐγγύς τε γενομένου, πρὶν εἰσελθεῖν, ἀνενέγκας πάλιν ὁ Σεραπίων· "ἧκες, ἔφη, τέκνον; καὶ ὁ μὲν πρεσβύτερος ἐλθεῖν οὐκ ἠδυνήθη, σὺ δὲ ποίησον ταχέως τὸ προσταχθὲν καὶ ἀπάλλαττέ με". ἀπέβρεξεν ὁ παῖς καὶ ἅμα τε ἐνέχεεν τῷ στόματι καὶ μικρὸν ἐκεῖνος καταβροχθίσας εὐθέως ἀπέδωκεν τὸ πνεῦμα. ἆρ᾿ οὐκ ἐναργῶς διετηρήθη καὶ παρέμεινεν, ἕως λυθῇ καὶ τῆς ἁμαρτίας ἐξαλειφθείσης ἐπὶ πολλοῖς οἷς ἔπραξεν καλοῖς ὁμολογηθῆναι δυνηθῇ; Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο 7.
Ο Σεραπίωνας ήταν κάποιος Χριστιανός που λύγισε στους διωγμούς και έτσι ήταν σε επιτίμιο το οποίο βλέπουμε ότι λύνει ο ειδικός ιερέας επίσκοπος Διονύσιος με εντολή του ἐντολῆς δὲ ὑπ᾿ ἐμοῦ ώστε να μπορέσει ο Σεραπίωνας να κοινωνήσει προτού πεθάνει.
Εφραίμ ο Σύρος 306-373μΧ: Αλλ΄αυτός ο βραχίων ο υψηλός και φρικτός κατελθών εξ ουρανού, εδωρήσατο ημίν επιθέσει τω χειρών το πνεύμα το εαυτού, το ελθόν καθάπερ πυρ επί τους αποστόλους. Ώ δύναμις άρρητος η καταξιώσασα κατοικήσαι εν ημίν δι' επιθέσεως των χειρών αγίων ιερέων. Ω τι μέγα τον βαθμόν έχει η ιεροσύνη η φρικτή και θαυμαστή. Μακάριος υπάρχει όστις πολιτεύεται εν ταύτη τη αξία αγνώς τε και άμωμος. Πέτρος ο κληθείς Κηφάς ο ποτέ σαγηνευθείς παρά το χείλος της λίμνης ο και προσμαρτυρηθείς από μεγάλου ποιμένος οτι εν ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, δια ιεροσύνης και τας κλείς των ουρανών είληφεν ως άξιος, ομοίως δε και Παύλος, ο πρώην διώκτης και αυτός αξιωθείς τούτου του χαρίσματος.
Λίγο πριν έχει πει: ότι άνευ της σεμνής ιεροσύνης άφεσις των αμαρτιών βροτοίς ου δίδωται. Χωρίς τον ιερέα στους θνητούς άφεση των αμαρτιών δεν δίδεται.
Βλέπουμε ότι η ιεροσύνη έχει μεγάλη αξία διότι κατέχει τα κλειδιά του ουρανού, τας κλείς των ουρανών, αυτά είναι η άφεση αμαρτιών διότι προϋπόθεση για εισαγωγή στην Βασιλεία είναι η σχετική αναμαρτησία η οποία προέρχεται από την άφεση. Ξανά εδώ παρατηρούμε ότι η εκλογή των ποιμένων γίνεται με την χειροτονία, κατελθών εξ ουρανού, εδωρήσατο ημίν επιθέσει τω χειρών το πνεύμα το εαυτού. Η χειροτονία είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί το Άγιο Πνεύμα για την εκλογή πρεσβυτέρων, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν και χειροτονήσαντες δὲ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ᾿ ἐκκλησίαν, δηλαδή η Γραφή μας λέει ότι "το Άγιο Πνεύμα έθεσε επισκόπους" με την χειροτονία των Αποστόλων. Ο "αποστολικός" ψευτοποιμένας αγόρασε την Γραφή, νοίκιασε αίθουσα, έφτιαξε εκκλησία. Έπειτα λέει ότι διδάσκει την διδαχή των αποστόλων και παραδόξως υπάρχουν άνθρωποι που τον πιστεύουν, κλαυσίγελος.
Μέγας Βασίλειος 330-379μΧ: ο δε Κύριος εμφυσών τοις αγίοις αποστόλοις έφη· Λάβετε Πνεύμα άγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφέωνται αυτοίς. Ει τοίνυν ουδενός εστιν αφιέναι αμαρτίας, ώσπερ ουκ εστιν, ει μη μόνου Θεού, αφίησι δε το Πνεύμα το άγιον δια των αποστόλων· Θεός άρα το Πνεύμα το άγιον, και της αυτής ενεργείας τω Πατρί και τω Υιώ. Εδώ ο Μέγας Βασίλειος λέγει στο έργο του Κατά Ευνομίου ότι αν κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες παρά μόνο ο Θεός, τότε είναι Θεός το Άγιο Πνεύμα που συγχωρεί αμαρτίες διαμέσω των αποστόλων και της εξουσίας που έλαβαν με τα λόγια του Χριστού.
Δηλαδή κάνει εντελώς ξεκάθαρα λόγο για άτομα με ειδική εξουσία αφέσεως και ότι ο Θεός αφίησι δια των αποστόλων·. Οι αιρετικοί ποιμένες κατά την προσφιλή τους τακτική της απάτης θα προσπαθήσουν να ψάξουν ώστε να βρουν διάφορες προτάσεις του κάθε συγγραφέα οι οποίες θα λένε για άφεση από τον Θεό ώστε έπειτα να τις παρουσιάσουν στο θύμα προσπαθώντας να το πείσουν ότι ο τάδε ή ο δείνα συγγραφέας συμβουλεύει να τα λέμε στον αέρα.
Έχοντας υπόψιν τα προηγούμενα λεχθέντα του Βασιλείου είναι φανερό ότι τα λόγια του: βούληται σε ελεήσαι, και των εαυτού οικτιρμών μεταδούναι ο κριτής· άλλ΄εάν εύρη σε μετά την αμαρτίαν ταπεινόν, συντετριμένον, πολλά μετακλαύσαντα επί τοις πονηροίς έργοις, τα γενόμενα κρυφή ανεπαισχύντως δημοσιεύσαντα, δεηθέντα αδελφών συγκαμείν σοι προς την ίασιν, όλως ελεεινόν σε γενόμενο εάν ίδη, άφθονόν σοι την εαυτού ελεημοσύνην επιχορηγεί MPG 29,332 τα οποία θα προσπαθήσουν ενδεχομένως να διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί λέγοντας σε κάποιον ότι "ο Μέγας Βασίλειος συμβουλεύει να έχουμε συντριβή και να λέμε τις αμαρτίες μας στον αέρα και με αυτόν τον τρόπο ο οικτίρμων κριτής θα μας συγχωρήσει" είναι φανερό ότι κάνουν λόγο για δημοσίευση στον αρμόδιο και κατ' επέκταση στον Θεό, ο οποίος αρμόδιος που έχει την εντολή αφέσεως ενώ παρατηρούμε ξανά αυτό είδαμε στον Τερτυλλιανό, να προτρέπει όλους τους αδελφούς να γίνουν πρέσβεις των ικεσιών του στον Θεό, οπότε οι αδελφοί είναι συνεργάτες του στις δεήσεις όχι στην άφεση, δεηθέντα αδελφών συγκαμείν σοι προς την ίασιν, έτσι δέονται για αυτόν γινόμενοι πρέσβεις των ικεσιών του ώστε να φωτιστεί και να ιαθεί.
Έτερα λόγια από τον Μέγα Βασίλειο που διαστρεβλώνουν οι αιρετικοί είναι από το έργο του Ασκητικές Διατάξεις. Αυτό είναι έργο το οποίο απευθύνεται προς τους μοναχούς, εκεί σε μια ερωταπόκριση ο Βασίλειος λέει: του Θεού μη θέλοντος τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν εάν ο ελεγχθείς κατανυγή την ψυχήν και συνέλθη τω σκοπώ του ελέγχοντος, περί παντός πράγματος, τουτέστι, περί παντός αμαρτήματος ου εάν αιτήσωνται την άφεσιν δοθήσεται αυτοίς παρά του φιλάνθρωπου Θεού. Εάν γαρ μη συμφωνήση ο ελεγχομενος τω ελέγχοντι ουκέτι άφεσις γίνεται αλλά δεσμός κατά το επιφερόμενον ότι όσα αν δήσητε επι της γης εσται δεδεμένα εν τω ουρανώ πληρουμένου του κρίματος εκείνου, ότι εάν και της εκκλησίας παρακούση ο ελεγχθείς έστω σοι ως ο εθνικός και ο τελώνης.
Είναι βέβαια εντελώς φανερό ότι ο Μέγας Βασίλειος καμία νύξη δεν κάνει ότι τα λέμε οι λαϊκοί στον αέρα αλλά κάνει λόγο για το ότι πρέπει να υπάρχει και μετάνοια ώστε ο Θεός να εισακούσει αυτόν που ζητάει κάτι. Η ερώτηση είναι για τα λόγια του Χριστού "πάντα όσα αν αιτήσετε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθαι" και το "εάν δυο υμών συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, ου εάν αιτήσονται, γενήσεται αυτοίς".
Για του λόγου το αληθές θα διαβάσουμε από το ίδιο έργο σε ποιόν συμβουλεύει να γίνει η εξομολόγηση: αναγκαίον τοις πεπιστευμένοις την οικονομίαν των μυστηρίων του Θεού εξομολογείσθαι τα αμαρτήματα. Ούτω γαρ και οι πάλαι μετανοούντες επί των αγίων ευρίσκονται πεποιηκότες. Γέγραπταί γαρ εν μεν τω Ευαγγελίων ότι τω βαπτιστή Ιωάννη εξωμολογούντο τας αμαρτίας αυτών· εν δε ταις Πράξεσι, τοις αποστόλοις, υφ ων και εβαπτίζοντο άπαντες.
Η εξομολόγηση αμαρτημάτων πρέπει να γίνεται σε αυτούς που τους έχει εμπιστευθεί "η οικονομία των μυστηρίων", έτσι επειδή υπάρχει ο αρμόδιος στον οποίο ο Θεός έχει δώσει εξουσία, αφίησι δε το Πνεύμα το άγιον δια των αποστόλων·, οι άνθρωποι εξομολογούνταν στους αποστόλους από τους οποίους και βαπτίζονταν.
Είναι απορίας άξιο το πόσο χαμηλά θα φτάσουν οι αιρετικοί.
Έχουν την ξεδιαντροπιά να φέρνουν αποσπάσματα από τον Μέγα Βασίλειο ή τον Χρυσόστομο λέγοντας ότι αυτοί υποστηρίζουν να τα λέμε στον αέρα ή ότι αυτοί δεν παραδέχονται άτομο που έχει εξουσία του δεσμείν και λύειν. Εδώ ο λόγος είναι για έναν ειδικό ιερέα, έναν από τους Τρεις Ιεράρχες, τον οποίον χωρίς αιδώ οι σατανοκίνητοι αιρετικοί προσπαθούν να σκοτώσουν και έπειτα να αναστήσουν έναν καινούργιο ΜέγαΠροτεστάντη Βασίλειο ο οποίος θα έχει απορρίψει τον εαυτό του, δηλαδή την ειδική ιεροσύνη!
Αμβρόσιος Μεδιολάνων 340-397μΧ στο έργο του Περί Μετανοίας αναφέρει: Αυτοί (οι Νοβατιανοί ιερείς) διαβεβαιώνουν ότι δείχνουν μεγάλη πίστη στον Θεό ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. Αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν του κάνει μεγαλύτερο κακό από αυτούς που διαλέγουν να ακυρώσουν τις εντολές του και να απορρίψουν το αξίωμα που δόθηκε σε αυτούς. Δεδομένου ότι ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται, ποιος τον τιμάει περισσότερο; Αυτοί που ακολουθούν την εντολή του ή αυτοί που την ακυρώνουν; MPL 16,467.
Παρατηρούμε ότι η πονηρή δικαιολογία "μόνο ο Θεός συγχωρεί" έχει εκφερθεί και 1650 χρόνια πριν. Βέβαια εδώ στην περίπτωση έχει γίνει με άλλο σκεπτικό και όχι το αιρετικό που ακυρώνει εντελώς την εντολή του Χριστού. Οι Νοβατιανοί ιερείς έλεγαν ότι μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει τα πάρα πολύ μεγάλα αμαρτήματα και ο Αμβρόσιος τους απαντάει ότι λένε τάχα "δέχονται τον Θεό ο οποίος είναι ο μόνος που συγχωρεί αμαρτίες" ενώ αυτοί όχι μόνο δεν τον δέχονται αλλά τον ακυρώνουν διότι ξεκάθαρα ο Θεός έχει δώσει εντολή αφέσεως σε ειδικά πρόσωπα και αυτή δεν έλεγε "αφήτε τας μικράς αμαρτίας", οπότε οι ιερείς είναι για συγχώρηση ορισμένων αμαρτιών, αλλά η εντολή έλεγε ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, μη κάνοντας διάκριση αμαρτιών μικρών ή μεγάλων.
Αργότερα στο ίδιο έργο του θα πει: Έτσι είναι δυνατόν για τον Θεό να μας δώσει αυτό που μας φαίνεται απίθανο να λάβουμε. Διότι φαινόταν απίθανο το νερό να ξεπλύνει την αμαρτία και ο Νεεμάν νόμιζε ότι η λέπρα του δεν θα καθαριζόταν με το νερό. Αλλά αυτό που είναι αδύνατον ο Θεός το κάνει δυνατόν, ο οποίος μας έδωσε τόση μεγάλη χάρη. Παρόμοια φαινόταν απίθανο οι αμαρτίες να συγχωρηθούν διαμέσω της μετανοίας, αλλά ο Χριστός έδωσε την δύναμη στους αποστόλους η οποία μεταδόθηκε στους ιερείς. Αυτό τότε έκανε το αδύνατον δυνατόν. Ξεκάθαρη η θέση και του Αμβρόσιου ο οποίος επιτιμά τους σημερινούς αιρετικούς οι οποίοι τάχα κόπτονται ότι "ο Χριστός ως Θεός είναι ο μόνος του συγχωρεί αμαρτίες" με αυτό όμως στην πραγματικότητα τον ακυρώνουν και δεν τον σέβονται ενώ καθόλου Βιβλικοί δεν είναι.
Γρηγόριος Νύσσης 335-395μΧ: Ο δε δι' υφαιρέσεως λανθανούσης σφετεριζόμενος το αλλότριον, είτα δι' εξαγορεύσεως το πλημμέλημα αυτου τω ιερεί φανερώσας, τη περί το εναντίον τουπάθους σπουδή θεραπεύσει την αρρωστίαν, πρόκειται για μια Κανονική επιστολή προς τον επίσκοπο Λήτοιο όπου ολόκληρη είναι προς τον ειδικό ιερέα και περιέχει συμβουλές για την αμαρτία και το τι πρέπει να γίνεται για τα διάφορα αμαρτήματα. Επιπλέον συμβουλεύει τον επίσκοπο αυτόν ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν και ο κάθε άνθρωπος, παρατηρηθήσεται δε και επ' αυτώ η του θεραπευομένου διάθεσις το ίδιο θα δούμε και στον Χρυσόστομο που θα παρατεθεί αμέσως μετά. MPG 45,229
Χρυσόστομος 354-407μΧ Ξεκινούμε με την 87η ομιλία του στο Κατά Ιωάννη: Μεγάλη γαρ η των ιερέων αξία. Ών αν αφήτε, φησίν, αφέωνται αι αμαρτίαι. Διο και Παύλος έλεγε· Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε και υπερεκπερισσου ηγείσθε αυτούς εν τιμή. MPG 59,471
Ο Άγιος κάνει λόγο για την μεγάλη αξία των ιερέων οι οποίοι έχουν την εξουσία αφέσεως αμαρτιών. Παρατηρούμε ότι κάνει λόγο για υποταγή στους ηγουμένους εννοώντας την λέξη ως ειδικούς ιερείς οι οποίοι συγχωρούν αμαρτίες, εδώ έχουμε πιο ξεκάθαρο το νόημα που είδαμε στον Κλήμη Ρώμης.
Περνάμε στο έργο του Περί ιεροσύνης: Οι γαρ την γην οικούντες, και εν ταύτη ποιούμενοι την διατριβήν, τα εν ουρανοίς διοικείν επετράπησαν, και εξουσίαν έλαβον ην ούτε αγγέλοις ούτε αρχαγγέλοις έδωκεν ο Θεός. Ου γαρ προς εκείνους είρηται, όσα αν δήσηται επί της γης έσται δεδεμένα και εν τω ουρανώ και όσαν λύσητε επι της γης εσται λελυμένα εν τω ουρανώ. Έχουσι μεν γαρ και οι κρατούντες επί της γης την του δεσμείν εξουσίαν, αλλά σωμάτων μόνον· ούτος δε ο δεσμός αυτής άπτεται της ψυχής, και διαβαίνει τους ουρανούς· και άπερ αν εργάσωνται κάτω οι ιερείς, ταύτα ο Θεός άνω κυροί, και την των δούλων γνώμην ο Δεσπότης βεβαιοί. Και τι γαρ αλλ' ή πάσαν αυτοίς την ουράνιον έδωκεν αξουσίαν; Ων γαρ αν, φησίν, αφήτε τας αμαρτίας, αφέωνται, και ων αν κρατήτε, κεκράτηνται. MPG 48,637.
Είναι φανερό ότι ο Χρυσόστομος αναγνωρίζει ειδική εξουσία στους ιερείς αυτήν του δεσμείν και λύειν η οποία δεν δόθηκε ούτε σε αγγέλους ούτε σε αρχαγγέλους αλλά στους ιερείς των οποίων οι αποφάσεις έχουν ουράνιο αντίκρυσμα. Όταν αυτοί αποφασίζουν στην γη, ο Θεός επικυρώνει στον ουρανό, "ο Δεσπότης την γνώμη των δούλων βεβαιώνει".
Επόμενο απόσπασμα από την 15η ομιλία του στην Β Κορινθίους: ούτω και επι των αμαρτανόντων ποίησον· δήσον τον πλημμελήσαντα, εως αν εξιλεώση τον Θεόν· μη αφής λελυμένον, ίνα μη πλέον δεθή τη του Θεού οργή. Αν εγώ δήσω, ο Θεός ουκέτι δεσμεί· αν δε εγώ μη δήσω, τα άρρηκτα αυτόν μένει δεσμά. MPG 61,502.
Εδώ κάνει λόγο για το δεσμείν το οποίο εφόσον επιβληθεί είναι σαν να δένει τις αμαρτίες ο ίδιος ο Θεός, πράγμα που παρατηρήσαμε και στο προηγούμενο απόσπασμα. Μάλιστα αμέσως μετά αναφέρει ότι δεν πρέπει να βλέπουν οι ιερείς νομικά το επιτίμιο αλλά πνευματικά και να αποζητούν την διόρθωση της ψυχής όχι να επιβάλουν ποινές με βάση κατάλογο: αλλ' ικανόν έδωσαν χρόνο τιμωρίαν φησί. Πόσον ειπέ μοι ενιαυτόν και έτη δύο και τρία; Αλλ' ου τούτο ζητώ χρόνου πλήθος, αλλά ψυχής διόρθωσιν.
Και στον λόγο περί ιεροσύνης, λίγο πριν το απόσπασμα που παρατέθηκε, κάνει λόγο για τις θεραπείες που δίδουν οι ιερείς εκόντες εαυτούς υπέχειν ταις παρά των ιερέων θεραπείες. MPG 48,634 και για το ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν η διάθεση μήπως αντί να σηκώσουμε τον πεσμένο κάνουμε την πτώση του ακόμη μεγαλύτερη: αλλά και της των αμαρτανώντων στοχάζεσθαι προαιρέσεως, μήποτε ράψαι το διερρωγός βουλόμενος χείρον το σχίσμα ποιήσεις και ανορθώσαι το καταπεπτωκός σπουδάζων μείζονα εργάση την πτώσιν. MPG 48, 635.
Ξεκάθαρα η γνώμη του Χρυσοστόμου για το θέμα είναι: ότι η άφεση είναι προνόμιο των ιερέων, ότι τα λόγια κρατείται κεκράτηνται αφήτε αφίεται απευθύνονται προς τους ιερείς, ότι υπήρχαν επιτίμια δηλαδή η εξουσία του δεσμείν, ότι αυτή πρέπει να είναι ανάλογα με την μετάνοια και όχι νομικού σκεπτικού το οποίο θα ορίσει απλά χρόνο δεσμείν. Ιδού η θέση του ως προς την άφεση αμαρτιών την οποία είναι πασίγνωστο ότι έχουμε και την σήμερον 1600 χρόνια μετά. Αυτό το γεγονός αποδεικνύει ότι οι διάφοροι ψευτοδιδάσκαλοι προσβάλλουν βάναυσα τον Άγιο προσπαθώντας να παρουσιάσουν διάφορα αποσπάσματα τα οποία λένε για άφεση από τον Θεό. Εκτός αυτού αποδεικνύεται επιπλέον το ότι υποστηρίζουν καινοφανείς θεωρίες και αντιβιβλικές διδαχές οι οποίες οδηγούν στην απώλεια αυτόν που θα τις αποδεχθεί.
Κάποια αποσπάσματα από τον Άγιο, τα οποία διαστρεβλώνουν οι αιρετικοί, κάνουν λόγο για εξομολόγηση άνευ ακροατών και όχι εξομολόγηση στον ουρανό. Κάποια άλλα τα οποία λένε "να ομολογήσεις τα αμαρτήματα στον Θεό" εννοούν ότι αυτό θα γίνει δια του ιερέως.
Ας δούμε ορισμένα: Αισχύνη γαρ το αμαρτάνειν, ου το ομολογήσαι τα αμαρτηθέντα· νυνί δε ουδέ ανάγκη παρόντων μαρτύρων εξομολογείσθαι. Παρά τοις λογισμοίς του συνειδότος γιγνέσθω των πεπλημμελημένων η εξέτασις· αμάρτυρον έστω το δικαστήριον· ο Θεός οράτω σε μόνος εξομολογούμενον, ο Θεός ο μη ονειδίζων τα αμαρτήματα, αλλά λύων τα αμαρτήματα από της εξομολογήσεως. MPG 50,658. Εδώ ο Χρυσόστομος κάνει λόγο για "αμάρτυρον δικαστήριον" φράση που απομονώνουν και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι αιρετικοί.
Είναι όμως φανερό ότι η αμάρτυρη εξομολόγηση για την οποία κάνει λόγο εδώ ο Ιωάννης είναι εξομολόγηση χωρίς άλλους μάρτυρες, δηλαδή χωρίς άλλους ανθρώπους, όχι χωρίς ιερέα. Ο Θεός δεν κοροϊδεύει τον αμαρτωλό, πράγμα που ενδεχομένως θα έκανε κάποιος ακροατής, αλλά τον συγχωρεί και αυτή η συγχώρηση όπως είδαμε δίδεται διαμέσω του ιερέως ο οποίος έχει εξουσία δεσμείν και λύειν. Άλλη πρόταση που ενδεχομένως θα διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί είναι η: επί του Θεού ταύτα ομολόγησον, επί του δικαστού ομολόγει τα αμαρτήματα, ευχόμενος, ει και μη τη γλώττη, αλλά τη μνήμη, και ούτως αξίου ελεηθήναι. Αν έχης τα αμαρτήματα διηνεκώς εν τη μνήμη, ουδέποτε τω πλησίον μνησικακήσεις. Πάλι εδώ το νόημα της πρότασης να ομολογήσεις τα αμαρτήματα στον Θεό δεν είναι να τα πεις στον αέρα αλλά εννοεί ότι ομολογείς την αμαρτωλότητά σου και μας λέει ο πατήρ ότι πρέπει ο άνθρωπος να έχει την συναίσθηση ποιος είναι και αυτό θα τον κάνει πιο συγκαταβατικό προς τον άλλο.
Ας παραθέσουμε κλείνοντας άλλη μια πρόταση από τον Άγιο την οποία ενδεχομένως θα διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί κατά την προσφιλή τους πρακτική, αυτή είναι η εμοί το αμάρτημα ειπέ μόνω κατ' ιδίαν. Εδώ ο Χρυσόστομος λέει: σε εμένα, στον Θεό, πες το αμάρτημα.
Πρέπει όμως να δούμε ολόκληρο το απόσπασμα ώστε να καταλάβουμε για τι ακριβώς κάνει λόγο ο Άγιος: και δια τούτο βούλεται σε ειπείν, ουχ ινα κολάση, αλλά ίνα συγχωρήση, ουχ ίνα αυτός μάθη την αμαρτίαν· πως γαρ ειδώς; αλλ' ίνα συ μάθης πόσον σοι συγχωρεί χρέος. Βούλεται δε σε μαθείν της χάριτος το μέγεθος, ίνα ευχαριστών διατελής, ίνα οκνηρότερος προς αμαρτίαν ης, ίνα προθυμότερος εις αρετήν. Αν μη ειπείς του χρέους το μέγεθος, ουκ επιγνώσκεις της χάριτος την υπερβολήν. Ουκ αναγκάζω, φησίν, εις μέσον ελθείν σε θέατρον, και μάρτυρας περιστήσαι πολλούς· εμοί το αμάρτημα ειπέ μόνον κατ' ιδίαν, ίνα θεραπεύσω το έλκος και απαλλάξω της οδύνης. MPG 48,1012.
Εδώ όπως είναι πάλι πασιφανές από τα συμφραζόμενα ο Άγιος Ιωάννης δεν συμβουλεύει να εξομολογούμαστε στον αέρα, όπως θα άρεσε στους αιρετικούς, αλλά αναφέρει το ίδιο νόημα που είδαμε στο προηγούμενο απόσπασμα. Δηλαδή μας λέει ότι ο Θεός δεν σε αναγκάζει να εξομολογηθείς ενώπιον ακροατηρίου, να εξομολογηθείς σαν σε θέατρο και μπροστά σε μάρτυρες. Η εξομολόγηση γίνεται ιδιωτικά στον αρμόδιο ο οποίος έχει την εξουσία του δεσμείν και λύειν, ο ιερεύς έχει την εξουσία του επιτίμιου, έχει την μεγάλη αξία, και τα λοιπά που είδαμε στα πρώτα αποσπάσματα. Παρατηρούμε ξεκάθαρα την αλήθεια και ότι πέφτουν στο κενό οι διαστρεβλώσεις των ψευτοποιμένων από τους οποίους πρέπει να απομακρυνθούμε άμεσα, αυτήν την στιγμή, διότι είναι οδηγοί στην απώλεια.
Αποστολικές Διαταγές: Δος αυτώ, Δέσποτα παντοκράτορ, δια του Χριστού σου, την μετουσίαν του αγίου Πνεύματος· ώστε έχειν εξουσίαν αφιέναι αμαρτίας κατά την εντολήν σου, διδόναι κλήρους κατά το πρόσταγμά σου, λύειν δε πάντα σύνδεσμον κατά την εξουσίαν ην έδωκας τοις αποστόλοις MPG 1,1073.
Εδώ είναι η "επίκληση του Αγίου Πνεύματος επί χειροτονία επισκόπων" και βλέπουμε καθαρά να μας λέει ότι την εξουσία του δεσμείν και λύειν έχει ο ειδικός ιερεύς. Είναι περίπου τα ίδια με την Αποστολική Παράδοση, έχειν εξουσίαν αφιέναι αμαρτίας κατά την εντολήν σου, διδόνται κλήρους κατά το πρόσταγμά σου, λύειν τε πάντα σύνδεσμον κατά την εξουσίαν, ήν έδωκας τοις αποστόλοις, αυτό διότι το βιβλίο αυτό των Διαταγών περιέχει τα λόγια του Ιππόλυτου, οπότε παρατηρούμε και στο 370-380μΧ την συνέχεια όλων αυτών που μας ανέφεραν Ιππόλυτος Ωριγένης Τερτυλλιανός.
Αυγουστίνος 354-430μΧ: ένα απόσπασμα από τον Αυγουστίνο που ενδεχομένως θα παρουσιάσουν κολοβωμένο οι αιρετικοί ώστε να παραπλανήσουν είναι το εξής: Τι λέει από την άλλη πλευρά ο αιρετικός; "εγώ είμαι αυτός που συγχωρεί, εγώ καθαρίζω, εγώ αγιάζω." Ας μην είμαι εγώ αυτός που θα του απαντήσει αλλά ο Χριστός, ω άνθρωπε, όταν νομιζόμουν από τους Ιουδαίους όχι Θεός αλλά άνθρωπος, έδωσα άφεση αμαρτιών στην πίστη, δεν είμαι εγώ αυτός που σου απαντάει αλλά ο Χριστός, και εσύ ω αιρετικέ, απλός άνθρωπος όπως είσαι λες " έλα γυναίκα, θα σε σώσω", ενώ εγώ όταν νομιζόμουν άνθρωπος είπα, "πήγαινε γυναίκα, η πίστη σου σε έσωσε". Αυτοί απαντούν "μην γνωρίζοντας", όπως ο Απόστολος λέει "μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται". Απαντούν και λένε "αν οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αμαρτίες τότε λάθος λέει ο Χριστός "ότι λύσετε επί Γης είναι λελυμένον στον ουρανό"". Αλλά δεν ξέρεις γιατί το είπε αυτό και με τι έννοια έχει ειπωθεί. Ο Κύριος επρόκειτο να δώσει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα και ήθελε να καταλάβουν ότι οι αμαρτίες συγχωρούνται στους πιστούς του δια του Αγίου Πνεύματος και όχι από των ανθρώπων την δύναμη. Γιατί τι άλλος είσαι, ω άνθρωπε, παρά ένας ο οποίος θέλεις και εσύ θεραπεία; Θα κάνεις τον εαυτό σου τον ιατρό μου; Μαζί με εμένα ψάξε τον Ιατρό. Για να δείξει ο Θεός πιο ξεκάθαρα ότι οι αμαρτίες συγχωρούνται από το Άγιο Πνεύμα το οποίο έδωσε στους ευσεβείς και όχι από την ανθρώπινη βούληση, μετά που αναστήθηκε είπε "λάβετε Πνεύμα Άγιον" και όταν το είπε προσέθεσε αμέσως "όποιες αμαρτίες λύνετε θα είναι λυμένες στον ουρανό", δηλαδή το Πνεύμα τις συγχωρεί, όχι εσείς. Τώρα, το Πνεύμα είναι Θεός, άρα ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες όχι εσείς.
Εδώ είναι φανερό ότι ο Αυγουστίνος κάνει λόγο για το ότι δεν έχει ο ίδιος ο άνθρωπος την δύναμη να συγχωρεί αλλά το Άγιο Πνεύμα όμως αυτό γινεται δια των αρμοδίων, αν όμως ξεκινήσουμε να παραθέτουμε λίγο αργότερα και σταματήσουμε νωρίτερα στην φράση "μαζί με εμένα ψάξε τον Ιατρό" θα φανεί το νόημα εντελώς διαφορετικό.
Σε άλλο του έργο λέει: Μπλεγμένος στα δεσμά της αμαρτίας θα αρνηθεί να προσέλθει ή θα διαστάσει να τρέξει προς τα κλειδιά της Εκκλησίας με τα οποία θα λυθεί στην γη ώστε να λυθεί στον ουρανό. MPL 39,1545
Ισίδωρος Πηλουσιώτης 370-449μΧ: Ίνα δείξη την προς εαυτόν και τον Πατέρα του παναγίου Πνεύματος ένωσιν, ο Κύριος ημών και Δεσπότης, έφη τοις μαθηταίς εκ των νεκρών αναστάς, Λάβετε Πνεύμα άγιον. Άν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται· τη αυθεντία δήλον ότι οὗ λαμβάνετε Πνεύματος, του θεϊκώς συγχωρείν τα αμαρτήματα έχοντος. MPG 78,249
Δηλαδή: για να δείξει την ένωση του Αγίου Πνεύματος του Υιού και του Πατρός είπε στους μαθητές μετά την ανάσταση, Λάβετε Πνεύμα άγιον. Άν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται, θα συγχωρείτε με την εξουσία του Πνεύματος που λαμβάνετε το οποίο ως Θεός έχει την δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες. Ιδού εδώ το ίδιο που είδαμε πριν.
Συνέστιοι και ομοτράπεζοι του πάντων Δεσπότου γεγένηνται, ομιλίας κατηξιώθησαν θείας, παιδεύσεως υπερφυούς, υιοθεσίας και φιλίας εντός εγένοντο. Οίον γαρ ύπαρχοί τινες ήσαν περί τον βασιλέα, αστέρες τω ηλίω της δικαιοσύνης συμπεριπολούντες, και δεχόμενοι ουχί δέλτους εξ ελέφαντος, ίσως γέρας ανθρώπινον ωδινούσας, αλλ' εξουσίας, οίαν ουδ' οι της γης βασιλείς έχουσιν. Ερρέθη γαρ αυτοίς· Όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τοις ουρανοίς, και όσα αν λύσητε, έσται λελυμένα. MPG 78,461. Ξανά εδώ η διδασκαλία περί αφέσεως αμαρτιών η οποία απορρέει από τα λόγια του Χριστού. Παρατηρούμε ότι οι απόστολοι είναι οι αγαπημένοι του Θεού οι οποίοι έλαβαν εξουσία μεγαλύτερη και από τον επίγειο βασιλιά οίαν ουδ' οι της γης βασιλείς έχουσιν.
Εδώ θυμόμαστε τα λόγια του Τερτυλλιανού για αγαπημένους του Θεού να προσπίπτει στα πόδια των πρεσβυτέρων και να γονατίζει μπροστά στους αγαπημένους του Θεού.
Σε άλλο του έργο λέει Λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφέωνται· και ων αν κρατήτε, κεκράτηνται. Ει τοίνυν δια το θείον Πνεύμα ταύτην ειληφασι την εξουσίαν, οι δι ων αμαρτάνουσι, τούτο απελαύνοντες, ταύτην δηλονότι την εξουσίαν ούκ έχουσι, αλλ' εκείνοι οι δια του αγίου Πνεύματος ειδότες, τίνες μεν εισίν αφέσεως, τίνες δε κατακρίσεως άξιοι. MPG 78,944 Ο Άγιος Ισίδωρος λέει ότι οι απόστολοι έκριναν ποιος θα λάβει άφεση και ποιος χρειάζεται παιδαγωγία. Εδώ θυμόμαστε τα λόγια του Ωριγένη ο οποίος είπε ότι οι Απόστολοι δεν συγχωρούσαν όλες τις αμαρτίες αλλά όσες έκριναν κατάλληλες προς συγχώρηση περί ων χρη αναφέρειν θυσίας αμαρτημάτων, και πότε, και τίνα τρόπον, και γινώσκουσι περί ων ου χρη τούτο ποιείν.
Είναι ξεκάθαρη λοιπόν η διδαχή της πρώτης Εκκλησίας και το που αυτή συνεχίζεται, στην Ορθόδοξο Εκκλησία, οπότε είναι απαραίτητη η άμεση απομάκρυνση μας από τον αιρετικό ψευτοποιμένα ο οποιος διδάσκει διαφορετικά και άρα οδηγεί στην απώλεια.
Σειρά εξομολόγηση
1 Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστί αμαρτία
2 Οι Χριστιανοί συγγραφείς έως το 450 για την εξομολόγηση
3 Ο Χρυσόστομος για την εξομολόγηση, σε ποιους ανήκει η εξουσία αφέσεως
4 Σύντομος οδηγός εξομολόγησης
5 Διορατικός ιερέας εξομολόγος
6 Άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος αλλά αυτός που αγωνίζεται
7 Εξομολόγηση αποτελέσματα, μένει ουλή;
Κλήμης Ρώμης ;-100μΧ Υμείς ουν, οι την καταβολήν της στάσεως ποιήσαντες, υποτάγητε τοις πρεσβυτέροις και παιδευθήτε εις μετάνοιαν, κάμψαντες τα γόνατα της καρδίας υμών· μάθετε υποτασσεσθαι, αποθέμενοι την αλαζόνα και υπερήφανον της γλώσσης υμών αυθάδειαν· άμεινον γαρ εστιν υμιν εν τω ποιμνιω του Χριστού μικρούς και ελλόγιμους ευρεθήναι, η καθ υπεροχήν δοκούντας εκριφθήναι εκ της ελπίδες αυτού.
Εδώ ο Κλήμης συμβουλεύει τους στασιαστές να υποταχθούν στους πρεσβυτέρους οι οποίοι θα τους διαπαιδαγωγήσουν, εκπαιδεύσουν, στην μετάνοια. Ο μετανοών πρέπει να είναι ταπεινός και να κάμψει τα γόνατα της καρδίας σε αυτούς.
Η πρόταση συντίθεται από φράση της "προσευχής Μανασσή", ψάλλεται στο Μέγα Απόδειπνο, ο στίχος είναι: καί νυν κλίνω γόνυ καρδίας, δεόμενος της παρά σου χρηστότητας. Ημάρτηκα, Κύριε, ημάρτηκα, και τας ανομίας μου εγώ γινώσκω άλλ' αιτούμαι δεόμενος και από νόημα στίχου της προς Εβραίους επιστολής 13:17. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε αντιπαραθέτοντας στίχους της Προς Εβραίους επιστολής και της Προς Κορινθίους του Κλήμη, γιατί έχει προταθεί από ορισμένους ως ο συγγραφέας της ανώνυμης αυτής επιστολής.
Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε· αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες· ἵνα μετὰ χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καὶ μὴ στενάζοντες· ἀλυσιτελὲς γὰρ ὑμῖν τοῦτο. Εβραίους 13:17, να πείθεστε και να υποτάσσεστε με προθυμία χωρίς δισταγμούς στους ηγουμένους. Διότι αυτοί αγρυπνούν για την σωτηρία των ψυχών σας επειδή θα δώσουν λόγο για σας στον Χριστό. Υπακούτε σε αυτούς με προθυμία ώστε να εκτελούν το έργο αυτό της πνευματικής καθοδηγήσεως σας με χαρά και όχι με στεναγμούς, διότι το να στενάζουν από την δική σας απείθεια είναι επιζήμιο σε εσάς τους ίδιους.
Οι ηγούμενοι, ἡγουμένοις, ή αλλιώς πρεσβύτεροι, πρεσβυτέροις, είναι οι ειδικοί ιερείς οι έχοντες το αξίωμα της προσφοράς της Θείας Ευχαριστίας αλλά και αφέσεως αμαρτιών, εξουσία η οποία είναι προερχόμενη από τα λόγια του Χριστού ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς και άρα είναι οι αρμόδιοι για την μετάνοια στους οποίους πρέπει να προσπέσει ο αμαρτωλός λέγοντας ημάρτηκα όπως ο Μανασσής ώστε να λάβει άφεση από τον Θεό.
Ιππόλυτος Ρώμης 170-235μΧ στο έργο του Αποστολική Παράδοση αναφέρει την ευχή της χειροτονίας επισκόπου: καρδιογνώστα πάντων, δος επί τον δούλον στου τούτον, ον εξελέξω εις επισκοπήν σου την αγίαν, και αρχιερατεύειν σοι αμέμπτως, λειτουργούντα νυκτός και ημέρας, αδιαλείπτως τε ιλάσκεσθαι τω προσώπω σου και προσφέρειν σοι τα δώρα της αγίας σου εκκλησίας και τω πνεύματι τω αρχιερατικώ έχειν εξουσίαν αφιέναι αμαρτίας κατά την εντολήν σου, διδόνται κλήρους κατά το πρόσταγμά σου, λύειν τε πάντα σύνδεσμον κατά την εξουσίαν, ήν έδωκας τοις αποστόλοις, ευαρεστείν τε σοι ενα πραότητι και καθαρά καρδία, προσφέροντά σοι οσμήν εωδίας δια του παιδός σου Ιησού Χριστού.
Εδώ έχουμε την μαρτυρία ότι οι απόστολοι και οι συνεχιστές τους είναι ειδικοί ιερείς με εξουσία αφέσεως αμαρτιών. Επιπλέον σε αυτό το έργο βλέπουμε πρακτικές της πρώτης Εκκλησίας οι οποίες υπάρχουν και σήμερα, δηλαδή την χειροτονία επισκόπου, ιερέα, διακόνου, οι οποίες προϋπήρχαν φυσικά από την συγγραφή του έργου. Αυτοί είναι ειδικοί ιερείς και ο τρόπος που εκλέγει το Άγιο Πνεύμα ποιμένες επισκόπους πρεσβυτέρους είναι η χειροτονία και όχι η αγορά της Βίβλου.
Σε άλλο έργο του, Κατά Πασών Αιρέσεων Έλεγχος, βλέπουμε την διαμάχη του με τον Κάλλιστο η οποία ξανά μας βεβαιώνει για την άφεση από ειδικό ιερέα. Η διαφορά του είναι για την συγχώρηση βαρέων σαρκικών αμαρτήματα, οπότε εδώ κατανοούμε ότι ο Ιππόλυτος παραδέχεται την άφεση από τους ειδικούς ιερείς, έτσι υπήρξε αυτή η διαμάχη με τον Κάλλιστο ο οποίος μετέπειτα έγινε πάπας Ρώμης.
Τερτυλλιανός 155-240μΧ: εάν νομίζεις ότι ο ουρανός είναι ακόμη κλειστός θυμήσου ότι ο Κύριος άφησε τα κλειδιά στον Πέτρο και διαμέσω αυτού στην Εκκλησία. Σκορπιακό, κεφάλαιο 10. Το Σκορπιακό είναι ένα Μοντανιστικής περιόδου έργο που καταπιάνεται με μια ομάδα Γνωστικών, δηλαδή όταν το έγραψε ο Τερτυλλιανός είχε ασπαστεί την αίρεση του Μοντανού.
Περνάμε τώρα στο έργο του Περί Μετανοίας.
Αυτήν την πράξη την οποία συνήθως αποκαλούμε με την Ελληνική λέξη εξομολόγηση διαμέσω της οποίας ομολογούμε τα αμαρτήματα στον Κύριο, όχι λες αυτός και τα αγνοεί, αλλά επειδή με την ομολογία έρχεται η αποκατάσταση, από την εξομολόγηση γεννιέται η μετάνοια και διαμέσω της μετανοίας εξευμενίζεται ο Θεός. Συνεπώς η εξομολόγηση είναι ταπείνωση και συντριβή του ανθρώπου. Όσον αφορά το ντύσιμο και την τροφή του μετανοούντα αυτή πρέπει να είναι σάκος και σποδός, πένθος και θλίψη, συντριβή ψυχής, να ανταλλάξει τα βαριά αμαρτήματα που διέπραξε με ταλαιπωρία, επιπλέον να μην λαμβάνει παρά λιτή τροφή, να τρέφει όχι το στομάχι αλλά την ψυχή, σε γενικές γραμμές να τρέφει την προσευχή με νηστεία, να κλαίει και να ικετεύει τον Κύριο, να προσπίπτει στα πόδια των πρεσβυτέρων και να γονατίζει μπροστά στους αγαπημένους του Θεού, να προτρέπει όλους τους αδελφούς να γίνουν πρέσβεις των ικεσιών του στον Θεό.
Εδώ παρατηρούμε αναφορά σε πέσιμο στα πόδια των πρεσβυτέρων, δηλαδή έχουμε την κάμψη των γονάτων προς αυτούς όπως είδαμε στον Κλήμη Ρώμης, ενώ αυτοί είναι "οι αγαπημένοι του Θεού". Ο λόγος είναι όχι ότι ο Χριστός έχει αγαπημένους και μισητούς αλλά ότι τους έχει δώσει την εξουσία να λύουν και να δένουν αμαρτίες η οποία έχει ουράνιο αντίκρυσμα οι δε λοιποί αδελφοί είναι απλά πρέσβεις των ικεσιών του.
Έχοντας κατά νου τον Κλήμη, το απόσπασμα από το Σκορπιακό για το δόσιμο των κλειδιών στον Πέτρο και το γονάτισμα στους ηγουμένους/πρεσβυτέρους κατανοούμε ότι η έννοια των λόγων του Τερτυλλιανού δεν είναι ότι εξομολογούμαστε στον αέρα αλλά δείχνουν την ύπαρξη ειδικού ιερέα ο οποίος έχει την ιερατική ιδιότητα της αφέσεως αμαρτιών.
Ωριγένης 184-253μΧ: Υπάρχει και η συγχώρηση αμαρτιών διαμέσω της μετάνοιας, αν και όπως είναι παραδεκτό είναι δύσκολη και σκληρή, όταν ο αμαρτωλός λούζει καθ᾿ ἑκάστην νύκτα τὴν κλίνην του και τα δάκρυά του γίνονται ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς, όταν δεν ντρέπεται να κάνει γνωστές τις αμαρτίες του στον ιερέα του Κυρίου και να αναζητήσει θεραπεία σύμφωνα με αυτόν που είπεἐξαγορεύσω κατ᾿ ἐμοῦ τὴν ἀνομίαν μου τῷ Κυρίῳ· καὶ σὺ ἀφῆκας τὴν ἀσέβειαν τῆς καρδίας μου. Δεύτερη ομιλία στο Λευιτικό.
Έχουσι δε εν τω κατά Ιωάννην Ευαγγελίω αι περί της των αποστόλων γινομένης αφέσεως φωναί ούτως· λάβετε Πνεύμα άγιον· αν τινών αφίετε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς, αν τινών κρατήτε, κεκράτηνται, Ει δε αβασανίστως εκλαμβάνει ταύτα, εγκαλέσαι τις αν τοις αποστόλοις μη πάσιν αφίεισιν, ίνα πάσιν αφεθή, αλλά τινων τας αμαρτίας κρατούσιν, ως δι' αυτούς και παρά Θεώ κρατείσθαι αυτάς. Χρήσιμον δε παράδειγμα από του νόμου λαβείν. προς το νοηθήναι την δι' ανθρώπων άφεσιν υπό Θεού γινομένην ανθρώποις αμαρτημάτων. Οι κατά νόμον ιερείς κωλύονται περί τινων προσφέρειν αμαρτημάτων θυσίαν, ίνα αφεθή τοις περί ων αι θυσίαι, τα πλημμελήματα. Και ουδέπου την περί τινων εξουσίαν ο ιερεύς ακουσίων ή πλημμελημάτων αναφοράν έχων, ήδη και περί μοιχείας, ή εκουσίου φόνου ή τινός άλλου χαλεπωτέρου πταίσματος προσφέρει ολοκαύτωμα, ή περί αμαρτίας. Ούτω τοιγαρούν και οι απόστολοι και οι τοις αποστόλοις ωμοιωμένοι ιερείς όντες κατά τον μέγαν αρχιερέα, επιστήμην λαβόντες της του Θεού θεραπείας, ίσασιν υπό του Πνεύματος διδασκόμενοι, περί ων χρη αναφέρειν θυσίας αμαρτημάτων, και πότε, και τίνα τρόπον, και γινώσκουσι περί ων ου χρη τούτο ποιείν. MPG 11,528. Οι απόστολοι δεν συγχωρούσαν όλων τις αμαρτίες, ορισμένων παιδαγωγικά τις κρατούσαν ενώ την κάθε απόφαση επικυρώνει και ο Θεός. Οι ιερείς-απόστολοι και οι επόμενοι των αποστόλων ιερείς έλαβαν την επιστήμη, την θέση, να θεραπεύουν και είναι οι αρμόδιοι στο πότε και πως. Οι αιρετικοί αβασανίστως εκλαμβάνουν τα λόγια του Χριστού και μετά δήθεν λένε ότι παραδέχονται την Βίβλο.
Σε σύγχρονο του Τερτυλλιανού και του Ιππόλυτου βλέπουμε την ξεκάθαρη αναφορά ότι οι απόστολοι είναι ειδικοί ιερείς οι οποίοι έχουν εξουσία αφέσεως η οποία προέρχεται από τα λόγια του Χριστού λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. Έτσι ο αιρετικός διδάσκαλος που λέει διαφορετικά αποδεικνύει εαυτόν εκτός Χριστιανικής διδαχής και εκτός πρώτης Εκκλησίας.
Κυπριανός 210-258μΧ στο έργο του περί των πεπτωκότων διαβάζουμε, επιστρέφοντας από το θυσιαστήριο των δαιμόνων πλησιάζουν κοντά στον άγιο τόπο του Κυρίου με χέρια βρωμερά και στόματα να αναδύουν το έγκλημα τους και αμέσως μετά την θανάσιμη μολυνση εισβάλλουν στο σώμα του Χριστού (Domini corpus) καταπατώντας τις γραφές που λένε ἡ δὲ ψυχή, ἥτις ἐὰν φάγῃ ἀπὸ τῶν κρεῶν τῆς θυσίας τοῦ σωτηρίου, ὅ ἐστι Κυρίου, καὶ ἡ ἀκαθαρσία αὐτοῦ ἐπ᾿ αὐτῷ, ἀπολεῖται ἡ ψυχὴ ἐκείνη ἐκ τοῦ λαοῦ αὐτῆς. Λευιτ. 7,20 και τον απόστολο που λέει οὐ δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν καὶ ποτήριον δαιμονίων· οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν καὶ τραπέζης δαιμονίων. Α' Κορινθ. 10,21 ο οποίος επιπλέον επιτιμά τους ανάξιους λέγοντας ὥστε ὃς ἂν ἐσθίῃ τὸν ἄρτον τοῦτον ἢ πίνῃ τὸ ποτήριον τοῦ Κυρίου ἀναξίως, ἔνοχος ἔσται τοῦ σώματος καὶ αἵματος τοῦ Κυρίου Α' Κορινθ. 11,27 όλα αυτά τα περιφρονούν, πριν η αμαρτία τους αφεθεί, πριν γίνει εξομολόγηση (exomologesin) του εγκλήματος, πριν η συνείδηση τους καθαριστεί από θυσία και από χέρι ιερέως (manu sacerdotis), πριν ο Θεός ιλαστεί, βεβήλωση γίνεται στο σώμα και αίμα (corpori - sanguini) του Κυρίου και τώρα αυτοί αμαρτάνουν περισσότερο απο όταν με τα χέρια και τα στόματα τους αρνήθηκαν τον Κύριο. Έχουμε την Ελληνική λέξη εξομολόγηση όπως είδαμε στον Τερτυλλιανό και τον ειδικό ιερέα που συγχωρεί αμαρτίες.
Έγραψα δύο φορές στους κληρικούς για το θέμα και είπα να διαβαστεί σε αυτούς ότι είναι απαραίτητο σύμφωνα με την εκκλησιαστικό κανόνα να έρθουν στην εξομολόγηση και ότι με την επίθεση των χειρών του επισκόπου και του κλήρου να γίνουν αποδεκτοί στην Κοινωνία. Και εδώ εξομολόγηση στον ιερέα και επίθεση των χειρών. Είναι από την Επιστολή 14η, η αρίθμηση διαφέρει ανά τους καταλόγους αλλά δεν είναι δύσκολο να βρεθεί ώστε να αναγνωστεί διότι είναι σχετικά λίγες οι επιστολές Κυπριανού, δεν είναι Πηλουσιώτης με τις χιλιάδες επιστολές.
Διονύσιος Αλεξανδρείας ;-265μΧ επιστολή του Διονυσίου, μαρτυρία μέσω Ευσέβιου Καισαρείας. Σεραπίων τις ἦν παρ᾿ ἡμῖν, πιστὸς γέρων, ἀμέμπτως μὲν τὸν πολὺν διαβιώσας χρόνον, ἐν δὲ τῷ πειρασμῷ πεσών. οὗτος πολλάκις ἐδεῖτο, καὶ οὐδεὶς προσεῖχεν αὐτῷ· καὶ γὰρ ἐτεθύκει. ἐν νόσῳ δὲ γενόμενος, τριῶν ἑξῆς ἡμερῶν ἄφωνος καὶ ἀναίσθητος διετέλεσεν, βραχὺ δὲ ἀνασφήλας τῇ τετάρτῃ προσεκαλέσατο τὸν θυγατριδοῦν, καὶ· "μέχρι με τίνος, φησίν, ὦ τέκνον, κατέχετε; δέομαι, σπεύσατε, καί με θᾶττον ἀπολύσατε, τῶν πρεσβυτέρων μοί τινα κάλεσον". καὶ ταῦτα εἰπών, πάλιν ἦν ἄφωνος. ἔδραμεν ὁ παῖς ἐπὶ τὸν πρεσβύτερον· νὺξ δὲ ἦν, κἀκεῖνος ἠσθένει. ἀφικέσθαι μὲν οὐκ ἐδυνήθη, ἐντολῆς δὲ ὑπ᾿ ἐμοῦ δεδομένης τοὺς ἀπαλλαττομένους τοῦ βίου, εἰ δέοιντο, καὶ μάλιστα εἰ καὶ πρότερον ἱκετεύσαντες τύχοιεν, ἀφίεσθαι, ἵν᾿ εὐέλπιδες ἀπαλλάττωνται, βραχὺ τῆς εὐχαριστίας ἔδωκεν τῷ παιδαρίῳ, ἀποβρέξαι κελεύσας καὶ τῷ πρεσβύτῃ κατὰ τοῦ στόματος ἐπιστάξαι. ἐπανῆκεν ὁ παῖς φέρων, ἐγγύς τε γενομένου, πρὶν εἰσελθεῖν, ἀνενέγκας πάλιν ὁ Σεραπίων· "ἧκες, ἔφη, τέκνον; καὶ ὁ μὲν πρεσβύτερος ἐλθεῖν οὐκ ἠδυνήθη, σὺ δὲ ποίησον ταχέως τὸ προσταχθὲν καὶ ἀπάλλαττέ με". ἀπέβρεξεν ὁ παῖς καὶ ἅμα τε ἐνέχεεν τῷ στόματι καὶ μικρὸν ἐκεῖνος καταβροχθίσας εὐθέως ἀπέδωκεν τὸ πνεῦμα. ἆρ᾿ οὐκ ἐναργῶς διετηρήθη καὶ παρέμεινεν, ἕως λυθῇ καὶ τῆς ἁμαρτίας ἐξαλειφθείσης ἐπὶ πολλοῖς οἷς ἔπραξεν καλοῖς ὁμολογηθῆναι δυνηθῇ; Εκκλησιαστική Ιστορία, Βιβλίο 7.
Ο Σεραπίωνας ήταν κάποιος Χριστιανός που λύγισε στους διωγμούς και έτσι ήταν σε επιτίμιο το οποίο βλέπουμε ότι λύνει ο ειδικός ιερέας επίσκοπος Διονύσιος με εντολή του ἐντολῆς δὲ ὑπ᾿ ἐμοῦ ώστε να μπορέσει ο Σεραπίωνας να κοινωνήσει προτού πεθάνει.
Εφραίμ ο Σύρος 306-373μΧ: Αλλ΄αυτός ο βραχίων ο υψηλός και φρικτός κατελθών εξ ουρανού, εδωρήσατο ημίν επιθέσει τω χειρών το πνεύμα το εαυτού, το ελθόν καθάπερ πυρ επί τους αποστόλους. Ώ δύναμις άρρητος η καταξιώσασα κατοικήσαι εν ημίν δι' επιθέσεως των χειρών αγίων ιερέων. Ω τι μέγα τον βαθμόν έχει η ιεροσύνη η φρικτή και θαυμαστή. Μακάριος υπάρχει όστις πολιτεύεται εν ταύτη τη αξία αγνώς τε και άμωμος. Πέτρος ο κληθείς Κηφάς ο ποτέ σαγηνευθείς παρά το χείλος της λίμνης ο και προσμαρτυρηθείς από μεγάλου ποιμένος οτι εν ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την εκκλησίαν, δια ιεροσύνης και τας κλείς των ουρανών είληφεν ως άξιος, ομοίως δε και Παύλος, ο πρώην διώκτης και αυτός αξιωθείς τούτου του χαρίσματος.
Λίγο πριν έχει πει: ότι άνευ της σεμνής ιεροσύνης άφεσις των αμαρτιών βροτοίς ου δίδωται. Χωρίς τον ιερέα στους θνητούς άφεση των αμαρτιών δεν δίδεται.
Βλέπουμε ότι η ιεροσύνη έχει μεγάλη αξία διότι κατέχει τα κλειδιά του ουρανού, τας κλείς των ουρανών, αυτά είναι η άφεση αμαρτιών διότι προϋπόθεση για εισαγωγή στην Βασιλεία είναι η σχετική αναμαρτησία η οποία προέρχεται από την άφεση. Ξανά εδώ παρατηρούμε ότι η εκλογή των ποιμένων γίνεται με την χειροτονία, κατελθών εξ ουρανού, εδωρήσατο ημίν επιθέσει τω χειρών το πνεύμα το εαυτού. Η χειροτονία είναι ο τρόπος με τον οποίο ενεργεί το Άγιο Πνεύμα για την εκλογή πρεσβυτέρων, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν και χειροτονήσαντες δὲ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ᾿ ἐκκλησίαν, δηλαδή η Γραφή μας λέει ότι "το Άγιο Πνεύμα έθεσε επισκόπους" με την χειροτονία των Αποστόλων. Ο "αποστολικός" ψευτοποιμένας αγόρασε την Γραφή, νοίκιασε αίθουσα, έφτιαξε εκκλησία. Έπειτα λέει ότι διδάσκει την διδαχή των αποστόλων και παραδόξως υπάρχουν άνθρωποι που τον πιστεύουν, κλαυσίγελος.
Μέγας Βασίλειος 330-379μΧ: ο δε Κύριος εμφυσών τοις αγίοις αποστόλοις έφη· Λάβετε Πνεύμα άγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφέωνται αυτοίς. Ει τοίνυν ουδενός εστιν αφιέναι αμαρτίας, ώσπερ ουκ εστιν, ει μη μόνου Θεού, αφίησι δε το Πνεύμα το άγιον δια των αποστόλων· Θεός άρα το Πνεύμα το άγιον, και της αυτής ενεργείας τω Πατρί και τω Υιώ. Εδώ ο Μέγας Βασίλειος λέγει στο έργο του Κατά Ευνομίου ότι αν κανείς δεν μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες παρά μόνο ο Θεός, τότε είναι Θεός το Άγιο Πνεύμα που συγχωρεί αμαρτίες διαμέσω των αποστόλων και της εξουσίας που έλαβαν με τα λόγια του Χριστού.
Δηλαδή κάνει εντελώς ξεκάθαρα λόγο για άτομα με ειδική εξουσία αφέσεως και ότι ο Θεός αφίησι δια των αποστόλων·. Οι αιρετικοί ποιμένες κατά την προσφιλή τους τακτική της απάτης θα προσπαθήσουν να ψάξουν ώστε να βρουν διάφορες προτάσεις του κάθε συγγραφέα οι οποίες θα λένε για άφεση από τον Θεό ώστε έπειτα να τις παρουσιάσουν στο θύμα προσπαθώντας να το πείσουν ότι ο τάδε ή ο δείνα συγγραφέας συμβουλεύει να τα λέμε στον αέρα.
Έχοντας υπόψιν τα προηγούμενα λεχθέντα του Βασιλείου είναι φανερό ότι τα λόγια του: βούληται σε ελεήσαι, και των εαυτού οικτιρμών μεταδούναι ο κριτής· άλλ΄εάν εύρη σε μετά την αμαρτίαν ταπεινόν, συντετριμένον, πολλά μετακλαύσαντα επί τοις πονηροίς έργοις, τα γενόμενα κρυφή ανεπαισχύντως δημοσιεύσαντα, δεηθέντα αδελφών συγκαμείν σοι προς την ίασιν, όλως ελεεινόν σε γενόμενο εάν ίδη, άφθονόν σοι την εαυτού ελεημοσύνην επιχορηγεί MPG 29,332 τα οποία θα προσπαθήσουν ενδεχομένως να διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί λέγοντας σε κάποιον ότι "ο Μέγας Βασίλειος συμβουλεύει να έχουμε συντριβή και να λέμε τις αμαρτίες μας στον αέρα και με αυτόν τον τρόπο ο οικτίρμων κριτής θα μας συγχωρήσει" είναι φανερό ότι κάνουν λόγο για δημοσίευση στον αρμόδιο και κατ' επέκταση στον Θεό, ο οποίος αρμόδιος που έχει την εντολή αφέσεως ενώ παρατηρούμε ξανά αυτό είδαμε στον Τερτυλλιανό, να προτρέπει όλους τους αδελφούς να γίνουν πρέσβεις των ικεσιών του στον Θεό, οπότε οι αδελφοί είναι συνεργάτες του στις δεήσεις όχι στην άφεση, δεηθέντα αδελφών συγκαμείν σοι προς την ίασιν, έτσι δέονται για αυτόν γινόμενοι πρέσβεις των ικεσιών του ώστε να φωτιστεί και να ιαθεί.
Έτερα λόγια από τον Μέγα Βασίλειο που διαστρεβλώνουν οι αιρετικοί είναι από το έργο του Ασκητικές Διατάξεις. Αυτό είναι έργο το οποίο απευθύνεται προς τους μοναχούς, εκεί σε μια ερωταπόκριση ο Βασίλειος λέει: του Θεού μη θέλοντος τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν εάν ο ελεγχθείς κατανυγή την ψυχήν και συνέλθη τω σκοπώ του ελέγχοντος, περί παντός πράγματος, τουτέστι, περί παντός αμαρτήματος ου εάν αιτήσωνται την άφεσιν δοθήσεται αυτοίς παρά του φιλάνθρωπου Θεού. Εάν γαρ μη συμφωνήση ο ελεγχομενος τω ελέγχοντι ουκέτι άφεσις γίνεται αλλά δεσμός κατά το επιφερόμενον ότι όσα αν δήσητε επι της γης εσται δεδεμένα εν τω ουρανώ πληρουμένου του κρίματος εκείνου, ότι εάν και της εκκλησίας παρακούση ο ελεγχθείς έστω σοι ως ο εθνικός και ο τελώνης.
Είναι βέβαια εντελώς φανερό ότι ο Μέγας Βασίλειος καμία νύξη δεν κάνει ότι τα λέμε οι λαϊκοί στον αέρα αλλά κάνει λόγο για το ότι πρέπει να υπάρχει και μετάνοια ώστε ο Θεός να εισακούσει αυτόν που ζητάει κάτι. Η ερώτηση είναι για τα λόγια του Χριστού "πάντα όσα αν αιτήσετε εν τη προσευχή πιστεύοντες λήψεσθαι" και το "εάν δυο υμών συμφωνήσωσιν επί της γης περί παντός πράγματος, ου εάν αιτήσονται, γενήσεται αυτοίς".
Για του λόγου το αληθές θα διαβάσουμε από το ίδιο έργο σε ποιόν συμβουλεύει να γίνει η εξομολόγηση: αναγκαίον τοις πεπιστευμένοις την οικονομίαν των μυστηρίων του Θεού εξομολογείσθαι τα αμαρτήματα. Ούτω γαρ και οι πάλαι μετανοούντες επί των αγίων ευρίσκονται πεποιηκότες. Γέγραπταί γαρ εν μεν τω Ευαγγελίων ότι τω βαπτιστή Ιωάννη εξωμολογούντο τας αμαρτίας αυτών· εν δε ταις Πράξεσι, τοις αποστόλοις, υφ ων και εβαπτίζοντο άπαντες.
Η εξομολόγηση αμαρτημάτων πρέπει να γίνεται σε αυτούς που τους έχει εμπιστευθεί "η οικονομία των μυστηρίων", έτσι επειδή υπάρχει ο αρμόδιος στον οποίο ο Θεός έχει δώσει εξουσία, αφίησι δε το Πνεύμα το άγιον δια των αποστόλων·, οι άνθρωποι εξομολογούνταν στους αποστόλους από τους οποίους και βαπτίζονταν.
Είναι απορίας άξιο το πόσο χαμηλά θα φτάσουν οι αιρετικοί.
Έχουν την ξεδιαντροπιά να φέρνουν αποσπάσματα από τον Μέγα Βασίλειο ή τον Χρυσόστομο λέγοντας ότι αυτοί υποστηρίζουν να τα λέμε στον αέρα ή ότι αυτοί δεν παραδέχονται άτομο που έχει εξουσία του δεσμείν και λύειν. Εδώ ο λόγος είναι για έναν ειδικό ιερέα, έναν από τους Τρεις Ιεράρχες, τον οποίον χωρίς αιδώ οι σατανοκίνητοι αιρετικοί προσπαθούν να σκοτώσουν και έπειτα να αναστήσουν έναν καινούργιο ΜέγαΠροτεστάντη Βασίλειο ο οποίος θα έχει απορρίψει τον εαυτό του, δηλαδή την ειδική ιεροσύνη!
Αμβρόσιος Μεδιολάνων 340-397μΧ στο έργο του Περί Μετανοίας αναφέρει: Αυτοί (οι Νοβατιανοί ιερείς) διαβεβαιώνουν ότι δείχνουν μεγάλη πίστη στον Θεό ο οποίος είναι ο μόνος που μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. Αλλά στην πραγματικότητα κανείς δεν του κάνει μεγαλύτερο κακό από αυτούς που διαλέγουν να ακυρώσουν τις εντολές του και να απορρίψουν το αξίωμα που δόθηκε σε αυτούς. Δεδομένου ότι ο Χριστός λέει στο Ευαγγέλιο λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται, ποιος τον τιμάει περισσότερο; Αυτοί που ακολουθούν την εντολή του ή αυτοί που την ακυρώνουν; MPL 16,467.
Παρατηρούμε ότι η πονηρή δικαιολογία "μόνο ο Θεός συγχωρεί" έχει εκφερθεί και 1650 χρόνια πριν. Βέβαια εδώ στην περίπτωση έχει γίνει με άλλο σκεπτικό και όχι το αιρετικό που ακυρώνει εντελώς την εντολή του Χριστού. Οι Νοβατιανοί ιερείς έλεγαν ότι μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει τα πάρα πολύ μεγάλα αμαρτήματα και ο Αμβρόσιος τους απαντάει ότι λένε τάχα "δέχονται τον Θεό ο οποίος είναι ο μόνος που συγχωρεί αμαρτίες" ενώ αυτοί όχι μόνο δεν τον δέχονται αλλά τον ακυρώνουν διότι ξεκάθαρα ο Θεός έχει δώσει εντολή αφέσεως σε ειδικά πρόσωπα και αυτή δεν έλεγε "αφήτε τας μικράς αμαρτίας", οπότε οι ιερείς είναι για συγχώρηση ορισμένων αμαρτιών, αλλά η εντολή έλεγε ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, μη κάνοντας διάκριση αμαρτιών μικρών ή μεγάλων.
Αργότερα στο ίδιο έργο του θα πει: Έτσι είναι δυνατόν για τον Θεό να μας δώσει αυτό που μας φαίνεται απίθανο να λάβουμε. Διότι φαινόταν απίθανο το νερό να ξεπλύνει την αμαρτία και ο Νεεμάν νόμιζε ότι η λέπρα του δεν θα καθαριζόταν με το νερό. Αλλά αυτό που είναι αδύνατον ο Θεός το κάνει δυνατόν, ο οποίος μας έδωσε τόση μεγάλη χάρη. Παρόμοια φαινόταν απίθανο οι αμαρτίες να συγχωρηθούν διαμέσω της μετανοίας, αλλά ο Χριστός έδωσε την δύναμη στους αποστόλους η οποία μεταδόθηκε στους ιερείς. Αυτό τότε έκανε το αδύνατον δυνατόν. Ξεκάθαρη η θέση και του Αμβρόσιου ο οποίος επιτιμά τους σημερινούς αιρετικούς οι οποίοι τάχα κόπτονται ότι "ο Χριστός ως Θεός είναι ο μόνος του συγχωρεί αμαρτίες" με αυτό όμως στην πραγματικότητα τον ακυρώνουν και δεν τον σέβονται ενώ καθόλου Βιβλικοί δεν είναι.
Γρηγόριος Νύσσης 335-395μΧ: Ο δε δι' υφαιρέσεως λανθανούσης σφετεριζόμενος το αλλότριον, είτα δι' εξαγορεύσεως το πλημμέλημα αυτου τω ιερεί φανερώσας, τη περί το εναντίον τουπάθους σπουδή θεραπεύσει την αρρωστίαν, πρόκειται για μια Κανονική επιστολή προς τον επίσκοπο Λήτοιο όπου ολόκληρη είναι προς τον ειδικό ιερέα και περιέχει συμβουλές για την αμαρτία και το τι πρέπει να γίνεται για τα διάφορα αμαρτήματα. Επιπλέον συμβουλεύει τον επίσκοπο αυτόν ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν και ο κάθε άνθρωπος, παρατηρηθήσεται δε και επ' αυτώ η του θεραπευομένου διάθεσις το ίδιο θα δούμε και στον Χρυσόστομο που θα παρατεθεί αμέσως μετά. MPG 45,229
Χρυσόστομος 354-407μΧ Ξεκινούμε με την 87η ομιλία του στο Κατά Ιωάννη: Μεγάλη γαρ η των ιερέων αξία. Ών αν αφήτε, φησίν, αφέωνται αι αμαρτίαι. Διο και Παύλος έλεγε· Πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών και υπείκετε και υπερεκπερισσου ηγείσθε αυτούς εν τιμή. MPG 59,471
Ο Άγιος κάνει λόγο για την μεγάλη αξία των ιερέων οι οποίοι έχουν την εξουσία αφέσεως αμαρτιών. Παρατηρούμε ότι κάνει λόγο για υποταγή στους ηγουμένους εννοώντας την λέξη ως ειδικούς ιερείς οι οποίοι συγχωρούν αμαρτίες, εδώ έχουμε πιο ξεκάθαρο το νόημα που είδαμε στον Κλήμη Ρώμης.
Περνάμε στο έργο του Περί ιεροσύνης: Οι γαρ την γην οικούντες, και εν ταύτη ποιούμενοι την διατριβήν, τα εν ουρανοίς διοικείν επετράπησαν, και εξουσίαν έλαβον ην ούτε αγγέλοις ούτε αρχαγγέλοις έδωκεν ο Θεός. Ου γαρ προς εκείνους είρηται, όσα αν δήσηται επί της γης έσται δεδεμένα και εν τω ουρανώ και όσαν λύσητε επι της γης εσται λελυμένα εν τω ουρανώ. Έχουσι μεν γαρ και οι κρατούντες επί της γης την του δεσμείν εξουσίαν, αλλά σωμάτων μόνον· ούτος δε ο δεσμός αυτής άπτεται της ψυχής, και διαβαίνει τους ουρανούς· και άπερ αν εργάσωνται κάτω οι ιερείς, ταύτα ο Θεός άνω κυροί, και την των δούλων γνώμην ο Δεσπότης βεβαιοί. Και τι γαρ αλλ' ή πάσαν αυτοίς την ουράνιον έδωκεν αξουσίαν; Ων γαρ αν, φησίν, αφήτε τας αμαρτίας, αφέωνται, και ων αν κρατήτε, κεκράτηνται. MPG 48,637.
Είναι φανερό ότι ο Χρυσόστομος αναγνωρίζει ειδική εξουσία στους ιερείς αυτήν του δεσμείν και λύειν η οποία δεν δόθηκε ούτε σε αγγέλους ούτε σε αρχαγγέλους αλλά στους ιερείς των οποίων οι αποφάσεις έχουν ουράνιο αντίκρυσμα. Όταν αυτοί αποφασίζουν στην γη, ο Θεός επικυρώνει στον ουρανό, "ο Δεσπότης την γνώμη των δούλων βεβαιώνει".
Επόμενο απόσπασμα από την 15η ομιλία του στην Β Κορινθίους: ούτω και επι των αμαρτανόντων ποίησον· δήσον τον πλημμελήσαντα, εως αν εξιλεώση τον Θεόν· μη αφής λελυμένον, ίνα μη πλέον δεθή τη του Θεού οργή. Αν εγώ δήσω, ο Θεός ουκέτι δεσμεί· αν δε εγώ μη δήσω, τα άρρηκτα αυτόν μένει δεσμά. MPG 61,502.
Εδώ κάνει λόγο για το δεσμείν το οποίο εφόσον επιβληθεί είναι σαν να δένει τις αμαρτίες ο ίδιος ο Θεός, πράγμα που παρατηρήσαμε και στο προηγούμενο απόσπασμα. Μάλιστα αμέσως μετά αναφέρει ότι δεν πρέπει να βλέπουν οι ιερείς νομικά το επιτίμιο αλλά πνευματικά και να αποζητούν την διόρθωση της ψυχής όχι να επιβάλουν ποινές με βάση κατάλογο: αλλ' ικανόν έδωσαν χρόνο τιμωρίαν φησί. Πόσον ειπέ μοι ενιαυτόν και έτη δύο και τρία; Αλλ' ου τούτο ζητώ χρόνου πλήθος, αλλά ψυχής διόρθωσιν.
Και στον λόγο περί ιεροσύνης, λίγο πριν το απόσπασμα που παρατέθηκε, κάνει λόγο για τις θεραπείες που δίδουν οι ιερείς εκόντες εαυτούς υπέχειν ταις παρά των ιερέων θεραπείες. MPG 48,634 και για το ότι πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν η διάθεση μήπως αντί να σηκώσουμε τον πεσμένο κάνουμε την πτώση του ακόμη μεγαλύτερη: αλλά και της των αμαρτανώντων στοχάζεσθαι προαιρέσεως, μήποτε ράψαι το διερρωγός βουλόμενος χείρον το σχίσμα ποιήσεις και ανορθώσαι το καταπεπτωκός σπουδάζων μείζονα εργάση την πτώσιν. MPG 48, 635.
Ξεκάθαρα η γνώμη του Χρυσοστόμου για το θέμα είναι: ότι η άφεση είναι προνόμιο των ιερέων, ότι τα λόγια κρατείται κεκράτηνται αφήτε αφίεται απευθύνονται προς τους ιερείς, ότι υπήρχαν επιτίμια δηλαδή η εξουσία του δεσμείν, ότι αυτή πρέπει να είναι ανάλογα με την μετάνοια και όχι νομικού σκεπτικού το οποίο θα ορίσει απλά χρόνο δεσμείν. Ιδού η θέση του ως προς την άφεση αμαρτιών την οποία είναι πασίγνωστο ότι έχουμε και την σήμερον 1600 χρόνια μετά. Αυτό το γεγονός αποδεικνύει ότι οι διάφοροι ψευτοδιδάσκαλοι προσβάλλουν βάναυσα τον Άγιο προσπαθώντας να παρουσιάσουν διάφορα αποσπάσματα τα οποία λένε για άφεση από τον Θεό. Εκτός αυτού αποδεικνύεται επιπλέον το ότι υποστηρίζουν καινοφανείς θεωρίες και αντιβιβλικές διδαχές οι οποίες οδηγούν στην απώλεια αυτόν που θα τις αποδεχθεί.
Κάποια αποσπάσματα από τον Άγιο, τα οποία διαστρεβλώνουν οι αιρετικοί, κάνουν λόγο για εξομολόγηση άνευ ακροατών και όχι εξομολόγηση στον ουρανό. Κάποια άλλα τα οποία λένε "να ομολογήσεις τα αμαρτήματα στον Θεό" εννοούν ότι αυτό θα γίνει δια του ιερέως.
Ας δούμε ορισμένα: Αισχύνη γαρ το αμαρτάνειν, ου το ομολογήσαι τα αμαρτηθέντα· νυνί δε ουδέ ανάγκη παρόντων μαρτύρων εξομολογείσθαι. Παρά τοις λογισμοίς του συνειδότος γιγνέσθω των πεπλημμελημένων η εξέτασις· αμάρτυρον έστω το δικαστήριον· ο Θεός οράτω σε μόνος εξομολογούμενον, ο Θεός ο μη ονειδίζων τα αμαρτήματα, αλλά λύων τα αμαρτήματα από της εξομολογήσεως. MPG 50,658. Εδώ ο Χρυσόστομος κάνει λόγο για "αμάρτυρον δικαστήριον" φράση που απομονώνουν και προσπαθούν να εκμεταλλευτούν οι αιρετικοί.
Είναι όμως φανερό ότι η αμάρτυρη εξομολόγηση για την οποία κάνει λόγο εδώ ο Ιωάννης είναι εξομολόγηση χωρίς άλλους μάρτυρες, δηλαδή χωρίς άλλους ανθρώπους, όχι χωρίς ιερέα. Ο Θεός δεν κοροϊδεύει τον αμαρτωλό, πράγμα που ενδεχομένως θα έκανε κάποιος ακροατής, αλλά τον συγχωρεί και αυτή η συγχώρηση όπως είδαμε δίδεται διαμέσω του ιερέως ο οποίος έχει εξουσία δεσμείν και λύειν. Άλλη πρόταση που ενδεχομένως θα διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί είναι η: επί του Θεού ταύτα ομολόγησον, επί του δικαστού ομολόγει τα αμαρτήματα, ευχόμενος, ει και μη τη γλώττη, αλλά τη μνήμη, και ούτως αξίου ελεηθήναι. Αν έχης τα αμαρτήματα διηνεκώς εν τη μνήμη, ουδέποτε τω πλησίον μνησικακήσεις. Πάλι εδώ το νόημα της πρότασης να ομολογήσεις τα αμαρτήματα στον Θεό δεν είναι να τα πεις στον αέρα αλλά εννοεί ότι ομολογείς την αμαρτωλότητά σου και μας λέει ο πατήρ ότι πρέπει ο άνθρωπος να έχει την συναίσθηση ποιος είναι και αυτό θα τον κάνει πιο συγκαταβατικό προς τον άλλο.
Ας παραθέσουμε κλείνοντας άλλη μια πρόταση από τον Άγιο την οποία ενδεχομένως θα διαστρεβλώσουν οι αιρετικοί κατά την προσφιλή τους πρακτική, αυτή είναι η εμοί το αμάρτημα ειπέ μόνω κατ' ιδίαν. Εδώ ο Χρυσόστομος λέει: σε εμένα, στον Θεό, πες το αμάρτημα.
Πρέπει όμως να δούμε ολόκληρο το απόσπασμα ώστε να καταλάβουμε για τι ακριβώς κάνει λόγο ο Άγιος: και δια τούτο βούλεται σε ειπείν, ουχ ινα κολάση, αλλά ίνα συγχωρήση, ουχ ίνα αυτός μάθη την αμαρτίαν· πως γαρ ειδώς; αλλ' ίνα συ μάθης πόσον σοι συγχωρεί χρέος. Βούλεται δε σε μαθείν της χάριτος το μέγεθος, ίνα ευχαριστών διατελής, ίνα οκνηρότερος προς αμαρτίαν ης, ίνα προθυμότερος εις αρετήν. Αν μη ειπείς του χρέους το μέγεθος, ουκ επιγνώσκεις της χάριτος την υπερβολήν. Ουκ αναγκάζω, φησίν, εις μέσον ελθείν σε θέατρον, και μάρτυρας περιστήσαι πολλούς· εμοί το αμάρτημα ειπέ μόνον κατ' ιδίαν, ίνα θεραπεύσω το έλκος και απαλλάξω της οδύνης. MPG 48,1012.
Εδώ όπως είναι πάλι πασιφανές από τα συμφραζόμενα ο Άγιος Ιωάννης δεν συμβουλεύει να εξομολογούμαστε στον αέρα, όπως θα άρεσε στους αιρετικούς, αλλά αναφέρει το ίδιο νόημα που είδαμε στο προηγούμενο απόσπασμα. Δηλαδή μας λέει ότι ο Θεός δεν σε αναγκάζει να εξομολογηθείς ενώπιον ακροατηρίου, να εξομολογηθείς σαν σε θέατρο και μπροστά σε μάρτυρες. Η εξομολόγηση γίνεται ιδιωτικά στον αρμόδιο ο οποίος έχει την εξουσία του δεσμείν και λύειν, ο ιερεύς έχει την εξουσία του επιτίμιου, έχει την μεγάλη αξία, και τα λοιπά που είδαμε στα πρώτα αποσπάσματα. Παρατηρούμε ξεκάθαρα την αλήθεια και ότι πέφτουν στο κενό οι διαστρεβλώσεις των ψευτοποιμένων από τους οποίους πρέπει να απομακρυνθούμε άμεσα, αυτήν την στιγμή, διότι είναι οδηγοί στην απώλεια.
Αποστολικές Διαταγές: Δος αυτώ, Δέσποτα παντοκράτορ, δια του Χριστού σου, την μετουσίαν του αγίου Πνεύματος· ώστε έχειν εξουσίαν αφιέναι αμαρτίας κατά την εντολήν σου, διδόναι κλήρους κατά το πρόσταγμά σου, λύειν δε πάντα σύνδεσμον κατά την εξουσίαν ην έδωκας τοις αποστόλοις MPG 1,1073.
Εδώ είναι η "επίκληση του Αγίου Πνεύματος επί χειροτονία επισκόπων" και βλέπουμε καθαρά να μας λέει ότι την εξουσία του δεσμείν και λύειν έχει ο ειδικός ιερεύς. Είναι περίπου τα ίδια με την Αποστολική Παράδοση, έχειν εξουσίαν αφιέναι αμαρτίας κατά την εντολήν σου, διδόνται κλήρους κατά το πρόσταγμά σου, λύειν τε πάντα σύνδεσμον κατά την εξουσίαν, ήν έδωκας τοις αποστόλοις, αυτό διότι το βιβλίο αυτό των Διαταγών περιέχει τα λόγια του Ιππόλυτου, οπότε παρατηρούμε και στο 370-380μΧ την συνέχεια όλων αυτών που μας ανέφεραν Ιππόλυτος Ωριγένης Τερτυλλιανός.
Αυγουστίνος 354-430μΧ: ένα απόσπασμα από τον Αυγουστίνο που ενδεχομένως θα παρουσιάσουν κολοβωμένο οι αιρετικοί ώστε να παραπλανήσουν είναι το εξής: Τι λέει από την άλλη πλευρά ο αιρετικός; "εγώ είμαι αυτός που συγχωρεί, εγώ καθαρίζω, εγώ αγιάζω." Ας μην είμαι εγώ αυτός που θα του απαντήσει αλλά ο Χριστός, ω άνθρωπε, όταν νομιζόμουν από τους Ιουδαίους όχι Θεός αλλά άνθρωπος, έδωσα άφεση αμαρτιών στην πίστη, δεν είμαι εγώ αυτός που σου απαντάει αλλά ο Χριστός, και εσύ ω αιρετικέ, απλός άνθρωπος όπως είσαι λες " έλα γυναίκα, θα σε σώσω", ενώ εγώ όταν νομιζόμουν άνθρωπος είπα, "πήγαινε γυναίκα, η πίστη σου σε έσωσε". Αυτοί απαντούν "μην γνωρίζοντας", όπως ο Απόστολος λέει "μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται". Απαντούν και λένε "αν οι άνθρωποι δεν συγχωρούν αμαρτίες τότε λάθος λέει ο Χριστός "ότι λύσετε επί Γης είναι λελυμένον στον ουρανό"". Αλλά δεν ξέρεις γιατί το είπε αυτό και με τι έννοια έχει ειπωθεί. Ο Κύριος επρόκειτο να δώσει στους ανθρώπους το Άγιο Πνεύμα και ήθελε να καταλάβουν ότι οι αμαρτίες συγχωρούνται στους πιστούς του δια του Αγίου Πνεύματος και όχι από των ανθρώπων την δύναμη. Γιατί τι άλλος είσαι, ω άνθρωπε, παρά ένας ο οποίος θέλεις και εσύ θεραπεία; Θα κάνεις τον εαυτό σου τον ιατρό μου; Μαζί με εμένα ψάξε τον Ιατρό. Για να δείξει ο Θεός πιο ξεκάθαρα ότι οι αμαρτίες συγχωρούνται από το Άγιο Πνεύμα το οποίο έδωσε στους ευσεβείς και όχι από την ανθρώπινη βούληση, μετά που αναστήθηκε είπε "λάβετε Πνεύμα Άγιον" και όταν το είπε προσέθεσε αμέσως "όποιες αμαρτίες λύνετε θα είναι λυμένες στον ουρανό", δηλαδή το Πνεύμα τις συγχωρεί, όχι εσείς. Τώρα, το Πνεύμα είναι Θεός, άρα ο Θεός συγχωρεί αμαρτίες όχι εσείς.
Εδώ είναι φανερό ότι ο Αυγουστίνος κάνει λόγο για το ότι δεν έχει ο ίδιος ο άνθρωπος την δύναμη να συγχωρεί αλλά το Άγιο Πνεύμα όμως αυτό γινεται δια των αρμοδίων, αν όμως ξεκινήσουμε να παραθέτουμε λίγο αργότερα και σταματήσουμε νωρίτερα στην φράση "μαζί με εμένα ψάξε τον Ιατρό" θα φανεί το νόημα εντελώς διαφορετικό.
Σε άλλο του έργο λέει: Μπλεγμένος στα δεσμά της αμαρτίας θα αρνηθεί να προσέλθει ή θα διαστάσει να τρέξει προς τα κλειδιά της Εκκλησίας με τα οποία θα λυθεί στην γη ώστε να λυθεί στον ουρανό. MPL 39,1545
Ισίδωρος Πηλουσιώτης 370-449μΧ: Ίνα δείξη την προς εαυτόν και τον Πατέρα του παναγίου Πνεύματος ένωσιν, ο Κύριος ημών και Δεσπότης, έφη τοις μαθηταίς εκ των νεκρών αναστάς, Λάβετε Πνεύμα άγιον. Άν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται· τη αυθεντία δήλον ότι οὗ λαμβάνετε Πνεύματος, του θεϊκώς συγχωρείν τα αμαρτήματα έχοντος. MPG 78,249
Δηλαδή: για να δείξει την ένωση του Αγίου Πνεύματος του Υιού και του Πατρός είπε στους μαθητές μετά την ανάσταση, Λάβετε Πνεύμα άγιον. Άν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται, θα συγχωρείτε με την εξουσία του Πνεύματος που λαμβάνετε το οποίο ως Θεός έχει την δύναμη να συγχωρεί αμαρτίες. Ιδού εδώ το ίδιο που είδαμε πριν.
Συνέστιοι και ομοτράπεζοι του πάντων Δεσπότου γεγένηνται, ομιλίας κατηξιώθησαν θείας, παιδεύσεως υπερφυούς, υιοθεσίας και φιλίας εντός εγένοντο. Οίον γαρ ύπαρχοί τινες ήσαν περί τον βασιλέα, αστέρες τω ηλίω της δικαιοσύνης συμπεριπολούντες, και δεχόμενοι ουχί δέλτους εξ ελέφαντος, ίσως γέρας ανθρώπινον ωδινούσας, αλλ' εξουσίας, οίαν ουδ' οι της γης βασιλείς έχουσιν. Ερρέθη γαρ αυτοίς· Όσα εάν δήσητε επί της γης, έσται δεδεμένα εν τοις ουρανοίς, και όσα αν λύσητε, έσται λελυμένα. MPG 78,461. Ξανά εδώ η διδασκαλία περί αφέσεως αμαρτιών η οποία απορρέει από τα λόγια του Χριστού. Παρατηρούμε ότι οι απόστολοι είναι οι αγαπημένοι του Θεού οι οποίοι έλαβαν εξουσία μεγαλύτερη και από τον επίγειο βασιλιά οίαν ουδ' οι της γης βασιλείς έχουσιν.
Εδώ θυμόμαστε τα λόγια του Τερτυλλιανού για αγαπημένους του Θεού να προσπίπτει στα πόδια των πρεσβυτέρων και να γονατίζει μπροστά στους αγαπημένους του Θεού.
Σε άλλο του έργο λέει Λάβετε Πνεύμα Άγιον· αν τινών αφήτε τας αμαρτίας, αφέωνται· και ων αν κρατήτε, κεκράτηνται. Ει τοίνυν δια το θείον Πνεύμα ταύτην ειληφασι την εξουσίαν, οι δι ων αμαρτάνουσι, τούτο απελαύνοντες, ταύτην δηλονότι την εξουσίαν ούκ έχουσι, αλλ' εκείνοι οι δια του αγίου Πνεύματος ειδότες, τίνες μεν εισίν αφέσεως, τίνες δε κατακρίσεως άξιοι. MPG 78,944 Ο Άγιος Ισίδωρος λέει ότι οι απόστολοι έκριναν ποιος θα λάβει άφεση και ποιος χρειάζεται παιδαγωγία. Εδώ θυμόμαστε τα λόγια του Ωριγένη ο οποίος είπε ότι οι Απόστολοι δεν συγχωρούσαν όλες τις αμαρτίες αλλά όσες έκριναν κατάλληλες προς συγχώρηση περί ων χρη αναφέρειν θυσίας αμαρτημάτων, και πότε, και τίνα τρόπον, και γινώσκουσι περί ων ου χρη τούτο ποιείν.
Είναι ξεκάθαρη λοιπόν η διδαχή της πρώτης Εκκλησίας και το που αυτή συνεχίζεται, στην Ορθόδοξο Εκκλησία, οπότε είναι απαραίτητη η άμεση απομάκρυνση μας από τον αιρετικό ψευτοποιμένα ο οποιος διδάσκει διαφορετικά και άρα οδηγεί στην απώλεια.
Σειρά εξομολόγηση
1 Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ εστί αμαρτία
2 Οι Χριστιανοί συγγραφείς έως το 450 για την εξομολόγηση
3 Ο Χρυσόστομος για την εξομολόγηση, σε ποιους ανήκει η εξουσία αφέσεως
4 Σύντομος οδηγός εξομολόγησης
5 Διορατικός ιερέας εξομολόγος
6 Άγιος δεν είναι ο αναμάρτητος αλλά αυτός που αγωνίζεται
7 Εξομολόγηση αποτελέσματα, μένει ουλή;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου